Almere Poort, Flevoland, Nederland – 5 Juni, 2015: Nederlandse Nationale die Politiewagen, Volkswagen Touran, op een
IN HET ZWART EN SOLIDAIR: SAMEN SLAAN WE DE REPRESSIE TERUG!
WEBSITE PETER STORM
https://www.peterstormt.nl/2021/10/22/in-het-zwart-en-solidair-samen-slaan-we-de-repressie-terug/
Geplaatst op 22 oktober 2021 door ravotr
vrijdag 22 oktober 2021
Onderstaand artikel schreef ik voor Konfrontatie Digitaal. Daar is het dus al te lezen.
In het zwart en solidair: samen slaan we de repressie terug!
A longread, a very long read
De afgelopen maanden is politiegeweld en staatsrepressie in Nederland fors toegenomen. Waar je een jaar geleden demonstraties nog kon min of meer onderscheiden in wandeltochten zonder gevaar enerzijds, en risicowedstrijden anderzijds, daar heeft de politie en het ‘bevoegde gezag’ dat onderscheid zo ongeveer gewelddadig opgeheven. Elke demonstratie ter linkerzijde – voor corona-ontkenners, fascistoïde boeren en dergelijke gelden andere regels – staat onder concrete dreiging van staatsgeweld. Of dat geweld er daadwerkelijk komt, hangt niet af van het reële of door autoriteiten verwachte houding van actievoerders. Het hangt af van keuzes van het gezag: hoe ze deze keer de dreiging die ze sowieso van protesterende mensen voelen, tegemoet zullen treden. Je kunt dus niet meer zeggen: als wij een nette optocht of protestbijeenkomst houden en geen ‘geweld’ gebruiken, dan laat de politie ons met rust. Die dagen zijn voorbij. Die dagen komen terug, en meer dan dat… maar alleen als wij onze vrijheid op straat zo goed verdedigen dat we de repressieve staatsmacht op de terugtocht weten te dwingen. In het zwart en solidair: samen slaan we die repressie terug! Maar eerst: wat is er gebeurd en hoe staan we er voor?
Amsterdam: politie op krakersjacht
We zien de repressie al enkele maanden in een stroomversnelling. Amsterdam, het Woonprotest op 12 september 2021, is een belangrijk moment hierin. Al tijdens de optocht was de politie opdringerig aanwezig rond groepen demonstranten die een strijdbare indruk maakten en bijbehorende toon zetten. Een poging van een aantal demonstranten om aan het eind van de demonstratie een pand te kraken, was het excuus dat de politie misbruikte om niet alleen vermeende krakers, maar mensen die alleen maar in de buurt stonden, aan te vallen, af te tuigen en in een aantal gevallen ook te arresteren. Heel behendig maakte de politie onderscheid tussen verschillende soorten demonstranten om de actievoerders uit elkaar te spelen. ‘De politie benadrukt dat het gaat om aanhangers van de kraakbeweging “en niet om de gemiddelde demonstrant die er vandaag was.”’(1) Voor de ‘gemiddelde demonstrant’ is de politie niet zo bang: die loopt netjes tussen de voorgeschreven lijntjes. Maar ‘aanhangers van de kraakbeweging’, dat is een ander verhaal. Dat is ondermijning van het gezag en een aanval op het eigendomsrecht. Dat moet natuurlijk de kop worden ingedrukt. Afstand scheppen tussen goede demonstranten en slechte actievoerders. Een klassiek verdeel-en-heers spel van het gezag.
Spijtig genoeg voor de politie stelde Woonprotest, de actiecoalitie die de demonstratie op touw had gezet, zich vierkant op tegenover het politiegeweld.(2) ‘Laat het duidelijk zijn: wij zijn pro-kraken, dat zeiden we op het podium, dat zeggen we in de media en dat zeggen we nog steeds. Kraken moet gedecriminaliseerd worden, omdat het onderdeel is van het fundamentele woonrecht.’ En ook: ‘Kraken is het gevolg van onmenselijk wanbeleid.” En al eerder in dezelfde verklaring, over de politieterreur zelf: ‘ We zijn daar heel erg van geschrokken en veroordelen dit politiegeweld. Onze steun gaat uit naar de mensen die gewond zijn geraakt, trauma hebben opgelopen of in de cel zijn beland.’ Geen vleug van afstand-nemen, geen vleug van beide-partijen-droegen-aan-escalatie-bij, zoals je heel vaak ziet vanuit bredere actiecoalities als radicaler demonstranten op politiegeweld stuiten en daarvan dan al gauw de schuld krijgen ook. Doodgewoon glasharde solidariteit van het Woonprotest met alle deelnemers. Woonstrijd is overduidelijk ook kraakstrijd, en de poging van het gezag om die twee uiteen te scheuren is frontaal mislukt. Goed!
Den Haag: politie op journalistenjacht
Intussen was al duidelijk dat het niet bij een enkel woonprotest zou blijven. Uit de ene na de andere stad kwamen aankondigingen van demonstraties tegen de woningnood. De eerste grote zou Woonopstand in Rotterdam worden. Daar werd nadrukkelijk ver buiten die stad gemobiliseerd, al voor en op het woonprotest in Amsterdam. Voordat daar echter de volgende confrontatie plaatsvond, zagen we staatsrepressie op een heel ander actiefront. Vanaf 11 oktober hield de klimaatactiegroep Extinction Rebellion (XR) zogeheten disruptieve acties van burgerlijke ongehoorzaamheid in de straten van regeringszetel Den Haag. Natuurlijk ontregelt zoiets het verkeer. Daarin schuilt het alarmsignaal dat XR wil afgeven: regering, ga iets doen aan de klimaatramp! Natuurlijk gaat de regering niets serieus doen, daar is ze niet voor opgericht. Het hele pleidooi is dus verkeerd geadresseerd. Maar het signaal dat van de actie uit ging is daarmee niet waardeloos. En degenen die intussen echt iets probeerden te doen, waren de dappere actievoerders.
Het gezag vond het natuurlijk helemaal niets en probeerde weer dezelfde verdeel-en-heers praatjes. Demonstreren mag, blokkeren mag niet. Nu laat XR haar actievoerders vervolgens opgewekt wegslepen, en daar vind ik iets van. Maar in dit verband belangrijker: politie reageerde weer met grof geweld. Opvallend daarbij was dat ze de ene dag een Volkskrant-journalist die van dichtbij vroeg waar de politie mee bezig was, oppakte, en de andere dag hetzelfde deed met een AD-journalist en bijbehorende cameraman. De twee zaten in ene bus vol actievoerders, om de geplande actie van dichtbij te kunnen verslaan. Politie sloot de bus in en hield zowel actievoerders als de twee mediawerkers aan. Beiden hadden een perskaart, beiden moesten toch mee naar het bureau. Dat is een repressieve grensverlegging ten kwade, temeer omdat er vrij weinig commotie over ontstond. En het Openbaar Ministerie noemt de aanhoudingen nog ‘rechtmatig’ ook.(3)
Demonstranten maken vaker zulke op niets geloofwaardigs gebaseerde aanhoudingen mee, en dan geven journalisten doorgaans niet thuis. Nu het journalisten raakt, slaan ze wat meer alarm. Het zou ze sieren om van nu af aan ook scherper te zijn als het actievoerders weer eens overkomt, maar ik verwacht niet al te veel… Hans Nijenhuis, de opgepakte journalist, zei al: ‘Ik blijf er bij dat het niet nodig was om ons mee te nemen naar het bureau. Het was op straat al glashelder wie wij zijn en geen deel van het protest uitmaakten.’(3) Waar. Maar ook een manier om te zeggen: ons mag je niet oppakken maar die actievoerders wel. Zo redden journalisten wellicht hachjes, maar geen vrijheden. Want als straks alle actievoerders van de straat gesleept zijn of erger, zonder journalisten die voor ze opkomen, dan blijft er van de journalistieke vrijheid ook weer steeds minder over. Die zijn dan gewoon het volgende doelwit,.
Intussen zou het begrijpelijk, maar niet handig zijn als wij als activisten zouden zeggen: net goed, nu voelen jullie ook eens hoe het is. Beter is het om voor journalisten op te komen, ook al zijn het inhoudelijk doorgaans onze bondgenoten niet. Immers: waar journalisten door onderdrukking geen verslag meer kunnen doen van demonstraties, kunnen agenten ook makkelijker ongezien en ongeremd hun geweld inzetten tegen ons. Waar de journalistieke vrijheid teloor gaat, is van de demonstratievrijheid al snel niet veel meer over. Hier delen we een tactisch, maar wezenlijk gemeenschappelijk belang tegen de repressie. Als journalisten dat onderkenden, waren we verder. Nogmaals: er op rekenen doe ik niet. En intussen heeft de staat de paaltjes weer wat verder verzet richting expliciete politiestaat, met gebreidelde pers en al. Belarus in wording met het kabinet-Rutte als collectieve Loekasjenko die demissionair is en eindeloos blijft zitten.
Rotterdam: politie op anarchistenjacht
Een hele aanzienlijke verdere verscherping van de onderdrukking manifesteerde zich afgelopen zondag. Toen vonden burgemeester en politie het nodig om Woonprotest in Rotterdam – een levendige manifestatie en optocht met tegen de achtduizend deelnemers – het leven zuur te maken met gerichte en herhaalde politieaanvallen. Deze keer ontbrak ieder serieus klinkend excuus. Bij een poging tot kraken kun je nog zeggen: dat is strafbaar, dan gaat de politie optreden. Dat ik die strafbaarheid niet erken en kraken legitiem vind, is zo. Maar ik snap dan nog wel de staatslogica, die ik tegelijk verwerp. Ik snap het politiegeweld tegen Woonprotest Amsterdam 13 december, dat ik tegelijk totaal verwerpelijk en verachtelijk vind.
In Rotterdam is echter extra inspanning – en een totaal cynische houding jegens het gezag – nodig om het politiegeweld nog een beetje te kunnen begrijpen. Agenten sloten al vrij vroeg in de demonstratie een groep anarchisten en aanverwanten helemaal in, bejegende deelnemers vanaf het begin al met agressie, en zette die groep stil. Daarmee kwam de hele optocht tot stilstand, want demonstranten vertikten het om door te lopen zolang niet iedereen, ook de ingesloten actievoerders, onbelemmerd verder konden. Hoe dat allemaal verder ging, is op diverse plaatsen uitvoerig te lezen. De bottom line: politie viel bij herhaling demonstranten aan en probeerde die weg te knuppelen, zonder dat demonstranten de politie op enige wijze serieus aan het belagen waren. Er was letterlijk niets illegaals of dreigends aan de hand toen de politie begon met haar getreiter. Of het moeten spreekkoren geweest zijn tegen de politie, die agenten natuurlijk beledigend zullen hebben gevonden. Maar wie zich agressief gedraagt, moet nu eenmaal niet verbaasd zijn voor agressor te worden uitgemaakt.
Beelden spreken boekdelen, Op een filmpje zie je hoe achter mensen langs een groepje agenten in burgers – de beruchte stillen, ook wel bekend als Romeo’s – aan komen lopen, terwijl vooraan een linie ME zich opstelt. De Romeo’s storten zich de deels zittende menigte in en proberen mensen mee te sleuren. Panische bewegingen van actievoerders, en met grote agressie rukt de ME op. Zo opereerde de politie dus: doelbewust gewelddadig, en zonder aanleiding. Natuurlijk hoorden we allerhande smoesjes. Nu.nl had het over ‘acht mensen’ die door de politie (zijn) aangehouden wegens opruiing, belediging en verboden wapenbezit’.(4) Waar de opruiing uit bestond, bleef volslagen onduidelijk, de politie voelt zich al beledigd als mensen hardop zeggen wat het zijn – staatsterroristen – en dat verboden wapen bezit bleek te bestaan uit een enkele boksbeugel, zoals uit een latere brief van de locoburgemeester bleek.(5) De NOS had het over ‘een groep in het zwart geklede demonstranten (…) die mogelijk verboden voorwerpen zoals boksbeugels en vuurwerk bij zich hadden’, en ‘voor escalatie wilden zorgen’.(6) Oftewel: de politie denkt dat mensen moeilijkheden gaan maken en daartoe spullen bij zich hadden, en valt die mensen dus aan. Niet wegens wat mensen deden, maar om wat de politie beweert wat ze dacht dat ze wellicht zouden willen gaan doen, is de politie mensen gaan aanhouden, aanvallen en gaan slaan. Kortom: lulkoek.
De politie hield trouwens meer mensen aan dan de genoemde acht. De politie vorderde ter plekke een tram van de RET, het plaatselijke OV-bedrijf, joeg de inzittenden er uit en stopte de tram vol met opgepakte actievoerders. ID-check en fouillering volgde, evenals trouwens ook nog klappen tegen al opgesloten mensen. Daarna werden mensen er weer uit gelaten.
Dit is niet de plek voor ene verdere uitgebreide reconstructie. Her en der zijn goede uitgebreide verslagen te lezen waarin je kunt vinden wat er werkelijk gebeurde. Een aangrijpend verslag geeft “een trampassagier”, via Twitter en via een commentaar op Indymedia.(7) Salic Kilic vertelt op Vers Beton wat hij aan politiegeweld heeft gezien.(8) Eric Krebbers doet op de website van Doorbraak verslag vol foto’s en ook video.(9)De essentie is dit. De politie probeerde anarchisten te isoleren van de rest van de demonstratie, veel andere demonstranten weigerden door te lopen, politie viel zowel anarchisten als andere demonstranten aan op en rond de Erasmusbrug, actievoerders deden een uitbraakpoging met behulp van een ludiek actiemiddel, een huisje dat de woningnood symboliseerde maar noodgedwongen eventjes een andere functie kreeg. De politie sloeg, en sloeg hard ook. De hondenbrigade stond ook klaar. Het was intimidatie en terreur.
Wat was van dit alles het doel? De repressie richtte zich vrij openlijk tegen anarchisten. Die liepen in een flinke en door rood-zwarte en rood-groene vlaggen herkenbare groep. Dat, en dat alleen, was kennelijk genoeg voor de politie om deze mensen in te sluiten en af te tuigen. De hoop was kennelijk dat de rest – beroofd van een strijdbaar en levendig deel van de demonstratie – dociel doorliep. Zoals in Amsterdam ‘aanhangers van de kraakbeweging’ losgescheurd moesten worden van ‘de gemiddelde demonstrant’, zo was het nu de bedoeling dat anarchisten en andere demonstranten uit elkaar werden gedreven. In beide gevallen richt de terreur tegen een strijdbaar en radicaal deel van de woonstrijd. En daar gaat het om.
De staat weet, of voelt, dat de woningnood mensen boos maakt. De staat weet of voelt ook dat kraken tegenover leegstand al;s idee dan best aannemelijk is voor boze demonstranten. De staat weet of voelt ook dat anarchisme – dat de strijd tegen woningnood ziet als strijd tegen het kapitalistische systeem, en daarbij directe actie zoals kraken belangrijk vindt – in zo’n situatie voet aan de grond kan krijgen binnen bredere protestbewegingen. De staat weet of voelt dat die bredere protestbewegingen tegen woningnood via kraken en anarchistische invloed aan scherpte en kracht zouden winnen. De staat zit daar niet op te wachten, want daarmee loopt haar ‘orde’ – bedoeld voor grote bezitters waaronder speculanten en huisjesmelkers – gevaar.
Door anarchisten en krakers aan te vallen, valt de politie dus precies dat deel van de beweging aan wat die beweging extra kracht geeft en extra gevaarlijk maakt voor staatsgezag en kapitaalsmacht. Daarmee is de aanval tegen krakers en anarchisten feitelijk een aanval op de hele woonstrijd. De hoop is dat anarchistische bewegingen in hun activiteiten worden belemmerd. De hoop zal vooral ook zijn dat andere demonstranten afstand houden van anarchisten, uit angst dat het staatsgeweld ook henzelf treft als ze te dicht bij anarchisten lopen. Hou de anarchisten uit jullie demonstraties, distantieer je van hun acties, en we laten jullie met rust. Dat is feitelijk de boodschap die via politiegeweld aan de andere demonstranten, en vooral aan organisatoren van het protest,wordt gegeven via charges, knuppelarij en arrestaties.
Die boodschap is binnengekomen – en op grote schaal beantwoord met een indrukwekkend ‘fuck you, blijf van onze anarchistische medebetogers af’. Dat bleek al doordat mensen weigerden door te lopen toen ze merkten dat de groep anarchisten was stilgezet en ingesloten. ‘Laat ze gaan, laat ze gaan!’ weerklonk het, of woorden van die strekking. De solidariteit leefde, daar op en rond de Erasmusbrug in Rotterdam. Ook nu kwam er na afloop vanuit de organisatie weer een ondubbelzinnige afwijzing van het politieoptreden.
De afstand tussen anarchisten en andere demonstranten is met dit alles kleiner geworden, en niet groter. Dit gebeurde zonder dat anarchisten zich in zaten te houden of zich wezenlijk minder radicaal voordeden dan ze – dan we! – zijn. Anarchistische zichtbaarheid en vastberadenheid was een deel van dat succes. Het intuïtieve besef van minstens vele honderden andere demonstranten dat de politieaanval tegen de anarchisten volslagen verwerpelijk en onterecht, leidde tot een solidariteit die we in deze vorm heel erg lang niet op deze schaal hebben meegemaakt. Dat was het andere deel van het succes van Rotterdam. Een tegen een hoge prijs van verwondingen en trauma behaald resultaat. Dat wel. Maar het was de staat voor de tweede keer niet gelukt om radicalen en meer gematigden in de woonstrijd uit elkaar te spelen. De solidariteit had de twee rondes woonstrijd in de twee grootste steden van Nederland gewonnen.
Repressie: hoe sterk staan zij?
Niets wijst er echter op dat de staat daarom haar repressieve houding gaat wijzigen in minder repressieve richting. Integendeel. Met een stevige woonstrijd in opkomst, en een zelfbewuste en door steeds meer mensen als legitiem erkende rol van anarchisten daarbinnen, is de dreiging die er van de woonstrijd tegen staat en kapitaal uitgaat, gegroeid. Staat en kapitaal zullen eerder harder terug proberen te slaan dan vrijwillig meer terrein prijs geven. Komende woonprotesten dienen dan ook te rekenen op grove politieaanvallen van allerlei soort, van ID-checks en fouilleringen en preventieve arrestaties tot en met onbeheerste knuppelpartijen, charges van politie te paard, optreden met hondenbrigades, waterkanon en traangas. Dat is het antwoord van een gezag dat zich bedreigd voelt en weet door de combinatie van radicaliteit en solidariteit die de woonstrijd steeds nadrukkelijker uitstraalt.
En ook dan zal de aanleiding van het staatsgeweld niet het optreden en gedrag van sommigen actievoerders zijn. Deelname aan woonprotesten door radicalen en met name anarchisten, of zelfs het vermoeden van deelname, is excuus genoeg. Het vermoeden van zulke deelname klopt natuurlijk bij voorbaat. Want anarchisten zijn overal, zoals het ook hoort, en waar we nog niet zijn, duiken we binnenkort wel op. De repressie is dus niet zonder meer een teken van kracht en zelfvertrouwen van het staatsgezag. Het is angst die ze drijft, angst om de greep te verliezen. Het is tegelijk ook de arrogantie van een macht die denkt dat ze met alles wegkomen, van toeslagenaffaire tot en met dertigduizend coronadoden, en dus ook met ongecontroleerd staatsgeweld tegen mensen die gewoon willen wonen zonder hemel en aarde te moeten bewegen en met fortuinen te hoeven schermen die ze niet hebben om aan een geschikte woning te komen.
Er zijn goede redenen om te vermoeden dat de repressiegolf niet zomaar gaat slagen, dat de staat haar greep in ieder geval op korte termijn verder gaat verliezen. Aan de mislukking van die repressie kunnen we op een aantal manieren ook krachtig bijdragen. Succesvolle verdediging tegen de repressie opent dan de weg naar verdere en radicaler verandering.
Waarom is de repressiegolf sowieso niet zeer kansrijk? Nieuw ontluikende protestbewegingen die opkomen voor breed gedeelde verlangens van naar sociale rechtvaardigheid zijn helemaal niet zo makkelijk door staatsgeweld in te tomen, zeker als die protestbewegingen vooral jonge mensen op de been brengen. De mensen die in Amsterdam en Rotterdam – en (binnenkort) in Arnhem, Tilburg, Nijmegen, Den Haag, Groningen en elders – de straat op gaan… die mensen hebben het gevoel dat ze voor een heel eenvoudige, heel rechtvaardige zaak staan; de vrijheid om te wonen, om niet dakloos te zijn, en om niet te arm te zijn om naast huur ook nog eten, drinken en kleding te kunnen betalen. Daar hebben die mensen natuurlijk groot gelijk in! Dit verlangen is rechtvaardig, en wordt ook door heel veel mensen als rechtvaardig erkend. Woondemonstranten aftuigen betekent dus mensen aftuigen die iets vragen waarvan bijna iedereen zegt: groot gelijk, dat wil toch iedereen? Dat diepe en breed erkende rechtvaardigheidsgevoel maakt sterk. Het maakt dat repressie de woede eerder zal vergroten dan zal doen afnemen, en repressie kan dan juist ook solidariteit oproepen met degenen die er door worden getroffen. Rechtvaardigheidsgevoel plus woede is een hele sterke cocktail. Woningnood plus repressie brouwen die cocktail. Misschien dat een vroegere Russische minister de cocktail weer eens een passende naam kan geven.
Daar komt iets bij. Deze woondemonstranten zijn overwegend nieuw. Ze demonstreren niet al jarenlang, ze zijn nog hoopvol en meestal nogal onervaren. Ze schrikken dus heel oprecht van wat ze aan repressie meemaken. Ze zijn veelal ook jong: de huidige woonstrijd heeft een hele sterke generatie-dimensie. Het is een jeugd die als het ware tegen de volwassen maatschappij zegt: je stuurt ons naar propvolle school, je duwt ons flutbanen in, je verpest ons klimaat, je legt ons allerlei beperkingen op wegens een pandemie die je niet eens serieus aan het bestrijden bent… en als we om zoiets als betaalbare woningen vragen heb je een wachtlijst van 20 jaar voor ons, plus politieknuppels als we bezwaren maken. What The Fuck?! Deze boze mensen zitten ook nog eens vol jeugdige energie en nog helemaal niet ‘realistisch’ geworden door eindeloos dromen in rook te hebben zien op gaan. Denken we echt dat duizenden jonge woondemonstranten zich door ene paar politiecharges tot gehoorzaamheid en lotsaanvaarding zullen laten terroriseren? Dat dachten burgemeesters en politiecommissarissen en universiteitsbestuurders in 1964 en 1965 in Amsterdam en Berkeley ook. Die inschattingsfout is ze niet goed bekomen.
Iets soortgelijks begint zich nu af te spelen, maar dan met een jeugd die veel slechtere vooruitzichten heeft dan toen, met mensen die weten dat zij het slechter krijgen dan hun ouders, zoals hun kinderen het slechter dreigen te krijgen dan zijzelf. Wat we nu zien is niet zomaar woonstrijd. Wat we zien heeft dimensies van een jongerenrevolte, gecombineerd met een opstand tegen armoedige, volstrekt inadequate maatschappelijke voorzieningen. Zoiets is niet snel te bedwingen. Als mensen in groten getale de moed verliezen en de hoop opgeven, ja, dan kan repressie een beweging echt breken. Maar we zitten in een situatie dat mensen juist moed aan het vatten zijn en en hoop aan het vinden zijn in hun eigen en in onze gezamenlijke kracht. Nee, deze woonstrijd wordt niet zomaar in drie maanden tijd in en uit elkaar getimmerd.
Hoe verder: wat doen wij?
Het is echter niet verstandig om hier uit af te leiden dat repressie haar effect ‘vanzelf’ wel verliest en de staat het wel opgeeft. De staat geeft het namelijk nooit op als we de staat niet verslaan. Nu beleven we een ontluikende beweging in snelle opkomst. Vroeg of laat bereikt die beweging resultaten – of niet. Blijven resultaten uit, dan raken mensen ontmoedigd en dan kan de repressie een beweging wel degelijk echt breken. Zover is het niet. We dienen ervoor te helpen zorgen dat het zover ook niet komt.
Dat vergt versteviging van de woonstrijd zelf: ja, een kraakrevival en wijdverbreide huurweigering is absoluut iets om actief na te streven. Het is goed dat het begrip ‘kraken’ weer een beetje mainstream wordt. Een liedje helpt.(10) Een kraakactie helpt nog iets meer.(11)
Dat vergt verbreding van het front: dezelfde overheid die een brute politiemacht op woondemonstranten afstuurt, laat een hardvochtige belastingdienst los op mensen die een sociale toeslag aanvragen en daarbij misschien een verkeerd woord invullen op ene onbegrijpelijk formulier. Hier zijn verbanden te leggen en bondgenootschappen te smeden.
Dat vergt verdieping van onze kritiek: dezelfde staatsmacht en hetzelfde kapitaalsbelang die ons geen woning gunnen, gunnen ons ook geen planeet waar we op kunnen wonen zonder weg te spoelen of te verschroeien. We botsen dus niet enkel tegen beleid, maar tegen een staat en uiteindelijk tegen een systeem.
Dat vergt vooral solidariteit! Opkomen voor elkaar, op demonstraties en daarbuiten. We zien wat dat betreft zeer vrolijkmakende zaken. De politie valt zwartgeklede anarchisten aan op demonstraties? Weet je wat, we gaan allemaal zwartgekleed naar de volgende demonstratie! Dat soort geluiden zie je nu buiten anarchistische kringen. Het is niet alleen hartverwarmend, het kan ook buitengewoon effectief zijn. Een zwart blok van 50 mensen kun je als ME wel insluiten en gaan aftuigen. Als een demonstratie van 5000 mensen er uit begint te zien als een soort zwart blok, dan wordt dat een beetje moeilijker. En zoals mededemonstranten voor anarchisten beginnen op te komen, zo is het ook een taak van anarchisten om anderen te helpen verdedigen tegen arrogante op hol geslagen staatsrepressie. Of die nu de vorm aanneemt van politiegeweld, huisuitzetting, deportatie of belastingterreur.
Dus: 1 Solidariseer! Kom voor elkaar op. 2 Generaliseer! Laten we onze gemeenschappelijke vijand onderkennen en bestrijden. 3 Radicaliseer! Achter onze problemen ligt een systeem van staatsmacht en kapitaalsbelang en andere autoritaire instituties, van patriarchaat en witte suprematie en natuurvernietiging en wat al niet. Hoe wijder verbreid dit soort kritiek, hoe sterker de strijd op elk afzonderlijk front ook staat. Hoe meer anarchisten er zijn, en hoe effectiever die weten te opereren, hoe sterker ook de strijd op al die fronten zal staan. Anarchisten hebben heel veel steun aan de solidariteit die ze – we! – momenteel steeds meer ervaren. Anarchisten hebben heel veel te bieden aan de strijd zelf, aan praktijkervaring en aan inzichten en radicale analyse, ter oriëntatie in de strijd.
Een sterkere woonstrijd een een steviger anarchistische deelname daaraan gaan dus hand in hand. Samen slaan we de repressie terug! Maar vooral ook: samen vechten we voor een wereld waarin woningnood een nachtmerrie is of een hoofdstuk in een geschiedenisboek, maar in ieder geval geen realiteit. Op naar dat volgende woonprotest, en allemaal in het zwart!
Noten:
1 ‘Groep demonstranten probeert pand te kraken in centrum, 61 arrestaties’, AT5, 12/13 september 2021, https://www.at5.nl/artikelen/210921/groep-demonstranten-probeert-pand-te-kraken-in-centrum-enkele-tientallen-arrestaties
2 Woonprotest, ‘Verklaring Woonprotest over politieoptreden 12 september’ 13 september 2021, https://www.krapuul.nl/nieuws/2764166/verklaring-woonprotest-over-politieoptreden-12-september/ dat verwijst naar https://pad.riseup.net/p/5vhezCPRX7EghH3GF_Pj-keep Op Twitter: Het Woonprotest, @WOONPROTEST, 13 september 2021, https://twitter.com/WOONPROTEST/status/1437380558787596293, gevonden via https://www.at5.nl/artikelen/210929/organisatie-woonprotest-veroordeelt-politiegeweld-bij-kraakpoging
3 ‘ OM: Oppakken van journalisten onderweg naar klimaatprotest was rechtmatig’, AD, 15 oktober 2021, https://www.ad.nl/den-haag/om-oppakken-van-journalisten-onderweg-naar-klimaatprotest-was-rechtmatig~af1cb32a/
4 ‘Arrestaties wegens verboden wapenbezit bij woonprotest in Rotterdam’, Nu.nl, 17/18 oktober 2021, https://www.nu.nl/binnenland/6162803/arrestaties-wegens-verboden-wapenbezit-bij-woonprotest-in-rotterdam.html
5 ‘Aan de gemeenteraad’ (brief van locoburgemeester van Gils), 21 oktober 2021, https://rotterdam.raadsinformatie.nl/document/10684789/1/s21bb013276_2_43681_tds
6 ‘Politie grijpt in bij protestmars tegen woningcrisis’, NOS, 17/18 oktober 2021, https://nos.nl/artikel/2402006-politie-grijpt-in-bij-protestmars-tegen-woningcrisis
7 Te vinden via Colapunk, ‘Een vriendin vroeg zich af wat het zootje hooligans hier kwam zoeken’, Doorbraak, 22 opktober 2021, https://www.doorbraak.eu/een-vriendin-vroeg-zich-af-wat-het-zooitje-hooligans-hier-kwam-zoeken/ Op Twitter: Colapunk the raamlikker, @deraamlikker, tweet van 21 oktober 2021, https://twitter.com/deraamlikker/status/1451224685132255239 . Oop Indymedia via Woonopstand, ‘Woonopstand viert solidariteit en keurt politegeweld af’, Indymedia, 18 oktober 2021, https://indymedia.nl/node/50660, namelijk het commentaar van “een trampassagier”, geplaatst op 21 oktober 2021, 11.34 uur.
8 Salih Kilic, “Woonopstand Rotterdam: “Geen wapens, geen geweld, enkel politiegeweld”’, Vers Beton, 19 oktober 2021, https://versbeton.nl/2021/10/woonopstand-rotterdam-geen-wapens-geen-geweld-enkel-politiegeweld/
9 Eric Krebbers, ‘Over het politiegeweld tegen de woonopstand (beeldverslag)’, Doorbraak, 18 oktober 2021, https://www.doorbraak.eu/over-het-politiegeweld-tegen-de-woonopstand-beeldverslag/
10 Daarom: ‘Kraaklied: Wat Niet Mag, dat kan Nog Steeds!’Your Local Pirates, 10 oktober 2021, https://yourlocalpirates.noblogs.org/post/2021/10/10/kraaklied-wat-niet-mag-dat-kan-nog-steeds/ OP de Youutube-kanaal van Your Local Pirates kun je al uit drie versies kiezen, waarvan twee pespeeld op en rond hde Woonopstand in Rotterdam! Zie https://www.youtube.com/channel/UCoAvdQDAPcQyFFeByvYyJSA/videos Ik ben een van die Pirates, maar op twee van de drie opnames doet piraat Joke het zonder mij, alleen of met de band Ongeregeld. Go check it all, en je kunt misschien zelf ook een mooie versie maken:)
11 Zoals de kraak van het vroegere Marnix Hotel in Amsterdam, gemeld op Indymedia op 16 oktober 2021, https://www.indymedia.nl/node/50641 en de site Pak Mokum Terug, http://www.pakmokumterug.nl/
Peter Storm