Hoera, je hebt zojuist punten gescoord door op mijn website uit te komen. Dat betekent dat je zowaar onderzoek doet, in plaats van Ctrl-V te doen met ANP-berichten. Complimentje.
Vandaag stak er een stormpje op in media-land over mijn blog over de fake-app ‘Poke-a-Cop’, waarvoor ik precies een week geleden werd gearresteerd en aangeklaagd voor opruiing en bedreiging met openlijke geweldpleging. Van de voorpagina van de papieren editie van de Telegraaf tot en met de website van het huis-aan-huis krantje in mijn eigen woonplaats, iedereen had er wel iets over te zeggen.
Welgeteld één journalist stond vandaag op de stoep, terwijl het bericht toch op zo’n dozijn verschillende nieuwsmedia opdook. So far voor het journalistieke principe van hoor en wederhoor. Vandaar dat ik dit blog maar gebruik om het één en ander recht te zetten, want jullie vermeende neutraliteit is hard bezig om een deuk op te lopen door de misleidende info die bij monde van de politie wordt verspreid.
1: Ik ben 50 jaar oud. Niet 51. Doet er verder niet toe.
2: Er is nooit een echte app geweest. Dat stond ook overduidelijk in het oorspronkelijke artikel. Het was een satirisch stuk met een fake promotie praatje over een net zo fake app. (Satire, weet je nog? Wie waren er ook alweer allemaal Charlie?)
De gewraakte app heeft dus nooit bestaan, maar aan citaten als “De foto’s zijn geplaatst op Indymedia.nl en ‘verpakt’ in een soort zelfgemaakt spel dat ’Poke-A-Cop’ heet. [-] Het lijkt de bedoeling dat de bezoeker van de site de agenten opspoort en opjaagt.” (Telegraaf) of “Ze hebben een online spel bedacht waarin gejaagd wordt op Rotterdamse politieagenten” (Goedemorgen Nederland) kan ik afleiden dat de politiewoordvoerder even ‘vergeten’ is te vermelden dat zij er ook van op de hoogte waren dat het om een niet-bestaande app ging.
Logisch, als ik politiewoordvoerder was zou ik dat ook niet melden. Het is immers veel lastiger om vol te houden dat collega’s zich ‘bedreigd’ voelen als je weet dat het om een ‘app’ gaat die nooit bestaan heeft. Dus dan kan je maar beter doen alsof het wel echt was.
3: Ik schroom niet om kritiek te uiten, maar ben niet ‘gevaarlijk’, ‘agressief’ of ‘gewelddadig’. Ik heb – in tegenstelling tot geüniformeerde anderen, AHUM – nog nooit in mijn leven iemand met een wapenstok geslagen, met m’n vuist in zijn gezicht geslagen, polsen verdraaid, schouders uit de kom getrokken, mijn vingers in iemands ogen geprikt of iemand de haren uit het hoofd getrokken. Ik heb ook nog nooit iemand in de rug neergeschoten of met een nekklem gewurgd, om daar dan vervolgens over te gaan liegen. Drie keer raden wie zich wel schuldig maakt aan deze vormen van geweld (en dus ook aan de dreiging die daar vanuit gaat)… Bingo, goed zo, de politie.
Roland Ekkers, politiewoordvoerder, zet me tijdens een interview voor ‘Goedemorgen Nederland’ neer als ‘iemand die geweld niet schuwt’ (en beschuldigt mij nota bene van ‘framing’). Wil meneer Ekkers zijn ongefundeerde uitspraak even staven met bewijzen, graag?
Ik zou dan namelijk weleens een lijstje met concrete voorbeelden van links-radicaal geweld in het algemeen en geweld mijnerzijds in het bijzonder willen zien. En dat lijstje zou ik erg graag willen vergelijken met een lijst met geweldsincidenten waarbij de daders een politie-uniform aanhadden of uit de rechts-extremistische hoek kwamen. Drie keer raden wie er uit die vergelijking als structureel gewelddadig naar voren gaat komen. Bingo, alweer goed. De politie. Iets met balken en splinters, of potten en zwartziende ketels, al naar gelang je voorkeur. Trouwens: ik heb ook nog nooit met een al dan niet virtuele baksteen naar een agent gegooid en ben ook niet van plan om dat te gaan doen. Al was het alleen al omdat breien meer bij mijn leeftijd past dan bakstenen gooien.
4: Je kan een eenmalig blog van anderhalve pagina over een fake-app onmogelijk een ‘haat- en intimidatiecampagne’ of ‘heksenjacht’ noemen. Dat is iets met muggen en olifanten. De intimidatiecampagne tegen linkse activisten of critici van politiebeleid is daarentegen uitermate reëel. De manier waarop de politie mij arresteerde, mijn spullen (en die van mijn zoon!) in beslag nam en met de media communiceert over dit voorval is daar een duidelijk voorbeeld van. Maastricht deze week was een ander sprekend voorbeeld: daar kwam een ongedocumenteerde vluchteling om nadat hij tijdens de arrestatie gewurgd werd en werden omstanders ter plekke door de politie gesommeerd om het beeldmateriaal dat ze van de gebeurtenissen hadden opgenomen, te verwijderen. (Je wil per slot van rekening als agent wel ‘gewoon je werk kunnen doen’, toch?) Maar de intimidatiecampagne vanuit de politie naar linkse activisten is al veel langer bezig. Zoek maar eens op ‘Joke Kaviaar’ of ‘Autonomen Den Haag’. Er gaat een wereld voor je open, maar dan wel een duistere wereld waarvan je niet vermoedde dat die in Nederland anno 2016 realiteit is…
5: Het smoelenboek. Van de Kamp, voorzitter van de Politiebond, zegt hierover dat het de grenzen van het ontoelaatbare overschrijdt en vervolgt met “Dit achtervolgt collega’s. Het geeft het gevoel van opjagen.” Ekkers, politiewoordvoerder, zegt “mijn collega’s die in dat smoelenboek staan, hebben echt wel het idee dat daar geweld op kan volgen”. Is dat zo? Een links-activistisch smoelenboek waar geweld op volgt, dat zou een primeur zijn in de vaderlandse geschiedenis. Ik weet wèl een voorbeeld van een smoelenboek waar geweld op volgde: het was het smoelenboek van de politie waarin anti-zwarte piet activisten stonden afgebeeld. Met onder andere een foto van Jerry Affriyie, die daarna met vuistslagen in het gezicht werd gearresteerd (advocaat Michiel Pestman in de Volkskrant, nadat Amnesty International de gewelddadige arrestaties in Rotterdam had veroordeeld, beeldmateriaal van de arrestatie hier).
6: In vrijwel alle mediaberichten staat dat het OM mij een schikking aan zal bieden. Klopt. En ik kan jullie nu alvast vertellen dat ik die schikking niet zal accepteren. Met een dergelijk schikkingsvoorstel gaat het OM namelijk op de stoel van de rechter zitten en zal het wel even zelf ‘bepalen’ wat strafbaar is of niet. (En met het accepteren van zo’n schikking zou ik ze daar gelijk in geven.) Dat gaat dus niet gebeuren. De eerste reden is dat een rechter zich maar eens moet gaan buigen over de strafbaarheid van een satirisch stuk als het OM volhardt in de aanklacht. En de tweede reden is dat ik vast zal houden aan het recht om de klok te luiden over politiegeweld. De zoveelste dode door politiegeweld – nog geen vier dagen geleden in Maastricht – laat daar wederom de bittere noodzaak voor zien.
Kortom: tot ziens.