2000 JAAR GELEDEN OP WEG EN NIET WELKOM IN DE HERBERG
IN 2017 NOG STEEDS NIET WELKOM!
GEEN PLAATS IN DE HERBERG/GEEN KIND AAN DE KANT!
Lezers bijeen!
Vannacht wil ik het hebben over uitsluiting, niet gewenst zijn,
je niet gekend voelen in je waardigheid.
De aanleiding is niet ver te zoeken!
2000 jaar geleden ging een arm gezin, een man en zijn vrouw, in
verwachting, op weg in opdracht van een verre machthebber, omdat
er een volkstelling plaatsvond.
Iedereen moest terug naar zijn geboorteplaats.
Zo’n tocht was geen pretje, in die dagen, zeker niet als je
arm was en nog in verwachting ook.
Als je als man je zwangere vrouw moest beschermen tegen
de gevaren van die dagen, struikrovers en ander onheil.
Om dan eindelijk aan te komen om te horen, dat er voor jou geen
plaats was in de herberg.
Alles vol.
Lekker dan!
Waar moet mijn vrouw het Kind ter wereld brengen?
Gelukkig had er iemand compassie en bood een Stal, en
Grot, uitkomst en kon het Kind daar gebaard worden.
De rest van het Verhaal wordt met Kerstmis herdacht.
Maar wat ik nou ieder jaar zo apart vind is, dat uit dat kille
gevoel van niet gewenst zijn, je niet gekend voelen, hele
Kerstdiners worden getoverd, men zich druk maakt over
eventuele ”ruzie” ,met schoonouders en andere Familie,
over de Kalkoen, het dragen van een ”little black dress”
en meer trivialiteiten.
En begrijp mij niet verkeerd:
Een Kerstdiner, lekker eten, samen met de Familie, is leuk en
daarvan moet je ook genieten, maar even stilstaan bij waar het
eigenlijk om draait, het niet gewenst zijn en wat wij daaraan
kunnen doen, is er vaak niet bij.
En hoewel er genoeg mensen ”van goede wille” zijn, wordt dat
vaak juist op de Avond en de Dag, die dat ongewenst zijn aanklagen
, vergeten.
Bizar is dat.
En als het NIET wordt vergeten [en nu kijk ik vooral
BEPAALDE gelovigen aan] is het iets van 2000 jaar geleden.
DAT IS FOUT!
Want dat Kind van toen is ook het Kind van nu!
Het zijn de achtergestelden, de genegeerden, degenen voor wie
NU geen plaats is in de Herberg.
In Nederland.
GEEN KIND AAN DE KANT
En vanavond, vannacht, sta ik stil bij de ontwortelde kinderen,
de kinderen, die in angst leven, bij wie wordt stilgestaan
door ”Geen Kind aan de Kant”
Het gaat om vluchtelingenkinderen, van wie sommigen al jaren
in Nederland zijn, vaak hier geboren, anderen zijn korter hier.
Maar zij zijn hier!
Gekomen uit een onzekere of wanhopige situatie van armoede,
vervolging, oorlog, noem ze maar op.
Hun ouders dachten in Nederland een veilig heenkomen te
vinden, maar Mis Poes.
Bureaucratie, een misdadige ”vreemdelingen” wetgeving,
meedogenloze organisaties als de IND, Dienst Terugkeer
en Vertrek en steeds xenofober wordende Nederlandse
regeringen boren de hoop op een normaal en veilig Bestaan
de grond in.
Dag in Dag uit.
Keer op Keer.
Staan wij daar iedere dag, ieder moment, bij stil?
Neen.
Ik ook niet.
Want soms zet je het maar liever van je af.
Niet goed, maar mensen blijven mensen en daarin ben
ik geen haar beter dan zovelen.
En hoe komt het DAT we het soms van ons afzetten?
Omdat het ons dus niet overkomt.
Omdat, hoeveel we er ook over horen, lezen en zelfs over
schrijven, we vaak die vluchtelingen niet persoonlijk kennen.
En ook al kennen we ze WEL persoonlijk, WIJ
voelen hun angst niet.
WIJ weten niet, qua beleving, wat het betekent, iedere avond weer
te gaan slapen met het gevoel:
Morgen gebeurt het misschien.
Komen ze ons halen.
Ligt ons leven aan diggelen.
Ik heb in een documentaire over de Dienst Terugkeer en Vertrek bijna
LETTERLIJK een medewerker tegen een oude Armeense vrouw met
een rollator horen zeggen:
”We gaan niet nog een operatie afwachten”
Ze moest zich maar in Armenie laten opereren.
Hoe het haar dan verder zou vergaan?
Dat zal de Dienst Terugkeer en Vertrek een zorg zijn!
Luister het maar af op Youtube.com
Titel
”Het is uw land”
Ik wist niet wat ik hoorde
En ik kende die verhalen toch echt wel.
Terug naar de kinderen en hun ouders van ”Geen Kind aan de Kant”
De Verhalen over de angst, onzekerheid en kille bureaucratie zijn legio
Ook de onderzoeken door deskundigen, wat dit met kinderen [en hun ouders
natuurlijk] doet
En toch blijft dit onrecht doorgaan en ziet dit xenofobe kabinet Rutte
III geen aanleiding het Kinderpardon, dat in de praktijk niet werkt,
te verruimen.
BAH!
AARDIG OF NIET/NIETS MEE TE MAKEN/GAAT HIER OM RECHTEN!
Deze praktijken zijn niet alleen mensonterend, kinderen [en hun ouders]
hebben het RECHT op veiligheid, een normaal bestaan, te worden
gevrijwaard van armoede [allemaal mooie beginselverklaringen
in de Internationale Verdragen]
En in dit verband wil ik graag wijzen op een vaker voorkomende misvatting,
die tot teleurstelling in zich afkeren van vluchtelingen kan leiden
[heb het zelf bij sommige vluchtelingenwerkers gezien]
Kijk, mensen zijn mensen en daartussen zitten aardige en minder aardige.
Dat geldt ook ons, niet vluchtelingen en ook voor vluchtelingen.
Nu gebeurt het vaak -en dat is heel menselijk- dat men er -onbewust
of bewust- vanuit gaat dat vluchtelingen, die zijn gevlucht voor oorlog
en andere ellende of vluchtelingen, die hier dreigen te worden uitgezet,
niet alleen zielig, maar ook aardig zijn.
Omdat men met ze meeleeft, solidair is, en dat doe je nu eenmaal
eerder met mensen, die je aardig vindt.
Niet fair misschien, maar zo werkt het, vaak [niet altijd] wel.
Maar natuurlijk IS niet iedere vluchteling, IS niet ieder kind aardig en we
HOEVEN ook niet iedere vluchteling, jong of oud, aardig te vinden om
toch solidair te zijn.
Persoonlijk vind ik sommige kinderen vervelend en irritant en andere
weer aardig, maar dat doet er niet toe.
Aardig of niet, zij hebben RECHTEN.
En om die RECHTEN gaat het hier.
Die moeten we [vind ik] verdedigen om deze wereld eerlijker en leefbaarder
te maken.
Daarom heb ik vannacht de moeite genomen, dit stuk te schrijven en
met jullie te delen.
Om tussen die Kerstdiners en straks oliebollen en champagne de rechten
te blijven verdedigen van hen, die dat allemaal NIET hebben.
Het Kind van 2000 jaar geleden en de ontwortelde Vluchtelingenkinderen
van nu staan dichter bij elkaar dan menigeen zou denken.
En wat is nu een verschil van 2000 jaar in de Geschiedenis der Mensheid?
Angst, leed, compassie, solidariteit, uitsluiting en afwijzing, het is
van alle tijden.
Aan ons om het verschil te blijven maken.
Vrolijke en Bezinnende Kerstdagen.
Astrid Essed