”””Voor wie bijvoorbeeld twijfelt aan de fascistische inslag van Caroline van der Plas en haar BBB, even dit citaat van haar: ‘Het gaat dus inderdaad niet om de natuur. Het gaat om goedkoop landbouwgrond opkopen voor huizen voor die miljoenen mensen die nog in NL gepropt moeten worden”
”Hoewel de opkomst van de BBB voor een deel ten koste gaat van andere en radicalere extreemrechtse partijen, groeit het extreemrechtse kamp als geheel gewoon door. Als we de SGP meetellen – dat zich de afgelopen jaren duidelijk in het extreemrechtse kamp heeft gepositioneerd – wisten de extreemrechtse partijen gezamenlijk maar liefst 28 senaatszetels te halen – meer dan een derde van de zetels. In 2019 waren dat er nog 17 (of 19 met de SGP erbij).”
….
….
”Maar het is veel te eenzijdig om de media alleen de schuld te geven van de opkomst van BBB. VVD en CDA hebben de basis gelegd voor de huidige stikstofcrisis door te proberen de milieurichtlijnen te omzeilen en sindsdien oppositie te voeren tegen de stikstofplannen van de regering toen er toch iets moest worden gedaan. Dat gaf voeding aan de boerenprotesten die een steeds duidelijker extreemrechts karakter kregen en waar BBB de belangrijkste politieke vertegenwoordiger werd. BBB had daarom een maatschappelijke beweging achter zich, die gesteund wordt door het agriculturele grootkapitaal en groepen als Agrifacts, die zijn opgezet om de belangen van die bedrijven te behartigen.”
”De Provinciale Statenverkiezingen zijn zoals verwacht uitgelopen op een afstraffing van de regeringspartijen en op een grote overwinning van de BBB. De spreekbuis van het agriculturele grootkapitaal werd in alle provincies de grootste. De winst van de BBB gaat vooral ten koste van andere extreemrechtse partijen als PVV en FvD en van de regeringspartijen.”
Nederland is een huis, waarin Nederlanders een familie vormen. Zoals in veel huizen ontvangen wij gasten die weer vertrekken en is er een logeerkamer met een warm bed voor familie of bekenden, die het zwaar hebben en wat langer moeten blijven. Maar in de laatste decennia belden er zo veel hulpbehoevenden aan voor een plekje, dat de grond van de logeerkamer bezaaid ligt met matjes. En ons éigen familieleven wordt aangetast door onze gastvrijheid. Juist om dat originele warme bed te blijven bieden, moeten we voorlopig “nee” verkopen aan veel hulpbehoevende kennissen.
Asielmigratie-reductie korte termijn
Op de korte termijn moeten Nederland en de EU stevige maatregelen nemen, die binnen de verdragen passen, om een nieuwe inhumane asielcrisis in de zomer te voorkomen. De inzet van de BBB op dit vlak focust op drie punten:
Ontwikkelingslanden, die weigeren uitgeprocedeerde asielzoekers terug te nemen, moeten gekort worden op de financiële steun die Nederland en de EU bieden. En bij aanhoudend weigeren, moet de subsidiekraan dicht en de uitkeringenstroom gestopt worden richting die landen. Als landen weigeren ons te steunen in een crisis en hun eigen staatsburgers niet terug willen nemen, zijn ze geen goede buren en verdienen ze ook niet onze steun.
De buitengrenzen van de EU moeten versterkt worden. Dit kan onder meer door de bouw van grenshekken op kwetsbare locaties voor migrantenstromen. Maar ook is het nodig dat Frontex (het Europees agentschap dat de buitengrenzen bewaakt) stevig versterkt wordt in bevoegdheden, middelen en manschappen.
Europese migratieafspraken moeten actief worden nageleefd. In de Dublin-verordening staat dat een asielzoeker asiel moet aanvragen in het eerste veilige Europese land waar hij aankomt. Nu gebeurt dit vaak niet en reizen asielzoekers via andere Europese landen naar Nederland om een asielaanvraag te doen. Landen aan onze buitengrenzen (zoals Italië en Bulgarije) laten dit toe of faciliteren dit zelfs, om zelf maar van het probleem af te zijn. Als de Dublin-afspraken zouden worden nageleefd, zou de asielinstroom in Nederland al gauw behapbaar worden. Europees Naoberschap houdt ook in dat we goede buren voor elkaar zijn. Afspraken die gemaakt zijn, of gemaakt worden, moeten worden nageleefd. Het is simpel voor BBB: of de Dublin-verordening wordt strikt nageleefd, of Nederland stelt Brussel op de hoogte dat het zich niet meer gebonden voelt door de afspraken.
Asielmigratie-reductie lange termijn
Nederland heeft zich in het verleden gebonden aan allerlei verdragen, die op dat moment een nuttig doel dienden. Het Vluchtelingenverdrag van 1951, voortvloeiend uit de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust, is daar één van. Echter het doel van het verdrag in 1951 was nooit dat het de hedendaagse asielchaos tot gevolg zou hebben. Migratie is sindsdien enorm veranderd, in omvang en vorm. En als de uitkomst van een verdrag anders uitvalt dan de bedoeling was bij het tekenen, moet Nederland ook bereid zijn om te sleutelen aan de inhoud van een verdrag. Als de uitkomst anders is dan het doel, dan moeten er dus nieuwe afspraken komen die er wél voor zorgen dat het verdragsdoel wordt bereikt.
Nederland moet inzetten op een update van het Vluchtelingenverdrag van 1951 en toewerken naar een Vluchtelingenverdrag van 2023. Wat BBB betreft moet zo’n verdrag de deelnemende landen de handvaten geven om grote asieltoestromen te dempen. Dit bijvoorbeeld door asielprocedures buiten de eigen grens te kunnen behandelen, een terugnameverplichting in te stellen voor landen wier onderdanen elders zijn uitgeprocedeerd en door het terugsturen of terugbrengen van uitgeprocedeerde asielzoekers te vereenvoudigen. Uiteraard zijn er talloze andere voorstellen die ook gewogen moeten worden in een nieuw verdrag.
Acute asielstop
Niet elk land staat te juichen bij heronderhandeling van het Vluchtelingenverdrag van 1951. Sommige landen hebben economisch, sociaal of zelfs politiek profijt bij de oude afspraken en de chaos die ze ermee in andere landen kunnen veroorzaken. Daarom ziet BBB een acute asielstop tijdens het ontstaan van een asielcrisis als een effectief middel om:
de asielinstroom te dempen;
aan te tonen dat het verdrag van 1951 onwerkbaar is;
een drukmiddel richting andere landen om de verdragen te heronderhandelen
Mocht niks werken dan kan Nederland niet uitsluiten dat het als laatste redmiddel, samen met gelijkgezinde landen uit het verdrag stapt (zoals we recent uit het Energy Charter Treaty zijn gestapt) en met hun nieuwe afspraken maakt.
Pushbacks
Het is een natuurlijke reactie om een mens in nood te helpen. Niemand kijkt met de handen in de zakken toe hoe een ander verdrinkt, laat staan dat ze hem een trap na geven. Daarom wil BBB dit ook niet opleggen aan onze agenten aan de buitengrenzen van Europa. Het terugduwen van lekke bootjes, of mensen buiten de deur te houden zonder enige zorg en daarmee mensen veroordelen tot verdrinking of uitdroging, ziet BBB niet als menswaardig, zowel voor de pusher als de gepushte. Daarom zal BBB zich uitspreken tegen de pushbacks op zee waarvan aangenomen kan worden dat dit tot de dood leidt. Zoals hierboven aangetoond kunnen Nederland en de EU heel veel doen om migratie te beperken, voordat we ons zo diep verlagen. BBB is natuurlijk niet voor het toestromen van illegalen in de EU. BBB is wel voor het op een humane manier terugsturen van deze mensen naar het land van herkomst.
Uiteindelijk wil BBB toe naar een migratiesysteem waarin mensen die écht op de vlucht zijn voor oorlog of onderdrukking, in Nederland veiligheid kunnen vinden. Waar we deze mensen een warm bed kunnen bieden in ons huis, zonder dat het huis daardoor ontwricht raakt. En voor de tijd die ervoor nodig is. Terugkeer naar land van herkomst, wanneer dat veilig is, verdient de voorkeur.
Voordat we daar zijn, hebben we nog een lange weg te gaan, maar we hoeven geen dingen te doen die we onze kinderen en kleinkinderen niet zouden kunnen uitleggen.
Arbeids- en studiemigratie
Om in de brede zin aan migratiereductie te werken moeten we niet alleen naar asielmigratie kijken maar ook naar migratie die voorkomt uit arbeid en studie. Ook deze stromen zijn groot en leggen veel beslag op voorzieningen, al leveren ze vaak ook welvaart op.
Op het gebied van arbeidsmigratie wil BBB kijken welke mensen Nederland nodig heeft en welke arbeidsmigranten meerwaarde creëren voor de Nederlandse economie. Onze stip op de horizon is hier een systeem van Orange Cards; waar na een jaarlijkse inventarisatie van behoeften en tekorten in de arbeidsmarkt er buitenlandse werknemers worden uitgenodigd om naar Nederland te komen om hier te werken. De kaart geeft hen dan een verblijfsstatus voor een bepaalde tijd, waarna de kaarthouder weer terug moet keren naar het land van herkomst óf onder specifieke voorwaarde het Nederlands staatsburgerschap kan aanvragen. In de huidige praktijk betekent dit dat Nederland deze Orange Cards vooral uitgeeft aan bijvoorbeeld technisch of medisch geschoold personeel en arbeiders die nodig zijn voor onze voedselzekerheid.
Studentenmigratie
Bij studiemigratie wil BBB ook kijken naar de behoefte in Nederland. Voor veel universiteiten in de regio zijn internationale studenten een basisvoorwaarde om onderwijs aan te kunnen bieden aan Nederlandse studenten. Bij technische studies leveren internationale studenten een grote bijdrage aan innovatie en ontwikkeling van de Nederlandse techniek. Ook kan een klein aandeel internationale studenten op een studie goed zijn om kennis te maken met nieuwe ideeën en perspectieven. Helaas zijn voor een aantal grote universiteiten in de Randstad internationale studenten een winstmodel van uitbuiting geworden, wat bijvoorbeeld de lokale huizenmarkt ontwricht en studies ‘verengelst’. Net als bij arbeidsmigratie wil BBB hier dus kijken naar welke studenten een meerwaarde vormen voor regionale ontwikkeling, innovatie of ons academisch klimaat. Terwijl we intussen de gezonde balans voor de huizenmarkt en de rol van universiteiten als koploper in een onderscheidende Nederlandse academische cultuur, bewaken.
Reacties uitgeschakeld voor Noten 4 en 5/Aanvullingen
Nederland is een huis, waarin Nederlanders een familie vormen. Zoals in veel huizen ontvangen wij gasten die weer vertrekken en is er een logeerkamer met een warm bed voor familie of bekenden, die het zwaar hebben en wat langer moeten blijven. Maar in de laatste decennia belden er zo veel hulpbehoevenden aan voor een plekje, dat de grond van de logeerkamer bezaaid ligt met matjes. En ons éigen familieleven wordt aangetast door onze gastvrijheid. Juist om dat originele warme bed te blijven bieden, moeten we voorlopig “nee” verkopen aan veel hulpbehoevende kennissen. ” [21]
ASTRID ESSED ATTACK
NEDERLAND ALS HUIS EN VLUCHTELINGEN ALS
”GASTEN”
Hoewel ik de vergelijking van Nederland als een Huis
wel leuk vind, maak ik bezwaar tegen de hieruit voortvloeiende consequenties.
Want in feite gaat deze redenatie ervan uit, dat vluchtelingen
gasten zijn, die mogen rekenen op gastvrijheid.
En hoewel waarschijnlijk [vanuit van der Plas’ standpunt]
niet kwaadaardig bedoeld, betekent het in feite:
Dankbaarheid en het daaruit voortvloeiende niet volwaardige burgerschap in de samenleving.
Nu zal voor bepaalde vluchtelingen gelden, dat ze inderdaad
maar tijdelijk willen blijven en ook daadwerkelijk weer
teruggaan naar het land van herkomst [22], maar daar gaat
het niet om.
Naar mijn oordeel zijn vluchtelingen geen ”gasten”, die
dankbaar moeten zijn [ook al ben je blij als je aan
oorlog en vervolging bent ontsnapt en relatief veilig bent],
maar mensen, die het recht hebben, in Nederland een
volwaardig leven op te bouwen, met dezelfde rechten en
plichten van de reeds aanwezige Nederlanders.
Zie onder noot 24 een aardig stukje over de manier
waarop tegen vluchtelingen kan worden aangekeken:
Als ”gasten” zoals BBB in feite zegt [23].
OF als volwaardige burgers, zoals Astrid Essed en
de schrijver van het stukje, Matthijs van de Sande, voorstaan. [24]”
”Daarom voeren we een asielquotum van 15.000 asielzoekers in. Alle asielzoekers die hoger dan dit quotum in ons land willen komen, kopen we af bij de Europese Unie onder de nieuwe migratiedeal. Dit quotum kan door de Tweede Kamer naar boven of beneden worden bijgesteld”
”Het andere voorstel ging over de verdeling van asielzoekers over Europese landen. Landen krijgen nu te maken met ‘verplichte solidariteit’: ze moeten migranten overnemen uit ‘aankomstlanden’ als Italië en Griekenland, of ervoor kiezen om te betalen voor elke per migrant die niet wordt overgenomen. Landen moeten dan 20.000 euro betalen per asielzoeker. Dat bedrag gaat naar de landen waar de meeste migranten aankomen.”
De 27 Europese ministers van Asiel en Migratie zijn het in Luxemburg eens geworden over een migratiedeal. De afspraken gaan over het opvangen, verdelen en terugsturen van migranten die in Europa aankomen.
Het akkoord wordt gezien als een belangrijke doorbraak, omdat de landen het hierover jarenlang niet eens konden worden. Na urenlange onderhandelingen werden de Europese ministers van Asiel die bijeengekomen waren in Luxemburg het eens over twee voorstellen.
Het ene voorstel ging over de zogenoemde grensprocedure, die moet gaan gelden voor alle asielzoekers die aankomen zonder identiteitspapieren en voor asielzoekers die weinig kans maken op asiel. Als ze uit relatief veilige landen komen, zoals Marokko of Algerije, worden ze opgesloten. In de procedure wordt gekeken of ze toch recht hebben op asiel. Als dat niet zo is, worden ze teruggestuurd.
Vooral Duitsland en Italië stonden tegenover elkaar, landen die beide nodig waren om tot een meerderheid voor een akkoord te komen. Aanvankelijk wilde Duitsland niet dat families met kinderen vastgezet mogen worden aan de Europese grens als ze weinig kans maken op asiel. Maar daar is Duitsland toch mee akkoord gegaan. Kinderen zonder ouders mogen niet worden vastgezet. Nederland wilde dat wel, maar een groot deel van de Europese landen stond daar niet achter.
Het andere voorstel ging over de verdeling van asielzoekers over Europese landen. Landen krijgen nu te maken met ‘verplichte solidariteit’: ze moeten migranten overnemen uit ‘aankomstlanden’ als Italië en Griekenland, of ervoor kiezen om te betalen voor elke per migrant die niet wordt overgenomen. Landen moeten dan 20.000 euro betalen per asielzoeker. Dat bedrag gaat naar de landen waar de meeste migranten aankomen.
Het laatste pijnpunt van de onderhandelingen was de vraag waar afgewezen migranten naartoe gestuurd mogen worden. Migranten zouden alleen naar een land gestuurd mogen worden waar ze een band mee hebben, zoals hun geboorteland. Maar Italië wilde dat die criteria ruimer werden, en dat migranten ook naar een ander land gestuurd mogen worden, zoals een land in Noord-Afrika waar ze op een boot zijn gestapt. Italië heeft op dit punt zijn zin gekregen. Ook voor Nederland was dit een belangrijk punt; Nederland was het met Italië eens.
Er moet nog onderhandeld worden over de plannen in het Europese Parlement. Naar verwachting moet er volgend voorjaar een definitief akkoord komen.
Correspondent Europese Unie Kysia Hekster:
“Nederland noemt het een belangrijke stap, Duitsland betitelt het als historisch. Dat het na al die jaren gelukt is om zoveel verschillende belangen bij elkaar te krijgen is echt bijzonder. Want al die tijd was er vooral veel onderling onbegrip en ruzie. Zo vond Italië dat het er te veel alleen voor stond, omdat daar de meeste asielzoekers aankomen en dat andere landen niet solidair waren. Terwijl Nederland vond dat Italië zijn verantwoordelijkheid niet genoeg nam, omdat asielzoekers vanuit Italië door konden reizen naar landen als Nederland, zonder dat duidelijk was of ze wel recht hadden op asiel.
Nu is het toch gelukt om voldoende vertrouwen te vinden in een nieuw plan. Ook voor Nederland is dit een belangrijk akkoord. Het kabinet heeft steeds gezegd dat een Europese oplossing nodig is om de instroom van asielzoekers naar beneden te krijgen. Met dit akkoord van de EU-landen is er een doorbraak, maar voor er een akkoord is moet ook nog onderhandeld worden met het Europees Parlement.”
Staatssecretaris Eric van der Burg, die ook aanwezig was in Luxemburg, noemt de deal een “hele belangrijke stap”. Volgens de staatssecretaris komen er door de deal betere procedures, waardoor migranten in het aankomstland direct geregistreerd worden en worden vastgezet als ze weinig kans op asiel hebben. Door de afspraken moeten er daardoor minder mensen in Nederland in de asielprocedure komen.
In Den Haag reageren coalitiepartijen tevreden op de EU-deal. D66 spreekt over “ontzettend goed nieuws”, de VVD over een “belangrijke stap, het CDA over een “belangrijke stap en een doorbraak” en de ChristenUnie over een “cruciale stap”.
The Ministry of Foreign Affairs and the Ministry of Immigration and Integration of the Kingdom of Denmark (hereafter Denmark) and the Ministry of Foreign Affairs and International Cooperation of the Republic of Rwanda (hereafter Rwanda) together the Parties and in singular the Party; Considering that for many years, Rwanda has willingly been hosting and giving shelter to hundreds of thousands of refugees, primarily from neighboring Democratic Republic of Congo and the Republic of Burundi. Moreover, Rwanda has made significant commitments to the protection and assistance of refugees including by signing the the MoU with the African Union (AU) and UNHCR establishing the Emergency Transit Mechanism (ETM) aims at providing lifesaving protection, assistance and long-term solutions to extremely vulnerable refugees trapped in detention in Libya, through temporary evacuation to Rwanda; In the framework of the follow-up to the Global Compact on Refugees, Rwanda has made important legal, material, financial and resettlement pledges at the Global Refugee Forum in December 2019, with a view to, among others, access to job opportunities, education and sustainable livelihood to refugees, displaced persons and host communities; Rwanda is a party to the 1951 Convention relating to the Status of Refugees and its 1967 Protocol. Rwanda is party to the 1969 OAU Convention Governlng the Specific Aspects of Refugee Problems in Africa and ratified the 2009 African Union Convention for the Protection and Assistance of Internally Displaced Persons in Africa (the Kampala Convention) in 2OL2. Rwanda is also party to the 1954 Convention relating to the Status of Stateless Persons (the 1954 Convention) and to the 1961 Convention on the Reduction of Statelessness (the lg6lconvention). Rwanda is also a party to the Chicago Convention of 7th December 1994 on International Civil Aviation, the Cotonou Agreement of 26th June 2OOO concerning the return and readmission of Countries’ national who are illegally present on the territory of the other; or found inadmissible upon entering such territory, the international covenant of 16th December on civil and political rights, the international covenant on 16th December on econcmic, social, and cultural rights, ihe convention of 1oth December 1984 against torture and other cruel, inhuman and treatment or punishment; Denmark is a party to the 1951 Convention relating to the Status of Refugees and its 1967 Protocol. Denmark was also one of the first 15 members of the UNHCR Advisory Committee established in 1951. Denmark ratified the European Convention on Human Rights (ECHR) in 1953 and it was incorporated in Danish law on 29 April 1992. As a result, the courts of Denmark have a duty to enforce the ECHR. Due to the Danish reservation in the European Union in the area of Justice and Home Affairs, Denmark is not bound by European Union legislation regarding asylum and immigration. However, through parallel agreements Denmark is party to the European Union Dublin and Eurodac Regulations;
PAGE 2
Denmark is committed to finding new and sustainable solutions to the present migration and refugee challenges that affect countries of origin, transit and destination. The current asylum system is unfair and unethical by incentivizing children, women and men to embark on dangerous journeys along the migratory routes, while human traffickers earn fortunes. There is a need to finding new ways of addressing the migration challenges by promoting a fairer and more humane asylum system based on a comprehensive approach. This includes addressing the root causes of irregular migration, providing more and better protection of refugees in the regions of conflict and increasing assistance to host nations, countries of origin and transit – along the migratory routes – in order to improve border management, strengthen asylum systems and fight human smuggling. It is also the vision of the Danish Government that the processing of asylum applications should take place outside of the EU in order to break the negative incentive structure ofthe present asylum system. At the Global Refugee Forum Denmark made important pledges towards durable solutions including, among others, an ex-post matching pledge to support Rwanda’s Global Refugee Forum (GRF) for jobs and livelihood in the agricultural sector. Denmark also pledged to the strengthening of national asylum systems in transit and host countries and to resuming the resettlement program with refugees from Rwanda. Through the UNHCR Denmark has provided financial support to the Rwanda Emergency Transit Mechanism as well to job creation in the agricultural sector. Reaffirming the commitments of a strengthened and deeper bilateral cooperation between the Parties; Have agreed as follows: Artacle I Objectives The ohjective of this Memorandum of Understanding (hereinafter referred to as the “MoU”) is to create a mechanism for bilateral cooperation on asylum and migration within current international standards. Article 2 Scope The present Memorandum of Understanding constitutes the framework for strengthening the bilateral cooperation on asylum and migration issues between the Parties. Other areas such as statelessness preventing durable and sustainable solutions for refugees could also be considered for support. The
PAGE 3
framework should also include a strengthened bilateral dialogue and cooperation on new and sustainable solutions to the present migration and refugee challenges. Article 3 Areas and forms of cooperation The asylum and migration cooperation will overall be focused at strengthening Rwanda’s Refugee Status Determination (RSD) including the appeal process, and further developing the asylum and refugee management administration according to the national legal framework and international standards. The forms of cooperation could include but are not limited to: 1. Investigation in immigration matters, return and repatriation, post entry management, border management, combating illegal migration, combatting human trafficking, human smuggling and terrorism, detection of fraudulent documents and information sharing on criminal fugitives; 2. Facilitate and harmonize procedures for the return of irregular immigrants, 3. Technical assistance by Danish or other (local/international) experts including secondments, equipment, infrastructure, ID management; and biometric registration ; 4. Study/government ex-change visits in Denmark/Rwanda, training and workshops; 5. Livelihood support for refugees, support to ETM, and to durable solutions (resettlement) for refugees; 6. Any other related matter of mutual concern. Artacle 4 Principles of contact The parties will encourage direct contact between their respective specialized ministries/agencies within the are.- of cooperation while keeping thelr Ministries of Foreign Affairs and their diplomatic missions in third countries well informed about the cooperation activities. Article 5 Funding of cooperation Denmark agrees to provide funding from its dedicated asylum and migration funds for the identified cooperation activities. Rwandan input will be specified in the Agreement(s) regarding concrete projects/activities.
PAGE 4
Article 6 Notification Any notice required or permitted under this MoU will be valid and effective only if in writing and will be deemed to have been received on the date of delivery. Any Participant may by notice to the other Participant, change its chosen address to another physical address and such change will take effect on the thirtieth (30th) day after the date of receipt who last receives notice. Notices to the Participants will be sent to the following addresses: For the Republic of Denmark: Ministry of Foreign Affairs of the Kingdom of Denmark. For the Republic of Rwanda: The Ministry of Foreign Affairs and International Cooperation of the Republic of Rwanda. Article 7 Legal status The parties acknowledge that this Memorandum of Understanding ls a nonbinding agreement. Each party agrees that this MoU gives no rise to legal obligations on the part of any party. The parties intend to use their best efforts in good faith to work together to achieve the objectives of this MoU. Article 8 Confidentiality Neither party will disclose to a third party any confidential information communicated to it, without prior written consent of the other party, except information that is in the public domain or that required in fulfilment of a legal provision. This provision will survive the expiration or termination of this MoU. Article 9 Amendment This Memorandum of Understanding may be amended by mutual consent of the parties by submitting a proposed written addendum to the other party and by written acceptance of the other party of the said written addendum through diplomatic channels. \IK- \2L.\A1 4
PAGE 5
Article 10 Duration This Memorandum of Understanding is for a duration of three (3) years after which it will be automatically renewed for a similar period unless terminated by either party by giving a three (3) months written notice in advance of its intention to terminate through diplomatic channels. Article 11 Governing law This Memorandum of Understanding will be construed and implemented in accordance with the laws of each party. Article 12 Dispute Resolution Any dispute that may arise between the two parties in relation to the interpretation or application of this Memorandum of Understanding, will be settled amicably. If the dispute cannot be amicably settled, any party will be at liberty to terminate this Memorandum of Understanding. Article 13 Termination Either Party may terminate this Memorandum of Understanding at any time upon providing a written notification letter to the other. In the event of termination of this Memorandum of Understanding, the parties will coordinate in good faith to accomplish any ongoing activity. Artacle 14 Effective date This Memorandum of Understanding will come into effect on the date of its signature by both parties. The foregoing represents the understanding reached between the Parties on the matters referred to in this Memorandum of Understanding.
PAGE 6
Signed in duplicate in Kigali, on la ng uage. 2..{.t|r.21, in the Ensrish For the Ministry of Foreign Affa irs of the Kingdom of Den mark For the Ministry of Foreign Affairs and International Cooperation of the Republic \m^Y)-^– Minister for Development Coorporation Prof. NSHUTI Manasseh Minister of State in charge of the East African Community For the Ministry of Immigration and Integration of the Kingdom of Denmark Mattias Tesfaye Minister for Immigration and Integration
Het Deense parlement heeft een wet aangenomen die het mogelijk maakt asielzoekers buiten Europa op te vangen. Denemarken zegt dat het al gesprekken voert met meerdere niet-Europese landen waar asielzoekerscentra ingericht kunnen worden.
Het is nog onduidelijk om welke landen het gaat, maar in Deense media worden onder meer Egypte, Eritrea en Ethiopië genoemd als locaties. In april liet de regering weten dicht bij een overeenkomst te zijn met Rwanda.
Het EU-land voert al een streng asielbeleid en scherpt dat met deze nieuwe wet verder aan. Migranten die zich melden aan de grens kunnen straks naar een locatie buiten Europa worden gevlogen. Als hun asielaanvraag daar wordt goedgekeurd, krijgen ze het recht om in dat gastland te blijven, maar een verblijf in Denemarken behoort niet tot de mogelijkheden.
Voorstanders van het plan hopen dat de wet bijdraagt aan het verder afremmen van migratie. “Als je asiel aanvraagt in Denemarken, weet je dat je naar een land buiten Europa wordt gestuurd”, zegt een woordvoerder van de sociaaldemocratische regeringspartij. “Dus we hopen dat mensen stoppen met het aanvragen van asiel in Denemarken.”
‘Krankzinnig en absurd’
De Europese Commissie reageert bezorgd. “Deze wet is niet mogelijk binnen de bestaande EU-regels,” zegt een woordvoerder. “Het recht op een asielaanvraag is fundamenteel in de EU. Het verwerken van asielverzoeken buiten de EU roept fundamentele vragen op over zowel toegang tot asielprocedures als het recht op bescherming voor vluchtelingen.”
Ook internationale organisaties laten zich kritisch uit over de wet. Een hoge functionaris van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR vreest voor een domino-effect. Ook andere Europese landen zouden met dergelijke wetgeving kunnen komen.
“Dit is krankzinnig en absurd”, zegt vluchtelingenorganisatie Refugees Welcome tegen persbureau AP. “Denemarken wil gewoon van vluchtelingen af.”
Het kabinet moet van de Tweede Kamer contact opnemen met Denemarken over het opzetten van asielzoekerscentra buiten de Europese Unie. Denemarken wil met bijvoorbeeld Rwanda een deal sluiten over het tegen betaling opvangen van asielzoekers. Het zoekt hiervoor naar partnerlanden.
Een meerderheid van oppositiepartijen PVV, FvD, SGP, BBB, Groep Van Haga, Omtzigt en JA21 (die de motie indiende) en regeringspartijen VVD en CDA denkt dat dit “veelbelovende kansen” biedt om de asielcrisis op te lossen. Niet alleen de opvang maar ook de procedure vindt dan buiten de EU plaats.
Het Deense parlement nam de wet in 2021 aan om het aantal asielverzoeken door de afschrikwekkende werking te verlagen. “Als je asiel aanvraagt in Denemarken, weet je dat je naar een land buiten Europa wordt gestuurd”, zegt een woordvoerder van de sociaaldemocratische regeringspartij. “Dus we hopen dat mensen stoppen met het aanvragen van asiel in Denemarken.”
Europees Hof voor de Rechten van de Mens
Het Verenigd Koninkrijk heeft hetzelfde plan en maakte al vergaande afspraken met Rwanda. In juni vorig jaar zou de eerste vlucht met asielzoekers die illegaal waren binnengekomen vertrekken. Tot woede van de Britse regering sprak het Europees Hof voor de Rechten van de Mens uit dat dat niet mocht. Een nieuwe vlucht is nog niet gepland.
VVD-staatssecretaris Van der Burg voor Asielzaken heeft eerder in een debat gezegd dat Nederland met de eventuele Deense samenwerking binnen de internationale afspraken en verdragen zal blijven.
EINDE ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor Noten 16 t/m 20/Aanvullingen
Article 33. – Prohibition of expulsion or return (“refoulement”)
1. No Contracting State shall expel or return (“refouler”) a refugee in any manner whatsoever to the frontiers of territories where his life or freedom would be threatened on account of his race, religion, nationality, membership of a particular social group or political opinion.
Een vluchteling is iemand die een ‘gegronde vrees’ heeft voor vervolging op grond van ras, godsdienst, nationaliteit, politieke overtuiging of het behoren tot een bepaalde maatschappelijke groep, en die in het herkomstland geen bescherming krijgt. Ook vallen onder de definitie: mensen zonder nationaliteit (statelozen) die vanwege die angst niet kunnen terugkeren naar het land waar ze eerder verbleven.
Het Vluchtelingenverdrag van de Verenigde Naties bepaalt dat vluchtelingen en asielzoekers niet mogen worden teruggestuurd naar een land waar ze gevaar lopen.
Wat is het Vluchtelingenverdrag?
Een verdrag van de Verenigde Naties, aangenomen in 1951. De officiële naam is ‘Verdrag betreffende de status van vluchtelingen’ (Convention relating to the Status of Refugees). Het verdrag is bindend: een staat die het verdrag heeft erkend (‘bekrachtigd’) moet zich aan de regels van het verdrag houden. Het Vluchtelingenverdrag bepaalt dat vluchtelingen en asielzoekers niet mogen worden teruggestuurd naar een land waar ze gevaar lopen. Het verdrag schrijft echter niet voor hoe of door welk land vluchtelingen moeten worden opgevangen.
Wie is vluchteling?
Een vluchteling is iemand die een ‘gegronde vrees’ heeft voor vervolging op grond van ras, godsdienst, nationaliteit, politieke overtuiging of het behoren tot een bepaalde maatschappelijke groep, en die in het herkomstland geen bescherming krijgt. Ook vallen onder de definitie: mensen zonder nationaliteit (statelozen) die vanwege die angst niet kunnen terugkeren naar het land waar ze eerder verbleven.
Wat is gegronde vrees?
Gegronde vrees voor vervolging is er bijvoorbeeld voor iemand die al eerder vanwege zijn of haar overtuigingen in de gevangenis heeft gezeten en nu weer dreigt te worden opgepakt. Voor leden van een minderheid die voortdurend worden bedreigd met gevangenschap of ontvoering of moord. Voor mensen die zwaar worden gediscrimineerd omdat ze lhbti+ of vrouw zijn.
Welke staten zijn aangesloten?
Er hebben zich inmiddels zo’n 150 staten bij het verdrag aangesloten. Nederland sloot zich in 1956 aan. Alle landen van de Europese Unie zijn nu partij en ook grote landen zoals de Verenigde Staten, Rusland en China. Enkele landen hebben een voorbehoud gemaakt. Zo heeft Turkije het voorbehoud gemaakt dat het land alleen mensen uit Europa als vluchteling erkent. Maar ook Turkije mag geen vluchtelingen van buiten Europa, zoals Syriërs, terugsturen naar het herkomstland waar ze gevaar lopen. Dat is in strijd met het Europees Mensenrechtenverdrag, waarbij Turkije is aangesloten.
Wie voert het Vluchtelingenverdrag uit?
Het zijn op de eerste plaats de aangesloten landen die ervoor moeten zorgen dat het Vluchtelingenverdrag wordt toegepast. De VN-Vluchtelingenorganisatie UNHCR doet ook veel. Die organisatie heeft wereldwijd bijna tienduizend mensen in dienst, voor het overgrote deel werkzaam in buurlanden, waar grote groepen vluchtelingen in kampen verblijven. UNHCR had in 2021 een budget van zo’n 9,15 miljard dollar. Er waren in 2021 zo’n 89,3 miljoen mensen die binnen of buiten de grenzen van hun land op de vlucht waren geraakt. De financiering van de UNHCR is onvoldoende. Daarom schiet de hulp tekort en vluchten mensen vanuit de opvangcentra verder de regio in.
Vallen oorlogsvluchtelingen onder het Vluchtelingenverdrag?
Ze vallen niet zonder meer onder de definitie van ‘vervolging’ van het verdrag. Toch komen ze vaak in aanmerking voor opvang als vluchteling. Dat is in de geest van het Vluchtelingenverdrag, dat immers werd aangenomen toen miljoenen mensen als gevolg van de oorlog op drift waren geraakt. De UNHCR zegt: de essentie van vluchtelingschap is dat mensen in hun eigen land geen bescherming vinden. In veel oorlogslanden lopen vervolging en oorlogsgeweld vaak door elkaar: veel mensen worden aangevallen omdat ze tot een bepaalde etnische of politieke groep behoren.
Vallen oorlogsmisdadigers en criminelen onder het Vluchtelingenverdrag?
Artikel 1F van het verdrag zegt dat verblijf kan worden onthouden aan mensen die zich in hun herkomstland schuldig hebben gemaakt aan oorlogsmisdrijven, misdrijven tegen de menselijkheid of andere grote misdaden. In Nederland zijn tussen 1990 en 2015 zo’n 950 mensen ‘1F’ verklaard. De IND stelt dat ze per jaar ongeveer 20 mensen ‘1F’ tegenwerpen. Ze moeten het land verlaten.
Wordt het Vluchtelingenverdrag up-to-date gehouden?
Om het Vluchtelingenverdrag te interpreteren en waar nodig aan te vullen, stelde de UNHCR een Handboek samen. Dat Handboek geeft uitleg bij de artikelen en wordt met enige regelmaat aangevuld om richtlijnen voor nieuwe ontwikkelingen te geven, bijvoorbeeld ten aanzien van lhbti+ vluchtelingen en alleenstaande minderjarige asielzoekers (ama’s).
Heeft Europa een eigen vluchtelingenverdrag?
Nee, maar er zijn wel aanvullende ‘richtlijnen’ van de Europese Unie, die een gemeenschappelijk Europees asielbeleid tot stand moeten brengen. In werkelijkheid is er nog weinig gemeenschappelijks aan het beleid van Europese landen.
Dwingt het Vluchtelingenverdrag een land hele grote groepen vluchtelingen op te nemen?
Het verdrag verbiedt vluchtelingen terug te sturen naar een herkomstland waar ze gevaar lopen. Dat verhindert een land niet om vluchtelingen elders in een veilig land onder te brengen. Binnen de Europese Unie wordt dat geprobeerd. Helaas stuit die verdeling op onwil van nogal wat landen, vooral in Midden-Europa. Dat is geen probleem dat uit het verdrag voortkomt, maar een politiek probleem van de EU.
” Asiel is alleen mogelijk voor mensen die op basis van de gronden van de Conventie van Genève (vervolging politieke en religieuze redenen) hiervoor in aanmerking komen”
Het humanitair oorlogsrecht staat omschreven in de Verdragen van Genève ofwel de Conventies van Genève. Het eerste Verdrag van Genève wordt in 1864 opgesteld op initiatief van Rode Kruis-oprichter Henry Dunant. Als ooggetuige van een gruwelijke veldslag in het Italiaanse plaatsje Solferino roept hij op tot internationale regels over oorlogsvoering.
Het huidige pakket van vier verdragen dateert uit 1949 en wordt later aangevuld met een aantal protocollen.
Ondertekend door alle landen ter wereld
Alle landen ter wereld hebben de Verdragen van Genève over de regels die gelden in oorlogstijd ondertekend. Dit maakt de Conventies van Genève één van de weinige verdragen ter wereld die universeel zijn ondertekend.
Rode Kruis en de Verdragen van Genève
Veel taken van het Rode Kruis zijn opgenomen in de Verdragen van Genève en de Aanvullende Protocollen. Zo staat vastgelegd dat:
gewonden verzorgd moeten worden zonder onderscheid wat betreft nationaliteit;
medisch personeel en medische instellingen en eenheden neutraal zijn en daarom niet mogen worden aangevallen;
het rode kruis (net als de rode halve maan en het rode kristal) op een wit veld een onderscheidend teken is dat staat voor bescherming.
Vier verdragen ter bescherming
Oorspronkelijke verdragen over het humanitair oorlogsrecht dateren uit 1864, 1868 en 1929. De belangrijkste ontwikkelingen kwamen na de Tweede Wereldoorlog. Toen werden vier verdragen aangenomen (1949).
Verdrag (I) van Genève gaat over de verbetering van het lot van gewonden en zieken, die zich bevinden bij de strijdkrachten ter plaatse.
Verdrag (II) van Genève gaat over de verbetering van het lot van gewonden, zieken en schipbreukelingen van de strijdkrachten op zee.
Verdrag (III) van Genève gaat over de behandeling van krijgsgevangenen.
Verdrag (IV) van Genève gaat over de bescherming van burgers in oorlogstijd.
Aanvullende protocollen
De conventies worden in 1977 met twee protocollen aangevuld (die niet door alle landen zijn geratificeerd):
Aanvullend Protocol (I) bij de Verdragen van Genève gaat over de bescherming van slachtoffers van internationale gewapende conflicten. Dit betreft oorlogen tussen verschillende landen.
Aanvullend Protocol (II) bij de Verdragen van Genève gaat over de bescherming van slachtoffers van niet-internationale gewapende conflicten. Dit betreft conflicten waarin één of meer gewapende groepen tegen een land vecht(en).
In 2005 wordt nog een derde aanvullend protocol aan de Verdragen van Genève toegevoegd. Dit verdrag stelt het ‘rode kristal’ als aanvullend onderscheidend embleem in naast het rode kruis en de rode halve maan.
EINDE
Reacties uitgeschakeld voor Noten 21 t/m 24/Aanvullingen
”Het vluchtelingenverdrag stamt uit 1951. Deze is zeer gedateerd en nooit bedoeld voor de enorme aantallen zoals we die nu kennen. Daarom zet Nederland zich in om deze te vernieuwen of anders op te zeggen.”
”Opvang in de regio vindt al in enorme grote getalen plaats. Ruim 85 procent van de vluchtelingen verblijft in buurlanden. Wij vinden dat vluchtelingen, naast opvang, ook recht hebben op bescherming en toekomstperspectief.”
‘Opvang in de regio’ wordt vaak genoemd als dé oplossing van het vluchtelingenvraagstuk in Europa. Vluchtelingen zouden veel beter in de eigen regio van herkomst (buurlanden) kunnen blijven. Dan hoeven ze geen levensgevaarlijke tochten te ondernemen naar Europa waarvoor ze veel geld moeten betalen aan mensensmokkelaars. Bovendien zouden ze dan weer sneller kunnen terugkeren naar het eigen land, mocht dat weer veilig zijn.
85 procent blijft al in de regio
Feit is dat al jarenlang verreweg de meeste vluchtelingen verblijven in buurlanden in de regio, meestal ontwikkelingslanden. Volgens de UNHCR gaat het om 85 procent van alle vluchtelingen. Ongeveer 10 miljoen mensen zijn langdurig op de vlucht. Zij leven vaak in slechte omstandigheden, zonder toekomstperspectief, en hopen op betere tijden. Bovendien zijn er altijd vluchtelingen die ook op die plekken niet veilig zijn, bijvoorbeeld wegens hun geaardheid, religie of politieke overtuiging.
Wat vindt VluchtelingenWerk?
Naast opvang óók bescherming
Vluchtelingen hebben recht op bescherming op grond van internationale en Europese verdragen. Door hun vlucht hebben vluchtelingen geen (burger)rechten meer en bescherming betekent dat een ander land hen deze rechten geeft. Daarom spreekt VluchtelingenWerk over de noodzaak van ‘bescherming in de regio’. Het gaat namelijk niet alleen om ‘opvang’: veiligheid en toegang tot basale voorzieningen zoals voedsel en onderdak. Bescherming betekent ook het bieden van toekomstperspectief. Toegang tot onderwijs en werk, deel uitmaken van de samenleving, zelfredzaam zijn en je gezin kunnen onderhouden. In de praktijk verblijven vluchtelingen echter jarenlang in een uitzichtloze situatie met minimale voorzieningen. Europa moet daarom de armere landen die de zwaarste lasten dragen ondersteunen om vluchtelingen beter te beschermen.
Gezamenlijke verantwoordelijkheid
Nederland en de EU moeten het volgende doen om landen in de regio te ondersteunen:
Meer geld beschikbaar stellen om de beschermingscapaciteit in de regio te versterken.
Samenwerken met de landen in de regio, internationale organisaties en lokale maatschappelijke organisaties om te kijken wat er nodig is.
Het recht om bescherming te vragen verdedigen en vluchtelingen die bescherming zoeken in Europa opvangen en perspectief bieden.
De EU moet meer (kwetsbare) vluchtelingen hervestigen om hen bescherming te bieden en landen in de regio te ontlasten.
EINDE
”
Waarom vluchten mensen naar Nederland?
Het grootste deel van de vluchtelingen blijft in hun eigen land, of ‘in de regio’: in een land in de buurt van hun land van herkomst. 70 procent van alle vluchtelingen wordt opgevangen in een buurland. Een klein deel van de vluchtelingen reist verder en verlaat hun eigen regio. Redenen hiervoor kunnen zijn dat zij in buurlanden ook niet veilig zijn vanwege hun godsdienst, politieke mening, seksuele geaardheid of omdat zij behoren tot een bepaalde sociale groep. Soms vluchten er zoveel mensen naar buurlanden dat deze landen niet meer in staat zijn om zoveel vluchtelingen op te vangen. Ook dit kan een reden zijn om verder te reizen.
De redenen waarom mensen doorreizen naar Nederland verschillen. Dit kan bijvoorbeeld zijn omdat ze hier een vrijer bestaan hopen op te kunnen bouwen vanwege hun seksuele geaardheid, of omdat er in Nederland al familieleden wonen. Een andere reden kan zijn dat Europese landen aan de rand van de Europese Unie door hun geografische ligging al enorm veel asielaanvragen krijgen en de omstandigheden in opvangcentra daar niet toereikend zijn. Vluchtelingen kunnen er daarom voor kiezen om door te reizen en asiel aan te vragen in een ander land.”
Volgens het Vluchtelingenverdrag is een vluchteling iemand die zijn of haar land van herkomst ontvlucht vanwege gegronde vrees voor vervolging. Redenen voor vervolging kunnen zijn: ras of nationaliteit, godsdienst, politieke overtuiging of het behoren tot een bepaalde sociale groep. Een vluchteling kan in eigen land geen bescherming krijgen van de overheid tegen deze vervolging en in sommige landen is de overheid degene die verantwoordelijk is voor de vervolging.
Voorbeelden van groepen die gevaar lopen in eigen land zijn etnische en religieuze minderheden zoals de Rohingya in Myanmar, Sikhs in Afghanistan, politieke opposanten van het regime in Eritrea en LHBTIQ-mensen in Iran of Oekraïne.
Daarnaast zijn er nog 5,9 miljoen Palestijnse vluchtelingen. Zij worden beschermd door UNRWA, de VN-organisatie voor Palestijnse vluchtelingen in het Midden-Oosten.
Wanneer ben je een vluchteling?
Je bent een vluchteling als je je land van herkomst ontvlucht vanwege gegronde vrees voor vervolging wegens je ras of nationaliteit, godsdienst, politieke overtuiging of het behoren tot een bepaalde sociale groep. Je kunt in je eigen land geen bescherming krijgen van de overheid tegen deze vervolging of de overheid is verantwoordelijk hiervoor.
Wat is een politieke vluchteling?
Een politieke vluchteling is iemand die zijn of haar land ontvlucht vanwege gegronde vrees voor vervolging wegens zijn of haar politieke overtuiging. Hij of zij kan in eigen land geen bescherming krijgen van de overheid tegen deze vervolging of de overheid is degene die verantwoordelijk voor is. De politieke vluchteling zoekt daarom bescherming in een ander land.
Wat is een economische vluchteling?
De term ‘economische vluchteling’ bestaat niet, omdat iemand die zijn of haar land verlaat wegens economische redenen geen vluchteling is, maar een migrant. Zie ook ‘Wat is een (economisch) migrant?’.
Wat is het verschil tussen een vluchteling en een asielzoeker?
Niet iedere asielzoeker is een vluchteling. Een asielzoeker vraagt bescherming aan in een ander land, maar er is nog niet bepaald of hij of zij inderdaad internationale bescherming nodig heeft. Het land waar asiel is aangevraagd onderzoekt of de asielzoeker inderdaad bescherming nodig heeft, op basis van het VN Vluchtelingenverdrag. Tijdens de asielprocedure wordt dus vastgesteld of een asielzoeker ook daadwerkelijk een vluchteling is. In Nederland bepaalt de IND, de Immigratie- en Naturalisatiedienst, of een asielzoeker wordt erkend als vluchteling.
Wat is het verschil tussen een vluchteling en een migrant?
Een vluchteling heeft zijn of haar land gedwongen verlaten wegens vervolging, oorlog of geweld. Een migrant heeft zijn of haar land doorgaans op vrijwillige basis verlaten, en vaak in de hoop op een beter leven elders. Indien de migrant zou willen, kan hij of zij veilig terugkeren naar het land van herkomst. Een vluchteling kan dat niet.
Waarom vluchten mensen?
Mensen vluchten wegens vervolging, of omdat er oorlog, conflict of geweld heerst in hun land van herkomst of omdat ze worden vervolgd vanwege hun ras of nationaliteit, godsdienst, politieke overtuiging of het behoren tot een bepaalde sociale groep.
Sommige mensen steken landsgrenzen over, omdat zij in eigen land geen bescherming tegen het geweld of de vervolging kunnen krijgen. Dan worden zij vluchtelingen genoemd. Anderen ontvluchten hun woonplaats of regio, maar blijven in hun eigen land. Dan worden zij binnenlands ontheemden genoemd.
Welke rechten hebben vluchtelingen?
Een vluchteling mag niet worden teruggestuurd naar het land van herkomst waar hij of zij vreest voor vervolging, oorlog of geweld. Een vluchteling heeft recht op dezelfde behandeling als een burger van het land waar hij of zij asiel heeft gekregen. Vluchtelingen hebben dus ook recht op toegang tot bijvoorbeeld medische zorg, onderwijs en werk.
Hoe reizen vluchtelingen?
Van de 29,4 miljoen vluchtelingen wereldwijddie onder UNHCR-mandaat vallen, wordt 70 procent opgevangen in een buurland. Het grootste gedeelte wordt opgevangen in de regio van crisisgebieden. Lage- en midden inkomenslanden vingen in 2022 76% van alle vluchtelingen en anderen die internationale bescherming nodig hebben op. Slechts een klein gedeelte van alle vluchtelingen reist dus door naar een andere regio, zoals naar Europa.
Een deel van hen bereikt Europa via zee: zij reizen per boot vanaf Turkije of Noord-Afrika over de Middellandse zee naar met name Spanje, Italië of Griekenland. Het aantal mensen dat vermist raakt of overlijdt op zee is sterk gestegen: in 2021 en 2022 werden er in de Middellandse Zee en de noordwestelijke Atlantische Oceaan zo’n 3.231 en 3.017 mensen als dood of vermist geregistreerd. In 2020 waren dit er nog 1.881, en 1.510 in 2019.
Waarom vluchten mensen naar Nederland?
Het grootste deel van de vluchtelingen blijft in hun eigen land, of ‘in de regio’: in een land in de buurt van hun land van herkomst. 70 procent van alle vluchtelingen wordt opgevangen in een buurland. Een klein deel van de vluchtelingen reist verder en verlaat hun eigen regio. Redenen hiervoor kunnen zijn dat zij in buurlanden ook niet veilig zijn vanwege hun godsdienst, politieke mening, seksuele geaardheid of omdat zij behoren tot een bepaalde sociale groep. Soms vluchten er zoveel mensen naar buurlanden dat deze landen niet meer in staat zijn om zoveel vluchtelingen op te vangen. Ook dit kan een reden zijn om verder te reizen.
De redenen waarom mensen doorreizen naar Nederland verschillen. Dit kan bijvoorbeeld zijn omdat ze hier een vrijer bestaan hopen op te kunnen bouwen vanwege hun seksuele geaardheid, of omdat er in Nederland al familieleden wonen. Een andere reden kan zijn dat Europese landen aan de rand van de Europese Unie door hun geografische ligging al enorm veel asielaanvragen krijgen en de omstandigheden in opvangcentra daar niet toereikend zijn. Vluchtelingen kunnen er daarom voor kiezen om door te reizen en asiel aan te vragen in een ander land.
Wat is een alleenstaande minderjarige vreemdeling?
Alleenstaande minderjarige vreemdelingen (ook wel alleenstaande vluchtelingenkinderen genoemd) zijn kinderen die niet in hun eigen land zijn en gescheiden zijn (geraakt) van beide ouders of voogd. Deze kinderen kunnen asielzoeker, vluchteling of migrant zijn. In Nederland wordt voor hen gezorgd door NIDOS, de Nederlandse onafhankelijke (gezins)voogdij-instelling. Bij aankomst krijgen deze kinderen direct een voogd toegewezen. Kinderen onder de 15 jaar worden in een gastgezin geplaatst. Een alleenstaand kind kan een asielaanvraag indienen, met hulp van hun NIDOS-voogd.
Wat is het Vluchtelingenverdrag?
Het Verdrag betreffende de status van vluchtelingen, ofwel het Vluchtelingenverdrag, is een verdrag van de Verenigde Naties dat werd aangenomen in 1951. Het Vluchtelingenverdrag van 1951 en het bijbehorende protocol van 1967 vormen de basis van UNHCR’s werk. In het verdrag zijn de betekenis van de term ‘vluchteling’ vastgelegd, de rechten van vluchtelingen, en de wettelijke verplichtingen van landen om hen te beschermen. Het kernprincipe is non-refoulement, dat stelt dat een vluchteling niet mag worden teruggestuurd naar een land waar zijn of haar leven of vrijheid ernstig wordt bedreigd. Het verdrag is inmiddels ondertekend door 149 landen. Volgens de wetgeving wordt van deze landen verwacht dat ze met UNHCR samenwerken om ervoor te zorgen dat de rechten van vluchtelingen worden gerespecteerd en beschermd.
Iemand krijgt een vluchtelingenstatus als iemand die internationale bescherming zoekt erkend wordt als vluchteling. Een vluchtelingenstatus is vaak cruciaal om vluchtelingen internationale bescherming te bieden. Overheden hebben de primaire verantwoordelijkheid om te bepalen wanneer iemand een vluchtelingenstatus krijgt, maar UNHCR is ook bevoegd om dit te doen wanneer een land het Vluchtelingenverdragvan 1951 niet heeft ondertekend en/of als het land geen eerlijke en efficiënte nationale asielprocedure heeft. In Nederland bepaalt de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) of iemand wordt erkend als vluchteling. Asielzoekers die als vluchteling worden erkend krijgen de vluchtelingenstatus. In Nederland worden zij ook wel statushouders genoemd.
Wat is subsidiaire bescherming?
Subsidiaire bescherming kan worden toegekend aan een persoon die niet voldoet aan de wettelijke definitie van een vluchteling maar wel bescherming nodig heeft tegen schending van fundamentele mensenrechten. Er bestaan drie redenen om subsidiaire bescherming toe te kennen. Dat is wanneer iemand geconfronteerd wordt met:
willekeurig geweld door een internationaal of een binnenlands gewapend conflict;
foltering, onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing;
de doodstraf of een terechtstelling in zijn of haar land.
Mensen die zware misdrijven hebben gepleegd komen niet in aanmerking voor subsidiaire bescherming.
Wat is het verschil tussen een vluchtelingenstatus en subsidiaire bescherming?
Sommige mensen voldoen niet aan de wettelijke definitie van een vluchteling, maar hebben wel bescherming nodig tegen schending van hun mensenrechten. Subsidiaire bescherming kan toegekend worden wanneer iemand wordt geconfronteerd met bijvoorbeeld oorlog of gewapend conflict, mishandeling of terechtstelling (zoals de doodstraf) in zijn of haar land.
In Nederland wordt er in principe geen onderscheid gemaakt tussen vluchtelingen en mensen die subsidiaire bescherming nodig hebben. Mensen met subsidiaire bescherming, dus bijvoorbeeld oorlogsvluchtelingen, hebben dezelfde rechten als mensen met een vluchtelingenstatus. In sommige landen is dit anders geregeld, mensen met een subsidiaire bescherming hebben dan andere rechten dan mensen met een vluchtelingenstatus. Zij krijgen bijvoorbeeld een verblijfsvergunning voor een kortere periode.
Wat is het Wereldwijd Vluchtelingenpact?
Het Wereldwijd Vluchtelingenpact is een afspraak tussen de landen die lid zijn van de Verenigde Naties. De afspraak gaat over het verbeteren van hulp aan vluchtelingen en aan de landen die hen opvangen. Het Vluchtelingenpact zorgt voor een eerlijk en voorspelbaar verdelingssysteem waarbij verantwoordelijkheden onder landen worden gedeeld.
Tijdens de Algemene Vergadering van de VN op 17 december 2018 hebben de VN-lidstaten het Wereldwijde Vluchtelingenpact ondertekend.
EINDE
Reacties uitgeschakeld voor Noten 25 en 26/Aanvullingen
1. For the purposes of this Convention, the term “torture” means any act by which severe pain or suffering, whether physical or mental, is intentionally inflicted on a person for such purposes as obtaining from him or a third person information or a confession, punishing him for an act he or a third person has committed or is suspected of having committed, or intimidating or coercing him or a third person, or for any reason based on discrimination of any kind, when such pain or suffering is inflicted by or at the instigation of or with the consent or acquiescence of a public official or other person acting in an official capacity. It does not include pain or suffering arising only from, inherent in or incidental to lawful sanctions.
1. No State Party shall expel, return (“refouler”) or extradite a person to another State where there are substantial grounds for believing that he would be in danger of being subjected to torture.
Article 33. – Prohibition of expulsion or return (“refoulement”)
1. No Contracting State shall expel or return (“refouler”) a refugee in any manner whatsoever to the frontiers of territories where his life or freedom would be threatened on account of his race, religion, nationality, membership of a particular social group or political opinion.
MAASTRICHT – Een uitgewezen 60-jarige Afghaanse vluchteling, die tot 2006 vijf jaar lang in Maastricht heeft gewoond en voor wie Gerd Leers als toenmalig burgemeester nog in de bres sprong, is in de Afghaanse hoofdstad Kabul door de Taliban vermoord.
Dat gebeurde in september 2010, bijna vijf jaar nadat toenmalig minister Rita Verdonk (Vreemdelingenzaken) de uitgeprocedeerde asielzoeker had teruggestuurd.
Dat maakte voorzitter Paul Rutten van werkgroep Vluchtalarm Maastricht woensdag bekend op basis van informatie van familie van de Afghaan. De 60-jarige man, Nezam Azimi, stond in Afghanistan bekend als tegenstander van de Taliban. Hij vluchtte in 2001 naar Nederland en vroeg politiek asiel aan. Toen hij in 2006 werd uitgewezen vroeg burgemeester Leers in een bief aan Verdonk de man alsnog een verblijfsstatus te verlenen. Maar Verdonk bleef bij haar besluit. (ANP)
ASIELMIGRATIE-REDUCTIE OP KORTE TERMIJNOntwikkelingshulp en ”Bescherming” buitengrenzen
Bovenstaande [Asielmigratie-reductie] titel staat in het BBB verkiezingsprogramma
Ik pik daaruit de volgende stukjes
STUKJE 1
‘
Ontwikkelingslanden, die weigeren uitgeprocedeerde asielzoekers terug te nemen, moeten gekort worden op de financiële steun die Nederland en de EU bieden. En bij aanhoudend weigeren, moet de subsidiekraan dicht en de uitkeringenstroom gestopt worden richting die landen. Als landen weigeren ons te steunen in een crisis en hun eigen staatsburgers niet terug willen nemen, zijn ze geen goede buren en verdienen ze ook niet onze steun. ” [25]
ASTRID ESSED ATTACK
GEEN GELIJKE VERHOUDINGEN TUSSEN LANDENOp het eerste gezicht lijkt die laatste zin logisch voor niet politiek ingewijden:”Als landen weigeren ons te steunen in een crisis en hun eigen staatsburgers niet terug willen nemen, zijn ze geen goede buren en verdienen ze ook niet onze steun.” [26]
Zo van:
Als jij mij niet tegemoet komt, dan ik jou ook niet.
Maar dat is Boerenbedrog!
Want er zijn hier geen gelijke verhoudingen!
Het gaat om Rijke en Arme landen, waarbij die Rijke
landen niet alleen op allerlei manieren profiteren
van die arme landen [27], maar hen nog opzadelen met
de gevolgen van de klimaatcrisis ook en hen nog
afknijpen ook!
Lees maar noot 28
En dat allemaal, terwijl genoemde arme landen
die klimaatcrisis nauwelijks veroorzaken! [29]
ASIELMIGRATIE-REDUCTIE OP KORTE TERMIJN
STUKJE 2
” ”Ontwikkelingslanden, die weigeren uitgeprocedeerde asielzoekers terug te nemen, moeten gekort worden op de financiële steun die Nederland en de EU bieden. En bij aanhoudend weigeren, moet de subsidiekraan dicht en de uitkeringenstroom gestopt worden richting die landen” [30]
ASTRID ESSED ATTACK
VERKEERDE VOORSTELLING ”STEUN” AAN ONTWIKKELINGSLANDEN
DE WARE HELDEN ZIJN DE MIGRANTEN!
De slimme lezer heeft gezien, dat dit Stukje 2 overeenkomt
met de eerste alinea van Stukje 1
Hier echter belicht ik het aspect ”Ontwikkelingshulp”,
door van der Plas geformuleerd als
”de financiële steun die Nederland en de EU bieden” [31]Als je als politiek niet ingewijde dit zo zou lezen en je wistniet beter, zou je inderdaad geloven, dat die ”ontwikkelingshulp”[door Van der Plas ”steun” genoemd], echt ten goede zou komenaan de ”ontwikkelingslanden”Niets is minder waar:Zelf geeft de website van de Nederlandse Overheid aan, datontwikkelingshulp [of samenwerking, noem het zoals je wilt]bij het huidige beleid vooral neerkomt op handel en investeringdoor Nederlandse bedrijven [32]Letterlijk staat er o.a.”Meer kansen voor Nederlandse bedrijven in ontwikkelingslanden” [33]Ik ben geen groot econoom, maar naar mijn oordeelheeft dat weinig weg van daadwerkelijke steun aan armelanden, of de economieen van arme landen.Maar it is not just me!Mijn mening wordt bevestigd door de Partij voor de Dieren,die over het thema ”Ontwikkelingssamenwerking” het volgende schrijft:”
De Partij voor de Dieren is op dit moment de enige politieke partij die de bijdrage van Nederland aan ontwikkelingssamenwerking tot minstens 1 procent van het nationaal inkomen wil verhogen. De hulp moet worden gericht op de belangen van de mensen daar en niet primair op de belangen van het Nederlandse bedrijfsleven” [34]
Ook de kritische website ”Stop Wapenhandel”, die al jaren een terecht
verbod wil op wapenexport naar ondemocratische regimes en conflictgebieden [35], doet een Goede Duit in het Zakje en
schrijft:
”” Ondanks dat er hoog opgegeven wordt over extra investeringen voor het tegengaan en omgaan met klimaatverandering en voor ontwikkelingssamenwerking hoef je niet te verwachten dat dat de komende jaren zal veranderen. Nederlands (economisch) eigenbelang blijft het leidende motief voor het buitenlandbeleid, en die extra investeringen moeten dan ook vooral ten goede komen aan de Nederlandse handelsbalans en bedrijven.” [36]
Zie ook een interessant artikel van Frank van der Linde hierover [37]
De indruk te wekken, dat ontwikkelingssamenwerking
[of hulp] een werkbare steun is aan arme landen, is
dus een verkeerde voorstelling van zaken.
Daarbij ben ik bepaald geen fan van de zinsnede
[Lees Stukje 2 over]
” En bij aanhoudend weigeren, moet de subsidiekraan dicht en de uitkeringenstroom gestopt worden richting die landen.” [38]
Want dat riekt wel erg veel naar chantage.
Dat houdt in de praktijk in, dat wat dan nog wel ten goede zou
komen aan het land en/of aan zijn bevolking, niet meer
wordt betaald/gegeven/geleend, omdat landen zich niet
aan hun afspraken zouden houden.
En u raadt het al:
Wie wordt daarvan de dupe?
De gewone man.
Dit heet collectieve straf [in gewone taal ”de Goeien moeten
onder de Kwaaien lijden] [39] en is mijns inziens een
weerzinwekkende methode om een nagestreefd doel te
bereiken.
WEG DUS MET DERGELIJKE STANDPUNTEN! MIGRANTEN ALS HELDEN ONTWIKKELINGSHULPTrouwens, de meest effectieve en directe vorm van ontwikkelingshulp komt van een Groep van wie de meestenhet niet zouden verwachten:De Migranten, die grote bedragen geld naar Huis, de Familietoesturen! [40]Zij zijn de Ware Helden in dit Verhaal!”
