Maandelijks archief: juli 2022

NOTEN 1 T/M 3

NOTEN 4 T/M 9

NOOT 10

NOTEN 11 EN 12

NOOT 13

NOOT 14

NOOT 15

NOTEN 16 T/M 20

NOTEN 21 T/M 26

NOTEN 27 T/M 31

NOTEN 32 T/M 36

NOTEN 37 T/M 39

NOOT 40

NOTEN 41 EN 42

NOTEN 43 T/M 45

NOTEN 46 T/M 48

NOTEN 49 T/M 51

NOTEN 52 T/M 60

NOTEN 61 T/M 63

NOTEN 64 T/M 66

NOTEN 67 T/M 70

NOTEN 71 T/M 73

NOOT 74

NOTEN 75 T/M 77

NOTEN 78 T/M 85

NOTEN 86 T/M 89

NOTEN 90 T/M 92

NOTEN 93 T/M 97

NOOT 98

NOTEN 99 EN 100

NOTEN 101 T/M 104

NOTEN 105 T/M 112

[105]

VRTNWS

BURGERS VAN OEKRAINE MENGEN ZICH DAPPER VAN

RUSLAND, WAAR VINDEN ZE DE MOED?

2 MAART 2022

AD

HELDHAFTIGE BURGERS PROBEREN RUSSISCHE TANK MET

BLOTE HANDEN TEGEN TE HOUDEN

PRESIDENT TROTSNiet alleen het Oekraïense leger laat niet zomaar over zich heen walsen, ook de burgers gooien hun eigen leven in de strijd om de Russische troepenmacht tegen te houden. In het stadje Bakhmach, drie uur rijden ten oosten van Kiev, proberen lokale inwoners letterlijk met hun blote handen de voorbijrazende Russische tanks tegen te houden. Beelden van de heldhaftige actie gaan massaal rond op sociale media.

Volgens het Pentagon raakt het Russische leger steeds meer gefrustreerd door het harde verzet van het Oekraïense leger. ,,We schatten dat meer dan de helft van de troepenmacht die Poetin heeft gemobiliseerd is ingezet”, aldus een hoge functionaris, die anoniem wenst te blijven. ,,We zien ook nog steeds aanwijzingen van levensvatbaar Oekraïens verzet. We denken dat de Russen steeds meer gefrustreerd worden over hun verlies van momentum in de afgelopen 24 uur, vooral in Noord-Oekraïne.”

Vandaag hebben de Russische strijdkrachten nog geen enkele Oekraïense stad ingenomen en hebben ze nog altijd geen controle over het luchtruim, voegt de ambtenaar toe. Westerse landen verlenen Oekraïne sinds het begin van de Russische invasie bijstand, onder meer in de vorm van wapens en munitie. ,,Uit onze waarnemingen blijkt dat de weerstand groter is dan de Russen verwacht hadden”, aldus de functionaris.

In een minuut durende video, die alleen op Twitter al bijna 200.000 keer is bekeken, wordt het verzet van de Oekraïense burgers goed zichtbaar. Burgers klimmen al schreeuwend op voorbijrijdende tanks en knielen op de weg om op die manier de doorgang voor de pantservoertuigen te blokkeren. Over het optreden van de burgers raken kijkers niet uitgepraat. ,,Erg dapper van ze! Vertraag, verspil brandstof en verlaag het moreel van de Russische soldaten die zich moeten afvragen wat de toekomst in petto heeft’, schrijft een van hen.

Bovenstaand filmpje is overigens niet het enige bewijs van het groeiende verzet van de Oekraïners. In een andere video is een man te zien die met gevaar voor eigen leven voor gepantserde voertuigen springt. Op een ander populair filmpje is een vrouw te zien die een soldaat uitscheldt en vervolgens zonnebloempitten aanbiedt, zodat als hij zou sterven er een zonnebloem uit hem zou groeien, een symbool van Oekraïne.

Zelenski trots op volk

De Oekraïense president Zelenski schat ondertussen dat 100.000 Russische troepen het land in zijn getrokken. ,,Ze bestoken woongebouwen”, schrijft hij op Twitter. ,,Meer dan 100.000 indringers zijn in ons land”, aldus Zelenski, die een beroep deed op de VN-Veiligheidsraad voor politieke steun aan Oekraïne. ,,We moeten samen de agressor stoppen.”

De president is trots op het Oekraïense volk.  ,,De wereld heeft gezien dat Oekraïners machtig en dapper zijn. Oekraïners zijn trots op hun geboorteland en zullen het nooit opgeven. We zullen zoveel vechten als nodig is om het land te bevrijden.”

EINDE ARTIKEL

[106]

HUMAN RIGHTS WATCH

UKRAINE: TORTURE, DISAPPEARANCES IN OCCUPIED SOUTH

22 JULY 2022

(Kyiv) – Russian forces have tortured, unlawfully detained, and forcibly disappeared civilians in the occupied areas of Kherson and Zaporizhzhia regions, Human Rights Watch said today. Russian forces have also tortured prisoners of war (POWs) held there.

“Russian forces have turned occupied areas of southern Ukraine into an abyss of fear and wild lawlessness,” said Yulia Gorbunova, senior Ukraine researcher at Human Rights Watch. “Torture, inhumane treatment, as well as arbitrary detention and unlawful confinement of civilians, are among the apparent war crimes we have documented, and Russian authorities need to end such abuses immediately and understand that they can, and will, be held accountable.”

Human Rights Watch spoke with 71 people from Kherson, Melitopol, Berdyansk, Skadovsk and 10 other cities and towns in the Kherson and Zaporizhzhia regions. They described 42 cases in which Russian occupation forces either forcibly disappeared civilians or otherwise held them arbitrarily, in some cases incommunicado, and tortured many of them. Human Rights Watch also documented the torture of three members of the Territorial Defense Forces who were POWs. Two of them died.

The purpose of the abuse seems to be to obtain information and to instill fear so that people will accept the occupation, as Russia seeks to assert sovereignty over occupied territory in violation of international law, Human Rights Watch said.

People interviewed described being tortured, or witnessing torture, through prolonged beatings and in some cases electric shocks. They described injuries including broken ribs and other bones and teeth, severe burns, concussions, broken blood vessels in the eye, cuts, and bruises.

A formerly detained protest organizer, who requested anonymity, said Russian forces beat him with a baseball bat in detention. Another protestor was hospitalized for a month for injuries from beatings in detention. A third said that after seven days in detention he could “barely walk” and had broken ribs and a broken kneecap.

The wife of a man whom Russian forces detained for four days, following a house search in early July, said his captors beat her husband with a metal rod, used electroshock on him, injured his shoulder, and gave him a concussion.

Describing the pervasive fear, one journalist in Kherson said: “You don’t know when they’ll come for you and when they’ll let you go.”

Former detainees described being blindfolded and handcuffed for the entire duration of their detention and being held with very little food and water and no medical assistance. Russian personnel forcibly transferred at least one civilian detainee to Russian occupied Crimea, where he was forced to carry out “corrective labor.”

In several cases, Russian forces released detainees only after they signed a statement promising to “cooperate” with the authorities or recorded a video in which they exhorted others to cooperate.

In all but one of the detention cases, Russian forces did not tell families where their loved ones were being held, and the Russian military commander’s office provided no information to families seeking it.

The laws of war allow a warring party in an international armed conflict to detain combatants as POWs and to intern civilians in noncriminal detention if their activities pose a serious threat to the security of the detaining authority. Arbitrary detention, unlawful confinement, and enforced disappearances are all prohibited under international humanitarian law and may amount to or involve multiple war crimes. Torture and inhuman treatment of any detainee is prohibited under all circumstances under international law, and, when connected to an armed conflict, constitutes a war crime and may also constitute a crime against humanity.

For civilians, the risk of arbitrary detention and torture under occupation is high, but they do not have a clear option to leave to Ukrainian-controlled territory, Human Rights Watch said. For example, the journalist in Kherson told Human Rights Watch, “I have my own Telegram channel, I’m in their database, I had to go into hiding. I’ve been warned that they can come for me at any time. I don’t risk leaving because I’m on their [blacklist].” Thirteen people who did leave described harrowing trips through numerous Russian checkpoints and detention.

In an interview with Human Rights Watch, Tamila Tasheva, permanent representative of the Ukraine president in Crimea, who also monitors the situation in newly occupied areas in southern Ukraine, said that Ukraine’s authorities cannot verify the exact number of enforced disappearances in Kherson region. She said that human rights monitors estimated that at least 600 people had been forcibly disappeared there since February 2022.

“Ukrainians in occupied areas are living through a hellish ordeal,” Gorbunova said. “Russian authorities should immediately investigate war crimes and other abuses by their forces in these areas, as should international investigative bodies with a view to pursuing prosecutions.”

Russian forces invaded Kherson region, on the Black Sea and Dnipro River, on February 25, 2022, and on March 3 claimed to control its capital, Kherson. It was part of a broader invasion and occupation of Ukraine’s coastal south, which includes Melitopol and Berdyansk, cities in Zaporizhzhia region, and ultimately Mariupol, in Donetsk region.

Ukrainian forces have started preparing a counteroffensive to retake occupied coastal areas,  Ukraine’s defense minister said in July. On June 21, an official in the Russian occupation administration stated that a “referendum” on Kherson region “joining Russia” was planned in the fall.

From the start of the occupation, Russian military targeted for detention or capture not only members of Territorial Defense Forces, who should be treated as POWs under international humanitarian law, but also local mayors and other civil servants, police officers, as well as participants in anti-occupation protests, journalists, or others presumed to have security-related information or to oppose the occupation.

Over time Russian forces also started to detain people, apparently at random, according to numerous sources. They also targeted community volunteers who distributed food, medicines, diapers and other necessities, all in very short supply in Kherson, to people in need.

For this report, Human Rights Watch interviewed people in person in Kyiv, Lviv, Dnipro, and Zaporizhzhia, and also conducted interviews by telephone.

Torture of Prisoners of War

On March 27, Russian forces captured, held, and repeatedly tortured three members of Kherson’s Territorial Defense Forces, Vitali Lapchuk, a commander; Denis Mironov, his deputy; and a Territorial Defense Forces volunteer “Oleh” together with a civilian, “Serhii,” whose real names are withheld for their protection. Mironov, 41, died from injuries inflicted during beatings in detention. Lapchuk’s body was found on May 22 in the bay in Kherson, his arms bound, and a weight tied to his legs. Oleh, who was injured from torture, was part of a prisoner exchange with Russian POWs held by Ukraine on April 28.

“Oleh,” a Territorial Defense Forces volunteer, said that he was to meet Mironov and Lapchuk on the morning of March 27, but when he went to the appointed place, he did not see them. As he was about to leave, two men in civilian clothes approached him. They knocked him down and handcuffed him, then led him around the corner, where he saw three more men, whom he believed to be Russian Federal Security Service (FSB) agents, uniformed, heavily armed, and wearing balaclavas. Mironov and Lapchuk were standing against a wall, in handcuffs.

The FSB agents took the three men to the former National Police Directorate building in Kherson on 4 Liuteranska Street (formerly Kirova Street).

Oleh said that on the first day, he was blindfolded and interrogated for 12 hours, and that the agents beat him, gave him electric shocks, and tried to suffocate him with a plastic bag. “It’s impossible to say how many times they tortured me, because you lose all track of time,” he said. Eventually, he, Mironov, and Serhii, ended up in the same room. The agent knocked Oleh down. He said his blindfold shifted, and he could see the agents hit Mironov several times in the face and kick him in the groin. They took off Mironov’s trousers and beat him with a rubber club. “His body just turned into a blackened mess,” he said.

After more questioning, the agents took Oleh to a basement cell, where, approximately 30 minutes later, three men brought in a detached door and threw it on the floor. Two soldiers “practically carried in Denis [Mironov] … he was very badly injured … They lowered him down onto the door. He lay down and didn’t move anymore.”

The next day the men were taken to another building in the complex, which had been a temporary detention facility, and placed them in different cells. After about four days, Oleh was transferred to a larger cell. He had seen the date on an FSB agent’s watch, which he recognized as his own. He kept track of time by sticking pieces of chewed chewing gum on the wall.

On April 6, Oleh was transferred to yet another cell, together with Mironov.

“Denis was in pitiable state … He spoke in a whisper, one word at a time … could not finish a sentence. He groaned, he could not cough, it was obvious that his chest was pierced, and his ribs were pressing on his lungs. He could not lie down properly … he could only sit.”

Russian personnel brought three cans, 250 grams each, of army rations every two days, for all five people in the cell. “They always took out chocolate and meat beforehand so only gave us these cans and some dry biscuits,” Oleh said. “I have not seen a piece of bread once that whole time. We all lost a lot of weight. Denis could eat only apple sauce … We spoon-fed him … For 22 days without any medical attention, he was slowly dying.”

At one point, Oleh’s captors forced him and two others to state on camera, with the flags of Ukraine and the far-right wing militant group, Right Sector, in the background that “the Territorial Defense Force in Kherson no longer exists, but there are still patriots, and everyone should fight.” “Later I realized they posted this video on social media, to see who would post likes and comments, [to entrap people],” he said.

On April 18, Oleh, Mironov, and the other cellmates were transferred to Sevastopol, in occupied Crimea. The next day, Mironov was taken to a hospital. “I was relieved … but it was too late for him,” Oleh said. Oleh was exchanged on April 28.

He said that seven of his ribs had been broken and were not yet healed when he spoke with Human Rights Watch on July 9. Most of his teeth were broken and at least six were missing: “I have a concussion. I continue to have severe headaches. All of our limbs were beaten … All of our backs, hips, buttocks, shoulders … were blue [from beatings]. Everyone’s kidneys had been beaten, so we peed pink.”

In a separate interview, Ksenia Mironova, Denis’s wife, told Human Rights Watch that on April 8, after Mironova left Kherson, an acquaintance called her and said a man had brought her Denis’ watch, and said that he was being held at the facility on Liuteranska Street (formerly Kirova Street), that he had chest injuries, could not walk, and had to be spoon-fed. Mironova wrote to the facility, which responded that no such person was there. After she learned he had been transferred to Sevastopol, she tried unsuccessfully to get information from Crimea about him.

On May 24, Mironova said, the Mykolaiv police phoned her to say Denis had died in the hospital. Oleh identified the body, upon Mironova’s request. He said that “the date of death was written in green antiseptic on his leg: 23.04.” The death certificate, issued by Ukrainian authorities who received the body and which Human Rights Watch reviewed, states the cause of death as “blunt trauma to the rib cage – hemothorax.”

Oleh also said that Serhii, who had been detained with him, and the two other men, on eof them also a civilian, were severely beaten in detention, and that he saw Serhii with bruises and cuts on his head. He was released on April 5. 

Lapchuk, 48, was not taken to the basement with the others on the day they were detained. Lapchuk’s wife, Alyona, a local businesswoman, said that at around 1 p.m. on March 27, she was at her mother’s house with her mother and her eldest son, when three vehicles emblazoned with the letter Z drove up to the house.

“My husband called me, and said ‘Open up, they’re going to take the weapons.’ I opened the door, and I almost passed out. His jaw was all black, broken, his eyes’ blood vessels were broken. His face was striped with rifle blows. … There were nine armed men with him. Vitali told one of them, ‘You gave me your word as an officer that [if I gave up the weapons] you won’t touch my family.’”

The armed men took Lapchuk to the basement, where the weapons were. Alyona could hear them beating her husband. Her mother, she said, got a Bible and started praying and weeping. When they brought Lapchuk back up from the basement, she said she could see blood coming out of his cheek and based on her previous experience as a medical worker, believed that he had a cheekbone fracture.

The armed men put bags over the heads of Lapchuk, Alyona and her son, and took them to the police station on Liuteranska Street (formerly Kirova Street), where they held them for several hours. “They asked me if I was a fascist … I told them that my grandfather was Jewish and that I was Ukrainian. They said, ‘there is no such country.’”

All the while Alyona and her son could hear them beating and interrogating her husband in the next room. “I told them if they thought he did something wrong, there are courts for that, but you can’t just beat a man to death,” she said. “I could not believe what was happening.”

Russian soldiers put Alyona and her son in a car and said that Vitali “was a terrorist and would answer to Russian Federation law.” The soldiers dumped Alyona and her son under a bridge, and they walked home, arriving at approximately 4 a.m.

Starting on March 28, Alyona searched for Lapchuk. After she learned of Oleh’s release, from Crimea, she said she searched all over Crimea, and also Rostov and Taganrog, through her friends and connections in Russia.

On June 9, a pathologist sent her a text, asking her to call the next day. “I knew immediately. I sobbed all night, then I called the prosecutor [in charge of Lapchuk’s case] and said, ‘I won’t survive this, call [the pathologist] yourself.’” The prosecutor later called Alyona, telling her that on May 22, a young man who had been catching crayfish found her husband’s body floating, his arms tied, a weight tied to his legs.

“All that time I had been praying that he was alive,” she said.

Media reported public protests against the occupation in Kherson, Berdyansk and Melitopol, in March, April and early May. Russian forces put some down violently, including in Kherson, using live bullets and wounding some protesters. Two witnesses said that Russian troops aimed for people’s legs; one said that he saw a man who was hit in the legs. Russian forces also hunted down community volunteers who distributed aid to people in need.

Human Rights Watch spoke to nine people who organized, participated in, or witnessed the protests or were community volunteers, all of whom had been detained by Russian forces.

Protesters

Kherson

Arkadiy Dovzhenko, 29, a marine biologist from Kherson, said that people in Kherson started protesting in large numbers from the beginning of the occupation and that he joined:

I was just a regular Ukrainian guy. But one day at a protest I picked up the microphone to say: ‘Russians, go home.’ That’s how they heard my voice … and decided I was the organizer. Then Russian journalists started coming, and we made the decision: that we will stop them from getting a pretty picture for their propaganda TV.

Dovzhenko described his detention on April 21:

That day they [began] throwing grenades with teargas. They shot people with real bullets. They aimed at people’s legs. I saw several guys who had to be carried away, who were shot. There was blood on the pavement.

Russian forces detained Dovzhenko as he tried to run from the scene, and took him, blindfolded and hands bound, to the basement of a police building, and from there to another room:

They hit me with clubs, punched and kicked me. It lasted for several hours … In about three hours they took me back to the basement. Then they brought me back up. They asked me the same questions. Who organized this protest rally? Who organized other protest rallies? They asked me if I knew anyone at ATO [Ukrainian military and security force operations in Donbas] [and] for addresses [of other] protesters. They also asked me questions about my religion … told me that Ukrainian Orthodox Christians were terrorists and renegades.

Russian forces held Dovzhenko for seven days, handcuffed and blindfolded for the entire time, interrogating him repeatedly every day. “They gave me water, but it was very bad … They fed us from their food rations. It was almost nothing.”

When they released Dovzhenko, he said, he could barely walk: “I had a brain concussion. I had several broken ribs and a broken kneecap.”

Dovzhenko left Kherson in May, but it took three days of harrowing travel through numerous Russian checkpoints to get 200 kilometers to safety in Kryvy Rih.

City in Kherson Region (name of the city withheld for security reasons)

A local municipal deputy from a city in Kherson region who participated in protests said that around June 7, Russian forces searched his home, beat him for two hours with a baseball bat, and held him, blindfolded, for 36 hours in a cell at a makeshift detention center at a children’s summer camp. They filmed him against his will stating he had agreed to become an FSB informer. They released him 24 hours later, threatening to hold him indefinitely if he did not stop protesting and doing volunteer work. After they returned to his home several more times to harass him, he fled the country.

“Anton,” Berdyansk

On March 18, Russian forces detained a protest organizer “Anton” in occupied Berdyansk at a traffic intersection, while he was delivering aid to people in the community.  Anton told Human Rights Watch that they drove him, blindfolded and handcuffed, to what he believed was a local police station. The Russian forces asked him whether he was a protest organizer, and when he said no, they hit him with his shoe, knocking him over, and kicked and punched him for several minutes. “I told them I was not a protest organizer, just a patriot of my country, Ukraine. They said, there is no such country.”

The Russian forces made him take off his jeans, taped his legs together and continued beating him. They administered electric shocks through clips they attached to his earlobes, at first for a few seconds, then for up to 20 seconds, while asking questions about protests and his volunteer work. “Everything went dark and I saw orange spots,” he said. “They took an automatic [weapon] and pointed it at my groin and told me to prepare to die.”

After 90 minutes, they led him to a cell, where, he said, he coughed up blood for three hours. On his third day in custody, Russian security personnel blindfolded him and took him to the facility’s second floor, where they made him read on camera a statement they had written, that he had organized protests, urging people not to attend protests, and to trust the new authorities.

They warned that if he did not do the recording, they would detain his son and grandson. “One man held the [text], one filmed, and a third stood behind the camera with his automatic pointed at me. They made me read it twice, as they didn’t like the first one.” Russian forces released him after holding him three days in detention.

He sought medical help for numerous bruises, broken blood vessels in his eyes, and leg injuries. He left on April 5 for a city under Ukrainian control, where he was hospitalized and treated for the injuries, mainly to his ankles. “The soft tissue was crushed. I had about 20 centimeters of [swelling] under the skin and [was at risk of] gangrene. The [doctors] removed it and I had a skin graft. I lay in bed for 22 days without getting up [and] was discharged on May 18.”

Journalists and Volunteers

Novaya Kakhovka

On March 12, Russian forces detained and held incommunicado Oleh Baturin, a journalist from Kherson region. Baturin told Human Rights Watch that on the morning of March 10, he received a message apparently from his friend, Serhyi Tsyhypa, a former Donbas veteran, asking to meet. When Baturin did not see Tsyhypa at the rendezvous point in Kakhovka, a nearby town, he started walking away. Several men in military garb ran toward him: “They screamed for me to get on the ground, handcuffed me and pulled the hood of my jacket over my head so I could not see anything. They didn’t say who they were, did not tell me what I was accused of or why I was being abducted in this manner.”

The military took Baturin to a local administrative building, where they questioned and beat him: “They told me I was done with [journalism] and threatened to kill me.” Then they took him to the Kherson city police station, where he was questioned again. “All the while I could hear people screaming somewhere nearby and I heard shooting from automatic weapons.” Baturin spent the night in an unheated room at the police station, handcuffed to a radiator. The next day he was taken to a pretrial detention facility in Kherson, where he was questioned every day until his release on March 20.

Tsyhypa is still missing. His wife, Olena, said that witnesses saw him being detained at a checkpoint. A passerby found Tsyhypa’s dog, who was with him the day he disappeared, tied up outside city hall.

Snihurivka

On April 6, Russian forces detained Yurii, a Baptist pastor, at a checkpoint in Snihurivka, in Mykolaiv region, near the administrative border with Kherson region, where he had purchased food, medicines, and other basic items for the community in Kherson. After finding several photos on his phone of Russian military equipment, taken in the first days of the invasion, they drove him to a police lock-up.

They held him for six days, in a small freezing cell with no electricity, little food, and barely any water. They questioned him about his involvement in protests and his role as a priest in encouraging people to protest. They confiscated his car, with US$2,000 worth of medicines and humanitarian aid, and what he said was $6,000 of his own money. Russian soldiers at the checkpoint told Yurii that his car was with the FSB in Kherson. He was released under condition that he continue delivering aid to Kherson and pass on information about Ukrainian checkpoints to Russian forces.

Yuri fled Kherson with his wife the next day.

Local Officials, Civil Servants

In newly occupied areas, Russian authorities arrested numerous elected officials, business owners, community activists and people with influence, including the mayor of Melitopol, the mayor of Kherson city, and heads of local administrations. Tasheva, the Ukraine president’s representative, said that as of June 28, among the 431 cases of unlawful detention that Ukrainian law enforcement agencies had opened were six involving mayors of cities in the Kherson region, the heads of three local territorial administration units, 17 regional and local council members, and 43 law enforcement officials. She said 162 were still in detention.

Human Rights Watch documented cases in which a former municipal volunteer, a former policeman, and a head of a regional administration were either detained, or whose family members were unlawfully detained, apparently to pressure them. One remains in custody.

Russian forces in Kherson detained a 36-year-old former policeman on May 27, after they searched his house and found his police uniform and his father’s hunting rifle, his wife said. The man had worked on the police hotline.

The man’s family went every day to the military commandant’s office but were given no information on his whereabouts. “They told us that … that someone was ‘working on him,’” his wife said. Eventually she started going to the pretrial detention center, where on the 28th day of her husband’s detention, a guard accepted the food parcel she had brought for him. Her husband was released on July 12. His wife did not wish to discuss his physical condition, aside from noting that he bore “marks of physical violence.” “You know how they torture people there,” she said.

On April 8, Russian forces detained Vladyslav (Vlad) Buryak, 16, at a Russian checkpoint in Vasylivka, about 70 kilometers from Melitopol, as he was attempting to get to Zaporizhzhia, said his father, the head of Zaporizhzhia regional administration. The father had left Melitopol earlier fearing for his safety, but his son refused to leave because his grandfather was ill and could not travel.

As the soldiers checked passengers’ documents, one of them saw Vlad looking at his phone. They demanded to see it and found several pro-Ukraine Telegram channels on it. One of the soldiers told Vlad to get out of the car, pointed a gun at him and asked if he should shoot him on the spot. The military interrogated Vlad for three hours and, upon discovering who his father was, took him to a police holding facility in Vasylivka, where they kept him in a solitary cell. Buryak told HRW that while in detention, his son was forced to wash the bloodied floors in the facility, including in empty cells, “where Ukrainian [military] were tortured.”

After Vlad spent 48 days in detention, the Russian military transported him to a hotel in Melitopol, where he was held for an additional 42 days, but had regular access to a phone and was able to contact his family. On July 7, Vlad was released.

On June 30, armed Russian forces detained 40-year-old “Alina” and her ex-mother-in-law at Alina’s former husband’s house near Kherson, where they all had been staying since the invasion, Alina’s sister said.

The sister said she believes they were detained because of Alina and her former husband’s participation in the Kherson municipal guard, a community police force set up for a short period of time following the Russian occupation to address looting and destruction. The sister said she believes that the Russian forces have a list of all the participants and have detained many of them.

The soldiers detained Alina and her ex-mother-in-law and forced Alina to leave her 6-year-old son with a neighbor. The authorities released Alina the following evening, but her ex-mother-in-law remained in detention at the time of the interview. Alina delivers clean clothes and medicine to the facility for her ex-mother-in-law’s diabetes and liver problems. She said her ex-mother-in-law’s soiled clothes have blood stains.

Alina told her sister that she believes they are holding her ex-mother-in-law until her son, Aiyna’s former husband who managed to leave Kherson, returns to Kherson and they can detain him.

Other Enforced Disappearances, Unlawful Detentions of Civilians

Human Rights Watch documented 13 additional cases in which Russian forces apparently forcibly disappeared civilians, 12 men and a woman, in Kherson region. Russian forces in most cases did not tell families where their loved ones were being held and provided no information when the relatives inquired. Several were beaten in detention and one was unlawfully transferred to Crimea for “corrective labor.” Family members said none of them participated in the military.

Failure to acknowledge a civilian’s detention or to disclose their whereabouts in custody with the intention of removing them from the protection of the law for a prolonged period, constitutes an enforced disappearance, a crime under international law, and when committed as part of an attack against the civilian population can constitute a crime against humanity.

Still Forcibly Disappeared

“Yurii,” 43, Kherson

On May 26, Russian forces detained a local businessman “Yurii,” 43, in the parking lot of Kherson’s central market. His stepdaughter said that on July 14 her mother filed an appeal with the Russian military administration, who told her that Yurii was alive and that his case was “under review” but did not say where he was held.

At the end of June, a man contacted her mother, the stepdaughter said, and said he had been Yurii’s cellmate in a makeshift pretrial detention facility in Kherson, and that Yurii had spent several weeks in solitary confinement before being placed in the shared cell. He said there were plans to transfer Yurii to Crimea and then to Rostov, in Russia, supposedly on weapons possession charges.

His wife has visited the facility every few days with packages of food and clothing, which guards at the facility accepted but without confirming he was there.

“Bohdan,” 39, Ivanivka

Russian forces detained “Bohdan,” 39, a warehouse manager on April 29 in the town of Ivanivka in Kherson region. He remains missing. His family contacted the Russian occupying authorities but were given no information.

His wife said she had fled the town with their children in mid-March after Russian soldiers searched their house, questioned Bohdan and detained him for several hours. The next-door neighbors called her in late April and said that Russian soldiers came to the house in two cars and took Bohdan with them. Bohdan had called his wife the day before and told her Russian soldiers had taken his car, promising to return it.

“Dmytro,” 54 Ivanivka

On May 5, Russian forces detained Dmytro, 54, in Ivanivka, Kherson region. His daughter said that Dmytro called on May 4 to say he would be staying with neighbors for a while. Other neighbors told her that they saw Dmytro visiting his house on May 5 to feed his cattle, when soldiers arrived, handcuffed Dmytro, and took him away. The neighbors said that Russian forces had taken over the house, who said they knew nothing about Dmytro’s whereabouts and that “as long as we are here, he cannot come here.”

According to his daughter, Dmytro did not participate in the Territorial Defense Forces and was not a veteran of the war in Donbas..

“Stepan,” 49, Oleshky

In the early morning of April 7, a group of approximately 10 armed Russian personnel came to the home of Stepan, 49, a driving instructor, in the town of Oleshky in Kherson region. His daughter, who spoke with her mother afterward, said that her father, mother, and younger sister were at home at the time. The men searched the house and yard, including with metal detectors, saying they were looking for weapons. They separated the family members and questioned them in different rooms. The soldiers referred to one of the men among them by nom-de-guerre “The Wind” (In Russian, Ветер)..

They took Stepan away with them in handcuffs, telling him to bring his identity documents and medicines, saying, “You’ll need them, since things will be very bad for you.” Stepan has pancreatitis, an inflammation of his pancreas, and osteomyelitis, a bone marrow infection, and is officially registered as having a disability.

On April 8, Stepan called his wife and his daughter, separately, from detention, saying that he had had a pancreatic attack, but had received medication and food and was not being beaten. His daughter said it sounded as if her father was speaking on a speakerphone. No one in the family has heard from him since.

A friend, acting on behalf of the family, went to the local military administration to ask about her father, the daughter said, but received no information. The family also contacted Ukrainian government agencies and hotlines and a pretrial detention facility in Crimea, without success.

Released

A woman named Mariia said that on June 25, Russian forces detained her husband, 30, a taxi driver, and her brother, 19, a naval academy student, with two other men in a shop in central Kherson owned by Mariia’s mother-in-law. Mariia said that the shop’s security cameras showed 10 to 15 armed Russian soldiers entering the shop, forcing the men to the floor, taking away their phones, and putting bags over their heads before taking them away.

After the detention, Mariia’s mother-in-law went to the local military administration to ask about the men. Officials did not share any information about the men and told her to wait.

They released Mariia’s husband after 7 days, her brother after 13 days, and the other men after three days. She said they were apparently held in the basement of a Kherson pretrial detention facility. Officials beat them and did not provide sufficient food. Mariia said her brother lost 10 kilograms. She said her brother had sent geolocations of Russian positions to Ukrainian intelligence, although Russian forces did not question him about this. During interrogations, the Russian forces asked questions that showed that “they knew everything about the men,” Mariia said. After the men’s release, she, her husband, brother, and mother-in-law left Kherson out of fear for their safety.

“Vasylii,” Kherson

Russian forces detained Vasylii at his home on July 4, and held him for four days. His wife said she had been at home with Vasylii, their toddler child, and Vasylii’s parents. Seven Russian soldiers entered the house and told the men to go outside, and the women to go down to the first floor. The soldiers took photos of the family members’ identity documents, searched the house, and detained Vasylii.

In the evening, his family went to the local military administration office to ask about him, but officials gave them no information. Vasylii was released on July 8. He told his wife he had been held in a former pretrial detention center in Kherson. Russian forces beat Vasylii, used electroshock on him, beat him on his legs with a metal rod, injured his shoulder, and gave him a concussion, his wife said. He still has headaches and nightmares. When they interrogated him, Russians knew everything about him and his family, his wife said.

After his release, Russian forces told Vasylii they would come back to check in on him in three weeks. The family fled Kherson, fleeing for their safety. They have no idea why he was detained, but Vasylii was not in the Territorial Defense Forces, did not participate in the war in Donbas, nor in the pro-Ukraine demonstrations, according to his wife. His wife also told Human Rights Watch that Russian soldiers came to Vasylii’s car repair shop sometime in early April and demanded a payment of 5,000 hryvnia ($US169) to continue running the shop or to repair their cars for free. His wife said that Vasylii gave them the money and they left.

“Valentyn,” 48, Chaplynka

On June 8, 48-year-old Valentyn left his home in a village of Chaplynka, in Kherson region, about 50 kilometers from the administrative border with Russian-occupied Crimea, to go shopping and did not return. Valentyn’s daughter said that his mother, who is in her 70s and whom he cared for, looked for him on June 9 at the local police station, where Russian occupation officials told her he was detained “for drugs,” but did not say where they were holding him. They told her that she should move to a nursing home.

The mother went to the police station daily, and eventually was allowed to see her son. She told the daughter that Valentyn was “all beaten, very thin.” On a subsequent visit, the staff told her that he had been taken to Crimea. Russian authorities released Valentyn about a month after his initial detention, on July 4 or 5.

His daughter said that Valentyn told his family that he had been beaten and had been sent to Crimea for two weeks for “corrective labor.” Authorities did not return his identity documents and bank cards, and barred him from leaving the village. His daughter said Russian personnel allegedly detained several other villagers also on June 8, but she had no further information about them.

Legal Obligations

All parties to the armed conflict in Ukraine are obligated to abide by international humanitarian law, or the laws of war, including the Geneva Conventions of 1949, the First Additional Protocol to the Geneva Conventions, and customary international law. Belligerent armed forces that have effective control of an area are subject to the international law of occupation found in the Hague Regulations of 1907 and the Geneva Conventions. International human rights law, including notably both the International Covenant on Civil and Political Rights and the European Convention on Human Rights, is applicable at all times.

The laws of war prohibit attacks on civilians, forced transfers of civilians, summary executions, torture, enforced disappearances, unlawful confinement, and inhumane treatment of detainees. Pillage and looting of property are also prohibited. A party to the conflict occupying territory is generally responsible for ensuring that food, water, and medical care are available to the population under its control, and to facilitate assistance by relief agencies.

The Third Geneva Convention governs the treatment of prisoners of war, effective from the moment of capture. This includes obligations to treat them humanely at all times. It is a war crime to willfully kill, mistreat, or torture POWs, or to willfully cause great suffering, or serious injury to body or health. No torture or other form of coercion may be inflicted on POWs to obtain from them any type of information.

Anyone who orders or commits serious violations of the laws of war with criminal intent, or aids and abets violations, is responsible for war crimes. Commanders of forces who knew or had reason to know about such crimes, but did not attempt to stop them or punish those responsible, are criminally liable for war crimes as a matter of command responsibility.

Russia and Ukraine have obligations under the Geneva Conventions to investigate alleged war crimes committed by their forces, or on their territory, and appropriately prosecute those responsible. Victims of abuses and their families should receive prompt and adequate redress.

EINDE STATEMENT HUMAN RIGHTS WATCH

ZIE VOOR OEKRAIENSE OORLOGSMISDADEN, NOOT 22

[107]

NOS

OEKRAINE EN RUSLAND TEKENEN AKKOORD MET VN OVER

GRAANEXPORT

22 JULI 2022

Oekraïne en Rusland hebben samen met de Verenigde Naties een akkoord gesloten over de export van graan uit Oekraïne. Ook Turkije heeft een rol bij de afspraken. De deal geldt in eerste instantie voor 120 dagen en werd bekrachtigd in Istanbul.

Er komt een coördinatiecentrum in Istanbul, waar VN-medewerkers met Turken, Oekraïners en Russen samenwerken aan de graanexport per schip. Er zijn afspraken gemaakt over hoe de schepen veilig kunnen varen vanuit bijvoorbeeld de Oekraïense havenstad Odessa, omdat er zeemijnen in de Zwarte Zee liggen. Ook worden de graanschepen in Turkse havens geïnspecteerd om er zeker van te zijn dat er geen wapens worden vervoerd.

Rusland en Oekraine hebben afgesproken om de graanschepen die betrokken zijn bij het initiatief niet aan te vallen.

In Oekraïne ligt ruim 20 miljoen ton graan te wachten om geëxporteerd te worden naar de rest van de wereld. Het land is een van de grootste exporteurs van graan, mais en zonnebloemolie. Er is de laatste maanden wel wat graan vervoerd via het spoor, wegen en rivieren, maar de hoeveelheden zijn klein in vergelijking met wat verscheept kan worden.

Als gevolg van de Russische invasie van Oekraïne ligt de graanexport uit Rusland en Oekraïne, die belangrijk is voor de mondiale voedselvoorziening, al maanden stil. Dat heeft geleid tot fors hogere voedselprijzen een dreigende hongersnood in delen van Afrika.

Oekraïne en het Westen beschuldigen Rusland ervan de export van graan tegen te houden met blokkades in de Zwarte Zee. Andersom wijst het Kremlin naar Kiev. Volgens Rusland zijn de zeemijnen van Oekraïne er de oorzaak van dat er geen vrachtschepen kunnen varen.

VN-chef António Guterres betitelt de overeenkomst tussen Rusland en Oekraïne als “een baken van hoop in de Zwarte Zee”. “Dit is een overeenkomst voor de wereld, waarbij de meest kwetsbare mensen gebaat zijn. We kunnen hiermee de voedselprijzen stabiliseren die een nachtmerrie zijn voor derdewereldlanden.”

“De tarweprijs zakte bij de aankondiging van de overeenkomst al vrij snel naar bijna het prijsniveau van vlak voor de oorlog”, vertelt Oane Visser, hoofddocent landbouw aan de Erasmus Universiteit. “De prijs van net voor de oorlog was al hoger dan in de jaren ervoor. En na deze deal wachten eerst nog talloze logistieke problemen, dus na het optimisme van deze doorbaak, zou de prijs straks wel weer wat kunnen gaan stijgen.”

Visser stelt dat met de deal naast Oekraïens graan nu ook Russisch graan gemakkelijker de wereldmarkt op kan. “Formeel gezien staat voedsel niet op de Westerse sanctielijst, toch blijkt in de praktijk dat het Russisch graan slecht te verhandelen is.” Hij doelt hiermee op de uitsluiting van de Russen van het internationale bankensysteem.

Meer permanente effecten van de overeenkomst op de graanprijs zullen volgens hem pas over een paar maanden te zien zijn.

Keerpunt

Guterres noemde het faciliteren van de onderhandelingen door Turkije cruciaal. De Turkse president Erdogan hoopt dat de graandeal een keerpunt is en riep Rusland en Oekraïne nogmaals op om de oorlog te beëindigen.

De Canadese premier Trudeau zegt dat de G7 in de gaten zal houden of Oekraïne door de overeenkomst niet verder door Rusland aangevallen en ingenomen wordt. Volgens de Russische minister van Defensie Sjojgoe zal Moskou geen misbruik maken van de graandeal.

EINDE NOS ARTIKEL

[108]

NOTEN 27, 28 EN 29

[109]

NOTEN 40 EN EN 41

ZIE VERDER HOOFDSTUK 2, B

[110]

ZIE NOTEN 69 EN 70

[111]

ZIE HOOFDSTUK 2, C

[112]

MATTHEUS 25: 35-45

ZIE HET VOLLEDIGE CITAAT 31-46

IK CITEER UIT 35-45

”

1. En wanneer de Zoon des mensen komen zal in Zijn heerlijkheid, en al de heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op den troon Zijner heerlijkheid.
2. En voor Hem zullen al de volken vergaderd worden, en Hij zal ze van elkander scheiden, gelijk de herder de schapen van de bokken scheidt.
3. En Hij zal de schapen tot Zijn rechter hand zetten, maar de bokken tot Zijn linker hand.
4. Alsdan zal de Koning zeggen tot degenen, die tot Zijn rechter hand zijn: Komt, gij gezegenden Mijns Vaders! beerft dat Koninkrijk, hetwelk u bereid is van de grondlegging der wereld.
5. Want Ik ben hongerig geweest, en gij hebt Mij te eten gegeven; Ik ben dorstig geweest, en gij hebt Mij te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling, en gij hebt Mij geherbergd.
6. Ik was naakt, en gij hebt Mij gekleed; Ik ben krank geweest, en gij hebt Mij bezocht; Ik was in de gevangenis, en gij zijt tot Mij gekomen.
7. Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden, zeggende: Heere! wanneer hebben wij U hongerig gezien, en gespijzigd, of dorstig, en te drinken gegeven?
8. En wanneer hebben wij U een vreemdeling gezien, en geherbergd, of naakt en gekleed?
9. En wanneer hebben wij U krank gezien, of in de gevangenis, en zijn tot U gekomen?
10. En de Koning zal antwoorden en tot hen zeggen: Voorwaar zeg Ik u: Voor zoveel gij dit een van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan.
11. Dan zal Hij zeggen ook tot degenen, die ter linker hand zijn: Gaat weg van Mij, gij vervloekten, in het eeuwige vuur, hetwelk den duivel en zijn engelen bereid is.
12. Want Ik ben hongerig geweest, en gij hebt Mij niet te eten gegeven; Ik ben dorstig geweest, en gij hebt Mij niet te drinken gegeven;
13. Ik was een vreemdeling; en gij hebt Mij niet geherbergd; naakt, en gij hebt Mij niet gekleed; krank, en in de gevangenis, en gij hebt Mij niet bezocht.
14. Dan zullen ook dezen Hem antwoorden, zeggende: Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien, of dorstig, of een vreemdeling, of naakt, of krank, of in de gevangenis, en hebben U niet gediend?
15. Dan zal Hij hun antwoorden en zeggen: Voorwaar zeg Ik u: Voor zoveel gij dit een van deze minsten niet gedaan hebt, zo hebt gij het Mij ook niet gedaan.
16. En dezen zullen gaan in de eeuwige pijn; maar de rechtvaardigen in het eeuwige leven.

”

EINDE CITAAT UIT MATTHEUS

EINDE NOTENAPPARAAT

[101]

NOS

WURGCONTRACTEN POLEN EN OEKRAINERS ZIJN NEDERLAND

ONWAARDIG, ZEGT MINISTER

2 JUNI 2022

De wurgcontracten die Oekraïense en Poolse werknemers moeten ondertekenen als ze aan de slag willen bij tuinders in het Westland “zijn Nederland onwaardig”, zegt minister Van Gennip (Sociale Zaken en Werkgelegenheid). “Dit zijn mensen als u en ik en die horen netjes behandeld te worden.”

De arbeidsinspectie is de melding met voorrang aan het onderzoeken. De minister sluit niet uit dat het een zaak van het Openbaar Ministerie wordt. Niet alleen de uitzendbureaus hebben een verantwoordelijkheid, ook de inlenende bedrijven, zegt Van Gennip.

“Ga als opdrachtgever zelf eens kijken wat deze mensen verdienen en waar zij slapen. En als dat een stapelbedje is tussen de kakkerlakken, dat wil je niet, dat moet je niet willen.” Van Gennip sprak met de ambassadeur van Oekraïne over hulp aan zijn landgenoten.

Deportatie naar Oekraïne

Vakbond CNV luidde vanmorgen de noodklok. Het gaat vermoedelijk om 35 tot 40 mensen die zo’n wurgcontract hebben. Van 25 werknemers met wie de bond de afgelopen tijd contact heeft gehad is daadwerkelijk vastgesteld dat ze zo’n contract hebben.

Oekraïense vluchtelingen, maar ook Polen die in de Westlandse kassen aan de slag willen, komen daar veelal terecht via bemiddelaars, zoals het Poolse uitzendbureau Janpol.

Een van de opvallendste clausules in het in kreupel Nederlands opgestelde contract is dat overtreding van de regels “kan leiden tot deportatie naar Oekraïne en een verbod op toegang tot EU-landen”. Met andere woorden: Oekraïners die fouten maken, worden teruggestuurd naar de oorlog.

“Hoe kun je dat zeggen tegen mensen die op 2 mei begonnen zijn, die daar hebben kunnen wegkomen, die daar nog familie hebben zitten van wie ze niet weten hoe het ermee is?”, zei bestuurder Henry Stroek van CNV Dienstverlening in het NOS Radio 1 Journaal. Verder staat in het contract dat het “geen arbeidscontract” is.

Niet willekeurig gekozen

In een geanonimiseerd contract in bezit van CNV wordt een brutoloon vermeld van 10,48 euro per uur, het minimumloon. Aan het begin van elke maand moeten er 50 euro ‘administratiekosten’ worden afgedragen. De werknemer moet voor eigen verblijf en vervoer betalen, evenals voor werkkleding en schoenen (“als het moet”).

Reizen binnen de Europese Unie en de Schengenlanden is verboden “ongeacht het doel van het verblijf (zelfs toeristisch)”. Het uitzendbureau bepaalt wanneer mensen weer weg mogen uit Nederland. “Deze datum kan niet willekeurig gekozen worden.”

Wie voortijdig met zijn baan stopt moet ruim 200 euro boete betalen. “Ongewettigde afwezigheid” op het werk geldt als eenzijdige beëindiging van het contract. Verder is het de werknemers verboden “direct contact op te nemen met andere werknemers uit het Nederlandse bedrijf, met namen over arbeidskwesties. Het overtreden van deze regel kost 500 euro”.

Uitgebuit

RTL Nieuws heeft vrouwen gesproken die in het Westland bij plantenkwekerij Vreugdenhil Bulbs & Plants in ’s Gravenzande werken. Ze zijn van Oekraïne naar Polen gevlucht en vonden daar werk via Janpol.

De vrouwen worden uitgebuit, zeggen ze. Hun verhaal wijst erop dat de bepalingen in het contract ook echt worden uitgevoerd: ze weten niet hoeveel ze netto verdienen, omdat er behalve premies ook een bedrag wordt ingehouden voor onderdak en vervoer. En ze moesten bedragen betalen aan het uitzendbureau voor hun documenten.

Statement van het bedrijf Vreugdenhil Bulbs & Plants:

Wij zijn net als iedereen geschokt door de berichtgeving over de contracten van Oekraïners die voor ons bedrijf werkzaam zijn. Die mensen maken momenteel al genoeg ellende mee, dus daar moeten we extra voorzichtig mee zijn. Het gaat om de contracten van een groep Oekraïners die in Polen werken en tijdelijk voor hun Poolse werkgever hier in Nederland bij ons werken.

Het bedrijf uit Polen waarvan we mensen krijgen, heeft een NEN-certificaat. Dit houdt in dat betalingen volgens de cao Glastuinbouw zijn gegarandeerd en loonstroken worden nagekeken. Vandaar dat het ons zo schokte toen het nieuws over de contracten ons ter ore kwam.

Misstanden over contracten passen totaal niet bij wie wij zijn. Vandaar dat wij onze advocaat de opdracht hebben gegeven dit tot op de bodem uit te zoeken. Als blijkt dat de contracten inderdaad ethisch en juridisch niet in de haak zijn, dan gaan wij geen nieuwe werknemers meer via dit bedrijf uit Polen inlenen.

“Ze hebben al onze gegevens, en we weten niet wat er met ons gebeurt als we kritiek hebben. Het zijn maffiapraktijken”, zegt een van de werknemers tegen RTL. Kwekerij Vreugdenhil heeft nog niet gereageerd.

EINDE NOS BERICHT

[102]

NOS

WURGCONTRACTEN POLEN EN OEKRAINERS ZIJN NEDERLAND

ONWAARDIG, ZEGT MINISTER

2 JUNI 2022

ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 101

[103]

NOS

WURGCONTRACTEN POLEN EN OEKRAINERS ZIJN NEDERLAND

ONWAARDIG, ZEGT MINISTER

2 JUNI 2022

ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 101

[104]

JOOP

WESTLANDSE POPULISTEN MISKENNEN HET NEDERLANDSE

VRIJHEIDSBEGRIP

HAN VAN DEN HORST

17 JULI 2019

Zij willen vernielen wat ons land uniek maakt. Ze zijn geen haar beter dan de verdwaasden die hier de sharia in zouden willen voeren. Van hetzelfde laken een pak

Bij de vorige raadsverkiezingen behaalden in het Westland een drietal rapaljepartijen de meerderheid zodat zij nu in deze fusiegemeente de dienst uitmaken. Zij houden er een uiterst gevaarlijke opvatting van democratie op na. Zij denken dat de meerderheid de baas is en dat minderheden zich maar hebben aan te passen, ook als het gaat om zaken waar de overheid zich in Nederland traditioneel verre van houdt. Dat is de wortel van het conflict tussen de kwalijke dorpstirannetjes op het raadhuis in Naaldwijk en minister Arie Slob.

Als er in Nederland één gebied immigranten broodnodig heeft, dan is dat het Westland. Zonder nieuwkomers uit alle windstreken zou de tuinbouw, die blijkens de vele luxe winkels in de informele hoofdplaats Naaldwijk zeer lucratief is, morgen nog instorten. Ze zou niet meer rendabel zijn als de ondernemers geen kans meer zagen hun kassen te vullen met arme mensen uit het buitenland die bereid zijn voor een mininumloon van de vroege ochtend tot de late avond te zwoegen. Blijkbaar meent een fors gedeelte van het Westlandse kiesvolk dat deze mensen buiten de kassen maar het liefst zo weinig mogelijk gezien moeten worden. Wat een brutaliteit van die islamitische horigen om, zo maar net als de katholieken en de protestanten, hun eigen scholen te willen.

Koloniale mentaliteit De drie rapaljepartijen, luisterend naar de namen Westland Verstandig, GemeenteBelang Westland en LPF, leggen getuigenis af van een koloniale mentaliteit. De zwartjes moeten dankbaar hun hand op houden als de blanke meesters er een handje rijst in stoppen.

Alle gedachten en overtuigingen die zij naast hun werkkracht met zich meebrengen, daarvoor is in in het beschaafde,  cultuurchristelijke Westland geen plaats. Denk niet dat minister Slob probeert hen van harte terecht te wijzen. De landelijke overheid heeft zoals de Volkskrant meedeelt naar hartenlust meegewerkt aan de sabotage  van de islamitische school. Ze staakte die activiteiten slechts nadat ze door de bestuursrechter tot en met de Raad van State was teruggefloten. Minister Slob wil nu noodgedwongen de islamitische school de ruimte geven, niet omdat hij pal staat voor de vrijheid van onderwijs in ons land.

Ouders We leggen het nog een keer uit. In 1917 is in Nederland het bijzondere, levensbeschouwelijke onderwijs gelijk gesteld aan het openbare onderwijs. Dat geeft burgers het recht om, onder een aantal strenge voorwaarden, door de overheid bekostigde scholen op te richten. Zij hebben dat op grote schaal gedaan. In Nederland behoort zestig procent van alle scholen tot het bijzonder onderwijs.

De leider van de LPF in het Westland, Dave van Koppen, weet dat maar al te goed. Hij zit op zondag in de kerk en geeft les op een protestantse school. Niettemin noemt deze schertsfiguur zich een voorstander van het openbaar onderwijs, terwijl hij er juist niet voor gekozen heeft om dit met zijn persoonlijke talenten te versterken. Hoe dan ook, het zijn in Nederland de ouders die bepalen in welke levensbeschouwelijke sfeer hun kinderen worden opgeleid. Niet de staat. Dat komt omdat Nederland een vrij land is dat zijn burgers niet in een en dezelfde mal stampt zoals dat vroeger bijvoorbeeld in de Sovjet-Unie of de DDR gebeurde.

Blijk van integratie Kunnen de besturen van bijzondere scholen dan maar hun gang gaan? Nee, want zij zijn verplicht om bevoegde leraren voor de klas te zetten wier opleiding door het ministerie van Onderwijs wordt erkend. Ook worden de leerdoelen, het vakkenpakket en het niveau door ditzelfde departement vastgesteld. Een inspectie ziet er op toe dat alle scholen zich daadwerkelijk houden aan de stortvloed van regels die over openbaar en bijzonder onderwijs gelijkelijk worden uitgestort. De vrijheid van onderwijs betreft voornamelijk de levensbeschouwelijke inkleuring.

Dat moslims in ons land mee willen draaien in dit onderwijsstelsel is een blijk van integratie. Ze hadden ook een andere weg kunnen kiezen: stuur je kinderen naar de openbare school waar ze van andere levensbeschouwelijke smetten vrij zijn. Breng ze vervolgens in de namiddag, gedurende de weekenden en tijdens excursies naar islamitische landen in de schoolvakanties de geloofswaarheden bij. Er zijn in de Emiraten, Koeweit en Saoedi Arabië genoeg ‘filantropen’ die dit gaarne  willen bekostigen.

Het zou ook geheel in de geest zijn van de vele twitterati die dag en dag op het internet verkondigen “geloven doe je maar in je eigen tijd”. Maar nee, de moslims willen participeren in een onderwijssysteem dat onder uitgebreide overheidscontrole staat. Ze kiezen voor Nederland en niet voor de sjeiks. Dat is die Westlandse rapaljepartijen blijkbaar niet genoeg. Zij gaan door met de komst van islamitisch onderwijs in hun gemeente te saboteren. In de zo volle gemeente zal het immers moeilijk zijn om een plekje te vinden waar nog ruimte is voor een school. “Elke vertraging is winst” zegt Kelly van Rijn Van Tol van Gemeentebelangen Westland, die ook nog de brutaliteit heeft zich op haar website “wereldburger” te noemen.

Nu zal die islamitische school in het Westland er op den duur heus wel komen. De islamitische onderwijskoepel Yunus heeft wel voor hetere vuren gestaan. Het kostte ze twaalf jaar om de tegenwerking van de gemeente Den Haag te overwinnen en ze heeft van die ervaring geleerd, getuige de vele succesvolle procedures die ze tegen de gemeente Westland aanspande. Dat is niet de kern van het probleem.

De kern van het probleem is dat de Westlandse raadsmeerderheid zich bevoegd acht in de rechten te treden die in ons vrije Nederland de ouders toekomen en niet de overheid. Ze denkt dat ze met meerderheid van stemmen mag bepalen hoe alle mensen moeten denken en leven. Wat dat betreft zijn de Westlandse rapaljepartijen van één gevoelen met de Iranese ayatollah’s die ook alle burgers dezelfde levensstijl willen opleggen. Ze denken in dezelfde richting als Poetin of prins Salman, die net zo goed de staat over de drempel van de particuliere woningen sturen om te zien of het denken van het gezin zich wel in de toegestane bedding bevindt.

Op haar kleine lapje grond bewijst de Westlandse raadsmeerderheid dat partijen als PVV en FvD – wier geestverwanten dat zijn – onmiddellijk de bijl aan de wortel van de de democratie zullen leggen zodra zij politieke macht krijgen. Zij zijn de adder aan de borst van de typisch Nederlandse vrijheid waar onze voorouders eeuwen lang voor gevochten hebben. Zij willen vernielen wat ons land uniek maakt. Ze zijn geen haar beter dan de verdwaasden die hier de sharia in zouden willen voeren. Van hetzelfde laken een pak.

EINDE ARTIKEL

AD

WAAR LOPEN LHBTI’ERS TEGENAAN IN HET CONSERVATIEVERE WESTLAND? 

”SEKSUELE VOORLICHTING GAAT ALLEEN OVER MAN EN VROUW”

14 JUNI 2019

De maand juni staat in Amerika bekend als ‘Pridemaand’, waarin extra aandacht is voor de emancipatie en acceptatie voor LHBTI’ers. Ook in Westland is dat nog nodig. Deze plaatsgenoten vertellen hoe het is om op te groeien in deze ‘christelijke en conservatieve’ regio.

Fleur Voogt (19) heeft de Bijbel er laatst nog eens op nageslagen. Ja, er staat inderdaad in dat homofilie een zonde is. Maar stelen, liegen én oordelen ook. ,,Waarom kunnen sommige mensen de zonden van anderen zo makkelijk opzij schuiven, maar is het feit dat ik op vrouwen val en mijn liefde wil uiten zo’n groot probleem? Ik begrijp dat soms echt niet.”

Vooropgesteld: Voogt voelt zich in haar directe kring zeker geaccepteerd. De Naaldwijkse kwam twee jaar geleden uit de kast en de reactie van haar familie en vrienden was louter positief. Een welkome steun, die ze nodig heeft in haar werk bij de Westlandse Jongerenraad, waarin ze zich hardmaakt voor onderwerpen zoals acceptatie van de LHBTI-gemeenechap (lesbisch, homo, biseksueel, transgender en intersekse).

Weinig aansluiting

,,Ik ben hier opgegroeid, maar ik voel weinig aansluiting met de Westlandse cultuur en -mensen. Het is hier over het algemeen erg conservatief en rechts, terwijl ik meer links en progressief ben. Ik heb het gevoel dat in het Westland de mentaliteit heerst: ‘Laten we houden zoals het is, want dan is het toch goed?’ Terwijl ik denk: Als we door een kleine aanpassing iemand meer welkom of geaccepteerd kunnen laten voelen, waarom zou je dat dan laten?”

Als ze haar liefde toont en door het Westland loopt, kijkt ze altijd wel even om zich heen voordat ze elkaar een hand of een kus gaven: ,,Je kijkt toch even naar wat voor types er lopen. Ja, je krijgt altijd wel een blik van mensen. Net als mensen met een beperking die soms worden aangestaard. Maar gelukkig zitten er ook goedkeurende glimlachjes en knikjes tussen.”

Activistisch

Ze is naar eigen zeggen activistisch. Kan zich niet inhouden als iemand een seksistische opmerking maakt en zal altijd opkomen voor de rechten van anderen. ,,Neem genderneutraliteit. De hele wereld is ingericht op de verschillen tussen man en vrouw. Wie zegt dat ik niet over auto’s kan praten?”

In het Westland zal ze niet lang blijven. ,,Dat heeft toch wel te maken met hoe ‘close minded’ ze hier zijn. Ik ben ook niet perse een stadsmens, maar dan ga ik het liefst naar een ander dorp, meer richting de stad.”

Cor Verbree was jarenlang actief als scheidsrechter in de voetbalwereld en is organist in de gereformeerde kerk in Monster. Twee werelden die niet bepaald bekend staan homovriendelijk te zijn. Toch heeft hij daar nooit problemen ondervonden.

,,Ik kwam uit de kast toen ik rond de 40 was. Daarvoor heb ik er eigenlijk nooit mee gezeten dat ik homo was. Simpelweg omdat ik niet precies wist wat ik dan wel was. Ik was altijd druk met andere dingen: de voetbal, de politiek, de kerk. Doordat ik geen relatie had, kon ik daar zoveel tijd aan besteden. Ik grap wel eens dat ik daar mijn onderscheidingen aan te danken heb, haha.”

Verbree voelde zich, eenmaal uit de kast als homo, direct geaccepteerd. Ook in de kerk. ,,Monster had een heel progressieve dominee. Ik had nooit het idee dat ik een geheim had dat ik niet mocht delen. Ik had geleerd hoe je de Bijbel óók kon interpreteren. Veel mensen refereren aan de brieven van Paulus, maar die waren gericht aan de gemeenten van toen. Wij weten dat de liefde van Jezus boven alles gaat. En die geldt ook voor mij.”

Als docent Nederlands op het ISW Vakcollege is hij een rolmodel. ,,Je moet het geschikte moment vinden om er met je leerlingen over te praten. Ik doe dat het liefst met humor en laat de kinderen bepalen of ze er over willen praten. Ze moeten een veilige omgeving hebben waarin ze zichzelf kunnen zijn.”

Toen hij nog op de middelbare school zat, stootten vrienden hem wel eens aan: ‘Kijk een lekker wijf, die zou ik wel doen’. Kayne Verbeek haalde dan zijn schouders op en dacht bij zichzelf: ‘Nou geef mij maar een leuke vent’.

,,Op de middelbare school kon ik wel mezelf zijn, maar dat soort dingen echt uitspreken deed ik nog niet. Pas op het mbo was daar meer ruimte voor. Daar waren de leerlingen volwassener, laten mensen elkaar in hun waarde. Op de middelbare school maakten ze nog wel eens grapjes over homo’s. Dan ben je toch bang dat ze ook over jou grappen gaan maken.”

Over termen als ‘homo, lesbisch, queer’ heeft Verbeek het liever niet. ,,Ik doe niet aan hokjes, want daar word je in het Westland zo snel in geplaatst. Ik ben opgegroeid met dat ik mezelf kon zijn. Mijn ouders en zussen hebben me meteen geaccepteerd. En ook in mijn vriendengroep was het nooit een issue.”

Verbeek vindt dat er op basis- en middelbare scholen meer aandacht en voorlichting moet komen. ,,Het is bijna armoedig hoe weinig ruimte er is voor het praten over het zijn van gay, queer, lesbisch of transgender zijn. Ook bij seksuele voorlichting krijg je alleen man-en-vrouw uitgelegd. Maar niets over vrouw-en-vrouw of man-en-man. Je moet alles zelf uitvinden.”

EINDE ARTIKEL

GEREFORMEERDE KERKEN.INFO

GEREFORMEERDEN IN HET WESTLAND

9 OCTOBER 2019

Inleiding.

Over het algemeen meenden Westlanders het aardig met zichzelf getroffen te hebben. Harde werkers, die er niet aan twijfelden dat hun inzichten de juiste waren – en de bloei van de Westlandse tuinbouw heeft hen in dat geloof zeker nog gesterkt.

Ze waren zich er zelf meestal niet van bewust, maar deze houding kwam nogal eens onaangenaam over op de omgeving. Toen een onderwijzer in 1873 op weg was naar het Westlandse De Lier voor een sollicitatiebezoek, werd hij door familie in Delft gewaarschuwd: ‘De Lierenaars zijn allesbehalve prettige lui, zowel op kerkelijk gebied als in het dagelijks leven’. Nadat hij 42 jaar als hoofd van de christelijke school onder de Lierenaars had verkeerd, deed hij daarover een boekje open en noemde de onafhankelijkheidszin van de Lierenaars een van hun kenmerkende eigenschappen.

Het is duidelijk dat deze zelfverzekerdheid niet helemaal strookt met de christelijke nederigheid. De Westlandse Afgescheidenen hebben, misschien mede door de hierboven geschetste karaktertrekken, ten volle hun deel gehad van de ruzies en scheuringen die in de eerste decennia van hun bestaan hun kerken teisterden.

Aan de andere kant moet gezegd worden dat de Westlander niet te beroerd was en is om te geven. ‘De diaconieën van de Westlandse Gereformeerde Kerken hebben de beste armenverzorging’, zo schrijft een socioloog in 1930.

Naaldwijk.

Hoewel er waarschijnlijk al eerder in verschillende plaatsen zgn. conventikelen (huisgemeenten) bestonden, waar als reactie op de prediking van moderne dominees, de oude schrijvers zoals Smytegeld [1665-1739], Van der Groe [1705-1784] en à Brakel [1635-1711] werden gelezen, is 1837 het jaar, waarin de Afscheiding echt van zich deed spreken. In Naaldwijk, centraal gelegen in het Westland, braken in dat jaar enkele broeders met de vaderlandse kerk en verenigden zich [op 21 april] tot een aparte gemeente. Om hen heen verzamelden zich gelijkgezinden uit de omliggende dorpen. In de praktijk zal deze gemeente zich in weinig onderscheiden hebben van het daarvóór bestaande gezelschap of conventikel. Men had geen kerkgebouw en geen voorganger, zodat bij een der broeders aan huis werd vergaderd, waar een preek gelezen werd. Wel waren bij de vestiging van de gemeente in 1837 natuurlijk de ambten ingesteld.

Je krijgt niet de indruk dat het een vrolijke en opgeruimde gemeente was. Op bijna elke classisvergadering vroeg de kerkenraad advies over de toepassing van de tucht. Het kwam voor, dat er jaren achtereen meer leden werden afgesneden dan er toetraden. Wonderlijk genoeg blijkt het kerkelijk meeleven ook nog op een laag pitje te hebben gestaan: toen omstreeks 1860 moest worden beraadslaagd over de bouw van een kerk, verschenen er naast de kerkenraadsleden slechts twee broeders… Al met al geen verheffend tafereel in Naaldwijk. Je krijgt zo de indruk van een vreugdeloze, ruziënde groep.

De komst van [J.D.] van Oel uit Delft, een lerend ouderling die als vaste voorganger ging dienstdoen, was zelfs voor een van de broeders weer reden om te breken: hij achtte het voorgaan van een lerend ouderling een zeer grote zonde! Niettemin schijnt de komst van Van Oel de nodige rust te hebben gebracht; het aantal tuchtgevallen nam af en de gemeente groeide.

Naaldwijk stond niet alleen met zijn problemen. Ook andere Westlandse gemeenten kenden ze. Bovendien hadden enkele voorgangers die regelmatig in het Westland optraden, de nodige moeilijkheden binnen het Afgescheiden kerkverband. Twee van hen waren C. van den Oever [1802-1877] uit Rotterdam en C. Noorduin [1780-1852] uit Noordwijk, die een kleine ‘buitengemeente’ had in Maasland.

De Lier.

C. van den Oever heeft een belangrijke rol gespeeld bij de Afgescheiden Gemeente in De Lier. Al enige jaren kwam hier regelmatig een groepje mensen bijeen, waar een zekere Frederik Urbanus [1792-1877] uit Delft voorging, toen eind 1844/begin 1845 ds. C. van den Oever werd ontboden. Op zijn advies werd besloten een aparte gemeente te stichten met J.H. Kardol als voorganger. Vijf jaar lang werkte hij in De Lier, maar niet tot ieders tevredenheid. De diensten duurden veel te lang en hij bad, bijna letterlijk, zonder ophouden. Nadat men geprobeerd had Urbanus als voorganger te krijgen, vertrok Kardol teleurgesteld naar Maassluis.

Duidelijk blijkt dat velen zich niet meer konden vinden in de prediking in de hervormde kerk, maar dat wil nog niet zeggen, dat zij het wél konden vinden in een ander kerkgenootschap, of zelfs maar met elkaar overweg konden. Het schijnt vaak geweest te zijn ‘zoveel hoofden, zoveel zinnen’. De notulen van een kerkenraadsvergadering van omstreeks 1850 eindigden met de verzuchting: ‘Met hete hoofden, koude harten, psalmgezang en dankgebed is deze vergadering geëindigd’.

In De Lier trad nog een ander kwaad naar buiten. De leiding van de voorganger werd op de achtergrond betwist door anderen. Twee van hen treden uit de vergetelheid naar voren: in de beginperiode Klazina Ley, die er in de kerkenraadsnotulen niet zo gunstig afkomt. Ze heeft, misschien als tegenwicht, een geschrift achtergelaten waarin zij haar doen en laten rechtvaardigt. De andere is ‘vrouw Hanekroot’, de vrouw van ouderling Hanekroot (circa 1870), die door de eerder vermelde hoofdonderwijzer spottend ‘een profetes in Israël’ wordt genoemd. In de gemeente had zij echter grote invloed, waar zelfs de predikant rekening mee hield.

Kerkverband.

De kerken van de Afscheiding in het Westland behoorden aanvankelijk niet alle tot hetzelfde kerkverband. Naaldwijk sloot zich vanaf het begin aan bij het sedert 1834 gevormde kerkverband van de Christelijke Afgescheidene Gemeenten, maar De Lier, Maasland, en de in 1867 gestichte gemeente te ’s-Gravenzande behoorden tot de Gereformeerde Gemeenten onder ’t Kruis. In 1861 volgde De Lier haar vroegere voorganger ds. W.H. Gispen [1833-1909] in zijn terugkeer tot de Christelijke Afgescheidene Gemeenten; in 1869, toen de synoden der beide kerkgenootschappen besloten tot samenvoeging, volgden Maasland en ’s-Gravenzande. Zo waren de Afgescheiden Gemeenten in het Westland weer tezamen gebracht.

De gemeenten waren vooralsnog klein en traden waarschijnlijk weinig naar buiten. Door deze geringe omvang was de keuze van ouderlingen en diakenen beperkt; mogelijk is ook, dat velen zich er niet aan waagden. Zodoende dienden de ambtsdragers tientallen jaren achtereen de gemeente, tot zij op hoge leeftijd moesten afhaken. D.J.M. Boer in Maasland was, toen hij in 1896 op 84-jarige leeftijd overleed, 42 jaar onafgebroken scriba geweest. Zulke mensen waren, naast hun dagelijkse arbeid, hun leven lang in de weer voor Christus’ kerk.

Je krijgt niet de indruk dat de overheid de Afgescheidenen hier veel moeilijkheden in de weg heeft gelegd. We lezen niets over inkwartiering van soldaten e.d., wel van ordeverstoringen en pesterijen door de jeugd. De gemeenten trachtten daarom zo min mogelijk op te vallen. Soms ging men zover dat men geen predikant durfde te laten komen uit vrees aanstoot te geven. Ook hield men zich vanzelfsprekend aan het officiële verbod om binnen de 200 ellen (of meters) van een bestaand kerkgebouw een nieuwe kerk te bouwen. Over emigratie naar Amerika vanuit het Westland door Afgescheidenen lezen we niet. Misschien waren de moeilijkheden met de ‘buitenwereld’ niet van dien aard, dat zij noopten tot vertrek.

‘Zwaar’.

De Afgescheidenen, en zeker de daarvan afgesplitste Gemeenten onder ’t Kruis, behoorden in het Westland tot de zware, bevindelijke richting. De reeds aangehaalde hoofdonderwijzer wist daarover mee te praten. Hijzelf was van mening dat men soms naar een ongezonde godsdienstige beleving neigde, en hij werd dan ook in de beginperiode door velen te licht bevonden.

Langzamerhand werden de gemeenten wat minder ‘zwaar’, vooral nadat ze als gevolg van de Doleantie een flinke injectie hadden gekregen. In de gemeenten zoals De Lier en ’s-Gravenzande vond geen Doleantie plaats, misschien omdat in de loop der jaren de ‘verontrusten’ de weg naar de Christelijke Gereformeerde Gemeenten hadden weten te vinden. Forse uittredingen vonden omstreeks 1886 wel plaats in Maasland en Naaldwijk, en in mindere mate in Schipluiden en Monster.

Een van de oorzaken daarvan was het optreden van Jacob Lock uit Maasland. Hij was in Naaldwijk catechiseermeester bij de Nederlandse Hervormde Evangelisatievereniging ‘Vrienden der Waarheid’. Toen dit werk hem werd verboden, besloten tachtig leden uit te treden en hem als catechiseermeester te behouden. Mogelijk speelde hij ook in zijn woonplaats Maasland een rol bij de Doleantie; in ieder geval is zijn invloed aanwijsbaar in het nabijgelegen Schipluiden, waar vanaf 1886 bijeenkomsten werden belegd bij schoenmaker Zoutendijk en later in de schuur van metselaar Pleysier, en in Maasdijk waar hij in 1887 en 1888 enkele malen voorging in diensten.

‘A en B’.

De samensmelting [of Vereniging] na 1892 van de Christelijke Gereformeerde Kerk en de Nederduitsche Gereformeerde Kerken (de Doleantiekerk), of wat prozaïscher gezegd, de A- en B-kerk, is zowel in Naaldwijk als in Maasland met de nodige moeilijkheden gepaard gegaan. Het valt ook niet mee om een deel van je zelfstandigheid, die na tientallen jaren van vooral interne strijd is verworven, in te leveren. In beide plaatsen hadden de twee gemeenten een eigen kerkgebouw en een predikant. Maar de wens om gezamenlijk op te trekken won het van oude en meer recenter geschillen. Hoewel de predikanten samenvoeging voorstonden, bleek deze in de praktijk pas verwerkelijkt te kunnen worden na het vertrek van een van hen. Zo zien we de samensmelting zich in Naaldwijk in 1896 en in Maasland in 1900 voltrekken.

Maasdijk.

De gemeente Maasdijk heeft een geheel eigen ontstaansgeschiedenis. De al genoemde Jacob Lock uit Maasland preekte er in 1887 en 1888; in dat laatste jaar stichtte men ook een ‘evangelisatiegebouw’ dat voor verschillende christelijke doeleinden, zoals de zondagsschool, werd gebruikt. Het gebouw werd geëxploiteerd door de ‘Vereeniging  tot Verbreiding van de Waarheid’, ook wel ‘Vereeniging tot Bevordering van de Waarheid’. Deze vereniging hield ook zelf bijeenkomsten, waarin predikanten en oefenaars uit de omtrek, behorend tot verschillende kerkgenootschappen, voorgingen. Een soort interkerkelijke groep dus met een overwegend gereformeerde signatuur. In 1893 nam de Gereformeerde Kerk van De Lier de bearbeiding van het gebied op zich en vanaf 1895 was er steeds een ouderling van deze kerk bij de samenkomsten aanwezig. Dit had echter wel tot gevolg, dat de zondagsschool, één van de oorspronkelijke evangelisatietaken, in 1897 werd opgeheven, omdat deze geen ambtelijke zou zijn, maar een taak van de ouders. In De Lier was om dezelfde reden al eerder een bloeiende zondagsschool afgeschaft op aandringen van de predikant en tot groot verdriet van het eerder genoemde schoolhoofd, dat eveneens leider van de zondagsschool was. In 1904 [op 3 juli] werd de Gereformeerde Kerk in Maasdijk zelfstandig.

‘s-Gravenzande.

In ’s-Gravenzande, een in 1867 [op 18 oktober] gestichte Kruisgemeente, ging het lang niet altijd gemakkelijk, hetgeen een plaatselijk geschiedschrijver deed verzuchten: ‘Gereformeerden zijn altijd lastig geweest. Twisten, ruzies, klachten, alles komt op de kerkenraad’.  Het was een relatief grote, vrij ‘zware’ gemeente. Toen in 1897 de Kuyperiaan ds. A.H. van Minnen [1866-1950] predikant werd, telde de gemeente ruim 600 zielen. Onder zijn leiding voerde de kerkenraad een ‘progressieve’ koers. In 1913 werd de openbare schuldbelijdenis afgeschaft. Vooral bij een ‘gedwongen huwelijk’ was deze steeds meer tot een ‘openbare attractie’ voor de jeugd verworden. ’s-Gravenzande was met deze beslissing vele andere gemeenten tientallen jaren vooruit.

Van Minnen was ook tegenstander van de sneldoop. Er waren van dorp tot dorp verschillen. Zo maakte in Maasland de Afgescheiden kerk bij de samenvoeging [met de Dolerenden] in 1900 het voorbehoud, dat bij de doopsbediening rekening gehouden moest worden met de moeder.

Toch kwam Van Minnen met zijn moderne ideeën op den duur in conflict met een deel van zijn gemeente, hetgeen tenslotte leidde tot een scheuring. Omstreeks 1915 formeerde zich een groep rond een evangeliserende [in verband met de dreigende Eerste Wereldoorlog] gemobiliseerde soldaat. Na korte tijd scheidde deze groep zich af van de Gereformeerde Kerk en trad toe tot het verband van de Christelijke Gereformeerde Kerk [in 1892 ontstaan door bezwaren tegen de Ineensmelting van de Christelijke Gereformeerde Kerk en de Dolerende Nederduitsche Gereformeerde Kerken]. De nieuwe kerk telde al spoedig enkele honderden leden en kon in 1917 een eigen predikant beroepen en een kerk bouwen.

Ook in die nieuwe gemeente was echter niet alles koek en ei. In 1936 voltrok zich een volgende scheuring. De uitgetreden groep sloot zich aan bij de Gereformeerde Gemeenten. Blijkbaar was het niet mogelijk geweest de verschillende stromingen binnen de Gereformeerde Kerk te houden. Ze hadden hun uitweg gevonden in nieuwe gemeenten. Toch is het merkwaardig, dat dit verschijnsel zich alleen in ’s-Gravenzande heeft voorgedaan. In zijn geheel staat het Westland, op Monster na, waar een Hervormd-Gereformeerde Bondsgemeente bestaat, niet meer als ‘zwaar’ bekend. Was ds. Van Minnen dan zover zijn tijd vooruit met ideeën die later gemeengoed zouden worden?

Bron:

K.F. van Dijk, Gereformeerden in het Westland, in: Anderhalve eeuw gereformeerden in stad en land, deel 6, Zuid-Holland Noord. Kampen, 1984.

(Met toestemming van Uitgeverij Kok overgenomen. De redactie van GereformeerdeKerken.info voegde de illustraties toe, evenals tussen [vierkante haakjes] enkele aanvullende opmerkingen.)

EINDE 

[99]

”

In welke sectoren werken Oekraïners?

In ongeveer 40 procent van de registraties bij het UWV werkt een Oekraïense vluchteling via een uitzendbureau. Zo’n 11 procent vindt via deze weg werk in de horeca en de land- en tuinbouw.”

RTL NIEUWS

OEKRAINERS NATALYA EN ALEXANDER DOLBLIJ MET BAAN

IN NEDERLAND: ”BEN ZO DANKBAAR”

3 MEI 2022

Ruim 4300 vluchtelingen uit Oekraïne zijn nu in Nederland aan het werk, meldt uitkeringsinstantie UWV. De meesten werken in de Randstad, in de horeca of land- en tuinbouw. Zo ook Nataliya (33) en Alexander (48), die hun thuisland moesten ontvluchten vanwege de oorlog. Zij vond een baan in de bediening, hij werkt voor een uitzendbureau: “Het voelt als een grote familie.”

De Oekraïense Nataliya (33) werkt in een restaurant in Rotterdam. Ze ontvluchtte haar stad Irpin en kwam op 17 maart via Polen met een bus aan in Nederland. Samen met nog zes anderen, onder wie haar dochter, schoondochter en twee schoonzussen. Haar man mocht het land niet verlaten omdat hij moest helpen in het leger. Ook haar ouders zijn nog in Oekraïne. “Het was heel zwaar om hen achter te laten, maar ik kon niet anders”, zegt ze aan de telefoon.

In welke sectoren werken Oekraïners?

In ongeveer 40 procent van de registraties bij het UWV werkt een Oekraïense vluchteling via een uitzendbureau. Zo’n 11 procent vindt via deze weg werk in de horeca en de land- en tuinbouw. De zakelijke dienstverlening volgt met 9 procent. Ook werken al vluchtelingen in de transport en logistiek.

Het overgrote deel van de vluchtelingen werkt nu vooral in de Randstad. De meesten (12 procent) komen in de horeca en via uitzendbedrijven aan werk in Amsterdam. In Gouda, Leiden, Zoetermeer (11 procent) en Haaglanden (9 procent) vinden vluchtelingen ook relatief vaak werk.

In totaal staan nu 47.930 Oekraïense vluchtelingen in Nederland ingeschreven in de Basisregistratie Personen (BRP). Van dat aantal is bijna 10 procent aan het werk. Werkgevers moeten het sinds april bij het UWV melden als ze een vluchteling in dienst nemen. Zo hoopt het UWV risico’s op misstanden te signaleren en te verkleinen.

Nataliya vertelt dat ze in Nederland werd opgevangen op een boot in Rotterdam. In totaal zaten er ruim twintig vluchtelingen op de boot. Ze zei bij aankomst direct tegen de eigenaren van de boot dat ze op zoek was naar een baan. “Ik had het geld hard nodig, om mijn familie in Oekraïne te helpen en voor een nieuw huis”, zegt ze. “Ons huis in Irpin is kapotgemaakt door het Russische leger.”

Snel aan de slag

In Oekraïne werkte Nataliya al tien jaar als serveerster in een restaurant. Ze hoopte hier in Nederland soortgelijk werk te kunnen doen. Dat bleek niet al te moeilijk, want na vier dagen kwam de eigenaar van de boot naar haar toe. Hij had een baan voor haar bij brasserie Vers010 in Rotterdam. Nataliya kon het niet geloven. “Ik was superblij dat ik zo snel aan de slag kon.”

EINDE BERICHT

[100]

POINTER

100 EURO VOOR EEN MATRAS: DE REALITEIT

VOOR DE WESTLANDSE ARBEIDSMIGRANT

3 MEI 2021

In Den Haag wonen veel arbeidsmigranten onder slechte omstandigheden. Regelmatig betalen ze veel geld aan hun uitzendbureau om te verblijven in te kleine woningen met veel anderen. In het nabijgelegen Westland, waar veel van deze arbeidsmigranten werken, wil de gemeente daarom al jaren meer huisvesting regelen voor arbeidsmigranten. Maar de lokale bevolking zien dat niet zitten. 

We zijn in het Zuid-Hollandse Westland, maar niet voor het eerst. Twee jaar geleden maakten we al een uitzending over de huisvesting van arbeidsmigranten in het gebied dat bekend staat om zijn glastuinbouw. De economie in de regio is sterk afhankelijk van arbeidsmigranten. Voor het werk in de kassen zijn nauwelijks Nederlanders te vinden. Maar voor de 14.000 mensen uit vaak Midden- en Oost-Europa die dit werk wél willen doen, zijn er maar 4500 plekken om te wonen.

In de afgelopen jaren is er weinig aan gedaan om daar verandering in te brengen. Op de zeven plekken die als mogelijke locatie werden gezien voor grootschalige bouw, staat slechts één accommodatie. De meeste plannen zijn gesneuveld vanwege forse weerstand uit de buurt. Buurtgenoten zitten niet te wachten op een ‘Polenhotel’ bij hen om de hoek. Woningen voor Westlanders zijn al schaars, en inwoners zijn bang voor overlast en zelfs criminaliteit.

Buiten de woonwijken

Bart Plaatje van vakbond FNV ziet problemen als deze door heel Nederland. Arbeidsmigranten zijn hard nodig, maar woningen bouwen voor deze groep mensen ligt ontzettend gevoelig: “Wat je ziet is dat gemeenten, en dan vooral de wethouders die in de gemeenten daar verantwoordelijk voor zijn, heel voorzichtig zijn met het realiseren van goede huisvesting voor deze arbeiders. Omdat je er niet populair van wordt.”

Den Haag

Het is iets waar de Haagse Wethouder Martijn Balster zich aan ergert. Doordat er zo weinig plekken zijn voor arbeidsmigranten om te wonen in het Westland, ziet hij dat veel van hen onder slechte omstandigheden terechtkomen in zijn stad. “We zien in de praktijk dat Den Haag gewoon veel meer opvangt dan de gemeente waar deze mensen werken. (…) Ik vind dat als je de lusten hebt van goedkope arbeidskrachten, dat je daar ook de lasten van moet dragen. En dat je hoort te zorgen voor fatsoenlijke woningen.”

Ook Bart Plaatje ziet dat het tekort aan huisvesting ertoe leidt dat arbeidsmigranten in slechte omstandigheden eindigen. “Een poos terug was ik hier ergens in een woning. Daar mocht ik heel even binnenkijken. De mensen waren superbang, er lagen allemaal matrassen op de grond. Ik denk dat er tien man woonden in een rijtjeswoning, en dat kostte 100 euro per persoon per week.”

Omdat de uitzendbureaus de huisvesting faciliteren gaan veel arbeidsmigranten akkoord met de omstandigheden waarin ze moeten leven. “Er is sprake van 200 procent afhankelijkheid. Iedereen is afhankelijk van zijn werkgever, zeker als uitzendkracht. Je kan ieder moment ontslagen worden. Maar ja, in dit geval betekent een ontslag ook dat je je onderdak kwijt bent. Je hebt geen enkel huurrecht, je hebt alleen maar een matras”, aldus Plaatje.

Malafide uitzendbureaus

En door de afhankelijke positie van de arbeidsmigranten kunnen uitzendbureaus ontzettend veel maken. Zelfs als dat niet altijd legaal is. In Den Haag zijn verschillende malafide uitzendbureaus actief. Uit onderzoek van het regionale ondermijningsteam blijkt dat criminele uitzendbureaus een van de grootste problemen in de stad zijn. Sommige uitzenders proppen meer mensen in huizen dan toegestaan en houden absurd hoge huren in op het loon van arbeidsmigranten. Maar kunnen de uitzendbureaus die hun werknemers onder slechte omstandigheden onderbrengen niet strenger worden aangepakt?

De gemeente Den Haag wil daar graag wat tegen doen, maar ziet ook dat specifieke gevallen aanpakken heel moeilijk is: “Als het ene bedrijf is opgedoekt, dan duikt het volgende weer op. Er zijn heel veel kleine uitzendbureaus en het is ongelooflijk lastig om daar grip op te krijgen. Dat is ons een doorn in het oog”, aldus wethouder Balster.

Plannen mogen niet meer sneuvelen

In het Westland zijn ze ondanks de vele projecten die de laatste jaren niet gelukt zijn positief. Hoewel de vorige wethouder is opgestapt omdat het haar door alle weerstand van inwoners niet lukte om woonplannen te realiseren, denkt de nieuwe wethouder wel dat het hem gaat lukken. “We zitten in een democratisch proces waarin mensen gelukkig ook bezwaar kunnen maken. We zijn ons bewust van het feit dat er altijd mensen tegen zullen blijven. Maar als ze geen goede argumenten hebben dan zullen plannen niet meer kunnen sneuvelen omdat men het niet wil. Als er geen zwaarwegende argumenten zijn dan zullen wij onze plannen gewoon doorzetten”, zegt Wethouder Albert Abee.

De wethouder wil voor het einde van het jaar de knoop doorgehakt hebben voor woningen voor 1700 arbeidsmigranten. Maar de weerstand van bewoners is nog niet verdwenen. Een orchideeënkweker die zijn grond aan een uitzendbureau heeft verkocht om daar 750 plekken voor arbeidsmigranten te realiseren, werd maandenlang bedreigd en dat leidde zelfs tot brandstichting op zijn terrein. Of het de gemeente nu dus wél lukt om hun plannen door te zetten, zal moeten blijken.

EINDE ARTIKEL

POINTER

MARCIN IS ARBEIDSMIGRANT IN NEDERLAND:

”WE ZIJN EEN PRODUCT”

Elk jaar werken er honderdduizenden buitenlanders in Nederland. Veelal komen ze uit Midden- en Oost-Europa en vullen ze de banen waarvoor nauwelijks Nederlandse arbeidskrachten te vinden zijn. Al jaren is bekend dat de omstandigheden waarin deze mensen werken en wonen niet al te best zijn. Toch is dat iets waar arbeidsmigranten zelf niet makkelijk over praten. De Poolse Marcin doet dat wel. “Het systeem is verkeerd.”  

Het regent en we ontmoeten Marcin op een parkeerplaats. Door de coronamaatregelen zijn we op de buitenlucht aangewezen om hem te ontmoeten, want een eigen plek heeft Marcin niet. Hij woont in een voormalig asielzoekerscentrum waar honderden arbeidsmigranten gehuisvest zijn. En gasten zijn daar nu niet toegestaan.

Drie jaar geleden besloot hij naar Nederland te komen: “Ik had schulden en ik werd gebeld door een uitzendbureau. Ik kon werk krijgen in Nederland, en daar werd een mooi plaatje van geschetst. Ik kon vier keer zoveel geld verdienen als in Polen, het uitzendbureau zou huisvesting regelen en de reis naar Nederland verzorgen.”

Beginnen met een schuld

Voor Marcin was de beslissing snel gemaakt. Een tijd in Nederland werken zou een makkelijke manier zijn om te sparen. Voor veel arbeidsmigranten is tijdelijk veel geld verdienen de reden om naar Nederland te komen. Maar toen Marcin hier aankwam, bleek het systeem een stuk minder rooskleurig te zijn dan dat hem was voorgespiegeld.

“De huisvesting viel ontzettend tegen. Ik kwam terecht in een soort oude boerderij waar ik met tien anderen woonde. En van tevoren had ik van het uitzendbureau nooit gehoord dat er in Nederland niet veel werk voor me was. Ik wilde fulltime werken om zoveel mogelijk te verdienen, maar zoveel uren waren helemaal niet beschikbaar. We werden de hele dag stand-by gezet, maar uiteindelijk kon ik in het begin maar 25 tot 30 uur per week werken”, aldus Marcin.

“Je begint op een 0-uren contract. Ik ken een stel dat bij aankomst in Nederland maar twee uur per week kon werken. En dan heb je wel een probleem, want je moet de reis en je woonkosten betalen aan het uitzendbureau. Je komt hier om te sparen, maar in plaats daarvan bouw je een schuld op.”

Bang voor sancties

We komen met Marcin in contact via vakbond FNV. Hij zet zich als een van de weinigen actief in om de omstandigheden voor arbeidsmigranten te verbeteren. De meeste arbeidsmigranten komen nauwelijks voor zichzelf op en praten al helemaal niet graag met media. Volgens Marcin zijn ze veel te bang voor de consequenties die dit kan hebben.

“Het probleem is dat je extreem afhankelijk bent van het uitzendbureau waarvoor je werkt. Door de flexibele contracten kunnen zij op ieder moment van je af. En omdat zij je huisvesting regelen, sta je ook meteen op straat als je je baan kwijt bent. Op het park waar ik woon verdwijnen regelmatig mensen. Ze raken hun baan kwijt, dezelfde avond staan ze op straat en dan zie je ze opeens nooit meer.”

Product

Inmiddels heeft Marcin een baan als heftruckchauffeur bij een groot distributiecentrum. Hij hoopt daar nog een tijdje te kunnen blijven. Maar uiteindelijk wil hij wel dat er wat gaat veranderen aan de afhankelijke positie waarin arbeidsmigranten zitten. “Uitzendbureaus kunnen alles bij ons maken. Wij zijn hun producten, maar ze vergeten dat we ook mensen zijn. Het systeem moet veranderen.”

EINDE ARTIKEL

[98]

RTL NIEUWS

OEKRAINERS NATALYA EN ALEXANDER DOLBLIJ MET BAAN

IN NEDERLAND: ”BEN ZO DANKBAAR”

3 MEI 2022

Ruim 4300 vluchtelingen uit Oekraïne zijn nu in Nederland aan het werk, meldt uitkeringsinstantie UWV. De meesten werken in de Randstad, in de horeca of land- en tuinbouw. Zo ook Nataliya (33) en Alexander (48), die hun thuisland moesten ontvluchten vanwege de oorlog. Zij vond een baan in de bediening, hij werkt voor een uitzendbureau: “Het voelt als een grote familie.”

De Oekraïense Nataliya (33) werkt in een restaurant in Rotterdam. Ze ontvluchtte haar stad Irpin en kwam op 17 maart via Polen met een bus aan in Nederland. Samen met nog zes anderen, onder wie haar dochter, schoondochter en twee schoonzussen. Haar man mocht het land niet verlaten omdat hij moest helpen in het leger. Ook haar ouders zijn nog in Oekraïne. “Het was heel zwaar om hen achter te laten, maar ik kon niet anders”, zegt ze aan de telefoon.

In welke sectoren werken Oekraïners?

In ongeveer 40 procent van de registraties bij het UWV werkt een Oekraïense vluchteling via een uitzendbureau. Zo’n 11 procent vindt via deze weg werk in de horeca en de land- en tuinbouw. De zakelijke dienstverlening volgt met 9 procent. Ook werken al vluchtelingen in de transport en logistiek.

Het overgrote deel van de vluchtelingen werkt nu vooral in de Randstad. De meesten (12 procent) komen in de horeca en via uitzendbedrijven aan werk in Amsterdam. In Gouda, Leiden, Zoetermeer (11 procent) en Haaglanden (9 procent) vinden vluchtelingen ook relatief vaak werk.

In totaal staan nu 47.930 Oekraïense vluchtelingen in Nederland ingeschreven in de Basisregistratie Personen (BRP). Van dat aantal is bijna 10 procent aan het werk. Werkgevers moeten het sinds april bij het UWV melden als ze een vluchteling in dienst nemen. Zo hoopt het UWV risico’s op misstanden te signaleren en te verkleinen.

Nataliya vertelt dat ze in Nederland werd opgevangen op een boot in Rotterdam. In totaal zaten er ruim twintig vluchtelingen op de boot. Ze zei bij aankomst direct tegen de eigenaren van de boot dat ze op zoek was naar een baan. “Ik had het geld hard nodig, om mijn familie in Oekraïne te helpen en voor een nieuw huis”, zegt ze. “Ons huis in Irpin is kapotgemaakt door het Russische leger.”

Snel aan de slag

In Oekraïne werkte Nataliya al tien jaar als serveerster in een restaurant. Ze hoopte hier in Nederland soortgelijk werk te kunnen doen. Dat bleek niet al te moeilijk, want na vier dagen kwam de eigenaar van de boot naar haar toe. Hij had een baan voor haar bij brasserie Vers010 in Rotterdam. Nataliya kon het niet geloven. “Ik was superblij dat ik zo snel aan de slag kon.”

EINDE BERICHT

OMROEP WEST

OEKRAIENSE IVANA PAKT WESTLANDSE TOMATEN IN: ”ALS IK

HIER WERK, DENK IK NIET AAN DE OORLOG”

9 MEI 2022

MAASDIJK – Na anderhalve maand van onrust en onzekerheid is er sinds een paar weken weer iets meer stabiliteit in het leven van de Oekraïense Ivana gekomen. In het Westland vindt zij afleiding bij het inpakken van tomaten. Werkgevers en uitzendbureaus zijn blij met de extra versterking, en behandelen de vluchtelingen niet anders dan anderen: ‘Iedereen heeft een rugzakje. Als ze iets moeten regelen, krijgen ze uiteraard een dag vrij. Maar verder moeten ze gewoon hard werken.’

Eind februari vluchtte Ivana met haar dochter vanuit Oekraïne naar Nederland. ‘Ik heb me al gauw bij een uitzendbureau ingeschreven’, vertelt ze. ‘Het was saai in het hotel waar ik verbleef, helemaal toen mijn dochter op een gegeven moment ook weer naar school ging. Ik wilde dolgraag aan de slag.’

Hoewel ze in Oekraïne iets totaal anders doet – namelijk huizen verhuren als makelaar – geniet Ivana van haar werk bij Greenpack. Een Westlands bedrijf dat groente inpakt. ‘In het begin voelde het wel een beetje vreemd’, geeft ze toe. ‘Maar nu ben ik gewend en voelt het goed. Ik vind dit werk écht leuk en ik krijg veel support en steun van de Westlandse collega’s. Het fijnste is, dat wanneer ik werk, ik niet aan de oorlog denk.’

‘Zodra ze ervaren dat het goed zit, bloeien ze op’

Bij het Westlandse uitzendbureau NL Jobs zijn ze blij dat ze de Oekraïense vluchtelingen aan het werk kunnen zetten. ‘We krijgen elke dag wel nieuwe aanmeldingen van Oekraïense vluchtelingen die aan het werk willen’, vertelt Roskolana Volk, recruiter bij NL Jobs en zelfs Oekraïense. ‘Vanuit een vervelende situatie zoeken ze houvast, en daarbij proberen wij hen zoveel mogelijk te helpen. Uiteraard krijgen ze vrij als er iets geregeld moet worden wat betreft huisvesting of verblijfsvergunning, maar verder behandelen we ze niet anders dan andere uitzendkrachten. Ook deze vluchtelingen moeten gewoon hard werken.’

En dat doen ze, ervaart het Westlandse Greenpack, waar nu zestig Oekraïners werken. ‘Wij merken dat deze mensen echt heel erg gemotiveerd zijn om hier hard te werken’, vertelt Jan Bontenbal, manager bij Greenpack. ‘Wel waren ze in het begin erg voorzichtig of het allemaal wel te vertrouwen was; worden we goed behandeld, krijgen we echt uitbetaald. ‘Zodra ze ervaren dat het allemaal goed zit bloeien ze helemaal op.’

‘Met mijn salaris wil ik mijn ouders helpen’

Hoelang Ivana nog bij Greenpack blijft werken? ‘Dat hangt af van hoe lang de oorlog duurt’, vertelt ze. ‘Ik hoop in elk geval tot die tijd zoveel mogelijk geld te kunnen verdienen. Dat heb ik nodig. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn ouders en andere familieleden die wel in Oekraïne zijn achtergebleven. Daar is werken nu praktisch onmogelijk. Met mijn salaris wil ik hen helpen.’

Ruim 4.300 werkgevers hebben bij UWV een melding gedaan dat zij een vluchteling uit Oekraïne in dienst hebben genomen. Sinds 1 april 2022 hoeven werkgevers geen tewerkstellingsvergunning meer aan te vragen wanneer zij een vluchtelingen uit Oekraïne in dienst nemen, maar moeten ze hiervan wel melding doen bij UWV. De vluchtelingen hebben vooral werk gevonden via uitzendbureaus en in de land- en tuinbouw.

REFORMATORISCH DAGBLAD

WIJ WILLEN HARD WERKEN, DAT ZIJN WIJ IN OEKRAINE

GEWEND

7 MEI 2022

Daria Tymoshenko (26) stond drie maanden geleden nog voor de klas in Oekraïne. Nu sorteert ze zacht fruit in de Betuwe. „Natuurlijk zou ik liever lesgeven, maar ik ben blij dat ik werken kan.”

Genietend van het zonnetje leunen Oksana Tymoshenko (46) en haar dochter Daria (26) tegen een fruitkist. Voor het interview is even een uurtje pauze ingelast. Vanmorgen om 6.30 uur begon hun werkdag bij een groot sorteer- en verpakkingsbedrijf in de Betuwe, vanmiddag om 15.00 uur zit het werk er op. Oksana en Daria sorteren en verpakken zacht fruit zoals aardbeien.

Heel ander werk dan ze gewend zijn, vertaalt Kseniia Myrovska (30) voor hen. Oksana heeft een winkeltje in kinderkleding in een grote overdekte markt in de Oost-Oekraïense stad Dnipro. Het is met 1,2 miljoen inwoners de derde stad van Oekraïne, na Kiev en Charkiv. Dochter Daria is lerares op een middelbare school in de stad. Ze geeft les in de Oekraïense taal en de geschiedenis van het land.

Maar nu niet. Dnipro is een frontstad. De vriend van Daria vecht in de regio tegen de Russen. De ene dag lukt het om even contact te hebben, de andere dag is dat onmogelijk. Tot op heden zijn er nog geen geliefden van Daria en haar moeder gedood in de oorlog.

De twee –lid van de oosters-orthodoxe kerk– bidden dat het zo blijven mag. Het is spannend. „Er is geen plek veilig. Ieder moment kunnen er raketten inslaan of bommen vallen. Je weet niet waar”, zegt Daria.

Met een groep van zeventien mensen is het tweetal een maand geleden gevlucht naar Polen. De moeder en zus van Oksana gingen mee; evenals vrienden en kennissen uit de regio Dnipro.

De hele groep wist bij elkaar te blijven en is met hulp van leden van de hervormde gemeente Valburg-Homoet ondergebracht in Buurmalsen. Achter de bouwmaterialenhandel van Steven Middelkoop bivakkeren ze in chalets aan de Linge.

De Oekraïners willen graag werken, vertelt tolk Kseniia Myrovska. „Dat zijn wij in Oekraïne gewend.” Middelkoop bracht de groep Oekraïners in contact met Michel van Dijke van VDU Uitzendbureau.

Het uitzendbureau heeft honderden medewerkers aan het werk bij tientallen bedrijven in de Betuwe, vooral in de fruitsector. „Als mensen willen werken, is het in deze regio niet zo moeilijk om werk te vinden”, zegt Van Dijke.

Fietsen

Het gevolg is dat meerdere Oekraïners nu via VDU aan het werk zijn. Voor moeder en dochter Tymoshenko is het een kwartiertje fietsen. „Natuurlijk zouden we liever een baan hebben die lijkt op wat wij in Oekraïne doen”, zegt Oksana. „Maar wij kennen de Nederlandse taal nog niet en dan vallen heel veel banen af. We zijn blij dat we nu in ieder geval de handen uit de mouwen kunnen steken.” Haar dochter valt haar bij: „In Oekraïne waren we iedere dag hard aan het werk. Dan is het heel moeilijk om in Nederland niks te doen.”

De taal blijft een barrière, geven Oksana en Daria aan. „Het werk wat wij doen is vrij eenvoudig. Collega’s doen het voor en wij hoeven het alleen maar na te doen.” Op het sorteer- en verpakkingsbedrijf zijn meer Oost-Europeanen aan het werk. „Soms hebben we contact met collega’s uit Moldavië, die verstaan wel een beetje Oekraïens. Ook sommige Polen doen dat. Maar verder praten we vooral met elkaar.”

Hobbels

In de media was te lezen dat er nogal wat bureaucratische hobbels genomen moeten worden om als Oekraïner aan het werk te kunnen. Dat is Van Dijke heel erg meegevallen. „Ze hebben geen werkvergunning nodig. Wij moeten alleen een melding maken bij het UWV als we een Oekraïner in dienst nemen.”

De inschrijving bij de gemeente West Betuwe om een burgerservicenummer (bsn) te krijgen, was relatief eenvoudig. Ook het regelen van een bankrekeningnummer voor het salaris was met enkele dagen geregeld, geeft Van Dijke aan.

Van Dijke wil niet zeggen dat er helemaal geen problemen zijn bij het te werk stellen van Oekraïners. „Deze mensen hebben over het algemeen veel meegemaakt. Ze hebben er niet om gevraagd uit hun land te vertrekken.

Je kunt ze niet helemaal gelijkstellen met andere Oost-Europeanen die hier zijn gekomen om geld te verdienen. Het scheelt alles dat deze Oekraïners zelf aangegeven hebben te willen werken. Ze zijn gemotiveerd en dat merk je. Mocht er dan een strubbeling zijn, is iedereen over het algemeen wel bereid om hen verder te helpen.”

Dat wordt gewaardeerd, geven Oksana, Daria en hun tolk Kseniia aan. „We zijn dankbaar dat we hier een veilig thuis hebben gevonden en dat we ook nog kunnen werken. Nederlanders zijn heel aardig.”

4300 vluchtelingen aan het werk

Het UWV kreeg in de maand april 4300 meldingen van Oekraïners die in dienst genomen zijn bij Nederlandse bedrijven. In 40 procent van de gevallen verloopt het werk via uitzendbureaus.

De land- en tuinbouw en de horeca zijn de sectoren waar de meeste Oekraïners aan de slag gaan. Ook de zakelijke dienstverlening en transport en logistiek zijn in trek. Enkele tientallen vluchtelingen hebben werk gevonden in de ict, bijvoorbeeld als softwareontwikkelaar en technische ondersteuner, of in de marketing en consultancy.

Ook in de hulpverlening, de gezondheidszorg en het onderwijs is het een enkeling gelukt een baan te vinden.

Volgens de laatste opgave van het ministerie van Justitie en Veiligheid waren er eind april 47.930 vluchtelingen uit Oekraïne in Nederland geregistreerd bij gemeenten in particuliere en gemeentelijke opvang.

FRONTAAL NAAKT

[Peter Breedveld]

HARDWERKENDE OEKRAINERS, OVERLASTGEVENDE SYRIERS

11 MEI 2022

Is het u ook opgevallen, die stroom van verhalen over Oekraïense vluchtelingen, die zo hard werken? Die heel graag aan de slag willen? Heel gemotiveerd zijn? Die van aanpakken weten? Die welkom zijn in de Westlandse kassen, omdat ze van die harde werkers zijn?

Wat een contrast met de Syriërs, Afghanen en Somaliërs, die blijkbaar niet willen werken, die maar zitten te niksen en voor overlast zorgen, die als hyena’s onze wijken afstruinen om onze roomblanke dochters te verkrachten. Waarom gaan díe eigenlijk niet aan het werk? Is tomaten plukken soms te min voor ze?

Duimen draaien

De waarheid is dat Oekraïners mogen werken, en al die andere vluchtelingen niet, omdat voor Oekraïners een Richtlijn Tijdelijke Bescherming geldt, die Nederland voor andere asielzoekers niet heeft willen toepassen. Jammer, want drie jaar lang verplicht duimen draaien in afwachting van de uitkomst van je asielprocedure is funest voor je persoonlijkheid, je motivatie, je gemoedstoestand. Het sloopt je, holt je uit, het zou niet moeten mogen. Werk geeft je leven zin, je krijgt het gevoel dat je ertoe doet, dat je er bij hoort, dat mensen op je rekenen en dat je onafhankelijk bent. Zinvol werk zou een mensenrecht moeten zijn.

Fijn dus, dat de Oekraïners wel mogen werken, zoals de Oekraïense Ivana in dit verhaal van Omroep West. Maar waarom krijg ik er zo’n onbehaaglijk gevoel van? Waarom krijg ik het gevoel dat Ivana door iedereen wordt uitgebuit en geëxploiteerd, van haar werkgever tot de schrijver van het artikel?

Overlast geven

Omdat in het verhaal alle hokjes van de vluchtelingenhaatchecklist worden afgevinkt. Ten eerste is bijna elke zin een bedekte sneer naar al die asielzoekers die níet hard werken, die in hun asielzoekerscentra zitten te knutselen of elkaar te lijf gaan. “Gewoon hard werken”, staat er twee keer in de tekst. “Vluchtelingen moeten gewoon hard werken.” En hoewel Ivana in haar thuisland makelaar is, pakt ze hier tomaten in, en daar geniet ze van. Oekraïners zijn namelijk harde en gemotiveerde werkers, moet u weten, ze zijn dol op werken, anders dan die andere asielzoekers, over wie we jaren achtereen alleen maar hebben gelezen dat ze niet werken, en alleen maar overlast geven.

Ten tweede wordt benadrukt hoe fijn dit allemaal voor Ivana is, dat ze voor 43 cent per uur tomaten mag inpakken in het Westland. Als ze werkt, denkt ze niet aan de oorlog, vertelt ze. Het uitzendbureau, dat met naam wordt genoemd, is blij dat het Oekraïners aan werk kan helpen, ‘Vanuit een vervelende situatie zoeken ze houvast, en daarbij proberen wij hen zoveel mogelijk te helpen”, aldus een woordvoerder.

Och wat ontroerend allemaal, die Westlanders die zich inspannen om de Oekraïense vluchtelingen houvast te geven, en ze de kans geven hard te werken, zodat ze niet meer aan de oorlog hoeven te denken. Wat een weldoeners, wat een altruïsme. Gratis therapie! Wat zeg ik, je krijgt nog geld toe, ook!

Je zou bijna vergeten dat ze grof geld verdienen aan Ivana, die werk doet dat de Nederlanders niet willen doen omdat het zo slecht betaalt. Omdat het in Nederland normaal is dat ondernemers schatrijk worden over de ruggen van arme drommels die geen andere keuze hebben dan zich uit te laten buiten.

Spotgoedkope arbeidskrachten

Die oorlog in Oekraïne is eigenlijk best een uitkomst, want het levert een stroom aan spotgoedkope arbeidskrachten op. Ze zijn hard nodig, zonder hen ligt de hele tuinbouwsector op z’n reet. Of nee, zonder die Oekraïners zouden die Westlanders fatsoenlijke lonen moeten gaan betalen. Polen en Roemenen in een beschimmeld krot proppen en op straat schoppen als ze ziek worden mag tegenwoordig niet meer, krijg je de arbeidsinspectie en de FNV en vervolgens de media op je dak.

Pr-technisch zijn ze ook handig, die Oekraïners, want dat met die Polen en Roemenen leverde de tuinbouwers en die uitzendbureau’s een slechte pers op. De Oekraïners kun je evenwel uitbuiten en je laat het er gewoon uitzien als liefdadigheid! Het is geniaal! Jij verdient bakken met geld maar iedereen denkt dat je offers maakt, vanuit de goedheid van je hart, om anderen te helpen. Dat je een lintje verdient en een vrijgeleide naar het paradijs.

En Publiek vreet het, want voor hem zijn Oekraïners ook een prachtig alibi. Want echt, Publiek haat geen vluchtelingen, alleen maar Syriërs, Afghanen en Somaliërs, want dat zijn geen harde werkers. Die geven alleen maar overlast.

EINDE ARTIKEL

[93]

WEBSITE ASTRID ESSED

WILDERS

WEBSITE ASTRID ESSED

THIERRY BAUDET

FASCISME IN UITVOERING/OVER DE UITSPRAKEN

VAN PVV’ER MARKUSZOWER EN EEN PASSIEVE TWEEDE

KAMERVOORZITTER

ASTRID ESSED

1 MEI 2022

GEERT WILDERS/HET GROTE GEVAAR/ZIJN ONTMENSELIJKING VAN

VLUCHTELINGEN/IN HIS OWN WORDS

ASTRID ESSED

9 DECEMBER 2021

NATIONAAL COMITE 4 EN 5 MEI INTERVIEWT THIERRY

BAUDET VOOR VRIJHEIDSBOEK EN NOEMT HEM ”INSPIREREND”/

NORMALISERING FASCISME UIT ONVERWACHTE HOEK

ASTRID ESSED

6 MEI 2019

[94]

OMROEP WEST

SEKSUELE UITBUITING VAN OEKRAIENSE VROUWEN

IN DEN HAAG

8 JUNI 2022

DEN HAAG – In Den Haag zijn twee vrouwen uit Oekraïne aangetroffen die seksueel uitgebuit zouden worden. Dat schrijft burgemeester Femke Halsema van Amsterdam in een brief aan de gemeenteraad van de hoofdstad. De Haagse politie heeft de zaak onderzocht, maar laat weten dat er geen strafzaak komt.

De Amsterdamse afdeling van DENK stelde schriftelijke vragen aan Halsema omdat er signalen zijn van misbruik en mensenhandel van Oekraïense vluchtelingen in Amsterdam. De burgermeester antwoordde dat er twee onderzoekszaken bij haar bekend zijn: één in Amsterdam en één in Den Haag, waar twee vrouwen dus zouden worden uitgebuit.

De politie laat weten dat de twee vrouwen uit Oekraïne op 23 april dit jaar uit een woning zijn gevlucht. ‘De vrouwen kregen daar onderdak van de bewoner’, zegt een woordvoerder. De politie trof de vrouwen na de melding voor de woning aan. Met de vrouwen is een gesprek gevoerd om te bepalen of er sprake was van mensenhandel, maar daar bleken geen signalen voor te zijn. Wel is er voor de vrouwen een andere opvanglocatie geregeld.

Gebrekkig toezicht

Verdere details over de seksuele uitbuiting in Den Haag zijn ook door Halsema niet bekendgemaakt. Wel is Halsema bezorgd over het gebrekkige toezicht op de opvang van Oekraïense vluchtelingen die bij particulieren worden opgevangen.

EINDE

EN ZIE OOK NOOT 83

[95]

ZIE NOTEN 69 T/M 72

[96]

WOS

OEKRAIENSE VLUCHTELINGEN WELKOM IN

WESTLANDSE KASSEN: ”EERSTE GESPREKKEN WORDEN

AL GEVOERD”

9 MAART 2022

Westlandse tuinders en uitzendbureaus verwelkomen de Oekraïense vluchtelingen met open armen om in de kassen te komen werken.

Het aantal arbeidsmigranten in de glastuinbouw loopt de afgelopen jaren steeds verder terug en dat kunnen de Oekraïense vluchtelingen opvangen als het aan de uitzendbureaus ligt. Glastuinbouw Nederland: “Maar het belangrijkste is hen eerst veiligheid bieden.”

Oekraïense burgers die het oorlogsgeweld in hun land ontvluchten, kunnen in de EU een speciale status krijgen. Daarmee kunnen ze ten minste een jaar in een EU-lidstaat wonen en werken en hoeven ze niet de gebruikelijke asielprocedure voor niet-EU-burgers te doorlopen. Voor de uitzendbureaus en Westlandse kwekers biedt dat perspectieven: zij kampen de laatste jaren met een tekort aan arbeidsmigranten.

Tomatenkwekers verwachten zelfs dat dit tekort vanaf de zomer alleen maar groter wordt. Sinds de gasprijzen extreem hoog zijn, telen zij namelijk met natuurlijk zonlicht en gaan ze over een paar maanden allemaal tegelijk oogsten. “Dan komt er echt een piek en neemt dus ook de vraag naar arbeid toe”, zegt Margriet Looije van Looye Tomaten in Naaldwijk. “Oekraïners zijn hartstikke welkom.”

‘Oekraïense mentaliteit’

“Er worden op dit moment zelfs al gesprekken gevoerd om de Oekraïense vluchtelingen in de kassen te laten werken”, vertelt ook een woordvoerder van uitzendbureau Tadiro in De Lier. Maar denken mensen die net uit een oorlog komen al aan werken? Volgens Roksolana Volk wel. Ze is zelf Oekraïense en recruiter bij uitzendureaus NL Jobs in Maasdijk. “Ik ken de Oekraïense mentaliteit. Wij willen gewoon graag hard werken en geld verdienen, dus ik verwacht absoluut dat veel Oekraïense vluchtelingen straks in de kassen gaan werken.”

Oekraïners die hier voor langere tijd willen werken, moeten nu nog via hun Nederlandse werkgever een tewerkstellingsvergunning krijgen. Daar komt veel papierwerk bij kijken. Weinig Oekraïners lijken mede daardoor die stap te nemen: het waren er 220 in 2020. Of de tewerkstellingsvergunning voor Oekraïners helemaal verdwijnt, is volgens de IND nog onduidelijk. Zeker is wel deze regels voor Oekraïners om hier te mogen werken soepeler zullen worden.

Schenkeveld Tomaten in De Lier, dat samenwerkt met uitzendbureau Tradiro, ontvangt de vluchtelingen in elk geval met open armen. “Wij hebben direct aan ons uitzendbureau laten weten dat we graag meewerken om deze mensen een werkplek te bieden, áls de tijd daar rijp voor is”, zegt Rokien Schenkeveld. “Het belangrijkste voor nu is dat ze zich veilig voelen. Als werken hen op een gegeven moment structuur en houvast geeft, staan wij er absoluut voor open.”

‘Misstanden moeten we absoluut voorkomen’

Glastuinbouw Nederland is bezig met een inventarisatie van de ruimte die kwekerijen hebben om mensen uit Oekraïne op te vangen en mogelijk werk te bieden. “De prioriteit ligt écht bij het bieden van fatsoenlijke huisvesting, goede gezondheidszorg en scholing voor de kinderen”, meldt een woordvoerder.

“Het mooiste is als deze vluchtelingen straks weer terug naar huis kunnen. Indien dat niet mogelijk blijkt te zijn, dan willen we mensen helpen om te kunnen voorzien in hun eigen levensonderhoud. Werken in de kas is dan een optie, maar alleen als de randvoorwaarden heel goed zijn geregeld. Misstanden moeten we absoluut voorkomen.”

EINDE BERICHT

[97]

REFORMATORISCH DAGBLAD

WIJ WILLEN HARD WERKEN, DAT ZIJN WIJ IN OEKRAINE

GEWEND

7 MEI 2022

Daria Tymoshenko (26) stond drie maanden geleden nog voor de klas in Oekraïne. Nu sorteert ze zacht fruit in de Betuwe. „Natuurlijk zou ik liever lesgeven, maar ik ben blij dat ik werken kan.”

Genietend van het zonnetje leunen Oksana Tymoshenko (46) en haar dochter Daria (26) tegen een fruitkist. Voor het interview is even een uurtje pauze ingelast. Vanmorgen om 6.30 uur begon hun werkdag bij een groot sorteer- en verpakkingsbedrijf in de Betuwe, vanmiddag om 15.00 uur zit het werk er op. Oksana en Daria sorteren en verpakken zacht fruit zoals aardbeien.

Heel ander werk dan ze gewend zijn, vertaalt Kseniia Myrovska (30) voor hen. Oksana heeft een winkeltje in kinderkleding in een grote overdekte markt in de Oost-Oekraïense stad Dnipro. Het is met 1,2 miljoen inwoners de derde stad van Oekraïne, na Kiev en Charkiv. Dochter Daria is lerares op een middelbare school in de stad. Ze geeft les in de Oekraïense taal en de geschiedenis van het land.

Maar nu niet. Dnipro is een frontstad. De vriend van Daria vecht in de regio tegen de Russen. De ene dag lukt het om even contact te hebben, de andere dag is dat onmogelijk. Tot op heden zijn er nog geen geliefden van Daria en haar moeder gedood in de oorlog.

De twee –lid van de oosters-orthodoxe kerk– bidden dat het zo blijven mag. Het is spannend. „Er is geen plek veilig. Ieder moment kunnen er raketten inslaan of bommen vallen. Je weet niet waar”, zegt Daria.

Met een groep van zeventien mensen is het tweetal een maand geleden gevlucht naar Polen. De moeder en zus van Oksana gingen mee; evenals vrienden en kennissen uit de regio Dnipro.

De hele groep wist bij elkaar te blijven en is met hulp van leden van de hervormde gemeente Valburg-Homoet ondergebracht in Buurmalsen. Achter de bouwmaterialenhandel van Steven Middelkoop bivakkeren ze in chalets aan de Linge.

De Oekraïners willen graag werken, vertelt tolk Kseniia Myrovska. „Dat zijn wij in Oekraïne gewend.” Middelkoop bracht de groep Oekraïners in contact met Michel van Dijke van VDU Uitzendbureau.

Het uitzendbureau heeft honderden medewerkers aan het werk bij tientallen bedrijven in de Betuwe, vooral in de fruitsector. „Als mensen willen werken, is het in deze regio niet zo moeilijk om werk te vinden”, zegt Van Dijke.

Fietsen

Het gevolg is dat meerdere Oekraïners nu via VDU aan het werk zijn. Voor moeder en dochter Tymoshenko is het een kwartiertje fietsen. „Natuurlijk zouden we liever een baan hebben die lijkt op wat wij in Oekraïne doen”, zegt Oksana. „Maar wij kennen de Nederlandse taal nog niet en dan vallen heel veel banen af. We zijn blij dat we nu in ieder geval de handen uit de mouwen kunnen steken.” Haar dochter valt haar bij: „In Oekraïne waren we iedere dag hard aan het werk. Dan is het heel moeilijk om in Nederland niks te doen.”

De taal blijft een barrière, geven Oksana en Daria aan. „Het werk wat wij doen is vrij eenvoudig. Collega’s doen het voor en wij hoeven het alleen maar na te doen.” Op het sorteer- en verpakkingsbedrijf zijn meer Oost-Europeanen aan het werk. „Soms hebben we contact met collega’s uit Moldavië, die verstaan wel een beetje Oekraïens. Ook sommige Polen doen dat. Maar verder praten we vooral met elkaar.”

Hobbels

In de media was te lezen dat er nogal wat bureaucratische hobbels genomen moeten worden om als Oekraïner aan het werk te kunnen. Dat is Van Dijke heel erg meegevallen. „Ze hebben geen werkvergunning nodig. Wij moeten alleen een melding maken bij het UWV als we een Oekraïner in dienst nemen.”

De inschrijving bij de gemeente West Betuwe om een burgerservicenummer (bsn) te krijgen, was relatief eenvoudig. Ook het regelen van een bankrekeningnummer voor het salaris was met enkele dagen geregeld, geeft Van Dijke aan.

Van Dijke wil niet zeggen dat er helemaal geen problemen zijn bij het te werk stellen van Oekraïners. „Deze mensen hebben over het algemeen veel meegemaakt. Ze hebben er niet om gevraagd uit hun land te vertrekken.

Je kunt ze niet helemaal gelijkstellen met andere Oost-Europeanen die hier zijn gekomen om geld te verdienen. Het scheelt alles dat deze Oekraïners zelf aangegeven hebben te willen werken. Ze zijn gemotiveerd en dat merk je. Mocht er dan een strubbeling zijn, is iedereen over het algemeen wel bereid om hen verder te helpen.”

Dat wordt gewaardeerd, geven Oksana, Daria en hun tolk Kseniia aan. „We zijn dankbaar dat we hier een veilig thuis hebben gevonden en dat we ook nog kunnen werken. Nederlanders zijn heel aardig.”

4300 vluchtelingen aan het werk

Het UWV kreeg in de maand april 4300 meldingen van Oekraïners die in dienst genomen zijn bij Nederlandse bedrijven. In 40 procent van de gevallen verloopt het werk via uitzendbureaus.

De land- en tuinbouw en de horeca zijn de sectoren waar de meeste Oekraïners aan de slag gaan. Ook de zakelijke dienstverlening en transport en logistiek zijn in trek. Enkele tientallen vluchtelingen hebben werk gevonden in de ict, bijvoorbeeld als softwareontwikkelaar en technische ondersteuner, of in de marketing en consultancy.

Ook in de hulpverlening, de gezondheidszorg en het onderwijs is het een enkeling gelukt een baan te vinden.

Volgens de laatste opgave van het ministerie van Justitie en Veiligheid waren er eind april 47.930 vluchtelingen uit Oekraïne in Nederland geregistreerd bij gemeenten in particuliere en gemeentelijke opvang.

[90]

”Meisjes met hoofddoekjes, die worden uitgescholden en het gooien met

bananen naar leerlingen met een donkere huidskleur. 

Natuurlijk doen niet alle Oekraiense kinderen dit, maar het gebeurt kennelijk wel.”

YOUTUBE.COM

CAROLINE VAN DER PLAS OVER TAL VAN PROBLEMEN MET

ASIELZOEKERS OEKRAINE. WORDT ONDER DE TAFEL GEVEEGD

ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 89

[91]

[91]

”Maar ik ben hier geboren dat kan je vast aan me horen.

Je kijkt me vies aan van achter en eerlijk van voren.
Mijn eerlijke woorden doen zeer aan je oren.
Met zo’n mentaliteit gaat de wereld verloren.
Dus zal ik doorgaan of zal ik kappen ermee.
Ik bedoel met elke boot komen er wel een paar ratte mee.”

YOUTUBE.COM

RAYMZTER: KUTMAROKKANEN

SONGTEKST

RAYMTZER: KUTMAROKKANEN

”Ze willen ons zwart maken als ze over ons praten.

We hebben ze niks gedaan en alsnog willen ze ons haten.
Ze willen ons zwart maken als ze over ons praten.
Tijd dat dit veranderd heb je dat niet in de gaten.

Dit is het enige wat ik heb, stop mij hart erin.
Dus ik meen het als ik rap en dat is dat ding.
Waardoor ik win als Abdel Krim in 1921.
Overgave is voor de zwakeling.
Ook al is het jaren geleden.
De geschiedenis herhaalt zich is al een paar keer gebleken,
veel van jullie gasten hiero waren tevreden.
Totdat je raymzter zag feesten met een paar marokanen in Ede.
Maar je was te voorbarig geweest.
We vierden feest omdat ik toen net jarig was geweest.
Het is nu tijd om wat aandacht te besteden.
Aan actuele problemen mathematisch beschreven.
Over wat er onder Marokanen hier leeft.
Onterecht worden we gehaat en gevreesd.
De krant speelt erop in met name tv.
Maar dat jij er aan mee deed verbaasd me nog steeds.

Ik ben aardig op dreef en wanneer ik eenmaal begin ouwe
moet niemand me stoppen want ik kan me niet meer inhouden.
Wat ik zeg klinkt misschien eenvoudig maar ze kijken me aan alsof ik vloog in de Twin-Towers.
We kwamen hier als gastarbeiders
On the downlow wat een goede hash verspreiders.
Ik weet nog hoe ze me noemden vroeger, ik was wat kleinen:
KUT MAROKAAN, dat is wat ze zeiden.

Ze willen ons zwart maken als ze over ons praten.
We hebben ze niks gedaan en alsnog willen ze ons haten.
Ze willen ons zwart maken als ze over ons praten.
Tijd dat dit veranderd heb je dat niet in de gaten.

Lijkt erop dat we weer verder kunnen.
DJ mass laat de track verder drummen.
Grondleggers van de wis- en sterrenkunde.
Wie zeg dat marokanen niet werken kunnen.
Vooroordelen ik hoor ze velen
Ik wil er wat van zeggen door wat met woorden te spelen.
Raymzter is een poeet die behoorlijk kan spreken.
Net als mohammed de profeet, dit behoor je te weten.
Je hoorde me zeker ik ben door aan het breken.
Niet dat ik verwacht dat je weet wie ik ben.
Shit ik ben een mens god weet wie ik ben.
En ik ben net zo marokkaans als dat ik nederlands ben.
Ook al eet je bloemkool je weet we doe zo sellen je wat hash maar
het is eigenlijk schoenzool.
Doe dingen totdat ik wat poen zie.
Woorden vallen zwaarder dan die van EI moumni.
Maar jullie halen alleen de negatieve zinnen eruit.
Bang dat je een keer op wat diepere dingen stuit.
Want dan blijkt het beeld van de stereotype niet juist.
En zie je het liefst dat ik verhuis.
En dat is tragisch ook al spreek ik geen arabisch.
Het ritme doet het werk voor me shit is magisch.
En je hoort het werkt goed.
Schijn als de ster die je bent op dit culturele erfgoed.

Ze willen ons zwart maken als ze over ons praten.
We hebben ze niks gedaan en alsnog willen ze ons haten.
Ze willen ons zwart maken als ze over ons praten.
Tijd dat dit veranderd heb je dat niet in de gaten.

Shit als dit kan mij gedrag bederven.
Als ik langs een vrouw loop en ik zie haar dr tas verbergen.
Maar mijn vader had het vast nog erger.
Hij was een berber: een gast uit de bergen.

Maar ik ben hier geboren dat kan je vast aan me horen.
Je kijkt me vies aan van achter en eerlijk van voren.
Mijn eerlijke woorden doen zeer aan je oren.
Met zo’n mentaliteit gaat de wereld verloren.
Dus zal ik doorgaan of zal ik kappen ermee.
Ik bedoel met elke boot komen er wel een paar ratte mee.
Wil je wat kennis neem dat dan maar mee.
Best wel dapper van ray, want ik zag echt geen een
persoon proberen marokanen wat beter te profiteren.
Liever zie je ons arresteren.
Dus ik kwam om jullie damens en heren te leren niet iedereen over een kam te scheren.

Ze willen ons zwart maken als ze over ons praten.
We hebben ze niks gedaan en alsnog willen ze ons haten.
Ze willen ons zwart maken als ze over ons praten.
Tijd dat dit veranderd heb je dat niet in de gaten.

EINDE

[92]

[92]

JOOP.NL

VIND IK NIET LEUK: FACEBOOK FASCISTEN RUKKEN OP

IN TSJECHIE

9 MAART 2012

In Tsjechië neemt het extreem-rechtse geweld toe. Deze week nog werd er met molotov cocktails een aanslag gepleegd op een hotel waar Roma verblijven. Het was de 23ste aanslag tegen Roma in een half jaar. Daarbij vielen inmiddels drie doden. Ondertussen komt via internet een heel nieuwe vorm van rechts-extremisme op.

Een rapport van de Tsjechische overheid dat vorige week verscheen signaleerde een toename van geweld door extreem-rechts. Het geweld zou gevoed worden door buitenlandse groeperingen. De Vlaamse opiniesite  De Wereld Morgen schrijft:

Alleen al in het afgelopen half jaar zijn er 23 aanslagen tegen Roma gemeld, waarbij drie mensen zijn overleden. Ook de aanslag van afgelopen week kwam niet onverwacht, zegt Emil Vorac, die als hoofd van een ngo voor Roma werkt in Aš, in West-Bohemen, waar het hotel staat. “Het lijkt dat racisme en xenofobie hier toenemen. Dat is wat ik merk in mijn werk in verschillende gemeenschappen en comités in de regio. Hun leden gedragen zich vaak als xenofoben.” 

Volgens Mares moet ook de invloed van politici niet worden onderschat. “We zien een toename van ‘gewoon’ racisme. Niet-extremistische partijen laten zich tegenwoordig ook racistisch uit.” Extreemrechtse groepen kunnen hierop voortbouwen omdat ze hun skinheadimago achter zich hebben gelaten en doen alsof ze een serieus alternatief zijn. 

In de Engelstalige Prague Post wordt gesignaleerd dat de extreem-rechtse groeperingen aan het veranderen zijn. Ze laten de symboliek en kale koppen van de neonazi’s achter zich, kleden zich veel hipper en verzamelen zich op Facebook. Opvallend is dat de aanhang zeer jong is. 65 procent van de extreem-rechtse aanhang is onder de 25. Een kwart van het totaal is zelfs tussen de 13 en 18 jaar oud. Het zijn tieners die afkomstig zijn uit de lagere klassen, vaak zijn ze slecht of niet opgeleid. Ze worden wel ‘Facebook Fighters’ genoemd omdat hun agressie veelal tot internet beperkt blijft. Maar ze zijn aantrekkelijker dan traditionele neonazi’s omdat ze zich beter aangepast hebben aan populaire cultuur. Deze ‘Autonome Nationalisten’ koesteren techno-muziek en kleden zich volgens codes afkomstig uit de hiphop en anti-globalisten cultuur. Cultuur is voor de nieuwe groepen een belangrijker wervingsmiddel dan politiek, ze organiseren ook meer bijeenkomsten en feesten dan de neonazi’s.

Het ontstaan van dit soort extremistische en in potentie zeer gewelddadige groeperingen is te herleiden tot Servië in de jaren negentig. Daar werd door ultra-nationalisten met de vorming van dergelijke groepen steun voor president Milosevic gemobiliseerd. De turbo folk muziek was daarin een belangrijke factor. 

Deze muziekgenres en hun totale media presentatie bleken een van krachtigste ideologische wapens van het Milosevic regiem,” zei Ivana Kronja, een media-theoreticus in Belgrado die uitgebreid gepubliceerd heeft over turbo folk. “Het systeem van waarden was er op gericht een sekte van geweld te stichten, (…) nationaal-chauvinistisch en provinciaals, gecombineerd met het verwerpen van moraal, onderwijs, rechtstaat en andere burgerlijke waarden.

Tsjechië kent weinig migranten, de agressie richt zich bijna volledig op Roma. Naar aanleiding van het rapport van het ministerie van Binnenlandse Zaken kregen de Roma steun van een vooraanstaande Hindu-leider  in de Verenigde Staten. Hij vindt dat de Europese Unie moet ingrijpen als de Tsjechische overheid het geweld niet kan stoppen.

Video: Een protestmars van de extreem-rechtse DSSS, zomer 2011. Via New Nationalism in the Heart of Europe

EINDE ARTIKEL

DOSSIER EXTREEM RECHTS OOST EUROPA

AZOV REGIMENT

ALJAZEERA

PROFILE: WHO ARE UKRAINE’S FAR RIGHT AZOV REGIMENT?

1 MARCH 2022

The far-right neo-Nazi group has expanded to become part of Ukraine’s armed forces, a street militia and a political party.

As the Russian invasion of Ukraine enters its sixth day, a Ukrainian far-right military regiment is back in the headlines.

Russian President Vladimir Putin referenced the presence of such units within the Ukrainian military as one of the reasons for launching his so-called “special military operation … to de-militarise and de-Nazify Ukraine”.

On Monday, Ukraine’s national guard tweeted a video showing Azov fighters coating their bullets in pig fat to be used allegedly against Muslim Chechens – allies of Russia – deployed in their country.

Azov has also been involved in training civilians through military exercises in the run-up to Russia’s invasion.

So what is the Azov regiment?

Azov is a far-right all-volunteer infantry military unit whose members – estimated at 900 – are ultra-nationalists and accused of harbouring neo-Nazi and white supremacist ideology.

The unit was initially formed as a volunteer group in May 2014 out of the ultra-nationalist Patriot of Ukraine gang, and the neo-Nazi Social National Assembly (SNA) group. Both groups engaged in xenophobic and neo-Nazi ideals and physically assaulted migrants, the Roma community and people opposing their views.

As a battalion, the group fought on the front lines against pro-Russian separatists in Donetsk, the eastern region of Ukraine. Just before launching the invasion, Putin recognised the independence of two rebel-held regions from Donbas.

A few months after recapturing the strategic port city of Mariupol from the Russian-backed separatists, the unit was officially integrated into the National Guard of Ukraine on November 12, 2014, and exacted high praise from then-President Petro Poroshenko.

“These are our best warriors,” he said at an awards ceremony in 2014. “Our best volunteers.”

Who founded Azov?

The unit was led by Andriy Biletsky, who served as the the leader of both the Patriot of Ukraine (founded in 2005) and the SNA (founded in 2008).  The SNA is known to have carried out attacks on minority groups in Ukraine.

In 2010, Biletsky said Ukraine’s national purpose was to “lead the white races of the world in a final crusade … against Semite-led Untermenschen [inferior races]”.

Biletsky was elected to parliament in 2014. He left Azov as elected officials cannot be in the military or police force. He remained an MP until 2019.

The 42-year-old is nicknamed Bely Vozd – or White Ruler – by his supporters. He established the far-right National Corps party in October 2016, whose core base is veterans of Azov.

Before becoming part of Ukraine’s armed forces, who funded Azov?

The unit received backing from Ukraine’s interior minister in 2014, as the government had recognised its own military was too weak to fight off the pro-Russian separatists and relied on paramilitary volunteer forces.

These forces were privately funded by oligarchs – the most known being Igor Kolomoisky, an energy magnate billionaire and then-governor of the Dnipropetrovska region.

In addition to Azov, Kolomoisky funded other volunteer battalions such as the Dnipro 1 and Dnipro 2, Aidar and Donbas units.

Azov received early funding and assistance from another oligarch: Serhiy Taruta, the billionaire governor of Donetsk region.

Neo-Nazi ideology

In 2015, Andriy Diachenko, the spokesperson for the regiment at the time said that 10 to 20 percent of Azov’s recruits were Nazis.

The unit has denied it adheres to Nazi ideology as a whole, but Nazi symbols such as the swastika and SS regalia are rife on the uniforms and bodies of Azov members.

For example, the uniform carries the neo-Nazi Wolfsangel symbol, which resembles a black swastika on a yellow background. The group said it is merely an amalgam of the letters “N” and “I” which represent “national idea”.

Individual members have professed to being neo-Nazis, and hardcore far-right ultra-nationalism is pervasive among members.

In January 2018, Azov rolled out its street patrol unit called National Druzhyna to “restore” order in the capital, Kyiv. Instead, the unit carried out pogroms against the Roma community and attacked members of the LGBTQ community.

“Ukraine is the world’s only nation to have a neo-Nazi formation in its armed forces,” a correspondent for the US-based magazine, the Nation, wrote in 2019.

Human rights violations and war crimes

A 2016 report by the United Nations Office of the High Commissioner for Human Rights (OCHA) has accused the Azov regiment of violating international humanitarian law.

The report detailed incidents over a period from November 2015-February 2016 where Azov had embedded their weapons and forces in used civilian buildings, and displaced residents after looting civilian properties. The report also accused the battalion of raping and torturing detainees in the Donbas region.

What has been the international response to Azov?

In June 2015, both Canada and the United States announced that their own forces will not support or train the Azov regiment, citing its neo-Nazi connections.

The following year, however, the US lifted the ban under pressure from the Pentagon.

In October 2019, 40 members of the US Congress led by Representative Max Rose signed a letter unsuccessfully calling for the US State Department to designate Azov as a “foreign terrorist organisation” (FTO). Last April, Representative Elissa Slotkin repeated the request – which included other white supremacist groups – to the Biden administration.

Transnational support for Azov has been wide, and Ukraine has emerged as a new hub for the far right across the world. Men from across three continents have been documented to join the Azov training units in order to seek combat experience and engage in similar ideology.

The oscillation of Facebook

In 2016, Facebook first designated the Azov regiment a “dangerous organisation”.

Under the company’s Dangerous Individuals and Organizations policy, Azov was banned from its platforms in 2019. The group was placed under Facebook’s Tier 1 designation, which includes groups such as the Ku Klux Klan and ISIL (ISIS). Users engaging in praise, support or representation of Tier 1 groups are also banned.

However, on February 24, the day Russia launched its invasion, Facebook reversed its ban, saying it would allow praise for Azov.

“For the time being, we are making a narrow exception for praise of the Azov regiment strictly in the context of defending Ukraine, or in their role as part of the Ukraine national guard,” a spokesperson from Facebook’s parent company, Meta, told Business Insider.

“But we are continuing to ban all hate speech, hate symbolism, praise of violence, generic praise, support, or representation of the Azov regiment, and any other content that violates our community standards,” it added.

The reversal of policy will be an immense headache for Facebook moderators, the Intercept, a US-based website, said.

“While Facebook users may now praise any future battlefield action by Azov soldiers against Russia, the new policy notes that ‘any praise of violence’ committed by the group is still forbidden; it’s unclear what sort of nonviolent warfare the company anticipates,” the Intercept wrote.

SOURCE: AL JAZEERA

RADIO FREE EUROPE

IN UKRAINE ULTRANATIONALIST MILITIA STRIKES FEAR IN

SOME QUARTERS

KYIV — The gathering was large and formidable, with hundreds of mostly young men in fatigues keeping tight ranks on Kyiv’s central Independence Square before marching in formation to a torch-lit fortress on a hillside in the Ukrainian capital.

There, in the January 28 spectacle, 600 of them swore an oath to clean the streets of illegal alcohol, drug traffickers, and illegal gambling establishments.

Their mission would seem righteous enough. And it was featured in a slickly produced video with aerial drone footage, sweeping edits, and menacing music that caught the attention of many on social media.

But Ukraine observers and rights groups are sounding the alarm, because this was not a typical commencement, and the men are not police officers. They are far-right ultranationalists from the Azov movement, a controversial group with a military wing that has openly accepted self-avowed neo-Nazis, and a civil and political faction that has demonstrated intolerance toward minority groups.

“We will not hesitate to use force to establish order that will bring prosperity to every Ukrainian family!” reads a message alongside the video, published on the Facebook page of the newly formed group, called the National Militia. In the clip, they vow also to protect the nation “when government organs can’t or won’t help Ukrainian society.”

That approach could concern Western backers in Kyiv’s campaign against armed Russia-backed separatists in the eastern part of the country, where a conflict that has lasted nearly four years has killed at least 10,300 people.

“Ukraine would be violating its international obligations under human rights law if authorities either tolerate abusive militia who undermine [the] population’s liberty, security, freedoms or provide an abusive militia with the color of law but [do] not impose on them exacting standards on use of force,” Tanya Cooper, Human Rights Watch (HRW)’s Ukraine researcher in Kyiv, told RFE/RL in e-mailed comments as media buzzed over the appearance of the National Militia.

Matthew Schaff, Ukraine director of the U.S.-based NGO Freedom House, told RFE/RL by phone that simply their creation “does damage to democracy in Ukraine.”

Nationalistic Agenda

Founded in 2014 as a volunteer battalion to help an overmatched Ukrainian military fight off the threat in its east, the Azov movement uses fascist symbols and has been accused by international humanitarian organizations of human rights abuses in the conflict zone.

The National Militia is an independent group that is merely the latest component of Azov’s civilian and political wing, known as the National Corpus. It is led by lawmaker and former Azov Battalion commander Andriy Biletsky, once the head of Ukraine’s neo-Nazi Social-National Party, who attended the ceremony.

Azov officially founded the National Corpus in October 2016, incorporating two other nationalist groups, including Patriot Of Ukraine, which according to Halya Coynash of the Kharkiv Human Rights Group “espoused xenophobic and neo-Nazi ideas and was engaged in violent attacks against migrants, foreign students in Kharkiv, and those opposing its views.”

That inaugural ceremony arguably had pomp more reminiscent of 1930s Germany than of postwar democracy. It included nationalist chants, raised fists, and a torchlight march through central Kyiv.

National Corpus’s political aims at the time of its creation included the restoration of Ukraine’s nuclear-power status, which was abandoned in a major boost to nonproliferation soon after the breakup of the Soviet Union; the nationalization of companies that were owned by the government when Ukraine gained independence in 1991; and the legalization of firearms for personal protection.

Its foreign policy sought to cut cultural, diplomatic, and trade ties with Russia, and urged a public discussion about restoring the death penalty in Ukraine for crimes such as treason and embezzlement of government funds.

While the National Corpus appears to draw limited support from Ukraine’s electorate — polls show it under the 5 percent threshold to enter parliament — its public presence has grown, worrying international observers and making it a favorite target for Russian propaganda. Russian state news agencies and politicians suggest the government in Kyiv’s perceived tolerance for the far-right movement makes it fascist. The Ukrainian government’s failure to aggressively challenge the group has done little to calm its critics.

Police, Or Not Police

So it came as something of a surprise on January 30 when Interior Minister Arsen Avakov, who has enjoyed a close relationship with the Azov movement in the past, appeared to distance himself from the group, saying in a statement posted to the ministry’s website that “in Ukraine, there is only one monopoly on the use of force — the state: the National Guard, the National Police, and the Armed Forces.”

He added, “All other paramilitary entities that try to position themselves on the streets of cities are not legal.”

Ivan Varchenko, an Avakov adviser, told Hromadske Radio that Ukrainian law provides for registration of civic organizations that assist law enforcement agencies.

Roman Chernyshov of the National Corps also tried to calm concerns, telling Hromadske Radio that its members do not bear arms.

Armed or not, as news of the National Militia spread across Ukrainian media, critics raised serious concerns about the type of order the unit may enforce on the streets of Kyiv.

“It’s the police responsibility to enforce the law on the street and hold people accountable for crimes they’ve committed,” Freedom House’s Schaaf said. “When there are groups that are roaming the streets in units like this, with slogans like this, it definitely raises concerns about what are their intentions, how they will they be implementing their visions, what rules they are trying to enforce.”

HRW’s Cooper said one of her primary concerns was who would be targeted by the group. “Members of this political party espouse intolerance towards ethnic minorities and LGBT people, so it seems completely absurd that these people would be able [and willing] to protect everyone,” she said of the Azovs.

She added, “The bottom line is that if these units are going to be carrying out any kind of policing duty, they have to be held to the exact same human rights standards as regular police: on use of force, powers of detention, nondiscrimination, etc., and they have to be trained and held accountable just like regular police are.”

Perhaps in an attempt to alleviate public concerns, Avakov insisted, “I, as a minister, will not allow for parallel structures that try to behave as alternative military formations on the streets.”

EINDE

A NEW EURASIAN FAR RIGHT RISING

SPECIAL REPORT 2020

Reflections on Ukraine, Georgia, and Armenia

Key Findings

• Far-right groups are growing in prominence and sophistication across Eurasia, particularly in countries where notable democratic and liberalizing reforms have taken place. These movements have emerged in similar contexts and share certain characteristics, and should be evaluated as a phenomenon in their own right.
• While the electoral power of far-right groups is limited, they are nevertheless influential within their respective societies, and shape social and political discourse according to their ideological framework. Moreover, far-right groups pose a direct physical threat to minority populations, undermining their ability to exercise basic freedoms of expression and assembly. 
• Instrumental exploitation of far-right groups by political and commercial interests is a cause for serious concern. High demand for professional, far-right thuggery feeds a vicious cycle that encourages further radicalization and violence.
• While Ukraine’s far right is already highly professionalized and visible in society, similar movements in Georgia and Armenia are gaining momentum, and face few barriers to their continued rapid development. Monitoring of far-right groups and violent incidents is necessary to better equip stakeholders with the information they need to grapple with this issue.

Recent years have witnessed an undeniable increase in the prominence and activity of ultraconservative and far-right groups in both Europe and the United States. Parties such as Alternative for Germany (AfD); Matteo Salvini’s Northern League, in Italy; and Law and Justice (PiS) in Poland have established firm footholds in the politics of their respective societies, reflecting a deep discontent with the values of liberal democracy and a growing desire among voters to embrace hard-line, nationalist narratives and policies.

In Eurasia, too, activity by far-right groups is increasingly visible. These antiliberal, antiglobalist, radical nationalist groups support a return to what they describe as “traditional” values and the ideal of a “pure” nation-state, and often support violence or the threat thereof as an acceptable tactic to advance this vision.

Eurasian far-right groups have emerged in contexts distinguished by common features, including the long-standing presence of ethnic-nationalist discourses; military conflicts that are open to exploitation by radical nationalist groups; and the instrumentalization of movements by domestic and international actors that see them as useful tools in their various political struggles. Far-right groups often have international linkages that in some cases point toward Russia, but in others toward the resurgent far right in Europe and the United States. And while these emergent groups currently do not hold much sway in formal politics, they have significant resonance and normative impact within their respective societies.

Worryingly, these movements are gaining a foothold in countries that are undergoing significant democratic reform and development. In Ukraine and Georgia, for instance, the rise in prominence and sophistication of radical groups in recent years has taken place in parallel with democratic achievements in other sectors. In Armenia, there has been a significant increase in the visibility and legitimization of far-right activism in public and political discourse since the Velvet Revolution in 2018.

The growing sophistication and prominence of Eurasian far-right movements has serious implications for democratic development in the region. Moreover, these movements threaten the fundamental human rights of members of minority groups, who increasingly face violence and intimidation at their hands. This brief describes the growth of far-right movements in Ukraine, Georgia, and Armenia, considering their impact on democratic development and the extent to which they may herald the emergence of a new far-right paradigm in Eurasia.

Far-Right Groups in Ukraine: Professionalized with Mainstream Visibility

Since the Revolution of Dignity of 2014, Ukraine has been widely viewed as an important leader and symbol of democratic values and reform across Eastern Europe and Eurasia.1 However, in recent years the country’s significant democratic gains have been paralleled by a dramatic increase in the activity of far-right groups. While radical far-right groups have existed in Ukraine since the 1920s, they now represent a sophisticated and politically influential element of society.2

In electoral politics, the Svoboda (Freedom) party is considered the most developed political arm of Ukraine’s far right. The party’s greatest political victory came in 2010, when it received 10 percent of the vote in parliamentary elections and several ministerial positions in the Ukrainian government. The Revolution of Dignity and outbreak of war with Russia in 2014 gave further momentum and mainstream legitimacy to nationalist political narratives, driving large numbers of patriotic Ukrainians to support more extreme measures to safeguard the country’s independence and security.3

Electoral support for Svoboda and other openly nationalist political parties waned in the years that followed; Svoboda took only 4.5 percent of the vote in 2014, and a Svoboda-led coalition of right-wing parties failed to enter parliament in 2019 after taking only 2.15 percent of the vote. However, the narrow vision of pro-Ukrainian nationalist orthodoxy and vehement anti-Russian rhetoric championed by Svoboda and its allies became a dominant political narrative, variants of which are increasingly common in mainstream political discourse. With his slogan “Army, language, faith!” former President Petro Poroshenko helped to popularize an exclusivist brand of patriotism that continues to draw significant support from both moderate and radical segments of society.4 Poroshenko’s political rhetoric ultimately culminated in a series of severe legal measures purporting to preserve Ukrainian identity, but which often infringe upon the rights of the country’s minority groups.5

Far-right groups are also highly active outside the formal political arena. Emboldened by the struggle with Russia and greater societal acceptance of a radical and intolerant brand of patriotism, these groups target perceived internal threats and “impure” elements of society—including Roma, LGBT+ people, and religious and linguistic minorities—that do not align with their exclusive “traditional” vision of Ukrainian identity.6 Their methods range from brutal violence, such as pogroms on Roma camps, to aggressive efforts to prevent the LGBT+ community from using public spaces and participating in public life.7 According to recent data from the Organization for Security and Cooperation in Europe (OSCE), the number of hate-motivated incidents in Ukraine has grown steadily in recent years, with 178 incidents recorded by the police in 2018 alone.8

The war in the east has provided newfound social legitimacy to far-right groups, bringing with it unprecedented levels of sophistication, funding, recruitment, and organizational capacity. According to Vyacheslav Likhachev, a Kyiv-based expert on right-wing groups in Ukraine, the activity and visibility of these groups has increased significantly since the war’s outbreak, drawing new members from a generation of youth who have come of age in a new era of war patriotism.9 As the hot conflict against the external Russian threat has wound down, many young people have turned to far-right paramilitary groups in search of new ways to prove themselves, seeing membership as offering opportunities to defend the Ukrainian homeland against supposed internal enemies.

Worryingly, Ukraine’s far-right groups are not sustained on ideology alone: their activities are supported by various homegrown commercial and political operations, which regularly hire out the groups’ services as paid thugs. The Ukrainian government itself is one of many stakeholders that draws on far right groups’ violent skillset both formally and informally, even going so far as to integrate right-wing paramilitary groups into the Ukrainian armed forces.10 Likhachev observes that the establishment of far-right violence as a lucrative industry in Ukraine has resulted in greater fragmentation and radicalization of these groups, as they compete amongst themselves for resources and prestige. Thus, the instrumentalization of far-right groups by various actors pursuing personal gain has actually made the far right more dangerous to their ideological opponents by reinforcing the violent character of their activities.11

Violence and intimidation by far-right groups has taken place with near-total impunity, as Ukrainian law enforcement has rarely taken meaningful action to hold perpetrators accountable in recent years.12 This is primarily due to a lack of political will among policymakers and the Ukrainian public to take a stand on this issue in the context of the ongoing war. This failure of political will is complex and stems from many sources, ranging from genuine popular support for these groups as defenders of threatened Ukrainian identity, to powerful interest groups who stand to gain from the thriving industry of far-right thuggery. A weak legal framework to combat hate-motivated violence also aggravates the problem; existing articles in the criminal code do not provide investigators and prosecutors with the tools they need to hold perpetrators accountable for hate-motivated violence and are inconsistent with international standards.13

The election of President Volodymyr Zelenskyy in April 2019 on an anticorruption and rule of law platform raised hopes that the government would take a firmer stance on this issue.14 While it is too early to assess the full impact of the new government’s policies, it is clear that some short-term progress has been achieved since Zelenskyy took office. According to Likhachev, the activity of the far right has become less prominent in recent months, with fewer violent incidents reported in 2019 than in 2018. Likhachev credits this change to a renewed commitment to maintaining law and order among law enforcement bodies—a key campaign promise of the Zelenskyy administration.15

However, it is doubtful if this dynamic can hold in the longer term, particularly as individuals with strong interests in sustaining far-right activity continue to hold positions of power in the new government,16 and the weak legal framework for bringing perpetuators to justice remains unchanged. Rather than truly disappearing from the scene, it may be that Ukraine’s far right is instead channeling their energies into sectors less visible to the public eye while they assess the changing political landscape under Zelenskyy.17

Far-Right Groups in Georgia: Growing in Strength and Sophistication

Since its own celebrated democratic openings of the Rose Revolution in 2003 and the peaceful transition of power in 2012, Georgia has kept up a rapid pace of democratic, liberalizing reforms in line with its aspirations for membership in the European Union and in NATO.18 However, as in Ukraine, these democratic achievements have been shadowed by the rise of a far-right movement growing in both strength and sophistication.

As in Ukraine, the far-right movement in Georgia can draw on a deep well of ethnic-nationalist sentiments. Analysts such as Tbilisi-based Oleksandra Delemenchuk link militant ethnic-nationalist ideology to the nation’s first president, Zviad Gamsakhurdia, who led the country into a protracted civil war in the early 1990s under the radical slogan of “Georgia for Georgians!”19 Also like Ukraine, Georgia’s most recent iteration of far-right activity has come of age in the context of conflict against Russia. Georgia was invaded by Russia in a five-day war in August 2008, which resulted in Russian occupation of northern territories Abkhazia and South Ossetia, and the subsequent flight of tens of thousands of ethnic Georgians from their ancestral homes. Territorial losses and other sobering effects of the war loom large in Georgian society; Russia, meanwhile, continues to exert a potent mixture of soft and hard power in Georgia, including a militarized, creeping expansion of South Ossetia’s administrative boundary lines deeper into Georgian territory.

Unlike in Ukraine, Georgia’s far-right movement has yet to gain a meaningful foothold in the country’s electoral politics.20 The pro-Russian Alliance for Patriots party is generally described as the most prominent manifestation of far-right politics in the country, and in 2016, it barely surpassed the 5 percent electoral threshold to enter Parliament. However, the Alliance is generally disliked by other Georgian far-right groups and often condemned as an artificial political creation to sweep up votes from ultraconservative segments of the population.21 Georgian mainstream media is additionally critical of far right-wing groups, contributing to their generally negative public image.22

However, far-right narratives have nevertheless been able to gain mainstream legitimacy in Georgian society,23 due in large part to the tacit support of one of Georgia’s most powerful and influential institutions: the Georgian Orthodox Church.24 Georgia is a deeply religious country, and the Church and its Patriarch, Ilia II, are more highly revered and respected than most political figures and institutions.25 A number of ultraconservative and ultranationalist groups in Georgia (such as the Union of Orthodox Parents) are rooted in religious fanaticism, supporting radical interpretations of Orthodoxy and launching verbal and occasionally physical attacks against perceived heretical elements of society, including immigrants and LGBT+ people.26

While the church does not explicitly endorse such activities, its actions and those of its clergy have provided ample unofficial support, particularly for far-right groups’ efforts to persecute the LGBT+ community. For example, radical priests have regularly joined far-right groups at anti-LGBT+ gatherings and demonstrations.27 Ahead of Georgia’s first Pride March this past June, the Patriarchate issued a statement denouncing the event and calling on the government to prohibit it.28 The march ultimately took place,29 but its organizers received death threats, and ultranationalist figurehead Levan Vasadze openly called for vigilante patrols to attack the gathering.30

As in Ukraine, the Georgian government’s response to far-right activities has been woefully inadequate. According to Delemenchuk, the country’s judicial and law enforcement systems have neither the will nor the operational capacity to counteract far-right violence.31 Moreover, there is a widespread perception that powerful political actors employ the services of far-right groups to further their own interests. According to Delemenchuk, there is substantial evidence that the ruling Georgian Dream party employs right-wing thugs for staged provocations and other political purposes; opposition parties and other political actors are suspected of similar schemes.32 And, while the commercial aspect of “service-oriented” far-right groups is still less developed than in Ukraine, it is not far behind.33

The geopolitical profile of the Georgian far right is complex. While the groups typically espouse Orthodox and traditional values that align closely with Russian soft-power narratives, Russia’s ongoing occupation of the northern territories continues to evoke a visceral anti-Russian sentiment among the ultranationalist and far-right community. According to Zurab Makharadze, cofounder of the ultraconservative group Alternative for Georgia, the younger generation of far-right activists are choosing to style themselves after like-minded groups in the United States and Europe.34 Makharadze, who named his group after the far-right Alternative for Germany,35 says he established it after observing the success of far-right movements in the West, many of which were able to gain prominence via the use of social media.36 He remains in direct contact with several far-right groups in Europe, which he says support one another and feel solidarity around antiliberal and antiglobalist views despite widely divergent visions on how to restructure their respective societies.37

At 31 years old, Makharadze is emblematic of a younger generation of Georgians who came of age in the war context, and who rely heavily on the internet both to plug into a global network of far-right groups, and to recruit at home. Makharadze views the far-right movement in Georgia as a natural and justified backlash against the country’s socially progressive reforms, which he sees as incompatible with core Georgian and Orthodox Christian values. In this context, he describes himself as a pragmatic, relatively moderate actor, working to open a legitimate space for conservative and nationalist discourse in mainstream Georgian society.38 Despite these moderate claims, however, Makharadze openly admits to co-organizing several far-right demonstrations that utilized violent tactics.39

According to Delemenchuk, the scale and seriousness of far-right violence in Georgia, while formidable, is not as severe as in Ukraine.40 While abuses occur with some frequency, the majority are verbal threats, and groups lack the capacity for large-scale coordination and organizational efficiency that has become the norm in Ukraine. However, there are few barriers to the further development of the movement. Quite the contrary, conditions for a dramatic increase in the activities of far-right groups are in place—notably a lack of political will among the government, influential institutions like the church, and much of the Georgian public to confront far-right extremism, as well as a widespread conflict mentality against Russia that can encourage radicalization. These conditions only await a catalyst to propel the movement into full maturity and mainstream societal legitimization.

Far-Right Groups in Armenia: A New Frontier?

Far-right ideology is a much newer phenomenon in Armenia than in Ukraine or Georgia. According to Yerevan-based expert Nina Karapetyants, far-right activity since independence has been characterized by groups’ poor organizational coherence and marginalization in Armenian society.41 However, the democratic political opening that accompanied the 2018 Velvet Revolution allowed a counterrevolutionary far-right movement to assert itself and grow in prominence.

At the head of this new movement is Adekvad, a Facebook group that registered as a political party in May 2019.42 The movement reflects typical antiliberal, antiglobalist ideology, calling for a return to “traditional” values and supporting aggression against minorities, such as LGBT+ people.43 Like Makharadze in Georgia, Adekvad’s young cofounder Artur Danielyan describes his movement as a means of legitimizing ultraconservative and antiglobalist discourse in the country, and considers European movements such as Alternative for Germany to be allies.44 Despite these professed European influences, however, Adekvad is also widely rumored to receive significant support from the Kremlin.45

Taking into account the current conditions in Armenia, the rise of reactionary, far-right ideology does not come as a surprise. Armenian society has many of the characteristics that have proven to be fertile ground for budding far-right movements. As in Ukraine and Georgia, Armenia’s far-right movement developed in a primarily conservative, Orthodox Christian society after a regime change that brought a relatively progressive, liberalizing government to power. Furthermore, Armenian national identity is deeply rooted in historical grievances relating to persecution by external enemies, offering a rich material for militant radicalization.46 And while conflict-driven animosity in Armenia is primarily directed towards historical foes Azerbaijan and Turkey, the country also struggles to maintain its integrity against a constant deluge of Russian soft-power influences.47

In an interesting departure from the established pattern in Ukraine and Georgia, Armenia’s government adopted a severe stance against Adekvad’s far-right activities early on. Prime Minister Nikol Pashinyan has vehemently criticized the group, publically accusing it of being secretly affiliated with the former government and with Russia.48 Several days after Adekvad announced its intention to form a political party, Pashinyan characterized the movement as “men in black” who were “preparing to solve political issues through violence,” and called on law enforcement to “give a very strong counterblow.” Danielyan and several other members of Adekvad were subsequently detained for several hours by police, and Danielyan was arrested a second time two days later.

These arbitrary detentions—perceived as having been ordered by Pashinyan—backfired. Instead of turning public opinion against Adekvad, the group received sympathy over what were widely regarded as unjustified arrests. This in turn raised the group’s public profile, and lent their movement what journalist Armen Dulyan called “the halo of the persecuted.”49

While analysts generally acknowledge that Adekvad has no ability to claim political power in the near future, the movement is an increasingly influential presence within Armenia’s political discourse, particularly among youth and social media users.50 According to Karapetyants, the movement appears to be both well financed and adept at mobilizing its growing number of followers.51 As with Georgia, the conditions are in place for Adekvad and similar groups to undergo a rapid expansion in terms of their levels of influence and sophistication.

Why These Movements Matter

The rise of far-right groups in Ukraine, Georgia, and Armenia has serious consequences for the continued political development of these societies. Eurasia’s far-right groups have an impact that carries well beyond the formal political arena, as they are both adept at shaping social and political discourse in their respective societies and pose a direct physical threat to vulnerable minority populations. Moreover, such groups can be and often are exploited by malicious actors seeking to serve their own ends. Unless serious action is taken, far-right influences will continue to flourish in these societies, marring their potential for further democratic development.

Power beyond the Ballot Box

Particularly in Georgia and Armenia, the potential for far-right groups to win significant political power through elections in the near future is negligible. Even in Ukraine, the electoral power of far-right political parties is on the wane, and analysts such as Vyacheslav Likhachev predict that this trend will continue under the Zelenskyy administration.52

The weak electoral potential of such movements in Eurasia is notable at a time when elements of far-right ideology in Europe and the United States are becoming mainstream, and parties representing nationalist, antiliberal politics have made gains in several elections. This may reflect a reluctance by Eurasian movements, as yet, to play by the rules of more moderate and restrained electoral politicking, and instead to embrace vigilante and (often) thuggish mobilization methods on the street and online. Nevertheless, in light of the growing popular acceptance of far right-narratives, the potential for such groups to develop a significant political following in the medium- or long-term must not be discounted.

Regardless of their electoral power, it is undeniable that radical, ultraconservative, and ultranationalist groups have had an impact far beyond the formal political arena of elections. By employing effective mobilization strategies in favorable contexts, these groups have demonstrated a strong ability to shape social and political discourse according to their ideological framework, stretching the boundaries of society’s tolerance to accept ever-more radical interpretations of key topics surrounding national identity, patriotism, and security. By shifting societal discourse on these core topics, far-right ideology has the potential to have an outsized effect on the formal political arena, and to attract politicians and voters across the ideological spectrum toward intolerant, antiliberal ideologies.

In an immediate sense, far-right groups pose a direct physical threat to minority populations, undermining their ability to exercise basic freedoms of expression and assembly. LGBT+ people, immigrants, and other minority groups face a constant barrage of threats and intimidation, which is too often met by a lackluster response from law enforcement. Wielding vigilante justice with near-impunity, these far-right groups undermine the fundamental rule of law that is the bedrock of any democratic society.

Manipulation by Internal and External Interests

The manipulation of far-right groups by political and commercial interests is a cause for serious concern. As we have seen, the manipulation and financing of these groups at the local level can cause them to mature into a professionalized shadow industry, from which various actors, including those in power, may contract violent “services” at their whim. Demand for professional far-right thuggery feeds a vicious cycle of further radicalization and violence.

Moreover, the “service” orientation of these groups leaves the door open for unsavory external actors—particularly Russia—to hijack the political development of their societies. Ukraine, Georgia, and Armenia have long fought on the front lines of Russia’s hybrid warfare, facing constant and unrelenting pressure from a mixture of soft and hard power influences. It would clearly play to the interests of the Russian government to support extremist, antidemocratic elements in these countries as part and parcel of ongoing destabilizing efforts.

Allegations of Russian involvement and support for these movements throughout the region are widespread, although pinpointing explicit funding streams or other forms of support is often difficult.53 Adekvad in particular is widely rumored to have close links with and support from the Kremlin.54 For their part, far-right movements in Ukraine and Georgia seem largely sincere in their anti-Russian sentiments. Nevertheless, the ultraconservative values and criticisms of the liberal, globalist order they promote dovetail with Russian soft-power narratives. Whether through direct support or soft-power propaganda, there are many opportunities for the Kremlin to manipulate these groups to its advantage. Unless counter steps are taken, far-right groups will continue to serve as a vulnerable entry point in their societies for Russia and other malicious external actors to exploit.

It should also be acknowledged that Russia is not the only influential international actor with a stake in this game. Far right-groups in Ukraine, Georgia, and Armenia speak openly about the inspiration and other forms of support that they draw from movements in the United States and Europe. In some cases, this support is quite public. For example, in 2016 the US–based Christian evangelical organization the World Congress of Families held its annual international conference in Tbilisi, uniting ultraconservative, anti-LGBT+ activists from around the world and featuring local speakers including Patriarch Ilia II and the infamous Levan Vasadze.55 Former US president George W. Bush expressed his support for the gathering in a public letter that was read onstage.56

Until governments in the US and Europe take responsibility for their own countries’ contributions to legitimizing far-right discourse internationally, it is likely that these hateful narratives will continue to flourish.

The Path Forward

The growth of far-right movements in Ukraine, Georgia, and Armenia is evidence that a new Eurasian paradigm for the far-right movement is taking shape. While the growth of these movements is linked to the popularization and legitimization of far-right ideologies in Europe and the United States, Eurasian groups develop and operate in a distinct sociopolitical context, and should be evaluated as a phenomenon in their own right.

In order to stem the influence of these movements and their impact on democratic development, policymakers and other stakeholders must take measures to improve their understanding of far-right groups’ functioning and strategic aims. This analysis has taken a first step in identifying the common conditions that foster environments in which far-right movements can take root in the Eurasian context, as well as lessons learned:

• Far-right movements in Eurasia are developing in states where notable democratic reforms have taken place, often forming as a backlash to socially progressive government policies. These movements are growing adept at utilizing the tools and rhetoric of civil society and mainstream political parties to legitimize their activities, framing themselves as legitimate representatives of traditional and conservative elements of society that feel left behind by relatively progressive governments.
• All of these movements draw on international connections for support, although Russia’s relationship to the far-right movement in this region is particularly complex. Whereas far-right groups in Europe and the United States have at times benefited from Russia’s overt support and may even revere the country as a model of illiberalism,57 in Ukraine and Georgia’s case, Russia is considered the aggressor in an ongoing conflict. Even in Armenia, where attitudes toward Russia are more positive,58 the nascent far-right movement is styling itself after model groups operating in established democracies.
• Ethnic nationalism in Eurasia can be co-opted and manipulated by the far right. In Ukraine, Georgia, and Armenia, ongoing conflicts have played a crucial role in pushing society toward more radical interpretations of ethnic nationalism, which may legitimize far-right ideology in public and political discourse and offer opportunities for radicalization.
• The attitudes and actions of governments are key in determining the role of far-right groups in society. A lack of political will to stand up to radical activities results in impunity for violence, undermining the rule of law and contributing to instability and insecurity. State complicity and support of far-right violence for political and commercial purposes is also an established pattern in the region that is both a flagrant contradiction of the rule of law, and leaves the door open for malicious co-optation of far-right groups by external influencers.
• At the same time, it is detrimental for the state to crack down on far-right groups without clear legal justification, forcing them underground without any means of legitimate representation or expression. This causes further radicalization of far-right elements, pushing them further toward violent methods to achieve their aims. As demonstrated in Armenia, it may also cause large segments of society to view the radical groups more sympathetically than they might otherwise. Governments in Ukraine, Georgia, and Armenia must treat far-right groups fairly under the letter of the law, adopting attitudes that are neither too lax nor too strict. Subjecting far-right groups to thorough and timely investigations with impartial judges would ensure that perpetrators are held accountable in a nonpoliticized manner. Where necessary, the legal framework for hate crimes and related acts should be bolstered and clarified according to international standards.

Moving forward, systematic monitoring of far-right groups and violent incidents is necessary to better equip stakeholders with the information they need to grapple with this issue. Critical questions for further investigation include: What are the factors that drive radicalization of members? How do far-right groups and movements form and gain influence in a society? And what are their strategic aims?

In Ukraine, Freedom House is taking the first steps in this endeavor with local partners Truth Hounds, ZMINA, Ukrainian Legal Aid Foundation, Expert Center for Human Rights, LGBT Human Rights Center Nash Mir, Roma Human Rights Protection Center, and the Congress of Ethnic Communities of Ukraine. Together, Freedom House and its partners are developing a comprehensive system that will monitor, document, and analyze hate-motivated violent incidents and dynamics in the country.

The Center for Participation and Development and the Helsinki Association for Human Rights are also taking the first steps to monitor far-right activity in Georgia and Armenia, respectively. However, these initial efforts are only the beginning—a concerted effort must be made to monitor and analyze far-right groups across the Eurasian region and beyond.

Footnotes

• 1According to Freedom House’s 2018 Nations in Transit report on Ukraine, the country has achieved important democratic gains since 2014, including in corruption and local democratic governance. See “Ukraine Country Profile,” Freedom House, Nations in Transit, 2018, https://freedomhouse.org/report/nations-transit/2018/ukraine; Alexander Motyl and Dennis Soltys, “Ukraine’s Democracy is (Almost) All Grown Up,” Foreign Policy, August 28, 2019, https://foreignpolicy.com/2019/08/28/ukraines-democracy-is-almost-all-g….
• 2A 2018 study by UNDP Ukraine revealed that, even though Ukrainians favor and support equality in society, a significant percentage of them approve restricting the rights of vulnerable communities. See “Ukraine,” OSCE ODIHR Hate Crime Reporting, http://hatecrime.osce.org/ukraine.
• 3A 2018 study by UNDP Ukraine revealed that, even though Ukrainians favor and support equality in society, a significant percentage of them approve restricting the rights of vulnerable communities. See “Ukraine,” OSCE ODIHR Hate Crime Reporting, http://hatecrime.osce.org/ukraine.
• 4Vyacheslav Likhachev, personal interview, December 2019; Leonid Ragozin, “Why ethnopolitics doesn’t work in Ukraine,” Aljazeera, April 9, 2019, https://www.aljazeera.com/indepth/opinion/ethnopolitics-doesn-work-ukra….
• 5April Gordon, “In Ukraine and Beyond, Democracy Requires Both Freedom and Security,” March 2019, https://freedomhouse.org/blog/ukraine-and-beyond-democracy-requires-bot….
• 6ECRI Report on Ukraine, September 2017, https://rm.coe.int/fifth-report-on-ukraine/16808b5ca8.
• 7Marc Behrendt, “Neo-nazis are often unwelcome guests at civil society events in Ukraine,” Freedom House, May 30 2019, https://freedomhouse.org/blog/neo-nazis-are-often-unwelcome-guests-civi….
• 8OSCE ODIHR Hate Crime Reporting Ukraine, http://hatecrime.osce.org/ukraine
• 9Vyacheslav Likhachev, personal interview, August 2019.
• 10Vyacheslav Likhachev, “Far Right Extremism is a Threat to Ukrainian Democracy,” Freedom House, Nations in Transit, May 2018, https://freedomhouse.org/report/special-reports/far-right-extremism-thr….
• 11Vyacheslav Likhachev, personal interview, August 2019; “Ukraine’s ultra-right increasingly visible as election nears,” AP News, March 27, 2019, https://apnews.com/e971db860c7a4c12a5240fc08ce6c95e
• 12On July 11, the Rada’s Temporary Investigative Commission (TIC), which was formed in November 2018 to investigate attacks against civic activists, released its final report to the Rada. The TIC’s key conclusions were that “activists in Ukraine are in need of protection by law enforcement and MPs” and that “criminal cases on attacks against activists are closed without due cause.” See “’Activists need protection from law enforcement’: Verkhovna Rada approves TSC report,” Zmina, July 2019, https://zmina.info/news/aktivisti_potrebujiut_zahistu_vid_pravoohoronni….
• 13Article 161 prohibits violations of equality based on several characteristics, though sexual orientation and gender identity are not explicitly included.
• 14“Ukraine’s New Leadership: Challenges and Opportunities,” Gina Lentine, Freedom House, July 9, 2019, https://freedomhouse.org/blog/ukraine-s-new-leadership-challenges-and-o….
• 15Vyacheslav Likhachev, personal interview, August 2019; “Full Text of Volodymyr Zelenskyy’s First Speech as President of Ukraine,” Hromadske International, May 20, 2019, https://en.hromadske.ua/posts/full-text-of-volodymyr-zelenskyys-first-s….
• 16Minister of the Interior Arsen Avakov is widely rumored to be closely connected with far right militia groups. See Marc Bennett, “Ukraine’s National Militia: ‘We’re not neo-Nazis, we just want to make our country better,’” Guardian, March 2018, https://www.theguardian.com/world/2018/mar/13/ukraine-far-right-nationa…; Josh Cohen, “Commentary: Ukraine’s neo-Nazi problem,” Reuters, March 2018, https://www.reuters.com/article/us-cohen-ukraine-commentary/commentary-…; “Ukraine’s Ministry of Vetrerans Affairs Embraced the Far Right – With Consequences to the US,” Bellingcat Anti-Equality Monitoring, November 11 2019, https://www.bellingcat.com/news/uk-and-europe/2019/11/11/ukraines-minis…
• 17Oleksandra Delemenchuk, personal interview, August 2019.
• 18Tamta Gelashvili,“Georgia’s Emerging Far Right,” December 3, 2019, University of Oslo Center for Research on Extremism, https://www.sv.uio.no/c-rex/english/news-and-events/right-now/2019/geor…; According to Freedom House’s 2018 “Nations in Transit” report on Georgia, the country has achieved important democratic gains in the past ten years, including in corruption and the electoral process. See “Georgia Country Profile,” Freedom House, Nations in Transit, 2018, https://freedomhouse.org/report/nations-transit/2018/georgia.
• 19Oleksandra Delemenchuk and Agit Mirzoev, “Georgia’s government is failing to take on right wing extremism,” OC Media, August 2019, https://oc-media.org/opinion-georgia-s-government-is-failing-to-take-on….
• 20Tamta Gelashvili, “Political opportunities for the extreme right in Georgia,” Georgian Institute of Politics, May 2019, http://gip.ge/wp-content/uploads/2019/05/Policy-brief-20-Tamta-Gelashvi…; Giorgi Lomsadze, “Can Georgia’s far right make it into electoral politics?” Eurasianet.org, April 19, 2019, https://eurasianet.org/can-georgias-far-right-make-it-in-electoral-poli….
• 21It is rumored that the Alliance of Patriots is supported and controlled from afar by the Georgian Dream party and its powerful founder, the billionaire Bidzina Ivanishvili. See “Alliance of Patriots rally thousands outside US Embassy in Tbilisi,” OC Media, September 16 2019, https://oc-media.org/alliance-of-patriots-rally-thousands-outside-us-em…; Oleksandra Delemenchuk and Zurab Makhradze, personal interviews, August 2019.
• 22Oleksandra Delemenchuk and Zurab Makharadze, personal interviews, August 2019.
• 23According to polling data by CRRC in 2019, 42 percent of Georgians believe that the EU poses a threat to Georgian traditions. See “Analysis: Who thinks the EU is a threat to Georgian culture?” OC Media, December 2019, https://oc-media.org/analysis-who-thinks-the-eu-is-a-threat-to-georgian…; Tamta Gelashvili, Georgia’s Emerging Far Right, December 3, 2019, University of Oslo Center for Research on Extremism, https://www.sv.uio.no/c-rex/english/news-and-events/right-now/2019/geor….
• 24“Georgia: Could the Orthodox Church Become a Hotbed of Intolerance?”, Eurasianet.org, Molly Korso, June 2013, https://russian.eurasianet.org/node/60169
• 25“Georgia: Could the Orthodox Church Become a Hotbed of Intolerance?”, Eurasianet.org, Molly Korso, June 2013, https://russian.eurasianet.org/node/60169
• 26“Georgian far right forms ‘people’s patrols’ in Tbilisi,” Echo Kavkaz, February 2018, https://www.ekhokavkaza.com/a/29024684.html
• 27Andrew Roth, “Crowd led by priests attacks gay marchers in Georgia,” New York Times, May 2013, https://www.nytimes.com/2013/05/18/world/europe/gay-rights-rally-is-att….
• 28“Orthodox Church issues strongly worded warning against Tbilisi pride,” Civil.ge, June 2019, https://civil.ge/archives/308374.
• 29Giorgi Lomsadze, Georgia manages, finally, to hold Pride event,” Eurasianet.org, July 2019, https://eurasianet.org/georgia-manages-finally-to-hold-pride-event.
• 30“MIA Investigates Vasadze over forming a vigilante group,” Civil.ge, June 2019, https://civil.ge/archives/308884.
• 31Hate crimes have only existed as a specific legal category in Georgia for two years, and many hate crimes have gone unreported or have been incorrectly classified as hooliganism or other misdemeanors. See Oleksandra Delemenchuk and Agit Mirzoev, “Georgia’s government is failing to take on right wing extremism,” OC Media, August 2019, https://oc-media.org/opinion-georgia-s-government-is-failing-to-take-on….
• 32Tamta Gelashvili, “Georgia’s Emerging Far Right,” December 3, 2019, University of Oslo Center for Research on Extremism, https://www.sv.uio.no/c-rex/english/news-and-events/right-now/2019/geor…; Oleksandra Delemenchuk, personal interview, August 2019. For example, it is widely rumored that the UNM opposition party was behind far right violence at protests in Tbilisi in June 2019. See “Violent crackdown throws Georgian ruling party’s survival into question,” Giorgi Lomsadze, June 21, 2019, https://eurasianet.org/violent-crackdown-throws-georgian-ruling-partys-….
• 33Oleksandra Delemenchuk, personal interview, August 2019.
• 34Alternative for Georgia, Facebook page, https://www.facebook.com/AlternativeforGeorgia/; Zurab Makharadze, personal interview, August 2019.
• 35Bernadette McCague and David Lobzhanidze, “Far right protests greet Tbilisi film premiere,” BBC News, November 2019, https://www.bbc.com/news/blogs-trending-50350601?fbclid=IwAR02vyODMZOEt….
• 36Zurab Makharadze, personal interview, August 2019.
• 37Zurab Makharadze, personal interview, August 2019.
• 38Zurab Makharadze, personal interview, August 2019.
• 39Zurab Makharadze, personal interview, August 2019; Bernadette McCague and David Lobzhanidze, “Far right protests greet Tbilisi film premiere,” BBC News, November 2019, https://www.bbc.com/news/blogs-trending-50350601?fbclid=IwAR02vyODMZOEt….
• 40Oleksandra Delemenchuk, personal interview, August 2019; Tamta Gelashvili, Georgia’s Emerging Far Right, December 3, 2019, University of Oslo Center for Research on Extremism, https://www.sv.uio.no/c-rex/english/news-and-events/right-now/2019/geor… Nina Karapetyants, personal interview, December 2019.
• 41Nina Karapetyants, personal interview, December 2019. Additionally, a number of isolated violent incidents by radical nationalist groups are recorded from this period. For example, in 2016 the nationalist organization Sasna Tsrer occupied a police station, taking several officers hostage. See Elkhan Alasgarov, “Pashinyan reviving ASALA’s terrorism – Sasna Tsrrer in Karabakh,” Azernews, October 16, 2018, https://www.azernews.az/nation/139219.html.
• 42Ani Mejlumyan, “Anti-Pashinyan Facebook group forms political party,” Eurasianet.org, May 2019, https://eurasianet.org/anti-pashinyan-facebook-group-forms-new-politica…. According to Karapetyants, Adekvad serves as the informal leader of other smaller groups such as Veto, which are linked by a common membership base and strategic coordination for common aims.
• 43“Transgender activist Lilit Martirosyan complained of threats after presenting to the Armenian Parliament,” The Babel, April 2019, https://thebabel.net/news/29437-aktivistka-transgender-lilit-martirosya….
• 44Joshua Kucera, Ani Mejlumyan, “New right wing groups confront Armenia’s revolutionary government,” July 2019, https://eurasianet.org/new-right-wing-groups-confront-armenias-revoluti….
• 45“Armenia assailed by deceptive fact-checking groups,” Digital Forensic Research Lab, Atlantic Council, May 2019, https://medium.com/dfrlab/armenia-assailed-by-deceptive-fact-checking-g…
• 46There is a history of radicalization in Armenia connected to the conflict in Nagorno-Karabakh, as seen in the occupation of the Erebuni police station in 2016 by Sasna Tsrer, a militant nationalist movement of veterans from the Nagorno-Karabakh conflict. See Elkhan Alasgarov, “Pashinyan reviving ASALA’s terrorism – Sasna Tsrrer in Karabakh,” Azernews, October 2018, https://www.azernews.az/nation/139219.html.
• 47Under Pashinyan, Armenia has retained its formal alignment with Russia through the Collective Security Treaty Organization (CSTO) and Eurasian Economic Union (EEU), but follows a neutral foreign policy that prioritizes Armenian sovereignty. See “PM Pashinyan: The Goal of our Foreign Policy is to Ensure the Sovereignty and Security of the Republic of Armenia,” https://massispost.com/2019/08/pm-pashinyan-the-goal-of-our-foreign-pol….
• 48Joshua Kucera, Ani Mejlumyan, “New right wing groups confront Armenia’s revolutionary government,” July 2019, https://eurasianet.org/new-right-wing-groups-confront-armenias-revoluti….
• 49Joshua Kucera, Ani Mejlumyan, “New right wing groups confront Armenia’s revolutionary government,” July 2019, https://eurasianet.org/new-right-wing-groups-confront-armenias-revoluti….
• 50Ani Mejlumyan, “Anti-Pashinyan Facebook group forms political party,” Eurasianet.org, May 2019, https://eurasianet.org/anti-pashinyan-facebook-group-forms-new-politica…. Nina Karapetyants, personal interview, December 2019.
• 51Nina Karapetyants, personal interview, December 2019.
• 52Vyacheslav Likhachev, personal interview, December 2019.
• 53Anton Shekhovtsov, “Conventional bedfellows: The Russian propaganda machine and the western far right,” Eurozine, October 2017, https://www.eurozine.com/conventional-bedfellows-the-russian-propaganda….
• 54Ani Mejlumyan, “Anti-Pashinyan Facebook group forms political party,” Eurasianet.org, May 2019, https://eurasianet.org/anti-pashinyan-facebook-group-forms-new-politica….
• 55“World Congress of Families gathering in Tbilisi showcases anti-LGBT rhetoric and conspiracy theories,” Southern Poverty Law Center, June 2016, https://www.splcenter.org/hatewatch/2016/06/01/world-congress-families-….
• 56“President Bush, Patriarch Ilia, Levan Vasadze, and Dr. Carlson Inspire Over 2,000 Delegates at World Congress of Families X in Tbilisi, Georgia,” Standard Newswire, May 2016, http://standardnewswire.com/news/347311364.html.
• 57Paul Sonne, “A Russian bank gave Marine le Pen’s party a loan. Then weird things began happening,” Washington Post, December 2018, https://www.washingtonpost.com/world/national-security/a-russian-bank-g….
• 58Public opinion survey: residents of Armenia, International Republican Institute, May 2019, https://www.iri.org/sites/default/files/armenia_poll_may_2019_final.pdf.