Onderstaande open brief stuurde ik naar hulpbisschop Mutsaert van Bisdom Den Bosch, via info@bisdomdenbosch.nl Hierbij de oproep om soortgelijke oproepen dezelfde kant op te sturen en/of anderszins wereldkundig te maken.
Open brief aan hulpbisschop Mutsaerts
Geen medewerking aan JFVD-kroegcollege!
Mijnheer Mutsaert,
Mij bereikt het bericht dat u op 6 mei 2023 in Breda een kroegcollege – whatever that may be – gaat geven op een bijeenkomst van de JFVD, de jongerenorganisatie van het Forum voor Democratie. Blijkens de aankondiging vind men zoiets gezellig. Ik niet. Het FVD en haar jongerenclub zijn extreem-rechtse, fascistische organisaties. Elke instelling en elke persoon die het woord ‘naastenliefde’ zonder aanzien des persoons serieus neemt, hoort medewerking aan deze fascistische partij en haar jongerenclub te weigeren.
Door te spreken op een bijeenkomst van deze fascistenclub geeft u fascisme, rechts-extremisme en de bijbehorende haat een erkenning en een krediet dat deze gevaarlijke verschijnselen helemaal niet verdienen. U draagt daarmee bij aan het gevaar dat mensen die door het fascisme worden bedreigd lopen: vluchtelingen, mensen van kleur, mensen met een andere seksualiteit dan hetero en een ander gender dan cis, en uiteindelijk alle mensen die het met het fascistische doel van een autoritaire patriarchale witte etnostaat niet eens zijn. Al deze mensen, en al diegenen die solidair met deze mensen proberen te zijn op basis van gelijkwaardigheid, kunnen uw bijdrage aan een JFVD-bijeenkomst niet anders ervaren dan als een liefdeloze klap in het gezicht.
Bij deze vraag ik u met klem om van uw medewerking aan deze JFVD-avond af te zien.
groet,
Peter Storm, antifascist,
Tilburg
Reacties uitgeschakeld voor [Artikel Peter Storm]/Open brief aan hulpbisschop Mutsaerts: Geen medewerking aan JFVD kroegcollege
Onderstaand stuk schreef ik vandaag voor Konfrontatie Digitaal. Daar staat het intussen al te lezen. net als veel meer lezenswaardige stukken van allerlei mensen, trouwens. Een kijkje best waard.
Rui op en blokkeer, doe mee en doe meer!
Zo, het is weer hoog tijd voor een rondje opruiing. Dat mag niet van het Openbaar Ministerie (OM). Daar zien ze er een ernstig strafbaar feit in: opruiing. Zo ernstig en zo strafbaar dat er vorige week – na politie-invallen bij mensen thuis – acht klimaatactivisten voor de rechtbank stonden. Vervolgd vanwege het oproepen om deel te nemen aan een, soms twee blokkade-acties op de A12. Natuurlijk houden daarmee de klimaatblokkades niet op, integendeel! Extinction Rebellion (XR) heeft inmiddels een volgende de blokkade-actie op die A12 in Den Haag aangekondigd, met nog steeds de eis: Stop Fossiele Subsidies. Bij deze dan ook wederom te oproep van mij kant. Neem deel! Doe mee! Ondersteun deze oproep, met je deelname, en/of door het verspreiden ervan. De dag? Zaterdag 27 mei 2023. Het tijdstip? 12.00 uur. De plek: op de A12 in Den Haag.(1)
Er valt echter meer op te ruien! Komende maandag, 3 april 2023: blokkade van Tata Steel. Dat bedrijf produceert gif en viezigheid, gebruikt klimaatverstorende steenkool, en schijnt als bijproduct van al deze wanprestaties ook nog staal af te leveren. Natuurlijk moet Tata Steel dicht, en als drukmiddel om de zaak die kant op te krijgen is er dus op 3 april een blokkade-actie, voorafgegaan door een die-in. Kappen met Kolen organiseert dit.(2) Bij deze ook de oproep: doe mee met de die-in en vooral ook met de blokkade. Ja, ook die blokkade zal door politie en OM als strafbaar feit worden gezien en vermoedelijk aangepakt. Nee, dat is geen reden om van die blokkade af te zien,en ook niet om een oproep tot de blokkade achterwege te laten. Integendeel. Blokkeer Tata Steel, hoog tijd om te kappen met kolen, en gooi dat vieze, gif verspreidende Tata dicht!
Meer? Ja hoor. Verspreid graag ook dit soort opruiende oproepen verder, of doe er zelf eentje. Ik roep dus niet alleen op tot blokkades. Ik roep ook op tot het oproepen tot zulke blokkades, of je zelf nu kans ziet om aan de blokkades mee te doen of niet. Dubbele opruiing, derhalve: tot strafbaar feit ‘blokkade’ en tot strafbaar feit ‘opruiing’ tot blokkade. Je doet je best er maar mee, Openbaar Ministerie.
Strafzaak wegens ‘opruiing’
Hoe strafbaar dat opruien allemaal is, zal trouwens nog maar moeten blijken. De strafzaak tegen de eerder genoemde acht klimaatactivisten had vorige week woensdag, 22 maart 2023, haar eerste zitting, een zogeheten regiezitting waarin procedurele zaken werden besproken en over de verdere gang van zaken in de procedure woerd gepraat. Dat was een lange zitting, met natuurlijk een onbevredigende uitkomst. Maar dit was nog maar een eerste ronde, en nog onvoltooid ook.
De verdediging had stevig uitgepakt met een zogeheten ‘preliminair verweer’. Preliminair betekent: voorafgaand aan de eigenlijke behandeling van de zaak. Verdediging vindt namelijk dat de zaak helemaal niet voor een rechtbank behandeld hoort te worden omdat het OM niet ontvankelijk is. Daar voerde de twee advocaten een viertal stevig onderbouwde argumenten voor aan.
1. Een vreedzame blokkade valt in principe onder het demonstratierecht, zodat het oproepen ertoe geen strafbaar feit oplevert. Ja, bij het blokkeren van een weg ontstaan soms ‘onrechtmatige’ toestanden, zelfs wetsovertredingen. Maar omdat het een demonstratie betreft en omdat die valt onder bescherming van Europees verdragsrecht, horen de autoriteiten zo’n demonstratie tamelijk verregaand te tolereren. Het demonstratierecht hoort prioriteit te krijgen boven bijvoorbeeld verkeershinder. Waar een blokkade een soort demonstratie is die door het recht wordt beschermd, kan ook een oproep tot zo’n demonstratie geen opruiing in wettelijke zin zijn, Het OM heeft dus volgens de verdediging geen zaak.
2 Oproepen tot een blokkade die gewoon een vorm van demonstratie is, valt onder de vrijheid van meningsuiting. Het vervolgen van mensen wegens het uiten van zo’n mening kan zomaar niet. Het OM heeft hier geen zaak. Aldus nog steeds de verdediging.
3 De raadkamer van de rechtbank heeft de onschuldspresumptie – het principe dat mensen on schuldig gehouden worden zolang hun schuld niet voor een rechtbank is bewezen. Met voeten getreden. Dat is gebeurd bij het bezwaar tegen het gebiedsverbod dat enkelen van de aangeklaagden was opgelegd. In die zitting sprak die raadkamer bij herhaling van de ‘opruiing’ tot de blokkade, die reden zou zijn om dat gebiedsverbod in te stellen. Zo praten suggereert dat de schuld aan die opruiing juridisch al vast stond. Zo praten schendt dus die onschuldspresumptie, en daarmee is het recht op een eerlijk proces van de acht geschonden. Ook hierom vervalt voor de strafvervolging van deze acht volgens de verdediging de rechtsgrond.
4 Ten slotte was het gelijkheidsbeginsel met voeten getreden in de zaak van Joke kaviaar, een van de aangeklaagden. Die had omstandig oproepen tot blokkade op Twitter verspreid, en oproepen van anderen geretweet. Maar, zo toonde de verdediging met voorbeelden aan, dat deden heel veel anderen ook. En het argument dat strafvervolging in dit specifieke geval gerechtvaardigd was omdat het iemand met een flink bereik op Twitter betrof – omdat het een ‘influencer’ was, in OM-speak – houdt geen stand. Sommige andere mensen met ene veel groter bereik hadden de oproep ook verspreid, en werden niet vervolgd. Bijvoorbeeld: de Urgenda-directeur! Er was hier sprake van niet te rechtvaardigen ongelijke behandeling. Dat was de vierde reden waarom het OM geen zaak heeft en dus niet-ontvankelijk hoorde te worden verklaard, nog steeds volgens het solide verhaal van de verdediging.
Het OM veegde het allemaal van tafel. Die blokkade was heus heel gevaarlijk hoor, want risico voor verkeersongelukken. En, o schande, de oproepen tot blokkade gingen gewoon door, ook nadat een van de acht, Lucas Winnips al was aangehouden. Stoute actievoerders! Dat zei het OM niet letterlijk, maar dat was de toon. Het OM kon niet anders dan ingrijpen, zo was het verhaal Die ongelijke behandeling zag het OM ook niet zo. Die onschuldspresumptie dan? Geen sprake van, het ging enkel om ‘opruiing’ als algemeen begrip, los van of deze mensen dat ja dan nee hadden gedaan. De verdediging kon hier ter plekke de onwaarheid van aantonen. Het baatte niet. De rechtbank ging mee met het verhaal van het OM en wilde de zaak inhoudelijk kunnen bespreken. Ze wilde, zoals de voorzitter van die rechtbank het steeds uitdrukte, erover met de mensen ‘in gesprek’. Alsof het hier een dialoog tussen gelijken betrof, geen rechtszaak tegen van staatswege ontvoerde klimaatactivisten . Hoe dan ook, geen niet-ontvankelijk verklaring dus. Slechte zaak: de rechter gaf de repressie dus ruimte. Ben ik echter verbaasd? Jij?
Maar de verdediging was nog niet klaar! Ze had ook een ‘pre-judiciële’ vraag, die de rechtbank de Hoge raad eerst hoort voor te leggen wat de verdediging betrof. Het ging dan om de vraag over de strafbaarheid van de blokkade, als vreedzame demonstratie, en dus ook de vraag of het oproepen daartoe wel opruiing kon zijn. Pas nadat de Hoge raad dat had bevestigd, zou de strafzaak doorgang horen te vinden. Daar denkt de Rechtbank nog over na. Dat dan weer wel.
Ook vroeg de verdediging nog om het oproepen van enkele getuigen, namelijk de agenten die actievoerders digitaal hebben bespioneerd, waaronder de inmiddels spreekwoordelijke virtuele agent Inge. Was was de rechtsgrond van deze infiltratie/werken met informanten? Opsporingsmethoden die, onder strengen voorwaarden, ingezet mogen worden tegen georganiseerde criminaliteit in zetten tegen vreedzame activisten, kan zomaar niet, en de verdediging wilde dus ‘Inge’ en andere bij deze informatie/infiltratie-methode betrokkenen zien verschijnen voor tekst en uitleg.
Nee, pareerde het OM, want deze werkwijze maakte geen deel uit van het strafrechtelijk onderzoek. Het betrof informatiewinning om mogelijke ordeverstoringen in beeld te krijgen. Voor informatieverwerving en infiltratie in het kader van de handhaving van de openbare orde gelden andere regels dan als die plaats vindt in de context van strafrechtelijk onderzoek. Omdat de infiltratie geen deel uitmaakte van het onderzoek, was het blootleggen van hoe dat ging, wie daarover ging en dus ook het horen van betreffende getuigen,. In deze strafzaak niet relevant. Dat de resultaten van het werk van who-the-fuck-is-Inge wel in het str4afdossier waren opgenomen,deed daar niets aan af. De rechtbank ging met deze formele redenering mee. Alsof wij kunnen geloven dat strafrechtelijk onderzoek en het handhaven van de openbare orde zo strikt gescheiden zijn als het OM suggereerde.
De rechtbank volgt dus tot nu toe voor een heel groot deel de lijn van het OM, en kent vrijwel niets toe van wat de verdediging met kracht van argumenten vraagt. Ik ben geen rechtsgeleerde, over het juridisch gelijk en ongelijk hier weet ik weinig. Daar gaat het echter ook niet om, want er is geen sprake van een juridische strijd. Het gaat hier over de staat die demonstraties wil aanpakken en daartoe een juridische handvat zoekt. De staat, dat is de politie en het OM. Maar de staat is uiteindelijk ook die rechtbank.
Rechters en officieren van justitie zijn collega’s, geeneens opponenten, laat staan tegenstanders. Rechters hebben het OM nodig om verdachten aan te leveren. Officieren van Justitie – de functionarissen van dat OM – hebben rechters nodig om die over verdachten een oordeel uit te spreken. Het is hier symbiose. Een OM moet het erg bont maken, wil het een rechtbank frontaal tegenover zich vinden. Verder vermoed ik dat de rechters zelf de zaak werkelijk zo interessant vinden dat ze zich er zelf mee bezig wil houden. Dat betekent inhoudelijke behandeling, en dus geen niet-ontvankelijkheidsverklaring. Wat dit betekent over de kant waarop de rechtbank haar antwoord zoekt? Heel lastig te zeggen, maar ik ben er helemaal niet gerust op. Het OM kwam wel erg makkelijk weg met zijn praatjes.
Het zou natuurlijk mooi zijn als de inhoudelijke zitting straks tot vrijspraak van alle acht klimaatactivisten leidt. De kous is dan echter niet af, het OM zal vermoedelijk doorprocederen in hoger beroep. Belangrijker: OM en andere overheidsorganen zullen dan andere middelen zoeken om de klimaatblokkades, en vast ook het oproepen daartoe, tegen te werken. De staat zal handhaven. Wat zal die staat handhaven? Niet het Recht. Wel de Orde. Hun Orde. Hun autoritaire, kapitalistische en klimaatdestructieve Orde.
Als de uitspraak negatief uitvalt, als de acht – of sommigen van die acht – schuldig worden bevonden aan opruiing, dan is dat best zeer ernstig. Dan is er jurisprudentie ten nadele van klimaatactivisten die blokkeren en/of daartoe oproepen. Dan komen er meer strafzaken,en dan is er tegelijk meer politieke ruimte om de blokkades zelf nog aanzienlijk harder aan te pakken dan tot nu toe is gebeurd. Dan komen we niet meer weg met een middagje cel, en dan is een waterkanon nog maar het begin van veel meer. Er staat dus best iets op het spel.
En nu? Blijven opruien, doorgaan met blokkeren!
Wat we kunnen doen? Op de juridische argumenten hebben we amper invloed. En zelfs als het demonstratierecht inderdaad door Europees verdragsrecht wordt beschermd is, garandeert dat nog niets. Het hanteren van dat recht is niet in onze handen, en ook verdragsrecht kan worden gewijzigd of door de staat naast zich neer worden gelegd. Maar de kern van de strijd zit echter ook helemaal niet in het juridische gevecht. Hoe goed het betoog van de advocaten ter verdediging ook was, en hoe het OM-verhaal ook rammelde… de uitslag wordt niet primair door zo’n inhoudelijk gevecht bepaald. Anders was de zaak allang gesneuveld en geseponeerd. Uiteindelijk gaat het hier om een sociale en politieke krachtmeting, tussen de staat enerzijds en klimaatbewegingen anderzijds. Hoe sterk is de staat, hoe hard speelt de staat het, tegenover steeds grotere aantallen klimaatactivisten? Hoe sterk zijn wij als klimaatstrijders tegenover die repressieve staat en haar optreden?
En daar ligt ook ons antwoord! De staat wil oproepen tot blokkades ontmoedigen via strafvervolging. De staat wil blokkades ontmoedigen door arrestaties, politiegeweld, waterkanonnen op kille avonden, en nog veel engere dingen. Maar de staat kan dat alleen zolang ze er mee weg komt. De staat kan dat alleen volhouden als mensen zich er door laten ontmoedigen, als mensen wegblijven van blokkades en er niet meer toe durven oproepen ook. Dat gaan we dus dwarsbomen. We gaan ze laten zien dat hun in timidatie en repressie onze acties niet inperkt, maar juist tot uitbreiding prikkelt. WE gaan ze laten zien dat hun aanpak averechts werkt, en dathet veroordelen van achtn klimaatactivistenons niet ontmoedigt maar juist aanvuurt. Meer blokkades, dus. Meer oproepen tot die blokkades.
Zevenhonderd mensen kunnen ze op een middag wel aanhouden. Vijfduizend ook? Enkele honderden mensen kunnen ze richting onderkoeling proberen te terroriseren met waterkanonnen. Maar lukt dat ook met 15.000 mensen? En als die zich straks ook niet met knuppelcharges, agenten te paard en traangas – en die kant gaat het op… – laten weerhouden om keer op keer terug te komen, wat dan? Hoeveel mensen gaan ze trouwens ontvoeren en voor hun rechters dagen omdat ze oproepen vrolijk en met verdubbelde energie tweeten en retweeten? Hoeveel schandaal gaan ze daarmee riskeren?
Ons antwoord op escalatie van de repressie is dus: escalatie van onze acties! Grotere aantallen blokkeerders, grotere aantallen demonstranten er omheen. Ja, ook een weerbaarder houding jegens de politie, en ja, ook andere, soms hardere actievormen dan het soort blokkades dat XR doet, want met die nauwelijks weersproken onaantastbaarheid van de heilige geweldloosheid in klimaatacties is echt iets mis. Plus: we blijven keer op keer blokkade-oproepen verspreiden! Opruiende oproepen in de ogen van het OM, oproepen om aan blokkades deel te nemen en er zelf ook toe op te roepen. Tegen de repressie: meer en grotere blokkades, en meer opruiing tot klimaatblokkades! Dus ik zeg het nog maar een keer: doe mee met de blokkade van Tata op 3 april. En neem deel aan de blokkade van de A23 op 27 mei. Rui op, blokkeer, doe mee en doe meer!
Extreem-rechts marcheert op, en zal daarmee doorgaan totdat er voldoende mensen samen zeggen: Ho! Tot hier. Niet verder. Terug jullie, in je spreekwoordelijke riolen vanwaar jullie zijn gekomen. No Pasaran. 1.2.3.4. We Willen Geen Fascisme Hier – en ook niet daar, en ook niet waar dan ook. Meegaandheid is de fascisten helpen. Bij voorbaat terugwijken is de fascisten helpen. De confrontatie uit de weg gaan is de fascisten helpen. Ze op onderdelen hun zin geven – wat niet hetzelfde is als dingen doen die toevallig ook opportunistisch door fascisten wordt bepleit – is de fascisten helpen.‘Begrip’ tonen – wat niet hetzelfde is als proberen te begrijpen waar de steun voor fascisten vandaan komt – is de fascisten helpen. Facilitering is collaboratie, tegemoetkomendheid is collaboratie.
Zwijger, dialoog – en liegt nog steeds
Fascisme gedijt door middel van intimidatie. Soms werkt die intimidatie, en soms gelukkig ook niet. Intimidatie – in dit geval indirect, via zeer vijandige framing – werkte rond een discussieavond die op 7 maart 2023 in debatcentrum Pakhuis de Zwijger zou willen gehouden. Die avond zou gaan over ethiek in de klimaatstrijd, toegespitst op de vraag of geweld in de strijd tegen klimaatverandering een legitieme plek had. Een zinnige vraag, zeker waar die ingebed is in grotere vragen: hoe urgent is de klimaatcrisis? Wat is er nodig om die crisis te bezweren en het overleven van ons allemaal – schimmels en planten en dieren, waaronder ook mensen – proberen te waarborgen? Hoe ver mag je gaan – wat mij betreft: hoe ver dienen we te gaan! – om het leven op deze planeet te redden? We hebben zulke discussies nodig. Ze worden natuurlijk ook allang gevoerd. Het had best boeiend kunnen zijn om zo’n gedachtewisseling ook eens in de vorm van een bijeenkomst met verschillende gezichtspunten daarover te hebben. Al is het wel de vraag of de boel inhoudelijk erg ver boven het niveau van min of meer doordachte soundbites over en weer zou zijn uitgekomen.
Maar dat zullen we dus nooit weten. Want het gaat niet door. Heisa en misbaar was er meteen. En al heel snel trok GroenLinks-Kamerlid Suzanne Kröger zich terug uit het gebeuren. Niet heel lang erna bleek het hele evenement gecanceld. Dat was zondagavond 19 februari 2023. Debatcentrum De Zwijger bracht een tekstje naar buiten: ‘Pakhuis de Zwijger staat voor dialoog en we wijzen elke vorm van geweld en oproep tot geweld af.’(1) Alsof discussiëren over geweld als actiemiddel automatisch een oproep tot geweld is. Alsof dialoog niet ook een gedachtewisseling over geweld als actiemiddel zou kunnen omvatten.
En hoe hard ze daar ook roepen: ‘we wijzen elke vorm van geweld af’… mij is het niet opgevallen dat dit ook geldt voor het systematische politiegeweld – ontvoering, opsluiting, soms mishandeling – dat tegen klimaatactivisten wordt ingezet, ook in de stad waar Pakhuis De Zwijger staat. Heeft dat Pakhuis burgemeester Halsema al eens op de vingers getikt nadat die weer eens de beroepsmatige openlijke geweldplegers van de ME op krakers of andere actievoerders losliet? Riep dat pakhuis op tot ‘dialoog’, en geen geweld, toen het Openbaar Ministerie acht klimaatactivisten liet ontvoeren wegens ‘opruiing’,(2) dus niet om wat ze deden maar om hun bijdrage aan de ‘dialoog’ in de vorm van bijvoorbeeld tweets? Of is ontvoering door gewapende lieden opeens geen geweld meer als de gewapende mannen in staatsopdracht te werk gaan en uit belastinggeld – resultaat van afpersing trouwens, ook een gewelddaad – worden betaald?
De rechtse druk was Pakhuis de Zwijger kennelijk al binnen een paar uur teveel. De debatavond werd gecanceld, ongetwijfeld onder die druk. Daarmee zegt Pakhuis de Zwijger feitelijk: intimideer ons, en we geven jullie je zin. Zet ons neer als medeplichtigen aan ‘links geweld’ of wat je maar wilt, en we komen je tegemoet. Pakhuis de Zwijger beloont hiermee de rechtse druk. Pakhuis De Zwijger faciliteert hiermee het fascisme. Hoe dit enigerlei ‘dialoog’ dient, mag het Pakhuis me uitleggen. Maar ik vermoed dat ze vooral de rol van Zwijger op zich nemen in deze zaak. Rechts weet wat het in volgende soortgelijke zaken te doen staat: intimideer er op los. Het werkt, ze geven ons dan wel onze zin. Ook als je de uitnodiging voor de debatavond onhandig geformuleerd vindt, en zelfs als je het hele onderwerp minder geslaagd vindt: een avond onder dit soort druk cancelen is het fascisme tegemoetkomen en de ruimte voor wat voor debat, discussie en ‘dialoog’ in laten perken door rechts. Dialoog, en liegt nog steeds.
Vermakelijk is dan weer wel dat de cancelarij averechts werkt. De zondagavond waarop de bijeenkomst werd afgeblazen, woedden er op Twitter felle discussies precies over de vraag of, in hoeverre en in welke vorm geweld een zinnig – en zinnig bespreekbaar! – actiemiddel in de klimaatstrijd is. Ik vermoed dat dat op andere sociale media ook gebeurt, en dat er ook offline gesprekken over plaatsvinden, eerder extra aangewakkerd dan afgeremd door de heisa rond de gecancelde debatavond. Intussen is er ook al weer een gepast scherp artikel van Joke Kaviaar: ‘Geweld of geen geweld? Die vraag mag niet eens gesteld!’(3) De discussie gaat gelukkig verder dan de vraag of de discussie sowieso wel gevoerd mag worden, en raakt nu en dan de kern: wat is er nodig om de planeetdestructie een halt toe te roepen? En als datgene wat nodig is nu eens onwettig is en/of valt een zinnige of minder zinnige definitie van ‘geweld’? Ik ga daar binnenkort iets meer over schrijven, het Openbaar Ministerie is van harte uitgenodigd om mee te lezen.
Die discussie is dus niet te smoren met enkel het schrappen van een discussiebijeenkomst. Die noodzakelijke discussie is door dat schrappen juist aangewakkerd. Maar laten we er rekening mee houden dat wat wij goede discussiebijdragen vinden, voor rechts een steen des aanstoots is en in kringen van politie en Openbaar Ministerie maar al te graag als ‘opruiing’ wordt geframed. Laten we rekening houden met repressie en intimidatie. Maar laten we daar nadrukkelijk niet bij voorbaat voor wijken. Discussies over hoe we effectief klimaatstrijd voeren, zijn te belangrijk om door welk debatcentrum of gezagsorgaan dan ook te laten inperken. Die discussie vergt de volle vrijheid, en die nemen we dus zelf.
Kaag tegenover de fakkeldragers
Pakhuis de Zwijger laat zien hoe je rechtse intimidatie dus niet tegemoet treedt. Het debatcentrum wijkt voor fascisme en geeft rechts haar zin door de debatavond over ethiek en actiemiddelen inclusief de optie van geweld in de klimaatstrijd, af te blazen onder druk van de commotie. Zo moet het dus niet. Hoe wel? Iets – niet alles, maar wel degelijk iets – van de noodzakelijke houding wordt gedemonstreerd door een nogal onwaarschijnlijke deelneemster aan de strijd tegen fascisme, namelijk door Sigrid Kaag, minister van buitenlandse zaken en aanvoerster van D66.
Zij was uitgenodigd om aan een debatavond mee te doen in de Overijsselse plaats Diepenheim. Daar hadden boze burgers en boeren mensen opgestookt om haar te ‘begroeten’ met fakkels in de hand. Het werd een griezelig dreigend tafereel, de fakkeldragers in een halve cirkel om haar heen tamelijk dichtbij. Iemand voegde Kaag toe dat ze ‘niet voor Nederland’ was (4) – een onverdiend compliment, maar ongetwijfeld niet zo bedoeld. Kaag probeerde met de mensen te praten, maar het afspelen van sirenes maakte haar dat extra moeilijk, en echt in de stemming voor een redelijk gesprek was de fakkeldragersbrigade niet. Gesprek zinloos, Kaag vertrok weer.
Maar niet voordat ze met haar kalmte tegenover deze hatelijke menigte had laten zien hoe je extreem-rechts – want dat was de strekking van de fakkeldragerij overduidelijk – tegemoet treedt. Niet door angstig weg te rennen. Niet door ze hun zin te geven. Niet door zich te verschuilen achter hagen van politie, niet door een opzichtig escorte van kleerkastensecurity, al waren er wel politieagenten en ongetwijfeld ook security mensen. Al helemaal niet door het gezag op te roepen aan de fakkeldragerij hardhandig een einde te maken. Nee. Ze stond daar, wel degelijk kwetsbaar. En ze vertrok op haar eigen moment, niet later en niet eerder.
Ik vond het een tafereel van waardigheid en moed van haar kant, tegenover een bepaald niet ongevaarlijke groep mensen. Mevrouw Kaag verdient hiervoor respect. Met waardering voor haar partij D66 als neoliberale regeringspartij heeft dat verder niets te maken, want van die waardering is bij mij geen sprake. Maar haar weigering om zich door een stel fascisten bang te laten maken verdient waardering.
Natuurlijk werd vanuit het fakkeldragerskamp na afloop gewezen op volstrekt lieve en onschuldige bedoelingen achter de vurige ontvangst. ‘Voor ons is een fakkel een vlam van gezelligheid’, vertelde Gert-Jan Lansing, die de ontvangst had helpen organiseren.(5) Ja, daarom zwaai je natuurlijk met zo’n fakkel ook binnen een paar meter afstand van het hoofd van degene die je intussen uitscheldt voor de landverraadster die ze – alweer helaas, want landverraad is een deugd zoals nationalisme een vloek is – helemaal niet is.
Tijdens de actie bleek trouwens al waar de fakkels aan refereerden. ‘Op sociale media circuleren filmpjes van het protest. In een video wordt ook gerefereerd aan Max van den B., Eerder deze maand is Max van den B. in hoger beroep veroordeeld, omdat hij Kaag vorig jaar heeft bedreigd bij haar huis. Hij was daar met een brandende fakkel en schreeuwde complotleuzen.’(6) Maar de fakkels van zondagavond waren puur voor warmte en gezelligheid. Sure. Het pamflet waarmee de menigte trouwens mede op de been werd gebracht, was ondertekend door Strijders Twente.(7) dat klinkt ook echt als puur een gezelligheidsvereniging gericht op het ontsteken van paasvuurtjes, nietwaar?
Gevestigde politici – Rutte, Hoekstra, zelfs Caroline van der Plas van BBB – spraken schande van het gebeuren.(8) Ach ja. Wat zij willen is dat politici – maar bijvoorbeeld niet klimaatactivisten, anti-Zwarte Piet actievoerders en antifascisten – hun taak ongehinderd kunnen vervullen, zonder door fascistische hordes of geüniformeerde staatsknokploegen te worden belaagd. Die hordes en vooral die knokploegen vinden ze verder wel best of zelfs prima, als ze maar andere doelwitten kiezen. Het gaat deze politici vooral om hun eigen veiligheid. Die van ons brengen ze doodleuk in gevaar, door hun beleid en door zich achter politie te verschuilen zodra dat beleid principieel uitgedaagd wordt.
Voor Rutte, Van der Plas en Hoekstra was Kaag vooral een collega in gevaar. Voor mij was Kaag heel even vooral een door fascisten belaagd persoon, die tegenover die fascisten heel even even een toonbeeld was van het soort onverzettelijkheid die we in de strijd tegen extreem-rechts zo nodig hebben, maar die helaas veel te vaak ontbreekt.
Vandalisme, dat is het. Vandalisme is het woord dat me invalt bij een tweetal suggesties uit ondernemende dan wel pro-ondernemende kring. Vandalen zijn voornemens gas te gaan winnen op of rond Terschelling. Een vandaal suggereert bovendien dat Waddeneilanden vliegverbinding verdienen en de Waddenkust tot toeristenstrand moet worden verbouwd. Toerisme, vaart der volkeren, je kent dat wel. Rendementsdenken is het, op hol geslagen rendementsdenken waar ze in het Maagdenhuis wel raad mee zouden weten. Dit soort verwoestende suggesties verdienen te verdwijnen in papierversnipperaars, elke stap om deze suggesties ten uitvoer te leggen, verdient actieve sabotage. Dat gaat van dwarsliggen in inspraak- en beroepsprocedures tot en met stevige, directe en ‘ordeverstorende’ actie. Zijn ze nou helemaal?!
Na hun toetreding tot de eurozone in 2002 kenden Griekenland, Ierland en Spanje een ongekende economische boom, die alle verwachtingen overtrof. Even spectaculair was de ineenstorting van hun economie toen de crisis van 2008 begon. De oorzaken waren snel gevonden. Vooral de luie Grieken waren kop van jut. Er is ook een ander verhaal, dat van zij die echt hebben geprofiteerd.
Grieks eerste minister Alexis Tsipras heeft op 8 februari 2015 zijn regeringsverklaring afgelegd voor het nieuwe parlement. Het besparingsprogramma van de trojka wordt beëindigd en een reeks soberheidsmaatregelen van de vorige regeringen wordt teruggedraaid. Daarmee voert Syriza zijn verkiezingsbeloftes uit.
Beklemmend vond ik het, die herdenking van de mensen die omgekomen zijn bij de vliegramp in Oekraïne. Ja, mensen verdienen het dat er even aan ze gedacht wordt. Nabestaanden kunnen troost en ondersteuning goed gebruiken, en dat er in het hele land aan ze gedacht is, heeft ze hopelijk goed gedaan. Maar de opgedrongen en nationale manier waarop dit plaats vond, hoort in een maatschappij van vrije mensen niet thuis, en is deel van de groei van een gevaarlijke stemming.
