De nieuwe regering van Israël is geïnstalleerd, met opnieuw Benjamin Netanyahu als premier. Hij gaat leiding geven aan de meest rechtse en religieus conservatieve regering in de 74-jarige geschiedenis van het land.
De rechtse Likud-partij van Netanyahu wist in november als grote winnaar uit de bus te komen bij de parlementsverkiezingen. Ondanks dat hij vervolgd wordt voor omkoping, kan hij terugkeren als premier. Eerder was Netanyahu regeringsleider van 1996 tot 1999 en tussen 2009 en 2021. Hij gaat regeren samen met ultranationalistische en ultraorthodoxe joodse religieuze partijen.
Nederzettingen
De Israëliërs zijn diep verdeeld over Netanyahu, die aangeklaagd is voor fraude en het aannemen van steekpenningen in drie corruptiezaken. Hij spreekt alle beschuldigingen tegen en zegt dat hij het slachtoffer is van een heksenjacht door vijandige media, politie en aanklagers.
Zijn nieuwe regering wil nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever uitbreiden, subsidies verstrekken aan Netanyahu’s ultraorthodoxe bondgenoten en ingrijpende hervormingen doorvoeren in het rechtsstelsel. Volgens critici brengen die wijzigingen de democratische instellingen in het land in gevaar.
Israël veroverde de Westelijke Jordaanoever in 1967 samen met de Gazastrook en Oost-Jeruzalem, gebieden waar de Palestijnen een toekomstige staat willen stichten. Israël heeft in die gebieden tientallen Joodse nederzettingen gebouwd waar circa 500.000 Israëliërs wonen naast 2,5 miljoen Palestijnen.
De plannen van de nieuwe regering hebben tot kritiek geleid van het leger, lhbti-belangengroeperingen, het bedrijfsleven en anderen. Honderden demonstranten verzamelden zich eerder vandaag bij de Knesset, het Israëlische parlement. “We willen geen fascisten in de Knesset”, scandeerden ze. Massa’s mensen blokkeerden de toegang tot een belangrijk kruispunt en een snelweg in Tel Aviv.
Ook in het buitenland wordt bezorgd naar de nieuwe regering-Netanyahu gekeken, De Amerikaanse president Biden noemde Netanyahu “een vriend sinds tientallen jaren”. Biden zei dat hij ernaar uitkijkt om met de premier samen te werken bij de “vele uitdagingen waar Israël mee wordt geconfronteerd, inclusief de dreiging uit Iran”.
Maar hij voegde daar wel aan toe dat de VS “de tweestatenoplossing (met naast Israël ook een levensvatbare Palestijnse staat, red.) blijft steunen en zich verzet tegen beleid dat de levensvatbaarheid daarvan in gevaar brengt” of in strijd is met onze wederzijdse belangen en waarden”.
Speech
In een parlementszitting voorafgaand aan zijn beëdiging richtte Netanyahu zich in een speech tot zijn critici en beschuldigde hij de oppositie ervan het publiek bang te maken. “Ik hoor voortdurend kreten van de oppositie over het einde van het land en de democratie”, zei hij. “Maar, leden van de oppositie: verkiezingen verliezen is niet het einde van de democratie, het is de essentie van de democratie.” De toespraak van de premier werd herhaaldelijk onderbroken door boegeroep en hoongelach van zijn tegenstanders.
Yair Lapid, de vertrekkend premier die nu oppositieleider is, zei tegen het parlement dat hij “een land in uitstekende conditie” achterlaat voor de nieuwe regering. “Probeer het niet kapot te maken. We komen snel terug”, zei Lapid.
The Lemkin Institute is horrified by the dire situation transpiring in the West Bank. During what has already been a devastating six months of conflict in Gaza, the Israeli military and far-right settlers have used the cover of war to conduct continuous attacks on Palestinians in the West Bank, often leading to death and forced displacement. These attacks have been underreported in the mainstream Western press, which has also failed to tie Israel Defense Force (IDF) and settler violence in the West Bank and East Jerusalem to the genocide being committed in Gaza. These processes are all part of an overwhelming push on the part of Israeli authorities to oust Palestinians from their remaining ancestral lands. In other words, Israel is committing genocide against Palestinians across Palestine.
With international eyes on Gaza, Israeli military forces continue a campaign of genocide and unprecedented violence in the West Bank. The targeting of Palestinians has largely gone unchecked by media coverage or public diplomatic intervention. Before the events of 7 October and Israel’s ensuing response, violence in the West Bank was already on pace to eclipse that of any year on record, with Israeli military forces killing roughly 200 Palestinians in the West Bank in the first nine months of 2023, more than in any year recorded since the UN began tracking annual Palestinian fatalities in 2005.
In the months following 7 October, state-sanctioned violence targeting Palestinians in the West Bank has been at an all-time high. On pace to shatter previous records, the past five months have been marked by thousands of arrests, hundreds of killings, and forced evictions of Palestinians, which have reached levels that can only be understood as a campaign seeking to rid whole sections of the West Bank of Palestinians. In only three months, from 7 October to 27 December 2023, the Israeli military and illegal settlers killed at least 300 Palestinians in the West Bank, including 76 children, dwarfing the previous high of 154 in all of 2022. According to the United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, Israeli forces killed 509 Palestinians in total during 2023 in the West Bank, with over 350 deaths occurring from October 2023 to January 2024 alone.
Throughout 2023, at least 4,000 Palestinian civilians in the West Bank were forced from their homes, had their properties demolished, or were otherwise forcibly displaced.
Across Palestinian land in 2023, Israeli forces demolished or forced Palestinians to destroy over 1,100 structures. Of the more than 4,000 Palestinians forcibly displaced in 2023, 2,246 Palestinians, including 1,039 children, were displaced in this manner. Hundreds of these demolitions occurred in East Jerusalem. Palestinians are frequently forced or coerced to destroy their own property following continuous threats from Israeli authorities, with the demolitions undertaken in fear of retribution and arrest by Israeli forces.
Not only have regular Israeli soldiers conducted demolitions, but armed Israeli settlers have forced out whole communities from their ancestral homes. The United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs has highlighted such evictions at the hands of settlers:
“Shortly after armed Israeli settlers threatened to kill them if they did not leave, 24 Palestinian households totaling 141 people, half of whom are children, were displaced from Khirbat Zanuta in the southern West Bank. On 28 October 2023, the families dismantled about 50 residential and animal structures and vacated the area with their 5,000 livestock.” – UN Office for Coordination of Humanitarian Affairs
Khirbat Zanuta is not an exception but the blueprint. Prior to its residents fleeing for their lives, the village was attacked by armed Israeli settlers on three occasions between 7 October and 28 October, when the Palestinian residents fled. Forcing people from their homes without cause, whether by expulsion or by other coercive acts, can amount to crimes against humanity, war crimes, or both. These acts can also amount to genocide if the intent is to destroy an identity in whole or in part.
For years, Israel has undertaken an explicit policy to “Judaize” East Jerusalem by evicting long-time Palestinian residents and placing Jewish settlers in their homes. Since 7 October, this effort has been rejuvenated by the far-right settler government. The state-led effort, supported by Netanyahu’s administration, seeks to establish Jewish-only communities within existing Palestinian neighborhoods such as Sheikh Jarrah, Silwan, and the Muslim Quarter of the Old City. According to the Israeli investigative newspaper Haaretz, the construction of Jewish-only neighborhoods would include the redeployment of armored vehicles, access roads (often only accessible to Jewish residents/settlers), facial recognition technology, and a perimeter fence.
Forced demolition and evictions in East Jerusalem reached unprecedented levels in 2023. Last year alone, Israeli forces demolished or forced Palestinian owners to demolish 220 structures, forcibly displacing 597 Palestinians. Both numbers are the highest on record since the recording of such numbers began in 2009.
2023 was also a year that saw the most violent and destructive Israeli raids in cities, towns, and refugee camps in the West Bank, namely Jenin, Nur Shams, and Tulkarem since 2009. From 2009 to 2022, Israeli forces destroyed 27 structures during military operations in the West Bank, resulting in the displacement of 86 Palestinians. This past year saw one of the most dramatic spikes in IDF incursions into the West Bank. During solely military operations in 2023, Israeli forces demolished 222 structures. The destruction caused by the IDF during incursions into the West Bank led to the forcible displacement of 921 Palestinians, accounting for nearly a quarter of all those displaced in 2023. The number of structures destroyed does not account for roads, wastewater facilities, and urban infrastructure destroyed by Israeli military vehicles, such as that seen in Jenin.
Forced evictions, home demolitions, and the destruction of homes and businesses during military operations are tangible results of Israeli policy that show little to no regard for the lives and well-being of Palestinians in the West Bank. The visible arm of the Israeli state is ever present in the West Bank from its array of checkpoints strategically placed to complicate the movement of Palestinians throughout the West Bank, its defense of illegal settlements, and the consistent raids by the Israeli military into towns, villages, and refugee camps throughout the West Bank. However, violence wrought against Palestinians does not stop with the Israeli military; illegal Israeli settlers in the West Bank have been the vanguard for forcibly displacing entire Palestinian villages and towns.
Of the thousands of Palestinians displaced in 2023, Israeli settler violence is directly responsible for the forced evictions and displacement of 1,539 Palestinians. Most Palestinians who left their homes, many of which had been in their families for generations, did so due to increased settler violence and shrinking land to graze animals. Those forced from their homes in 2023 due to settler violence are nearly double that of the number in 2022 when 774 Palestinians were forced from their homes by settler violence.
Further indicative of a connection between Israel’s genocide in Gaza and its aims in the West Bank is the fact that the bulk of settler violence targeting Palestinians has come after 7 October. Emboldened by Israel’s eliminationist approach to its war on Gaza, Israeli settlers have evicted over 1,200 Palestinians from their homes since 7 October alone. This number accounts for 81 percent of all those forcibly removed from their homes by settler violence. More often than not, settlers are backed directly by the Israeli military. At best, the Israeli military is conveniently absent when settler violence occurs and is often unwilling or unable to search for and bring perpetrators to justice. According to the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, 14 Palestinian communities were depopulated entirely by Israeli military or settler forces, with the Israeli army demolishing the remaining structures.
In addition to forced displacement and killing, Israel has also used administrative detention to threaten the collective life of Palestinians and force them to leave. This form of harassment and criminalization of an entire population rarely breaks into the international news. Administrative detention is one of the more controversial aspects of Israeli occupation in the West Bank. The law supporting administrative detentions is a holdover law from the time of the British Mandate in Palestine; it allows Israeli military forces to detain any Palestinian for six months to a year without charge, trial, or appeal. Living under military occupation in the West Bank, Palestinians have little recourse but to petition the Supreme Court for family members in administrative detention; this is often futile.
Israeli authorities use administrative detention in such a manner that in a 2012 European Parliament report, the practice was referred to as being used “principally to constrain Palestinian political activism.” Later, in 2020, the UN Special Rapporteur for Human Rights in the Occupied Palestinian Territories (OPT) called administrative detention “an anathema in any democratic society that follows the rule of law.” At the time, in 2020, over 300 Palestinians were being held without charge in administrative detention.
According to the Palestinian Prisoners Society (PPS), an NGO that works with families of those detained, the number of Palestinians detained in administrative detention is nearly 3,500 people, including women and children. Palestinians held in Israeli jails rarely receive medical attention or adequate food and water. Dozens of released detainees have attested to rampant abuse and torture while detained, including sexual violence. To date, since 7 October, eight Palestinians have died in Israeli jails, likely at the hands of their captors or due to extreme neglect.
In addition to killing, forced displacement, and administrative detention, Israel is also pursuing acts of cultural genocide against Palestinians. For example, a report released by the UN in November 2023 calls for the protection of olive trees and Palestinian farmers, highlighting that olives in the West Bank have been going unharvested “due to unprecedented threats to olive farmers and their livelihoods.” This destruction is a continuation of Israel’s ongoing taking, uprooting, and burning of olive groves by settlers and Israeli authorities. Specifically, since 1976, Israeli authorities and settlers have uprooted 800,000 olive trees in the occupied West Bank.
While olives are the largest single agricultural product in the West Bank, sustaining Palestine’s economy and individual livelihoods, these trees are also at the heart of Palestinian culture. Without having access to the trees, Palestinian farmers are deprived of a harvest season that is traditionally “a special and joyful time for Palestinians” with families and communities singing and sharing food. Palestinians hold a deep-rooted connection with olive trees, many of which are ancient, as they connect Palestinians to their identity and homeland. Palestinian farmer Mahfodah Shtayye conveys this deep connection, explaining that “I felt like I was hugging my child… I raised the tree like my child.” Ultimately, the targeting of olive trees contributes to the cultural genocide of Palestinians as the trees “[lie] at the heart of Palestinian culture, history, its economy and identity.”
A slow, structural genocide targeting Palestinians in the West Bank has been in place for decades. It is now escalating against the backdrop of the genocide in Gaza. The Lemkin Institute has been consistent in labeling Israel’s war on Gaza as genocidal and in pointing out the genocidal structural dynamics of Israel’s occupation of Palestinian lands. It is misleading to separate the Israeli campaign in Gaza from its actions in the West Bank. The tactics employed by Israel in both locations are part of the same eliminationist, genocidal campaign.
The Lemkin Institute condemns all efforts to persecute, arrest, forcibly displace, and kill Palestinians. We further condemn the destruction of important symbols of Palestinian collective and transgenerational life, such as olive trees. We call on our fellow human rights organizations to recognize the policies implemented in Gaza as a larger, more intense version of the same policy in the West Bank: depopulating Palestinian towns and villages and replacing Palestinian localities with Jewish-only communities to create a permanent Jewish majority from the river to the sea. We call on the United States, the United Nations, and NGOs around the globe to join our recognition of Israeli efforts in the West Bank as genocidal. The Lemkin Institute calls on states and companies around the world to pressure Israel to engage in genuine peace negotiations, including by threat of sanctions and withdrawal of military aid. We remind everyone that states and private entities found to aid or abet actors perpetrating genocide may find themselves liable to prosecution for complicity under the Genocide Conventions.
THE RIGHTS FORUM
”ISRAEL PLEEGT GENOCIDE IN GAZA, OP DE WESTOEVER EN IN OOST-JERUZALEM”
In alle bezette gebieden is de verdrijving van de lokale Palestijnse bevolking het doel, schrijft het Lemkin Institute. Sinds 7 oktober is dat Israëlische streven geëscaleerd.
Het in New York gevestigde Lemkin Institute for Genocide Prevention gaf in april een waarschuwing af voor genocide in alle door Israël bezette Palestijnse gebieden: Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Het gerenommeerde instituut wordt algemeen beschouwd als kanarie in de kolenmijn. Het slaat alarm op het moment dat nog kan worden ingegrepen voordat alle mijnwerkers het loodje leggen.
Verdrijving
Het instituut concentreert zich bij zijn waarschuwing op de door Israël sinds 1967 bezette Westoever en Oost-Jeruzalem. Onder dekking van de oorlog in Gaza is het Israëlische geweld daar geëscaleerd. En net als in Gaza is de verdrijving van de lokale Palestijnse bevolking het doel:
These processes are all part of an overwhelming push on the part of Israeli authorities to oust Palestinians from their remaining ancestral lands. In other words, Israel is committing genocide against Palestinians across Palestine.
Dat Israëlische streven is niet nieuw, schrijft het instituut, maar heeft zich sinds 7 oktober 2023 – de dag van de Hamas-aanval op Zuid-Israël, en de start van de Israëlische genocidale campagne in de Gazastrook – verdiept:
In the months following 7 October, state-sanctioned violence targeting Palestinians in the West Bank has been at an all-time high. […] the past five months have been marked by thousands of arrests, hundreds of killings, and forced evictions of Palestinians, which have reached levels that can only be understood as a campaign seeking to rid whole sections of the West Bank of Palestinians.
Explosieve trend
Het instituut onderbouwt zijn harde waarschuwing met harde cijfers. Zo werden door Israëlische militairen en (uit kolonisten bestaande) burgermilities in 2023 op de Westoever 509 Palestijnen gedood; tweehonderd vóór 7 oktober, de overigen erna. In 2022 werden op de Westoever 154 Palestijnen gedood; dat was toen een recordaantal.
Die explosieve trend is zichtbaar op elk terrein. Niet eerder werden op de Westoever zoveel Palestijnen uit hun huizen of van hun land verdreven (ruim vierduizend in 2023). Niet eerder werden door Israëlische militairen en kolonisten zoveel Palestijnse huizen en andere bouwwerken gesloopt (ruim elfhonderd in 2023). Ook het aantal Palestijnen dat gedwongen werd zijn eigen huis te slopen bereikte recordhoogte (220 in 2023).
Kolonisering
Met deze en andere voorbeelden toont het instituut aan hoe Israël de Palestijnse bewoners planmatig uit bezet Palestijns gebied verdrijft. Dit om hen te vervangen door kolonisten, waarvan er intussen minstens 750 duizend in illegale ‘Joodse nederzettingen’ (kolonies) in bezet gebied leven. Uit hun rangen komen de milities die de lokale Palestijnse bevolking terroriseren, doden of verdrijven.
Dit proces van verdringing heeft ook componenten die door het instituut niet worden genoemd of uitgediept. De belangrijste: de confiscatie en feitelijke annexatie van Palestijns land door Israël; de bouw van woningen voor Joodse kolonisten op het geconfisqueerde land; en de ‘legalisering’ van ‘wilde nederzettingen’ die door rabiate kolonisten werden gesticht. Ook op die gebieden worden eerdere records verpulverd.
De komende dagen zullen we deze trends en cijfers actualiseren in artikelen over de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem.
EINDE BERICHT
Reacties uitgeschakeld voor Noot 10/Kolonistengeweld
Israel’s control over approximately five million Palestinians in the Occupied Territories is not merely a theoretical-political issue to be resolved through negotiation at some future date. Nor are its effects limited to the extreme incidents usually reported – albeit partially – by the media, such as severe acts of violence carried out by soldiers or by settlers. This control is a regular fixture in the lives of all Palestinians in the Occupied Territories. Their lives are subject to a daily routine of violence – some of it overt, but more often implicit. Blatant displays of Israel’s control over the Palestinians, as well as instances that do not involve the direct use of physical force, are both forms of organized, ongoing state violence by Israel.
This organized state violence is inextricably linked to Israel’s ongoing control – by a variety of military, civilian, legal and administrative means – over Palestinian civilians. First, because subjecting millions of people to decades of foreign rule in which they have no political representation is in itself a form of violence. Second, as history has shown time and again, it is unfeasible to keep a civilian population subjugated under foreign occupation without resorting to the use of force.
The very fact that Palestinians have no political representation in the Israeli state systems that govern their lives leaves them open to the potential of arbitrary use of force, both physical or administrative, that is subject to virtually no restriction. This results in harassment and abuse of Palestinians, sometimes for no apparent reason, and at times on the basis of barely plausible security grounds. Regardless, the actions always conform to the power structure of ruler and subject, mechanisms that leave Palestinians entirely at the mercy of decisions made by Israelis: officials of the Civil Administration (the branch of the military designated to handle civil matters in Area C of the West Bank), judges, politicians, Israel Security Agency officers, prison guards, soldiers and Border Police officers. Life under these conditions means being in a state of constant uncertainty about the present and the future. It is a life bereft of privacy, a bare life subject to intrusion at any given time.
In the years that have gone by since 1967, circumstances have changed and evolved differently in the various areas that Israel controls. Accordingly, it uses different methods to control Palestinians in every area: there are differences between Israel’s external control over Gaza and its direct control over the West Bank and annexed East Jerusalem.
In the Gaza Strip, it is Israel that determines critical aspects of daily life as it the main power deciding who and what can enter or leave Gaza: Israel decides which foods will be available to Gaza residents and which food they may export. Israel does not allow Palestinians to leave Gaza – with very few exceptions – and prohibits them from visiting their relatives in the West Bank. Israel does not permit Gaza residents to go study at West Bank universities, and so on. Israel determines the level of medical care available in Gaza, as it decides which medical equipment will be allowed in, what medications will reach hospitals, and what professional seminars doctors can travel to attend. As Israel’s decisions mean that little more than nominal care is available, many Gazans in need of medical assistance must seek proper care outside Gaza. Yet here, too, Israel is the one deciding who may or may not have access professional care. Similarly, the critical shortage of electricity in Gaza lies is primarily Israel’s doing. The power shortage has led to a shortage of potable water and prevents proper waste treatment. In other words, decisions made by Israeli officials are what determines the standard of living in Gaza as well as opportunities for economic development, education, starting a family and so on. The upshot is that the nearly two million Palestinians living in Gaza are left with no control over their lives.
Israel’s control of the West Bank takes a different form for several reasons: because Israel directly oversees and handles the use of land throughout the West Bank; because of the presence and attendant consequences of Israeli settlements; and because of the unmediated daily contact between Palestinians and Israeli security forces or other Israeli authorities. The military disrupts Palestinians’ lives by restricting their freedom of movement as it sees fit. Often this is done without a moment’s notice. Soldiers block off roads temporarily or with permanent roadblocks, detain Palestinians at checkpoints, demand that they follow instructions, humiliate them and sometimes even use physical violence against them. Free of the obligation to present search warrants or offer any other justification, soldiers enter homes throughout the West Bank every day – and every night – disrupting family life, intimidating the inhabitants and invading their privacy. The Civil Administration (CA) implements a strict yet arbitrary policy when it comes to issuing the permits that apply to every aspect of life in the West Bank. CA officials determine who may travel abroad, who may work in Israel, who may worship in Jerusalem, who may pay a visit to Gaza, who may receive goods ordered and who may show up to work on time. This permit regime does not operate according to any clear rules and offers no explanations for the decisions it makes. Israel considers every permit it issues a Palestinian an act of benevolence. The upshot is that the nearly three million Palestinians living in the West Bank are left with no control over their lives.
In East Jerusalem, which was illegally annexed to Israel’s sovereign border, Palestinians suffer severe discrimination in budget allocation and services compared to the western part of the city. Additionally, their right to continue living in the city is always at risk. The police imposes extreme restrictions on the movement of residents without giving them any advance notice. The wall that Israel built, which lies between several Palestinian neighborhoods and the rest of the Jerusalem, means about 140,000 Palestinian residents of Jerusalem must go through a checkpoint every single day on their way to work, to hospital or to pay a visit to friends. Above all, the various authorities implement a planning and construction policy that keeps residents from building homes and necessary public structures, condemning them to a life of overcrowding. When residents, left with no alternative, build homes without permits, authorities often issues demolition orders, which in some cases are carried out. This subjects Palestinians to living in a state of constant fear and uncertainty about their future. The upshot is that the 370,000 or so Palestinians in East Jerusalem are left with no control over their lives.
The reality described above is the outcome of actions and decisions made by voters, politicians, judges, civil servants and soldiers – all of whom are Israeli and belong to a different societal ingroup than the people whose lives they run. Israel’s superior power and its absolute control over all walks of life are used to police the Palestinian population, to suppress resistance and to perpetuate the occupation.
All Palestinian residents of the West Bank and Gaza live under Israeli control of one kind or another. Israel views this situation as absolute and permanent, considering it a given that these persons have no political rights. Palestinians are not taken into account when decisions that determine every aspect of their lives are constantly being made by Israelis – be it at the voting booth or in CA decisions or in military orders. Thirteen million people live on the land that lies between the Jordan River and the Mediterranean Sea, but only eight million of them have a voice, have political rights, have the right to have rights. The rest are forced to live their lives according to decisions made by people they did not elect and under whose rule they never chose to live. This is a routine that is inherently violent. It is a violence that will only end when the occupation does.
EINDE
Reacties uitgeschakeld voor Noot 11/Kolonistengeweld
Er is gedoe rond de herdenking van het gooien van de atoombom op Nagasaki op 9 augustus 1945 door de VS. Met die bom brachten de VS 70.000 mensen om het leven. Drie dagen ervoor had diezelfde VS hetzelfde gedaan met 140.000 mensen in Hiroshima.(1) Meer dan tweehonderdduizend mensenlevens in Japan beëindigd met een tweetal bommen in vier dagen tijd. Making America great indeed.
In beide steden wordt deze misdaad herdacht, en er wordt nogal breed uitgenodigd. Je moet het als staat erg bont hebben gemaakt wil je niet op de gastenlijst staan. De VS – dat land dat die bommen gooide, om vervolgens decennia lang andere landen te bombarderen, binnen te vallen, via staatsgrepen gewelddadig van andere regeringen te voorzien, uit te hongeren, tot op de dag van vandaag – is welkom op de herdenking. Israël – apartheidsstaat, bezettingsbewind, landroversland – was bij de herdenking in Hiroshima ook welkom. Waarom ook niet, wellicht kan Netanyahu er inspiratie opdoen voor de uitvoering van zijn diepste verlangens. Maar in Nagasaki morgen geldt zo’n welkom dus eventjes niet. En daar is dus gedoe over. Over principes gaat het nauwelijks. Het is gedoe om ander gedoe te vermijden, en het druipt allemaal van de twee maten, van diplomatieke huichelarij derhalve.
Waarom is Israël niet welkom in Nagasaki? Niet omdat het bezig is met schurkenstreken van immens formaat. Niet omdat het bezig is met genocide op de Palestijnse bevolking in Gaza. Dat speelt allemaal wel mee, maar is kennelijk op zichzelf geen bezwaar. Waarom zou het ook, gezien veel van de andere, weinig minder misdadige, genodigden? Waar ging het dan wel om? Nou, het zou kunnen dat mensen de plechtigheid aangrijpen om te protesteren tegen die genocide. En dat verstoort de rust. Suzuki, de burgemeester van Nagasaki: ‘We hebben niet vanwege politieke redenen een omvangrijke beslissing genomen. We willen een glad verlopende ceremonie in een vreedzame en plechtige omgeving.’(2) Geen gedoe met demonstranten en zo, daar ging het klaarblijkelijk om.
Het is dus niet zo dat de burgemeester Israël wilde weren wegens de genocide die deze staat pleegt. De burgemeester wil alleen geen heisa erover op de herdenking. Het is heel goed mogelijk dat de burgemeester zelf wel degelijk boos is op Israël wegens die genocide. Zo valt het op dat Palestijnse vertegenwoordigers in Nagasaki wel welkom waren (in Hiroshima was het andersom: wel Israël, geen Palestijnen, want Palestina is immers geen door VN en Japan erkende staat…).(3) Maar kritiek op Israël was dus niet het argument dat burgemeester Suzuki aanvoerde. Het is, zacht gezegd, een beetje slapjes en ontwijkend. Dat Israël geweigerd werd, betekent wel weer een deukje in de legitimiteit van die terreurstaat. Maar van een principiële stellingname was geen sprake.
Voor bondgenoten van Israël was het allemaal echter alweer veel te veel. Die zijn woedend, met de VS voorop. Dat land stuurt nu geen ambassadeur, maar iemand met een lagere functie. Dat zal ze leren, nietwaar? Zomaar onze partner-in-genocidal-crime schofferen door ze niet uit te nodigen. Interessant is wat we daarover verder lezen bij de NOS.(4) Zes landen waaronder de VS, plus de EU-ambassadeur, ‘schrijven dart ze zich zorgen maken omdat het intrekken van de uitnodiging “de verkeerde boodschap” aan de wereld stuurt en Israël in hetzelfde rijtje plaatst als Rusland en Weit-Rusland’, als Belarus dus. Belarus en Rusland worden niet meer uitgenodigd sinds Rusland Oekraïne grootschalig binnenviel in 2022. Het zijn de enige twee landen die zo’n uitnodiging niet krijgen, zo vertelt The Guardian nog.(5)
Wat is dit voor bespottelijks? Waarom zou Israël niet dezelfde afwijzing mogen krijgen als Rusland? W Waarin verschillen de Israëlische terreurbombardementen en massamoorden in Gaza van de Russische terreurbombardementen en massamoorden in Mariepol, Oekraïne in 2022? Als er verschillen zijn in moorddadigheid tussen Rusland en Israël, dan in die zin dat Israël nog wat erger tekeer gaat tegen Palestijnen dan Rusland tegen Oekraïners. Maar dat verschil komt vooral omdat Oekraïners nogal wat wapens krijgen van de VS en EU-staten, zodat Rusland haar genocidale politiek niet tot het uiterste kan doorvoeren. Van wapenleveranties door NAVO-staten aan Palestijnse verzetsorganisaties zodat die zich tegen de Israëlische genocidale politiek kunnen verweren, is geen sprake. De bottom line is: Rusland en Israël plegen soortgelijke misdaden. Maar Israël pleegt haar misdaden als bondgenoot van het Westen, Rusland als tegenstander van het Westen. Dus mag Rusland door en volgens machtige Westerse staten van plechtigheden worden geweerd, maar Israël nadrukkelijk niet.
En Belarus, naast Rusland dus de andere staat die geweerd wordt? Daar heerst zonder de geringste twijfel een zeer onfris terreurbewind, en het land levert Rusland hand- en spandiensten. Maar als dit soort vergrijpen reden zijn om een land te weren van een herdenkingsplechtigheid, weet ik meer kandidaten. Eritrea, met een zeer onfris terreurbewind, faciliteerde genocidale politiek die buurland Ethiopië – ook al niet van de Nagasaki-plechtigheuid uitgesloten – tegen Tigrayers doorvoerde, een genocidale politiek die is doorgevoerd onder aanvoering van een heuse Nobelprijs-winnaar.(6) Myanmar, een zeer onfris terreurbewind, met zeker niet minder bloed aan de militaire handen als Belarus. Bangladesh, tot en met afgelopen zondag levend onder het zeer onfrisse terreurbewind van premier Hasina, totdat een tot revolutie uitgegroeide studentenopstand dat onfrisse bewind omver wierp.(7) En wat te denken van de onfrisse terreurstaat Saoedi-Arabië, dat jarenlang een aan genocide grenzende oorlogspolitiek in Jemen voerde, deels met wapens uit de VS? O, en wat heeft de VS zelf – verantwoordelijk voor doses staatsgeweld waarmee het alle boven genoemde terreurstaten ruimschoots in de schaduw stelt – trouwens sowieso op een herdenking als deze te zoeken? En het koloniale roversnest Nederland?
Staatsterreur en het meewerken aan genocide zijn dus alleen maar redenen om een land niet uit te nodigen als de staatsterreur en de medewerking aan genocide bedreven wordt door te regeringen waar de VS en de EU ruzie mee hebben. Het is van een tergende hypocrisie. Het is hoog tijd dat dit soort herdenkingen van dit soort officiële staatsdeelname en staatsinmenging wordt bevrijd.
”FROM THE RIVER TO THE SEA, PALESTINE WILL BE FREE!
‘Het Nederlandse Openbaar Ministerie oordeelde in 2022 dat een demonstrant die de leus riep tijdens een demonstratie niet kon worden vervolgd omdat er geen strafbare feiten zouden zijn gepleegd. Dit werd in 2023 bekrachtigd door het gerechtshof van Amsterdam.[28][34]”
Het Nederlandse Openbaar Ministerie oordeelde in 2022 dat een demonstrant die de leus riep tijdens een demonstratie niet kon worden vervolgd omdat er geen strafbare feiten zouden zijn gepleegd. Dit werd in 2023 bekrachtigd door het gerechtshof van Amsterdam.[28][34]
ZIE NOOT 34/WIKIPEDIA/RECHTSPRAAK
34
Gerechtshof Amsterdam 15 augustus 2023, K22/230121, ECLI:NL:GHAMS:2023:2271. Geraadpleegd op 24 november 2023.
Beklag ex artikel 12 Wetboek van Strafvordering. Klacht over niet vervolgen ter zake van opruiing, bedreiging en aanzetten tot haat tijdens demonstratie afgewezen; naar het oordeel van het hof leveren de door beklaagde tijdens zijn speech uitgedragen boodschappen en uitingen geen strafbare feiten op. Het beklag is ongegrond.Vindplaatsen
Het hof heeft op 14 maart 2023 het klaagschrift ontvangen. Het beklag richt zich tegen de beslissing van de officier van justitie bij het arrondissementsparket Amsterdam om geen strafvervolging in te stellen tegen [beklaagde] (hierna: beklaagde) tegen wie klager aangifte heeft gedaan ter zake van opruiing, bedreiging en aanzetten tot haat.
2Het verslag van de advocaat-generaal
Bij verslag van 16 juni 2022 heeft de advocaat-generaal het hof in overweging gegeven het beklag af te wijzen.
3De voorhanden stukken
Het hof heeft kennisgenomen van:
– het klaagschrift;
– het verslag van de advocaat-generaal;
– de aangifte tegen [beklaagde] van 21 juni 2021;
– de aangifte tegen de organisatoren van de manifestatie voor Palestina van 21 juni 2021;
– de sepotbrief van 16 januari 2022;
– een proces-verbaal van bevindingen d.d. 20 augustus 2021.
4De behandeling in raadkamer
Het hof heeft klager in de gelegenheid gesteld op 23 juni 2022 het beklag toe te lichten. Klager is, bijgestaan door zijn gemachtigden dhr. [gemachtigde 1] en mevr. [gemachtigde 2], die optraden namens mr. B. Araujo Cardoso, in raadkamer verschenen.
Voorts heeft het hof beklaagde in de gelegenheid gesteld op 15 juni 2023 te worden gehoord. Beklaagde is, bijgestaan door mr. W.H. Jebbink, in raadkamer verschenen en heeft het hof verzocht de klacht af te wijzen.
De advocaat-generaal is bij de behandeling in raadkamer aanwezig geweest. In hetgeen in raadkamer naar voren is gekomen heeft deze geen aanleiding gevonden de conclusie in het verslag te herzien. In aanvulling op het verslag heeft zij over het tonen van de Shahada-vlag door demonstranten opgemerkt, dat dit niet strafbaar is.
5De beoordeling van het beklag
Klager heeft op 21 juni 2021 aangifte gedaan tegen beklaagde en de organisatie van de manifestatie voor Palestina. Beklaagde was op 22 mei 2021 aan het demonstreren op de Dam in Amsterdam. Tijdens zijn speech als coördinator van de organisatie [organisatie] zou hij boodschappen hebben uitgedragen die bedreigend en opruiend zijn jegens de staat Israël en het Joodse volk. Ook zou hij met deze uitingen hebben aangezet tot haat en hebben opgeroepen tot geweld.
Voor de weergave van de feitelijke uitgangspunten die van belang zijn voor de beoordeling verwijst het hof naar de inhoud van de sepotbrieven en het verslag.
Het beoordelingskader
Het hof heeft te beoordelen of de strafrechter die over deze zaak zou moeten oordelen – al dan niet na nader onderzoek – zou kunnen komen tot een veroordeling voor enig strafbaar feit. Daarnaast moet het hof beoordelen of er, gelet op alle omstandigheden, voldoende belang is bij het alsnog instellen van strafrechtelijke vervolging. Indien het antwoord op beide vragen bevestigend luidt, zal een bevel tot vervolging worden gegeven.
De overwegingen van het hof
Het hof komt – met het openbaar ministerie – tot het oordeel dat de uitingen van beklaagde, zoals weergegeven in het politiedossier, geen strafbare feiten opleveren. Er is geen sprake van bedreiging, opruiing of strafbaar aanzetten tot haat. Het hof sluit zich dienaangaande aan bij de juridische beoordeling van de uitingen in de sepotbrieven en het verslag van het openbaar ministerie.
Het hof is dan ook van oordeel dat er goede redenen zijn om in deze zaak geen vervolging te gelasten. Het beklag is ongegrond.
Het hof zal daarom als volgt beslissen.
6De beslissing
Het hof wijst het beklag af.
Deze beschikking, waartegen voor betrokkenen geen rechtsmiddel openstaat, is gegeven op
15 augustus 2023 door mrs. E. van Die, voorzitter, E. de Greeve en P.C. Verloop, raadsheren, in tegenwoordigheid van mr. S.S.I. Jackson, griffier, en ondertekend door de voorzitter en de griffier.
ACHTERGRONDINFORMATIE
THE RIGHTS FORUM
NIKS MIS MET SLOGAN ”FROM THE RIVER TO THE SEA, PALESTINE WILL
Na het Openbaar Ministerie oordeelt ook het Gerechtshof Amsterdam dat de slogan niet antisemitisch of strafbaar is. Daarmee wordt paal en perk gesteld aan de intimiderende praktijken waarmee pro-Israël-activisten proberen de slogan uit het publieke domein te verbannen.
In mei 2021 werd in Nederland fel geprotesteerd tegen de escalatie van het Israëlische geweld tegen de Palestijnen in de bezette Palestijnse gebieden en Israël zelf. Een van de slogans waarmee dat gebeurde was From the river to the sea, Palestine will be free.
Slogan met historie
Die slogan heeft een lange geschiedenis. Het is een Palestijnse roep om vrijheid in alle delen van historisch Palestina, het gebied tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee. Na de stichting van de staat Israël in 1948 viel dat in delen uiteen en verloren de Palestijnen iedere zeggenschap over hun thuisland.
In Israël kwamen zij tot eind 1966 – de facto tot begin 1968 – onder een wurgend militair regime en in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever onder respectievelijk Egyptisch en Jordaans bewind, terwijl de driekwart miljoen Palestijnen die tijdens de Nakba (1947-1949) door Joodse milities van huis en haard verdreven waren verspreid over de regio in vluchtelingenkampen leefden. Onder deze omstandigheden won de slogan met name sinds begin jaren zestig aan populariteit.
In de Zesdaagse Oorlog van juni 1967 bezette Israël ook de rest van historisch Palestina – een operatie die het verkocht als ‘bevrijding’ – en kwam het hele gebied onder Israëlische controle. Sindsdien leven de Palestijnen er onder uiteenlopende vormen van rechteloosheid en onderdrukking: in Israël zijn zij tweederangsburgers en op de Westoever, in Oost-Jeruzalem en in de Gazastrook leven zij onder een militaire bezetting die verschillende gezichten heeft, maar als centraal aspect dat de Palestijnen geen enkele invloed hebben op het regime dat hun levens bepaalt. De vluchtelingen worden door Israël nog altijd weerhouden van hun recht van terugkeer naar hun oorspronkelijke woonplaatsen; zij leven nog altijd in de diaspora, merendeels onder uitzichtloze omstandigheden en aangewezen op steun van de VN.
Tegen deze achtergrond is de slogan onverminderd populair en relevant. Hij moet begrepen worden als verzet tegen wat from the river to the sea de facto één staat (Israël) is, waarin Palestijnen in uiteenlopende gradaties worden gediscrimineerd dan wel onderdrukt. De slogan geeft uiting aan de Palestijnse oppositie tegen dit op etnische leest geschoeide en inherent racistische onrecht.
Niet antisemitisch, niet bedreigend
Pro-Israël-activisten bevechten de roep om vrijheid en gerechtigheid sinds jaar en dag met alle mogelijke middelen. Zo ook tijdens de protesten tegen het Israëlische geweld in mei 2021. Tegen een lid van de pro-Palestijnse organisatie Samidoun die de slogan tijdens een toespraak gebruikte werd aangifte gedaan. De slogan zou antisemitisch zijn, luidde de aanklacht.
In alle sindsdien doorlopen juridische procedures kreeg de klager echter geen poot aan de grond. Uiteindelijk belandde de aanklacht op het bord van het Gerechtshof Amsterdam, dat op 15 augustus oordeelde dat de slogan niet antisemitisch, haatzaaiend, opruiend of bedreigend is en binnen de vrijheid van meningsuiting valt. De klacht is definitief ongegrond verklaard.
De slogan is niet antisemitisch, haatzaaiend, opruiend of bedreigend en valt binnen de vrijheid van meningsuiting.
De uitspraak van het hof is van grote betekenis. Niet alleen wordt de slogan erkend als een legitieme vorm van protest, ook wordt paal en perk gesteld aan de intimiderende praktijken waarmee pro-Israël-activisten proberen de slogan uit het publieke domein te verbannen.
‘Oproep tot uitroeiing Joden’
Een voorbeeld daarvan is de campagne die, eveneens in mei 2021, werd gevoerd tegen de kunstenaarswerkplaats De Ateliers en de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam, nadat studenten er spandoeken met de slogan aan de gevel hadden gehangen. Een bonte stoet pro-Israël-activisten beschuldigde de akademie van steun aan ‘de vernietiging van Israël’ of, erger nog, ‘de vernietiging van de Joden’. Journalist Frits Barend zei het zo: ‘Tachtig jaar na de Holocaust roept een koninklijke instelling impliciet alsnog op tot uitroeiing van de Joden.’
Ook Nationaal Coördinator Antisemitismebestrijding (NCAB) Eddo Verdoner liet zich gelden. In een opiniestuk in Het Parool schreef hij dat de slogan ‘in de context van dit [Israëlisch/Palestijnse] conflict immers betekent dat Israël moet verdwijnen. Het impliceert daarmee ook dat de Joodse bevolking weg zal trekken, of erger: wordt verjaagd’.
Volgens Verdoner zouden Amsterdamse Joden ‘zich bedreigd voelen door het spandoek’. Verwijzend naar de Holocaust en het feit dat in de Tweede Wereldoorlog Duitse militairen in het huidige akademiegebouw gelegerd waren stelde hij: ‘Het delegitimeren van de Joodse staat raakt in essentie precies dezelfde snaar. “Ga daar maar weg”, stond eigenlijk op het spandoek.’ Daarmee zou Nederlandse Joden in het hypothetische geval van een tweede Holocaust een veilige haven worden ontnomen, aldus Verdoner: ‘Zoals Abel Herzberg zei: zonder Israël is elke Jood een ongedekte cheque.’
De intimidatiecampagne had succes. De leiding van de akademie boog voor de beschuldigingen, de directeur bood excuses aan en liet de spandoeken verwijderen. Aan het Piet Zwart Instituut, onderdeel van de Willem de Kooning Academie en de Hogeschool Rotterdam, deed zich een vergelijkbare campagne voor. Daar moest zelfs een afbeelding van een meloen het veld ruimen.
Hypocriet en destructief
De campagnes staan bol van de hypocrisie. De Palestijnen worden from the river to the sea gediscrimineerd dan wel onderdrukt, zij krijgen dag in dag uit te verstaan dat het hele gebied door Israël is ‘bevrijd’ en dat ‘het Joodse volk een exclusief en onvervreemdbaar recht heeft op alle delen van het land’, maar zelf mogen zij hun vrijheid en rechten niet from the river to the sea bepleiten.
Doen zij dat wel, dan krijgen ze tot in Nederland toe te horen dat juist zij het zijn die geweld prediken en uit zijn op onderdrukking en verdrijving. Zij ‘willen Israël vernietigen’ en ‘de Joodse Israëli’s verdrijven’, zo niet alle Joden ‘uitroeien’. Wat de Palestijnen zelf willen en bedoelen doet er niet toe, dat bepalen de pro-Israël-activisten wel; Palestijnen moeten hun mond houden, hun slogan moet verboden worden en debat daarover de kop ingedrukt.
Het debat over gelijke rechten in Israël/Palestina is juist noodzakelijk, althans voor wie naar vrede streeft.
De campagnes zijn niet alleen hypocriet, maar ook destructief. Het debat over gelijke rechten in Israël/Palestina is namelijk juist noodzakelijk, althans voor wie naar vrede streeft. De slogan From the river to the sea, Palestine will be free mag, nee moet gehoord worden. De tijd dat het thema kon worden geparkeerd in het vooruitzicht dat de tweestatenoplossing het ‘conflict’ zou beslechten ligt achter ons. Israël maakt er geen geheim van de Westelijke Jordaanoever niet alleen de facto, maar ook de jure te willen annexeren, daarmee zijn from the river to the sea-project voltooiend. De Palestijnen wacht uitzichtloze voortzetting van het onrecht dat hun levens al generaties domineert.
De geweldsexplosie in mei 2021, voor het eerst sinds lange tijd ook in Israël zelf, heeft de wereld ten overvloede doordrongen van het feit dat de situatie een kruitvat is dat ieder moment kan ontploffen. Geweld op enorme schaal is een reëel risico, a clear and present danger, en dat zal geen winnaar, maar alleen verliezers opleveren. Je zou verwachten dat ook de pro-Israël-activisten dat begrepen hebben. In de racistische ongelijkheid en onderdrukking die volgens hen fundamenteel zijn voor het voortbestaan van Israël ligt juist het werkelijke gevaar voor het land en zijn Joodse (en niet-Joodse) bewoners.
Debat essentieel
Dat de activisten hun verzet tegen de slogan zullen opgeven valt niet te verwachten, maar de uitspraak van de rechter ontneemt hen in ieder geval hun intimidatiewapen. De Rijksakademie van Beeldende Kunsten en het Piet Zwart Instituut zullen zich voortaan wel driemaal bedenken voor zij een spandoek verbieden.
Dat er kennelijk Joden zijn die de slogan als bedreigend ervaren is vanzelfsprekend betreurenswaardig. Dat maakt open debat ook voor hen belangrijk. Dan kunnen zij van de Palestijnen en hun medestanders zelf horen wat zij bedoelen. En zullen zij merken dat veel Joden hun angst niet delen, maar de noodzaak van debat en van beëindiging van de Israëlische overheersing onderschrijven.
Wat niet helpt is gevoelens van bedreiging te versterken door spookbeelden over de ondergang van Israël te verspreiden en te appelleren aan Holocaust-trauma’s. Er is geen tweede Jodenvervolging op komst en debat over gelijke rechten betekent niet dat ‘de joodse Israëli’s worden verjaagd’. Integendeel, dat debat is essentieel om zulk geweld te helpen voorkomen en tot een vreedzame oplossing te komen waarin de vrijheid en rechten van alle bewoners van Israël/Palestina gegarandeerd zijn, from the river to the sea.
Op dinsdag 15 augustus heeft het gerechtshof in Nederland bevestigt dat de slogan “from the river to the sea, Palestine will be free” valt onder de vrijheid van meningsuiting en niet strafbaar is. De uitspraak van de rechtbank betekent een overwinning voor de Palestijnse beweging in het algemeen, en in Nederland specifiek. Uitingen voor Palestijnse bevrijding kunnen niet zomaar bestempeld worden als antisemitisme.
De aanklacht werd in juni 2021 ingediend door een zionistische activist tegen Samidoun Nederland-lid Thomas Hofland. Zijn gebruik van de slogan “from the river to the sea, Palestine will be free,” in een speech die hij gaf tijdens de jaarlijkse Nakba-demonstratie een maand eerder, zou zogenaamd antisemitisch zijn. Het is een valse beschuldiging die met regelmaat door zionistische organisaties, media en politici wordt gebruikt tegen Palestina activisten internationaal.
Zowel de officier van justitie als de advocaat-generaal hadden de aanklacht binnen een jaar ongegrond verklaard. “Feit niet strafbaar,” concludeerden zij. Echter, de behandeling van de zaak duurde in totaal ruim twee jaar, omdat de klager telkens in beroep ging. Met deze laatste uitspraak van het hof is bevestigd dat het rechtvaardig is om op te roepen voor de bevrijding van Palestina van de rivier tot aan de zee.
Willem Jebbink, Hofland’s advocaat, zei het volgende over de uitspraak:
“Het gerechtshof is erg kort van stof geweest. Maar de uitspraak is glashelder: de frase ‘from the river to the sea, Palestine shall be free’ is niet antisemitisch. Ook niet haatzaaiend, opruiend of bedreigend. Daarmee heeft het hof de vrijheid van meningsuiting erkend. Dat is juist in het Palestina-Israëldebat van belang. Misschien wel meer dan ooit. Personen die zich tegen de aanhoudende mensenrechtenschendingen door Israël uitspreken worden vaak op lichtzinnige gronden antisemitisch genoemd. Een doorzichtige redeneertruc die slechts de functie heeft om de aandacht van de inhoud van het debat af te leiden, van wat in de bezette gebieden gebeurt.
Het is elementair dat wij in onze samenleving zonder gevaar voor criminalisering scherpe kritiek op het beleid van Israël kunnen hebben. Dat de Palestijnen als vrije en gelijkwaardige burgers in hun thuisland moeten kunnen wonen. In de geografische en historische eenheid tussen – inderdaad – de zee en de Jordaan, vrij van onderdrukking door Israël of enig Arabisch regiem of wie dan ook.”
Als Samidoun Palestijnse Gevangenen Solidariteitsnetwerk zijn we blij met het ongegrond verklaren van de aanklacht tegen ons lid. Het is een overwinning voor alle Palestijnen en Palestina activiste. En et is het resultaat van decennialang actievoeren voor de onvervreemdbare rechten van het Palestijnse volk, om Palestina te bevrijden en ernaar terug te keren.
Tegelijkertijd moeten we doorgaan met het verdedigen van activisten voor Palestina internationaal. In het Verenigd Koninkrijk zitten activisten van Palestine Action gevangen. In Frankrijk loopt nog steeds een zaak om Collectif Palestine Vaincra, een lidorganisatie van Samidoun, te verbieden. In Duitsland roepen zionistische politici en media op om Samidoun te verbieden. En in Nederland werden onlangs twee activisten gearresteerd vanwege hun financiële steun aan Palestijnen in vluchtelingenkampen.
Vrijheid voor alle Palestijnse gevangenen!
Vrijheid voor Palestina van de rivier tot aan de zee!
EINDE ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor ”From the river to the sea, Palestine will be free” NIET strafbaar/Uitspraak Gerechtshof Amsterdam dd 15 augustus 2023
Burgemeester Femke Halsema van Amsterdam, heeft vanmiddag tijdens de jaarlijkse nationale herdenking van het slavernijverleden in het Oosterpark, Keti Koti, namens het stadsbestuur excuses aangeboden voor de betrokkenheid van het toenmalige stadsbestuur bij de wereldwijde slavenhandel en slavernij. Het huidige stadsbestuur is formeel verantwoordelijk voor de daden van haar voorgangers. Het past daarom om excuses te maken. Ook voelt dit bestuur zich verantwoordelijk om een gebaar naar de nazaten te maken, het leed te erkennen en samen aan herstel te werken.
Let op gesproken woord geldt:
In ons stadsarchief zijn notariële akten bewaard van rijke Amsterdamse bestuurders en kooplieden uit de 18e eeuw. Een paar jaar geleden werd mij daar een akte voorgelezen van een koopman die destijds op de terugweg van Suriname naar Nederland stierf. Dit had hij bij zich: ‘twee zilveren horloges, een blik chocolade, boeken, tafelkleden, een bed, en…een “swarte slaaven jongen”, met een rokbroek, een sjaaltje en een rood mutsje.[1]
Als de misdaden te groot zijn, als zij nauwelijks te bevatten zijn in hun gruwelijkheid, kan een bijna terloops detail, een klein fragment de poort openen naar onze menselijkheid. Een naamloos jongetje met een rode muts, zonder ouders of familie, alleen en waarschijnlijk doodsbang.
Tegelijk kan geen fragment of detail de misdaad tegen de menselijkheid die de slavernij was verzachten. Tussen 1500 en 1880 vielen tenminste 12,5 miljoen mensen aan de trans-Atlantische slavenhandel ten prooi.[2] Zij werden uit hun huizen gesleurd, families werden uiteengereten, hun vrijheid werd vermorzeld. Mensen werden beroofd van hun familienamen, van hun geschiedenis, hun identiteit. Zij werden vernederd, geslagen, vermoord.
Hoeveel tot slaafgemaakten het leven lieten door uitputting en geweld weten wij niet. Wel weten we dat ongeveer 2 miljoen mensen die in Afrika werden ingescheept de reis niet overleefden.[3]
De provincie Holland was een grote speler in de handel en uitbuiting van slaafgemaakten. In de 18e eeuw kwam 40% van de economische groei voort uit slavernij. En in Amsterdam verdiende bijna iedereen aan de kolonie Suriname[4]. Het stadsbestuur, dat mede-eigenaar en bestuurder van de kolonie was, voorop[5]. Bovendien, als economische grootmacht hadden stadsregenten zitting in het bestuur van de West-Indische en de Verenigde Oost-Indische compagnie. Kooplieden bevoeren de zeeën, verhandelden specerijen even gemakkelijk als tot slaafgemaakte mensen. De schepen in de havens, de pakhuizen lagen vol met goederen van ver. Grachtenhuizen werden rijk versierd, in de gevels werd het trotse bezit van bestuurders en kooplieden gemetseld, op portretten, schutterstukken en stadsgezichten werd de macht geëtaleerd.
Deze geschiedenis heeft een erfenis achtergelaten in onze stad. Groots en zichtbaar in de historische grachtengordel en de rijkdom van kunst. Veel minder zichtbaar – en lange tijd genegeerd – in de uitbuiting toen en de ongelijkheid van nu.
De stadsbestuurders en regenten die destijds uit winstbejag en machtshonger deelnamen aan de handel in tot slaafgemaakten, verankerden daarmee ook een systeem van onderdrukking op basis van huidskleur en ras.
Het verleden waaruit onze stad ook nu nog haar onmiskenbare handelsgeest put is dan ook ondeelbaar met het hardnekkige en nog altijd woekerende racisme.
Langzamerhand wordt onze geschiedschrijving, het zicht op onze erfenis, meer compleet. Dat danken wij aan de velen die in slavernij leefden – en aan hun kinderen en kinds-kinderen – die weigerden om alleen slachtoffer te zijn. Die zich niet lieten breken, die verzet pleegden. Het zijn de helden van toen: Baron, Boni, Joli Coeur, Tula. Toen en nu zijn mensen altijd in verzet geweest – in west, in oost en hier. Met moed en vastberadenheid hebben zij hun stemmen gebruikt, luider en luider, zijn zij nooit verstomd, tot dat zij werkelijk werden gehoord.
En onder hen de vele wetenschappers, activisten, kunstenaars die in de archieven, in musea, in voorstellingen achterstallig onderhoud aan de collectieve herinnering van onze stad hebben gepleegd.
Dat werk is niet af, maar het is nu tijd voor het stadsbestuur om conclusies te trekken. Het is tijd om het grote onrecht van de koloniale slavernij te metselen in de identiteit van onze stad. Met een ruimhartige en onvoorwaardelijke erkenning. Omdat wij een overheid willen zijn van diegenen bij wie het verleden pijn doet en de doorwerking van dat verleden een last is. Een overheid voor alle Amsterdammers.
In 2019 nam de meerderheid van onze gemeenteraad het initiatief om de Amsterdamse betrokkenheid bij de commerciële koloniale slavernij te onderzoeken. Dat onderzoek toont aan dat die betrokkenheid vanaf het eind van de zestiende eeuw tot ver in de negentiende eeuw direct, wereldwijd, grootschalig, veelzijdig en langdurig was.
Geen enkele nu levende Amsterdammer heeft schuld aan het verleden.
Als bestuur nemen wij wel onze verantwoordelijkheid hiervoor. Dit stadsbestuur staat in een ononderbroken lijn met het bestuur van haar voorgangers.
Ook met die regenten en burgemeesters, wier handelen wij verafschuwen. Wij streven naar een rechtvaardige omgang met onze geschiedenis. Verzoening, rond een gedeeld verleden maakt ruimte voor een gezamenlijke toekomst.
Voor de actieve betrokkenheid van het Amsterdamse stadsbestuur bij het commerciële systeem van koloniale slavernij en de wereldwijde handel in tot slaafgemaakten bied ik, namens het college van burgemeester en wethouders, excuses aan.
[4] Brandon, Pepijn, and Ulbe Bosma. “De betekenis van de Atlantische slavernij voor de Nederlandse economie in de tweede helft van de achttiende eeuw.” Tijdschrift voor sociale en economische geschiedenis 16.2 (2019): 5–. Web.
[5] Fatah-Black, Karwan, Societeit van Suriname, Walburg Pers, Zutphen 2019; Brandon, Pepijn. “Burgemeesters, belangen en staatsmacht.” In Brandon, Pepijn et al. De slavernij in Oost en West : het Amsterdam-onderzoek . Amsterdam: Spectrum, 2020
Reacties uitgeschakeld voor Toespraak Slavernijherdenking 1 juli 2021/Burgemeester Halsema biedt namens het Stadsbestuur Amsterdam excuses aan voor betrokkenheid slavenhandel en slavernij
Groot-Brittannië, 4 juli 2024 en de eerste dagen erna: opluchting! De gehate Tory-regering ruimt het veld nadat de Conservatieve partij – de Tories dus – de verkiezingen hebben verloren. Labour aan de regering, Keir Starmer premier. Nee, zo’n Labour-regering is geen feest waard. Maar de smadelijke aftocht van de Tories was dat wel.
Groot-Brittannië, 29 juli en de dagen erna: angst en beven! Een nare steekpartij in Southall, acht kinderen neergestoken waarvan drie zijn overleden. Prompt erna: een reeks aanvallen van agressieve menigten, gericht tegen moskeeën en locaties waar vluchtelingen worden opgevangen. Fascisten zagen hun kans, misbruikten de schok die de steekpartij opriep en stookten de haat tegen moslims en vluchtelingen op.
De twee gebeurtenissen lijken in groot contrast te staan: een linksige verkiezingsoverwinning enerzijds, een golf van extreem-rechts straatgeweld anderzijds. Het contrast is minder groot dan het lijkt. Sterker: in zekere zin ligt de manifestatie van straatfascisme in het verlengde van de verkiezingsuitslag. Dat vergt echter een kijk die verder gaat dan enkel de wisseling van de regeringsmacht die via de verkiezingen plaats vond.
1.
Wat is er gebeurd op verkiezingsdag? Allereerst, en wel degelijk te verwelkomen: de Conservatieve partij verloor zeer fors, weg was haar meerderheid in het Lagerhuis. Dus kon ze niet langer blijven regeren. De opeenvolgende regeringen die op de in 2019 verworden meerderheid gebouwd waren – eerst onder Boris Johnson, daarna onder Theresa May, heel eventjes onder Lizz Truss en tenslotte onder Rishi Sunak – hadden zich dan ook gehaat gemaakt. Boris Johnson met zijn Brexit, maar ook met zijn corona-lockdown die doelbewust vertraagd werd doorgevoerd zodat duizenden mensen nodeloos stierven; zakendoen ging voor mensenlevens.(1) Eenmaal gedwongen om voor hun bestwil thuis ter blijven, werden mensen getrakteerd op het spektakel dat diezelfde Johnson feestjes gaf in strijd met zijn eigen corona-regels, en daar opgewekt over loog. Hup, daar ging Johnson. May mocht ene tijdje modderen van haar partijgenoten, maar ruimde het veld voor Truss. Die maakte van de economie en de begroting zo’n geweldige puinzooi dat zelfs de Bank of England op de noodrem trapte. Hup, weg was Truss. Toen kregen we nog een kleine twee jaar Sunak.
Die maakte zich ook niet geliefd, onder meer door aanhoudende omvangrijke stakingen in de collectieve sector te trotseren. Mensen in onderwijs en zorg eisten een loon dat tenminste de hoge inflatie zou bij houden, en groot gelijk hadden ze! Maar de regering stelde het noodzakelijke geld niet beschikbaar. Intussen stookte regering de haat tegen vluchtelingen op en bedacht een absurd plan om mensen die asiel aanvroegen, te deporteren naar Rwanda waar ze dan hun asielaanvraag ‘mochten’ afwachten. Het plan was inhumaan, het plan bleek ook juridisch niet te deugen, het plan was nog peperduur ook. Blijkbaar stak Sunak liever geld in racistische hardvochtigheid dan in onderwijs en zorg. O ja, en Sunak stond natuurlijk ook in de rij om de genocide in Gaza met diplomatie te dekken en met wapens te steunen.
Allemaal redenen genoeg voor iedereen met ook maar enige menselijkheid in de vezels om na verkiezingsdag de afgang van de Tories te verwelkomen. Dat mensen op grote schaal de Conservatieven de rug hadden toegekeerd, was mooi. Je wilt als fatsoenlijk sociaal voelend mens immers met die asociale arrogante lui immers nog niet dood gevonden worden.
Maar kijk je eens beter naar de cijfers, dan zie je verontrustende patronen. Er is nauwelijks een verschuiving naar links waarneembaar. Ja, Labour wordt iets groter, maar niet veel. Slechts omdat de Tories in de steek worden gelaten aan alle kanten, werd ze de minst kleine partij en kreeg ze een meerderheid van parlementszetels.
Waar gingen al die mensen die de Tories de rug toe keerden dan heen? Voor een flink deel naar de Liberal Democrats die 60 zetels kregen. Voor een deel echter ook naar de Reform Party, waar slechts weken voor verkiezingsdag Nigel Farage weer de aanvoerder werd. Verder dan vijf zetels kwam deze club niet. Dat was echter niet bij gebrek aan stemmen. Reform was in een hele reeks kiesdistricten de op een na grootste geworden. Maar omdat in het Britse kiesstelsel alleen de grootste partij per kiesdistrict de zetel voor dat district krijgt, leidde al die tweede plekken niet tot zetels. De steun die Reform kreeg, is dus veel en veel groter dan je aan die vijf zetels kunt zien.(2)
Dit Reform-geval is een extreem-rechtse partij, vergeven van botte racisten van het onbeschaamde en expliciete soort. Stemming maken tegen de EU en tegen vluchtelingen – favoriet tijdverdrijf van opeenvolgende Tory-premiers tot en met Sunak – had de fascisten van Farage enorm in de kaart gespeeld. Nu zit Reform in tal van kiesdistricten feitelijk Labour op de hielen. De vijf zetels die de Reform-fascisten vergaarden vormen een topje van een levensgevaarlijke ijsberg.
De Labour-overwinning is flinterdun, en vooral te danken aan de brede afwijzing die de Tories te incasseren kregen. Links van Labour zijn er wat Groene parlementsleden, en een handvol onafhankelijke kandidaten die voor de Palestijnen opkwamen en – terecht! – vonden dat Labour dat veel te weinig doet. Een van hen: de vroegere Labour-leider Jeremy Corbyn.(4) Wie aan deze paar linkse zetels een goed gevoel wil ontlenen, moet dat vooral doen. Er is wat enthousiasme is voor Labour en premier Starner, maar er is vooral opluchting: hè hè,de Tories zijn weg.
Labour is intussen aan het regeren geslagen. Een paar positieve gebaren waren er snel. Het infame Rwanda-plan ging bijvoorbeeld meteen van tafel,(5) wat overigens niet betekent dat Labour een wezenlijk humaner beleid jegens vluchtelingen gaat voeren.(6) De regering stelt intussen geld beschikbaar om eindelijk voor een flink deel aan looneisen in zorg en onderwijs tegemoet te komen. Junior artsen krijgen er bijvoorbeeld 22,5 procent bij in twee jaar.(7) De strijd van arbeiders in deze sectoren was dus niet helemaal tevergeefs.
Maar daarmee is de linksige koek alweer goeddeels op. Rachel Reeves, de nieuwe minister van financiën, heeft al een reeks bezuinigingen aangekondigd. Die rechtvaardigt ze door er op te wijzen dat de Tories een flink gat in de begroting hadden nagelaten.(8) Dat je dat ook kunt vullen door rijken en grote ondernemers eens echt stevig te gaan belasten, is in strijd met de trouw die ook Labour toegezegd heeft aan het kapitaal, aan dogma’s als rentabiliteit en concurrentiepositie. Het grote doel van Labour is: economische groei. De beetjes progressief beleid die Labour heeft toegezegd, moeten uit die groei worden betaald. Die groei betekent: ondernemers faciliteren in het najagen van die groei, winstbejag de ruimte geven, en dus niet via belastingheffing dat winstbejag voor de voeten lopen. Dit vrijwillig door Labour geaccepteerde financiële keurslijf – niets doen waardoor ‘het bedrijfsleven’ fundamenteel gehinderd wordt – betekent dat de regering hetzij moet lenen of moet bezuinigen. Lenen maakt het gat in de begroting echter nog groter, en meer vraag naar leningen jaagt de rente omhoog, en daarmee ook de kosten voor bedrijven om te investeren met geleend geld. Daar gaat de groei. Dus wordt het bezuinigen.
Daarmee zal Labour haar eigen kiezers raken en mogelijk zelfs wegjagen. Maar waarheen? Die mensen zullen weinig lust hebben om naar de Tories terug te keren. Veel parlementaire oppositie ter linkerzijde van Labour is er niet. Maar er is wel Reform, best bereid om te verzwijgen dat ze net zo pro-business zijn als de Tories – Farage heeft een carrière als beurshandelaar achter zich – en intussen behendig bezig de onvrede te kanaliseren, tegen ‘de elite’, tegen ‘woke’, en vooral tegen vluchtelingen, moslims, migranten. Een linksige regering die rechts beleid doorvoert, een hard rechtse Tory-oppositie en verder naar rechts dus de fascisten van Farage. Een wedloop van rechtsigheden is het in feite, want onder vooral rechtse druk zal Labour eerder verder naar rechts schuiven dan naar links. Dit alles kenmerkt het partijpolitieke landschap na de verkiezingen en na de eerste regeringsweken van Labour. En tegen die achtergrond vond dus de steekpartij in Southport plaats.
2.
Op 29 juli 2024 was er in Southport, in het noordwesten van Engeland, een dansfeest voor jonge kinderen. Een jongeman ging het vbuurthuis in en stak acht van die kinderen neer. Twee ervan overleefden dat meteen al niet,. Een derde overleed later. Gemeenschap geschokt, mensen verdrietig en verbijsterd. Inmiddels is er een verdachte aangehouden, een jongen van 17 jaar. Naam en achtergrond werd aanvankelijk stil gehouden. Maar fascisten hadden hun conclusies al getrokken. Die grepen de steekpartij aan om moslims en vluchtelingen af te schilderen als gevaar voor de veiligheid van witte Engelsen. Ze stookten hun supporters op en lanceerden een reeks agressieve straatacties.
Op 30 juli in Southport zelf, waar de moskee in de buurt werd belaagd. De dag er op in Hartlepool en Manchester, in Aldershot en in Londen.(9) De fascistische mobilisatie in Londen bracht duizenden mensen op de been en gebeurde voor de deur van de ambtswoning van de premier. In Aldershot en Manchester vond de actie plaats bij hotels waar asielzoekers waren ondergebracht, in Hartlepool bij een moskee. Op diverse plaatsen vochten de fascisten met de politie, een flink aantal agenten raakte gewond. Typerend genoeg klaagde een politiefunctionaris on Londen dan ook over het ‘hatelijke gedrag” tegen politiefucntionarissen’ dat de extreemrechtse demonstranten vertoonden. Maar de haat van de fascisrten richtte zich dus vooral tegen vluchtelingen en moslims. Mensen riepen ‘Tommy Robinson’, de naam van een berucht fascist in Engeland. Mensen riepen ‘red onze kinderen’, en bestempelden daarmee moslims en vluchtelingen als gevaar. Mensen riepen voor het als opvangcentrum dienst doende hotel in Aldershot ‘deporteer ze, ondersteun ze niet’ (‘deport them, don’ t support them’). De racistische haat was overduidelijk.
Intussen maakte het gezag de identiteit van de vermoedelijke dader bekend, in een poging om de gemoederen tot bedaren te brengen. De NOS formuleerde het aldus: ‘De identiteit en achtergrond (…) zijn mede bekendgemaakt om verdere verspreiding van nepnieuws te voorkomen. Er ging onder meer een valse naam rond. Op sociale media gingen verder geruchten rond dat de dader een islamitische asielzoeker was. Rudakubama is geboren in het verenigd Koninkrijk en voor zover bekend geen moslim.’(10) Fijn dat de racistische leugen over de dader meteen is weerlegd. Maar waren de extreem-rechtse straatacties wel ‘begrijpelijk’ geweest als de dader wel een moslim was geweest, en/of wel een asielzoeker? Denken we echt dat dit fascistische straatgeweld ook maar ietsje minder verwerpelijk geweest zou zijn als de dader vluchteling of moslim zou zijn geweest? Denken we echt dat het fascisten iets uitmaakt wie er precies die kinderen heeft neergestoken?
Het aanwijzen van een hele bevolkingsgroep als agressief en gevaarlijk is altijd verkeerd, ongeacht wie er zo’n steekpartij heeft bedreven. Wat we hier zagen is niet zomaar onjuiste geruchten waar verontwaardigde mensen achteraan liepen. Wat we hier zagen was en is doelbewuste, racistische stemmingmakerij. Wat we hier zagen, is straatfascisme op aanzienlijke schaal. En er dreigt meer: komende dagen staan voor 19 plaatsen fascistische manifestaties op het programma. Gelukkig mobiliseren antiracisten en antifascisten ook. (11)
Maar wie vooral in staat van paraatheid is en wordt gebracht – in nauwe samenspraak met premier Starmer – is vooral de politie. Die beschouwt dit straatfascisme als probleem van openbare orde. Maar de politie zelf biedt tegen racisme en fascisme geen enkele betrouwbare bescherming, gezien het racisme waar politieagenten zich nogal structureel keer op keer schuldig aan maken. Als ik antiracisten hoor vragen om betere politiebeveiliging van moskeeën, dan snap ik de vraag maar slaat de schrik me tegelijk om het hart. Ik lees bijvoorbeeld: ‘Nahella Ashraf, van Stand Up To Racism Manchester’, zei dat het “geweldig” zou zijn om meer politie de uiterst-rechtse activiteiten in de gaten te zien houden, maar zei dat dit de langere-termijn problemen achter de rellen niet zou oplossen.’(12) Dat laatste klopt. Politie gaat fascisten er niet van weerhouden fascist te zijn, politie gaat niks doen aan de stemmingmakerij tegen vluchtelingen waar politici van zowel Conservatieven ans labout zich schuldig aan maken. Het eerste klopt niet: het is niet ‘geweldig’ dat de politie de fascisten in de gaten houdt. De politie is geen antifascistische beschermingsbrigade, en het verspreiden van het idee dat de politie dat wel is, is het verspreiden van gevaarlijke illusies.
Intussen doet de politie haar best om het politieke karakter van de straatacties weg te wuiven. Een politiechef in Hartlepool noemde het straatgeweld ‘gedachteloze gewelddadigheid’ (‘mindless thuggery’), en voegt er aan toe: ‘Ik denk niet dat er een principe aan ten grondslag lag’. Het zou enkel en alleen gaan om mensen die zin hebben om dingen te slopen en gewelddadig tekeer te gaan.(13) Daarmee wordt het expliciet racistische karakter van de deelnemers aan deze actie onder de mat geveegd. Gaat een politie die racisme ontkent mensen tegen datzelfde racisme beschermen?
3. En nu?
Het mag duidelijk zijn: Groot-Brittannië kent een overduidelijk fascistische dreiging. Het mag ook duidelijk zijn: politici van de vorige en de huidige regering hebben met hun tegen vluchtelingen gerichte uitlatingen en met ene beleid dat het tegenhouden en wegsturen van vluchtelingen tot doel had, aan die dreiging wezenlijk bijgedragen. Uit die kant is geen redding te verwachten, en ook de politie biedt die redding niet.
Waar Groot-Brittannië zo in terechtkomt is een wedstrijd tussen straatfascisme en ordehandhaving, tussen twee varianten van autoritair geweld dus. Politie en regering zullen aan het straatgeweld weer extra legitimiteit ontlenen voor meer bevoegdheden, hogere politiebudgetten en dergelijke. De extra politiemacht zal een beetje ingezet worden tegen de straatfascisten als die zich al te wanordelijk gedragen naar het idee van Starmer en zijn oppercops.
De extra politiemacht zal echter vooral gebruikt worden tegen heel andere groeperingen, tegen klimaatactivisten, tegen antifascisten die zelf de strijd willen aanbinden, tegen vluchtelingen die zich tegen deportatie verweren en tegen degenen die voor zulke vluchtelingen opkomen. Staatsrepressie is een gevaar voor ons allemaal, juist ook voor degenen die door het straatfascisme rechtstreeks worden bedreigd. Denken we bijvoorbeeld aan de mensen van Just Stop Oil die wegens een vreedzame wegblokkade tot vijf jaar cel zijn veroordeeld.(14) Kwaadaardige onderdrukking is dat, door een staat op wiens hulp we tegen die andere onderdrukkers maar beter niet kunnen rekenen.
Antifascisten voeren daarom maar beter hun autonome anti-autoritaire koers. De staat gaat ons niet van het fascisme verlossen. De politie belichaamt zelf een repressief gevaar. Slechts solidariteit, van onderop georganiseerd en met de grootst mogelijke vastbeslotenheid tot uiting gebracht, kan tegen zowel straatfascisme als staatsrepressie de dammen helpen opwerpen die nodig zijn. Op verkiezingen kunnen mensen maar beter helemaal niet gaan wachten. Antifascisme is immers iets te belangrijk om aan politici over te laten.
Noten:
(1) Voor een vroege reconstructie van het corona-getreuzel van Johnson en zijn regering, zie: David Conn, felicity lawrence, Paul lewis, Serin Carrel, David pegg, Harry Davis, Rob Evans, ‘ Revealed: the inside story of the UK’s Covid-19 crisis’, The Guardian, 29 april 2020, https://www.theguardian.com/world/2020/apr/29/revealed-the-inside-story-of-uk-covid-19-coronavirus-crisis Compleet met vermeende groepsimmuniteit!
Bizar, dit onvergetelijke stukje uit de befaamde Klassieker
”Alice in Wonderland” ? [1]
Lang niet zo bizar als de door u toegestane aanwezigheid van Israelische
vlaggen op de Pride Walk!
Schande!
Vlaggen, die een Apartheidsstaat vertegenwoordigen! [2]
Een genocidaal Roversnest, dat sinds jaar en dag de Palestijnen bezet en
onderdrukt! [3]
Als u van meet af aan de aanwezigheid van Israelische vlaggen op de Pride Walk
okay gevonden had, was het al erg [en dan had u direct een Brandbrief van
mij ontvangen]:
Mogelijk nog erger is het, dat u aanvankelijk juist een goed standpunt innam,
door aan te geven, dat Israelische vlaggen niet welkom waren op de Pride Walk! [4]
U verwoordde het als volgt:
”Het was onze bedoeling om ons standpunt ten opzichte van zionistische praktijken kenbaar te maken, die hebben geleid tot de huidige onderdrukking van het Palestijnse volk. Het is een standpunt dat we vanaf het begin innemen, omdat onze visie een wereld is zonder strijd, onderdrukking en uitsluiting vanwege wie je bent, van wie je houdt of hoe je je identificeert.” [5]
Mooi!
En sterk!
Waarom hebt u daaraan niet vastgehouden?
U schrijft ook op uw website in ”Onze Visie” o.a.:
”Dit betekent dat we opkomen voor en met hen die getroffen worden door ideologieën en uitingen van: homofobie, transfobie, racisme (waaronder anti-zwart racisme en xenofobie), seksisme, validisme, apartheid, uitbuitend en vestigingskolonialisme (waaronder Europees kolonialisme en Zionistisch kolonialisme), islamofobie, antisemitisme, vetfobie en haat of negatieve behandeling van sekswerkers.” [6]
Werkelijk?
Ik betwijfel dat ten zeerste-tenminste het deel ”Zionistisch kolonialisme”-
Want als dat werkelijk zo is, waarom hebt u dan toch Israelische
vlaggen toegelaten op wat u beschouwt als een ”Vrijheidsmars” [ik ga af op ”Onze Visie”[7] en de daarin geformuleerde standpunten
En symboliseert die vervl…..te Israelische vlag juist niet dat
zionistische kolonialisme?
CAPITULATIE!
Wat hebt u vervolgens gedaan
Al dan niet vanwege het getier van burgemeester Femke Halsema [8], die overigens al eerder heeft getoond
waar ze werkelijk staat in de gelegitimeerde Vrijheidsstrijd
van het Palestijnse volk tegen de Israelisch-zionistische
onderdrukker [9], bent u wankelmoedig geworden, hebt zelfs
uw ”excuses” aangeboden voor uw Israelische Vlag standpunt [10]
en bent met verlof gesproken met een idiote Verklaring/Apologie
komen aanzetten [11], waarover u zich diep mag schamen!
Waar slaat dat op?
[ik citeer uit uw verklaring ”Statement over Post”
”We willen ons oprecht verontschuldigen voor de verwarring, vooral als er leden binnen onze gemeenschap zijn die het gevoel hebben dat ze niet welkom zijn. ” [12]
Er is door u toch niet over MENSEN gesproken, maar
over een VLAG
Als u nu had gezegd, dat ”Israeliers niet welkom waren”, dan was
het een ander Verhaal.
Maar een statement tegen een Vlag, die symbool staat voor Apartheid,
voor neo kolonialisme, voor bezetting, onderdrukking en terreur
Voor nu al bijna 40 000 dode Palestijnen vanaf het moment
van die vervloekte aanval op Gaza in october 2023! [13]
In uw kennelijke ijver om te zwichten voor de druk van zionisten
en zionistenvrienden hebt u uw eigen statement gemaakt
tot een krachteloos, karakterloos document [14]
AANWEZIGHEID ISRAELISCHE VLAGGEN
En door uw karakterloze terugkrabbelen is het Kwaad geschied,
want er waren bij de Pride Walk dus Israelische vlaggen aanwezig! [15]
En alsof dat nog niet erg genoeg was, was de oud directeur van
CIDI, de voorpost in Nederland van het zionistische regime [16],
Esther Voet, GEHULD in die Aparheidsvlag! [17]
Erger kan toch niet he
TENSLOTTE
Met die excuses voor het innemen van het juiste standpunt [18]
hebt u gezien wat de gevolgen zijn geweest
Onbedoeld hebt u een demonstratief podium geboden aan
zionistische en pro Apartheidsfreaks [19]
Wees de volgende keer verstandig en krabbel niet terug
Alleen door je principes trouw te zijn, is een Wereld
Bizar, dit onvergetelijke stukje uit de befaamde Klassieker
”Alice in Wonderland” ? [1]
Lang niet zo bizar als de door u toegestane aanwezigheid van Israelische
vlaggen op de Pride Walk!
Schande!
Vlaggen, die een Apartheidsstaat vertegenwoordigen! [2]
Een genocidaal Roversnest, dat sinds jaar en dag de Palestijnen bezet en
onderdrukt! [3]
Als u van meet af aan de aanwezigheid van Israelische vlaggen op de Pride Walk
okay gevonden had, was het al erg [en dan had u direct een Brandbrief van
mij ontvangen]:
Mogelijk nog erger is het, dat u aanvankelijk juist een goed standpunt innam,
door aan te geven, dat Israelische vlaggen niet welkom waren op de Pride Walk! [4]
U verwoordde het als volgt:
”Het was onze bedoeling om ons standpunt ten opzichte van zionistische praktijken kenbaar te maken, die hebben geleid tot de huidige onderdrukking van het Palestijnse volk. Het is een standpunt dat we vanaf het begin innemen, omdat onze visie een wereld is zonder strijd, onderdrukking en uitsluiting vanwege wie je bent, van wie je houdt of hoe je je identificeert.” [5]
Mooi!
En sterk!
Waarom hebt u daaraan niet vastgehouden?
U schrijft ook op uw website in ”Onze Visie” o.a.:
”Dit betekent dat we opkomen voor en met hen die getroffen worden door ideologieën en uitingen van: homofobie, transfobie, racisme (waaronder anti-zwart racisme en xenofobie), seksisme, validisme, apartheid, uitbuitend en vestigingskolonialisme (waaronder Europees kolonialisme en Zionistisch kolonialisme), islamofobie, antisemitisme, vetfobie en haat of negatieve behandeling van sekswerkers.” [6]
Werkelijk?
Ik betwijfel dat ten zeerste-tenminste het deel ”Zionistisch kolonialisme”-
Want als dat werkelijk zo is, waarom hebt u dan toch Israelische
vlaggen toegelaten op wat u beschouwt als een ”Vrijheidsmars” [ik ga af op ”Onze Visie”[7] en de daarin geformuleerde standpunten
En symboliseert die vervl…..te Israelische vlag juist niet dat
zionistische kolonialisme?
CAPITULATIE!
Wat hebt u vervolgens gedaan
Al dan niet vanwege het getier van burgemeester Femke Halsema [8], die overigens al eerder heeft getoond
waar ze werkelijk staat in de gelegitimeerde Vrijheidsstrijd
van het Palestijnse volk tegen de Israelisch-zionistische
onderdrukker [9], bent u wankelmoedig geworden, hebt zelfs
uw ”excuses” aangeboden voor uw Israelische Vlag standpunt [10]
en bent met verlof gesproken met een idiote Verklaring/Apologie
komen aanzetten [11], waarover u zich diep mag schamen!
Waar slaat dat op?
[ik citeer uit uw verklaring ”Statement over Post”
”We willen ons oprecht verontschuldigen voor de verwarring, vooral als er leden binnen onze gemeenschap zijn die het gevoel hebben dat ze niet welkom zijn. ” [12]
Er is door u toch niet over MENSEN gesproken, maar
over een VLAG
Als u nu had gezegd, dat ”Israeliers niet welkom waren”, dan was
het een ander Verhaal.
Maar een statement tegen een Vlag, die symbool staat voor Apartheid,
voor neo kolonialisme, voor bezetting, onderdrukking en terreur
Voor nu al bijna 40 000 dode Palestijnen vanaf het moment
van die vervloekte aanval op Gaza in october 2023! [13]
In uw kennelijke ijver om te zwichten voor de druk van zionisten
en zionistenvrienden hebt u uw eigen statement gemaakt
tot een krachteloos, karakterloos document [14]
AANWEZIGHEID ISRAELISCHE VLAGGEN
En door uw karakterloze terugkrabbelen is het Kwaad geschied,
want er waren bij de Pride Walk dus Israelische vlaggen aanwezig! [15]
En alsof dat nog niet erg genoeg was, was de oud directeur van
CIDI, de voorpost in Nederland van het zionistische regime [16],
Esther Voet, GEHULD in die Aparheidsvlag! [17]
Erger kan toch niet he
TENSLOTTE
Met die excuses voor het innemen van het juiste standpunt [18]
hebt u gezien wat de gevolgen zijn geweest
Onbedoeld hebt u een demonstratief podium geboden aan
zionistische en pro Apartheidsfreaks [19]
Wees de volgende keer verstandig en krabbel niet terug
Alleen door je principes trouw te zijn, is een Wereld
Reacties uitgeschakeld voor Mail Astrid Essed aan Queer Amsterdam dd 1 augustus 2024/”De aanwezigheid van Israelische vlaggen bij de Pride Walk, plaatsgevonden op zaterdag 20 juli jongstleden”
