[80]
FASCISTENKABINET/AANVAL OP VRIJE PERS
ASTRID ESSED
3 JUNI 2024
[81]
HUFFINGTON POST
TEN STEPS TO CLOSE DOWN AN OPEN SOCIETY
NAOMI WOLF
24 APRIL 2007
It is very difficult and arduous to create and sustain a democracy — but history shows that closing one down is much simpler. You simply have to be willing to take the 10 steps.
Last autumn, there was a military coup in Thailand. The leaders of the coup took a number of steps, rather systematically, as if they had a shopping list. In a sense, they did. Within a matter of days, democracy had been closed down: the coup leaders declared martial law, sent armed soldiers into residential areas, took over radio and TV stations, issued restrictions on the press, tightened some limits on travel, and took certain activists into custody.
They were not figuring these things out as they went along. If you look at history, you can see that there is essentially a blueprint for turning an open society into a dictatorship. That blueprint has been used again and again in more and less bloody, more and less terrifying ways. But it is always effective. It is very difficult and arduous to create and sustain a democracy – but history shows that closing one down is much simpler. You simply have to be willing to take the 10 steps.
As difficult as this is to contemplate, it is clear, if you are willing to look, that each of these 10 steps has already been initiated today in the United States by the Bush administration.
Because Americans like me were born in freedom, we have a hard time even considering that it is possible for us to become as unfree – domestically – as many other nations. Because we no longer learn much about our rights or our system of government – the task of being aware of the constitution has been outsourced from citizens’ ownership to being the domain of professionals such as lawyers and professors – we scarcely recognise the checks and balances that the founders put in place, even as they are being systematically dismantled. Because we don’t learn much about European history, the setting up of a department of “homeland” security – remember who else was keen on the word “homeland” – didn’t raise the alarm bells it might have.
It is my argument that, beneath our very noses, George Bush and his administration are using time-tested tactics to close down an open society. It is time for us to be willing to think the unthinkable – as the author and political journalist Joe Conason, has put it, that it can happen here. And that we are further along than we realise.
Conason eloquently warned of the danger of American authoritarianism. I am arguing that we need also to look at the lessons of European and other kinds of fascism to understand the potential seriousness of the events we see unfolding in the US.
1 Invoke a terrifying internal and external enemy
After we were hit on September 11 2001, we were in a state of national shock. Less than six weeks later, on October 26 2001, the USA Patriot Act was passed by a Congress that had little chance to debate it; many said that they scarcely had time to read it. We were told we were now on a “war footing”; we were in a “global war” against a “global caliphate” intending to “wipe out civilisation”. There have been other times of crisis in which the US accepted limits on civil liberties, such as during the civil war, when Lincoln declared martial law, and the second world war, when thousands of Japanese-American citizens were interned. But this situation, as Bruce Fein of the American Freedom Agenda has noted, is unprecedented: all our other wars had an endpoint, so the pendulum was able to swing back toward freedom; this war is defined as open-ended in time and without national boundaries in space – the globe itself is the battlefield. “This time,” Fein says, “there will be no defined end.”
Creating a terrifying threat – hydra-like, secretive, evil – is an old trick. It can, like Hitler’s invocation of a communist threat to the nation’s security, be based on actual events (one Wisconsin academic has faced calls for his dismissal because he noted, among other things, that the alleged communist arson, the Reichstag fire of February 1933, was swiftly followed in Nazi Germany by passage of the Enabling Act, which replaced constitutional law with an open-ended state of emergency). Or the terrifying threat can be based, like the National Socialist evocation of the “global conspiracy of world Jewry”, on myth.
It is not that global Islamist terrorism is not a severe danger; of course it is. I am arguing rather that the language used to convey the nature of the threat is different in a country such as Spain – which has also suffered violent terrorist attacks – than it is in America. Spanish citizens know that they face a grave security threat; what we as American citizens believe is that we are potentially threatened with the end of civilisation as we know it. Of course, this makes us more willing to accept restrictions on our freedoms.
2 Create a gulag
Once you have got everyone scared, the next step is to create a prison system outside the rule of law (as Bush put it, he wanted the American detention centre at Guantánamo Bay to be situated in legal “outer space”) – where torture takes place.
At first, the people who are sent there are seen by citizens as outsiders: troublemakers, spies, “enemies of the people” or “criminals”. Initially, citizens tend to support the secret prison system; it makes them feel safer and they do not identify with the prisoners. But soon enough, civil society leaders – opposition members, labour activists, clergy and journalists – are arrested and sent there as well.
This process took place in fascist shifts or anti-democracy crackdowns ranging from Italy and Germany in the 1920s and 1930s to the Latin American coups of the 1970s and beyond. It is standard practice for closing down an open society or crushing a pro-democracy uprising.
With its jails in Iraq and Afghanistan, and, of course, Guantánamo in Cuba, where detainees are abused, and kept indefinitely without trial and without access to the due process of the law, America certainly has its gulag now. Bush and his allies in Congress recently announced they would issue no information about the secret CIA “black site” prisons throughout the world, which are used to incarcerate people who have been seized off the street.
Gulags in history tend to metastasise, becoming ever larger and more secretive, ever more deadly and formalised. We know from first-hand accounts, photographs, videos and government documents that people, innocent and guilty, have been tortured in the US-run prisons we are aware of and those we can’t investigate adequately.
But Americans still assume this system and detainee abuses involve only scary brown people with whom they don’t generally identify. It was brave of the conservative pundit William Safire to quote the anti-Nazi pastor Martin Niemöller, who had been seized as a political prisoner: “First they came for the Jews.” Most Americans don’t understand yet that the destruction of the rule of law at Guantánamo set a dangerous precedent for them, too.
By the way, the establishment of military tribunals that deny prisoners due process tends to come early on in a fascist shift. Mussolini and Stalin set up such tribunals. On April 24 1934, the Nazis, too, set up the People’s Court, which also bypassed the judicial system: prisoners were held indefinitely, often in isolation, and tortured, without being charged with offences, and were subjected to show trials. Eventually, the Special Courts became a parallel system that put pressure on the regular courts to abandon the rule of law in favour of Nazi ideology when making decisions.
3 Develop a thug caste
When leaders who seek what I call a “fascist shift” want to close down an open society, they send paramilitary groups of scary young men out to terrorise citizens. The Blackshirts roamed the Italian countryside beating up communists; the Brownshirts staged violent rallies throughout Germany. This paramilitary force is especially important in a democracy: you need citizens to fear thug violence and so you need thugs who are free from prosecution.
The years following 9/11 have proved a bonanza for America’s security contractors, with the Bush administration outsourcing areas of work that traditionally fell to the US military. In the process, contracts worth hundreds of millions of dollars have been issued for security work by mercenaries at home and abroad. In Iraq, some of these contract operatives have been accused of involvement in torturing prisoners, harassing journalists and firing on Iraqi civilians. Under Order 17, issued to regulate contractors in Iraq by the one-time US administrator in Baghdad, Paul Bremer, these contractors are immune from prosecution
Yes, but that is in Iraq, you could argue; however, after Hurricane Katrina, the Department of Homeland Security hired and deployed hundreds of armed private security guards in New Orleans. The investigative journalist Jeremy Scahill interviewed one unnamed guard who reported having fired on unarmed civilians in the city. It was a natural disaster that underlay that episode – but the administration’s endless war on terror means ongoing scope for what are in effect privately contracted armies to take on crisis and emergency management at home in US cities.
Thugs in America? Groups of angry young Republican men, dressed in identical shirts and trousers, menaced poll workers counting the votes in Florida in 2000. If you are reading history, you can imagine that there can be a need for “public order” on the next election day. Say there are protests, or a threat, on the day of an election; history would not rule out the presence of a private security firm at a polling station “to restore public order”.
4 Set up an internal surveillance system
In Mussolini’s Italy, in Nazi Germany, in communist East Germany, in communist China – in every closed society – secret police spy on ordinary people and encourage neighbours to spy on neighbours. The Stasi needed to keep only a minority of East Germans under surveillance to convince a majority that they themselves were being watched.
In 2005 and 2006, when James Risen and Eric Lichtblau wrote in the New York Times about a secret state programme to wiretap citizens’ phones, read their emails and follow international financial transactions, it became clear to ordinary Americans that they, too, could be under state scrutiny.
In closed societies, this surveillance is cast as being about “national security”; the true function is to keep citizens docile and inhibit their activism and dissent.
5 Harass citizens’ groups
The fifth thing you do is related to step four – you infiltrate and harass citizens’ groups. It can be trivial: a church in Pasadena, whose minister preached that Jesus was in favour of peace, found itself being investigated by the Internal Revenue Service, while churches that got Republicans out to vote, which is equally illegal under US tax law, have been left alone.
Other harassment is more serious: the American Civil Liberties Union reports that thousands of ordinary American anti-war, environmental and other groups have been infiltrated by agents: a secret Pentagon database includes more than four dozen peaceful anti-war meetings, rallies or marches by American citizens in its category of 1,500 “suspicious incidents”. The equally secret Counterintelligence Field Activity (Cifa) agency of the Department of Defense has been gathering information about domestic organisations engaged in peaceful political activities: Cifa is supposed to track “potential terrorist threats” as it watches ordinary US citizen activists. A little-noticed new law has redefined activism such as animal rights protests as “terrorism”. So the definition of “terrorist” slowly expands to include the opposition.
6 Engage in arbitrary detention and release
This scares people. It is a kind of cat-and-mouse game. Nicholas D Kristof and Sheryl WuDunn, the investigative reporters who wrote China Wakes: the Struggle for the Soul of a Rising Power, describe pro-democracy activists in China, such as Wei Jingsheng, being arrested and released many times. In a closing or closed society there is a “list” of dissidents and opposition leaders: you are targeted in this way once you are on the list, and it is hard to get off the list.
In 2004, America’s Transportation Security Administration confirmed that it had a list of passengers who were targeted for security searches or worse if they tried to fly. People who have found themselves on the list? Two middle-aged women peace activists in San Francisco; liberal Senator Edward Kennedy; a member of Venezuela’s government – after Venezuela’s president had criticised Bush; and thousands of ordinary US citizens.
Professor Walter F Murphy is emeritus of Princeton University; he is one of the foremost constitutional scholars in the nation and author of the classic Constitutional Democracy. Murphy is also a decorated former marine, and he is not even especially politically liberal. But on March 1 this year, he was denied a boarding pass at Newark, “because I was on the Terrorist Watch list”.
“Have you been in any peace marches? We ban a lot of people from flying because of that,” asked the airline employee.
“I explained,” said Murphy, “that I had not so marched but had, in September 2006, given a lecture at Princeton, televised and put on the web, highly critical of George Bush for his many violations of the constitution.”
“That’ll do it,” the man said.
Anti-war marcher? Potential terrorist. Support the constitution? Potential terrorist. History shows that the categories of “enemy of the people” tend to expand ever deeper into civil life.
James Yee, a US citizen, was the Muslim chaplain at Guantánamo who was accused of mishandling classified documents. He was harassed by the US military before the charges against him were dropped. Yee has been detained and released several times. He is still of interest.
Brandon Mayfield, a US citizen and lawyer in Oregon, was mistakenly identified as a possible terrorist. His house was secretly broken into and his computer seized. Though he is innocent of the accusation against him, he is still on the list.
It is a standard practice of fascist societies that once you are on the list, you can’t get off.
7 Target key individuals
Threaten civil servants, artists and academics with job loss if they don’t toe the line. Mussolini went after the rectors of state universities who did not conform to the fascist line; so did Joseph Goebbels, who purged academics who were not pro-Nazi; so did Chile’s Augusto Pinochet; so does the Chinese communist Politburo in punishing pro-democracy students and professors.
Academe is a tinderbox of activism, so those seeking a fascist shift punish academics and students with professional loss if they do not “coordinate”, in Goebbels’ term, ideologically. Since civil servants are the sector of society most vulnerable to being fired by a given regime, they are also a group that fascists typically “coordinate” early on: the Reich Law for the Re-establishment of a Professional Civil Service was passed on April 7 1933.
Bush supporters in state legislatures in several states put pressure on regents at state universities to penalise or fire academics who have been critical of the administration. As for civil servants, the Bush administration has derailed the career of one military lawyer who spoke up for fair trials for detainees, while an administration official publicly intimidated the law firms that represent detainees pro bono by threatening to call for their major corporate clients to boycott them.
Elsewhere, a CIA contract worker who said in a closed blog that “waterboarding is torture” was stripped of the security clearance she needed in order to do her job.
Most recently, the administration purged eight US attorneys for what looks like insufficient political loyalty. When Goebbels purged the civil service in April 1933, attorneys were “coordinated” too, a step that eased the way of the increasingly brutal laws to follow.
8 Control the press
Italy in the 1920s, Germany in the 30s, East Germany in the 50s, Czechoslovakia in the 60s, the Latin American dictatorships in the 70s, China in the 80s and 90s – all dictatorships and would-be dictators target newspapers and journalists. They threaten and harass them in more open societies that they are seeking to close, and they arrest them and worse in societies that have been closed already.
The Committee to Protect Journalists says arrests of US journalists are at an all-time high: Josh Wolf (no relation), a blogger in San Francisco, has been put in jail for a year for refusing to turn over video of an anti-war demonstration; Homeland Security brought a criminal complaint against reporter Greg Palast, claiming he threatened “critical infrastructure” when he and a TV producer were filming victims of Hurricane Katrina in Louisiana. Palast had written a bestseller critical of the Bush administration.
Other reporters and writers have been punished in other ways. Joseph C Wilson accused Bush, in a New York Times op-ed, of leading the country to war on the basis of a false charge that Saddam Hussein had acquired yellowcake uranium in Niger. His wife, Valerie Plame, was outed as a CIA spy – a form of retaliation that ended her career.
Prosecution and job loss are nothing, though, compared with how the US is treating journalists seeking to cover the conflict in Iraq in an unbiased way. The Committee to Protect Journalists has documented multiple accounts of the US military in Iraq firing upon or threatening to fire upon unembedded (meaning independent) reporters and camera operators from organisations ranging from al-Jazeera to the BBC. While westerners may question the accounts by al-Jazeera, they should pay attention to the accounts of reporters such as the BBC’s Kate Adie. In some cases reporters have been wounded or killed, including ITN’s Terry Lloyd in 2003. Both CBS and the Associated Press in Iraq had staff members seized by the US military and taken to violent prisons; the news organisations were unable to see the evidence against their staffers.
Over time in closing societies, real news is supplanted by fake news and false documents. Pinochet showed Chilean citizens falsified documents to back up his claim that terrorists had been about to attack the nation. The yellowcake charge, too, was based on forged papers.
You won’t have a shutdown of news in modern America – it is not possible. But you can have, as Frank Rich and Sidney Blumenthal have pointed out, a steady stream of lies polluting the news well. What you already have is a White House directing a stream of false information that is so relentless that it is increasingly hard to sort out truth from untruth. In a fascist system, it’s not the lies that count but the muddying. When citizens can’t tell real news from fake, they give up their demands for accountability bit by bit.
9 Dissent equals treason
Cast dissent as “treason” and criticism as “espionage’. Every closing society does this, just as it elaborates laws that increasingly criminalise certain kinds of speech and expand the definition of “spy” and “traitor”. When Bill Keller, the publisher of the New York Times, ran the Lichtblau/Risen stories, Bush called the Times’ leaking of classified information “disgraceful”, while Republicans in Congress called for Keller to be charged with treason, and rightwing commentators and news outlets kept up the “treason” drumbeat. Some commentators, as Conason noted, reminded readers smugly that one penalty for violating the Espionage Act is execution.
Conason is right to note how serious a threat that attack represented. It is also important to recall that the 1938 Moscow show trial accused the editor of Izvestia, Nikolai Bukharin, of treason; Bukharin was, in fact, executed. And it is important to remind Americans that when the 1917 Espionage Act was last widely invoked, during the infamous 1919 Palmer Raids, leftist activists were arrested without warrants in sweeping roundups, kept in jail for up to five months, and “beaten, starved, suffocated, tortured and threatened with death”, according to the historian Myra MacPherson. After that, dissent was muted in America for a decade.
In Stalin’s Soviet Union, dissidents were “enemies of the people”. National Socialists called those who supported Weimar democracy “November traitors”.
And here is where the circle closes: most Americans do not realise that since September of last year – when Congress wrongly, foolishly, passed the Military Commissions Act of 2006 – the president has the power to call any US citizen an “enemy combatant”. He has the power to define what “enemy combatant” means. The president can also delegate to anyone he chooses in the executive branch the right to define “enemy combatant” any way he or she wants and then seize Americans accordingly.
Even if you or I are American citizens, even if we turn out to be completely innocent of what he has accused us of doing, he has the power to have us seized as we are changing planes at Newark tomorrow, or have us taken with a knock on the door; ship you or me to a navy brig; and keep you or me in isolation, possibly for months, while awaiting trial. (Prolonged isolation, as psychiatrists know, triggers psychosis in otherwise mentally healthy prisoners. That is why Stalin’s gulag had an isolation cell, like Guantánamo’s, in every satellite prison. Camp 6, the newest, most brutal facility at Guantánamo, is all isolation cells.)
We US citizens will get a trial eventually – for now. But legal rights activists at the Center for Constitutional Rights say that the Bush administration is trying increasingly aggressively to find ways to get around giving even US citizens fair trials. “Enemy combatant” is a status offence – it is not even something you have to have done. “We have absolutely moved over into a preventive detention model – you look like you could do something bad, you might do something bad, so we’re going to hold you,” says a spokeswoman of the CCR.
Most Americans surely do not get this yet. No wonder: it is hard to believe, even though it is true. In every closing society, at a certain point there are some high-profile arrests – usually of opposition leaders, clergy and journalists. Then everything goes quiet. After those arrests, there are still newspapers, courts, TV and radio, and the facades of a civil society. There just isn’t real dissent. There just isn’t freedom. If you look at history, just before those arrests is where we are now.
10 Suspend the rule of law
The John Warner Defense Authorization Act of 2007 gave the president new powers over the national guard. This means that in a national emergency – which the president now has enhanced powers to declare – he can send Michigan’s militia to enforce a state of emergency that he has declared in Oregon, over the objections of the state’s governor and its citizens.
Even as Americans were focused on Britney Spears’s meltdown and the question of who fathered Anna Nicole’s baby, the New York Times editorialised about this shift: “A disturbing recent phenomenon in Washington is that laws that strike to the heart of American democracy have been passed in the dead of night … Beyond actual insurrection, the president may now use military troops as a domestic police force in response to a natural disaster, a disease outbreak, terrorist attack or any ‘other condition’.”
Critics see this as a clear violation of the Posse Comitatus Act – which was meant to restrain the federal government from using the military for domestic law enforcement. The Democratic senator Patrick Leahy says the bill encourages a president to declare federal martial law. It also violates the very reason the founders set up our system of government as they did: having seen citizens bullied by a monarch’s soldiers, the founders were terrified of exactly this kind of concentration of militias’ power over American people in the hands of an oppressive executive or faction.
Of course, the United States is not vulnerable to the violent, total closing-down of the system that followed Mussolini’s march on Rome or Hitler’s roundup of political prisoners. Our democratic habits are too resilient, and our military and judiciary too independent, for any kind of scenario like that.
Rather, as other critics are noting, our experiment in democracy could be closed down by a process of erosion.
It is a mistake to think that early in a fascist shift you see the profile of barbed wire against the sky. In the early days, things look normal on the surface; peasants were celebrating harvest festivals in Calabria in 1922; people were shopping and going to the movies in Berlin in 1931. Early on, as WH Auden put it, the horror is always elsewhere – while someone is being tortured, children are skating, ships are sailing: “dogs go on with their doggy life … How everything turns away/ Quite leisurely from the disaster.”
As Americans turn away quite leisurely, keeping tuned to internet shopping and American Idol, the foundations of democracy are being fatally corroded. Something has changed profoundly that weakens us unprecedentedly: our democratic traditions, independent judiciary and free press do their work today in a context in which we are “at war” in a “long war” – a war without end, on a battlefield described as the globe, in a context that gives the president – without US citizens realising it yet – the power over US citizens of freedom or long solitary incarceration, on his say-so alone.
That means a hollowness has been expanding under the foundation of all these still- free-looking institutions – and this foundation can give way under certain kinds of pressure. To prevent such an outcome, we have to think about the “what ifs”.
What if, in a year and a half, there is another attack – say, God forbid, a dirty bomb? The executive can declare a state of emergency. History shows that any leader, of any party, will be tempted to maintain emergency powers after the crisis has passed. With the gutting of traditional checks and balances, we are no less endangered by a President Hillary than by a President Giuliani – because any executive will be tempted to enforce his or her will through edict rather than the arduous, uncertain process of democratic negotiation and compromise.
What if the publisher of a major US newspaper were charged with treason or espionage, as a rightwing effort seemed to threaten Keller with last year? What if he or she got 10 years in jail? What would the newspapers look like the next day? Judging from history, they would not cease publishing; but they would suddenly be very polite.
Right now, only a handful of patriots are trying to hold back the tide of tyranny for the rest of us – staff at the Center for Constitutional Rights, who faced death threats for representing the detainees yet persisted all the way to the Supreme Court; activists at the American Civil Liberties Union; and prominent conservatives trying to roll back the corrosive new laws, under the banner of a new group called the American Freedom Agenda. This small, disparate collection of people needs everybody’s help, including that of Europeans and others internationally who are willing to put pressure on the administration because they can see what a US unrestrained by real democracy at home can mean for the rest of the world.
We need to look at history and face the “what ifs”. For if we keep going down this road, the “end of America” could come for each of us in a different way, at a different moment; each of us might have a different moment when we feel forced to look back and think: that is how it was before – and this is the way it is now.
“The accumulation of all powers, legislative, executive, and judiciary, in the same hands … is the definition of tyranny,” wrote James Madison. We still have the choice to stop going down this road; we can stand our ground and fight for our nation, and take up the banner the founders asked us to carry.
END
From “The End of America: A Letter of Warning to a Young Patriot,” Chelsea Green Publishing, Sept 2007
[82]
NEDERLAND RECHTSSTAAT.NL
STAATSNOODRECHT BESCHERMT TEGEN BETUURLIJK MISBRUIK
VAN (ASIEL) RECHT. MITS DE KAMER EN DE RECHTER HUN WERK DOEN
16 SEPTEMBER 2024
Nog geen drie maanden na haar aantreden als minister van Asiel en Migratie ligt Marjolein Faber op ramkoers met de rechtsstaat. Op 13 september kondigde Faber aan dat ze een asielcrisis wil uitroepen om gebruik te kunnen maken van het noodrecht van de Vreemdelingenwet. Op grond van dit noodrecht kan Faber het recht op gezinshereniging beperken en asielverlening voor onbeperkte duur beëindigen om zo vorm te geven aan ‘het strengste asielbeleid ooit’.
Een staatsnoodrechtelijk perspectief op dit voornemen is geboden. Kan dit zomaar? Is het staatsnoodrecht hiervoor bedoeld? Hebben de Tweede Kamer en de rechter hier nog iets over te zeggen? Wat leert de staatsnoodrechtelijke geschiedenis ons over dit soort kunstgrepen?
Allereerst iets over het doel en het belang van het staatsnoodrecht, gevolgd door enkele voorbeelden van misbruik van noodrecht. Daarna ga ik in de op de kwestie zelf.
Het doel van het staatsnoodrecht is de bescherming van de democratische rechtsstaat tegen bestuurlijk machtsmisbruik in tijden van nood. Wie aanvaardt dat de kerntaak van de staat het bieden van veiligheid is aanvaardt dat het bestuur het voorrecht (prerogatief) toekomt om in geval van nood naar eigen inzicht te beoordelen hoe die veiligheid het beste kan worden geboden. Dit prerogatief wordt in onze moderne democratische rechtsstaat met enig argwaan bekeken: het kan de rechtszekerheid ondermijnen, werkt machtsmisbruik in de hand, doorbreekt het beginsel van checks and balances enzovoorts. Die argwaan is terecht, want er zijn genoeg voorbeelden waarin de toepassing van noodrecht uit is gelopen op een langdurige of permanente wijziging van normaal recht en schending van (grond)rechten. Denk bijvoorbeeld aan de Patriot Act, die de Amerikaanse overheid na 9/11 meer dan een decennium in staat stelde om haar burgers onbegrensd af te luisteren, of het langdurig gebruik van noodrecht om autoritaire regimes te stutten zoals de Egyptische president Moebarak en zijn Nationaal Democratische Partij dertig jaar lang hebben gedaan. Tenslotte is het veelvuldige gebruik van noodrecht in de vooroorlogse Weimar-republiek een voor de hand liggend voorbeeld van het ontwrichtende effect dat misbruik van noodrecht op een democratische rechtsstaat kan hebben.
Wanneer direct na het aantreden van een ‘extraparlementair’ kabinet dat gekenmerkt wordt door een radicaal-rechtse meerderheid en interne onenigheid, blijk wordt gegeven van opportuun gebruik van noodrecht om beleid te kunnen doorvoeren, dienen we waakzaam en scherp te zijn.
Hoe doen we dat? Door de Kamer en de rechter aan het werk te zetten. Zij zullen zich moeten bekwamen in de werking van het staatsnoodrecht om er voor zorgen dat het op de juiste manier wordt begrepen en toegepast zodat het kan doen wat het moet doen: de democratische rechtsstaat beschermen. Daarbij zijn de onderstaande punten van belang. Ik werk deze punten eerst kort uit; daarna verbind ik ze met het ministeriële voornemen om een asielcrisis uit te roepen teneinde noodrecht te kunnen gebruiken en buitenwettelijk asielbeleid te forceren.
Ten eerste geldt dat het staatsnoodrecht materieel gezien draait om het begrip ‘buitengewone omstandigheden’. Dit begrip is de juridische definitie van nood (vlg. HR 18 maart 2022, Avondklok-arrest). Er is sprake van een buitengewone omstandigheid als aan twee criteria is voldaan: 1) er is sprake van een bedreiging van een vitaal belang, en 2) normaalrechtelijke bevoegdheden volstaan niet om deze bedreiging af te wenden.
Ten tweede geldt dat het staatsnoodrecht procedureel gezien op verschillende manieren kan worden toegepast, namelijk – kort gezegd – middels inwerkingstelling bij koninklijk besluit of vormvrij. Toepassing van inwerking te stellen noodrecht vereist dat de regering een koninklijk besluit neemt op grond waarvan de benodigde noodregeling in werking wordt gesteld. Als dit besluit is genomen, wordt onverwijld een wetsvoorstel aan de Tweede Kamer gezonden omtrent het voortduren van de werking van het noodrecht dat bij het koninklijk besluit in werking is gesteld. Als de Staten-Generaal het wetsvoorstel verwerpen, wordt het betreffende noodrecht onverwijld buiten werking gesteld.
Ten derde was het uitgangspunt in de staatsnoodrechtelijke jurisprudentie dat het bestaan van de nood en de juistheid van de gekozen noodmaatregel een kwestie van beleid is. De rechter kon een noodmaatregel alleen verbindende kracht ontzeggen indien de noodzaak van de noodmaatregel niet aanwezig kon zijn geweest (HR 30 oktober 1946, NJ 1946, 737). Naar de moderne opvatting van de rechterlijke evenredigheidtoets zal de rechter echter ook de geschiktheid, noodzakelijkheid en evenwichtigheid van de noodmaatregel in zijn toets moeten betrekken (ABRvS, ECLI:NL:RVS:2022:285).
In deze zaak betekent een en ander concreet het volgende.
Het noodrecht van art. 110 Vreemdelingenrecht, waar de minister zich onder meer op beroept voor haar maatregelen, is in werking te stellen noodrecht. Daardoor is er eerst een koninklijk besluit van de regering nodig waarin staat dat het met oog op de asielcrisis noodzakelijk is om te beschikken over de buitengewone bevoegdheid om het recht op gezinshereniging te beperken en asielverlening voor onbeperkte duur te beëindigen. Ook zal daarin worden vermeld dat het noodzakelijk is dat om die reden art. 111 Vreemdelingenwet in werking wordt gesteld. Art. 111 Vreemdelingenwet bepaalt dat voor het geval van buitengewone omstandigheden bij AMvB regels kunnen worden gesteld die afwijken van hfd. 1 t/m 7 Vreemdelingenwet. Voor de goede orde: dat betreft nagenoeg de hele Vreemdelingenwet, op hfd. 8 (algemene en strafbepalingen) en hfd. 9 (overgangs- en slotbepalingen) na. Dat heeft de bedenkelijke consequentie dat wanneer er op grond van art. 111 Vreemdelingenwet noodrecht wordt toegepast, in het geheel niet meer hoeft te worden aangesloten bij het kader van de Vreemdelingenwet. Dat is opmerkelijk en uitzonderlijk, want het is heel goed mogelijk en gebruikelijk om in noodregelgeving te preciseren van welke bepalingen afgeweken kan worden zonder meteen de hele wet zelf overboord te gooien. In het kader van de huidige moderniseringsexercitie van het staatsnoodrecht die door het ministerie van Justitie en Veiligheid is geïnitieerd, verdient het aanbeveling om hier nog eens goed naar te kijken.
Wanneer het koninklijk besluit is genomen moet onverwijld een wetsvoorstel over het voortduren van de inwerkingstelling van art. 111 Vreemdelingenwet naar de Tweede Kamer worden gestuurd. Er is geen jurisprudentie over wat ‘onverwijld’ inhoudt en uit de wetgevingsgeschiedenis van de invoeringswet Coördinatiewet uitzonderingstoestanden blijkt geen verduidelijking. Het betekent in ieder geval niet per definitie ‘gelijktijdig’- en dat is in dit verband zorgelijk. Als de minister betoogt dat ‘onverwijld’ een bepaalde duur vergt, een paar dagen bijvoorbeeld, kunnen er intussen allerhande, mogelijk niet terug te draaien maatregelen genomen worden omdat alle voorschriften van de Vreemdelingenwet buiten spel zijn gezet. De Tweede Kamer dient er dus op te hameren dat het wetsvoorstel wordt ingediend overeenkomstig de termijn die zij relateert aan het begrip ‘onverwijld’.
Dan de essentiële vraag of er juridisch sprake is van een buitengewone omstandigheid. De buitengewone omstandigheid is de toepassingsdrempel van het staatsnoodrecht: alleen wanneer sprake is van een bedreiging van een vitaal belang en ontoereikendheid van normale bevoegdheden, kan noodrecht worden uitgeoefend. De vitale belangen die in het Nederlandse veiligheidsbeleid worden onderscheiden zijn de economische veiligheid, territoriale veiligheid, internationale rechtsorde en stabiliteit, sociale en politieke stabiliteit, ecologische veiligheid en fysieke veiligheid.
De minister zal dus moeten motiveren welk vitaal belang bedreigd wordt door gezinshereniging en asielverlening. Dat is vooralsnog niet duidelijk. De minister zal de bedreiging niet alleen moeten concretiseren om de Tweede Kamer te overtuigen, maar ook om aan te tonen dat het normale recht niet volstaat om de asielcrisis te bezweren. Daarbij is niet relevant of de dreiging voorzien of onvoorzien is, zoals recentelijk is beweerd – integendeel. Dit stel ik hier expliciet omdat ook voorziene noodsituaties waarop de wetgever om welke reden dan ook niet met wetgeving heeft geanticipeerd, een buitengewone omstandigheid kunnen vormen. Geen enkele situatie kan van het begrip buitengewone omstandigheid worden uitgesloten. Dat biedt nu juist de juridische flexibiliteit die de wetgever in 1997 bewust heeft gezocht bij de totstandkoming van de Coördinatiewet uitzonderingstoestanden, die uitvoering geeft aan het constitutionele noodrecht van art. 103 Grondwet en daarmee het geraamte van het staatsnoodrechtelijke bestel vorm geeft. De staatsnoodrechtelijke vraag is dus niet of de noodsituatie voorzienbaar was en de overheid hier op opportunistische wijze haar eigen crisis creëert, maar of de noodsituatie een vitaal belang bedreigt, én of deze bedreiging kan worden afgewend met normale bevoegdheden.
Dit brengt mij bij het tweede criterium van de buitengewone omstandigheid: de ontoereikendheid van normale bevoegdheden. Anders gezegd: biedt het normale recht bevoegdheden om gezinshereniging te beperken en asielverlening te beëindigen? Let wel: het normale recht betreft niet alleen de Vreemdelingenwet, maar ook andere wet- en regelgeving, waaronder de wetgevingsprocedure van de Grondwet die het mogelijk maakt voor de wetgever om al dan niet op grond van delegatie bestaande wet- en regelgeving te wijzigen. We zullen moeten afwachten wat de asielcrisis volgens de minister precies inhoudt, maar m.i. kan in dit geval wel betoogd worden dat reguliere wijziging van de Vreemdelingenwet ook een manier is om tot strenger asielbeleid te komen.
De twee criteria van de buitengewone omstandigheid weerspiegelen het centrale uitgangspunt van het staatsnoodrecht: de toepassing van noodrecht moet altijd evenredig zijn. Het eerste criterium (de vraag naar het bestaan van de bedreiging van een vitaal belang) reflecteert de vraag naar proportionaliteit. Het tweede criterium (de vraag naar ontoereikendheid van normale bevoegdheden) reflecteert de vraag naar subsidiariteit. Indien beide vragen met ‘ja’ kunnen worden beantwoord, is de toepassing van noodrecht evenredig en dus rechtmatig. Moet één van de vragen met ‘nee’ worden beantwoord, is er geen sprake van een buitengewone omstandigheid en is toepassing van noodrecht onrechtmatig.
Zowel de Kamer als de rechter dienen de twee criteria van de buitengewone omstandigheid ten grondslag te leggen aan hun beoordeling van de rechtsstatelijkheid c.q. rechtmatigheid van de door het bestuur voorgelegde noodmaatregel – i.c. de gebruikmaking van het noodrecht van de Vreemdelingenwet. Daarbij geldt dat de Kamer meer ruimte heeft om het bestaan van de nood te betwisten dan de rechter. Het zwaartepunt ligt in eerste instantie dus bij de Kamer die minister Faber kritisch zal moeten bevragen op de aanwezigheid van de nood. Indien de Kamer niet overtuigd is van het bestaan van de nood, meer specifiek een bedreiging van een vitaal belang, zal ze het wetsvoorstel tot voortduren van de inwerkingstelling van art. 111 Vreemdelingenwet moeten afkeuren.
Als de Kamer dat niet doet, zal er ongetwijfeld een burger of instantie beroep aantekenen tegen een besluit dat uitvoering geeft aan de noodmaatregelen die minister Faber wil toepassen. Het is dan aan de rechter om de grondslag van dat besluit – te weten de inwerkingstelling van art. 111 Vreemdelingenwet – te toetsen op evenredigheid. In de eerder genoemde Avondklok-zaak hebben zowel het Hof als de Hoge Raad laten zien dat gedegen te doen.
De systematiek van het staatsnoodrecht heeft ten doel de democratische rechtsstaat te beschermen tegen bestuurders die in het noodrecht een uitgelezen kans lezen om parlementaire waarborgen te omzeilen en buitenwettelijk beleid door te voeren. De Tweede Kamer móet nu haar tanden laten zien. Als ze dat niet doet, lonkt bestuurlijk misbruik van een veelheid aan noodwetgeving op allerhande beleidsterreinen en loopt de democratische rechtsstaat gevaar.
EINDE
[83]
When Adolf Hitler took power in 1933, the Nazis controlled less than three percent of Germany’s 4,700 papers.
The elimination of the German multi-party political system brought about the demise of hundreds of newspapers produced by outlawed political parties. It also allowed the state to seize the printing plants and equipment of the Communist and Social Democratic Parties, which were often turned over directly to the Nazi Party. In the following months, the Nazis established control or exerted influence over independent press organs.”
HOLOCAUST ENCYCLOPEDIA
ESTABLISHING CONTROL OF THE PRESS
When Adolf Hitler took power in 1933, the Nazis controlled less than three percent of Germany’s 4,700 papers.
The elimination of the German multi-party political system brought about the demise of hundreds of newspapers produced by outlawed political parties. It also allowed the state to seize the printing plants and equipment of the Communist and Social Democratic Parties, which were often turned over directly to the Nazi Party. In the following months, the Nazis established control or exerted influence over independent press organs.
During the first weeks of 1933, the Nazi regime deployed the radio, press, and newsreels to stoke fears of a pending “Communist uprising,” then channeled popular anxieties into political measures that eradicated civil liberties and democracy. SA (Storm Troopers) and members of the Nazi elite paramilitary formation, the SS, took to the streets to brutalize or arrest political opponents and incarcerate them in hastily established detention centers and concentration camps. Nazi thugs broke into opposing political party offices, destroying printing presses and newspapers.
Sometimes using holding companies to disguise new ownership, executives of the Nazi Party-owned publishing house, Franz Eher, established a huge empire that drove out competition and purchased newspapers at below-market prices. Some independent newspapers, particularly conservative newspapers and non-political illustrated weeklies, accommodated to the regime through self-censorship or initiative in dealing with approved topics.
“Aryanization”Click here to copy a link to this section
Through measures to “Aryanize” businesses, the regime also assumed control of Jewish-owned publishing companies, notably Ullstein and Mosse.
Ullstein, which published the well-known Berlin daily the Vossische Zeitung, was the largest publishing house company in Europe by 1933, employing 10,000 people. In 1933, German officials forced the Ullstein family to resign from the board of the company and, a year later, to sell the company assets.
Owners of a worldwide advertising agency, the Mosse family owned and published a number of major liberal papers much hated by the Nazis, including the Berlin Tageblatt; the Mosse family fled Germany the day after Hitler took power. Fearing imprisonment or death, reputable journalists also began to flee the country in large numbers. German non-Jewish newspaper owners replaced them in part with ill-trained and inexperienced amateurs loyal to the Nazi Party, as well as with skilled and veteran journalists prepared to collaborate with the regime in order to maintain and even enhance their careers.
The Propaganda Ministry and the Reich Press ChamberClick here to copy a link to this section
The Propaganda Ministry, through its Reich Press Chamber, assumed control over the Reich Association of the German Press, the guild which regulated entry into the profession. Under the new Editors Law of October 4, 1933, the association kept registries of “racially pure” editors and journalists, and excluded Jews and those married to Jews from the profession. Propaganda Ministry officials expected editors and journalists, who had to register with the Reich Press Chamber to work in the field, to follow the mandates and instructions handed down by the ministry. In paragraph 14 of the law, the regime required editors to omit anything “calculated to weaken the strength of the Reich abroad or at home.”
The Propaganda Ministry aimed further to control the content of news and editorial pages through directives distributed in daily conferences in Berlin and transmitted via the Nazi Party propaganda offices to regional or local papers. Detailed guidelines stated what stories could or could not be reported and how to report the news. Journalists or editors who failed to follow these instructions could be fired or, if believed to be acting with intent to harm Germany, sent to a concentration camp. Rather than suppressing news, the Nazi propaganda apparatus instead sought to tightly control its flow and interpretation and to deny access to alternative sources of news.
Toward the End of World War IIClick here to copy a link to this section
By 1944, a shortage of newspaper and ink forced the Nazi government to limit all newspapers first to eight, then four, and finally, two pages. Of the 4,700 newspapers published in Germany when the Nazis took power in 1933, no more that 1,100 remained. Approximately half were still in the hands of private or institutional owners, but these newspapers operated in strict compliance with government press laws and published material only in accordance with directives issued by the Ministry of Propaganda. While the circulation of these newspapers was approximately 4.4 million, the circulation of the 325 newspapers and their multiple regional editions owned by the Nazi Party was 21 million. Many of these newspapers continued to publish until the end of the war.
Upon occupying Germany, Allied authorities shut down and confiscated presses owned by Nazi Party organs. The last surviving German radio station, located in Flensberg, near the Danish border, made its final broadcast in the name of the National Socialist state on May 9, 1945. After reporting the news of the unconditional capitulation of German forces to the Allies, it went off the air.
After the WarClick here to copy a link to this section
In the postwar US occupation zone of Germany, the military administration believed that the reestablishment of a free press was vital to the denazification and reeducation of Germans, and essential to the creation of democracy in Germany. Therefore, the first German newspaper approved for publication by the US military high command appeared on January 24, 1945, in Aachen, three months after the US forces captured the city.
Among those tried by the Allies as major war criminals at the International Military Tribunal in Nuremberg were Hans Fritzsche, head of the Radio Division of the Propaganda Ministry, and Julius Streicher, editor of Der Stürmer.
‘Rijkspresident Von Hindenburg kondigt de volgende ochtend de Rijksdagbrandverordening af. Deze legt de basis voor een dictatuur. De burgerrechten van de Duitse bevolking worden ingeperkt. Vrijheid van meningsuiting is niet langer vanzelfsprekend en de politie kan willekeurig huizen doorzoeken en mensen arresteren. De politieke tegenstanders van de nazi’s zijn nu vogelvrij.
ANNE FRANK STICHTING
DUITSLAND 133: VAN DEMOCRATIE NAAR DICTATUUR
”Hitler gaf vanaf 30 januari 1933 als rijkskanselier leiding aan een coalitieregering van de NSDAP en de Deutschnationale Volkspartei. Hij is dus niet direct door het Duitse volk gekozen als president, maar werd wel op een legale manier benoemd als het hoofd van de Duitse regering. Dat hij zich als benoemd rijkskanselier nuttig zou maken voor de conservatieven bleek een vergissing.
Binnen enkele maanden hadden de nationaal-socialisten alle macht in handen en zuiverden ze politieke tegenstanders. Het Duitse parlement werd namelijk in 1933 in brand gestoken. Hitler gebruikte het moment als aanleiding om de grondrechten in te perken en alle macht naar zich toe te trekken”
HOE HITLER 90 JAAR GELEDEN DANZIJ DE DEMOCRATIE
EEN DICTATUUR KON STICHTEN
30 JANUARI 2023
Op 30 januari 1933, vandaag negentig jaar geleden, kwam Adolf Hitler in Duitsland aan de macht. Hij werd benoemd tot rijkskanselier, het hoofd van de Duitse regering. De democratie bracht hem in positie om een dictatuur te vestigen. Hoe lukte hem dit?
Hitlers weg naar de macht startte in de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). Als twintiger vocht hij mee in deze oorlog, die Duitsland verloor. Hij voelde zich – net als veel Duitsers – vernederd door de zware eisen van de overwinnaars.
De Duitsers moesten van de overwinnende landen herstelbetalingen doen, grondgebied afstaan en de industrie en het leger verkleinen. De herstelbetalingen waren voor de Duitse naoorlogse economie een enorme kostenpost.
Na de Eerste Wereldoorlog trok Hitler de aandacht met zijn felle speeches en uitvoerige redes. Daarmee wist hij slim in te spelen op de grote onvrede onder de Duitse bevolking. Die kwam voort uit de slechte toestand van de economie door onder meer de herstelbetalingen.
Steeds meer mensen sloten zich daarom aan bij de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij van Hitler, die verbetering beloofde. Hitlers volgers noemden zichzelf nationaalsocialisten. De afkorting ‘nazi’ komt daarvandaan.
Hitler probeerde tien jaar voor hij rijkskanselier werd al een staatsgreep te plegen. Dat was in 1923. De jonge, democratische, naoorlogse Duitse Republiek van Weimar was wankel. Vanuit München wilde Hitler de regering in Berlijn ten val brengen.
Die couppoging staat bekend als de Bierkellerputsch, omdat Hitler en zijn aanhangers zich verzamelden in de kelder van een biercafé. De poging mislukte door ingrijpen van de politie en het leger. Als straf moest Hitler de cel in.
Toen Hitler in de gevangenis zat, werkte hij aan zijn boek Mein Kampf (mijn strijd). Een deel van zijn antisemitische gedachtegoed wordt hierin uiteengezet. Hitler geloofde in een niet bestaand Joods complot (de Protocollen van de wijzen van Sion), waarin werd beschreven hoe Joden de wereld in hun macht zouden willen krijgen.
Bovendien waren de Joden volgens Hitler ook verantwoordelijk voor het vernederende Duitse verlies in de Eerste Wereldoorlog. Hitler vond het Germaanse ras superieur aan alle andere rassen.
Nadat hij was vrijgekomen, verspreidde Hitler zijn ideeën op bijeenkomsten waar zijn volgers massaal samenkwamen. De nazi’s bewandelden vanaf dat moment de legale weg voor machtsovername, namelijk via verkiezingen.
De partij was aanvankelijk nog verboden, maar Hitler kon in sommige deelstaten vrijelijk speechen. Veel mensen voelden zich aangetrokken tot zijn woorden en partij. De nazileiders waren jong en fris. Hitler oogde voor hen als een sterke leider.
Hitlers partij speelde met beloftes en nationalistische propaganda in op de slechte economie. Hij beloofde verbetering, werkgelegenheid en een uitweg uit de armoede. Veel mensen hadden er wel oren naar. Daar kwam de wereldwijde economische recessie van eind jaren twintig nog bovenop. Het land werd geteisterd door hoge inflatie, grote werkloosheid en vooral grote onvrede onder de bevolking.
Het bleken de ideale omstandigheden voor Hitler om zijn nazipartij groot te maken en dankzij een gesmeerde propagandamachine aan de macht te komen. De strategie werkte; de NSDAP groeide uit tot de grootste partij.
Bij de verkiezingen van 1928 kreeg de NSDAP nog geen miljoen stemmen. In 1930 was het met ruim zes miljoen stemmen al de één na grootste partij en in 1932 werd het de grootste partij. Miljoenen Duitsers stemden op Adolf Hitler.
De NSDAP maakte in de verkiezingsstrijd goed gebruik van moderne propaganda methoden. Met massabijeenkomsten, radio-uitzendingen, kranten en pamfletten overtuigden de nazi’s de bevolking.
Hoewel Hitler populair was onder het volk, wist hij de aparte verkiezingen voor de rijkspresident van 1932 niet te winnen van de stokoude conservatief Paul von Hindenburg. Von Hindenburg werd in 1932 herkozen met 53 procent van de stemmen. Hitler behaalde 37 procent.
Op 30 januari 1933 werd Hitler tot rijkskanselier benoemd. De conservatieve elite – de grondbezitters in Pruisen en de grootindustriëlen – wilde Hitler echter aan de macht helpen. Deze elite zette rijkspresident Paul von Hindenburg onder druk om Hitler te benoemen als rijkskanselier en hoopte hem voor het eigen karretje te spannen.
Hitler gaf vanaf 30 januari 1933 als rijkskanselier leiding aan een coalitieregering van de NSDAP en de Deutschnationale Volkspartei. Hij is dus niet direct door het Duitse volk gekozen als president, maar werd wel op een legale manier benoemd als het hoofd van de Duitse regering. Dat hij zich als benoemd rijkskanselier nuttig zou maken voor de conservatieven bleek een vergissing.
Binnen enkele maanden hadden de nationaal-socialisten alle macht in handen en zuiverden ze politieke tegenstanders. Het Duitse parlement werd namelijk in 1933 in brand gestoken. Hitler gebruikte het moment als aanleiding om de grondrechten in te perken en alle macht naar zich toe te trekken. Een Nederlandse communist, Marinus van der Lubbe, werd veroordeeld voor de brandstichting.
Een jaar later overleed Paul von Hindenburg, waarop Hitler naast rijkskanselier ook de functie van president op zich nam. Die functie schafte hij meteen ook weer af, want Hitler benoemde zichzelf tot Führer van het Duitse Rijk. Hij werd de absolute leider en dictator van Duitsland. Zijn autoriteit had geen tegengewicht. De rassenwetten, de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust waren het gevolg.
[84]
ZIE NOTEN 18 T/M 21
[85]
ZIE NOTEN 68 T/M 74
[86]
”Want wat een dieptepunt hebben we bereikt in onze Nederlandse
parlementaire geschiedenis, dat glashard mensen, die gevlucht zijn
voor oorlog en geweld zo ongeveer de schuld krijgen van het nieuwe kabinet
van alle problemen en dingen die niet goed gaan in Nederland en alleen
omdat mensen een crisis ervaren.
[1.00] Ja, mensen zijn jarenlang opgehitst tegen asielzoekers.”
BIJDRAGE ESTHER OUWEHAND AAN DE ALGEMENE POLITIEKE BESCHOUWINGEN 2024
[ESTHER OUWEHAND, PARTIJ VOOR DE DIEREN]
”Voorzitter:
De mate van beschaving kan je afmeten aan hoe de samenleving
omgaat met de meest kwetsbaren”
Dit hebben wij eh vaak uitgelegd toen mensen aan ons vroegen
jaren geleden van ”Waarom is er een Partij voor de Dieren nodig?”
Nou, toen zeiden we ”als je met de meest kwetsbaren in je
samenleving zo hardvochtig omgaat, dan betekent dat meestal niet
veel goeds voor de anderen.” [0.23]
En we hebben hem op een gegeven moment niet meer gebruikt, want
Dat eh ja…..had het zo vaak gezegd en op een gegeven moment wil
je weer [?] eens iets anders [0.29]
[0.30]
Maar toen ik me aan het voorbereiden was op dit debat dacht ik
”hij moet toch weer van stal” ”hij moet toch weer van stal”
Want wat een dieptepunt hebben we bereikt in onze Nederlandse
parlementaire geschiedenis, dat glashard mensen, die gevlucht zijn
voor oorlog en geweld zo ongeveer de schuld krijgen van het nieuwe kabinet
van alle problemen en dingen die niet goed gaan in Nederland en alleen
omdat mensen een crisis ervaren.
[1.00] Ja, mensen zijn jarenlang opgehitst tegen asielzoekers.
En het opvangen van mensen, die hulp nodig hebben …een kwestie van
beschaving en dat vraagt ook iets van een samenleving.
Dus dat moet je goed organiseren.
Maar als je dan kijkt naar wat er de afgelopen jaren, decennia, is
gesaboteerd om een goeie opvang van mensen, die hulp nodig hebben, mogelijk te maken, om te zorgen, dat we goed kunnen samenleven.
Dat we als samenleving dat kleine offer ook kunnen brengen.
Dat we zeggen:”ja, dat doen we”
[1.35]
”Want als wij in de problemen zouden zijn gekomen, dan hadden
we het ook fijn gevonden als we ergens werden opgevangen.” [1.40]
Er is bezuinigd op de IND.
Opvanglocaties gesloten.
Taallessen gesaboteerd.
En van oudsher zijn het nooit de rijke wijken geweest waar mensen
werden opgevangen.
Altijd in de arme volksbuurten waar al problemen waren.
Ja, en als je dan concludeert we gaan lekker die asielzoekers als
zondebok gebruiken en dan ook nog wijzen naar problemen op
de woningmarkt, in de zorg, in het onderwijs waar ook overal de vieze
vingerafdrukken van de VVD aanzitten [2.12].
Want laten we eerlijk zijn:
VVD heeft jarenlang geregeerd en dit kabinet is een club vol
geradicaliseerde VVD’ers en CDA’ers [2.24]
Dan ken je toch weinig schaamte als je daar kwetsbare mensen
de schuld van geeft?
En het liet zich al voorspellen.
Dit gaat natuurlijk samen met andere trekjes, die niet bepaald
horen bij een gezonde parlementaire democratie, waarin je
bijvoorbeeld ook tegenmacht organiseert, tegenmacht respecteert, zelfs wil
hebben.
Autoritaire trekjes.
Het parlement buitenspel zetten.
Organisaties, die naar de rechter willen om eh aan de rechter te vragen of
de wetten en het beleid dat het kabinet heeft voor natuur en klimaat, zo
ongeveer niks dus, of eh of dat wel voldoet aan de wet eh beperkingen opleggen.
Het demonstratierecht inperken.
[3.15]
Ja voorzitter, dat is niet alleen een kwestie van dat we qua beschaving door
een ondergrens zijn gezakt, maar zo haal je ook alle zuurstof uit
de samenleving.
Autoritaire trekjes.
Voorzitter, het staat er dus niet best voor.
En wat ik ook pijnlijk vond is dat dit kabinet de koning heeft gebruikt
om plannen voor te lezen, die gewoon keihard zijn en het hele land verdelen.
[3.38] Vorig jaar sprak de koning nog mooie, persoonlijke woorden bij de herdenking van het slavernijverleden, waarin hij liet merken dat hij weet
hoeveel pijn racisme en discriminatie doen.
En de koning is ook een belangrijke steunpilaar geweest voor de mensen,
die zo keihard getroffen zijn door het toeslagenschandaal.
Waar dezelfde gedachtegang achterligt waar nu het kabinet zo schaamteloos
gebruik van wil maken.
[4.03] Ja, we zouden wel naar de feiten kunnen kijken, maar liever luister ik naar
de onderbuik.
Daar krijg je hardvochtig beleid van.
Dat raakt mensen en dat raakt ons als geheel.
En dat racisme en die discriminatie in de samenleving,
de koning zei ook: ”het slavernijverleden is nog steeds voelbaar
met racisme en discriminatie in de samenleving”
En dat merken we aan alle kanten.
Met dit kabinet dat geen woord over racisme en discriminatie in de
Troonrede eh wilde eh laten uitspreken door de koning.
En een racistische gedachtegang en institutioneel racisme in de
samenleving bestrijd je niet door te dwepen met Sifan Hassan.
Integendeel.
Je moet oog hebben voor de realiteit.
En het toeslagenschandaal is daar maar een voorbeeld van.
Want hoe er nu een zondebok wordt gemaakt van asielzoekers,
staat voor al die mensen, die zich nog steeds niet erbij voelen horen
in Nederland.
Die nog steeds worden gediscrimineerd, voor wie erbij horen nog
altijd voorwaardelijk is.
Simpelweg omdat het kinderen zijn van mensen, die in
de jaren zeventig naar Nederland zijn gehaald om hier de vuile klusjes
op te knappen.
Wat we nog steeds doen met arbeidsmigranten.
Mensen met een biculturele achtergrond, die horen er niet bij.
En dat moet het kabinet aanpakken.
Want samenleven doen we hier met z’n allen en het is een schandvlek
dat er nog steeds racisme en discriminatie is. [5.39]
[5.40]
”Pak dat aan in plaats van met een racistische gedachtegang verder
beleid te maken. [5.46]
[5.47] En zijn Nederlanders er nou mee geholpen dat het kabinet zich
bedzihoudt……Alle energie op een Nepcrisis.
Is dit het oplossen van bestaanszekerheid en de problemen van
Nederlanders?
Wat hebben die bijstandsmoeders eraan, die nog steeds niet rond kunnen
komen?
Wel cadeautjes naar aandeelhouders.
Wel dikke , vette subsidies voor een vervuilend bedrijf als Tata Steel.
Terwijl de andeelhouders en de CEO’s uit India zich rot zitten te lachen.
De belastingbetaler mag ophoesten.
Tot je dienst.
Mensen met een tweede huis hoeven minder overdrachtsbelasting te betalen.
150.000 kinderen in armoede staan daar tegenover.
900 000 mensen in armoede.
Waarom accepteer je dat als je tegelijkertijd geld genoeg hebt? [6.33]
Maak andere keuzes.
Dan doe je iets voor Nederland.
Geen oplossing voor de bouwvakkers, voor de verplegers, de politieagenten.
Al die andere mensen met zware beroepen, die niet doorkunnen tot hun 67e.
Die moeten er eerder uit, omdat ze op zijn.
Mensen, die gewoon naar de sportschool willen, die hun kinderen
naar een voetbalwedstrijd willen laten gaan.
Wordt allemaal duurder.
Aandeelhouders en mensen, die toch al genoeg hebben, die knappen ervan op.
[7.09] Voorzitter, en in plaats van je te richten op wat mensen echt nodig hebben, leidt
het kabinet de aandacht af door te blijven hitsen en te blijven vervallen in
ophits, in feitenvrije ophitspolitiek. [7.27]
Terwijl er crises zijn, die wel reeel zijn.
De klimaatcrisis, die hoe dan ook, iedereen zal raken.
En dat is niet eens zover weg.
De boeren hebben nu al te maken met de gevolgen van een veranderd klimaat.
We hoeven niet zover te kijken, omdat in Midden-Europa de overstromingen
door het veranderde klimaat heviger zijn dan ooit.
Dit staat ons te wachten.
En ben je dan bezig met wat echt van belang is voor mensen?
Voor mensen die-de koning zei het zo mooi: ”Gezondheid is het
belangrijkste wat we hebben”
Voor jou, voor je geliefden.
Mensen, die een toekomst willen voor hun kleinkinderen.
Die verwachten, dat leiders in dit land aan de slag gaan met het aanpakken
van de klimaatcrisis.
Van de natuurcrisis.
Van de wooncrisis.
Van al die dingen, die onze aandacht vragen.
[8.21]
Maar het kabinet doet dat niet.
En zoals dierenwelzijn en mensen, die niet voor zichzelf kunnen
opkomen en kwetsbaar zijn, zijn ook waarden als natuur en klimaat, de basis van ons bestaan, kwetsbaar.
Er zijn nog steeds partijen hier.
En ze zitten zelfs, hebben zelfs meegevormd in het kabinet, die de klimaatcrisis
ontkennen.[8.40]
Maar de toekomst van je kinderen staat op het spel.
Hoe haal je het in je hoofd?
De natuurcrisis wordt door het ministerie van de agro-industrie
glashard ontkend.
Nog meer mest uitrijden, schrappen op het natuurbeleid.
We kunnen niet zonder de natuur en boeren al helemaal niet.
[9.01] Voorzitter, de Partij voor de Dieren kiest voor het meest kwetsbare als
uitgangspunt voor al het beleid.
Want we kunnen niet zonder een gezonde leefomgeving.
We kunnen niet zonder een samenleving waarin we oog hebben voor
elkaar, waarin we iets over hebben voor elkaar, waarin we elkaar respecteren,
waar mensen gelijkwaardig zijn.
Heeft ook te maken met het scheve klmaatbeleid.
Mensen voelen zich totaal in de steek gelaten door een regering, die
wel subsidies geeft aan grote vervuilers.
En dan moeten zij zeker zelf zorgen voor verduurzaming van hun huis.
Ja, zo krijg je mensen niet mee, terwijl ze wel verwachten, dat de Overheid
met effectief beleid komt.
Gelijkwaardigheid heeft ook te maken met een rechtvaardig klimaatbeleid.
We moeten dit met z’n allen doen, dus we moeten zorgen dat iedereen
zich gerespecteerd voelt en in een positie wordt gebracht, dat ie het
mee kan maken.
En dat doe je niet door de mensen met het minste geld gewoon aan
hun lot over te laten.
Voorzitter, het meest prangend en het meest illustratief is denk ik
wel de natuurcrisis.
Hoe lang zijn boeren wel niet voor de gek gehouden?
Terwijl boeren alle belang hebben bij schoon water, een gezonde bodem, bij
biodiversiteit.
En opnieuw, opnieuw, wordt ze zand in de ogen gestrooid.
We weten dat het pakket waar minister Wiersma mee komt, volstrekt
onvoldoende gaat zijn.
Hoe gaat het kabinet de problemen oplossen waar deze boeren
in terechtkomen en de protesten die daaruit voort gaan komen?
Gaat de minister president eh het land koest houden?
Vorige keer liet hij blijken, dat hij niet eens wist hoe slecht het gesteld
is met de Nederlandse natuur en milieukwaliteit.
Misschien wil die nog een poging doen.
Wat…hoe is dit kabinet gegaan met dat….met die afspraken over
Mercosur?
Je kan het boeren toch niet aandoen om hier verandering van ze te vragen
en tegelijkertijd aan de buitengrenzen de deuren wagewijd open te zetten
voor goedkope zooi uit Argentinie en Brazilie?
Ik hou…zou de minister president daar graag over horen.
Voorzitter, de dieren hebben al de hoogste prijs betaald toen ze werden
overgeleverd, en ik vergeet het niet meneer Wilders, aan de BBB.
PVV heeft ermee ingestemd, dat het ministerie van LNV voortaan
het ministerie van de agro-industrie is.
En als je de mestcrisis wil oplossen, dan begint het bij de feiten.
Er is in Nederland bizar veel mest, omdat we in Nederland bizar veel dieren
fokken, in stallen houden en naar de slacht sturen.
Daar zit het probleem.
En die dieren leiden een ellendig leven.
500 tot 600 miljoen dieren per jaar.
30 miljoen dieren komt niet eens levend die stal uit.
Die creperen daar van pure ellende.
Als je over de dieren niet wil praten, ga je ook die mestcrisis niet
oplossen.
80 procent van de Nederlanders wil een einde aan de bio-industrie.
Moet je eens even kijken hoeveel draagvlak je hebt voor een transitie
in de landbouw.
[12.14]
Voorzitter, de Partij voor de Dieren vecht met alles wat ze in zich heeft
tegen ieder kabinet, en deze maakt het het meest bont van allemaal,
dat niet vooropstelt wat we met z’n allen zo dringend moeten
beschermen:
Kwetsbare waarden zoals natuur en klimaat, de rechten van dieren,
de rechtsstaat en de gelijkwaardige behandeling van iedereen
hier in Nederland.
En de bezuinigingen op de allerarmsten van de wereld doen nog een
schepje bovenop de schaamte die we voelen over dit kabinet.
We hebben het een gevaarlijk politiek experiment genoemd.
En helaas, sneller dan we hadden gedacht, is gebleken, dat
daar geen woord van was onderschat.
[12.58]
Voorzitter, geen steun voor dit kabinet, geen steun ook
voor de miljoenennota trouwens.
Betere plannen presenteren en dan kunnen we praten.
[13.07]
EINDE YOUTUBE FILMPJE
ZIE OOK
Oproep van een deelnemer aan de demonstratie ‘Samen voor Palestina’ op zondag 15 oktober in Amsterdam. De 15-20 duizend aanwezigen spraken daarmee hun solidariteit uit met de Palestijnen. De demonstratie verliep nagenoeg probleemloos. De organisatie oogstte lof van de autoriteiten