[93]
‘Gandalf: Saruman believes it is only great power that can hold evil in check, but that is not what I have found. I found it is the small everyday deeds of ordinary folk that keep the darkness at bay. Small acts of kindness and love.”
YOUTUBE.COMTHE HOBBITMITHRANDIR, WHY THE HALFLING?0.18-0.45
https://www.youtube.com/watch?v=MU5_-lLjhQw
[94]
”De laatste zes jaar zijn meer dan twintig duizend mensen verdronken tijdens hun overtocht via de Middellandse Zee, is de schatting van het Missing Migrants Project van de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM). ”
ONE WORLDWAT GEBEURT ER MET DE LICHAMENVAN VERDRONKEN VLUCHTELINGEN?22 MEI 2020
https://www.oneworld.nl/lezen/politiek/migratie/wat-gebeurt-er-met-de-lichamen-van-verdronken-vluchtelingen/
Europa stuurt al twee jaar geen reddingsboten meer naar migranten op de Middellandse Zee. Vluchtelingen sterven anoniem op het water. Wat gebeurt er met hun lichamen? ‘Als je binnen twee uur niets van me hoort, dan ben ik één geworden met de zee.’
Een wit busje wacht voor de deur. Snel! Nog een kus op de Koran en de reis kan beginnen. Happend naar adem, trillend herhaalt de man de gebedsverzen die zijn moeder hem toestuurde. Als een rustgevende mantra. Uren gaan voorbij. Het is pikdonker. Het busje stopt eindelijk. Zwijgen! Rennen! ‘Moeder, als je binnen twee uur niets van me hoort, dan… Als je niets hoort, dan ben ik één geworden met de zee’.
Deze scène uit de documentaire Even After Death is gebaseerd op de herinneringen van jonge vluchtelingen die de dodelijke tocht via de Middellandse Zee hebben overleefd. Tijdens hun verblijf in het kamp Moria op Lesbos maakten ze de film, om diegenen te herdenken die het niet haalden.
De laatste zes jaar zijn meer dan twintig duizend mensen verdronken tijdens hun overtocht via de Middellandse Zee, is de schatting van het Missing Migrants Project van de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM). “In werkelijkheid is het onmogelijk om betrouwbare gegevens over het totale aantal slachtoffers te verzamelen”, zegt Simon Robins per telefoon. Hij is verbonden aan de Britse Universiteit van York en doet onderzoek naar de gevonden lichamen. “De meerderheid van de mensen wordt sowieso nooit gevonden.”
IOM schat in dat de gevonden lichamen samen slechts een derde zijn van het totale aantal verdronken migranten. Robins: “Lichamen zinken naar de zeebodem of spoelen aan bij de Turkse of Tunesische kust. De verschillende landen wisselen op dit moment geen informatie uit over verdronken migranten. We weten dus niet hoeveel slachtoffers buiten Europa worden gevonden.”
En de lichamen die wel worden gevonden, kunnen zelden worden geïdentificeerd. Dat lukte tussen 1990 en 2013 in slechts 22 procent van de gevallen, schrijft Robins in een rapport voor IOM. Julia Black, coördinator van het Missing Migrants Project, vertelt per telefoon vanuit Berlijn dat ze vreest dat dit percentage inmiddels nog lager ligt, gezien de enorme toename van aankomsten per boot sinds 2013. Zo bereikten in 2014 vijftigduizend mensen (voornamelijk Syriërs, Afghanen en Somaliërs) de Griekse eilanden via Turkije; een jaar later ging het om 885 duizend mensen, volgens cijfers van het Europees Grens- en kustwachtagentschap Frontex.
De meesten van hen kozen Lesbos als bestemming – net als de makers van de documentaire Even After Death deden. Het eiland ligt het dichtst bij Turkije: slechts tien kilometer verderop. Maar het zijn wel dodelijke kilometers. Naved Alizadah, gevlucht uit Afganistan, vertelt in de film: ‘Voor ons vertrek zonken enkele dinghy’s (sloepen, red.). Ook twee speedboten zijn tegen de rotsen gecrasht en iedereen was dood. We waren bang om te vertrekken.’
Het is enorm moeilijk navigeren in de zeestraat tussen Griekenland en Turkije. Zeker ’s nachts, het moment waarop de meeste overtochten plaatsvinden. ‘De weersomstandigheden aan de Griekse kant kunnen ruig zijn, terwijl aan de Turkse kant alles kalm lijkt omdat de bergen de wind tegenhouden’, legt Giulia Perazzini uit in de film. Ze werkt sinds 2017 op Lesbos voor verschillende hulporganisaties, onder andere op de reddingsboten.
ISLAMITISCHE BEGRAAFPLAATS
“Verdronken vluchtelingen zijn een gevoelig onderwerp op Lesbos. Het schrikt toeristen af”, zegt Sonia Nandzik. De Poolse activist woont op het eiland met de Amerikaanse mediakunstenaar Douglas Herman. Ze runnen er ReFOCUS Media Labs, waar ze film- en fotografietrainingen geven aan de bewoners van Moria. “Mensen denken dat hier voortdurend dode lichamen aanspoelen. Vóór 2015 was dit een pareltje op de Egeïsche Zee. Nu blijven toeristen weg.”
Desondanks blijven veel Grieken solidair met de vluchtelingen die Lesbos proberen te bereiken. De bewoners van het dorpje Skala Sikamnias werden in 2016 zelfs genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede, als vertegenwoordiging van alle Grieken en vrijwilligers die vluchtelingen hielpen.
Toch kunnen weinigen iets doen om de verdronken lichamen een waardig afscheid te geven. Zo woont er op Lesbos slechts één moefti die de specifieke rituelen die bij een islamitische begrafenis horen, kan uitvoeren. Moustafa Dawa wast, omhult en begraaft de doden, met hun hoofd naar Mekka gericht. “Maar hij kan het eigenlijk niet meer aan”, vertelt Nandzik.
Lang was er niet eens een islamitische begraafplaats op het eiland, wegens gebrek aan geld en ruimte. De lichamen werden begraven op een Grieks-orthodox kerkhof bij gemeentehoofdstad Mytilene. Maar daar was het al snel vol en de gebruiken passen niet bij de islam. ‘In Griekenland worden de stoffelijke overschotten na drie jaar opgegraven’, legt Yonous Muhammadi van Greek Forum of Refugees uit in de documentaire. ‘De botten worden wel bewaard, maar in de islam geldt de eeuwige grafrust en mag het lichaam niet meer uit het graf gehaald worden.’
Na een schipbreuk met tachtig slachtoffers in het najaar van 2015 kreeg moefti Dawa toestemming voor een nieuwe, islamitische begraafplaats enkele kilometers van Mytilene, ver uit het zicht, op een stuk landbouwgrond waarvan niemand weet wie de eigenaar is. Nandzik: “Dawa is bang dat het departement de toestemming intrekt als de begraafplaats te veel opvalt. Daarom praat hij er niet graag over.” Ondertussen verdwijnen de graven onder het gras dat het terrein overwoekert. De opschriften verbleken door de brandende zon.
MOEIZAME IDENTIFICATIE
Op de 960 Griekse begraafplaatsen waar verdronken migranten zijn begraven, vermelden de meeste stenen geen naam. Identificatie is immers heel moeilijk. Volgens een IOM-rapport hebben de plaatselijke autoriteiten er vaak de middelen niet voor. Veel migranten reizen zonder documenten en worden op basis van weefselmonsters geïdentificeerd. Maar er is ook weefsel van familieleden nodig om te testen of de informatie overeenkomt; dat is niet altijd mogelijk. Niet geïdentificeerde lichamen worden na 45 dagen anoniem begraven.
Procedures voor het verzamelen van identiteitsbewijzen verschillen per land, en zijn soms niet eens gestandaardiseerd’, staat te lezen in het eerder vermelde IOM-rapport. Op Lesbos gaan de gevonden lichamen naar de hoofdschouwer, vertelt Nandzik. “Die maakt foto’s van alle specifieke zaken, zoals een ring, een tatoeage. Alle persoonlijke bezittingen krijgen een uniek identificatienummer.
De hoofdschouwer vraagt vervolgens rond of er mensen zijn die op dezelfde boot hebben gezeten. Hij stuurt een dna-monster naar Athene, waar zich een centrale databank met 850 dna-monsters bevindt. Het gebeurt dat – zelfs na jaren – de familie van een slachtoffer contact opneemt met de hoofdschouwer.”
Robins, die zich in zijn onderzoek richt op de naasten van verdronken mensen, benadrukt dat ook de nabestaanden slachtoffers zijn. “De dood van een familielid op zee is een tragedie, een trauma dat niet overwonnen kan worden tot het lichaam wordt gevonden. Het rouwproces gaat eindeloos door omdat je geen afscheid kunt nemen van iemand die vermist is.”
Terwijl families hun uiterste best doen om via instanties als het Rode Kruis of met foto’s op sociale media hun vermiste familielid te vinden, gaan de Griekse autoriteiten omgekeerd zelden op zoek naar de families van de overleden vluchtelingen, zegt Robins. Volgens Julia Black zijn plaatselijke autoriteiten overweldigd door de aantallen. “Bij een schipbreuk voor de kust van Lampedusa in 2013 lukte het een zeer toegewijd internationaal forensisch team om na acht maanden 31 van de 366 slachtoffers te identificeren.”
Robins denkt dat het niet zo moeilijk hoeft te zijn. “In 2014 slaagde politieagent Angelo Milazzo in het Italiaanse Syracuse erin om 24 Syriërs te identificeren. Hij vroeg veel rond en maakte een Facebookpagina aan, waarop hij alle gegevens van de verdronken mensen deelde.” Na één jaar, twee maanden en tien dagen is het Milazzo gelukt alle opvarenden van een gezonken boot te identificeren, berichtte Al Jazeera.
OGEN OP ZEE
Hoe zit het met de Europese verantwoordelijkheid? Er zijn wel degelijk wettelijke verplichtingen. Twee jaar geleden zijn er op Lesbos achttien punten opgetekend door experts van over de hele wereld. Het uitgangspunt van deze Mytilene Declaratie komt overeen met wat Catriona Jarvis, ex-rechter en mede-oprichter van het Britse Last Right Project, zegt in de documentaire: ‘Ieder sterfgeval op zee is er een te veel. De staten zouden de plichten moeten vervullen die er zijn.’
In de verklaring staat bijvoorbeeld: zorg voor een veilige doorgang voor degenen die veiligheid zoeken, versterk de protocollen voor opsporing en redding voor alle migranten, inclusief de vermisten. Ook hebben landen de plicht om alle redelijke stappen te nemen om de overledene te identificeren en hebben familieleden het recht te beslissen over waar en hoe een overledene respectvol wordt begraven. Er zou bijstand moeten zijn hen bij de begrafenis te kunnen laten zijn. Zowel financieel, met een visum of zelfs met een immigratie status.
Ook het VN-Migratiepact van 2013 benadrukt het belang van veilige, reguliere routes naar Europa. Maar die zijn er nog steeds niet. De enige manier om Griekenland te bereiken, is met een gevaarlijke zeereis. En de hulp aan vluchtelingen wordt sinds twee jaar openlijk gecriminaliseerd. Organisaties die reddingsacties uitvoeren op zee ‘zitten de autoriteiten dwars’, vertelde de Spaanse journalist en mensenrechtenactivist Helena Maleno in 2018 aan OneWorld.
Ze werd verdacht van mensensmokkel en het aanzetten tot niet-gereguleerde migratie omdat ze met haar organisatie Caminando Fronteras de Spaanse kustwacht hielp bij het lokaliseren van bootjes die op het water in de problemen waren geraakt. En Europa stuurt sowieso al twee jaar geen reddingsboten meer. “Het bestrijden en vervolgen van de mensensmokkelaars heeft meer prioriteit”, aldus Robins. “De mensenrechten, zoals het recht op leven, verdwijnen naar de achtergrond.”
Julia Black, van Missing Migrant Project, stelt dat er sinds midden 2019 meer schepen op de Middellandse zee verdwijnen. “Omdat er minder ogen op zee zijn, minder zoek- en reddingsacties, weten we niet waar ze zijn en of de opvarenden verdronken zijn, of opgepakt en door de Libische kustwacht opgesloten in de Libische detentiecentra.”
Door de uitbraak van het coronavirus is de situatie nog schrijnender: de Maltese regering kondigde in april aan dat ze geen reddingsacties kunnen garanderen vanwege geldgebrek door de pandemie. Zowel Italië als Malta besloten om geen migranten aan boord toe te laten wegens risico op besmetting. Op de Griekse eilanden komen nog steeds mensen aan, zeker sinds de Turkse autoriteiten de vluchtelingenkampen ontruimen. Ze zullen allemaal op een boot stappen. Hoeveel onder hen gaan er eenzaam en anoniem sterven?
EINDE ARTIKEL ONE WORLD
[95]
OXFAM/NOVIB
CONDITIONS IN CAMP MORIA 2.0 ARE ABYSMAL, SAY GCR AND OXFAM
21 OCTOBER 2020
The new temporary camp on the Greek island of Lesbos is even worse than the original Moria camp, with inadequate shelter, hardly any running water, limited healthcare services, and no access to legal aid, said the Greek Council for Refugees (GCR) and Oxfam in their latest ‘Lesbos Bulletin’ news update. The organisations call for the immediate relocation of all people seeking asylum in Lesbos to adequate accommodation on the Greek mainland and in other EU countries.
The new site was built on a former shooting range after a fire destroyed the EU ‘hotspot’ camp of Moria in September. Almost 8,000 people – most of them families with children – now live in tents not fit for winter, some of which are just 20 metres from the sea. When Oxfam conducted a rapid protection assessment at the end of September, the organisation identified numerous risks to the people living in the camp including limited access to food and healthcare, insufficient measures against COVID-19, as well as no drainage and sewerage system on site.
When Moria burnt down, we heard strong statements from EU decision-makers saying ‘No more Morias’. But the new camp is rightly dubbed ‘Moria 2.0’.Raphael ShilhavOxfam EU migration expert
The tents lack a solid foundation and provide no protection against the weather including against strong sea winds and rains. Food is only provided once or twice per day, and according to residents, there is not enough, and it is of bad quality. Due to the lack of running water, many people wash themselves in the sea – this is particularly risky for children who could drown or get infected by wastewater from the camp. Due to the lack of toilets and showers as well as insufficient lighting in the new camp, women are exposed to increased risks of sexual and gender-based violence.
Oxfam’s EU migration expert, Raphael Shilhav, said
“When Moria burnt down, we heard strong statements from EU decision-makers saying ‘No more Morias’. But the new camp is rightly dubbed ‘Moria 2.0’.
“The EU and Greek response following the Moria fire has been pitiful. Rather than relocating asylum seekers to proper shelters where they would be safe, the EU and Greece have opted for another dismal camp at the external borders, trapping people in a spiral of destitution and misery.
“This approach is echoed in the new EU migration pact: it proposes more camps at Europe’s borders to screen people seeking asylum. Experience shows that it is unlikely that resources will be invested to ensure a fair and efficient procedure. This means ordinary people using their legal right to flee conflict and human rights abuses will remain in limbo and despair, out of sight of the European public and politicians.”
Natalia-Rafaella Kafkoutsou, refugee law expert at the Greek Council for Refugees, said:
“We are deeply concerned about living conditions in the new camp and urge Greece to relocate immediately everyone from the island. Though the government’s plan to relocate all residents by Easter is welcome, it fails to address the squalid conditions in the camp, which will deteriorate in winter.
“The government plan also does not provide a durable and coherent integration strategy, in order to avoid simply transferring a policy-made problem from the island to the mainland. This also means that European governments need to work together and ensure effective relocation across member states for those seeking protection in Europe. The practices and policies that led to the failure of the EU ‘hotspot’ approach, both in Lesbos and the other Aegean islands, should not be replicated and consolidated in the EU’s future asylum system, which seems to be the case with the current proposals for a new EU migration pact.”
Notes to editors
- Spokespeople are available in Athens and Lesbos (English, Greek) as well as in Brussels (English).
- Read the full “Lesbos Bulletin”, a two-monthly update on the situation in the EU ‘hotspot’ refugee camp in Lesbos.
- Recent pictures from Lesbos for free use by the media are available here and here.
- The protection assessment that was conducted by Oxfam at the end of September is available upon request.
- The fire in Moria camp occurred on the 8 and 9 September and left over 12,000 people without shelter.
- After the fire, the European Commissioner for Home Affairs, Ylva Johansson, said that “Conditions in Moria, both before and after the fire, were unacceptable… It is not good enough to say never again, we need action and all Member States must play their part.”
- The UNHCR and NGOs have protested the Greek government’s decision to close two alternative community-based care sites in Lesbos for people seeking asylum, Kara Tepe and Pikpa. Following public pressure, the government has stated that the facility would temporarily remain open.
Contact information
Florian Oel | Brussels | florian.oel@oxfam.org | office +32 2 234 11 15 | mobile +32 473 56 22 60
For updates, please follow @Oxfam and @OxfamEU
Please support Oxfam’s Coronavirus Response Appeal.
EINDE OXFAM ARTIKEL
[96]
BUITENLANDSE PARTNER.NL
VLUCHTELINGENACTIVIST WIETSE POTIJK
OVERLEDEN
https://www.buitenlandsepartner.nl/showthread.php?14436-Vluchtelingenactivist-Potijk-overleden&s=e1586df2a24ad97e22dbb8d7d85f031b
Activist Wietse Potijk overleden
Wietse, we zullen je missen.
Heel onverwachts is Wietse Potijk (62) overleden. Hij was onder meer nauw betrokken bij het zwartboek van Stichting Buitenlandse Partner wat in juli dit jaar uitkwam. Wij zijn geschokt door zijn overlijden.
Joke Kaviaar dicht:
Steeds stond hij op, heeft ingeruild
zijn vrede voor ’t gevecht met de staatVluchtelingenactivist Potijk overleden
21 oktober 2006
GORREDIJK Wietse Potijk (62) uit Gorredijk is gisterochtend overleden aan een hartstilstand. Potijk zette zich jaren op allerlei manieren in voor het welzijn van vluchtelingen.
In 2002 wilde hij de politiek in met de Democratische Partij Vrij Nederland. In zijn dorp Gorredijk wist hij een grote speeltuin op te laten knappen.
Bron: Leeuwarder Courant
Ik ben geschrokken van dit bericht, en besef dat het in het leven zo weer voorbij kan zijn, ook als je het niet verwacht.
Ik had het afgelopen jaar dagelijks emailcontact met Wietse Potijk, hij heeft veel gedaan voor het zwartboek van Stichting Buitenlandse Partner wat in juli dit jaar uitkwam.
Totaan deze donderdag stuurde hij nog mails, waaruit blijkt dat hij in zijn dagelijkse ritme en gedrevenheid zat, en niemand zal dit hebben zien aankomen.
Gelukkig heb ik tijdens zijn leven mijn waardering voor zijn aktiviteit en inzet voor zijn medemens aan hem uitgesproken, en weet dat hij door veel meer mensen gewaardeerd werd.
Wietse, we zullen je dan ook missen.
Bedankt voor alles.
Je makker in de strijd,
Mirjam
BUITENLANDSE PARTNER.NL
”Mirjam22-10-06, 16:54Wietse heeft ontzettend veel gedaan voor vluchtelingen.
Hij was van alle ontwikkelingen op de hoogte, we deelden over en weer tips en advies uit, en hij had veel contacten in het circuit.
Een zeer uitgesproken mening, die hij regelmatig liet horen aan de politici in de Tweede Kamer, ik heb vaak brieven van hem gelezen waarin hij zich richting Den Haag hard maakte voor in zijn ogen onrechtvaardigheden en slechte uitvoer van het beleid, en ook voor persoonlijke zaken van asielzoekers.
Ook heeft hij een 4 uur durend gesprek gevoerd met minister Verdonk waarin hij zich fel heeft verzet tegen de kritiek die hij kreeg over zijn aktiviteiten rondom de noodopvang voor uitgeprocedeerden die zonder voorzieningen op straat waren gezet in Friesland.
Gezinnen mochten niet uit elkaar gerukt worden, dat was Wietse met mij eens, hij verzamelde de verhalen van de bij hem bekende gevallen en stuurde deze door naar onze stichting, zodat ook hun verhaal in ons zwartboek “Gezinnen worden niet uit elkaar gerukt” kon worden opgenomen.
Ik zal nu deze mensen op de hoogte brengen van het feit dat hij helaas niet meer bij ons is.
De begrafenis zal op 25 oktober in Gorredijk plaatsvinden. In eerste instantie had zijn familie besloten dat het een besloten aangelegenheid zou worden. Maar mensen die vanuit zijn werk voor vluchtelingen ook dicht bij hem stonden zijn ook welkom.
Evt. heb ik voor hen meer gegevens over de begrafenis. (via mirjam@buitenlandsepartner.nl)
BUITENLANDSE PARTNER.NLVLUCHTELINGENACTIVIST WIETSE POTIJK OVERLEDEN
https://www.buitenlandsepartner.nl/archive/index.php/t-14436.html
[97]
WIKIPEDIAEULOGIE
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eulogie
ZIE EULOGIE:
Re: Vluchtelingenactivist Potijk overleden
Van mensenrechtenactiviste Astrid Essed ontving ik deze bijdrage voor Wietse;
Bij dezen mijn ”hommage” en afscheid van Wietse
Hij zal echter blijven voortleven in het hart van mijn gevoel
De ”Mensch” Wietse Potijk
”Voor het slagen van het Kwaad
Is niets anders nodig
Dan dat goede mensen niets doen
Als goede mensen niets anders doen
dan voor hun gezinsleden zorgen,
hun sport beoefenen
televisie kijken
Kunnen Kwade krachte ongestoord
hun rampzalige praktijken uitoefenen
De Kwade krachten
worden dan niet gehinderd
Door de zogenaamde zwijgende meerderheid
Martin Luther King
Geachte lezers van voorvluchtelingen,
Evenals u heb ik gisteren kennisgenomen van het zeer droeve bericht, dat Wietse Potijk, onze trouwe inzender van commentaren, artikelen en aan minister en Kamerleden gerichte brieven tegen het inhumane vreemdelingenbeleid, plotseling aan een acute hartstilstand is overleden
”Onvoorstelbaar” ging het door mij heen, toen ik het bericht las
Koud en leeg voelde ik mij ineens van binnen
Wietse is niet meer
De man, die zich zo inzette voor zijn idealen
Dag en nacht
Onvermoeibaar
Hoevaak heeft hij mij niet zijn beschouwingen, commentaren en brieven toegestuurd, die getuigden van een krachtige en fundamenteel-diepe woede en verdriet, dat een dergelijk beleid in Nederland mogelijk was
Dat er zo gesold werd met rechteloze mensen, wier enige ”misdaad” was, dat zij wegvluchtten voor een onleefbare en inhumane leefsituatie in eigen land, met in het gunstigse geval grote armoede als toekomstperspectief
Maar Wietse was meer
Niet alleen voor vluchtelingen zette hij zich in
In Canada had hij jarenlang deel uitgemaakt van de Overheid en zich ingezet voor de rechten van Indianen
Tav het Midden-Oosten en Darfoer maakte hij zich druk om het onrecht, respectievelijk de Palestijnen en de Soedanese burgerbevolking aangedaan
Het byzondere van Wietse was, dat ieder onrecht hem aangreep, onverschillig tegenover wie en in welke situatie
Daarom kan Wietse mi de ”enkele rechtvaardige” genoemd worden, over wie in de Bijbel gesproken wordt
In het Jiddisch wordt dit zo treffend aangeduid met het simpele ”Mensch”
Ja, Wietse was een ”Mensch”
Ik heb hem leren kennen, toen ik, aarzelend nog, mijn eerste artikel schreef over het vreemdelingenbeleid van minister Verdonk
Direct reageerde hij enthousiast en voegde hij mij toe aan zijn zeer waardevolle e-maillijst
Maar hij was voor mij meer dan een zeer bevlogen belangenbehartiger van vluchtelingen en andere rechtelozen
Meer dan een ”Mensch”
Voor mij was hij een Vriend
Een woord, dat ik niet licht gebruik
”Dear friend” zo noemde hij mij
Zo voelde ik het ook
Hoevaak heeft hij mij geen aanmoedigende en waarderende mails gestuurd
Of zomaar bewijzen van vriendschap
Hoevaak heeft hij, vanuit zijn grote hart, niet de hulp van mij en anderen ingeroepen in zijn strijd, vanuit zijn grote hart
Geen woorden, maar daden, dat was je, Wietse
Onrecht was onrecht
Daar sprak je niet over
Daar deed je iets tegen
Het Friese verzet tegen het onrecht
Zonder anderen te kort te willen doen, heeft het een byzondere plaats in mijn hart en ik mag wel zeggen, dat onder andere Wietse daarvan de spil was
Wietse, ik ga eindigen
Voor mij was je een byzonder mens, een christen in de ware betekenis van het Woord
EN een humanist
Wij zouden altijd nog een keer de Indianen in Canada bezoeken, voor wie jij je zo hebt ingezet
Het heeft niet zo mogen zijn
Ook heb ik je slechts per e-mail en telefonisch, maar nooit persoonlijk mogen ontmoeten
Maar dat hindert niet
Ik ben God dankbaar, dat ik je tijdens dit leven heb mogen leren kennen
Je bent nu in een andere, betere wereld, waar geen oorlog, onrecht, honger, lijden en mensenrechtenschendingen zijn
Vaarwel, je strijd gaat door, goede Vriend
Ik dank u voor uw aandacht
Astrid Essed
[98]
23/10/06: Groot verlies: Wietse Potijk plotseling overleden
In het late voorjaar van 2005 ontmoette ik Wietse voor het eerst. Hij nam me mee langs de haarden van het ‘Friese verzet’ tegen het uitzetbeleid. En we gingen op bezoek bij mensen in de noodopvang in Witmarsum, het AZC in Harlingen. Daar nam hij alle tijd voor en we werden overal even hartelijk ontvangen. Hij vertelde mij dat hij eens bij Verdonk was ontboden om uit te komen leggen waarom de Friezen zich toch zo verzetten.
Na haar te hebben aangehoord, iets dat ik nooit gekund zou hebben zonder haar aan te vliegen maar hij kon dat en dat vond ik bijzonder knap, maakte hij dat zij hem aanhoorde. Wat ik ervan begreep is dat hij haar flink de mantel uitveegde, ook nadat zij kenbaar had gemaakt dat ze er geen zin meer in had. “En nu luistert u naar mij!” zou hij hebben gezegd.
Wietse was een bijzonder persoon die voor veel mensen erg veel betekende. Voor nu laat ik het bij het hieronder plaatsen van een gedicht omdat er nooit genoeg woorden kunnen zijn voor Wietse en ik dat dus niet ga proberen.
Voor een man die er altijd voor anderen was
Voorbij nu, de telefoon die gaat
en iemand aan de lijn, die huilt
“Help mij, want ik sta op straat”
Het weten wat daar achter schuilt;
De regels die een mens verruilt
voor warmte, rust, als dat bestaat
Steeds stond hij op, heeft ingeruild
zijn vrede voor ’t gevecht met de staat
En toch, nog lachte hij en dronk
op recht, op toekomst, kon niet vallen
Wist dat ’t verzet zo sterk, zo klonk
Zo harder dan vuurwerk kon het knallen
Zo hield hij stand, ontstak steeds de vonk
Die nog in ons midden is, voor ons allen!
Voor Wietse Potijk, overleden 20 oktober 2006
door Joke Kaviaar, met dank!, 22 oktober 2006
[99]
RTV NOORDWILT U WEL MIJN MAMA ZIJN, VROEG ABDULKADER. JAWELHOOR, ZEI IK24 AUGUSTUS 2021
https://www.rtvnoord.nl/nieuws/845528/wilt-u-wel-mijn-mama-zijn-vroeg-abdulkader-jawel-hoor-zei-ik
Als Sineke Meering uit Oude Pekela de beelden van Afghaanse vluchtelingen ziet, dan gaan haar gedachten onwillekeurig terug naar zeven jaar geleden, toen zij en haar gezin zich ontfermden over de Syrische vluchteling Abdulkader Jelou.
Jelou is intussen een succesvolle garagehouder in nu nog Winschoten en straks Veendam. In 2014 nog maar had Jelou helemaal niks toen hij na een (voet)tocht van twee maanden moederziel alleen in Nederland aankwam.
Opperste wanhoop
Ook Jelou blijft niet onbewogen als hij nu beelden van Afghaanse vluchtelingen ziet. ‘Dan komt automatisch Syrië op in mijn hoofd’, zegt hij. Abdulkader snapt ze heel goed, de mensen die in Kabul in opperste wanhoop achter een vliegtuig aanrenden.
‘Ik ben veilig’, dacht hij, op de eerste dag dat hij in Nederland arriveerde. ‘Maar over hoe of wat er verder allemaal gebeurde weet ik niets meer.’
Dat komt, zegt hij, doordat veel voor hem in het vreemde Nederland onbekend was. Over de te volgen asielprocedure bijvoorbeeld, maar ook over de toestand van zijn in Syrië achtergebleven familie.
Jelou: ‘Die mensen uit Afghanistan hebben geen idee, zoals ik destijds ook geen idee had over het land waar ik terecht was gekomen. Over het systeem, over hoe alles hier werkt.’
Goede begeleiding belangrijk
Goede begeleiding is op zo’n moment belangrijk. Abdulkader had wat dat betreft geluk, want hij liep in Nederland Sineke Meering uit Oude Pekela tegen het lijf. Meering stond als maatschappelijk begeleider vluchtelingen bij.Sineke Meering uit Pekela over de situatie in Afghanistan: ‘Een drama’
‘Een heel groot drama. Het is verschrikkelijk’, zegt Meering over wat er momenteel in Afghanistan gebeurt. ‘Ik zou er zo naartoe willen om te helpen, maar dat kan natuurlijk niet. Je kunt er toch niks doen.’
Sineke Meering mag Abdulkar Jelou haar zoon noemen. Prachtig verhaal: ‘We moesten vluchtelingen destijds nog fysiek aangeven bij de gemeente, in dit geval Veendam. Hij zat naast me in de auto op weg naar het gemeentehuis, en legde opeens zijn hand op mijn arm en vroeg: ‘Wilt u wel mijn mama zijn?’ Nou, wat zeg je dan? Jawel hoor. We kenden elkaar op dat moment maar net.’
Gewoonste zaak van de wereld
Sineke Meering twijfelde geen moment. ‘Ik vind dat de gewoonste zaak van de wereld. Mijn man en dochters trouwens ook. Wij waren altijd al een opvanghuis. Jaren geleden hebben we ook al een jongen uit Zaïre opgevangen, die ging ook met ons op vakantie. Dat vindt mijn gezin heel gewoon, dat wij dat doen. En dat is het ook. Ik geef om mensen die in nood zitten. Ik vind het heel gewoon dat je die helpt.’
In Oude Pekela denkt overigens niet iedereen er zo over. ‘Bij ons in Pekela waren op een gegeven moment heel veel Somaliërs. ‘Doar hest dat mens mit heur zwarten’, hoorde ik achter m’n rug. Maar daar trek ik me helemaal niks van aan. Helemaal net niks.’
In de steek gelaten
Of er door Nederland genoeg wordt gedaan voor de Afghanen? Meering moet op haar tong bijten.
Nee, de Nederlandse regering heeft niet genoeg gedaan, vindt ze. ‘Ze hebben het zien aankomen. Ze hadden veel eerder moeten ingrijpen. Ze wisten dat die mensen die voor hun werkten in nood verkeerden. Maar ze hebben ze in de steek gelaten. Dat ambassadepersoneel helemaal. Die zijn er gewoon vandoor gegaan, terwijl die Afghanen zonder paspoort bleven zitten.’
Verschrikkelijk, zegt ze. ‘Je zal er maar tussen staan, met je kindertjes…’
Geduld hebben
Met Abdulkader Jelou is het uiteindelijk helemaal goed gekomen. ‘Al is ook hij twee maanden onderweg geweest hoor’, zegt Meering.
Het advies van Jelou aan de Afghaanse evacuees van nu: ‘Veel geduld hebben, doorzetten en niet stoppen met vooruit kijken. Je kans komt wel.’
EINDE STUK RTV NOORD
DAGBLAD VAN HET NOORDEN”ASIELHUIS” MUSSELKANAAL VERKAST NAAR DRENTHE2 SEPTEMBER 2017
Huize Plexat in Musselkanaal, dat in de afgelopen jaren vele uitgeprocedeerde asielzoekers onderdak bood, verhuist naar Drenthe.
Eigenaren Eelke en Zwanny Visser willen met name vanwege gezondheidsproblemen dichter bij hun oudste dochter in Meppel wonen. ,,Daarom staat onze woning in Musselkanaal nu te koop’’, vertelt mevrouw Visser. ,,En binnen afzienbare tijd gaan we op zoek naar een nieuw pand in Meppel.’’
De Vissers vestigden zich in de jaren 80 van de vorige eeuw in Musselkanaal. Eelke Visser had er een baan in het onderwijs. Snel begonnen ze ook met de opvang van pleegkinderen in hun grote woning aan de Marktkade.
Kort na de eeuwwisseling kwamen daar uitgeprocedeerde asielzoekers bij. Het begon met een Afghaans gezin, bestaande uit vader, moeder en twee kinderen dat in de kou voor het gemeentehuis in Stadskanaal stond.
Altijd ruimte
,,Daarna volgden meer’’, aldus mevrouw Visser. ,,Vrijwel altijd gezinnen met kinderen. Kinderen op straat in de kou? Nee, dat wilden we niet. We hebben een grote woning en we vonden altijd ruimte voor hen. Daarom noemden we ons huis ook Huize Plexat. Hoeveel mensen we in totaal onderdak hebben gegeven, dat weet ik niet. Ik ben de tel kwijt.’’
Soms maakten de Vissers mee dat de asielzoekers in hun huis alsnog een verblijfsvergunning kregen en in Nederland mochten blijven. Soms was dat niet het geval en kwam Eelke Visser, die zich na pensionering volledig op de opvang in Huize Plexat stortte, in het geweer. Hij klopte regelmatig bij landelijke politici aan en drong er op aan dat er veel snel duidelijkheid voor vluchtelingen moest komen.
De afgelopen jaren deed het echtpaar het iets kalmer aan. De opvang van pleegkinderen en asielzoekers had veel energie gekost. ,,We hebben daarbij dus enkele problemen met de gezondheid gehad. Zowel ik als mijn man. Daarom ook willen we nu in de buurt van onze dochter wonen.’’
Maar de verhuizing naar Drenthe hoeft volgens haar absoluut niet het definitieve einde van Huize Plexat te zijn. ,,We nemen het bord waarop Huize Plexat staat mee naar Meppel. En als er op een dag iemand in nood op de stoep staat, laten we hem niet staan. Zulke mensen zijn we niet.’’
EINDE STUK DAGBLAD VAN HET NOORDEN
[100]
DAGBLAD VAN HET NOORDEN”ASIELHUIS” MUSSELKANAAL VERKAST NAAR DRENTHE2 SEPTEMBER 2017
Huize Plexat in Musselkanaal, dat in de afgelopen jaren vele uitgeprocedeerde asielzoekers onderdak bood, verhuist naar Drenthe.
Eigenaren Eelke en Zwanny Visser willen met name vanwege gezondheidsproblemen dichter bij hun oudste dochter in Meppel wonen. ,,Daarom staat onze woning in Musselkanaal nu te koop’’, vertelt mevrouw Visser. ,,En binnen afzienbare tijd gaan we op zoek naar een nieuw pand in Meppel.’’
De Vissers vestigden zich in de jaren 80 van de vorige eeuw in Musselkanaal. Eelke Visser had er een baan in het onderwijs. Snel begonnen ze ook met de opvang van pleegkinderen in hun grote woning aan de Marktkade.
Kort na de eeuwwisseling kwamen daar uitgeprocedeerde asielzoekers bij. Het begon met een Afghaans gezin, bestaande uit vader, moeder en twee kinderen dat in de kou voor het gemeentehuis in Stadskanaal stond.
Altijd ruimte
,,Daarna volgden meer’’, aldus mevrouw Visser. ,,Vrijwel altijd gezinnen met kinderen. Kinderen op straat in de kou? Nee, dat wilden we niet. We hebben een grote woning en we vonden altijd ruimte voor hen. Daarom noemden we ons huis ook Huize Plexat. Hoeveel mensen we in totaal onderdak hebben gegeven, dat weet ik niet. Ik ben de tel kwijt.’’
Soms maakten de Vissers mee dat de asielzoekers in hun huis alsnog een verblijfsvergunning kregen en in Nederland mochten blijven. Soms was dat niet het geval en kwam Eelke Visser, die zich na pensionering volledig op de opvang in Huize Plexat stortte, in het geweer. Hij klopte regelmatig bij landelijke politici aan en drong er op aan dat er veel snel duidelijkheid voor vluchtelingen moest komen.
De afgelopen jaren deed het echtpaar het iets kalmer aan. De opvang van pleegkinderen en asielzoekers had veel energie gekost. ,,We hebben daarbij dus enkele problemen met de gezondheid gehad. Zowel ik als mijn man. Daarom ook willen we nu in de buurt van onze dochter wonen.’’
Maar de verhuizing naar Drenthe hoeft volgens haar absoluut niet het definitieve einde van Huize Plexat te zijn. ,,We nemen het bord waarop Huize Plexat staat mee naar Meppel. En als er op een dag iemand in nood op de stoep staat, laten we hem niet staan. Zulke mensen zijn we niet.’’
EINDE STUK DAGBLAD VAN HET NOORDEN
Op straat gezet
Geplaatst op woensdag 2 juni 2010
Te gast: Zwanny en Eelke Visser
Beste mensen in Nederland,
Afgelopen maandagavond waren mijn vrouw Zwanny en ik op bezoek bij enkele mensen in de VBL in Ter Apel. Ook zagen we daar die avond Islam, de jongen het meest links op bijgaande foto. “Menneer Visser”, zei hij tegen mij, “donderdag ben ik jarig en dan krijg ik een heel mooi cadeau.” “Hoe oud word je? En welk mooi cadeau krijg je dan?”
“Nu, mijn vader, die nu in de gevangenis zit, wordt dan vrijgelaten en met elkaar gaan we dan weer terug naar een AZC.” Vandaag hoorde ik, dat zijn mooi verjaardagscadeau is, dat zijn vader nog maanden onschuldig in het detentiecentrum Kamp Zeist moet blijven en dat Islam vandaag met zijn moeder, broertje Ayman en zusje Aya vanuit het AC in Ter Apel op straat zijn gezet. Eén dag na zijn twaalfde verjaardag.
Vanmiddag om 1 uur werd ik gebeld door de heer Roelof Oosting van Vluchtelingenwerk in Ter Apel. Hij vroeg mij of wij de vandaag op straat gezette mevrouw Nadjia Aissa, met haar 3 kinderen in ons huis onderdak wilden geven.
Islam zijn moeder is zwaar suikerpatiënt. Voor 2 weken heeft zij medicijnen meegekregen.
Als die op zijn, waar krijgt zij dan nieuwe medicijnen vandaan?
Islam is met zijn vader en moeder in april 2002 naar Nederland gevlucht. Ze kwamen uit de Westelijke Sahara. Volgens hun advocaat kunnen zij niet terug naar hun geboorteland.
Op 20 april 2009 moest dit hele gezin vanuit het AZC in Musselkanaal, waar ze 5 jaar gewoond hadden, naar de VBL in Ter Apel.
Ruim 1 maand geleden is vader Karim Laaras in vreemdelingenbewaring gesteld, in Kamp Zeist.
Beste mensen, als u vanmiddag ook deze jongen Islam had meegemaakt, dan zou u hetzelfde zeggen als wij: Dit is pure kindermishandeling!
Wat was deze jongen overstuur. Wat moest hij verschrikkelijk huilen. Wat een teleurstelling. Wat een verdriet.
Weet u wel, dat vanaf 22 april t/m vandaag, vrijdag 28 mei 2010 Islam met zijn familie, het derde op straat gezette gezin is, dat ik vanuit de VBL of het AC in Ter Apel, of van het treinstation in Emmen, opgehaald heb?
En hoeveel moeders met kinderen zijn ook op straat gezet, van wie wij het niet weten?
Dit van het op straat klinkeren van Islam, zijn moeder, broertje en zusje is niet meer een incidenteel geval.
Heel graag zouden wij willen, dat ook u meehelpt om tegen dit asielbeleid van onze regering te protesteren. Stuur dit mailtje door naar familie, vrienden en bekenden. Maak in deze verkiezingstijd in heel Nederland bekend, dat onschuldige kinderen, samen met hun moeders op straat worden gezet, terwijl hun vaders in vreemdelingendetentie verblijven.
Spreek de leiders van de politieke partijen aan over dit onrecht, onschuldige kinderen aangedaan en vraag hen, wat zij hiertegen gaan doen. En dan geen woorden, maar daden!
Dit onrecht, onschuldige kinderen aangedaan, moet stoppen! En wel zo snel mogelijk.
Vriendelijk groetend,
“Huize Plexat”
Eelke en Zwanny Visser
Marktkade 1
9581 AP Musselkanaal
Tel: [Om privacyeredenen verwijderd]
E-mail: evisser@solcon.nl
Website: www.huizeplexat.nl