[17]
VOLKSKRANT
DE TWEE MAROKKAANSE VROUWEN, DIE DE RABBIJN IN UTRECHT BESCHERMDEN, GEVEN ME WEER HOOP
4 APRIL 2024
De recente reeks antisemitische incidenten onderstrepen volgens Rafael Baroch een pijnlijke realiteit: Joden voelen zich niet veilig in Nederland. Toch ziet hij hoop in de heldhaftige actie van twee Marokkaanse vrouwen die in Utrecht tussen een rabbijn en zijn belager gingen staan.
Sinds het uitbreken van het conflict in Gaza is er sprake van een aanzienlijke toename van antisemitisme jegens Joden. Deze golf van haat heeft niet alleen diepe emotionele littekens achtergelaten bij velen, maar heeft ook tot angstaanjagende situaties geleid: Joden die uit angst hun mezoeza’s van de deurposten verwijderen of het niet meer durven om davidssterren of keppeltjes in het openbaar te dragen. Er zijn verhalen van mensen die in hun eigen huis, zoals een vrouw in Amstelveen, of tijdens culturele evenementen, zoals zangeres Lenny Kuhr, te maken krijgen met intimidatie, puur vanwege hun Joodse identiteit of sympathieën.
Deze incidenten onderstrepen een pijnlijke realiteit: de Joodse gemeenschap voelt zich niet langer veilig en welkom in eigen land. Het meest schrijnend zijn de fysieke aanvallen op straat, zoals de aanval op een rabbijn in Utrecht, die gelukkig te hulp werd geschoten door twee Marokkaanse vrouwen.
Over de auteur
Rafael Baroch is jurist en werkzaam als regiomanager asiel bij Vluchtelingenwerk Nederland. Dit is een ingezonden bijdrage, die niet noodzakelijkerwijs het standpunt van de Volkskrant reflecteert. Lees hier meer over ons beleid aangaande opiniestukken.
Eerdere bijdragen in deze discussie vindt u onder aan dit artikel.
Intimidatie
Het is te begrijpen dat de situatie in Gaza sterke reacties oproept. Er zijn talloze manieren om deze gevoelens op een constructieve en respectvolle wijze te uiten, van georganiseerde protesten tot politieke lobby. Echter, het lastigvallen van individuele burgers, simpelweg vanwege hun etniciteit of vermeende politieke overtuigingen, overstijgt alle grenzen van fatsoen. Deze daden van intimidatie en agressie, gericht tegen onschuldige burgers, hebben geen plaats in een samenleving die zichzelf democratisch en vrij noemt.
Antisemitisme, ook wanneer het wordt verhuld als politiek activisme, ondermijnt de principes van onze democratie. Het voortdurend associëren van de Joodse gemeenschap in Nederland met de Israëlische politiek is een vorm van haat die niet getolereerd mag worden. Zonder krachtig optreden van de overheid tegen deze uitingen van antisemitisme, riskeren we een klimaat waarin haat en geweld tegen Joden genormaliseerd wordt. Deze situatie doet akelig denken aan de donkerste hoofdstukken uit onze geschiedenis, waarbij Joden zonder bescherming van de overheid het doelwit waren van vervolging en geweld.
Het is van belang dat we een duidelijke lijn trekken tussen legitieme kritiek op overheidsbeleid en het voeden van antisemitische sentimenten. We moeten streven naar een samenleving waar veiligheid, respect, en verdraagzaamheid de kernwaarden zijn, en waar haat in geen enkele vorm ruimte krijgt.
Verdedigingsmodus
De steun van Joden aan Israël is een complex onderwerp dat niet zomaar gelijkgesteld kan worden aan steun voor elke militaire actie. Er is een fundamenteel verschil tussen het willen verdedigen van een veilige haven, toegekend na de onvoorstelbare gruwelen van de Holocaust, en het blindelings goedkeuren van Israëlisch overheidsbeleid.
Deze nuance verdient het om benadrukt te worden, vooral in een tijd waarin emoties hoog oplopen. Het constante gevoel van beschuldigd en aangevallen worden, plaatst ons als Joden in een voortdurende verdedigingsmodus, waardoor we niet altijd de ruimte voelen om met een gezonde afstand en kritische blik naar het handelen van Israël te kijken, omdat we tegelijkertijd voelen dat het voortbestaan van de staat bedreigd wordt.
Ik ben diep bezorgd over de toekomst van Israël, mijn toevluchtsoord. Het is moeilijk om de intensiteit van mijn gevoelens uit te leggen: de angst, het echoën van ‘dit nooit meer’, en het gevoel van een eeuwige vluchteling te zijn. Deze constante waakzaamheid bemoeilijkt een objectieve blik op het conflict. Hoewel mijn perspectief beperkt is, is één ding duidelijk: de overtuiging dat alleen een militaire oplossing mogelijk zou zijn, maakt me diepbedroefd. Het conflict vraagt om een breder inzicht, voorbij militaire en politieke strategieën, naar diverse benaderingen die vrede en verzoening mogelijk maken.
Alle vormen van discriminatie en haat
De heldhaftige actie van de twee Marokkaanse vrouwen, die zichzelf als schild gebruikten om de rabbijn in Utrecht te beschermen tegen zijn aanvaller, heeft de vlam van hoop in mij weer aangewakkerd. ‘Never again’ omvat meer dan enkel een strijdkreet tegen genocide: het vertegenwoordigt een dieper engagement tegen alle vormen van discriminatie en haat. Deze vormen van onrecht zijn vaak de voorlopers van gruwelijkheden op veel grotere schaal, zoals genocide.
Mijn vertrouwen in de veerkracht en het mededogen van de gewone mens, en in de kracht van menselijke connecties, is groter dan mijn geloof in de vaak genadeloze en onpersoonlijke politiek, die zo ver af lijkt te staan van onze fundamentele menselijke ervaringen.
Mijn geloof in de huidige politieke strategieën, grotendeels overheerst door mannelijke leiders en een overvloed aan testosteron, is volledig verloren gegaan. Ik ben er diep van overtuigd dat het betrekken van vrouwen bij de (vredes)onderhandelingen aan beide zijden van het conflict niet slechts een wenselijke stap is, maar noodzakelijk en verplicht zou moeten zijn.
EINDE BERICHT
[18]
PVV VERKIEZINGSOVERWINNING 2023/VOER DE STRIJD!/JUIST NU!
ASTRID ESSED
28 NOVEMBER 2023