ACTIEGROEP OCCUPY ROTTERDAM ROEPT OP TOT KRACHTENBUNDELING
Vier maanden na de grote hongerstaking in het vluchtelingen-detentiecentrum van Rotterdam is de actiegroep
van Occupy Rotterdam nog altijd intensief aan de slag met de opgesloten vluchtelingen. Twee maal per week
wordt er actie gevoerd bij het detentiecentrum. Tijdens deze acties wordt een telefoonnummer omgeroepen voor hulp en bezoek. Daar wordt flink op gereageerd. Leden van de actiegroep leggen bezoeken af. De vluchtelingen doen hun verhaal. Advocaten worden nagebeld. Voor velen is de situatie tamelijk uitzichtloos.
Keer op keer blijkt weer dat de IND of de vreemdelingenpolitie zo hun eigen logica kennen.Mensen die al tientallen jaren in Nederland zijn worden hun verblijfstatus ingetrokken. Gezinnen worden uit elkaar gehaald. Moeders en kinderen blijven vaak alleen achter. Het is de omgekeerde wereld. In een strafproces zijn mensen onschuldig tot schuld is bewezen. In de wereld van de vluchteling dient men te bewijzen dat men is wie men is. Men is schuldig tot onschuld is bewezen. Je bent pas wie je bent als je bewezen hebt dat je niet een ander kunt zijn. Ben je naar Nederland gekomen als kind is de kans groot dat je geen paspoort had bij binnenkomst. En dus word je niet geloofd. Zo zijn er nu een aantal verhalen bekend van vluchtelingen uit o.a. Georgie en Gaza, die op minderjarige leeftijd hun land uitvluchtten. Zonder paspoort aangekomen worden ze nu op meerderjarige leeftijd nog steeds niet geloofd. De IND neemt hun mee langs 3 andere consulaten, dus van landen waar deze vluchteling niet vandaan komt, en vraagt of de betreffende vluchteling uit deze landen afkomstig is. Dit mag de IND tot 3 maal toe doen.Dan weet de IND niets anders te doen dan de vluchtelingen opgesloten houden. De gijzeling duurt voort zonder enig uitzicht op vrijlating. Een inreisverbod, een ongewenstverklaring is reden tot voortduring van de vrijheidsberoving.
Vorige week bezocht Occupy Rotterdam een aantal vluchtelingen welke allen vrouw en kinderen hadden. Een jongeman uit Egypte werd door de vreemdelingenpolitie van zijn Nederlandse vrouw en Nederlandse kind gescheiden, slechts 5 weken na de geboorte van hun eerste kind. Vaders missen hun kinderen, kinderen missen hun vaders. Een jonge vader uit Jamaica verliet zijn vrouw en kinderen in Jamaica nadat 2 familieleden in zijn huis waren doodgeschoten. Zijn vrouw en kinderen zijn ondergedoken. Hij is naar Nederland gevlucht. Maar de IND gelooft zijn verhaal niet. Contact met Jamaica is bijna onmogelijk voor de opgesloten vluchteling uit Jamaica door de hoge telefoonkosten. De jonge vader mist zijn kinderen maar had nooit gedacht in Nederland opgesloten te geraken. Vorige week werd de Marokkaanse Najim uitgezet, zijn Nederlandse vrouw en twee kinderen achterlatend. In detentie kwam zijn vrouw met de kinderen regelmatig op bezoek. Zijn vrouw Naima : “Mijn kinderen, zeker de jongste, begrijpen er niets van. Volgens de IND kan ik prima mijn man achterna naar Marokko want onze kinderen zouden nog niet geworteld zijn in Nederland. Maar wij zijn hier geboren ! Ik wil Nederland helemaal niet verlaten !” De kinderen vragen hun vader nu iedere keer wanneer ze hem over de telefoon spreken toch snel thuis te komen.Zo gaan jonge mensenlevens voorbij. Stil en groot verdriet. Van meerdere vluchtelingen komen verhalen van nieuwe zelfmoordpogingen in het detentiecentrum. De sfeer in het detentiecentrum is onverminderd gedeprimeerd. Het voedsel is uitermate slecht. Het interne winkeltje is zeer prijzig. Wie ook naar zijn thuisfront wil bellen houdt zo weinig over om eten te kopen. De dagelijkse aangeboden maaltijden worden koud bezorgd en komen rechtstreeks uit de fabriek voor magnetronmaaltijden. Alleen de broodmaaltijden zijn eetbaar. Hier opgesloten zijn is onrechtvaardig, want de afkomst van de mensen is het criterium.
“Hoelang duurt deze gevangenschap ?”, is voor elke opgesloten vluchteling de dagelijkse vraag. Een telefoontje met de hulplijn van Occupy Rotterdam biedt afleiding. Een bezoek is ook een afleiding. Van alle opgesloten vluchtelingen dezelfde dankwoorden : “We weten dat jullie de politie op jullie hielen hebben. We weten hoe moeilijk het is voor Mensenrechten te strijden in dit land. Daarom zijn we dankbaar voor wat jullie doen. Ga vooral door met jullie acties.” Onze acties rond het detentiecentrum zijn voor een aantal vluchtelingen momenten waar naartoe geleefd wordt. Een van de vluchtelingen vertelt de bezoekgroep over de telefoon : “Wie weet komt er een dag dat zoveel Nederlanders in actie gaan komen dat ze in Den Haag niet meer om jullie heen komen. Er zal toch wel een dag komen dat er wél met Mensenrechten rekening gehouden zal worden ?” Aan het einde van het telefoongesprek is het de opgesloten vluchteling die de activist bemoedigend toespreekt. De mentale weerbaarheid van de opgesloten vluchteling is alles wat hij heeft. Zijn doorzettingsvermogen is zijn overleving. De actievoerder en de bezoeker geven hem hoop. Deze gedeelde kracht geeft ons de macht het verschil te maken. De actiegroep vraagt om versterking. Opdat de krachtenbundeling nog groter zal moeten worden. Omdat de strijd nu geleverd wordt.