FEMME FATALE
DE CARRIEREVROUW
DE HUISVROUW
DE OUDERWETSE VUILNISBAK WAARIN DE COLUMN ”BIJLMERBOX
BABY’S VAN HADJAR BENMILOUD THUISHOORT
Hoewel de column van Hadjar Benmiloud ”Bijlmerboxbaby’s”
te vies is om met een tang aan te pakken, laat staan
om het te becommentarieren, waag ik toch maar een poging.
Want hoewel sommige voortbrengsels van echte of vermeende ”columnisten”
zo minderwaardig en beneden alle peil zijn, dat ze geen aandacht
of reactie verdienen, zijn ze helaas wel vaak terug te vinden in kranten met een
grote oplage, waardoor ze een groot publiek bereiken en dus
niet te negeren zijn.
Zo ook met de Metro column van Hadjar Benmiloud
”Bijlmerboxbaby’s” [1].
De hele column is, onder het mom van een ”protest tegen
vrouwenonderdrukking en stereotypering” [2], een opeenhoping
van arrogantie, discriminerend en racistisch taalgebruik,
waarbij ”trappen naar onderen” centraal staat.
Het thema waarover geschreven wordt heet ”tienermoeders”
Althans, dat wordt, al lezende, duidelijk.
Tegenover deze doelgroep bedient Benmiloud zich van kwalificaties als
meisjes, die ”even condooms doorprikken’.
Ze noemt hun kinderen ”Bijlmerboxbaby’s” die ”belangrijke accessoires” zijn
In de belevingswereld van Benmiloud ”paraderen ze door de buurt”
met hun kinderen als”poepmachines” en ”huisdieren met overgewicht”
En natuurlijk is de gewraakte tienermoeder een ”arm, dom barmokkel”,
met ”rammelende eierstokken” ‘[3]
Ach ja, en dan herinnert Benmiloud de lezers er op de valreep aan, dat de
Bijlmer ”geen reservaat” is [4]
De arrogantie druipt er bovendien vanaf.
Ik citeer
”Ik zou dat barmeisje zó graag meenemen naar mijn huis, onder een dekentje stoppen en uitleggen hoe de wereld werkt. Met mijn ideale feminisme zou ik haar dan opnieuw kunnen opvoeden tot volwassen zelfstandige vrouw.”
Wie is Hadjar Benmiloud.
Denkt zij beter te zijn dan deze meisjes?
Bah!
TIENERMOEDERS
Veel weerlegging behoeft dit schotschrift niet eens.
Benmiloud doet, alsof het verschijnsel ”tienermoederschap” specifiek
voor ”de Bijlmer” is, terwijl het overal in Nederland voorkomt, [5]
Ze doet impliciet voorkomen, alsof alle niet westerse allochtone meisjes
in de Bijlmer tienermoeders zijn, wat aperte nonsens is en discriminerend
voor de wijk ”Zuid-Oost” [Bijlmer], zowel de meisjes zelf.
En daarbij, wie geeft haar het recht, zich zo denigrerend over
deze tienermoeders uit te laten.
Het verschijnsel ”tienermoederschap” heeft een aantal sociaal-
maatschappelijke oorzaken, die ik hier niet ga bespreken, maar aangezien
het om mensen gaat is respect op zijn plaats.
Geen dedain.
RACISME EN STEREOTYPERING
De weerzinwekkende stereotypering, waarvan Benmioud zich bedient,
heb ik al genoemd
Nogmaals:
”Bijlmerboxbaby’s”
”poepmachines”
”huisdieren met overgewicht”
‘arm, dom barmokkel”
”rammelende eierstokken” [6]
Dat zijn niet alleen denigrerende en zeer vrouwonvriendelijke
kwalificaties, het is nog racistisch ook.
Benmiloud heeft het over een welbepaalde, allochtone, groep,
die als minderwaardig, bijna als dieren [huisdieren met
overgewicht] worden neergezet.
Dat een dergelijk minderwaardig stuk wordt gepubliceerd in een blad
als de Metro, vind ik een grof schandaal.
EPILOOG
Natuurlijk is het verschijnsel ”tienermoederschap” een probleem.
Maar dat laat zich noch alleen verklaren door een op jonge
leeftijd geuite kinderwens, noch is dit verschijnsel gebonden aan
specifieke bevolkingsgroepen of komt het alleen in bepaalde
wijken voor.
Deze tienermoeders hebben, net als alle meisjes en vrouwen,
hun eigen dromen.
Misschien willen ze wel ”femme fatale” zijn, of carrierevrouw,
of een huisvrouw met een gelukkig gezinsleven.
Maakt niet uit.
In dit stadium van hun leven is het anders gelopen.
Een racistische en arrogante houding tegenover deze meisjes,
waarbij begrippen als ”rammelende eierstokken”
Bijlmerboxbaby’s, ”huisdieren met overgewicht” en
”arm, dom barmokkel” worden gebruikt door Benmiloud
en co, is niet alleen onbeschaafd maar weinig solidair.
Tienermoeders verdienen steun, geen racistische trappen na.
Astrid Essed
[1]
METRO
BIJLMERBOXBABY’S
HADJAR BENMILOUD
22 MAART 2015
[2]
”Maar als de stereotypering in bepaalde wijken en sociale klassen -de Bijlmer is heus geen reservaat- betekent dat een meisje pas een vrouw is wanneer ze een kind heeft gebaard, pas succesvol is wanneer haar baby kleine merkgympies draagt en pas geslaagd is in de liefde wanneer haar vriend komt aanzetten met een Gucci-luiertas, dan lijken die vrouwen èn kinderen me toch verschrikkelijk onvrij en ongelukkig”
…….
……..
” Ik zou dat barmeisje zó graag meenemen naar mijn huis, onder een dekentje stoppen en uitleggen hoe de wereld werkt.”
METRO
BIJLMERBOXBABY’S
HADJAR BENMILOUD
22 MAART 2015
[3]
METRO
BIJLMERBOXBABY’S
HADJAR BENMILOUD
22 MAART 2015
[4]
”de Bijlmer is heus geen reservaat”
METRO
BIJLMERBOXBABY’S
HADJAR BENMILOUD
22 MAART 2015
[5]
TIENERMOEDERS EN JONGE MOEDERS IN ZUID HOLLAND ZUID
ONDERZOEKCENTRUM DRECHTSTEDEN
FENRUARI 2011
[6]
METRO
BIJLMERBOXBABY’S
HADJAR BENMILOUD
22 MAART 2015
COLUMN HADJAR BENMILOUD
LINK
METRO
BIJLMERBOXBABY’S
HADJAR BENMILOUD
22 MAART 2015
TEKST
Waargebeurd verhaal. In een zekere Amsterdamse poptempel staat een meisje achter de bar dat onlangs is bevallen van haar eerste kind. Iedereen daar weet dat, maar niemand weet van wie haar hummel is… want ze heeft met precies àl haar collega’s geslapen afgelopen zomer omdat ze “al jaren” een kinderwens had. “Dan maar condooms doorprikken” lacht ze. Ze is negentien. Ze woont in de Bijlmer. En ze was de laatste van haar vriendinnen zonder “een kind van d’r zelf.” Bijlmerboxbaby’s zijn belangrijke accessoires, heb ik ontdekt. Met sociale media als smeltkroes van culturen kun je nu namelijk op de hoogte zijn van de modetrends uit elk postcodegebied. Bijlmermeisjes jubelen met kiekjes en hartjes op Instagram over het “lenen van hun dushi neefje” en paraderen ermee door de buurt alsof ze het zelf bij elkaar hebben gepaard – het kind als een huisdier met overgewicht onder hun okseltasarmpjes klemmend alsof het hèn moet opvrolijken, in plaats van andersom. Baby’s en billen zijn er blijkbaar het bestaansrecht van de vrouw. Naast Beyoncé, natuurlijk. “Arm, dom, barmokkel” denk ik -zelfverklaard feminist- per ongeluk terwijl ik zoetjes naar haar iPhone-camerarol glimlach. “Je leven had zoveel beter kunnen zijn als je de wereld niet zou opzadelen met de zoveelste poepmachine.”
Idealisme maakt kortzichtig en arrogant, dat weet ik ook wel. Voor iedere “mooie nieuwe wereld” worden concentratiekampen opgericht, voor elke “sprong” in de evolutie een ras uitgeroeid, en voor alle goede doelen ergens bonussen uitgekeerd aan de verkeerde personen. Feministen zijn hier geen uitzondering op en ontpoppen zich soms stiekem tot de grootste vrouwenhaters die het altijd beter denken te weten dan “aanrechtvrouwtjes.” De feministische twintigers van nú hebben het daarom liever over ingesleten stereotypen en dingen waar we onszelf de schuld van kunnen geven, in plaats van elkaar. Maar ja, ga iemand maar eens vragen naar haar eigen hokjesgedrag. Ik durf niet. Maar als de stereotypering in bepaalde wijken en sociale klassen -de Bijlmer is heus geen reservaat- betekent dat een meisje pas een vrouw is wanneer ze een kind heeft gebaard, pas succesvol is wanneer haar baby kleine merkgympies draagt en pas geslaagd is in de liefde wanneer haar vriend komt aanzetten met een Gucci-luiertas, dan lijken die vrouwen èn kinderen me toch verschrikkelijk onvrij en ongelukkig. Alsof je niets meer bent dan een setje billen onder twee rammelende eierstokken. Ik zou dat barmeisje zó graag meenemen naar mijn huis, onder een dekentje stoppen en uitleggen hoe de wereld werkt. Met mijn ideale feminisme zou ik haar dan opnieuw kunnen opvoeden tot volwassen zelfstandige vrouw. Ach, had ik zelf maar zo’n handig baby-ding om dat mee te doen.
