[20]
”Ongeveer 60 procent van de asielzoekers die zich in Nederland melden blijkt door iemand (een zogenaamde reisagent) tegen betaling geholpen te zijn bij de reis, voorzien van valse papieren, enzovoort. Mensensmokkel wordt door onder anderen het Nederlands ministerie van Justitie hard bestreden. Vluchtelingenorganisaties wijzen erop dat zonder reisagenten de meeste vluchtelingen, ook zij met gegronde vrees voor vervolging, Nederland niet zouden kunnen bereiken.”
AMNESTY INTERNATIONAL/ENCYCLOPEDIEMENSENSMOKKEL EN MENSENHANDEL
https://www.amnesty.nl/encyclopedie/mensensmokkel-en-mensenhandel
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 6
[21]
AMNESTY INTERNATIONALHULP AAN VLUCHTELINGEN IN EUROPA STEEDS VAKER STRAFBAAR3 MAART 2020
In verschillende landen in Europa worden steeds vaker mensen vervolgd en lastiggevallen vanwege hun hulp aan vluchtelingen, asielzoekers en migranten. Regeringen misbruiken anti-smokkel- en anti-terrorismewetgeving om het werk van hulpverleners te belemmeren en af te schrikken. Dit blijk uit een nieuw rapport van Amnesty International dat vandaag verschijnt.
Amnesty-onderzoekers onderzochten verschillende rechtszaken tegen hulpverleners tussen 2017 en 2019 in Kroatië, Frankrijk, Griekenland, Italië, Malta, Spanje, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk.
Aangeklaagd vanwege thee en warme dekens
In veel van de zaken die Amnesty onderzocht luidde de aanklacht ‘het faciliteren van illegale binnenkomst’.
Zo ook in Frankrijk. Vluchtelingen en migranten die via de Franse Alpen het land binnenkomen en binnen twintig kilometer van de Italiaanse grens worden opgepakt, worden beschouwd als illegalen. Volgens de Franse autoriteiten is hen hulp bieden strafbaar.
De Franse berggids Pierre Mumber moest voor de rechter verschijnen vanwege het aanbieden van thee en warme kleren aan vier West-Afrikaanse asielzoekers. Hij werd uiteindelijk in hoger beroep vrijgesproken.
Reddingswerk op zee onmogelijk gemaakt
Non-gouvernementele organisaties (ngo’s) zijn vaak het mikpunt van lastercampagnes of worden zelfs aangeklaagd. Het treft vooral reddingswerkers die op de Middellandse of Egeïsche Zee actief zijn.
De Italiaanse autoriteiten hebben verschillende keren hun reddingsboten in beslaggenomen, zodat er minder boten overbleven om mensen op de Middellandse Zee te redden. Ook zijn ze vaak slachtoffer van lastercampagnes, vervolging en werd hen vaak toestemming geweigerd om met hun boot met geredde mensen aan te meren.
In Griekenland werden Sarah Mardini en Seán Binder maanden in voorarrest opgesloten nadat de Griekse autoriteiten hen hadden opgepakt, onder meer vanwege ‘mensensmokkel’. In werkelijkheid hielpen ze vluchtelingen die aankwamen op Lesbos.
Sarah Mardini: ‘We wilden dit vrijwilligerswerk doen om mensen in nood te helpen. We moeten misschien 25 jaar in de gevangenis doorbrengen voor het redden van overlevenden. Maar als je me nu vraagt of ik het anders had gedaan nu ik weet dat mijn leven zo op zijn kop gezet zou worden, dan zou ik weer precies hetzelfde doen.’
Amnesty’s oproep
Amnesty roept de Europese Unie en haar lidstaten op om een einde te maken aan het vervolgen en lastigvallen van mensen die vluchtelingen en migranten helpen. Zij zouden volgens het VN-verdrag voor mensenrechtenverdedigers veilig hun werk moeten kunnen doen, zonder angst voor represailles.
EINDE ARTIKEL AMNESTY INTERNATIONAL
RAPPORT AMNESTY INTERNATIONAL
AMNESTY INTERNATIONALPUNISHING COMPASSION SOLIDARITY ON TRIAL IN FORTRESS EUROPEMARCH 2020
[22]
AMNESTY INTERNATIONALHULP AAN VLUCHTELINGEN IN EUROPA STEEDS VAKER STRAFBAAR3 MAART 2020
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 21
”De Franse berggids Pierre Mumber moest voor de rechter verschijnen vanwege het aanbieden van thee en warme kleren aan vier West-Afrikaanse asielzoekers. Hij werd uiteindelijk in hoger beroep vrijgesproken. ”
AMNESTY INTERNATIONALHULP AAN VLUCHTELINGEN IN EUROPA STEEDS VAKERSTRAFBAAR3 MAART 2020
AMNESTY INTERNATIONALHULP AAN VLUCHTELINGEN IN EUROPA STEEDS VAKER STRAFBAAR3 MAART 2020
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 21
AMNESTY INTERNATIONALFRANCE: FRANCE: MAN WHO GAVE TEA TO MIGRANTS ACQUITTED OF BASELESSCHARGES21 NOVEMBER 2019
France: Man who gave tea to migrants acquitted of baseless charges
Reacting to the decision of the Grenoble appeal court to acquit Pierre Mumber, a mountain guide who offered hot tea and warm clothes to four West African asylum seekers in the Alps and was then convicted of “facilitating irregular entry”, Rym Khadhraoui, Research Fellow at Amnesty International, said:
“We are delighted that Pierre Mumber has been acquitted today – this is a victory for common sense, and for a good man who did absolutely nothing wrong.
“Pierre is unfortunately one of many people facing harassment, intimidation and attacks at the hands of authorities for supporting migrants and refugees. However, it is heartening to see the courts are calling out this misapplication of the law. We hope that after this decision others criminalized for acts of solidarity at the French-Italian border will be celebrated instead of being punished.”
Background
Pierre Mumber was sentenced to a three-month suspended sentence for conviction for facilitating illegal entry. This has now been overturned on appeal.
Dr Scott Warren, a humanitarian volunteer who had also faced charges for his humanitarianism was yesterday found not guilty of the charges against him in Arizona.
EINDE BERICHT
AMNESTY INTERNATIONAL
FRANCE: CONVICTION OF MAN WHO OFFERED TEA AND WARM CLOTHES TO ASYLUMSEEKERS MUST BE REVERSED
23 OCTOBER 2019
France: Conviction of man who offered tea and warm clothes to asylum seekers must be reversed
- Spokespeople available
Ahead of the appeal hearing tomorrow of Pierre Mumber, a mountain guide who offered hot tea and warm clothes to four West African asylum seekers in the Alps and was then convicted of “facilitating irregular entry”, Amnesty International is calling for the conviction to be overturned.
“Pierre Mumber’s humane gesture of offering warm clothes and hot tea to four asylum seekers who arrived in France through the mountains from Italy should be applauded,” said Rym Khadhraoui, Research Fellow at Amnesty International.
“Pierre committed no crime. But his conviction following this act of kindness shows how the French authorities are misusing the anti-smuggling law to criminalize people who offer help to those on the move.”
Pierre Mumber was convicted of “facilitating illegal entry” after three of the four asylum seekers later absconded from the control of the police.
Amnesty International believes that Pierre’s actions do not amount to “facilitating illegal entry” and rather constitute humanitarian assistance, which is legal under both French and international law.
His appeal hearing will take place before the Appeal Court of Grenoble at 13:45 (CET) on 24 October 2019.
Background
Pierre Mumber was convicted and given a three-month suspended sentence by the lower criminal court of Gap (tribunal correctionnel) on 10 January 2019.
On 6 January 2018, Pierre Mumber gave tea and clothes to a Nigerian man and woman, Cameroonian man and a Guinean man in Montgenèvre, in France’s Briançon region. During winter, volunteers in the region regularly walk by the snowy roads to help people in need after crossing the mountains from Italy in dangerous conditions. Two police officers arrived and took the asylum seekers to their cars, accompanied by Mr Mumber. Later on, while Mr Mumber stood at a distance, three of the four asylum seekers escaped the police’s control.
After witnessing the risks and consequences for those attempting to cross the Alps from Italy into France, including the risk of getting lost in the snowy mountains in winter, Pierre Mumber was one of many people in the Briançon region who began providing humanitarian aid to people on the move, who were often ill-equipped for the dangerous journey.
At the French-Italian border, the French border police are denying entry to asylum seekers and migrants and unlawfully pushing them back to Italy, as well as criminalizing the legitimate acts of those who assist them
EINDE BERICHT
WIKIPEDIA
CAROLA RACKETE
SAVING HUMANS USATHERE ARE NO PRIVILEGES ON A SAILBOAT
13 MARCH 2020
AN INTERVIEW WITH TOMMASO STELLA
March 13, 2020
“The sailboat is an extraordinary laboratory, in which everyone is called to cooperate and do their part. It is a place where resources are limited and shall be used with thoughtfulness, where everyone’s behavior determines everyone else’s well-being, where there are no privileges and nobody is left behind. And if someone is found adrift at sea, the obligation is to save them.” Tommaso Stella knows the sea and its laws. A long-time sailor, with so many adventures alongside one of the world’s most famous sailors, Giovanni Soldini, Tommaso joined Mediterranea last year, becoming the captain of the ship Alex. He was the one in charge to command the ship to the rescue of 59 people from the waters of ‘Mare Nostrum’ in July 2019, which led to its impoundment. His story tells how the sporting competence, the one of a sailor, can be at the service of a higher cause. A skill complemented by the awareness that it is not possible to turn your head the other way when it comes to save a life and defend human rights.”
Ilaria Leccardi: Let’s start from your relationship with the sea. You were born in the city, how and when does your love of sailing come to life?
Tommaso Stella: I was born in Milan and there is no sea there. When I was a little boy, my father made some experiments: he built model ships and armed a small rubber boat with wood and sails made from old sheets, to be tried at the Idroscalo [the small artificial lake of Milan]. Those models and that kind of raft were my first contacts with something resembling a boat. A few years later, when I was attending middle school, the principal’s office often summoned my mother because I was a “rowdy boy”, they said. In fact, the principal was the instructor of a sailing school offering summer camps in the municipality of Milan. He suggested my mother to send me to that camp because “it would have been good for me …” It started like that, at the age of 11: I have not stopped yet.
IL: Tell us more about the world of sailing.
TS: Unfortunately, in Italy, it is expensive to follow that passion. The boat is a status symbol. In other countries, like France, it isn’t the same. There, children from primary school have many opportunities to practice this sport even if their parents aren’t well off or put their house on reverse mortgage. To continue with my passion, during the holidays I started giving lessons as instructor assistant and later on as the main instructor in my first sailing school, Utopia.
IL: And then what happened?
TS: After almost nine years of activity, sitting down for “feeling too good” was the risk I was facing. So, after ten months of civil service, I wore back the student’s clothes and I eventually embarked for my first sail across the ocean to discover other boats, other seas, other places and other people. I left in October 1997 from the Mediterranean to the Antilles via the Canary Islands, to finally land in April 1998 in Barcelona. I realized that I really liked that kind of life, that I had so much to learn and so much to discover.
IL: And then you met someone who became important for you
TS: A few months after that experience in the ocean, I met Giovanni Soldini, who was coming back from his victorious round the world regatta, the one when he was able to rescue Isabelle Autissier, a competitor who went adrift in the southern seas. Giovanni was about to launch the construction of a new sail boat, a trimaran, an 18-meter “spaceship” capable of sailing faster than the wind. He needed a crew. We immediately tuned our human frequencies and, even if I had no construction site experience, he pulled me in: “If there are good vibrations, the rest you can learn in a matter of time… the opposite is way more difficult!”. I will never forget the years between 2000 and 2005: they have been intense. We were a group of five people who took care of everything: maintenance and modifications to the boat, transfers and crew races.
IL: What did you learn from Soldini?
TS: He has been a reference for me, I consider him the greatest Italian single-handed sailor in history. I did not just learn from him from a technical standpoint, I actually acquired that extraordinary ability to overcome new obstacles and unexpected events, on land as at sea, without losing heart. And then I picked up the ability to play down the most difficult situations with laughter, displacing even fear. It feels very good at sea with him.
IL: And he experienced dramatic situations…
TS: Yes, especially in 2005, during “La Route du Café”, a regatta from Le Havre (France) to Salvador de Bahia (Brazil), which he did with his longtime friend Vittorio Malingri. Their trimaran capsized off the coast of Senegal. The two were rescued by an oil tanker bound for Houston that could not enter the port due to its size and, tens of miles from the coast, was being emptied by smaller tankers. The two castaways, despite having in their pockets credit cards, passports and visas for the US, took days to convince one of the tanker commanders to bring them to mainland: nobody wanted to take responsibility for their landing. Think about it: even at that time, despite having the “right” passport – the one of a wealthy Westerner country – the law of the sea, which requires to help those in danger, was in question.
IL: Have you also experienced difficult situations?
TS: The only time I really put at risk my own skin was – paradoxically – a few meters from a beach on Elba island in Italy, when I capsized sailing with a friend, getting stuck under the hull.
IL: Let’s go back to the open sea. It can be scary, especially if you don’t know it. What does it mean to spend a night there?
TS: It is a hostile environment for humans. To survive at sea, you need a place to host and protect you. If you are on a dependable boat, if you know how to use it, if the weather is good and you know your position, you are safer there than behind a steering wheel of a car. Under those assumptions, a night at sea can be magical: far from land, totally disconnected, without the lights and the sounds of the so-called civilization. You breathe clean air, you are pushed by the wind under a starry sky. But humans are not nocturnal animals. Solving a problem in the dark is more complicated, so at night, if one of the conditions above is failing, it can be scary. Is having fear something negative? No, it makes you raise your antennae and let you react better to a situation of potential or real danger.
IL: Fear can also become an element that, instead of paralyzing, pushes you to move …
TS: Let me use the example of the people fleeing from Libya. They find themselves in a situation that would terrify anyone. They have no idea when they will leave until the very last minute, they don’t know what the weather will be, most of them have never seen the sea, almost nobody knows how to swim, they don’t have any sailing experience whatsoever, they do not know the dinghy or the boat they will get on – often in a bad state and always overloaded –, they do not know where they will go, they do not know how long the journey will take. The only people that experienced a similar condition were the first brave navigators in history… These people come from terrible situations that leave heavy psychological and physical signs. Yet they get on those rubber boats, because the terror they leave behind them is even worse.
IL: Here we come, precisely, to your commitment with Mediterranea. You already had the opportunity to dedicate yourself to social causes, how did the contact start with them?
TS: I have always been very close to social causes. In the past, I combined my interest in social issues with sailing, participating in the “Goletta Verde” campaign, or bringing blind people or children from family homes on sail boats. In recent years though, I was disgusted with what was going on in the central Mediterranean. In August 2018, when Italy and European governments blocked humanitarian ships making of the sea in front of Libya a deserted graveyard without witnesses, a group of people coming from different experiences decided that they could no longer let that happen before their eyes. A friend of mine asked me if I was interested in the project and I immediately said yes. Initially, the founders’ response was the classic “we’ll let you know”, because Mediterranea’s main ship was a tugboat, Mare Jonio, and I don’t have the certification to command that type of vessel. But very quickly it became clear that a support boat was needed to accommodate the rest of the operating and rescue crew, which was too large for Mare Jonio. That support boat ended up being a sailboat, and therefore I was on.
IL: That boat was the Alex, on which, in July 2019, you rescued many people, but that costed you an investigation by the Italian Court.
TS: It was my third mission as commander of the Alex, and I had a fantastic crew. The Mare Jonio had already been unlawfully seized for months and so we decided to go out using Alex for a monitoring mission. We were aware of the fact that with a relatively small sailing boat we would not have been able to rescue people. The idea was that if we ran into a migrants’ rubber boat in distress, we would stabilize the situation with life jackets and safety rafts, calling immediately for help the Italian coast guard for their intervention. But when it really happened, the Italian authorities replied that they had already alerted the so-called Libyan coastguard, which we know being colluded with human traffickers. So, after being chased down by the Libyans, who eventually let us go, and with the Italian authorities who tried to put us in trouble, we did the only thing possible: we followed the law heading to the nearest safe harbor, Lampedusa, with the migrants on board with us.
IL: And there you were stuck …
TS: Once we reached 12 miles off the coast of the island of Lampedusa, the patrol boats of the Italian coast guard and finance guard notified us of the recently approved “security decree”, which prevented us from entering those territorial waters. We had been standing in sight of Lampedusa for two very hot, tiring and long days, doing everything we could to resolve the situation exercising reasoning and diplomacy, but after running out of water, we decided to force the blockade and enter the port. Once moored, it wasn’t over: throughout the entire afternoon and until late at night we were practically kidnapped on our own boat: nobody could get on or off. That situation came to an end when the prosecutor of Agrigento seized the Alex: at that point we had to disembark. The castaways were able to get off, change their wet and dirty clothes and receive the first medical treatment. I was put under investigation for aiding illegal immigration and warship violence, an accusation that could lead up to 15 years in prison. They also suspended my sailing license for six months. All that for saving 59 human lives from drowning at sea and from the violence of Libyan torture camps.
IL: What were your fears during that rescue operation?
TS: My greatest fear was the one of not being able to save them. If the Libyans had arrived during the transshipment of the people from their dinghy to our boat, a disaster could have happened: those who flee Libya are so terrified by the idea of being brought back to that hell that they prefer to jump into the water than being sent back to a Libyan ship. And then, in Lampedusa, when I realized that we were all safe, I started to be concerned about what awaited me personally. The government continued to criminalize sea rescue and I, as commander, was the most exposed target. But never, not even for a single moment, I had a doubt on my decisions. I knew I was on the right side, morally and legally.
IL: The coexistence of many people on a ship like Alex must not have been easy.
TS: Considering the overcrowding, it still went well: crew and migrants collaborated despite the difficulties of sharing insufficient space. Everyone did their part with an incredible harmony.
IL: This whole situation seems so surreal.
TS: Yes, all an above I remember the sailors of the patrol boats that were sent there to prevent our entry into the Italian waters: they were clearly embarrassed to carry out those absurd orders: “We save lives too” they repeated, “We aren’t the bad guys”. I saw one of the moved when he looked into the eyes of our “passengers”. What is surreal is that, in a few months “Mare Nostrum” – the international coordinated mission that saved 150,000 people between 2013 and 2014 – was abandoned to give space to a situation in which human beings are considered undesired toxic waste in the name of a short-sighted and inhuman policy and propaganda. It is absurd that now only volunteers and humanitarian ships are trying to resolve such a critical situation at sea.
IL: And the situation does not seem to improve recently.
TS: The news coming from Greece and Turkey remind us of times we never wanted to relive: Turkey uses refugees as human bombs in an infamous blackmail to Europe. Greek and European armed forces, instead of helping refugees fleeing Turkey, try to sink rubber boats, shooting, beating… Thousands of people, children, women and men are no longer wanted by any country and no longer have a place to go: rejected by Europe, thrown out of Turkey… They can’t even go back to the war in Syria.
IL: What can a sport like sailing teach you, a sport that gave you the skills that you brought back into play for the most noble reason, saving lives?
TS: On board a lot of attention must be paid to the use and consumption of resources. Everything must be rational and sustainable. If someone pretends not to take shifts, or they want to take ten showers a day or eat more than others, they would be pushed back by the “community” for a behavior that would have immediate consequences for everyone’s safety and well-being: at sea there is no room for privileges. Nature has the last word and she doesn’t take sides: it is with her that we must measure ourselves and take the right decisions, but if we make a mistake, we got to pay the bill right away.
IL: these are thoughts well in line with the times we live in.
TS: This is what Luca Parmitano, the commander of the International Space Station, said. What else is Earth if not a large ship with limited resources, traveling our galaxy at the extraordinary speed of 492 thousand miles per hour, housing a human crew of 7 billion people? A large ship in which someone is not doing their part, in which a minority claims the “right” to eat more than the others and where too many consume and waste the resources available at unsustainable levels. A ship that is sending a clear message to its crew, but the crew is not taking it seriously. During these weeks we are in the midst of the coronavirus emergency, a situation that is once again demonstrating that borders don’t exist. For the virus we are all the same. We should take advantage of this lesson to learn a new way of being together. We should understand that on the Earth, as on a boat in a storm, everyone is saved or we all sunk together.
Original article from: Odiare non e’ uno sport
SOURCE
EINDE BERICHT
SEA WATCH KAPITEIN KOMT VRIJ/SEA WATCH, CAROLA RACKETE EN TOMMASO STELLA/ONGEHOORZAAM IN NAAM VAN DE MENSELIJKHEID
ASTRID ESSED
9 JULI 2019
SEA WATCH KAPITEIN ANNE PAUL LANCEL/VERGETEN HELD
ASTRID ESSED
11 JULI 2019
””,Maar het doet pijn om te horen dat wij het probleem zijn, al ben ik de eerste om te erkennen dat wij niet de oplossing zijn. Ik heb de antwoorden ook niet. Alles wordt nu teruggebracht tot een paar schepen. Ik ben niet in Afrika aan het flyeren: kom alsjeblieft naar Europa. Het lijkt mij stug dat iemand voor zijn hut in Mali zit en denkt: Sea Watch is er, laten we het maar gaan doen. Als ze op een zeewaardige boot zouden varen, zou je mij daar ook niet zien. Maar het zijn geen vrachtwagens waar boeken uit vallen, het gaat om mensenlevens. Het zou kunnen dat smokkelaars misbruik van ons maken. Als iedereen dood gaat op zee ligt hun business op z’n gat. Maar mensen aan hun lot overlaten, omdat dit op langere termijn wellicht beter is, kan ik simpelweg niet. Uiteindelijk hoop ik aan de goede kant van de geschiedenis te staan.”
DE STENTOR.NL
SEA WATCH KAPITEIN ANNE PAUL UIT MEPPEL DURFT EVEN GEEN MENSEN TE REDDEN
26 FEBRUARI 2019
Anne Paul Lancel (40) uit Meppel kwam vorige maand ongewild in een mediastorm terecht. De kapitein van hulpschip Sea Watch 3 dobberde wekenlang rond op de Middellandse Zee met 47 vluchtelingen aan boord. Geen land wilde ze hebben. De reddingsoperatie leverde gemengde reacties op, tot bedreigingen via sociale media aan toe. ,,Op deze manier zou ik het niet weer doen.’’
Aan de ketting leggen en laten afzinken die boot.’ CDA-Kamerlid Madeleine van Toorenburg wond er tijdens een politiek debat begin deze maand over onder meer de Sea Watch 3, geen doekjes om. De bemanning wordt ervan beticht mensensmokkel te faciliteren door vluchtelingen uit gammele bootjes op te pikken en te helpen oversteken naar eindbestemming Europa. De hulporganisatie als kwaaie pier in het politiek gevoelige thema vluchtelingen.
Die mensen komen uit veilige landen en steken over, want sea watch helpt ons toch wel. Ze worden gewoon bij de kustlijn opgepikt’, sprak het Kamerlid van regeringspartij CDA verontwaardigd. Denk je compassie te tonen, neemt de vaderlandse politiek je de morele maat. ‘Jullie maken het alleen maar erger’, kreeg de Meppelaar – in het dagelijks leven is hij zzp’er in de scheepvaart en dan vooral de offshore industrie – uit rechtse hoek te horen.
Volgens Anne Paul Lancel, inmiddels terug in het vertrouwde Meppel, de omgekeerde wereld. ,,Ik dacht dat ik iets goeds deed, maar blijkbaar zijn er grote krachten in het spel die iets anders denken’’, zucht de 40-jarige kapitein die een, op zijn zachtst gezegd, woelige tijd achter de rug heeft. De reactie vanuit de Tweede Kamer is hem niet in de koude kleren gaan zitten. Zeker niet nadat de Italiaanse justitie collega’s van het Duitse reddingsschip Iuventa strafrechtelijk vervolgde op verdenking van het bevorderen van illegale migratie.
LINTJE
De vrees voor rechtszaken weerhoudt hem voorlopig van een vervolgactie. ,,Dat is de reden dat ik voorlopig niet terugga. Ik had verwacht dat die mensen van Iuventa een medaille zouden krijgen. Maar als de Nederlandse overheid niet wil dat we dit doen, werkt het niet.”
Het lijntje is immers dun. ,,Stel dat een smokkelboot dicht bij ons vaart en er om een flesje water wordt gevraagd. Werk je samen als je daarin voorziet!?’’ Het was zijn tweede missie met Sea Watch, een wereld van verschil met de eerste, van vorig jaar. ,,Toen werkten we gewoon samen met de kustwacht, had ik helemaal geen angst om als mensensmokkelaar de gevangenis in te gaan. Maar deze laatste missie is in een politiek explosieve tijd, de overheid is bang voor anti-immigratiepartijen en hun populariteit. Het valt me heel erg tegen hoe de regering hierop reageert. Ik ben opgegroeid met normen en waarden, waarvan ik dacht dat ze Nederlands waren. Nee, zoals het nu gegaan is had ik het niet voor ogen.’’
Mensenlevens
Hij is geen woordvoerder van het omstreden Sea Watch, benadrukt hij in stadscafé Oasis, hartje Meppel. ,,Maar het doet pijn om te horen dat wij het probleem zijn, al ben ik de eerste om te erkennen dat wij niet de oplossing zijn. Ik heb de antwoorden ook niet. Alles wordt nu teruggebracht tot een paar schepen. Ik ben niet in Afrika aan het flyeren: kom alsjeblieft naar Europa. Het lijkt mij stug dat iemand voor zijn hut in Mali zit en denkt: Sea Watch is er, laten we het maar gaan doen. Als ze op een zeewaardige boot zouden varen, zou je mij daar ook niet zien. Maar het zijn geen vrachtwagens waar boeken uit vallen, het gaat om mensenlevens. Het zou kunnen dat smokkelaars misbruik van ons maken. Als iedereen dood gaat op zee ligt hun business op z’n gat. Maar mensen aan hun lot overlaten, omdat dit op langere termijn wellicht beter is, kan ik simpelweg niet. Uiteindelijk hoop ik aan de goede kant van de geschiedenis te staan.’’
Gezichten
Een aantal vluchtelingen van de Sea Watch 3 verblijft momenteel in het asielzoekerscentrum in zijn oude woonplaats Ter Apel. ,,Ik zou hun gezicht even willen zien. Vroeger was ik veel rechtser, voor opvang in de eigen regio. Maar ik heb geleerd dat het niet zo zwart/wit ligt, dat mensen het niet altijd in de hand hebben. Uiteindelijk sta ik er ook als professional in. Het zeerecht is een van de oudste rechten. Niemand zou op zee mogen verdrinken, die help je. Punt. Zo’n schip trekt goede mensen aan, dat is me misschien nog het meest bijgebleven. De klootzakken in de maatschappij melden zich niet.’’ De drijvende doden staan nog scherp op het netvlies. ,,We haalden geen mensen uit het water. Je labelt ze, zodat ze niet dubbel geteld worden. Dat gun ik politici: ga eens mee. Mensen hebben geen idee.’’
EINDE BERICHT
ADHESIEBETUIGING AAN SEA WATCH KAPITEIN
ANNE PAUL LANCEL/”U STAAT AAN DE GOEDE
KANT VAN DE GESCHIEDENIS”
ASTRID ESSED
15 JULI 2019
[23]
”1 Hij, die een ander behulpzaam is bij het zich verschaffen van toegangtot of doorreis door Nederland, een andere lidstaat van de Europese Unie,IJsland, Noorwegen of een staat, die is toegetreden tot het op 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Protocol tegen de smokkel vanmigranten over land, over de zee en in de lucht, tot aanvulling van hetop 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Verdrag tegen transnationale georganiseerde misdaad, of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen verschaft, terwijl hij weet of ernstige redenen heeft om tevermoeden, dat die toegang of doorreis wederrechtelijk is, wordt alsschuldig aan mensensmokkel gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogstevier jaren of geldboete van de vijfde categorie.”
ARTIKEL 197a, WETBOEK VAN STRAFRECHT
https://maxius.nl/wetboek-van-strafrecht/artikel197a
[24]
ZIE NOTEN 21 EN 22
[25]
”De vrouw werkt al 35 jaar voor organisaties die vluchtelingen helpen door ze bijvoorbeeld kleding, schoenen en hygiëne producten te geven. ‘Ongeveer één keer per maand reist ze daarom af naar een vluchtelingenkamp in Frankrijk. De man die ze mee heeft genomen naar Ter Apel beschermde haar tegen grijpgrage handen in de jungle’, zo vertelt de advocaat van de vrouw.’
RTV NOORDMENSENSMOKKELAARS SCHRIKKEN VAN STRAFEIS: ”KAN IKNOG EEN ADVOCAAT KRIJGEN”6 DECEMBER 2021
https://www.rtvnoord.nl/nieuws/877281/mensensmokkelaars-schrikken-van-strafeis-kan-ik-nog-een-advocaat-krijgen
Een 24-jarige man zonder advocaat schrikt na het horen van de strafeis vanwege mensensmokkel: ‘Kan ik nog een advocaat krijgen?’, vraagt hij. Een andere man grijpt met zijn handen naar zijn hoofd na het horen van het betoog van de officier.Maandag werden in de rechtbank van Groningen meerdere mensensmokkelzaken behandeld. De hele dag spraken rechters van de meervoudige kamer en officier van justitie met verdachten die mensen naar het aanmeldcentrum in Ter Apel gesmokkeld zouden hebben.
Geen strafblad en geen advocaat
Eén van hen is een 24-jarige man uit Amsterdam, die met een tolk naar de zitting komt. Hij loopt de zaal binnen en neemt bijna achter het verkeerde tafeltje plaats. ‘U mag hier voor komen zitten’, zegt de rechter vlak voordat hij op de verkeerde plek gaat zitten.De man was zelf vluchteling en heeft sinds een jaar een verblijfsvergunning. Hij heeft geen strafblad en heeft besloten om zonder advocaat naar de meervoudige kamer te komen. Een ongebruikelijke keuze.
Ik heb alleen maar het gevoel dat ik een kennis heb geholpen. Het is een landgenoot.
Verdachte (24) in de rechtbankVolgens de officier van justitie zou de man een jaar geleden iemand naar het aanmeldcentrum in Ter Apel hebben gebracht met de auto, terwijl diegene geen geldige identiteitspapieren heeft. Mensensmokkel dus. Ook heeft hij een treinkaartje betaald zodat de man zonder verblijfspapieren van België naar Nederland kon komen.Maar de oud-asielzoeker vindt niet dat het om mensensmokkel gaat: ‘Ik heb alleen maar het gevoel dat ik een kennis heb geholpen. Het is een landgenoot’, vertaalt zijn tolk voor de rechtbank.
‘Overmacht’
Een andere verdachte die maandag voor de rechter stond, een 72-jarige vrouw uit Arnhem, heeft een vergelijkbaar verhaal. Zij heeft wel een advocaat. Volgens haar raadsvrouw heeft ze onbedoeld iemand vanuit Frankrijk naar Ter Apel gesmokkeld. ‘Overmacht’, zo duidt de raadsvrouw het.Ze wordt ervan verdacht dat ze eind vorig jaar een man uit Frankrijk heeft gesmokkeld naar Ter Apel. Volgens haar advocaat was die man een goede kennis. De twee kenden elkaar van een vluchtelingenkamp in Frankrijk, of zoals de verdachte het zelf noemt: ‘de jungle.’
De man die ze mee heeft genomen naar Ter Apel beschermde haar tegen grijpgrage handen in de jungle.
Advocaat van de 72-jarige verdachteDe vrouw werkt al 35 jaar voor organisaties die vluchtelingen helpen door ze bijvoorbeeld kleding, schoenen en hygiëne producten te geven. ‘Ongeveer één keer per maand reist ze daarom af naar een vluchtelingenkamp in Frankrijk. De man die ze mee heeft genomen naar Ter Apel beschermde haar tegen grijpgrage handen in de jungle’, zo vertelt de advocaat van de vrouw.’
Aangespoeld kindje
Eenmaal terug in Nederland krijgt de Arnhemse een verontrustend bericht. ‘Het was een foto van een touwtje aan een boom. De politie was een man aan het reanimeren’, vertelt ze. Het bleek te gaan om de man die haar in het vluchtelingenkamp beschermde.
Breng me alsjeblieft naar Nederland zodat ik asiel kan aanvragen.
De man in het vluchtelingenkampVolgens de vrouw had ze twee weken daarvoor ook al slecht nieuws gekregen. Een gezin met kindje dat ze goed kende, was verdronken toen ze de oversteek van Frankrijk naar Engeland probeerden te maken. ‘Het kindje is een paar weken daarna aangespoeld’, zegt ze.Maar wonder boven wonder ontmoet ze opnieuw de man die eerder een zelfmoordpoging deed. De man doet een prangend beroep op haar: ‘Breng me alsjeblieft naar Nederland zodat ik asiel kan aanvragen’, is de boodschap. Volgens hem was dat de enige manier om een menswaardig bestaan op te bouwen.
Opwelling
Ze besluit om hem mee te nemen in een kleine gezinsauto. ‘Het gebeurde in een opwelling. De eerdere gebeurtenissen hebben daaraan bijgedragen’, verklaart ze. Voor de poort van het aanmeldcentrum laat zij de man uitstappen en wordt ze direct gecontroleerd door de Koninklijke Marechaussee, waarna ze wordt aangehouden.
Krijg ik echt drie maanden gevangenisstraf?
De 24-jarige verdachte
Illegaal circuit
De officier van justitie rekent het beide verdachten zwaar aan dat ze mensen illegaal over de grens hebben geholpen. ‘De verdachten hebben bijgedragen aan de instandhouding van een illegaal circuit’, bepleit de officier. ‘Ook wordt het draagvlak van de opvang van asielzoekers ondermijnd.’Hij eist daarom voor zowel de Arnhemse vrouw als de Amsterdamse man een celstraf van drie maanden. Voor de vrouw gaat het om een voorwaardelijke celstraf.De 24-jarige man, die zijns inziens een landgenoot hielp en niet eerder met politie en justitie in aanraking is geweest, kijkt vervolgens geschrokken naar zijn tolk. ‘Krijg ik echt drie maanden gevangenisstraf?’, vraagt hij. ‘Maar ik voel me onschuldig. Kan ik nog een advocaat krijgen?’
Meer mensensmokkelzaken
Maandag werden ook nog twee andere mensensmokkelzaken behandeld door dezelfde rechters. Een man uit Duitsland hoorde acht maanden cel tegen zich eisen omdat hij op 7 oktober vorig jaar een gezin van vier vanuit Hamburg naar Ter Apel zou hebben gebracht. Toen hij de eis hoorde, kon hij alleen maar naar zijn hoofd grijpen van de schrik.Ook een man uit Kroatië moet volgens de officier van justitie de cel in. Hij kwam niet opdagen, maar zou zes mensen naar Ter Apel hebben gesmokkeld. De officier eiste een gevangenisstraf van twaalf maanden.De rechtbank doet over twee weken uitspraak in alle vier mensensmokkelzaken.
EINDE ARTIKEL RTV NOORD
[26]
ZIE NOOT 25
[27]
ZIE NOOT 25
[28]
ZIE NOOT 4
[29]
RECHTSPRAAK.NL
https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBNNE:2021:5228
ECLI:NL:RBNNE:2021:5228
Uitspraak delenInstantieRechtbank Noord-NederlandDatum uitspraak20-12-2021Datum publicatie20-12-2021Zaaknummer18/234610-21
RechtsgebiedenStrafrecht
Bijzondere kenmerkenEerste aanleg – meervoudig
Op tegenspraak
Inhoudsindicatie
Mensensmokkel. Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan mensensmokkel door het in de auto meenemen van een persoon vanuit Frankrijk naar Nederland om hier te lande asiel aan te vragen.
Beroep op psychische overmacht is afgewezen.WetsverwijzingenWetboek van Strafrecht 197a
VindplaatsenRechtspraak.nl
Verrijkte uitspraak
Uitspraak
Uitspraak
RECHTBANK NOORD-NEDERLAND
Afdeling strafrecht Locatie Groningen
parketnummer 18/234610-21
Vonnis van de meervoudige kamer voor de behandeling van strafzaken d.d. 20 december 2021 in de zaak van het openbaar ministerie tegen de verdachte
[verdachte] ,
geboren op [geboortedatum] 1949 te [geboorteplaats] , wonende te [straatnaam] , [woonplaats] .
Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting van 6 december 2021.
Verdachte is verschenen, bijgestaan door mr. J.B. Pieters, advocaat te Hoogeveen. Het openbaar ministerie is ter terechtzitting vertegenwoordigd door mr. S.E. Eijzenga.
Tenlastelegging
Aan verdachte is ten laste gelegd dat:
zij in of omstreeks de periode van 7 december 2020 tot en met 9 december 2020 te Ter Apel, in de gemeente Westerwolde, althans in Nederland, een ander, te weten [betrokkene] , behulpzaam is geweest bij het zich verschaffen van toegang tot of doorreis door Nederland en/of België en/of Frankrijk of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen heeft verschaft, door voornoemde [betrokkene] te vervoeren vanaf Frankrijk naar Nederland en/of door Nederland in een door haar, verdachte, bestuurde auto en/of (aldus) het transport van voornoemde [betrokkene] gefaciliteerd, terwijl zij, verdachte wist of ernstige redenen had te vermoeden dat die toegang of die doorreis wederrechtelijk was.
Beoordeling van het bewijs
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft veroordeling voor het feit gevorderd. De officier van justitie acht het feit te bewijzen op grond van de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen.
Standpunt van de verdediging
De raadsvrouw heeft geen bewijsverweer gevoerd.
Oordeel van de rechtbank
De rechtbank acht het feit wettig en overtuigend bewezen, zoals hierna opgenomen in de bewezenverklaring. Nu verdachte dit feit duidelijk en ondubbelzinnig heeft bekend, volstaat de rechtbank met een opgave van de bewijsmiddelen overeenkomstig artikel 359, derde lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering.
Deze opgave luidt als volgt:
- de verklaring van verdachte afgelegd ter terechtzitting van 6 december 2021;
- een naar wettelijk voorschrift opgemaakt proces-verbaal van aanhouding d.d. 9 december 2020,opgenomen op pagina 13 e.v. van het dossier van de Koninklijke Marechaussee
Landelijk Tactisch Commando, Brigade Oostgrens-Noord, met nummer PL27NN/21-000379 d.d. 28 maart 2021, inhoudend het relaas van verbalisanten;
3. een naar wettelijk voorschrift opgemaakt proces-verbaal van getuigenverhoor d.d. 10 december2020, opgenomen op pagina 34 e.v. van voornoemd dossier, inhoudend de verklaring van [betrokkene] .
Bewezenverklaring
De rechtbank acht het feit wettig en overtuigend bewezen, met dien verstande dat:
zij in de periode van 7 december 2020 tot en met 9 december 2020 in Nederland, een ander, te weten
[betrokkene] , behulpzaam is geweest bij het zich verschaffen van toegang tot of doorreis door
Nederland, door voornoemde [betrokkene] te vervoeren vanaf Frankrijk naar Nederland en door Nederland in een door haar, verdachte, bestuurde auto, terwijl zij, verdachte, wist dat die toegang of die doorreis wederrechtelijk was.
Verdachte zal van het meer of anders ten laste gelegde worden vrijgesproken, aangezien de rechtbank dat niet bewezen acht.
Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.
Strafbaarheid van het bewezen verklaarde Het bewezen verklaarde levert op:
Mensensmokkel.
Dit feit is strafbaar nu geen omstandigheden aannemelijk zijn geworden die de strafbaarheid uitsluiten.
Strafbaarheid van verdachte
Standpunt van de verdediging
Door de raadsvrouw is een beroep gedaan op psychische overmacht als gevolg waarvan verdachte dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging. De raadsvrouw heeft daartoe – samengevat – het volgende aangevoerd.
Verdachte heeft zichzelf evenwel in een situatie gebracht waarin zij geconfronteerd werd met de ellende in het vluchtelingenkamp in Duinkerken (verder: het kamp), maar de situatie waarin [betrokkene] , die in het kamp verbleef en voor haar een speciaal persoon was geworden, terecht was gekomen, is haar uiteindelijk toch teveel geworden. Nadat [betrokkene] tweemaal had geprobeerd zelfmoord te plegen en te kennen had gegeven dat hij dat weer ging proberen omdat hij het leven in het kamp niet meer vol kon houden, heeft verdachte besloten hem mee naar Nederland te nemen, zodat hij daar asiel kon gaan aanvragen. Het handelen van verdachte was op dat moment ingegeven door de enorme ellende die zij daar zag, de uitzichtloosheid, haar persoonlijke band met [betrokkene] en het zware appel dat hij op haar deed door zijn zelfmoordplannen.
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft gesteld dat het beroep op psychische overmacht moet worden verworpen, nu verdachte zichzelf aan de situatie in het kamp heeft blootgesteld.
Oordeel van de rechtbank
Voor een geslaagd beroep op psychische overmacht moet sprake zijn van een van buiten komende drang waaraan de verdachte redelijkerwijs geen weerstand kon en ook niet behoefde te bieden. Naar het oordeel van de rechtbank is onvoldoende aannemelijk geworden dat sprake was van een zodanige druk. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.
Op grond van de verklaringen die verdachte heeft afgelegd bij de politie en ter terechtzitting leidt de rechtbank de volgende gang van zaken af.
Verdachte werkte al dertig jaar als vrijwillig hulpverlener voor vreemdelingen die verblijf als vluchteling willen, waarvan sinds augustus 2018 in het kamp in Duinkerken. Verdachte reed maandelijks vanuit Nederland met hulpgoederen naar Duinkerken en was getuige van de erbarmelijke omstandigheden waaronder vreemdelingen in het kamp verbleven. Voordat verdachte die bewuste keer naar Duinkerken was afgereisd, had zij al van een collega-vrijwilliger vernomen dat [betrokkene] een zelfmoorpoging had ondernomen. In het kamp heeft [betrokkene] haar gevraagd of hij asiel kon aanvragen in Nederland waarop verdachte, ontdaan door de psychische nood waarin [betrokkene] verkeerde en bang dat hij opnieuw een zelfmoordpoging zou gaan ondernemen, heeft besloten hem mee te nemen naar Nederland. De nacht voordat verdachte en [betrokkene] naar Nederland zijn gereden, heeft zij [betrokkene] onderdak verleend in de hotelkamer waar zij in Frankrijk in de buurt van het kamp verbleef. De daarop volgende dag is zij met [betrokkene] naar Nederland gereisd. Vervolgens heeft zij [betrokkene] meegenomen naar haar eigen woning en heeft zij hem de dag daarna naar Ter Apel gebracht om asiel aan te vragen.
De rechtbank overweegt dat goed voorstelbaar is dat verdachte aan [betrokkene] hulp wilde bieden.
Dat betekent echter niet dat zij niet anders kon dan [betrokkene] mee naar Nederland te nemen. Verdachte had een jarenlange ervaring als vrijwillig hulpverlener en onderhield contacten met collegavrijwilligers. Verder was zij, voordat zij die bewuste keer naar Duinkerken afreisde, in Nederland al op de hoogte van de psychische nood waarin [betrokkene] kennelijk verkeerde en was zij in zoverre voorbereid op de schrijnende situatie waarin zij hem in Duinkerken zou kunnen gaan aantreffen. Verdachte wist ook dat zij zich schuldig zou maken aan mensensmokkel als zij [betrokkene] zou meenemen naar Nederland. Onder deze omstandigheden mocht van verdachte worden verwacht dat zij weerstand zou bieden aan de wens van [betrokkene] om hem mee te nemen naar Nederland en hem, bijvoorbeeld, zou hebben aangeboden hulp voor hem te zoeken in Frankrijk. Dat zij dat in redelijkheid niet heeft kunnen doen is niet aannemelijk geworden.
Het verweer wordt dan ook verworpen.
Strafmotivering
Vordering van de officier van justitie
De officier van justitie heeft gevorderd dat verdachte ter zake van het ten laste gelegde wordt veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden met een proeftijd van twee jaren. De officier van justitie heeft daarbij in het bijzonder rekening houden met de omstandigheden die de verdediging aan het beroep op psychische overmacht ten grondslag heeft gelegd.
Standpunt van de verdediging
De raadsvrouw heeft ervoor gepleit de zaak af te doen zonder oplegging van straf of maatregel, als bedoeld in artikel 9a van het Wetboek van Strafrecht.
Oordeel van de rechtbank
Bij de bepaling van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de aard en de ernst van het bewezen en strafbaar verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan, de persoon van verdachte zoals deze naar voren is gekomen uit het onderzoek ter terechtzitting het reclasseringsrapport en het uittreksel uit de justitiële documentatie, alsmede de vordering van de officier van justitie en het pleidooi van de verdediging.
De rechtbank heeft in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.
Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan mensensmokkel door het in de auto meenemen van een persoon vanuit Frankrijk naar Nederland om hier te lande asiel aan te vragen. Door mensensmokkel wordt het overheidsbeleid inzake bestrijding van illegaal verblijf in en illegale toegang tot Nederland en andere landen van de Europese Unie doorkruist en wordt bijgedragen aan het in stand houden van een illegaal circuit.
Gelet hierop alsmede op de straffen die voor soortgelijke feiten door rechters plegen te worden opgelegd en het signaal dat daarvan uit het oogpunt van generale preventie dient uit te gaan, acht de rechtbank de oplegging van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf in beginsel passend.
De rechtbank ziet echter in de persoonlijke omstandigheden van verdachte aanleiding om daar in haar voordeel van af te wijken. Verdachte die zich al vele jaren inzet voor de hulp aan vluchtelingen heeft puur op humanitaire gronden gehandeld. Sprake lijkt te zijn van een ondoordachte vriendendienst jegens gesmokkelde met wie zij al langere tijd een goede band onderhield en die zij meende te moeten helpen nadat op haar een moreel appel werd gedaan.
De rechtbank heeft ook gelet op de omstandigheid dat verdachte niet eerder is veroordeeld voor soortgelijke strafbare feiten.
De rechtbank zal gelet op het vorenstaande de officier van justitie volgen in zijn strafeis en zal aan verdachte een geheel voorwaardelijke gevangenisstraf opleggen voor de duur van drie maanden met een proeftijd van twee jaren.
Een afdoening als bepleit door de raadsvrouw doet naar het oordeel van de rechtbank geen recht aan de ernst van het feit en het verwijt dat verdachte kan worden gemaakt.
Toepassing van wetsartikelen
De rechtbank heeft gelet op de artikelen 14a, 14b, 14c en 197a van het Wetboek van Strafrecht. Deze voorschriften zijn toegepast, zoals zij ten tijde van het bewezen verklaarde rechtens golden dan wel ten tijde van deze uitspraak gelden.
Uitspraak
De rechtbank
Verklaart het ten laste gelegde bewezen, te kwalificeren en strafbaar zoals voormeld en verdachte daarvoor strafbaar.
Verklaart niet bewezen hetgeen aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan het bewezen verklaarde en spreekt verdachte daarvan vrij.
Veroordeelt verdachte tot:
een gevangenisstraf voor de duur van drie maanden.
Bepaalt dat deze gevangenisstraf niet zal worden ten uitvoer gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten, op grond dat de veroordeelde zich voor het einde van een proeftijd, die hierbij wordt vastgesteld op twee jaren, aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.
Beveelt dat de tijd die de veroordeelde voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering heeft doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf, geheel in mindering zal worden gebracht.
Dit vonnis is gewezen door mr. A. Jongsma, voorzitter, mr. G. Eelsing en mr. R.B. Maring, rechters, bijgestaan door W. Brandsma, griffier, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van deze rechtbank op 20 december 2021.
EINDE UITSPRAAK
[30]
APACHEDE JUNGLE IN DUINKERKE:MENSONWAARDIG17 FEBRUARI 2021https://www.apache.be/gastbijdragen/2021/02/17/de-jungle-in-duinkerke-een-plaats-vol-mensen-maar-menselijkheid-ontbreekt
Liberté, égalité, fraternité. Vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid. Het is het motto van de Franse Revolutie waar Frankrijk nog steeds zeer trots op is. De drie woorden vormen een prachtige leuze, maar ook een loze belofte.
Vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid zijn idealen die enkel lijken te gelden voor witte, welgestelde mensen uit de middenklasse die een Frans – of op zijn minst een Europees – paspoort hebben. Mensen die gevlucht zijn voor gruwelijke oorlogstaferelen, wegens economische omstandigheden of uit angst voor vervolging, schijnen geen recht te hebben op waardes van de Franse leuze. De kinderen op bovenstaande foto kijken voor de zoveelste keer toe hoe hun ‘woonplaats’ en persoonlijke spullen vernietigd worden door de Franse politie. De politie, uw vriend? Nee, enkel de vriend van westerse, witte, welvarende personen.
De Jungle bevindt zich in Duinkerke op een kleine 20 km van de Belgische grens. Het is een bebost stuk grond waar tal van vluchtelingen hun toevlucht zoeken. De meeste onder hen willen asiel aanvragen in het Verenigd Koninkrijk in de hoop op een beter leven voor henzelf, hun kinderen en hun familieleden. Noem hen gerust gelukzoekers – zoals velen voor u hebben gedaan – maar doe dat dan wel in de positieve zin van het woord. Deze ‘gelukzoekers’ verblijven in de Jungle tot een overtocht naar het Verenigd Koninkrijk mogelijk is. Ondertussen slapen ze in een tentje in de modder en tussen het afval.
Daarbij moet u in het achterhoofd houden dat het de laatste tijd zeer vaak regent en sneeuwt, waardoor heuse modderstromen ontstaan. De winter laat zich voelen met haar lage temperaturen en gure winden. Mensonterend? Zeker en vast, maar het kan (en is) nog erger. De benaming Jungle voor het vluchtelingenkamp in Duinkerke is niet willekeurig gekozen. De plaats is haar naam meer dan waard en niet alleen door het landschap. Elke week komt de Franse politie met enkele gepantserde wagens en bulldozers naar het vluchtelingenkamp om de weinige bezittingen en tentjes van de vluchtelingen af te breken. Ze trekken de tenten uit de grond, zetten hun mes erin, steken de tenten in brand en jagen de vluchtelingen weg. Daarbij vergeten ze niet om hen als dieren te behandelen. Kortom, de politie ontmenselijkt de inwoners van het vluchtelingenkamp en laat hen doodvriezen in mensonwaardige omstandigheden.
Tegenwoordig volgen de politie-invallen in het vluchtelingenkamp elkaar sneller en sneller op. Er wordt niets overgelaten van het kamp en de politie gaat steeds brutaler te werk. Na zo’n inval moet het kamp steeds opnieuw heropgebouwd worden met de hulp van vrijwilligers die de vluchtelingen een hart onder de riem steken. Hoe fantastisch de vrijwilligers ook zijn, deze situatie kan niet langer voortduren. Ook al bevindt de Jungle zich in Frankrijk, de Belgische grens is niet ver weg en onze overheid kijkt systematisch weg.
Met deze open brief hoop ik enerzijds de politici en politieke instituties te bereiken die verantwoordelijk zijn voor het welzijn van vluchtelingen, want ook zij zijn mensen en horen zo behandeld te worden. Anderzijds wil ik mensen zoals jij en ik bewust maken van de situatie in Duinkerke zodat we mee druk kunnen zetten op de Belgische en Franse overheid, mee spullen kunnen verzamelen en zo deze wereld weer een beetje draaglijker te kunnen maken. Vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid? Heel graag, maar dan wel voor iedereen.
Teken de petitie voor winteropvang voor vluchtelingen in
EINDE ARTIKEL