NA 18 JAAR WORDT DE VADER VAN EEN GEZIN WAARVAN ALLEN EEN VERBLIJFSVERGUNNING
HEBBEN, KOMENDE MAANDAG UITGEZET NAAR AFGHANISTAN
Dochter wordt vandaag door een mede opgeslotene opgebeld dat haar vader plotseling is opgehaald in Rotterdams detentiecentrum.
Vrijdag 2 januari 2015.
Tekst : Gert-Jan van de Vaate. Foto : John Versloot
Terwijl Tamana, de dochter des huizes, consistent alle twee de beschikbare bezoekuren per week haar vader bezoekt neemt de DT&V op de tweede dag van het nieuwe jaar plotseling het besluit haar vader uit te zetten. Een lopende procedure bij het Europese Hof is afgewezen na een looptijd van 6 jaar. Haar vader is direct naar Schiphol overgeplaatst, zijn kamer is leeggemaakt. De mede opgeslotenen nemen snel contact op met Tamana en vertellen haar het slechte nieuws. Contact met haar vader lijkt nu onmogelijk. Ze weet niet waar hij nu precies is. Tijd om afscheid van haar vader te nemen lijkt er niet meer geweest te zijn, op deze wijze komt de mededeling over haar vader hard aan. De uitzetting lijkt zich aanstaande maandag te gaan voltrekken. Haar advocaat weet ook nog niet exact waar hij is. Hij start een spoedprocedure.
De eerste week van zijn verblijf, begin november 2014, in detentiecentrum Rotterdam heeft de 54 jarige man in de isolatiecel doorgebracht. Men had hem gevraagd te tekenen voor zijn ‘vrijwillige’ uitzetting. Hij had geantwoord liever te sterven dan te tekenen om naar Afghanistan terug te keren. Het detentiecentrum meent dat de man op grond van deze uitspraken sucuidaal is en plaatst hem prompt in OBS. De man wordt zo zwaar onder druk gezet alsnog te tekenen. Maar de beleving van de man is anders. Wat is zijn perspectief bij uitzetting ? In Afghanistan loopt hij groot gevaar na een afwezigheid van 18 jaar kent hij daar niemand meer. Hij is inmiddels sterk vernederlandst. Zijn gezin te zullen moeten gaan missen komt daar nog bij. Zijn leven lijkt dan over te zijn. Overmacht, woede is wat hem op zijn eerste dag in het detentiecentrum meester maakt. De man wordt op middelbare leeftijd op een matje in een kale gesloten kamer geplaatst. De OBS is niet meer dan dat. Geen stoel, tafel, bed en raam in de cel. Zeven dagen 24uur per dag in je ondergoed op een matje op de vloer en verder helemaal niets. Zijn wereld stort in.
Half november 2014 wordt Occupy benaderd door een ongeruste jonge studente, haar vader zit sinds korte tijd in het Rotterdamse detentiecentrum. Ze is ten einde raad. Onrechtvaardigheid die ze niet kan bevatten. Haar vader blijkt al 18 jaar woonachtig te zijn in Nederland, heeft een gezin, een vrouw, twee zonen (van 24 en 19 jaar) en een dochter (23 jaar). Allen zijn ze in bezit van een verblijfsvergunning behalve hij. Met zijn 54 jaar heeft hij een lang en zwaar leven opgebouwd. Wanneer Occupy hem ontmoet zien we een toegewijde vader, een vriendelijke man die niet goed weet wat hem nu allemaal nog moet overkomen. Hij was begin deze eeuw nog werkzaam in de groenvoorziening tot hem in 2006 zijn verblijfsvergunning wordt ontnomen. Hij was van 1981 tot en met 1992 werkzaam voor de politie, de KHAD, werkzaam in Afghanistan. En wegens een ambtsbericht uit 2001 komt hij daarom niet meer in aanmerking voor een verblijfsvergunning. De rest van het gezin wel, omdat zij niet werkzaam zijn geweest voor de Afghaanse politie. Zij kunnen vrijwillig met hun vader mee terugkeren naar Afghanistan wordt dan verondersteld.
Eén zoon heeft een eigen onderneming, de andere zoon doet een ICT-opleiding en de dochter doet een studie Human Resource Management. De kinderen spreken heel goed Nederlands. Het gezin is prima geintegreerd. Ook de moeder van het gezin heeft gestudeerd. Ze zijn Nederland dankbaar voor de opvang van hen als eerste generatie vluchtelingen uit Afghanistan.
Sinds afgelopen november de vader van Tamana is opgesloten in het Rotterdamse detentiecentrum staat haar leven in het geheel in het teken van haar vader. Occupy gaat met haar mee op bezoek, komt haar later tijdens andere bezoekuren weer tegen. Met haar gezondheid en met de gezondheid van haar moeder gaat het niet goed. De dreigende kans op uutzetting wordt dit gezin bijna teveel. Meerdere keren krijgt Tamana in deze periode een black out. De werkelijkheid van de aanschouwing van haar haar vader in gevangenschap treft haar rechtstreeks in haar hart. De bezoekgroep van Occupy ziet zelf hoe verscheurend en verwoestend deze realiteit keer op keer, bij elk bezoek, op de mensen inwerkt. Wie kan zich neerleggen bij de vernedering van de opsluiting en de afsluiting van de eigen familieband ?
Zodra er meer gegevens bekend zijn omtrent deze komende deportatie zal Occupy dit ogenblikkelijk hier melden. Een oproep tot een grote bel- en mailactie zal opgestart worden vanaf het moment dat de vluchtgegevens bekend zijn.
Terwijl de minister en de voltallige Tweede Kamer met kerstreces is wordt stilletjes een nieuw gezinsdrama aan het Nederlandse asielbeleid toegevoegd.