Оver 80 thousand students from 158 countries – «STUDY IN UKRAINE» presented statistics on foreign students in UKRAINE
12.21.2020
Which specialties and universities are the most popular among foreign students, how many invitations for study have been registered, from which countries the most students come to study at Ukrainian universities – all this was discussed during the online presentation of the state enterprise “Ukrainian State Center for International Education” of the Ministry of Science and Education of Ukraine, today, December 21st, 2020.
“We are very pleased to note the rapid growth in the number of foreign students since 2011. In 2019, we reached a historic high – 80,470 people. This is the result of our joint work with you. And, I hope, by 2025 we will be able to reach the figure of more than 100 thousand “– said the director of the Center Olena Shapovalova.
ZIE OOK ONE WORLD
Buitenlandse studenten in Oekraïne
”Volgens gegevens van de Oekraïense regering waren in 2019 80.470 buitenlandse studenten in het land. Een vijfde komt van het Afrikaanse continent, voornamelijk uit Nigeria, Ghana, Marrokko en Egypte. Oekraïne is populair onder Afrikaanse studenten vanwege de goede technische en medische opleidingen en de relatief lage kosten. Tussen de jaren 50 en 90 hebben 400.000 Afrikanen gestudeerd in de voormalige Sovjet Unie, waar Oekraïne onderdeel van uitmaakte. Nadat Afrikaanse landen bevrijd waren van westerse kolonisatie, bood de communistische Sovjet Unie studiebeurzen aan jonge mensen uit het continent om zo bondgenootschap op te bouwen.”
ONE WORLD
ZWARTE VLUCHTELINGEN IN OEKRAINE: ”MENSEN SCHELDEN ONS UIT”
”De Oekraïense regering heeft de berichten over discriminatie veroordeeld. ,,Afrikanen die op zoek zijn naar evacuatie zijn onze vrienden en moeten gelijke kansen krijgen om veilig terug te keren naar hun thuisland”, schreef de minister van Buitenlandse Zaken Dmytro Koeleba afgelopen woensdag.”
Duizenden buitenlandse studenten uit onder meer Afrika en Azië zitten vast in Oekraïne. Ze komen moeilijk het land uit omdat ze aan hun lot zijn overgelaten of bij de grens worden gediscrimineerd. Jongeren die wél hebben kunnen vluchten, proberen via sociale media en tussenpersonen lotgenoten het land uit te krijgen.
Volgens de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) zijn sinds de Russische invasie bijna 80.000 buitenlanders uit 138 landen in Oekraïne op de vlucht geslagen. Onder hen zijn veel jongeren uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika. In Charkov kwam een Indiase student om door beschietingen.
De buitenlandse studenten proberen net als vele anderen het land te ontvluchten, maar stuitten bij hun pogingen op discriminatie. Sommigen melden dat ze geweerd worden bij schuilkelders, in het openbaar vervoer en bij de grens.
De Nigeriaanse student Alexander Somto Orah (25) vertelt tegen persbureau AP over vreemdelingenhaat en bedreigingen toen hij na een dagenlange reis de grens met Polen wilde oversteken. Volgens hem scheidden Oekraïense grenswachten daar Afrikanen en Indiërs van witte vluchtelingen.
Neerschieten
,,Ze leidden ons naar de Roemeense grens tientallen kilometers verderop”, zegt Orah. ,,Ze vertelden ons dat als we ons toch een weg erdoorheen probeerden te banen, ze ons zouden neerschieten.”
Na protesten werden de studenten alsnog doorgelaten. Orah: ,,We hebben onze hand opgestoken en gezegd dat we studenten zijn en gewoon naar huis willen.”
Hij is nu in Warschau maar gaat geregeld terug naar de grens om andere buitenlanders bij te staan. Veel bezorgde mensen hebben via WhatsApp en Telegram groepen opgezet om buitenlanders Oekraïne uit te helpen, soms door financiële en mentale steun te bieden.
Faith Chemari heeft meer dan vijftig studenten uit Zimbabwe geholpen door busreizen naar Polen te coördineren. In de grensstreek vangen buitenlandse studenten hun uitgeputte landgenoten op. Anderen helpen in Oekraïne vluchtelingen naar hun volgende bestemming. ,,In Odessa verwelkomden onze mensen ons en ze hielpen ons bij de grens met Moldavië”, zegt Elxan Salmanov Ilham, een 28-jarige student uit Azerbeidzjan die Charkov ontvluchtte.
Voedsel en onderdak
Sanusi Salihu uit Nigeria bereikte na een nacht op het treinstation in de West-Oekraïense stad Lviv uiteindelijk buurland Slowakije. Hij kreeg van een inwoner voedsel en onderdak. ,,We zijn met zeven in zijn huis’’, zei Salihu. ,,Hij nam ons net allemaal mee voor de lunch en is erg aardig geweest.” Nu stuurt hij berichten naar lotgenoten in Oekraïne om ze te helpen.
Ojonugwa Zakari (21), een student geneeskunde uit Nigeria, zit samen met honderden andere buitenlanders vast in Soemi, een stad in het noordoosten van Oekraïne die zwaar onder vuur ligt van de Russen. Op hun telefoons krijgen ze tips om te ontsnappen, telefoonnummers van tussenpersonen en richtlijnen voor noodvoorraden en documenten bij controleposten.
De speciale VN-rapporteur voor racisme, Tendayi Achiume, noemde de racistische en xenofobe behandeling eerder deze week ‘levensbedreigend’. De Afrikaanse Unie vindt de ongelijke behandeling van Afrikanen ‘schokkend racistisch’ en in strijd met het internationale recht.
Onze vrienden
De Oekraïense regering heeft de berichten over discriminatie veroordeeld. ,,Afrikanen die op zoek zijn naar evacuatie zijn onze vrienden en moeten gelijke kansen krijgen om veilig terug te keren naar hun thuisland”, schreef de minister van Buitenlandse Zaken Dmytro Koeleba afgelopen woensdag.
Hij deelde op Twitter een noodnummer voor buitenlandse studenten die het land uit willen. Binnen twaalf uur was het telefoonnummer meer dan 21.000 keer geretweet. Een dag later was de telefoonlijn echter onbereikbaar.
Ook de hulp vanuit de thuislanden van de studenten schiet tekort. Zimbabwe verwijst burgers in Oekraïne door naar de ambassade in Duitsland, en Kenia naar de ambassade in Oostenrijk. De landen hebben beloofd de toegang tot consulaire bijstand te vergemakkelijken.
EINDE BERICHT
”“Africans seeking evacuation are our friends and need to have equal opportunities to return to their home countries safely,” Ukrainian Foreign Minister Dmytro Kuleba tweeted Wednesday,. He later shared on Twitter a hotline number established to help African, Asian and other students wishing to leave.”
Kyiv, Mar 6 (AP) Jarred by discriminatory treatment and left to evacuate themselves from Ukraine, people from African, Asian and Latin American countries who succeed in getting out are forming impromptu networks to help thousands of others hoping to flee.
Stepping into the gap was an easy decision for Alexander Somto Orah, 25, a Nigerian student in Ukraine who, like some others, described xenophobia and threats of violence as he approached the border with Poland shortly after Russia’s invasion.
Ukrainian border guards “separated Africans, together with Indians, from the rest and directed us to the Romanian border” scores of miles away, Orah said.
“They told us that if we try to push our way through, they are going to shoot us.” Video shared with The Associated Press shows the confrontation.
United by fear and outrage after days in the freezing weather, the young foreigners started to protest.
“We raised our hands and told them we are students and just want to go home,” Orah said.
Eventually, they were allowed to cross.
Since reaching Poland’s capital, Warsaw, he has returned to the border multiple times to help other foreigners leave Ukraine, drawing on his experience.
Almost 80,000 third-country nationals from 138 countries have fled, the International Organisation for Migration said Friday.
Some have reported being denied access to bomb shelters, transportation and even access to consulates of their countries of origin in neighbouring countries, the UN special rapporteur on contemporary forms of racism, Tendayi Achiume, said Thursday, calling the racist and xenophobic treatment “life-threatening.” The experiences are shaping the grassroots efforts to help others leave.
Ojonugwa Zakari, 21, a medical student from Nigeria, said she and hundreds of other foreigners remain stuck in Sumy, a city in northeastern Ukraine.
As they wake to the sound of shelling, their phones now fill with tips on how to escape: Phone numbers of friendly locals across the border.
Guidance on emergency supplies and what documents to show at checkpoints.
“Basically, the basic war advice,” said Zakari, who’s never been in war before.
She added: “It’s no longer about where people are from. People are just trying to make sure that if you’re a foreigner in Ukraine, you get to safety.” Ukraine’s government has addressed allegations of discrimination against fleeing foreigners amid sharp comments like the one by the African Union continental body, which called dissimilar treatment of Africans “shockingly racist” and in breach of international law.
“Africans seeking evacuation are our friends and need to have equal opportunities to return to their home countries safely,” Ukrainian Foreign Minister Dmytro Kuleba tweeted Wednesday,. He later shared on Twitter a hotline number established to help African, Asian and other students wishing to leave.
Within 12 hours, the phone number had been retweeted more than 21,000 times. The following day, however, the hotline rang unanswered.
Other official statements of aid, even from foreigners’ home countries, have felt remote as well.
Shortly after Russia’s invasion started on February 24, Zimbabwe’s government told its citizens in Ukraine to contact their embassy in Germany, on the other side of Poland.
Kenya’s government suggested its embassy in Austria, similarly far away.
Since then, some countries have announced deals with Ukraine’s neighbors to facilitate the entry of their citizens.
Others are trying to evacuate those who can’t make it out. But the death of an Indian student in Russian shelling in Kharkiv, Ukraine’s second-largest city, created new urgency.
Worried students and others have created WhatsApp and Telegram messaging groups for Africans, Brazilians and other populations with large numbers trying to leave. Some platforms offer financial or even mental health assistance.
Faith Chemari said she has helped over 50 Zimbabwean students by coordinating their bus travel toward Poland.
”I was putting students in groups, with boys leaving first, so as to give feedback to the rest of the students on whether it was safe,” she said.
Along Ukraine’s borders, a global community has begun to gather to welcome exhausted countrymen making their way out. Others inside Ukraine assist travelers to the next destination.
“In Odesa, our Azeri people welcomed us and they helped us get to the Moldova border,” said Elxan Salmanov Ilham, a 28-year old student from Azerbaijan who fled Kharkiv.
As support grows, some locals in Ukraine’s neighbouring countries are taking part.
After spending the night at the train station in the western Ukrainian city of Lyiv, Nigerian student Sanusi Salihu urgently needed food and shelter.
He found both from a resident he met shortly after entering Slovakia.
“We are seven in his house,” Salihu said. “He just took us all out for lunch (and) … has been very nice.” Now, Salihu, too, does what he can from his new position of safety, messaging foreigners still in Ukraine.(AP) RUP RUP RUP
EINDE ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor Noten 46 t/m 48/Oekraine
”De angst voor vluchtelingen was een van de drijfveren voor Polen om op de PiS te stemmen, of actief te worden bij een van Polens vele rechtse burgerbewegingen. Die angst wordt niet alleen door politici, maar vooral ook door delen van de Poolse media aangewakkerd, die de afgelopen jaren elke aanslag in West-Europa breed hebben uitgemeten.”
….
….
”‘De houding ten opzichte van vluchtelingen is binnen een paar jaar compleet omgeslagen’, meent Agnieszka Kunicka, directrice van de ngo Refugee.pl in Warschau. ‘Tegenwoordig zijn veel Polen bang voor immigranten, omdat hen constant wordt verteld dat vluchtelingen terroristen zijn en ellende brengen. Ik ben het daar niet mee eens, maar ik begrijp hoe het werkt. De meeste Polen hebben nog nooit een vluchteling gezien. Als je dan constant negatieve verhalen hoort en je weet niet hoe media werken, dan ga je die berichten na een tijdje geloven.’
Inderdaad blijkt uit onderzoek dat in 2015 nog zo’n 72 procent van de Polen vóór de opvang van vluchtelingen was. Een jaar later was dit gedaald naar 33 procent. De anti-vluchtelingenpolitiek van de Poolse regering voelen ngo’s als Refugee.pl duidelijk, zegt Kunicka. ‘Tot afgelopen december kregen we subsidie om regelmatig de Poolse asielzoekerscentra te bezoeken, maar dat geld gaat tegenwoordig naar grensbewaking en de integratie van Polen die ooit door de Russen naar Centraal-Azië zijn verbannen en nu zijn teruggekeerd”
Polen dankt zijn economische groei voor een groot deel aan arbeidsmigranten uit Oekraïne. Maar de spanningen lopen soms hoog op. ‘Sommige Polen zeggen dat de Oekraïners hun werk afnemen, maar er is genoeg werk voor iedereen.’
In het centrum van Warschau staat op het Europaplein een glinsterende kantoortoren, bekleed met blauw spiegelglas. Frontex, staat op een onopvallend bordje bij de ingang. Frontex is het agentschap van de Europese Unie dat mede verantwoordelijk is voor de bewaking van de Europese buitengrenzen. Is die keuze van vestigingsplaats een ironische speling van het lot? Polen is volgens Eurostat het land met de meest homogene bevolking van alle lidstaten van de Europese Unie. In 2017 was slechts 1,7 procent van de bevolking in het buitenland geboren. Ter vergelijking: in Nederland was dat 12,5 procent, in België 16,5 procent.
Wie van een blanke wereld houdt, moet naar Polen komen. Dit land is waarschijnlijk daadwerkelijk het meest blanke land van Europa, en het lijkt erop dat dat nog wel een tijdje zo zal blijven. De meeste landen in Oost-Europa kennen weinig immigranten, maar in landen als Tsjechië, Slowakije en Hongarije maken de Roma rond de tien procent van de bevolking uit, terwijl deze bevolkingsgroep in Polen klein is.
De huidige situatie was niet altijd zo. In haar vroegere, grotere versie was Polen een multiculturele staat, waarin ongeveer eenderde van de bevolking van niet-Poolse afkomst was. Vandaag de dag is het straatbeeld bijna compleet blank, op wat Vietnamezen en Tsjetsjenen na. Ze zijn er dus niet, maar de angst voor hen is des te groter: vluchtelingen in Polen.
Terwijl veel landen in West-Europa de afgelopen jaren honderdduizenden mensen uit Syrië, Afghanistan, het Midden-Oosten en Afrika opnamen, weigert Polen net als de meeste andere Oost-Europese landen om vluchtelingen op te nemen, ook al nam het Europees Parlement in 2015 een motie aan om 160.000 vluchtelingen uit Griekenland en Italië over de andere deelstaten te verdelen. Dit betekende dat Polen 6200 vluchtelingen had moeten opnemen. Hoewel de vorige regeringspartij PO in eerste instantie aangaf hiermee akkoord te gaan, oordeelde de PiS na de gewonnen parlementsverkiezingen van oktober 2015 compleet anders. ‘We nemen er niet één’, meldde de voormalige premier Beata Szydło ferm. Sindsdien is er niets aan dat standpunt van de Poolse regering veranderd.
De angst voor vluchtelingen was een van de drijfveren voor Polen om op de PiS te stemmen, of actief te worden bij een van Polens vele rechtse burgerbewegingen. Die angst wordt niet alleen door politici, maar vooral ook door delen van de Poolse media aangewakkerd, die de afgelopen jaren elke aanslag in West-Europa breed hebben uitgemeten. Begin 2016 verscheen het populaire weekblad wSieci met een cover waarop een blonde vrouw, gehuld in de Europese vlag, van verschillende kanten door donkere, behaarde armen wordt gepakt. De titel bij het verhaal: ‘De islamitische verkrachting van Europa’.
‘De houding ten opzichte van vluchtelingen is binnen een paar jaar compleet omgeslagen’, meent Agnieszka Kunicka, directrice van de ngo Refugee.pl in Warschau. ‘Tegenwoordig zijn veel Polen bang voor immigranten, omdat hen constant wordt verteld dat vluchtelingen terroristen zijn en ellende brengen. Ik ben het daar niet mee eens, maar ik begrijp hoe het werkt. De meeste Polen hebben nog nooit een vluchteling gezien. Als je dan constant negatieve verhalen hoort en je weet niet hoe media werken, dan ga je die berichten na een tijdje geloven.’
Inderdaad blijkt uit onderzoek dat in 2015 nog zo’n 72 procent van de Polen vóór de opvang van vluchtelingen was. Een jaar later was dit gedaald naar 33 procent. De anti-vluchtelingenpolitiek van de Poolse regering voelen ngo’s als Refugee.pl duidelijk, zegt Kunicka. ‘Tot afgelopen december kregen we subsidie om regelmatig de Poolse asielzoekerscentra te bezoeken, maar dat geld gaat tegenwoordig naar grensbewaking en de integratie van Polen die ooit door de Russen naar Centraal-Azië zijn verbannen en nu zijn teruggekeerd. We hadden in meerdere asielzoekerscentra psychologen, gynaecologen, sociaal werkers en kleuterleiders aan het werk, maar ze moesten bijna allemaal stoppen. We kunnen ze niet meer betalen. We hadden ook goede advocaten, die zes, zeven talen spreken. Veel asielzoekers hebben echt hulp nodig: sommigen zijn geestelijk ziek, sommigen hebben helemaal niets, nog geen kleding als ze aankomen. Soms komen Afrikaanse vrouwen naar ons toe, die meermaals verkracht zijn. Die mensen kunnen we toch niet zomaar in de steek laten!’
Die nieuwe grensbewakers werken bijvoorbeeld in Terespol, aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland. Op die plek komen veel Tsjetsjeense vluchtelingen aan. Recentelijk zijn daar ook mensen uit Centraal-Azië bij gekomen, vooral uit Tadzjikistan. De machthebber daar stelt de moslimpartij in zijn land met de IS gelijk, waardoor veel moslims zich vervolgd voelen en vluchten. De meeste Tsjetsjenen komen met de trein vanuit de Wit-Russische hoofdstad Minsk naar Brześć. Ze proberen dan de grens over te steken naar Terespol, waar ze asiel aanvragen. Kunicka: ‘Daar worden ze vaak tegen de regels van het vreemdelingenrecht in gewoon weer teruggestuurd. Soms weten de Tsjetsjenen ook niet dat ze wel echt asiel moeten aanvragen. Elke dag komen er zo’n vierhonderd mensen met de trein aan. Met de ombudsman proberen we te monitoren hoe de asielzoekers aan de grens worden behandeld, maar daarbij worden we tegengewerkt. De procedures om asiel aan te vragen zijn niet duidelijk. De vluchtelingen krijgen ook geen advocaat. Ik weet van gevallen waar mensen twintig, dertig keer hebben geprobeerd om Polen binnen te komen.’
Polen kent vandaag de dag tien asielzoekerscentra, verspreid over het hele land. Hier wonen in totaal zo’n 1500 asielzoekers, in afwachting van een besluit over hun asielprocedure. Daarnaast zijn er twee gesloten centra nabij Kostrzyn en Rzeszów, waar uitgeprocedeerde asielzoekers op hun uitzetting wachten. De meeste centra liggen ver weg van de bewoonde wereld, in bossen, afgescheiden van de Poolse samenleving. De verbindingen met de bewoonde wereld zijn vaak abominabel slecht. Niet zelden zijn de asielzoekerscentra gehuisvest in voormalige legerbases.
Zo’n vijftig kilometer ten zuidoosten van Warschau bevindt zich een van de asielzoekerscentra, nabij het gehucht Linin. Wie het centrum wil bezoeken, dient eerst toestemming van het ministerie van Binnenlandse Zaken te krijgen. Op een ochtend neem ik vanaf metrostation Wilanowska een smoezelige bus richting Linin. Door de smerige ruiten zie ik een grauw landschap van buitenwijken, eindeloze flats, optrekkende vrachtwagens en reclameborden aan me voorbijtrekken. Daarna volgen kleinere plaatsen, maar ook hier is het land overal bebouwd. Reclameborden voor metalen daken, voor badkuipen, voor rolluiken.
Na een uurtje rijden we door Góra Kalwaria, een stadje van zo’n vijfduizend inwoners. De inmiddels bijna lege bus raast over een regionale weg richting het zuiden, totdat de chauffeur zegt dat het tijd is uit te stappen, bij een bushalte aan de rand van een bos. Vrachtwagens denderen langs, ik moet oppassen dat ik in de opgevroren sneeuw niet de weg op glibber. Dan komt een afslag, een eenzame bosweg in. Hier staat een blauw-wit bord, dat naar het ‘centrum voor buitenlanders’ in Linin verwijst.
De weg door het naaldbos is verlaten. Na twintig minuten verschijnt uit het niets een woonwijkje, bestaande uit naargeestige communistische flatblokken. Nog iets verderop wijzen rood-witte metalen bordjes de weg naar een fantasieloos receptiegebouw. Een bewaker strooit zand op de gladde oprit. Ik ben in het asielzoekerscentrum Linin.
Binnen ontvangt in een raamloze receptieruimte Małgorzata Kwaśniewska me, van opleiding econoom, in de praktijk organisatietalent in een van Polens asielzoekerscentra. Aan de wand hangt een plattegrond van de budynki hotelowe (hotelgebouwen), met in groen, blauw en rood keurig aangegeven welke asielzoekers in welke kamers wonen. ‘Momenteel hebben we 96 asielzoekers hier. Het zijn er nu wat minder dan normaal, omdat we een flatgebouw aan het opknappen zijn.’
Misschien zijn het er ook wat minder vanwege de restrictieve politiek van de huidige regering? Daar doet Kwaśniewska geen uitspraak over. Van de 96 asielzoekers is de overgrote meerderheid Tsjetsjeen, vertelt ze, verder zijn er nog een paar Oekraïners en Tadzjieken. Ze komen via de grens met Wit-Rusland, maar een deel komt ook uit Frankrijk en Duitsland, asielzoekers die via de Dublin-regelingen zijn teruggestuurd.
Linin is een open asielzoekerscentrum. De bewoners wachten hier op een beslissing of ze wel of niet in Polen kunnen blijven. De bedoeling is dat dat maximaal een half jaar duurt, maar vaak is dat veel langer. Wanneer ze een positief antwoord krijgen, hebben ze nog twee maanden om een woning te vinden. Ook tijdens het afwachten mogen ze al elders een woning nemen. De Oekraïners lukt dat regelmatig. Ze staan qua cultuur redelijk dicht bij de Polen, leren de taal snel en hebben meestal niet zulke grote gezinnen. De hoofdzakelijk islamitische Tsjetsjenen met veel kinderen hebben het moeilijker om ergens in Warschau een flatje te bemachtigen. De meeste Polen willen niet aan vluchtelingen verhuren.
Veel asielzoekers krijgen na een tijdje toestemming een baan te zoeken en vinden dan ook daadwerkelijk werk, bijvoorbeeld in de bewaking in supermarkten. Kwaśniewska: ‘Dat is niet moeilijk, overal worden mensen gezocht, ook in Góra Kalwaria hier vlakbij.’
‘De Tsjetsjenen hier zijn erg agressief, de kinderen willen steeds vechten. Ik heb laatst zelfs een volwassen man moeten neerslaan’
Kwaśniewska neemt me mee over het terrein. De gemeenschappelijke ruimtes op het complex zien er prima uit: een sportzaal, een fitnessruimte, buiten sportvelden, binnen een gebedsruimte met tapijten op de grond. Er is een crèche en een school, waar deze dag niet veel kinderen te zien zijn, omdat de meesten toevallig vandaag op een uitstapje naar Warschau zijn. Voor de vrouwen zijn er manicureruimtes, een naaiatelier en een kapsalon, maar die zijn alle gesloten. ‘Helaas is er nauwelijks nog geld voor zulke projecten’, zegt Kwaśniewska. ‘De projecten werden door de ngo’s uitgevoerd, maar ze kunnen hun personeel niet meer betalen.’ Ook de psychologe heeft minder uren dan voorheen. De arts is er nog wel. Kwaśniewska toont me de mensa. De bewoners krijgen etensbonnen. Ze mogen het terrein ook verlaten, maar dan voor maximaal 48 uur.
In de geel geschilderde gangen lopen besnorde mannen in leren jasjes en sloffen vrouwen in lange jurken voorbij. Niemand wil met me praten. Uiteindelijk ontmoet ik Timur. Hij komt uit Oekraïne, uit de buurt van Charkov in het oosten van het land. Timur is een magere, goed getrainde jongen van zestien. Hij nodigt me uit in zijn kamer. Zijn jongere broertje van zes komt de kamer binnen met een houten speelgoedmachinegeweer. Zijn moeder loopt zenuwachtig rond. Sinds acht maanden zijn ze nu hier. Daarvoor waren ze meer dan een jaar in Duitsland, het land waar ze ook hun toekomst zagen.
‘We komen uit Oekraïne, maar mijn vader heeft de Armeense nationaliteit’, vertelt Timur. ‘Om het nog ingewikkelder te maken: mijn vader is Jezidi. Hij ziet er ook wat donkerder uit dan de meeste Oekraïners. Hij werd vaak lastiggevallen, ook door de lokale politie. Ze beschuldigden hem ervan dat hij een islamist was, hij werd vaak opgepakt. We moesten hem steeds vrijkopen. Uiteindelijk hebben we voor 1500 euro bustickets en een nagemaakte verblijfsvergunning in Duitsland gekocht. We wilden naar de zuster van mijn vader, die al sinds twintig jaar in Ahaus woont, dicht bij de Nederlandse grens. Onze buschauffeur nam alle paspoorten in aan het begin van de reis, dat was beter, zei hij. Hij zou ook de visa voor Duitsland regelen. Uiteindelijk zijn we in Duitsland aangekomen, maar daar bleek dat we een Pools stempel in ons paspoort hadden staan! We konden eerst in Duitsland blijven, in een asielzoekerscentrum in Schweinfurt, daarna hadden we zelfs een tijdlang ons eigen huis. Ik ging gewoon naar school, had Duitse vrienden, zat ook op boksen. Ik was graag daar gebleven, maar na een jaar kwam de politie, die heeft ons volgens de Europese Dublin-wetgeving naar Polen teruggestuurd, het land waar we de EU als eerste zijn binnengekomen.’
Timurs moeder maakt een energieke indruk, maar naar eigen zeggen lijdt ze aan schizofrenie. Ze gaat elke week naar de dokter. In Duitsland verbleef ze zelfs twee maanden in het ziekenhuis. Ze maakt zich grote zorgen over de toekomst. Naar Oekraïne wil ze absoluut niet terug. Het gezin heeft al een afwijzing van hun asielaanvraag in Polen gekregen, maar ze zijn in hoger beroep gegaan. ‘We hebben nog wel een huis in de buurt van Charkov, maar wat moeten we daar? We wonen daar honderd kilometer van de gevechtszone! Het leven is er peperduur, er vliegen constant vliegtuigen over, het oorlogsmaterieel rijdt bij ons voor de deur langs. En de politie probeert mijn man als separatist af te stempelen. Dat betekent hetzelfde als terrorist, hij is in groot gevaar, als we weer terug moeten.’
Het liefst zou ze weer naar Duitsland willen, maar dat lijkt uitgesloten. Timur zou ook vrede hebben met een verder verblijf in Polen. ‘Ik wil gewoon zekerheid, en een huis, een eigen plek om te wonen. Verder niets.’
Het gezin heeft in Linin twee kamers ter beschikking; de zestienjarige slaapt in een stapelbed boven het echtelijk bed. Om zijn tijd te doden, doet hij ook hier veel aan boksen. ‘De Tsjetsjenen hier zijn erg agressief, de kinderen willen steeds vechten. Ik heb laatst zelfs een volwassen man moeten neerslaan. Daarna kwam de politie. De Tsjetsjenen vechten ook gerust met z’n tienen tegen één andere persoon.’
Hoewel de Tsjetsjenen het overgrote deel van de bewoners uitmaken, is niemand van hen bereid om met mij te praten. Ze blijven onder elkaar, en zijn ook niet geliefd bij anderen, volgens Timur. ‘De Poolse schoolkinderen gaan gewoon met mij om, maar niet met de Tsjetsjenen.’
De enige andere persoon op het complex die ik te spreken krijg is Hafez, een Jehova’s getuige uit Azerbeidzjan. Ook hij woont al sinds anderhalf jaar in Polen. Voor hem geldt hetzelfde verhaal: hij had een kennis in Duitsland, wilde er met zijn gezin naartoe, maar werd vanwege het Dublin-akkoord en het Poolse stempel in zijn pas naar Polen teruggestuurd. ‘Ik zou hier willen blijven, in Polen is het rustig’, vertelt de zachtaardige gezinsvader.
In Azerbeidzjan werkte hij als onderzoeker aan de universiteit. Maar ook hij kreeg problemen met de regering; waar het precies om ging, wil hij me niet vertellen. ‘Het is beter dat ik niet veel vertel. Iedereen kent iedereen, en de politici in Azerbeidzjan zijn corrupt. Als je het met ze aan de stok krijgt, wordt het zeer gevaarlijk.’
Hafez heeft als een van de weinige bewoners van het asielzoekerscentrum een eigen auto. Hij wil me terug naar Warschau brengen; hij moet sowieso die kant op. Terwijl een kennis van hem, een zwaar gesluierde Tsjetsjeense, met haar dochtertje achterin stapt, vertelt Hafez over de stemming onder de Poolse inwoners van Góra Kalwaria, het dichtstbijzijnde stadje. Ze willen het liefst dat het asielzoekerscentrum gesloten wordt. ‘Afgelopen zomer hebben ze meer dan tweeduizend handtekeningen voor de sluiting van het centrum verzameld. Ze houden niet van ons, vooral niet van de Tsjetsjenen.’ >
Stemmingmakerij werkt erg goed wanneer het om angsten voor buitenlanders gaat, vertelt Gagik Grigryan me een dag later. Grigryan is een Georgiër die al jarenlang in Polen woont, en zich voor de rechten van vluchtelingen inzet. ‘Politici versterken de angsten van de bevolking. Ze denken alleen op korte termijn. Ik vind dat onverantwoordelijk.’
Grigryan ziet er met zijn goed verzorgde, gitzwarte baard en bleke huid een beetje uit als Conchita Wurst. De jongeman kwam vijf jaar geleden uit Georgië naar Polen en werkt sinds enkele jaren voor Ocalenie, de grootste ngo in Polen die zich met migranten bezighoudt. Het bureau van Ocalenie bevindt zich in het centrum van Warschau, op een binnenhof achter grote winkelpanden. In de kantoorruimtes praten medewerkers met mensen uit de voormalige Sovjet-Unie. Zuid-Amerikanen vragen in het Pools waar de taalcursus begint. In een boekenkast staan cd’s met bouwvakkerstermen in het Tsjetsjeens, Russisch, Engels en Pools. Grigryan: ‘We werken met gedocumenteerde en ongedocumenteerde migranten. Iedereen, behalve EU-burgers, kan bij ons gratis taalonderwijs volgen. De meeste lessen worden door vrijwilligers gegeven.’
Ocalenie kan haar werk nog uitvoeren, maar sinds er een nieuwe regering aan de macht is, is er wel het een en ander veranderd. ‘Tot 2015 kregen we Europees subsidiegeld, dat eerst aan het ministerie werd uitbetaald, waarna we daar subsidieaanvragen moesten indienen. Inmiddels liggen de prioriteiten anders. Bovendien is het administratief enorm ingewikkeld om dat geld te ontvangen. We proberen daarom nu meer geld via privédonaties te werven.’
Hoewel Grigryan persoonlijk nog geen fysiek geweld heeft ervaren, voelt hij zich niet veilig in de binnenstad van Warschau. ‘Ik merk de agressiviteit, ik word regelmatig uitgescholden. Dat is de afgelopen jaren duidelijk meer geworden. Vaak door dronken jongeren. Dresiarze noemen we ze, trainingspakdragers. Het gebeurt soms gewoon overdag. Niemand kent mijn taal, dus als ik in de bus met vrienden Georgisch praat, vinden mensen dat bedreigend. Soms denken ze dat het Arabisch is. Ik merk ook dat mensen in de bus niet naast me willen zitten. Sommige mensen zijn echt bang voor me, denken dat ik een bom in mijn rugzak heb. Mijn huidskleur is vrij licht, maar het zal door mijn baard komen. Daarom probeer ik mijn snor zo veel mogelijk als een hipster te dragen, haha.’
Volgens Grigryan is het aantal gewelddaden tegen buitenlanders en vluchtelingen meer dan verdubbeld, sinds de PiS-regering aan de macht is – dit blijkt ook uit statistieken van meerdere ngo’s, die de situatie monitoren. ‘Een paar weken geleden nog werd er een brandaanslag gepleegd op een van de drie moskeeën in Warschau.’
‘Ik heb hier meer vrienden. Ik kan hier projecten beginnen, subsidies aanvragen, alles functioneert. Waarom lukt dat in Oekraïne niet?’
Adam Bodnar, de Poolse ombudsman, waarschuwt al jaren voor de toenemende haat jegens moslims in Polen en roept de regering op hier actie tegen te ondernemen. In plaats daarvan is hij inmiddels door de neofascistische groepering ONR (Obóz Narodowo-Radykalny, het Radicaal-Nationale Kamp) wegens smaad aangeklaagd. Het liefst zou ook de PiS de kritische ombudsman kwijt zijn.
Vaak zijn in Polen de nationaal-conservatieve PiS en de katholieke kerk het roerend met elkaar eens, maar dat geldt niet altijd. De liberale bisschop Tadeusz Pieronek bijvoorbeeld zei afgelopen jaar dat de opname van een paar honderd vluchtelingen geen probleem zou moeten zijn voor Polen. ‘Geen vluchtelingen opnemen betekent praktisch hetzelfde als het opgeven een christen te zijn’, zei hij. ‘Ik schaam me voor de mensen die hun plicht niet willen doen, niet alleen als christen, maar ook als mens.’
Een van de argumenten die de PiS aanvoert om geen moslimvluchtelingen op te nemen, is de stroom Oekraïners die de afgelopen jaren naar Polen is gekomen. Niemand weet precies hoeveel het er zijn, maar algemeen wordt aangenomen dat al meer dan één, misschien wel twee miljoen Oekraïners in Polen wonen. ‘De opvang van de Oekraïners is de Poolse bijdrage aan het Europese vluchtelingenvraagstuk’, zei de Poolse premier Morawiecki daarover in 2018 tegen het Duitse weekblad Der Spiegel.
De Oekraïners in Polen zijn echter geen oorlogsvluchtelingen, maar zijn bijna zonder uitzondering op zoek naar werk naar Polen gekomen. De cijfers bevestigen dit: slechts enkele dozijnen Oekraïners krijgen per jaar de vluchtelingenstatus. De rest werkt als schoonmaker, in de bouw, de horeca, de verpleging of de IT-sector.
Dat wil echter niet zeggen dat de migratie naar Polen niets met de burgeroorlog in het oosten van Oekraïne te maken heeft, volgens Larysa Vitshkaya. Ze kwam in juni 2015 met haar man vanuit Kiev naar Warschau. Haar dochter studeerde hier al en werkte inmiddels bij een groot farmaceutisch bedrijf als programmeur. In Kiev ging het niet meer. ‘Mijn man had verschillende banen gehad, maar werd steeds weer ontslagen, de laatste keer omdat hij bij een bedrijf werkte dat verpakkingen maakte die door bedrijven in Loehansk in het oosten werden afgenomen. Sinds de burgeroorlog lag de verkoop bijna compleet stil.’
Zelf werkte Vitshkaya als lerares, maar de lonen waren erg laag, de prijzen stegen, de economische situatie was rampzalig. ‘Toen hebben we besloten om dichter bij onze dochter te gaan wonen. Onze flat in Kiev hebben we nog wel, maar we hebben hem onderverhuurd aan familie die uit Loehansk is gevlucht. In Warschau hebben we eerst bij mijn dochter gewoond. Toen we hier naartoe kwamen, hadden we nog geen werk, maar we hadden goede hoop dat het zou lukken, omdat in Oekraïne bekend is dat veel landgenoten hier werk vinden.’
Zo liep het ook. Vitshkaya stuurde haar cv naar allerlei bedrijven en nam in het begin elk werk aan dat ze kon krijgen. Haar man werkte als hulpje in een restaurant, zelf begon ze als schoonmaakster. Stap voor stap kwam ze verder. ‘Ik kende hier nauwelijks Oekraïners, dus heb ik via Facebook mensen opgeroepen om een praatgroepje te beginnen. Dat werkte. Met een van de vrouwen, ze kwam uit de Krim, raakte ik bevriend en met haar besloot ik begin 2016 een zaterdagschool voor Oekraïense kinderen op te richten. Elke zaterdag geven we nu les. Dat gaat heel goed. We werken voorlopig als vrijwilligers, de ouders doen donaties. We hebben inmiddels zo’n twintig leerlingen, de interesse is groot, we denken erover na om uit te breiden. We zijn nu ook in contact met het Oekraïense ministerie van Onderwijs, dat ons materiaal heeft gegeven. Een vergelijkbare school was er nog niet in Warschau.’
Vitshkaya deed de afgelopen vijf maanden ook onderzoek voor de Universiteit van Warschau naar de Oekraïners in Polen. Volgens haar is deze groep in twee categorieën op te delen. ‘Je hebt de Oekraïners die hier tijdelijk naartoe komen, allerlei baantjes aannemen, niet al te veel vragen stellen en die snel weer terug willen. Ze werken heel hard, tien tot twaalf uur per dag. Er is ook nog een tweede groep, die in Polen haar toekomst ziet, hier een bedrijf wil opzetten, hier wil integreren.’
De eerste groep wordt steeds zelfbewuster. ‘Je ziet dat steeds meer Oekraïners niet meer illegaal willen werken, dat ze hun rechten kennen, een arbeidscontract willen, niet meer voor acht złoty per uur gaan werken, beter onderhandelen. De sociale media spelen hierbij ook een rol, mensen vertellen elkaar onderling hoe de regels zijn in Polen. En werkgevers die de Oekraïners slecht behandelen, worden met naam en foto op het internet gezet. Daarna wil niemand meer voor hen werken.’ Veel Oekraïners komen ook naar Polen, of naar ‘Europa’, zoals ze het noemt, om eerste ervaringen in de EU op te doen. Mocht het in Polen niet goed genoeg zijn, dan kunnen ze altijd verder reizen naar andere landen. Polen als stepping stone. In Polen verdienen ze drie euro per uur, in andere landen vijf tot zeven euro.
Volgens Vitshkaya houdt de stroom van Oekraïners die naar Polen komen onverminderd aan, en zijn er daardoor wel spanningen ontstaan. ‘Sommige Polen zeggen dat de Oekraïners de Polen hun werk afnemen, maar dat klopt niet, er is genoeg werk voor iedereen.’
Hoewel Oekraïne geen deel uitmaakt van de EU is het voor de inwoners van het land relatief eenvoudig een Karta Polaka te krijgen, een werkvergunning voor een half jaar. Deze kan vrij simpel met een half jaar verlengd worden. Door de economische groei in Polen, het vertrek van veel Polen naar andere Europese landen, en de vrijgekomen banen kunnen deze prima door Oekraïners worden ingevuld.
Larysa Vitshkaya is tevreden met haar leven in Warschau. Met haar man heeft ze nu een eigen flat. Hij werkt intussen als programmeur bij Dream Hostels, een keten van Oekraïense hostels in Polen. ‘Ze hebben zelfs een prijs voor hun concept gewonnen’, vertelt ze trots. Zelf heeft ze inmiddels veel contacten en maakt ze graag gebruik van het brede culturele aanbod in Polen. ‘Als ik zou willen, zou ik de hele tijd met Oekraïners kunnen optrekken. We hebben een eigen krant, sociale media, een eigen cultureel centrum, de Ukraiński Dom, Oekraïense winkels. Er bestaat zelfs een heel netwerk van mensen die, op bezoek in Oekraïne, bepaalde producten voor je kunnen meenemen.’
Haar leven is in Polen veelzijdiger geworden. ‘In Oekraïne ging ik alleen maar van mijn huis naar mijn werk en omgekeerd, dat was mijn hele leven. Hier ga ik naar yoga, naar workshops, ik heb hier meer vrienden. Ik kan hier projecten beginnen, subsidies aanvragen, alles functioneert. Waarom lukt dat in Oekraïne niet?’
Inmiddels vraagt een deel van de Poolse werkgevers zich af of er de komende jaren wel genoeg Oekraïners de Poolse arbeidsmarkt op zullen blijven stromen, aangezien ze in de hele EU sinds kort tot negentig dagen visumvrij mogen reizen. Officieel mogen de Oekraïners, anders dan in Polen, nog niet in andere lidstaten werken, maar algemeen wordt het besluit van de EU gezien als een stap in deze richting. Niet alleen Oekraïners zijn – gezien het grote aantal Poolse arbeidskrachten dat naar andere Europese landen is vertrokken – noodzakelijk om de Poolse economie draaiende te houden, ook vele Wit-Russen werken inmiddels in Polen.
De economische groei in Polen lag de afgelopen jaren boven de vier procent, en was alleen mogelijk door de inzet van de Oekraïners en Wit-Russen. De arbeidsmigranten uit het oosten nemen vaak genoegen met een relatief laag loon, wat de inflatie en loonkostenstijging beperkt houdt. Aangezien de Poolse werkloosheid met 6,6 procent inmiddels een all time low heeft bereikt, kan de economie alleen blijven groeien als er voldoende nieuwe arbeidskrachten bij komen. Dat is een hele opgave voor Polen, aangezien de bevolking in een hoog tempo vergrijst. Analisten hebben uitgerekend dat de komende drie decennia maar liefst vijf miljoen arbeidskrachten vervangen moeten worden. Momenteel werken van de Poolse bevolking (38 miljoen mensen) slechts zo’n zestien miljoen mensen. Om het tekort aan arbeidskrachten op te vullen, denkt de regering inmiddels over creatieve oplossingen na, zoals het naar Polen halen van Filipijnen. Deze katholieke Aziaten zouden cultureel goed bij Polen aansluiten. Voorlopig echter worden verreweg de meeste vrijkomende banen ingevuld door Oekraïners.
Een van hen is Anna Shevchenko, een psychologe van begin dertig, afkomstig uit Centraal-Oekraïne. Shevchenko kwam naar Warschau omdat ze in Kiev rechten had gestudeerd, daarna met psychologie verder wilde, maar geen goede mogelijkheden in Oekraïne zag. Shevchenko wil in Polen blijven; ze heeft hier haar Poolse en Oekraïense vrienden. Maar ze voelt zich nog wel altijd Oekraïense. Daarom heeft ze ook geen Pools paspoort. ‘Als ik er wel eentje had, zou ik kunnen stemmen. Maar ik ben geen Poolse. Dus ga ik ook niet demonstreren.’
Eigenlijk vreemd, omdat ze zich wel degelijk over de conservatieve politiek van de Poolse regering opwindt. ‘In Oekraïne kun je in principe abortus laten plegen, in Polen is dat praktisch onmogelijk. De Polen zijn erg religieus, duidelijk meer dan in Oekraïne.’ Ook Shevchenko meent dat veel Polen een negatief beeld van de Oekraïners hebben. ‘Ik hoor het om me heen als ik in de metro of in de bus zit. En dat terwijl de meeste Oekraïners harde werkers zijn.’
Als ze Polen en Oekraïners moet vergelijken, dan zijn Oekraïners wat flexibeler en vrijer, zegt Shevchenko. ‘In Polen draait alles om God, de Polen zijn erg religieus. In Oekraïne maakt het niet uit met wie je getrouwd bent, en ook niet waar je partner vandaan komt. In Polen is dat anders. Tja, we zijn buurlanden, veel dingen lijken op elkaar. We zijn beide Slavische volken, spreken talen die erg op elkaar lijken, maar deels zijn we dus ook anders.’
In het algemeen voelt Shevchenko zich thuis in Polen; hier ziet ze haar toekomst. ‘Ik ben bezorgd over de politieke ontwikkelingen in Polen, de neiging tot autoriteit. Ik herken het uit Oekraïne, het parlement dat zonder consultatie in de nacht er nog snel een wet doorheen jaagt. Dat baart me zorgen, ik ben bang dat Polen steeds meer zoals Oekraïne wordt.’
Dit is een enigszins ingekort en bewerkt hoofdstuk van het boek Polen, geen land voor vegetariërs en fietsers van Jeroen Kuiper, dat deze week verschijnt bij uitgeverij Dato
EINDE ARTIKEL
Klaus merkt wel dat niet alle Polen meegaan in die beweging. Sommigen blijven met argwaan kijken naar niet-Oekraïense vluchtelingen uit Oekraïne. “Op het busstation in Warschau zien we al dat bepaalde vrijwilligers weigeren zwarte mensen te vervoeren. Ze maken onderscheid tussen ‘echte’ en ‘neppe’ vluchtelingen
ONE WORLD
ZWARTE VLUCHTELINGEN IN OEKRAINE: ”MENSEN SCHELDEN ONS UIT”
A Syrian man is beaten on the streets of Warsaw. A black child is expelled from a playground in a town in south-east Poland. Volunteers form patrol groups to guard against possible illegal immigrants in the central city of Lodz. Poland’s Never Again Association, which tracks racist and xenophobic incidents in the country, used to record between five and 10 such events each week. For the past year, they say they have been reaching that level daily. “Recently we have had problems keeping up with gathering and registering all the information that we get because there is so much of it,” said Rafal Pankowski, its co-founder. While official statistics from 2016 are not yet available, Mr Pankowski says he has seen a substantial increase from last year when, according to government data, 962 hate crimes were investigated in Poland, 38 per cent more than in 2014. Poland’s battle with a rise in hate crimes comes as Polish immigrants face increased attacks in the UK since its vote to leave the EU. Rights groups say the rise in attacks in the country reflects an increase in Islamophobia that shows no sign of abating. Muslims were the group most targeted by hate speech in Poland in 2015, replacing LGBT and Roma communities as the country’s most affected minority. “This aggression mainly affects people with different looks, those who have different skin colour,” said Tomasz Miśkiewicz of Poland’s Muslim Religious Association. Mr Miśkiewicz believes that Europe’s “migration problem” has inflamed attitudes and called for Polish children to be better educated about cultural differences. Poland’s 20,000 Muslims account for about 0.05 per cent of a population that is overwhelmingly Catholic and the EU’s most homogenous. While neighbouring Germany has seen a big influx of Muslim refugees, Poland accepted only 206 from Syria last year, and has rejected an EU plan to play a role in resettling migrants across the bloc.
Nevertheless, Polish political rhetoric increasingly depicts a society threatened, a theme common to other countries in central and eastern Europe. Nationalist and populist politicians have told citizens that their safety, security and identity are endangered by immigrants. Jaroslaw Kaczynski, leader of the ruling conservative Law and Justice party and the country’s most powerful politician warned before last year’s elections that immigrants could bring “parasites . . . and diseases” to Poland. That has led some human rights groups to suggest political rhetoric is partly to blame for the increased violence. “Everything started with the electoral campaign,” said Adam Bodnar, Poland’s commissioner for human rights, an office independent from the government, referring to last year’s parliamentary elections. “At that time those were not only [political] statements but also demonstrations, hate speech, increase of hate in the internet . . . It became simply enormous.” Andrzej Duda, the Polish president, in July used the commemoration of the Kielce Pogrom, an outbreak of violence against Poland’s Jewish community in 1946, to say that in Poland “there is no place for any kind of prejudice, no place for racism, xenophobia, anti-Semitism”. At the same time, Mr Kaczynski warned that accepting Muslim refugees would “threaten Poland’s security”, while Zbigniew Ziobro, the country’s justice minister, has said the ruling party is the only defence against “Islamic districts in Poland.”
The government has closed down the country’s Council Against Racial Discrimination, xenophobia and Intolerance, withdrawn a textbook issued to police for the past decade to differentiate between normal crimes and hate crimes, and passed anti-terror legislation that allows it to spy on foreign nationals and detain them without court approval – all in the past six months. The moves have drawn attention from abroad. Before Pope Francis’s visit to the country in July, a Vatican statement criticised “an artificially created fear of Muslims” in Poland. “Unfortunately these fears are fuelled by some political parties, and inappropriate statements made by politicians,” said Pawel Rytel-Andrianik, a spokesman for Polish bishops. Mr Pankowski agrees. “A correlation is very clear . . . between what we can call hate speech of the political class and those assaults,” he said. “It creates certain social climate, certain ambience, and certain legitimisation of xenophobic behaviour.”
Poland’s presidential election was administered professionally despite challenges created by the coronavirus pandemic, but the campaign was marred by intolerant rhetoric and bias from public media, says the Organization for Security and Co-operation in Europe (OSCE).
The OSCE’s election observers, whose findings were published today, also raised concern at the manner and haste with which the legislation enabling the election to take place was passed.
Incumbent president Andrzej Duda won yesterday’s first round of voting, but failed to secure the majority of votes needed for an outright victory. He will therefore head into a run-off vote against second-placed rival Rafał Trzaskowski on 12 July.
“We saw a first round that was professionally run even in these challenging times and in a sharply polarised political environment,” said Thomas Boserup, head of the special election assessment mission at the OSCE’s Office for Democratic Institutions and Human Rights (ODIHR).
The ODIHR noted that all official deadlines had been met, and that staff and voters in polling stations had consistently followed guidelines to use protective equipment.
However, it also noted that the electoral “campaign was characterised by intolerant rhetoric and a public broadcaster that failed in its duty to offer balanced and impartial coverage”.
“Instead, it acted as a campaign vehicle for the incumbent and frequently portrayed his main challenger as a threat to Polish values and national interests,” said ODIHR in its report. “Some of the reporting was charged with xenophobic and antisemitic undertones.”
The OSCE raised similar concerns about Poland’s public broadcasters after October’s parliamentary election, saying that a “lack of impartiality…undermined voters’ ability to make an informed choice…[and] amplified the advantage of the ruling party”.
Poland’s main state television station, TVP, is used by the ruling party to promote the government’s narrative and to attack its opponents. During the campaign, the main opposition candidate, Rafał Trzaskowski, sued TVP for its news reports about him.
The channel sought to portray Trzaskowski as working on behalf of a “powerful foreign lobby” linked to George Soros and the Bilderberg group, which TVP said was responsible for bringing Muslim immigrants to Europe. It also suggested that he wanted to allow Jews to “rob” Poland of “200 billion zloty” in restitution claims.
ODIHR noted that Duda himself had used “inflammatory language…with instances of xenophobic and homophobic rhetoric”. During the final stages of the campaign, Duda made a series of attacks on “LGBT ideology”, which he suggested was more dangerous than communism.
“It’s clear that emotions are running high, but intolerance or media bias can never be part of a truly vibrant democracy,” said Boserup, whose organisation noted that Trzaskowski’s campaign too had used “negative tactics”, thereby “further polarising an already confrontational environment”.
In its report, ODIHR also expressed concern that legislation regulating the election had been “adopted in haste and without adequate public debate, at odds with the commitments made by all countries of the OSCE region”.
After the originally scheduled 10 May election was abandoned, legislation was quickly pushed through to enable a new election on 28 June. The nature and timing of the changes, as well as the manner in which they were passed and implemented, have led to concerns that yesterday’s election did not conform to constitutional requirements.
The OSCE is an intergovernmental organisation with 57 member countries in Europe, Asia and North America. It takes a comprehensive approach to security that includes arms control and counter-terrorism, but also human rights, democratisation, media freedom and environmental activities.
Demographics suggest that Africans taking the perilous journey to Europe will be in their millions, and perhaps their tens of millions, writes Giles Merritt.
Giles Merritt is the founder and chairman of Friends of Europe. He first published this op-ed on the Friends of Europe website, under the title “Missing: A beefed-up plan for Africa’s population explosion”. We re-publish it with his permission.
Where is Europe’s relationship with Africa headed; where is the Grand Bargain they both need? When EU leaders, who included France’s Emmanuel Macron and Germany’s Angela Merkel, met their African Union opposite numbers at the end of November, their summit was billed as the “defining moment” for the re-shaping of EU-AU relations. Since then, there’s been a deafening silence.
So where’s the beef? The summit produced little or nothing in the way of a strategic vision of how the two partners intend to jointly tackle problems like migration and Africa’s under-development. That’s probably why it didn’t receive much press coverage.
Lack of media attention doesn’t diminish the importance of planning to cope with the population explosion underway in Africa. Over the next 25 years, the number of Africans will double to some two and half billion people, far more than Africa’s backward farms can feed or its struggling businesses employ.
European governments seem lulled into a sense of security by a fall-off in migrants. The UN’s Institute of Migration (IOM) in Geneva recently reported that the number of people crossing the Mediterranean to Europe by boat in 2017 was, at about 170,000, half the level of the year before. Both were a trickle compared to 2015, when well over a million refugees fled from Syria and other conflict zones.
The issue of migration was discussed at Abidjan, although it’s far from clear if anything was agreed. The president of the 54-nation AU, Guinean leader Alpha Condé, spoke of “points of divergence” on migration, adding: “It’s obvious we Africans cannot accept that Europeans should tell us to take back our children.”
No one can tell how many Africans may try to make the perilous journey to Europe in the years ahead. The demographics suggest they will be in their millions, and perhaps their tens of millions. A report to the World Economic Forum, organisers of the annual Davos event, has warned that by 2050 there will be 800 million new working age people in sub-Saharan Africa.
Right now, only one young African in six is in a regular, paid job. Although there’s much talk of “Africa Rising” thanks to some countries’ GDP growth rates of 8%, that won’t be enough. The handicaps common to much of Africa are so great that for most, annual growth of at least 7% is needed just to stand still.
For the EU, the centrepiece of the Abidjan summit was the European Commission’s plan to funnel €44 billion in new investment into African business start-ups. Labelled by some as a ‘Marshall Plan for Africa’, the idea is to leverage €3.3 billion in EU seed money into fifteen times more private sector funding.
It’s an admirable idea, but it is wholly inadequate in terms of Africa’s problems. The ‘funding gap’ between Africa’s needs and what it gets is estimated to be €2.3 trillion yearly.
The platitudes uttered on both sides in Abidjan contrast uncomfortably with grim reality. Half of sub-Saharan Africans ‒ 600 million people ‒ either don’t have reliable electricity, if they have it at all. A third of the region’s children will never go to school. Climate change and drought increasingly affect the 90% of African farmers who, without irrigation, must rely on rain.
The AU’s president Condé has spoken of “replacing China as the factory of the world”, but, in fact, manufacturing in Africa has shrunk since its high point in 2007. An enormous effort is needed to stabilise and perhaps reverse Africa’s ebbing economic and social fortunes.
At the same time, Europe’s steadily ageing workforce is going to require more African manpower to cover snowballing pension costs. The elements are present for a mutually beneficial Grand Strategy, so where is the EU’s imaginative leadership with the political courage to tell Europeans and Africans they cannot do without each another?
Ambitious and far-sighted initiatives of breath-taking dimension are, after all, what the European Union is about.
EINDE ARTIKEL
[45]
”Volgens de VN telt het Afrikaanse continent 15 miljoen vluchtelingen.
Slechts een fractie van hen komt naar Europa. Om hoeveel mensen gaat het? Uit welke landen komen ze en welke motieven spelen een rol? Hieronder staan de landen waar de meeste politieke en economische vluchtelingen vandaan komen.”
NOS
15 MILJOEN AFRIKANEN OP DE VLUCHT: WAAR KOMEN ZE VANDAAN?
De EU hoopt met de top op Malta te bereiken dat uitgeprocedeerde asielzoekers uit Afrika sneller kunnen worden teruggestuurd én dat potentiële vluchtelingen worden ontmoedigd om naar Europa te komen.
De ogen zijn de laatste maanden vooral gericht geweest op de vluchtelingen uit Syrië, maar nergens ter wereld zijn zoveel mensen op de vlucht als in Afrika beneden de Sahara. Volgens de VN telt het Afrikaanse continent 15 miljoen vluchtelingen.
Slechts een fractie van hen komt naar Europa. Om hoeveel mensen gaat het? Uit welke landen komen ze en welke motieven spelen een rol? Hieronder staan de landen waar de meeste politieke en economische vluchtelingen vandaan komen. Alle genoemde landen sturen vandaag en morgen een regeringsleider naar Malta.
De Eritreeërs vormen al jaren de grootste groep asielzoekers in Nederland. Volgens het ministerie van Veiligheid en Justitie wordt ongeveer 80 procent van de Eritrese asielaanvragen ingewilligd.
Eritrea is straatarm. Volgens een rapport van de VN uit 2011 kan 70 procent van de bevolking niet in de eigen voedselbehoefte voorzien en Eritrese mannen worden gemiddeld niet ouder dan zestig. Armoede is dus een van de redenen om naar Nederland te komen. De andere redenen hebben te maken met het gegeven dat Eritrea een van de meest onderdrukkende regimes ter wereld heeft en duizenden politieke gevangenen telt.
De belangrijkste reden die Eritreeërs zelf noemen om het land te verlaten, is de verplichte militaire dienstplicht voor mannen én vrouwen die voor onbepaalde tijd kan worden verlengd en zomaar tien jaar kan duren. Het is een uittocht van voornamelijk jonge mannen die al tientallen jaren gaande is. Maar liefst drie nationale voetbalteams weigerden na een buitenlands toernooi terug te keren naar Eritrea. Een aantal gevluchte spelers verblijft in Gorinchem.
Eén van de andere grote groepen asielzoekers in Nederland is afkomstig uit Somalië. Van de bijna tien miljoen Somaliërs heeft ruim één miljoen het land ontvlucht vanwege de jarenlange burgeroorlog en het geweld van diverse rebellengroeperingen zoals Al-Shabaab.
Vorig jaar zijn 1280 Somaliërs naar Nederland gekomen. Volgens de Dienst Terugkeer en Vertrek van het ministerie van Veiligheid en Justitie zijn zowel in 2013 als in 2014 enkele Somaliërs gedwongen teruggekeerd. Maar in november 2013 heeft de Somalische overheid de medewerking aan die gedwongen terugkeer opgeschort. Amnesty International oordeelde eind 2014 dat Europa geen Somaliërs zou moeten terugsturen naar gebieden die onder controle staan van Al-Shabaab.
Voor andere Somalische regio’s, zoals Somaliland en Puntland, geldt volgens correspondent Kees Broere dat mensen eerder om economische redenen vertrekken.
Een half miljoen mensen heeft de Democratische Republiek Congo, het vroegere Zaïre van dictator Mobutu, ontvlucht. Het is al decennialang een van de meest gewelddadige landen ter wereld. Vooral vrouwen en kinderen lijden onder de strijd tussen het regeringsleger en de rebellengroeperingen. De 20.000 man tellende vredesmacht van de Verenigde Naties, de grootste ter wereld, kan de veiligheid in Oost-Congo niet garanderen
Het land biedt zelf overigens opvang aan ongeveer 40.000 vluchtelingen uit de Centraal Afrikaanse Republiek.
Het noorden van Nigeria wordt geterroriseerd door de radicaalislamitische sekte Boko Haram. Meer dan 2,2 miljoen Nigerianen zijn inmiddels de regio ontvlucht.
Maar Kees Broere wijst erop dat vrijwel de meesten van hen naar buurlanden zijn gegaan. Broere: “Afrika telt 15 miljoen vluchtelingen en bijna allemaal vinden zij opvang in de regio.” Van de bijna 20.000 Nigerianen die vorig jaar naar Europa kwamen, is volgens hem het grootste deel economisch vluchteling.
Voor vrijwel alle vluchtelingen uit West-Afrikaanse landen zoals Ivoorkust, Gambia, Guinee-Bissau, Burkina Faso en zeker voor Ghana geldt, volgens Broere, dat het om economische vluchtelingen gaat. Broere: “Politieke vluchtelingen uit die landen zullen niet de route via de Middellandse zee kiezen, maar proberen asiel te regelen via de ambassade.”
Ghana en Nigeria zijn de grootste economieën van Afrika en Ghana geldt al jaren als een van de stabielere landen in West-Afrika, zowel op economisch als politiek gebied. Het inkomen per hoofd van de bevolking ligt hoger dan in de omringende landen. Maar voor jongeren, die tweederde van de bevolking vormen, is er weinig perspectief.
De EU hoopt die uittocht van jonge, werkzoekende mannen in te dammen door miljarden in Afrika te investeren. Met dat geld moeten onder meer banen worden gecreëerd
De route naar het noorden loopt vooral via Niger, hét transitland van Afrika. Op weg naar Noord-Afrika en dan naar Europa, trokken vorig jaar 80.000 vluchtelingen door dit land ten zuiden van de Sahara. Naar verwachting zullen het er dit jaar 120.000 zijn. Correspondent Koert Lindijer trok naar de stad Agadez, de poort van de ‘corridor van de dood’.
Niger, het armste land ter wereld, wordt door Lindijer een proefproject van de EU genoemd: met miljoenen euro’s aan extra ontwikkelingshulp hoopt men de migratie tegen te gaan en het terrorisme in de Sahel terug te dringen.
EINDE NOS ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor Noten 43 t/m 45/Oekraine
Klaus merkt wel dat niet alle Polen meegaan in die beweging. Sommigen blijven met argwaan kijken naar niet-Oekraïense vluchtelingen uit Oekraïne. “Op het busstation in Warschau zien we al dat bepaalde vrijwilligers weigeren zwarte mensen te vervoeren. Ze maken onderscheid tussen ‘echte’ en ‘neppe’ vluchtelingen
ONE WORLD
ZWARTE VLUCHTELINGEN IN OEKRAINE: ”MENSEN SCHELDEN ONS UIT”
”Iwueke studeerde in Charkov. Ook zij ging naar Boedapest, waarvandaan ze terugvliegt naar Nigeria. Het is dat Cynthia deze zomer zou afstuderen, anders was ze al eerder vertrokken. Ze moest dringen voor een plekje in de trein naar Kiev. “Het was survival of the fittest“, schrijft ze via WhatsApp.
Een treinconducteur hield haar tegen: “Ze wilde me niet binnenlaten. Oekraïners moesten voor. Ze duwde en schopte me.” Een Oekraïense man schoot Cynthia te hulp en zorgde dat ze op de trein kwam”
De manier waarop met vluchtelingen uit Oekraïne wordt omgegaan bewijst nogmaals dat het Europese, dus ook het Neederlandse, ‘asiel’beleid racistisch is. Dat geldt ook voor de berichtgeving.
Om te beginnen dit: aan de grens tussen Polen en Belarus wordt op dit moment een 180 kilometer lange muur gebouwd, vijfenhalf meter hoog, om vluchtelingen tegen te houden [1]. Aegon en Nationale Nederlanden profiteren daarvan door te beleggen in de bouwbedrijven die dat onding neerzetten [2]. Tegen die vluchtelingen wordt ook geweld gebruikt. Er zijn al veel vluchtelingen omgekomen aan de grens Polen – Belarus. Ze komen uit landen ver hiervandaan. Ze komen niet uit Europa en dat is toch wel het minimale vereiste waaraan een vluchteling moet voldoen als het aan de Europese politiek ligt. Want ze lijken niet op ons. Ze hebben een andere huidskleur, heel eng: ze zijn niet zo bleek als wij. Empathie: nul. Berichtgeving: Mwah.. Meeleven? Stuur ze toch terug naar Afrika of het Midden-Oosten, ze horen hier niet.
De ene oorlog is de andere niet. Het ene geweld is het andere niet. Zo is geweld tegen mensen uit islamitische landen bij voorbaat toegestaan. Sommige mensenlevens zijn meer waard dan andere. Voor al die politici met kilo’s boter op hun hoofd: ga het maar eens uitleggen aan de veertienjarige Tiba uit Irak, die vastzit aan de grens Polen-Belarus, die de kapotgeschoten lijken van twee schoolvriendinnetjes zag na een bombardement [3]. Hoe anders is de omgang met (potentiële) vluchtelingen uit Oekraïne! Hoe anders reageert nu Polen, en andere omringende landen, zelfs Orban van Hongarije die vluchtelingen eerder ‘gif’ heeft genoemd, op de komst van vluchtelingen uit buurland Oekraïne: van harte welkom! [4]. U kunt nog wel ergens de grens over waar we geen muur aan het neerzetten zijn. En dat geldt voor meer lidstaten van de EU. Overigens geldt dan wel: alleen mensen uit Oekraïne! Studenten uit Afrikaanse landen komen het door oorlog getroffen Oekraïne niet uit [5]. Dat begint al als Oekraïners hen ervan weerhouden om op de trein te stappen [6]. Een student die samen met anderen, roepend “We are students!” probeert de grens over te steken vanuit Oekraïne naar Polen, filmde hoe het er aan toe gaat. “They threatened to shoot us!” TW: Heftige beelden. [7]
Hier in het veilige Neederland, ver van al het oorlogsgeweld (zolang Poetin niet daadwerkelijk met atoombommen begint te gooien [8] ) , wierp ik vanmorgen een korte blik op een TV zender waar een praatprogramma gaande was van een van die rechtse omroepen waar we mee opgezadeld zijn. Er werd gesproken over het helpen van vluchtelingen uit Oekraïne. Wat dapper en wat goed! Veel sympathie was er voor burgerinitiatieven om mensen eigenhandig op te halen. Dubbele moraal? Nogal. Ik roep even in herinnering het initiatief ‘We gaan ze halen’ die mensen van Lesbos uit Griekenland op wilden halen na de brand in kamp Moria [9]. Daarvan kon natuurlijk geen sprake zijn! Het initiatief werd ronduit neergesabeld en bespot in diezelfde media die nu zoveel waardering tonen voor al wie mensen uit Oekraïne wil bevrijden. Je raadt het al: die mensen op Lesbos in die kampen komen niet uit Europa, het centrum van de wereld, het heiligdom van de Euro. Onze veilige haven, waar nu ineens een oorlog woedt!
Op diezelfde TV, en ook op internet trouwens, wordt je gebombardeerd met oorlogsbeelden, uit Oekraïne dus. Huilende mensen die hun huis hebben moeten verlaten. Kapotgeschoten gebouwen. Mensen die langs de weg lopen, ontredderd. Snel een camera en een microfoon erbij om een reportage te maken. Natuurlijk moet er aandacht zijn voor zulke ellende van mensen in oorlog. Maar net zo natuurlijk kun je met je cameraploeg in Palestina gaan filmen hoe de Israëlische bezetter hetzelfde doet, of hoe Erdogan de Koerden aanvalt. Je kunt ook in Jemen de ellende van mensen gaan filmen. In Irak. Misschien was gaan filmen toen de VS tijdens al die imperialistische oorlogen huizen van mensen plat bombardeerde ook een goed idee geweest, al is het alleen maar om te laten zien dat oorlogsgeweld niet uitsluitend het domein van Poetin is. Ik roep maar wat hoor….
Maar de slachtoffers van al die andere oorlogen zijn geen mensen waarvoor de media al te veel sympathie willen wekken: stel je voor dat de ‘eigen’ bevolking de vluchtelingen die daarvandaan komen ook bereid is te verwelkomen en zich massaal gaat verzetten tegen militarisering van de grenzen, mensonterende opvang, opsluiting en deportaties. Nee, het privilege van de empathie is er alleen voor door ‘ons’ uitgekozen, liefst witte westers ogende vluchtelingen. De media doen er met graagte aan mee de geschikte vluchtelingen uit te kiezen voor mededogen. Een BBC analist * wist zijn racisme als volgt te verwoorden: “It’s very emotional for me because I see European people with blue eyes and blonde hair being killed.” [10]
En dan waren er nog de Afghaanse vluchtelingen. Nou vooruit, wie voor ‘ons’ het leven in de waagschaal heeft gesteld, mag hier komen. We maken alleen geen haast en de opvang hier is om te janken. Dat wordt goed onder de pet gehouden maar sijpelt toch naar buiten via twitter [11], waar te lezen valt: “Afghaanse families die in 1 kamp zijn gezet met grote groep alleenstaande mannen, zonder privacy, zonder basisvoorzieningen. (…) De psychische problemen nemen toe bij zowel de kinderen als de ouders. (…) Opvang in een in onbruik geraakte test/prik-tent langs de afrit van de snelweg. (…) Een Afghaanse tolk is naar een ander land vertrokken, waar hij ook voor had gewerkt, omdat hij zo teleurgesteld was over hoe hij in Nederland behandeld werd: “There so many times I was insulted by COA staff”. En dit zijn dan nog vluchtelingen waar tenminste nog naar omgekeken werd, uit schuldgevoel of plichtsbesef weliswaar. Dit zijn mensen die hierheen gehaald zijn. Het gros van de vluchtelingen die proberen Europa te bereiken verdrinkt echter in de Middellandse Zee, zit in nog veel ergere kampen aan de buitengrenzen van Europa of is een ander akelig lot beschoren. Verschil moet er zijn, zo oordelen Mark ‘Wat-zijn-we-toch-een-gaaf-land’ Rutte en zijn Europese medeplichtigen die maar blijven investeren in grensagentschap (lees: leger) Frontex en alleen mondjesmaat vluchtelingen verwelkomen als ze verwachten dat het uit te leggen valt. Tenslotte moet er rekening gehouden worden met het ‘draagvlak’ onder de bevolking die aldus het racisme met de paplepel ingegoten krijgt.
We wisten al dat ‘asielbeleid’ geen asielbeleid is. Maar het is nog erger: het is de tactiek van verdeel en heers ook nog eens toepassen op vluchtelingen onderling. Het is racisme van het allerzuiverste water. Had ik al gezegd dat al die muren en hekken en grenzen weg moeten? Overal, en voor iedereen. En ga maar rustig slapen hoor. Indien witte, westerse Neederlanders op de vlucht moeten omdat de oorlog ook hier komt, kunnen we gerust zijn. Wij hoeven het kanaal naar Engeland in elk geval niet in rubber bootjes over te steken. Ze sturen vast wel een cruiseschip om ons op te halen…
Lolade Lawal’s life has been turned upside down in a way she never imagined.
The third-year medical student from Nigeria is coming to terms with the effects of Russia’s invasion of Ukraine that started last week.
“It is scary, very scary. I’m very worried. People are running for their lives. We are hiding in groups so we can keep an eye on each other,” Lawal told Al Jazeera over the phone as she sheltered with other students at a safe bunker in the northeastern city of Sumy.
Russian President Vladimir Putin ordered what he said was a “special military operation” against Ukraine on Thursday. A full-scale invasion followed, with Ukrainian President Volodymyr Zelenskyy declaring martial law, saying his country would defend itself.
On Saturday, fighting reached the streets of Ukraine’s capital Kyiv as Russian troops pressed ahead.
According to the US military, Russia now has at least 50 percent of its estimated 150,000-strong invasion forces in Ukraine.
The conflict has so far killed more than 200 civilians, including three children. Nearly 1,100 have been injured in the conflict, including 33 children, according to Ukraine’s health ministry.
The United Nations estimates more than 100,000 people have been displaced within the country since the conflict started.
“There’s no escape. Trains have stopped working. Most supermarkets are closed and those that are opened are running very low on food stocks. ATMs are not working and everyone is desperately looking for money,” Lawal said, as sirens went off in the background.
There are no official figures on the number of African students currently studying in Ukraine but Lawal said “there are hundreds of us in our city”.
“At my university, there are about 100 Nigerian students. I’m sheltering with some of them,” Lawal added.
Some students have managed to cross the border into Poland.
“I live in Kyiv. I have been living here since March last year,” Somto Orah, a student at State University of Telecommunications in Kyiv, told Al Jazeera.
“We have received no support from any government authorities. The school only gave us bomb shelter to hide when the air raid siren is on. The sirens came on and off for about five times yesterday before I left,” Orah, a Nigerian national, added.
“There is little food. I couldn’t access cash for two days now. Every ATM on the road has no cash.”
Others have had even less luck.
Samuel George, a first-year software engineering student, fled Kyiv after the shelling and sirens got too much for him to handle.
“I drove from Kyiv. We are trying to survive. We don’t want to die in a foreign country,” George said.
As he neared the Polish border, Samuel’s luck ran out. He said he had a minor road accident with a vehicle carrying Ukrainians because the road was narrow.
He said they took his money and stopped him from driving any further.
“They are not officials, police or military. They are normal citizens who stopped us Africans from driving to the border. They let Ukrainians pass through but not us,” George said.
“I’m now walking to the border. I have no other option. I don’t know how much further the border is. They even took our money. It is like they are not human beings,” George said, adding that he could no longer talk on the phone because his hands were freezing in the sub-zero temperature.
On Saturday, the Polish Ministry of Internal Affairs said more than 115,000 people had crossed into Poland from Ukraine, adding that everyone from Ukraine was allowed to enter, even those without a valid passport.
But for Somto and several other students, crossing the border into Poland has not been easy.
“I will be heading to Nigeria from Poland if I’m able to cross. But if I see a school offer around Schengen, I will take it up because I don’t want my school life to be disrupted,” he said as he joined the queue at the border gate.
EINDE AL JAZEERA ARTIKEL
”People from Africa, the Middle East and South Asia recounted how Ukrainian forces and staff repeatedly prevented them from boarding trains towards Poland in Lviv train station. They were told that there was a need to give priority to women and children, but African and South Asian women were reportedly also not allowed to board trains in some instances.”
Recent mission to border found evidence of chaotic and racist response to people fleeing Ukraine
‘Racism, hate speech and attacks must not be tolerated and perpetrators must he held accountable’ – Nils Muižnieks
UK government must step-up response to support refugees as the Nationality and Borders Bill back in Commons today
‘We urge MPs to accept amendments made by peers to moderate the dreadful impact the Bill will have on people’ – Steve Valdez-Symonds
The Polish authorities must address the chaotic and dangerous situation in Poland to ensure those fleeing the conflict in Ukraine do not face further suffering, Amnesty International said today after a 10-day visit at the border of Poland.
The number of people fleeing within Europe is unprecedented since World War Two, with Poland receiving the majority of those escaping Ukraine and the primary responsibility for assisting them largely falling on ordinary citizens, non-governmental organisations and municipalities, resulting in enormous challenges.
The mission also noted the Polish Government’s much more open approach to people fleeing Ukraine, in stark contrast to the push back and lock up policies they have been applying to people fleeing other conflicts entering Poland through Belarus. The life-saving assistance that NGOs and volunteers are now providing to people fleeing Ukraine was previously obstructed and criminalised on the border with Belarus.
Nils Muižnieks, Amnesty International’s Europe Director, said:
“Solidarity shown by volunteers in Poland has been remarkable, but without central authorities taking responsibility and concerted action, people in need of protection and assistance risk falling through the cracks.
“People fleeing Ukraine are anxious to get reliable information about shelter, transportation and their legal status, but without coordination, people risk being deprived of such essentials, and being harassed or preyed upon by criminals.
“Many non-Ukrainian people, including those in need of international protection, are unsure of their status in Poland. Everyone fleeing the conflict must be treated with humanity and offered opportunities to carry on with their lives, regardless of their passport.
“The Polish authorities must ensure that all people who have fled Ukraine are treated with the same level of respect to protect their human rights and dignity. Racism, hate speech and attacks must not be tolerated and perpetrators must he held accountable. The government must now step up to meet these challenges and keep people safe.”
Volunteers taking the lead to support refugees, but critical gaps remain
Thousands of volunteers have provided assistance to people at the Polish borders with Ukraine, and in train stations. This has included food, housing, interpretation, and offering free transport across Europe.
Volunteers were far more visible and active than government authorities in all the places Amnesty visited, including the reception points in the immediate proximity of Medyka, the main border crossing point used by people fleeing Ukraine, and Korczowa (Hala Kijowska), and in reception centres and train stations in Przemysl and Warsaw.
However, it is not sustainable to rely on volunteers in the long term and the central government must act quickly to provide proper registration, longer-term accommodation, psycho-social support, transport and other assistance.
Despite the commendable efforts of volunteers, critical gaps remain, including the provision of information on people’s legal status. The lack of such information creates significant anxiety, particularly among non-Ukrainian nationals, and the government should provide information to all people fleeing Ukraine regarding their legal status in Poland or possibilities to move regularly to other EU countries.
People at risk of predatory crimes and violence
People fleeing Ukraine are at risk of violence and trafficking. Amnesty visited several temporary reception facilities, including in Przemysl (“Tesco centre”) and Korczowa (Hala Kijowska), close to the borders with Ukraine. These were organised to facilitate further transportation as soon as possible, often relying on private individuals to offer transport or accommodation.
Volunteers have struggled to register new arrivals. Without formal procedures to register and track them, women, men and children who have fled Ukraine – especially those who do not speak Polish or English – are potentially at risk of abuses by people or criminal gangs looking to exploit the chaotic situation.
Amnesty observed first-hand how people arrived in Poland and immediately sought assistance from anyone willing to help. Emerging reports of gender-based violence against women and girls are of particular concern. It has been reported that the Wroclaw police arrested a 49-year-old Polish man who allegedly sexually abused a Ukrainian woman whom he had offered to host in his apartment after she had fled Ukraine.
Polish human rights organisations also said that they are receiving reports of additional cases of sexual violence, which remain confidential. They are concerned that people fleeing Ukraine, including unaccompanied children, may become victims of trafficking.
Irena Dawid-Olczyk, President of La Strada, a local organisation in Poland supporting victims of human trafficking, said:
“Children are entering Poland from Ukraine, but authorities are not registering with whom many of them are staying. In some cases, parents send them to relatives in Poland. In one case, an 11-year-old was travelling with her uncle, but the uncle was stopped at the border, so she travelled alone.”
Karolina Wierzbińska from Homo Faber a human rights organisation in Poland reported to police that a woman was approaching women and children arriving at Lublin’s train station, offering money if they gave her their passports. Staff from Homer Faber also observed men in Lublin aggressively approaching women coming from Ukraine and offering them transport and accommodation.
Amnesty is calling for the introduction of a standardised, institutional registration system of the whereabouts, family composition and destination of those fleeing, and the identities of the people offering them transport or accommodation.
Discrimination in Ukraine
Ukraine’s martial law prohibits men aged between 18 and 60 from leaving the country. People leaving Ukraine are therefore overwhelmingly women and children, as families are being separated.
These limitations have especially problematic effects on disabled men, and men with sole responsibility for their children. Some men with disabilities and in possession of certain documentation have been allowed to leave the country. However, in practice, this isn’t always happening.
Sofia, a hairdresser from Dnipro, said:
“My son lost one arm and his hearing in the previous conflict area. We were in the same car with him and my husband, but Ukrainian border officers only let women through. My son is officially [recognised as] a person with disabilities caused by the war, he officially cannot work, still they didn’t let him through.”
Sofia and two women travelling with her also recounted seeing many other men being stopped by Ukrainian border guards.
“One man was travelling with his two children, maybe about 5- and 1-year old, and was turned down. He looked like he didn’t have a wife, maybe he was a widower. The Ukrainian border guards said they [the border guards] could take the children, but not him.”
Racism in Ukraine and at the border
Amnesty also spoke to 27 non-Ukrainian nationals who fled Ukraine following the Russian invasion, including many international students and people who had been living in Ukraine for up to 20 years. Racialised people, in particular Black people, reported suffering discrimination and violence by Ukrainian forces when trying to leave Ukraine.
Many reported discriminatory treatment both when trying to board trains or buses and near border check points, while some detailed physical and verbal aggressions by Ukrainian forces and volunteers.
People from Africa, the Middle East and South Asia recounted how Ukrainian forces and staff repeatedly prevented them from boarding trains towards Poland in Lviv train station. They were told that there was a need to give priority to women and children, but African and South Asian women were reportedly also not allowed to board trains in some instances.
Bilal, a 24-year-old student from Pakistan, said: “Some face racism, some don’t, it’s based on colour of skin and gender. My friend who is black faced racism… There is a line, if you are Ukrainian, it’s easy to get across, if not, it takes a long time. The border guards used a stick on my friend, he was hurt.”
While Poland and other European countries have opened their borders to people from Ukraine, Poland has a dismal record in its treatment of people coming from other conflict areas, focusing on policies and infrastructure to deter and contain people at borders.
Foreigners have already been subjected to hatred and violence, as vividly demonstrated by an attack reported in Przemysl on 1 March, when a group of nationalist men assaulted three Indian students who had just arrived from Ukraine, in what appears to be a hatred-motivated attack.
UK government’s response to refugees
The desperate plight of people from Ukraine highlights the inadequacy and injustice of the UK’s asylum and immigration system, which is slow to respond to the current crisis. With the Nationality and Borders Bill back in the Commons today, Amnesty is calling for MPs to accept amendments made by peers to moderate the Bill because it will have a significant impact on people fleeing persecution and survivors of human trafficking.
Despite over 3.5 million refugees fleeing danger, violence and war in Ukraine, the UK government is not doing enough to step up efforts. Even more concerning is that if the Bill passes, many people seeking asylum will be criminalised.
Steve Valdez-Symonds, Amnesty International UK’s Refugee and Migrant Rights Director, said:
“Similar to what we’ve seen in Poland, the authorities in the UK lack the commitment and welcome shown by so many members of the public towards refugees.
“With the Nationality and Borders Bill back in the Commons today, we are concerned about ministers’ refusal to recognise the terrible damage and cost the Bill is set to do – particularly as it affects refugees and victims of modern slavery.
“We urge MPs to accept the amendments made by peers to moderate the dreadful impact the Bill will have on people fleeing persecution and survivors of human trafficking.
“If ministers ultimately overturn these defeats, no one could possibly regard the UK as anything, but a State deeply and intentionally committed to undermining international law and harming people most in need of protection.”
Anonymity
Names have been changed to protect the anonymity of the people seeking asylum interviewed by Amnesty.
END OF THE ARTICLE
ONE WORLD
ZWARTE VLUCHTELINGEN IN OEKRAINE: ”MENSEN SCHELDEN ONS UIT”
Mensen van kleur die de oorlog in Oekraïne proberen te ontvluchten, krijgen te maken met racisme van zowel burgers als grenswachten. ‘We snappen dat de Oekraïners in paniek zijn, maar wij zijn ook mensen.’
We moesten duwen en trekken om eindelijk een trein naar Lviv in te komen.” De Zuid-Afrikaanse Amahle*, een kleine vrouw met krullend haar van begin twintig, staat met een vriend en een vriendin op het station van de Oekraïense stad Lviv, in het westen van het land op zo’n 80 kilometer van de Poolse grens. Ze hopen op een trein die hen het land uit kan brengen. Ze hebben al een reis van bijna 1000 kilometer achter de rug vanuit de oostelijke stad Dnipro. “Die reis duurde 17 uur”, vertelt Amahle. En behalve lang was de reis ook onprettig, vult een vriendin aan: “Mensen schreeuwden naar ons en scholden ons uit.”
Op sociale media circuleerden de afgelopen dagen berichten van zwarte mensen in Oekraïne die het land proberen te ontvluchten en daarbij te maken krijgen met racisme. De Brits-Zimbabwaanse arts in opleiding Korrine Sky deed op Twitter bijvoorbeeld uitvoerig verslag van haar vlucht naar Roemenië, waar zij inmiddels is aangekomen. Onderweg werd Sky onder meer met een vuurwapen bedreigd en door Oekraïense militairen weggestuurd bij een grenspost. Ook de Sierra Leoonse Rabi hield haar volgers op de hoogte van haar vlucht. Zij kwam maandagochtend met tien vrienden uit Sierra Leone aan in Polen.
VECHTEN VOOR EEN PLEK OP DE TREIN
Het station van Lviv slaapt niet om 5 uur ’s ochtends op maandag 28 februari – vier dagen na het begin van de Russische invasie. De stationshal zit vol mensen die hopen op een plek op een trein naar Hongarije of Polen. Tussen de vluchtelingen zijn ook Afrikanen. Al zijn het er niet veel. “Weet je hoe dat komt?” vraagt een jonge zwarte man met een baardje. “Omdat het voor Afrikanen uiterst moeilijk is om hier te komen. Je moet vechten voor een plek op de treinen.” De jongen stelt zich voor als Albert* uit Kameroen.
Albert doelt op de treinen waarmee mensen het wapengekletter in het oosten van Oekraïne proberen te ontvluchten. Zij trekken naar de westelijke grenzen, met Moldavië en de EU. Vrouwen en kinderen krijgen voorrang. Oekraïense mannen tussen de 18 en 60 mogen het land officieel überhaupt niet verlaten, omdat de staat van beleg is uitgeroepen. Dat moeders voorrang krijgen zegt Albert helemaal te begrijpen. “Maar die regel lijkt niet voor Afrikaanse moeders te gelden.
POOLS MIGRATIEBELEID: ‘GEBASEERD OP XENOFOBIE’
Amahle, die in het vijfde jaar van haar studie geneeskunde zit aan de universiteit in Dnipro, snapt dat de Oekraïners in paniek zijn. “Maar wij zijn ook mensen. We wonen hier al vijf jaar. Ze moeten toch ook rekening met ons houden?” Toch vindt Amahle de discriminatie die zij en haar studiegenoten ervaren niet het grootste probleem op het moment. “De wereld moet troepen sturen. Humanitaire hulp is niet voldoende. Ik neem het de Oekraïners niet kwalijk dat ze ons zo behandelen; ik heb medelijden met ze.”
Ook als het ze lukt de Poolse grens te bereiken, ervaren zwarte vluchtelingen discriminatie van grenswachters aldaar, zegt Marysia Zlonkiewicz. Zij is woordvoerder van het collectief van Poolse ngo’s Grupa Granica. “Poolse grenswachters houden niet-Europeanen regelmatig tegen. Pas als Poolse vrijwilligers hen daarop aanspreken, laten ze mensen binnen.” Een zo’n vrijwilliger laat een bericht op haar telefoon zien van een man uit Nigeria, die uren vast had gezeten aan de Oekraïense zijde van de grens. De man schrijft: ‘Mijn vrouw is Oekraïens, ze hebben haar snel laten gaan. Maar ik bracht de hele nacht door opgesloten in een kantoor, samen met andere Afrikanen. We mochten pas in de ochtend naar buiten.’
Volgens Zlonkiewicz ligt het maar net aan de grenswachter die je voor je hebt of je als zwarte vluchteling goed wordt behandeld. Aanhoudingen zoals die van de Nigeriaanse man zijn geen onderdeel van het beleid, maar vinden wel plaats. De willekeur waarmee dat gebeurt ziet ook Witold Klaus, hoogleraar aan het Instituut voor Rechtenstudies aan de Poolse Academie van Wetenschapper, die ook onderzoeker is in het Centrum voor Migratieonderzoek aan de Universiteit van Warschau. “Het migratiebeleid van de (conservatief-rechtse, red.) Poolse regering is gebaseerd op xenofobie en afkeer tegenover mensen van kleur”, zegt Klaus.
Maar Klaus ziet ook een positieve ontwikkeling: “Er is een verschuiving in de houding van politici. De retorica is veranderd. Eerst sprak de Poolse regering van ‘vluchtende Oekraïners’. Nu hebben ze het over ‘mensen die Oekraïne ontvluchten’.” Het leek een kwestie van tijd voor de politici begrepen dat er ook mensen zonder Oekraïens paspoort probeerden het land te ontvluchten.
Klaus merkt wel dat niet alle Polen meegaan in die beweging. Sommigen blijven met argwaan kijken naar niet-Oekraïense vluchtelingen uit Oekraïne. “Op het busstation in Warschau zien we al dat bepaalde vrijwilligers weigeren zwarte mensen te vervoeren. Ze maken onderscheid tussen ‘echte’ en ‘neppe’ vluchtelingen. Zelfs ambtenaren zie ik dat doen. Dat is gevaarlijk, zo’n onderscheid nestelt zich in de publieke opinie. En dan gaan mensen zelf bepalen wie recht heeft op humanitaire hulp en asiel, en wie niet.”
NIET DE EERSTE POGING
De Kameroense Albert zorgt dat hij samen met drie vrienden – allen twintigers – dicht bij de ingang naar het perron blijft. Twee van hen zijn aan de telefoon, de ander zit op een koffer. Ze zullen vandaag niet voor het eerst een poging ondernemen Oekraïne uit te komen. Een paar dagen eerder waren ze al aan de grens met Polen. Ze probeerden die te voet over te steken, omdat de auto’s vastzitten in kilometerslange files. Maar zonder succes. Nu proberen ze met de trein te vluchten.
Albert begint net te vertellen dat veel van zijn kennissen uit Senegal, Nigeria en Kameroen in dezelfde penarie zitten. Maar dan zegt een van de vrienden die aan de telefoon hing iets en rennen de vrienden met hun rugzakken en koffers weg, het perron op.
Studenten van kleur zeggen dat het voor hen heel moeilijk is om Oekraïne te verlaten. Onder de hashtag #AfricansinUkraine delen ze hun verhalen. Bijvoorbeeld hoe ze vaak worden geweigerd in treinen en bussen, en hoe lastig het kan zijn om de grens over te komen.
Patricia Daley is een Keniaans-Britse advocaat en activist die de studenten probeert te helpen. Ze spreekt van een patroon van discriminatie. Haar team heeft contact met duizenden studenten op de vlucht. “Ik kwam er snel achter dat veel buitenlandse studenten het erg moeilijk hebben. Niet alleen Afrikanen maar alle mensen van kleur, ook uit bijvoorbeeld India, hebben veel problemen om weg te komen en krijgen niet dezelfde toegang tot transport of accommodatie.”
Bij de grens wordt er volgens haar met twee maten gemeten. “Er is sprake van segregatie: alle mensen van kleur moeten in aparte rijen. En ook als ze hun paspoorten en studentenvisa op orde hebben, wordt het ze heel moeilijk gemaakt, vooral aan de Poolse grens.” Ook de Nigeriaanse president Buhari uitte gisteren daarover zijn ongenoegen.
De NOS sprak met Afrikaanse studenten die uit Oekraïne zijn gevlucht.
Emmanuel Wills (27), internetondernemer
De Ghanees Wills is gisteren in Boedapest aangekomen met zijn twee zussen (studenten geneeskunde) en broer (student bouwkunde). Emmanuel, zelf al afgestudeerd, heeft een website voor studenten die ook in Oekraïne willen studeren.
“De ergste plek op aarde”, noemt Emmanuel het treinstation in Charkov. “Op het station liep gewapende politie rond die Oekraïners naar vertrekkende treinen begeleidden. Niemand gaf ons informatie, dat was heel bewust. Buitenlanders werden overgeslagen.”
“Op het perron werden we weggeduwd. Ze sloegen andere buitenlanders met de achterkant van hun wapen en gebruikten tasers. Ik bleef maar herhalen ‘we willen geen problemen’.”
’s Nachts lukt het Emmanuel en zijn familie alsnog om Lviv te bereiken. Daar moesten ze overstappen. “Militairen en politie zeiden dat vrouwen en kinderen voorrang hadden, maar toen ik probeerde mijn zussen aan boord te krijgen duwden ze ons weg. Het ging om Oekraïense vrouwen en kinderen. Pas als er op het laatst een plek over was, namen ze zwarte vrouwen mee. We hebben 24 uur gewacht in de kou.”
Het laatste obstakel was de grens met Hongarije, aan de Oekraïense kant. “We hadden allemaal geldige documenten bij ons maar het was niet makkelijk. Voor buitenlanders waren er aparte rijen. We zijn nu veilig, maar alles waar we zo hard voor hebben gewerkt zijn we kwijt.”
Cynthia Iwueke (22), student bedrijfskunde
Iwueke studeerde in Charkov. Ook zij ging naar Boedapest, waarvandaan ze terugvliegt naar Nigeria. Het is dat Cynthia deze zomer zou afstuderen, anders was ze al eerder vertrokken. Ze moest dringen voor een plekje in de trein naar Kiev. “Het was survival of the fittest“, schrijft ze via WhatsApp.
Een treinconducteur hield haar tegen: “Ze wilde me niet binnenlaten. Oekraïners moesten voor. Ze duwde en schopte me.” Een Oekraïense man schoot Cynthia te hulp en zorgde dat ze op de trein kwam. “Ik heb nog altijd pijn op de borst.”
En toen moest de reis nog beginnen. “Het was de langste reis van mijn leven.” In Kiev gingen de lichten in de coupé uit en draaiden passagiers de raampjes open. De schoten waren hoorbaar. “Het was heel eng. Dit wens ik zelfs mijn vijanden niet toe.”
Een overstap naar de stad Oezjhorod bracht Cynthia dicht bij de grens. Daar heeft ze tot haar opluchting weinig problemen ondervonden: “De Hongaren zijn aardig.”
Siméon Vagne (30), student Landbouweconomie
Vagne komt uit Ivoorkust en studeerde Landbouweconomie in Charkov. Hij is met een bus onderweg naar de Ivoriaanse ambassade in Berlijn. Siméon mocht de grens met Polen oversteken. Toch is hij verdrietig: zijn vrienden liet hij achter in Oekraïne. Vanwege het haastige vertrek hadden ze geen papieren bij zich.
Vier dagen eerder begon zijn reis vanuit Charkov. Een lange treinreis, busrit en tientallen kilometers te voet brachten de vriendengroep naar het westen van het land. Maar nog voor ze de grenspost bij Polen bereikten, zagen ze op hun weg Afrikaanse mensen die rechtsomkeert hadden gemaakt. “Ze waren helemaal ontmoedigd, ze vertelden ons dat zwarte mensen niet werden doorgelaten.”
Bij de grens was het chaotisch, zegt Siméon. “Daar begon de ellende. We werden van de ene naar de andere rij gestuurd. We hebben acht uur gewacht – het was echt heel koud.”
Nigeria and South Africa have expressed alarm at reports that their nationals are being stopped from leaving war-torn Ukraine. At Lviv train station, in western Ukraine, FRANCE 24 met several African students who say they were pushed back at the Medyka border crossing with Poland.
African governments on Monday were scrambling to help their nationals escape the Russian invasion in Ukraine as reports emerged of racist and unfair treatment of their citizens at the border with Poland.
The reports, denied by both Polish and Ukrainian officials, have cast a pall on the massive evacuation effort that has already seen half a million civilians cross into the European Union.
While some Africans have been able to leave Ukraine, FRANCE 24 spoke to several students on Sunday at Lviv train station in western Ukraine who said they were turned back by Ukrainian border guards while attempting to cross into Poland
They stopped us at the border and told us that Blacks were not allowed. But we could see White people going through,” said Moustapha Bagui Sylla, a student from Guinea. He said he fled his university residence in Kharkiv, Ukraine’s second-largest city, as soon as the bombing began.
Like thousands of Ukrainian civilians scrambling for the border, the young Guinean said he walked for hours in freezing temperatures heading for the Polish frontier village of Medyka – only to be ordered to turn back.
Another student from Nigeria described similar scenes at the border crossing. He said his group, which included women, was shut out of the border post even as White people were let through.
“They won’t let Africans in. Blacks without European passports cannot cross the border (…). They’re pushing us back just because we’re Black!” said the Nigerian student, who gave only his first name, Michael. “We’re all human,” he added. “They should not discriminate against us because of the colour of our skin.”
According to Bagui Sylla, the Ukrainian border guards said they were merely following instructions from their Polish counterparts – a claim denied by officials in Warsaw.
Anna Michalska, a spokesperson for the Polish border guards, said she had spent “the past two days denying such allegations”.
“I don’t know what is happening on the Ukrainian side of the border, but we let everyone in regardless of nationality,” she told FRANCE 24.
In a later communiqué, Polish officials confirmed that no visas were required to cross the border and that identity cards and passports would be accepted, even when expired.
A spokesperson for the Ukrainian border guards also denied reports of discriminatory practices. He stressed that only Ukrainian men aged between 18 and 60 – who are required to join the war effort – were barred from leaving the country.
Regarding the numerous complaints by Africans who said they were pushed back, Andriy Demchenko said “perhaps they attempted to jump the queue”.
Civilians fleeing the war face increasingly dire conditions at the Medyka border crossing, as FRANCE 24 has previously documented. According to a report by the European Commission, the crossing can now take up to 70 hours.
For African students lured to Ukraine by the prospect of jobs and university degrees, being treated like economic migrants – rather than refugees displaced by war – is a devastating blow.
Nigeria’s government has advised its citizens leaving Ukraine to head for Hungary or Romania, instead of Poland. That is precisely what the students stranded at Lviv station said they planned to do.
Since the publication of this article, the Polish embassy in Paris contacted FRANCE 24 to deny the reports.
The embassy wished to “reiterate and emphasise that Poland accepts all refugees at the Ukrainian border, regardless of their nationality”. According to the head of the embassy’s communication and public diplomacy service, 1.2 million people representing more than 150 nationalities have crossed the Polish border seeking refuge since the start of the Russian invasion.
Indian students stranded in Ukraine’s big cities and at the border are frantically sending messages asking their government to evacuate them.
“We are hoping the Indian government will do something for students like us who are stuck in Kyiv and Kharkiv, either by arranging flights or by the embassy helping us get to the border,” one student told BBC Punjabi.
India has evacuated hundreds of students since Russia invaded Ukraine last week. Students who crossed the border into Romania and Hungary have left on special evacuation flights arranged by the Indian government.
India’s air force is likely to deploy its C-17 Globemaster aircraft from Tuesday to bring back stranded students and citizens, sources told the BBC.
This comes as the Indian embassy in Ukraine advised Indian nationals and students to leave Kyiv “urgently today preferably by available trains or through any means available.”
Some students have praised the government’s efforts, saying embassy officials provided them with food and water when they were finally able to make it to evacuation points. But others say the government needs to do more to help them leave Ukraine, and to prevent the harassment they say they are facing at border checkpoints.
Some students have alleged that they were harassed at the border with Poland by Ukrainian guards. They say the guards beat them with rods and even pulled the hair of female students and stopped them from crossing over.
A video circulating on social media shows a guard kicking a man’s suitcase, although it is unclear if the man was of Indian origin.
A large number of students from India go to eastern Europe, including Ukraine, to study medicine.
Yashavi, a student of Vinnitsa National Medical University, told BBC Hindi she made it to the Romania-Ukraine border to be evacuated according to the Indian embassy’s instructions. However, once at the border, she found she was among thousands who were stranded.
“We are not getting any help or information. I don’t know why our government isn’t doing anything. When will we be able to leave? The temperature is so low, we’re freezing here.”
Yashavi said they could hear occasional gunfire.
Reeti, a student from India’s northern state of Uttar Pradesh, is sheltering at a hostel at the Kyiv Medical University with hundreds of others. They were running short on food and water and have sporadic electricity even as temperatures dropped below zero, she told BBC Punjabi.
“We don’t know how long we’ll be here or what the Indian embassy is or is not doing. The students at cities near the border are able to go but we are in the middle of Kyiv. The embassy is not picking up calls. They say they are making efforts but what these efforts are we don’t know,” Reeti said.
“Even if we try to leave for the border it will take us at least one day to get there. But it’s so dangerous at night, you don’t even know if you’ll make it out alive,” she added.
Shivani from Haryana state, who is also sheltering at the same hostel, said they could hear the fighting just a few kilometres away.
According to Shivani, there are approximately 350-400 students at the hostel, most of them Indian.
“We go into the bunker in the evening and come out of it early in the next morning. The warden and guards who were at the hostel have run away. It’s only students here,” she said. “It’s frightening to hear the sound of shelling and blasts.”
The students say they have been sending messages to the Indian embassy, the Indian government and their state governments but no help has reached them yet.
“We’ve been asked to get to the border on our own but how can we do that if the embassy doesn’t help?” Shivani asked.
About 3,000 Indian students are believed to be in Kharkiv in eastern Ukraine, one of the major cities where Russian troops have clashed with Ukrainian forces.
A video shared with BBC Marathi by a student in Kharkiv shows tanks on a road outside her window.
Another student, who is sheltering in a bunker in the city, told BBC Hindi they were running out of food and struggling to keep warm but trying to keep each other’s morale high with music.
Zwarte mensen die proberen het oorlogsgeweld in Oekraïne te ontvluchten, krijgen te maken met racisme waardoor ze niet of nauwelijks het land kunnen verlaten. Dat blijkt uit een stroom berichten op sociale media. Onder meer de president van Nigeria en de minister van Buitenlandse Zaken van Jamaica hebben hun zorgen geuit.
Ongeveer 20 procent van alle buitenlandse studenten in Oekraïne komt uit een Afrikaans land. Uit de berichten die op Twitter onder de hashtags #AfricansinUkraineen #BlacksinUkraine worden gedeeld, valt op te maken dat witte mensen voorrang krijgen op de vluchtwegen. Zo worden er videobeelden gedeeld waarop te zien is dat zwarte mensen de toegang tot een trein wordt ontzegd, terwijl een witte vrouw wel aan boord mag. Ook circuleren er video’s waarop zwarte mensen over het spoor lopen omdat ze de trein niet in zouden mogen, en zwarte studenten die aan de grens onder schot gehouden worden door militairen. Verschillende mensen vertellen ook dat ze uit bussen richting de grens met Polen zijn gehaald.
Hoewel de authenticiteit van de video’s vooralsnog niet vastgesteld is, evenals waar ze zijn opgenomen, hebben meerdere politici hun afkeuring kenbaar gemaakt. Zo heeft de Nigeriaanse president Muhammadu Buhari opgeroepen volgens het VN-vluchtelingenverdrag ‘iedereen met waardigheid en zonder voorrang’ te behandelen: ‘De kleur van hun paspoort of van hun huid mag geen verschil maken. Volgens de BBC zijn er nog zo’n vierduizend Nigerianen gestrand in Oekraïne. Veel Afrikanen zouden vanwege het racisme aan de Poolse grens nu proberen de grens met Hongarije of met Roemenië over te steken, anderen zijn gedwongen achter te blijven in Oekraïne.
Ook de Jamaicaanse minister van Buitenlandse Zaken Kamina Smith maakt zich zorgen om 24 Jamaicanen die in Lviv de bus naar Polen niet in mochten en gedwongen werden te lopen.
In Nederland heeft BIJ1-partijleider Sylvana Simons zich uitgesproken tegen het racisme richting en aan de Poolse grens. Op Twitter schreef zij:
“De afgelopen dagen werd m’n hart verwarmd door de goed georganiseerde hartelijkheid waarmee Polen vluchtelingen verwelkomde. Nu komt de harde werkelijkheid weer binnen: zwarte levens tellen niet mee. The bottom line is always racism.”
Behalve zwarte mensen, zouden ook mensen met een Aziatisch of Midden-Oosters uiterlijk te maken krijgen met racisme bij het ontvluchten van Oekraïne, zo blijkt uit ooggetuigenverslagen. Daarnaast heeft de Oekraïense Nationale Garde beelden gedeeld van het rechtsradicale Azovbataljon dat in de strijd met militairen uit het islamitische Tsjetsjenië, hun kogels eerst insmeren met varkensvet. Azov is een extreemrechtse vrijwilligersmilitie die een neonazi- en witte supremacistische ideologie aanhangen. Ze vochten voor het eerst samen met het Oekraïense leger in het oosten van het land in 2014 tegen pro-Russische separatisten en maken sindsdien deel uit van de reguliere strijdkrachten.
Non-white refugees face violence and racist abuse in Przemyśl, as police warn of fake reports of ‘migrants committing crimes’
Police in Poland have warned that fake reports of violent crimes being committed by people fleeing Ukraine are circulating on social media after Polish nationalists attacked and abused groups of African, south Asian and Middle Eastern people who had crossed the border last night.
Attackers dressed in black sought out groups of non-white refugees, mainly students who had just arrived in Poland at Przemyśl train station from cities in Ukraine after the Russian invasion. According to the police, three Indians were beaten up by a group of five men, leaving one of them hospitalised.
“Around 7pm, these men started to shout and yell against groups of African and Middle Eastern refugees who were outside the train station,” two Polish journalists from the press agency OKO, who first reported the incident, told the Guardian. “They yelled at them: ‘Go back to the train station! Go back to your country.’”
Police intervened and riot officers were deployed after groups of men arrived chanting “Przemyśl always Polish”.
“I was with my friends, buying something to eat outside,” said Sara, 22, from Egypt, a student in Ukraine. “These men came and started to harass a group of men from Nigeria. They wouldn’t let an African boy go inside a place to eat some food. Then they came towards us and yelled: ‘Go back to your country.’”
Following the incident, police in Poland warned that groups linked to the far right are already spreading false information about alleged crimes committed by people from Africa and the Middle East fleeing war in Ukraine.
Przemyśl police said on Twitter: “In the media, there is false information that serious crimes have occurred in Przemyśl and the border: burglaries, assaults and rape. It’s not true. The police did not record an increased number of crimes in connection with the situation at the border. #StopFakeNews.”
According to the news website Notes From Poland, one Facebook group, named Przemyśl Always Polish (Przemyśl Zawsze Polski), has been spreading false claims that “economic migrants from the Middle East” were committing crimes, “including a knife attack on a young woman and numerous thefts from shops”.
The attacks on people fleeing the war come amid efforts by some African governments to evacuate their citizens who have passed into countries bordering Ukraine after reports of racist abuse and discrimination.
On Wednesday, Nigeria’s foreign ministry said it planned to start airlifting more than 1,000 Nigerians stranded in countries neighbouring Ukraine.
Many of the foreign nationals fleeing the Russian attacks are students. About 16,000 African students were studying in the country before the invasion, Ukraine’s ambassador to South Africa said this week.
Reports and footage on social media in the past week have shown acts of discrimination and violence against African, south Asian and Caribbean citizens while fleeing Ukrainian cities and at some of the country’s border posts.
After eventually crossing the border, she boarded a free bus, organised by an NGO, to a hotel near Warsaw that was offering free board to Ukrainian refugees. But the hotel refused to take her and her Kenyan friends in, even after she offered to pay for a room.
However, other foreign nationals interviewed by the Guardian said that they had been treated well by the Polish authorities, with many of the reports of racial abuse occurring on the Ukrainian side of the border.
The Nigerian president, Muhammadu Buhari, said on Monday: “All who flee a conflict situation have the same right to safe passage under the UN convention and the colour of their passport or their skin should make no difference,” citing reports that Ukrainian police had obstructed Nigerians.
“From video evidence, first-hand reports, and from those in contact with … Nigerian consular officials, there have been unfortunate reports of Ukrainian police and security personnel refusing to allow Nigerians to board buses and trains heading towards Ukraine-Poland border,” he said.
On Tuesday, Ukraine’s foreign minister, Dmytro Kuleba, acknowledging the allegations, said: “Ukraine’s government spares no effort to solve the problem.”
“Africans seeking evacuation are our friends and need to have equal opportunities to return to their home countries safely,” he said in a statement on Twitter.
Ghana, South Africa and Ivory Coast are also among a growing number of African countries seeking to evacuate their citizens in response to reports of discrimination and violence that have sparked widespread outrage.
In Nigeria, Gabriel Aduda, permanent secretary for the ministry of foreign affairs, said three jets chartered from local carriers would leave the country on Wednesday, with the capacity to bring back nearly 1,300 people from Poland, Romania and Hungary.
Rights groups have welcomed the efforts by Poland to help, but some drew comparisons with the treatment of other refugees from Syria, Afghanistan and Kurdish Iraqis in the country, where the populist rightwing government has often played on anti-refugee sentiment.
Last year, after the Belarusian president, Alexander Lukashenko, organised the movement of refugees with the promise of a safe passage to Europe, thousands of people from the Middle East were caught by Polish border guards in the forests near the border and illegally and violently pushed back to Belarus.
EINDE ARTIKEL THE GUARDIAN
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: REFUGEES FACE CHAOS, RACISM AND
RISK OF TRAFFICKING AFTER FLEEING UKRAINE -NEW RESEARCH
Recent mission to border found evidence of chaotic and racist response to people fleeing Ukraine
‘Racism, hate speech and attacks must not be tolerated and perpetrators must he held accountable’ – Nils Muižnieks
UK government must step-up response to support refugees as the Nationality and Borders Bill back in Commons today
‘We urge MPs to accept amendments made by peers to moderate the dreadful impact the Bill will have on people’ – Steve Valdez-Symonds
The Polish authorities must address the chaotic and dangerous situation in Poland to ensure those fleeing the conflict in Ukraine do not face further suffering, Amnesty International said today after a 10-day visit at the border of Poland.
The number of people fleeing within Europe is unprecedented since World War Two, with Poland receiving the majority of those escaping Ukraine and the primary responsibility for assisting them largely falling on ordinary citizens, non-governmental organisations and municipalities, resulting in enormous challenges.
The mission also noted the Polish Government’s much more open approach to people fleeing Ukraine, in stark contrast to the push back and lock up policies they have been applying to people fleeing other conflicts entering Poland through Belarus. The life-saving assistance that NGOs and volunteers are now providing to people fleeing Ukraine was previously obstructed and criminalised on the border with Belarus.
Nils Muižnieks, Amnesty International’s Europe Director, said:
“Solidarity shown by volunteers in Poland has been remarkable, but without central authorities taking responsibility and concerted action, people in need of protection and assistance risk falling through the cracks.
“People fleeing Ukraine are anxious to get reliable information about shelter, transportation and their legal status, but without coordination, people risk being deprived of such essentials, and being harassed or preyed upon by criminals.
“Many non-Ukrainian people, including those in need of international protection, are unsure of their status in Poland. Everyone fleeing the conflict must be treated with humanity and offered opportunities to carry on with their lives, regardless of their passport.
“The Polish authorities must ensure that all people who have fled Ukraine are treated with the same level of respect to protect their human rights and dignity. Racism, hate speech and attacks must not be tolerated and perpetrators must he held accountable. The government must now step up to meet these challenges and keep people safe.”
Volunteers taking the lead to support refugees, but critical gaps remain
Thousands of volunteers have provided assistance to people at the Polish borders with Ukraine, and in train stations. This has included food, housing, interpretation, and offering free transport across Europe.
Volunteers were far more visible and active than government authorities in all the places Amnesty visited, including the reception points in the immediate proximity of Medyka, the main border crossing point used by people fleeing Ukraine, and Korczowa (Hala Kijowska), and in reception centres and train stations in Przemysl and Warsaw.
However, it is not sustainable to rely on volunteers in the long term and the central government must act quickly to provide proper registration, longer-term accommodation, psycho-social support, transport and other assistance.
Despite the commendable efforts of volunteers, critical gaps remain, including the provision of information on people’s legal status. The lack of such information creates significant anxiety, particularly among non-Ukrainian nationals, and the government should provide information to all people fleeing Ukraine regarding their legal status in Poland or possibilities to move regularly to other EU countries.
People at risk of predatory crimes and violence
People fleeing Ukraine are at risk of violence and trafficking. Amnesty visited several temporary reception facilities, including in Przemysl (“Tesco centre”) and Korczowa (Hala Kijowska), close to the borders with Ukraine. These were organised to facilitate further transportation as soon as possible, often relying on private individuals to offer transport or accommodation.
Volunteers have struggled to register new arrivals. Without formal procedures to register and track them, women, men and children who have fled Ukraine – especially those who do not speak Polish or English – are potentially at risk of abuses by people or criminal gangs looking to exploit the chaotic situation.
Amnesty observed first-hand how people arrived in Poland and immediately sought assistance from anyone willing to help. Emerging reports of gender-based violence against women and girls are of particular concern. It has been reported that the Wroclaw police arrested a 49-year-old Polish man who allegedly sexually abused a Ukrainian woman whom he had offered to host in his apartment after she had fled Ukraine.
Polish human rights organisations also said that they are receiving reports of additional cases of sexual violence, which remain confidential. They are concerned that people fleeing Ukraine, including unaccompanied children, may become victims of trafficking.
Irena Dawid-Olczyk, President of La Strada, a local organisation in Poland supporting victims of human trafficking, said:
“Children are entering Poland from Ukraine, but authorities are not registering with whom many of them are staying. In some cases, parents send them to relatives in Poland. In one case, an 11-year-old was travelling with her uncle, but the uncle was stopped at the border, so she travelled alone.”
Karolina Wierzbińska from Homo Faber a human rights organisation in Poland reported to police that a woman was approaching women and children arriving at Lublin’s train station, offering money if they gave her their passports. Staff from Homer Faber also observed men in Lublin aggressively approaching women coming from Ukraine and offering them transport and accommodation.
Amnesty is calling for the introduction of a standardised, institutional registration system of the whereabouts, family composition and destination of those fleeing, and the identities of the people offering them transport or accommodation.
Discrimination in Ukraine
Ukraine’s martial law prohibits men aged between 18 and 60 from leaving the country. People leaving Ukraine are therefore overwhelmingly women and children, as families are being separated.
These limitations have especially problematic effects on disabled men, and men with sole responsibility for their children. Some men with disabilities and in possession of certain documentation have been allowed to leave the country. However, in practice, this isn’t always happening.
Sofia, a hairdresser from Dnipro, said:
“My son lost one arm and his hearing in the previous conflict area. We were in the same car with him and my husband, but Ukrainian border officers only let women through. My son is officially [recognised as] a person with disabilities caused by the war, he officially cannot work, still they didn’t let him through.”
Sofia and two women travelling with her also recounted seeing many other men being stopped by Ukrainian border guards.
“One man was travelling with his two children, maybe about 5- and 1-year old, and was turned down. He looked like he didn’t have a wife, maybe he was a widower. The Ukrainian border guards said they [the border guards] could take the children, but not him.”
Racism in Ukraine and at the border
Amnesty also spoke to 27 non-Ukrainian nationals who fled Ukraine following the Russian invasion, including many international students and people who had been living in Ukraine for up to 20 years. Racialised people, in particular Black people, reported suffering discrimination and violence by Ukrainian forces when trying to leave Ukraine.
Many reported discriminatory treatment both when trying to board trains or buses and near border check points, while some detailed physical and verbal aggressions by Ukrainian forces and volunteers.
People from Africa, the Middle East and South Asia recounted how Ukrainian forces and staff repeatedly prevented them from boarding trains towards Poland in Lviv train station. They were told that there was a need to give priority to women and children, but African and South Asian women were reportedly also not allowed to board trains in some instances.
Bilal, a 24-year-old student from Pakistan, said: “Some face racism, some don’t, it’s based on colour of skin and gender. My friend who is black faced racism… There is a line, if you are Ukrainian, it’s easy to get across, if not, it takes a long time. The border guards used a stick on my friend, he was hurt.”
While Poland and other European countries have opened their borders to people from Ukraine, Poland has a dismal record in its treatment of people coming from other conflict areas, focusing on policies and infrastructure to deter and contain people at borders.
Foreigners have already been subjected to hatred and violence, as vividly demonstrated by an attack reported in Przemysl on 1 March, when a group of nationalist men assaulted three Indian students who had just arrived from Ukraine, in what appears to be a hatred-motivated attack.
UK government’s response to refugees
The desperate plight of people from Ukraine highlights the inadequacy and injustice of the UK’s asylum and immigration system, which is slow to respond to the current crisis. With the Nationality and Borders Bill back in the Commons today, Amnesty is calling for MPs to accept amendments made by peers to moderate the Bill because it will have a significant impact on people fleeing persecution and survivors of human trafficking.
Despite over 3.5 million refugees fleeing danger, violence and war in Ukraine, the UK government is not doing enough to step up efforts. Even more concerning is that if the Bill passes, many people seeking asylum will be criminalised.
Steve Valdez-Symonds, Amnesty International UK’s Refugee and Migrant Rights Director, said:
“Similar to what we’ve seen in Poland, the authorities in the UK lack the commitment and welcome shown by so many members of the public towards refugees.
“With the Nationality and Borders Bill back in the Commons today, we are concerned about ministers’ refusal to recognise the terrible damage and cost the Bill is set to do – particularly as it affects refugees and victims of modern slavery.
“We urge MPs to accept the amendments made by peers to moderate the dreadful impact the Bill will have on people fleeing persecution and survivors of human trafficking.
“If ministers ultimately overturn these defeats, no one could possibly regard the UK as anything, but a State deeply and intentionally committed to undermining international law and harming people most in need of protection.”
Anonymity
Names have been changed to protect the anonymity of the people seeking asylum interviewed by Amnesty.
In de Zuid-Afrikaanse stad Johannesburg zijn bij racistisch geweld tegen burgers uit andere Afrikaanse landen zaterdagnacht minstens vijf mensen gedood, vooral Zimbabwanen. Ze werden verbrand of neergeschoten. Vijftig anderen raakten gewond, zo meldt de politie.
Zeventig ton wapens uit China zou via slinkse wegen en met de hulp van Zuid-Afrika in de handen van de Zimbabwaanse dictator Robert Mugabe zijn beland. Voor president Thabo Mbeki, die al zwaar onder vuur lag, is het uitlekken van het bericht bijzonder pijnlijk.
In Zuid-Afrika is opschudding ontstaan door een nieuwe golf van racistisch geweld in Johannesburg. “Twee mensen werden verbrand en drie anderen doodgeslagen. Vijftig mensen werden met schotwonden of messteken opgenomen in het ziekenhuis”, aldus de politie. De Sunday Times had het over honderden gewonden. Minstens driehonderd buitenlanders zochten uit angst voor hun leven bescherming in het politiekantoor. Heel wat woningen en handelszaken werden geplunderd of in brand gestoken. De toestand is “zeer gespannen”, aldus de politie.
Het geweld tegen buitenlanders concentreert zich in diverse wijken. Ziekenwagens reden onophoudelijk af en aan om de talloze gewonden naar ziekenhuizen te brengen, aldus getuigen. Ook dit wakkert opnieuw de kritiek op president Mbeki aan, die er door zijn tegenstanders van beschuldigd wordt niets te ondernemen om het straatgeweld in te dijken. Dat neemt de laatste tijd catastrofale vormen aan.
Maar ook het nieuws dat Chinese wapens via Zuid-Afrika in handen van de Zimbabwaanse dictator beland zijn, brengt de president in een vervelende situatie. Het gaat om het Chinese vrachtschip An Yue Jiang, dat in Mozambique, Namibië en Angola al tevergeefs had geprobeerd om zijn dodelijke lading aan land te krijgen, wat evenwel mislukte. Nadien werd verteld dat het schip teruggekeerd was naar China en zijn wapens niet had kunnen lossen. Nu duiken er berichten op dat de lading toch naar Harare is geraakt en met medeplichtigheid van president Mbeki in de handen is gekomen van Mugabe. Internationale oproepen tot een boycot hebben dus blijkbaar niets uitgehaald.
De presidentiële woordvoerder, Mukoni Ratshitanga, verklaarde in Kaapstad met ongewone snelheid dat het volgens Mbeki “om allemaal propaganda” gaat. De Zuid-Afrikaanse viceminister van Defensie, Mluleki George, noemde het “ongegronde beschuldigingen”. De paniekerige reactie van de Zuid-Afrikaanse regering is te begrijpen, maar de krant The Weekender bleef bij haar verhaal, dat inmiddels door andere media is overgenomen. The Weekender beroept zich op bronnen binnen de Zimbabwaanse regering die de ontvangst van de wapens en de hulp van Zuid-Afrika hebben bevestigd.
De krant beschikt ook over details: het gaat om exact 77 ton, bestaande uit drie miljoen stuks munitie voor kalasjnikovs, drieduizend granaten en 1.500 pantservuisten. Dat alles bevindt zich nu in de handen van het Mugaberegime en de kans bestaat dat het tegen de eigen bevolking wordt gebruikt, vrezen mensenrechtenorganisaties.
Canal de Moçambique, een andere krant uit de regio, weet zelfs dat het ravitailleringschip SAS Drakenburg op rechtstreeks bevel van president Mbeki werd uitgestuurd om het Chinese spookschip, dat wekenlang had gedoold op zoek naar een aanlegplaats, buiten de Zuid-Afrikaanse territoriale wateren van brandstof te voorzien. Nadien zou het koers hebben gezet naar de haven van Pointe-Noire in Congo-Brazzaville, waar de lading werd gelost. Het militaire materieel is dan onmiddellijk naar Harare gebracht met een transportvliegtuig van het Russische type Iljoesjin Il-76. Dat heeft de Zimbabwaanse viceminister van Informatie, Bright Matonga, bevestigd. (Frank Schlömer)
Een Zuid-Afrikaanse vrouw is woedend: “We zijn het zat om onze kinderen te moeten begraven”. Ze roept het tijdens een anti-immigratiedemonstratie gisteren in regeringsstad Pretoria. Die liep behoorlijk uit de hand.
De politie moest ingrijpen met rubberen kogels en stungranaten en pakte 136 relschoppers op. Sommige journalisten werden door demonstranten bedreigd, maar de uitbarsting van de vrouw is gefilmd. Immigranten in Zuid-Afrika zorgen voor criminaliteit, meent zij.
Op een tweede video klaagt een man over alle drugs die Nigerianen in Zuid-Afrika verhandelen. En in een derde filmpje legt een protestleider uit dat het niet eerlijk is dat mensen uit omringende landen in Zuid-Afrika werk komen zoeken, terwijl “minstens 34 procent van de Zuid-Afrikanen werkloos is”.
De drie argumenten komen al jaren terug. Zuid-Afrika kent een historie van geweld tegen buitenlanders. In 2008 kwamen bij xenofobische klopjachten in townships 62 mensen om het leven. Twee jaar geleden vielen er bij hevige rellen zeven doden. En sowieso melden buitenlandse winkeleigenaren in Zuid-Afrika honderden plunderingen en xenofobische aanvallen per jaar. Volgens het Center for Migration and Society van de Witwatersrand Universiteit in Johannesburg is geweld tegen immigranten in Zuid-Afrika grootschalig én structureel.
Makkelijk doelwit
Hard bewijs voor de drie hoofdklachten van Zuid-Afrikanen ontbreekt. Criminaliteitscijfers zijn hoog, maar weinig wijst erop dat immigranten daar veel vaker bij betrokken zijn. Het is ook onwaarschijnlijk dat Zuid-Afrika opeens drugsvrij zou zijn als alle Nigerianen uit het land verdwenen. En veel immigranten zetten een eigen handeltje op – zij pakken dan dus geen baan af. Dat menig Zuid-Afrikaan vervolgens weer klaagt dat deze buitenlanders met hun lage prijzen de markt verpesten is economisch gezien nogal zwak.
Immigranten lijken vooral een gemakkelijk doelwit voor de diepe frustratie die met name onder jongeren in de townships leeft. Jeugdwerkloosheidspercentages lopen in die delen van de stad met gemak op tot boven de 70 procent. De meeste jongeren hebben er geen diploma, geen enkel uitzicht op een baan, leven in krotten en storten zich uit ellende vaak op drank en drugs.
Zij vieren hun frustratie bot op immigranten, omdat die nauwelijks bescherming genieten. Buitenlanders vormen de enige groep die maatschappelijk nog zwakker staat dan zijzelf in het economisch en sociaal extreem ongelijke Zuid-Afrika. Vandaar ook dat zij het uitsluitend hebben voorzien op arme, zwarte immigranten.
Economisch zwaar weer
Dat Zuid-Afrika in economisch zwaar weer verkeert, verergert het probleem. De werkloosheid groeit, en in het kielzog daarvan de criminaliteit. Het voedt de vreemdelingenhaat doordat lokale politici en buurtleiders de ‘verliezers’ in townships regelmatig opzwepen. Als zij weten dat zij hun achterban in deze arme wijken weinig verbetering van hun levensomstandigheden te bieden hebben, kiezen zij er al snel voor de schuld voor de aanhoudende misère af te schuiven op de buitenlanders – die meestal toch geen stemrecht hebben.
Daarbij gaat het niet alleen om lokale ANC-politici. Ook de burgemeester van Johannesburg, Herman Mashaba van de landelijke oppositiepartij Democratic Alliance (DA), legde na zijn aantreden vorig jaar bijvoorbeeld openlijk een verband tussen immigranten en de criminaliteit in zijn stad. Maar hij haastte zich gisteren om zijn “grote zorgen over het aanwakkerende xenofobisch geweld” te uiten, net als zijn DA-collega in Pretoria. President Jacob Zuma van het ANC deed dat niet. “Zuid-Afrikanen zijn niet xenofoob”, hield hij stug vol.
EINDE BERICHT
[38]
”In early August 1972, the President of Uganda, Idi Amin, ordered the expulsion of his country’s Asian minority, giving them 90 days to leave the country.[1] At the time of the expulsion, there were about 80,000 individuals of Indian descent in Uganda, of whom 23,000 had their applications for citizenship both processed and accepted.[2][3] The expulsion took place against the backdrop of Anti-Indian sentiment in Uganda, with Amin accusing a minority of the Asians of disloyalty, nonintegration, and commercial malpractice, claims that Indian leaders disputed.[2] Amin defended the expulsion by arguing that he was “giving Uganda back to ethnic Ugandans”
“The media’s the most powerful entity on earth. They have the power to make the innocent guilty and to make the guilty innocent, and that’s power. Because they control the minds of the masses.”
Racist language in the coverage of Russia’s invasion of Ukraine will have viewers switching off, writes veteran former BBC journalist Marcus Ryder
We need a media we can trust – this is particularly important in times of war.
In recent days, I have been worried that some of the media coverage of the Ukraine war is actively undermining that trust in established media organisations, especially among people of colour and certain marginalised sections of the audience.
I will explain why I am so worried, but first I need to state two facts. Firstly, that war reporting is one of the toughest assignments any journalist will have during their careers, and that many journalists covering the conflict in Ukraine are doing an incredibly important job under incredibly difficult conditions. Secondly, that we are not human if we do not have sympathy for the victims of the terrible war that is currently being waged by Russia against the people of Ukraine.
These two facts may seem so obvious and self-evident that they need not be stated, but I am about to criticise one important aspect of that excellent journalism, and discuss the sympathy we should all have for victims of war.
In understanding how journalists report conflicts, we must separate the relative ‘importance’ and global strategic significance of a war from the degree of sympathy we should have for its victims.
Journalists and news editors have to make tough editorial decisions about the relative importance of different conflicts around the world almost every day. Some conflicts may lead the news agenda, others will hardly be covered, and then there are a few – such as the current war in Ukraine – that may receive wall-to-wall 24-hour coverage.
I fully understand why a war involving a superpower (Russia) on European soil may be deemed (rightly or wrongly) more significant than other conflicts.
But the fact that a conflict may be thought of as relatively more important because it is taking place on European soil should not be confused with the idea that we should be more sympathetic to the victims of a conflict because they are European.
Unfortunately, too many journalists appear to have conflated these two issues.
News reports that try to increase an audience’s emotional connection to European victims by drawing comparisons to how the victims are people “just like us”, when this type of comparison hasn’t been used when reporting other conflicts, sends out the signal that we should value them more because they are European.
Journalism that draws comparisons to how similar the civilian Ukrainian victims are to British victims of the Second World War (during the Blitz) when similar comparisons have not been made to civilian victims of bombings in other parts of the world sends out a similar message.
Stories that directly highlight that this conflict is more dramatic because “Ukraine is not a ‘Third World’ country” can feel like a ‘dog whistle’, with “not a ‘Third World’ country” really meaning ‘white’. Similar points have not been made when reporting on any of the numerous African, Asian and South American countries that sit above Ukraine’s 133rd global ranking in terms of GDP per capita.
These are all real examples of what journalists have said over the past few days.
This all matters not simply because journalists should adhere to principles of equality and anti-racism, but – possibly more importantly – because statements like these undermine the very trust people of colour have in mainstream news outlets and, in turn, increases the probability they will turn to other news sources.
How can people of colour have trust in the editorial judgements of a newsroom that actively seems not to value their lives to the same extent as they value white European lives?
This obviously does not just have consequences for news reporting about Ukraine, but it may have the knock-on effect of causing people to question the fundamental news values of media organisations and all the stories they cover.
Finally, there is one very large, and obvious, issue that casts a long shadow in all our discussions on how the British media report global conflicts. Only around 0.2% of British journalists are Black. When it comes to the ethnic backgrounds of UK foreign correspondents, figures are scant – but anecdotally the picture appears to be even less diverse.
In the three examples I cited, and there are many more being highlighted across social media, all of the journalists I have seen – directly or indirectly, consciously or subconsciously – placing a higher value on European lives are white.
Until we have a more representative media that can change the culture of how stories are framed and reported, I believe newsrooms will continue to make these mistakes.
Let us hope for a speedy and peaceful resolution to the war in Ukraine and let us hope for a more representative media that values all lives equally.
As conflict rages on in Ukraine, some Western media pundits are employing racist tropes to express sorrow over “blue-eyed” and “blondes” getting killed in a European country that is so unlike “Iraq and Afghanistan.”
CBS News senior foreign correspondent Charlie D’Agata, who was broadcasting live from Kiev on Friday, expressed shock that war was unfolding in Eastern Europe, suggesting that Ukraine was more “civilized” than Iraq and Afghanistan, where the United States and its allies have left a trail of death and destruction.
Ukraine “isn’t a place, with all due respect, like Iraq or Afghanistan, that has seen conflict raging for decades,” he said, adding, “This is a relatively civilized, relatively European — I have to choose those words carefully, too — city, where you wouldn’t expect that or hope that it’s going to happen.”
An analyst appearing on BBC also said the Ukraine matter “is very emotional for me because I see European people with blue eyes and blonde hair being killed.”
“It’s very emotional for me because I see European people with blue eyes and blonde hair being killed,” he said.
The expression of shock and dismay comes as these pundits mostly kept silent as the US and its NATO allies invaded Iraq and Afghanistan under false pretexts in the early 2000s.
The war and occupation in those countries resulted in hundreds of thousands of civilian deaths and the displacement of millions of others.
END OF THE ARTICLE
[34]
”Sub-Saharan African countries already host more than 26 percent of the world’s refugee population. Most of the refugees come from neighboring countries, and some have lived in camps and foreign countries for decades. There are still Burundians living in Tanzania who fled their country’s civil war in the 1990s, and multiple generations of Somalis who reside in Kenyan refugee camps such as Dadaab”
CENTER FOR STRATEGY AND INTERNATIONAL STUDIES
WHY AFRICAN GOVERNMENTS ARE ACCEPTING AFGHAN REFUGEES
In the final days of the U.S. withdrawal from Afghanistan, a handful of African governments raised their hands to host Afghan refugees. Rwanda, Uganda, Sudan, and the self-declared independent state of Somaliland offered to welcome anywhere from a few hundred to several thousand refugees into their country. These African governments—in stark contrast to some European countries that quickly shut their doors to displaced Afghans—see a moral imperative to respond. They also spy an opportunity to extract geopolitical concessions from the international community.
The offer of assistance from African nations should be welcomed, appreciated, and understood from humanitarian and geopolitical perspectives. In 2020, only 22,770 refugees were resettled globally, a record low. Even before the fall of Afghanistan to the Taliban, an estimated 1.44 million forcibly displaced persons were in need of urgent assistance at the start of 2021. Hundreds of thousands of Afghans—or more—will likely be forced to leave home in the months to come at a time when barriers to their movements are at an all-time high. For many, escaping the Taliban is a question of life or death. Long-term solutions for Afghan refugees unable or unwilling to return home for the foreseeable future will be needed; but whether achieved in Karachi or Kigali, safety and security are their primary short-term concerns.
Sub-Saharan African countries already host more than 26 percent of the world’s refugee population. Most of the refugees come from neighboring countries, and some have lived in camps and foreign countries for decades. There are still Burundians living in Tanzania who fled their country’s civil war in the 1990s, and multiple generations of Somalis who reside in Kenyan refugee camps such as Dadaab. And it is not always displaced Africans: war-torn Somalia is home to 6,800 Yemenis and over 700 Syrians. The reasons why many African countries continue to bear the costs of hosting so many refugees are complex, often borne out of a sense of moral responsibility, the echoes of historical national traumas, and the allure of geopolitical opportunism. In the case of the Afghan refugees, all three factors are at play.
Rwanda and Uganda, who have accepted 250 and 2,000 refugees, respectively, have similar motivations to accede to U.S. requests to host the refugees. Uganda’s Foreign Ministry cited its “long history and tradition” of offering sanctuary to displaced persons. In The Conversation, researcher Evan Easton-Calabria notes that Uganda started hosting Polish refugees from Nazi-occupied Europe in the 1940s and subsequently has welcomed Burundians, Congolese, Ethiopians, Eritreans, Rwandans, South Sudanese, and Sudanese. Known for its pioneering efforts to give access to education, land ownership, and other rights to refugees, Uganda hosts almost 1.5 million refugees, the fourth-largest refugee population in the world and the largest in Africa. Rwanda has hosted refugees for two decades, and many of its leaders, including President Paul Kagame, grew up in camps in neighboring countries. While Uganda’s refugee intake is larger, Rwanda’s traumatic history—including an ethnic pogrom in 1959, a civil war in the 1990s, and the genocide in 1994—is undoubtedly a reason why it has opened its doors to the globally downtrodden.
These principled drivers, however, only partly explain Ugandan and Rwandan enthusiasm for opening their doors to the Afghans. Uganda receives more foreign assistance than its neighbors in large part because of its approach to hosting forcibly displaced people, funds that have benefited refugees and host communities alike in a country with regular economic challenges. Both countries face growing international criticism for their antidemocratic rule and human rights records and probably view their acceptance of Afghan refugees as an opportunity to soften their international images and dissuade foreign partners from imposing sanctions or other punitive measures.
Ugandan president Yoweri Museveni, who has been in power since 1986, presided over a 2020 election so discredited that the United States refrained from even deploying an observation team. President Biden’s national security adviser Jake Sullivan has tweeted about Uganda’s poor human rights record and the State Department imposed visa sanctions this year. Museveni, as he has with his peacekeeping and counterterrorism contributions, almost certainly hopes that hosting Afghan refugees might spare him from further negative geopolitical repercussions. While Rwanda’s Kagame is less exposed than his former comrade-in-arms Museveni, he has been under international scrutiny for his arrest of Hotel Rwanda hero Paul Rusesabagina and a recent exposé about the murder of a former Rwandan intelligence chief in South Africa. In the past, he has threatened to evict refugees if the international community criticizes his country’s activities, demonstrating his willingness to use perceived generosity as a geopolitical tool. Kagame may expect his offer to shelter Afghan schoolgirls, as well as faculty and staff of the country’s only boarding school for girls, the School of Leadership Afghanistan (SOLA), as insurance ahead of more international condemnation.
Somaliland and Sudan have a different calculus than Rwanda and Uganda, seeking U.S. affirmation rather than acquiescence. Somaliland, a former British colony that joined Italian-administered Somalia as an independent state in 1960, also has endured horrors of war. Even before Somalia’s disintegration in the 1990s, Somalilanders suffered through what some call the “Hargeisa Holocaust,” when about 90 percent of their capital city was destroyed and an estimated 200,000 people were killed between 1987 and 1989. Somaliland, which declared its independence in 1991, presumably sees a parallel between its own hardships and Afghanistan’s. A Somaliland foreign ministry spokesperson last month confirmed that his government had discussed temporarily hosting Afghan refugees with U.S. officials. Sudan also has experienced the devastation of conflict and hardships of Islamic fundamentalist rule. It fought a decades-long civil war and the previous regime once sheltered Osama Bin Laden and carried out a genocide in Darfur. Sudan hosts the world’s sixth-largest contingent of refugees: around one million people from Central African Republic, Chad, Eritrea, Ethiopia, and South Sudan, as well as Syria. Though details are scarce, the Sudanese government did express a willingness to host “a limited group of Afghans . . . for a known period.”
Beyond humanitarianism, Somaliland and Sudan have additional motivations to accept Afghan refugees. Somaliland, which is not recognized by a single government, wants to show it is a responsible actor globally. Its foreign minister acknowledged that hosting refugees “shows that Somaliland is a credible state that has a stake in international affairs.” The Somaliland government seemingly wants to use its hosting of refugees to continue to build its case—alongside its record of stability and free and fair elections—for international recognition. Sudan, in contrast, wants to rehabilitate its reputation as an international pariah state and cement U.S. support for its democratic transition. Following the overthrow of dictator Omar al-Bashir in April 2018, the new government—a mix of military and civilian leaders—has assiduously worked to win U.S. backing, even hosting USAID administrator Samantha Power in one of her first overseas visits. It normalized relations with Israel, banned female genital mutilation, canceled the death penalty as apostasy, and agreed to settle claims by victims of the attacks on the U.S. Embassies in Kenya and Tanzania and the USS Cole off the coast of Yemen. Several of these steps were required by the United States to lift the State Sponsor of Terrorism designation and restore the country’s access to international lending institutions. While there is no immediate ask by Khartoum in return for welcoming the Afghan refugees, it is almost certainly another measure to keep it in Washington’s good graces.
The U.S. government should praise and warmly receive these countries’ offers to host Afghan refugees. The need, of course, is great. Over 123,000 people were evacuated from Afghanistan in the weeks before U.S. withdrawal on September 1; though exact figures are unavailable, it is safe to say at least half of those evacuated were Afghan citizens currently awaiting processing and added to an already huge number of people globally in need of resettlement. It is part of this long line that the Afghans in Africa find themselves. Though out of immediate danger from the Taliban, their future remains unclear. African leaders speak of temporarily hosting Afghans while asylum claims are processed in the United States and elsewhere beyond the continent. Given the thorough background check and vetting procedures before admittance into the United States, though, the “temporary” hosting provided by Uganda, Rwanda, Sudan, and Somaliland could last for months, if not years.
As the United States continues to urge these and other African countries to host Afghans, it should provide necessary assistance to the refugees and their host communities as long as required, especially if there are distinct cultural, religious, or other accommodations necessary to provide protection and support to these recently displaced and vulnerable Afghans. U.S. diplomats should also be prepared to manage inevitable geopolitical requests. Despite the generosity of African nations, these requests should be carefully adjudicated, avoiding all appearance of quid pro quo for accepting refugees and providing humanitarian assistance. U.S. focus should be on providing assistance to refugees and their host communities while working expeditiously to permanently resettle Afghans to third countries. While difficult, it is not impossible to resolve tough trade-offs between refugee assistance needs and broader human rights and democracy objectives in the region.
Rwanda, Uganda, Somaliland, and Sudan have a history of generosity toward displaced persons and refugees and should be appreciated for their willingness to host vulnerable Afghans, no matter the reason. It is important—and possible—for policymakers to support these good deeds without compromising or adjusting other priorities.
Judd Devermont is director of the Africa Program at the Center for Strategic and International Studies (CSIS) in Washington, D.C. Erol Yayboke is a senior fellow with the International Security Program and director of the Project on Fragility and Mobility at CSIS.
Commentary is produced by the Center for Strategic and International Studies (CSIS), a private, tax-exempt institution focusing on international public policy issues. Its research is nonpartisan and nonproprietary. CSIS does not take specific policy positions. Accordingly, all views, positions, and conclusions expressed in this publication should be understood to be solely those of the author(s).
EINDE ARTIKEL
ZIE OOK
Ben het met de strekking van onderstaand artikel wel eens wat universele menselijke handelingen betreft, maar dat geldt NIET
voorde handelingen van de OVERHEID of de EU
Bijv het verschil in behandeling door de OVERHEID of de EU,
toen het de Midden Oosterse vluchtelingen aan de grens tussen Polen en
Het is niet vreemd dat Nederlanders zich meer verwant voelen met vluchtelingen van dichtbij. Dat schrijft Gert Jan Geling, docent integrale veiligheidskunde aan de Haagse Hogeschool.
De oorlog in Oekraïne heeft ervoor gezorgd dat we in Nederland, net als in de ons omringende landen, in de ban zijn van een vluchtelingencrisis. Het is voor de eerste keer sinds de Syrische vluchtelingencrisis in 2015 dat Europa geconfronteerd wordt met een vluchtelingenstroom van deze proporties, met naar schatting 3 miljoen Oekraïners die al op de vlucht zijn. Een deel hiervan wordt nu al in Nederland en andere Europese landen opgevangen, maar een groot deel van deze vluchtelingen moet nog komen.
In de samenleving leeft brede steun voor deze opvang. Nederlanders zetten massaal initiatieven op om Oekraïners op te halen en hier op te vangen. Het enthousiasme is groot. Volgens sommige critici staat dit in schril contrast met hoe we in 2015 Syriërs hier opvingen, of meer recentelijk de Afghanen. Er wordt een dubbele maat vastgesteld. We zouden eigenlijk alleen vluchtelingen willen opvangen die net als wij ‘blond haar en blauwe ogen’ hebben, en bijvoorbeeld moslims zouden we proberen zoveel mogelijk te weren. Ook in deze krant (Trouw, 14 maart) viel te lezen dat we de Oekraïners vooral graag opvangen omdat ze op ons lijken.
Nu zit daar zeker iets in, maar valt er ook wel wat op aan te merken. Want is het wel zo dat we vanwege racisme en islamofobie proberen om Syriërs en Afghanen zoveel mogelijk buiten Europa op te vangen, en hier weg te houden, terwijl we wel graag Oekraïners zien komen? Een dergelijke kijk op de keuzes die we maken in de opvang van vluchtelingen lijkt nogal simplistisch. Zo hebben we bijvoorbeeld in 2015 en 2016 toch ruim honderdduizend Syriërs opgevangen. En we vangen ook al decennialang Afghaanse vluchtelingen op. Toch zijn er ook wel degelijk verschillen in de reacties op deze vluchtelingenstromen, maar ook goede redenen op basis waarvan we de verschillen in reacties op de huidige en de Syrische vluchtelingenstroom uit 2015 kunnen verklaren.
Het sleutelbegrip hierbij is opvang in de regio. Dit is al decennialang het Europese uitgangspunt bij de opvang van vluchtelingen. Toen in de jaren negentig van de vorige eeuw de oorlog in het voormalige Joegoslavië uitbrak, waren wij zelf de regio, en vingen wij deze vluchtelingenstroom ook op. Nu is dat hetzelfde met Oekraïne. De buurlanden van Oekraïne, dat is de EU, wijzelf dus. Het is niet meer dan logisch dat we als EU ook onze verantwoordelijkheid nemen voor de opvang uit onze buurlanden.
En hoe je het ook wendt of keert, Syrië en Afghanistan zijn bijvoorbeeld veel minder onze regio – of zelfs helemaal niet – dan Oekraïne of de westelijke Balkan.
Gemeenschappelijke vijand
En natuurlijk speelt het element mee dat we ons verbonden voelen met de Oekraïners. Nederlanders ervaren een bepaalde culturele verbondenheid als Europeanen met andere Europeanen. En daarnaast is er ook een sterke identificatie met het conflict tegen de gemeenschappelijke vijand, Vladimir Poetin, en de sympathie die daaruit voortvloeit voor de Oekraïners die deze strijd aangaan. Identificeren we ons dan niet met bijvoorbeeld Syriërs of Afghanen? Er was recent veel steun voor de opvang van Afghanen die ons in Afghanistan geholpen hadden, dat waren ook ‘onze mensen’. En ook bij aanvang van de Syrische vluchtelingencrisis was aanvankelijk veel sympathie voor Syrische vluchtelingen en hun strijd tegen Assad.
Dit gold ook voor bijvoorbeeld Syrië en de omringende landen. In de eerste jaren van de oorlog daar was er in landen als Turkije, Libanon en Jordanië brede steun voor grootschalige opvang van Syrische vluchtelingen. Moslims wereldwijd zetten initiatieven op om Syriërs te helpen. Omdat zij zich met deze groep konden identificeren, maar ook omdat zij de strijd tegen Assad steunden. De steun voor opvang in de buurlanden nam pas af nadat duidelijk werd dat het conflict zou blijven voortduren, en er geen uitzicht was op terugkeer.
Oftewel: steun voor de opvang van de vluchtelingen in een land omdat men zich met deze groep kan identificeren is een praktijk die voor vrijwel de hele wereld opgaat. Het is de reden waarom Colombia zijn grenzen openzet voor Venezolanen. En Oeganda voor vluchtelingen uit omringende Afrikaanse landen.
Opvang in de regio, door landen waarvan de bevolking zich sterk verbonden voelt met de groep vluchtelingen en het conflict dat speelt, dat is wereldwijd de realiteit. Dit verklaart ook waarom Nederlanders nu zo breed de opvang van Oekraïners steunen.
De vraag blijft echter: zal deze steun zo groot blijven wanneer de oorlog in Oekraïne blijft voortduren, en als duidelijk wordt dat het grootste deel van de vluchtelingenstroom nog moet komen? Blijven we hier dan ook voor openstaan, of gaan we dan een nieuwe variant op de Turkije-deal meemaken?
Dubbele standaard?
Het antwoord op deze vraag kunnen we nog niet geven. Maar een andere vraag die deze vluchtelingencrisis oproept is of we voortaan niet alle groepen vluchtelingen zo zouden moeten opvangen als de Oekraïners. In een ideale wereld zouden we dit doen, maar in de huidige realiteit kunnen we hier in Europa niet alle tientallen miljoenen vluchtelingen ter wereld opvangen. Opvang in de regio moet ons uitgangspunt blijven, en daarin nemen we nu onze verantwoordelijkheid.
Zij die menen hier een dubbele standaard in te zien zouden er goed aan doen naar de balk in hun eigen oog te kijken. De Rohingya in Myanmar bijvoorbeeld laten we gewoon stikken. Dat is zelfs voor de meest vurige bepleiters van meer opvang van meer vluchtelingen een ver-van-mijn-bed-show. Maar ook wanneer er een vluchtelingencrisis speelt aan de andere kant van ons koninkrijk, wanneer Venezolanen op de vlucht slaan naar Curaçao, horen we er hier vrijwel niemand over. Oftewel: we maken als land hoe dan ook keuzes in wie we hier wel, en wie we hier niet opvangen. Dat is geen racisme of hypocrisie, maar simpelweg de wereldwijde realiteit die dan niet altijd eerlijk mag zijn, maar wel heel goed te verklaren is.
[35]
ZIE NOOT 34
[36]
ZIE NOOT 34
Reacties uitgeschakeld voor Noten 32 t/m 36/Oekraine
Anti-refugee governments in Poland and Hungary take decidedly different tone after Russian invasion forces tens of thousands to flee.
Countries across Eastern Europe have announced plans to host hundreds of thousands of people fleeing the Russian invasion of Ukraine.
Tens of thousands of Ukrainians have been turning up at the country’s border crossings with Poland, Romania and Moldova. Many of these countries, which have taken a hardline stance towards refugees arriving from countries such as Syria and Afghanistan in recent years have taken a decidedly different tone in pledging to host and support their Ukranian neighbours.
Multiple humanitarian agencies have issued statements expressing their commitment to displaced Ukrainians asking countries to keep their borders open to refugees seeking shelter.
“UNHCR is also working with governments in neighbouring countries, calling on them to keep borders open to those seeking safety and protection. We stand ready to support efforts by all to respond to any situation of forced displacement,” said the UN High Commissioner for Refugees Filippo Grandi.
Moldovan President Maia Sandu said her country’s borders were open to Ukrainian citizens and it would help those arriving in their “humanitarian needs”.
Poland, which has taken a hardline stance against migration in recent years, announced its willingness to take “as many as there will be at our borders”.
Hungary, which has taken a similarly hostile stance to refugees arriving from countries such as Syria in recent years, pledged to remain open for those fleeing from Ukraine.
“We’re prepared to take care of them, and we’ll be able to rise to the challenge quickly and efficiently,” said Hungarian Prime Minister Viktor Orban, who has previously described migrants arriving in Europe as a “poison”.
‘Only so many places’
Hanne Beirens, director of Migration Policy Institute Europe, said there were reasons for the different attitudes taken by some countries that have been notably hostile in recent years to refugees.
“Firstly, this is a positioning from EU states within a particular geopolitical conflict. In that respect it fits within a broader narrative of disapproving of Russian actions and the kind of solidarity in different kinds of dimensions with the Ukraine, government and population with those who may be displaced because of the conflict,” she said.
“There’s only so many places that people who are displaced by the conflict with Russia can go, and some have already moved to Moldova. Others when crossing the border immediately land into EU territory, so there’s no other place for them to go and so that kind of principle of seeking protection in a safe haven in the first country you cross fits perfectly here.”
Poland – which faced fierce criticism from human rights groups for its treatment of asylum seekers who were pushed to the Belarusian border by Belarusian authorities, including the legalisation of pushbacks last November – has taken a decidedly different stance towards the prospect of a large arrival of Ukrainian refugees.
A number of reception centres have already been established in the country.
Greece, an entry point for hundreds of thousands of people fleeing war and unrest from Syria and Afghanistan in recent years, also made pledges of support for Ukrainian citizens and those arriving in Ukraine’s neighbours.
Earlier in the week, there were suggestions it would make commitments to host Ukrainian refugees, but a statement issued on Friday stopped short of this, offering instead technical and humanitarian aid to Ukraine’s neighbouring countries.
“EU countries, including Greece, stepping in to protect Ukrainian refugees shows what we’ve long urged for: safe access to the EU for refugees is both necessary and feasible. And fair and humane asylum systems benefit us all.”
Greece’s listing Ukraine as “a ‘safe country of origin’ only weeks ago runs counter to those very principles”, said Minos Mouzourakis, legal officer at Refugee Support Aegean.
Greece has faced fierce criticism in recent years for heavily documented pushbacks of asylum seekers from its land and sea borders.
Different responses
Dimitris Choulis, a lawyer working with refugees on the Greek island of Samos, one of the main points of arrival for refugees in 2015-16, noted the different responses of many EU nations to the prospect of a large-scale displacement of Ukrainian refugees in Europe.
“I was surprised from Finland, for example, in the announcement after the invasion how willing they are to receive refugees while after years of bombing in Syria or Afghanistan they don’t do the same,” he said.
Choulis questioned how Ukrainians who choose to seek asylum outside of their neighbouring countries will be treated. “Are we going to ask them why they didn’t go to a neighbouring country and if they come here [to Greece] are they not refugees anymore?” he asked.
Beirens said there were multiple different reasons for this different response among some countries.
“It would be the test of time to see how many would be displaced from Ukraine and what the EU’s response would be moving forward … It’s hard to assess how long the conflict will last, whether there will continue to be attacks on multiple regions of Ukraine, which would, in and of itself, trigger refugee movements to Europe,” said Beirens.
If that is the case it could lead to similar refugee numbers as in 2015.
“The lowest predictions in terms of a full-scale invasion of Russia talks of one million displaced persons, but there are so others who talk about up to three million or more,” she said.
“The response may be quite different precisely because of the longstanding tradition of Ukraine nationals coming into the EU to work and study there.”
Giro555 haalt een recordbedrag op voor de slachtoffers van de oorlog in Oekraïne en de teller stijgt door. Wat gaan de samenwerkende hulporganisaties doen met al die miljoenen?
Op het bureau van Giro555 in Nederland wordt, een dag na de landelijke actiedag, de balans opgemaakt. Wat staat er nu precies op de rekening, en wat komt er nog bij? Ondertussen doen de hulporganisaties in het oorlogsgebied en aan de grenzen wat ze al meer dan een week doen, zegt een woordvoerder van Giro555: hulp verlenen. “Ze gaan natuurlijk niet zitten wachten tot de financiële afdeling hier zijn werk heeft gedaan.”
Niemand heeft een glazen bol
Hoe de oorlog in Oekraïne zich ontwikkelt, kan niemand voorspellen. Waar het opgehaalde geld precies heen zal gaan dus ook niet. Giro555 streeft ernaar om de helft van de miljoenen – op maandagavond was dat ruim 106 miljoen euro – in de komende zes maanden uit te geven aan acute noodhulp. De verwachting is dat het grootste deel van de opbrengst komend jaar wordt uitgegeven. Afhankelijk van het verloop van de oorlog en de precieze opbrengst, zal ook een deel van het geld besteed worden aan wederopbouw van Oekraïne.
Op dit moment kopen hulporganisaties onder meer waterflessen, matrassen en medicijnen voor in de schuilkelders, sturen ze voedselkonvooien vanuit Hongarije het oorlogsgebied in, en regelen ze warme maaltijden voor vluchtelingen die de grens overkomen.
De VN coördineren
Om te voorkomen dat elke organisatie op eigen houtje van alles gaat doen, wordt alle hulpverlening gecoördineerd door de VN-organisatie OCHA, laat Giro555 weten. De UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de VN, is verantwoordelijk voor de opvang van vluchtelingen. Hulporganisaties die meedoen aan Giro555 zijn daar via de UNHCR ook bij betrokken, denk bijvoorbeeld aan het Rode Kruis.
De enorme pot met geld wordt verdeeld over de hulporganisaties, al naar gelang wat er nodig is. Daarbij wordt maximaal 5 procent van de opbrengst uitgegeven aan ‘bureaukosten’. Dat zijn bijvoorbeeld reclames, en mensen op het bureau in Nederland, maar ook de accountants die controleren of alles op de juiste plek terechtkomt.
De eindafrekening
De samenwerkende hulporganisaties maken al jaren van elke actie evaluaties met een financiële verantwoording. Over de actie na de enorme explosie in de haven van Beiroet, in 2020, is bijvoorbeeld te lezen dat op 30 april van vorig jaar 74 procent van de opbrengst van 15,3 miljoen euro is uitgegeven, en waaraan. Ruim 80.000 mensen zouden ermee geholpen zijn.
Dat zal ook nu weer gebeuren. Giro555 laat weten dat het al over drie maanden een eerste update wil geven over de besteding van het geld. “Giro555 wil zo transparant mogelijk zijn over hoe de geldstromen lopen en hoe de noodhulp wordt verleend”, aldus een woordvoerder.
Het aantal Nederlandse gastgezinnen dat zich heeft aangemeld voor de opvang van Oekraïners in nood is opgelopen naar 25.000. Het aantal Oekraïners dat op de vlucht is geslagen is toegenomen tot ruim 2,5 miljoen, melden de Verenigde Naties vrijdag.
Het aantal vluchtelingen stond een dag eerder nog op ruim 2,3 miljoen.
Door het aanhoudende geweld blijven mensen Oekraïne massaal ontvluchten. Ook zijn veel mensen in eigen land op de vlucht. Volgens de nieuwste gegevens van de VN gaat het om 1,85 miljoen ontheemden.
Zeker 116.000 vluchtelingen vanuit Oekraïne zijn afkomstig uit een derdewereldland, zegt woordvoerder Paul Dillon van de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) van de VN op Twitter. Een deel van hen is door de VN-organisatie geholpen terug te keren naar het thuisland.
Burgerinitiatief voor gastgezinnen: ‘Doel bereikt’
Volgens burgerinitiatief Onderdak Oekraïne, dat zich bezighoudt met het zoeken naar gastgezinnen, is het doel van het initiatief bereikt. Nu er ruim 25.000 potentiële gastgezinnen in Nederland zijn, wordt het burgerinitiatief gesloten, aldus de organisatie.
Een groot deel van de gastgezinnen meldde zich eerder al aan bij Takecarebnb, die zich bezighoudt met de screening van de gezinnen. Dat doet de organisatie samen met het Leger des Heils, Rode Kruis, VluchtelingenWerk en NLvoorelkaar.
De gastgezinnen zijn gescreend op de ruimte die zij in huis hebben voor opvang, wanneer zij Oekraïners zouden kunnen opvangen en of vluchtelingen ook een huisdier kunnen meenemen.
Andere initiatieven, zoals Room for Ukraine, zijn vooralsnog van plan de plaatsing en screening zelf op zich te nemen. Room for Ukraine laat weten ruim 9.600 bedden aangeboden te hebben gekregen op ongeveer 3.600 locaties.
As conflict rages on in Ukraine, some Western media pundits are employing racist tropes to express sorrow over “blue-eyed” and “blondes” getting killed in a European country that is so unlike “Iraq and Afghanistan.”
CBS News senior foreign correspondent Charlie D’Agata, who was broadcasting live from Kiev on Friday, expressed shock that war was unfolding in Eastern Europe, suggesting that Ukraine was more “civilized” than Iraq and Afghanistan, where the United States and its allies have left a trail of death and destruction.
Ukraine “isn’t a place, with all due respect, like Iraq or Afghanistan, that has seen conflict raging for decades,” he said, adding, “This is a relatively civilized, relatively European — I have to choose those words carefully, too — city, where you wouldn’t expect that or hope that it’s going to happen.”
An analyst appearing on BBC also said the Ukraine matter “is very emotional for me because I see European people with blue eyes and blonde hair being killed.”
“It’s very emotional for me because I see European people with blue eyes and blonde hair being killed,” he said.
The expression of shock and dismay comes as these pundits mostly kept silent as the US and its NATO allies invaded Iraq and Afghanistan under false pretexts in the early 2000s.
The war and occupation in those countries resulted in hundreds of thousands of civilian deaths and the displacement of millions of others.
EINDE ARTIKEL
EINDE ARTIKEL
”[REPORTER]
”Sorry, it’s very emotional for me, because I see European people
with blue eyes and blonde hair being killed children being killed every
day with Putin’s missiles….helicopters and his rockets”.
Russian military forces have extrajudicially executed civilians in Ukraine in apparent war crimes, Amnesty International said today as it published new testimony following on-the-ground research.
Amnesty International’s Crisis Response investigators interviewed more than 20 people from villages and towns close to Kyiv, several of whom had witnessed or had direct knowledge of horrifying violence committed by Russian forces.
They repeatedly told of deliberate killings, unlawful violence, and widespread intimidation by Russian forces against unarmed civilians across the Kyiv region.
In recent weeks, we have gathered evidence that Russian forces have committed extrajudicial executions and other unlawful killings, which must be investigated as likely war crimes,” said Agnès Callamard, Secretary General of Amnesty International.
“Testimonies shows that unarmed civilians in Ukraine are being killed in their homes and streets in acts of unspeakable cruelty and shocking brutality.
“The intentional killing of civilians is a human rights violation and a war crime. These deaths must be thoroughly investigated, and those responsible must be prosecuted, including up the chain of command.”
To date, Amnesty International has obtained evidence that civilians were killed in indiscriminate attacks in Kharkiv and Sumy Oblast, documented an airstrike that killed civilians queueing for food in Chernihiv, and gathered evidence from civilians living under siege in Kharkiv, Izium and Mariupol.
One 46-year-old woman, from the village of Bohdanivka, said Russian forces entered her village on 7 or 8 March, and parked their tanks on the streets.
In the evening of 9 March, the woman – who lived with her husband, 10-year-old daughter and mother-in-law – heard shooting through their downstairs windows. She and her husband shouted that they were civilians, and that they were unarmed. When they came downstairs, two Russian soldiers pushed them and their daughter into a boiler room.
She told Amnesty International: “They forced us in and slammed the door. After just a minute they opened the door, they asked my husband if he had cigarettes. He said no, he hadn’t smoked for a couple of weeks. They shot him in his right arm. The other said, ‘Finish him,’ and they shot him in the head.
“He didn’t die right away. From 9.30pm to 4am he was still breathing, though he wasn’t conscious. I begged him… ’If you can hear me, please move your finger’. He didn’t move his finger, but I put his hand on my knee and squeezed it. Blood was flowing out of him. When he took his last breath, I turned to my daughter and said, ‘It seems daddy has died’.”
A neighbour witnessed Russian forces breaking into the woman’s house that night, and confirmed he had seen her husband’s body slumped in the corner of the boiler room. The woman and her child escaped from Bohdanivka later that day. The woman’s mother-in-law, aged 81, has limited mobility and was left behind.
‘My father had six large holes in his back’
On 3 March, Kateryna Tkachova, 18, was at home in the village of Vorzel with her parents when several tanks displaying the letter ‘Z’ – which Russian forces have used to mark their vehicles during the invasion of Ukraine – were driven down their street.
Her mother Nataliya and father Valeryi left the cellar where they were hiding to go into the street, after telling Katerina to stay where she was. Kateryna then heard gunshots.
She told Amnesty International: “Once the tanks had passed by, I jumped over the fence to the neighbour’s house. I wanted to check if they’re alive. I looked over the fence and saw my mother lying on her back on one side of the road, and my father was face down on the other side of the street. I saw large holes in his coat. The next day I went to them. My father had six large holes in his back, my mother had a smaller hole in her chest.”
Kateryna said that her parents were dressed in civilian clothing and unarmed. On 10 March, a volunteer involved in evacuations from areas around Kyiv helped Kateryna leave Vorzel. The volunteer told Amnesty International he had seen the bodies of Kateryna’s parents lying in the street near her house. In a video verified by Amnesty International, the pair can be seen writing Kateryna’s parents’ names, dates of birth, and dates of death on a piece of cardboard, before placing it beside their bodies, which are covered with blankets.
‘They noticed us and immediately opened fire’
During the first days of Russian occupation of the city of Hostomel, Taras Kuzmak was driving around delivering food and medication to bomb shelters where civilians were gathering.
At 1.30pm on 3 March, he was with the city’s mayor, Yuryi Prylypko, and two other men, when their car came under gunfire from the direction of a large residential complex that had been seized by Russian forces. The men tried to jump out of the car, but one man, Ivan Zorya, was killed immediately, while Yuryi Prylypko fell to the ground injured after being shot. Taras Kuzmak and the other surviving man hid behind an excavator for hours as shooting continued.
He told Amnesty International: “They noticed us and immediately opened fire, there was no warning. I could only hear the mayor [Prylypko]. I knew he was injured, but I didn’t know if it was fatal or not. I just told him to lie still, not to make any moves… They shot at us again at around 3pm, and about half-an-hour after that, I understood there was no life from him. There is a kind of breathing somebody has only right before they die, their last breath. Ivan Zorya’s head was taken off, I think they must have been using something high-calibre.”
Two other Hostomel residents told Amnesty International they had seen Yuryi Prylypko’s body near a church when an impromptu funeral was held for him several days later. Other residents confirmed that in the days leading up to his death, Yuryi Prylypko had been delivering food and medication around the city, always driving a civilian vehicle.
Unlawful killings and rape
Amnesty International collected three additional accounts of unlawful killings of civilians, including the account of a survivor of rape whose husband was extrajudicially executed, by Russian forces.
A woman in a village east of Kyiv told Amnesty International that, on 9 March, two Russian soldiers had entered her house, killed her husband, then repeatedly raped her at gunpoint while her young son hid in a boiler room nearby. The woman was able to escape from the village to Ukrainian-controlled territory with her son.
Milena, a 24-year-old from Bucha, told Amnesty International that she saw the body of a woman who had lived on her street lying outside her house. The woman’s mother told Milena that her daughter was shot in the initial days of the invasion while looking over her fence at a Russian military vehicle. Amnesty International’s Crisis Evidence Lab independently verified video footage that confirmed the location of the shallow grave in which she was buried.
Volodymyr Zakhliupanyy and his wife fled the city of Hostomel in the first few days of the invasion, but their son Serhiy, 39, was determined to stay.
Initially, they spoke by telephone every day, and Serhiy described the heavy fighting in the city. On 4 March, Volodymyr could no longer contact his son. Friends who remained in the city then tried to find Serhiy, and went to the building where he had been sheltering in the basement.
Volodymyr told Amnesty International: “When they asked the neighbours, they said that on 13 March my son was taken away [from the basement] by the Russians. When they went looking for Serhiy, they found him behind the garages of the same building… they said he had been shot in the head.”
Life under Russian occupation
Interviewees told Amnesty International they had lost access to electricity, water, and gas in the early days of the invasion, and there was very limited access to food. There was little mobile phone connectivity, and some interviewees said Russian soldiers had confiscated or destroyed mobile phones whenever they saw residents carrying them, or threatened them with violence for having a phone.
Threats of violence and intimidation were also widespread. One man in Hostomel said that he saw an entire dormitory of people who were sheltering from shelling who were forced to go outside, where Russian military officers immediately fired gunshots over their heads, forcing them to drop to the ground. Two men from Bucha also said snipers regularly shot at them when they went to salvage food from a destroyed grocery store near their home.
“As these horrendous accounts of life under Russian occupation continue to emerge, the victims in Ukraine must know that the international community is determined to secure accountability for their suffering,” said Agnès Callamard.
War crimes and other violations of international humanitarian law
Deliberate killings of civilians, rape, torture, and inhumane treatment of prisoners of war are human rights violations and war crimes. Those who directly commit war crimes should be held criminally responsible for them. Under the doctrine of command responsibility, hierarchal superiors – including commanders and civilian leaders, such as ministers and heads of state – who knew or had reason to know about war crimes committed by their forces, but did not attempt to stop them or punish those responsible, should also be held criminally responsible.
Amnesty International is documenting violations of human rights and international humanitarian law committed in the war in Ukraine. All of Amnesty International’s outputs published to date – including news updates, briefings and investigations – can be found here.
In een video die eind vorige maand voor het eerst online is opgedoken, lijken Oekraïense strijdkrachten zeker één gevangengenomen Russische militair te executeren. De beelden, waarvan de locatie is geverifieerd door de NOS en die nader zijn geanalyseerd door The New York Times en de BBC, zijn gemaakt langs een weg bij het dorp Dmytrivka, niet ver van Boetsja en Irpin, ten westen van Kiev.
Russische militairen die in die regio waren, trekken zich sinds ruim een week terug. Sinds die terugtrekking gaande is, komen er onder meer vanuit Boetsja gruwelijke beelden van Oekraïense burgers die dood op straat liggen.
De Duitse inlichtingendienst heeft radioverkeer onderschept waarin Russische militairen spreken over de burgerdoden in Boetsja. Verder vertellen ooggetuigen sinds afgelopen week over verschrikkingen als verkrachtingen door Russische militairen en lukrake beschietingen van Oekraïense burgers.
In de video die nu rondgaat, is te zien dat een man naast een vermoedelijk Russische militair staat, die een jas over zijn hoofd heeft. De Rus lijkt gewond, maar ademt nog. “Hij is nog in leven. Film deze plunderaars. Kijk, hij leeft nog. Hij hapt naar adem”, zegt de man. Vervolgens schiet een vermoedelijk Oekraïense militair twee keer op de Rus, die blijft bewegen. Na een derde schot blijft hij roerloos liggen. Verder is onder meer de opmerking “klote-Rusland” te horen in de video.
Drie andere vermoedelijk Russische militairen zijn ook te zien op de beelden. Een van hen heeft een hoofdwond en zijn handen zijn achter zijn rug vastgebonden. Twee van hen zouden gevangen Russische luitenants zijn. In de video zijn ook andere doden te zien. Of die bij een strijd voorafgaand aan de opname zijn gesneuveld of zijn geëxecuteerd nadat ze gevangen waren genomen, valt uit de beelden niet op te maken.
Visuele kenmerken
De Russen en de Oekraïners in de video zijn herkenbaar aan hun uniformen. Zo dragen de staande mannen een blauwe armband en een uniform met emblemen als de Oekraïense vlag. De vermoedelijke Russen dragen een witte armband. Die witte banden, evenals rode en oranje banden, zijn in de strijd gebruikt door Russische militairen, zodat ze elkaar kunnen herkennen.
Daarnaast zegt één van de vermoedelijke Oekraïners “hier zijn ze dan, de verdedigers van het Russische leger”. Daarbij zijn lege voertuigen te zien met een V erop, een teken dat Russische troepen – net als de bekende Z – op hun wagens en pantservoertuigen schilderen of spuiten.
Daarmee is echter niet onomstotelijk te bewijzen dat de mannen in de video inderdaad zijn wie ze op basis van hun voorkomen en uitingen lijken te zijn. Zowel de Russische als de Oekraïense strijdmachten kunnen Russisch spreken met elkaar – zoals in deze video ook te zien is – en uniformen, emblemen en geweldshandelingen kunnen doelbewust in beeld zijn gebracht om in dit geval de Oekraïners te beschuldigen van oorlogsmisdaden.
De BBC levert extra bewijs voor Oekraïense betrokkenheid. De Britse omroep heeft een biometrische scan gemaakt van beelden van de gezichten van de vermoedelijk Oekraïense strijders in de video. Dat wil zeggen dat een algoritme de gezichten op de beelden heeft vergeleken met een database vol met foto’s van gezichten.
Op basis van dat proces denkt de BBC één man te herkennen, van wie bekend is dat hij nauwe banden heeft met Oekraïne. Het gaat om een Georgiër met een baard. Zijn naam is bekend bij de BBC, maar die wordt niet genoemd omdat niet met zekerheid vaststaat dat hij het is. In de video is te zien dat hij reageert op een militair die “glorie aan Oekraïne” uitroept. Hij reageert daarop met de kreet “glorie aan de helden”.
Zorgen over krijgsgevangenen
Verder sprak de NOS op 3 april met een man die al enkele weken als vrijwilliger meevecht met het Oekraïense leger. Hij wil anoniem blijven, maar zijn identiteit is bekend bij de redactie. De man maakt deel uit van een groep buitenlanders met verschillende nationaliteiten. In het gesprek met de NOS gaf hij ongevraagd aan dat hij zich zorgen maakt over de behandeling van Russische krijgsgevangenen.
Hij vertelde dat er bij de gevechten ten westen van Kiev, waar ook deze beelden zijn gemaakt, Russische militairen gevangen zijn genomen. Vooral de internationale strijders, waar hij bij hoort, wilden daarna weten wat er met deze Russen zou gebeuren, maar hij had de indruk dat de Oekraïners niet op die vraag zaten te wachten. Hij zegt niet te weten wat er met de Russen is gebeurd, omdat hij weg is gegaan van de plek waar ze gevangen waren.
Voor het verhaal van de buitenlandse strijder valt op dit moment geen onafhankelijke bevestiging te krijgen door de NOS. Wel komen de details van zijn verklaring overeen met informatie over de bewegingen in het gebied waarover hij sprak. Ook noemt hij data die vallen te combineren met de gebeurtenissen op het strijdtoneel ten westen van Kiev.
Geïsoleerde incidenten
In Oekraïne zijn nu officieel 600 Russische krijgsgevangen. “We willen een speciaal kamp bouwen waar de gevangenen in overeenstemming met het internationaal recht behandeld zullen worden”, zei de Oekraïense vicepremier Verestsjoek eerder over Russische krijgsgevangenen.
Krijgsgevangenen worden beschermd door de Derde Geneefse Conventie (1949). Daarin is bepaald dat krijgsgevangenen humaan en met eerbied behandeld moeten worden. Het standrechtelijk executeren van krijgsgevangenen is een oorlogsmisdaad.
De Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken, Koeleba, zei na vragen over de video te weten van het bestaan van de beelden, maar hij heeft ze naar eigen zeggen niet gezien. “Het Oekraïense leger neemt de regels omtrent oorlogvoering in acht. Er kunnen geïsoleerde incidenten zijn waarbij deze regels worden geschonden. Die zullen onderzocht worden”, luidt zijn algemene reactie.
Op een video die rondgaat op sociale media zou te zien zijn dat Russische krijgsgevangenen ernstig worden mishandeld door Oekraïense militairen op de binnenplaats van een zuivelfabriek bij Charkov. Als de video klopt, gaat het om een oorlogsmisdaad.
Oekraïne stelde zondag een onderzoek naar het incident in. Rusland sprak direct van oorlogsmisdaden, iets waar het land zich zelf ook veelvuldig schuldig aan heeft gemaakt. De generale staf van het Oekraïense leger noemde de video echter in scene gezet om Oekraïne in diskrediet te brengen.
Of de video echt of nep is, is erg lastig te verifiëren door internationale media. Wel blijkt uit onderzoek van onder andere de NOS dat Oekraïense militairen in de dagen voorafgaand aan het incident bij de zuivelfabriek, in een naburig dorp al wandaden hebben begaan tegen Russische krijgsgevangenen.
Schieten op benen
De eerste video van het incident verscheen op zondagochtend 27 maart op pro-Russische kanalen op Telegram, maar de eerste uploader van de beelden is nog niet gevonden. Er gaan inmiddels meerdere ingekorte versies rond, soms met als doel om te laten zien dat het allemaal zou meevallen. De langste en meest volledige versie van de video duurt 5 minuten en 37 seconden.
De NOS publiceert de video niet in zijn geheel en plaatst ook geen links naar de beelden, omdat die schokkend zijn en twee krijgsgevangenen erop herkenbaar zijn.
Op de video zijn minimaal twaalf vastgebonden militairen met bebloede lichaamsdelen te zien. De mannen spreken Russisch en liggen op de grond, sommige met een zak over het hoofd.
De mannen op de grond worden in het Russisch uitgescholden en ondervraagd door militairen die rondlopen en blauwe banden om hun bovenarm hebben. “Zeg het, klootzak, waar kom je vandaan?”, zegt een van hen. “Waar ben je geboren?”. De mannen op de grond noemen Russische steden: “Jaroslavl”, “Smolensk”.
De persoon die filmt focust dan op een groepje soldaten bij een Volkswagen T4-bus. Een van hen wordt met een geweer in een onderbeen geschoten en valt op de grond. “Wie zijn de officieren?”, wordt er gevraagd. Ook een andere geboeide soldaat krijgt een kogel in zijn been en valt op de grond. Een andere geboeide soldaat wordt met een geweerkolf geslagen.
Bijna alle woorden in de video zijn Russisch, een taal die ook Oekraïners spreken. Er is één moment dat er Oekraïens klinkt in de vijf minuten durende video. Dat is wanneer er in een portofoon wordt gesproken (en dus niet tegen de gevangenen). “We zijn bereikbaar, vier drie”, zegt een militair.
Zuivelfabriek
De locatie waar de video werd gemaakt is zondag door osint-onderzoekers (die informatie verzamelen uit publiek toegankelijke bronnen) gevonden. Door de gebouwen op de binnenplaats te vergelijken met foto’s en satellietbeelden is duidelijk dat het gaat om de zuivelfabriek in het Oekraïens dorpje Malaya Rohan, vlak bij Charkov. De NOS kan deze locatie bevestigen.
Toch is de echtheid van de video moeilijk vast te stellen, zo concluderen de NOS en onder anderen Bild, de BBC, CNN, The New York Times en onderzoekscollectief Bellingcat.
Er is een aantal aanwijzingen waardoor aan de echtheid kan worden getwijfeld. Zo lijken sommige bloedplassen en vlekken niet goed overeen te komen met de wonden. Bij de ‘Oekraïense militairen’ valt op dat er geen insignes of Oekraïense vlaggen zijn te zien op de kleding.
Andere zaken pleiten juist voor de echtheid. Zo zijn verschillende ‘Oekraïense’ militairen duidelijk in beeld, dit zou niet voor de hand liggen als het zou gaan om Russische acteurs die later kunnen worden herkend.
Andere wandaden
Ook vond er twee of drie dagen voor het online komen van de video bij de zuivelfabriek een ander incident plaats. Volgens Telegramkanalen van betrokken Oekraïense militairen en volgens lokale media zijn in het dorp Vil’khivka tientallen Russische militairen krijgsgevangen genomen. Dit gebeurde bij de herovering van het dorp. Het dorp ligt op zo’n 8 kilometer van de zuivelfabriek, een autorit van 20 minuten. Volgens een lokale journalist zijn afgelopen weekend ook bij Malaya Rohan krijgsgevangenen gemaakt.
Op verschillende video’s die zijn geplaatst op Telegram-kanalen van Oekraïense militairen is te zien dat de gevangenen niet zachtzinnig worden behandeld. Op de beelden van vermoedelijk 25 maart is te zien dat de gewonde krijgsgevangen zijn uitgekleed, dat hun ogen met gele ducttape zijn afgeplakt, dat ze moeten knielen bij gaten in de grond en dat ze letterlijk worden opgestapeld in auto’s en busjes.
De Oekraïense militairen zeggen tegen de gevangen Russen: “Jullie gaan gezamenlijk het volkslied van Oekraïne zingen, klootzakken”. Op een andere video is dat ook te zien, opgestapelde gevangenen met gele tape zingen het volkslied. Op deze beelden is overigens geen fysieke mishandeling van krijgsgevangenen te zien.
De beelden in Vil’khivka werden gefilmd vanuit verschillende hoeken door soms lachende militairen. Bij een aantal zijn duidelijk de insignes van het beruchte Azov-bataljon te zien. Ook zijn er beelden waarop deze militairen poseren met de lichamen van gedode Russische militairen.
De leider van dit bataljon is over het incident bevraagd door CNN. Hij zegt over de video bij de zuivelfabriek dat dit niet gaat om de plek waar hij was. “Ik heb deze plaats niet gezien”, zegt hij.
GENÈVE (ANP) – Meer dan 6 miljoen mensen zijn Oekraïne ontvlucht sinds het begin van de Russische invasie op 24 februari, blijkt uit de dagelijks bijgewerkte statistieken van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR. Slechts tien dagen geleden werd de grens van 5,5 miljoen vluchtelingen gepasseerd.
Sinds eind februari zijn volgens de UNHCR ruim 1,59 miljoen Oekraïners al dan niet permanent naar hun land teruggekeerd, terwijl binnen Oekraïne meer dan 8 miljoen mensen zijn ontheemd. Dat laatste is een toename van 1 miljoen in slechts tien dagen.
Van de 6 miljoen gevluchte Oekraïners zijn er bijna 3,3 miljoen naar Polen gegaan, van wie een onbekend aantal is doorgereisd naar andere EU-landen. Ook de buurlanden Roemenië, Moldavië, Hongarije en Slowakije hebben honderdduizenden Oekraïners zien komen. De vluchtelingenstroom bestaat voor meer dan 90 procent uit vrouwen en kinderen.
Volgens de UNHCR zijn ruim 785.000 mensen naar Rusland gevlucht. Oekraïne stelt dat het in tienduizenden gevallen gaat om deportaties. Moskou zegt dat meer dan 1 miljoen mensen sinds 24 februari vanuit Oekraïne naar Rusland zijn gevlucht.
Tussen 18 en 23 februari verhuisden nog eens 105.000 mensen vanuit de regio’s Donetsk en Loehansk naar Rusland, aldus de UNHCR.
WARSCHAU (ANP) – Ruim 2,5 miljoen mensen zijn sinds 24 februari, de dag dat Rusland Oekraïne binnenviel, de grens tussen Oekraïne en Polen overgestoken. Dat meldt de Poolse autoriteit voor grensbewaking. Volgens deze instantie, die elke ochtend actuele gegevens verstrekt, zijn sinds het uitbreken van de oorlog ook 485.000 mensen de andere kant op gereisd. Dinsdag waren dat er nog 471.000.
In totaal zijn er nu iets meer dan 2,52 miljoen personen uit Oekraïne naar Polen gekomen. Dinsdag staken er 21.000 de grens over. Dat is een stijging van 13 procent ten opzichte van de dag ervoor, toen het om 18.500 mensen ging. Woensdag voor 07.00 uur telden de Poolse grenswachten zo’n 4700 vluchtelingen.
Cijfers van de Verenigde Naties laten zien dat bijna 4,28 miljoen mensen Oekraïne zijn ontvlucht sinds het begin van de Russische invasie. Omdat in het grootste deel van de Europese Unie geen grenscontroles bestaan en Oekraïners er vrij mogen reizen, is niet duidelijk hoeveel vluchtelingen in Polen zijn gebleven en hoeveel er zijn doorgereisd naar andere landen.
Sinds het begin van de oorlog in Oekraïne hebben zich in Nederland ruim 63.800 Oekraïners ingeschreven bij een gemeente. Het hoogtepunt van het aantal inschrijvingen was eind maart en begin april. Toen registreerden de gemeenten in twee weken tijd meer dan 21.500 Oekraïense vluchtelingen, zo komt naar voren uit cijfers van het CBS.
Daarna is het aantal Oekraïners dat zich bij een gemeente meldde flink gedaald. In de eerste helft van deze maand waren het er zo’n 3600 per week en vorige week ging om nog geen 2500 inschrijvingen, al waarschuwt het CBS wel dat de cijfers over de meest recente weken mogelijk nog niet compleet zijn. Het is niet bekend hoeveel Oekraïners wel naar Nederland zijn gekomen, maar zich niet hebben ingeschreven.
Van de inschreven Oekraïners is twee derde vrouw en een derde man. Een derde is eveneens 18 jaar of jonger.
De meeste Oekraïners staan ingeschreven in Amsterdam (3608), Rotterdam (2738) en Den Haag (2376). Afgezet tegen het aantal inwoners dan steekt Renswoude met kop en schouders boven de rest uit. In de gemeente staan ruim honderd Oekraïners ingeschreven, dat zijn bijna 19 Oekraïners op 1000 inwoners. Ook Gennep, waar 243 Oekraïners zich hebben geregistreerd, scoort hoog. Dat zijn er zo’n 14 op de 1000 inwoners.
EINDE BERICHT
[26]
”Oekraïne (Oekraïens: Україна) is een land in Oost-Europa met 44,32 miljoen inwoners met Kiev (Kyiv) als hoofdstad
WIKIPEDIA
OEKRAINE
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oekra%C3%AFne
Reacties uitgeschakeld voor Noten 21 t/m 26/Oekraine
In de wereld heerst de wet van de jungle, als de Russische invasie in Oekraïne niet wordt veroordeeld door de Verenigde Naties, zei EU-buitenlandchef Josep Borrell eerder vandaag. In de Veiligheidsraad zal Rusland de veroordeling blokkeren met een veto, maar Borrell hoopt dat de Algemene Vergadering de Russische militaire operatie in het buurland wél afwijst.
Of dat ook echt gebeurt is echter zeer de vraag. Westerse landen zijn unaniem in hun veroordeling van Poetin, en worden gesteund door belangrijke Aziatische landen als Japan en Zuid-Korea, maar daarbuiten heeft de Russische president nog wel degelijk hele en halve vrienden.
Syrië en Belarus
Tot zijn grootste politieke vrienden horen de Syrische president Assad en de Belarussische president Loekasjenko. Poetin heeft hen de afgelopen jaren aan zich verplicht door hun regimes overeind te houden.
Assad, die de Syrische burgeroorlog heeft overleefd dankzij militair ingrijpen van Rusland, toonde in een telefoongesprek met Poetin begrip voor de aanval op Oekraïne. “Wat vandaag gebeurt, is een correctie op de geschiedenis en een herstel van het evenwicht in de wereld”, zei de Syrische dictator, die het Westen de schuld gaf van het bloedvergieten in Oekraïne.
Loekasjenko’s steun aan Poetin ging de afgelopen weken nog veel verder: hij liet zijn strijdkrachten gemeenschappelijke oefeningen houden met het Russische leger en stond Rusland toe tienduizenden militairen aan de Belarussisch-Oekraïense grens samen te trekken. Daarvandaan zijn de Russen gisteren aan hun opmars naar Kiev begonnen.
Voor zover bekend doen Belarussische militairen niet mee aan de invasie van Oekraïne.
Venezuela, Cuba en Nicaragua
Een bondgenoot op afstand is Venezuela, een paria in de eigen regio. Op Twitter koos president Maduro unverfroren partij voor Poetin. Volgens hem is het niet Poetin, maar de NAVO die de akkoorden van Minsk over een wapenstilstand in Oost-Oekraïne heeft geschonden. Hij noemde dat “een ernstige bedreiging voor Rusland en zijn territoriale integriteit en soevereiniteit”.
Ook Cuba en Nicaragua denken er ongeveer zo over. Cuba zit al in het anti-Amerikaanse kamp sinds de communistische revolutie van 1959 en Nicaragua sinds de sandinistische machtsovername in 1984. Beide landen houden zich nu wat stil. Ze kregen bezoek van de voorzitter van het Russische lagerhuis, die uitlegde dat Rusland bezig is met een ‘vredesoperatie’.
Iran en Myanmar
Iran is geen bondgenoot van Rusland, maar houdt wel samen met Poetin in Syrië het regime-Assad overeind en heeft de VS als gemeenschappelijke vijand. President Raisi heeft dan ook in een gesprek met Poetin begrip voor het Russische optreden getoond. Hij vindt net als Poetin de uitbreiding van de NAVO naar het oosten een bedreiging voor Rusland.
De militaire junta van Myanmar, een andere outcast in de Westerse wereld, steunt Poetin voluit. Sterke man Min Aung Hilang bracht vorig jaar een ‘vriendschapsbezoek’ aan Poetin. Vandaag liet het regime begripvol weten dat Rusland bezig is “zijn soevereiniteit te vestigen” en wil laten zien dat het een wereldmacht is.
India
India steunt de Russische invasie niet, maar blijft weg bij een veroordeling. Gedurende de hele Koude Oorlog was India geneigd tot samenwerking met Moskou, en die houding houdt tot de dag van vandaag stand. Nog altijd is bijvoorbeeld een groot deel van de bewapening van het Indiase leger van Russische makelij. Dat bepaalt de houding van premier Modi.
Modi belde Poetin gisteravond en riep hem op het geweld onmiddellijk te staken, maar hij veroordeelde de aanval op Oekraïne niet. De Indiase VN-vertegenwoordiger riep op tot “deëscalatie” en “voortgezette diplomatie”, maar zei niets over de Oekraïense soevereiniteit en integriteit.
Pakistan
India’s aartsvijand Pakistan, vanouds een ‘moeilijke’ bondgenoot van de VS, toont zich dezer dagen verrassend welwillend tegenover Poetin. De Pakistaanse premier Khan arriveerde enkele uren voor de Russische invasie begon in Moskou en liet daar een geplande ontmoeting met Poetin gewoon doorgaan, waarmee hij de eerste wereldleider werd die Poetin sinds het begin van de invasie ontmoette.
Khan veroordeelde de aanval niet, toonde geen sympathie voor de Oekraïense soevereiniteit, maar zei slechts dat hij “de situatie tussen Rusland en Oekraïne” betreurt. Hij benadrukte dat het conflict in niemands belang is en dat ontwikkelingslanden economisch altijd het hardst worden getroffen door militaire conflicten.
Het bezoek van Khan aan Moskou leidt tot gefronste wenkbrauwen in Washington, waar president Biden heeft gezegd dat Poetin “de paria van de wereld wordt”. Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken laat weten dat het Amerikaanse standpunt over Khans bezoek ” aan Pakistan is overgebracht”.
De Pakistaanse minister van Buitenlandse Zaken legde uit dat de voors en tegens van het bezoek vooraf uitvoerig zijn overwogen, dat het bezoek strikt bilateraal is en moet worden gezien in het kader van de langdurige verbetering van de betrekkingen tussen Pakistan en de VS.
Servië
Servië is traditioneel een bondgenoot van Rusland, dat zich sinds de 19e eeuw steeds opwierp als beschermer van het kleine ‘Slavische broedervolk’. Maar in dit conflict tussen twee ‘broedervolkeren’ is het lastig kiezen voor de nationalistische premier Vucic.
Vucic deed er anderhalve dag over om met een reactie te komen. Vanmiddag liet hij voor het eerst van zich horen: hij sprak zich uit tegen de schending van de territoriale integriteit, maar zei dat Servië als land dat zelf doelwit is geweest van sancties, niets voelt voor sancties tegen Rusland.
China
De belangrijkste rugdekking voor Poetin komt van China. Beide landen zijn verbonden door vijandschap en rivaliteit met de VS. Ze hebben gezamenlijk militaire oefeningen gehouden en drie weken geleden was Poetin de eregast van president Xi bij de opening van de Olympische Winterspelen. Beide leiders kondigden toen aan dat ze hun samenwerking zouden uitbreiden en dat er daarbij geen “verboden gebieden” waren.
Dat neemt niet weg dat China gisteren werd verrast door de Russische inval. De Chinese staatstelevisie meldde die ochtend neutraal dat Rusland “een speciale militaire operatie” was begonnen. Het woord “invasie” werd vermeden en Poetins uitspraak dat Rusland geen andere keus had werd geciteerd.
Het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken liet echter ook blijken dat China Rusland in deze oorlog geen wapens zal leveren. “Ik denk dat Rusland geen wapenhulp van China of andere landen nodig heeft”, zei een woordvoerder van het ministerie.
Belangrijk voor China’s opstelling is ook dat het steeds heeft benadrukt dat de soevereiniteit van onafhankelijke landen gerespecteerd moet worden. China lijkt daarbij niet geneigd een uitzondering voor Oekraïne te maken – de Chinese opstelling tegenover Taiwan is daarmee in China’s ogen niet in strijd, omdat het Taiwan ziet als een Chinese provincie.
Vandaag belde Xi met Poetin. Hij zei hem dat de soevereiniteit en territoriale integriteit van alle naties moet worden gerespecteerd en riep op tot onderhandelingen om de crisis op te lossen. Poetin klaagde bij Xi dat de VS en zijn bondgenoten de “gerechtvaardigde Russische veiligheidseisen” negeren, maar antwoordde ook dat hij bereid is besprekingen op hoog niveau met Oekraïne te voeren.
De naam van de Oekraïense president Zelensky werd daarbij niet genoemd. Toch hoopt de EU dat China kan helpen een oplossing te vinden. EU-buitenlandvertegenwoordiger Borrell zei dat hij de Chinese minister van Buitenlandse Zaken heeft gevraagd China’s invloed op Poetin te gebruiken om hem tot rede te brengen.
EINDE BERICHT
[20]
ZIE NOOT 16
Reacties uitgeschakeld voor Noten 16 t/m 20/Oekraine
Het was een opsteker voor Oekraïne, en Rusland werd juist diplomatiek in zijn hemd gezet. Het gebeurde woensdag tijdens een speciale ingelaste vergadering van de Verenigde Naties. Veruit de meeste landen stemden voor een resolutie om de Russische inval in Oekraïne te veroordelen. Naast Rusland waren er maar vier landen die tegenstemden.
Het gaat om Belarus, Eritrea, Noord-Korea, en Syrië. Waarom ze het regime van Poetin steunen verschilt per land, maar dit hebben ze gemeen: de landen worden allemaal geleid door een dictator en het Westen heeft ze sancties opgelegd.
Syrië
Volgens Midden-Oosten-correspondent Olaf Koens is het Rusland dat tegenwoordig in Syrië de lakens uitdeelt, zowel op militair, economisch als politiek vlak. “De regering-Assad stelt niks meer voor. Die krijgen de bevelen uit Moskou. Dat blijkt ook uit deze stemming.”
In 2015 mengde Rusland zich in de burgeroorlog in Syrië. Poetin ging achter Assad staan en met hulp van de Russen won Assad. Het is de enige reden waarom de Syrische dictator nog op zijn plek zit.
Poetin heeft volgens Koens het nodige opgestoken van de oorlog in Syrië. “Syrië is een voorspel gebleken van de oorlog in Oekraïne nu. Poetin heeft geleerd dat er geen rode lijnen zijn.”
Daarmee doelt Koens op de rode lijn van president Obama. De Amerikaanse president zei in 2012 dat de inzet van chemische wapens een stap over die lijn was. Toen een jaar later alsnog chemische wapens werden ingezet, greep Amerika niet militair in.
Koens: “Poetin weet dat hij met veel dingen wegkomt. We weten van de oorlog in Syrië dat hij het gebruik van deze wapens niet schuwt. Ook schrikt hij niet terug om burgerdoelen te bombarderen, zoals ziekenhuizen en scholen. Dat zijn de lessen uit Syrië. Ik zou me als Oekraïner heel veel zorgen maken.”
Voor, tegen of onthouding van stemming
141 van de 193 landen stemden voor om de Russische agressie te veroordelen. Er waren ook landen die zich afzijdig hielden door niet te stemmen, onder meer bondgenoten als China, Cuba en Nicaragua. Iran, dat ook gebukt gaat onder sancties, onthield zich eveneens van stemming.
Servië, dat nauwe contacten onderhoudt met het Kremlin, stemde verrassend genoeg wel voor.
Noord-Korea
Ook Noord-Korea stemde met Rusland mee. De twee landen zijn trouwe bondgenoten. Het zijn buurlanden die elkaar al lang steunen. “Er is meer voor nodig om daar verandering in aan te brengen”, vertelt Remco Breuker, hoogleraar Koreastudies aan de Universiteit Leiden. “Kim Jong-un en Poetin kennen elkaar. Noord-Korea laat zich van zijn beste kant zien door te zeggen: wij helpen jullie.”
Tussen beide landen bestaan goede economische betrekkingen. Noord-Koreaanse arbeiders werken in Rusland. Via Rusland omzeilt Noord-Korea bovendien de opgelegde sancties. “De verkoop van steenkool uit Noord-Korea gaat gewoon door. Via Russische havens, zoals in Vladivostok, gaat het alsnog de wereldmarkt op,” zegt Breuker.
Wat ook zal meespelen is dat Oekraïne door Noord-Korea als een lakei van de Verenigde Staten wordt gezien. Breuker: “Een marionettenstaat van de VS kun je gewoon binnenvallen, is de redenatie.”
Belarus
In aanloop naar de verkiezingen van 2020 gingen inwoners van Belarus massaal de straat op. Zij eisten het vertrek van Aleksandr Loekasjenko, ook wel de laatste dictator van Europa genoemd.
De steun van de bevolking was hij kwijt, maar op een cruciaal moment heeft Poetin de wereld laten weten dat hij achter Loekasjenko staat.
“Zo heeft Loekasjenko zijn positie behouden, maar daar heeft hij een prijs voor moeten betalen: hij is zijn onafhankelijkheid kwijt”, zegt Rusland-correspondent Eva Hartog. “Hij liet zich eerder door niemand, ook niet door Poetin, de les lezen. Nu zit Loekasjenko op de schoot van Poetin. Hij doet precies wat Rusland zegt.”
Volgens Hartog kun je Belarus inmiddels geen zelfstandig land meer noemen. Het ligt volledig binnen de invloedsfeer van Rusland. “Het eerste alarmmoment was toen Russische troepen niet meer weggingen uit Belarus. Dat was een sterk signaal naar Oekraïne en naar de Belarussen toe. Het land is nu een verlengstuk van Rusland.”
Eritrea
Misschien wel de meest opvallende uit het rijtje is Eritrea. Het Afrikaanse land is net als Rusland verwikkeld in een oorlog. Aan het hoofd zit dictator Isaias Afwerki. Hij heeft Rusland nodig voor steun op internationaal vlak, zegt Eritrea-deskundige Mirjam van Reisen. “Er heerst een sterk anti-Amerikaans sentiment.”
Eritrea vecht in de noordelijke Ethiopische regio Tigray. “De VS zegt nog net niet dat daar genocide plaatsvindt, maar zit dicht tegen zo’n veroordeling aan.” Als dat ooit besproken gaat worden in de VN, hoopt Eritrea dat Rusland zijn veto zal uitspreken. “Dat speelt ook in een andere zaak”, vertelt Van Reisen. “Het land werd in 2016 beschuldigd van misdaden tegen de menselijkheid.”
Dat draait om de permanente dienstplicht die het land kent. In de praktijk betekent dat levenslange dwangarbeid. Het is de reden waarom zoveel Eritreeërs het land proberen te ontvluchten. Volgens onderzoeken gaat het om 5000 Eritreeërs per maand. Zij worden gezien als landverraders en kunnen bij de grens worden doodgeschoten.
Van Reisen: “Via de VN kan dit bij het Internationale Strafhof terechtkomen, maar Rusland kan dat met een veto blokkeren.”
Eritrea kiest daarom de kant van Rusland. Dat heeft ook nog een derde reden. Het land gaat gebukt onder zeer zware sancties. Die zijn sinds 2009 van kracht, en werden destijds ingesteld door Amerikaanse president Obama.
RTL Nieuws
EINDE BERICHT
WIKIPEDIA
UNITED NATIONS GENERAL ASSEMBLY RESOLUTION ES/11/1
