Veel Duitse media (o.a. FAZ, Stern, Die Welt, Bild, Focus) berichten over de Duitse arts Raphaele Lindemann uit Mainz die afgelopen donderdag op Facebook zijn mening over de vluchtelingenproblematiek onder woorden bracht. Hij is verantwoordelijk voor de eerste medische hulp voor pas in Duitsland aangekomen vluchtelingen. ‘Ik heb me voorgenomen dit bericht zo neutraal mogelijk te schrijven. Dat is me echter door de schokkende realiteit niet gelukt en op het eind zijn toch de polemiek en mijn eigen mening met me op de loop gegaan…maar dat mag je toch nog wel zeggen….’, schrijf hij in zijn open brief op Facebook, die ik hieronder naar het Nederlands heb vertaald.
Foto: FacebookDoor Raphaele Lindemann Beste mensen,Na bijna vier weken in een opvangcentrum waar vluchtelingen direct na aankomst worden opgevangen, vind ik eindelijk de tijd om een paar woorden aan de werkelijke situatie ter plekke te besteden en deze in samenspraak met de leiding van het opvangcentrum openbaar te maken.In de opgehitste sfeer tussen alle politieke kampen kunnen een paar feiten uit eerste hand niet schaden. Ik heb me voorgenomen dit bericht zo neutraal mogelijk te schrijven. Dat is me echter door de schokkende realiteit niet gelukt en op het eind zijn toch de polemiek en mijn eigen mening met me op de loop gegaan…maar dat mag je toch nog wel zeggen….Ik ben momenteel als arts verantwoordelijk voor de eerste medische hulp aan pas in Duitsland aangekomen vluchtelingen. Deze hulp vindt vrijwel altijd vóór iedere volgende stap plaats. Dus nog voor de registratie (inclusief vingerafdrukken en foto!), de verzorging met (merk)kleding uit giften, de mogelijkheid zich te douchen, iets te eten of de verplaatsing naar elders in het land. Concreet betekent dit dat je hier een duidelijke indruk krijgt over de feitelijke situatie van de vluchtelingen die voor het eerst in een centrum aankomen.Deze indruk is puur en absoluut ongefilterd. Ik kan jullie verzekeren dat het absoluut onmogelijk is om bijvoorbeeld een voet met bevriezingsverschijnselen te verzorgen die meer dan 500 kilometer, in kapotte schoenen met natte sokken, door de winter is gemarcheerd en daarbij door een ‘naïeve rooskleurige Gutmensch-bril’ te kijken. Of een zuigeling van 4 weken oud in vochtige kleding met longontsteking te behandelen, die samen met een eenjarige en een vierjarige helemaal alleen met de moeder over de Middellandse Zee, via Griekenland, hier zijn beland en vervolgens het verwijt van wereldvreemdheid moeten aanhoren. Dit hier is de wereld! En dit hier is zeer realistisch en nergens ‘rooskleurig’! De vader van de drie kinderen kwam overigens in Syrië om het leven.
Deze mensen komen hier aan in een absoluut desolate en beklagenswaardige toestand. Natuurlijk zullen sommige mensen verbaasd zijn dat het hier niet over 90% jonge, gezonde mannen gaat. Dat heeft het wankelen van de regeling om de familie over te brengen succesvol in negatieve zin beïnvloed. Ik zie per dienst ongeveer 300-500 vluchtelingen. Minstens 40% daarvan zijn KINDEREN! Er zijn gezinnen, er zijn ouderen en ja – er zijn ook jonge mannen. Waarom ook niet? Wat ze gemeen hebben, is dat ze absoluut verzwakt en uitgeput zijn. Ik heb tot nu toe nog nooit zoveel ellende en vertwijfeling op een hoop gezien.
Onlangs hebben we bijvoorbeeld een vrouw behandeld, omdat haar benen compleet verbrand waren. Geen idee hoe het haar is gelukt überhaupt bij ons aan te komen. We hebben alleen al een half uur nodig gehad om de vastgeplakte, vuile en stinkende verbanden van de veretterde wonden los te maken. Daarbij werd niet geklaagd of een veeleisende houding aangenomen. Deze vrouw straalde dankbaarheid uit, omdat ze eindelijk in veiligheid is en er iemand is die voor haar zorgt. Vanzelfsprekend is zij slechts een voorbeeld. En vanzelfsprekend bevinden zich onder de vluchtelingen gegarandeerd ook klootzakken – waarvan er zich vanzelfsprekend al genoeg onder onze eigen bevolking bevinden.
Overigens hebben de vluchtelingen natuurlijk hun smartphone bij zich. ‘Die’ hebben voorheen niet in de steentijd geleefd en zijn uit wat voor boshutten of grotten dan ook gekropen. En voor velen is het in het begin belangrijker hun mobieltje op te laden dan iets te eten te krijgen. En jullie mogen drie keer raden waarom? Wat zou ik als eerste gedaan hebben, als ik comfortabel met mijn auto, ondanks ijzel en gladde straten, bij een op ruim 500 kilometer van huis verwijderd centrum ben aangekomen? Dat ze een teken van leven aan hun geliefden willen sturen, dat wordt deze mensen echter in de regel als verwijt aangerekend en als bewijs voor de ontbrekende hulpbehoevendheid gezien. Met permissie – dat is wereldvreemd en bovendien schofterig! Alsof er een plicht zou gelden om je bij de vlucht in vodden te wikkelen en vooral alle voorwerpen thuis te laten, inclusief de enige mogelijkheid om contact op te nemen met de familie in de vorm van een telefoon.
In de huidige situatie moeten we duidelijk maken welke eisen we zelf aan onze cultuur stellen. Natuurlijk zouden we de grenzen kunnen sluiten en kunnen doen alsof Merkel de schuldige is voor alle ellende op de wereld. Maar gelooft dan werkelijk iemand dat daarmee het probleem opgelost zou zijn? Ik hoor hier in het centrum aan één stuk door huilende kinderen. En ik weet dat ze dan gewoon voor onze grenzen zouden huilen. Zouden we daarmee onze beschaafde wereld redden? Alleen, omdat we het dan niet meer zien en dan op televisie gemakkelijk kunnen zappen? Het getuigt al van een opmerkelijke morele voorstelling als je op Facebook de ellende van een mishandelde hond aan de kaak stelt en tegelijkertijd met open ogen al deze mensen voor onze grenzen wilt laten creperen – ook al is het alleen door de nalatigheid er naar om te kijken. Of dat nu een Europa/Avondland is om te beschermen?
Natuurlijk moeten er ter plekke oplossingen worden gevonden. En natuurlijk kunnen we niet de hele wereld hier opnemen. Maar los je een conflict op de wereld op als je tegen vluchtelingen tekeer gaat en ijskoud de Bondskanselier verraad aan het volk verwijt? Is dat hoe de redding van de wereld eruit ziet? Waar blijven de werkelijk constructieve ideeën en initiatieven van de zo bezorgde burgers?
Door haar wir schaffen das had ik voor de eerste keer zoiets als respect en waardering voor kanselier Merkel. Omdat ze zonder met de ogen te knipperen haar politieke carrière had geriskeerd om juist die mensen niet voor onze grenzen te laten creperen en ze de enorme uitdaging had aangenomen in plaats van dat ze haar gebruikelijke spelletje speelde om de regeringstijd uit te zitten. En nooit heeft iemand beweerd dat het een gemakkelijke uitdaging zou zijn.
En laten we nu maar eerlijk zijn: wie van alle ophitsers is dan WERKELIJK zo arm, dat hij moet vrezen door de komst van de vluchtelingen plotseling minder van de Duitse welvaartstaart te krijgen? Is tot nu toe WERKELIJK iemand om die reden armer geworden? Is WERKELIJK iemand om die reden uit zijn woning gesmeten? Is WERKELIJK iemand door een boze asielzoeker opgegeten (NB: toespeling op deze Duitse documentaire)? En daarmee bedoel ik niet degene die iemand kent, wiens nichtje een buurman heeft, bla, bla, bla. En nee! Ik wil niet ‘zoiets’ in Keulen goedkeuren en ben zeer zeker voor veiligheid en orde en hard bestraffen bij gewelddadige delicten van welke aard dan ook. Overigens was ik al een uitgesproken feminist toen het grootste deel van de huidige ‘voorvechters voor vrouwenrechten’ nog vrolijk en luidruchtig tietenleuzen uitkraamden.
Wat in Duitsland op de eerste plaats door de vluchtelingenstroom is veranderd, is het feit dat we voor het eerst een keer begrijpen wat in de arme landen van deze wereld absoluut gebruikelijk is: we nemen op grote schaal vluchtelingen op en bewijzen daardoor naastenliefde, hulpvaardigheid en zijn bereid te minste een klein deel van de rekening te betalen, die de westerse wereld met zijn buitenlandse en economische politiek arrogant heeft laten opschrijven. Daarmee zeg ik nadrukkelijk niet, dat iedereen hier rustig naartoe kan komen en kan doen wat hij wil. Natuurlijk verlang ik ook de bereidheid tot integratie en gehoorzaamheid aan de Grondwet – maar ook en vooral van mijn eigen landgenoten! Uiteindelijk hebben die al sinds hun geboorte de kans gehad humane waarden te leren. En niet zelden profiteren ze al veel langer dan de vluchtelingen van onze sociale staat…
Natuurlijk moet ook ‘de islam’ in beweging komen, mogelijkerwijs een reformatie ondergaan, om onvoorwaardelijk onze levensstijl en de regels van onze maatschappij te accepteren. Maar zoiets gebeurt toch niet als je alle vluchtelingen zoveel mogelijk in getto’s opsluit en de deuren tot maatschappelijke deelname zo veel mogelijk gesloten houdt. Een blik in de voorsteden van Parijs zou eigenlijk al voldoende moeten zijn om te herkennen waartoe dat leiden kan. En ja – dan zullen alle ophitsers gelijk krijgen.
Natuurlijk is het leugenachtig om de radicale vormen van de islam af te keuren en te bestrijden terwijl je tegelijkertijd bijvoorbeeld met de mensen uit Saoedi-Arabië vrolijk zaken doet zonder wat voor vorm van politieke druk dan ook uit te oefenen. Het is niet zo dat het geen geld uit Saoedi-Arabië zou zijn dat wereldwijd haatpredikers met extreme opvattingen van de islam financiert.
Onafhankelijk van de morele verplichting mensen in nood te helpen begrijp ik gewoonweg niet waarom de grote kans van deze vluchtelingenstroom niet onderkend wordt. Nog geen paar maanden geleden was het grootste gevaar voor ons christelijke Avondland het voorplantingsgedrag van de Duitsers. Over 30 jaar is het gedaan met onze sociale staat en ons pensioensysteem. Duitsland vergrijst. In 2060 zal iedere derde Duitser ouder zijn dan 65 jaar. Iedere tweede is dan minstens 51 jaar.
Vandaag de dag hebben we 49 miljoen werkende mensen in de leeftijd tussen 20 en 64 jaar. In het jaar 2060 zullen het volgens de actuele ontwikkelingen nog slechts 34 miljoen zijn. Deze 34 miljoen mensen moeten dan niet alleen onze pensioenen betalen, ze moeten ook onze hele gemeenschap lopende houden, ervoor zorgen dat we genoeg te eten hebben, het warm hebben en dat eventueel ons achterste wordt afgeveegd en het braaksel uit ons gezicht word weggewist. Bovendien moeten ze natuurlijk nog steeds innovatief en productief zijn, zodat de economische macht Duitsland op de internationale markt niet totaal onbeduidend wordt en onze kinderen en kleinkinderen de luxe van ouderenverzorging überhaupt kunnen permitteren, bij steeds meer grijze monden die gevuld moeten worden.
Wie denkt dat hij het dilemma 2060 kan ontkomen door eerder te sterven moet helaas teleurgesteld worden: al in 2035 zullen we bijna 8 miljoen mensen minder hebben die kunnen werken. Ik zou er op deze plek graag aan willen herinneren dat we vandaag al – dus met 8 miljoen werkenden meer – over krappe pensioenfondsen en een hogere pensioengerechtigde leeftijd moeten discussiëren en je zonder particuliere voorzorgsmaatregelen al realistisch in de categorie ‘armoede onder ouderen’ dreigt te belanden.
En juist nu is een wereldwijde exodus in gang gezet, die zonder wat voor werving dan ook de belangrijkste grondstof voor onze toekomst überhaupt met honderdduizenden ons land binnen laat stromen: mensen met een perfecte leeftijd voor voorplanting en werk.
Natuurlijk ben ik geen idioot en weet ik precies dat we hier niet met een overvloed aan vakkrachten te maken hebben (waarbij er onder de vluchtelingen zeker ook vakkrachten zitten. Ik heb al enkele in het centrum ontmoet) en er enorme culturele verschillen zijn (die overigens ook meer en meer in onze eigen samenleving kristalliseren). Daarom schreef ik GRONDstof. Nu kunnen we het volgende doen: of we legeren de nieuwe vluchtelingen in kazernes en isoleren ze, keren ze de rug toe, ondersteunen de vorming van getto’s en proberen ze zo snel mogelijk uit het land te zetten en weg te jagen, of we beginnen in ietwat grotere dimensies wat betreft tijd te denken.
Bijna iedereen van ons had toch in de klas van de lagere school wel een Aziatisch kind – toch? Deze kinderen waren de eerste in Duitsland geboren nakomelingen van de met open armen geïmporteerde Aziatische verpleegsters tijdens de grote noodtoestand in de gezondheidszorg in de jaren 60 en 70. Enorm veel van deze kinderen zijn vandaag de dag DUITSE staatsburgers: politici, rechters en advocaten, verpleegkundigen, zakenmensen, leerkrachten en professoren en ook enkele van mijn geneeskundige collega’s horen daarbij.
Dat was een functionerende integratie door in een vroeg stadium ondersteuning bij ontwikkeling en opleiding aan te bieden. Investering in de toekomst. En om nu precies die stap te herhalen, dat zou toch een enorme kans zijn om deze grondstof – de kinderen van de huidige immigranten – te gebruiken. Als we ons dat willen veroorloven. Of gaat het uiteindelijk wellicht toch om nijd en een zuivere afstamming?
Wat betreft de nijd roep ik graag nog een keer het verkwikkende feit in herinnering, dat 62 personen net zo veel bezitten als de helft van de bevolking op aarde. Ik wacht nog steeds op de schreeuw van verontwaardiging en afgunst hieromtrent, een situatie die regelrecht tegen de armsten onder de armen in stand wordt gehouden.
Misschien nog een kleine ‘gimmick’ ter afsluiting:
Afgelopen nacht hadden we onder de vele, vele individuele lotgevallen een jonge, zwangere vrouw in het opvangcentrum, die geen bewegingen van het kind meer had gevoeld. Ze vreesde dat na het lange drijven in de Middellandse Zee, nadat het schip van de mensensmokkelaar gekenterd was, nu ook haar laatste kind was gestorven. Haar andere twee andere kinderen waren al tijdens de vlucht in de zee verdronken, omdat ze geen kracht meer had… Zo’n profiteur van onze sociale voorzieningen toch ook!