[80]
4.4 A well-functioning Schengen area
Key actions
The Commission:
·Adopts a Recommendation on cooperation between Member States concerning private entities’ rescue activities;
·Presents guidance to Member States to make clear that rescues at sea cannot be criminalised;
COMMUNICATION FROM THE COMMISSION ON A NEW PACT ON MIGRATION AND ASYLUM
https://eur-lex.europa.eu/legal-content/en/TXT/?uri=CELEX%3A52020DC0609
Op 11 november werd in de Tweede Kamer een motie aangenomen die de regering oproept zich te verzetten tegen een bepaling in het nieuwe EU-migratiepact. In de bepaling staat dat het tegen internationaal recht in gaat om ngo’s strafbaar te stellen die zoek- en reddingsoperaties op zee uitvoeren.”
VOLKSKRANTOPINIE: BIJ MIGRATIEBELEID LIJKENFEITEN EN WETENSCHAPPELIJKE INZICHTENEEN ONDERGESCHIKTE ROL TE SPELEN8 DECEMBER 2020
https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/opinie-bij-migratiebeleid-lijken-feiten-en-wetenschappelijke-inzichten-een-ondergeschikte-rol-te-spelen~b80e21df/
Uit een aangenomen motie tegen het EU-migratiepact blijkt dat 78 Kamerleden niet malen om feiten en inzichten, betoogt Lisa-Marie Komp. Thea Hilhorst en Leo Lucassen zijn het met haar eens.
Op 11 november werd in de Tweede Kamer een motie aangenomen die de regering oproept zich te verzetten tegen een bepaling in het nieuwe EU-migratiepact. In de bepaling staat dat het tegen internationaal recht in gaat om ngo’s strafbaar te stellen die zoek- en reddingsoperaties op zee uitvoeren. Op 24 november reageerden tientallen organisaties met een brandbrief waarin zij Kamerleden oproepen de vervolging van reddingswerkers tegen te gaan. Ik zal eerlijk zijn, ook ik ben het niet eens met de motie. Maar hier gaat het mij om het proces dat voorafging aan deze motie. Het punt dat ik wil maken is dat het belangrijk is dat politiek wordt bedreven op basis van feiten en onderbouwde inzichten.
‘Aanzuigende werking’
Thierry Baudet legde de volgende overweging ten grondslag aan zijn motie: ‘Overwegende dat het faciliteren van bootmigratie tot een aanzuigende werking leidt, met ook nog eens een keer behalve meer immigratie ook meer slachtoffers tot gevolg.’ Baudet lijkt over kennis te beschikken, die ik niet heb, terwijl ik mij intensief heb beziggehouden met het thema grensdoden op de Middellandse Zee in het kader van promotieonderzoek. Sterker nog, de zogenaamde ‘aanzuigende werking’ van reddingsdiensten is niet gebleken in wetenschappelijk onderzoek.
Bovendien is een aanzienlijk aantal wetenschappers van mening dat de maatregelen die de EU en haar lidstaten al tal van jaren nemen om migratie over zee te stoppen met onder andere het doel te voorkomen dat er meer slachtoffers volgen, het aantal grensdoden op zee juist opdrijft.
Kortom, wat Baudet zegt klopt niet. Daar komt bij dat internationaal recht – zoals omschreven in de omstreden bepaling van het EU-migratiepact – inderdaad iedere kapitein verplicht om mensen in zeenood te redden en staten gebiedt reddingsdiensten beschikbaar te stellen. Drenkelingen redden is dus een plicht, geen strafbaar feit. Wat in de bepaling staat is juist en het is onduidelijk welk doel ermee gediend is de bepaling te schrappen.
Nu kan onze democratische samenleving wel één politicus aan die ongehinderd door feiten en wetenschappelijke inzichten politiek bedrijft. Zorgelijker zijn de 78 Kamerleden van VVD, PVV, CDA en SGP die Baudet klakkeloos volgen in zijn onjuiste aanname en de motie steunden. Op deze wijze blijft het nobele streven om verdere slachtoffers te voorkomen in het meest optimistische geval zonder succes. In een minder positief scenario kunnen vraagtekens worden geplaatst bij de welgemeende intentie ervan. Een voorbeeld dat dit niet alleen geldt voor Baudet, blijkt uit het actuele VVD-verkiezingsprogramma. In het stukje waarin de VVD haar successen op het gebied van migratie opnoemt staat: ‘En in eigen land kreeg de taxiboot voor migranten genaamd Sea-Watch strenge regels opgelegd, waardoor het schip niet meer onder Nederlandse vlag vaart.’
In een juridische procedure waarin Sea-Watch de directe invoering van deze regels vorig jaar met succes aanvocht en ik als advocaat betrokken was, bepleitte het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat onder VVD-leiding dat de regels waren ingegeven uit zorg over de veiligheid van de bemanning en geredde personen aan boord. Was het doel nou om de veiligheid aan boord van het schip te waarborgen of om Sea-Watch ertoe te bewegen niet meer onder Nederlandse vlag te varen?
Problematisch
Het is een probleem als politici geen acht meer slaan op de juistheid van feiten en wetenschappelijke inzichten. Nog problematischer wordt het als de doelen die zij nastreven onduidelijk zijn. Dit geldt te meer, nu politici juist stemmen werven met de stelling dat zij ‘realistisch’ beleid maken – zoals Bente Becker, VVD-woordvoerster migratiebeleid, recent in NRC. Om in de taal van Kamerleden te spreken: mevrouw Becker, bent u het met mij eens dat beginpunt voor realistisch beleid feiten en relevante wetenschappelijke inzichten zouden moeten zijn? Zo nee, waarom niet?
Ondergeschikte rol
Op het gebied van migratiebeleid lijken feiten en wetenschappelijke inzichten echter al langer een ondergeschikte rol te spelen. Dat is onwenselijk. Want ongeacht welk standpunt men betrekt in het debat over migratie, alleen als de doelstelling van politieke voorstellen duidelijk wordt gecommuniceerd, is een scherp parlementair debat mogelijk, waarin de betrokken waarden en belangen worden afgewogen. Belangrijk is ook dat het debat plaatsvindt op basis van juiste aannames – gebaseerd op feiten en ondersteund door wetenschappelijk onderzoek.
Gebeurt dit niet, dan vervalt het parlementair debat tot een borreltafelgesprek waarin iedereen een mening heeft en niemand een flauw benul.
Lisa-Marie Komp is in oktober gepromoveerd aan de Vrije Universiteit met haar proefschrift getiteld: “Border Deaths at Sea under the Right to Life of the European Convention on Human Rights”. Daarnaast is zij als advocaat verbonden aan Prakken d’Oliveira Human Rights Lawyers.EINDE BERICHT DE VOLKSKRANT
[81]
NEW PACT ON MIGRATION AND ASYLUM
”Ook positief is dat de Europese Commissie nog eens benadrukt heeft dat het humanitaire werk op zee om mensenlevens te redden, niet gecriminaliseerd mag worden”
CORDAIDEEN NIEUW EUROPEES MIGRATIEPACT: VOORZICHTIG OPTIMISME5 OCTOBER 2020
https://www.cordaid.org/nl/nieuws/een-nieuw-europees-migratiepact-voorzichtig-optimisme/?gclid=CjwKCAjw7fuJBhBdEiwA2lLMYcMikTh08-50NsMq543zVwBaBVi1oIlcBcJ1Fi2FEZSMOskawgOXPhoCQBYQAvD_BwE
05 oktober 2020
Op 23 september heeft de Europese Commissie het nieuwe pact over migratie en asiel gepresenteerd. Dit langverwachte pact komt er na jarenlange pogingen van de vorige en de huidige Europese Commissie om het Europees beleid drastisch te hervormen. Het nieuwe migratiepact probeert een evenwicht te vinden tussen heel verschillende visies en belangen van de EU-lidstaten. Een analyse.
Het huidige migratie en asielbeleid voldoet al jaren niet, daar zijn de lidstaten het over eens. De uitwassen zijn bekend, met als meest in het oog springende voorbeelden de onmenselijke situatie van vluchtelingen op de Griekse eilanden en in verschrikkelijke kampen in Libië.
Een aantal experts heeft daar al eerder stevige kritiek op geleverd, met als belangrijkste verwijt dat het Europees beleid tot humanitaire catastrofes aan onze grenzen heeft geleid, waar Europese waarden en mensenrechten niet worden gewaarborgd.
In mei 2019 publiceerde Cordaid het rapport ‘Development and Migration’ met 20 aanbevelingen voor een beter en rechtvaardiger Europees beleid. Als we die naast de voorstellen van het nieuwe migratiepact leggen, dan mogen we voorzichtig concluderen dat er een aantal positieve stappen worden voorgesteld, maar onvoldoende om rechten van migranten en vluchtelingen te garanderen en om de onderliggende oorzaken van gedwongen migratie daadwerkelijk aan te pakken.
Positieve stappen, maar onvoldoende om rechten van migranten en vluchtelingen te garanderen.
Hotspots
De Europese Commissie wil in het kader van het pact een verplicht mechanisme opzetten om vluchtelingen en migranten die op het EU-grondgebied aankomen, snel te kunnen screenen, binnen een periode van vijf dagen. Dat is een erg korte periode, en de EC verwacht dat de grootste groep zal worden afgewezen en teruggestuurd naar een veilig land van herkomst. Steeds meer landen worden gemakshalve als ‘veilig’ bestempeld, waardoor het individuele asielrecht onder druk komt te staan. Een klein deel zal worden erkend in een versnelde asielprocedure, maar het is de vraag of dit alles een einde kan maken aan overvolle en mensonwaardige opvangfaciliteiten in de grenslanden, zoals bijvoorbeeld het Moria kamp op Lesbos.
Onderlinge samenwerking
Een belangrijk punt in deze onderhandelingen was het identificeren van de staat die verantwoordelijk is voor de behandeling van verzoeken om internationale bescherming. In het oude ‘Dublin-systeem’ werd dit bepaald dat de verantwoordelijkheid bij het eerste land van binnenkomst ligt. Daar komen nu andere criteria bij, zoals de aanwezigheid van familieleden of het beschikken over een diploma uitgereikt in een ander Europees land. Van de lidstaten wordt veel meer onderlinge solidariteit verwacht. Zij zullen kunnen kiezen tussen verschillende solidariteitsmechanismen om staten met een hoge migratiedruk bij te staan. Zij zullen een deel van de vluchtelingen kunnen opvangen, financiële steun verlenen of helpen bij hun terugkeer.
Dit migratiepact maakt geen einde aan systematisch geweld tegen vluchtelingen en migranten in Libië.
Samenwerking met Afrikaanse landen
Het pact blijft ook inzetten op de samenwerking met de landen van herkomst en transit van migranten (de ‘derde landen’). Bedoeling hiervan is om de aankomsten in Europa te beperken en om terugkeer te bevorderen.
Een recent voorbeeld van een dergelijke praktijk is de overeenkomst met Libië. De Libische kustwacht ontvangt namelijk steun (inclusief financiële steun) van Europa om te voorkomen dat migranten naar Europa vertrekken. Dit model heeft zijn beperkingen laten zien, want systematisch geweld tegen vluchtelingen en migranten in Libië – ook door de Libische kustwacht – is de laatste jaren goed gedocumenteerd.
Veilige en legale toegangswegen
Hoewel het EU-migratiepact opnieuw veel nadruk legt op grensbewaking en terugkeer, erkent het daarnaast ook de nood aan legale toegangswegen naar Europa. Zolang er geen veilige legale wegen zijn, zullen mensen hun leven blijven riskeren in de zoektocht naar bescherming. Community sponsorship (een mechanisme voor sponsoring door een gastgemeenschap) en humanitaire corridors – twee projecten waarbij een aantal Europese Caritasorganisaties nauw betrokken zijn – zullen verder worden uitgerold.
Ook positief is dat de Europese Commissie nog eens benadrukt heeft dat het humanitaire werk op zee om mensenlevens te redden, niet gecriminaliseerd mag worden. Daarnaast blijft hervestiging van kwetsbare vluchtelingen – het solidariteitsmechanisme bij uitstek – echter vrijwillig, en heeft de Europese Commissie haar voorstellen voor arbeidsmigratie (voor zowel laag- als hoog opgeleiden) nog niet uitgewerkt.
Extra geld nodig voor menswaardige opvang van vluchtelingen en ontheemden in Afrika.
Cordaid’s beleidsaanbevelingen
Cordaid heeft samen met haar koepelorganisatie Caritas Europa een aantal positieve ontwikkelingen in dit nieuwe EU-migratiepact kunnen vaststellen, maar maakt zich zorgen over de situatie van vluchtelingen aan de Europese grenzen, en over de samenwerking met landen van herkomst om migratie tegen te gaan. Op 30 januari j.l. sprak CEO Kees Zevenbergen met de Europees Commissaris voor Binnenlandse Zaken, de Zweedse sociaal-democrate Ylva Johansson over onze zorgen en aanbevelingen.
Hij waarschuwde destijds al voor een te grote nadruk op gedwongen terugkeer, het opbouwen van grenscontroles in Afrika met gebruik van ontwikkelingsgelden, het schrijnende gebrek aan middelen om een menswaardige opvang van vluchtelingen en ontheemden in Afrika te realiseren, en de toegenomen politieke druk om het Vluchtelingenverdrag af te schaffen. Dat laatste zou het recht op asiel en internationale bescherming in Europa ondermijnen, maar het nieuwe migratiepact blijft dit recht garanderen. Extra mogelijkheden voor hervestiging van kwetsbare vluchtelingen zijn echter hard nodig om de druk op de opvanglanden in de regio te ontlasten. En er zijn vooral ook extra middelen nodig om nog veel harder te werken aan het aanpakken van de grondoorzaken waardoor zoveel mensen huis en haard moeten verlaten om te vluchten voor hun leven.
EINDE BERICHT CORDAID
AMNESTY INTERNATIONALNIEUW EUROPEES MIGRATIEPACT BETEKENT MEER RISICO’S VOORASIELZOEKERS2 MAART 2021
https://www.amnesty.nl/actueel/nieuw-europees-migratiepact-betekent-meer-risicos-voor-asielzoekers?gclid=CjwKCAjw7fuJBhBdEiwA2lLMYa9RBtYpgFcLiGI3oqq89VZYmEhHGM5bXB3MOpnIeybePJ4kBuMoEhoCoVgQAvD_BwE
Het nieuwe Europese Migratie- en Asielpact betekent vooral meer risico’s voor mensen die bescherming zoeken in de EU en lost structurele problemen aan de Europese buitengrenzen niet op. Amnesty International maakt zich grote zorgen dat het pact leidt tot onmenselijke situaties aan de Europese buitengrenzen. Vandaag laten we dat weten tijdens een deskundigenbijeenkomst bij de commissie Immigratie & Asiel in de Eerste Kamer.
De commissie nodigt onder meer Amnesty International vandaag uit om te adviseren over het voorstel van de Europese Commissie dat september vorig jaar werd gepresenteerd. Het Europese Parlement en regeringsleiders moeten het pact nog goedkeuren. Volgens Amnesty legt het voorstel vooral de nadruk op detentie en screeningprocedures. Daarnaast bestaat het risico op mensenrechtenschendingen door een nieuw monitoringsmechanisme.
Nadruk op detentie
De belangrijkste voorgestelde vernieuwing is dat grensprocedures vaker worden ingezet en de ‘kloof’ tussen asiel- en terugkeerprocedures wordt gedicht. Aangezien terugkeer vaak niet probleemloos verloopt, bestaat het risico dat die kloof alleen kan worden gedicht door het consequent opsluiten van migranten aan de grens.
Grensprocedures leiden vaak tot minder procedurele garanties voor asielaanvragers, maar Amnesty vindt het nog zorgwekkender dat asielzoekers die grensprocedures doorlopen geen toegang meer krijgen tot het grondgebied van de EU-lidstaten. De Europese Commissie wil dat grensprocedures straks worden uitgevoerd in faciliteiten die in de buurt van buitengrenzen worden opgezet. In de praktijk zullen dat gesloten faciliteiten zijn waar mensen aanzienlijk of zelfs geheel in hun vrijheid worden beperkt.
Zorgelijke voorselectie
Het plan van de Commissie introduceert ook een screeningprocedure voorafgaand aan de formele binnenkomst van asielzoekers in het opvangland. Volgens het voorstel worden degenen die tijdens de screeningfase aangeven dat ze asiel willen aanvragen, formeel beschouwd als asielzoekers. Maar pas na beëindiging van die screening kunnen ze een beroep doen op de asielwaarborgen die in verdragen zijn vastgelegd en pas dan wordt de EU-Opvangrichtlijn van toepassing. Amnesty vindt dit zorgwekkend.
Bovendien kan zo’n voorselectie zorgen voor grote onzorgvuldigheid in de asielprocedure. Een politiek activist uit Marokko heeft vaak net zulke goede redenen om te vluchten als een oorlogsvluchteling uit Syrië. De vraag is of dit nog duidelijk naar voren komt bij een screening vooraf.
Monitoring buitengrenzen
De schokkende beelden van migranten en asielzoekers die mishandeld zijn door de Kroatische autoriteiten of de illegale pushbacks door Griekse grenswachten zijn voorbeelden van mensenrechtenschendingen die in de afgelopen jaren door Amnesty International werden geconstateerd. Het is positief dat in het pact lidstaten verplicht worden om een toezichtsysteem op te zetten aan de buitengrenzen. Maar er zijn geen garanties dat dit onafhankelijk kan opereren en zo misstanden blootlegt en oplost.
Amnesty’s oproep
De Europese buitengrenzen beschermen kan volgens Amnesty ook op een manier die wel menswaardig en transparant is. Daarom roepen we de Nederlandse regering op om bij de behandeling van het Europese Migratie- en Asielpact te investeren in de kwaliteit van de asielprocedure, adequate opvang van asielzoekers en migranten en zorg te dragen voor een sterk monitoringsmechanisme.
EINDE BERICHT AMNESTY INTERNATIONAL
EINDE BERICHT AMNESTY INTERNATIONAL
[81]
4.4 A well-functioning Schengen area
Key actions
The Commission:
·Adopts a Recommendation on cooperation between Member States concerning private entities’ rescue activities;
·Presents guidance to Member States to make clear that rescues at sea cannot be criminalised;
COMMUNICATION FROM THE COMMISSION ON A NEW PACT ON MIGRATION AND ASYLUM
https://eur-lex.europa.eu/legal-content/en/TXT/?uri=CELEX%3A52020DC0609
[82]
INTERNATIONAL CONVENTION FOR THE SAFETY OF LIFE AT SEA
https://treaties.un.org/doc/publication/unts/volume%201184/volume-1184-i-18961-english.pdf
VERDRAG VAN DE VERENIGDE NATIES INZAKE HET RECHT VAN DE ZEEMONTEGA BAY10-12-1982
”Het VN-zeerechtverdrag van 1982 bepaalt dat Staten die bij het verdrag aangesloten zijn de kapiteins van hun schepen moeten verplichten hulp te bieden aan in nood geraakte schepen.”
VERBLIJFBLOG
MOET EEN KAPITEIN EEN BOOTJE MET MIGRANTEN IN
NOOD REDDEN?
1 OCTOBER 2014
TEKST
Op 15 september 2014 berichtte IOM dat alweer 500 migranten uit onder meer Syrië en Palestina waren omgekomen in de Middellandse zee. Als een schip in nood verkeert, is een kapitein volgens een eeuwenoude maritieme traditie verplicht zo snel mogelijk te hulp te schieten. Maar zijn kapiteins ook verplicht bootmigranten te redden?
Door Lisa Komp
Verplichtingen onder het zeerecht
Op het eerste gezicht ligt dit eenvoudig. Het VN-zeerechtverdrag van 1982 bepaalt dat Staten die bij het verdrag aangesloten zijn de kapiteins van hun schepen moeten verplichten hulp te bieden aan in nood geraakte schepen. Kapiteins dienen zo spoedig mogelijk naar de locatie van een incident te varen, zodra zij daarover geïnformeerd worden. Deze verplichting geldt voor privé (handels)schepen en voor schepen die door overheidsinstanties gevaren worden, zoals schepen van de kustwacht. Bovendien dienen de aangesloten staten een zoek- en reddingsdienst in stand te houden, in zogenaamde search and rescue zones die onder zijn verantwoordelijkheid vallen. Hiervoor dient de staat maritieme reddings- en coördinatiecentra op te zetten. Deze centra voeren zelf reddingsacties uit of coördineren reddingsacties door andere schepen aan te sturen en met andere reddingscentra samen te werken..
Naar een veilige haven
Er is dus een verplichting, voor zowel kapiteins als staten om hulp te bieden in geval van nood. De praktijk is voor asielzoekers echter weerbarstig. Het VN-zeerechtverdrag en het internationaal verdrag voor de veiligheid van mensenlevens op zee (Convention for the safety of life at sea, SOLAS) regelen namelijk niet wat er met de geredde personen moet gebeuren. Wanneer zeelieden in nood gered worden, leidt dit nauwelijks tot problemen. Schepen die deze zeelieden aan boord hebben genomen bij een reddingsactie, laten deze bij de volgende haven die zij aandoen weer van boord. Van daaruit kunnen de geredde personen hun terugreis organiseren of werk zoeken op een ander schip. Wanneer de geredde personen migranten zijn die via de zee naar Europa proberen te komen, ligt dit anders. Deze mensen zijn immers niet van plan om vanuit de haven waar zij aan land worden gelaten hun terugreis te organiseren. Zij willen in het land van aankomst of in een ander Europees land werk zoeken of asiel vragen. Dit willen de Europese staten niet, maar wanneer zij de migranten eenmaal op hun grondgebied hebben toegelaten, kunnen zij hen niet zonder meer terug sturen.
Toegang tot een asielprocedure
Op grond van het internationaal recht zoals het Verdrag betreffende de status van vluchtelingen en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens mogen de lidstaten mensen niet terug sturen naar een land, waar zij gevaar lopen het slachtoffer van ernstige mensenrechtenschendingen te worden. Onder de migranten die per boot Europa proberen te bereiken, bevinden zich mensen die een dergelijk gevaar lopen. Velen van hen zijn immers afkomstig uit conflictgebieden zoals Syrië. Om te bepalen wie internationale bescherming tegen uitzetting naar het land van herkomst nodig heeft, moet de staat deze personen toegang bieden tot een asielprocedure.
Dolende schepen
Wanneer een groep asielzoekers en migranten uit zee is gered, doet zich de vraag voor welke staat hen op zijn grondgebied wil toelaten. En hier wordt het probleem in volle omvang zichtbaar: hoewel deze bootmigranten op grond van internationale verplichtingen recht hebben op een asielprocedure, verplicht het internationale recht staten niet om deze drenkelingen toegang te geven tot hun grondgebied. Sterker nog, een staat is gerechtigd om zelf te beslissen wie het land in mag reizen. Zo kan het gebeuren dat een schip dat geredde migranten aan boord nam geen toestemming krijgt om een Europese haven in te varen. Een voorbeeld is de MV Salamis, die op 4 augustus 2013 op aanwijzing van het reddingcentrum in Rome 102 Afrikaanse migranten voor de Libische kust had gered. Toen de kapitein de geredde personen in Malta van boord wilde laten, weigerde Malta de MV Salamis toegang tot de haven. Pas drie dagen later was Italië bereid om het schip te laten aanmeren om de passagiers van boord te laten. De vertraging kan ook ontstaan door de vluchtelingen zelf, zo bleek onlangs. Nadat een cruiseschip meer dan 300 Syrische vluchtelingen van een wankel bootje op zee redde, deed het een haven in Cyprus aan. De geredde passagiers weigerden echter om in Cyprus van boord te gaan en zorgden op deze manier voor enkele dagen vertraging.
Kosten voor de scheepvaart
Het feit dat het soms lang kan duren voordat een Europese haven een schip met drenkelingen toelaat, maakt het voor kapiteins zeer onaantrekkelijk om migranten uit zee te redden. Het gebruik van grote transportschepen kost meerdere duizend euro’s per dag (zie hier voor een indicatie van de kosten). Om de kosten te drukken, varen dergelijke schepen op een heel strak schema. Een vertraging van drie dagen kan een enorme economische schade veroorzaken. De kosten voor het schip moeten immers worden doorbetaald en het schip kan waarschijnlijk niet meer aan de overeengekomen aflevertermijn voldoen, waaraan vaak contractuele boetes zijn gekoppeld. De vrees is zo gerechtvaardigd dat scheepseigenaren en kapiteins niet aan hun verplichting tot het bieden van hulp bij nood zullen voldoen. In dat geval loopt de kapitein evenwel het risico om onder nationaal recht aansprakelijk te worden gesteld omdat hij zijn reddingsplicht niet is nagekomen. Zie hierover ook het eerdere blog van Paolo Cuttitta.
Held of mensensmokkelaar?
De kosten zijn niet het enige risico voor de kapitein, een ander probleem is dat hij verdacht kan worden van mensensmokkel, nadat hij in nood verkerende migranten en asielzoekers aan boord heeft genomen. In het VN-Protocol mensensmokkel hebben lidstaten de smokkel van mensen over zee strafbaar gesteld. Dat dit niet een denkbeeldige situatie is blijkt uit het incident van de Cap Anamur. Dat schip had 37 Afrikaanse migranten en asielzoekers gered van de verdrinkingsdood, waarop het meerdere weken op toegang tot een haven moest wachten. Toen het schip eindelijk de haven van Porto Empedocle in Sicilië was binnengevaren, werd de kapitein op verdenking van mensensmokkel vastgezet. De kapitein werd weliswaar uiteindelijk vrijgesproken, maar dergelijke incidenten maken het bieden van hulp bij nood moeilijker.
Nog geen oplossing in zicht
De eeuwenoude maritieme traditie die een kapitein verplicht een ander schip bij nood te hulp te schieten, is dan ook niet op de asielproblematiek in Zuid-Europa toegesneden. Zolang er geen objectieve criteria zijn die bepalen welke staat verplicht is de geredde personen aan land te laten, is een oplossing nog ver weg. In 2004 is er door de International Maritime Organization (IMO) een poging gedaan om dit humanitaire probleem op te lossen. Zo is het SOLAS gewijzigd, waardoor de staat in wiens search and rescue zone de redding plaatsvond, nu verplicht is het aan land gaan van geredde personen te coördineren. Nog steeds is echter geen enkele staat (dus ook deze coördinerende staat niet) verplicht om geredde personen aan land te laten. Bovendien verzet Malta zich tegen de toepassing van deze regeling, omdat het in verhouding een grote search and rescuezone heeft. Het zou dan immers vaak de rol van coördinator toegewezen krijgen. Italië daarentegen, wil de regeling wel toepassen, zodat het tussen beide landen vaak tot een conflict komt, welk land de coördinatie op zich moet nemen. Terwijl de IMO zich inmiddels al meer dan 10 jaar bezig houdt met het zoeken naar een oplossing, heeft zij nog geen compromis kunnen bereiken, dat door alle betrokken landen wordt geaccepteerd. Het is dan ook zeer de vraag of dit in de nabije toekomst wel zal lukken.
EINDE TEKST
DE CORRESPONDENT
WAT DOET EEN KAPITEIN, ALS HIJ EEN BOOT VOL VLUCHTELINGEN TEGENKOMT?
Wat moet een kapitein doen?
Het VN-zeerechtverdrag Meer informatie over dat verdrag.is er duidelijk over. Kapiteins zijn verplicht hulp te bieden aan in nood geraakte schepen. Dat betekent dat zij zo snel mogelijk naar het schip in nood moeten varen om hulp te bieden. Deze verplichting geldt niet alleen voor schepen van overheidsinstanties, zoals bijvoorbeeld de kustwacht, zij geldt ook voor privéschepen en handelsschepen. Bovendien geldt de verplichting voor allemensen in nood.
Wat moet er met de drenkelingen gebeuren?
Het zeerecht regelt niet wat er met de geredde personen moet gebeuren. Wanneer een kapitein een normale boot in nood redt, leidt dit nauwelijks tot problemen. Schepen die zeelieden aan boord hebben genomen bij een reddingsactie, laten hen bij de eerstvolgende haven weer van boord. Daar kunnen de geredde personen hun terugreis organiseren of werk zoeken op een ander schip.
En met migranten?
Migranten die hun leven riskeren om Europa te bereiken zijn natuurlijk niet van plan om, als ze in een haven worden afgezet, terug te gaan. Ze zullen asiel aanvragen of proberen anoniem door te reizen om in de illegaliteit te gaan werken. Deze bootmigranten hebben recht op een asielprocedure, maar niet op toegang tot het grondgebied van een staat. Zie daar het probleem: migranten moeten wel uit het water worden gered, maar kunnen niet zomaar aan land worden gebracht.
Een voorbeeld hiervan is de boot MV Salamis, die op 4 augustus 2013 op aanwijzing van het reddingscentrum in Rome 102 Afrikaanse migranten voor de Libische kust redde. Toen de kapitein de geredde personen op Malta van boord wilde laten, weigerde Malta de MV Salamis toegang tot de haven. Drie dagen later was Italië bereid om het schip te laten aanmeren om de passagiers van boord te laten.Lees hier meer over de zaak-MV Salamis.
Maar het is niet alleen de staat die weigert migranten op het grondgebied toe te laten, soms weigeren de vluchtelingen zelf, zo bleek onlangs. Nadat een cruiseschip meer dan 300 Syrische vluchtelingen van een wankel bootje op zee redde, deed het een haven op Cyprus aan. De geredde migranten weigerden echter om op Cyprus van boord te gaan omdat ze liever in een ander land asiel aanvroegen.
Waarom werken kapiteins niet altijd mee?
In één woord: het kost tijd. Het gebruik van grote transportschepen kost meerdere duizenden euro’s per dag. Om de kosten Zie hier voor een indicatie van de kosten.te drukken, varen dergelijke schepen volgens een heel strak schema. Een vertraging van drie dagen kan enorme economische schade veroorzaken. De kosten voor het schip moeten immers worden doorbetaald. Bovendien kan het schip vaak niet meer aan de overeengekomen aflevertermijn voldoen, waaraan vaak contractuele boetes zijn gekoppeld.
Wat voor risico’s lopen kapiteins nu eigenlijk?
Kapiteins moeten schipperen tussen de verplichting mensen in nood te redden en de commerciële belangen van hun rederij, door om zo min mogelijk tijd te verspillen. Als hij niet aan zijn reddingsplicht voldoet kan hij onder nationaal recht worden bestraft. Als hij zich niet aan zijn schema’s houdt wordt hij door zijn werkgever aangesproken.
Maar er is nog een risico voor de kapitein: hij kan worden verdacht van mensensmokkel. Want hoe kan hij bewijzen dat hij deze mensen redde en niet zelf smokkelde? Dat dit niet denkbeeldig is, blijkt uit het incident met de Cap Anamur. Dat schip redde 37 Afrikaanse migranten van de verdrinkingsdood, waarop het meerdere weken op toegang tot een haven moest wachten. Toen het schip eindelijk de haven van Porto Empedocle op Sicilië was binnengevaren, werd de kapitein op verdenking van mensensmokkel vastgezet. De kapitein werd uiteindelijk vrijgesproken, maar dergelijke incidenten maken het bieden van hulp bij nood moeilijker.
Is er een oplossing in zicht?
De eeuwenoude maritieme traditie die een kapitein verplicht een ander schip in nood te helpen, is niet op de asielproblematiek in Zuid-Europa toegesneden. Zolang er geen objectieve criteria zijn die bepalen welke staat verplicht is de geredde personen aan land te laten, is een oplossing nog ver weg.
In 2004 is er door de International Maritime Organization (IMO) een poging gedaan dit humanitaire probleem op te lossen. Nog steeds is echter geen enkele staat verplicht om geredde personen aan land te laten. Terwijl de IMO zich inmiddels al meer dan tien jaar bezighoudt met het zoeken naar een oplossing, heeft de club nog geen compromis kunnen bereiken dat door alle betrokken landen wordt geaccepteerd. Het is dan ook zeer de vraag of dit in de nabije toekomst wel zal lukken.
EINDE TEKST
[83]
WEBSITE ASTRID ESSED
THIERRY BAUDET
[84]
Nu kan onze democratische samenleving wel één politicus aan die ongehinderd door feiten en wetenschappelijke inzichten politiek bedrijft. Zorgelijker zijn de 78 Kamerleden van VVD, PVV, CDA en SGP die Baudet klakkeloos volgen in zijn onjuiste aanname en de motie steunden
VOLKSKRANTOPINIE: BIJ MIGRATIEBELEID LIJKENFEITEN EN WETENSCHAPPELIJKE INZICHTENEEN ONDERGESCHIKTE ROL TE SPELEN8 DECEMBER 2020
https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/opinie-bij-migratiebeleid-lijken-feiten-en-wetenschappelijke-inzichten-een-ondergeschikte-rol-te-spelen~b80e21df/
ZIE VOOR GEHELE ARTIKEL, NOOT 80
[85]
ZIE NOTEN 65 EN 66
[86]
ZIE NOTEN 26 T/M 30