[13]
HUMAN RIGHTS WATCHNETHERLANDS: SAFETY OF FAILED ASYLUMSEEKERS AT RISKPlanned Deportations Would Put Thousands in Danger, Violate International Law
11 FEBRUARY 2004
Dutch proposals to deport thousands of failed asylum seekers put their safety at risk, Human Rights Watch said today. The Dutch parliament is expected to adopt the proposals in a final vote next week.
The Dutch government’s proposals to deport as many as 26,000 failed asylum seekers, which would violate international standards, signal a serious departure from the Netherlands’ historic role as a leader in human rights protection in Europe, Human Rights Watch said in a letter to Dutch Immigration Minister Rita Verdonk.
The failed asylum seekers—including children—would be deported over the next three years. Many have been in the asylum process for years, and include Somalis, Afghans, Chechens, and stateless persons. Human Rights Watch is concerned that sending people back to states without a functioning government, such as Somalia, or to states otherwise insecure due to continuing post-conflict violence, like Afghanistan, would place their safety at risk.
“The Dutch government claims that the proposals are safe and humane,” said Rachel Denber, acting executive director of Human Rights Watch’s Europe and Central Asia Division. “But sending people back to places where they could be in danger not only jeopardizes their safety, it is illegal.”
Human Rights Watch raised concern about whether returns effected from proposed “departure” centers could be genuinely voluntary, and urged the government to ensure that the International Organization for Migration, a partner in so-called voluntary returns, observe international human rights and protection standards in all its operations.
“The Dutch authorities have apparently decided that a ‘clean sweep’ would be the most efficient way to rid the Netherlands of failed asylum seekers,” said Denber. “For years, asylum seekers endured an inefficient asylum process—they worked, went to school, raised families, and waited. Threats to their safety and well-being are the price they’ll be forced to pay for the past mistakes and abuses inherent in the Dutch system.”
Human Rights Watch also criticized the Netherlands’ treatment of asylum seekers’ children and unaccompanied minors; plans to attempt to deport stateless people and others unable to access proper documentation, including their possible detention; and proposals to evict and end social assistance for those subject to the deportation scheme, including families with children.
In an April 2003 report “Fleeting Refuge: The Triumph of Efficiency over Protection in Dutch Asylum Policy,” Human Rights Watch documented serious abuses in the Dutch asylum system. The current deportation proposals represent a further degradation of the Netherlands’ commitment to the right to seek asylum and the principle of nonrefoulement, which prohibits the return of people to countries where their lives or freedom could be threatened.
EINDE STATEMENT HUMAN RIGHTS WATCH
HUMAN RIGHTS WATCHNETHERLANDS: SAFETY OF FAILED ASYLUMSEEKERS AT RISKLetter to the Dutch Immigration Minister
12 FEBRUARY 2004
https://www.hrw.org/news/2004/02/12/netherlands-safety-failed-asylum-seekers-risk
Dear Minister Verdonk,
Human Rights Watch is writing to express deep concern regarding current Dutch proposals to deport thousands of failed asylum seekers. We understand that approximately 2,300 asylum seekers will be granted status under an amnesty program, and that approximately 26,000 failed asylum seekers will no longer be eligible for community-based social assistance and will be deported or otherwise returned within the next three years.
As you know, less than a year ago Human Rights Watch issued a detailed report titled Fleeting Refuge: The Triumph of Efficiency over Protection in Dutch Asylum Policy (April 2003), documenting abuses in the Dutch asylum system. We fear that the current deportation proposals represent a further degradation of the Netherlands’ commitment to the right to seek asylum and the principle of nonrefoulement, and signal a continuing and disturbing trend on the part of Dutch authorities to depart from international standards in its treatment of asylum seekers and migrants.
The Prohibition against Refoulement
Human Rights Watch is deeply concerned that some of the people subject to the planned deportations may be at risk of return to a country or a part of a country where their lives or freedom would be threatened. We remind the government that the prohibition against refoulement under Article 3 of the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (ECHR) is broader than that provided under the 1951 Convention relating to the Status of Refugees and its 1967 Protocol. Thus, it is imperative that the claims of asylum seekers are assessed in light of the Netherlands’ obligations under both instruments not to return any person to a country where they could be at risk of torture or ill-treatment. The European Court of Human Rights has ruled, as well, that returns to countries that cannot provide adequate healthcare can come within the purview of Article 3.
We understand that Afghans and Somalis are among the groups subject to the deportation proposals. It has been widely recognized that returns to these countries at present could place people at risk for their lives and safety. The indiscriminate forced deportations of Somalis, for example, without careful assessment of security conditions in their geographic region of return or their clan affiliations would be a marked and disturbing departure from international protection standards and from the practices of other Western states.
For example, in the September 2003 United States Court of Appeals decision in the case of Yusuf Ali Ali, et al. v. Ashcroft, the court upheld a lower court decision that the Immigration and Naturalization Service could not return Somalis with removal orders (deportation orders) because there was no functioning government in Somalia to receive the returnees. The Court affirmed the petitioners’ argument that due to the absence of a stable government, they would be at risk of injury or even death, and issued an injunction prohibiting U.S. authorities from effecting Somali returns. The court ruled that such returns would violate both domestic law and international treaties.
Moreover, in January 2004, the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR) stated that Somalis should not be returned to areas recognized as not yet stable because of the absence of civil administration structures to guarantee security; that is, to any area to the south of the town of Galkayo. However, UNHCR also stated that, with respect to the North, including Somaliland and Puntland, “conditions are not generally favorable for the forced return of large numbers of rejected asylum seekers” and advised against “indiscriminate involuntary returns.” Moreover, UNHCR stated that, in light of the prevailing complex clan system, “the internal flight alternative is not applicable in the context of Somalia.”
Human Rights Watch understands that the Dutch authorities have already begun returns to the Puntland region of Somalia, claiming that this region is safe for all Somalis, whether or not they originate from the region or have clan affiliations in the region. We have received recent disturbing reports of serious problems for Somalis in transit to Somalia through the Persian Gulf region, and of abuses upon return, including, in one case, the detention of a Somali man upon return to Bosaso. We have encouraged Dutch nongovernmental organizations with the capacity to engage in post-return monitoring to do so, and will continue to follow closely those cases where returns have placed Somalis—and others subject to the proposed deportations—at risk of ill-treatment in violation of the Netherlands’ regional and international obligations.
Human Rights Watch is also concerned that persons who were granted temporary protection as members of a group—Afghans, for example—be given the opportunity to make individual representations to the government regarding fears of persecution or other ill-treatment upon return. In a January 2004 report to the Security Council, United Nations Secretary General, Kofi Annan, stated that Afghanistan has undergone “a deterioration in security at precisely the point where the peace process demands the opposite.” Moreover, we are concerned that the Netherlands’ reported reliance on “safe third country” designations and the “internal flight alternative” are being invoked improperly—as noted above in the case of Somali returns—as justifications for sending people back to places where their lives or freedoms could be at risk.
We urge the Dutch government to comply with the absolute prohibition against refoulement and to ensure that persons potentially at risk for ill-treatment upon return have their cases evaluated on an individual basis in full conformity with international protection standards and the government’s nonrefoulement obligations under the ECHR and Article 3 of the United Nations Convention against Torture.
Treatment of Children
The departure from international standards and practice noted above is also a serious concern with respect to the Dutch government’s treatment of children of adult asylum seekers and of unaccompanied minors. Among the thousands of people threatened with deportation under the proposals, children comprise a significant proportion. The Convention on the Rights of the Child, which the Netherlands ratified in 1995, establishes that every child is entitled to special care and protection, and that the “best interest of the child” standard must govern all actions and administrative decisions affecting children. States have a positive obligation to protect all children within their jurisdiction against abuse, neglect, and exploitation and to ensure that children enjoy an adequate standard of living for their physical, mental, spiritual, moral, and social development. It is important to note that states may not discriminate in the provision of the Convention’s rights and protections, and must take all appropriate measures to ensure that children are protected from discrimination based, among other things, on the immigration status of a child’s parents, legal guardians, or family members.
Notwithstanding these international standards, the Dutch Council of State (Raad van State) held in February 2002 that the rights embodied in the Convention on the Rights of the Child are not applicable to children whose parents have no right to remain in the Netherlands. In so holding, the Court has set a dangerous precedent, and has opened the way to lower court decisions that such children are not entitled to any secondary rights deriving from core Convention rights. Such children do not have the right in law to request state protection on the basis of the Convention, even with regard to basic care such as shelter and food. This is another alarming departure by the Netherlands from its international obligations.
In January 2004, the United Nations Committee on the Rights of the Child criticized the Dutch government for its failure to observe its international obligations, expressing concern about discrimination in the Netherlands against refugee and asylum-seeking children; the fact that the Netherlands’ definition of unaccompanied minors seeking asylum does not conform with international standards, thus possibly obstructing access to basic services; and that failed asylum-seeking children are held in detention with limited access to education. The Committee concluded that detention for such children should be used only as a last resort and that “all children awaiting expulsion receive adequate education and housing.” Moreover, UNHCR’s Executive Committee has also concluded that “in all actions concerning children…the best interests of the child shall be a primary consideration.”
Human Rights Watch has been alarmed by reports of evictions from state subsidized housing of failed asylum seekers and their families, some of which include children, and the cessation of social assistance to such families. We are also concerned that the authorities have declined to take into consideration evidence of integration into Dutch society as a factor in determining who may be permitted to remain, either under the general amnesty or for humanitarian reasons (so-called “distressing” or particularly “harrowing” cases). The “best interest of the child” standard, as noted above, places primary emphasis on what is best for a particular child given her or his circumstances. The eviction and enforced destitution of children do not meet the standard of care required by the Convention. The Netherlands cannot simply ignore its international and regional obligations to protect and care for migrant children in its territory. We urge the Dutch government to ensure that in all procedures relating to the proposed deportations, the “best interest of the child” standard is given primary consideration in cases where children are subject to such returns.
“Departure” Centers and Closed Expulsion Centers
In response to concerns from local authorities that evictions of failed asylum seekers and their families—coupled with the cessation of other social welfare benefits, including monetary support—will create a destitute class of non-nationals and may lead to public order problems, the Dutch government has proposed that failed asylum seekers subject to deportation be placed in open “departure” centers in preparation for “voluntary” return. It is our understanding that if a “voluntary” return cannot be effected within a specific timeframe, a person would be moved to a closed expulsion facility (a detention center) pending an involuntary return effected via a deportation. If a person could not be deported within the statutory time limit on immigration detention, he or she would be released from detention, without the right to claim any status in the Netherlands or access to any social benefits such as housing or monetary assistance.
Human Rights Watch urges the Dutch government to ensure that any returns made from open centers are genuinely voluntary, including by providing updated and accurate information about security and humanitarian conditions in the countries to which failed asylum seekers may elect to return. In addition, the Dutch authorities must ensure that failed asylum seekers are not subject to any undue influence or coercion in the process of deciding whether or not to depart the Netherlands voluntarily. In a November 2003 paper, Human Rights Watch expressed concern that returns encouraged and conducted by the International Organization for Migration (IOM) may not always be genuinely voluntary, and stressed the importance of ensuring that in all its operations, IOM be obliged to observe international protection and human rights standards.
Moreover, Dutch authorities should evaluate placement of families with children and unaccompanied minors in the departure centers, using the “best interest of the child standard” as a guiding principle. As noted above, the U.N. Committee on the Rights of the Child has stated that children subject to deportation must be afforded access to adequate housing and education. Human Rights Watch urges the Dutch government to refrain from placing families with children in closed expulsion centers.
Finally, in accordance with international procedural safeguards, failed asylum seekers subject to the proposed deportation scheme must have a prompt and effective opportunity to challenge the lawfulness of both their detention and deportation in a judicial proceeding or before another competent independent authority.
Logistical Obstacles to Return
Human Rights Watch is also alarmed that the Dutch government proposes to return some people in the face of logistical obstacles that could force them into the deportation process—including possible detention—despite the knowledge that persons from certain countries or groups cannot, in fact, be returned. It is our understanding that among the groups subject to the deportation proposals are some stateless people and some groups, Chechens for example, who cannot or may not be able to safely access the necessary documentation to ensure a secure return. It is our understanding that the burden is on the failed asylum seeker to prove that he or she has taken steps to access travel and identity documents, but that these attempts have failed.
With respect to stateless persons, UNHCR, among other organizations, has urged states “to avoid cases of statelessness as well as to adopt measures leading to the grant of legal status to stateless persons.” Moreover, UNHCR has also reminded states that international aviation law “requires that States, when requested to provide travel documents to facilitate the return of one of its nationals, respond within a reasonable time. . .either by issuing the travel documents or by satisfying the requesting state that the person concerned is not one of its nationals (emphasis added).” Thus, the burden with respect to accessing travel documents should rest at state level, not with an individual.
Human Rights Watch has serious concerns that persons who simply cannot be returned could be subject to the proposed deportation procedures—including withholding of social assistance, removal to an open center, and then transfer to a closed detention facility—without any realistic “view toward deportation” as required by ECHR Article 5(1)(f). The Convention authorizes the detention of non-nationals only in situations in which the deportation process is ongoing and there is an actual possibility that a deportation can be effected.
Conclusion
Dutch authorities have stated that the new deportation scheme is “safe and humane.” Human Rights Watch has serious concerns, however, that the proposals will put failed asylum seekers at risk, both in the Netherlands—in the form of evictions, cessation of social assistance, and detention, among other things—and potentially upon return, as noted above. No matter how the Dutch authorities characterize the proposed deportations, they give rise to serious concerns that they do not conform with the Netherlands’ international obligations. Human Rights Watch urges the government to ensure compliance with international law in all procedures related to the removal of failed asylum seekers.
Sincerely,
Rachel Denber
Acting Executive Director
Europe and Central Asia Division
Human Rights Watch
EINDE BRIEF HUMAN RIGHTS WATCH AAN MINISTER VERDONK
[14]
ONDERZOEKSRAAD VOOR VEILIGHEID ONDERZOCHTBRAND CELLENCOMPLEX SCHIPHOL
Tekortschieten drie instanties oorzaak fatale afloop Schipholbrand
De Onderzoeksraad voor Veiligheid onder voorzitterschap van prof. mr. Pieter van Vollenhoven, heeft zijn onderzoek naar de brand die in de nacht van 26 op 27 oktober 2005 woedde in het Detentie- en Uitzendcentrum Schiphol-Oost afgerond met een rapport dat op 21 september 2006 is gepubliceerd. Het onderzoek was gericht op twee onderzoeksvragen:
* Waarom zijn bij de brand elf celbewoners om het leven gekomen?
* Hoe is de opvang en nazorg van de overige betrokkenen verlopen?
De Raad concludeert in zijn rapport onder meer dat drie overheidsinstanties tekort zijn geschoten. Bij deze overheidsinstanties heeft veiligheid en in het bijzonder brandveiligheid te weinig aandacht gehad. Het gaat allereerst om de Dienst Justitiële Inrichtingen (DJI) als opsteller van het Programma van Eisen voor de bouwer, als uiteindelijke gebruiker van het cellencomplex Schiphol-Oost en als verantwoordelijke voor de veiligheid van de gedetineerden. Vervolgens noemt de Raad de Rijksgebouwendienst (RGD), opdrachtgever voor de bouw en eigenaar van het cellencomplex Schiphol-Oost. Ten slotte draagt de gemeente Haarlemmermeer verantwoordelijkheid, als vergunningverlener voor de bouw en het gebruik, als toezichthouder en handhaver en als verantwoordelijke voor de brandweerzorg. De Raad beschouwt de DJI als de primair verantwoordelijke partij ten aanzien van de brandveiligheid.
Deze drie instanties hebben op diverse punten verzuimd inhoud te geven aan de geldende wet- en regelgeving met betrekking tot brandveiligheid alsmede aan de informele regelgeving (waaronder het ‘Brandbeveiligingsconcept Cellen en Celgebouwen’). Dat vindt de Raad ‘een teleurstellende conclusie aangezien het waarborgen van de veiligheid van burgers een onomstreden kerntaak is van de overheid’. Ook de instanties die toezicht moeten houden op de toepassing van deze wet- en regelgeving (de gemeente en rijksinspecties) hebben onvoldoende als een correctiemechanisme kunnen functioneren.
De Raad acht de veronderstelling gerechtvaardigd dat er minder of geen slachtoffers te betreuren waren geweest als de brandveiligheid de aandacht van de betrokken instanties zou hebben gekregen. Meer precies:
* De bedrijfshulpverleningsorganisatie van de DJI had beter doordacht, voorbereid en getraind moeten zijn, inclusief de samenwerking en afstemming met de brandweer. * De vleugels J en K van het cellencomplex hadden door de RGD gebouwd dienen te worden volgens het Bouwbesluit. * De gemeente Haarlemmermeer had haar verantwoordelijkheid als vergunningverlener, toezichthouder en handhaver meer inhoud moeten geven.
Het onderzoek toont naar de mening van de Raad aan dat de betrokken instanties onvoldoende kritisch zijn geweest ten aanzien van hun eigen verantwoordelijkheden. Tevens zijn deze verantwoordelijkheden onvoldoende gecommuniceerd en afgestemd ten opzichte van de verantwoordelijkheden van overige betrokkenen. In dit kader heeft de Raad eveneens geconstateerd dat men van mening is dat men kan vertrouwen en leunen op de deskundigheid van de andere betrokkenen, die helaas hetzelfde doen. Het gevolg hiervan is dat betrokkenen hun eigen verantwoordelijkheid niet nemen of die minimaliseren, waardoor ten aanzien van brandveiligheid risico’s onvoldoende worden onderkend en gekozen alternatieve oplossingen onvoldoende kritisch worden beoordeeld.
Ten onrechte heerste bij de leiding van het cellencomplex de overtuiging dat in geval van brand de brandweer Haarlemmermeer dichtbij zou zijn. De brandweer kon volgens de normen echter pas na 15 minuten ter plaatse en inzetbaar zijn, terwijl in dit geval door allerlei oorzaken, grotendeels buiten de brandweer zelf gelegen, de werkelijke opkomst- en inzettijd ongeveer 25 minuten bedroeg. Al na enkele minuten waren de brand en de rookontwikkeling zo hevig, dat de onbeschermde bewaarders, die niet beschikten over perslucht, hun reddingspogingen moesten staken.
Dat accentueert, vindt de Raad, de noodzaak van een betrouwbaar gebouw, zonder de bouwkundige tekortkomingen die de brandontwikkeling hebben versneld en het redden hebben bemoeilijkt. Eveneens had het cellencomplex moeten beschikken over een voldoende toegeruste, getrainde en met de brandweer afgestemde Bedrijfshulpverlening.
Over de feitelijke oorzaak van de ramp stelt de Raad, na uitgebreide brandproeven, dat de brand heeft kunnen ontstaan door een weggeworpen sigarettenpeuk. Een technische oorzaak is vrijwel uitgesloten.
Aanbevelingen
Aan de minister van Justitie beveelt de Raad aan: * Alle penitentiaire inrichtingen binnen één jaar te laten doorlichten naar de staat van de brandveiligheid (waaronder de afspraken met de brandweer) en de bedrijfshulpverleningsorganisatie, deze zonodig op orde te brengen en de resultaten daarvan aan de Tweede Kamer te rapporteren. * In het beheer van de instellingen die onder zijn verantwoordelijkheid werken de (brand)veiligheid een expliciet punt van beleid te laten zijn en de recent ingestelde Inspectie voor de Sanctietoepassing een integrale toezichttaak te geven (met benutting van de deskundigheid van andere inspecties, commissies van toezicht, etc.) en over de staat van de (brand)veiligheid periodiek te rapporteren. * De verantwoordelijkheidstoedeling binnen het Ministerie van Justitie, in het bijzonder binnen de DJI tussen de centrale en lokale leiding, aan een kritisch onderzoek en herziening te onderwerpen met name gericht op de verantwoordelijkheid van de locatiedirectie en de conclusies van een dergelijk onderzoek helder vast te leggen. * De calamiteitenplannen van de opvangcentra en penitentiaire inrichtingen aan een kritische toets op realiteitsgehalte te onderwerpen en tevens bijzondere aandacht te schenken aan de opvang van en nazorg aan gedetineerden en de bovenlokale coördinatie daarvan expliciet bij de DJI te beleggen.
Aan de minister van VROM beveelt de Raad aan: * De bouwregelgeving voor bijzondere gebouwencomplexen toegankelijker te maken. Daarnaast vraagt de Raad aandacht voor voorlichting, instructie, periodieke scholing etc. ter ondersteuning van de juiste toepassing van de bouwregelgeving en de opbouw van nationale expertise. * Gezien de gesignaleerde tekortkomingen van het cellencomplex als gebouw, de rol en verantwoordelijkheid van de Rijksgebouwendienst aan een nadere precisering te onderwerpen zodat te allen tijde de kwaliteit van de bouw wordt geborgd en het invullen van de dienstverlenende taak niet ten koste gaat van de geleverde kwaliteit. * In geval van tijdelijke bouw, waarbij in het Bouwbesluit 2003 lagere eisen worden gesteld aan bouwplannen voor gebouwen met risicovolle functies aanvullende voorwaarden te (laten) stellen, opdat het veiligheidsniveau per saldo gelijkwaardig is aan permanente bouw.
Aan de Gemeente Haarlemmermeer beveelt de Raad aan: * Te zorgen voor voldoende expertise zodat bouwaanvragen, die afwijken van het Bouwbesluit maar wel aantoonbaar gelijkwaardige bouwkundige alternatieven voorstellen, aan een inhoudelijke toetsing (kunnen) worden onderworpen. * Te vermijden dat zij optreedt als adviseur voor de vergunningaanvrager, zodat de onafhankelijkheid die nodig is voor de uitvoering van de eigen toezichthoudende taak, niet in gevaar komt. * De bedrijfshulpverlening en brandweerzorg bij risicovolle objecten zorgvuldig op elkaar af te stemmen en gezamenlijk te oefenen.
Aan de minister van BZK beveelt de Raad aan: * In overleg met de minister van Justitie, als verantwoordelijke voor wet- en regelgeving, te heroverwegen of de status van informele regelgeving, zoals het Brandveiligheidsconcept Cellen en Celgebouwen, voor veiligheidsrisico’s adequaat is. * Deze informele regelgeving ten aanzien van de inhoud te actualiseren. * Met de VNG na te gaan hoe de gemeenten daadwerkelijk professioneel invulling kunnen geven aan hun taak als toezichthouder in geval van gebouwen met een risicovolle functie, zoals een cellencomplex. Hierbij dient in overweging genomen te worden expertise over en ervaringen met specifieke gebouwen te bundelen. Overwogen zou moeten worden analoog aan de veiligheidspraktijk in andere sectoren de ‘bewijslast’ om te keren, en van vergunningaanvragende organisaties te verwachten dat zij aantonen zo veilig als mogelijk te functioneren.
De Onderzoeksraad voor Veiligheid is sinds 1 februari 2005 bij Rijkswet belast met onderzoek naar de oorzaken en achtergronden van rampen en ongevallen, met het doel aanbevelingen te formuleren die kunnen helpen herhaling te voorkomen. De samenstelling van de Raad: prof. mr. Pieter van Vollenhoven (voorzitter), Ans van den Berg, mr. Joost Hulsenbek, prof. dr. ing. Ferdinand Mertens, dr. ir. Koos Visser.
Persbericht Schiphol cellencomplex
EINDE BERICHT
JOKE KAVIAAR OVER DE SCHIPHOLBRAND
BRAND!
Donner en Verdonk doen er altijd al alles aan om de deuren naar mensen en de deuren naar waarheid goed gesloten te houden. Zo nu en dan sijpelt er informatie naar buiten. De brand in deportatiekamp Schiphol Oost bracht eens te meer de waarheid aan het licht. 11 mensen zijn in de brand omgekomen omdat hun leven er niet toe deed. Het moet allemaal zo goedkoop mogelijk, nietwaar minister Donner? Het moet allemaal zo snel mogelijk, nietwaar minister Verdonk? Maar het vuur zal jullie na aan de schenen worden gelegd door allen die dit niet wensen af te doen met onderzoeken en rapporten zoals ook het meesturen van dossiers wordt getracht te verhullen, omdat het nog steeds niet echt is gebeurd. Jullie zijn een schande voor de menselijkheid, Verdonk en Donner!
Als er mensen vanuit hun cel roepen dat er rook binnen komt, op muren en deuren bonzen en zichzelf door de tralies heen trachten te wringen om aan de vlammen te ontkomen, wat is dan de reactie? Laat maar? Het zijn toch maar mensen zonder papieren? Ze bestonden toch al niet? Brandveiligheid geldt blijkbaar niet voor mensen die ze toch weg willen hebben. Laat staan dat we ons moeten haasten omdat we wat kreten horen.
De ochtend na de brand kwamen de beiden verantwoordelijken Verdonk en Donner direct krokodillentranen huilen op de as van de overledenen. De conclusie moet zijn dat zij het boetekleed aantrekken en ophoepelen. Dat onschuldigen worden vrijgelaten, dat de bajesboten na bevrijding van allen die erin zitten tot zinken worden gebracht, dat vergelijkbaar ‘uitzetcentrum’ Zestienhoven na bevrijding van allen die erin zitten, in één klap wordt vernietigd.
Een bom onder dit beleid! Een bom onder het fort Europa! Een bom onder het egoïsme.
HR: POSTER REISBUREAU RITA BLIJFT
BINNEN GRENZEN VAN VRIJHEID VAN MENINGSUITING
HR: Poster Reisbureau Rita blijft binnen grenzen van vrijheid van meningsuiting
Geplaatst op 17 jun 2009 om 08:00 door Rechtennieuws.nl
Na de brand in het cellencomplex van het detentiecentrum Schiphol-Oost in de nacht van 26 op 27 oktober 2005, waarbij elf mensen om het leven zijn gekomen, heeft de verdachte op 11 november 2005 in Nijmegen een poster openlijk tentoongesteld door deze aan een filmploeg te tonen. Op die poster stond de tekst: “Reisbureau Rita, arrestatie – deportatie – crematie, adequaat tot het bittere einde” met een afbeelding van het detentiecentrum.
De toenmalige minister van Vreemdelingenzaken en Integratie, mw. Verdonk, heeft aangifte laten doen van een strafbaar feit.
Aan de verdachte is smaadschrift tenlastegelegd. Smaadschrift is een specifieke vorm van belediging door het publiek maken van beledigende geschriften of afbeeldingen.
De politierechter in Arnhem heeft de verdachte op 11 januari 2006 vrijgesproken omdat hij met de uitingen op de poster is gebleven binnen de grenzen van de vrijheid van meningsuiting.
De officier van justitie heeft hoger beroep ingesteld bij het gerechtshof Arnhem.
Het hof Arnhem heeft op 28 december 2006 smaadschrift weliswaar bewezenverklaard, maar oordeelde dat dit feit in dit geval niet strafbaar is. Het hof oordeelde dat sprake is van een standpunt over de verantwoordelijkheid van de minister voor de veiligheid in het detentiecentrum en die mening valt onder de door het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) gegarandeerde vrijheid van meningsuiting. Het hof heeft de verdachte daarom van alle rechtsvervolging ontslagen. Dat wil zeggen dat het feit in deze zaak niet strafbaar is (zie LJN AZ5504).
De procedure bij de Hoge Raad
Het openbaar ministerie heeft beroep in cassatie bij de Hoge Raad ingesteld. Het OM meent dat de grenzen van de vrijheid van meningsuiting wel zijn overschreden. Volgens het OM riep de poster voor nagegenoeg iedere lezer het beeld op dat onder verantwoordelijkheid van mw. Verdonk vreemdelingen bewust worden gedeporteerd en vervolgens gecremeerd;
het OM stelt dat de poster associaties oproept met nazipraktijken in de Tweede Wereldoorlog.
De plaatsvervangend advocaat-generaal mr. C.J.G. Bleichrodt heeft op 16 december 2008 in zijn conclusie in deze zaak de Hoge Raad geadviseerd het cassatieberoep te verwerpen.
De uitspraak van de Hoge Raad
De Hoge Raad laat het oordeel van het hof in stand.
Het hof heeft aan de hand van de juiste criteria onderzocht of een veroordeling van de verdachte zou neerkomen op een ongeoorloofde beperking van de vrijheid van meningsuiting. Het hof heeft de inhoud, de aard en de strekking van de tekst en de afbeelding op de poster onderzocht en is tot de conclusie gekomen dat de verdachte de grenzen van de vrijheid van meningsuiting niet heeft overschreden.
Het hof heeft voorts geoordeeld dat de tekst van de poster niet het door het OM gestelde beeld oproept. Dat feitelijk oordeel is volgens de Hoge Raad begrijpelijk gemotiveerd en de Hoge Raad laat dat oordeel in stand.
Het hof had onder meer vastgesteld dat:
- minister Verdonk destijds de politieke verantwoordelijkheid droeg voor het vreemdelingenbeleid en het detentiecentrum
- de tekst van de poster betrekking heeft op de betrokkenheid van de minister bij de brand in het detentiecentrum waarbij elf mensen om het leven zijn gekomen
- de poster naar vorm en inhoud een standpuntbepaling inhoudt over het vreemdelingbeleid en de doeltreffendheid van de maatregelen die na de brand zijn genomen, waarover in Nederland op dat moment een heftige discussie werd gevoerd en waarbij twijfels werden geuit over de brandveiligheid van het detentiecentrum en de wijze waarop de brand werd bestreden en de hulpverlening plaatsvond
- de Onderzoeksraad voor de Veiligheid later heeft geconcludeerd dat een aantal overheidsinstanties tekortgeschoten was ten aanzien van de brandveiligheid van het centrum
- de toonzetting van de poster duidelijk spottend en overdreven is en
- de poster niet oproept tot geweld of discriminatie of verstoring van de openbare orde.
Volgens het hof roept de poster dus niet het beeld op dat het OM erin leest. In deze omstandigheden is er volgens het hof geen dringende maatschappelijke noodzaak om het recht van vrije meningsuiting te beperken.
De Hoge Raad vindt dit oordeel van het hof begrijpelijk gemotiveerd.
Gevolg van de uitspraak
De uitspraak van het hof Arnhem van 28 december 2006 is definitief geworden.
EINDE BERICHT
WIKIPEDIA
RITA VERDONK/SCHIPHOLBRAND
Schipholbrand[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Schipholbrand voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Naar aanleiding van de Schipholbrand werden er (vooral op kraakpanden) diverse spandoeken opgehangen met voor Verdonk beledigende teksten. De spandoeken werden verwijderd op bevel van burgemeesters Cohen (Amsterdam), Wallage (Groningen) en Pop (Haarlem), en Rita Verdonk deed aangifte wegens smaad. De rechter besloot in een kort geding over die verwijdering dat het verwijderen van de spandoeken onterecht was. In dezelfde uitspraak verbood de rechter de Staat om posters te verwijderen van de ramen van het pand met de tekst “Reisbureau [R.], arrestatie deportatie crematie adequaat tot het bittere eind”.[20] De vervolging wegens smaad eindigde in hoger beroep in Ontslag van alle rechtsvervolging, artikel 261 van het Wetboek van Strafrecht werd buiten toepassing gelaten in verband met artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden.[21][22] Later gaf Verdonk een verblijfsvergunning aan 39 slachtoffers van de Schipholbrand
ORIGINELE BRON
WIKIPEDIA
RITA VERDONK
BN DE STEM
MINISTERS HERDENKEN SCHIPHOLBRAND
27 OCTOBER 2006
Vrijdag 27 oktober 2006 – AMSTERDAM (ANP) – Minister Rita Verdonk (Vreemdelingenzaken en Integratie) en haar collega Ernst Hirsch Ballin (Justitie) hebben vanochtend bij het cellencomplex op Schiphol-Oost de brand herdacht, die precies een jaar geleden aan elf mensen het leven kostte. Vijftien mensen raakten gewond.
De bewindslieden, waarnemend burgemeester Tineke Netelenbos van de gemeente Haarlemmermeer en enkele nabestaanden legden bloemen bij een gedenkteken, dat voor het complex is geplaatst. Daarna volgde een minuut stilte waarop de herdenking rond 09.00 uur ten einde liep.
Een handvol omstanders en leden van de Koninklijke Marechaussee waren bij de herdenking aanwezig. Demonstranten droegen een rood, wit blauwe vlag die ook tijdens de wake van de nabestaanden, in de nacht van donderdag op vrijdag, was gebruikt. Op de vlag stonden de woorden zuur, zoet en bitter.
Organisator van de wake Jo van der Spek noemde de officiële herdenking met de ministers ,,een beetje stiekem”. Volgens hem had een vrouw die haar zoon bij de brand verloor een brief aan Hirsch Ballin gestuurd met het verzoek hem te herdenken. Pas deze week werd duidelijk dat de herdenking plaats zou vinden. ,,Die vrouw kreeg pas woensdag te horen dat zij onder begeleiding van een geestelijk verzorger het complex in mocht. Zo gaan ze om met hun schaamte”, aldus Van der Spek.
De herdenking vond plaats aan de rechterkant van de toegangssluis van het complex. De wake aan de linkerkant. Van der Spek noemde de wake de ,,echte herdenking. ,,Hier staan de elf zuilen met de namen van de slachtoffers en de bloemen. Wat ze aan de andere kant doen, interesseert me geen moer. Het is toch godgeklaagd dat hier nog mensen vastzitten, terwijl iedereen weet dat het onveilig is! Wanneer wordt men hier eens wakker?”
EINDE BERICHT DE STEM