De IND houdt wederom geen rekening met de rechten van de homosexuele vluchteling uit Afrika. Nederland ontkent de basisrechten van de vluchteling, terwijl in Nederland homo’s deze rechten wél kennen.
Een angstige stem aan de lijn vertelt mij dat dit waarschijnlijk zijn laatste uren zijn in Nederland. Morgen willen ze hem uitzetten naar zijn geboorteland. Een land waar hij op jonge leeftijd vandaan vluchtte omdat hij homo is.
Tekst : Gert-Jan van de Vaate
Nederland isoleert de vluchtelingen, sluit ze maandenlang op en helpt ze niet. Vervolgens zet Nederland de vluchteling met gevaar voor zijn eigen leven net zo makkelijk terug in het onveilige thuisland.
Vanaf zijn zestiende jaar woonde hij in Amerika, Brooklyn NY. Ouders had hij toen al niet meer. Wel enkele neven en nichten, ook woonachtig in New York. Dáár kon hij een onbevreesd leven als homo leiden. Daarom was hij naar New York gevlucht. Daar was hij gelukkig. Meer dan tien jaar woonde hij in New York. Hij had er een officiele verblijfsvergunning.
Zo rond zijn 30-ste verhuist hij naar Canada. Daar begint het mis te gaan. In Canada heeft hij op een bepaald moment geen geldige verblijfsvergunning en Canada besluit hem terug naar land van herkomst te sturen. Onderweg vraagt hij tijdens de tussenstop in Nederland asiel aan. Deze asielaanvraag wordt afgewezen.
Hij komt voor zes maanden in detentie in Schiphol. Wordt geklinkerd en komt uiteindelijk in de Amsterdamse vluchtelingengroep WijZijnHier terecht. Op 1 december 2013 wordt hij in die vluchtgroep opgepakt en meegenomen naar dc Rotterdam. Daar verblijft hij nu negen maanden. Een nieuwe asielaanvraag was in de maak.
Afgelopen maandag kreeg hij het bericht dat de IND hem woensdag wilt gaan uitzetten.
“They want to drain me, they drain me, they drain me,” is wat hij mij met trillingen in zijn stem zegt. Ik hoor dat hij tegen zijn tranen vecht, ik hoor dat hij zich groot blijft houden. Hij vertelt mij dat hij niemand kent in Burundi, geen familie, geen vrienden. “Ik was zestien jaar toen ik Burundi ontvluchtte, weet je nog ? Dat is inmiddels twintig jaar geleden, begrijp je ?”
Vanmorgen hebben ze hem tot drie maal toe willen ophalen voor een medische keuring die verplicht is voor de vliegreis. Hij heeft zich verzet, hij heeft geweigerd. Hij wilt niet terug naar Burundi. Daar waar hij moet onderduiken als homo, waar niemand het mag weten want ze maken je af. Daar waar hij niet mag en niet kan zijn wie hij is : een trotse homo, sinds zijn zestiende jaar. Dat geeft hij niet op, nooit. “Ik ben en blijf homo hoor”, voor even hoor ik zijn zelfverzekerde stem iets terugkomen. “Niemand die dat nog van mij afneemt.”
Iedere zondag gaat hij naar de kerk. Hij bidt iedere dag. Personeel en andere opgesloten vluchtelingen hebben groot respect voor de man. Hij benadert andere mensen zoals hijzelf benaderd wenst te worden. Met respect. Respect voor wie je bent en respect voor het leven.
Zijn er kinderen op bezoek tijdens het bezoekuur dan komen ze naar hem toe. Hij ziet het leven en raakt ontroerd door het jonge leven dat hij ziet. Onrecht dat hem wordt aangedaan en zijn opgesloten mede vluchtelingen wordt aangedaan raakt hem diep. Hij houdt zich sterk. Dag in dag uit. Begrijpt niet waarom ze zo eindeloos lang opgesloten zijn.
Hij heeft respect voor alle freedomfighters in Rotterdam. In Burundi zullen ze hem te grazen nemen verwacht hij, hij zal geen leven hebben. Maar hier wordt dat leven hem dus ontnomen. Het is Nederland dat de vrijheid van de homo’s uit Burundi niet steunt met deze aanstaande uitzetting. En het is Nederland die de onvrijheid van de homo’s in Burundi dus wel best vindt. Onaanvaardbaar. Vrijheid bestaat pas wanneer iedereen vrij is. Wanneer Nederland mensen terug stuurt, willens en wetens, naar een land dat onze vrijheden niet kent, dan zijn wij net zo min vrij. Wat betekent vrijheid voor een liberale staatssecretaris, wanneer hij die vrijheid anderen blijkbaar misgunt ?