TRIBUTE AAN WIETSE POTIJK, VLUCHTELINGENWERKER ”Gandalf: Saruman believes it is only great power that can hold evil in check, but that is not what I have found. I found it is the small everyday deeds of ordinary folk that keep the darkness at bay. Small acts of kindness and love.” YOUTUBE.COMTHE HOBBITMITHRANDIR, WHY THE HALFLING?0.18-0.45
LEZERS Al schrijvende aan een artikel, dat binnenkort op deze website verschijnt,stuitte ik op een helaas overleden Goede Vriend en Bondgenoot van mij,de uit Friesland [het dorp Gorredijk precies gezegd] afkomstige vluchtelingenwerker Wietse Potijk, die zich in de tijd, dat minister Verdonk van Vreemdelingenzaken nog met Ijzeren Hand het asielbeleid uitvoerde [1],met hand en tand tegen haar beleid verzette, zich dag en nacht inzettevoor vluchtelingen en daarom een extra tribute verdient.Ik had al in een ouder artikel aandacht aan hem geschonken [2], maar datvind ik niet genoeg.Dus bij dezen de Tribute, die ik op de website ”Buitenlandse Partner” destijds, in 2006 heb geplaatst, het jaar, dat hij helaas, plotseling, overleed. ZIE HIERONDERHij mag niet worden vergeten!
”Voor het slagen van het Kwaad Is niets anders nodig Dan dat goede mensen niets doen
Als goede mensen niets anders doen dan voor hun gezinsleden zorgen, hun sport beoefenen televisie kijken Kunnen Kwade krachte ongestoord hun rampzalige praktijken uitoefenen
De Kwade krachten worden dan niet gehinderd Door de zogenaamde zwijgende meerderheid
Martin Luther King
Geachte lezers van voorvluchtelingen,
Evenals u heb ik gisteren kennisgenomen van het zeer droeve bericht, dat Wietse Potijk, onze trouwe inzender van commentaren, artikelen en aan minister en Kamerleden gerichte brieven tegen het inhumane vreemdelingenbeleid, plotseling aan een acute hartstilstand is overleden
”Onvoorstelbaar” ging het door mij heen, toen ik het bericht las Koud en leeg voelde ik mij ineens van binnen
Wietse is niet meer
De man, die zich zo inzette voor zijn idealen Dag en nacht
Onvermoeibaar
Hoevaak heeft hij mij niet zijn beschouwingen, commentaren en brieven toegestuurd, die getuigden van een krachtige en fundamenteel-diepe woede en verdriet, dat een dergelijk beleid in Nederland mogelijk was
Dat er zo gesold werd met rechteloze mensen, wier enige ”misdaad” was, dat zij wegvluchtten voor een onleefbare en inhumane leefsituatie in eigen land, met in het gunstigse geval grote armoede als toekomstperspectief
Maar Wietse was meer
Niet alleen voor vluchtelingen zette hij zich in
In Canada had hij jarenlang deel uitgemaakt van de Overheid en zich ingezet voor de rechten van Indianen Tav het Midden-Oosten en Darfoer maakte hij zich druk om het onrecht, respectievelijk de Palestijnen en de Soedanese burgerbevolking aangedaan
Het byzondere van Wietse was, dat ieder onrecht hem aangreep, onverschillig tegenover wie en in welke situatie
Daarom kan Wietse mi de ”enkele rechtvaardige” genoemd worden, over wie in de Bijbel gesproken wordt
In het Jiddisch wordt dit zo treffend aangeduid met het simpele ”Mensch”
Ja, Wietse was een ”Mensch”
Ik heb hem leren kennen, toen ik, aarzelend nog, mijn eerste artikel schreef over het vreemdelingenbeleid van minister Verdonk Direct reageerde hij enthousiast en voegde hij mij toe aan zijn zeer waardevolle e-maillijst
Maar hij was voor mij meer dan een zeer bevlogen belangenbehartiger van vluchtelingen en andere rechtelozen Meer dan een ”Mensch”
Voor mij was hij een Vriend Een woord, dat ik niet licht gebruik
”Dear friend” zo noemde hij mij Zo voelde ik het ook
Hoevaak heeft hij mij geen aanmoedigende en waarderende mails gestuurd Of zomaar bewijzen van vriendschap
Hoevaak heeft hij, vanuit zijn grote hart, niet de hulp van mij en anderen ingeroepen in zijn strijd, vanuit zijn grote hart
Geen woorden, maar daden, dat was je, Wietse
Onrecht was onrecht
Daar sprak je niet over Daar deed je iets tegen
Het Friese verzet tegen het onrecht
Zonder anderen te kort te willen doen, heeft het een byzondere plaats in mijn hart en ik mag wel zeggen, dat onder andere Wietse daarvan de spil was
Wietse, ik ga eindigen
Voor mij was je een byzonder mens, een christen in de ware betekenis van het Woord EN een humanist
Wij zouden altijd nog een keer de Indianen in Canada bezoeken, voor wie jij je zo hebt ingezet
Het heeft niet zo mogen zijn Ook heb ik je slechts per e-mail en telefonisch, maar nooit persoonlijk mogen ontmoeten
Maar dat hindert niet
Ik ben God dankbaar, dat ik je tijdens dit leven heb mogen leren kennen
Je bent nu in een andere, betere wereld, waar geen oorlog, onrecht, honger, lijden en mensenrechtenschendingen zijn
Van mensenrechtenactiviste Astrid Essed ontving ik deze bijdrage voor Wietse; Bij dezen mijn ”hommage” en afscheid van Wietse
Hij zal echter blijven voortleven in het hart van mijn gevoel
De ”Mensch” Wietse Potijk
”Voor het slagen van het Kwaad Is niets anders nodig Dan dat goede mensen niets doen
Als goede mensen niets anders doen dan voor hun gezinsleden zorgen, hun sport beoefenen televisie kijken Kunnen Kwade krachte ongestoord hun rampzalige praktijken uitoefenen
De Kwade krachten worden dan niet gehinderd Door de zogenaamde zwijgende meerderheid
Martin Luther King
Geachte lezers van voorvluchtelingen,
Evenals u heb ik gisteren kennisgenomen van het zeer droeve bericht, dat Wietse Potijk, onze trouwe inzender van commentaren, artikelen en aan minister en Kamerleden gerichte brieven tegen het inhumane vreemdelingenbeleid, plotseling aan een acute hartstilstand is overleden
”Onvoorstelbaar” ging het door mij heen, toen ik het bericht las Koud en leeg voelde ik mij ineens van binnen
Wietse is niet meer
De man, die zich zo inzette voor zijn idealen Dag en nacht
Onvermoeibaar
Hoevaak heeft hij mij niet zijn beschouwingen, commentaren en brieven toegestuurd, die getuigden van een krachtige en fundamenteel-diepe woede en verdriet, dat een dergelijk beleid in Nederland mogelijk was
Dat er zo gesold werd met rechteloze mensen, wier enige ”misdaad” was, dat zij wegvluchtten voor een onleefbare en inhumane leefsituatie in eigen land, met in het gunstigse geval grote armoede als toekomstperspectief
Maar Wietse was meer
Niet alleen voor vluchtelingen zette hij zich in
In Canada had hij jarenlang deel uitgemaakt van de Overheid en zich ingezet voor de rechten van Indianen Tav het Midden-Oosten en Darfoer maakte hij zich druk om het onrecht, respectievelijk de Palestijnen en de Soedanese burgerbevolking aangedaan
Het byzondere van Wietse was, dat ieder onrecht hem aangreep, onverschillig tegenover wie en in welke situatie
Daarom kan Wietse mi de ”enkele rechtvaardige” genoemd worden, over wie in de Bijbel gesproken wordt
In het Jiddisch wordt dit zo treffend aangeduid met het simpele ”Mensch”
Ja, Wietse was een ”Mensch”
Ik heb hem leren kennen, toen ik, aarzelend nog, mijn eerste artikel schreef over het vreemdelingenbeleid van minister Verdonk Direct reageerde hij enthousiast en voegde hij mij toe aan zijn zeer waardevolle e-maillijst
Maar hij was voor mij meer dan een zeer bevlogen belangenbehartiger van vluchtelingen en andere rechtelozen Meer dan een ”Mensch”
Voor mij was hij een Vriend Een woord, dat ik niet licht gebruik
”Dear friend” zo noemde hij mij Zo voelde ik het ook
Hoevaak heeft hij mij geen aanmoedigende en waarderende mails gestuurd Of zomaar bewijzen van vriendschap
Hoevaak heeft hij, vanuit zijn grote hart, niet de hulp van mij en anderen ingeroepen in zijn strijd, vanuit zijn grote hart
Geen woorden, maar daden, dat was je, Wietse
Onrecht was onrecht
Daar sprak je niet over Daar deed je iets tegen
Het Friese verzet tegen het onrecht
Zonder anderen te kort te willen doen, heeft het een byzondere plaats in mijn hart en ik mag wel zeggen, dat onder andere Wietse daarvan de spil was
Wietse, ik ga eindigen
Voor mij was je een byzonder mens, een christen in de ware betekenis van het Woord EN een humanist
Wij zouden altijd nog een keer de Indianen in Canada bezoeken, voor wie jij je zo hebt ingezet
Het heeft niet zo mogen zijn Ook heb ik je slechts per e-mail en telefonisch, maar nooit persoonlijk mogen ontmoeten
Maar dat hindert niet
Ik ben God dankbaar, dat ik je tijdens dit leven heb mogen leren kennen
Je bent nu in een andere, betere wereld, waar geen oorlog, onrecht, honger, lijden en mensenrechtenschendingen zijn
Wietse heeft ontzettend veel gedaan voor vluchtelingen. Hij was van alle ontwikkelingen op de hoogte, we deelden over en weer tips en advies uit, en hij had veel contacten in het circuit. Een zeer uitgesproken mening, die hij regelmatig liet horen aan de politici in de Tweede Kamer, ik heb vaak brieven van hem gelezen waarin hij zich richting Den Haag hard maakte voor in zijn ogen onrechtvaardigheden en slechte uitvoer van het beleid, en ook voor persoonlijke zaken van asielzoekers. Ook heeft hij een 4 uur durend gesprek gevoerd met minister Verdonk waarin hij zich fel heeft verzet tegen de kritiek die hij kreeg over zijn aktiviteiten rondom de noodopvang voor uitgeprocedeerden die zonder voorzieningen op straat waren gezet in Friesland.
Gezinnen mochten niet uit elkaar gerukt worden, dat was Wietse met mij eens, hij verzamelde de verhalen van de bij hem bekende gevallen en stuurde deze door naar onze stichting, zodat ook hun verhaal in ons zwartboek “Gezinnen worden niet uit elkaar gerukt” kon worden opgenomen. Ik zal nu deze mensen op de hoogte brengen van het feit dat hij helaas niet meer bij ons is.
De begrafenis zal op 25 oktober in Gorredijk plaatsvinden. In eerste instantie had zijn familie besloten dat het een besloten aangelegenheid zou worden. Maar mensen die vanuit zijn werk voor vluchtelingen ook dicht bij hem stonden zijn ook welkom. Evt. heb ik voor hen meer gegevens over de begrafenis. (via mirjam@buitenlandsepartner.nl)
Rita Verdonk werd in 2003 uit het niets voor de VVD minister van Vreemdelingenzaken en Integratie. Ze voerde een streng beleid, waardoor ze de bijnaam IJzeren Rita kreeg. Ze was geliefd en tegelijkertijd gehaat. Haar ster rees als een komeet. ” AVROTROS.NL20 JAAR EENVANDAAG: RITA VERDONK9 AUGUSTUS 2013 https://eenvandaag.avrotros.nl/item/20-jaar-eenvandaag-rita-verdonk/
Rita Verdonk werd in 2003 uit het niets voor de VVD minister van Vreemdelingenzaken en Integratie. Ze voerde een streng beleid, waardoor ze de bijnaam IJzeren Rita kreeg. Ze was geliefd en tegelijkertijd gehaat. Haar ster rees als een komeet.
Twee keer werd ze politicus van het jaar. Ze verloor het VVD-lijsttrekkerschap van de huidige premier, Mark Rutte. Maar toen ze bij de verkiezingen in 2006 meer voorkeursstemmen haalde dan Rutte, deed ze een greep naar de macht in de VVD en werd haar positie onhoudbaar. Rita ging voor zichzelf met Trots op Nederland.
Op het hoogtepunt van haar roem haalde ze tegen de 30 zetels in de peilingen. Even leek het er op dat ze de eerste vrouwelijke premier van Nederland zou kunnen worden. Mede door interne ruzies trok Rita Vedonk het uiteindelijk niet met Trots op Nederland. Bij de verkiezingen in 2010 kreeg ze geen enkele zetel. Haar rivaal Mark Rutte zit nu inmiddels voor de tweede maal in het Torentje. Met Rita Verdonk praten we over haar succes en over haar ondergang.
EenVandaag bestaat dit jaar twintig jaar. De verslaggevers van EenVandaag gaan deze zomer terug naar de hoofdpersonen van die verhalen die hun persoonlijk raakten. Kijk op de themasite voor columns van oud-presentatoren en meer reportages.
EINDE ARTIKEL ”Op een gegeven moment kreeg ze het te kwaad en ging ze naar het toilet om uit te huilen. “Ik werd steeds weer neergezet als die wrede Verdonk die een meisje haar diploma niet gunde.”
DEN HAAG – Rita Verdonk had als minister het imago van een stevige tante. Haar bijnaam ‘ijzeren Rita’ zag ze dan ook als compliment. Toch kreeg ze het in de ministerraad één keer te kwaad. Verdonk barstte in bijzijn van collega’s in snikken uit
Het voorval staat opgetekend in de biografie ‘Rita Verdonk. Mijn verhaal’, die vrijdag verschijnt. In een interview met deze krant vertelt de oud-politica over de hoogoplopende discussie in het kabinet over Taïda Pasic, de scholiere die van haar terug moest naar haar geboorteland Kosovo, maar in Nederland wilde blijven om hier eindexamen te kunnen doen.
“Voor een minister is zo’n zaak heel moeilijk: er wordt één geval uitgepikt en dat wordt heel groot gemaakt. Je zag het ook met Mauro. Maar er zijn meer van dit soort gevallen. Stel dat die ene krijgt wat-ie wil en al die anderen niet. Dat vind ik heel oneerlijk.”
Emotie Op een gegeven moment kreeg ze het te kwaad en ging ze naar het toilet om uit te huilen. “Ik werd steeds weer neergezet als die wrede Verdonk die een meisje haar diploma niet gunde.”
Verdonk verliet in 2010 de politiek. Ze zegt in het interview dat ze niet bezig is met een comeback.
DEN HAAG – Rita Verdonk (67) is terug. De politica heeft zich aangesloten bij Hart voor Den Haag/Groep de Mos en staat tweede op de kieslijst, direct achter lijstaanvoerder Richard de Mos. Verdonk heeft een turbulente politieke loopbaan achter de rug in het ‘grote’ Den Haag, met als klapstuk de machtsstrijd met VVD-leider Mark Rutte die de partij verscheurde.Jan van Zanen zal opkijken van de entree van Rita Verdonk in het Haagse stadhuis. De huidige burgemeester van Den Haag was in 2006 de landelijke partijvoorzitter van de VVD en had de taak om de eerste lijsttrekkersverkiezing uit de VVD-geschiedenis in goede banen te leiden. De strijd tussen Mark Rutte en Rita Verdonk liep volkomen uit de hand. Maar eerst terug naar 2003. Toen werd Verdonk door de VVD gevraagd om in het kabinet Balkenende II minister van Vreemdelingenzaken en Integratie te worden. Ze had ervaring met het ministerie van Justitie waar haar portefeuille onder viel, want ze zat eerder in de directie van de Scheveningse gevangenis en van gevangenis De Schie in Rotterdam. Ook werkte Verdonk in verschillende functies op dit ministerie.
Dodelijke Schipholbrand
Tijdens haar ministerschap kreeg Verdonk te maken met een groot drama. In een cellencomplex op Schiphol-Oost kwamen in oktober 2005 elf gedetineerde illegalen om het leven toen er brand in het complex uitbrak. Bij de Schipholbrand raakten ook 15 mensen, onder wie twee bewakers, gewond.Uit onderzoek van de Onderzoeksraad voor Veiligheid bleek een jaar later dat de brandveiligheid in het cellencomplex niet op orde was en dat de regels niet waren nageleefd en gehandhaafd. De ministers Piet Hein Donner van Justitie en Sybilla Dekker van VROM namen hierna ontslag. Rita Verdonk kon aanblijven, omdat zij niet politiek verantwoordelijk was.
Generaal pardon
In het najaar van 2006 kwam Verdonk in aanvaring met de Tweede Kamer. De verkiezingen waren net geweest, de formatiegesprekken liepen en Verdonk was demissionair minister. Een Kamermeerderheid wilde een generaal pardon voor 26.000 asielzoekers die onder de toen nog oude Vreemdelingenwet vielen.Hierbij krijgen asielzoekers die al lange tijd in Nederland zijn toch een eerder geweigerde verblijfsvergunning. Maar Verdonk weigerde. Dat leverde haar een aangenomen motie van afkeuring op. Ze bleef in het demissionaire kabinet, maar moest een deel van haar portefeuille afstaan. Uiteindelijk kwam het generaal pardon er in het nieuwe kabinet alsnog.
Hand schudden
Een andere opvallende gebeurtenis was een paar jaar eerder, in 2004. Verdonk was op een bijeenkomst van imams waar gesproken werd over de vrijheid van meningsuiting. De Syrische imam Ahmed Salam uit Tilburg weigerde Verdonk de hand te schudden, omdat dit volgens hem niet mag van de islam. Minister Verdonk reageerde geïrriteerd en zei: ‘Dan hebben we gelijk iets om over te praten’. Het zorgde voor een verhit publiek debat in het land. Binnen de VVD liepen de gemoederen in het voorjaar van 2006 hoog op. De partij wilde voor de eerste keer een lijsttrekkersverkiezing organiseren. Mark Rutte stak als eerste zijn vinger op en na enige tijd meldde zich een tegenkandidaat. De onbekende Jelleke Veenendaal wilde de strijd met Rutte aangaan. Rita Verdonk, die bij de VVD-achterban erg populariteit was, zei toen nog dat ze zich niet als kandidaat-lijsttrekker zou opwerpen. Toch deed zij dit even later.
Rechtdoorzee
Haar kandidatuur maakte zij bekend op een persconferentie op de BouwRai in Amsterdam. Een slogan had zij ook al: ‘Ik ben niet links, niet rechts, maar rechtdoorzee’. In de peilingen steeg de VVD na deze bekendmaking, maar binnen de partij ging het mis. Er ontstond een kamp-Mark en een kamp-Rita en beide kampen beschuldigden elkaar van spelletjes en leugens en bedrog.De kwestie Ayaan Hirsi Ali gooide olie op het vuur. Hirsi Ali, die van Somalische afkomst is, zat voor de VVD in de Tweede Kamer. Het tv-programma Zembla toonde in mei 2006 aan dat zij tijdens haar naturalisatieproces niet de waarheid had gesproken. Na een onderzoek, dat volgens critici te snel en onzorgvuldig was uitgevoerd, concludeerde minister (en kandidaat-lijsttrekker) Verdonk dat Hirsi Ali geen recht zou hebben op het Nederlanderschap. Het kwam Verdonk op een storm van kritiek te staan en na een uren durend debat viel het kabinet. Hirsi Ali verliet de Kamer en vertrok naar Amerika.
Rutte lijsttrekker
Ondertussen liep de lijsttrekkerscampagne binnen de VVD door. Op 31 mei 2006 maakte toenmalig partijvoorzitter Jan van Zanen de uitslag bekend. Mark Rutte won de verkiezing met 51 procent van de stemmen, Rita Verdonk volgde hem op de voet met 46 procent. Het was een domper voor Verdonk.Mark Rutte was dus lijsttrekker, maar de campagne richting de Tweede Kamerverkiezingen verliep stroef. De VVD verloor in de peilingen en het lukte Rutte niet om het tij te keren. Verdonk liet het er niet bij zitten en startte, tot frustratie van de VVD-top, haar eigen campagne compleet met een vrachtwagen met daarop haar afbeelding. Ze overtuigde een groot deel van de VVD-kiezers en dat leidde tot een unieke situatie: Verdonk kreeg meer voorkeurstemmen dan lijsttrekker Mark Rutte.
Trots op Nederland
Het zou het begin van het einde betekenen van Verdonk bij de VVD. Ze suggereerde openlijk dat met deze uitslag niet Mark Rutte, maar zij de partijleider van de VVD zou moeten zijn. Deze suggestie werd Verdonk nog vergeven, maar nadat zij een aantal keer in de media negatief over Rutte sprak, was de maat vol. Verdonk werd in het najaar van 2007 uit de VVD gezet.Ze splitste zich af en ging als eenmansfractie verder. Later richtte ze de politieke beweging Trots op Nederland op, die in tientallen gemeenten voet aan de grond kreeg. Maar landelijk lukte het haar niet om een zetel te bemachtigen. In 2011 verdween ze van het politieke toneel. Tien jaar later keert Rita Verdonk dus terug en wil zij voor Groep de Mos het Haagse stadhuis bestormen.Richard de Mos is trots op zijn ‘running mate’, zegt hij. ‘Met Rita Verdonk halen we een dijk van een politica in huis. Als minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie was Verdonk ongekend populair en sprak ze de taal van de gewone man en vrouw in de straat. Dat ze daarmee meer dan perfect aansluit bij de menselijke en nuchtere ombudspolitiek van Hart voor Den Haag lijkt mij zo helder als glas.’ Volgens De Mos is het realistisch om met de gemeenteraadsverkiezingen op 16 maart 15 zetels te halen, dat zijn 7 zetels meer dan Groep de Mos in 2018 haalde. ‘Daarmee dwingen wij bestuursdeelname af’, zegt De Mos. ‘Met Verdonk hebben we bovendien een wethouderskandidaat binnen onze gelederen waar andere partijen slechts van kunnen dromen.’
EINDE ARTIKEL
[2]
”WIETSE POTIJK, Strijdbare Fries [helaas overleden in 2006], die zich jarenlang, met veel persoonlijke offers en dapperheid, heeftingezet voor vluchtelingen [96]Goede vriend van ondergetekende:Hij bestormde toenmalig minister Verdonk van Vreemdelingenzaken met mails [daarvan heeft ondergetekendevoorbeelden gezien[, hielp vluchtelingen onderduiken en had zelfs een systeem om uitgezette vluchtelingen terug te halen!Bij zijn dood heb ik een eulogie [97] geschreven op een site,die zich inzet voor vluchtelingen.Ook dichteres, schrijfster en activiste Joke Kaviaar liet zichniet onbetuigd en schreef een prachtig gedicht voor Wietse. [98]HULDE WIETSE POTIJK!”
ARTIKEL 197a, WETBOEK VAN STRAFRECHT MISDRIJVEN TEGEN HET OPENBAAR GEZAGARTIKEL 197a 1 Hij, die een ander behulpzaam is bij het zich verschaffen van toegangtot of doorreis door Nederland, een andere lidstaat van de Europese Unie,IJsland, Noorwegen of een staat, die is toegetreden tot het op 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Protocol tegen de smokkel vanmigranten over land, over de zee en in de lucht, tot aanvulling van hetop 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Verdrag tegen transnationale georganiseerde misdaad, of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen verschaft, terwijl hij weet of ernstige redenen heeft om tevermoeden, dat die toegang of doorreis wederrechtelijk is, wordt alsschuldig aan mensensmokkel gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogstevier jaren of geldboete van de vijfde categorie.
2 Hij, die een ander uit winstbejag behulpzaam is bij het zich verschaffenvan verblijf in Nederland, een andere lidstaat van de Europese Unie, Ijsland, Noorwegen of een staat, die is toegetreden tot het in het eerste lid genoemdeprotocol, of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen verschaft, terwijlhij weet of ernstige redenen heeft te vermoeden, dat dit verblijf wederrechtelijk is, wordt als schuldig aan mensensmokkel gestraft met een gevangenisstraf vanten hoogste vier jaren of geldboete van de vijfde categorie.
Dat is wat er in het Wetboek van Strafrecht staat over ”mensensmokkel”En dan begrijp ik al direct uit lid 1 de zinsnede ”wederrechtelijkereis” niet.Want ”wederrechtelijk”, betekent ”tegen de wet” [1]En tenzij iemand een ongewenstverklaring [2] aan zijn broekheeft, zie ik het ”wederrechtelijke” karakter van het reizennaar Nederland, een andere lidstaat van de Europese Unie,IJsland, Noorwegen, etc etc, niet in.Want garandeert Schengen niet het ”vrije vervoer van personenen goederen” door EU landen [3], wat natuurlijk ook voor niet EU vluchtelingen geldt, die er recht op hebben, asiel te kunnen aanvragen.Maar wacht even:Er staat meer:Er staat ook in het wetsartikel [achter Noorwegen]”of een staat, die is toegetreden tot het op 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Protocol tegen de smokkel vanmigranten over land, over de zee en in de lucht” [4]En daar wringt em de schoen, want zo’n Protocol bestaat inderdaad! [5]Maar het gekke daarvan is weer, dat er dan maar direct vanuit wordt gegaan, dat er bij het ”behulpzaam zijn ”bij het zich verschaffen van toegang tot of doorreis door Nederland etc….” sprake zou zijnvan mensensmokkel.Met andere woorden, zoals hier in lid 1 van artikel 197a opgeschreven, wordt eigenlijk, zoals ik het lees met mijnniet juridische verstand, iedere hulp aan een vluchteling,die Nederland of een ander EU landwil bereiken, al bij voorbaat gecriminaliseerd.Dat dat tot rare dingen kan leiden, zal uit dit artikel blijken.
MENSENSMOKKEL, MENSENSMOKKEL Ik begin weer met een definitie van mensensmokkel:Deze keer die van Amnesty International, de Encyclopedie,onder het kopje ”Mensensmokkel en mensenhandel”: ”Mensensmokkelis het illegaal begeleiden of vervoeren van mensen naar een ander land. Mensenhandel is een bijzondere categorie van mensensmokkel gericht op uitbuiting, vooral in de seksindustrie.” [6] Kijk: Zo gesteld zijn het duidelijk strafbare handelingen, want hetgaat hier om ”handel in mensen”, wat riekt naar slavernij, naar misbruik, naar kwade intenties.Waarvan natuurlijk geen sprake hoeft te zijn, als je slechts iemandbegeleidt van A naar B, zoals in het eerste lid van artikel 197a, Wetboek van Strafrecht, wordt gesuggereerd. Zoals gesteld door Amnesty, dat is ook altijd mijn Beeld van mensensmokkel en mensenhandel geweest.Mensen tegen hun zin of onder valse voorwendsels [allerleivoorspiegelingen van ”goede banen in Europa”] vervoeren,vaak onder slechte omstandigheden, waarbij geen acht wordtgeslagen op hun veiligheid, en hen dan in de val laten lopenvan een of andere schurk van een seksbaas, of uitgebuitin illegale werkplaatsen.OF. en dat komt natuurlijk ook voor:Mensen vervoeren in mensonwaardige omstandigheden, opgoed geluk, tegen grof geld en dan maar wachten, of ze Europa aldan niet halen:Wat dan betekent:Maximale winst voor de Gewetenloze Schurken en alle risico’svoor de vluchtelingen, die op zee kunnen creperen [wat vaak gebeurt] en anders maar moeten zien. Wat dat betreft komt dan lid 2 van Artikel 197a dichter inde buurt:”2 Hij, die een ander uit winstbejag behulpzaam is bij het zich verschaffenvan verblijf in Nederland, een andere lidstaat van de Europese Unie, Ijsland, Noorwegen of een staat, die is toegetreden tot het in het eerste lid genoemdeprotocol, of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen verschaft, terwijlhij weet of ernstige redenen heeft te vermoeden, dat dit verblijf wederrechtelijk is, wordt als schuldig aan mensensmokkel gestraft met een gevangenisstraf vanten hoogste vier jaren of geldboete van de vijfde categorie.” [7] Want hier is sprake van WINSTBEJAG, niet simpel iemandvan A naar B rijden……
DE ECHTE MENSENSMOKKELAARS EN DE ZWARE EUVERANTWOORDELIJKHEID Natuurlijk zijn er gewetenloze Schurken, die vluchtelingenvervoeren in onzeewaardige rubberbootjes, die ergens in betweenop de Middellandse Zee of tussen Calais en de gehoopte bestemming, Groot-Britannie, omkieperen en kapseizen, met alleellendige gevolgen van dien, vaak vele dodelijke slachtoffers tengevolge [8]Ook vervoer in ”koelcellen” kwam en komt voor! [9]Er zijn zelfs door mensensmokkelaarstuig vluchtelingenachtergelaten in de woestijn!9 Doden tot gevolg! [10]
TUIG VERSUS TUIG/EU CRIMINELEN Dat is Een kant van het Verhaal:Gewetenloze mensensmokkelaars.Maar er is nog een andere kantWAAROM moeten mensen vaak, zeker omde Middellandse Zee over te steken, hun toevlucht nementot dergelijk Tuig? Of liever gezegd, wat is hierbij de verantwoordelijkheid van de EU?Want de EU is ook een bijna Criminele Organisatie!Wie daaraan twijfelt, verwijs ik naar de manier waarop isomgegaan met de vluchtelingen, die ten gevolge van de politiekemachtsspelletjes tussen Wit Rusland en de EU, vast kwamente zitten [en voor een deel waarschijnlijk nog zitten], tussen de grensvan Wit Rusland en Polen [11]Het is de EU, die allerlei deals sluit met landen, die hun mensenrechtensituatie niet op orde hebben, Turkije [12], en vooralook Libie, waar vluchtelingen in ”martel”detentiekampen”zitten, waar vluchtelingen als slaaf worden verkocht! [13]Deals met maar een doel:Het weren van vluchtelingen, wat min of meer openlijk wordttoegegeven. [14] Behalve allerlei onfrisse deals die de EU dus sluit, heeft ze eenander Machtig Wapen:FRONTEX!Dat Europees Agentschap, dat de ” buitengrenzen van Europa bewaakt” [15]Klinkt al dubieusWant wat doet Frontex nou eigenlijk?Op hun eigen site lees ik:”Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap werd opgericht in 2004 om de EU-lidstaten en de met Schengen geassocieerde landen bij te staan om de buitengrenzen van de ruimte van vrij verkeer van de EU te beschermen” [16]En verderop”In 2016 is het Agentschap uitgebreid en omgevormd tot het Europees Grens- en kustwachtagentschap, waarbij het takenpakket werd verbreed van migratiebeheersing naar grensbeheer en het Agentschap meer verantwoordelijkheden kreeg bij de bestrijding van grensoverschrijdende criminaliteit. ” [17] Lees door die Humbug heen en kom uit bij het werkelijke Doelvan Frontex:Vluchtelingen tegenhouden door hun vluchtroutes te frustreren.En de vernietigende rapportage van mensenrechtenorganisatie HumanRights Watch wil ik de lezer niet onthouden. [18]Want als een Agentschap ”de buitengrenzen bewaakt”[19].is er voor vluchtelingen, die naar Europa willen,maar een Alternatief:Een steeds gevaarlijkere route nemen, waardoor ze de mensensmokkelaarsin de handen vallen!Amnesty International schrijft daarover:”Ongeveer 60 procent van de asielzoekers die zich in Nederland melden blijkt door iemand (een zogenaamde reisagent) tegen betaling geholpen te zijn bij de reis, voorzien van valse papieren, enzovoort. Mensensmokkel wordt door onder anderen het Nederlands ministerie van Justitie hard bestreden. Vluchtelingenorganisaties wijzen erop dat zonder reisagenten de meeste vluchtelingen, ook zij met gegronde vrees voor vervolging, Nederland niet zouden kunnen bereiken.”[20]En dat komt voor een belangrijk deel door dat EU ontmoedigingsbeleid, dat feite ingaat tegen het recht, naareen land af te reizen en daar asiel aan te vragen! Het is duidelijk, wie hier de criminelen zijn:De mensensmokkelaars, die misbruik maken vande onmogelijke situatie waarin vluchtelingen zitten en de EU,die ze hun rechten ontzegt.TUIG ontmoet hier TUIG!
CRIMINALISERING VAN VLUCHTELINGENHELPERS Alsof dat nog niet genoeg is, worden stelselmatig vluchtelingenhelpers gecriminaliseerd! [21]Ik heb al eerder genoemd kapiteins, die vluchtelingenuit de Middellandse Zee redden, een Franse berggids, PierreMumber, die vluchtelingen wat thee en warme kleren had aangeboden:Zij werden vervolgd! [22]En zoals zo vaak in de wereld, gaat het werkelijke Tuig vrijuit.Neen sterker nog, de organen van dat Tuig timmert wettenin elkaar [23], die medemenselijken tot crimineel kan maken!
MENSENSMOKKELAARS?VEROORDEELD TOT DRIE MAANDEN VOORWAARDELIJKEGEVANGENISSTRAF VOOR HULP AAN EEN MENS IN NOOD Het Werkelijke Tuig blijft onbestraft en juist diegenen,die willen helpen, met warme thee, vluchtelingen uit de Middellandse Zee redden, riskeren vervolging, worden bestraftvoor hun menselijkheid. [24]Het laatste Treurspel, dat ik hierover gelezen heb is de zaak vaneen 72 jarige Arnhemse vrouw, die zich al jaren inzette voor vluchtelingen en die een vluchteling vanuit Frankrijk naar Aanmeld Centrum Ter Apel bracht.Niet in een rubberbootje, niet in een koelcel,niet in een overvolle vrachtwagen, maar gewoon in eennormale gezinsauto.En niet tegen een abnormaal bedrag.Maar voor nietsUit menselijkheid [25]Zij werd vervolgd [26], jaja, wegens ”mensenmokkel” [27]en gebaseerd op eerder genoemd artikel 197a, Wetboekvan Strafrecht [28], kreeg ze drie maanden voorwaardelijkegevangenisstraf.Ziehier het idiote rechtbankvonnis [29]Ik ga het hier niet analyseren.Iedereen, die solidair is met vluchtelingen en hetrecht op asiel hoog houdt, op de hoogte is van demensonwaardige omstandigheden in het vluchtelingenkamp in Duinkerken, van waaruit de vluchteling kwam [30] zal het na lezing met mij eenszijn, dat dit vonnis bureaucratisch, bot en vooral gespeend isvan iedere elementaire zin voor menselijke waarden. [31]Want wat heeft deze vrouw anders misdaan dan iemand,die in dit die overvolle vluchtelingenkamp zat, perspectief te bieden en…..naar aanmeldingscentrum Ter Apel te brengen, waar zijn asielaanvraag uiteindelijk al dan niet zou worden toegewezen! [32]DAT was de misdaad van deze vrouw!Als dat mensensmokkel is, dan breekt mijn Klomp!Toch een greep uit de idiotie EN onmenselijkheid van dat rechtbankvonnis”Verdachte heeft zichzelf evenwel in een situatie gebracht waarin zij geconfronteerd werd met de ellende in het vluchtelingenkamp in Duinkerken (verder: het kamp), maar de situatie waarin [betrokkene] , die in het kamp verbleef en voor haar een speciaal persoon was geworden, terecht was gekomen, is haar uiteindelijk toch teveel geworden.” [33]
Wat wil de rechtbank daarmee zeggen:””Dan had je maar niet naar dat vluchtelingenkamp moetengaan. Want als je je ervan had afgewend, die vluchtelingendaar had laten stikken in hun ellende, had je je het ookniet hoeven aan te trekken en had je nu geen vonnis aande broek?” EIGEN SCHULD, DIKKE BULT?
SIFRA EN PUA Ik heb ooit een Bijbelverhaal gelezen, waarin twee dapperevroedvrouwen, Sifra en Pua genaamd, weigerdeneen onmenselijk bevel van een Egyptische Farao uit te voeren.[34]Ze waren dus ongehoorzaam aan de Wet Aan hen doet deze Arnhemse vrouw mij wat denken.Aan hen doen al die vluchtelingenhelpers mij denken, dievluchtelingen even een lift geven, voorzien van thee enwarme dekens, uit de zee redden, of gewoon wat menselijkheidgeven, zonder er iets voor terug te vragen. Tegen idiote wetgevingen in, die de Wet zo hebben opgerekt,dat menselijkheid strafbaar is geworden, dat wie asielzoekt, bij voorbaat al een crimineel is. Ze wisten, dat ze een zeker risico liepen, al kenden ze die idiote strafmaat niet [35] De Vraag is maar:Wat doen wij, als ons wordt gevraagd iemand, die innood is, die gewone Dienst van Menselijkheid te bewijzen? ASTRID ESSED NOTEN
Een ongewenstverklaring is een maatregel van de Nederlandse overheid tegen personen die een gevaar zijn voor Nederland. Het gaat vaak om personen die een ernstige strafbare daad hebben gedaan. Dit is meestal een misdrijf. De ongewenstverklaring is een besluit dat u ongewenst vreemdeling bent. U moet meteen weg uit Nederland. En u mag daarna niet meer binnenkomen.
Een ongewenstverklaring is een besluit dat u ongewenst vreemdeling bent. De Nederlandse overheid vindt dat u niet in Nederland mag zijn. Bijvoorbeeld omdat u bent veroordeeld voor een misdrijf. U leest op deze pagina wat een ongewenstverklaring is, wanneer u deze krijgt en wat de gevolgen zijn. En hoe u een ongewenstverklaring laat opheffen.
Een ongewenstverklaring is een maatregel van de Nederlandse overheid tegen personen die een gevaar zijn voor Nederland. Het gaat vaak om personen die een ernstige strafbare daad hebben gedaan. Dit is meestal een misdrijf. De ongewenstverklaring is een besluit dat u ongewenst vreemdeling bent. U moet meteen weg uit Nederland. En u mag daarna niet meer binnenkomen.
Wie krijgt een ongewenstverklaring?
Een ongewenstverklaring geldt in de praktijk voor burgers van de EU/EER en Zwitserland die in Nederland zijn. Lees welke landen bij de EU en EER horen. Burgers van andere landen (derdelanders) die in Nederland zijn, krijgen meestal geen ongewenstverklaring, maar krijgen een inreisverbod. Lees meer over een inreisverbod.
Situaties ongewenstverklaring
In de volgende gevallen kunt u een ongewenstverklaring krijgen:
U bent illegaal in Nederland, dus u mag hier niet zijn. En u hebt vaker iets gedaan wat niet mag volgens de Vreemdelingenwet.
U bent door de rechter veroordeeld voor een misdrijf en die veroordeling staat vast. De maximale straf voor het misdrijf is 3 of meer jaar gevangenisstraf.
U bent een gevaar voor de openbare orde of nationale veiligheid. En u hebt geen verblijfsvergunning of een ander woonrecht in Nederland. Openbare orde is de rust en orde op straat en in openbare gebouwen.
In een verdrag is geregeld dat u een ongewenstverklaring krijgt.
U hebt buiten Nederland een ernstig misdrijf gepleegd.
Hoe krijg ik een ongewenstverklaring?
De IND beoordeelt of u een ongewenstverklaring krijgt. De IND onderzoekt hoe belangrijk het is om de veiligheid in Nederland te beschermen. En ook hoe belangrijk het voor u is om in Nederland te mogen zijn. Dit heet een belangenafweging. Beslist de IND dat u een ongewenstverklaring krijgt dan staat dat in een besluit. U krijgt dat besluit en een folder over de ongewenstverklaring van de politie (AVIM). Kan de politie het besluit niet aan u geven? Dan maakt de IND de ongewenstverklaring bekend door het in de Staatscourant te zetten.
U mag niet meer in Nederland zijn. U bent verplicht om zelf meteen uit Nederland weg te gaan. Dit heet een zelfstandige vertrekplicht. U hebt daarna geen toegang meer tot Nederland.
In Nederland zijn is strafbaar
Ook naar Nederland komen is strafbaar. U kunt een gevangenisstraf van maximaal 6 maanden of een hoge geldboete krijgen. De Nederlandse overheid kan u over de grens zetten. Ook als uw gevangenisstraf is afgelopen.
Ongewenstverklaring komt in informatiesysteem
De Nederlandse overheid maakt een signalering van uw ongewenstverklaring. Dit betekent dat uw ongewenstverklaring en persoonsgegevens worden geregistreerd in een informatiesysteem. Registreren is opslaan van informatie. In het besluit staat in welk systeem. Er zijn twee systemen:
Executie & Signalering (E&S): dit is een informatiesysteem van de Nederlandse politie. Alleen de Nederlandse politie en Koninklijke Marechaussee kunnen E&S controleren.
De ongewenstverklaring heeft geen einddatum en stopt pas als de IND dat beslist. Dit kan als u om opheffing van de ongewenstverklaring vraagt. Opheffing betekent laten stoppen. U kunt in heel bijzondere en dringende situaties ook om tijdelijke opheffing vragen.
Hoe vraag ik opheffing van een ongewenstverklaring?
Stuur een brief aan de IND, vraag om opheffing en leg uit waarom. Iemand anders (in Nederland) kan ook voor u om opheffing vragen. U moet die persoon dan officieel toestemming geven om namens u in actie te komen. U zet dit op papier met uw handtekening. Dit heet een machtiging. Doe de machtiging bij de brief.
Stuur de brief naar:
IND Postbus 10 9560 AA Ter Apel
Documenten die u nodig hebt voor vraag om opheffing ongewenstverklaring
U voegt deze documenten bij uw brief waarin u vraagt om (tijdelijk) opheffing van uw ongewenstverklaring:
Brief met vraag om en reden voor opheffing van uw ongewenstverklaring.
U legt in de brief ook uit:
hoe lang u achter elkaar weg bent uit Nederland;
dat u in die periode geen ernstige misdrijven hebt gepleegd;
dat er op dit moment geen proces volgens het strafrecht tegen u is.
Kopie van de pagina met persoonsgegevens van uw geldige paspoort.
Kopie van alle pagina’s van uw paspoorten die u vanaf uw ongewenstverklaring hebt gehad. Of van andere documenten om te mogen reizen en de grens over te gaan.
Overzicht van plaatsen waar u na uw ongewenstverklaring bent geweest.
Bewijzen van plaatsen waar u na uw ongewenstverklaring bent geweest.
Brieven van de overheden van landen waar u na uw ongewenstverklaring bent geweest die uitleggen dat:
u geen ernstige misdrijven hebt gepleegd; en
er op dit moment geen proces volgens het strafrecht tegen u is.
Als u iemand toestemming geeft om voor opheffing te vragen: Machtiging met uw handtekening.
Uw gegevens worden verwijderd uit E&S en SIS
Is uw ongewenstverklaring (tijdelijk) opgeheven dan worden uw gegevens (tijdelijk) verwijderd uit E&S en SIS.
Dankzij het vrij verkeer van personen kunnen bewoners van de EU zonder restricties reizen in andere EU-lidstaten. Dit geldt ook voor bewoners van de drie landen die geen lid zijn van de EU maar wel deel uitmaken van de Europese Economische Ruimte (EER): Liechtenstein, Noorwegen en IJsland.
Europese burgers kunnen drie maanden in een andere EU-lidstaat verblijven zonder een visum aan te vragen. De enige voorwaarde is een geldig identiteitsbewijs. Daarmee kan een Europese staatsburger in andere EU-landen zowel reizen (ook op basis van het Schengenverdrag), als werken. Europeanen mogen zich zodoende binnen de Europese Unie overal vestigen waar zij willen. Ook als zij ziek, arbeidsongeschikt of werkloos raken mogen zij in een andere EU-lidstaat blijven wonen.
In eerste instantie werd het vrij verkeer van personen geregeld door middel van een ingewikkeld wetgevingskader. Dit kader is in 2006 teruggebracht tot één richtlijn. De richtlijn is door de Nederlandse regering omgezet in nationale wetgeving.
Om het vrij verkeer van personen eenvoudiger te maken, zijn in Europa regelingen getroffen rondom het erkennen van diploma’s. In sommige vakgebieden gebeurt dit altijd (zoals bij artsen). Bij andere beroepen moet eerst een test afgelegd worden om te bepalen of de eisen die aan het buitenlandse diploma zijn gesteld, passen bij de nationale eisen. Dit is in eerste instantie vastgelegd in de Bolognaverklaring. De Europese Unie heeft sindsdien de regels voor het erkennen van diploma’s van andere lidstaten verscherpt. Er is echter nog geen regel dat nationale diploma’s één op één gelden in andere lidstaten.
Na een beslissing van het Europees Parlement in juni 2016 is het vrij verkeer van personen nog verder vergemakkelijkt. Het uitbrengen van nieuwe meertalige standaardformulieren voor bepaalde officiële documenten zal voorkomen dat er veel geld besteed moet worden aan officiële vertalingen. Het betreft onder andere geboorteaktes, certificaten van leven, overlijdensaktes, huwelijksaktes en samenlevingscontracten.
EUROPA NU
VERDRAG BETREFFENDE DE WERKING VAN DE EUROPESE UNIE
Het Akkoord van Schengen is genoemd naar een plaats in Luxemburg. Het werd in 1985 gesloten met het oog op de opheffing van de controle aan de Europese binnengrenzen vanaf 1992.
In 1985 sloten de landen van de Benelux, Frankrijk en de Bondsrepubliek Duitsland het Akkoord van Schengen, met het oog op de opheffing van controle aan de Europese binnengrenzen vanaf 1992. Inmiddels hebben ook Italië, Spanje en Portugal getekend. In 1990 tekende Nederland de Uitvoeringsovereenkomst bij het akkoord die onder meer betrekking heeft op personenverkeer. Die overeenkomst regelt, in meer detail dan het akkoord, de maatregelen die overheden mogen of moeten nemen.
Gevolgen voor asielzoekers
Het akkoord heeft verscheidene negatieve gevolgen voor asielzoekers. Zij mogen in principe nog maar in één van de verdragstaten asiel vragen en hun persoonsgegevens worden geregistreerd in een centrale databank. De Schengen-landen voeren een gemeenschappelijke lijst van landen waarvan de inwoners visumplichtig zijn en verbinden zich tot sancties tegen vervoersmaatschappijen die vreemdelingen zonder geldige papieren brengen. De betekenis van de Schengen-bepalingen werd geleidelijk achterhaald door de eenwording van de Europese Unie.
Registratiesysteem
Het ‘Schengen Informatie Systeem’ is een benaming voor computerdatabestanden van personen die krachtens het Akkoord van Schengen onderworpen zijn aan belangstelling van de politie, onder wie vreemdelingen en drugshandelaars. Het systeem bevat gegevens over honderdduizenden personen.
Deelnemende landen moeten op de dag van inwerkingtreding wetgeving inzake privacy hebben. Inzage door betrokkenen is mogelijk, maar kan hun onthouden worden als dat voor rechtmatige signalering of ter bescherming van de rechten en vrijheden van derden noodzakelijk is. Inzage wordt altijd geweigerd als de persoon in kwestie gesignaleerd staat omdat hij ‘onopvallend’ gecontroleerd moet worden.
EINDE BERICHT AMNESTY INTERNATIONAL
[4]
”1 Hij, die een ander behulpzaam is bij het zich verschaffen van toegangtot of doorreis door Nederland, een andere lidstaat van de Europese Unie,IJsland, Noorwegen of een staat, die is toegetreden tot het op 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Protocol tegen de smokkel vanmigranten over land, over de zee en in de lucht, tot aanvulling van hetop 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Verdrag tegen transnationale georganiseerde misdaad, of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen verschaft, terwijl hij weet of ernstige redenen heeft om tevermoeden, dat die toegang of doorreis wederrechtelijk is, wordt alsschuldig aan mensensmokkel gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogstevier jaren of geldboete van de vijfde categorie.” ARTIKEL 197a, WETBOEK VAN STRAFRECHT https://maxius.nl/wetboek-van-strafrecht/artikel197a
[5]
PROTOCOL TO PREVENT, SUPPRESS AND PUNISH TRAFFICKINGIN PERSONS ESPECIALLY WOMEN AND CHILDREN, SUPPLEMENTINGTHE UNITED NATIONS CONVENTION AGAINST TRANSNATIONALORGANIZED CRIMEAdopted and opened for signature, ratification and accession by General Assembly resolution 55/25 of 15 November 2000
[6] ”Mensensmokkelis het illegaal begeleiden of vervoeren van mensen naar een ander land. Mensenhandel is een bijzondere categorie van mensensmokkel gericht op uitbuiting, vooral in de seksindustrie.”
Mensensmokkelis het illegaal begeleiden of vervoeren van mensen naar een ander land. Mensenhandel is een bijzondere categorie van mensensmokkel gericht op uitbuiting, vooral in de seksindustrie.
Mensensmokkelis het illegaal begeleiden of vervoeren van mensen naar een ander land. Mensensmokkel geldt als een misdrijf met een internationaal karakter waarbij velen betrokken zijn, zoals voor het werven van ‘klanten’, begeleiding tijdens de reis, verlenen van vervoer en onderdak tijdens de reis, verzorging van valse documenten en opvang in het land van bestemming. Mensensmokkelaars die in Europa actief zijn, zijn vooral afkomstig uit China, Albanië en Nigeria. Mensensmokkelaars vragen voor vervoer naar Nederland van enige duizenden tot enige tienduizenden euro per reis per persoon.
Ongeveer 60 procent van de asielzoekers die zich in Nederland melden blijkt door iemand (een zogenaamde reisagent) tegen betaling geholpen te zijn bij de reis, voorzien van valse papieren, enzovoort. Mensensmokkel wordt door onder anderen het Nederlands ministerie van Justitie hard bestreden. Vluchtelingenorganisaties wijzen erop dat zonder reisagenten de meeste vluchtelingen, ook zij met gegronde vrees voor vervolging, Nederland niet zouden kunnen bereiken.
Mensenhandel
Mensenhandel is een bijzondere categorie van mensensmokkel gericht op uitbuiting, vooral in de seksindustrie. De slachtoffers in Nederland zijn vooral afkomstig uit Midden- en Oost-Europa en uit Afrika. Voor slachtoffers bestaat de ‘B9-regeling’, die recht geeft om voor de duur van onderzoek en vervolging legaal in Nederland te verblijven. Sinds 1999 deden honderden mensen, bijna allen vrouwen, een beroep op die regeling. Volgens cijfers uit 2003 van de Nederlandse ‘Nationaal rapporteur mensenhandel’ zijn de handelaren voor ongeveer driekwart man, de slachtoffers voor bijna 100 procent vrouw.
Amnesty is onvoorwaardelijk gekant tegen mensenhandel. Ook mensensmokkel is een misdrijf volgens Nederlands en internationaal recht. Amnesty meent echter dat het degenen die een gegronde vrees voor vervolging hebben niet kan worden kwalijk genomen als ze zich gedwongen zagen gebruik te maken van smokkelaars om aan het gevaar te ontkomen. Amnesty dringt er ook op aan dat gedurende de bedenktijd van drie maanden voor degenen die aangifte willen doen, veiligheid, opvang en medische hulp is gegarandeerd.
Zie ook de website van CoMensHa (voorheen Stichting tegen Vrouwenhandel).
EINDE BERICHT AMNESTY INTERNATIONAL
[7]
”2 Hij, die een ander uit winstbejag behulpzaam is bij het zich verschaffenvan verblijf in Nederland, een andere lidstaat van de Europese Unie, Ijsland, Noorwegen of een staat, die is toegetreden tot het in het eerste lid genoemdeprotocol, of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen verschaft, terwijlhij weet of ernstige redenen heeft te vermoeden, dat dit verblijf wederrechtelijk is, wordt als schuldig aan mensensmokkel gestraft met een gevangenisstraf vanten hoogste vier jaren of geldboete van de vijfde categorie.”
MILSBEEK – Een man uit Milsbeek is volgens het Openbaar Ministerie betrokken bij mensensmokkel. Samen met een echtpaar uit Luttelgeest en een man uit Zutphen mannen, familieleden van Iraanse en Irakese afkomst, maakte hij een levensgevaarlijke boottocht van migranten mogelijk door vanuit Nederland boten, zwemvesten, brandstoftanks en buitenboordmotoren te leveren.
30 JUNI 2021
In de nachtelijke uren waagden migranten – in overvolle, niet-zeewaardige, rubberen opblaasboten – vanuit Frankrijk de oversteek naar Engeland.
De strafeisen
De hoofdverdachte van deze vier, familieleden van elkaar, is de 43-jarige Jahya K. uit Luttelgeest. Zijn zaak werd dinsdag in Zwolle afgebroken, omdat zijn advocaat de rechtbank wraakte. De voorzitter zou niet onpartijdig zijn. Wanneer die zaak verder kan, is nog niet bekend.
Tegen zijn vrouw Somayeh M. (38) is 240 werkstraf en een jaar gevangenisstraf voorwaardelijk geëist. De man uit Milsbeek zou zes jaar cel moeten krijgen, de man uit Zutphen, Rasul B. (50), voor zijn geringere rol twee jaar.
Afgeluisterde telefoongesprekken
De zaak tegen het viertal begon in maart vorig jaar, toen bij de Koninklijke Marechaussee informatie binnenkwam over mensensmokkel. Daarbij werden rubberboten met een harde wand gebruikt, afkomstig uit Nederland. Daarop is een opsporingsonderzoek gestart tegen de leveranciers van deze boten en andere attributen.
Door getapte telefoongesprekken, zendmastgegevens en verklaringen van betrokkenen denkt het OM de zaak tegen de mensen die dit faciliteerden rond te hebben. Ze zouden vooral op Marktplaats hebben gezocht naar geschikte boten, omdat winkeliers misschien vragen kunnen stellen.
Vakantiereis, of smokkelreis?
In de rechtszaal werd dinsdag een zogenaamde vakantiereis van de familieleden besproken. Naar Frankrijk, in de zomer van 2020, met een caravan. De verdachten verklaarden dat het om een vakantiereis ging, maar justitie meent dat in de caravan opblaasboten en andere spullen zijn vervoerd naar Calais. Bij elkaar zouden zeker tientallen migranten met die geleverde spullen naar Engeland zijn gevaren.
Hoofdverdachte K. uit Luttelgeest heeft nog getuigd dat zijn vrouw van niets wist. Zij heeft in het gezin een ondergeschikte rol, liet hij de tolk vertalen: ze zorgde alleen voor de kinderen en het eten, verder heeft ze niets te vertellen. De officier van justitie denkt daar anders over: de vrouw is wel degelijk betrokken bij in elk geval de caravanreis en heeft ook van het doel ervan geweten.
Levensgevaarlijke situaties
Het OM verwijt de verdachten dat zij migranten, onder wie ook minderjarigen, zwangeren en andere kwetsbaren, voor eigen financieel gewin in levensgevaarlijke situaties hebben gebracht.
Het is nog niet bekend wanneer de rechtbank uitspraak doet. Dat hangt samen met de uitkomst van het wrakingsverzoek dat door de hoofdverdachte is gedaan.
EINDE BERICHT DE GELDERLANDER
NOSZEKER 27 MIGRANTEN OMGEKOMEN VOOR KUSTVAN CALAIS24 NOVEMBER 2021
Voor de kust van het Franse Calais is een boot met migranten gekapseisd. Daarbij zijn zeker 27 mensen om het leven gekomen. Eerder op de avond zei de Franse minister van Binnenlandse zaken Darmanin dat er 31 doden zijn gevallen, maar dat is later naar beneden bijgesteld. Onder de slachtoffers zijn vijf vrouwen en een jong meisje. Twee mensen zijn gered.
Volgens Darmanin zijn er vier mensensmokkelaars opgepakt die betrokken zijn geweest bij de fatale overtocht.
Het ongeluk gebeurde rond 14.00 uur. Een visser zag volgens persbureau AFP vijftien lichamen in het water drijven en sloeg alarm. De boot was vrijwel zeker onderweg naar het Verenigd Koninkrijk. Verschillende reddingsschepen zijn betrokken bij de reddingsactie.
Een BBC-journalist meldt dat alleen vandaag al 25 boten een poging hebben gedaan het Kanaal over te steken.
Het is nog onduidelijk hoeveel mensen er op de boot zaten. De burgemeester van de Franse kustgemeente Teteghem zegt dat er ruim 50 migranten aan boord waren.
Recordaantal overtochten
Al jaren proberen groepen migranten vanuit Calais de oversteek naar Engeland te maken. Afgelopen zomer was het bijzonder druk op de reisroute, mede door de kalme zee. Niet eerder wisten zo veel migranten de Britse kust te bereiken als dit jaar: zo’n 22.000 mensen wisten het Kanaal over te steken, ruim drie keer meer dan in heel 2020. Begin deze maand wisten 853 migranten op één dag de overtocht te maken.
Zowel de Franse als Britse kustwacht heeft de inzet in het Kanaal recent opgevoerd. Frankrijk ontruimt met regelmaat illegale kampen nabij Calais. Vorige week maakte sportwinkel Decathlon bekend in de regio geen kano’s meer te verkopen, omdat de bootjes te vaak worden gebruikt om de zeestraat mee over te steken.
De overtocht is niet zonder risico, onder meer doordat het een druk bevaren route voor grote vrachtschepen is. Persbureau Reuters meldt dat dit jaar al veertien migranten omkwamen bij hun poging het Verenigd Koninkrijk te bereiken. Vorig jaar werden er zes dodelijke slachtoffers geteld, in 2019 waren dat er vier.
NOS-correspondent Frank Renout:
Dit is een ramp waar Frankrijk al een tijd bang voor was. De afgelopen weken werden soms honderden migranten per dag uit het water gered, omdat de rubberen bootjes niet bestemd waren op de overtocht. De afgelopen maanden is er veel geïnvesteerd in de kustwacht en zijn de controles opgevoerd om een ramp als deze te voorkomen.
Voorheen maakten migranten de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk vooral door illegaal aan boord te klimmen van vrachtwagens, maar dat is sinds 2018 onmogelijk, doordat er overal hoge hekken zijn geplaatst. Sindsdien is per boot de enige mogelijkheid om over te steken.
Afgelopen zomer zei de Britse regering dat Frankrijk te weinig deed om de migrantenboten tegen te houden. Na overleg besloten de twee landen samen een rechercheteam op te zetten om mensensmokkelbendes op te rollen. Ook heeft Londen ruim 62 miljoen euro aan Frankrijk toegezegd om de kustwacht te versterken.
De Britse premier Johnson zegt dat het “vreselijke incident” van vandaag laat zien dat er meer moet worden gedaan om mensensmokkel tegen te gaan. “Daarbij moeten we uiteraard samenwerken met onze Franse en Europese partners.”
Op de Westelijke Ring in Geel, ter hoogte van het containerpark, heeft de politie zondag om 6.13 uur een koelwagen met daarin acht transmigranten aangetroffen.
“Alles is begonnen met een noodoproep vanuit de koelwagen. Iemand heeft het noodnummer gebeld met de melding dat ze daar vast zaten”, zegt Joris Jutten, officier van de lokale politie Geel-Laakdal-Meerhout.
“Via een mastbepaling hebben we kunnen nagaan dat de oproep afkomstig was van de Westelijke Ring. Toen we ter plaatse kwamen, stond er een trekker met een koelcel als oplegger. Samen met de brandweer hebben we die oplegger open gebroken. We vonden in de container acht mensen, transmigranten, die er verkleumd bij zaten.”
ZIEKENHUIS
De hulpdiensten hebben de acht personen, van wie de nationaliteit nog niet bekend is, naar het ziekenhuis van Geel gebracht. Zes personen zijn na het onderzoek onmiddellijk met de politie meegegaan, twee anderen hadden iets meer verzorging nodig.
“De acht verstekelingen, allemaal volwassenen, zitten momenteel op het commissariaat. Er waren geen kinderen of zwangere vrouwen bij. We vermoeden dat ze uit het Midden-Oosten komen. Dat moet het verder onderzoek uitmaken. We nemen van iedereen vingerafdrukken en foto’s en maken de info over aan de Dienst Vreemdelingenzaken.”
De truck met oplegger had een Spaanse nummerplaat. Van de vrachtwagenchauffeur was er zondagochtend echter geen spoor. Ook dat zal verder onderzocht worden.
Mensensmokkel netwerk opgedoekt, vier aanhoudingen
Nieuwsbericht | 21-01-2020 | 15:31
In Den Haag, Leiden en Krimpen aan den IJssel zijn vanmorgen vier personen aangehouden op verdenking van mensensmokkel. De mannen werden opgepakt na een onderzoek door de Koninklijke Marechaussee in samenwerking met de Franse autoriteiten. Ze maken deel uit van een mensensmokkelnetwerk dat volgens de Franse politie zo’n 700 personen in koelwagens of boten heeft overgezet naar Engeland.
Het onderzoek is in de zomer van 2018 begonnen in Frankrijk, naar aanleiding van mensensmokkel vanuit Frankrijk naar Engeland. Migranten zouden op rustplaatsen voor vrachtwagens in koelwagens richting Engeland worden verstopt, of vanaf Calais in rubberboten worden overgevaren. Voor zo’n overtocht betaalden migranten zo’n 5.000 euro, in totaal hebben de mensensmokkelaars ongeveer 4 miljoen euro verdiend.
In het Franse onderzoek doken Nederlandse kentekens op; een belangrijke tak van het netwerk bleek gevestigd in Den Haag. Hier heeft de Koninklijke Marechaussee onderzoek gedaan, met belangrijke bijdragen van het Internationale Rechtshulp Centrum (IRC) in Den Haag, de Afdeling vreemdelingenpolitie, Identificatie en Mensenhandel (AVIM), het Haags Economisch Interventie Team (HEIT) en het team Financieel Economische Criminaliteit (FINEC) van de politie in Den Haag en de Europese samenwerkingsorganisatie Eurojust.
Smokkel naar Frankrijk en Nederland
Twee mannen die zijn aangehouden, van 36 jaar in Krimpen aan den IJssel en van 51 jaar in Den Haag, zouden betrokken zijn geweest bij mensensmokkel vanuit Frankrijk en daarin een faciliterende rol hebben gespeeld. Zo zou een van hen een rubberen boot hebben gekocht die vervolgens vanuit Calais werd gebruikt. In Frankrijk worden zij verdacht van betrokkenheid bij het netwerk dat daar is opgerold. Deze verdachten zullen worden overgeleverd aan Frankrijk, waar vandaag nog meer aanhoudingen zijn verricht.
De twee andere verdachten (een 39-jarige man uit Den Haag en een 42-jarige man uit Leiden) zullen in Nederland worden berecht. Zij worden verdacht van het smokkelen van migranten naar Nederland. Bij alle vier de verdachten is na hun aanhouding een doorzoeking geweest. Bij de doorzoekingen werden net als eerder tijdens het onderzoek, meerdere vreemdelingen aangetroffen zonder rechtmatig verblijf.
Een eetgelegenheid in Den Haag wordt vermoed een vaste ontmoetingsplaats te zijn geweest voor leden van het netwerk en personen die gesmokkeld wilden worden. Bij een bestuurlijke controle van de gelegenheid werden verschillende misstanden aangetroffen waarop bestuurlijke maatregelen zijn getroffen.
Geld overdracht
Tijdens het onderzoek kwamen ook aanwijzingen naar voren dat een 36-jarige man uit De Lier zich zou bezighouden met Hawala bankieren. Dat is een vorm van ondergronds bankieren, buiten zicht van de overheid, die in Nederland strafbaar is. Mogelijk werd via deze Hawala bankier ook het geld voor de mensensmokkel overgedragen.
In de twee belwinkels van deze man is al op dinsdag 14 januari onderzoek gedaan door de afdeling FINEC van de politie Den Haag. Daar zijn onder meer telefoons en usb-sticks in beslag genomen. De man is niet aangehouden, er zal later worden beslist of hij wordt vervolgd. Verder onderzoek aan de telefoons en gegevensdragers moet eerst uitwijzen of de man zich inderdaad schuldig heeft gemaakt aan witwassen ten behoeve van mensensmokkel.
Mensensmokkelaars hebben een groep van zo’n 300 vluchtelingen uit onder meer Soedan en Pakistan midden in de woestijn achtergelaten. De vluchtelingen waren op weg naar Libië. Voor negen mensen kwam redding te laat, zij stierven in de woestijn. De rest van de groep kon worden gered door een gezamenlijke Soedanees-Libische legeroperatie.
Het gaat om Soedanezen, Ethiopiërs, Erythreeërs, Pakistanen en Bengalen, zo laat een woordvoerder van het Soedanese leger weten.
EINDE BERICHT AD
Reacties uitgeschakeld voor Noten 1 t/m 10/Vluchtelingenhelpers
Wie mij een beetje heeft gevolgd weet, dat ik regelmatig heb geschreven en schrijf over vluchtelingen en wel over de schandalige manier waarop met hen door Nederland en andere EU landen wordt omgesprongen.
Over het terugsturen van vluchtelingen naar gevaarlijke situaties en de vaak desastreuze gevolgen daarvan. [1] Over een van de belangrijkste redenen, waarom vluchtelingen worden geweerd. Het zijn ”armoedzaaiers” [2] en daar heeft geen enkel welvarend land zin in.[3] Zo wordt het zelden of nooit gezegd. Zo is het WEL. Dat was in het niet zo verre verleden zo [4], dat is nu zo. En het argument om de vluchtelingenstroom te beperken ”aanzuigende werking”, wordt niet alleen nu gehanteerd [5]. Dat was ook al zo, toen Joodse vluchtelingen op de vlucht sloegen voor de terreur van het Nazi Beest [excuus aan alle dieren]. [6]
Over de gevaarlijke deals met dubieuze regimes om maar zoveel mogelijk vluchtelingen tegen te houden, waarbij niet alleen het recht op asiel wordt geschonden, maar mensen ook worden overgeleverd aan gevaarlijke situaties, zoals in Libië, waar vluchtelingen zelfs als slaven worden verkocht! [7]
Over Denemarken, het eerste EU land dat openlijk van het recht op asiel een lachertje maakt, door een Wet aan te nemen, die het mogelijk maakt vluchtelingen buiten Europa op te vangen. [8] Zie de misdadige krankzinnigheid: Je vraagt asiel aan in Denemarken, je moet je aanvraag afwachten in een land, dat buiten Europa ligt en als je asiel wordt toegekend, wordt je in dat land opgevangen. Buiten Europa. [9] Ik kan dat niet volgen en ik hoop de lezer ook niet!
Over die rare, misdadige koehandel in de Nederlanden, met het ”Kinderpardondeal”. Want het Kinderpardon, dat werd ”verruimd” met enkele tientallen, misschien honderden kinderen [10], werd daarna direct definitief opgeheven! [11]Het was dus het laatste kinderpardon! Daarbij werd de discretionaire bevoegdheid van de toen Staatssecretaris Harbers ook per direct opgeheven. [12] En raad eens, wie NU die ”discretionaire bevoegdheid” kreeg…..De IND [Immigratie- en Naturalisatiedienst]! [13] Dezelfde instantie dus, die de vluchteling al eerder had beoordeeld en afgewezen. [14] Het gemeenste vond ik nog, dat met dat ontroerende ”Kinderpardon”het aantal door de VN-Vluchtelingen geselecteerde ”uitgenodigde vluchtelingen” van wie Nederland er jaarlijks 750 opnam, teruggebracht werd tot 500. [15] DIT ZIJN KWETSBARE MENSEN, DIE KOMEN UIT OORLOGSGEBIEDEN! [16] Zo zijn ”Onze Waarden……” [17]
Over dappere mensen, die vluchtelingen hebben gered en gevangenisstraf boven het hoofd hangt of reeds zijn veroordeeld [18]
Over het drama in de Nederlanden met de Wij Zijn Hier vluchtelingen, onuitzetbare mensen, die niettemin geen verblijfsvergunning krijgen [via het buitenschuldcriterium] en gedoemd zijn door Amsterdam en elders te blijven zwerven. [19]
Zo kan ik nog meer tragedies, meer voorbeelden noemen, maar laat ik deze lijst even stoppen en naar een nog grotere tragedie gaan. Het drama van de vluchtelingen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland. Maar wie een echte Inkijkje wil krijgen in de meest extreme vorm van inhumaan asielbeleid, hoeft daarvoor geen stukken van Astrid Essed, Joke Kaviaar [20] of andere vluchtelingenactivisten te lezen. Kijk alleen maar TV, naar het Journaal: Ja, lezers: Je hoeft helemaal niets te lezen en slechts te kijken en luisteren, wat zich afspeelt aan de grens tussen Wit-Rusland en Polen. Wat zich daar al wekenlang afspeelt: Hoe ontstond dit allemaal?
Vanwege EU-sancties tegen Wit-Rusland [anders genoemd: Belarus] [21] besloot de Wit-Russische dictator Loekasjenko terug te slaan, met als inzet: VLUCHTELINGEN! Deze dictator, president Loekasjenko, laat vluchtelingen, die Wit-Rusland binnenkomen, nu al sinds maanden ongehinderd door, richting grens met Polen, om zo de EU, die -laten we het maar zeggen zoals het is- niet op meer vluchtelingen zit te wachten, onder druk te zetten, vooral ook, omdat het om duizenden gaat. [22] En wat we al weten is gebeurd: Polen wil ze ook niet doorlaten, waardoor ze in een soort niemandsland terechtkomen. In een winterse kou, in een bos, waar het vriest [we leven in november/december], zonder voldoende eten, drinken, medische voorzieningen en noem maar op!
Mensenrechtenactivisten spreken van een mensonterende situatie! Kou, miskramen, geen eten……. [23] Mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch, die over deze mensonterende situatie een rapport heeft uitgebracht ”Die here or go to Poland: ”Belarus’ and Poland’s shared responsibility for Border Abuses” [24] vermeldt in het statement daaraan voorafgaand onder andere: ”“Men, women, and children have been ping-ponged across the border for days or weeks in freezing weather, desperately needing humanitarian assistance that is being blocked on both sides.”
Ook schrijft Human Rights Watch in diezelfde verklaring: ”Trapped on the Belarusian side, stranded or lost on the Polish side, people told harrowing stories of trudging through forests, swamps, marshlands, and rivers in freezing temperatures for days and even weeks without food or water. Some said they were forced to drink swamp water or collect rain water in leaves to drink. At least 13 people have died as a result of inhumane conditions, including a 1-year-old Syrian boy.” [25]
Ondertussen staat er aan Poolse kant een tot de tanden bewapend leger [26], alsof het om een buitenlandse vijand ging. Ondertussen sterven er steeds meer vluchtelingen in dat onzalige niemandsland, nu reeds elf [27] en inmiddels misschien meer, en krijgen ze ook nog eens te maken met pushbacks aan Poolse kant [28] en mishandelingen van zowel Wit-Russische als Poolse grenswachten en militairen. [29]
Wit-Russische loods voor vuchtelingen
Ondertussen heeft Wit-Rusland dan een loods [normaal gesproken gebruikt voor de opslag van goederen] ter beschikking gesteld aan vluchtelingen [volgens de Wit-Russische regering zou het gaan om duizend migranten] die vastzitten in dat onzalige Niemandsland [30], terwijl de Iraakse regering begonnen is, terugvluchten te regelen onder het mom, dat de vluchtelingen toch niet welkom zijn in de EU [31], op zijn zachtst gezegd een understatement, maar niettemin volmondig waar. En het mag cynisch klinken: Maar hier lijkt het, alsof de keiharde dictator Loekasjensko nog meer menselijkheid getoond heeft dan de EU met haar politici, die leuteren over ”Onze Waarden” [32]
Ondertussen, de EU
Want hoe is ondertussen de reactie van EU politici op deze humanitaire crisis: Dat ga ik jullie vertellen:
De Belgische Staatssecretaris voor Asiel en Migratie: “Alle steun aan Polen. De buitengrenzen zullen met Europese steun versterkt worden. Dit is hét moment voor Europa om tot een krachtdadiger migratiebeleid te komen. Alleen een sterke EU met controles aan de buitengrenzen kan pushbacks en migratiecrisissen voorkomen.” [33]
Europarlementariër Hilde Vautmans [Open VLD] verklaart: ”We hebben vandaag nog steeds geen asiel- en migratiepact, met een versterking van de buitengrenzen. (…) Hierdoor kunnen we zo’n druk niet weerstaan. Dit is een zoveelste wake-up call voor de lidstaten om hier werk van te maken, ook voor Polen. Ik reken er dan ook op dat ze eindelijk constructief zullen meewerken aan zo’n beleid en om in de toekomst ook beroep te doen op Frontex.” [34]
De Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer: “We moeten de Poolse regering helpen de buitengrens te beveiligen. Dit is de taak van de Europese Commissie. Ik roep haar op actie te ondernemen.” …. “We kunnen ze niet bekritiseren om het feit dat ze Europa’s buitengrenzen beschermen. Niet door vuurwapens te gebruiken natuurlijk, maar met andere middelen die beschikbaar zijn.” [35]
Onmenselijkheid EU
Polen beschermen, solidair zijn met Polen, de Buitengrenzen van de EU beschermen. Alsof het om een buitenlandse agressor gaat. In die hele EU discussie is de menselijke maat weg. Het gaat slechts om het ”beschermen” van de buitengrenzen. Maar wie beschermt die vluchtelingen tegen de honger, kou, vijandige grenswachten aan beide zijden en de te bouwen ”Muren” om Europa?
Van alle cases van EU-onmenselijkheid is dit Drama, dat zich voor het Oog van Camera [voor zover journalisten er wat van kunnen waarnemen, want die worden ook weggehouden] [36] en TV afspeelt, het meest naakte, het meest bizarre voorbeeld van de EU onmenselijkheid.
Ziedaar het Steekspel tussen Wit-Rusland en de EU, met vluchtelingen als Inzet. [37] ”Onze verworvenheden, met onze normen en waarden, is het alles of niets het is geen cafetaria model (……). We hebben het over onze verworvenheden, die voortkomen uit humanisme, uit Verlichting, die we in honderden jaren hebben opgebouwd” [38]
JA, ZO ZIJN ONZE WAARDEN ……. ONE SHOT IN THE DARK AND A REFUGEE WAS DEAD……[39]
8 dec 2021, door Anna Albot in the Guardian. Zij is met in Narewka, Polen, vlakbij de grens met Wit-Rusland.Het helpen van vluchtelingen die verhongeren in de ijzige grensbossen van Polen is illegaal, maar het is niet de echte misdaadEén gedachte gaat constant door mijn hoofd: “Ik heb kinderen thuis, ik kan niet de cel in, ik kan niet de cel in.” De politiek ligt buiten mijn bereik of dat van de slachtoffers aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland. Die gaat erom dat de vertrekkende Duitse kanselier Angela Merkel doordringt tot Alexander Loekasjenko, de president van Wit-Rusland. Het is ironisch dat deze grens meer dan 50 mediaploegen op de been heeft gebracht, maar Polen de enige plaats in de EU is waar journalisten niet vrijuit kunnen rapporteren.Ondertussen nadert de strenge Noord-Europese winter en bevriezen mijn vingers in de donkere sneeuwnachten.De grenssituatie laat de kloof zien tussen wat legaal is en wat moreel is. Hij beheerst de inspanningen van degenen die levens redden. Het enige wat wij, activisten in de bossen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland, kunnen doen is water, voedsel en kleding naar wanhopige mensen brengen. Maar deze fundamentele humanitaire daad, kan alleen in het geheim worden uitgevoerd. We moeten ons verstoppen en door de bossen sluipen. De aandacht trekken van grenswachten, politie of leger zou een nieuwe pushback kunnen forceren.We ontmoeten bange ogen, uitgeputte gezichten, lichamen kapot door de kou … Bevroren, dorstige, hongerige mensen.Ik heb verschillende groepen tussen de bomen ontmoet: gezinnen, moeders met kinderen, vaders met gehandicapte kinderen, ouderen en mensen uit de meest kwetsbare groepen ter wereld – etnisch, religieus en LGBTQ+. Ze zochten vrijheid, maar werden sinds augustus tot nu, december, vijf, tien en zelfs vijftien keer teruggedreven naar Wit-Rusland.Tijdens mijn nachtelijke tochten ben ik uitgerust met een grote rugzak vol thermoskannen warme soep, sokken, laarzen, jassen, handschoenen, sjaals, mutsen, pleisters, medicijnen en powerbanks. Ik loop in het donker en verschuil me achter bomen als ik helikopters hoor of de felle lichten van de politie zie. Ik hoor het geplons van de soep in de kannen op mijn rug, ik hoor mijn kortademigheid – niemand heeft me geleerd om te sluipen en onzichtbaar te zijn als een beroepsmilitair. Ik heb jarenlang voor mensenrechten gewerkt, de meeste EU-grenzen en vluchtelingenkampen bezocht, maar ik was nooit bang om takken onder mijn voeten te laten kraken of voor het ritselen van de bomen boven mijn hoofd terwijl ik me voortbeweeg.Uit persoonlijke verhalen en bewijzen verzameld door Minority Rights Group International en collega’s van Grupa Granica, een alliantie van 14 Poolse maatschappelijke organisaties die reageren op de crisis, weten we dat er minstens 5.000 mensen in de bossen zijn geweest en dat er momenteel minstens 1.000 zijn. We hebben met iedereen contact gehad: wanhopige slachtoffers van een walgelijk machtsspel tussen staten.Elke keer dat we reageren op een telefoontje van iemand in nood, of hun moeder die nog in Irak of Afghanistan is, of een neef in Berlijn, hangen we onze rugzakken om en gaan. Dag en nacht – lang nadat de wereld zijn interesse heeft verloren. Soms zijn we uren op zoek naar mensen. Die veranderen voor de veiligheid vaak van locatie. Soms zijn bejaarde grootmoeders of de kleine kinderen die geen energie meer hebben om te lopen, gestrand in Poolse moerassen. Nu de bossen bedekt zijn met sneeuw en mensen ons niet kunnen bellen omdat hun telefoons zijn vernietigd door het Poolse leger, gebruiken we infrarood camera’s.We ontmoeten bange ogen, uitgeputte gezichten, lichamen kapot door de kou, wanhopig verzwakt na weken in het ijzige, natte bos. Bevroren, dorstige, hongerige mensen. Ik had geen idee wat honger betekende. Ik gaf mijn kinderen wel eens een stuk chocola als ze klaagden voor het eten. Ik heb armoedestatistieken en geschiedenisboeken gelezen. Ik wist niets van honger.Mensen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland hebben al weken niet gegeten. Om de paar dagen krijgen ze, als ze geld hebben, misschien een oude aardappel van een Wit-Russische soldaat na een gewelddadige pushback over het prikkeldraad. Die delen ze met de kinderen. Ze hebben dagenlang niets te drinken. Of drinken moeras- of regenwater, dat maagkrampen en een verlammende hoofdpijn veroorzaakt, waardoor ze verder verzwakken.We wensen hen het beste aan het einde van onze ontmoeting. Voor een paar dagen voldoende voedsel en water achterlaten is onmogelijk: niemand heeft de kracht om zoveel te dragen. We kunnen geen mensen meenemen of naar een veilige plek brengen. Dat zou een strafbaar feit zijn. Maar het is geen misdaad om deze mensen langzaam dood te laten gaan…Waar is het Rode Kruis, de Internationale Organisatie voor Migratie van de VN en de VN-vluchtelingenorganisatie? Die organisaties die zelfs in oorlogsgebieden opereren? Die voedsel en water naar de gevaarlijkste criminelen brengen? Is Elina, 5, gevaarlijker of minder waard? Ze heeft epilepsie, maar geen medicijnen. Ik ontmoette haar in het bos met negen andere Koerden, allemaal zonder laarzen. Ze hebben thuis oorlogen en luchtaanvallen overleefd, maar kunnen in het Poolse bos doodvriezen. Bij elke pushback pakken Poolse en Wit-Russische officieren alles af: geld, kleding en schoeisel.Er was de groep van negen vrouwen uit de Democratische Republiek Congo, waarschijnlijk verhandeld. Toen ik ze de situatie uitlegde, huilden en huilden ze maar. Of de Yezidi-zussen, die zeven jaar geleden ontsnapten aan de genocide in Sinjar, Irak, maar nog steeds op zoek zijn naar een veilige plek. Of de jongens uit Jemen, die perfect Engels spreken. Of de drie homoseksuele mannen uit Iran, wanhopig om niet teruggestuurd te worden naar Wit-Russische soldaten.We blijven contact houden. Als ze erin slagen hun telefoons te verbergen, kunnen we communiceren na een pushback. Ze delen foto’s en video’s van Wit-Russische honden. Laten me bijtwonden zien als we elkaar aan de Poolse kant ontmoeten. Zij huilen. Ze vragen om advies. Ze willen hun familie niet vertellen over hun benarde situatie, maar ze hebben iemand nodig om mee te praten.“De vijfde pushback. Na de zesde pleeg ik zelfmoord.”“Ik heb mijn zoon verloren, hij heeft astma. De laatste keer dat hij belde was drie dagen geleden. Weet je waar hij is?””Wanneer ben je hier? Heb je water? Al is het een druppel?”Onderworpen aan een desinformatiecampagne krijgen de vluchtelingen tegenstrijdige berichten van Wit-Russische diensten, die formulieren verspreiden over de vestiging in Polen of Duitsland. Dit schept hoop op een veilige reis. Maar het echte doel is om ze aan de Poolse grens neer te zetten om druk uit te oefenen op de EU. Sommige verontrustende berichten suggereren dat migranten worden gedwongen om deel te nemen aan geweld als onderdeel van Wit-Russische pogingen om Poolse functionarissen te provoceren.Met het risico van een escalatie van geweld willen wij, de activisten in de bossen, de wereld eraan herinneren dat vluchtelingen geen agressors zijn. Ze zijn gijzelaars van het regime van Loekasjenko, dat hen voor zijn agenda gebruikt.Polen sturen me berichten: “Waar moet ik warme en donkere kleding naartoe sturen?” “Hoe is de situatie aan de grens? De media laten ons alleen video’s zien van het Poolse ministerie of de Wit-Russische autoriteiten.” “Ik huil als ik mijn kinderen in bed stop. Schrijf alsjeblieft iets dat kan helpen.”Dunja Mijatović, de commissaris voor mensenrechten van de Raad van Europa, verbleef vier dagen in Polen en ging met ons mee het veld in. Ze zei: “De grootste kracht van de hulpbeweging voor vluchtelingen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland zijn de inwoners van de naburige steden – in de noodzone en ernaast. Het is hun compassie en empathie die het leven van mensen in het bos verlengt. Hun moed en onbaatzuchtigheid. Hun goedheid redt levens.”Anderen zien het natuurlijk anders: mensen die aan de grens helpen zijn “vijanden van de natie”, “agenten van Loekasjenko”, “schuldig aan het vernietigen van Europese waarden”, “het uitnodigen van terroristen hier”.We maken ons schuldig aan het achterlaten van pakken water in het bos voor de dorstigen. We maken ons schuldig aan het uitdelen van soep. Aan schoenen aan koude voeten doen die niet meer konden bewegen. Als helpen illegaal is, begrijpen we dan wel wat misdaad is?Anna Alboth is vrijwilliger bij Minority Rights Group
By Anna Alboth, Europe Media Programmes Coordinator at MRG
For an organisation established on the back of a humanitarian disaster that shocked the world, the lack of discussion at the opening of the United Nations General Assembly about events unfolding on the Polish-Belarusian border is deeply disappointing.
As feeble international efforts to hold Lukashenka to account failed, he instead consolidated power extending a vice-like grip on power in Belarus.
His revenge has been devastating and suggests a new level of depravity unfolding: dislocating and moving hundreds of desperate people to use them as pawns in a battle to re-establish his power and relevance.
Chastened by the fact that Belarusian dissidents took refuge in neighbouring Lithuania, Poland and Latvia, Lukashenka has been making public statements his revenge since May. He planned to ‘flood’ those countries with people and drugs; and as of yesterday, he further upped the ante, promising to unleash ‘terrorists’ into the European Union, whatever that may mean.
The world’s press is apparently not interested in this story which allows it to exist beyond global conscience.
Unfolding in the darkness, is the following: incentives and false promises are made through ‘travel agencies’ in Baghdad, Beirut, Karachi, Abuja, Yaounde and elsewhere to transport people to the European Union where they may be able to claim asylum.
Money changes hands, creating a lucrative trade with direct flights arranged to Minsk to fly people often in grave fear for their lives, away from caldrons of conflict, in the belief that they and their families will be able to make it to safety.
This expensive journey, sometimes also facilitated through visa-free travel from certain areas, is obviously a far safer option that the perils of overland and sea journeys that have now been well-documented as resulting in death.
The unfolding Afghan crisis has provided another source of people desperately fleeing the political deterioration of their home country.
From personal testimonies and evidence collected by Minority Rights Group International in conjunction with colleagues at Grupa Granica, a loose alliance of ten Polish civil society organisations working to respond to this crisis, it seems that there are around 4000 people trapped on the Lithuanian, 3000 on the Polish and 300 on the Latvian borders with Belarus right now, with a ‘supply chain’ directly into conflict and strife-ridden countries.
Eyewitness accounts that have penetrated the news blanket over Belarus indicate that the government is bussing people from Minsk airport to the border, where armed guards then force them over.
But with those borders being sealed, and with Poland declaring a state of emergency in the border zone—the first of its kind in Polish history, they are met with an armed presence on the other side that forces them back.
The consequence is that people with families, young children, some Yezidi women who are travelling unaccompanied, are all left in no-man’s land with no food or shelter. This week the first deaths happen: three people died so far. The most recent: a woman, surrounded by her three children.
Poland’s state of emergency comes with heavy militarized presence, a ban on outsiders, preventions of recording of any events, and a governmental narrative about a ‘hybrid war’ against ‘illegal migrants’ language not really used since the height of the refugee crises of 2015.
Local residents have been unable to act—some in fear that providing food to desperately hungry people they can hear crying out in the forest, is in violation of the law. The ban on recording information and disseminating it means that the crisis can conveniently be ignored.
Following on swiftly from Latvia and Lithuania, Poland has now also passed law that violates the Geneva Conventions—legitimizing ‘push-backs’ of asylum seekers over their borders. Individuals who have managed to make contact speak of being forced back and forward between border guards as many as 20 times in what is becoming a deadly game of ping-pong.
Despite desperate pleas from civil society organisations who are engaged with the situation, Red Cross either appears unwilling or unable to act to seek to penetrate the walls of this deathly game to provide humanitarian relief. For the many trapped in this situation, they are now desperate for deportation back home.
The impending arrival of winter is a looming threat as is the possibility of more arrivals into Minsk. It is imperative that the world’s media put this crisis where it belongs — high on the global agenda of issued to be addressed, and it is vital that an urgent humanitarian response is organised.
Forget about the inherent dignity and worth of every individual, if desperate people can be used as pawns in this manner to serve the interests of power, the world has not yet seen the depths of depravity that may still visit us.
The assault on human rights and the rule of law presided over by Turkey’s President Recep Tayyip Erdoğan continued during the Covid-19 pandemic. The president’s Justice and Development Party (AKP) and an allied far-right party enjoy a parliamentary majority enabling them to consolidate authoritarian rule by passing rushed legislation that contravenes international human rights obligations. Opposition parties remain sidelined under Turkey’s presidential system and the government has reshaped public and state institutions to remove checks on power and to ensure benefits for its own supporters. The political opposition nevertheless controls the municipalities of Istanbul and Ankara.
Executive interference in the judiciary and in prosecutorial decisions are entrenched problems, reflected in the authorities’ systematic practice of detaining, prosecuting, and convicting on bogus and overbroad terrorism and other charges, individuals the Erdoğan government regards as critics or political opponents. Among those targeted are journalists, opposition politicians, and activists—in particular members of the pro-Kurdish Peoples’ Democratic Party (HDP). The largest targeted group consists of those alleged to have links with the movement headed by US-based Sunni cleric Fethullah Gülen which Turkey deems a terrorist organization and calls FETÖ and holds responsible for the July 2016 coup attempt.
Turkey’s move to begin gas exploration in the East Mediterranean in the context of maritime boundaries contested with Greece and Cyprus almost spiraled into a naval clash with Greece in August. The European Union has made efforts to broker dialogue over conflicting claims in a dispute originally ignited by the discovery of gas reserves off Cyprus with its contested status.
Turkey provides military support to the United Nations-recognized Government of National Accord in Libya against a breakaway government in the east of the country. Turkey has expressed strong support for Azerbaijan in its conflict with Armenia over Nagorno-Karabakh. Turkey continues to exert effective control via Syrian non-state actors over areas of northern and northeast Syria where it has intervened militarily in the past four years, and where significant human rights abuses continue unabated. Turkey cites its aim as removing Kurdish forces formerly controlling the area closely linked to the armed Kurdistan Workers’ Party (PKK) with which Turkey has been engaged in a decades’-long conflict (see Syria chapter). Turkey played a key role in securing a March ceasefire in Syria’s northwestern Idlib governorate, which has largely held.
Freedom of Expression, Association, and Assembly
Most TV and print media in Turkey are owned by companies close to the Erdoğan presidency or avoid reporting critical of the government. Critical online news and commentary websites persist, nevertheless. At the time of writing, an estimated 87 journalists and media workers were in pretrial detention or serving sentences for terrorism offenses because of their journalistic work.
Plans for strict regulation of social media companies in Turkey were made law in July after President Erdoğan used the example of insults against his family on social media to justify a need for stricter regulation. Under the new law, social media companies with over one million users a day will be required to have offices in Turkey and comply with government demands to block and remove content or else face very heavy fines. Companies that do not open an office will be fined and eventually have their bandwidth restricted, rendering the platform unusable. At time of writing, Facebook had indicated it would not comply with the law.
While Turkey in January lifted a blocking order on Wikipedia in place since April 2017, authorities continue to block thousands of websites, including critical news websites, and order the removal of online content.
Thousands of people face arrest and prosecution for their social media posts, typically charged with defamation, insulting the president, or spreading terrorist propaganda. In the context of Covid-19, the Interior Ministry announced that hundreds of people were under criminal investigation or detained by police for social media postings deemed to “create fear and panic” about the pandemic. Some of these postings included criticism of the government’s response to the pandemic.
Turkey’s official media regulation authority, the Radio and Television Supreme Board (RTÜK), ordered arbitrary fines and temporary suspensions of broadcasting of media outlets such as Halk TV, Tele 1 TV, and Fox TV, which include content critical of the government. Netflix complied with RTÜK’s April demand that it remove an episode of TV drama series Designated Survivor on the grounds that it offered a negative portrayal of President Erdoğan, as well as in July canceling filming in Turkey of a new Turkish drama after RTÜK requested the removal of a gay character from the script.
Selectively using Covid-19 as a pretext, provincial governors banned peaceful protests of women’s rights activists, healthcare workers, lawyers, and political opposition parties.
Terrorism charges continue to be widely misused to restrict the rights to free expression and association in the fourth year after the coup attempt. As of July 2020, Ministry of Justice and Interior figures stated that 58,409 were on trial and 132,954 still under criminal investigation on terrorism in cases linked to the Gülen movement. Of those 25,912 were held in prison on remand.
There are no published official numbers of prisoners held on remand or convicted for alleged links with the PKK, although on the basis of the previous years’ figures the number is at least 8,500 and includes elected politicians and journalists. An April law on early prisoner release to reduce crowding in the context of the Covid-19 pandemic excluded remand prisoners and all prisoners detained or convicted of terrorism offenses. Covid-19 cases have been reported in prisons throughout Turkey, although authorities do not provide numbers of confirmed cases.
Human Rights Defenders, Lawyers
In February, an Istanbul court acquitted rights defender Osman Kavala and nine others of “attempting to overthrow the government by force and violence” in connection with the 2013 mass protests which began in Gezi Park. However, hours after his acquittal another court ordered Kavala’s detention in the scope of an investigation into his alleged role in the July 2016 attempted coup. In October, the investigation culminated in another bogus indictment accusing Kavala and US academic Henri Barkey of attempting to overthrow the constitutional order and espionage. Kavala has been detained since November 2017, with Turkey flouting a European Court of Human Rights’ judgment ordering his release on the grounds that his detention has been pursued for political aims.
In July, in a case against human rights defenders detained in 2017 while they attended a training workshop, an Istanbul court convicted Taner Kılıç, Amnesty International Turkey’s honorary chair, on charges of membership of a terrorist organization to over six years in prison. İdil Eser, Amnesty Turkey’s former director, and rights defenders Özlem Dalkıran and Günal Kurşun received sentences of 25 months on charges of aiding a terrorist organization, and 7 others, 2 of them foreign nationals, were acquitted. All are at liberty and the case is under appeal.
The government’s restrictive approach to the public activities of lesbian, gay, bisexual, and transgender (LGBT) rights groups continued with the banning of events including Pride marches for a sixth year running and homophobic speeches by senior state officials.
The government in July passed a new law to reduce the institutional strength of Turkey’s largest bar associations, which have strongly criticized Turkey’s backsliding on human rights and the rule of law. Defense lawyers representing defendants in terrorism prosecutions have faced arrest and prosecution on the same charges as their clients. In September, the Court of Cassation upheld the conviction of 14 out of 18 lawyers for links with an outlawed leftist organization. One of the lawyers, Ebru Timtik, died on August 27 after a prolonged hunger strike in demand of a fair trial.
The first hearing against three police officers and a PKK militant accused of the fatal shooting of human rights lawyer Tahir Elçi on November 28, 2015, began in October with further hearings postponed until March 2021.
From May to July, at least 45 Kurdish women’s rights activists were detained and face prosecution for links with the PKK. Femicide and domestic abuse are significant problems in Turkey. While official disaggregated data on numbers are not available, women’s rights groups have reported that hundreds of women are killed annually as a result of domestic violence. Conservative groups and some government officials suggested Turkey may withdraw from the Council of Europe Convention on Preventing and Combatting Violence against Women and Domestic Violence (the Istanbul Convention), which Turkey was among the first to ratify in 2014.
Torture and Ill-Treatment in Custody, Enforced Disappearances
A rise in allegations of torture, ill-treatment, and cruel and inhuman or degrading treatment in police and military custody and prison over the past four years has set back Turkey’s earlier progress in this area. Those targeted include people accused of political and common crimes. Prosecutors do not conduct meaningful investigations into such allegations and there is a pervasive culture of impunity for members of the security forces and public officials implicated.
There have been no effective investigations into the around two dozen reported cases of enforced disappearance over the past four years. In February and June 2020, two men out of six who resurfaced in police custody in Ankara months after disappearing in February 2019, stated in court hearings that they had been abducted, tortured, and forced to sign statements confessing to links with the Gülen movement.
In June, the government passed legislation to increase the numbers and powers of night watchmen who assist the police with community policing functions, granting them authority to stop and check IDs and to use lethal force. There have been reported instances of watchmen abusing their powers and ill-treating people.
The European Committee for the Prevention of Torture (CPT) has conducted three visits to Turkey since the July 2016 coup attempt. In August, the Turkish government granted permission for publication of two of the CPT reports from 2017 and 2019 visits identifying ill-treatment in police custody and degrading conditions and overcrowding in prisons.
Kurdish Conflict and Crackdown on Opposition
While sporadic armed clashes between the military and the armed Kurdistan Workers’ Party (PKK) occur in Turkey’s eastern and southeastern regions, the focus of the conflict is in the Kurdistan Region of Iraq, where Turkey conducts regular cross-border operations and airstrikes against PKK targets, in some cases killing and injuring civilians.
The Erdoğan government refuses to distinguish between the PKK and the democratically elected Peoples’ Democratic Party (HDP) which won 11.7 percent of the national vote in the 2018 parliamentary elections and 65 local municipalities in the 2019 local elections. Former party co-chairs Selahattin Demirtaş and Figen Yüksekdağ have been in detention since November 2016. Turkey has refused to comply with a 2020 European Court of Human Rights ruling that Demirtaş should be immediately released.
Since August 2019, the Interior Ministry has justified the removal of 48 elected Peoples’ Democratic Party (HDP) mayors on the basis that they face criminal investigations and prosecutions for links with the PKK. Repeating the approach taken in 2016-17, the government has replaced mayors in the southeast with Ankara-appointed provincial governors and deputy governor “trustees.”
At time of writing, 19 mayors remain in pretrial detention. In March, a Diyarbakır court sentenced Adnan Selçuk Mızraklı, the dismissed mayor of Diyarbakır Metropolitan Municipality, to over nine years in prison based on a witness statement accusing him of links with the PKK. The case is under appeal. In October, an Ankara court ruled for the pretrial detention of Kars mayor, Ayhan Bilgen, and 16 other HDP officials, in connection with an investigation into their alleged role in 2014 protests.
In June, the Turkish parliament revoked the parliamentary seats of two HDP deputies, Leyla Güven and Musa Farisoğulları, on the grounds that the Court of Cassation had upheld convictions against them for membership in a terrorist organization, and Enis Berberoğlu, a deputy from the main opposition Republican People’s Party, for revealing state secrets by sharing video footage of trucks of weapons being transferred to Syria with Cumhuriyet newspaper.
In June, an Istanbul appeal court upheld the conviction of Canan Kaftancıoğlu, Istanbul chair of People’s Republican Party (CHP), to nearly 10 years in prison for tweets she made years ago. A further appeal is underway.
Refugees and Migrants
Turkey continues to host the world’s largest number of refugees, around 3.6 million from Syria, and over 400,000 refugees and migrants from Afghanistan, Iraq, and other countries. On February 27, 2020, Turkey announced that authorities would not intercept asylum seekers wishing to leave Turkey through its borders with the European Union.
As a result, thousands of migrants and asylum seekers gathered at the Turkish-Greek border. Many of those that managed to cross the Evros River into Greece were summarily and violently pushed back by Greek security forces. The onset of the Covid-19 pandemic prompted Turkey to close the border again, but attempted crossings by migrants of land and sea borders and pushbacks from Greece continued.
At least 60 Afghans and others died after entering Turkey from Iran and crossing Lake Van in the eastern part of the country in a fishing boat. The border with Syria has been closed to new asylum seekers since 2016; Turkish border guards have killed or injured some of those attempting to cross and carried out mass summary pushbacks.
Key International Actors
Turkey’s relationship with the European Union was strained by tensions in the East Mediterranean over contested maritime borders and access to gas reserves, as well as by Turkey’s willingness to use migration as a political bargaining tool by briefly opening its border to Greece in February-March. Turkey formally remains a candidate for EU accession without expectation on either side of progress towards its membership.
In its Turkey report in the context of the accession process, the EU Commission stressed the “continued deterioration of democracy, the rule of law, fundamental rights and the independence of the judiciary … with further backsliding in many areas.” The EU made a number of statements on negative developments, criticizing in February the re-arrest of Osman Kavala, and in July, the conviction of rights defenders including Taner Kılıç.
Turkish-US relations remain strained for multiple reasons, including the presence on US soil of Fethullah Gülen, US support for Kurdish-led forces in Syria, Turkey’s acquisition of Russian S-400 missiles, and the forthcoming New York trial of a state-owned Turkish bank for Iran sanctions-busting and money laundering.
In June and October, Istanbul courts convicted two local employees of the US consulate in Istanbul on terrorism charges, imposing prison sentences ranging from five to nearly nine years because the employees had prior professional contact, years earlier, with police officers later accused of being Gülenists.
In a February report, the Council of Europe Commissioner for Human Rights focused on measures by authorities that have had “devastating consequences” for judicial independence and “unprecedented levels of disregard for the most basic principles of law” in terrorism prosecutions. Following the review of Turkey’s human rights record by UN member-states in the context of the Universal Periodic Review, Turkey rejected core recommendations regarding its human rights record or claimed that it had already implemented them.
[13] ”Deugde die Turkije deal al van geen meter [45] nogerger is die EU-Libie deal:Die houdt in, dat vluchtelingen en migranten, dievia Libie de oversteek naar Europa proberen tewagen, worden tegengehouden door de Libische kustwacht.In ruil daarvoor ondersteunen en financieren de EU landen de Libische kustwacht en nemen ze kwetsbare vluchtelingen van Libie over. [46]Wat deugt daar niet aan?Nou, in de eerste plaats weer die schending van hetrecht op asiel, gecombineerd met de schending vanhet recht op vrijheid van beweging.Dat was zo bij die EU Turkije deal, dat is zo bij die EU Libie deal.Erger nog:Libie is een onveilig tot zeer onveilig land!Er woedt een aanhoudende burgeroorlog, centraalgezag, ho maar en migranten, die daar in detentiecentra zitten worden slecht tot zeer slecht behandeld. [47]En welkom in de 21 ste eeuw:Er zijn SLAVENMARKTEN! [48]”
Fresh evidence of harrowing violations, including sexual violence, against men, women and children intercepted while crossing the Mediterranean Sea and forcibly returned to detention centres in Libya, highlights the horrifying consequences of Europe’s ongoing cooperation with Libya on migration and border control, said Amnesty International in a report published today.
The report also found that since late 2020 Libya’s Directorate for Combatting Illegal Migration (DCIM), a department of the interior ministry, had legitimized abuse by integrating two new detention centres under its structure where hundreds of refugees and migrants had been forcibly disappeared in previous years by militias. At one recently rebranded centre, survivors said guards raped women and subjected them to sexual violence including by coercing them into sex in exchange for food or their freedom.
“The report also highlights the ongoing complicity of European states that have shamefully continued to enable and assist Libyan coastguards in capturing people at sea and forcibly returning them to the hellscape of detention in Libya, despite knowing full well the horrors they will endure.”
Amnesty International is calling on European states to suspend cooperation on migration and border control with Libya. This week Italy’s parliament will debate the continuation of their provision of military support and resources to Libyan coastguards.
The report details the experiences of 53 refugees and migrants previously detained in centres nominally under the control of DCIM, 49 of whom were detained directly following their interceptions at sea.
Libyan authorities have vowed to close DCIM centres rife with abuse, but similar patterns of violations have been reproduced in newly opened or re-opened centres. In an illustration of entrenched impunity, informal sites of captivity originally run by non-DCIM affiliated militias have been legitimized and integrated into the DCIM. In 2020, hundreds of people disembarked in Libya had been forcibly disappeared at an informal site, then controlled by a militia. Since then, Libyan authorities have integrated the site into the DCIM, named it the Tripoli Gathering and Return Centre, colloquially known as Al-Mabani, and also put the former director and other staff of the now-closed Tajoura DCIM centre in charge. Tajoura, which was notorious for torture and other ill-treatment, was ordered closed in August 2019, a month after airstrikes that killed at least 53 detainees.
Ongoing abuse in Libyan detention centres
In the first half of 2021, more than 7,000 people intercepted at sea were forcibly returned to Al-Mabani. Detainees held there told Amnesty International they faced torture and other ill-treatment, cruel and inhuman detention conditions, extortion and forced labour. Some also reported being subjected to invasive, humiliating and violent strip-searches.
Tripoli’s Shara’ al-Zawiya centre is a facility which was also previously run by non-affiliated militias and was recently integrated under DCIM and designated for people in vulnerable situations. Former detainees there said that guards raped women and some were coerced into sex in exchange for their release or for essentials such as clean water. “Grace” said she was heavily beaten for refusing to comply with such a demand: “I told [the guard] no. He used a gun to knock me back. He used a leather soldier’s shoe … to [kick] me from my waist.”
Two young women at the facility attempted to commit suicide as a result of such abuse.
Three women also said that two babies detained with their mothers after an attempted sea crossing had died in early 2021 after guards refused to transfer them to hospital for critical medical treatment.
Amnesty International’s report documents similar patterns of human rights violations, including severe beatings, sexual violence, extortion, forced labour, and inhuman conditions across seven DCIM centres in Libya. In Abu Issa centre in the city of al-Zawiya, detainees reported being deprived of nutritious food to the point of starvation.
In Al-Mabani and two other DCIM centres, Amnesty International documented the unlawful use of lethal force when guards and other armed men shot at detainees, causing deaths and injuries.
Libyan “rescue” missions endangering lives
Between January and June 2021, the EU-backed Libyan coastguards intercepted around 15,000 people at sea and returned them to Libya – more than in all of 2020 – during what they describe as “rescue” missions.
People interviewed by Amnesty International consistently described Libyan coastguards’ conduct as negligent and abusive. Survivors described how Libyan coastguards deliberately damaged their boats, in some cases causing them to capsize, leading refugees and migrants to drown on at least two occasions. One eyewitness said after Libyan coastguards caused a dinghy to capsize, they filmed the incident with their phones instead of instead of rescuing all survivors. Over 700 refugees and migrants drowned along the central Mediterranean Sea route in the first six months of 2021.
Refugees and migrants told Amnesty International that as they attempted sea crossings, they frequently saw aircraft overhead or ships nearby that did not offer them assistance before the Libyan coastguards’ arrival.
Frontex, the European Border and Coast Guard agency, has carried out aerial surveillance over the Mediterranean to identify refugee and migrants’ boats at sea and has operated a drone over this route since May 2021. European navies have largely abandoned the central Mediterranean to avoid having to rescue refugee and migrants’ boats in distress.
Italy and other EU member states have also continued to grant material assistance, including speedboats, to Libyan coastguards and are working to establish a maritime coordination centre in Tripoli’s port, mostly funded by the EU Trust Fund for Africa.
“Despite overwhelming evidence of reckless, negligent and unlawful behaviour by Libyan coastguards at sea and systematic violations in detention centres after disembarkation, European partners have continued to support Libyan coastguards to forcibly return people to the very abuse they fled in Libya,” said Diana Eltahawy.
“It’s well past time for European states to acknowledge the indefensible consequences of their actions. They must suspend cooperation on migration and border control with Libya and instead open urgently needed pathways to safety for the thousands in need of protection currently trapped there.”
Libya has long been unsafe for refugees and migrants. Both state and non-state actors subject them to a catalogue of human rights violations and abuses including unlawful killings, torture and other ill-treatment, rape and other sexual violence, indefinite arbitrary detention in cruel and inhuman conditions, and forced labour, among others. Despite well-documented patterns of horrific abuse committed with impunity for over a decade, European states and institutions continue to provide material support and pursue migration policies enabling Libyan coastguards to intercept men, women and children attempting to flee to safety by crossing the Mediterranean Sea and forcibly return them to Libya.
Libya – Over the past weekend, IOM staff in Niger and Libya documented shocking events on North African migrant routes, which they have described as ‘slave markets’ tormenting hundreds of young African men bound for Libya.
Operations Officers with IOM’s office in Niger, reported on the rescue of a Senegalese migrant (referred to as SC to protect his identity) who this week was returning to his home after being held captive for months.
According to SC’s testimony, while trying to travel north through the Sahara, he arrived in Agadez, Niger, where he was told he would have to pay 200,000 CFA (about USD 320) to continue north, towards Libya. A trafficker provided him with accommodation until the day of his departure, which was to be by pick-up truck.
The journey – over two days of travelling – through the desert was relatively smooth for this group. IOM has often heard from other migrants on this route who report seeing the remains of others abandoned by their drivers – and of trucks ransacked by bandits who siphon away their fuel.
SC’s fate was different. When his pick-up reached Sabha in southwestern Libya, the driver insisted that he hadn’t been paid by the trafficker, and that he was transporting the migrants to a parking area where SC witnessed a slave market taking place. “Sub-Saharan migrants were being sold and bought by Libyans, with the support of Ghanaians and Nigerians who work for them,” IOM Niger staff reported this week.
SC described being ‘bought’ and then being brought to his first ‘prison’, a private home where more than 100 migrants were held as hostages.
He said the kidnappers made the migrants call their families back home, and often suffered beatings while on the phone so that their family members could hear them being tortured. In order to be released from this first house, SC was asked to pay 300,000 CFA (about USD 480), which he couldn’t raise. He was then ‘bought’ by another Libyan, who brought him to a bigger house – where a new price was set for his release: 600,000 CFA (about USD 970), to be paid via Western Union or Money Gram to someone called ‘Alhadji Balde’, said to be in Ghana.
SC managed to get some money from his family via mobile phone and then agreed to work as an interpreter for the kidnappers, to avoid further beatings. He described dreadful sanitary conditions, and food offered only once per day. Some migrants who couldn’t pay were reportedly killed, or left to starve to death.
SC told IOM that when somebody died or was released, kidnappers returned to the market to ‘buy’ more migrants to replace them. Women, too, were ‘bought’ by private individuals – Libyans, according to this witness – and brought to homes where they were forced to be sex slaves.
IOM collects information from migrants returning from Libya and passing through IOM transit centres in Niamey and Agadez. “Over the past few days, I have discussed these stories with several who told me horrible stories. They all confirmed the risks of been sold as slaves in squares or garages in Sabha, either by their drivers or by locals who recruit the migrants for daily jobs in town, often in construction, and later, instead of paying them, sell their victims to new buyers. Some migrants – mostly Nigerians, Ghanaians and Gambians – are forced to work for the kidnappers/slave traders as guards in the ransom houses or in the ‘market’ itself,” said an IOM Niger staffer.
During the past week, IOM Libya learned of other kidnapping cases, like those IOM Niger has knowledge of.
Adam* (not his real name) was kidnapped together with 25 other Gambians while traveling from Sabha to Tripoli. An armed Gambian man and two Arab men kidnapped the party and took them to a ‘prison’ where some 200 men and several women were being held.
According to this witness, the captives were from several African nations. Adam explained that captives were beaten each day and forced to call their families to pay for their release. It took nine months for Adam’s father to collect enough money for Adam’s release, after selling the family house.
Adam said the kidnappers took him to Tripoli where he was released. There, a Libyan man found him and due to his poor health condition, took him to the hospital. The hospital staff published a post on Facebook requesting assistance. An IOM colleague saw the post and referred the case to an IOM doctor who visited him in the hospital. Adam spent 3 weeks in the hospital trying to recover from severe malnutrition – he weighed just 35 kilograms – and the physical wounds from torture.
Upon release from the hospital, IOM found a host family who sheltered him for approximately one month, while the IOM doctor and protection colleagues made frequent visits to the host family to provide Adam with food and medication and assist him with his rehabilitation. They also brought him fresh clothes.
Adam was also able to call his family in the Gambia, and after his condition stabilized, he was assisted by IOM Libya’s voluntary returns programme. On 4 April, he returned to Gambia.
The IOM doctor escorted Adam to Gambia where he was reunited with his family and immediately hospitalized. IOM Libya will continue to pay for his treatment in Gambia and he will also receive a reintegration grant.
Another case IOM learned of this month, involves a young woman being held in what she describes as a warehouse near the port in Misrata by Somalian kidnappers. She is believed to have been held captive for at least 3 months, although the exact dates are unknown. Her husband and young son have lived in the United Kingdom since 2012, and they have been receiving demands for money.
It has been reported that this victim is subjected to rape and physical assault. The husband has paid via family and members of the Somalia community USD 7,500, although they have recently been told the kidnappers are demanding a second payment of USD 7,500.
“The situation is dire,” said Mohammed Abdiker, IOM’s Director of Operation and Emergencies, who recently returned from a visit to Tripoli. “The more IOM engages inside Libya, the more we learn that it is a vale of tears for many migrants. Some reports are truly horrifying and the latest reports of ‘slave markets’ for migrants can be added to a long list of outrages.”
Abdiker added that in recent months IOM staff in Libya had gained access to several detention centres, where they are trying to improve conditions. “What we know is that migrants who fall into the hands of smugglers face systematic malnutrition, sexual abuse and even murder. Last year we learned 14 migrants died in a single month in one of those locations, just from disease and malnutrition. We are hearing about mass graves in the desert.”
He said so far this year the Libyan Coast Guard and others have found 171 bodies washed up on Mediterranean shores, from migrant voyages that foundered off shore. The Coast Guard has also rescued thousands more, he added.
“Migrants who go to Libya while trying to get to Europe, have no idea of the torture archipelago that awaits them just over the border,” said Leonard Doyle, chief IOM spokesman in Geneva. “There they become commodities to be bought, sold and discarded when they have no more value.”
Doyle added: “To get the message out across Africa about the dangers, we are recording the testimonies of migrants who have suffered and are spreading them across social media and on local FM radio. Tragically the most credible messengers are migrants returning home with IOM help. Too often they are broken, brutalized and have been abused, often sexually. Their voices carry more weight than anyone else’s.”
EINDE STATEMENT IOM
AL JAZEERA
IOM: AFRICAN MIGRANTS TRADED IN LIBYA’S ”SLAVE MARKETS”
People are held for ransom, forced labour or sexual exploitation after being sold for up to $500, UN agency says.
Hundreds of African refugees and migrants passing through Libya are being bought and sold in modern-day slave markets before being held for ransom or used as forced labour or for sexual exploitation, survivors have told the UN’s migration agency.
The International Organization for Migration (IOM) said on Tuesday that it had interviewed West African migrants who recounted being traded in garages and car parks in the southern city of Sabha, one of Libya’s main people-smuggling centres.
Refugees in Libya: ‘Smugglers have lost all humanity’
People are bought for between $200 and $500 and are held on average for two to three months, Othman Belbeisi, head of the IOM’s Libya mission, said in Geneva.
“Migrants are being sold in the market as a commodity,” he said. “Selling human beings is becoming a trend among smugglers as the smuggling networks in Libya are becoming stronger and stronger.”
The refugees and migrants – many from Nigeria, Senegal and The Gambia – are captured as they head north towards Libya’s Mediterranean coast, where some try to catch boats for Italy.
Along the way, they are prey to an array of armed groups and people-smuggling networks that often try to extort extra money in exchange for allowing them to continue.
Most of them are used as day labourers in construction or agriculture. Some are paid but others are forced to work for no money.
‘HORRIBLE STORIES’
“Over the past few days, I have discussed these stories with several who told me horrible stories.
“They all confirmed the risks of been sold as slaves in squares or garages in Sabha, either by their drivers or by locals who recruit the migrants for daily jobs in town, often in construction, and later, instead of paying them, sell their victims to new buyers.
“Some migrants – mostly Nigerians, Ghanaians and Gambians – are forced to work for the kidnappers/slave traders as guards in the ransom houses or in the ‘market’ itself.”
IOM Niger staffer
“About women, we heard a lot about bad treatment, rape and being forced into prostitution,” Belbeisi said.
The IOM said it had spoken to one Senegalese migrant who was held in a Libyan’s private house in Sabha with about 100 others, who were beaten as they called their families to ask for money for their captors.
He was then bought by another Libyan, who set a new price for his release.
Some of those who cannot pay their captors are reportedly killed or left to starve to death, the IOM said. When migrants die or are released, others are purchased to replace them.
‘Valley of tears’
The agency said migrants are buried without being identified, with families back home uncertain of their fate.
“The situation is dire,” Mohammed Abdiker, IOM’s director of operations and emergencies, who recently returned from a visit to Libya’s capital, Tripoli, said in a statement, calling Libya a “valley of tears” for many refugees and migrants.
“What we know is that migrants who fall into the hands of smugglers face systematic malnutrition, sexual abuse and even murder,” he added.
“Last year we learned 14 migrants died in a single month in one of those locations, just from disease and malnutrition. We are hearing about mass graves in the desert.”
To warn potential migrants, the IOM is spreading testimonies of victims through social media and local radio stations.
Libya is the main gateway for people attempting to reach Europe by sea, with more than 150,000 people making the crossing in each of the past three years.
So far this year an estimated 26,886 migrants have crossed to Italy, over 7,000 more than during the same period in 2016.
More than 600 are known to have died at sea, while an unknown number perish during their journey north through the desert.
EINDE BERICHT AL JAZEERA
EINDE BERICHT AL JAZEERA
[14]
”Europa bereikte afgelopen najaar een akkoord met de Turken: in ruil voor onder meer 3 miljard euro financiële hulp voor de opvang van vluchtelingen zouden de Turken meer gaan doen om de boten te stoppen. Eurocommissaris Frans Timmermans reist dit weekend naar Ankara. ,,We zijn nog lang niet tevreden met de Turkse inspanningen,” zei hij.”
Nog elke dag steken grote aantallen migranten in rubberbootjes de zee tussen Turkije en Griekenland over. Eurocommissaris Timmermans gaat dit weekend de Turken aansporen meer te doen om de vluchtelingen-stroom tegen te houden. Het aantal mensen dat de oversteek maakt, 1000 tot 1500 per dag, is duidelijk kleiner dan in december. Maar we zien nog elke dag de boten aankomen op de eilanden,” zei een woordvoerder van de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) in Griekenland gisteren. De Syriërs, Irakezen en Afghanen onder hen reizen door naar West-Europa.
Duitsland stelt nog elke dag meer dan 3000 nieuwe asielzoekers binnen te krijgen: mensen die de oversteek eind vorig jaar hebben gewaagd en toen aan hun doorreis zijn begonnen of mensen die via gezinshereniging naar het land komen. In Nederland meldden zich vorige week ongeveer 700 asielzoekers.
Verplichtingen In Griekenland ontstaan steeds grotere kampen met gestrande migranten. De grens met Macedonië is nog gesloten voor asielzoekers uit andere landen dan Syrië, Irak en Afghanistan. De Griekse minister van migratie zei recent dat ‘Turkije blijkbaar niet in staat is aan zijn verplichtingen te voldoen’.
Europa bereikte afgelopen najaar een akkoord met de Turken: in ruil voor onder meer 3 miljard euro financiële hulp voor de opvang van vluchtelingen zouden de Turken meer gaan doen om de boten te stoppen. Eurocommissaris Frans Timmermans reist dit weekend naar Ankara. ,,We zijn nog lang niet tevreden met de Turkse inspanningen,” zei hij.
Hek Gisteren stelde de Hongaarse premier Orbán voor een hek langs de volledige noordgrens van Griekenland te bouwen om op die manier vluchtelingen tegen te houden. Hongarije bouwde zelf al een hek aan zijn zuidgrens en krijgt sindsdien nauwelijks meer asielzoekers binnen. De Slowaakse premier Fico zei eerder deze week dat zijn land helemaal geen islamitische vluchtelingen meer wil opnemen.
EINDE BERICHT AD
Reacties uitgeschakeld voor Noten 11 t/m 14/Vluchtelingenhelpers
”Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap werd opgericht in 2004 om de EU-lidstaten en de met Schengen geassocieerde landen bij te staan om de buitengrenzen van de ruimte van vrij verkeer van de EU te beschermen. ”
Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap werd opgericht in 2004 om de EU-lidstaten en de met Schengen geassocieerde landen bij te staan om de buitengrenzen van de ruimte van vrij verkeer van de EU te beschermen. Als EU-agentschap wordt Frontex gefinancierd uit de EU-begroting en door bijdragen van met Schengen geassocieerde landen. Tegen 2020 wordt verwacht dat het agentschap zo’n 1 000 personeelsleden in dienst zal hebben. Bijna een kwart van hen is door de lidstaten gedetacheerd en zal na het beëindigen van de termijn bij Frontex weer terugkeren naar zijn of haar nationale dienst.
In 2016 is het Agentschap uitgebreid en omgevormd tot het Europees Grens- en kustwachtagentschap, waarbij het takenpakket werd verbreed van migratiebeheersing naar grensbeheer en het Agentschap meer verantwoordelijkheden kreeg bij de bestrijding van grensoverschrijdende criminaliteit. Inmiddels wordt Frontex erkend als een van de hoekstenen van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht van de EU. Opsporing en redding gingen ook officieel deel uitmaken van zijn mandaat wanneer dergelijke situaties zich voordeden in het kader van grensbewakingsoperaties op zee.
Frontex is een operationeel agentschap dat op elk willekeurig moment meer dan 1 500 functionarissen uit de lidstaten inzet in de hele EU. Om nieuwe en snel veranderende situaties beter te kunnen volgen, is het Frontex-situatiecentrum dat verantwoordelijk is voor het monitoren van de buitengrenzen nu zeven dagen per week en 24 uur per dag actief.
Rechtsgrondslag en verantwoordingsplicht
Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap, is opgericht bij Verordening (EU) 2016/1624 van 14 september 2016 betreffende de Europese grens- en kustwacht (PB L 251 van 16.9.2016, blz. 1). Frontex is gevestigd in Warschau, Polen.
Hoewel het Europees Agentschap voor het beheer van de operationele samenwerking aan de buitengrenzen van de lidstaten van de Europese Unie is vervangen door het Europees Grens- en kustwachtagentschap, is de rechtspersoonlijkheid van het Agentschap onveranderd gebleven, evenals de naam ervan: Frontex.
Frontex staat in voortdurend contact met lidstaten en de EU-instellingen. Het Agentschap stelt alles in het werk om zijn activiteiten transparant te laten verlopen, en hiertoe neemt de uitvoerend directeur regelmatig deel aan en geeft hij uitleg tijdens hoorzittingen in het Europees Parlement en vergaderingen van de EU-Raad van ministers die verantwoordelijk zijn voor binnenlandse zaken en migratie. Op deze manier vervult Frontex zijn verantwoordingsplicht aan het Europees Parlement en de Raad als begrotingsautoriteiten.
Bovenal staat Frontex onder toezicht van een raad van bestuur die bestaat uit een vertegenwoordiger van elke lidstaat en twee vertegenwoordigers van de Commissie (zie hieronder voor nadere inlichtingen). Net als alle EU-organen, kan Frontex worden onderworpen aan audits door de Rekenkamer of aan onderzoeken door het Europees Bureau voor fraudebestrijding, OLAF.
Verdere essentiële documenten met betrekking tot de rechtsgrondslag en verantwoordingsplicht van het Agentschap zijn hier (in het Engels) beschikbaar:
Onze visie De Europese ruimte van vrijheid, veiligheid en recht beschermen.
Onze missie Samen met de lidstaten zorgen wij voor veilige en goed functionerende buitengrenzen die veiligheid bieden.
Onze waarden
Wij zijn professioneel Wij beschikken over de kennis, vaardigheden en competenties die nodig zijn om onze missie op efficiënte wijze en met hoge ethische normen uit te voeren. We streven voortdurend naar topkwaliteit om onze prestaties te verbeteren.
Wij tonen respect Wij erkennen mensen, instellingen en hun rol en tonen respect door hen als waardevol en belangrijk te behandelen.
Wij streven naar samenwerking Samen met de relevante nationale autoriteiten van de EU-lidstaten en andere belanghebbenden beheren wij de buitengrenzen van de EU en streven we naar samenwerking met derde landen.
Zowel binnen de organisatie, als met externe belanghebbenden werken we samen om gemeenschappelijke doelen en doelstellingen te verwezenlijken.
Wij leggen verantwoording af Wij zijn betrouwbaar als het gaat om het nakomen van onze verantwoordelijkheden en de punctualiteit en kwaliteit van onze werkzaamheden.
Wij geven om mensen Als Europese overheidsfunctionarissen dienen wij de belangen van de burgers, omdat wij om mensen geven en in Europese waarden geloven.
De raad van bestuur
De raad van bestuur keurt de begroting goed en verifieert de uitvoering ervan, benoemt de uitvoerend en plaatsvervangend uitvoerend directeur en waarborgt de transparantie van de besluitvormingsprocedures van het Agentschap. Als wettelijke vertegenwoordiger van het Agentschap moet de uitvoerend directeur voor zijn activiteiten rechtsreeks verantwoording afleggen aan dit bestuursorgaan.
De raad van bestuur, die vijfmaal per jaar bijeenkomt, bestaat uit vertegenwoordigers van de hoofden van de grensautoriteiten van de 26 EU-lidstaten die gehouden zijn tot naleving van de bepalingen van het Schengengebied, plus twee leden van de Europese Commissie. IJsland, Liechtenstein, Noorwegen en Zwitserland, die geen lid zijn van de EU, maar wel geassocieerde landen van het Schengengebied zijn, hebben eveneens een vertegenwoordiger in de raad van bestuur, maar met beperkt stemrecht.
Vertegenwoordigers van het Verenigd Koninkrijk en de Republiek Ierland worden tevens uitgenodigd om deel te nemen aan de vergaderingen van de raad van bestuur, maar zij hebben geen stemrecht als gevolg van hun besluit (vóór de oprichting van Frontex in 2004) om slechts gedeeltelijk deel te nemen aan de Schengensamenwerking.
Belangrijkste verantwoordelijkheden
Inzet ter plaatste Het agentschap regelt de inzet van rechtshandhavers uit de lidstaten en geassocieerde Schengenlanden, en regelt schepen, vliegtuigen en apparatuur voor grensbewaking aan de buitengrenzen wanneer extra hulp nodig is. Aanvullend op de grensbewaking zijn de operaties van Frontex ook gericht op veiligheid op zee, veiligheidscontroles, opsporings- en reddingsacties en bescherming van het milieu.
Risicoanalyse Frontex maakt een inschatting van de risico’s voor de veiligheid aan de EU-buitengrenzen. Daarbij wordt een beeld geschetst van onderliggende trends en patronen als het gaat om irreguliere migratiestromen en grensoverschrijdende criminaliteit aan de buitengrenzen. Het agentschap deelt deze bevindingen met de EU-lidstaten en de Europese Commissie en gebruikt ze voor de planning van activiteiten in de toekomst. Alle activiteiten van Frontex stoelen op een grondige risicoanalyse.
Monitoring van de situatie Frontex volgt continu de situatie aan de buitengrenzen van de Europese Unie. Daarbij zorgt het agentschap ook voor updates en dringende meldingen aan de lidstaten, de geassocieerde Schengenlanden, de Europese Commissie en andere agentschappen.
Kwetsbaarheidsonderzoek Het agentschap verricht jaarlijkse evaluaties van de capaciteit en mogelijkheden van de lidstaten en geassocieerde Schengenlanden om bijzondere uitdagingen aan de buitengrenzen het hoofd te kunnen bieden, waaronder migratiestromen. Frontex zet ook verbindingsfunctionarissen in EU-lidstaten in om het agentschap een goed algemeen overzicht van grenscontroles op Europees niveau te doen behouden.
Europese samenwerking inzake kustwachttaken Frontex ondersteunt de samenwerking van autoriteiten op het gebied van wetshandhaving, Europese agentschappen en de douane aan de zeegrenzen. Schepen en vliegtuigen die worden ingezet voor operaties verzamelen en delen ook informatie met de bevoegde diensten voor visserijcontrole, de opsporing van vervuiling op zee en de handhaving van maritieme wetgeving.
Het delen van informatie over criminaliteit Het agentschap deelt de informatie die is verzameld aan de buitengrenzen met alle bevoegde nationale autoriteiten, Europol en andere Europese agentschappen. Daartoe behoort ook de informatie over personen die worden verdacht van betrokkenheid bij criminele activiteiten, zoals de smokkel van migranten, mensenhandel en terrorisme.
Terugkeeroperaties Frontex speelt een steeds belangrijker rol bij de terugkeer van mensen die niet in de Europese Unie mogen blijven naar hun land van origine. Het agentschap ondersteunt lidstaten bij het coördineren en de financiering van terugkeeroperaties, maar kan deze ook op eigen initiatief opzetten. Daarvoor kan Frontex vliegtuigen charteren en tickets boeken op lijnvluchten. Het agentschap helpt daarbij ook bij het verkrijgen van de benodigde reisdocumenten voor de terugkeer en voorziet in experts, die kunnen assisteren bij de terugkeeroperaties.
Externe relaties Samenwerking met landen buiten de EU en de Schengenzone maakt een integraal onderdeel uit van het mandaat van Frontex en is een van de strategische prioriteiten voor het agentschap. Om te zorgen voor een geïntegreerd Europees grensbeheer ontwikkelt en onderhoudt Frontex een netwerk van partnerschappen met de grensautoriteiten in niet-EU-lidstaten, met name de landen die aan de Unie grenzen, en ook in landen van herkomst en doortocht van migranten. Daarvoor zet Frontex in die landen ook verbindingsofficieren in.
Snelle interventie Frontex kan op zeer korte termijn grens- en kustwachters en materieel inzetten in Europese lidstaten en geassocieerde Schengenlanden als deze aan hun buitengrenzen te maken krijgen met uitzonderlijke situaties. Lidstaten moeten ervoor zorgen dat zij op verzoek van het agentschap gezamenlijk tot 1 500 functionarissen snel in kunnen zetten via een pool.
Onderzoek en ontwikkeling Frontex brengt deskundigen op het gebied van grenscontrole samen met onderzoekers en vertegenwoordigers van de industrie om ervoor te zorgen dat nieuwe technologieën voldoen aan de vraag van de autoriteiten op het gebied van grenscontrole.
Opleiding Frontex ontwikkelt gezamenlijke normen voor de opleiding van grens- en kustwachtpersoneel in de EU en de geassocieerde Schengenlanden. Dit moet ervoor zorgen dat wanneer reizigers een Europese buitengrens passeren zij altijd te maken krijgen met dezelfde normen en praktijken voor grenscontrole. Dit zorgt er ook voor dat grens- en kustwachters uit verschillende landen efficiënt kunnen samenwerken als zij in gezamenlijke Frontex-operaties worden ingezet.
Gezamenlijke operaties
Van alle activiteiten van het agentschap zijn de gezamenlijke operaties de meest zichtbare. Frontex zet honderden grens- en kustwachters in, samen met schepen, auto’s, vliegtuigen en ander materieel, om lidstaten te hulp te schieten als zij problemen ondervinden aan de Europese buitengrenzen. Deze operaties vinden plaats aan de Europese land- en zeegrenzen maar ook in internationale luchthavens. Momenteel rekent Frontex vooral op de EU-lidstaten en geassocieerde Schengenlanden om gespecialiseerde functionarissen en materieel voor zijn operaties te leveren maar het agentschap zal steeds vaker zelf materiaal kunnen huren en aankopen. Frontex kan ook rekenen op een pool van minstens 1 500 functionarissen die binnen de vijf dagen kunnen worden ingezet bij noodgevallen aan de Europese grenzen.
De Frontex-operaties die plaatsvinden in het Middellandse Zeegebied helpen Italië, Griekenland en Spanje om het hoofd te bieden aan de migratiedruk, en alle operaties helpen ook om verschillende vormen van grensoverschrijdende criminaliteit aan te pakken. Bij de operaties op zee komen ook andere taken kijken, zoals het monitoren van vervuiling en illegale visserij. Dit gebeurt in samenwerking met andere EU-agentschappen, met name Europol, het Europees Agentschap voor maritieme veiligheid (EMSA) en het Europees Bureau voor visserijcontrole (EFCA).
Wetshandhaving
Frontex speelt een essentiële rol bij de versterking van de interne veiligheid van het Schengengebied door de buitengrenzen te bewaken, door veiligheidscontroles en terugkeeroperaties uit te voeren en door samen te werken met de nationale autoriteiten en Europol.
Frontex helpt ook terrorisme te bestrijden door de lidstaten bij te staan in het verscherpen van controles aan de buitengrenzen en door hen te steunen in het opsporen van mogelijke terroristische strijders uit het buitenland. De functionarissen die Frontex inzet, worden opgeleid om personen op te sporen die in verband kunnen worden gebracht met terrorisme.
Rol van Frontex bij opsporings- en reddingsoperaties
Deelname aan opsporings- en reddingsoperaties is altijd al een prioriteit voor Frontex geweest en is vastgelegd in de EU-verordening tot oprichting van de Europese grens- en kustwacht. Frontex is verplicht technische en operationele bijstand op zee te verlenen ter ondersteuning van reddingsacties die zich kunnen voordoen tijdens grensbewakingsoperaties.
Opsporings- en reddingsactiviteiten zijn ook een specifieke doelstelling binnen het operationele plan van elke Frontex-operatie op zee.
Tussen 2015 en 2017 heeft Frontex 280 000 mensen op de Middellandse Zee helpen redden.
Grondrechten
Bij alle activiteiten van Frontex staat het respecteren en beschermen van de grondrechten centraal. Voordat ze worden ingezet, worden medewerkers van het Agentschap en nationale functionarissen die deelnemen aan Frontex-operaties, opgeleid op het gebied van grondrechten en toegang tot internationale bescherming. De verplichting om potentiële schendingen van grondrechten te vermelden, wordt in elk operationeel plan geïntegreerd.
Een grondrechtenfunctionaris is onafhankelijk in de uitvoering van al zijn/haar taken, brengt rechtstreeks verslag uit aan de raad van bestuur en werkt samen met het Adviesforum voor de grondrechten. Het Adviesforum staat de uitvoerend directeur en de raad van bestuur met onafhankelijk advies bij op het gebied van grondrechtenvraagstukken. Het bestaat uit drie vaste leden, drie internationale organisaties en negen maatschappelijke organisaties die voor een termijn van drie jaar worden geselecteerd.
Permanente leden:
Bureau van de Europese Unie voor de grondrechten (FRA)
Europees Ondersteuningsbureau voor asielzaken (EASO)
Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen (UNHCR)
Internationale organisaties:
Raad van Europa (RvE)
Internationale Organisatie voor Migratie (IOM)
Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE)
Maatschappelijke organisaties die thans vertegenwoordigd zijn:
AIRE Centre
Amnesty International European Institutions Office (AI-EIO)
Caritas Europa
Kerkelijke Commissie voor migranten in Europa (CCME)
Europese Raad voor vluchtelingen en in ballingschap levenden (ECRE)
Internationale Commissie van Juristen (ICJ)
Jezuïtische vluchtelingendienst (JRS)
Platform voor internationale samenwerking inzake migranten zonder verblijfsvergunning (PICUM)
EU-kantoor van het Rode Kruis (RCEU)
Vragen met betrekking tot de gebieden die onder de bevoegdheid van het Bureau voor de grondrechten vallen, moeten worden verzonden aan FRO@frontex.europa.eu
Klachten
In overeenstemming met de verordening betreffende de Europese grens- en kustwacht, heeft het Agentschap een klachtenmechanisme opgezet, zodat iedereen die van mening is dat zijn/haar rechten op enigerlei wijze door Frontex zijn geschonden, daarvan melding kan maken.
Indien u van mening bent dat uw rechten zijn geschonden door de handelingen van een medewerker die bij een Frontex-activiteit betrokken is, kunt u een klacht indienen.
Klachten moet schriftelijk worden ingediend, maar dit kan namens u ook door iemand anders worden gedaan, bijvoorbeeld een familielid of een advocaat. Uw klacht mag in elke taal worden opgesteld.
Verzoeken om informatie, algemene en specifieke vragen over (het werk van) Frontex, verzoeken om gesprekken, verzoeken om statistische gegevens, of vragen over verslagen die op onze website zijn gepubliceerd, kunnen worden verstuurd naar:
Rechtskader Het beginsel van transparantie en de rechten van individuele personen op toegang tot documenten van EU-organen zijn vastgelegd in zowel artikel 15 van het VWEU als artikel 42 van het Handvest van de grondrechten van de EU en worden uitgevoerd middels Verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie (Verordening (EG) nr. 1049/2001).
Het verband tussen Verordening (EG) nr. 1049/2001 en het Frontex-kader wordt opnieuw benadrukt in artikel 74 van de verordening betreffende de Europese grens- en kustwacht.
Aanvragen Iedere EU-burger en iedere natuurlijke of rechtspersoon met verblijfplaats of statutaire zetel in de EU heeft het recht op toegang tot documenten van Frontex, mits wordt voldaan aan de voorwaarden die zijn vastgesteld in Verordening (EG) nr. 1049/2001.
Om aan te tonen dat u het recht hebt om toegang tot de documenten aan te vragen, moet u een identiteitsbewijs/bewijs van uw volmacht voor een rechtspersoon met verblijfplaats of statutaire zetel in de EU overleggen.
Gelieve uw verzoek in te dienen als bijlage bij een e-mail in pdf-, ASICE-, ADOC-, BDOC- of EDOC-formaat, digitaal ondertekend door middel van een gekwalificeerde elektronische handtekening in overeenstemming met de eDIAS-verordening (Verordening (EU) nr. 910/2014). Kunt u geen gebruikmaken van deze vorm van identificatie, dan wordt u verzocht een ID-kaart/paspoort/verblijfsvergunning voor de EU (natuurlijke personen) in te dienen, of de registratie van uw entiteit in een EU-lidstaat vergezeld van een volmacht die u het recht geeft namens deze entiteit te handelen (rechtspersonen).
Zorg dat uw aanvraag zo nauwkeurig mogelijk is, zodat het voor Frontex duidelijk is tot welk(e) document(en) u toegang hebt aangevraagd.
Uw aanvraag, voorzien van het vereiste bewijs dat u in aanmerking komt, wordt binnen 15 werkdagen vanaf de registratie van uw aanvraag bevestigd en verwerkt.
In uitzonderlijke gevallen kan deze termijn met 15 werkdagen worden verlengd.
Frontex reageert schriftelijk.
Indien uw aanvraag volledig of gedeeltelijk wordt afgewezen, zal Frontex dit besluit onderbouwen.
Binnen 15 werkdagen na ontvangst van de reactie waarin Frontex aangeeft de toegang geheel of gedeeltelijk te weigeren, kunt u via een confirmatief verzoek een aanvraag indienen voor heroverweging van het oorspronkelijke besluit van Frontex.
Gegevensbeschermingsverklaring De verantwoordelijke voor de verwerking is het Transparantiebureau dat bij Besluit nr. 25/2016 van de raad van bestuur van 21 september 2016 is opgericht. Fysieke en e-mailadres: Pl. Europejski 6 (00-844 Warschau- PL); e-mail: pad@frontex.europa.eu.
Voor de naleving van Verordening (EG) nr. 1049/2001 is verwerking van de persoonsgegevens door de verwerkingsverantwoordelijke noodzakelijk.
De ontvangers van de gegevens zijn speciaal hiervoor aangewezen personeelsleden van Frontex die aanvragen voor openbare toegang tot documenten verwerken. Er vindt geen internationale gegevensoverdracht plaats. De gegevens worden opgeslagen voor een termijn van vijf jaar, vanaf het moment van het afsluiten van het bestand.
Aanvragers hebben het recht hun gegevens te raadplegen, rectificeren, beperken, er bezwaar tegen aan te tekenen en deze te wissen, evenals te verzoeken om overdracht van de gegevens. Aanvragers kunnen hun rechten uitoefenen via het Transparantiebureau en kunnen een klacht indienen bij de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming.
De verstrekking van gegevens is een wettelijke verplichting van Verordening (EG) nr. 1049/2001. Wanneer wordt nagelaten gegevens te verstrekken, zal een aanvraag niet-ontvankelijk worden verklaard.
Er wordt geen geautomatiseerd besluitvormingsproces of profilering uitgevoerd.
Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap werd opgericht in 2004 om de EU-lidstaten en de met Schengen geassocieerde landen bij te staan om de buitengrenzen van de ruimte van vrij verkeer van de EU te beschermen” FRONTEX EUROPA.EUWAT IS FRONTEX?
https://frontex.europa.eu/language/nl/
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 15
[17]
””In 2016 is het Agentschap uitgebreid en omgevormd tot het Europees Grens- en kustwachtagentschap, waarbij het takenpakket werd verbreed van migratiebeheersing naar grensbeheer en het Agentschap meer verantwoordelijkheden kreeg bij de bestrijding van grensoverschrijdende criminaliteit. ”
In 2014, detections of illegal border-crossing reached a new record, with more than 280 000 detections. The unprecedented number of migrants crossing illegally the external borders has roots in the fighting in Syria that has resulted in the worst refugee crisis since the Second World War. Indeed, most of the detections at the borders concerned migrants from Syria, who later applied for asylum within the EU.
The record number of migrants detected at the external borders of the EU had several implications for border-control authorities and EU internal security:
1) Most of these detections were reported as part of search and rescue operations in the Central Mediterranean area. In 2014, border-control authorities saved the lives of thousands of people. However, facilitators increasingly utilised unsafe boats, with the inevitable result that migrants’ lives were put at risk.
2) The very high demand for illegal crossing to the EU, fuelled by the record number of successful entries, also led to a new modus operandi. Since September 2014, the use of large cargo ships to transport migrants directly from the Turkish coast near Mersin to Italy has been reported. This is a multi-million-euro business for organised crime groups (OCG), which is likely to be replicated in other departure countries. Another worrying trend has been the increasing number of deliberate attempts to involve merchant ships in rescuing migrants. This has prompted the International Maritime Organization (IMO) to voice the concerns of the shipping industry over its involvement in rescuing irregular migrants.
3) With record numbers of migrants crossing the border illegally, resources are devoted to their immediate care, rather than screening and obtaining information on their basic characteristics such as nationality. After they are rescued, they continue their journey to other Member States and not knowing who is travelling within the EU is a vulnerability for EU internal security.
The profile of detected irregular migrants remained relatively unchanged compared to 2013, being mostly adult males. However, the proportion of women (11%) and children (15%) reflects the fact that many migrants move to the EU with the intention of claiming asylum, thereby escaping violence in their own country.
Most migrants were detected in the Central Mediterranean area, where detections totalled over 170 000. On the Eastern Mediterranean route detections totalled over 50 800. Towards the end of 2014, detections sharply increased at the Hungarian land border with Serbia, making the Western Balkan route (with 43 357 detections) the third most important irregular migration route towards the EU.
Detections of clandestine entry in vehicles in- creased strongly from 599 in 2013 to 3 052 in 2014. This rise was due to a tenfold increase in detections reported from the Bulgarian BCPs along the land border with Turkey.
In 2014, there were just over 9 400 detections of document fraud cases on entry to the EU/Schengen area from third countries, which represented a slight decrease compared to the previous year. By contrast, cases reported on intra-EU Schengen movements showed a marked increase from 7 867 in 2013 to 9 968 in 2014 (+27%). Thus, for the first time, there were more fraudulent documents detected on intra-EU/Schengen movements than during border checks on passengers arriving from third countries. This is partly due to the large number of migrants undertaking secondary movements within the EU, often with fraudulent documents obtained in the country of their entry into the EU.
The facilitation of illegal migration remains a significant threat to the EU external borders. Detections of facilitators rose from 7 252 in 2013 to 10 234 in 2014. The increase was mostly due to higher numbers reported in Spain, Italy and Bulgaria.
Member States reported more than 114 000 refusals of entry issued at the external borders of the EU, a decrease of 11% compared to 2013. The decrease is the consequence of the record high of 2013, when an exceptionally large number of Russians of Chechen origin were refused entry because they lacked a valid visa.
In 2014, there were 441 780 detections of illegal stay in the EU, which represents an increase compared to the year before. Most of the increase was due to a higher number of detected Syrians and Eritreans who later applied for asylum.
A total of 252 003 third-country nationals were subject to an obligation to leave the EU as a result of an administrative or judicial decision, which was a 12% increase compared to 2013.
In 2014, there were 161 309 third-country nationals effectively returned to countries outside the EU, which was broadly similar to the numbers returned in 2013. The UK was the Member State that conducted the largest number of returns (36 313), with steady trends to India and Pakistan. Greece reported an increase in effective returns, mostly of Albanians.
As regards the wider geopolitical context, two issues clearly stand out: the conflict in Syria and the continued volatility in North African countries, notably Libya, from where mi- grants often depart in their attempt to cross the Mediterranean Sea. The large number of displaced Syrians in the Middle East and North Africa suggests that Syria will likely remain the top country of origin for irregular migrants and asylum seekers in the EU for some time to come. In Libya, migrants are in an extremely vulnerable situation, especially those in areas affected by the fighting. Migrants in Libya also face arbitrary detention and very poor conditions of detention, marked by overcrowding, poor sanitation and exploitation.
The ongoing crisis in Ukraine will continue to be an important factor affecting population movements. However, so far it has not resulted in marked changes in illegal migration movements towards the EU. The main development along the eastern land border has been the reduction in the number of regular passengers from the Russian Federation to the EU due to the economic downturn.
Looking ahead, the likelihood of a large number of illegal border-crossings to the EU is high and so is the probability of a large number of migrants needing assistance in terms of search and rescue operations (but also the provision of international protection), in particular in the southern section of the external border, on the Eastern Mediterranean and the Central Mediterranean routes. Many migrants who cross illegally and apply for asylum are not detained and thus continue making their journey within the EU.
Most risks associated with document fraud were assessed as high. Indeed, document fraudsters not only undermine border security but also the internal security of the EU.
These risks are common to nearly all Member States, as they are associated with passenger flows and border checks, which are a specific expertise of border-control authorities. Most cases of fraud are expected to involve EU travel documents and there are indications of a shift away from the use of passports towards less sophisticated documents such as ID cards and residence permits.Overall, there is an underlying threat of terrorism-related travel movements especially due to the appeal of the Syrian conflict to both idealist and radicalised youths. The conflict in Syria has attracted hundreds of foreign fighters, including EU citizens, dual-nationality holders and other third-country nationals.
The European Border and Coast Guard Agency, known as Frontex, has failed to protect the rights of people at European Union borders, a European Parliament investigation has found.
The July 15 report highlights how Frontex – in particular its executive director, Fabrice Leggeri – failed to take action to address reports of migrant pushbacks, the illegal practice of summarily forcing migrants to return across a border they have recently crossed or sought to cross. Pushbacks by national border guards have occurred in countries such as Croatia, Greece, and Hungary, where Frontex has had major operations. The report was also critical of the agency’s management board, EU member states, and the European Commission.
The report found that Frontex management ignored reports, including video evidence, about human rights violations taking place where Frontex operates, and charged that its executive director deliberately delayed hiring people whose job it would be to monitor rights.
While the report did not find “conclusive evidence on the direct performance of pushbacks and/or collective expulsions by Frontex,” it identified numerous failures and deficiencies in preventing, monitoring, or following up on human rights violations by member states in border operations. Addressing those failures will require unequivocal commitment and action.
Frontex in a statement said it would “look into the recommendations and how we can implement them to further strengthen the respect of fundamental rights in all our activities.”
The European Parliament report’s findings are consistent with Human Rights Watch research published in June, which shows that despite numerous formal accountability mechanisms, Frontex has failed credibly to investigate or take steps to mitigate pushbacks that occurred in their areas of operation.
The European Parliament investigation makes a number of key recommendations to Frontex to ensure its operations respect human rights, including giving its fundamental rights staff an enhanced role in decisions about launching or suspending Frontex operations. It calls on the Frontex Management Board and the European Commission to emphasize that respect for fundamental rights is central to Frontex and EU state border activities. With new powers and responsibilities, Frontex needs to demonstrate it can be exemplary in its respect for fundamental rights. The European Parliament report exposes how much work is needed before that becomes a reality.
(Brussels) – The top governing body of the European Union Border and Coast Guard Agency (Frontex) should urgently establish an independent inquiry into allegations of its involvement in unlawful operations to stop migrants from reaching the European Union (EU), Human Rights Watch said today.
The agency’s board will hold an extraordinary meeting on November 10, 2020. Frontex should also address serious and persistent violations by border and law enforcement officers of the countries where it operates.
“The fact that Frontex may have become complicit in abuses at Greece’s borders is extremely serious,” said Eva Cossé, Western Europe researcher at Human Rights Watch. “The Management Board of Frontex should quickly open an inquiry into Frontex involvement in – or actions to disregard or cover up – abuses against people seeking protection from conflicts and persecution.”
On October 23, a group of media outlets published a detailed investigative report alleging Frontex involvement in pushback operations at the Greek-Turkish maritime border, in the Aegean Sea. The reports said that asylum seekers and migrants were prevented from reaching EU soil or were forced out of EU waters. Such pushbacks violate international law, Human Rights Watch said.
EU Home Affairs Commissioner Ylva Johansson said on October 28 that she had asked, in coordination with Commission President Ursula von der Leyen, “to convene an urgent extraordinary Frontex Management Board meeting on 10 November, to discuss alleged push-back incidents in Greece and fundamental rights protection.”
Frontex’s mandate obliges officers and the officers of member states deployed to respect fundamental rights, but the agency has been under heavy criticism for the shortcomings of its internal monitoring and accountability mechanisms. On October 27, Frontex announced an internal inquiry into the incidents reported by the media.
In recent years, nongovernmental groups and media outlets have consistently reported the unlawful return, including through pushbacks, of groups and individuals from Greece to Turkey, by Greek law enforcement officers or unidentified masked men who appear to be working in tandem with border enforcement officials.
Since Frontex deployed officers along the full length of the Turkey-Greece land border in March, Human Rights Watch has documented that Greek law enforcement officers routinely summarily returned asylum seekers and migrants through the land border with Turkey. Human Rights Watch found that officers in some cases used violence and often confiscated and destroyed migrants’ belongings.
Greek authorities have said that police officers wearing dark blue uniforms work at police stations. Border patrol police officers wear military camouflage uniforms. Frontex guards wear their national uniforms, with a blue armband with the EU flag.
In July, Human Rights Watch documented collective expulsions, through the Evros river land border, of asylum seekers rounded up from deep inside Greece.
In a June 19 response to questions posed by Human Rights Watch, Frontex wrote that no abuses against migrants by Greek border guards or by police or border guards of other EU member states deployed under Frontex had been reported to Frontex. It said that Frontex does not have the authority to investigate allegations of abuse by EU member states’ police or border guards deployed in Greece. It said that such investigations are conducted by the competent national authorities.
In June, the International Organization for Migration (IOM) said it was deeply concerned about persistent reports of pushbacks and collective expulsions of migrants, in some cases violent, at Greece’s border with Turkey. In August, the UN Refugee Agency flagged concerns over the increasing number of credible reports of pushbacks at Greece’s land and sea borders.
Under the Frontex mandate, its executive director has the authority to, and should, withdraw financing, and suspend or terminate its activities if there are serious violations of fundamental rights related to its activities. The executive director is also expected to take into account information provided by relevant international organizations.
On July 6, during a debate at the European Parliament’s Committee on Civil Liberties, Justice and Home Affairs (LIBE) on fundamental rights at the Greek border, Johansson said that pushbacks by Greek border guards should be investigated. In its new Pact on Migration and Asylum, presented on September 23, the European Commission recommended to member states to set up an independent monitoring mechanism, amid increased allegations of abuse at the EU’s external borders.
Members of the Frontex Management Board should set up an independent, prompt, effective, transparent, and impartial investigation into allegations that officers deployed by Frontex were involved in unlawful operations of pushbacks of asylum seekers. Any officer found to have engaged in such illegal acts, as well as their commanding officers and officials who have command responsibility over such forces, should be subject to disciplinary and criminal sanctions, as applicable.
The investigation should also identify whether Frontex failed to report or otherwise address allegations of serious fundamental rights violations committed by law enforcement or border officers of the member state hosting operations.
“An EU agency with a clear mandate to act in compliance with fundamental rights has the responsibility to do everything possible to prevent such severe violations,” Cossé said. “If Frontex not only turned a blind eye to abuses committed under its sight, or worse, directly took part in them, it becomes every EU member state’s responsibility.”
CORRECTION
The initial quote of this press release was corrected to clarify that the Management Board of Frontex should launch the investigation, not another institution. It has also been changed to add mention of an internal inquiry Frontex announced on October 27.
An internal probe looking into allegations that the EU border patrol agency, Frontex, is involved in, among other abuses, pushbacks of asylum seekers and migrants at Greece’s sea border with Turkey, raises questions about its willingness or capacity to hold itself accountable.
In eight of 13 incidents examined, the inquiry found “no third-country nationals were turned back in contravention of the principle of non-refoulement.” But the investigation provided no details on these incidents. Five other incidents remained unresolved.
The documents also raise questions about the way the agency handled and investigated these allegations. There’s a troubling similarity between these incidents and many others documented by independent groups and media outlets in recent years.
Reports from 2020, including from Human Rights Watch, recorded multiple incidents in which Greek coast guard personnel, sometimes accompanied by armed masked men, intercepted, attacked, disabled, and pushed back boats carrying migrants.
With one exception, the incidents analyzed by the inquiry were the few that were reported on internally at Frontex. But the inquiry failed to look into scores of other incidents that affected thousands of people – including many people picked up after reaching the shores of the Greek islands, who were then placed on Greek Coast Guard vessels and abandoned in small inflatable rafts at sea.
The report also failed to look into violent pushbacks at Greece’s land border with Turkey, where Frontex has deployed officers for over a decade.
Frontex’s management board says it is concerned about the effectiveness of reporting and monitoring mechanisms within the agency and wants improvements. But if it is serious about addressing Frontex’ failures to uphold rights, the board should examine a much larger spectrum of reported abuses and press Frontex to reconsider operations when abuses are committed under its oversight. The EU Commission has fundamental responsibilities that cannot be shirked. It cannot tolerate the failure to address allegations of pushbacks and violence against people, including those seeking protection, at the EU’s borders
EINDE STATEMENT
[19]
”Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap werd opgericht in 2004 om de EU-lidstaten en de met Schengen geassocieerde landen bij te staan om de buitengrenzen van de ruimte van vrij verkeer van de EU te beschermen” FRONTEX EUROPA.EU
”Ongeveer 60 procent van de asielzoekers die zich in Nederland melden blijkt door iemand (een zogenaamde reisagent) tegen betaling geholpen te zijn bij de reis, voorzien van valse papieren, enzovoort. Mensensmokkel wordt door onder anderen het Nederlands ministerie van Justitie hard bestreden. Vluchtelingenorganisaties wijzen erop dat zonder reisagenten de meeste vluchtelingen, ook zij met gegronde vrees voor vervolging, Nederland niet zouden kunnen bereiken.”
In verschillende landen in Europa worden steeds vaker mensen vervolgd en lastiggevallen vanwege hun hulp aan vluchtelingen, asielzoekers en migranten. Regeringen misbruiken anti-smokkel- en anti-terrorismewetgeving om het werk van hulpverleners te belemmeren en af te schrikken. Dit blijk uit een nieuw rapport van Amnesty International dat vandaag verschijnt.
Amnesty-onderzoekers onderzochten verschillende rechtszaken tegen hulpverleners tussen 2017 en 2019 in Kroatië, Frankrijk, Griekenland, Italië, Malta, Spanje, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk.
Aangeklaagd vanwege thee en warme dekens
In veel van de zaken die Amnesty onderzocht luidde de aanklacht ‘het faciliteren van illegale binnenkomst’.
Zo ook in Frankrijk. Vluchtelingen en migranten die via de Franse Alpen het land binnenkomen en binnen twintig kilometer van de Italiaanse grens worden opgepakt, worden beschouwd als illegalen. Volgens de Franse autoriteiten is hen hulp bieden strafbaar.
De Franse berggids Pierre Mumber moest voor de rechter verschijnen vanwege het aanbieden van thee en warme kleren aan vier West-Afrikaanse asielzoekers. Hij werd uiteindelijk in hoger beroep vrijgesproken.
Reddingswerk op zee onmogelijk gemaakt
Non-gouvernementele organisaties (ngo’s) zijn vaak het mikpunt van lastercampagnes of worden zelfs aangeklaagd. Het treft vooral reddingswerkers die op de Middellandse of Egeïsche Zee actief zijn.
De Italiaanse autoriteiten hebben verschillende keren hun reddingsboten in beslaggenomen, zodat er minder boten overbleven om mensen op de Middellandse Zee te redden. Ook zijn ze vaak slachtoffer van lastercampagnes, vervolging en werd hen vaak toestemming geweigerd om met hun boot met geredde mensen aan te meren.
In Griekenland werden Sarah Mardini en Seán Binder maanden in voorarrest opgesloten nadat de Griekse autoriteiten hen hadden opgepakt, onder meer vanwege ‘mensensmokkel’. In werkelijkheid hielpen ze vluchtelingen die aankwamen op Lesbos.
Sarah Mardini: ‘We wilden dit vrijwilligerswerk doen om mensen in nood te helpen. We moeten misschien25 jaar in de gevangenis doorbrengen voor het reddenvan overlevenden. Maar als je me nu vraagt of ik het anders had gedaan nu ik weet dat mijn leven zo op zijn kop gezet zou worden, dan zou ik weerprecies hetzelfde doen.’
Amnesty’s oproep
Amnesty roept de Europese Unie en haar lidstaten op om een einde te maken aan het vervolgen en lastigvallen van mensen die vluchtelingen en migranten helpen. Zij zouden volgens het VN-verdrag voor mensenrechtenverdedigers veilig hun werk moeten kunnen doen, zonder angst voor represailles.
EINDE ARTIKEL AMNESTY INTERNATIONAL RAPPORT AMNESTY INTERNATIONAL AMNESTY INTERNATIONALPUNISHING COMPASSION SOLIDARITY ON TRIAL IN FORTRESS EUROPEMARCH 2020
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 21 ”De Franse berggids Pierre Mumber moest voor de rechter verschijnen vanwege het aanbieden van thee en warme kleren aan vier West-Afrikaanse asielzoekers. Hij werd uiteindelijk in hoger beroep vrijgesproken. ” AMNESTY INTERNATIONALHULP AAN VLUCHTELINGEN IN EUROPA STEEDS VAKERSTRAFBAAR3 MAART 2020
AMNESTY INTERNATIONALHULP AAN VLUCHTELINGEN IN EUROPA STEEDS VAKER STRAFBAAR3 MAART 2020
France: Man who gave tea to migrants acquitted of baseless charges
Reacting to the decision of the Grenoble appeal court to acquit Pierre Mumber, a mountain guide who offered hot tea and warm clothes to four West African asylum seekers in the Alps and was then convicted of “facilitating irregular entry”, Rym Khadhraoui, Research Fellow at Amnesty International, said:
“We are delighted that Pierre Mumber has been acquitted today – this is a victory for common sense, and for a good man who did absolutely nothing wrong.
“Pierre is unfortunately one of many people facing harassment, intimidation and attacks at the hands of authorities for supporting migrants and refugees. However, it is heartening to see the courts are calling out this misapplication of the law. We hope that after this decision others criminalized for acts of solidarity at the French-Italian border will be celebrated instead of being punished.”
Background
Pierre Mumber was sentenced to a three-month suspended sentence for conviction for facilitating illegal entry. This has now been overturned on appeal.
Dr Scott Warren, a humanitarian volunteer who had also faced charges for his humanitarianism was yesterday found not guilty of the charges against him in Arizona.
EINDE BERICHT
AMNESTY INTERNATIONAL
FRANCE: CONVICTION OF MAN WHO OFFERED TEA AND WARM CLOTHES TO ASYLUMSEEKERS MUST BE REVERSED
France: Conviction of man who offered tea and warm clothes to asylum seekers must be reversed
Spokespeople available
Ahead of the appeal hearing tomorrow of Pierre Mumber, a mountain guide who offered hot tea and warm clothes to four West African asylum seekers in the Alps and was then convicted of “facilitating irregular entry”, Amnesty International is calling for the conviction to be overturned.
“Pierre Mumber’s humane gesture of offering warm clothes and hot tea to four asylum seekers who arrived in France through the mountains from Italy should be applauded,” said Rym Khadhraoui, Research Fellow at Amnesty International.
“Pierre committed no crime. But his conviction following this act of kindness shows how the French authorities are misusing the anti-smuggling law to criminalize people who offer help to those on the move.”
Pierre Mumber was convicted of “facilitating illegal entry” after three of the four asylum seekers later absconded from the control of the police.
Amnesty International believes that Pierre’s actions do not amount to “facilitating illegal entry” and rather constitute humanitarian assistance, which is legal under both French and international law.
His appeal hearing will take place before the Appeal Court of Grenoble at 13:45 (CET) on 24 October 2019.
Background
Pierre Mumber was convicted and given a three-month suspended sentence by the lower criminal court of Gap (tribunal correctionnel) on 10 January 2019.
On 6 January 2018, Pierre Mumber gave tea and clothes to a Nigerian man and woman, Cameroonian man and a Guinean man in Montgenèvre, in France’s Briançon region. During winter, volunteers in the region regularly walk by the snowy roads to help people in need after crossing the mountains from Italy in dangerous conditions. Two police officers arrived and took the asylum seekers to their cars, accompanied by Mr Mumber. Later on, while Mr Mumber stood at a distance, three of the four asylum seekers escaped the police’s control.
After witnessing the risks and consequences for those attempting to cross the Alps from Italy into France, including the risk of getting lost in the snowy mountains in winter, Pierre Mumber was one of many people in the Briançon region who began providing humanitarian aid to people on the move, who were often ill-equipped for the dangerous journey.
At the French-Italian border, the French border police are denying entry to asylum seekers and migrants and unlawfully pushing them back to Italy, as well as criminalizing the legitimate acts of those who assist them
EINDE BERICHT
WIKIPEDIA
CAROLA RACKETE
https://en.wikipedia.org/wiki/Carola_Rackete
SAVING HUMANS USATHERE ARE NO PRIVILEGES ON A SAILBOAT
13 MARCH 2020
https://savinghumansusa.org/200316-leccardi
AN INTERVIEW WITH TOMMASO STELLA
March 13, 2020
“The sailboat is an extraordinary laboratory, in which everyone is called to cooperate and do their part. It is a place where resources are limited and shall be used with thoughtfulness, where everyone’s behavior determines everyone else’s well-being, where there are no privileges and nobody is left behind. And if someone is found adrift at sea, the obligation is to save them.” Tommaso Stella knows the sea and its laws. A long-time sailor, with so many adventures alongside one of the world’s most famous sailors, Giovanni Soldini, Tommaso joined Mediterranea last year, becoming the captain of the ship Alex. He was the one in charge to command the ship to the rescue of 59 people from the waters of ‘Mare Nostrum’ in July 2019, which led to its impoundment. His story tells how the sporting competence, the one of a sailor, can be at the service of a higher cause. A skill complemented by the awareness that it is not possible to turn your head the other way when it comes to save a life and defend human rights.”
Ilaria Leccardi: Let’s start from your relationship with the sea. You were born in the city, how and when does your love of sailing come to life?
Tommaso Stella: I was born in Milan and there is no sea there. When I was a little boy, my father made some experiments: he built model ships and armed a small rubber boat with wood and sails made from old sheets, to be tried at the Idroscalo [the small artificial lake of Milan]. Those models and that kind of raft were my first contacts with something resembling a boat. A few years later, when I was attending middle school, the principal’s office often summoned my mother because I was a “rowdy boy”, they said. In fact, the principal was the instructor of a sailing school offering summer camps in the municipality of Milan. He suggested my mother to send me to that camp because “it would have been good for me …” It started like that, at the age of 11: I have not stopped yet.
IL: Tell us more about the world of sailing.
TS: Unfortunately, in Italy, it is expensive to follow that passion. The boat is a status symbol. In other countries, like France, it isn’t the same. There, children from primary school have many opportunities to practice this sport even if their parents aren’t well off or put their house on reverse mortgage. To continue with my passion, during the holidays I started giving lessons as instructor assistant and later on as the main instructor in my first sailing school, Utopia.
IL: And then what happened?
TS: After almost nine years of activity, sitting down for “feeling too good” was the risk I was facing. So, after ten months of civil service, I wore back the student’s clothes and I eventually embarked for my first sail across the ocean to discover other boats, other seas, other places and other people. I left in October 1997 from the Mediterranean to the Antilles via the Canary Islands, to finally land in April 1998 in Barcelona. I realized that I really liked that kind of life, that I had so much to learn and so much to discover.
IL: And then you met someone who became important for you
TS: A few months after that experience in the ocean, I met Giovanni Soldini, who was coming back from his victorious round the world regatta, the one when he was able to rescue Isabelle Autissier, a competitor who went adrift in the southern seas. Giovanni was about to launch the construction of a new sail boat, a trimaran, an 18-meter “spaceship” capable of sailing faster than the wind. He needed a crew. We immediately tuned our human frequencies and, even if I had no construction site experience, he pulled me in: “If there are good vibrations, the rest you can learn in a matter of time… the opposite is way more difficult!”. I will never forget the years between 2000 and 2005: they have been intense. We were a group of five people who took care of everything: maintenance and modifications to the boat, transfers and crew races.
IL: What did you learn from Soldini?
TS: He has been a reference for me, I consider him the greatest Italian single-handed sailor in history. I did not just learn from him from a technical standpoint, I actually acquired that extraordinary ability to overcome new obstacles and unexpected events, on land as at sea, without losing heart. And then I picked up the ability to play down the most difficult situations with laughter, displacing even fear. It feels very good at sea with him.
IL: And he experienced dramatic situations…
TS: Yes, especially in 2005, during “La Route du Café”, a regatta from Le Havre (France) to Salvador de Bahia (Brazil), which he did with his longtime friend Vittorio Malingri. Their trimaran capsized off the coast of Senegal. The two were rescued by an oil tanker bound for Houston that could not enter the port due to its size and, tens of miles from the coast, was being emptied by smaller tankers. The two castaways, despite having in their pockets credit cards, passports and visas for the US, took days to convince one of the tanker commanders to bring them to mainland: nobody wanted to take responsibility for their landing. Think about it: even at that time, despite having the “right” passport – the one of a wealthy Westerner country – the law of the sea, which requires to help those in danger, was in question.
IL: Have you also experienced difficult situations?
TS: The only time I really put at risk my own skin was – paradoxically – a few meters from a beach on Elba island in Italy, when I capsized sailing with a friend, getting stuck under the hull.
IL: Let’s go back to the open sea. It can be scary, especially if you don’t know it. What does it mean to spend a night there?
TS: It is a hostile environment for humans. To survive at sea, you need a place to host and protect you. If you are on a dependable boat, if you know how to use it, if the weather is good and you know your position, you are safer there than behind a steering wheel of a car. Under those assumptions, a night at sea can be magical: far from land, totally disconnected, without the lights and the sounds of the so-called civilization. You breathe clean air, you are pushed by the wind under a starry sky. But humans are not nocturnal animals. Solving a problem in the dark is more complicated, so at night, if one of the conditions above is failing, it can be scary. Is having fear something negative? No, it makes you raise your antennae and let you react better to a situation of potential or real danger.
IL: Fear can also become an element that, instead of paralyzing, pushes you to move …
TS: Let me use the example of the people fleeing from Libya. They find themselves in a situation that would terrify anyone. They have no idea when they will leave until the very last minute, they don’t know what the weather will be, most of them have never seen the sea, almost nobody knows how to swim, they don’t have any sailing experience whatsoever, they do not know the dinghy or the boat they will get on – often in a bad state and always overloaded –, they do not know where they will go, they do not know how long the journey will take. The only people that experienced a similar condition were the first brave navigators in history… These people come from terrible situations that leave heavy psychological and physical signs. Yet they get on those rubber boats, because the terror they leave behind them is even worse.
IL: Here we come, precisely, to your commitment with Mediterranea. You already had the opportunity to dedicate yourself to social causes, how did the contact start with them?
TS: I have always been very close to social causes. In the past, I combined my interest in social issues with sailing, participating in the “Goletta Verde” campaign, or bringing blind people or children from family homes on sail boats. In recent years though, I was disgusted with what was going on in the central Mediterranean. In August 2018, when Italy and European governments blocked humanitarian ships making of the sea in front of Libya a deserted graveyard without witnesses, a group of people coming from different experiences decided that they could no longer let that happen before their eyes. A friend of mine asked me if I was interested in the project and I immediately said yes. Initially, the founders’ response was the classic “we’ll let you know”, because Mediterranea’s main ship was a tugboat, Mare Jonio, and I don’t have the certification to command that type of vessel. But very quickly it became clear that a support boat was needed to accommodate the rest of the operating and rescue crew, which was too large for Mare Jonio. That support boat ended up being a sailboat, and therefore I was on.
IL: That boat was the Alex, on which, in July 2019, you rescued many people, but that costed you an investigation by the Italian Court.
TS: It was my third mission as commander of the Alex, and I had a fantastic crew. The Mare Jonio had already been unlawfully seized for months and so we decided to go out using Alex for a monitoring mission. We were aware of the fact that with a relatively small sailing boat we would not have been able to rescue people. The idea was that if we ran into a migrants’ rubber boat in distress, we would stabilize the situation with life jackets and safety rafts, calling immediately for help the Italian coast guard for their intervention. But when it really happened, the Italian authorities replied that they had already alerted the so-called Libyan coastguard, which we know being colluded with human traffickers. So, after being chased down by the Libyans, who eventually let us go, and with the Italian authorities who tried to put us in trouble, we did the only thing possible: we followed the law heading to the nearest safe harbor, Lampedusa, with the migrants on board with us.
IL: And there you were stuck …
TS: Once we reached 12 miles off the coast of the island of Lampedusa, the patrol boats of the Italian coast guard and finance guard notified us of the recently approved “security decree”, which prevented us from entering those territorial waters. We had been standing in sight of Lampedusa for two very hot, tiring and long days, doing everything we could to resolve the situation exercising reasoning and diplomacy, but after running out of water, we decided to force the blockade and enter the port. Once moored, it wasn’t over: throughout the entire afternoon and until late at night we were practically kidnapped on our own boat: nobody could get on or off. That situation came to an end when the prosecutor of Agrigento seized the Alex: at that point we had to disembark. The castaways were able to get off, change their wet and dirty clothes and receive the first medical treatment. I was put under investigation for aiding illegal immigration and warship violence, an accusation that could lead up to 15 years in prison. They also suspended my sailing license for six months. All that for saving 59 human lives from drowning at sea and from the violence of Libyan torture camps.
IL: What were your fears during that rescue operation?
TS: My greatest fear was the one of not being able to save them. If the Libyans had arrived during the transshipment of the people from their dinghy to our boat, a disaster could have happened: those who flee Libya are so terrified by the idea of being brought back to that hell that they prefer to jump into the water than being sent back to a Libyan ship. And then, in Lampedusa, when I realized that we were all safe, I started to be concerned about what awaited me personally. The government continued to criminalize sea rescue and I, as commander, was the most exposed target. But never, not even for a single moment, I had a doubt on my decisions. I knew I was on the right side, morally and legally.
IL: The coexistence of many people on a ship like Alex must not have been easy.
TS: Considering the overcrowding, it still went well: crew and migrants collaborated despite the difficulties of sharing insufficient space. Everyone did their part with an incredible harmony.
IL: This whole situation seems so surreal.
TS: Yes, all an above I remember the sailors of the patrol boats that were sent there to prevent our entry into the Italian waters: they were clearly embarrassed to carry out those absurd orders: “We save lives too” they repeated, “We aren’t the bad guys”. I saw one of the moved when he looked into the eyes of our “passengers”. What is surreal is that, in a few months “Mare Nostrum” – the international coordinated mission that saved 150,000 people between 2013 and 2014 – was abandoned to give space to a situation in which human beings are considered undesired toxic waste in the name of a short-sighted and inhuman policy and propaganda. It is absurd that now only volunteers and humanitarian ships are trying to resolve such a critical situation at sea.
IL: And the situation does not seem to improve recently.
TS: The news coming from Greece and Turkey remind us of times we never wanted to relive: Turkey uses refugees as human bombs in an infamous blackmail to Europe. Greek and European armed forces, instead of helping refugees fleeing Turkey, try to sink rubber boats, shooting, beating… Thousands of people, children, women and men are no longer wanted by any country and no longer have a place to go: rejected by Europe, thrown out of Turkey… They can’t even go back to the war in Syria.
IL: What can a sport like sailing teach you, a sport that gave you the skills that you brought back into play for the most noble reason, saving lives?
TS: On board a lot of attention must be paid to the use and consumption of resources. Everything must be rational and sustainable. If someone pretends not to take shifts, or they want to take ten showers a day or eat more than others, they would be pushed back by the “community” for a behavior that would have immediate consequences for everyone’s safety and well-being: at sea there is no room for privileges. Nature has the last word and she doesn’t take sides: it is with her that we must measure ourselves and take the right decisions, but if we make a mistake, we got to pay the bill right away.
IL: these are thoughts well in line with the times we live in.
TS: This is what Luca Parmitano, the commander of the International Space Station, said. What else is Earth if not a large ship with limited resources, traveling our galaxy at the extraordinary speed of 492 thousand miles per hour, housing a human crew of 7 billion people? A large ship in which someone is not doing their part, in which a minority claims the “right” to eat more than the others and where too many consume and waste the resources available at unsustainable levels. A ship that is sending a clear message to its crew, but the crew is not taking it seriously. During these weeks we are in the midst of the coronavirus emergency, a situation that is once again demonstrating that borders don’t exist. For the virus we are all the same. We should take advantage of this lesson to learn a new way of being together. We should understand that on the Earth, as on a boat in a storm, everyone is saved or we all sunk together.
””,Maar het doet pijn om te horen dat wij het probleem zijn, al ben ik de eerste om te erkennen dat wij niet de oplossing zijn. Ik heb de antwoorden ook niet. Alles wordt nu teruggebracht tot een paar schepen. Ik ben niet in Afrika aan het flyeren: kom alsjeblieft naar Europa. Het lijkt mij stug dat iemand voor zijn hut in Mali zit en denkt: Sea Watch is er, laten we het maar gaan doen. Als ze op een zeewaardige boot zouden varen, zou je mij daar ook niet zien. Maar het zijn geen vrachtwagens waar boeken uit vallen, het gaat om mensenlevens. Het zou kunnen dat smokkelaars misbruik van ons maken. Als iedereen dood gaat op zee ligt hun business op z’n gat. Maar mensen aan hun lot overlaten, omdat dit op langere termijn wellicht beter is, kan ik simpelweg niet. Uiteindelijk hoop ik aan de goede kant van de geschiedenis te staan.”
Anne Paul Lancel (40) uit Meppel kwam vorige maand ongewild in een mediastorm terecht. De kapitein van hulpschip Sea Watch 3 dobberde wekenlang rond op de Middellandse Zee met 47 vluchtelingen aan boord. Geen land wilde ze hebben. De reddingsoperatie leverde gemengde reacties op, tot bedreigingen via sociale media aan toe. ,,Op deze manier zou ik het niet weer doen.’’ Aan de ketting leggen en laten afzinken die boot.’ CDA-Kamerlid Madeleine van Toorenburg wond er tijdens een politiek debat begin deze maand over onder meer de Sea Watch 3, geen doekjes om. De bemanning wordt ervan beticht mensensmokkel te faciliteren door vluchtelingen uit gammele bootjes op te pikken en te helpen oversteken naar eindbestemming Europa. De hulporganisatie als kwaaie pier in het politiek gevoelige thema vluchtelingen.
Die mensen komen uit veilige landen en steken over, want sea watch helpt ons toch wel. Ze worden gewoon bij de kustlijn opgepikt’, sprak het Kamerlid van regeringspartij CDA verontwaardigd. Denk je compassie te tonen, neemt de vaderlandse politiek je de morele maat. ‘Jullie maken het alleen maar erger’, kreeg de Meppelaar – in het dagelijks leven is hij zzp’er in de scheepvaart en dan vooral de offshore industrie – uit rechtse hoek te horen.
Volgens Anne Paul Lancel, inmiddels terug in het vertrouwde Meppel, de omgekeerde wereld. ,,Ik dacht dat ik iets goeds deed, maar blijkbaar zijn er grote krachten in het spel die iets anders denken’’, zucht de 40-jarige kapitein die een, op zijn zachtst gezegd, woelige tijd achter de rug heeft. De reactie vanuit de Tweede Kamer is hem niet in de koude kleren gaan zitten. Zeker niet nadat de Italiaanse justitie collega’s van het Duitse reddingsschip Iuventa strafrechtelijk vervolgde op verdenking van het bevorderen van illegale migratie.
LINTJE De vrees voor rechtszaken weerhoudt hem voorlopig van een vervolgactie. ,,Dat is de reden dat ik voorlopig niet terugga. Ik had verwacht dat die mensen van Iuventa een medaille zouden krijgen. Maar als de Nederlandse overheid niet wil dat we dit doen, werkt het niet.”
Het lijntje is immers dun. ,,Stel dat een smokkelboot dicht bij ons vaart en er om een flesje water wordt gevraagd. Werk je samen als je daarin voorziet!?’’ Het was zijn tweede missie met Sea Watch, een wereld van verschil met de eerste, van vorig jaar. ,,Toen werkten we gewoon samen met de kustwacht, had ik helemaal geen angst om als mensensmokkelaar de gevangenis in te gaan. Maar deze laatste missie is in een politiek explosieve tijd, de overheid is bang voor anti-immigratiepartijen en hun populariteit. Het valt me heel erg tegen hoe de regering hierop reageert. Ik ben opgegroeid met normen en waarden, waarvan ik dacht dat ze Nederlands waren. Nee, zoals het nu gegaan is had ik het niet voor ogen.’’
Mensenlevens
Hij is geen woordvoerder van het omstreden Sea Watch, benadrukt hij in stadscafé Oasis, hartje Meppel. ,,Maar het doet pijn om te horen dat wij het probleem zijn, al ben ik de eerste om te erkennen dat wij niet de oplossing zijn. Ik heb de antwoorden ook niet. Alles wordt nu teruggebracht tot een paar schepen. Ik ben niet in Afrika aan het flyeren: kom alsjeblieft naar Europa. Het lijkt mij stug dat iemand voor zijn hut in Mali zit en denkt: Sea Watch is er, laten we het maar gaan doen. Als ze op een zeewaardige boot zouden varen, zou je mij daar ook niet zien. Maar het zijn geen vrachtwagens waar boeken uit vallen, het gaat om mensenlevens. Het zou kunnen dat smokkelaars misbruik van ons maken. Als iedereen dood gaat op zee ligt hun business op z’n gat. Maar mensen aan hun lot overlaten, omdat dit op langere termijn wellicht beter is, kan ik simpelweg niet. Uiteindelijk hoop ik aan de goede kant van de geschiedenis te staan.’’
Gezichten
Een aantal vluchtelingen van de Sea Watch 3 verblijft momenteel in het asielzoekerscentrum in zijn oude woonplaats Ter Apel. ,,Ik zou hun gezicht even willen zien. Vroeger was ik veel rechtser, voor opvang in de eigen regio. Maar ik heb geleerd dat het niet zo zwart/wit ligt, dat mensen het niet altijd in de hand hebben. Uiteindelijk sta ik er ook als professional in. Het zeerecht is een van de oudste rechten. Niemand zou op zee mogen verdrinken, die help je. Punt. Zo’n schip trekt goede mensen aan, dat is me misschien nog het meest bijgebleven. De klootzakken in de maatschappij melden zich niet.’’ De drijvende doden staan nog scherp op het netvlies. ,,We haalden geen mensen uit het water. Je labelt ze, zodat ze niet dubbel geteld worden. Dat gun ik politici: ga eens mee. Mensen hebben geen idee.’’
”1 Hij, die een ander behulpzaam is bij het zich verschaffen van toegangtot of doorreis door Nederland, een andere lidstaat van de Europese Unie,IJsland, Noorwegen of een staat, die is toegetreden tot het op 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Protocol tegen de smokkel vanmigranten over land, over de zee en in de lucht, tot aanvulling van hetop 15 november 2000 te New York tot stand gekomen Verdrag tegen transnationale georganiseerde misdaad, of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen verschaft, terwijl hij weet of ernstige redenen heeft om tevermoeden, dat die toegang of doorreis wederrechtelijk is, wordt alsschuldig aan mensensmokkel gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogstevier jaren of geldboete van de vijfde categorie.” ARTIKEL 197a, WETBOEK VAN STRAFRECHT https://maxius.nl/wetboek-van-strafrecht/artikel197a
[24]
ZIE NOTEN 21 EN 22
[25] ”De vrouw werkt al 35 jaar voor organisaties die vluchtelingen helpen door ze bijvoorbeeld kleding, schoenen en hygiëne producten te geven. ‘Ongeveer één keer per maand reist ze daarom af naar een vluchtelingenkamp in Frankrijk. De man die ze mee heeft genomen naar Ter Apel beschermde haar tegen grijpgrage handen in de jungle’, zo vertelt de advocaat van de vrouw.’
Een 24-jarige man zonder advocaat schrikt na het horen van de strafeis vanwege mensensmokkel: ‘Kan ik nog een advocaat krijgen?’, vraagt hij. Een andere man grijpt met zijn handen naar zijn hoofd na het horen van het betoog van de officier.Maandag werden in de rechtbank van Groningen meerdere mensensmokkelzaken behandeld. De hele dag spraken rechters van de meervoudige kamer en officier van justitie met verdachten die mensen naar het aanmeldcentrum in Ter Apel gesmokkeld zouden hebben.
Geen strafblad en geen advocaat
Eén van hen is een 24-jarige man uit Amsterdam, die met een tolk naar de zitting komt. Hij loopt de zaal binnen en neemt bijna achter het verkeerde tafeltje plaats. ‘U mag hier voor komen zitten’, zegt de rechter vlak voordat hij op de verkeerde plek gaat zitten.De man was zelf vluchteling en heeft sinds een jaar een verblijfsvergunning. Hij heeft geen strafblad en heeft besloten om zonder advocaat naar de meervoudige kamer te komen. Een ongebruikelijke keuze.
Ik heb alleen maar het gevoel dat ik een kennis heb geholpen. Het is een landgenoot.
Verdachte (24) in de rechtbankVolgens de officier van justitie zou de man een jaar geleden iemand naar het aanmeldcentrum in Ter Apel hebben gebracht met de auto, terwijl diegene geen geldige identiteitspapieren heeft. Mensensmokkel dus. Ook heeft hij een treinkaartje betaald zodat de man zonder verblijfspapieren van België naar Nederland kon komen.Maar de oud-asielzoeker vindt niet dat het om mensensmokkel gaat: ‘Ik heb alleen maar het gevoel dat ik een kennis heb geholpen. Het is een landgenoot’, vertaalt zijn tolk voor de rechtbank.
‘Overmacht’
Een andere verdachte die maandag voor de rechter stond, een 72-jarige vrouw uit Arnhem, heeft een vergelijkbaar verhaal. Zij heeft wel een advocaat. Volgens haar raadsvrouw heeft ze onbedoeld iemand vanuit Frankrijk naar Ter Apel gesmokkeld. ‘Overmacht’, zo duidt de raadsvrouw het.Ze wordt ervan verdacht dat ze eind vorig jaar een man uit Frankrijk heeft gesmokkeld naar Ter Apel. Volgens haar advocaat was die man een goede kennis. De twee kenden elkaar van een vluchtelingenkamp in Frankrijk, of zoals de verdachte het zelf noemt: ‘de jungle.’
De man die ze mee heeft genomen naar Ter Apel beschermde haar tegen grijpgrage handen in de jungle.
Advocaat van de 72-jarige verdachteDe vrouw werkt al 35 jaar voor organisaties die vluchtelingen helpen door ze bijvoorbeeld kleding, schoenen en hygiëne producten te geven. ‘Ongeveer één keer per maand reist ze daarom af naar een vluchtelingenkamp in Frankrijk. De man die ze mee heeft genomen naar Ter Apel beschermde haar tegen grijpgrage handen in de jungle’, zo vertelt de advocaat van de vrouw.’
Aangespoeld kindje
Eenmaal terug in Nederland krijgt de Arnhemse een verontrustend bericht. ‘Het was een foto van een touwtje aan een boom. De politie was een man aan het reanimeren’, vertelt ze. Het bleek te gaan om de man die haar in het vluchtelingenkamp beschermde.
Breng me alsjeblieft naar Nederland zodat ik asiel kan aanvragen.
De man in het vluchtelingenkampVolgens de vrouw had ze twee weken daarvoor ook al slecht nieuws gekregen. Een gezin met kindje dat ze goed kende, was verdronken toen ze de oversteek van Frankrijk naar Engeland probeerden te maken. ‘Het kindje is een paar weken daarna aangespoeld’, zegt ze.Maar wonder boven wonder ontmoet ze opnieuw de man die eerder een zelfmoordpoging deed. De man doet een prangend beroep op haar: ‘Breng me alsjeblieft naar Nederland zodat ik asiel kan aanvragen’, is de boodschap. Volgens hem was dat de enige manier om een menswaardig bestaan op te bouwen.
Opwelling
Ze besluit om hem mee te nemen in een kleine gezinsauto. ‘Het gebeurde in een opwelling. De eerdere gebeurtenissen hebben daaraan bijgedragen’, verklaart ze. Voor de poort van het aanmeldcentrum laat zij de man uitstappen en wordt ze direct gecontroleerd door de Koninklijke Marechaussee, waarna ze wordt aangehouden.
Krijg ik echt drie maanden gevangenisstraf?
De 24-jarige verdachte
Illegaal circuit
De officier van justitie rekent het beide verdachten zwaar aan dat ze mensen illegaal over de grens hebben geholpen. ‘De verdachten hebben bijgedragen aan de instandhouding van een illegaal circuit’, bepleit de officier. ‘Ook wordt het draagvlak van de opvang van asielzoekers ondermijnd.’Hij eist daarom voor zowel de Arnhemse vrouw als de Amsterdamse man een celstraf van drie maanden. Voor de vrouw gaat het om een voorwaardelijke celstraf.De 24-jarige man, die zijns inziens een landgenoot hielp en niet eerder met politie en justitie in aanraking is geweest, kijkt vervolgens geschrokken naar zijn tolk. ‘Krijg ik echt drie maanden gevangenisstraf?’, vraagt hij. ‘Maar ik voel me onschuldig. Kan ik nog een advocaat krijgen?’
Meer mensensmokkelzaken
Maandag werden ook nog twee andere mensensmokkelzaken behandeld door dezelfde rechters. Een man uit Duitsland hoorde acht maanden cel tegen zich eisen omdat hij op 7 oktober vorig jaar een gezin van vier vanuit Hamburg naar Ter Apel zou hebben gebracht. Toen hij de eis hoorde, kon hij alleen maar naar zijn hoofd grijpen van de schrik.Ook een man uit Kroatië moet volgens de officier van justitie de cel in. Hij kwam niet opdagen, maar zou zes mensen naar Ter Apel hebben gesmokkeld. De officier eiste een gevangenisstraf van twaalf maanden.De rechtbank doet over twee weken uitspraak in alle vier mensensmokkelzaken. EINDE ARTIKEL RTV NOORD
Mensensmokkel. Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan mensensmokkel door het in de auto meenemen van een persoon vanuit Frankrijk naar Nederland om hier te lande asiel aan te vragen.
Vonnis van de meervoudige kamer voor de behandeling van strafzaken d.d. 20 december 2021 in de zaak van het openbaar ministerie tegen de verdachte
[verdachte] ,
geboren op [geboortedatum] 1949 te [geboorteplaats] , wonende te [straatnaam] , [woonplaats] .
Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting van 6 december 2021.
Verdachte is verschenen, bijgestaan door mr. J.B. Pieters, advocaat te Hoogeveen. Het openbaar ministerie is ter terechtzitting vertegenwoordigd door mr. S.E. Eijzenga.
Tenlastelegging
Aan verdachte is ten laste gelegd dat:
zij in of omstreeks de periode van 7 december 2020 tot en met 9 december 2020 te Ter Apel, in de gemeente Westerwolde, althans in Nederland, een ander, te weten [betrokkene] , behulpzaam is geweest bij het zich verschaffen van toegang tot of doorreis door Nederland en/of België en/of Frankrijk of hem daartoe gelegenheid, middelen of inlichtingen heeft verschaft, door voornoemde [betrokkene] te vervoeren vanaf Frankrijk naar Nederland en/of door Nederland in een door haar, verdachte, bestuurde auto en/of (aldus) het transport van voornoemde [betrokkene] gefaciliteerd, terwijl zij, verdachte wist of ernstige redenen had te vermoeden dat die toegang of die doorreis wederrechtelijk was.
Beoordeling van het bewijs
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft veroordeling voor het feit gevorderd. De officier van justitie acht het feit te bewijzen op grond van de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen.
Standpunt van de verdediging
De raadsvrouw heeft geen bewijsverweer gevoerd.
Oordeel van de rechtbank
De rechtbank acht het feit wettig en overtuigend bewezen, zoals hierna opgenomen in de bewezenverklaring. Nu verdachte dit feit duidelijk en ondubbelzinnig heeft bekend, volstaat de rechtbank met een opgave van de bewijsmiddelen overeenkomstig artikel 359, derde lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering.
Deze opgave luidt als volgt:
de verklaring van verdachte afgelegd ter terechtzitting van 6 december 2021;
een naar wettelijk voorschrift opgemaakt proces-verbaal van aanhouding d.d. 9 december 2020,opgenomen op pagina 13 e.v. van het dossier van de Koninklijke Marechaussee
Landelijk Tactisch Commando, Brigade Oostgrens-Noord, met nummer PL27NN/21-000379 d.d. 28 maart 2021, inhoudend het relaas van verbalisanten;
3. een naar wettelijk voorschrift opgemaakt proces-verbaal van getuigenverhoor d.d. 10 december2020, opgenomen op pagina 34 e.v. van voornoemd dossier, inhoudend de verklaring van [betrokkene] .
Bewezenverklaring
De rechtbank acht het feit wettig en overtuigend bewezen, met dien verstande dat:
zij in de periode van 7 december 2020 tot en met 9 december 2020 in Nederland, een ander, te weten
[betrokkene] , behulpzaam is geweest bij het zich verschaffen van toegang tot of doorreis door
Nederland, door voornoemde [betrokkene] te vervoeren vanaf Frankrijk naar Nederland en door Nederland in een door haar, verdachte, bestuurde auto, terwijl zij, verdachte, wist dat die toegang of die doorreis wederrechtelijk was.
Verdachte zal van het meer of anders ten laste gelegde worden vrijgesproken, aangezien de rechtbank dat niet bewezen acht.
Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.
Strafbaarheid van het bewezen verklaarde Het bewezen verklaarde levert op:
Mensensmokkel.
Dit feit is strafbaar nu geen omstandigheden aannemelijk zijn geworden die de strafbaarheid uitsluiten.
Strafbaarheid van verdachte
Standpunt van de verdediging
Door de raadsvrouw is een beroep gedaan op psychische overmacht als gevolg waarvan verdachte dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging. De raadsvrouw heeft daartoe – samengevat – het volgende aangevoerd.
Verdachte heeft zichzelf evenwel in een situatie gebracht waarin zij geconfronteerd werd met de ellende in het vluchtelingenkamp in Duinkerken (verder: het kamp), maar de situatie waarin [betrokkene] , die in het kamp verbleef en voor haar een speciaal persoon was geworden, terecht was gekomen, is haar uiteindelijk toch teveel geworden. Nadat [betrokkene] tweemaal had geprobeerd zelfmoord te plegen en te kennen had gegeven dat hij dat weer ging proberen omdat hij het leven in het kamp niet meer vol kon houden, heeft verdachte besloten hem mee naar Nederland te nemen, zodat hij daar asiel kon gaan aanvragen. Het handelen van verdachte was op dat moment ingegeven door de enorme ellende die zij daar zag, de uitzichtloosheid, haar persoonlijke band met [betrokkene] en het zware appel dat hij op haar deed door zijn zelfmoordplannen.
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft gesteld dat het beroep op psychische overmacht moet worden verworpen, nu verdachte zichzelf aan de situatie in het kamp heeft blootgesteld.
Oordeel van de rechtbank
Voor een geslaagd beroep op psychische overmacht moet sprake zijn van een van buiten komende drang waaraan de verdachte redelijkerwijs geen weerstand kon en ook niet behoefde te bieden. Naar het oordeel van de rechtbank is onvoldoende aannemelijk geworden dat sprake was van een zodanige druk. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.
Op grond van de verklaringen die verdachte heeft afgelegd bij de politie en ter terechtzitting leidt de rechtbank de volgende gang van zaken af.
Verdachte werkte al dertig jaar als vrijwillig hulpverlener voor vreemdelingen die verblijf als vluchteling willen, waarvan sinds augustus 2018 in het kamp in Duinkerken. Verdachte reed maandelijks vanuit Nederland met hulpgoederen naar Duinkerken en was getuige van de erbarmelijke omstandigheden waaronder vreemdelingen in het kamp verbleven. Voordat verdachte die bewuste keer naar Duinkerken was afgereisd, had zij al van een collega-vrijwilliger vernomen dat [betrokkene] een zelfmoorpoging had ondernomen. In het kamp heeft [betrokkene] haar gevraagd of hij asiel kon aanvragen in Nederland waarop verdachte, ontdaan door de psychische nood waarin [betrokkene] verkeerde en bang dat hij opnieuw een zelfmoordpoging zou gaan ondernemen, heeft besloten hem mee te nemen naar Nederland. De nacht voordat verdachte en [betrokkene] naar Nederland zijn gereden, heeft zij [betrokkene] onderdak verleend in de hotelkamer waar zij in Frankrijk in de buurt van het kamp verbleef. De daarop volgende dag is zij met [betrokkene] naar Nederland gereisd. Vervolgens heeft zij [betrokkene] meegenomen naar haar eigen woning en heeft zij hem de dag daarna naar Ter Apel gebracht om asiel aan te vragen.
De rechtbank overweegt dat goed voorstelbaar is dat verdachte aan [betrokkene] hulp wilde bieden.
Dat betekent echter niet dat zij niet anders kon dan [betrokkene] mee naar Nederland te nemen. Verdachte had een jarenlange ervaring als vrijwillig hulpverlener en onderhield contacten met collegavrijwilligers. Verder was zij, voordat zij die bewuste keer naar Duinkerken afreisde, in Nederland al op de hoogte van de psychische nood waarin [betrokkene] kennelijk verkeerde en was zij in zoverre voorbereid op de schrijnende situatie waarin zij hem in Duinkerken zou kunnen gaan aantreffen. Verdachte wist ook dat zij zich schuldig zou maken aan mensensmokkel als zij [betrokkene] zou meenemen naar Nederland. Onder deze omstandigheden mocht van verdachte worden verwacht dat zij weerstand zou bieden aan de wens van [betrokkene] om hem mee te nemen naar Nederland en hem, bijvoorbeeld, zou hebben aangeboden hulp voor hem te zoeken in Frankrijk. Dat zij dat in redelijkheid niet heeft kunnen doen is niet aannemelijk geworden.
Het verweer wordt dan ook verworpen.
Strafmotivering
Vordering van de officier van justitie
De officier van justitie heeft gevorderd dat verdachte ter zake van het ten laste gelegde wordt veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden met een proeftijd van twee jaren. De officier van justitie heeft daarbij in het bijzonder rekening houden met de omstandigheden die de verdediging aan het beroep op psychische overmacht ten grondslag heeft gelegd.
Standpunt van de verdediging
De raadsvrouw heeft ervoor gepleit de zaak af te doen zonder oplegging van straf of maatregel, als bedoeld in artikel 9a van het Wetboek van Strafrecht.
Oordeel van de rechtbank
Bij de bepaling van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de aard en de ernst van het bewezen en strafbaar verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan, de persoon van verdachte zoals deze naar voren is gekomen uit het onderzoek ter terechtzitting het reclasseringsrapport en het uittreksel uit de justitiële documentatie, alsmede de vordering van de officier van justitie en het pleidooi van de verdediging.
De rechtbank heeft in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.
Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan mensensmokkel door het in de auto meenemen van een persoon vanuit Frankrijk naar Nederland om hier te lande asiel aan te vragen. Door mensensmokkel wordt het overheidsbeleid inzake bestrijding van illegaal verblijf in en illegale toegang tot Nederland en andere landen van de Europese Unie doorkruist en wordt bijgedragen aan het in stand houden van een illegaal circuit.
Gelet hierop alsmede op de straffen die voor soortgelijke feiten door rechters plegen te worden opgelegd en het signaal dat daarvan uit het oogpunt van generale preventie dient uit te gaan, acht de rechtbank de oplegging van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf in beginsel passend.
De rechtbank ziet echter in de persoonlijke omstandigheden van verdachte aanleiding om daar in haar voordeel van af te wijken. Verdachte die zich al vele jaren inzet voor de hulp aan vluchtelingen heeft puur op humanitaire gronden gehandeld. Sprake lijkt te zijn van een ondoordachte vriendendienst jegens gesmokkelde met wie zij al langere tijd een goede band onderhield en die zij meende te moeten helpen nadat op haar een moreel appel werd gedaan.
De rechtbank heeft ook gelet op de omstandigheid dat verdachte niet eerder is veroordeeld voor soortgelijke strafbare feiten.
De rechtbank zal gelet op het vorenstaande de officier van justitie volgen in zijn strafeis en zal aan verdachte een geheel voorwaardelijke gevangenisstraf opleggen voor de duur van drie maanden met een proeftijd van twee jaren.
Een afdoening als bepleit door de raadsvrouw doet naar het oordeel van de rechtbank geen recht aan de ernst van het feit en het verwijt dat verdachte kan worden gemaakt.
Toepassing van wetsartikelen
De rechtbank heeft gelet op de artikelen 14a, 14b, 14c en 197a van het Wetboek van Strafrecht. Deze voorschriften zijn toegepast, zoals zij ten tijde van het bewezen verklaarde rechtens golden dan wel ten tijde van deze uitspraak gelden.
Uitspraak
De rechtbank
Verklaart het ten laste gelegde bewezen, te kwalificeren en strafbaar zoals voormeld en verdachte daarvoor strafbaar.
Verklaart niet bewezen hetgeen aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan het bewezen verklaarde en spreekt verdachte daarvan vrij.
Veroordeelt verdachte tot:
een gevangenisstraf voor de duur van drie maanden.
Bepaalt dat deze gevangenisstraf niet zal worden ten uitvoer gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten, op grond dat de veroordeelde zich voor het einde van een proeftijd, die hierbij wordt vastgesteld op twee jaren, aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.
Beveelt dat de tijd die de veroordeelde voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering heeft doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf, geheel in mindering zal worden gebracht.
Dit vonnis is gewezen door mr. A. Jongsma, voorzitter, mr. G. Eelsing en mr. R.B. Maring, rechters, bijgestaan door W. Brandsma, griffier, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van deze rechtbank op 20 december 2021. EINDE UITSPRAAK
Vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid zijn idealen die enkel lijken te gelden voor witte, welgestelde mensen uit de middenklasse die een Frans – of op zijn minst een Europees – paspoort hebben. Mensen die gevlucht zijn voor gruwelijke oorlogstaferelen, wegens economische omstandigheden of uit angst voor vervolging, schijnen geen recht te hebben op waardes van de Franse leuze. De kinderen op bovenstaande foto kijken voor de zoveelste keer toe hoe hun ‘woonplaats’ en persoonlijke spullen vernietigd worden door de Franse politie. De politie, uw vriend? Nee, enkel de vriend van westerse, witte, welvarende personen.
De Jungle bevindt zich in Duinkerke op een kleine 20 km van de Belgische grens. Het is een bebost stuk grond waar tal van vluchtelingen hun toevlucht zoeken. De meeste onder hen willen asiel aanvragen in het Verenigd Koninkrijk in de hoop op een beter leven voor henzelf, hun kinderen en hun familieleden. Noem hen gerust gelukzoekers – zoals velen voor u hebben gedaan – maar doe dat dan wel in de positieve zin van het woord. Deze ‘gelukzoekers’ verblijven in de Jungle tot een overtocht naar het Verenigd Koninkrijk mogelijk is. Ondertussen slapen ze in een tentje in de modder en tussen het afval.
Daarbij moet u in het achterhoofd houden dat het de laatste tijd zeer vaak regent en sneeuwt, waardoor heuse modderstromen ontstaan. De winter laat zich voelen met haar lage temperaturen en gure winden. Mensonterend? Zeker en vast, maar het kan (en is) nog erger. De benaming Jungle voor het vluchtelingenkamp in Duinkerke is niet willekeurig gekozen. De plaats is haar naam meer dan waard en niet alleen door het landschap. Elke week komt de Franse politie met enkele gepantserde wagens en bulldozers naar het vluchtelingenkamp om de weinige bezittingen en tentjes van de vluchtelingen af te breken. Ze trekken de tenten uit de grond, zetten hun mes erin, steken de tenten in brand en jagen de vluchtelingen weg. Daarbij vergeten ze niet om hen als dieren te behandelen. Kortom, de politie ontmenselijkt de inwoners van het vluchtelingenkamp en laat hen doodvriezen in mensonwaardige omstandigheden.
Tegenwoordig volgen de politie-invallen in het vluchtelingenkamp elkaar sneller en sneller op. Er wordt niets overgelaten van het kamp en de politie gaat steeds brutaler te werk. Na zo’n inval moet het kamp steeds opnieuw heropgebouwd worden met de hulp van vrijwilligers die de vluchtelingen een hart onder de riem steken. Hoe fantastisch de vrijwilligers ook zijn, deze situatie kan niet langer voortduren. Ook al bevindt de Jungle zich in Frankrijk, de Belgische grens is niet ver weg en onze overheid kijkt systematisch weg.
Met deze open brief hoop ik enerzijds de politici en politieke instituties te bereiken die verantwoordelijk zijn voor het welzijn van vluchtelingen, want ook zij zijn mensen en horen zo behandeld te worden. Anderzijds wil ik mensen zoals jij en ik bewust maken van de situatie in Duinkerke zodat we mee druk kunnen zetten op de Belgische en Franse overheid, mee spullen kunnen verzamelen en zo deze wereld weer een beetje draaglijker te kunnen maken. Vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid? Heel graag, maar dan wel voor iedereen.
Teken de petitie voor winteropvang voor vluchtelingen in
EINDE ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor Noten 20 t/m 30/Vluchtelingenhelpers
”De meeste asielzoekers gaan in Nederland eerst naar Ter Apel. Daar melden ze zich bij het aanmeldcentrum van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Dit aanmeldcentrum ligt naast de COA-opvang. Na hun aanmelding krijgen asielzoekers onderdak in de centrale ontvangstlocaties (col) van het COA.
We hebben in Ter Apel ook een procesopvanglocatie (pol), een opvang voor alleenstaande minderjarige vreemdelingen (amv) en een vrijheidsbeperkende locatie (vbl). In totaal zijn er 4 verschillende onderdelen.
”Verdachte heeft zichzelf evenwel in een situatie gebracht waarin zij geconfronteerd werd met de ellende in het vluchtelingenkamp in Duinkerken (verder: het kamp), maar de situatie waarin [betrokkene] , die in het kamp verbleef en voor haar een speciaal persoon was geworden, terecht was gekomen, is haar uiteindelijk toch teveel geworden.” RECHTSPRAAK.NL https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBNNE:2021:5228 ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 29 [34]
15 Daarenboven sprak de koning van Egypte tot de vroedvrouwen der Hebreïnnen, welker ener naam Sifra, en de naam der andere Pua was;
16 En zeide: Wanneer gij de Hebreïnnen in het baren helpt, en ziet haar op de stoelen; is het een zoon, zo doodt hem; maar is het een dochter, zo laat haar leven!
17 Doch de vroedvrouwen vreesden God, en deden niet, gelijk als de koning van Egypte tot haar gesproken had, maar zij behielden de knechtjes in het leven.
18 Toen riep de koning van Egypte de vroedvrouwen, en zeide tot haar: Waarom hebt gijlieden deze zaak gedaan, dat gij de knechtjes in het leven behouden hebt?
19 En de vroedvrouwen zeiden tot Farao: Omdat de Hebreïnnen niet zijn gelijk de Egyptische vrouwen; want zij zijn sterk; eer de vroedvrouw tot haar komt, zo hebben zij gebaard.
20 Daarom deed God aan de vroedvrouwen goed; en dat volk vermeerderde, en het werd zeer machtig.
21 En het geschiedde, dewijl de vroedvrouwen God vreesden, zo bouwde Hij haar huizen.
22 Toen gebood Farao aan al zijn volk, zeggende: Alle zonen, die geboren worden, zult gij in de rivier werpen, maar al de dochteren in het leven behouden.
IngeschrevenMar 2004LocatieRotterdamBerichten4.035
