woensdag 27 april 2016
Hij loopt op straat in Ankara. Tas bij zich, posters bij zich, lijm of tape bij zich. Hij kijkt links, hij kijkt rechts. De straat is leeg. Hup, poster aan de muur, lijm er over. Snel en behoedzaam loopt hij door. Die hangt. Mooi! Verder, volgende poster. En nog één. Wat staat er op? ‘Leve de opstand. Weg met de veiligheidstroepen. Weg met de orde van Erdogan’. De tekst verwijst naar de Gezi-protesten van 2013. Er staat ook nog advies op hoe je je tegen traangas kunt beschermen. Gaaf ern dapper, nietwaar, deze plakker? Voor de vrijheid van meningsuiting, tegen autoritaire staatsmacht. Zoiets hebben we nodig. Zoiets is goed. Toch?
Snel verder gaat hij, de kameraad. Weer een poster. Aiii! Opeens scheurt er een politiebusje langs en stopt met gierende remmen. Aanhouding, mee. Enkele dagen later wordt bekend dat er iemand is aangehouden, verdacht van opruiing, aanzetten tot gewelddaden tegen het bevoegd gezag en ja, ook wildplakken. Voorgeleiding volgt, maar justitie maakt duidelijk dat de arrestant een langer voorarrest te wachten staat. Is het de plakker? Het is niet meteen duidelijk, maar mensenrechtenactivisten melden wel dat één van hun sinds die bewuste avond niet meer is gezien.
Het nieuws verspreidt zich snel, en de verontwaardiging is groot. Media gaan aan de slag: ‘Turkije pakt mensenrechtenactivist op!’ zo opent het NOS-journaal. De Telegraaf: ‘Erdogan slaat wederom toe’. Amnesty International komt met een verklaring waarin grote bezorgdheid”wordt uitgesproken wegens deze evidente schending van de meningsvrijheid, de onevenredig zware aanpak, de stevige aanklacht waaruit een tamelijk lange gevangenisstraf kan voortvloeien. Dit is immers het Turkije van Erdogan, en daar gaan ze zelfs met vreedzaam protest bepaald niet zachtzinnig om. Er ontstaat een soort internationaal schandaal, de Plakker van Ankara wordt een begrip, solidariteitsacties in Westerse hoofdsteden blijven niet uit. Al snel haalt Turkijke gedeeltelijk bakzeil. De arrestant komt vrij, maar moet zich wel dagelijks bij het politiebureau melden in afwachting van het proces.
Het bovenstaande is een verhaaltje. Maar de eerste twee alinea’s kloppen voor het overgrote deel. De locatie is gewijzigd. In werkelijkheid vond er zo ’n plakactie gevold door arrestatie plaats in Den Haag, Het plakken betrof een muurkrant met “Leve de opstand – Weg met de politie en de staat” er op. De tekst van de muurkrant verwijst naar de opstand tegen politiegeweld in de Schilderswijk, vorige zomer. Er staat ook nog advies op over gezichtsbescherming en het maken van een bivakmuts. Iemand is dus aangehouden op verdenking van het plakken daarvan. “Hem wordt nu opruiing tegen het gezag, het aanzetten tot geweld en het plakken van posters ten laste gelegd.”.
De derde alinea verraadt het verschil. De aanhouding in Den Haag leidt niet tot het soort media-aandacht dat soortgelijke politieactie onder officieel als onderdrukkend aangemerkte regeringen zoals de Turkse wel krijgt. Geen verontwaardigde Volkskrant-artikelen, geen verhitte telegraaf-koppen, geen item in NOS-journaal, geen advocaat Spong die bij Matthijs van Nieuwkerk komt uitleggen dat dit dus echt niet kan in een rechtsstaat. Geen verontruste communiqués van Amnesty International of Human Rights Watch. Niets.
Enkele radicale websites die de poster online zichtbaar en vor download beschikbaar maken. Dat is kennelijk de complete omvang van de strijd voor meningsvrijheid in Nederland op dit punt. Blijkbaar is er meer carrtière te maken door deel te nemen aan de nieuwste Olypische sport: Erdogan-bashen, op Koningsdag zo ongeveer ingepland tussen het koekhappen en de hink-stap-sprong in. Dat Erdogan-bashen gaat trouwens maar al te vaak naadloos over in, Turken-bashen, moslims bashen, in racisme. Maar ook dáármee maak je in Nederland carrière. Vraag het maar aan de aanvoerder van de grootste doch vrijwel ledenloze partij in Nederland.
Blijkbaar is repressie pas interessant als een Rdogan of een Poetin zich er aan bezondigt, als er een columniste van Metro door Turkije wordt opgepakt en na vrijlating niet meteen het land uit mag – een columniste die nadrukkelijk niet thuis gaf toen eerder een journaliste repressie door de Turkse staat te verduren kreeg, zoals Mathijs van de Sande opmerkt . Over solidariteit gesproken.
Terug naar Nederland. De aanhouding is een brute schande. Als justitie hiermee wegkomt, is de officiële marge waarin wij kritiek op beleid, politici, staat en kapitaal kunnen uitoefenen, verder ingeperkt. Dat komt dan na de eindeloze wurgendejuridische procedure tegen Joke Kaviaar die tot voorwaardelijke celstraf is veroordeeld omdat ze stukken schreef op haar site waar ze tot verzet tegen het onmenselijk anti-vluchtelingenbeleid opriep. Het is het verdere uitbouwen van een selectieve politiestaat. En ook als een rechtszaak tegen de plakverdachte niet tot veroordeling leidt, da nóg gaat er van de aanklacht alleen, de aanhouding en het vrij lang vasthouden een beklemmend, intimiderend effect uit.
Deze intimidatie, deze grove aanval op de vrijheid, dienen we af te slaan en om te buigen tot een afgang vor de staat. Zij dwarsbomen het plakken van posters? Wij printen ze uit, en hangen ze overal op, maken er ook kleinere versies van en delen die uit als pamflet.. Wij gooien het ding inline, zoals hier en eerder al hier en daar en ook elders al is gebeurd.. Het beste antwoord op pogingen om ons geluid te smoren, is ons geluid om steeds meer plaatsen te doen weerklinken, het beste antwoord op een aanval op anarchistische muurkrant en plakverdachte is die muurkrant maximaal te verspreiden op allerlei manieren. Het wordt tijd voor wilde behangploegen.
Het beste antwoord op pogingen onze vrijheid te verstikken is die vrijheid daadwerkelijk in de praktijk te brengen. Inderdaad, leve de opstand overal, en weg met de staat, het gezag in het algemeen en burgemeester Van Aartsen in het bijzonder. Weg met de politie in het algemeen, en de Haagse politie in bijzonder. Die arrestant moet vrij, en elk spoor of begin van aanklacht moet volledig worden versnipperd.en geschrapt.
Peter Storm