Hierdoor nemen kwetsbare bevolkingsgroepen hun toevlucht tot niet-drinkbare waterbronnen, waaronder water met een hoog zoutgehalte en brak water uit landbouwputten. Dat kan leiden tot ernstige ziektes en uitbraken van virusziektes.
Onmiddellijk staakt-het-vuren en toegang voor humanitaire hulp noodzakelijk
Ongekend lijden van kinderen
In de afgelopen drie weken heeft het conflict tussen Israël en Hamas een tragische tol geëist van vele kinderen, met 2.360 dodelijke kinderslachtoffers en 5.364 gewonde kinderen als gevolg van aanvallen en zeer slechte omstandigheden in Gaza zelf. Meer dan vierhonderd kinderen komen elke dag om of raken gewond. Daarnaast zijn meer dan dertig Israëlische kinderen omgekomen, en tientallen bevinden zich nog steeds in gevangenschap in de Gazastrook.
Overleven en grote trauma’s
Bijna elk kind in de Gazastrook heeft te dagelijks te maken met grote aanvallen, ontheemding en ernstige tekorten aan essentiële levensbehoeften zoals voedsel, water en medicijnen. De schrijnende gebeurtenissen en wijdverbreide vernietigingen leiden tot grote trauma’s bij de kinderen in Gaza, een plek waar al langer veel kinderen hevig worstelen met depressies door de uitzichtloze situatie in de Gazastrook.
Oproep voor menselijkheid
Het doden en verwonden van kinderen, ontvoeringen van kinderen, aanvallen op ziekenhuizen en scholen en het weigeren van humanitaire toegang zijn ernstige schendingen van kinderrechten. UNICEF roept dringend alle betrokken partijen op tot een staakt-het-vuren, het verlenen van humanitaire toegang en de vrijlating van alle gijzelaars. Burgers, vooral kinderen, moeten worden beschermd onder alle omstandigheden.
Escalatie op de Westelijke Jordaanoever
Ook op de Westelijke Jordaanoever is het aantal slachtoffers onder kinderen alarmerend gestegen, met bijna honderd Palestijnse slachtoffers, waaronder 28 kinderen, en minstens 160 gewonde kinderen.
Noodzaak van humanitaire hulp
Het aantal kinderslachtoffers is simpelweg onthutsend en lijkt alleen maar erger te worden. Als de spanningen niet verminderen en humanitaire hulp niet snel wordt toegestaan – inclusief voedsel, water, medische voorraden en brandstof – zal het dagelijkse aantal kinderen dat omkomt en gewond raakt blijven stijgen.
Kritieke behoefte aan brandstof en water
Brandstof is essentieel voor de werking van essentiële voorzieningen zoals ziekenhuizen, water-ontziltingsinstallaties en waterpompstations. Honderd jonge baby’s in ziekenhuizen in Gaza kunnen alleen overleven als mechanische ventilatie van couveuses ononderbroken stroomvoorzieningen hebben. De toegang tot elektriciteit is letterlijk een kwestie van leven of dood.
Ook worden de 2,3 miljoen mensen in Gaza geconfronteerd met groot gebrek aan water. De meeste watersystemen zijn vernietigd of beschadigd. Ook zijn vele watersystemen buiten werking doordat er geen brandstof is om ze draaiende te houden. Momenteel bedraagt de waterproductiecapaciteit slechts 5 procent van de gebruikelijke dagelijkse productie. Hierdoor nemen kwetsbare bevolkingsgroepen hun toevlucht tot niet-drinkbare waterbronnen, waaronder water met een hoog zoutgehalte en brak water uit landbouwputten. Dat kan leiden tot ernstige ziektes en uitbraken van virusziektes.
Oproep tot onmiddellijke maatregelen
De schrijnende realiteit is dat het dodental in Gaza flink zal blijven stijgen als couveuses beginnen te falen, als ziekenhuizen donker worden en als kinderen onveilig water blijven drinken en geen toegang hebben tot medicijnen als ze ziek worden.
Daarom is onmiddellijk nodig dat er:
Een humanitair staakt-het-vuren komt.
Medische evacuaties per direct mogelijk zijn.
Civiele infrastructuur beschermd wordt, om zo verdere slachtoffers onder burgers en kinderen te voorkomen.
Reacties uitgeschakeld voor Noot 53/KLEUR BEKENNEN!
As Israeli forces continue to intensify their cataclysmic assault on the occupied Gaza Strip, Amnesty International has documented unlawful Israeli attacks, including indiscriminate attacks, which caused mass civilian casualties and must be investigated as war crimes.
The organization spoke to survivors and eyewitnesses, analysed satellite imagery, and verified photos and videos to investigate air bombardments carried out by Israeli forces between 7 and 12 October, which caused horrific destruction, and in some cases wiped out entire families. Here the organization presents an in-depth analysis of its findings in five of these unlawful attacks. In each of these cases, Israeli attacks violated international humanitarian law, including by failing to take feasible precautions to spare civilians, or by carrying out indiscriminate attacks that failed to distinguish between civilians and military objectives, or by carrying out attacks that may have been directed against civilian objects.
“In their stated intent to use all means to destroy Hamas, Israeli forces have shown a shocking disregard for civilian lives. They have pulverized street after street of residential buildings killing civilians on a mass scale and destroying essential infrastructure, while new restrictions mean Gaza is fast running out of water, medicine, fuel and electricity. Testimonies from eyewitness and survivors highlighted, again and again, how Israeli attacks decimated Palestinian families, causing such destruction that surviving relatives have little but rubble to remember their loved ones by,” said Agnès Callamard, Amnesty International’s Secretary General.
The five cases presented barely scratch the surface of the horror that Amnesty has documented and illustrate the devastating impact that Israel’s aerial bombardments are having on people in Gaza. For 16 years, Israel’s illegal blockade has made Gaza the world’s biggest open-air prison – the international community must act now to prevent it becoming a giant graveyard. We are calling on Israeli forces to immediately end unlawful attacks in Gaza and ensure that they take all feasible precautions to minimize harm to civilians and damage to civilian objects. Israel’s allies must immediately impose a comprehensive arms embargo given that serious violations under international law are being committed.”
Since 7 October Israeli forces have launched thousands of air bombardments in the Gaza Strip, killing at least 3,793 people, mostly civilians, including more than 1,500 children, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza. Approximately 12,500 have been injured and more than 1,000 bodies are still trapped beneath the rubble.
In Israel, more than 1,400 people, most of them civilians, have been killed and some 3,300 others were injured, according to the Israeli Ministry of Health after armed groups from the Gaza Strip launched an unprecedented attack against Israel on 7 October. They fired indiscriminate rockets and sent fighters into southern Israel who committed war crimes including deliberately killing civilians and hostage-taking. The Israeli military says that fighters also took more than 200 civilian hostages and military captives back to the Gaza Strip.
“Amnesty International is calling on Hamas and other armed groups to urgently release all civilian hostages, and to immediately stop firing indiscriminate rockets. There can be no justification for the deliberate killing of civilians under any circumstances,” said Agnès Callamard.
Hours after the attacks began, Israeli forces started their massive bombardment of Gaza. Since then, Hamas and other armed groups have also continued to fire indiscriminate rockets into civilian areas in Israel in attacks that must also be investigated as war crimes. Meanwhile in the occupied West Bank, including East Jerusalem, at least 79 Palestinians, including 20 children, have been killed by Israeli forces or settlers amid a spike in excessive use of force by the Israeli army and an escalation in state-backed settler violence, which Amnesty International is also investigating.
Amnesty International is continuing to investigate dozens of attacks in Gaza. This output focuses on five unlawful attacks which struck residential buildings, a refugee camp, a family home and a public market. The Israeli army claims it only attacks military targets, but in a number of cases Amnesty International found no evidence of the presence of fighters or other military objectives in the vicinity at the time of the attacks. Amnesty International also found that the Israeli military failed to take all feasible precautions ahead of attacks including by not giving Palestinian civilians effective prior warnings – in some cases they did not warn civilians at all and in others they issued inadequate warnings.
“Our research points to damning evidence of war crimes in Israel’s bombing campaign that must be urgently investigated. Decades of impunity and injustice and the unprecedented level of death and destruction of the current offensive will only result in further violence and instability in Israel and the Occupied Palestinian Territories,” said Agnès Callamard.
“It is vital that the Office of the Prosecutor of the International Criminal Court urgently expedites its ongoing investigation into evidence of war crimes and other crimes under international law by all parties. Without justice and the dismantlement of Israel’s system of apartheid against Palestinians, there can be no end to the horrifying civilian suffering we are witnessing.”
The relentless bombardment of Gaza has brought unimaginable suffering to people who are already facing a dire humanitarian crisis. After 16 years under Israel’s illegal blockade, Gaza’s healthcare system is already close to ruin, and its economy is in tatters. Hospitals are collapsing, unable to cope with the sheer number of wounded people and desperately lacking in life-saving medication and equipment.
Amnesty International is calling on the international community to urge Israel to end its total siege, which has cut Gazans off from food, water, electricity and fuel and urgently allow humanitarian aid into Gaza. They must also press Israel to lift its longstanding blockade on Gaza which amounts to collective punishment of Gaza’s civilian population, is a war crime and is a key aspect of Israel’s system of apartheid. Finally, the Israeli authorities must rescind their “evacuation order” which may amount to forced displacement of the population.
Gaza’s civilians pay the price
Amnesty International investigated five Israeli attacks on the Gaza Strip, which took place between 7 and 12 October. Between 2012 and 2022, the Israeli authorities have denied, or failed to respond to, all of Amnesty International’s requests to gain access to Gaza. For this reason, the organization worked with a Gaza-based fieldworker who visited attack sites and collected testimony and other evidence. Amnesty International researchers interviewed 17 survivors and other eyewitnesses, as well as six relatives of victims over the phone, for the five cases included in this report. The organization’s Crisis Evidence Lab analysed satellite imagery and verified photos and videos of attack sites.
In the five cases described below Amnesty International found that Israeli forces carried out attacks that violated international humanitarian law, including by failing to take feasible precautions to spare civilians, or by carrying out indiscriminate attacks that failed to distinguish between civilians and military objectives, or by carrying out attacks that may have been directed against civilian objects.
Under international humanitarian law, all parties to the conflict must, at all times, distinguish between civilians and civilian objects and fighters and military objectives and direct their attacks only at fighters and military objectives. Direct attacks on civilians or civilian objects are prohibited and are war crimes. Indiscriminate attacks – those which fail to distinguish as required – are also prohibited. Where an indiscriminate attack kills or injuries civilians, it amounts to a war crime. Disproportionate attacks, those where the expected harm to civilians and civilian objects is excessive in comparison with the “concrete and direct military advantage anticipated,” also are prohibited. Knowingly launching a disproportionate attack is a war crime.
Whole families wiped out
At around 8:20pm on 7 October, Israeli forces struck a three-storey residential building in the al-Zeitoun neighbourhood of Gaza City, where three generations of the al-Dos family were staying. Fifteen family members were killed in the attack, seven of them children. The victims include Awni and Ibtissam al-Dos, and their grandchildren and namesakes Awni, 12, and Ibtissam, 17; and Adel and Ilham al-Dos and all five of their children. Baby Adam, just 18 months old, was the youngest victim.
Mohammad al-Dos, whose five-year-old son Rakan was killed in the attack, told Amnesty International:
“Two bombs fell suddenly on top of the building and destroyed it. My wife and I were lucky to survive because we were staying on the top floor. She was nine-months pregnant and gave birth at al-Shifa hospital a day after the attack. Our entire family has been destroyed.”
Amnesty International interviewed a neighbour whose home had been damaged in the attack. Like Mohammad al-Dos, he said that he had not received warning from Israeli forces, and nor had anyone in his family.
“It was sudden, boom, nobody told us anything,” he said.
The fact that the building was full of civilians at the time of the air strike further supports the testimony of survivors who said Israeli forces did not issue any warnings. It took relatives, neighbours and rescue teams more than six hours to remove the bodies from beneath the rubble.
Amnesty International’s research has found no evidence of military targets in the area at the time of the attack. If Israeli forces attacked this residential building knowing that there were only civilians present at the time of the attack, this would be a direct attack on a civilian object or on civilians, which are prohibited and constitute war crimes. Israel offered no explanation on the incident. It is incumbent on the attacker to prove the legitimacy of their military conduct. Even if Israeli forces targeted what they considered a military objective, attacking a residential building, at a time when it was full of civilians, in the heart of a densely populated civilian neighbourhood, in a manner that caused this number of civilian casualties and degree of destruction would be indiscriminate. Indiscriminate attacks that kill and injure civilians are war crimes.
On 10 October, an Israeli air strike on a family home killed 12 members of the Hijazi family and four of their neighbours, in Gaza City’s al-Sahaba Street. Three children were among those killed. The Israeli military stated that they struck Hamas targets in the area but gave no further information and did not provide any evidence of the presence of military targets. Amnesty International’s research has found no evidence of military targets in the area at the time of the attack.
Amnesty International spoke to Kamal Hijazi, who lost his sister, his two brothers and their wives, five nieces and nephews, and two cousins in the attack. He said:
“Our family home, a three-storey house, was bombed at 5:15 pm. It was sudden, without any warning; that is why everyone was at home.”
Ahmad Khalid Al-Sik, one of the Hijazi family’s neighbours, was also killed. He was 37 years old and had three young children, who were all injured in the attack. Ahmad’s father described what happened:
“I was at home in our apartment and Ahmad was downstairs when the house opposite [belonging to the Hijazi family] was bombed, and he was killed. He was going to have his hair cut at the barber, which is next to the entrance of our building. When Ahmad left to go get a haircut, I could not imagine that I would not see him again. The bombing was sudden, unexpected. There was no warning; people were busy with their daily tasks.”
The barber who was going to cut Ahmad’s hair was also killed.
According to Amnesty International’s findings there were no military objectives in the house or its immediate vicinity, this indicates that this may be a direct attack on civilians or on a civilian object which is prohibited and a war crime.
Inadequate warnings
In the cases documented by Amnesty International, the organization repeatedly found that the Israeli military had either not warned civilians at all, or issued warnings which were inadequate. In some instances, they informed a single person about a strike which affected whole buildings or streets full of people or issued unclear “evacuation” orders which left residents confused about the timeframe. In no cases did Israeli forces ensure civilians had a safe place to evacuate to. In one attack on Jabalia market attack, people had left their homes in response to an “evacuation” order, only to be killed in the place to which they had fled.
On 8 October, an Israeli air strike struck the Nuseirat refugee camp in the centre of the Gaza Strip, killing Mohammed and Shuruq al-Naqla, and two of their children, Omar, three, and Yousef, five, and injuring their two-year-old daughter Mariam and their three-year-old nephew Abdel Karim. Around 20 other people were also injured in the strike.
Ismail al-Naqla, Mohammed’s brother and the father of Abdel Karim, told Amnesty International that their next-door neighbour received a call from the Israeli military at around 10:30am, warning that his building was about to be bombed. Ismail and Mohammed and their families left the building immediately, as did their neighbours. By 3:30pm, there had been no attack, so the al-Naqlas and others went home to collect necessities. Ismail explained that they had thought it would be safe to do so as five hours had elapsed since the warning, though they planned to leave again very quickly.
But as they were returning to their apartments, a bomb struck the building next door, destroying the al-Naqlas’ home and damaging others nearby. Mohammed and his family were still in the courtyard of their building when they were killed. Ismail described seeing part of his five-year-old nephew Yousef’s brain “outside of his head” and said that three-year-old Omar’s body could not be recovered from under the rubble until the next day. He told Amnesty International that Mariam and Abdel Karim, the two surviving children, were released from hospital quickly as Gaza’s hospitals are overwhelmed with the volume of casualties.
Giving a warning does not free armed forces from their other obligations under international humanitarian law. Particularly given the time that had elapsed since the warning was issued, those carrying out the attack should have checked whether civilians were present before proceeding with the attack. Furthermore, if, as appears, this was a direct attack on a civilian object, this would constitute a war crime.
‘Everyone was looking for their children’
At around 10:30am on 9 October, Israeli air strikes hit a market in Jabalia refugee camp, located a few kilometres north of Gaza City, killing at least 69 people. The market street is known to be one of the busiest commercial areas in northern Gaza. That day it was even more crowded than usual, as it was filled with thousands of people from nearby areas who had fled their homes empty-handed earlier that morning after receiving text messages from the Israeli army.
Amnesty’s Crisis Evidence Lab reviewed six videos showing the aftermath of the airstrike on Jabalia camp market. The images show a densely populated area with multi-storey buildings. Videos of the aftermath and satellite imagery show at least three multi-storey buildings completely destroyed and several structures in the surroundings heavily damaged. Numerous deceased bodies are also seen under the rubble in the graphic footage.
According to the Israeli military, they were targeting “a mosque in which Hamas members had been present” when they struck Jabalia market, but they have provided no evidence to substantiate their claim. Regardless, membership in a political group does not in itself make an individual targetable. Satellite imagery analysed by Amnesty International showed no mosque in the immediate vicinity of the market street.
Based on witness testimony, satellite imagery, and verified videos, the attack, which resulted in high civilian casualties was indiscriminate and must be investigated as a war crime.
Imad Hamad, aged 19, was killed in the strike on the Jabalia market while he was on his way to buy bread and mattresses for the family. His father, Ziyad Hamad, described to Amnesty International how a day earlier their family had left their home in Beit Hanoun after receiving a warning message from the Israeli army, and had walked almost five kilometres to a UNRWA-run school, which was operating as a shelter, in Jabalia camp.
On the walk, his son, Imad, had carried his toddler brother on his shoulders. The next day, Ziyad told Amnesty International, he was carrying Imad’s dead body on his own shoulders, taking his son to be buried.
Ziyad described the hellish scenes he encountered at the morgue where he found his son’s body, along with many others.
“The bodies were burned, I was scared of looking. I didn’t want to look, I was scared of looking at Imad’s face. The bodies were scattered on the floor. Everyone was looking for their children in these piles. I recognized my son only by his trousers. I wanted to bury him immediately, so I carried my son and got him out. I carried him.”
When Amnesty International spoke to Ziyad and his displaced family, they were at a UNRWA-run school which was sheltering displaced people. He said there were no basic services or sanitation, and that they had no mattresses.
Ziyad’s despair at the injustices he has suffered is palpable.
“What did I do to deserve this?” he asked.
“To lose my son, to lose my house, to sleep on the floor of a classroom? My children are wetting themselves, of panic, of fear, of cold. We have nothing to do with this. What fault did we commit? I raised my child, my entire life, for what? To see him die while buying bread.”
While Amnesty’s researcher was talking to Ziyad over the phone, another air strike hit nearby.
Since Amnesty researchers interviewed Ziyad on 10 October, conditions for internally displaced people have deteriorated further, due to the scale of the displacement and the extent of the destruction and the devastating effects of the total blockade imposed since 9 October. According to the United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, the number of internally displaced people in Gaza had reached 1 million by 19 October, including over 527,500 people who are staying in UNRWA emergency shelters in central and southern Gaza.
‘We cannot even count our dead’
On 10 October an Israeli air strike hit a six-storey building in Sheikh Radwan, a district of Gaza City, at 4:30pm. The strike completely destroyed the building and killed at least 40 civilians.
Satellite imagery suggests damage to buildings on this street sometime between 12:11UTC on 10 October and 7:30UTC on 11 October. The Crisis Evidence Lab geolocated two videos posted to social media that corroborate the destruction of homes in Sheikh Radwan. One of the videos, which was posted online on 10 October, shows people pulling the body of a dead infant from the rubble.
Amnesty International spoke to Mahmoud Ashour whose daughter, Iman, and her four children, Hamza, six months, Ahmad, two years, Abdelhamid six, and Rihab, eight, were all killed in the attack.
He said:
“My daughter and her children came here to seek safety because this area was relatively safe in previous attacks. But I couldn’t protect them, I have no trace left of my daughter.”
Mahmoud described the extent of the devastation:
“I’m talking to you now as I’m trying to remove the rubble with my hands. We cannot even count our dead.”
Fawzi Naffar, 61, said that 19 of his family members, including his wife, children and grandchildren, were all killed in the air strike. When Amnesty International spoke to Fawzi five days after the air strike, he had only been able to retrieve the remains of his daughter-in-law and his “son’s shoulder.”
Amnesty International’s research found that a Hamas member had been residing on one of the floors of the building, but he was not there at the time of the air strike. Membership in a political group does not itself make an individual a military target.
Even if that individual was a fighter, the presence of a fighter in a civilian building does not transform that building or any of the civilians therein into a military objective. International humanitarian law requires Israeli forces to take all feasible precautions to minimise harm to civilians and civilian property, including by cancelling or postponing the attack if it becomes apparent that it would be indiscriminate or otherwise unlawful.
These precautions were not taken ahead of the air strike in Sheikh Radwan. The building was known to be full of civilian residents, including many children, and the danger to them could have been anticipated. This is an indiscriminate attack which killed and injured civilians and must be investigated as a war crime.
Amnesty International is calling on;
The Israeli authorities to:
Immediately end unlawful attacks and abide by international humanitarian law; including by ensuring they take all feasible precautions to minimize harm to civilians and damage to civilian objects and refraining from direct attacks on civilians and civilian objects, indiscriminate and disproportionate attacks.
Immediately allow unimpeded delivery of humanitarian aid to Gaza’s civilians.
Urgently lift its illegal blockade on Gaza, which amounts to collective punishment and is a war crime, in the face of the current devastation and humanitarian imperatives.
Rescind their appalling “evacuation” order, which has left more than one million people displaced.
Grant immediate access to the Independent Commission of Inquiry on the Occupied Palestinian Territory to carry out investigations, including collecting time sensitive evidence and testimonies.
The international community and particularly Israel’s allies, including EU member states, the US and the UK, to:
Take concrete measures to protect Gaza’s civilian population from unlawful attacks.
Impose a comprehensive arms embargo on all parties to the conflict given that serious violations amounting to crimes under international law are being committed. States must refrain from supplying Israel with arms and military materiel, including related technologies, parts and components, technical assistance, training, financial or other assistance. They should also call on states supplying arms to Palestinian armed groups to refrain from doing so.
Refrain from any statement or action that would, even indirectly, legitimize Israel’s crimes and violations in Gaza.
Pressure Israel to lift its illegal 16-year blockade of the Gaza strip which amounts to collective punishment of Gaza’s population, is a war crime and is a key aspect of Israel’s apartheid system.
Ensure the International Criminal Court’s ongoing investigation into the situation of Palestine receives full support and all necessary resources.
The Office of the Prosecutor of the International Criminal Court to:
Urgently expedite its ongoing investigation in the situation of Palestine, examining alleged crimes by all parties, and including the crime against humanity of apartheid against Palestinians.
Hamas and other armed groups to:
Immediately end deliberate attacks on civilians, the firing of indiscriminate rockets, and hostage-taking. They must release civilian hostages unconditionally and immediately.
END
Reacties uitgeschakeld voor Noot 54/KLEUR BEKENNEN!
As Israeli forces continue to intensify their cataclysmic assault on the occupied Gaza Strip, Amnesty International has documented unlawful Israeli attacks, including indiscriminate attacks, which caused mass civilian casualties and must be investigated as war crimes.
The organization spoke to survivors and eyewitnesses, analysed satellite imagery, and verified photos and videos to investigate air bombardments carried out by Israeli forces between 7 and 12 October, which caused horrific destruction, and in some cases wiped out entire families. Here the organization presents an in-depth analysis of its findings in five of these unlawful attacks. In each of these cases, Israeli attacks violated international humanitarian law, including by failing to take feasible precautions to spare civilians, or by carrying out indiscriminate attacks that failed to distinguish between civilians and military objectives, or by carrying out attacks that may have been directed against civilian objects.
“In their stated intent to use all means to destroy Hamas, Israeli forces have shown a shocking disregard for civilian lives. They have pulverized street after street of residential buildings killing civilians on a mass scale and destroying essential infrastructure, while new restrictions mean Gaza is fast running out of water, medicine, fuel and electricity. Testimonies from eyewitness and survivors highlighted, again and again, how Israeli attacks decimated Palestinian families, causing such destruction that surviving relatives have little but rubble to remember their loved ones by,” said Agnès Callamard, Amnesty International’s Secretary General.
The five cases presented barely scratch the surface of the horror that Amnesty has documented and illustrate the devastating impact that Israel’s aerial bombardments are having on people in Gaza. For 16 years, Israel’s illegal blockade has made Gaza the world’s biggest open-air prison – the international community must act now to prevent it becoming a giant graveyard. We are calling on Israeli forces to immediately end unlawful attacks in Gaza and ensure that they take all feasible precautions to minimize harm to civilians and damage to civilian objects. Israel’s allies must immediately impose a comprehensive arms embargo given that serious violations under international law are being committed.”
Since 7 October Israeli forces have launched thousands of air bombardments in the Gaza Strip, killing at least 3,793 people, mostly civilians, including more than 1,500 children, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza. Approximately 12,500 have been injured and more than 1,000 bodies are still trapped beneath the rubble.
In Israel, more than 1,400 people, most of them civilians, have been killed and some 3,300 others were injured, according to the Israeli Ministry of Health after armed groups from the Gaza Strip launched an unprecedented attack against Israel on 7 October. They fired indiscriminate rockets and sent fighters into southern Israel who committed war crimes including deliberately killing civilians and hostage-taking. The Israeli military says that fighters also took more than 200 civilian hostages and military captives back to the Gaza Strip.
“Amnesty International is calling on Hamas and other armed groups to urgently release all civilian hostages, and to immediately stop firing indiscriminate rockets. There can be no justification for the deliberate killing of civilians under any circumstances,” said Agnès Callamard.
Hours after the attacks began, Israeli forces started their massive bombardment of Gaza. Since then, Hamas and other armed groups have also continued to fire indiscriminate rockets into civilian areas in Israel in attacks that must also be investigated as war crimes. Meanwhile in the occupied West Bank, including East Jerusalem, at least 79 Palestinians, including 20 children, have been killed by Israeli forces or settlers amid a spike in excessive use of force by the Israeli army and an escalation in state-backed settler violence, which Amnesty International is also investigating.
Amnesty International is continuing to investigate dozens of attacks in Gaza. This output focuses on five unlawful attacks which struck residential buildings, a refugee camp, a family home and a public market. The Israeli army claims it only attacks military targets, but in a number of cases Amnesty International found no evidence of the presence of fighters or other military objectives in the vicinity at the time of the attacks. Amnesty International also found that the Israeli military failed to take all feasible precautions ahead of attacks including by not giving Palestinian civilians effective prior warnings – in some cases they did not warn civilians at all and in others they issued inadequate warnings.
“Our research points to damning evidence of war crimes in Israel’s bombing campaign that must be urgently investigated. Decades of impunity and injustice and the unprecedented level of death and destruction of the current offensive will only result in further violence and instability in Israel and the Occupied Palestinian Territories,” said Agnès Callamard.
“It is vital that the Office of the Prosecutor of the International Criminal Court urgently expedites its ongoing investigation into evidence of war crimes and other crimes under international law by all parties. Without justice and the dismantlement of Israel’s system of apartheid against Palestinians, there can be no end to the horrifying civilian suffering we are witnessing.”
The relentless bombardment of Gaza has brought unimaginable suffering to people who are already facing a dire humanitarian crisis. After 16 years under Israel’s illegal blockade, Gaza’s healthcare system is already close to ruin, and its economy is in tatters. Hospitals are collapsing, unable to cope with the sheer number of wounded people and desperately lacking in life-saving medication and equipment.
Amnesty International is calling on the international community to urge Israel to end its total siege, which has cut Gazans off from food, water, electricity and fuel and urgently allow humanitarian aid into Gaza. They must also press Israel to lift its longstanding blockade on Gaza which amounts to collective punishment of Gaza’s civilian population, is a war crime and is a key aspect of Israel’s system of apartheid. Finally, the Israeli authorities must rescind their “evacuation order” which may amount to forced displacement of the population.
Gaza’s civilians pay the price
Amnesty International investigated five Israeli attacks on the Gaza Strip, which took place between 7 and 12 October. Between 2012 and 2022, the Israeli authorities have denied, or failed to respond to, all of Amnesty International’s requests to gain access to Gaza. For this reason, the organization worked with a Gaza-based fieldworker who visited attack sites and collected testimony and other evidence. Amnesty International researchers interviewed 17 survivors and other eyewitnesses, as well as six relatives of victims over the phone, for the five cases included in this report. The organization’s Crisis Evidence Lab analysed satellite imagery and verified photos and videos of attack sites.
In the five cases described below Amnesty International found that Israeli forces carried out attacks that violated international humanitarian law, including by failing to take feasible precautions to spare civilians, or by carrying out indiscriminate attacks that failed to distinguish between civilians and military objectives, or by carrying out attacks that may have been directed against civilian objects.
Under international humanitarian law, all parties to the conflict must, at all times, distinguish between civilians and civilian objects and fighters and military objectives and direct their attacks only at fighters and military objectives. Direct attacks on civilians or civilian objects are prohibited and are war crimes. Indiscriminate attacks – those which fail to distinguish as required – are also prohibited. Where an indiscriminate attack kills or injuries civilians, it amounts to a war crime. Disproportionate attacks, those where the expected harm to civilians and civilian objects is excessive in comparison with the “concrete and direct military advantage anticipated,” also are prohibited. Knowingly launching a disproportionate attack is a war crime.
Whole families wiped out
At around 8:20pm on 7 October, Israeli forces struck a three-storey residential building in the al-Zeitoun neighbourhood of Gaza City, where three generations of the al-Dos family were staying. Fifteen family members were killed in the attack, seven of them children. The victims include Awni and Ibtissam al-Dos, and their grandchildren and namesakes Awni, 12, and Ibtissam, 17; and Adel and Ilham al-Dos and all five of their children. Baby Adam, just 18 months old, was the youngest victim.
Mohammad al-Dos, whose five-year-old son Rakan was killed in the attack, told Amnesty International:
“Two bombs fell suddenly on top of the building and destroyed it. My wife and I were lucky to survive because we were staying on the top floor. She was nine-months pregnant and gave birth at al-Shifa hospital a day after the attack. Our entire family has been destroyed.”
Amnesty International interviewed a neighbour whose home had been damaged in the attack. Like Mohammad al-Dos, he said that he had not received warning from Israeli forces, and nor had anyone in his family.
“It was sudden, boom, nobody told us anything,” he said.
The fact that the building was full of civilians at the time of the air strike further supports the testimony of survivors who said Israeli forces did not issue any warnings. It took relatives, neighbours and rescue teams more than six hours to remove the bodies from beneath the rubble.
Amnesty International’s research has found no evidence of military targets in the area at the time of the attack. If Israeli forces attacked this residential building knowing that there were only civilians present at the time of the attack, this would be a direct attack on a civilian object or on civilians, which are prohibited and constitute war crimes. Israel offered no explanation on the incident. It is incumbent on the attacker to prove the legitimacy of their military conduct. Even if Israeli forces targeted what they considered a military objective, attacking a residential building, at a time when it was full of civilians, in the heart of a densely populated civilian neighbourhood, in a manner that caused this number of civilian casualties and degree of destruction would be indiscriminate. Indiscriminate attacks that kill and injure civilians are war crimes.
On 10 October, an Israeli air strike on a family home killed 12 members of the Hijazi family and four of their neighbours, in Gaza City’s al-Sahaba Street. Three children were among those killed. The Israeli military stated that they struck Hamas targets in the area but gave no further information and did not provide any evidence of the presence of military targets. Amnesty International’s research has found no evidence of military targets in the area at the time of the attack.
Amnesty International spoke to Kamal Hijazi, who lost his sister, his two brothers and their wives, five nieces and nephews, and two cousins in the attack. He said:
“Our family home, a three-storey house, was bombed at 5:15 pm. It was sudden, without any warning; that is why everyone was at home.”
Ahmad Khalid Al-Sik, one of the Hijazi family’s neighbours, was also killed. He was 37 years old and had three young children, who were all injured in the attack. Ahmad’s father described what happened:
“I was at home in our apartment and Ahmad was downstairs when the house opposite [belonging to the Hijazi family] was bombed, and he was killed. He was going to have his hair cut at the barber, which is next to the entrance of our building. When Ahmad left to go get a haircut, I could not imagine that I would not see him again. The bombing was sudden, unexpected. There was no warning; people were busy with their daily tasks.”
The barber who was going to cut Ahmad’s hair was also killed.
According to Amnesty International’s findings there were no military objectives in the house or its immediate vicinity, this indicates that this may be a direct attack on civilians or on a civilian object which is prohibited and a war crime.
Inadequate warnings
In the cases documented by Amnesty International, the organization repeatedly found that the Israeli military had either not warned civilians at all, or issued warnings which were inadequate. In some instances, they informed a single person about a strike which affected whole buildings or streets full of people or issued unclear “evacuation” orders which left residents confused about the timeframe. In no cases did Israeli forces ensure civilians had a safe place to evacuate to. In one attack on Jabalia market attack, people had left their homes in response to an “evacuation” order, only to be killed in the place to which they had fled.
On 8 October, an Israeli air strike struck the Nuseirat refugee camp in the centre of the Gaza Strip, killing Mohammed and Shuruq al-Naqla, and two of their children, Omar, three, and Yousef, five, and injuring their two-year-old daughter Mariam and their three-year-old nephew Abdel Karim. Around 20 other people were also injured in the strike.
Ismail al-Naqla, Mohammed’s brother and the father of Abdel Karim, told Amnesty International that their next-door neighbour received a call from the Israeli military at around 10:30am, warning that his building was about to be bombed. Ismail and Mohammed and their families left the building immediately, as did their neighbours. By 3:30pm, there had been no attack, so the al-Naqlas and others went home to collect necessities. Ismail explained that they had thought it would be safe to do so as five hours had elapsed since the warning, though they planned to leave again very quickly.
But as they were returning to their apartments, a bomb struck the building next door, destroying the al-Naqlas’ home and damaging others nearby. Mohammed and his family were still in the courtyard of their building when they were killed. Ismail described seeing part of his five-year-old nephew Yousef’s brain “outside of his head” and said that three-year-old Omar’s body could not be recovered from under the rubble until the next day. He told Amnesty International that Mariam and Abdel Karim, the two surviving children, were released from hospital quickly as Gaza’s hospitals are overwhelmed with the volume of casualties.
Giving a warning does not free armed forces from their other obligations under international humanitarian law. Particularly given the time that had elapsed since the warning was issued, those carrying out the attack should have checked whether civilians were present before proceeding with the attack. Furthermore, if, as appears, this was a direct attack on a civilian object, this would constitute a war crime.
‘Everyone was looking for their children’
At around 10:30am on 9 October, Israeli air strikes hit a market in Jabalia refugee camp, located a few kilometres north of Gaza City, killing at least 69 people. The market street is known to be one of the busiest commercial areas in northern Gaza. That day it was even more crowded than usual, as it was filled with thousands of people from nearby areas who had fled their homes empty-handed earlier that morning after receiving text messages from the Israeli army.
Amnesty’s Crisis Evidence Lab reviewed six videos showing the aftermath of the airstrike on Jabalia camp market. The images show a densely populated area with multi-storey buildings. Videos of the aftermath and satellite imagery show at least three multi-storey buildings completely destroyed and several structures in the surroundings heavily damaged. Numerous deceased bodies are also seen under the rubble in the graphic footage.
According to the Israeli military, they were targeting “a mosque in which Hamas members had been present” when they struck Jabalia market, but they have provided no evidence to substantiate their claim. Regardless, membership in a political group does not in itself make an individual targetable. Satellite imagery analysed by Amnesty International showed no mosque in the immediate vicinity of the market street.
Based on witness testimony, satellite imagery, and verified videos, the attack, which resulted in high civilian casualties was indiscriminate and must be investigated as a war crime.
Imad Hamad, aged 19, was killed in the strike on the Jabalia market while he was on his way to buy bread and mattresses for the family. His father, Ziyad Hamad, described to Amnesty International how a day earlier their family had left their home in Beit Hanoun after receiving a warning message from the Israeli army, and had walked almost five kilometres to a UNRWA-run school, which was operating as a shelter, in Jabalia camp.
On the walk, his son, Imad, had carried his toddler brother on his shoulders. The next day, Ziyad told Amnesty International, he was carrying Imad’s dead body on his own shoulders, taking his son to be buried.
Ziyad described the hellish scenes he encountered at the morgue where he found his son’s body, along with many others.
“The bodies were burned, I was scared of looking. I didn’t want to look, I was scared of looking at Imad’s face. The bodies were scattered on the floor. Everyone was looking for their children in these piles. I recognized my son only by his trousers. I wanted to bury him immediately, so I carried my son and got him out. I carried him.”
When Amnesty International spoke to Ziyad and his displaced family, they were at a UNRWA-run school which was sheltering displaced people. He said there were no basic services or sanitation, and that they had no mattresses.
Ziyad’s despair at the injustices he has suffered is palpable.
“What did I do to deserve this?” he asked.
“To lose my son, to lose my house, to sleep on the floor of a classroom? My children are wetting themselves, of panic, of fear, of cold. We have nothing to do with this. What fault did we commit? I raised my child, my entire life, for what? To see him die while buying bread.”
While Amnesty’s researcher was talking to Ziyad over the phone, another air strike hit nearby.
Since Amnesty researchers interviewed Ziyad on 10 October, conditions for internally displaced people have deteriorated further, due to the scale of the displacement and the extent of the destruction and the devastating effects of the total blockade imposed since 9 October. According to the United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, the number of internally displaced people in Gaza had reached 1 million by 19 October, including over 527,500 people who are staying in UNRWA emergency shelters in central and southern Gaza.
‘We cannot even count our dead’
On 10 October an Israeli air strike hit a six-storey building in Sheikh Radwan, a district of Gaza City, at 4:30pm. The strike completely destroyed the building and killed at least 40 civilians.
Satellite imagery suggests damage to buildings on this street sometime between 12:11UTC on 10 October and 7:30UTC on 11 October. The Crisis Evidence Lab geolocated two videos posted to social media that corroborate the destruction of homes in Sheikh Radwan. One of the videos, which was posted online on 10 October, shows people pulling the body of a dead infant from the rubble.
Amnesty International spoke to Mahmoud Ashour whose daughter, Iman, and her four children, Hamza, six months, Ahmad, two years, Abdelhamid six, and Rihab, eight, were all killed in the attack.
He said:
“My daughter and her children came here to seek safety because this area was relatively safe in previous attacks. But I couldn’t protect them, I have no trace left of my daughter.”
Mahmoud described the extent of the devastation:
“I’m talking to you now as I’m trying to remove the rubble with my hands. We cannot even count our dead.”
Fawzi Naffar, 61, said that 19 of his family members, including his wife, children and grandchildren, were all killed in the air strike. When Amnesty International spoke to Fawzi five days after the air strike, he had only been able to retrieve the remains of his daughter-in-law and his “son’s shoulder.”
Amnesty International’s research found that a Hamas member had been residing on one of the floors of the building, but he was not there at the time of the air strike. Membership in a political group does not itself make an individual a military target.
Even if that individual was a fighter, the presence of a fighter in a civilian building does not transform that building or any of the civilians therein into a military objective. International humanitarian law requires Israeli forces to take all feasible precautions to minimise harm to civilians and civilian property, including by cancelling or postponing the attack if it becomes apparent that it would be indiscriminate or otherwise unlawful.
These precautions were not taken ahead of the air strike in Sheikh Radwan. The building was known to be full of civilian residents, including many children, and the danger to them could have been anticipated. This is an indiscriminate attack which killed and injured civilians and must be investigated as a war crime.
Amnesty International is calling on;
The Israeli authorities to:
Immediately end unlawful attacks and abide by international humanitarian law; including by ensuring they take all feasible precautions to minimize harm to civilians and damage to civilian objects and refraining from direct attacks on civilians and civilian objects, indiscriminate and disproportionate attacks.
Immediately allow unimpeded delivery of humanitarian aid to Gaza’s civilians.
Urgently lift its illegal blockade on Gaza, which amounts to collective punishment and is a war crime, in the face of the current devastation and humanitarian imperatives.
Rescind their appalling “evacuation” order, which has left more than one million people displaced.
Grant immediate access to the Independent Commission of Inquiry on the Occupied Palestinian Territory to carry out investigations, including collecting time sensitive evidence and testimonies.
The international community and particularly Israel’s allies, including EU member states, the US and the UK, to:
Take concrete measures to protect Gaza’s civilian population from unlawful attacks.
Impose a comprehensive arms embargo on all parties to the conflict given that serious violations amounting to crimes under international law are being committed. States must refrain from supplying Israel with arms and military materiel, including related technologies, parts and components, technical assistance, training, financial or other assistance. They should also call on states supplying arms to Palestinian armed groups to refrain from doing so.
Refrain from any statement or action that would, even indirectly, legitimize Israel’s crimes and violations in Gaza.
Pressure Israel to lift its illegal 16-year blockade of the Gaza strip which amounts to collective punishment of Gaza’s population, is a war crime and is a key aspect of Israel’s apartheid system.
Ensure the International Criminal Court’s ongoing investigation into the situation of Palestine receives full support and all necessary resources.
The Office of the Prosecutor of the International Criminal Court to:
Urgently expedite its ongoing investigation in the situation of Palestine, examining alleged crimes by all parties, and including the crime against humanity of apartheid against Palestinians.
Hamas and other armed groups to:
Immediately end deliberate attacks on civilians, the firing of indiscriminate rockets, and hostage-taking. They must release civilian hostages unconditionally and immediately.
END
”Het conflict tussen Israël en Palestina, dat nu al bijna drie weken aan de gang is, laat een immens spoor van vernieling achter. Nieuwe satellietbeelden tonen de enorme verwoesting in de Gazastrook als gevolg van de Israëlische bombardementen. Volledige dorpen en steden zijn van de kaart geveegd.”
”Het conflict tussen Israël en Palestina, dat nu al bijna drie weken aan de gang is, laat een immens spoor van vernieling achter. Nieuwe satellietbeelden tonen de enorme verwoesting in de Gazastrook als gevolg van de Israëlische bombardementen. Volledige dorpen en steden zijn van de kaart geveegd.”
Het conflict tussen Israël en Palestina, dat nu al bijna drie weken aan de gang is, laat een immens spoor van vernieling achter. Nieuwe satellietbeelden tonen de enorme verwoesting in de Gazastrook als gevolg van de Israëlische bombardementen. Volledige dorpen en steden zijn van de kaart geveegd.
Israël wil de Palestijnse terreurorganisatie Hamas, die de macht heeft in de Gazastrook, uitschakelen als wraak voor de verrassingsaanval van 7 oktober. Daarbij kwamen zeker 1400 Israëli’s om het leven en werden tweehonderd anderen gegijzeld. Israël voerde al talloze bombardementen uit op Gaza, met de dood van meer dan zevenduizend mensen – onder wie vooral burgers – als gevolg.
Materiële tol
Niet alleen de menselijke, maar ook de materiële tol is groot. Dat tonen nieuwe satellietbeelden van de Amerikaanse bedrijven Maxar Technologies en Planet Labs. Op de foto’s is te zien hoe verschillende dorpen en steden in Gaza volledig platgebombardeerd zijn.
In de stad Beit Hanoun, dicht bij de noordelijke grens met Israël, zijn de meeste gebouwen met de grond gelijk gemaakt. Enkele dagen na het begin van het conflict meldden de Israëlische autoriteiten dat ze de stad, zogezegd ‘het centrum van Hamas’, maar liefst 120 keer hadden aangevallen.
De Gazastrook is een van de dichtstbevolkte gebieden ter wereld, met een oppervlakte van 365 vierkante kilometer en ongeveer twee miljoen inwoners. Het Israëlische leger raadt alle Gazanen aan om het gebied te verlaten. Volgens de Verenigde Naties zijn sinds het begin van het conflict al zeker 1,4 miljoen Palestijnen gevlucht.
EINDE BERICHT
” (Beirut, October 12, 2023) – Israel’s use of white phosphorus in military operations in Gaza and Lebanon puts civilians at risk of serious and long-term injuries, Human Rights Watch said today in releasing a question and answer document on white phosphorus. Human Rights Watch verified videos taken in Lebanon and Gaza on October 10 and 11, 2023, respectively, showing multiple airbursts of artillery-fired white phosphorus over the Gaza City port and two rural locations along the Israel-Lebanon border, and interviewed two people who described an attack in Gaza.”
Use in Populated Areas Poses Grave Risks to Civilians
(Beirut, October 12, 2023) – Israel’s use of white phosphorus in military operations in Gaza and Lebanon puts civilians at risk of serious and long-term injuries, Human Rights Watch said today in releasing a question and answer document on white phosphorus. Human Rights Watch verified videos taken in Lebanon and Gaza on October 10 and 11, 2023, respectively, showing multiple airbursts of artillery-fired white phosphorus over the Gaza City port and two rural locations along the Israel-Lebanon border, and interviewed two people who described an attack in Gaza.
White phosphorus, which can be used either for marking, signaling, and obscuring, or as a weapon to set fires that burn people and objects, has a significant incendiary effect that can severely burn people and set structures, fields, and other civilian objects in the vicinity on fire. The use of white phosphorus in Gaza, one of the most densely populated areas in the world, magnifies the risk to civilians and violates the international humanitarian law prohibition on putting civilians at unnecessary risk.
“Any time that white phosphorus is used in crowded civilian areas, it poses a high risk of excruciating burns and lifelong suffering,” said Lama Fakih, Middle East and North Africa director at Human Rights Watch. “White phosphorous is unlawfully indiscriminate when airburst in populated urban areas, where it can burn down houses and cause egregious harm to civilians.”
On October 11, Human Rights Watch interviewed by phone two people from the al-Mina area in Gaza City, who described observing strikes consistent with the use of white phosphorus. One was in the street at the time, while the other was in a nearby office building. Both described ongoing airstrikes before seeing explosions in the sky followed by what they described as white lines going earthward. They estimated that the attack took place sometime between 11:30 a.m. and 1 p.m. Both said that the smell was stifling. The person who was in his office said that the smell was so strong that he went toward the window to see what was happening and then filmed the strike.
Human Rights Watch reviewed the video and verified that it was taken in Gaza City’s port and identified that the munitions used in the strike were airburst 155mm white phosphorus artillery projectiles. Other videos posted to social media and verified by Human Rights Watch show the same location. Dense white smoke and a garlic smell are characteristics of white phosphorus.
Human Rights Watch also reviewedtwo videos from October 10 from two locations near the Israel-Lebanon border. Each shows 155mm white phosphorus artillery projectiles being used, apparently as smokescreens, marking, or signaling.
White phosphorus ignites when exposed to atmospheric oxygen and continues to burn until it is deprived of oxygen or exhausted. Its chemical reaction can create intense heat (about 815°C/1,500°F), light, and smoke.
Upon contact, white phosphorus can burn people, thermally and chemically, down to the bone as it is highly soluble in fat and therefore in human flesh. White phosphorus fragments can exacerbate wounds even after treatment and can enter the bloodstream and cause multiple organ failure. Already dressed wounds can reignite when dressings are removed and the wounds are re-exposed to oxygen. Even relatively minor burns are often fatal. For survivors, extensive scarring tightens muscle tissue and creates physical disabilities. The trauma of the attack, the painful treatment that follows, and appearance-changing scars lead to psychological harm and social exclusion.
The use of white phosphorus in densely populated areas of Gaza violates the requirement under international humanitarian law to take all feasible precautions to avoid civilian injury and loss of life, Human Rights Watch said. This concern is amplified given the technique evidenced in videos of airbursting white phosphorus projectiles. Airbursting of white phosphorus projectiles spreads 116 burning felt wedges impregnated within the substance over an area between 125 and 250 meters in diameter, depending on the altitude of the burst, thereby exposing more civilians and civilian structures to potential harm than a localized ground burst.
Israeli authorities have not commented on whether or not they used white phosphorus during the ongoing fighting.
Israel’s use of white phosphorus comes amid hostilities following Hamas’ deadly attacks on October 7 and subsequent rocket attacks that have killed, as of October 12, more than 1,300 Israelis, including hundreds of civilians, and taking of scores of Israelis as hostages in violation of international humanitarian law. Heavy Israeli bombardment of Gaza in this period has killed, according to Gaza’s Health Ministry, more than 1,400 Palestinians in Gaza, including scores of civilians, and displaced more than 338,000 people. Many communities in southern Israel have also been displaced and more than 1,500 Palestinian militants reportedly died in Israel. Israeli authorities have cut electricity, water, fuel and food into Gaza, in violation of the international humanitarian law prohibition against collective punishment, exacerbating the dire humanitarian situation from over 16 years of Israeli closure.
Human Rights Watch has documented the Israeli military’s use of white phosphorus in previous conflicts in Gaza, including in 2009. Israel should ban all use of “airburst” white phosphorus munitions in populated areas without exception. There are readily available and non-lethal alternatives to white phosphorus smoke shells, including some produced by Israeli companies, which the Israeli army has used in the past as an obscurant for its forces. These alternatives have the same effect and dramatically reduce the harm to civilians.
In 2013, in response to a petition to Israel’s High Court of Justice regarding the use of white phosphorus in Gaza, the Israeli military stated that it would no longer use white phosphorus in populated areas except in two narrow situations that it revealed only to the justices. In the court’s ruling, Justice Edna Arbel said that the conditions would “render use of white phosphorous an extreme exception in highly particular circumstances.” Although this ruling did not represent an official change in policy, Justice Arbel called on the Israeli military to conduct a “thorough and comprehensive examination” and adopt a permanent military directive.
Attacks using air-delivered incendiary weapons in civilian areas are prohibited under Protocol III of the Convention on Conventional Weapons (CCW). While the protocol contains weaker restrictions for ground-launched incendiary weapons, all types of incendiary weapons produce horrific injuries. Protocol III applies only to weapons that are “primarily designed” to set fires or cause burns, and thus some countries believe it excludes certain multipurpose munitions with incendiary effects, notably those containing white phosphorus.
Human Rights Watch and many states have long called for closing these loopholes in Protocol III. These attacks should add impetus to the calls from at least two dozen countries for the CCW Meeting of States Parties to set aside time to discuss the adequacy of Protocol III. The next meeting is scheduled for November at the United Nations in Geneva.
Palestine joined Protocol III on January 5, 2015, and Lebanon on April 5, 2017, while Israel has not ratified it.
“To avoid civilian harm, Israel should stop using white phosphorus in populated areas,” Fakih said. “Parties to the conflict should be doing everything they can to spare civilians from further suffering.”
END
Reacties uitgeschakeld voor Noot 55/KLEUR BEKENNEN!
The seven fundamental rules which are the basis of the Geneva Conventions and the Additional Protocols.
1 – Persons hors de combat and those who do not take a direct part in hostilities are entitled to respect for their
lives and their moral and physical integrity. They shall in all circumstances be protected and treated humanely
without any adverse distinction.
2 – It is forbidden to kill or injure an enemy who surrenders or who is hors de combat .
3 – The wounded and sick shall be collected and cared for by the party to the conflict which has them in its power.
Protection also covers medical personnel, establishments, transports and equipment. The emblem of the red
cross or the red crescent is the sign of such protection and must be respected.
4 – Captured combatants and civilians under the authority of an adverse party are entitled to respect for their lives,dignity, personal rights and convictions. They shall be protected against all acts of violence and reprisals. They shall have the right to correspond with their families and to receive relief.
5 – Everyone shall be entitled to benefit from fundamental judicial guarantees. No one shall be held responsible for an act he has not committed. No one shall be subjected to physical or mental torture, corporal punishment or cruel or degrading treatment.
6 – Parties to a conflict and members of their armed forces do not have an unlimited choice of methods and means of warfare. It is prohibited to employ weapons or methods of warfare of a nature to cause unnecessary losses or excessive suffering.
7 – Parties to a conflict shall at all times distinguish between the civilian population and combatants in order to
spare civilian population and property. Neither the civilian population as such nor civilian persons shall be the
object of attack. Attacks shall be directed solely against military objectives.
Reacties uitgeschakeld voor Noot 56/KLEUR BEKENNEN!
”Two key principles enable the achievement of this goal. First – the principle of distinction – determines what legitimate targets are: according to Article 52(2) of Additional Protocol (I) to the Geneva Conventions, only military objects are legitimate targets for attack. They are defined as objects that make an effective contribution to military action and whose destruction would offer a definite military advantage to the attacking side. The second principle – the principle of proportionality – limits how attacks are to be carried out: according to Article 51(5)b of the Protocol, legitimate targets must not be attacked if the expected harm to civilians would be excessive in relation to the anticipated military advantage. Whether or not an attack is proportionate is not determined by the actual harm inflicted but by the information those responsible for it had or should have had.
Israel’s airstrikes since the start of the war are an abject violation of these principles and constitute a war crime. The massive scale of destruction in the Gaza Strip is unprecedented.”
Since the start of the war, Israel has dropped thousands of bombs on the Gaza Strip. Gaza is an enclave enclosed on all sides. There are no safe rooms, no shelters, no safe spaces. Residents have no way to protect themselves. They wait, in terror and fear, hoping to survive. Over a million people have already left their homes in an attempt to find a safe place; some have been killed while fleeing, others where they sought shelter.
Israel, like Hamas and like every country in the world, must follow international humanitarian law. These legal provisions were not enacted by human rights or pro-Palestinian organizations. They were accepted by all nations – including Israel – out of a shared understanding that even during war, there must be rules that minimize the suffering caused to civilians and ensure that they are kept outside the cycle of hostilities to the extent possible.
Two key principles enable the achievement of this goal. First – the principle of distinction – determines what legitimate targets are: according to Article 52(2) of Additional Protocol (I) to the Geneva Conventions, only military objects are legitimate targets for attack. They are defined as objects that make an effective contribution to military action and whose destruction would offer a definite military advantage to the attacking side. The second principle – the principle of proportionality – limits how attacks are to be carried out: according to Article 51(5)b of the Protocol, legitimate targets must not be attacked if the expected harm to civilians would be excessive in relation to the anticipated military advantage. Whether or not an attack is proportionate is not determined by the actual harm inflicted but by the information those responsible for it had or should have had.
Israel’s airstrikes since the start of the war are an abject violation of these principles and constitute a war crime. The massive scale of destruction in the Gaza Strip is unprecedented. Entire residential neighborhoods have been destroyed, and, according to Gaza authorities, at least 16,000 residential units have been completely destroyed, while an additional 11,000 have been rendered uninhabitable. The horrifying death toll, which rises every day, is unfathomable: according to the Gaza Health Ministry, more than 7,000 people have been killed, including almost 3,000 minors, more than 1,700 women, and dozens of families who were killed together when their houses collapsed on them. More than 17,000 people have been injured, about 2,000 are still missing under the rubble.
These figures cannot be reconciled with the provisions of international law described above: neither with the requirement for each of the thousands of targets bombed to have made “an effective contribution” to Hamas’s activities and their destruction to have offered a “definite military advantage” to Israel; nor with the requirement that even if the targets did meet these conditions, the massive loss of life and damage to property was proportionate. Such an interpretation would be not only legally mistaken but also morally unacceptable.
Israel says Hamas is to blame for these figures because it uses civilians as human shields, conceals weapons in their homes, and fires at civilian targets in Israel from within a civilian population, allegedly leaving Israel with no choice but to harm civilians in its war against Hamas. According to this view, assigning full responsibility to Hamas means that every action taken by Israel, however horrific the outcome, would be considered legitimate. Such a claim is baseless. Respect for the law, international humanitarian law included, is not subject to reciprocity: failure by one side to comply does not give the other license to do the same.
Fighting Hamas poses difficult challenges to Israel: How to distinguish between legitimate military targets and civilian ones, when Hamas does not distinguish itself from the rest of the population? How to avoid harming civilians who are not taking part in the hostilities when Hamas members continue to fire on Israeli communities from within population centers? B’Tselem does not pretend to advise the government or the military how to conduct the fighting in Gaza, nor is this the role of a human rights organization. But one thing is clear: The choice whether or not to obey the law is Israel’s. The government and the military must stay respect the law and maintain humanity as they search for the answers.
On October 7, Hamas committed horrific war crimes. Hundreds of Hamas militants and other residents of Gaza entered Israeli territory, firing at anyone who passed by. They entered communities and homes, shot and killed entire families and party-goers, set homes on fire, and committed atrocities. More than 1,300 people were killed, thousands more were injured, and many are still missing. More than 200 people – including babies, children, women, and the elderly – were kidnapped to the Gaza Strip and are being held hostage.
There is no way, nor can there be a way, to justify these crimes, and any attempt to do so must be rejected and denounced. But these crimes cannot justify the death and destruction Israel is now inflicting on Gaza’s more than two million residents. Targeting civilians, their property and civilian infrastructure is always prohibited, and Israel must end this immediately.
Israel, like any other country, is obligated to protect its citizens. However, Israel, like any other country, is also obligated to comply with the restrictions set by international humanitarian law.
END
Reacties uitgeschakeld voor Noot 57/KLEUR BEKENNEN!
‘Het college van burgemeester en wethouders is samen met Amsterdammers enorm aangedaan door het brute geweld van Hamas tegen onschuldige burgers,’ aldus de gemeente. Het college leeft ook zeer mee met onschuldige slachtoffers aan Palestijnse zijde, geeft Amsterdam verder aan.
Op het Amsterdamse stadhuis wordt maandag de Israëlische vlag gehesen. Dat heeft burgemeester Femke Halsema besloten. ‘De vlag is een steunbetuiging aan de Israëlische bevolking en aan Amsterdammers met vrienden en familie in Israël die in angst en onzekerheid verkeren,’ meldt de gemeente zondag.
‘Het college van burgemeester en wethouders is samen met Amsterdammers enorm aangedaan door het brute geweld van Hamas tegen onschuldige burgers,’ aldus de gemeente. Het college leeft ook zeer mee met onschuldige slachtoffers aan Palestijnse zijde, geeft Amsterdam verder aan.
De gemeente stelt dat Halsema in lijn met het besluit van het kabinet heeft besloten de Israëlische vlag op het stadhuis te hijsen. Maandagochtend wordt op het Binnenhof de Israëlische vlag gehesen, zo heeft demissionair premier Mark Rutte besloten. De Rijksvoorlichtingsdienst laat weten dat het overigens niet gaat om een vlaginstructie, en dat het gemeenten dus vrij staat de Israëlische vlag al dan niet te hijsen.
In reactie op het geweld van Hamas lieten premier Rutte en de Amsterdamse burgemeester Halsema de Israëlische vlag hijsen. Als hun solidariteit oprecht is, waar blijft dan de Palestijnse vlag?
Op 9 oktober lieten premier Mark Rutte (VVD) en burgemeester Femke Halsema (GroenLinks) op Nederlandse overheidsgebouwen en het Amsterdamse gemeentehuis de Israëlische vlag hijsen. Aanleiding was de gruwelijke aanslag van Hamas van twee dagen eerder.
Rutte motiveerde zijn besluit als volgt: ‘Er zijn daar mensen afgeslacht. Dan is het hijsen van de vlag toch het minste wat we kunnen doen?’ De gemeente Amsterdam stelde namens burgemeester Halsema:
De vlag is een steunbetuiging aan de Israëlische bevolking en aan Amsterdammers met vrienden en familie in Israël die in angst en onzekerheid verkeren. Het college van burgemeester en wethouders is samen met Amsterdammers enorm aangedaan door het brute geweld van Hamas tegen onschuldige burgers.
Hun argumenten zijn letterlijk van toepassing op de onschuldige Palestijnse burgers in Gaza. Die worden onder ieders ogen afgeslacht. Hun basisvoorzieningen zijn afgesloten. Een miljoen mensen is op drift. Een ongekende catastrofe voltrekt zich onder de ogen van Nederlanders met ‘vrienden en familie’ in Palestina of elders. Dat die in ‘angst en onzekerheid verkeren’ is een understatement.
Er zijn daar mensen afgeslacht. Dan is het hijsen van de vlag toch het minste wat we kunnen doen?–
Premier Mark Rutte
Vandaar de simpele vraag aan Rutte en Halsema: waar blijft de Palestijnse vlag? Is het ene mensenleven jullie evenveel waard als het andere? En zijn de angst en onzekerheid van de ene burger jullie evenveel waard als die van een andere? We zien jullie antwoord graag wapperen.
Reacties uitgeschakeld voor Noten 58 en 59/KLEUR BEKENNEN!
‘De motie om de zin strafbaar te stellen werd ingediend door Kamerlid Maikel Boon (PVV). Volgens hem is de leus “een oproep tot geweld tegen alle Joden wereldwijd”. Na een hoofdelijke stemming werd de motie nipt aangenomen: 74 Kamerleden stemden voor en 73 stemden tegen.”
De Tweede Kamer wil de omstreden leus “From the river to the sea, Palestine will be free” strafbaar stellen. Een motie daarvoor is dinsdagmiddag na stemming in de Kamer aangenomen.
De zin (“Van de rivier tot de zee zal Palestina vrij zijn”) komt momenteel regelmatig voorbij tijdens demonstraties rond het Gazaconflict.
Volgens sommigen staat die slogan voor het algemene verlangen naar gelijkheid voor Palestijnen en/of één (democratische) staat in het gebied, waar iedereen vredig samenleeft. Anderen beschouwen hem als antisemitische wens. Namelijk de wens dat Israël van de kaart wordt geveegd voor een Palestijnse staat.
De motie om de zin strafbaar te stellen werd ingediend door Kamerlid Maikel Boon (PVV). Volgens hem is de leus “een oproep tot geweld tegen alle Joden wereldwijd”. Na een hoofdelijke stemming werd de motie nipt aangenomen: 74 Kamerleden stemden voor en 73 stemden tegen.
Wat gebeurt er als een motie is aangenomen?
Dat een motie is aangenomen, wil nog niet zeggen dat die ook wordt uitgevoerd. Kamerleden kunnen een motie indienen om een oordeel te geven over het gevoerde beleid. Ook kunnen ze het gebruiken om de regering te vragen iets te doen of juist niet te doen. Het is aan het kabinet om te beslissen wat er uiteindelijk mee gebeurt. Er zijn in het verleden al vaak moties aangenomen die uiteindelijk niet zijn uitgevoerd door de regering.
Afgelopen zomer oordeelde het gerechtshof in Amsterdam nog dat de zin niet strafbaar was, nadat een demonstrant de slogan in 2021 uitsprak tijdens een pro-Palestijns protest.
Netanyahu’s partij Likud heeft overigens een vergelijkbare zin. “Between the Sea and the Jordan there will only be Israeli sovereignty“, staat sinds 1977 in de verklaring van de partij.
EINDE
”Al weken leidt de leus From the river to the sea, Palestine will be free (Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn) in veel landen tot verdeeldheid. Gisteravond werd bekend dat de Nederlandse voetballer Anwar El Ghazi vanwege de leus ontslagen is door zijn club FSV Mainz 05. En het Britse parlementslid Andy McDonald werd deze week geschorst door Labour, nadat hij de woorden had gebruikt in een toespraak bij een pro-Palestijnse demonstratie.”
NOS
”FROM THE RIVER TO THE SEA……”‘: WAT BETEKENT HET EN WAAROM MAAKT HET ZOVEEL LOS?
Al weken leidt de leus From the river to the sea, Palestine will be free (Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn) in veel landen tot verdeeldheid. Gisteravond werd bekend dat de Nederlandse voetballer Anwar El Ghazi vanwege de leus ontslagen is door zijn club FSV Mainz 05. En het Britse parlementslid Andy McDonald werd deze week geschorst door Labour, nadat hij de woorden had gebruikt in een toespraak bij een pro-Palestijnse demonstratie.
In de Tweede Kamer werd over de omstreden leus een motie aangenomen: de meerderheid besloot dat het een oproep tot geweld is. Dat leidde vervolgens weer tot het projecteren van de tekst op het Mauritshuis en tot een aanvaring in de Amsterdamse gemeenteraad, afgelopen donderdag.
Waar komt de slogan vandaan en waarom maakt die juist nu zoveel los?
De letterlijke betekenis “van de rivier tot de zee” heeft betrekking op het land van de rivier de Jordaan tot aan de Middellandse Zee, dus het hele gebied waar Israël en de Palestijnse gebieden liggen.
De leus wordt al sinds de jaren 60 gebruikt, toen de PLO van Yasser Arafat werd opgericht, ruim 20 jaar voordat Hamas bestond. De PLO is een koepel van groeperingen die streven naar een Palestijnse staat. De betekenis van de slogan wordt door verschillende partijen uiteenlopend opgevat.
Palestijns perspectief
“Voor de vroegste interpretatie van die leus moet je kijken naar de situatie van de Palestijnen in de jaren 60”, zegt Midden-Oostendeskundige Erwin van Veen van Instituut Clingendael.
Na de stichting van de staat Israël in 1948 sloegen zeker 700.000 Palestijnen op de vlucht , werden verdreven van hun land of kwamen onder Israëlisch militair gezag dan wel het autoritaire bewind van Syrië en Egypte te leven. Na de Zesdaagse Oorlog van 1967 kregen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, Gaza en in Oost-Jeruzalem te maken met een Israëlische militaire bezetting. “‘Palestine will be free’ in deze context weerspiegelt de wens om terug te keren naar de tijd voor 1948. Een roep om weer vrij te zijn”, aldus Van Veen.
De PLO stond aanvankelijk gewapend verzet voor, maar riep later op tot een Arabisch-Joodse staat waarin Joden en Palestijnen vreedzaam naast elkaar zouden leven. Later schaarde ze zich in de jaren 90 achter een tweestatenoplossing. Van Veen: “Als doel werd de leus, die ging over vrij leven in één staat, voor de PLO minder relevant. Hamas adopteerde vervolgens de slogan.”
De Amsterdamse burgemeester Femke Halsema zei daarover: “De leus is in 2017 opgenomen in het handvest van Hamas en wordt gebruikt door Hamas en Hezbollah. Daarmee is de leus alle onschuld kwijt en dat maakt hem voor mij onaanvaardbaar.”
Het is volgens Omar Dweik, Midden-Oostendeskundige van Tilburg University, moeilijk vast te stellen wat het doel van Hamas is als het om Israël gaat. “Zij willen een einde aan de bezetting door Israël, maar Hamas kent net als de PLO verschillende stromingen.” Zo zijn er de strijdgroepen, verantwoordelijk voor de terroristische aanslagen in Israël op 7 oktober, maar ook een meer gematigde politieke stroming, die volgens Dweik en Van Veen niet veel verschilt van de PLO.
Israëlisch perspectief
Dweik legt uit dat Israël de leus interpreteert als “de totale verwijdering van Israëliërs van het grondgebied, van de rivier tot de zee”. En die interpretatie baart Joodse en pro-Israëlische organisaties grote zorgen.
Zo schrijven de jurist Freek Vergeer en historicus Hans Wallage van het CIDI (het Centrum Informatie Documentatie Israël) in een open brief aan het Nederlands Dagblad: “Organisaties zoals Hamas en Hezbollah hebben met barbarisme en het uitroeien van Israëlische burgers getoond dat ze vinden dat er tussen de rivier en de zee geen ruimte is voor Joden. Alleen al om deze reden zou het gebruik van deze leus vermeden moeten worden.”
De Nederlandse politiek gaat mee in die interpretatie. Een meerderheid in de Tweede Kamer heeft dus uitgesproken dat de tekst een oproep is tot geweld. Partijen vinden dat de uitspraak de vernietiging van Israël propageert. “Wat je hier ziet is dat de Nederlandse politiek volledig het frame van Israël overneemt”, zegt Dweik. “Dat komt overeen met de positie die Nederland nu kiest.”
Van Veen wijst erop dat Israël zelf vergelijkbare uitspraken heeft gedaan over de Palestijnen. “Hoewel het begrijpelijk is dat de Palestijnse leus controverse oproept, is het opmerkelijk dat vergelijkbare Israëlische claims dit helemaal niet doen”, vindt Van Veen. “In zowel het handvest van de Likudpartij als in het coalitieakkoord van de regering-Netanyahu claimt Israël ook het hele gebied tussen de Jordaan en Middellandse Zee. Maar in dit geval staan alle middelen van de staat achter deze intentie.”
Beeldvorming
Dweik vindt het belangrijk om voordat je een kant kiest, je bewust te zijn van de angst die onder beide perspectieven ligt. “Palestijnen en Israëliërs zijn elkaar gaan zien als een existentiële bedreiging. Dat zit echt heel diep in de mentaliteit, vooral onder jongeren.”
“Als Israël zegt dat Gazanen naar Egypte moeten vluchten, denken Palestijnen: ‘We mogen nooit meer terugkomen.’ Dat is etnische zuivering. Maar Israëliërs denken bij zo’n leus ook: ‘Ze willen ons vernietigen’.”
Hoewel dit reële gevoelens en sentimenten zijn, wijzen beide deskundigen ook op de beeldvorming die er van beide kanten achter zit. Zo lijkt er op dit moment geen existentiële dreiging te zijn voor Israël, stelt Van Veen. “De aanslag van Hamas op 7 oktober was enorm bedreigend en er zijn 1400 mensen vermoord. Tegelijkertijd is Hamas nog steeds een relatief kleine gewapende groep, die niet heel populair is onder Palestijnen.”
Hij legt uit dat Hamas wel wordt gesteund door Iran, maar dat de beweging een buitenbeentje is in vergelijking met andere organisaties waar Teheran achter staat. “Daarnaast heeft Israël een sterk leger. Pas als Iran zich erin mengt en nucleaire wapens zou hebben, is er daadwerkelijk een existentiële dreiging voor Israël.”
Toch worden de twee narratieven via sociale media breed verspreid. Zo geeft de Israëlische regering miljoenen uit aan influencers die andere jongeren overtuigen van hun verhaal. Palestijnse Instagramaccounts hebben eveneens miljoenen volgers. Dweik: “Jongeren praten niet met elkaar, ze interpreteren alleen. Deze generatie heeft nooit serieuze onderhandelingen meegemaakt of de resultaten daarvan gezien.”
Nederland
Al voor de huidige oorlog bogen het Openbaar Ministerie en het gerechtshof Amsterdam zich al eens over de slogan. Zij concludeerden allebei dat de leus niet strafbaar is. Vergeer en Wallage van het CIDI schrijven in hun brief dat de context na 7 oktober zo veranderd is, dat een rechter nu mogelijk tot een ander inzicht komt. Ook Omar Dweik denkt dat de leus soms antisemitisch opgevat kan worden. “Als je ermee bedoelt dat alle Israëliërs vernietigd moeten worden. Maar dat moet je dan per geval gaan bekijken.”
EINDE
”In de laatste week voor het verkiezingsreces is er opnieuw controverse in de Tweede Kamer over grensoverschrijdende uitlatingen. Ditmaal was het DENK-leider Stephan van Baarle die voor ophef zorgde. Na een vurig pleidooi voor de erkenning van de Palestijnse onderdrukking sloot hij zijn bijdrage af met de leus ‘From the river to the sea, Palestine will be free’.
Vooral die uitsmijter komt hem direct op een vermaning van Kamervoorzitter Vera Bergkamp te staan, en brengt hem in aanvaring met een groot deel van de Kamer.”
MONTESQUIEU INSTITUUT
”FROM THE RIVER TO….” WAAROM DE KAMERVOORZITTER
GEEN RECHTER IS EN OOK NIET ALS ZODANIG BEOORDEELD
In de laatste week voor het verkiezingsreces is er opnieuw controverse in de Tweede Kamer over grensoverschrijdende uitlatingen. Ditmaal was het DENK-leider Stephan van Baarle die voor ophef zorgde. Na een vurig pleidooi voor de erkenning van de Palestijnse onderdrukking sloot hij zijn bijdrage af met de leus ‘From the river to the sea, Palestine will be free’.
Vooral die uitsmijter komt hem direct op een vermaning van Kamervoorzitter Vera Bergkamp te staan, en brengt hem in aanvaring met een groot deel van de Kamer.
‘U weet dat die laatste opmerking ook een bepaalde associatie heeft. Het is ook niet nodig om dat te doen’, beargumenteert Bergkamp. ‘Ik waak voor de waardigheid van het debat. Hier kan vrij gediscussieerd worden, maar u hoeft niet dit soort woorden in de mond te nemen als u weet dat ze ook een soort associaties hebben.’
Joost Eerdmans van JA21 staat snel vooraan om de woorden te kwalificeren als ‘openlijke jodenhaat’. ‘Het is antisemitisme, Voorzitter, en ik vind dat we dat niet moeten toelaten in deze Kamer’. In de woordenwisseling met Van Baarle die daarop volgt, trekt Bergkamp de streep: ‘Ik zal u zeggen dat ik die laatste zin niet meer wil horen in deze Kamer’.
Het incident gaat viral op sociale media en dat belandt, zoals dat tegenwoordig gaat, ook weer terug in de Kamer. CDA-Kamerlid Harmen Krul laat weten dat ‘bij ons de berichten binnenstromen van mensen die zich zeer bedreigd voelen door wat hier zonet gebeurde. De emoties lopen hoog op. […] ik denk niet dat het een goed signaal aan de samenleving geeft om het debat op deze manier en op deze toon te voeren’.
Daar komt bij dat er internationaal al een tijd een historisch en juridisch debat woedt over de lange geschiedenis en de betekenis van de gewraakte leus. Volgens sommigen is de boodschap erachter dat Israël met geweld uit het hele gebied tussen de Jordaan en de Middellandse Zee moet worden verdreven. Volgens anderen is het een oproep om de onderdrukking van de Palestijnse bevolking te beëindigen.
Volgens de felste critici is de zaak hier glashelder, aangezien de rechter zich afgelopen zomer nog over de strafbaarheid van de uitlating heeft gebogen. Het hof in Amsterdam oordeelde in augustus 2023 dat het scanderen van de leus bij een demonstratie op de Dam twee jaar eerder niet moet worden opgevat als een uiting van ‘bedreiging, opruiing of aanzetten tot haat’. Voorlopig staat die uitspraak nog, ook al heeft het Openbaar Ministerie het gebruik van de leus bij demonstraties opnieuw in onderzoek.
Wie is dan de Tweede Kamervoorzitter om daar anders over te oordelen?
2.
De jurisdictie van de Kamervoorzitter
Dat klinkt zo op het eerste gehoor als een plausibele vraag, maar is staatsrechtelijk heel problematisch. Dat blijkt nog wat duidelijker als we de vraag omdraaien. Wie is een Kamervoorzitter vervolgens nog om een uitlating toe te staan die eerder bij een rechtbank tot een veroordeling heeft geleid?
Het staatsrecht verzet zich alleen al op grond van de parlementaire immuniteit en de bijzondere vrijheid van meningsuiting van politici tegen dergelijke gevolgtrekkingen. De Kamervoorzitter staat niet boven of onder de rechter; de Kamervoorzitter heeft binnen een beperkt domein waar de rechter niet mag komen, een eigen jurisdictie. Voor alles wat zich binnen de parlementaire vergadering afspeelt heeft de voorzitter te oordelen. In het debat zelf kunnen ook andere Kamerleden zich uitspreken.
De overwegingen die de Kamer en haar voorzitter daarbij maken, mogen maar hoeven geen grondslag te vinden in het recht. Parlementaire ordehandhaving is geen juridisch proces, maar een beoordeling van een debatsituatie. Niet meer en niet minder. In die beoordeling speelt de context altijd een belangrijke rol: het politiek en maatschappelijk ‘gevoelen’, maar simpelweg ook de sfeer van het debat en de orde van de vergadering.
Als een debat in chaotisch gehakketak ontaardt, is het aan de Kamervoorzitter om de leden bij zinnen te brengen en de inhoudelijke discussie weer op gang te helpen. Die overweging is op zichzelf al een legitieme grond om in te grijpen. Dat woog, als ik het goed zie, in het onderhavige geval ook mee.
3.
Het beoordelen van discriminatie of racisme
Is het überhaupt aan een Kamervoorzitter om te beoordelen of er sprake is van racistische of antisemitische uitspraken?
‘Het Reglement van Orde spreekt zich […] [niet] expliciet uit over uitlatingen in de sfeer van groepsbelediging, discriminatie of racisme. Het mag duidelijk zijn dat het exact definiëren hiervan ook bijzonder complex is. Ook in de strafrechtpraktijk blijkt het moeilijk scherp te krijgen waar precies de grens loopt tussen controversiële bijdragen aan het politiek-maatschappelijke debat en strafbare uitlatingen. De Voorzitter is bovendien geen rechter; van haar of hem kan niet verwacht worden hierover een oordeel te vellen.’
Om daarop te laten volgen:
‘De Voorzitter kan niettemin ingrijpen als een uitspraak onnodig grievend is. Het bagatelliseren vande Holocaust is daarvan een concreet voorbeeld. […] Wederom geldt echter: op de Voorzitter rust hier niet de bewijslast waarin het OM in dit soort gevallen moet voorzien, op grond waarvan de rechter zich een oordeel vormt. De Voorzitter kan bij dergelijke uitlatingen bezwaar maken en normeren.
Wat op dit vlak (on)acceptabel of (on)fatsoenlijk is, is echter bij uitstek ook onderwerp van hetpolitieke debat. […] Dat zal blijven schuren. En moet daarom primair worden uitgediscussieerd in onderling debat.’
Naar aanleiding van deze positiebepaling ontspon er zich in de staatsrechtelijke literatuur nog een aardige discussie tussen Maurice Adams en Eva van Vugt en Jip Stam , waarbij vooral de laatste grondig beargumenteert hoe belangrijk het is om een parlementsvoorzitter niet in de rol van rechter te drukken, of te beoordelen als rechter – en dat het dus ook onverstandig is om deze meer handvatten te geven om in lijn met het strafrecht vast te stellen of een uitlating discriminerend of antisemitisch is. Een voorzitter moet niet tot een nog een inhoudelijk(er) oordeel worden gedwongen dan al het geval is.
4.
Uitzoomend: een Tweede Kamer op zoek naar zichzelf
De hele discussie wijst ons ook nog op iets anders. Als het om haar eigen optreden gaat, verkeert de Tweede Kamer al een aantal jaren in limbo, gevangen in een staat van onzekerheid. Parlementaire zelfreflecties, werkgroepen en reglementswijzigingen volgen elkaar in hoog tempo op, in een zoektocht naar effectievere werkwijzen en duidelijker richtlijnen voor parlementair gedrag.
Zo’n neiging tot codificatie ontstaat alleen als de vanzelfsprekendheid ontbreekt. Alle eerdere aanscherpingen van de parlementaire ordemaatregelen, zowel in de negentiende als in de twintigste eeuw, vonden hun aanleiding in een opeenstapeling van incidenten, in groeiende vrees en zorg voor uitdagers van de bestaande krachtsverhoudingen en gevestigde politieke cultuur, in twijfel over de juiste manier van parlementaire politiek bedrijven. Regels over de orde zijn een spiegel van een gevoel van wanorde.
Als we vanuit die gedachte uitzoomen en loskomen van de beoordeling van individuele gevallen of Kamervoorzitters, dan wordt beter zichtbaar dat de Tweede Kamer sinds 2002 bij elke electorale schokgolf in haar zekerheden is aangetast. Er is steeds iets minder duidelijk consensus over wat bij een fatsoenlijk democratisch debat past en wat niet, laat staan over de vraag aan wie het is om daarover gezaghebbende uitspraken te doen. De ‘legislatuur’ van 2021-2023 kan – voorlopig – de boeken in als een van de meest onrustige parlementaire periodes sinds 2002-2003. Niet eerder in de geschiedenis van de partijendemocratie is de oppositie die tegen de gevestigde parlementaire orde te hoop loopt, getalsmatig en politiek zo sterk geweest als in de afgelopen periode.
5.
Geen stabiele interpretatie van goede politiek
Daar komt bij dat er op dit moment geen sprake is van een stabiel midden – ook niet wat betreft interpretatie van goede politiek. In het debat over het conflict tussen Israël en Palestina heeft de Kamermeerderheid zich met twee moties wel stevig uitgesproken, maar dat is de afgelopen jaren lang niet steeds het geval geweest. Juist het midden is in deze periode erg zoekende naar een nieuwe, breed geaccepteerde bandbreedte van politiek bedrijven. Op zoek naar een manier van optreden die recht doet aan veranderende verwachtingen in samenleving en politiek ten aanzien van het parlement, maar die zich niet kenmerkt door ‘boe roepen, weglopen, in het tapijt bijten’, zoals Joop den Uyl ooit misprijzend sprak over een stijl van oppositie voeren die de Kamer in diskrediet brengt.
6.
Naar een nieuwe gedeelde overtuiging?
Dat zoeken zal nog wel even doorgaan, ook de komende periode. Het zal helpen als de Kamervoorzitter vanaf het begin het vertrouwen krijgt om aan deze zoektocht richting te geven, iets ruimhartiger dan bij Vera Bergkamp is gebeurd. Het zal blijven schuren, zoals zij in haar notitie voorspelt, en dat zal met discussie gepaard blijven gaan over dan weer te hard en dan weer te soft optreden van de voorzitter. De leden die zich na 22 november willen kandideren voor het Kamervoorzitterschap kunnen zich daar alvast mentaal op voorbereiden.
Het zou ook helpen, als we botsingen over de orde wat minder als losse incidenten beschouwen en wat meer gaan zien als constructieve frictie, op weg naar een nieuwe norm en vorm van parlementaire politiek bedrijven die aanvaardbaar is voor volksvertegenwoordigers van uiteenlopende politieke overtuiging.
Dit is geen pleidooi om rust terug te brengen in het parlement. Het gaat om een meer fundamenteel belang. Democratische instituties zijn voor hun functioneren volledig afhankelijk van een brede instemming met de spelregels van het debat en de procedures van besluitvorming. Als die acceptatie weifelend is, dan heeft dat onmiddellijk effect op het vertrouwen van burgers in die instituties. Als politici zelf de neiging krijgen om eerder overeengekomen afspraken terzijde te schuiven, dan moeten we niet vreemd opkijken als andere mensen dat voorbeeld volgen.
Dr. Carla Hoetink is als fellow betrokken bij het Montesquieu Instituut. Zij is werkzaam aan de Radboud Universiteit als universitair docent en onderzoeker op het terrein van de moderne politieke en parlementaire geschiedenis. Haar onderzoek spitst zich toe op de vraag wat ‘goede politiek’ is, hoe ideeën hierover zich hebben ontwikkeld, en hoe burgers en politici over deze vraag kunnen botsen. Zij richt zich hierbij hoofdzakelijk op Nederland in de 20e-21e eeuw, al dan niet in vergelijking met andere landen.
EINDE
Reacties uitgeschakeld voor Noot 60/KLEUR BEKENNEN!
“The Arabs will have to go, but one needs an opportune moment for making it happen, such as a war.” Onderdeel van een brief van de Israëlisch-zionistische politicus David Ben Goerion aan zijn zoon, dd 1937
VN AV resolutie 194 (III), pararaaf 11,
De Algemene Vergadering…… ………………………………….
´´Besluit dat vluchtelingen die naar hun huizen wensen terug te keren en met hun buren in vrede willen leven daartoe in staat gesteld moeten worden zodra dit te verwezenlijken is, en dat door de verantwoordelijke regeringen of overheden, krachtens volkenrechtelijke beginselen of krachtens billijkheid, schadevergoeding betaald moet worden voor eigendom van hen die ervoor kiezen niet terug te keren, alsmede voor eigendom dat verloren is gegaan of is beschadigd. Draagt de Verzoeningscommissie op zorg te dragen voor de repatriëring, hervestiging en voor de economische en sociale rehabilitatie van de vluchtelingen en voor het uitbetalen van schadevergoeding …´´
Niets is zo deerniswekkend als stoeten vluchtelingen, die, vluchtend voor het oorlogsgeweld of regelrecht verdreven, zich moeizaam voortbewegen, een vaak onzekere toekomst tegemoet Dergelijke beelden zijn vrijwel dagelijks op de TV te zien en hechten zich vast op het netvlies
A Vluchtelingen en militaire oorlogshandelingen:
Weinig foto’s of archiefbeelden zijn echter te zien van Palestijnse vluchtelingen, die dit zelfde lot beschoren was, aan de vooravond van de door de Israëlisch/zionistische politicus David Ben Goerion eenzijdig (1) uitgeroepen Staat Israël en in de hierop volgende militaire confrontaties tussen de Israëlisch/zionistische troepen en milities (respectievelijk de Hagana en Palmach en de terreurgroepen de Irgoen en Stern) enerzijds en de troepen van enkele Arabische landen anderszijds.
Overigens moet men zich, in tegenstelling tot de propaganda uit pro/Israëlkringen, geen indrukwekkende voorstelling maken van die Arabische troepen (voornamelijk afkomstig uit Trans-Jordanië, het huidige Jordanië, Egypte en Syrië), aangezien het hier landen betrof, die sinds kort onafhankelijk waren geworden (daarvoor staand onder Brits, respectievelijk Frans gezag) en nog geen uitgebreid leger konden genereren, terwijl de Israëlisch/zionistische troepen, hetzij door eigen inspanningen, hetzij door Britse militaire training, goed tot zeer goed bewapend waren. Bovendien waren de Arabische troepeneenheden door onderlinge tegenstellingen niet eensgezind
Het verloop van de militaire confrontatie tussen de Israëlisch/zionistische troepen en de Arabische is bekend. De oorlog werd niet alleen gewonnen door de Israëlische troepen, daarenboven bezette Israël 20 procent van het volgens VN Verdeelplan (aangenomen onder VN resolutie 181, dd december 1947) aan de Arabieren toegekende grondgebied, terwijl het resterende, ingekorte Arabische grondgebied werd bezet door respectievelijk Trans-Jordanië (de huidige Westbank) en Egypte (het huidige Gaza-gebied).
Jeruzalem, dat volgens het VN Verdeelplan een internationaal karakter zou dragen, werd gedeeltelijk bezet door de pas uitgeroepen Staat Israël [West-Jeruzalem], gedeeltelijk door het toenmalige Trans-Jordanië [Oost-Jeruzalem].
B Humanitaire tol van de oorlog
De humanitaire tol van deze oorlog was, met name aan Palestijns-Arabische kant, zeer hoog. Hoewel toegegeven dient te worden, dat aan beide kanten oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen hebben plaatsgehad [2], hebben een aantal door Israëlische terreurgroepen aangerichte massaslachtingen in Arabische dorpen, nog afgezien van het gruwelijke karakter, grote gevolgen gehad voor de Palestijns/Arabische autochtone bevolking in het toenmalige Palestina (waarvan een deel in mei 1948, zoals reeds vermeld, eenzijdig was uitgeroepen tot de Staat Israël). De beruchtste was de massaslachting in het Arabische dorp Deir Yassin in de nacht van 9 op 10 april 1948, waarbij tussen de 100 en 120 Palestijns/Arabische burgers om het leven zijn gebracht. De hiervoor verantwoordelijken, die overigens nooit zijn berecht, waren eenheden van de Israëlische terreurgroepen Irgoen en Stern (met medeweten van het reguliere leger de Hagana, die later iedere verantwoordelijkheid zou ontkennen), met als commandanten de latere Israëlische premiers Begin en Shamir.
De Israëlische premier Begin heeft zelfs in zijn boek “The Revolt” beweerd, dat zonder de “overwinning” (zijn woorden) op Deir Yassin, de Staat Israël wellicht niet zou zijn gesticht [3]. Hoewel deze uitspraak zou kunnen wijzen op het gruwelijk-intimiderende effect hiervan op de Palestijnse burgerbevolking, zonder dat er sprake was van een vooropgezet plan, met een dergelijke massaslachting de vlucht van de Palestijnen te bewerkstelligen, is deze wel geuit door een van de verantwoordelijke commandanten, hetgeen de sterke indruk wekt, dat er sprake geweest is van een welbewuste planning tot intimidatie.
Eveneens werden in deze oorlog 400 (Prof Ilan Pappe noemt zelfs een aantal van 531) Arabische dorpen vernietigd.
C Oogmerken van Plan Dalet en andere Israëlische militaire operaties:
Hoewel ik echter niet zover zal gaan om te beweren, dat de massaslachtingen bewust zijn uitgevoerd met als doel, de Arabische bevolking op de vlucht te jagen ¨(al zijn daarvoor wel aanwijzingen, zoals de bovengenoemde uitspraak van premier Begin en andere Israëlische politici en legerleiders) kan wel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gesteld worden, dat Plan Dalet (de tussen 1 april en 15 mei 1948 uitgevoerde legeroperaties, dus aan de vooravond van het uitroepen van de Staat Israël) als bewuste doelstelling had de bezetting van niet aan de Joden toegekend grondgebied en de vernietiging van Arabische dorpen en steden.
Ik citeer tav die bezetting de ´´inleiding´´ tot Plan Dalet
´´a) “The objective of this plan is to gain control of the areas of the Hebrew state and defend its borders. It also aims at gaining control of the areas of Jewish settlements and concentration which are located outside the borders (of the Hebrew state) against regular, semi-regular, and small forces operating from bases outside or inside the state.´´
Tav de bewuste vernietiging van Arabische steden en dorpen citeer ik Section B van het Plan
´´Destruction of villages (setting fire to, blowing up, and planting mines in the debris), especially those population centers which are difficult to control continuously. … Mounting search and control operations according to the following guidelines: encirclement of the village and conducting a search inside it. In the event of resistance, the armed force must be destroyed and the population expelled outside the borders of the state. ´´
Ook de latere Israëlische militaire operaties borduurden voort op het rouwkleed van militaire aanvallen op Palestijnse dorpen en de bezetting van zoveel mogelijk niet aan de Joden toegekend gebied.
D Vluchtelingenstroom:
Het behoeft geen verbazing, te wekken, dat ten gevolge van deze door de zionistische legers gevoerde vuile oorlog, een grote Palestijnse vluchtelingenstroom op gang kwam, in de vorm van een impliciete of expliciete verdrijving van meer dan 750.000 Arabische Palestijnen
Impliciete verdrijving geschiedde door het vluchten, uit angst voor de herhaling van nieuwe massaslachtingen (in die zin werkten dezen, waarvan Deir Yassin er slechts een uit een reeks was, op huiveringwekkende wijze intimiderend), expliciet door regelrechte verdrijving van huis en haard, door het Israëlische reguliere leger of terreurgroepen. Meer dan 750.000 Arabische Palestijnen werden van deze Israëlisch/zionistische militaire terreuroperaties het slachtoffer. Niet alleen bleek hieruit aperte inhumaniteit, maar kan er gesproken worden van etnische zuiveringen, die behoren tot een van de ernstigste oorlogsmisdaden. De humanitaire gevolgen van deze etnische zuiveringen werken tot op de dag van vandaag door en zijn nog verergerd door een tweede etnische zuivering, na de Israëlische overwinning in de juni/oorlog dd 1967, waarbij meer dan 250.000 mensen vluchtten of werden verdreven.
Overigens was deze verdrijving van de Arabisch-Palestijnse bevolking niet alleen een ander beoogd doel van Plan Dalet, maar wortelde dit ook in decennialange opvattingen van een groot aantal vooraanstaande zionistische leiders. Hierop kom ik terug.
1 Israëlische lezing oorzaak vluchtelingenstroom:
Het is evident, dat er van officiële Israëlische zijde een voor haar gunstige verklaring diende te komen voor die vluchtelingenstroom, niet alleen als rechtvaardiging naar de buitenwereld toe, maar eveneens om de mythe van de ”moreel hoogstaande” standaard van de Joodse Staat overeind te houden, tegenover het vermeende ”barbarisme” van de Arabieren, dat overigens naadloos aansloot bij Europees-westerse racistische concepties.
Een reden, dat nog afgezien van deels terecht Westers schuldgevoel tav de holocaust, religieuze fantasieën van zich christen noemende lieden tav een ”herstichting” van het ”Beloofde Land” en kolonialistisch denken [waardoor het niet als onacceptabel werd geacht, dat in het land van de autochtone Palestijnse bevolking een andere Staat, in casu Joodse, werd gesticht], de officiële zionistische versie eerder werd geloofd dan de Arabische.
Welnu, in de officiële Israëlische versie werd benadrukt, dat de Palestijnse bevolking uit eigen beweging was vertrokken, op een radio-oproep uit een of meer Arabische landen, die de mensen opdracht gaf, Palestina te verlaten, in afwachting van de overwinning op de ”Joden” (waarmee uiteraard de zionistisch-Israëlische legers werden aangeduid].
Echter, noch de officiële Israëlische ”eerste-generatie” geschiedschrijving, noch de latere Nieuwe Historici, die de officiële lezing bestreden, hebben van een dergelijke radio-oproep enig bewijs aangetroffen.
2 Weerlegging officiële Israëlische interpretatie: De Nieuwe Historici
Hetgeen echter wel door nieuwe historici als Benny Morris, Ilan Pappe en anderen werd ontdekt was een middels overheids- en legerarchieven, alsmede andere documentatie verkregen bewijs, dat er geen sprake geweest was van een vrijwillig vertrek, maar een massale verdrijving en een vlucht uit angst voor massaslachtingen. Nog los van de officiële regerings- en legerarchieven zou het sowieso niet plausibel zijn, dat vrijwel een gehele burgerbevolking, bestaande uit gezinnen, alles zou achterlaten om te vertrekken vanwege een radio-oproep van een of meer Arabische leiders. Bovendien toonde het vluchtgedrag aan [een moeder zonder haar kinderen, een man zonder zijn vrouw, een familie zonder een oude vader en moeder], alsmede de achterlating van een aantal noodzakelijke goederen, dat er sprake was van overhaast en onvrijwillig vertrek. Om de zionistische hall of shame nog te completeren, zijn er enkele filmbeelden ontdekt, waarop de daadwerkelijke verdrijving van de burgerbevolking door legereenheden is vastgelegd.
E Achterliggende motivatie voor de etnische zuiveringen:
1 Standpunten zionistische leiders
Tot nu toe is weliswaar de realiteit van de verdrijvingen, alsmede het misdadige karakter hiervan belicht, maar nog niet de diepere oorzaken. In tegenstelling tot hetgeen wel eens wordt beweerd [door diegenen onder de zionisten, die het noodgedwongen toegeven en genoeg fatsoen hebben het niet te rechtvaardigen], dat deze etnische zuiveringen weliswaar hebben plaatsgevonden, maar geen onderdeel zijn van een doordacht plan.
Dit is niet juist
De historicus Ilan Pappe vermeldt in zijn boek ”The Etnic Cleansing of Palestine” , dat het besluit tot deze etnische zuiveringen genomen is in het zogenaamde ”rode huis” [waar nu het Sheraton Tel-Aviv staat], op 30 maart 1948, in een bijeenkomst onder voorzitterschap van de Israëlische politicus David Ben Goerion. Dat deze zienswijze bepaald niet nieuw is, blijkt wel uit talloze uitspraken van zionistische leiders uit het verleden, die aangeven, geen gewetensbezwaren te hebben tegen het verdrijven van de Arabisch-Palestijnse autochtone bevolking.
In de inleiding tot dit artikel is reeds de zinsnede van genoemde Ben Goerion, uit een brief aan zijn zoon aangehaald. Een ander notoir voorbeeld is artikel III van Herzl’s [4], aan de Turkse Sultan voorgelegde ontwerp-charter, dat de Joden het recht gaf, de bestaande plattelandsbevolking te deporteren [5]. Eerlijkheid gebiedt echter te zeggen, dat niet alle zionistische leiders deze mening waren toegedaan. Zo stelde Hillel Zeitlin op het zevende zionistische Congres in Basel in 1907 het volgende: ”Iedereen schijnt te vergeten, dat Palestina aan anderen toebehoort en dat het land geheel bewoond is”. Het naar Palestina brengen van de Joden kon volgens hem onmogelijk slagen, als die anderen niet verwijderd werden ”hetgeen door niemand zou mogen worden uitgevoerd” [6]. Zonder het wellicht volledig te beseffen raakte deze gewetensvolle man de essentie van het latere gewetenloze handelen van de zionistische leiders in de oorlog van 1948
2 Het demografische probleem
Hoewel is aangetoond, dat de perversiteit van de etnische zuiveringen is gebaseerd op opvattingen, die teruggaan naar de tijd van Theodor Herzl en gedeeltelijk op het conto van de koloniale minachting voor de autochtone bevolking geschoven kunnen worden, speelt er ook een ander motief een rol, namelijk het in de Israëlische politiek tot op heden terugkerend ”demografische probleem”. Wanneer een samenleving is gebaseerd op gelijke rechten voor iedereen, ongeacht ras, religie of afkomst, spelen de aantallen mensen, die tot verschillende bevolkingsgroepen behoren, geen rol. Dat verandert echter, wanneer er sprake is van een Staat, waarin de rechten van de ene groep ondergeschikt worden gemaakt aan die van de andere of nog scherper, het bestaansrecht in het land, van een bepaalde groep, wordt ontzegd.
Evident is, dat de Palestijnen de autochtone bevolking van Palestina waren. Even evident is, dat bij een gangbaar dekolonisatieproces, zij de bestuurlijke macht over Palestina gekregen zouden hebben, zoals eveneens in de omringende buurlanden (Egypte, Syrië, Jordanië, Irak, Libanon etc) het geval is geweest. Echter door Joodse immigratie van buiten, waarbij de zionistische voormannen eveneens via The Balfour Declaration ten onrechte een claim op Palestina hadden gekregen, werd het Palestijnse zelfbeschikkingsrecht ernstig gefnuikt Een en ander kreeg zijn beslag in de VN stemming tav de Verdeling van Palestina, waarbij met een volledig negeren van de zelfbeschikkingsrechten van de autochtone bevolking, over hun hoofd heen, het land in een Arabisch en Joods deel werd verdeeld. Terecht sprak de vertegenwoordiger van het Arabische Hoge Comité van een koloniale beslissing.
Om echter de ”Joodse Staat” [waarvan een groot aantal bewoners, bijna de helft, tot de autochtone bevolking behoorde] zoveel mogelijk te legitimeren, was het van belang, deze zo ”leeg” mogelijk te maken, aangezien, bij een Arabische meerderheid, het concept moeilijk te verdedigen zou zijn. Bovendien wilde men met deze bewust uitgevoerde ”etnische zuivering” ruimte maken voor Joden uit Europa en andere delen van de wereld.
F Na de juni oorlog, etnische zuiveringen
Van belang was, hierbij uitgebreid stil te staan, aangezien diezelfde kwestie opnieuw in de junioorlog en de daaropvolgende verdrijving van de Palestijnse vluchtelingen een rol speelde
De Israëlische leiders wisten, dat een bezetting van de Palestijnse gebieden op de nodige kritiek zou stuiten, mede omdat de samenstelling van de VN was veranderd sinds 1948 Het oude bolwerk van koloniale machten met enkele aan hen onderworpen semi-kolonies (zoals bijv de Zuid-Amerikaanse landen en de Filippijnen, alsmede het straatarme Haïti, tav de VS] was aangevuld door een grote groep ex-koloniën, die een vergelijking konden zien tussen hun koloniale verleden en het lot van de Palestijnen.
Er werd dus opnieuw bewust een plan gemaakt tot etnische zuivering, waarvan 250.000 Palestijnen het slachtoffer werden. Deze keer echter lukte het niet, door alertheid van de wereldgemeenschap en de inmiddels veel bewuster geworden Palestijnen, het vuile karwei verder uit te voeren. De bezetting van de Palestijnse gebieden was een feit en ondanks de unanieme aanname van VN Veiligheidsraadsresolutie 242, die Israël opriep, zich terug te trekken, wordt zij, 40 jaar na dato, nog steeds gecontinueerd, met alle voor de Palestijnen destructieve gevolgen van dien.zoals mensenrechtenschendingen en massale onteigeningen door de nederzettingenpolitiek en de Muurbouw door bezet gebied.
Een triest jubileum
G Tragiek vluchtelingen en VN AV resolutie 194:
Toen het reeds te laat was voor de 750.000 verdreven of gevluchte Palestijnen, greep de Internationale Gemeenschap in. De Algemene Vergarderingsresolutie 194 werd aangenomen [dd 1949], waarbij Israël werd opgeroepen, de vluchtelingen te laten terugkeren naar hun woongebieden of hen anders schadevergoeding toe te kennen. Zoals bekend legt Israël deze resolutie nu reeds 58 jaar naar zich neer en leeft de meerderheid van de Palestijnen nu sinds jaar en dag onder erbarmelijke omstandigheden in vluchtelingenkampen, zonder veel uitzicht op een beter bestaan, zowel in de Palestijnse bezette gebieden als veelal in omringende buurlanden. Nog los van de schrijnende omstandigheden, waarvoor in geval van de bezette gebieden Israël verantwoordelijk is (gezien haar zorgplicht als bezettende macht, volgens de Conventie van Genève), heeft Israël altijd geweigerd, het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen te erkennen of hen schadeloos te stellen voor de verloren gegane bezittingen. Niet alleen is dat een kwestie van fundamenteel onrecht, gezien de Israëlische verantwoordelijkheid, maar bovendien in hoge mate discriminerend, aangezien iedere Jood, uit welk land ook, zich zondermeer in Israël kan vestigen, terwijl dit recht aan de oorspronkelijke bevolking systematisch wordt ontzegd.
Epiloog:
In bovenstaande heb ik trachten aan te tonen, dat de vluchtelingenproblematiek niet alleen een uitvloeisel is van de in de oorlog van 1948 gepleegde oorlogsmisdaden, maar is gebaseerd op een welbewuste transferideologie, gebaseerd op het in een kunstmatig gecreëerde Joodse Staat spelende ”demografische probleem”. Daarop is eveneens het huidige transferidee, dat binnen de Israëlische samenleving steeds weer opgeld doet, gebaseerd. Zolang er sprake is van de conceptie van een ”Joodse Staat”, die geen natuurlijk geografisch-historische ontwikkeling heeft doorgemaakt, maar tot stand gekomen als een kunstmatig wangedrocht met als onzalige vroedvrouwen de VN-landen, die voor deling hebben gestemd, is een vreedzame coëxistentie met de Arabische buurlanden, noch een op het Internationaal Recht gebaseerd vredesproces mogelijk, aangezien bezetting, Muurbouw en nederzettingenpolitiek steeds meer gezien worden als het veiligstellen van die Staat Israël. Naar mijn mening zal er pas van een blijvende vrede en een oplossing van het vluchtelingenprobleem sprake zijn in een seculier Palestina met gelijke rechten voor alle in het land wonende inwoners en gebaseerd op een one man, one vote regering.
(Uitpers, nr 87, 8ste jg., juni 2007)
Voetnoten: (1) Weliswaar was dd december 1947 door de Algemene Vergadering van de VN het Verdeelplan voor Palestina aangenomen (VN resolutie 181), maar er was nog geen sprake van de erkenning van een staatsgebied voor de ´´Joodse Staat´´, aangezien VN-besprekingen over de ´´bevoogding van Palestina´´ , de exacte vorm, die het uit een ´´Joodse´´ en Arabische Staat bestaande gebied moest krijgen, nog gaande waren. (2) Op 13 april 1948, 4 dagen na de massaslachting te Deir Yassin, werd een konvooi van 10 voertuigen, met voornamelijk Joodse artsen, verpleegsters en leraren op weg naar het Haddasah ziekenhuis, aangevallen door Arabische strijders, met als triest resultaat de dood van 77 mensen. (3) blz 161, Egbert Talens: Een bijzondere relatie: Het conflict Israël-Palestina nader bekeken 1897-1993, Uitgeverij Aspect, 2005, Soesterberg.
(4) Stichter van het zionisme. (5) De Turkse Sultan was de toenmalige kolonials machthebber in Palestina. Zowel Theodor Herzl als zijn opvolger Max Nordau trachtten tevergeefs van de Turkse Sultan toestemming te krijgen voor rechten, plichten en privileges ter vestiging van een Joodse gemeenschap in en Joodse immigratie naar Palestina. Zie blz 36, Egbert Talens: Een bijzondere relatie. (6) Zie blz 36, Egbert Talens: Een bijzondere relatie.
De Israëlische regering en kolonisten nemen steeds meer land in van Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever. In de eerste maanden van het jaar heeft de regering grote stukken land toegewezen aan kolonisten en het Israëlische leger.
Vorige maand werd nog een stuk land van tien vierkante kilometer aangewezen voor nederzettingen, die illegaal zijn volgens internationaal recht. Het is het grootste stuk land dat wordt afgenomen sinds de Oslo-akkoorden in 1993, blijkt uit cijfers van Peace Now, een Israëlische organisatie die landroof op de Westoever documenteert.
In het Palestijnse gebied nemen ook het aantal buitenposten toe. Dat zijn illegale woonwijken die grenzen aan bestaande nederzettingen. Volgens Israëlische media heeft minister Smotrich nu het plan om 68 buitenposten te legaliseren. Zijn eerste stap is om deze wijken aan te sluiten op publieke voorzieningen.
Annexatie
In totaal zijn er nu zo’n 150 buitenposten op de Westoever. Vorig jaar werden nog vijftien buitenposten gelegaliseerd tot nederzetting zodat ze niet meer in strijd zijn met de Israëlische wet, maar nog wel met internationaal recht. Ook wordt er veel bijgebouwd: de regering gaf onlangs groen licht voor de bouw van 3500 nieuwe huizenblokken in drie nederzettingen.
De ultrarechtse minister Smotrich, die financiën en civiel bestuur in bezet gebied in zijn portefeuille heeft en zelf kolonist is, publiceerde jaren geleden een plan om de Westoever te annexeren. Hij zei vorige maand dat de regering “op strategische wijze” nederzettingen wil bevorderen. Hij richtte zich op critici in “die ons recht op Judea en Samaria wil ondermijnen”. Daarmee gebruikte hij de bijbelse namen voor het gebied.
De regering zet zo daadwerkelijk stappen in de richting van een annexatie, zegt Mauricio Lapchik van Peace Now. “Het idee is dat er steeds meer kolonisten in het gebied gaan wonen, zodat de scheidslijn met het Palestijnse gebied verdwijnt.” Inmiddels wonen zo’n 700.000 kolonisten op de Westoever en in Oost-Jeruzalem en dat aantal blijft toenemen. Het is een van de grote obstakels voor een tweestatenoplossing.
Premier Netanyahu verklaarde in december trots te zijn dat hij in zijn politieke carrière de oprichting van een Palestijnse staat heeft tegengehouden. “Onder zijn Likud-partij zijn in de afgelopen decennia meer nederzettingen gebouwd en gelegaliseerd dan onder welke andere partij dan ook”, zegt Mateo Cohen, onderzoeker naar rechts gedachtegoed aan de Universiteit Leiden, gespecialiseerd in Israël.
Netanyahu en zijn bondgenoten hebben herhaaldelijk benadrukt dat Joden het exclusieve recht hebben op alle gebieden. “Het gaat steeds verder in de richting van een kastesysteem, waarbij Palestijnen in bezet gebied geen mensenrechten hebben”, zegt Cohen. “Hun ideologie is dat ze waar dan ook tussen de rivier en de zee een soevereine Palestijnse staat verwerpen.”
Kolonistengeweld
Met de steun van de regering en door de oorlog in Gaza zien Joodse kolonisten hun kans schoon om meer land in te nemen, zeggen mensenrechtenorganisaties als Human Rights Watch en B’tselem. Er is sinds oktober een enorme toename aan kolonistenactiviteit, registreerde Peace Now. Naast de buitenposten hebben kolonisten zeker achttien wegen overgenomen die Palestijnen niet meer mogen gebruiken.
Kolonisten gebruiken nu dagelijks geweld tegen Palestijnen, vaak in samenwerking met het leger. De VN registreerde sinds oktober al ruim 700 aanvallen. Het leven op de Westoever stond al in het teken van de bezetting met de aanwezigheid van militairen en de vele checkpoints en wegversperringen. Nu worden Palestijnen nog verder teruggedrongen in hun leefgebied.
Westerse leiders hebben het geweld en de uitbreidingen van nederzettingen herhaaldelijk veroordeeld. Zo riep de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken de regering van Netanyahu verschillende keren op hiermee te stoppen, overigens zonder daar consequenties aan te verbinden. De kritiek lijkt weinig indruk te maken op Israël.
De afgelopen vijftien jaar zijn geen serieuze stappen gezet richting duurzame vrede. Met de oorlog in Gaza lijkt een politieke oplossing verder weg dan ooit en is de steun voor een Palestijnse staat tot een dieptepunt gedaald, ziet Cohen. “De uitbreiding van nederzettingen is een manier om het onmogelijk te maken om het conflict ooit nog samen op te lossen.”
EINDE
Reacties uitgeschakeld voor Noot 63/KLEUR BEKENNEN!
” Het Israëlische parlement, de Knesset, heeft een motie aangenomen tegen de oprichting van een Palestijnse staat. De motie werd ingediend door de coalitiepartijen in samenwerking met rechtse oppositiepartijen en stelt dat “de vestiging van een Palestijnse staat in het hart van Israël een existentiële bedreiging zou vormen voor de staat Israël en zijn burgers, het Israëlisch-Palestijnse conflict bestendigen en de regio destabiliseren.”
Het Israëlische parlement, de Knesset, heeft een motie aangenomen tegen de oprichting van een Palestijnse staat. De motie werd ingediend door de coalitiepartijen in samenwerking met rechtse oppositiepartijen en stelt dat “de vestiging van een Palestijnse staat in het hart van Israël een existentiële bedreiging zou vormen voor de staat Israël en zijn burgers, het Israëlisch-Palestijnse conflict bestendigen en de regio destabiliseren.”
68 parlementsleden stemden voor en negen tegen. De middenpartij Nationale Eenheid van Benny Gantz steunde de motie. De centrumlinkse oppositiepartij Yesh Atid van Lapid verliet de zitting en stemde niet mee. In de motie staat dat een Palestijnse staat binnen de kortste keren zou worden overgenomen door Hamas en daarmee “een radicale islamitische terreurbasis” zou worden.
De motie gaat lijnrecht in tegen wat de internationale gemeenschap ziet als oplossing voor het conflict, namelijk naast Israël een Palestijnse staat die de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza omvat. Deze tweestatenoplossing was al ondermijnd door het groeiende aantal Israëlische nederzettingen op de Westoever.
Gebrek aan perspectief
In februari nam de Knesset ook al een motie aan die een Palestijnse staat afwees, maar daarin ging het over het unilateraal uitroepen van zo’n staat door de Palestijnen. Nu gaat de Knesset verder: het parlement wijst de oprichting van een Palestijnse staat ook af als uitkomst van vredesonderhandelingen. “Israël gooit keihard de deur dicht”, zegt Peter Malcontent, universitair docent aan de Universiteit Utrecht en gespecialiseerd in het Israëlisch-Palestijnse conflict.
Hij was “deels verbaasd” over de grote meerderheid waarmee de motie is aangenomen. Van de regeringspartijen en rechtse oppositie was al bekend dat ze tegen een Palestijnse staat zijn, maar opvallend is dat een middenpartij dit nu ook steunt, zegt hij.
De motie ziet hij vooral als klap voor gematigde Palestijnen, die hoop hielden op een onderhandelingsproces met Israël om tot een eigen staat te komen. “Ieder vooruitzicht valt weg”, zegt Malconent. Hij verwacht dan ook dat het gebrek aan perspectief op de tweestatenoplossing radicalisering onder Palestijnen in de hand werkt.
Correspondent Israël en Palestijnse gebieden Marijn Duintjer Tebbens:
“De motie onderstreept wat algemeen bekend is: dat deze regering fel tegen de oprichting van een Palestijnse staat is. Volgens de Verenigde Naties, de VS en ook de EU is een tweestatenoplossing de beste manier om de veiligheid van zowel Israëliërs als Palestijnen te garanderen.
Deze regering ziet dat anders. Dat Hamas vanuit Gaza een aanval kon voorbereiden laat volgens de regering zien dat Palestijns bestuur een directe bedreiging voor de staat Israël vormt.
In februari is er een soortgelijke motie aangenomen die oprichting van een Palestijnse staat afwees. Deze motie gaat nog verder en wijst een Palestijnse staat af zelfs als dat de uitkomst zou zijn van toekomstige vredesonderhandelingen. Al kan er dan natuurlijk altijd een nieuwe motie worden aangenomen waarin alsnog anders wordt beslist.”
De reacties van Palestijnen liegen er inderdaad niet om. Volgens Mustafa Barghouti, een Palestijnse politicus en tegenstander van Hamas, komt de motie neer op een “afwijzing van vrede met de Palestijnen”, zo schrijft hij op X.
Hussein al-Sheikh van de Palestijnse Autoriteit, die delen van de Westelijke Jordaanoever bestuurt, zegt dat de motie “de minachting [van Israël] voor het internationaal recht bevestigt”, en aantoont dat Israël van plan is de bezetting “voor altijd” voort te zetten.
De motie komt een paar dagen voor een geplande reis van de Israëlische premier Netanyahu naar Washington. Hij zal daar het Congres toespreken. Ondanks de motie is de tweestatenoplossing “niet iets wat president Biden op zal geven”, zegt een woordvoerder van het Witte Huis.
Geen consequenties
Israël bezet de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en de Gazastrook sinds de Zesdaagse Oorlog in 1967. Vrijdag doet het Internationaal Gerechtshof een uitspraak over deze bezetting, op verzoek van de Algemene Ledenvergadering van de VN. Tijdens de oorlog in Gaza heeft Israël overigens al meerdere keren uitspraken van het Hof naast zich neergelegd.
Met de afwijzing van een Palestijnse staat door de Knesset rijst de vraag wat er dan met de bezette Palestijnse gebieden en de Palestijnen die daar wonen moet gebeuren. In de motie staat daar niks over.
De ultrarechtse minister Smotrich heeft openlijk gezegd de Westoever te willen annexeren. Maar Israël zal de bijna drie miljoen Palestijnse inwoners van de Westoever niet de Israëlische nationaliteit willen geven, zegt Malcontent.
Hij verwacht weinig van de westerse bondgenoten van Israël, die de tweestatenoplossing zeggen te steunen. “Ze verbinden er geen consequenties aan als Israël niet meewerkt.”
