[1]
ASTRID ESSED OVER KLM [UITZETTING NAAR GEVAARLIJKEGEBIEDEN]
https://www.astridessed.nl/?s=KLM
”ZORGVULDIGE” PROCEDURE LEIDT TOT
DEPORTATIE EN DOOD VAN AFGHAANSE VLUCHTELING
Weer heeft het Nederlandse vluchtelingenbeleid een slachtoffer geëist. De Afghaanse vluchteling Nezam Azimi, die door de overheid in 2006 werd uitgezet, blijkt in de Afghaanse hoofdstad Kabul te zijn vermoord door de Taliban, na eerst te zijn ontvoerd en gemarteld.
Azimi had in 2001 in Nederland asiel aangevraagd, omdat hij zich verzette tegen de onderdrukking van vrouwen door de Taliban en daardoor problemen had gekregen met de moslimfundamentalisten. Zijn leven liep gevaar en hij moest vluchten. Maar zijn asielaanvraag werd afgewezen. Tijdens zijn jarenlange verblijf in Maastricht zette hij zich in voor de steungroep Vluchtalarm Maastricht en voor Amnesty International. Nadat hij uitgeprocedeerd raakte, vroeg Gerd Leers, de toenmalige burgemeester van Maastricht en de huidige minister van Immigratie en Asiel, aan de toenmalige minister van Vreemdelingenzaken Rita Verdonk om Azimi alsnog verblijfsrecht te geven. Tevergeefs, want ijzeren Rita, die later “getraumatiseerd” bleek door haar eigen misdaden, bleef bij haar besluit en stuurde Azimi de dood in.
“Nu is precies gebeurd waar wij altijd bang voor zijn geweest”, laat Paul Rutten van Vluchtalarm Maastricht weten. Azimi hield zich de afgelopen jaren in Afghanistan schuil voor de Taliban, die hem zochten. Omdat hij werk nodig had, kon hij niet langer meer ondergronds door het leven gaan. Zo werd hij ontdekt door de Taliban. De Nederlandse overheid is mede schuldig aan zijn dood, omdat men keihard weigerde om hem bescherming te bieden.
Leers zegt de dood van Azimi te betreuren. Maar als verantwoordelijk minister deporteert hij dag in dag uit vluchtelingen naar landen vol geweld en armoede. Daar maalt hij niet om. Zo biedt hij het Afghaanse meisje Sahar, die al 10 jaar in Nederland leeft, maar al te graag een enkele reis richting boerka aan. Ook de dood van Azimi rechtvaardigt de minister met de bekende mantra “regels zijn regels”. Hij wijst er namelijk op dat “de procedure destijds zorgvuldig was”. Met andere woorden: minister Leers van nu vindt dat burgemeester Leers van toen onzinnig bezig was toen hij met een brief aan Verdonk probeerde om Azimi in Nederland te houden.
Harry Westerink
EINDE ARTIKEL
AMNESTY INTERNATIONALDOOR NEDERLAND UITGEZETTE VLUCHTELING KRIJGT ZONDEREERLIJK PROCES LEVENSLANG IN BAHREIN5 MAART 2019
LINK
https://www.amnesty.nl/actueel/nederland-uitgezette-vluchteling-oneerlijk-proces-levenslang-bahrein
TEKSTAli Mohammed al-Showaikh, een vluchteling die direct nadat hij vorig jaar door Nederland was uitgezet naar Bahrein werd gearresteerd en gedetineerd, heeft afgelopen donderdag zonder eerlijk proces een levenslange gevangenisstraf gekregen. VluchtelingenWerk Nederland en Amnesty International reageren vol afschuw op deze onterechte veroordeling en stellen dat Nederland zich, met het terugsturen van Al-Showaikh, schuldig heeft gemaakt aan een ernstige mensenrechtenschending.
Hoewel algemeen bekend is hoe Bahrein omgaat met familieleden van politiek activisten besloot Nederland om Al-Showaikh uit te leveren aan Bahrein. Amnesty en VluchtelingenWerk Nederland roepen de Nederlandse overheid op om alles op alles te zetten om ervoor te zorgen dat Bahrein Al-Showaikh in vrijheid stelt.
Oneerlijk proces
Sinds oktober zat Al-Showaikh zonder vertrouwelijke toegang tot een advocaat gevangen, tekende hij onder druk een bekentenis en zijn er sterke aanwijzingen dat hij is mishandeld. Afgelopen donderdag werd hij veroordeeld op basis van brede en vaag geformuleerde terrorismewetgeving. Ook kreeg hij een boete van 1.170 euro en werd zijn nationaliteit ingetrokken, waardoor hij nu ook stateloos is.
Verantwoordelijkheid Nederlandse overheid
Door Ali Mohammed al-Showaikh terug te sturen naar zijn land van herkomst maakte Nederland zich schuldig aan het non-refoulementprincipe (het verbod op terugzending naar een land waar de vluchteling vervolging te vrezen heeft of waar zijn leven of veiligheid in gevaar is). De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) had moeten weten dat Al-Showaikh in Bahrein gevaar zou lopen. VluchtelingenWerk Nederland en Amnesty International roepen de Nederlandse overheid op om:
- Alles op alles te zetten om ervoor te zorgen dat Al-Showaikh in vrijheid wordt gesteld.
- Onafhankelijk onderzoek te doen naar de werkwijze van de IND.
- Voorlopig te stoppen met uitzettingen naar Bahrein en geen negatieve beslissingen te nemen.
Angst voor vervolging
Al-Showaikh reisde in 2017 naar Nederland uit angst voor vervolging. Zijn broer ontvluchtte Bahrein al eerder vanwege zijn politieke activiteiten en kreeg asiel in Duitsland. Bahreinse autoriteiten staan er om bekend politieke opposanten en hun familieleden te beschuldigen van terrorisme om hen zo het zwijgen op te leggen. Human Rights Watch maakt in hun meest recente jaarboek melding van een zaak waarbij drie familieleden van de mensenrechtenactivist Sayed Ahmed al-Wadaei veroordeeld zijn voor dubieuze, aan terrorisme gerelateerde aanklachten die als vergelding lijken te dienen voor zijn activiteiten.
Ondanks de openbare informatie en de verslechterde mensenrechtensituatie in Bahrein, heeft Nederland Al-Showaikh gedwongen naar Bahrein uitgezet. Vlak voor zijn uitzetting gaf Al-Showaikh nog aan dat hij desnoods bereid was zelfstandig te vertrekken naar een ander land om uitzetting naar Bahrein te voorkomen.
Australische voetballer Hakeem
Recent was de zaak van de voetballer Hakeem Ali al-Araibi, een door Australië erkende vluchteling, in het nieuws. Tijdens zijn huwelijksreis in Thailand werd hij opgepakt omdat de Bahreinse autoriteiten via Interpol een verzoek tot zijn uitlevering hadden gedaan. In afwezigheid was Al-Araibi veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf voor ‘aan terrorisme gerelateerde vergrijpen’, waaronder een aanval op een politiestation, terwijl hij op dat moment aan het voetballen was. Onder druk van de Australische autoriteiten is hij vrijgelaten en kon hij veilig terugkeren naar Australië.
EINDE BERICHT
[2]
VLUCHTELINGEN/VAN ARMOEDZAAIERS, WEGWERPARTIKELEN, BEHEERSBARE GETALLEN EN SLAVENASTRID ESSED20 SEPTEMBER 2021
https://www.astridessed.nl/vluchtelingen-van-armoedzaaiers-wegwerpartikelen-beheersbare-getallen-en-slaven/
OF
[3]
ZIE NOOT 2
[4]
”‘Het ging om een verpauperde groep vluchtelingen, ze kwamen met duizenden tegelijk. Ook vreesde men voor een aanzuigende werking op joden in Polen en Hongarije’
GROENE AMSTERDAMERALLE GRENZEN GINGEN DICHT
29 APRIL 2009
TEKST
Net voor de Tweede Wereldoorlog waren joodse vluchtelingen een vogel voor de kat. Toen wás het nog mogelijk om Duitsland te ontvluchten, de nazi’s deden er zelfs alles aan om joden het land uit te jagen. Maar overal werden ze teruggestuurd naar Duitsland, waar hen een catastrofe te wachten stond.
Kurt Rosenthal uit Düsseldorf heeft een Arische moeder, zijn vader is evangelisch maar van joodse herkomst. De nazi’s aanvaarden niet dat een halfjood met een Arische vrouw een relatie heeft. De man probeert zijn herkomst te ontkennen. Tevergeefs, in 1938 wordt hij wegens ‘Rassenschande’ in voorlopige hechtenis genomen. Zijn zoon Kurt is dan 26 en besluit te vluchten naar de Verenigde Staten, waar zijn zus woont. Op 12 maart steekt hij de grens met Nederland over. Te voet gaat hij naar Doetinchem, via Arnhem reist hij met de trein naar Den Haag. Hij komt terecht bij een joods vluchtelingencomité in Amsterdam. Omdat hij geldige reispapieren nodig heeft, gaat hij naar de vreemdelingenpolitie. Daar wordt hij in hechtenis genomen en terug naar Duitsland gestuurd. De nazi’s brengen hem naar Dachau.
MET EEN ACHTERWAARTSE kijk op de geschiedenis is het verbijsterend. Een half miljoen joden konden net voor de oorlog nog vluchten uit nazi-Duitsland, maar vonden geen land dat hen wilde opvangen. Het nazi-regime ontnam joden al hun waardigheid, beroofde hen en vervolgde hen op alle mogelijke manieren. Toen in 1938 de vluchtelingenstroom voor een dijkbreuk zorgde, sloten alle Europese landen op het vasteland hun grenzen. Hoe komt het dat democratische landen als Nederland, België en Zwitserland zich zo hard opstelden, ook al was ruimschoots bekend hoe zwaar joden het te verduren hadden?
Recent vergelijkend wetenschappelijk onderzoek gaat na wat er voor het uitbreken van de oorlog precies aan de hand was. Tot nu toe was er alleen nationaal onderzoek, voor het eerst werd de internationale puzzel gelegd. De Belgische historicus Frank Caestecker (48), verbonden aan de Universiteit van Gent, organiseerde twee internationale colloquia over deze bittere periode. ‘De internationale samenhang is belangrijk’, zegt hij. ‘Want wat het ene land doet met vluchtelingen, ze toelaten of ze weigeren, heeft een directe weerslag op de andere landen. De onderlinge beïnvloeding werd nog niet onderzocht.’ Het project leidde tot het boek Refugees from Nazi-Germany and the Liberal European States, 1933-1939, dat in september tegelijkertijd zal verschijnen in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten.
VANAF DE machtsgreep van Hitler in 1933 vluchtten andersdenkenden en joden weg uit Duitsland. Al werden communisten met argwaan bekeken – die zag men liever naar de Sovjet-Unie vertrekken – begin jaren dertig konden de vluchtelingen nog wel in verschillende Europese landen terecht. Velen trokken verder naar de VS en Argentinië. Vluchtelingen moesten toen zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien, de overheid had nog geen opvangnetwerk. Het waren dan ook vooral de meest gegoeden die de mogelijkheid hadden om te vluchten. Ook Nederland liet vluchtelingen toe. De voorwaarde was dat ze over geldige papieren beschikten of in acuut levensgevaar verkeerden, iets wat eng werd geïnterpreteerd. De dreiging van een concentratiekamp gold bijvoorbeeld niet als levensbedreigend.
Het tempo van de uitstroom van joden lag voor de nazi’s te laag. Ze gingen vanaf 1938 steeds driester tekeer bij het vervolgen van joden. De annexatie van Oostenrijk op 12 maart 1938 was een eerste cesuur. De Anschluss ging gepaard met een ongeziene golf van grof geweld tegen de joden in Oostenrijk. Dat geweld en het enthousiasme waarmee de joodse emigratie administratief werd gesteund hadden maar één doel: de etnische zuivering van Oostenrijk. Verschillende landen kantten zich tegen de stroom vluchtelingen, de controles werden scherper. Grenswachters kampten evenwel met een probleem: hoe zie je of iemand al dan niet een jood is? Want Arische Duitsers, zoals toeristen en zakenlui, mochten wél de grens over. Joden deden zich dan ook voor als toerist of zakenman, in de hoop de grens over te komen. Om joden te kunnen onderscheiden en terugsturen, drongen de Zwitserse en de Zweedse regering er bij de nazi’s op aan om in de paspoorten van joden een letter J te stempelen. De nazi’s voelden daar aanvankelijk weinig voor, omdat ze vreesden dat ze met de joden zouden blijven zitten. In september 1938 stemden ze toch toe om het reizen van Arische Duitsers niet te bemoeilijken.
Het Weense experiment van etnische zuivering onder leiding van Adolf Eichmann werd in Berlijn met veel aandacht gevolgd. Het succes van deze operatie leidde ertoe dat de anti-joodse politiek ook in Duitsland radicaliseerde. De pogrom tijdens Kristallnacht, de nacht van 9 op 10 november 1938, was een stuitende exponent van deze verharde nazi-agressie. Die avond werden tientallen joden vermoord en ongeveer dertigduizend joodse mannen in kampen opgesloten. Daarvan overleden er enkele honderden aan de verwondingen die ze bij de aanslag hadden opgelopen. Hoewel de Duitsers het voorstelden als agressie die door joden was uitgelokt, was de ware toedracht in het buitenland wel degelijk bekend.
Kristallnacht zorgde voor een tweede cesuur: er kwam een massale vluchtelingenstroom op gang. Vermoed wordt dat vanaf dat moment tot aan het uitbreken van de oorlog zo’n half miljoen joden de vlucht namen. De nazi’s bleven joden dwingen te vertrekken, maar pas nadat ze hen van alle bezittingen hadden beroofd. Wie de grens over wilde, mocht niet meer dan tien mark meenemen. In landen als Nederland, België, Frankrijk en Zwitserland probeerden de joden een veilig onderkomen te zoeken of een route te vinden om overzee weg te trekken. Omdat ze met zo velen waren, en haveloos, werden overal de grenzen meer en meer gesloten. Ook Nederland verscherpte de maatregelen. Alleen vluchtelingen uit de grenszone die in prangend levensgevaar waren of Duitse joden die verwanten in Nederland hadden, mochten nog het land in. Er restte joodse vluchtelingen geen andere mogelijkheid dan illegaal te proberen een grens over te steken. ‘Je ziet verschuivingen’, zegt Frank Caestecker: ‘Als het niet lukte in Frankrijk kwamen ze weer in Duitsland terecht. De Duitse politie pakte de joodse vluchtelingen op of zette ze elders over de grens, bijvoorbeeld in Nederland of België, waar ze dan op grenscontroles van Belgen of Nederland botsten.’ Er ontstonden netwerken van mensensmokkelaars die joden illegaal hielpen te vluchten. Het risico bleef groot, want wie de grens over kwam en bij een controle werd opgepakt, kon terug naar Duitsland worden gebracht. Om diplomatieke redenen zette men de vluchtelingen niet over de grens van een lukraak gekozen buurland, want dan zou dat land allicht hetzelfde doen. Illegale joden werden vooral ook als afschrikking voor kandidaat-vluchtelingen naar Duitsland gerepatrieerd.
HET GEWELD van Kristallnacht wekte evenwel ook heel even solidariteit. Nederland besloot op 19 november 1938, tien dagen na Kristallnacht, dat joden die illegaal het land hadden bereikt, konden blijven, al was het oogmerk ze snel te laten emigreren naar een ander land. Er werden vijftienhonderd ongenode vluchtelingen getolereerd. Aanvankelijk moesten ze zich elke dag bij de politie melden, later werden ze onder administratief toezicht geplaatst in vluchtelingenkampen in Veenhuizen en Hoek van Holland. De opvangkosten werden op joodse liefdadigheidsorganisaties verhaald. Er kwam een breed ondersteunde oproep tot donaties en via burgemeesters werd 473.000 gulden ingezameld.
Nederland ondernam ook diplomatieke initiatieven om met andere buurlanden een transitzone in te stellen voor joden die overzee wilden vluchten. Het plan wekte weinig of geen enthousiasme in het buitenland en werd snel in de la gestopt. Het beleid verstrakte daarentegen: Zwitserland en de Scandinavische landen sloten de grenzen, Nederland volgde op 17 december dit voorbeeld. Vanaf dat moment werden joden zonder legale papieren toch teruggestuurd. Op Kerstmis 1938 bracht een bus een eerste groep van zeventig joodse vluchtelingen naar Duitsland. Aan alle grenzen waren er strenge controles om de joodse vluchtelingen tegen te houden. Nederland zette duizend extra grenswachters in, er gingen stemmen op om het aantal tot twintigduizend op te rekken, maar dat gebeurde niet. Wel kwamen er ‘vliegende teams’, die op de meest precaire plaatsen werden ingezet.
Helemaal hermetisch waren de grenzen echter nooit gesloten. Joden stonden onder een te grote druk om Duitsland te verlaten, ze werden opgejaagd. Een aantal mensen bleef het voor hen opnemen en stak de nek uit. Marij Leenders, onderzoeker aan de Radboud Universiteit te Nijmegen, verwijst naar burgemeester Verbeek die toen aan het hoofd stond van de grensgemeente Dinxperlo. Ondanks de regelgeving van Justitie bezorgde hij eigenhandig verblijfsvergunningen aan joden. Er werd een klacht tegen hem ingediend, maar de rechtbank sprak hem vrij. Uit respect voor het ambt vroeg de burgemeester eervol ontslag. Ontslag kreeg hij, maar niet eervol. In 1990 werd hij postuum gerehabiliteerd.
De jood Karl Grünberg zit tot 30 maart 1938 in Dachau opgesloten. Hij kan vluchten en bereikt illegaal Nederland. In de trein naar Utrecht wordt hij gearresteerd omdat hij een paspoort van een Nederlander gebruikt. Manu militari wordt hij aan Duitsland uitgeleverd, daar komt hij in Buchenwald terecht. Opnieuw slaagt hij erin te ontsnappen, deze keer vlucht hij illegaal naar België. Daar kan hij blijven.
‘IN BELGIË leefde de joodse kwestie veel sterker in de publieke opinie dan elders’, vertelt Frank Caestecker. ‘Dat kwam omdat de uitwijzing van joodse vluchtelingen net voor Kristallnacht op de politieke agenda had gestaan, de meningen waren verdeeld. De bevoegde minister stelde toen dat joodse vluchtelingen geen bescherming nodig hadden, iets wat na Kristallnacht voor een wrange nasmaak zorgde en een virulente discussie op gang bracht.’
Omdat geen enkele Belgische politicus publieke blaam wilde oplopen, werd besloten om illegale joodse vluchtelingen niet langer terug te sturen. Toch zijn er flink wat kanttekeningen te plaatsen bij deze gastvrijheid. De consulaten in Duitsland kregen het advies om zeer stringent om te springen met het verlenen van visa. Aan de Belgische grens werden joden nog steeds met man en macht tegengehouden en teruggestuurd. En net als in Nederland deden de Belgen er alles aan om de joodse vluchtelingen zo snel mogelijk te laten doorreizen.
‘Toch ging het bij de joden als een lopend vuurtje rond dat illegalen in België konden blijven’, zegt Caestecker. ‘Hun aantal nam snel toe, de Belgische regering greep in. Ze vroeg de nazi’s te verhinderen dat joden naar België zouden vluchten. De Duitsers stemden ermee in om joden die geen Belgisch visum hadden en die in de Duits-Belgische grenszone werden aangetroffen, te verhinderen naar België te reizen. De nazi’s wierpen dus ook een barricade op aan hun kant van de grens. Joden moesten vanaf dat moment dus niet alleen de Belgische grenswachters verschalken, maar ook de Duitse.’
‘Dat joden nergens welkom waren, heeft verschillende oorzaken’, stelt Caestecker: ‘Het ging om een totaal verpauperde groep vluchtelingen, ze kwamen met duizenden tegelijk. Bovendien vreesde men voor een aanzuigende werking, want ook in landen als Polen en Hongarije was er een enorme druk op joden. Vergeet niet dat er in 1939 ook een half miljoen vluchtelingen uit Spanje kwamen, waar Franco na de burgeroorlog een dictatuur installeerde.’ Heulden de landen die weigerden joodse vluchtelingen op te vangen indirect en misschien ongewild met nazi-Duitsland? Caestecker: ‘Die uitspraak gaat te ver. Het zijn de nazi’s die joden vervolgden, niet de andere landen. Wel waren verschillende regeringen bereid om met de Duitsers verregaand te onderhandelen over het inkrimpen van de vluchtelingenstroom, eerder dan dat ze pogingen deden om de vervolging aan te klagen. Denk aan het invoeren van de J-pas: alle landen waren daar opgetogen over. En het speelde de nazi’s in de kaart dat de joden nergens welkom waren, het werd tegen hen als argument uitgespeeld en zette de nazi-politiek kracht bij.’
Hij wijst ook op de historische context. Tot voor de Eerste Wereldoorlog kon je in de meeste landen vrij rondreizen en je vestigen. De enige voorwaarde was dat je in je eigen levensonderhoud kon voorzien. ‘In landen als Nederland en België werd na de Eerste Wereldoorlog het algemeen kiesrecht ingevoerd, dat gaf een omvangrijke bevolkingsgroep een stem. De communistische omwenteling in de Sovjet-Unie zorgde voor pleinvrees in het Westen. De overheden wilden daarom hun inwoners een zekere mate van economische bescherming bieden. Er kwamen steeds meer restricties voor buitenlanders, die konden zich niet zomaar meer vestigen en een zaak beginnen. In de jaren dertig was er bovendien de economische crisis, wat nog meer tot protectionisme aanzette. Uitgerekend in die periode begon de vervolging van joden, die een massale stroom straatarme vluchtelingen opleverde. Niemand zag ze graag komen, bovendien werd hun situatie als argument gebruikt om het protectionisme nog aan te scherpen.’
Paul Steiner is een Oostenrijkse jurist en journalist die na de Anschluss in 1938 naar Nederland vlucht, met het vliegtuig. Hij doet zich voor als handelsvertegenwoordiger van een uitgever maar wordt door de grenswachten niet geloofd. Hij heeft een Duits paspoort met een J en wordt gedwongen teruggestuurd naar Wenen. Hij slaagt er later alsnog in om naar Brussel te vluchten en dan naar de Verenigde Staten.
DE VERVOLGING van de joden heeft in 1951 tot de Conventie van Genève geleid. Die beschermt mensen die worden vervolgd op basis van hun geloof, hun politieke overtuiging, hun seksuele geaardheid, hun huidskleur of het behoren tot een sociale groep. Deze bescherming geldt voor individuen en voldeed lange tijd. Er kunnen echter altijd nieuwe motieven ontstaan om te vluchten. Op zulke situaties moet men steeds alert kunnen inspelen, vindt Frank Caestecker: ‘Bij het uitbreken van de oorlogen op de Balkan in de jaren negentig was er een groep oorlogsvluchtelingen die vooral aan de Duitse grens aanklopten. Zij vielen niet onder de Conventie, want ze waren collectief slachtoffer van geweld. Toch werden ze in West-Europa beschermd, maar de beschermingskwaliteit varieerde van land tot land. Duitsland, dat op de weke flank van Europa lag, vroeg om een EU-regeling voor oorlogsvluchtelingen, en die kwam er ook.’
Toch zijn er tegenwoordig nog lacunes: ‘Er is te weinig controle op wat buiten de EU gebeurt. Vanuit bijvoorbeeld Noord-Afrikaanse landen proberen vluchtelingen Europa te bereiken. We weten weinig over hoe vluchtelingen daar worden behandeld. Het lijkt me dat we in mechanismen moeten voorzien om ook die vluchtelingen van een veilige opvang te verzekeren.’
Bootvluchtelingen
Joden die het zich konden veroorloven, probeerden overzee te vluchten, maar ook op andere continenten golden steeds meer restricties. Het verhaal van de Saint Louis is bekend. Het schip voer uit naar Cuba en had vooral joodse vluchtelingen aan boord. Noch in Cuba, noch in de Verenigde Staten mochten ze aan wal. Niemand wou hen opvangen, het schip bleef ronddwalen op zee. Na veel onderhandelingen bleken onder andere België en Nederland bereid een klein deel van de vluchtelingen op te vangen, liefst alleen joden die bereid waren verder te emigreren en dus snel weer het land zouden verlaten. De lotgevallen van de Saint Louis zijn achteraf meermaals beschreven, maar representatief zijn ze niet. Er waren verscheidene schepen met joodse vluchtelingen die meestal geen andere keus hadden dan na lange omzwervingen hun passagiers weer in Duitsland aan wal te zetten.
EINDE ARTIKEL GROENE AMSTERDAMMER
[5]
AANZUIGENDE WERKING:
Wanneer wordt die ‘aanzuigende werking’ dan als argument gebruikt om asielbeleid aan te scherpen?
‘Neem het zogenoemde ‘categoriale beschermingsbeleid’. Asielzoekers hoeven, als ze uit een ‘categorisch beschermd’ land komen, niet meer aan te tonen dat zij, in geval van terugzending, individueel gevaar zouden lopen. Dat je uit een bepaald land komt [zoals lange tijd Somalië, KS] is dan al voldoende om een vergunning te krijgen. Op 19 november 2013 nam de Eerste Kamer een wetsvoorstel aan waardoor de mogelijkheid om één land te beschermen binnenkort wordt geschrapt. In de toelichting bij dit wetsvoorstel staat dat het kabinet-Balkenende IV al meende dat het voeren van een categoriaal beschermingsbeleid – gelet op het ‘risico’ van aanzuigende werking – niet langer verantwoord was.’
DE CORRESPONDENT
ZORGT EEN SOEPEL ASIELBELEID VOOR MEER
ASIELZOEKERS?
17 DECEMBER 2013
Het is hét argument voor een streng asielbeleid. ‘Als we te soepel zijn, komt straks iedereen hier heen.’ Maar bestaat de zogenoemde ‘aanzuigende werking’ eigenlijk wel? Op verzoek van meerdere lezers legde ik deze vraag voor aan de migratie-experts van de Vrije Universiteit.
ZORGT EEN SOEPEL BELEID VOOR MEER ASIELZOEKERS?
Elke twee weken beantwoordt de vakgroep Migratierecht van de Vrije Universiteit te Amsterdam een lezersvraag Zie hier de vorige edities van deze rubriek.van De Correspondent. Deze week is dat een vraag die meerdere lezers bezig bleek te houden.
In het debat over het Nederlandse asielbeleid stellen bewindslieden en politici regelmatig dat dit beleid de instroom van asielzoekers kan beïnvloeden. Is er bewijs dat het soepeler of juist strenger maken van het asielbeleid invloed heeft op de asielinstroom?
Het antwoord komt van Marcelle Reneman, Lees hier meer over het werk van Marcelle Reneman.die aan de VU asielprocedures in verschillende Europese landen onderzoekt.
Eerst: hoe groot is de asielinstroom?
‘Dat laat deze grafiek mooi zien. In Nederland is de instroom van asielzoekers in de laatste tien jaar vrij stabiel, tussen de 10.000 en 15.000 asielaanvragen per jaar. Bron: ‘Vluchtelingen in getallen, 2013’ (Een publicatie van Vluchtelingenwerk Nederland)
Is dat veel?
In de periode 2010 tot 2012 nam Nederland tussen de 3,9 en 5 procent van het totale aantal asielverzoeken in de gehele Europese Unie voor zijn rekening. Of dat veel is, hangt van je interpretatie af. Tegenover 1.300 Nederlanders stond in 2012 één toegelaten asielzoeker. Duitsland had één asielzoeker per 1.054 inwoners te verwerken, Zweden maar liefst één asielzoeker per 217 inwoners. Het percentage asielzoekers dat uiteindelijk een vergunning krijgt, ligt in Nederland dan weer iets hoger.Zie hier een site waar de cijfers van 14 EU-landen handig zijn te vergelijken
We zien twee pieken in de jaren negentig. Hoezo?
‘De pieken en dalen in deze grafiek volgen over het algemeen vrij nauwgezet de aanwezigheid van brandhaarden in Europa. Begin jaren negentig waren dat vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië, later waren dat de Kosovaren. Na 2013 zul je ook een toename zien, die kan worden verklaard door de toegenomen stroom Syriërs.’
En de strenge wet uit 2000?
‘Ik denk niet dat de Vreemdelingenwet 2000 Bekijk hier deze wet, die destijds door Staatssecretaris Cohen werd ingevoerdde toestroom asielzoekers heeft doen dalen. De wet is niet per se strenger dan het beleid dat we ervoor hadden. De daling heeft eerder te maken met het feit dat Nederland sinds die tijd nauwelijks meer landen in zijn geheel bestempelt als onveilig, zoals daarvoor wel het geval was. En met het feit dat er nog wel conflicten zijn, maar dat die relatief verder bij ons vandaan plaatsvinden. Niet zo dichtbij als de Balkan.’
Heeft streng of soepel asielbeleid dan wel invloed op deze cijfers?
‘De Nijmeegse wetenschapper Carolus Grütters heeft dat onderzocht. In zijn artikel ‘De Hoogste Tijd’ Terug te lezen op de website van zijn universiteit.heeft hij de instroom van asielzoekers uit Afghanistan, Irak en Somalië vergeleken met het Nederlandse asielbeleid voor die landen. Dan moet je denken aan de invoering en afschaffing voor speciaal beschermingsbeleid. Hij concludeert dat de feitelijke invloed van specifieke beleidsmaatsregelen voor deze landen van herkomst slechts minimaal is. Het bestaan van ‘aanzuigende werking’ is volgens hem niet aangetoond.’
Waarom is dat relevant?
‘Vaak wordt gesteld dat voor asielzoekers gunstige maatregelen of omstandigheden kunnen leiden tot een hogere instroom van asielzoekers in Nederland. Denk aan beleid dat een asielvergunnning toekent aan bepaalde groepen asielzoekers, het verlenen van toegang tot voorzieningen, of toegang tot de arbeidsmarkt. Dat kun je dus niet zeggen.’
Wanneer wordt die ‘aanzuigende werking’ dan als argument gebruikt om asielbeleid aan te scherpen?
‘Neem het zogenoemde ‘categoriale beschermingsbeleid’. Asielzoekers hoeven, als ze uit een ‘categorisch beschermd’ land komen, niet meer aan te tonen dat zij, in geval van terugzending, individueel gevaar zouden lopen. Dat je uit een bepaald land komt [zoals lange tijd Somalië, KS] is dan al voldoende om een vergunning te krijgen. Op 19 november 2013 nam de Eerste Kamer een wetsvoorstel aan waardoor de mogelijkheid om één land te beschermen binnenkort wordt geschrapt. In de toelichting bij dit wetsvoorstel staat dat het kabinet-Balkenende IV al meende dat het voeren van een categoriaal beschermingsbeleid – gelet op het ‘risico’ van aanzuigende werking – niet langer verantwoord was.’
Maar die ‘aanzuigende werking’ is nog nooit aangetoond dus?
‘Die is nooit overtuigend aangetoond. Maar om dit écht vast te kunnen stellen moet je kijken naar de redenen waarom asielzoekers een bepaald land uitzoeken. Uit buitenlands onderzoek blijkt dat niet iedereen die zijn land ontvlucht zelf bepaalt naar welk land hij afreist om daar vervolgens asiel aan te vragen. Veel asielzoekers reizen met behulp van een mensensmokkelaar, Lees hier Dick Wittenbergs interview met een ‘goedaardige’ mensensmokkelaar.die een grote stem heeft in de keuze van het land van bestemming. Sommige asielzoekers Zie bijvoorbeeld p. 25 en 26 van dit onderzoek, uitgevoerd door de Britse overheid.weten zelfs niet eens naar welk land de mensensmokkelaar hen zal brengen en komen daar pas op de plaats van bestemming achter. De keuzevrijheid van asielzoekers voor het land van bestemming wordt beperkt door geografie, financiële middelen, beschikbare reisroutes, visaopties en de netwerken en de routes die door mensensmokkelaars worden gebruikt.’
Ons asielbeleid – streng of juist soepel – speelt dus geen enkele rol?
‘Het bestaan van ‘aanzuigende werking’ is nooit bevestigd, maar kan ook niet worden uitgesloten. De strekking van het meeste onderzoek hiernaar is dat het asielbeleid in het bestemmingsland slechts een kleine of zelfs een verwaarloosbare rol speelt bij de keuze van een asielzoeker. Asielzoekers blijken vaak niets of weinig te weten over het asielbeleid en de sociale voorzieningen in het land van bestemming. Het beeld van een calculerende asielzoeker die heel bewust kiest voor het land met het gunstigste asielbeleid of de beste voorzieningen, klopt in elk geval niet.’
EINDE ARTIKEL DE CORRESPONDENT
[6]
”‘Het ging om een verpauperde groep vluchtelingen, ze kwamen met duizenden tegelijk. Ook vreesde men voor een aanzuigende werking op joden in Polen en Hongarije’
GROENE AMSTERDAMERALLE GRENZEN GINGEN DICHT
29 APRIL 2009
ZIE VOOR TEKST, NOOT 4
[7]
IOM
IOM LEARNS OF ”SLAVE MARKET” CONDITIONS ENDANGERING
MIGRANTS IN NORTH AFRICA
11 APRIL 2017
Libya – Over the past weekend, IOM staff in Niger and Libya documented shocking events on North African migrant routes, which they have described as ‘slave markets’ tormenting hundreds of young African men bound for Libya.
Operations Officers with IOM’s office in Niger, reported on the rescue of a Senegalese migrant (referred to as SC to protect his identity) who this week was returning to his home after being held captive for months.
According to SC’s testimony, while trying to travel north through the Sahara, he arrived in Agadez, Niger, where he was told he would have to pay 200,000 CFA (about USD 320) to continue north, towards Libya. A trafficker provided him with accommodation until the day of his departure, which was to be by pick-up truck.
The journey – over two days of travelling – through the desert was relatively smooth for this group. IOM has often heard from other migrants on this route who report seeing the remains of others abandoned by their drivers – and of trucks ransacked by bandits who siphon away their fuel.
SC’s fate was different. When his pick-up reached Sabha in southwestern Libya, the driver insisted that he hadn’t been paid by the trafficker, and that he was transporting the migrants to a parking area where SC witnessed a slave market taking place. “Sub-Saharan migrants were being sold and bought by Libyans, with the support of Ghanaians and Nigerians who work for them,” IOM Niger staff reported this week.
SC described being ‘bought’ and then being brought to his first ‘prison’, a private home where more than 100 migrants were held as hostages.
He said the kidnappers made the migrants call their families back home, and often suffered beatings while on the phone so that their family members could hear them being tortured. In order to be released from this first house, SC was asked to pay 300,000 CFA (about USD 480), which he couldn’t raise. He was then ‘bought’ by another Libyan, who brought him to a bigger house – where a new price was set for his release: 600,000 CFA (about USD 970), to be paid via Western Union or Money Gram to someone called ‘Alhadji Balde’, said to be in Ghana.
SC managed to get some money from his family via mobile phone and then agreed to work as an interpreter for the kidnappers, to avoid further beatings. He described dreadful sanitary conditions, and food offered only once per day. Some migrants who couldn’t pay were reportedly killed, or left to starve to death.
SC told IOM that when somebody died or was released, kidnappers returned to the market to ‘buy’ more migrants to replace them. Women, too, were ‘bought’ by private individuals – Libyans, according to this witness – and brought to homes where they were forced to be sex slaves.
IOM collects information from migrants returning from Libya and passing through IOM transit centres in Niamey and Agadez. “Over the past few days, I have discussed these stories with several who told me horrible stories. They all confirmed the risks of been sold as slaves in squares or garages in Sabha, either by their drivers or by locals who recruit the migrants for daily jobs in town, often in construction, and later, instead of paying them, sell their victims to new buyers. Some migrants – mostly Nigerians, Ghanaians and Gambians – are forced to work for the kidnappers/slave traders as guards in the ransom houses or in the ‘market’ itself,” said an IOM Niger staffer.
During the past week, IOM Libya learned of other kidnapping cases, like those IOM Niger has knowledge of.
Adam* (not his real name) was kidnapped together with 25 other Gambians while traveling from Sabha to Tripoli. An armed Gambian man and two Arab men kidnapped the party and took them to a ‘prison’ where some 200 men and several women were being held.
According to this witness, the captives were from several African nations. Adam explained that captives were beaten each day and forced to call their families to pay for their release. It took nine months for Adam’s father to collect enough money for Adam’s release, after selling the family house.
Adam said the kidnappers took him to Tripoli where he was released. There, a Libyan man found him and due to his poor health condition, took him to the hospital. The hospital staff published a post on Facebook requesting assistance. An IOM colleague saw the post and referred the case to an IOM doctor who visited him in the hospital. Adam spent 3 weeks in the hospital trying to recover from severe malnutrition – he weighed just 35 kilograms – and the physical wounds from torture.
Upon release from the hospital, IOM found a host family who sheltered him for approximately one month, while the IOM doctor and protection colleagues made frequent visits to the host family to provide Adam with food and medication and assist him with his rehabilitation. They also brought him fresh clothes.
Adam was also able to call his family in the Gambia, and after his condition stabilized, he was assisted by IOM Libya’s voluntary returns programme. On 4 April, he returned to Gambia.
The IOM doctor escorted Adam to Gambia where he was reunited with his family and immediately hospitalized. IOM Libya will continue to pay for his treatment in Gambia and he will also receive a reintegration grant.
Another case IOM learned of this month, involves a young woman being held in what she describes as a warehouse near the port in Misrata by Somalian kidnappers. She is believed to have been held captive for at least 3 months, although the exact dates are unknown. Her husband and young son have lived in the United Kingdom since 2012, and they have been receiving demands for money.
It has been reported that this victim is subjected to rape and physical assault. The husband has paid via family and members of the Somalia community USD 7,500, although they have recently been told the kidnappers are demanding a second payment of USD 7,500.
“The situation is dire,” said Mohammed Abdiker, IOM’s Director of Operation and Emergencies, who recently returned from a visit to Tripoli. “The more IOM engages inside Libya, the more we learn that it is a vale of tears for many migrants. Some reports are truly horrifying and the latest reports of ‘slave markets’ for migrants can be added to a long list of outrages.”
Abdiker added that in recent months IOM staff in Libya had gained access to several detention centres, where they are trying to improve conditions. “What we know is that migrants who fall into the hands of smugglers face systematic malnutrition, sexual abuse and even murder. Last year we learned 14 migrants died in a single month in one of those locations, just from disease and malnutrition. We are hearing about mass graves in the desert.”
He said so far this year the Libyan Coast Guard and others have found 171 bodies washed up on Mediterranean shores, from migrant voyages that foundered off shore. The Coast Guard has also rescued thousands more, he added.
“Migrants who go to Libya while trying to get to Europe, have no idea of the torture archipelago that awaits them just over the border,” said Leonard Doyle, chief IOM spokesman in Geneva. “There they become commodities to be bought, sold and discarded when they have no more value.”
Doyle added: “To get the message out across Africa about the dangers, we are recording the testimonies of migrants who have suffered and are spreading them across social media and on local FM radio. Tragically the most credible messengers are migrants returning home with IOM help. Too often they are broken, brutalized and have been abused, often sexually. Their voices carry more weight than anyone else’s.”
EINDE STATEMENT IOM
AL JAZEERA
IOM: AFRICAN MIGRANTS TRADED IN LIBYA’S ”SLAVE MARKETS”
11 APRIL 2017
People are held for ransom, forced labour or sexual exploitation after being sold for up to $500, UN agency says.
Hundreds of African refugees and migrants passing through Libya are being bought and sold in modern-day slave markets before being held for ransom or used as forced labour or for sexual exploitation, survivors have told the UN’s migration agency.
The International Organization for Migration (IOM) said on Tuesday that it had interviewed West African migrants who recounted being traded in garages and car parks in the southern city of Sabha, one of Libya’s main people-smuggling centres.
| Refugees in Libya: ‘Smugglers have lost all humanity’ |
People are bought for between $200 and $500 and are held on average for two to three months, Othman Belbeisi, head of the IOM’s Libya mission, said in Geneva.
“Migrants are being sold in the market as a commodity,” he said. “Selling human beings is becoming a trend among smugglers as the smuggling networks in Libya are becoming stronger and stronger.”
The refugees and migrants – many from Nigeria, Senegal and The Gambia – are captured as they head north towards Libya’s Mediterranean coast, where some try to catch boats for Italy.
Along the way, they are prey to an array of armed groups and people-smuggling networks that often try to extort extra money in exchange for allowing them to continue.
Most of them are used as day labourers in construction or agriculture. Some are paid but others are forced to work for no money.
‘HORRIBLE STORIES’
“Over the past few days, I have discussed these stories with several who told me horrible stories.
“They all confirmed the risks of been sold as slaves in squares or garages in Sabha, either by their drivers or by locals who recruit the migrants for daily jobs in town, often in construction, and later, instead of paying them, sell their victims to new buyers.
“Some migrants – mostly Nigerians, Ghanaians and Gambians – are forced to work for the kidnappers/slave traders as guards in the ransom houses or in the ‘market’ itself.”
IOM Niger staffer
“About women, we heard a lot about bad treatment, rape and being forced into prostitution,” Belbeisi said.
The IOM said it had spoken to one Senegalese migrant who was held in a Libyan’s private house in Sabha with about 100 others, who were beaten as they called their families to ask for money for their captors.
He was then bought by another Libyan, who set a new price for his release.
Some of those who cannot pay their captors are reportedly killed or left to starve to death, the IOM said. When migrants die or are released, others are purchased to replace them.
‘Valley of tears’
The agency said migrants are buried without being identified, with families back home uncertain of their fate.
“The situation is dire,” Mohammed Abdiker, IOM’s director of operations and emergencies, who recently returned from a visit to Libya’s capital, Tripoli, said in a statement, calling Libya a “valley of tears” for many refugees and migrants.
“What we know is that migrants who fall into the hands of smugglers face systematic malnutrition, sexual abuse and even murder,” he added.
“Last year we learned 14 migrants died in a single month in one of those locations, just from disease and malnutrition. We are hearing about mass graves in the desert.”
To warn potential migrants, the IOM is spreading testimonies of victims through social media and local radio stations.
Libya is the main gateway for people attempting to reach Europe by sea, with more than 150,000 people making the crossing in each of the past three years.
So far this year an estimated 26,886 migrants have crossed to Italy, over 7,000 more than during the same period in 2016.
More than 600 are known to have died at sea, while an unknown number perish during their journey north through the desert.
EINDE BERICHT AL JAZEERA
VLUCHTELINGEN VERKOCHT OP SLAVENMARKTEN IN NIGER EN
LIBIE
11 APRIL 2017
Op slavenmarkten in Niger en Libië worden vluchtelingen gekocht en verkocht. De Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) trekt daarover de noodklok in Genève. Mensensmokkelaars drijven handel met honderden mensen, voor bedragen variërend van 200 tot 500 dollar. De slachtoffers worden maandenlang vastgehouden en gedwongen tot dwangarbeid. Niet in de laatste plaats worden ze ingezet als seksslaven of prostituees, aldus Othman Belbeisi. Belbeisi leidt de operaties van het VN-agentschap in Libië.
Libië is één van de belangrijkste vertrekplaatsen voor Afrikanen die de Middellandse Zee willen oversteken naar Europa. Het IOM heeft getuigenissen van vluchtelingen verzameld die Libië probeerden te bereiken. Ontvoerders zouden hen geld hebben afgeperst en hen hebben gefolterd. Ook zouden ze zijn gedwongen familie op te bellen om losgeld te vragen. Anderen getuigen gedwongen te zijn om op slavenmarkten te werken, of om plaatsen met losgeld te bewaken. Zij die er niet in slagen om het geld bijeen te krijgen, sterven de hongerdood. Zo behandelde een IOM-dokter een Gambiaan die nog maar 35 kilo woog.
EINDE BERICHT JOOP.NL
SCHOKKEND: SLAVENMARKT IN LIBIE OP VIDEO VASTGELEGD
14 NOVEMBER 2017
In Libië worden Afrikaanse vluchtelingen tot slaaf gemaakt en verkocht. Dat bericht kwam in april van dit jaar al naar buiten nadat de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) de noodklok luidde. Nu heeft CNN daar ook beelden van, in het geheim met mobiele telefoons opgenomen.
Nadat bekend werd dat in Libië, en ook in Niger, slavenmarkten bestonden, ging CNN op onderzoek uit en vond zo’n markt net buiten hoofdstad Tripoli. Binnen zes à zeven minuten, zag CNN een tiental mensen ‘onder de hamer’ gaan.
De videobeelden zijn overgedragen aan de Libische autoriteiten, die hebben toegezegd een onderzoek te starten. Of dat wat uithaalt, is nog maar de vraag. Een leidinggevende van het Libische anti-immigratiebureau erkent van het bestaan van de slavenmarkten te weten, hoewel hij zegt er zelf nooit een te hebben gezien.
Binnen de Europese Unie wordt al langere tijd gesproken over een vluchtelingendeal met Libië, gelijk aan de bestaande deal met Turkije. Het toestaan van zo’n deal was volgens bronnen rond de kabinetsformatie een van de breekpunten voor toenmalig coalitiekandidaat GroenLinks. In september kwam het nieuws naar buiten dat de Italiaanse geheime dienst een deal had gesloten met mensensmokkelaars in Libië om vluchtelingen, tegen alle vluchtelingenverdragen in en met alle gevolgen van dien, ervan te weerhouden de reis naar Europa te ondernemen.
Let op: de beelden kunnen als schokkend worden ervaren’
EINDE BERICHT JOOP.NL
MIGRANTEN WORDEN IN LIBIE VERKOCHT OP SLAVENMARKT
15 NOVEMBER 2017
TEKST
Moderne slavenmarkten: ze bestaan in Libië. De Amerikaanse zender CNN trok naar het Noord-Afrikaanse land en filmde er hoe jonge migranten worden verkocht aan de hoogste bieder. “Een grote gast, geschikt voor werk op het land” wordt verkocht voor 1.200 dinar, omgerekend zo’n 740 euro.
CNN kreeg in augustus een filmpje van niet al te beste kwaliteit in handen dat was opgenomen in de Libische hoofdstad Tripoli. Daarin was te zien hoe twee jonge migranten te koop worden aangeboden door mensensmokkelaars. CNN besloot om zelf ter plaatse te gaan om te achterhalen of dergelijke “slavenmarkten” een realiteit zijn in Libië.
De journaliste kreeg van haar contactpersonen te horen dat er iedere maand één of twee van dergelijke “veilingen” worden georganiseerd in Tripoli. Ze slaagde er ook in om er een bij te wonen en te filmen met verborgen camera. Op haar opnames (de foto bovenaan is een archieffoto en niét afkomstig uit de CNN-reportage) is te zien hoe twaalf vermoedelijk Nigeriaanse jongemannen per opbod worden verkocht op de binnenplaats van een woning. In enkele minuten is de zaak afgehandeld.
CNN heeft het bewijsmateriaal overgemaakt aan de Libische autoriteiten, die beloven dat ze een onderzoek zullen starten. Wat die belofte waard is, valt nog wel te bezien, want sinds de val van dictator Muanmar Kadhafi is Libië ondergedompeld in chaos. Twee autoriteiten, de GNA (Government of National Accord) in Tripoli, en een verkozen parlement en regering in het oosten van het land, eisen de macht op.
Mensensmokkelaars ontpoppen zich tot mensenhandelaars
Ieder jaar proberen tienduizenden migranten via Libië naar Europa te komen. Sinds afgelopen zomer ondersteunt de Europese Unie de Libische kustwacht bij het onderscheppen van vluchtelingenboten op de Middellandse Zee. Sindsdien is de migratiestroom tussen Libië en Italië, de voornaamste route van Afrika naar Europa, sterk afgenomen.
Maar voor de gestrande migranten is de situatie in Libië bijzonder precair. Velen worden het slachtoffer van mensensmokkel, ontvoering, marteling, verkrachting of dwangarbeid. Volgens CNN ontpoppen mensensmokkelaars zich tot moderne slavenhandelaars nu ze minder boten richting Europa kunnen sturen.
De EU kreeg gisteren nog vlijmscherpe kritiek van Zeid Ra’ad Al Hussein, de hoge VN-commissaris voor de mensenrechten. Hij verweet de EU dat ze nog niets heeft gedaan om de misbruiken in te perken. Hij noemde Europa “medeplichtig aan de onmenselijke behandeling van vluchtelingen”.
EU: “Niet de Europese acties hebben onmenselijk systeem gecreëerd”
De EU heeft vandaag gereageerd op de kritiek. “Het zijn niet de acties van de Europese Unie die een onmenselijk systeem hebben gecreëerd in Libië”, zegt woordvoerster Catherine Ray van de Europese dienst voor extern optreden (EEAS). “Integendeel: we proberen de problemen in het land op te lossen en resultaten te bereiken in een extreem moeilijke omgeving.”
Ze benadrukte dat de EU voorlopig niet van plan is om de ondersteuningsoperaties van de Libische kustwacht stop te zetten. “Dit beleid zal worden voortgezet, want daardoor kunnen we duizenden levens redden in de Libische wateren.”
“Ik deel de bezorgdheid over Libië”, reageerde Europees commissaris voor Migraties Dimitris Avramopoulos op zijn beurt. “De situatie op het terrein is akelig: mensensmokkelaars misbruiken radeloze mensen”.
Dat de EU mee aan de basis ligt van de problemen, vindt hij echter een brug te ver. “Ik wil een ding duidelijk stellen: de EU heeft een heel duidelijk standpunt ingenomen. Maar dit is geen Europees probleem, het is een globaal probleem. We moeten de internationale gemeenschap mobiliseren, en dat is wat we proberen te doen.”
EINDE BERICHT VRT.BE
[8]
NOSDENEMARKEN WIL ASIELZOEKERS BUITEN EUROPA GAAN OPVANGEN
3 JUNI 2021
Het Deense parlement heeft een wet aangenomen die het mogelijk maakt asielzoekers buiten Europa op te vangen. Denemarken zegt dat het al gesprekken voert met meerdere niet-Europese landen waar asielzoekerscentra ingericht kunnen worden.
Het is nog onduidelijk om welke landen het gaat, maar in Deense media worden onder meer Egypte, Eritrea en Ethiopië genoemd als locaties. In april liet de regering weten dicht bij een overeenkomst te zijn met Rwanda.
Het EU-land voert al een streng asielbeleid en scherpt dat met deze nieuwe wet verder aan. Migranten die zich melden aan de grens kunnen straks naar een locatie buiten Europa worden gevlogen. Als hun asielaanvraag daar wordt goedgekeurd, krijgen ze het recht om in dat gastland te blijven, maar een verblijf in Denemarken behoort niet tot de mogelijkheden.
Voorstanders van het plan hopen dat de wet bijdraagt aan het verder afremmen van migratie. “Als je asiel aanvraagt in Denemarken, weet je dat je naar een land buiten Europa wordt gestuurd”, zegt een woordvoerder van de sociaaldemocratische regeringspartij. “Dus we hopen dat mensen stoppen met het aanvragen van asiel in Denemarken.”
‘Krankzinnig en absurd’
De Europese Commissie reageert bezorgd. “Deze wet is niet mogelijk binnen de bestaande EU-regels,” zegt een woordvoerder. “Het recht op een asielaanvraag is fundamenteel in de EU. Het verwerken van asielverzoeken buiten de EU roept fundamentele vragen op over zowel toegang tot asielprocedures als het recht op bescherming voor vluchtelingen.”
Ook internationale organisaties laten zich kritisch uit over de wet. Een hoge functionaris van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR vreest voor een domino-effect. Ook andere Europese landen zouden met dergelijke wetgeving kunnen komen.
“Dit is krankzinnig en absurd”, zegt vluchtelingenorganisatie Refugees Welcome tegen persbureau AP. “Denemarken wil gewoon van vluchtelingen af.”
EINDE NOS ARTIKEL
[9]
ZIE NOOT 8
[10]
”Wil Eikelboom van de Vereniging van Asieladvocaten Nederland denkt dat het gaat om “enkele tientallen, misschien honderden kinderen”. “Maar duizenden lijkt mij niet”, zei hij op NPO Radio 1.”
NOS
KINDERPARDON OOK VOOR KINDEREN, DIE
NOOIT EEN AANVRAAG HEBBEN GEDAAN
11 FEBRUARI 2019
Kinderen die nog niet eerder aanspraak hebben gemaakt op het kinderpardon, maar wel aan de definitieve voorwaarden voldoen, mogen zich alsnog melden bij de immigratiedienst. De IND geeft hen twee weken de tijd om zich te melden.
De aanvragers kunnen zich tot 25 februari opgeven via een formulier, blijkt uit de criteria voor de overgangsregeling voor het kinderpardon die de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) heeft gepubliceerd in de Staatscourant.
“Om hoeveel nieuwe aanvragen het gaat, kunnen we niet inschatten”, zegt IND-hoofddirecteur Aly van Berckel. “Het hangt ervan af of er een groep is die eerder in aanmerking zou zijn gekomen voor de definitieve regeling, maar daar toen geen beroep op heeft gedaan. We kunnen ook niet inschatten hoeveel dat er zijn.”
Ander criterium
“Voorheen was het zo dat je geacht werd mee te werken aan je vertrek, wat niet altijd gebeurde. Het kan zijn dat deze kinderen het advies gekregen hebben geen beroep op de regeling te doen. Nu wordt het zo dat je beschikbaar moet zijn geweest voor vertrek; dat is een ander criterium. Het kan zijn dat de kinderen daardoor nu wel recht hebben op de regeling”, zegt Van Berckel.
Wil Eikelboom van de Vereniging van Asieladvocaten Nederland denkt dat het gaat om “enkele tientallen, misschien honderden kinderen”. “Maar duizenden lijkt mij niet”, zei hij op NPO Radio 1.
De groep komt in ieder geval boven op de groep van 700 kinderen waarvan al bekend was dat hun dossier opnieuw geëvalueerd zou worden. De verwachting is dat zo’n 90 procent van hen mag blijven. Omdat de ouders dan ook niet meer kunnen worden uitgezet, zal die groep uitkomen rond de 1300 kinderen en volwassenen.
Uitgezet
Kinderen binnen die groep, die enkel op grond van het zogenoemde meewerkcriterium zijn afgewezen en die op 29 januari 2019 op een voor de IND bekende plek verbleven zoals een asielcentrum, hoeven niets te doen.
Mensen die eerder zijn afgewezen en niet meer in asielzoekerscentra verblijven, maar op een onbekende plek in Nederland, worden opgeroepen zich binnen twee weken te melden. Bij hen geldt wel de voorwaarde dat ze niet langer dan drie maanden buiten beeld zijn geweest bij de instanties.
De asielzoekers die Nederland werden uit gezet in de periode dat er werd onderhandeld over verruiming van het pardon, komen definitief niet meer in aanmerking voor een verblijfsstatus: alleen wie op 29 januari in Nederland verbleef kan aanspraak maken op de nieuwe regeling.
Akkoord
Dat meer kinderen een permanente verblijfsvergunning kunnen krijgen, is het gevolg van het akkoord tussen de coalitiepartijen over een versoepeling van de pardonregeling. VVD, CDA, D66 en ChristenUnie besloten vorige maand dat er een ruime regeling komt voor ‘bestaande gevallen’ van ouders met gewortelde kinderen die eigenlijk geen recht hebben op verblijf.
Kinderen die hier langer dan 5 jaar zijn en tevergeefs asiel hebben aangevraagd, kunnen nu alsnog een aanvraag voor een verblijfsvergunning op grond van de Afsluitregeling indienen. De IND wil voor het einde van het jaar alle (her)beoordelingen hebben afgerond.
“We zullen elk dossier zorgvuldig behandelen”, stelt IND-hoofddirecteur Aly van Berckel. “Het is een hele grote klus voor de IND. Tegelijkertijd begrijpen we dat tot onzekerheid leidt bij de kinderen en de gezinnen. Daar hebben we alle begrip voor en we gaan proberen deze klus zo snel mogelijk te klaren.”
De belangrijkste voorwaarden voor een verlening van een verblijfsvergunning zijn, dat het kind:
- Op 29 januari 2019 in Nederland verbleef
- Op het moment van indiening van de oorspronkelijke aanvraag (of op enige moment tussen 1 februari 2013 en 29 januari 2019) jonger was dan 19 jaar
- Ten minste 5 jaar voor het bereiken van het 18e levensjaar een asielaanvraag heeft ingediend
- Zich niet aan Rijkstoezicht heeft onttrokken
- Zijn/haar lopende procedures intrekt bij verblijfsverlening op grond van de Afsluitingsregeling
Verder mag iemand niet de openbare orde hebben verstoord, moet er zijn meegewerkt aan het vaststellen van de identiteit en moet het kind gedurende het verblijf beschikbaar zijn geweest voor vertrek.
Het kinderpardon zelf is door het coalitie-akkoord per direct beëindigd. Vanaf nu wordt alleen aan het begin van de procedure, tot en met een eventueel hoger beroep, getoetst of er andere schrijnende omstandigheden meespelen.
De IND maakt later dit jaar bekend hoe ze dit gaan doen. De discretionaire bevoegdheid van staatssecretaris Harbers komt daarmee te vervallen.
EINDE NOS ARTIKEL