[12]
AD
CAROLINE VAN DER PLAS (BBB) DUIKT OP IN
RECLAME MET BAUDET EN WILDERS: ”HELEMAAL NIET BLIJ MEE”
29 SEPTEMBER 2022
Nieuwrechts.nl zegt een nieuwswebsite voor rechtsdenkend Nederland te zijn en maakt daarvoor promotie op sociale media. Op een poster met de naam van de website zijn portretten geplakt van Wybren van Haga (Groep Van Haga), Geert Wilders (PVV), Pieter Omtzigt (partijloos), Thierry Baudet (FvD), Annabel Nanninga (JA21) en centraal een foto van Van der Plas.
,,We hebben het er ook over gehad hier intern en zijn van plan te vragen of mijn foto hier wordt weggehaald’’, laat Van der Plas via Whatsapp weten, terwijl ze meedoet aan het debat in Den Haag over de omgangsvormen in de Tweede Kamer.
,,BBB vaart een eigen koers. Soms zijn we rechts, soms zijn we links. Dat verschilt per onderwerp. Het is niet zo dat ik me afzet tegen de mensen op deze foto, maar hier wordt BBB wel gelijk gesteld aan PVV, Van Haga en FvD. En op veel van hun onderwerpen zit ik niet op hun lijn.’’
[13]
”En ons ook onze ogen niet moeten sluiten voor eventuele problemen,
die op ons afkomen.
Want het is niet allemaal koek en ei.
[2.16]
Zo vertelde een docent van de Middelbare School mij vorige
week, dat er problemen worden ondervonden bij het onderwijzen
van Oekraiense kinderen.
Kinderen, die moeilijk kunnen meekomen en zelfs een aantal incidenten,
van racisme.
Meisjes met hoofddoekjes, die worden uitgescholden en het gooien met
bananen naar leerlingen met een donkere huidskleur.
[2.35]
Natuurlijk doen niet alle Oekraiense kinderen dit, maar het gebeurt kennelijk wel.
Is de minister eh ja, ik stel maar even een vraag en ik hoop, dat ik
antwoord krijg, is de minister daarvan op de hoogte?
We moeten dit wel benoemen en behandelen en niet doodzwijgen.
Hoe worden docenten hierin begeleid en kunnen zij met hun zorgen
ergens terecht, worden deze zorgen serieus genomen?”
CAROLINE VAN DER PLAS OVER TAL VAN PROBLEMEN MET
ASIELZOEKERS OEKRAINE. WORDT ONDER DE TAFEL GEVEEGD
ZIE OOK
LINK
CAROLINE VAN DER PLAS (BBB-BOERBURGERBEWEGING)
OVER OEKRAIENSE ASIELZOEKERS
ASTRID ESSED
ZIE VOOR GEHELE TEKST
CAROLINE VAN DER PLAS OVER TAL VAN PROBLEMEN MET
ASIELZOEKERS OEKRAINE. WORDT ONDER DE TAFEL GEVEEGD
[Vera Bergkamp, Kamervoorzitter]
”Ja….ik heb goed geluisterd”
…
”Dan geef ik het woord aan mevrouw van der Plas van BBB”
[Kamervoorzitter herhaalt]
”Het woord is aan mevrouw van der Plas, BBB”
”En die krijgt alle aandacht ook vanuit Vak K” [1]
[Caroline van der Plas, fractievoorzitter en voorvrouw van de Boer Burger Beweging, kijkt richting Vak K en wacht, ze praten daar nog door]:
”Ze mogen van mij even rustig kletsen hoor, ik wacht …gerust…”
Vera Bergkamp, Kamervoorzitter]:
”Gaat uw gang, mevrouw van der Plas”
[Caroline van der Plas, BBB]:
”Voorzitter en burgers in Nederland.
Met de ellendige beelden, die wij dagelijks zien, is het niet verwonderlijk,
dat miljoenen Oekraieners hun veiligheid in Europa en ook in Nederland
hebben gezocht.
We roepen altijd: ”Eerst opvang in de regio”
En vandaag zijn wij de regio.
Het is hardstikke mooi, dat mensen zich inzetten voor de Oekraieners,
die hiernaartoe komen, maar zeven mensen in huis nemen, compleet
met jonge kinderen is ronduit onverstandig.
Oorlogsvluchtelingen zijn niet zomaar een paar gezellige logeetjes.
Het kabinet moet daarin ook duidelijk zijn naar al die goedwillende
Nederlanders, die zich niet realiseren wat ze zich op de hals
halen.
Mensen krijgen te maken met nieuwkomers uit een andere cultuur, soms
geschaad door oorlogstrauma’s.
Dat heeft een enorme impact op je thuissituatie en op je gezin.
En als mensen na twee weken concluderen, dat ze het allemaal
toch wel een beetje veel vinden, dan zitten Oekraieners met een nieuw
trauma.
Ook is er het risico van Oekraiense vrouwen, die in hun precaire situatie
worden uitgebuit.
Is er goed zicht op de situatie waarin Oekraieners belanden? vraag ik
de minister.
En wat doet het kabinet om kwetsbare vrouwen te beschermen, dit
geldt ook voor de vrouwen in de AZC’s.
Wij horen verhalen van Oekraiense vrouwen, die ’s nachts niet durfden
te slapen en om de beurt de wacht hielden omdat ze zich belaagd en bedreigd voelden door mannelijke asielzoekers uit andere landen.
Klopt dit? vraag ik de minister
En hoe wordt de veiligheid van vrouwen in de AZC’s uberhaupt gewaarborgd?
[1.50]
Voorzitter, bijna de hele Tweede Kamer stond hier een paar weken geleden
te applaudisseren voor Zelensky.
Zelf vond ik dat nogal ongemakkelijk eerlijk gezegd.
Los van de compassie, die ik heb voor Oekraine en zijn volk,
vind ik wel, dat we onze objectiviteit moeten behouden om hier afgewogen
keuzes te kunnen blijven maken.
En ons ook onze ogen niet moeten sluiten voor eventuele problemen,
die op ons afkomen.
Want het is niet allemaal koek en ei.
[2.16]
Zo vertelde een docent van de Middelbare School mij vorige
week, dat er problemen worden ondervonden bij het onderwijzen
van Oekraiense kinderen.
Kinderen, die moeilijk kunnen meekomen en zelfs een aantal incidenten,
van racisme.
Meisjes met hoofddoekjes, die worden uitgescholden en het gooien met
bananen naar leerlingen met een donkere huidskleur.
[2.35]
Natuurlijk doen niet alle Oekraiense kinderen dit, maar het gebeurt kennelijk wel.
Is de minister eh ja, ik stel maar even een vraag en ik hoop, dat ik
antwoord krijg, is de minister daarvan op de hoogte?
We moeten dit wel benoemen en behandelen en niet doodzwijgen.
Hoe worden docenten hierin begeleid en kunnen zij met hun zorgen
ergens terecht, worden deze zorgen serieus genomen?
De nieuwkomersscholen staan onder zware druk en het coordinatieorgaan
LOWAN [2] moet het doen met anderhalve man aan personeel.
Graag hoor ik, hoe het kabinet van plan is om dit onderwijs op de
langere termijn in te richten.
En is de minister bereid om tot de zomervakantie diploma vereisten voor
Oekraiense leerkrachten op te schorten, zodat zij voor de klas kunnen
komen te staan en de overgang van Oekraiense leerlingen makkelijker
te kunnen maken en daarmee ook de veiligheid op scholen te
waarborgen.
De Verklaring omtrent Gedrag, VOG, voor Oekraiense leerkrachten,
is een ander probleem.
Heeft de minister zicht op versnelling van de VOG procedures?
Ook vraag ik de minister, of er ruimte is in het budget om het LOWAN
tijdelijk uit te breiden.
Voorzitter, dan de Noodwet:
Hiermee kan het kabinet verstrekkende bevoegdheden krijgen in de
opvang van vluchtelingen.
Maar het Staatsnoodrecht moet iets zijn dat echt alleen in de meest
uiterste gevallen ingezet wordt.
Bijvoorbeeld bij een gewelddadige revolutie of een binnenvallende Macht.
Het onteigenen van panden, eigendommen van mensen, staat totaal
niet in verhouding tot de situatie waarin we nu zitten.
BBB is dan ook tegen dwangopvang.
Het kabinet heeft het Recht per direct geactiveerd, maar moet snel daarna
wel het wetsvoorstel aan de Tweede Kamer voorleggen en dit is nog steeds
niet gebeurd.
We zijn nu drie weken verder.
Wij moeten kunnen zien wat de einddatum is die het kabinet
wenst te hanteren voor deze noodsituatie.
BBB wil geen toestanden zoals rond de COVID noodwetten, waarbij de Tweede
Kamer achteraf besluiten moet nemen over al afgelopen periodes.
Wanneer kan de Kamer dit wetsvoorstel verwachten?
Want ik heb inmiddels begrepen, dat het advies van de Raad van State ook
binnen is”
[Vera Bergkamp, Kamervoorzitter]
”Dank u wel, mevrouw van der Plas”
[Caroline van der Plas, BBB]
”Dank u wel”
EINDE YOUTUBE FRAGMENT
[14]
TOESPRAAK MINISTER PRESIDENT MARK RUTTE OVER
HET SLAVERNIJVERLEDEN
TEKST
Toespraak | 19-12-2022
Minister-president Mark Rutte biedt in deze toespraak excuses aan voor het handelen van de Nederlandse staat in het verleden: postuum aan alle tot slaafgemaakten die wereldwijd onder dat handelen hebben geleden, aan hun dochters en zonen, en aan al hun nazaten tot in het hier en nu. De minister-president uitte zijn excuses in het Nationaal Archief in Den Haag in aanwezigheid van vertegenwoordigers van organisaties die zich sterk maken voor erkenning van de gevolgen van slavernij.
Dames en heren, goedemiddag.
En voor iedereen die meekijkt of luistert in een andere tijdzone:
Bun morgu,
Bon dia,
Good morning,
Hier in het Nationaal Archief spreekt de geschiedenis tot ons in miljoenen documenten.
En ook al horen we de ongeschreven stemmen uit het verleden niet, het verhaal dat uit al die archiefstukken naar voren komt, is niet alleen maar mooi.
Het is vaak ook lelijk, pijnlijk en zelfs ronduit beschamend.
Dat geldt zeker voor de rol van Nederland in het slavernijverleden.
Wij, levend in het hier en nu, kunnen slavernij alleen in de allerduidelijkste bewoordingen erkennen en veroordelen als misdaad tegen de menselijkheid.
Als een misdadig systeem, dat wereldwijd onnoemelijk veel mensen onnoemelijk veel en groot leed heeft gebracht, en dat doorwerkt in de levens van mensen hier en nu.
En wij in Nederland moeten ons aandeel in dat verleden onder ogen zien.
Daarom is het goed dat we elkaar vandaag in het Nationaal Archief ontmoeten.
Hier ligt ons nationale geheugen opgeslagen.
Dus dit is de plek voor nationaal gewetensonderzoek.
Hier kun je niet om de historische feiten heen.
Tot 1814 werden ruim 600.000 tot slaaf gemaakte Afrikaanse vrouwen, mannen en kinderen onder erbarmelijke omstandigheden naar het Amerikaanse continent verscheept door Nederlandse slavenhandelaren.
De meesten naar Suriname, maar ook naar Curaçao, Sint Eustatius en andere plaatsen.
Zij werden weggerukt van hun families, ontmenselijkt, als vee vervoerd en behandeld.
Vaak onder het overheidsgezag van de West-Indische Compagnie.
In Azië werden tussen de 660.000 en ruim 1 miljoen mensen – we weten het niet eens precies – verhandeld binnen de gebieden die onder het gezag stonden van de Verenigde Oost-Indische Compagnie.
De getallen zijn onvoorstelbaar.
Het menselijk leed dat er achter schuilgaat, is nog veel onvoorstelbaarder.
Talloos zijn de overgeleverde verhalen en getuigenissen die bewijzen hoe er in het slavernijsysteem geen maat stond op wreedheid en willekeur.
En dus geen maat op onrecht en pure angst.
We hoeven alleen maar Anton de Koms Wij slaven van Suriname open te slaan om te lezen over de meest gruwelijke behandelingen en straffen.
We lezen over geseling en marteling tot de dood erop volgde, over mensen van wie ledematen werden afgehakt, over brandmerken in het gezicht.
Het lot van de ene persoon nog verschrikkelijker dan van de andere, op elke pagina onrecht en nog meer onrecht.
En zoals Anton de Kom het beschreef voor Suriname, zo gebeurde het ook elders, onder hetzelfde Nederlandse overheidsgezag.
We lezen het, we weten het, en toch is het afschuwelijke lot van tot slaaf gemaakte mensen nauwelijks te bevatten.
Of neem, inderdaad, de feiten zoals die uit de archieven spreken.
Bijvoorbeeld uit de enorme administratie die is opgezet rond de afschaffing van de slavernij in 1863 en die hier ingezien kan worden.
Pagina na pagina staan daarop per plantage en per slaveneigenaar de namen vermeld van tot slaaf gemaakten plus nog enkele andere persoonlijke gegevens.
Zakelijk, systematisch, in een droge opsomming, die juist daardoor zo confronterend is, omdat het de absurditeit onderstreept van een systeem waarin de ene mens de andere mens tot handelswaar maakte.
Een systeem zo onmenselijk en onrechtvaardig, dat in 1863 niet de tot slaaf gemaakten financieel werden gecompenseerd door de staat, maar de slaveneigenaren.
En nog kon het hardvochtiger, nog oneerlijker, want iedereen die in Suriname in 1863
in naam vrij werd, moest gedwongen nog tien jaar lang onder staatstoezicht blijven werken.
De facto betekende dat voor velen nog tien jaar langer een leven in onvrijheid, een leven onder dwang.
Tot 1873.
Komend jaar is dat 150 jaar geleden.
Die geschiedenis houdt ons bezig.
Een complexe geschiedenis, waarin op verschillende plaatsen verschillende jaartallen en gebeurtenissen betekenis hebben.
Niet alleen 1863 en 1873.
Maar bijvoorbeeld ook 1860, de wettelijke afschaffing van de slavernij in toenmalig Nederlands Indië.
1814, het jaar dat ook Nederland de trans-Atlantische slavenhandel afschafte.
1848, toen op Sint Maarten de slavernij de facto voorbij was.
Of bijvoorbeeld 1795, toen onder leiding van Tula op Curaçao een opstand plaatsvond die nog jaarlijks wordt herdacht.
Eindeloos veel momenten, eindeloos veel verhalen, eindeloos veel geschiedenis.
Die geschiedenis krijgt de laatste jaren meer aandacht – in tentoonstellingen, in publicaties en in het maatschappelijk debat.
Er vindt maatschappelijke bewustwording plaats.
En daardoor ook een verandering in het denken.
Dat is goed en terecht en nodig, want te lang is het stil gebleven.
Ik heb die verandering in denken ook persoonlijk doorgemaakt – daar wil ik open over zijn.
Lange tijd dacht ik dat het niet goed mogelijk is op een betekenisvolle manier verantwoordelijkheid te nemen voor iets dat zo lang geleden is, en waar niemand van ons zelf bij is geweest.
Lange tijd dacht ik dus eigenlijk: het slavernijverleden is geschiedenis die achter ons ligt.
Maar ik had het mis.
Want eeuwen van onderdrukking en uitbuiting werken door in het hier en nu.
In racistische stereotypen.
In discriminerende patronen van uitsluiting.
In sociale ongelijkheid.
En om dat te doorbreken, moeten we ook het verleden open en eerlijk onder ogen zien.
Een verleden dat we delen met andere landen, waardoor onze samenlevingen voor altijd op een speciale manier met elkaar zijn verbonden.
Het klopt dat niemand die nu leeft persoonlijk schuld draagt voor de slavernij.
Maar het klopt ook dat de Nederlandse Staat in al zijn historische verschijningsvormen verantwoordelijkheid draagt voor het grote leed dat tot slaafgemaakten en hun nazaten is aangedaan.
En dus kunnen we niet voorbij gaan aan de doorwerking van het verleden in onze tijd.
Het rapport Ketenen van het verleden van de Dialooggroep Slavernijverleden speelt een belangrijke rol in het bewustwordingsproces dat velen van ons doormaken.
Dat rapport verscheen op 1 juli vorig jaar en bevatte een aantal niet mis te verstane conclusies en aanbevelingen.
De drie kernwoorden zijn: erkenning, excuses, herstel.
Vandaag sturen we de officiële kabinetsreactie naar de Tweede Kamer.
Daarin omarmen we de analyse en conclusies van de Dialooggroep.
In de tussenliggende anderhalf jaar heeft het kabinet op verschillende manieren, op verschillende plekken en met verschillende mensen en groepen over het slavernijverleden gesproken.
Ik ben zelf in september jongstleden in Suriname geweest, waar ik heb geleerd hoe diep de geschiedenis nog altijd ingrijpt in het dagelijks leven van mensen, ook spiritueel.
Ik heb ook geleerd hoe ervaringen, herinneringen en gevoelens per groep en per persoon kunnen verschillen.
Het maakt uit of je voorouders uit Afrika werden geroofd of behoorden tot de oorspronkelijke bewoners.
Het maakt uit in welk land of regio hun leven zich afspeelde.
En het maakt ook uit in welke periode zij leefden.
Die historische, geografische en culturele verschillen tussen bevolkingsgroepen en mensen doen ertoe, ook in het hier en nu.
En dat maakt het doen van algemene uitspraken over het slavernijverleden ook zo kwetsbaar.
Want hoe doe je recht aan al die verschillen?
Wat is daarvoor het beste moment?
Hoe doe je recht aan alle spirituele symbolen en rituelen, die in sommige culturen zo enorm belangrijk zijn?
En hoe omvat je met woorden zoveel onrecht, zoveel pijn, zoveel gruwelijkheden?
Elke poging daartoe zal altijd onvolkomen zijn en nieuwe vragen en discussies oproepen.
Met alle emoties die daarbij horen.
Met alle beladenheid.
We weten dat er niet één goed moment is voor iedereen, niet de juiste woorden voor iedereen, niet één juiste plaats voor iedereen.
En ik erken dat de aanloop naar deze dag beter had gekund.
Maar laat dat geen reden zijn dan maar niets te doen.
We moeten met elkaar stappen vooruit zetten.
We moeten met elkaar verder komen.
Dus laat ons dat gesprek over het slavernijverleden alsjeblieft voeren, ook als dat een moeilijk gesprek is.
En dat gesprek begint met erkenning.
Erkenning van het afschuwelijke leed dat generaties tot slaaf gemaakten is aangedaan.
Erkenning van en eerherstel voor al die mensen die in verzet kwamen, zoals de dappere Marrons van Suriname.
Ik noem vandaag met eerbied de namen van Tula op Curaçao, Jolicoeur, Boni en Baron in Suriname, One-Tété-Lohkay op Sint Maarten en we gedenken al die naamloos gebleven vrouwen en mannen die door de eeuwen heen heldhaftig de vrijheid zochten en daar vaak op de meest gruwelijke manier voor werden gestraft.
En natuurlijk erkenning van historische verantwoordelijkheid, met de woorden die daarbij horen.
Deze woorden.
Eeuwenlang hebben de Nederlandse staat en zijn vertegenwoordigers slavernij mogelijk gemaakt, gestimuleerd, in stand gehouden en ervan geprofiteerd.
Eeuwenlang zijn in naam van de Nederlandse staat mensen tot handelswaar gemaakt, uitgebuit en mishandeld.
Eeuwenlang is onder Nederlands staatsgezag de menselijke waardigheid met voeten getreden op de meest afschuwelijke manier.
En te weinig hebben opeenvolgende Nederlandse regeringen na 1863 gezien en erkend dat het slavernijverleden een negatieve doorwerking had en heeft.
Daarvoor bied ik namens de Nederlandse regering excuses aan.
Today I apologize.
Awe mi ta pidi diskulpa.
Tide mi wani taki pardon.
Vandaag bied ik namens de Nederlandse regering excuses aan voor het handelen van de Nederlandse staat in het verleden: postuum aan alle tot slaafgemaakten die wereldwijd onder dat handelen hebben geleden, aan hun dochters en zonen, en aan al hun nazaten tot in het hier en nu.
We doen dit niet om schoon schip te maken.
Niet om het verleden af te sluiten en achter ons te laten.
We doen dit en we doen dit nu, om staande op de drempel van een belangrijk herdenkingsjaar, samen de weg vooruit te vinden.
We delen niet alleen het verleden, maar ook de toekomst.
Dus zetten we vandaag een komma, geen punt.
Het gesprek over het slavernijverleden moet zo breed mogelijk worden gevoerd, niet alleen in Nederland, maar juist ook op de plekken waar het gebeurde, met iedereen die betrokken is of zich betrokken voelt.
Daarom klinken de excuses die ik net uitsprak vandaag door op zeven andere plekken in de wereld, daar waar de pijn en de gevolgen van het slavernijverleden tot de dag van vandaag het meest worden gevoeld en het meest zichtbaar zijn.
Ze klinken door in de woorden die worden uitgesproken door zeven vertegenwoordigers van de Nederlandse regering.
In Suriname.
Op Curaçao.
Op Sint Maarten.
Op Aruba.
Op Bonaire.
Op Saba.
En op Sint Eustatius.
“We doen dit, en we doen dit nu, om staande op de drempel van een belangrijk herdenkingsjaar, samen de weg vooruit te vinden. We delen niet alleen het verleden, maar ook de toekomst. Dus zetten we vandaag een komma, geen punt.”
De regering wil in overleg met alle groepen en mensen uit alle landen waarmee wij dit verleden delen, intensiever werken aan meer kennis over het slavernijverleden en dus aan meer bewustwording, erkenning en begrip.
Dat proces vraagt tijd en we kunnen het werk alleen in gezamenlijkheid doen.
Op weg naar die belangrijke symbolische datum 1 juli 2023.
Daarna, in het hele herdenkingsjaar.
En in de jaren die daar op volgen.
De kabinetsreactie op het rapport van de Dialooggroep Slavernijverleden gaat hier uitvoerig op in.
Het belangrijkste is nu dat we alle stappen die we gaan zetten ook echt gezamenlijk zetten.
In overleg, luisterend en met als enige intentie: recht doen aan het verleden, heling in het heden.
Een komma, geen punt.
Met Suriname, met de Caribische delen van het Koninkrijk en met alle nazaten in Nederland werken we aan zichtbaarheid van erfgoed, aan bewustwording via onderwijs en aan wetenschappelijk historisch onderzoek.
Tijdens het herdenkingsjaar zullen alle facetten van het slavernijverleden en de doorwerking in onze tijd in het volle licht staan.
De Koning voelt zich persoonlijk zeer betrokken bij het onderwerp en zal op 1 juli aanwezig zijn bij de herdenking en viering in Amsterdam.
En we kijken verder, over 2023 heen.
Een onafhankelijk en breed samengesteld Herdenkingscomité buigt zich over de beste manier om ook in de toekomst waardig en zo veel mogelijk gezamenlijk te herdenken.
En er komt een fonds voor maatschappelijke initiatieven in het hele Koninkrijk en Suriname, waarmee de doorwerking van het slavernijverleden de zichtbaarheid, aandacht en aanpak krijgt die nodig is.
Het helingsproces moet nu beginnen en het programma daarvoor, schrijven we samen.
Dames en heren,
Het boek van onze gedeelde geschiedenis kent veel pagina’s die ons – levend in de 21e eeuw – met verbijstering en afschuw vervullen.
En met diepe schaamte.
Die pagina’s wissen we met excuses niet uit en dat is ook niet de bedoeling.
We kunnen het verleden niet veranderen, alleen onder ogen zien.
Wat de regering vurig hoopt, wat ik ook persoonlijk vurig hoop, is dat dit moment, dat deze dag ons helpt Koninkrijksbreed en samen met Suriname en andere landen, de open pagina’s die vóór ons liggen in te vullen met dialoog, erkenning en heling.
Dank u wel.
EINDE TOESPRAAK
Persbericht en Kabinetsreactie
- Excuses regering voor slavernijverleden NederlandMinister-president Mark Rutte heeft vanmiddag tijdens een toespraak excuses aangeboden voor het handelen van de Nederlandse staat …Nieuwsbericht | 19-12-2022 | 15:23
- Kamerbrief met reactie kabinet op rapport Adviescollege Dialooggroep SlavernijverledenMinister-president Rutte stuurt de Tweede Kamer de reactie namens het kabinet op het rapport van bevindingen van het …Kamerstuk: Kamerbrief | 19-12-2022
Zie ook
- Discriminatie en racismeOnderwerp
- Regering