NELSON MANDELA OVERLEDEN/BRIEF VAN COR GROENENDIJK, ANTI-APARTHEIDSSTRIJDER IN NEDERLAND, AAN ZIJN KLEINKINDEREN.
Vooraf:
Geachte lezers
Naar aanleiding van het overlijden van Nelson Mandela moedig strijder tegen de apartheid,
schreef ik een artikel, waarbij ik, naast grote waardering voor zijn moed en strijdbaarheid, ook aandacht
schonk aan de schaduwzijden van zijn beleid, het neo-liberalisme in post apartheid
Zuid-Afrika en de instelling van dat wangedrocht, de Zuid Afrikaanse Waarheids en Verzoeningscommissie
Maar naast Nelson Mandela zijn er vele moedige strijders tegen de apartheid geweest, in en buiten het ANC,
die aandacht verdienen.
Sommigen heb ik in mijn artikel genoemd.
Anderen, zoals dominee Beyers Naude , wil ik alsnog noemen
Naast de directe strijders in Zuid-Afrika ook miljoenen sympathisanten over de hele wereld, van wie duizenden
hebben geparticipeerd in solidariteitsorganisaties tegen de apartheid.
Ook zij waren strijders tegen de apartheid, die grote waardering verdienen.
Een van hen is Cor Groenendijk, voormalig voorzitter van een belangrijke anti-apartheidsorganisatie
in Nederland, Kairos , Christenen tegen Apartheid.
Ik vind het een grote eer, met zijn toestemming een brief te mogen publiceren,
die hij aan zijn kleinkinderen schreef naar aanleiding van het overlijden van Nelson Mandela.
AMANDLA!!!!!!!!!!!
Vriendelijke groeten
Astrid Essed
BRIEF VAN ANTI-APARTHEIDSSTRIJDER IN NEDERLAND, COR GROENENDIJK AAN ZIJN KLEINKINDEREN
Beste Kleinkinderen,
Jullie zien nu op de TV berichten over Nelson Mandela, leider van het Afrikaans Nationaal Congres (ANC). Hij was 27 jaar in de gevangenis omdat hij zich verzette tegen het blanke minderheidsregiem in Zuid-Afrika. Vorig jaar ben ik op het Robben Eiland geweest, waar hij en andere mensen uit het verzet in Zuid-Afrika zo lang gevangen werden gehouden. De blanken noemden hun beleid van hun onmenselijke behandeling van zwarte, gekleurde en Indische mede-burgers een beleid van gescheiden of eigensoortige ontwikkeling. Machthebbers gebruiken altijd een versluierend taalgebruik.
Het bezoek bestond uit ex-gevangenen, hun familie en enkele Nederlandse mensen die solidair geweest waren met de strijd tegen de apartheid. Ik was er als oud-voorzitter van de werkgroep Kairos, Christenen tegen de apartheid. Ons bezoek werd rondgeleid, we zagen de cellen, ook de cel waar Nelson Mandela zovele jaren van zijn leven had moeten doorbrengen. We zagen de binnenplaats waar de gevangenen kalksteen in stukjes moesten hakken. Ik heb ook gezien uit de verte het huisje waar een andere verzetsheld, Robert Sobukwe van het Pan-Africanist Congres (PAC) jaren in eenzame opsluiting had moeten verblijven.
’s Avonds trachten de gevangenen elkaar kennis bij te brengen, Er werden schriftelijke cursussen gevolgd. Robben Eiland was als ware een universiteit. Dat kostte hen veel zelfoverwinning. Er zouden immers nog vele jaren van gevangenschap volgen. De blanken in Zuid-Afrika waren zo machtig, ze werden geholpen door de landen in het Westen, de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, en ook door ons land. Die landen waren bang dat Zuid-Afrika in de Communistisch (Russische) invloedssfeer zou geraken. Zij wilden de beschikking houden over de bodemschatten van Zuid-Afrika, zoals goud, kolen, uranium, enz. Ik vond dat geen rechtvaardiging voor de instandhouding van een racistisch regiem. Dat we moesten luisteren naar de Afrikaner, Dr C.F. Beyers Naudé, naar Bisschop Desmond Tutu. Wat vinden jullie daarvan?
Zeker, in die Westerse landen kwamen groepen op die protesteerden tegen de apartheid. Ik denk ook aan de Wereldraad van Kerken, die opriep voor desinvestering (terugtrekking van kapitaal), voor aandeelhoudersacties. Zo kwam ik ertoe om als gelegenheidsaandeelhouder te protesteren tegen de collaboratie van de Kon.Shell groep met dat racistische regiem. Ik bezoek nu gedetineerde mensen in ht Detentie Centrum Rotterdam. Zij weten niet voor hoe lang hun de vrijheid ontnomen zal worden. Okay, de mensonwaardige behandeling onder apartheid toen is niet gelijk aan de behandeling van uitgeprocedeerde asielzoekers nu in ons land. Maar toch, velen van hen verliezen nu soms de moed. En dan vertel ik een enkele keer over de houding van de gevangenen op Robben Eiland.
Mensen vertellen nu graag dat zij Mandela ontmoet hebben en met hem gesproken hebben. Belangrijker is natuurlijk of zij zich ingezet hebben tegen bijv. de economische samenwerking met blank Zuid-Afrika. Jarenlang heb ik met anderen geijverd dat Shell zich zou terugtrekken. Een keer was ik met anderen op een aandeelhoudersvergadering van Philips. Philips was belangrijk voor de elektronische oorlogsvoering van blank Zuid-Afrika. Eigenlijk zijn wij er te weinig aan toegekomen om uitgebreide acties tegen Philips te voeren. We waren met te weinig mensen. De Synode van de Gereformeerde kerken besloot de aandelen van Shell, Philips en Unilever te verkopen. Daar was ik blij mee. De havenstad Rotterdam wilde niet ophouden met de invoer en overslag van Zuidafrikaanse kolen. Tja, wat denken jullie daarvan?
In 1991 was ik aanwezig bij het eerste congres van het ANC in Durban. Het blanke regiem was nog aan de macht. De mensen van het ANC waren zo blij dat zij eindelijk een congres konden houden. Telkens stonden zij op en dansten zij toy-toy. Op een gegeven moment dacht ik: `Dat gaat nog lang duren. Ik ga maar naar mijn hotel en ik kom later terug”..
´s Nachts om drie uur kwam ik weer aan. Het congres was net afgelopen. Mandela en Winnie Mandela en andere belangrijke ANC-ers verlieten de zaal. Ik stond als enige blanke daar te midden van zwarte ANC-mensen. Ik bedacht hoe gemakkelijk het was om Mandela te doden. Wat zou dat een bloedbad veroorzaakt hebben. Gelukkig heeft God hem nog vele jaren gegeven. Mandela kwam naar mij toe en vroeg of hij mij kende. Ik zei dat ik hem met vele anderen gezien had op Schiphol. “Dan herinner ik mij het gezicht”, zei hij en vervolgens vroeg hij of ik in Zuid-Afrika goed werd ontvangen. Ik bedacht dat hij een roerige vergadering van ’s morgens zeg 10 uur tot ’s nachts 3 uur had voorgezeten en dat hij daarna nog de moeite nam om aan een blanke bij de uitgang te vragen of hij goed ontvangen werd.
Op de nachtelijke heenweg naar het ANC-congres begon de taxi-chauffeur, een zogenaamde kleurling,- wat een onderscheid- tegen mij te praten. Zijn zoon had geleerd voor boekhouder. Die zoon had overal gesolliciteerd, zelfs bij de politie. Maar hij kon geen baan krijgen. En toen, ja en toen had die zoon zich het leven benomen. Daar reed ik in het donker met die diep-bedroefde vader. Bij het uitstappen bedankte hij mij. Waarvoor? Ik had alleen maar geluisterd.
Bij mijn bezoek vorig jaar aan Kaapstad waren vrienden, die zich verzet hadden tegen de apartheid, heel teleurgesteld over de huidige toestand in Zuid-Afrika, er was nog zoveel armoede en er waren mensen in hogere posities die zich verrijkten. Iemand hoorde ik opmerken: “Een man als Mandela is iemand die eens in de honderd jaar optreedt”. Natuurlijk niemand van hen wilden de apartheid terug.
In 1955 werd ook door het ANC het Handvest van de Vrijheid aangenomen. Zoek dat maar eens op via google. De minerale rijkdom onder de grond, de banken en de monopolie industrie (ik vertaal o.a. de mijnen ) zullen genationaliseerd worden. Is nationalisatie nu de oplossing? Het gaat erom dat de rijkdommen van het land aan iedereen te goede moeten komen en eigenlijk vind ik dat de economische macht aan het volk toekomt, niet aan enkelingen. Wat vinden jullie daarvan? Ik wil graag met jullie daarover blijven nadenken.
Hartelijke groet
Opa