Neem de tijd om te werken: dat is de prijs voor succes. Neem de tijd om te denken: dat is de bron van macht. Neem de tijd om te spelen: dat is het geheim van eeuwige jeugd. Neem de tijd om te lezen: dat is de grondslag van wijsheid. Neem de tijd om aardig te zijn: dat is de weg naar geluk. Neem de tijd om te dromen: dat is de manier om hoog te mikken. Neem de tijd om te beminnen en bemind te worden: dat is het voorrecht van de goden. Neem de tijd om eens om u heen te kijken: de dag is te kort om zelfzuchtig te zijn Neem de tijd om te lachen: dat is de muziek van de ziel.
Wandering through fear and loniless as an astronaut in his furious,frenetic spaceship, I finally stood face to face with emptiness.And it was not true what they said, that Emptiness were a Blank Space,Nihilism: Emptiness was a Power, a Tremendous Power, Which filledeverything that existed.
It was as present as a shield, protecting a Medieval Knight, Itcalmed down Chaos and had shaped first Humanity and still would bepresent, when the last traces of Life would have been vanished intothat Great Mystery, which no one ever had seen, before dead. I was nothing, absolutely nothing, the people around me didn’t exist,they were like air and the comforting emptiness dissolved all grief, fearand stress into friendly Lights, which changed at night into the faireststars, ever shaped by Mystery.
Sometimes I wondered, whether the Mystery existed at all, orwas nothing more than just a fantasy of my youth, frightening magic wordsof people, who tried to calm down the Powers of the Universe. But when I walked through the streets at night, homeward bound,I felt the Power, which is called ”Mystery”. I felt, that It spoke to me in a language I could not understand.It gave me Rest I only could feel then.
This was the Only Moment I truly saw, who I really was.This was the only Moment that was Home to me. Astrid Essed
In die angst en totale verlatenheid waarin ik zweefde als een astronautdoor zijn dolgeworden ruimteschip, leerde ik proeven wat leegte was.Het was niet waar wat werd gezegd, dat leegte het Totale Niets was, leegte waseen Iets, een Substantiele Kracht, door alles heen aanwezig.Het was tastbaar, het omringde ons zoals een schild een schildwacht, hetkalmeerde de chaos en schiep de eerste mensen en zou er zijn als delaatste levensmanifestaties zouden verdwijnen in dat Grote Raadsel,dat niemand ooit gezien had. Ik was niets, totaal niets, de mensen om me heen bestonden niet, ze warenlucht en de troostvolle leegte loste alle verdriet, angst en spanning optot vriendelijke lichtjes, die ’s nachts veranderden in de mooist schijnendesterren, ooit door het Raadsel geschapen. Soms bekroop mij de angst, dat het Raadsel helemaal niet bestond,een verzinsel was van mijn jeugd, teruggebracht tot angstige toverspreukenvan mensen, die vergeefs probeerden de Krachten van het Heelal te bezweren.
Maar als ik ’s avonds door de straten liep, de weg naar huis alleen afleggend,voelde ik de Substantie, die men leegte of ruimte noemt, ik voelde, datHet tot mij sprak in een taal, die ik niet kon verstaan en mij een rust gaf, dieik alleen dan kon vinden.Op dat moment zag ik mijzelf echt. Het was het enige Moment waarop ik thuiskwam.
