[3]
MAIL ASTRID ESSED AAN VOMAR DD 8 MAART 2023 OVER VERKOOP
VAN AVOCADO’S UIT BEZETTINGS EN APARTHEIDSSTAAT ISRAEL
ASTRID ESSED
[4]
”En ik blijf u bestoken, zolang het nodig is.
En het is nodig, zolang u in uw filial[en] Israelische producten
verkoopt!
STOP ER DUS MEE!”
MAIL ASTRID ESSED AAN VOMAR OVER DE AANBIEDINGSVERKOOP
VAN MANGO’S UIT ISRAEL/OCTOBER 2022
Reacties uitgeschakeld voor Noten 3 en 4/Astrid Essed pakt VOMAR opnieuw
Opgeslagen onder Divers
[2]
AMNESTY INTERNATIONAL
ISRAEL’S APARTHEID AGAINST PALESTINIANS”A CRUEL
SYSTEM OF DOMINATION AND A CRIME AGAINST HUMANITY
1 FEBRUARI 2022
Israeli authorities must be held accountable for committing the crime of apartheid against Palestinians, Amnesty International said today in a damning new report. The investigation details how Israel enforces a system of oppression and domination against the Palestinian people wherever it has control over their rights. This includes Palestinians living in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT), as well as displaced refugees in other countries.
The comprehensive report, Israel’s Apartheid against Palestinians: Cruel System of Domination and Crime against Humanity, sets out how massive seizures of Palestinian land and property, unlawful killings, forcible transfer, drastic movement restrictions, and the denial of nationality and citizenship to Palestinians are all components of a system which amounts to apartheid under international law. This system is maintained by violations which Amnesty International found to constitute apartheid as a crime against humanity, as defined in the Rome Statute and Apartheid Convention.
Amnesty International is calling on the International Criminal Court (ICC) to consider the crime of apartheid in its current investigation in the OPT and calls on all states to exercise universal jurisdiction to bring perpetrators of apartheid crimes to justice.
“There is no possible justification for a system built around the institutionalized and prolonged racist oppression of millions of people. Apartheid has no place in our world, and states which choose to make allowances for Israel will find themselves on the wrong side of history. Governments who continue to supply Israel with arms and shield it from accountability at the UN are supporting a system of apartheid, undermining the international legal order, and exacerbating the suffering of the Palestinian people. The international community must face up to the reality of Israel’s apartheid, and pursue the many avenues to justice which remain shamefully unexplored.”
Amnesty International’s findings build on a growing body of work by Palestinian, Israeli and international NGOs, who have increasingly applied the apartheid framework to the situation in Israel and/or the OPT.
Identifying apartheid
A system of apartheid is an institutionalized regime of oppression and domination by one racial group over another. It is a serious human rights violation which is prohibited in public international law. Amnesty International’s extensive research and legal analysis, carried out in consultation with external experts, demonstrates that Israel enforces such a system against Palestinians through laws, policies and practices which ensure their prolonged and cruel discriminatory treatment.
In international criminal law, specific unlawful acts which are committed within a system of oppression and domination, with the intention of maintaining it, constitute the crime against humanity of apartheid. These acts are set out in the Apartheid Convention and the Rome Statute, and include unlawful killing, torture, forcible transfer, and the denial of basic rights and freedoms.
Amnesty International documented acts proscribed in the Apartheid Convention and Rome Statute in all the areas Israel controls, although they occur more frequently and violently in the OPT than in Israel. Israeli authorities enact multiple measures to deliberately deny Palestinians their basic rights and freedoms, including draconian movement restrictions in the OPT, chronic discriminatory underinvestment in Palestinian communities in Israel, and the denial of refugees’ right to return. The report also documents forcible transfer, administrative detention, torture, and unlawful killings, in both Israel and the OPT.
Amnesty International found that these acts form part of a systematic and widespread attack directed against the Palestinian population, and are committed with the intent to maintain the system of oppression and domination. They therefore constitute the crime against humanity of apartheid.
The unlawful killing of Palestinian protesters is perhaps the clearest illustration of how Israeli authorities use proscribed acts to maintain the status quo. In 2018, Palestinians in Gaza began to hold weekly protests along the border with Israel, calling for the right of return for refugees and an end to the blockade. Before protests even began, senior Israeli officials warned that Palestinians approaching the wall would be shot. By the end of 2019, Israeli forces had killed 214 civilians, including 46 children.
In light of the systematic unlawful killings of Palestinians documented in its report, Amnesty International is also calling for the UN Security Council to impose a comprehensive arms embargo on Israel. This should cover all weapons and munitions as well as law enforcement equipment, given the thousands of Palestinian civilians who have been unlawfully killed by Israeli forces. The Security Council should also impose targeted sanctions, such as asset freezes, against Israeli officials most implicated in the crime of apartheid.
Palestinians treated as a demographic threat
Since its establishment in 1948, Israel has pursued a policy of establishing and then maintaining a Jewish demographic majority, and maximizing control over land and resources to benefit Jewish Israelis. In 1967, Israel extended this policy to the West Bank and Gaza Strip. Today, all territories controlled by Israel continue to be administered with the purpose of benefiting Jewish Israelis to the detriment of Palestinians, while Palestinian refugees continue to be excluded.
Amnesty International recognizes that Jews, like Palestinians, claim a right to self-determination, and does not challenge Israel’s desire to be a home for Jews. Similarly, it does not consider that Israel labelling itself a “Jewish state” in itself indicates an intention to oppress and dominate.
However, Amnesty International’s report shows that successive Israeli governments have considered Palestinians a demographic threat, and imposed measures to control and decrease their presence and access to land in Israel and the OPT. These demographic aims are well illustrated by official plans to “Judaize” areas of Israel and the West Bank, including East Jerusalem, which continue to put thousands of Palestinians at risk of forcible transfer.
Oppression without borders
The 1947-49 and 1967 wars, Israel’s ongoing military rule of the OPT, and the creation of separate legal and administrative regimes within the territory, have separated Palestinian communities and segregated them from Jewish Israelis. Palestinians have been fragmented geographically and politically, and experience different levels of discrimination depending on their status and where they live.
Palestinian citizens in Israel currently enjoy greater rights and freedoms than their counterparts in the OPT, while the experience of Palestinians in Gaza is very different to that of those living in the West Bank. Nonetheless, Amnesty International’s research shows that all Palestinians are subject to the same overarching system. Israel’s treatment of Palestinians across all areas is pursuant to the same objective: to privilege Jewish Israelis in distribution of land and resources, and to minimize the Palestinian presence and access to land.
Amnesty International demonstrates that Israeli authorities treat Palestinians as an inferior racial group who are defined by their non-Jewish, Arab status. This racial discrimination is cemented in laws which affect Palestinians across Israel and the OPT.
For example, Palestinian citizens of Israel are denied a nationality, establishing a legal differentiation from Jewish Israelis. In the West Bank and Gaza, where Israel has controlled the population registry since 1967, Palestinians have no citizenship and most are considered stateless, requiring ID cards from the Israeli military to live and work in the territories.
Palestinian refugees and their descendants, who were displaced in the 1947-49 and 1967 conflicts, continue to be denied the right to return to their former places of residence. Israel’s exclusion of refugees is a flagrant violation of international law which has left millions in a perpetual limbo of forced displacement.
Palestinians in annexed East Jerusalem are granted permanent residence instead of citizenship – though this status is permanent in name only. Since 1967, more than 14,000 Palestinians have had their residency revoked at the discretion of the Ministry of the Interior, resulting in their forcible transfer outside the city.
Lesser citizens
Palestinian citizens of Israel, who comprise about 19% of the population, face many forms of institutionalized discrimination. In 2018, discrimination against Palestinians was crystallized in a constitutional law which, for the first time, enshrined Israel exclusively as the “nation state of the Jewish people”. The law also promotes the building of Jewish settlements and downgrades Arabic’s status as an official language.
The report documents how Palestinians are effectively blocked from leasing on 80% of Israel’s state land, as a result of racist land seizures and a web of discriminatory laws on land allocation, planning and zoning.
The situation in the Negev/Naqab region of southern Israel is a prime example of how Israel’s planning and building policies intentionally exclude Palestinians. Since 1948 Israeli authorities have adopted various policies to “Judaize” the Negev/Naqab, including designating large areas as nature reserves or military firing zones, and setting targets for increasing the Jewish population. This has had devastating consequences for the tens of thousands of Palestinian Bedouins who live in the region.
Thirty-five Bedouin villages, home to about 68,000 people, are currently “unrecognized” by Israel, which means they are cut off from the national electricity and water supply and targeted for repeated demolitions. As the villages have no official status, their residents also face restrictions on political participation and are excluded from the healthcare and education systems. These conditions have coerced many into leaving their homes and villages, in what amounts to forcible transfer.
Decades of deliberately unequal treatment of Palestinian citizens of Israel have left them consistently economically disadvantaged in comparison to Jewish Israelis. This is exacerbated by blatantly discriminatory allocation of state resources: a recent example is the government’s Covid-19 recovery package, of which just 1.7% was given to Palestinian local authorities.
Dispossession
The dispossession and displacement of Palestinians from their homes is a crucial pillar of Israel’s apartheid system. Since its establishment the Israeli state has enforced massive and cruel land seizures against Palestinians, and continues to implement myriad laws and policies to force Palestinians into small enclaves. Since 1948, Israel has demolished hundreds of thousands of Palestinian homes and other properties across all areas under its jurisdiction and effective control.
As in the Negev/Naqab, Palestinians in East Jerusalem and Area C of the OPT live under full Israeli control. The authorities deny building permits to Palestinians in these areas, forcing them to build illegal structures which are demolished again and again.
In the OPT, the continued expansion of illegal Israeli settlements exacerbates the situation. The construction of these settlements in the OPT has been a government policy since 1967. Settlements today cover 10% of the land in the West Bank, and some 38% of Palestinian land in East Jerusalem was expropriated between 1967 and 2017.
Palestinian neighbourhoods in East Jerusalem are frequently targeted by settler organizations which, with the full backing of the Israeli government, work to displace Palestinian families and hand their homes to settlers. One such neighbourhood, Sheikh Jarrah, has been the site of frequent protests since May 2021 as families battle to keep their homes under the threat of a settler lawsuit.
Draconian movement restrictions
Since the mid-1990s Israeli authorities have imposed increasingly stringent movement restrictions on Palestinians in the OPT. A web of military checkpoints, roadblocks, fences and other structures controls the movement of Palestinians within the OPT, and restricts their travel into Israel or abroad.
A 700km fence, which Israel is still extending, has isolated Palestinian communities inside “military zones”, and they must obtain multiple special permits any time they enter or leave their homes. In Gaza, more than 2 million Palestinians live under an Israeli blockade which has created a humanitarian crisis. It is near-impossible for Gazans to travel abroad or into the rest of the OPT, and they are effectively segregated from the rest of the world.
“The permit system in the OPT is emblematic of Israel’s brazen discrimination against Palestinians. While Palestinians are locked in a blockade, stuck for hours at checkpoints, or waiting for yet another permit to come through, Israeli citizens and settlers can move around as they please.”
Amnesty International examined each of the security justifications which Israel cites as the basis for its treatment of Palestinians. The report shows that, while some of Israel’s policies may have been designed to fulfil legitimate security objectives, they have been implemented in a grossly disproportionate and discriminatory way which fails to comply with international law. Other policies have absolutely no reasonable basis in security, and are clearly shaped by the intent to oppress and dominate.
The way forward
Amnesty International provides numerous specific recommendations for how the Israeli authorities can dismantle the apartheid system and the discrimination, segregation and oppression which sustain it.
The organization is calling for an end to the brutal practice of home demolitions and forced evictions as a first step. Israel must grant equal rights to all Palestinians in Israel and the OPT, in line with principles of international human rights and humanitarian law. It must recognize the right of Palestinian refugees and their descendants to return to homes where they or their families once lived, and provide victims of human rights violations and crimes against humanity with full reparations.
The scale and seriousness of the violations documented in Amnesty International’s report call for a drastic change in the international community’s approach to the human rights crisis in Israel and the OPT.
All states may exercise universal jurisdiction over persons reasonably suspected of committing the crime of apartheid under international law, and states that are party to the Apartheid Convention have an obligation to do so.
“Israel must dismantle the apartheid system and start treating Palestinians as human beings with equal rights and dignity. Until it does, peace and security will remain a distant prospect for Israelis and Palestinians alike.”
END OF THE ARTICLE
RAPPORT AMNESTY INTERNATIONAL:
ISRAEL’S APARTHEID AGAINST PALESTINIANS”A CRUEL
SYSTEM OF DOMINATION AND A CRIME AGAINST HUMANITY
file:///C:/Users/Essed/Downloads/MDE1551412022ARABIC.pdf
HUMAN RIGHTS WATCH
ISRAELI APARTHEID: ”A THRESHOLD CROSSED”
https://www.hrw.org/news/2021/07/19/israeli-apartheid-threshold-crossed
In April, Human Rights Watch released a 213-page report, “A Threshold Crossed,” finding that Israeli authorities are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution. We reached this determination based on our documentation of an overarching government policy to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians coupled with grave abuses committed against Palestinians living in the occupied territory, including East Jerusalem
In the months since, a growing chorus of voices, from former Israeli ambassadors to South Africa and current Knesset members to the ex-UN Secretary General and the French foreign minister, have referenced apartheid in relation to Israel’s discriminatory treatment of Palestinians, in particular in the occupied territory. Yet many in Germany, including those critical of Israeli human rights abuses, remain hesitant to apply the label to Israeli conduct.
Given history, one can certainly understand Germany’s concern for the welfare of the Jewish people, but that should not carry over to an endorsement of abusive and discriminatory Israeli government conduct, especially in the occupied territory. As recognition grows that these crimes are being committed, the failure to recognize that reality requires burying your head deeper and deeper into the sand.
The problem begins with the Israeli government having exercised primary control for more than a half-century over the land between the Mediterranean Sea and Jordan River, encompassing Israel and the occupied territory, where two main groups of people of roughly equal size live. Throughout this area, Israeli authorities methodologically privilege one of the groups, Jewish Israelis, who are governed under the same body of laws with the same rights and privileges wherever they live. At the same time, authorities allocate different baskets of inferior rights to the other, Palestinians, systematically discriminating against them wherever they live and most severely in the occupied territory.
Our sense that our research was not capturing this underlying reality led us to write this report. Reporting on “separate, not equal” schools for Palestinians inside Israel, Palestinians being forced out of their homes in occupied East Jerusalem, the serious rights abuses stemming from the Israeli settlement enterprise in the West Bank, and the crushing closure of the Gaza Strip, we felt that our work captured important dynamics, including entrenched discrimination, in particular areas, but did not capture the full scope of Israel’s discriminatory rule over Palestinians.
We set out in the report to evaluate Israel’s treatment of Palestinians across Israel and the occupied territory. As we do in the nearly 100 countries across the world we work in, we began by documenting the facts—drawing on years of our own research, case studies that compared Palestinian areas with predominantly or exclusively Jewish ones, and a review of government planning documents, statements by officials, and a range of other materials.
Across Israel and the occupied territory, Human Rights Watch found that Israeli authorities have pursued an intent to privilege Jewish Israelis at the expense of Palestinians. They have done so by undertaking policies aimed at mitigating what they openly describe as the “demographic threat” Palestinians pose and maximizing the land available for Jewish communities, while concentrating most Palestinian in dense enclaves. The policy takes different forms and is pursued in a particularly severe form in the occupied territory. It includes efforts to, as leading Israelis officials have put it, “Judaize” the Negev and Galilee regions of Israel and to maintain “a solid Jewish majority,” as described in government planning documents, in the Jerusalem municipality, which includes the eastern part of Jerusalem, which Israel unilaterally annexed and occupies. It also encompasses efforts to “settle [Jews in] the land between the [Palestinian] minority population centers and their surroundings” in the West Bank, as set out in plans that have guided the government’s settlement, and to pursue “separation” between the West Bank and Gaza. The policy across the board serves the same fundamental goal: maximum land, minimum Palestinians.
Furthermore, we found that Israeli authorities have carried out the grave abuses needed for the crimes of apartheid and persecution against Palestinians living in the occupied territory. It has done so through, among other policies, sweeping restrictions on movement in the form of the 14-year generalized closure of Gaza and the discriminatory permit system in the West Bank; the confiscation of more than a third of the land in the West Bank; and denial of residency rights to hundreds of thousands of Palestinians and their relatives. Israel has imposed draconian military rule over millions of Palestinians, suspending their basic civil rights, while Jewish Israelis living in the same territory are governed under the permissive Israeli civil law; and imposed harsh conditions in parts of the West Bank that led to forcing thousands of Palestinians out of their homes.
We then evaluated these facts against the relevant areas of international law—in this case, the established law on discrimination—which includes a universal prohibition against apartheid. While the term was coined in relation to specific practices in South Africa, international treaties define apartheid as a universal legal term referring to a particularly severe form of discriminatory oppression.
International criminal law, including the 1973 International Convention on the Suppression and Punishment of the Crime of Apartheid and the 1998 Rome Statute to the International Criminal Court, define apartheid as a crime against humanity consisting of three primary elements: (1) an intent by one racial group to dominate another; (2) systematic oppression by the dominant group over the marginalized group; and (3) particularly grave abuses known as inhumane acts.
Racial group is understood today also to encompass treatment on the basis of descent and national or ethnic origin. International criminal law also identifies a related crime against humanity of persecution. Under the Rome Statute and customary international law, persecution consists of severe deprivation of fundamental rights of a racial, ethnic, or other group with discriminatory intent.
The ratification by the State of Palestine of these two treaties in recent years has strengthened the legal application of these two crimes in its territory. A ruling by a chamber of the International Criminal Court (ICC) earlier this year confirmed that it has jurisdiction over war crimes and crimes against humanity – including apartheid and persecution – committed in the Occupied Palestinian Territory since 2014.
Applying the facts to the laws, Human Rights Watch concluded that Israeli authorities are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution. We found that the elements of the crimes come together in the occupied territory as part of a single Israeli government policy. That policy is to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians across Israel and the occupied territory. It is coupled in the occupied territory with systematic oppression and inhumane acts against Palestinians living there.
Sometimes the most important thing someone who cares deeply about you can do is to share hard truths and push you to confront them. The late Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin and leaders of Israel’s closest ally, the US, including former President Jimmy Carter and former Secretary of State John Kerry, warned of the prospect of apartheid if things did not change.
Today, apartheid is not a hypothetical or future scenario. A 54-year-occupation is not temporary. The threshold has been crossed. Apartheid, and parallel persecution, is the reality for millions of Palestinians. Recognizing and correctly diagnosing a problem is the first step to solving it and ending apartheid is vital to the future of both Palestinians and Israelis and the cause of peace. It is by extension Germany’s special relationship with Israel and history that should prompt them to recognize the reality of apartheid and persecution and bring to bear the sorts of tools needed to end these crimes against humanity.
EINDE BERICHT HUMAN RIGHTS WATCH
RAPPORT HUMAN RIGHTS WATCH
A TRESHOLD CROSSED
27 APRIL 2021
ZIE OOK
Reacties uitgeschakeld voor Noot 2/Astrid Essed pakt VOMAR opnieuw
Opgeslagen onder Divers
[1]
DE LIEDJESKIST
HEB JE WEL GEHOORD VAN DE ZEVENSPRONG
Reacties uitgeschakeld voor Noot 1/Astrid Essed pakt VOMAR opnieuw
Opgeslagen onder Divers
BLESSED RAMADAN 2023!
BLESSED RAMADAN 2023!
TO ALL MY ISLAMIC READERS AND ALL OTHER MUSLIMS IN THE WORLD, I WISH A BLESSED AND HAPPY RAMADAN!
Kind greetings/Astrid Essed
Reacties uitgeschakeld voor Blessed Ramadan 2023!
Opgeslagen onder Divers
GEZEGENDE RAMADAN 2023!
GEZEGENDE RAMADAN 2023!
AAN ALLE ISLAMITISCHE LEZERS VAN MIJN WEBSITE EEN GEZEGENDE EN BETEKENISVOLLE RAMADAN TOEGEWENST!
Vriendelijke groeten/Astrid Essed
Reacties uitgeschakeld voor Gezegende Ramadan 2023!
Opgeslagen onder Divers
DE ECHTE ZORG VAN GEZAG EN POLITIE: ONGEHOORZAAMHEID
WEBSITE PETER STORM
Geplaatst op 4 april 2023 door egel
dinsdag 4 april 2023
Het is weer zover: de Nationale Knuppel- en Jankbrigade, ook wel bekend als de Nederlandse politie, geeft zich over aan haar jaarlijkse jammerklacht: er is nog steeds heel veel geweld tegen de politie. De Nationale Echo van het Gezag, ook wel bekend als de NOS, geeft het politioneel gehuilebalk de volle aandacht en kopt: ‘Geweld tegen politieagenten blijft hoog: “werkt door in privéleven”’.(1) De titel van het bericht van de politie zelf: ‘Bijna 13.000 keer geweld tegen politie in 2022’. In de lead van dat stuk lezen we: ‘Het aantal incidenten is de laatste jaren nagenoeg gelijk, maar het zijn er veel te veel. Geweld tegen agenten en hulpverleners blijft onacceptabel’. Politie en NOS geven hier in gesloten formatie een propagandaspektakel ten beste. Een spektakel dat ontrafeling, duiding en vervolgens natuurlijk verontwaardigde verwerping verdient. Maar er zit in het spektakel ook goed nieuws verpakt, want wat het gezag hier zorgen baart, is bepaald geen slechte ontwikkeling.
Ontrafeling verdienen vooral de cijfers waar de politie mee schermt. Het politiebericht verwijst keurig door naar een overzicht van ‘geweld tegen politie’ in de jaren 2017 tot en met 2022.(3) Indrukwekkend! 9.598 geweldsincidenten in 2017, 12.940 in 2021, en 12.895 in 2022. Maar voordat we nu denken dat agenten duizenden keren per jaar worden geslagen, geschopt, met stenen of heftiger projectielen bekogeld, stevig gewond raken of zelfs om het leven worden gebracht: eerst wat beter kijken. Van de 12.895 geweldplegingen bestonden er 6053 uit beledigingen! Woorden dus, in een paar honderd gevallen gepaard gaand met bespuging. Verder zien we 1.084 keer bedreiging met woorden, 22 keer smaad, 8 keer laster, 73 keer niet voldoen bevel of vordering, en maar liefst 2.835 keer de cryptische categorie ‘wederspannigheid’. In 367 gevallen had die wel ‘letsel tot gevolg’, maar over de slachtoffers en de aard van het letsel lezen we hier weinig.
Van de bijna 13.000 gewelddaden tegen die o zo kwetsbare dienders blijkt rond de tienduizend te bestaan uit boze woorden of nadrukkelijke onwil om te doen wat die dienders roepen of om zoich te laten verjagen of ontvoeren door agenten. Weigeren je van de A12 te verwijderen als de politie daartoe ‘vordert’ valt zo al onder ‘geweld’, de politie uitfoeteren en voor schobbejakken uitmaken in principe ook. Wat al deze cijfers laten zien is niet dat het geweld tegen de politie groot is. Wat deze cijfers vooral laten zien is hoe vaal de politie mensen boos en jazeker, weerspannig, weet te maken met haar agressieve gedrag. De politie tergt mensen en betoont zich verontwaardigd dat mensen uiting aan hun getergdheid geven. Daar komen veel van de cijfers op neer.
Kijken we naar fysiek geweld in de cijfers. Welgeteld 5 pogingen tot moord en 170 pogingen tot doodslag, waarbij we er maar beter niet van kunnen uitgaan dat de politie bepaalde handelingen terecht zo aanduidt. Dat geldt ook voor ‘poging tot zware mishandeling’, die 206 keer voorkwam in 2022, volgens de cijfertjes, wel een toename vergeleken bij de 166 keer in 2017 maar weer een lichte daling vergeleken bij de 266 uit 2021. Zware mishandeling: 34 keer., een halvering vergeleken bij het jaar ervoor toen er 74 keer van zulke mishandeling sprake zou zijn geweest. In 2017 stond het cijfer op 41. Zware mishandeling daalt dus. En lichtere oftewel ‘eenvoudige’ mishandeling? Nou, 563 keer in 2017, 398 in 2021, en 474 in 2022. Hoe je het ook wendt of keert, het feitelijke, fysieke geweld tegen agenten gaat over honderdtallen. Door die honderdtallen op te tellen bij al die keren dat mensen de politie uitmaken voor het tuig dat de politie overduidelijk is, en dat allemaal onder te brengen bij ‘geweld tegen de politie’, bedrijven politie en NOS stemmingmakerij. Politiemensen worden aldus neergezet als slachtoffer, niet als de agressieve daders die het structureel zijn.
Dat is natuurlijk wat hier ook ontbreekt: het daderschap van die politie! Het betreft hier bewapende lieden, voorzien van de bevoegdheid om die wapens ook te gebruiken tegen ongewapende mensen. Het ‘niet opvolgen van een vordering’ heet geweld in de politiestatistiek. De vordering zelf kan als volgt luiden: ‘Hier spreek de politie! Deze demonstratie is door de burgemeester ontbonden. U dient zich te verwijderen, anders kan geweld worden gebruikt.’ Of: ‘U mag wel demonstreren, maar niet op op deze plek. Ik vorder u om u te verwijderen, anders wordt u aangehouden’. Beide uitspraken zijn minimaal bedreiging met geweld. De uitkomst van de eerste vordering was op 11 maart het waterkanon dat op de A12 in Den Haag klimaatactivisten richting onderkoeling spoot. De uitkomst van de tweede vordering is bij herhaling ontvoering en opsluiting van klimaatactivisten die in alle kalmte een kolentrein proberen te blokkeren. Beiden – dat waterkanon, maar ook die ontvoering en opsluiting door gewapende lieden – zijn vormen van ernstige mishandeling. Dat is geweld, voorafgegaan door dreiging met geweld. Daar zien we de politie in haar essentie: een gewelddadige instantie, bemenst met beroepsmatige geweldplegers, in opdracht van gezagsdragers die naar geweld grijpen als ze niet klakkeloos worden gehoorzaamd.
En daar zit ook de achtergrond van het verdraaide en vertekende beeld dat politie en NOS geven van dat ‘geweld’ tegen de politie. Ja, de politie maakt zich zorgen, en de gezagsomroep NOS echoot en verspreidt die bezorgdheid verder. Maar de zorg betreft niet het ‘geweld’ in enige serieuze betekenis van dat woord. Als de politie louter cijfers over fysiek geweld had gepresenteerd, zonder alle onvriendelijke woorden die ze naar het hoofd krijgt er bij op te tellen, dan was het dramatische en demagogische effect amper merkbaar. Dan was er amper schokkend nieuws uit te halen. Maar door de doodenkele pogingen tot moord op te tellen bij de duizenden uitingen van boosheid en frustratie jegens de politie, hoopt die politie en de als politioneel pr-bureau dienst doende NOS steun en sympathie vanuit zowel bevolking als politieke beleidsmakers te krijgen. Dat laatste kan dan weer gebruikt worden om politici ertoe te te brengen akkoord te gaan met het zoveelste nieuwe gevaarlijke wapen. Gisteren de taser, morgen wellicht rubber kogels of iets dergelijks.
Maar de hele exercitie in misleiding en demagogie verraadt ook echte bezorgdheid en angst bij politie en gezag! Nee, de politie is niet zozeer bang voor of bezorgd over dat beetje geweld dat ze wel eens te verduren krijgt in de uitoefening van haar inherent gewelddadige rol. De angst en zorg zit ergens anders. Politie en gezag merken weerspannigheid, pardon ‘wederspannigheid’, ze registreren dat mensen politiebevelen en vorderingen niet opvolgen en agenten in functie uitfoeteren bij dag, bij nacht en er tussen in. En het bevalt ze maar niks. Politie en gezag bespeuren hier de grootste uitdaging, de griezeligste nachtmerrie, die een bevoegd gezag kan treffen: ongehoorzaamheid. Dat, en niet dat nogal jammerlijke beetje geweld dat de politie tot nu toe te incasseren krijgt, vindt de politie een slechte zaak. Ik niet. Ik vind ongehoorzaamheid een goede zaak. We hebben er meer van nodig, veel meer.
Ongehoorzaamheid is een deugd. Elke serieuze vorm van sociale verbetering is mede doorgezet door ongehoorzame mensen, weerspannige mensen, door mensen die agenten belachelijk maakten, uitscholden en ja, ook terug vochten tegen de politie en tegen het gezag achter die politie. Als er nog iets te doen is om bijvoorbeeld de aanzwellende klimaatcatastrofe te keren, dan zal dat vooral ook te danken zijn aan heel veel openlijk en welbewust ongehoorzame mensen. En het gezag mag zich gelukkig prijzen dat die ongehoorzaamheid tot nu toe vooral de vrij keurige variant genaamd ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’ betreft. Tot nu toe, wel te verstaan, want het kan daar maar beter niet toe beperkt blijven.
Ongehoorzaamheid, en niet die kunstmatig opgeklopte en verbrede categorie ‘geweld tegen politie” is wat de politie en haar supporters zorgen baart. Hun bezorgdheid, over onze kracht! Meer ongehoorzaamheid dus graag, en meer gerichte uitingen ervan tegen een gezag dat ons de dood-wegens-klimaatcatastrofe in helpt jagen, om maar eens iets te noemen van de verschrikkingen die staatsgezag, haar politionele uitvoerders en haar commerciële sponsors voor ons in petto hebben.
Noten:
(1) ‘Geweld tegen politiemensen blijft hoog: “Werkt door in privéleven”’, NOS, 4 april 2023, https://nos.nl/artikel/2470087-geweld-tegen-politiemensen-blijft-hoog-werkt-door-in-priveleven
(2) ‘Bijna 13.000 keer geweld tegen politie in 2022’, politie.nl, 4 april 2023, https://www.politie.nl/nieuws/2023/april/4/00-jaarcijfers-gtpa-2022.html
(3) ‘geweld tegen politieambtenaren’, politie.nl, https://www.politie.nl/nieuws/2023/april/4/00-jaarcijfers-gtpa-2022.html
Peter Storm
Reacties uitgeschakeld voor [Artikel Peter Storm]/De echte zorg van gezag en politie: ongehoorzaamheid
Opgeslagen onder Divers
RUI OP EN BLOKKEER, DOE MEE EN DOE MEER!
WEBSITE PETER STORM
Geplaatst op 29 maart 2023 door egel
woensdag 29 maart 2023
Onderstaand stuk schreef ik vandaag voor Konfrontatie Digitaal. Daar staat het intussen al te lezen. net als veel meer lezenswaardige stukken van allerlei mensen, trouwens. Een kijkje best waard.
Rui op en blokkeer, doe mee en doe meer!
Zo, het is weer hoog tijd voor een rondje opruiing. Dat mag niet van het Openbaar Ministerie (OM). Daar zien ze er een ernstig strafbaar feit in: opruiing. Zo ernstig en zo strafbaar dat er vorige week – na politie-invallen bij mensen thuis – acht klimaatactivisten voor de rechtbank stonden. Vervolgd vanwege het oproepen om deel te nemen aan een, soms twee blokkade-acties op de A12. Natuurlijk houden daarmee de klimaatblokkades niet op, integendeel! Extinction Rebellion (XR) heeft inmiddels een volgende de blokkade-actie op die A12 in Den Haag aangekondigd, met nog steeds de eis: Stop Fossiele Subsidies. Bij deze dan ook wederom te oproep van mij kant. Neem deel! Doe mee! Ondersteun deze oproep, met je deelname, en/of door het verspreiden ervan. De dag? Zaterdag 27 mei 2023. Het tijdstip? 12.00 uur. De plek: op de A12 in Den Haag.(1)
Er valt echter meer op te ruien! Komende maandag, 3 april 2023: blokkade van Tata Steel. Dat bedrijf produceert gif en viezigheid, gebruikt klimaatverstorende steenkool, en schijnt als bijproduct van al deze wanprestaties ook nog staal af te leveren. Natuurlijk moet Tata Steel dicht, en als drukmiddel om de zaak die kant op te krijgen is er dus op 3 april een blokkade-actie, voorafgegaan door een die-in. Kappen met Kolen organiseert dit.(2) Bij deze ook de oproep: doe mee met de die-in en vooral ook met de blokkade. Ja, ook die blokkade zal door politie en OM als strafbaar feit worden gezien en vermoedelijk aangepakt. Nee, dat is geen reden om van die blokkade af te zien,en ook niet om een oproep tot de blokkade achterwege te laten. Integendeel. Blokkeer Tata Steel, hoog tijd om te kappen met kolen, en gooi dat vieze, gif verspreidende Tata dicht!
Meer? Ja hoor. Verspreid graag ook dit soort opruiende oproepen verder, of doe er zelf eentje. Ik roep dus niet alleen op tot blokkades. Ik roep ook op tot het oproepen tot zulke blokkades, of je zelf nu kans ziet om aan de blokkades mee te doen of niet. Dubbele opruiing, derhalve: tot strafbaar feit ‘blokkade’ en tot strafbaar feit ‘opruiing’ tot blokkade. Je doet je best er maar mee, Openbaar Ministerie.
Strafzaak wegens ‘opruiing’
Hoe strafbaar dat opruien allemaal is, zal trouwens nog maar moeten blijken. De strafzaak tegen de eerder genoemde acht klimaatactivisten had vorige week woensdag, 22 maart 2023, haar eerste zitting, een zogeheten regiezitting waarin procedurele zaken werden besproken en over de verdere gang van zaken in de procedure woerd gepraat. Dat was een lange zitting, met natuurlijk een onbevredigende uitkomst. Maar dit was nog maar een eerste ronde, en nog onvoltooid ook.
De verdediging had stevig uitgepakt met een zogeheten ‘preliminair verweer’. Preliminair betekent: voorafgaand aan de eigenlijke behandeling van de zaak. Verdediging vindt namelijk dat de zaak helemaal niet voor een rechtbank behandeld hoort te worden omdat het OM niet ontvankelijk is. Daar voerde de twee advocaten een viertal stevig onderbouwde argumenten voor aan.
1. Een vreedzame blokkade valt in principe onder het demonstratierecht, zodat het oproepen ertoe geen strafbaar feit oplevert. Ja, bij het blokkeren van een weg ontstaan soms ‘onrechtmatige’ toestanden, zelfs wetsovertredingen. Maar omdat het een demonstratie betreft en omdat die valt onder bescherming van Europees verdragsrecht, horen de autoriteiten zo’n demonstratie tamelijk verregaand te tolereren. Het demonstratierecht hoort prioriteit te krijgen boven bijvoorbeeld verkeershinder. Waar een blokkade een soort demonstratie is die door het recht wordt beschermd, kan ook een oproep tot zo’n demonstratie geen opruiing in wettelijke zin zijn, Het OM heeft dus volgens de verdediging geen zaak.
2 Oproepen tot een blokkade die gewoon een vorm van demonstratie is, valt onder de vrijheid van meningsuiting. Het vervolgen van mensen wegens het uiten van zo’n mening kan zomaar niet. Het OM heeft hier geen zaak. Aldus nog steeds de verdediging.
3 De raadkamer van de rechtbank heeft de onschuldspresumptie – het principe dat mensen on schuldig gehouden worden zolang hun schuld niet voor een rechtbank is bewezen. Met voeten getreden. Dat is gebeurd bij het bezwaar tegen het gebiedsverbod dat enkelen van de aangeklaagden was opgelegd. In die zitting sprak die raadkamer bij herhaling van de ‘opruiing’ tot de blokkade, die reden zou zijn om dat gebiedsverbod in te stellen. Zo praten suggereert dat de schuld aan die opruiing juridisch al vast stond. Zo praten schendt dus die onschuldspresumptie, en daarmee is het recht op een eerlijk proces van de acht geschonden. Ook hierom vervalt voor de strafvervolging van deze acht volgens de verdediging de rechtsgrond.
4 Ten slotte was het gelijkheidsbeginsel met voeten getreden in de zaak van Joke kaviaar, een van de aangeklaagden. Die had omstandig oproepen tot blokkade op Twitter verspreid, en oproepen van anderen geretweet. Maar, zo toonde de verdediging met voorbeelden aan, dat deden heel veel anderen ook. En het argument dat strafvervolging in dit specifieke geval gerechtvaardigd was omdat het iemand met een flink bereik op Twitter betrof – omdat het een ‘influencer’ was, in OM-speak – houdt geen stand. Sommige andere mensen met ene veel groter bereik hadden de oproep ook verspreid, en werden niet vervolgd. Bijvoorbeeld: de Urgenda-directeur! Er was hier sprake van niet te rechtvaardigen ongelijke behandeling. Dat was de vierde reden waarom het OM geen zaak heeft en dus niet-ontvankelijk hoorde te worden verklaard, nog steeds volgens het solide verhaal van de verdediging.
Het OM veegde het allemaal van tafel. Die blokkade was heus heel gevaarlijk hoor, want risico voor verkeersongelukken. En, o schande, de oproepen tot blokkade gingen gewoon door, ook nadat een van de acht, Lucas Winnips al was aangehouden. Stoute actievoerders! Dat zei het OM niet letterlijk, maar dat was de toon. Het OM kon niet anders dan ingrijpen, zo was het verhaal Die ongelijke behandeling zag het OM ook niet zo. Die onschuldspresumptie dan? Geen sprake van, het ging enkel om ‘opruiing’ als algemeen begrip, los van of deze mensen dat ja dan nee hadden gedaan. De verdediging kon hier ter plekke de onwaarheid van aantonen. Het baatte niet. De rechtbank ging mee met het verhaal van het OM en wilde de zaak inhoudelijk kunnen bespreken. Ze wilde, zoals de voorzitter van die rechtbank het steeds uitdrukte, erover met de mensen ‘in gesprek’. Alsof het hier een dialoog tussen gelijken betrof, geen rechtszaak tegen van staatswege ontvoerde klimaatactivisten . Hoe dan ook, geen niet-ontvankelijk verklaring dus. Slechte zaak: de rechter gaf de repressie dus ruimte. Ben ik echter verbaasd? Jij?
Maar de verdediging was nog niet klaar! Ze had ook een ‘pre-judiciële’ vraag, die de rechtbank de Hoge raad eerst hoort voor te leggen wat de verdediging betrof. Het ging dan om de vraag over de strafbaarheid van de blokkade, als vreedzame demonstratie, en dus ook de vraag of het oproepen daartoe wel opruiing kon zijn. Pas nadat de Hoge raad dat had bevestigd, zou de strafzaak doorgang horen te vinden. Daar denkt de Rechtbank nog over na. Dat dan weer wel.
Ook vroeg de verdediging nog om het oproepen van enkele getuigen, namelijk de agenten die actievoerders digitaal hebben bespioneerd, waaronder de inmiddels spreekwoordelijke virtuele agent Inge. Was was de rechtsgrond van deze infiltratie/werken met informanten? Opsporingsmethoden die, onder strengen voorwaarden, ingezet mogen worden tegen georganiseerde criminaliteit in zetten tegen vreedzame activisten, kan zomaar niet, en de verdediging wilde dus ‘Inge’ en andere bij deze informatie/infiltratie-methode betrokkenen zien verschijnen voor tekst en uitleg.
Nee, pareerde het OM, want deze werkwijze maakte geen deel uit van het strafrechtelijk onderzoek. Het betrof informatiewinning om mogelijke ordeverstoringen in beeld te krijgen. Voor informatieverwerving en infiltratie in het kader van de handhaving van de openbare orde gelden andere regels dan als die plaats vindt in de context van strafrechtelijk onderzoek. Omdat de infiltratie geen deel uitmaakte van het onderzoek, was het blootleggen van hoe dat ging, wie daarover ging en dus ook het horen van betreffende getuigen,. In deze strafzaak niet relevant. Dat de resultaten van het werk van who-the-fuck-is-Inge wel in het str4afdossier waren opgenomen,deed daar niets aan af. De rechtbank ging met deze formele redenering mee. Alsof wij kunnen geloven dat strafrechtelijk onderzoek en het handhaven van de openbare orde zo strikt gescheiden zijn als het OM suggereerde.
De rechtbank volgt dus tot nu toe voor een heel groot deel de lijn van het OM, en kent vrijwel niets toe van wat de verdediging met kracht van argumenten vraagt. Ik ben geen rechtsgeleerde, over het juridisch gelijk en ongelijk hier weet ik weinig. Daar gaat het echter ook niet om, want er is geen sprake van een juridische strijd. Het gaat hier over de staat die demonstraties wil aanpakken en daartoe een juridische handvat zoekt. De staat, dat is de politie en het OM. Maar de staat is uiteindelijk ook die rechtbank.
Rechters en officieren van justitie zijn collega’s, geeneens opponenten, laat staan tegenstanders. Rechters hebben het OM nodig om verdachten aan te leveren. Officieren van Justitie – de functionarissen van dat OM – hebben rechters nodig om die over verdachten een oordeel uit te spreken. Het is hier symbiose. Een OM moet het erg bont maken, wil het een rechtbank frontaal tegenover zich vinden. Verder vermoed ik dat de rechters zelf de zaak werkelijk zo interessant vinden dat ze zich er zelf mee bezig wil houden. Dat betekent inhoudelijke behandeling, en dus geen niet-ontvankelijkheidsverklaring. Wat dit betekent over de kant waarop de rechtbank haar antwoord zoekt? Heel lastig te zeggen, maar ik ben er helemaal niet gerust op. Het OM kwam wel erg makkelijk weg met zijn praatjes.
Het zou natuurlijk mooi zijn als de inhoudelijke zitting straks tot vrijspraak van alle acht klimaatactivisten leidt. De kous is dan echter niet af, het OM zal vermoedelijk doorprocederen in hoger beroep. Belangrijker: OM en andere overheidsorganen zullen dan andere middelen zoeken om de klimaatblokkades, en vast ook het oproepen daartoe, tegen te werken. De staat zal handhaven. Wat zal die staat handhaven? Niet het Recht. Wel de Orde. Hun Orde. Hun autoritaire, kapitalistische en klimaatdestructieve Orde.
Als de uitspraak negatief uitvalt, als de acht – of sommigen van die acht – schuldig worden bevonden aan opruiing, dan is dat best zeer ernstig. Dan is er jurisprudentie ten nadele van klimaatactivisten die blokkeren en/of daartoe oproepen. Dan komen er meer strafzaken,en dan is er tegelijk meer politieke ruimte om de blokkades zelf nog aanzienlijk harder aan te pakken dan tot nu toe is gebeurd. Dan komen we niet meer weg met een middagje cel, en dan is een waterkanon nog maar het begin van veel meer. Er staat dus best iets op het spel.
En nu? Blijven opruien, doorgaan met blokkeren!
Wat we kunnen doen? Op de juridische argumenten hebben we amper invloed. En zelfs als het demonstratierecht inderdaad door Europees verdragsrecht wordt beschermd is, garandeert dat nog niets. Het hanteren van dat recht is niet in onze handen, en ook verdragsrecht kan worden gewijzigd of door de staat naast zich neer worden gelegd. Maar de kern van de strijd zit echter ook helemaal niet in het juridische gevecht. Hoe goed het betoog van de advocaten ter verdediging ook was, en hoe het OM-verhaal ook rammelde… de uitslag wordt niet primair door zo’n inhoudelijk gevecht bepaald. Anders was de zaak allang gesneuveld en geseponeerd. Uiteindelijk gaat het hier om een sociale en politieke krachtmeting, tussen de staat enerzijds en klimaatbewegingen anderzijds. Hoe sterk is de staat, hoe hard speelt de staat het, tegenover steeds grotere aantallen klimaatactivisten? Hoe sterk zijn wij als klimaatstrijders tegenover die repressieve staat en haar optreden?
En daar ligt ook ons antwoord! De staat wil oproepen tot blokkades ontmoedigen via strafvervolging. De staat wil blokkades ontmoedigen door arrestaties, politiegeweld, waterkanonnen op kille avonden, en nog veel engere dingen. Maar de staat kan dat alleen zolang ze er mee weg komt. De staat kan dat alleen volhouden als mensen zich er door laten ontmoedigen, als mensen wegblijven van blokkades en er niet meer toe durven oproepen ook. Dat gaan we dus dwarsbomen. We gaan ze laten zien dat hun in timidatie en repressie onze acties niet inperkt, maar juist tot uitbreiding prikkelt. WE gaan ze laten zien dat hun aanpak averechts werkt, en dathet veroordelen van achtn klimaatactivistenons niet ontmoedigt maar juist aanvuurt. Meer blokkades, dus. Meer oproepen tot die blokkades.
Zevenhonderd mensen kunnen ze op een middag wel aanhouden. Vijfduizend ook? Enkele honderden mensen kunnen ze richting onderkoeling proberen te terroriseren met waterkanonnen. Maar lukt dat ook met 15.000 mensen? En als die zich straks ook niet met knuppelcharges, agenten te paard en traangas – en die kant gaat het op… – laten weerhouden om keer op keer terug te komen, wat dan? Hoeveel mensen gaan ze trouwens ontvoeren en voor hun rechters dagen omdat ze oproepen vrolijk en met verdubbelde energie tweeten en retweeten? Hoeveel schandaal gaan ze daarmee riskeren?
Ons antwoord op escalatie van de repressie is dus: escalatie van onze acties! Grotere aantallen blokkeerders, grotere aantallen demonstranten er omheen. Ja, ook een weerbaarder houding jegens de politie, en ja, ook andere, soms hardere actievormen dan het soort blokkades dat XR doet, want met die nauwelijks weersproken onaantastbaarheid van de heilige geweldloosheid in klimaatacties is echt iets mis. Plus: we blijven keer op keer blokkade-oproepen verspreiden! Opruiende oproepen in de ogen van het OM, oproepen om aan blokkades deel te nemen en er zelf ook toe op te roepen. Tegen de repressie: meer en grotere blokkades, en meer opruiing tot klimaatblokkades! Dus ik zeg het nog maar een keer: doe mee met de blokkade van Tata op 3 april. En neem deel aan de blokkade van de A23 op 27 mei. Rui op, blokkeer, doe mee en doe meer!
Noten:
(1) ‘Extinction Rebellion verwacht verdubbeling demonstranten bij zevende A12-blokkade op zaterdag 27 mei om 12:00 uur’, Extinction Rebellion, 29 maart 2023, https://extinctionrebellion.nl/extinction-rebellion-verwacht-verdubbeling-demonstranten-bij-zevende-a12-blokkade-op-zaterdag-27-mei-om-1200-uur/
(2) Kappen met Kolen: https://kappenmetkolen.squarespace.com/
Peter Storm
Reacties uitgeschakeld voor [Artikel Peter Storm]/Rui op en blokkeer, doe mee en doe meer!
Opgeslagen onder Divers
