Geplaatst door redactie socialisme.nu, zaterdag 26 oktober 2013, 15:33
De diplomatieke ruzie tussen Rusland en Nederland was groot in het nieuws. Maar de binnenlandse repressie die de Russische president Poetin loslaat op de oppositie, doen denken aan de tijden van Stalin.
Door Rob Gerretsen
Nederlandse toneelspelers van de Toneelgroep Amsterdam, waaronder Halina Reijn, tekenden bij een voorstelling in Sint-Petersburg protest aan tegen de vervolging van homo’s en tegen de repressieve wetgeving in Rusland. Ze waren blij dat ze daarna veilig naar huis konden terugkeren.
Minder goed gaat het voorlopig met de activisten van Greenpeace, die werden opgepakt toen zij met hun schip de Arctic Sunrise demonstreerden tegen Russische olieboringen in het noordpoolgebied. Zij worden beschuldigd van piraterij en het bewaren van drugs op hun schip. De advocaat van de actievoerders, Irina Isakova, beschuldigt de Russische autoriteiten van marteling.
De Nederlandse fotograaf Rob Hornstra mag Rusland niet meer in nadat hij een fotoreportage maakte over Sotsji, de plaats van de Olympische Winterspelen.
Harde repressie en willekeur is het lot van vele mensen die in Rusland in actie komen voor de verdediging van mensenrechten of voor alternatieve cultuur of voor mensen die tot een minderheid behoren. Een van de slachtoffers zijn de vrouwen van Pussy Riot, die het waagden om in een kerk op te treden met een kritische punk-act tegen het regime.
Strafkamp
Nadezjda Tolokonnikova, lid van Pussy Riot, werd naar een strafkamp in de Goelag verbannen. Zij is in september in hongerstaking gegaan en volgens recente berichten is zij – na het beëindigen van de hongerstaking – in het ziekenhuis opgenomen. Kort geleden publiceerde de NRC een open brief van Tolokonnikova, waarin zij de verschrikkelijke omstandigheden in het strafkamp beschreef. De strafkolonie nr. 14 in Mordovië is een van de ergste van de Goelag. Er is reden voor grote bezorgdheid, niet alleen over Nadezjda, maar over alle gevangenen in de Goelag.
In mei was al een ander lid van Pussy Riot, Maria Alyokhina, in hongerstaking gegaan. Zij zit gevangen in een kamp in Perm. In totaal zitten ongeveer 95.000 vrouwen vast in Rusland, in ongeveer 50 strafkolonies.
Tolokonnikova schrijft in haar open brief over het slavenbestaan in het strafkamp, waar de vrouwen 16 uur per dag moeten werken en ernstig slaapgebrek hebben. De gevangenen zelf zeggen: ʻWie nooit in Mordovië heeft gezeten, heeft nooit gezetenʼ. Tolokonnikova zit daar nu sinds de herfst van vorig jaar. Luitenant-kolonel Kupriyanov begroette haar met de mededeling: ʻWeet wel dat ik politiek gezien een stalinist ben.ʼ
Tolokonnikova schrijft: ʻMijn brigade in het naaiatelier werkt 16 à 17 uur per dag. Van half acht ’s ochtends tot half één ’s nachts. In het beste geval krijgen we per nacht vier uur slaap. Eens per anderhalve maand hebben we een vrije dag. We werken bijna elke zondag.ʼ
De leiding van het kamp treitert en beledigt de gevangenen systematisch. En zij organiseren een deel van de gevangenen als kapo’s om de andere gevangenen te treiteren. Een medegevangene die er al bijna negen jaar op had zitten zei tegen Tolokonnikova: ʻDe zwijnen zijn bang om je zelf aan te raken. Ze doen het liever met de handen van je medegevangenen.ʼ De terreur wordt met een heel systeem van officieuze straffen in stand gehouden. Niet voor niets noemen de gevangenen het kamp hun ‘slavenhok’. Soms worden gevangenen doodgeslagen.
Of, zo schrijft Tolokonnikova: ʻBij een andere eenheid werden nieuwe naaisters die het niet konden bijbenen uitgekleed en gedwongen om naakt te naaien.ʼ En verder: ʻDe hygiëne- en woonomstandigheden van het kamp zijn zo bedacht dat de gevangene zich een smerig dier zonder enige rechten voelt… Het is vast ook een opvoedende maatregel om de gevangenen alleen oud brood, zwaar aangelengde melk, uitsluitend bruin verkleurde gierst en rotte aardappelen te geven.ʼ
Klagen is vrijwel onmogelijk. ʻIk begreep niet waarom iedereen zweeg totdat ik zelf te maken kreeg met de lawine aan hindernissen die een gevangene over zich heen krijgt als hij besluit zich uit te spreken. Klachten komen gewoon niet de gevangenis uit. De enige kans is om via een advocaat of familieleden te klagen.ʼ
Als je klaagt, dan reageert de kampleiding met collectieve straffen naar andere of alle gevangenen. Tolokonnikova geeft een voorbeeld van het straffen van anderen. ʻAlles is te verdragen zolang het alleen jezelf raakt. Maar tegen de methode van de collectieve straf is geen kruid gewassen… Aan een van mijn vriendinnen werd voorwaardelijke vrijlating geweigerd, waarop ze al zeven jaar wachtte, hard werkend om haar werkquota te overschrijden. Ze werd berispt omdat ze thee met mij had gedronken. De volgende dag plaatste luitenant-kolonel Kupriyanov haar over naar een andere eenheid.ʼ
Tolokonnikova heeft haar hongerstaking na negen dagen beëindigd om medische redenen. Hopelijk komen de dappere vrouwen van Pussy Riot volgend jaar levend vrij om meer verhalen te vertellen over de Goelag. Maar de strijd voor democratische rechten in Rusland is urgent. – See more at: http://socialisme.nu/blog/nieuws/38165/poetin-en-zijn-nieuwe-goelag/#sthash.2nbZPhfM.dpuf