FEMME FATALE
DE CARRIEREVROUW
DE HUISVROUW
DE OUDERWETSE VUILNISBAK WAARIN DE COLUMN ”BIJLMERBOX
BABY’S VAN HADJAR BENMILOUD THUISHOORT
BIJLMERBOXBABY’S/ARROGANTE, RACISTISCHE EN
MINDERWAARDIGE COLUMN/INGEZONDEN STUK AAN METRO
EN REACTIE OP FACEBOOK METRO
INLEIDING
Naar aanleiding van de in dagblad de Metro gepubliceerde column
,vanwege het ronduit arrogante, racistische en minderwaardige karakter van die column.
Benmiloud schreef over tienermoederschap, waarbij zij zich in
Ze deed voorkomen, alsof tienermoederschap alleen in de Bijlmer
Het racistische karakter bleek uit haar viseren van een specifieke
groep tienermoeders, Afro Caraibische meisjes, waarbij zij zich,
zoals gezegd, zeer denigrerend en vooroordelenbevestigend uitliet.
En arrogant was het ook
Ik citeer Benmiloud:
Denkt zij soms meer of beter te zijn dan deze meisjes?
vermeld.
En geheel onderaan het Ingezonden stuk, dat ik naar de Metro
heb gestuurd.
Een blad als de Metro, dat dagelijks door miljoenen mensen
gelezen wordt, heeft een verantwoordelijkjheid, dergelijke
racistische, beledigende en vooroordelenbevestigende artikelen
niet te publiceren.
van Benmiloud
Astrid Essed
AAN DE REDACTIE VAN DE METRO
Onderwerp
COLUMN:
BIJLMERBOXBABY’S
Geachte Redactie
Hierbij doe ik u mijn commentaar toekomen
op de in uw blad gepubliceerde column
”Bijlmerboxbaby’s” van Hadjar Benmiloud
Deze column vind ik in drie woorden arrogant, racistisch
en minderwaardig en ik reken het uw blad zwaar aan, dat u
een dergelijk stuk pulp hebt gepubliceerd.
Ziehier mijn commentaar:
BIJLMERBOXBABY’S/ARROGANTE, RACISTISCHE
EN MINDERWAARDIGE COLUMN
OF
Ik heb mevrouw Benmiloud ook via haar Facebookadres
aangeschreven.
Vriendelijke groeten en van harte beterschap gewenst in de
keuze van uw publicaties.
Astrid Essed
Amsterdam
INGEZONDEN STUK AAN METRO
COLUMN BIJLMERBOXBABIES ARROGANT EN RACISTISCH
Ingezonden stuk
Geachte Redactie,
De in uw blad gepubliceerde column ”Bijlmerboxbaby’s”
van Hadjar Benmiloud is ronduit racistisch en arrogant.
De problematiek rond tienermoeders brengt ze terug tot
denigrerend taalgebruik als ”Bijlmerboxbaby’s”, die
belangrijke ”accesoires” zouden zijn, termen als
”poepmachines”, ”rammelende eierstokken”
en het kwalificeren van tienermoeders als
”arm, dom barmokkel” vullen haar column.
Nog los van het denigrerend taalgebruik is het racistisch,
omdat zij slechts een bepaalde doelgroep viseert:
Afro Caraibische meisjes, terwijl zij ten onrechte doet
voorkomen alsof tienermoederschap een specifiek
probleem is in de Bijlmer, wat aantoonbaar onjuist is.
Ook druipt de arrogantie er vanaf.
Berniloud claimt zo’n meisje mee naar haar huis
te willen nemen om haar [ik citeer haar] ”onder een dekentje te stoppen en uit te leggen, hoe de wereld werkt”
Van iedere bescheidenheid en reflectie ontbloot.
Ook stelt Benmiloud op geen enkele wijze de oorzaken
van de complexe problematiek rond het tienermoederschap,
dat internationaal speelt, aan de orde.
Een blad als de Metro, dat dagelijks door miljoenen
mensen wordt gelezen, dient geen podium
te bieden aan dergelijke stemmingmakende’
en vooroordelenbevestigde schrijfsels.
Astrid Essed
Amsterdam
COLUMN HADJAR BENMILOUD
LINK
METRO
BIJLMERBOXBABY’S
HADJAR BENMILOUD
22 MAART 2015
TEKST
Waargebeurd verhaal. In een zekere Amsterdamse poptempel staat een meisje achter de bar dat onlangs is bevallen van haar eerste kind. Iedereen daar weet dat, maar niemand weet van wie haar hummel is… want ze heeft met precies àl haar collega’s geslapen afgelopen zomer omdat ze “al jaren” een kinderwens had. “Dan maar condooms doorprikken” lacht ze. Ze is negentien. Ze woont in de Bijlmer. En ze was de laatste van haar vriendinnen zonder “een kind van d’r zelf.” Bijlmerboxbaby’s zijn belangrijke accessoires, heb ik ontdekt. Met sociale media als smeltkroes van culturen kun je nu namelijk op de hoogte zijn van de modetrends uit elk postcodegebied. Bijlmermeisjes jubelen met kiekjes en hartjes op Instagram over het “lenen van hun dushi neefje” en paraderen ermee door de buurt alsof ze het zelf bij elkaar hebben gepaard – het kind als een huisdier met overgewicht onder hun okseltasarmpjes klemmend alsof het hèn moet opvrolijken, in plaats van andersom. Baby’s en billen zijn er blijkbaar het bestaansrecht van de vrouw. Naast Beyoncé, natuurlijk. “Arm, dom, barmokkel” denk ik -zelfverklaard feminist- per ongeluk terwijl ik zoetjes naar haar iPhone-camerarol glimlach. “Je leven had zoveel beter kunnen zijn als je de wereld niet zou opzadelen met de zoveelste poepmachine.”
Idealisme maakt kortzichtig en arrogant, dat weet ik ook wel. Voor iedere “mooie nieuwe wereld” worden concentratiekampen opgericht, voor elke “sprong” in de evolutie een ras uitgeroeid, en voor alle goede doelen ergens bonussen uitgekeerd aan de verkeerde personen. Feministen zijn hier geen uitzondering op en ontpoppen zich soms stiekem tot de grootste vrouwenhaters die het altijd beter denken te weten dan “aanrechtvrouwtjes.” De feministische twintigers van nú hebben het daarom liever over ingesleten stereotypen en dingen waar we onszelf de schuld van kunnen geven, in plaats van elkaar. Maar ja, ga iemand maar eens vragen naar haar eigen hokjesgedrag. Ik durf niet. Maar als de stereotypering in bepaalde wijken en sociale klassen -de Bijlmer is heus geen reservaat- betekent dat een meisje pas een vrouw is wanneer ze een kind heeft gebaard, pas succesvol is wanneer haar baby kleine merkgympies draagt en pas geslaagd is in de liefde wanneer haar vriend komt aanzetten met een Gucci-luiertas, dan lijken die vrouwen èn kinderen me toch verschrikkelijk onvrij en ongelukkig. Alsof je niets meer bent dan een setje billen onder twee rammelende eierstokken. Ik zou dat barmeisje zó graag meenemen naar mijn huis, onder een dekentje stoppen en uitleggen hoe de wereld werkt. Met mijn ideale feminisme zou ik haar dan opnieuw kunnen opvoeden tot volwassen zelfstandige vrouw. Ach, had ik zelf maar zo’n handig baby-ding om dat mee te doen.
