[34]
”Rutte zegt met de afspraken ‘het cynische businessmodel van bootjessmokkelaars’ te willen doorbreken en hoopt op meer afspraken met meer landen.”RTL NIEUWS
EUROPESE UNIE BEREIKT DEAL MET TUNESIE: MIGRANTEN
TEGENHOUDEN IN RUIL VOOR GELD
Na lang onderhandelen is er een migratiedeal bereikt tussen Tunesië en de Europese Unie. Dat maakte een woordvoerder van demissionair premier Rutte gisteravond bekend. In ruil voor geld en andere toezeggingen belooft Tunesië meer maatregelen te nemen om de oversteek van migranten die op weg zijn naar Europa te stoppen. Daarmee is er een akkoord bereikt met het land van waaruit dit jaar de meeste migranten vertrokken.
Rutte reisde gisteren samen samen met voorzitter Ursula von der Leyen van de Europese Commissie en de Italiaanse premier Giorgia Meloni naar het Noord-Afrikaanse land om de laatste obstakels uit de weg te ruimen. De demissionair premier sprak van een ‘ware mijlpaal’. Hij zei ‘bijzonder verheugd’ te zijn over de deal en verwacht brede instemming van de andere EU-lidstaten.
Von der Leyen had het over ‘een investering in onze gemeenschappelijke welvaart, stabiliteit en toekomstige generaties’. De Tunesische president Kais Saied beloofde de afspraken snel te zullen invoeren.
Miljard euro
In vaak overvolle schepen en bootjes wagen de migranten de gevaarlijke oversteek over de Middellandse Zee. Verreweg de meeste mensen willen naar Italië. Dit jaar arriveerden daar al ruim 33.000 migranten vanuit Tunesië, het gaat vooral om mensen uit Ivoorkust, Guinee en Egypte. Eenmaal in Europa wachten ze vaak lang op een asielprocedure of belanden ze in de illegaliteit.
De Europese Unie worstelt daar al jaren mee en hoopt met de deal de aantallen fors terug te dringen. In de deal krijgt Tunesië afspraken over energie, handel én Europees geld, ongeveer 1 miljard euro. In ruil moet het land veel meer migranten tegenhouden. Rutte zegt met de afspraken ‘het cynische businessmodel van bootjessmokkelaars’ te willen doorbreken en hoopt op meer afspraken met meer landen.
In de aanloop naar het akkoord brachten vorige maand premier Rutte, de Italiaanse premier Meloni en Von der Leyen al een bezoek aan Tunesië. Toen hoopten ze al tot een akkoord te komen, maar dat lukte niet.
Ook kritiek
Niet iedereen is positief over de deal. Bij linkse oppositiepartijen klonk eerder al kritiek. In Tunesië zijn problemen met mensenrechten en persvrijheid. “Als we afspraken maken met landen binnen en buiten Europa, dan kijken we altijd of die afspraken in lijn zijn met internationale verdragen”, liet Rutte al weten.
EINDE BERICHT
[35]
”Anders dan gedacht, migreren verreweg de meeste mensen namelijk binnen continenten als Afrika en Azië en blijft 85-90 procent van de vluchtelingen in de regio.”
RTL NIEUWS
EEN PLEIDOOI VOOR FEITEN IN HET MIGRATIEDEBAT
21 DECEMBER 2020
21 december 2020 06:17
Op 8 december stemde een kamermeerderheid (inclusief D66 en de ChristenUnie) tegen een motie van de linkse oppositie om iets te doen aan de mensonterende situatie in kamp Moria op Lesbos, dat is verplaatst naar een voormalig (vervuild) schietterrein.
Met de winter voor de deur verblijven daar duizenden mensen en kinderen in een overvol kamp met lekkende tenten en volstrekt ontoereikende sanitaire voorzieningen.
De reacties op sociale media waren voorspelbaar. Aan de ene kant is er veel steun want Nederland is vol en vluchtelingen zijn uitvreters en ontwrichten ons land. En aan de andere kant zijn er veel mensen die het onbegrijpelijk vinden hoe we zo’n aperte schandvlek in Europa kunnen laten voortbestaan en hoe dat te rijmen valt met de zo geroemde ‘Europese waarden’.
Waarom is het onmogelijk om zelfs maar symbolische geste te maken? Het grote aantal asielzoekers kan het niet zijn. Sinds de piek in 2015 (57.000 inclusief nareizigers) zien we al jaren een daling die in 2020 waarschijnlijk uitkomt op 17.000. En ondanks een niet bepaald soepel vormgegeven integratiebeleid blijkt steeds weer dat statushouders, en zeker hun kinderen, binnen relatief korte tijd hun plaats vinden.
Leo Lucassen
Een pleidooi voor feiten in het migratiedebat
21 december 2020 06:17
Op 8 december stemde een kamermeerderheid (inclusief D66 en de ChristenUnie) tegen een motie van de linkse oppositie om iets te doen aan de mensonterende situatie in kamp Moria op Lesbos, dat is verplaatst naar een voormalig (vervuild) schietterrein.
Met de winter voor de deur verblijven daar duizenden mensen en kinderen in een overvol kamp met lekkende tenten en volstrekt ontoereikende sanitaire voorzieningen.
De reacties op sociale media waren voorspelbaar. Aan de ene kant is er veel steun want Nederland is vol en vluchtelingen zijn uitvreters en ontwrichten ons land. En aan de andere kant zijn er veel mensen die het onbegrijpelijk vinden hoe we zo’n aperte schandvlek in Europa kunnen laten voortbestaan en hoe dat te rijmen valt met de zo geroemde ‘Europese waarden’.
Waarom is het onmogelijk om zelfs maar symbolische geste te maken? Het grote aantal asielzoekers kan het niet zijn. Sinds de piek in 2015 (57.000 inclusief nareizigers) zien we al jaren een daling die in 2020 waarschijnlijk uitkomt op 17.000. En ondanks een niet bepaald soepel vormgegeven integratiebeleid blijkt steeds weer dat statushouders, en zeker hun kinderen, binnen relatief korte tijd hun plaats vinden.
De VVD stelt de burger en de rechtsstaat voorop – of toch niet?
De verklaring moet dus elders worden gezocht. Om te beginnen is er de populistische gijzeling, waarbij 20 à 25 procent van het electoraat een onevenredige invloed uitoefent op het migratie-dossier. Met name midden- en rechtse partijen doen hun uiterste best om de populistische stem te vangen en wedijveren met de meest xenofobe plannen.
De liberalen lijken het liefst geen enkele asielzoeker meer op te willen vangen en schilderen hen af als een bedreiging voor onze cultuur, waarden en welvaart. Maar ook de programma’s van het CDA en de ChristenUnie lopen niet bepaald over van empathie.
Naast electorale overwegingen is de angst voor controleverlies minstens zo belangrijk. Het idee dat Europa wordt belegerd door miljoenen armoedzaaiers uit culturen die maar moeilijk te verenigen zouden zijn met de Europese waarden en normen. Die angst wordt nog versterkt door de sterke bevolkingsgroei in Afrika en de mogelijk apocalyptische gevolgen van klimaatverandering, die nog meer mensen onze kant op zouden drijven.
Deze verwachtingen sporen echter niet met de wetenschappelijke kennis. Het valt daarom te betreuren dat die wetenschappelijke stem zo moeilijk doordringt in het publieke en politieke debat. Anders dan gedacht, migreren verreweg de meeste mensen namelijk binnen continenten als Afrika en Azië en blijft 85-90 procent van de vluchtelingen in de regio.
Zo liet onderzoek uit 2019 van het International Migration Institute (IMI) zien dat de overgrote meerderheid van de Syrische vluchtelingen in Turkije, ook als ze de kans zouden krijgen, liever bleven dan hun geluk in Europa te beproeven. Hun kinderen gingen er immers al naar school en in het geval de situatie in hun moederland verbeterde konden ze snel weer terug.
Wat Afrika betreft constateerden onderzoekers van instituut Clingendael in 2017 dat niet alleen de meeste migranten binnen hun land of regio bewegen, maar dat zelfs van degenen die de gevaarlijke tocht door de Sahara wagen 80 procent helemaal geen intentie heeft de Middellandse Zee over te steken, maar werk te zoeken in de olie-industrie van Libië en Algerije.
Niettemin financiert de EU landen als Mali, Niger en Tsjaad om migranten al ten zuiden van de Sahara tegen te houden, met als gevolg dat er naast de duizenden verdrinkingsdoden tussen Noord-Afrika en Italië een groot aantal migranten in de woestijn door uitdroging het leven laat.
Wat die demografische druk betreft, in de afgelopen 30 jaar (waarin de bevolking van Afrika is verdubbeld) is het aantal asielzoekers uit Afrika in de EU stabiel gebleven op een uiterst laag niveau van gemiddeld zo’n 115.000 per jaar, oftewel een gemiddelde van 0,02 procent van de bevolking van de EU.
En tot slot de klimaatverandering. Die zorgt er inderdaad voor dat in bepaalde gebieden mensen hun heil elders moeten zoeken, maar ze doen dat dicht bij huis. Niet alleen hebben ze helemaal geen geld en contacten om naar Europa te reizen, maar belangrijker nog, ze willen het liefst in hun vertrouwde omgeving blijven.
Het zou goed zijn wanneer dit soort inzichten van sociologen, demografen, antropologen en historici breder ingang vonden en als uitgangspunt van beleid werden genomen. Als je toch voor een restrictief beleid kiest, doe het dan in ieder geval op grond van feiten.
Leo Lucassen is hoogleraar arbeids- en migratiegeschiedenis en Directeur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis.