”Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap werd opgericht in 2004 om de EU-lidstaten en de met Schengen geassocieerde landen bij te staan om de buitengrenzen van de ruimte van vrij verkeer van de EU te beschermen. ” FRONTEX EUROPA.EUWAT IS FRONTEX? https://frontex.europa.eu/language/nl/
Wat is Frontex?
Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap werd opgericht in 2004 om de EU-lidstaten en de met Schengen geassocieerde landen bij te staan om de buitengrenzen van de ruimte van vrij verkeer van de EU te beschermen. Als EU-agentschap wordt Frontex gefinancierd uit de EU-begroting en door bijdragen van met Schengen geassocieerde landen. Tegen 2020 wordt verwacht dat het agentschap zo’n 1 000 personeelsleden in dienst zal hebben. Bijna een kwart van hen is door de lidstaten gedetacheerd en zal na het beëindigen van de termijn bij Frontex weer terugkeren naar zijn of haar nationale dienst.
In 2016 is het Agentschap uitgebreid en omgevormd tot het Europees Grens- en kustwachtagentschap, waarbij het takenpakket werd verbreed van migratiebeheersing naar grensbeheer en het Agentschap meer verantwoordelijkheden kreeg bij de bestrijding van grensoverschrijdende criminaliteit. Inmiddels wordt Frontex erkend als een van de hoekstenen van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht van de EU. Opsporing en redding gingen ook officieel deel uitmaken van zijn mandaat wanneer dergelijke situaties zich voordeden in het kader van grensbewakingsoperaties op zee.
Frontex is een operationeel agentschap dat op elk willekeurig moment meer dan 1 500 functionarissen uit de lidstaten inzet in de hele EU. Om nieuwe en snel veranderende situaties beter te kunnen volgen, is het Frontex-situatiecentrum dat verantwoordelijk is voor het monitoren van de buitengrenzen nu zeven dagen per week en 24 uur per dag actief.
Rechtsgrondslag en verantwoordingsplicht
Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap, is opgericht bij Verordening (EU) 2016/1624 van 14 september 2016 betreffende de Europese grens- en kustwacht (PB L 251 van 16.9.2016, blz. 1). Frontex is gevestigd in Warschau, Polen.
Hoewel het Europees Agentschap voor het beheer van de operationele samenwerking aan de buitengrenzen van de lidstaten van de Europese Unie is vervangen door het Europees Grens- en kustwachtagentschap, is de rechtspersoonlijkheid van het Agentschap onveranderd gebleven, evenals de naam ervan: Frontex.
Frontex staat in voortdurend contact met lidstaten en de EU-instellingen. Het Agentschap stelt alles in het werk om zijn activiteiten transparant te laten verlopen, en hiertoe neemt de uitvoerend directeur regelmatig deel aan en geeft hij uitleg tijdens hoorzittingen in het Europees Parlement en vergaderingen van de EU-Raad van ministers die verantwoordelijk zijn voor binnenlandse zaken en migratie. Op deze manier vervult Frontex zijn verantwoordingsplicht aan het Europees Parlement en de Raad als begrotingsautoriteiten.
Bovenal staat Frontex onder toezicht van een raad van bestuur die bestaat uit een vertegenwoordiger van elke lidstaat en twee vertegenwoordigers van de Commissie (zie hieronder voor nadere inlichtingen). Net als alle EU-organen, kan Frontex worden onderworpen aan audits door de Rekenkamer of aan onderzoeken door het Europees Bureau voor fraudebestrijding, OLAF.
Verdere essentiële documenten met betrekking tot de rechtsgrondslag en verantwoordingsplicht van het Agentschap zijn hier (in het Engels) beschikbaar:
Onze visie De Europese ruimte van vrijheid, veiligheid en recht beschermen.
Onze missie Samen met de lidstaten zorgen wij voor veilige en goed functionerende buitengrenzen die veiligheid bieden.
Onze waarden
Wij zijn professioneel Wij beschikken over de kennis, vaardigheden en competenties die nodig zijn om onze missie op efficiënte wijze en met hoge ethische normen uit te voeren. We streven voortdurend naar topkwaliteit om onze prestaties te verbeteren.
Wij tonen respect Wij erkennen mensen, instellingen en hun rol en tonen respect door hen als waardevol en belangrijk te behandelen.
Wij streven naar samenwerking Samen met de relevante nationale autoriteiten van de EU-lidstaten en andere belanghebbenden beheren wij de buitengrenzen van de EU en streven we naar samenwerking met derde landen.
Zowel binnen de organisatie, als met externe belanghebbenden werken we samen om gemeenschappelijke doelen en doelstellingen te verwezenlijken.
Wij leggen verantwoording af Wij zijn betrouwbaar als het gaat om het nakomen van onze verantwoordelijkheden en de punctualiteit en kwaliteit van onze werkzaamheden.
Wij geven om mensen Als Europese overheidsfunctionarissen dienen wij de belangen van de burgers, omdat wij om mensen geven en in Europese waarden geloven.
De raad van bestuur
De raad van bestuur keurt de begroting goed en verifieert de uitvoering ervan, benoemt de uitvoerend en plaatsvervangend uitvoerend directeur en waarborgt de transparantie van de besluitvormingsprocedures van het Agentschap. Als wettelijke vertegenwoordiger van het Agentschap moet de uitvoerend directeur voor zijn activiteiten rechtsreeks verantwoording afleggen aan dit bestuursorgaan.
De raad van bestuur, die vijfmaal per jaar bijeenkomt, bestaat uit vertegenwoordigers van de hoofden van de grensautoriteiten van de 26 EU-lidstaten die gehouden zijn tot naleving van de bepalingen van het Schengengebied, plus twee leden van de Europese Commissie. IJsland, Liechtenstein, Noorwegen en Zwitserland, die geen lid zijn van de EU, maar wel geassocieerde landen van het Schengengebied zijn, hebben eveneens een vertegenwoordiger in de raad van bestuur, maar met beperkt stemrecht.
Vertegenwoordigers van het Verenigd Koninkrijk en de Republiek Ierland worden tevens uitgenodigd om deel te nemen aan de vergaderingen van de raad van bestuur, maar zij hebben geen stemrecht als gevolg van hun besluit (vóór de oprichting van Frontex in 2004) om slechts gedeeltelijk deel te nemen aan de Schengensamenwerking.
Belangrijkste verantwoordelijkheden
Inzet ter plaatste Het agentschap regelt de inzet van rechtshandhavers uit de lidstaten en geassocieerde Schengenlanden, en regelt schepen, vliegtuigen en apparatuur voor grensbewaking aan de buitengrenzen wanneer extra hulp nodig is. Aanvullend op de grensbewaking zijn de operaties van Frontex ook gericht op veiligheid op zee, veiligheidscontroles, opsporings- en reddingsacties en bescherming van het milieu.
Risicoanalyse Frontex maakt een inschatting van de risico’s voor de veiligheid aan de EU-buitengrenzen. Daarbij wordt een beeld geschetst van onderliggende trends en patronen als het gaat om irreguliere migratiestromen en grensoverschrijdende criminaliteit aan de buitengrenzen. Het agentschap deelt deze bevindingen met de EU-lidstaten en de Europese Commissie en gebruikt ze voor de planning van activiteiten in de toekomst. Alle activiteiten van Frontex stoelen op een grondige risicoanalyse.
Monitoring van de situatie Frontex volgt continu de situatie aan de buitengrenzen van de Europese Unie. Daarbij zorgt het agentschap ook voor updates en dringende meldingen aan de lidstaten, de geassocieerde Schengenlanden, de Europese Commissie en andere agentschappen.
Kwetsbaarheidsonderzoek Het agentschap verricht jaarlijkse evaluaties van de capaciteit en mogelijkheden van de lidstaten en geassocieerde Schengenlanden om bijzondere uitdagingen aan de buitengrenzen het hoofd te kunnen bieden, waaronder migratiestromen. Frontex zet ook verbindingsfunctionarissen in EU-lidstaten in om het agentschap een goed algemeen overzicht van grenscontroles op Europees niveau te doen behouden.
Europese samenwerking inzake kustwachttaken Frontex ondersteunt de samenwerking van autoriteiten op het gebied van wetshandhaving, Europese agentschappen en de douane aan de zeegrenzen. Schepen en vliegtuigen die worden ingezet voor operaties verzamelen en delen ook informatie met de bevoegde diensten voor visserijcontrole, de opsporing van vervuiling op zee en de handhaving van maritieme wetgeving.
Het delen van informatie over criminaliteit Het agentschap deelt de informatie die is verzameld aan de buitengrenzen met alle bevoegde nationale autoriteiten, Europol en andere Europese agentschappen. Daartoe behoort ook de informatie over personen die worden verdacht van betrokkenheid bij criminele activiteiten, zoals de smokkel van migranten, mensenhandel en terrorisme.
Terugkeeroperaties Frontex speelt een steeds belangrijker rol bij de terugkeer van mensen die niet in de Europese Unie mogen blijven naar hun land van origine. Het agentschap ondersteunt lidstaten bij het coördineren en de financiering van terugkeeroperaties, maar kan deze ook op eigen initiatief opzetten. Daarvoor kan Frontex vliegtuigen charteren en tickets boeken op lijnvluchten. Het agentschap helpt daarbij ook bij het verkrijgen van de benodigde reisdocumenten voor de terugkeer en voorziet in experts, die kunnen assisteren bij de terugkeeroperaties.
Externe relaties Samenwerking met landen buiten de EU en de Schengenzone maakt een integraal onderdeel uit van het mandaat van Frontex en is een van de strategische prioriteiten voor het agentschap. Om te zorgen voor een geïntegreerd Europees grensbeheer ontwikkelt en onderhoudt Frontex een netwerk van partnerschappen met de grensautoriteiten in niet-EU-lidstaten, met name de landen die aan de Unie grenzen, en ook in landen van herkomst en doortocht van migranten. Daarvoor zet Frontex in die landen ook verbindingsofficieren in.
Snelle interventie Frontex kan op zeer korte termijn grens- en kustwachters en materieel inzetten in Europese lidstaten en geassocieerde Schengenlanden als deze aan hun buitengrenzen te maken krijgen met uitzonderlijke situaties. Lidstaten moeten ervoor zorgen dat zij op verzoek van het agentschap gezamenlijk tot 1 500 functionarissen snel in kunnen zetten via een pool.
Onderzoek en ontwikkeling Frontex brengt deskundigen op het gebied van grenscontrole samen met onderzoekers en vertegenwoordigers van de industrie om ervoor te zorgen dat nieuwe technologieën voldoen aan de vraag van de autoriteiten op het gebied van grenscontrole.
Opleiding Frontex ontwikkelt gezamenlijke normen voor de opleiding van grens- en kustwachtpersoneel in de EU en de geassocieerde Schengenlanden. Dit moet ervoor zorgen dat wanneer reizigers een Europese buitengrens passeren zij altijd te maken krijgen met dezelfde normen en praktijken voor grenscontrole. Dit zorgt er ook voor dat grens- en kustwachters uit verschillende landen efficiënt kunnen samenwerken als zij in gezamenlijke Frontex-operaties worden ingezet.
Gezamenlijke operaties
Van alle activiteiten van het agentschap zijn de gezamenlijke operaties de meest zichtbare. Frontex zet honderden grens- en kustwachters in, samen met schepen, auto’s, vliegtuigen en ander materieel, om lidstaten te hulp te schieten als zij problemen ondervinden aan de Europese buitengrenzen. Deze operaties vinden plaats aan de Europese land- en zeegrenzen maar ook in internationale luchthavens. Momenteel rekent Frontex vooral op de EU-lidstaten en geassocieerde Schengenlanden om gespecialiseerde functionarissen en materieel voor zijn operaties te leveren maar het agentschap zal steeds vaker zelf materiaal kunnen huren en aankopen. Frontex kan ook rekenen op een pool van minstens 1 500 functionarissen die binnen de vijf dagen kunnen worden ingezet bij noodgevallen aan de Europese grenzen.
De Frontex-operaties die plaatsvinden in het Middellandse Zeegebied helpen Italië, Griekenland en Spanje om het hoofd te bieden aan de migratiedruk, en alle operaties helpen ook om verschillende vormen van grensoverschrijdende criminaliteit aan te pakken. Bij de operaties op zee komen ook andere taken kijken, zoals het monitoren van vervuiling en illegale visserij. Dit gebeurt in samenwerking met andere EU-agentschappen, met name Europol, het Europees Agentschap voor maritieme veiligheid (EMSA) en het Europees Bureau voor visserijcontrole (EFCA).
Wetshandhaving
Frontex speelt een essentiële rol bij de versterking van de interne veiligheid van het Schengengebied door de buitengrenzen te bewaken, door veiligheidscontroles en terugkeeroperaties uit te voeren en door samen te werken met de nationale autoriteiten en Europol.
Frontex helpt ook terrorisme te bestrijden door de lidstaten bij te staan in het verscherpen van controles aan de buitengrenzen en door hen te steunen in het opsporen van mogelijke terroristische strijders uit het buitenland. De functionarissen die Frontex inzet, worden opgeleid om personen op te sporen die in verband kunnen worden gebracht met terrorisme.
Rol van Frontex bij opsporings- en reddingsoperaties
Deelname aan opsporings- en reddingsoperaties is altijd al een prioriteit voor Frontex geweest en is vastgelegd in de EU-verordening tot oprichting van de Europese grens- en kustwacht. Frontex is verplicht technische en operationele bijstand op zee te verlenen ter ondersteuning van reddingsacties die zich kunnen voordoen tijdens grensbewakingsoperaties.
Opsporings- en reddingsactiviteiten zijn ook een specifieke doelstelling binnen het operationele plan van elke Frontex-operatie op zee.
Tussen 2015 en 2017 heeft Frontex 280 000 mensen op de Middellandse Zee helpen redden.
Grondrechten
Bij alle activiteiten van Frontex staat het respecteren en beschermen van de grondrechten centraal. Voordat ze worden ingezet, worden medewerkers van het Agentschap en nationale functionarissen die deelnemen aan Frontex-operaties, opgeleid op het gebied van grondrechten en toegang tot internationale bescherming. De verplichting om potentiële schendingen van grondrechten te vermelden, wordt in elk operationeel plan geïntegreerd.
Een grondrechtenfunctionaris is onafhankelijk in de uitvoering van al zijn/haar taken, brengt rechtstreeks verslag uit aan de raad van bestuur en werkt samen met het Adviesforum voor de grondrechten. Het Adviesforum staat de uitvoerend directeur en de raad van bestuur met onafhankelijk advies bij op het gebied van grondrechtenvraagstukken. Het bestaat uit drie vaste leden, drie internationale organisaties en negen maatschappelijke organisaties die voor een termijn van drie jaar worden geselecteerd.
Permanente leden:
Bureau van de Europese Unie voor de grondrechten (FRA)
Europees Ondersteuningsbureau voor asielzaken (EASO)
Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen (UNHCR)
Internationale organisaties:
Raad van Europa (RvE)
Internationale Organisatie voor Migratie (IOM)
Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE)
Maatschappelijke organisaties die thans vertegenwoordigd zijn:
AIRE Centre
Amnesty International European Institutions Office (AI-EIO)
Caritas Europa
Kerkelijke Commissie voor migranten in Europa (CCME)
Europese Raad voor vluchtelingen en in ballingschap levenden (ECRE)
Internationale Commissie van Juristen (ICJ)
Jezuïtische vluchtelingendienst (JRS)
Platform voor internationale samenwerking inzake migranten zonder verblijfsvergunning (PICUM)
EU-kantoor van het Rode Kruis (RCEU)
Vragen met betrekking tot de gebieden die onder de bevoegdheid van het Bureau voor de grondrechten vallen, moeten worden verzonden aan FRO@frontex.europa.eu
Klachten
In overeenstemming met de verordening betreffende de Europese grens- en kustwacht, heeft het Agentschap een klachtenmechanisme opgezet, zodat iedereen die van mening is dat zijn/haar rechten op enigerlei wijze door Frontex zijn geschonden, daarvan melding kan maken.
Indien u van mening bent dat uw rechten zijn geschonden door de handelingen van een medewerker die bij een Frontex-activiteit betrokken is, kunt u een klacht indienen.
Klachten moet schriftelijk worden ingediend, maar dit kan namens u ook door iemand anders worden gedaan, bijvoorbeeld een familielid of een advocaat. Uw klacht mag in elke taal worden opgesteld.
Verzoeken om informatie, algemene en specifieke vragen over (het werk van) Frontex, verzoeken om gesprekken, verzoeken om statistische gegevens, of vragen over verslagen die op onze website zijn gepubliceerd, kunnen worden verstuurd naar:
Rechtskader Het beginsel van transparantie en de rechten van individuele personen op toegang tot documenten van EU-organen zijn vastgelegd in zowel artikel 15 van het VWEU als artikel 42 van het Handvest van de grondrechten van de EU en worden uitgevoerd middels Verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie (Verordening (EG) nr. 1049/2001).
Het verband tussen Verordening (EG) nr. 1049/2001 en het Frontex-kader wordt opnieuw benadrukt in artikel 74 van de verordening betreffende de Europese grens- en kustwacht.
Aanvragen Iedere EU-burger en iedere natuurlijke of rechtspersoon met verblijfplaats of statutaire zetel in de EU heeft het recht op toegang tot documenten van Frontex, mits wordt voldaan aan de voorwaarden die zijn vastgesteld in Verordening (EG) nr. 1049/2001.
Om aan te tonen dat u het recht hebt om toegang tot de documenten aan te vragen, moet u een identiteitsbewijs/bewijs van uw volmacht voor een rechtspersoon met verblijfplaats of statutaire zetel in de EU overleggen.
Gelieve uw verzoek in te dienen als bijlage bij een e-mail in pdf-, ASICE-, ADOC-, BDOC- of EDOC-formaat, digitaal ondertekend door middel van een gekwalificeerde elektronische handtekening in overeenstemming met de eDIAS-verordening (Verordening (EU) nr. 910/2014). Kunt u geen gebruikmaken van deze vorm van identificatie, dan wordt u verzocht een ID-kaart/paspoort/verblijfsvergunning voor de EU (natuurlijke personen) in te dienen, of de registratie van uw entiteit in een EU-lidstaat vergezeld van een volmacht die u het recht geeft namens deze entiteit te handelen (rechtspersonen).
Zorg dat uw aanvraag zo nauwkeurig mogelijk is, zodat het voor Frontex duidelijk is tot welk(e) document(en) u toegang hebt aangevraagd.
Uw aanvraag, voorzien van het vereiste bewijs dat u in aanmerking komt, wordt binnen 15 werkdagen vanaf de registratie van uw aanvraag bevestigd en verwerkt.
In uitzonderlijke gevallen kan deze termijn met 15 werkdagen worden verlengd.
Frontex reageert schriftelijk.
Indien uw aanvraag volledig of gedeeltelijk wordt afgewezen, zal Frontex dit besluit onderbouwen.
Binnen 15 werkdagen na ontvangst van de reactie waarin Frontex aangeeft de toegang geheel of gedeeltelijk te weigeren, kunt u via een confirmatief verzoek een aanvraag indienen voor heroverweging van het oorspronkelijke besluit van Frontex.
Gegevensbeschermingsverklaring De verantwoordelijke voor de verwerking is het Transparantiebureau dat bij Besluit nr. 25/2016 van de raad van bestuur van 21 september 2016 is opgericht. Fysieke en e-mailadres: Pl. Europejski 6 (00-844 Warschau- PL); e-mail: pad@frontex.europa.eu.
Voor de naleving van Verordening (EG) nr. 1049/2001 is verwerking van de persoonsgegevens door de verwerkingsverantwoordelijke noodzakelijk.
De ontvangers van de gegevens zijn speciaal hiervoor aangewezen personeelsleden van Frontex die aanvragen voor openbare toegang tot documenten verwerken. Er vindt geen internationale gegevensoverdracht plaats. De gegevens worden opgeslagen voor een termijn van vijf jaar, vanaf het moment van het afsluiten van het bestand.
Aanvragers hebben het recht hun gegevens te raadplegen, rectificeren, beperken, er bezwaar tegen aan te tekenen en deze te wissen, evenals te verzoeken om overdracht van de gegevens. Aanvragers kunnen hun rechten uitoefenen via het Transparantiebureau en kunnen een klacht indienen bij de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming.
De verstrekking van gegevens is een wettelijke verplichting van Verordening (EG) nr. 1049/2001. Wanneer wordt nagelaten gegevens te verstrekken, zal een aanvraag niet-ontvankelijk worden verklaard.
Er wordt geen geautomatiseerd besluitvormingsproces of profilering uitgevoerd.
”Frontex, het Europees Grens- en kustwachtagentschap werd opgericht in 2004 om de EU-lidstaten en de met Schengen geassocieerde landen bij te staan om de buitengrenzen van de ruimte van vrij verkeer van de EU te beschermen” FRONTEX EUROPA.EUWAT IS FRONTEX? https://frontex.europa.eu/language/nl/ ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 50
[52] ””In 2016 is het Agentschap uitgebreid en omgevormd tot het Europees Grens- en kustwachtagentschap, waarbij het takenpakket werd verbreed van migratiebeheersing naar grensbeheer en het Agentschap meer verantwoordelijkheden kreeg bij de bestrijding van grensoverschrijdende criminaliteit. ” FRONTEX EUROPA.EUWAT IS FRONTEX? https://frontex.europa.eu/language/nl/ [53] FRONTEXPUBLICATIONSARA 2015
In 2014, detections of illegal border-crossing reached a new record, with more than 280 000 detections. The unprecedented number of migrants crossing illegally the external borders has roots in the fighting in Syria that has resulted in the worst refugee crisis since the Second World War. Indeed, most of the detections at the borders concerned migrants from Syria, who later applied for asylum within the EU.
The record number of migrants detected at the external borders of the EU had several implications for border-control authorities and EU internal security:
1) Most of these detections were reported as part of search and rescue operations in the Central Mediterranean area. In 2014, border-control authorities saved the lives of thousands of people. However, facilitators increasingly utilised unsafe boats, with the inevitable result that migrants’ lives were put at risk.
2) The very high demand for illegal crossing to the EU, fuelled by the record number of successful entries, also led to a new modus operandi. Since September 2014, the use of large cargo ships to transport migrants directly from the Turkish coast near Mersin to Italy has been reported. This is a multi-million-euro business for organised crime groups (OCG), which is likely to be replicated in other departure countries. Another worrying trend has been the increasing number of deliberate attempts to involve merchant ships in rescuing migrants. This has prompted the International Maritime Organization (IMO) to voice the concerns of the shipping industry over its involvement in rescuing irregular migrants.
3) With record numbers of migrants crossing the border illegally, resources are devoted to their immediate care, rather than screening and obtaining information on their basic characteristics such as nationality. After they are rescued, they continue their journey to other Member States and not knowing who is travelling within the EU is a vulnerability for EU internal security.
The profile of detected irregular migrants remained relatively unchanged compared to 2013, being mostly adult males. However, the proportion of women (11%) and children (15%) reflects the fact that many migrants move to the EU with the intention of claiming asylum, thereby escaping violence in their own country.
Most migrants were detected in the Central Mediterranean area, where detections totalled over 170 000. On the Eastern Mediterranean route detections totalled over 50 800. Towards the end of 2014, detections sharply increased at the Hungarian land border with Serbia, making the Western Balkan route (with 43 357 detections) the third most important irregular migration route towards the EU.
Detections of clandestine entry in vehicles in- creased strongly from 599 in 2013 to 3 052 in 2014. This rise was due to a tenfold increase in detections reported from the Bulgarian BCPs along the land border with Turkey.
In 2014, there were just over 9 400 detections of document fraud cases on entry to the EU/Schengen area from third countries, which represented a slight decrease compared to the previous year. By contrast, cases reported on intra-EU Schengen movements showed a marked increase from 7 867 in 2013 to 9 968 in 2014 (+27%). Thus, for the first time, there were more fraudulent documents detected on intra-EU/Schengen movements than during border checks on passengers arriving from third countries. This is partly due to the large number of migrants undertaking secondary movements within the EU, often with fraudulent documents obtained in the country of their entry into the EU.
The facilitation of illegal migration remains a significant threat to the EU external borders. Detections of facilitators rose from 7 252 in 2013 to 10 234 in 2014. The increase was mostly due to higher numbers reported in Spain, Italy and Bulgaria.
Member States reported more than 114 000 refusals of entry issued at the external borders of the EU, a decrease of 11% compared to 2013. The decrease is the consequence of the record high of 2013, when an exceptionally large number of Russians of Chechen origin were refused entry because they lacked a valid visa.
In 2014, there were 441 780 detections of illegal stay in the EU, which represents an increase compared to the year before. Most of the increase was due to a higher number of detected Syrians and Eritreans who later applied for asylum.
A total of 252 003 third-country nationals were subject to an obligation to leave the EU as a result of an administrative or judicial decision, which was a 12% increase compared to 2013.
In 2014, there were 161 309 third-country nationals effectively returned to countries outside the EU, which was broadly similar to the numbers returned in 2013. The UK was the Member State that conducted the largest number of returns (36 313), with steady trends to India and Pakistan. Greece reported an increase in effective returns, mostly of Albanians.
As regards the wider geopolitical context, two issues clearly stand out: the conflict in Syria and the continued volatility in North African countries, notably Libya, from where mi- grants often depart in their attempt to cross the Mediterranean Sea. The large number of displaced Syrians in the Middle East and North Africa suggests that Syria will likely remain the top country of origin for irregular migrants and asylum seekers in the EU for some time to come. In Libya, migrants are in an extremely vulnerable situation, especially those in areas affected by the fighting. Migrants in Libya also face arbitrary detention and very poor conditions of detention, marked by overcrowding, poor sanitation and exploitation.
The ongoing crisis in Ukraine will continue to be an important factor affecting population movements. However, so far it has not resulted in marked changes in illegal migration movements towards the EU. The main development along the eastern land border has been the reduction in the number of regular passengers from the Russian Federation to the EU due to the economic downturn.
Looking ahead, the likelihood of a large number of illegal border-crossings to the EU is high and so is the probability of a large number of migrants needing assistance in terms of search and rescue operations (but also the provision of international protection), in particular in the southern section of the external border, on the Eastern Mediterranean and the Central Mediterranean routes. Many migrants who cross illegally and apply for asylum are not detained and thus continue making their journey within the EU.
Most risks associated with document fraud were assessed as high. Indeed, document fraudsters not only undermine border security but also the internal security of the EU.
These risks are common to nearly all Member States, as they are associated with passenger flows and border checks, which are a specific expertise of border-control authorities. Most cases of fraud are expected to involve EU travel documents and there are indications of a shift away from the use of passports towards less sophisticated documents such as ID cards and residence permits.Overall, there is an underlying threat of terrorism-related travel movements especially due to the appeal of the Syrian conflict to both idealist and radicalised youths. The conflict in Syria has attracted hundreds of foreign fighters, including EU citizens, dual-nationality holders and other third-country nationals.
Het Europees Grenswachtagentschap (Frontex) ondersteunt en coördineert de bewaking van de buitengrenzen van de Europese Unie. Lidstaten zijn in eerste instantie zelf verantwoordelijk voor de bewaking van buitengrenzen. Het agentschap vult de lidstaten waar nodig aan.
Frontex werd in 2004 opgericht en in 2016 omgevormd tot het Europees Grens- en kustwachtagentschap. De bevoegdheden van Frontex werden uitgebreid van migratiebeheersing naar grensbeheer. Taken van het agentschap zijn onder andere ondersteuning bieden bij het opleiden van grenswachters, het bestrijden van internationale criminaliteit en het beheersen van migratie op zee.
In maart 2019 kwamen de onderhandelaars van het EP en de Raad overeen dat de operationele capaciteit van Frontex geleidelijk fors wordt uitgebreid. De capaciteit moet in 2027 10.000 mensen zijn. Frontex wordt vanaf 2021 ingezet bij grenscontroles of een migratiecrisis, na toestemming van het betreffende land. De lidstaten blijven primair verantwoordelijk voor hun grensbeheer.
Werkzaamheden van het Europees Grenswachtagentschap
Om tot een gemeenschappelijke bewaking van de buitengrenzen te komen is het agentschap verantwoordelijk voor:
– De coördinatie van de operationele samenwerking tussen de lidstaten op het gebied van het beheer van de buitengrenzen.
– Het helpen van de lidstaten bij het opleiden van nationale grenswachten, met inbegrip van de vaststelling van gemeenschappelijke opleidingsnormen.
– Het uitvoeren van risicoanalyses.
– Het volgen van de ontwikkelingen op het gebied van onderzoek dat relevant is voor de controle en bewaking van de buitengrenzen.
– Het bijstaan van de lidstaten in omstandigheden die extra technische en operationele bijstand aan de buitengrenzen vergen.
– Ondersteuning bieden aan de lidstaten bij de organisatie van gezamenlijke terugkeeroperaties.
Met ingang van mei 2010 heeft Frontex de taken overgenomen van het Centrum voor informatie en beraad inzake grensoverschrijding en immigratie (CIREFI). In dit forum onder verantwoordelijkheid van de Raad Justitie en Binnenlandse Zaken kwamen landelijke experts van de lidstaten van de EU en de andere Schengen-staten (Noorwegen, Zwitserland en Liechtenstein) vanaf 1993 maandelijks samen om informatie uit te wisselen. Door de informatiefunctie van Frontex was CIREFI overbodig geworden.
In juni 2021 bracht de Europese Rekenkamer een vernietigend rapport uit over Frontex waarin staat dat het agentschap niet in staat zou zijn de illegale immigratie en grensoverschrijdende criminaliteit aan de Europese buitengrenzen effectief te bestrijden. Ook constateerde de rekenkamer dat het huishoudboekje van Frontex niet op orde is en is er geen informatie over de werkelijke kosten van operaties. De rekenkamer beval Frontex aan zo snel mogelijk “het huis op orde” te brengen.
Uitgebreide taken Europees Grenswachtagentschap
In 2016 zijn de bevoegdheden van Frontex uitgebreid en is de organisatie omgevormd tot het Europees Grens- en kustwachtagentschap. De ‘roepnaam’ Frontex is wel behouden. Reden voor de hervorming was de stijging van het aantal migranten dat naar Europa kwam. De taken van Frontex zijn uitgebreid van alleen migratiebeheersing naar de bewaking van de EU-buitengrenzen in het algemeen.
Frontex coördineert het terugsturen van afgewezen asielzoekers en ondersteunt lidstaten bij het bewaken van de buitengrenzen van EU. Lidstaten zijn in eerste instantie zelf verantwoordelijk voor grensbewaking. Wanneer een lidstaat in een crisis weigert de hulp van het Europees Grenswachtagentschap in te roepen, krijgen andere lidstaten de mogelijkheid hun landsgrenzen te gaan controleren. Dit kan pas wanneer is vastgesteld dat de Schengenzone in gevaar is.
Alle lidstaten moeten sinds 2016 samen permanent 1500 grenswachten paraat hebben staan om in actie te kunnen komen als de bewaking van de buitengrenzen onder druk staat. Nederland levert 50 van deze grenswachten. Ook moeten de lidstaten binnen tien dagen materiaal kunnen leveren als dit nodig is, bijvoorbeeld helikopters, schepen of apparatuur om vingerafdrukken af te nemen. Diensten van het Europees Grenswachtagentschap zijn herkenbaar aan het blauwe EU-logo met gele sterren.
In 2018 kwam de Europese Commissie met nieuwe voorstellen die er op gericht zijn om de slagkracht van Frontex fors uit te breiden. In november 2019 nam de Raad deze herzieningen aan. Frontex krijgt meer personeel en technische uitrusting. Daarnaast krijgt het een ruimer mandaat om de activiteiten van de lidstaten op het gebied van met name grenstoezicht, terugkeer en samenwerking met derde landen te ondersteunen.
Vanaf mei 2019 patrouilleert Frontex ook in Albanië. Het agentschap is hiermee voor het eerst actief in een niet-lidstaat.
Mensenrechten en het Agentschap
Sinds 2009 is Frontex juridisch gebonden aan het Handvest voor Grondrechten in de EU. Het gaat daarbij vooral om de behandeling van illegale asielzoekers en migranten die bij operaties in bewaring worden gesteld.
3.
Organisatie
De dagelijkse leiding berust bij de directeur met daarnaast een Raad van Bestuur. Een groot deel van de medewerkers is gedetacheerd vanuit de lidstaten.
Frontex opende in oktober 2010 een speciaal regiokantoor in Griekenland. Dit omdat veel van de illegale immigranten de EU binnenkomen via de landen rond de Middellandse Zee, en Griekenland in het bijzonder.
4.
Inspraak EU-lidstaten
Het Agentschap staat onder het gezag van de raad van bestuur die is samengesteld uit twee vertegenwoordigers van elke lidstaat, een vertegenwoordiger van de Europese Commissie, en hun plaatsvervangers.
Het Europees Grenswachtagentschap werkt nauw samen met andere agentschappen die verantwoordelijk zijn voor de veiligheid aan de buitengrenzen, zoals Europol, Eurojust, de Europese Politieacademie en het bureau voor fraudebestrijding OLAF.
5.
Nederland (vertegenwoordiging) en Frontex
Nederland wordt in de Raad van Bestuur van het Europees Grenswachtagentschap formeel vertegenwoordigd door de Commandant van de Koninklijke Marechaussee. In de praktijk wordt deze plek veelal waargenomen door de Directeur Operaties van de Koninklijke Marechaussee.
Sea-Watch en 21 andere organisaties roepen met #DefundFrontex op om het budget van Frontex te heroriënteren naar de opbouw van een door de overheid geleid en gefinancierd, landelijk en civiel reddingsprogramma op zee.
Sinds 2015 zijn meer dan 18.000 mensen verdronken in de Middellandse Zee. Zij zijn het directe gevolg van het Europese beleid van afsluiting, dat zijn praktische uitvoering vindt bij het Europese agentschap voor grensbeheer Frontex. Terwijl de Middellandse Zee ’s werelds dodelijkste migratieroute is geworden, probeert de EU de status quo te handhaven door het budget voor haar agentschap voor grensbeheer voortdurend te verhogen. Tegen 2027 laat de EU het werk van Frontex 5,6 miljard euro kosten zonder ook maar één euro uit te geven aan het redden van mensenlevens.
Uit onderzoek van Sea-Watch en Frag den Staat is gebleken dat zelfs een miniem deel van de operationele begroting van Frontex voor dit jaar voldoende zou zijn om een nationaal civiel reddingsprogramma op zee op te zetten.
“De prioriteit van Frontex lijkt afschrikking en verdediging tegen migratie ten koste van alles te zijn. Het geld voor een levensreddende en mensenrechtenconforme praktijk aan de grenzen van Europa is er. Alleen de politieke wil ontbreekt”, Doreen Johann, Sea-Watch.
De EU verhindert actief legale en veilige toegangsroutes door de grenspolitie te versterken en door verdere grenscontroles uit te besteden via samenwerking met derde landen. Daarmee schaft zij de facto niet alleen het fundamentele recht op asiel af, maar draagt zij ook de directe verantwoordelijkheid voor duizenden doden aan haar grenzen. “Frontex heeft de uitbreiding van zijn bevoegdheden in de eerste plaats gebruikt om de mensenrechten verder te ondermijnen en het leven van mensen op doorreis nog meer in gevaar te brengen”, voegt Doreen Johann toe.
Frontex gebruikt zijn enorme jaarlijkse operationele begroting uitsluitend om toezichts- en coördinatietaken uit te voeren, maar negeert zijn wettelijke verplichting om mensenlevens te redden. Sea-Watch en 21 andere voorstanders roepen daarom op tot een koerswijziging die allang had moeten plaatsvinden. “De Frontex-begroting moet worden gebruikt om levens te redden, niet om grondrechten verder te schenden. De eerste stap in die richting is een nationaal, civiel reddingsprogramma op zee. We moeten mensen beschermen, geen grenzen”, besluit Doreen Johann.
ZIE OOK
DEFUND FRONTEX, BUILD A EUROPEAN SEARCH AND RESCUE PROGRAMME
The UNITED ‘List of Deaths’ draws since 1993 unwelcome attention to the role of our societies in protecting those who flee from war, persecution, poverty or natural disasters and highlights the serious flaws in our asylum and immigration systems that repeatedly threaten human dignity. On the way to Fortress Europe, in detention or identification camps, during deportation, or once repatriated, many refugees and migrants die.
Europe’s exclusion policies make it almost impossible to enter Europe regularly. These fatal policies have forced thousands of people to resort to irregular ways of getting to a country where they are safe and where economical survival is possible. No matter how different the circumstances of these deaths are, they can all be ultimately put down to one reason: the building of a Fortress Europe which refers to the policy of exclusion and the on-going tightening of EU asylum policies. These decisions are taken on highest political level: the Schengen Treaty, the Dublin Convention and EU border control programmes.
We face a rat race of tougher asylum policies amongst the European Member States – accompanied by common European initiatives to reduce immigration. EU migration policies are driven by targets and objectives rather than humanity.
In the face of civil war, conflict and global political and social unrest, Europe responds by adopting exclusionary practice and policies, turning a blind eye to the root causes of migration. Refugees and migrants fleeing to Europe are presented to the public opinion (and as a result perceived) as the reason of many problems in Europe. They are abused as scapegoats, thus stimulating racist ideology and offering ground to right wing populist parties. Instead of being the problem, refugees and asylum seekers are in search of a solution to the serious problems they leave behind in the countries they had to flee. Refugees are not the problem! The real problem is a general lack of vision in Europe on migration and a lack of support for the peaceful development in their home countries.
It is important to bear in mind that all these deaths are due to policies that criminalise a fundamental human right: freedom of movement. Many also violate other rights such as the right to leave and return to your country of origin, the right to seek asylum and the right to family reunification. These rights are laid out in the 1951 Geneva Convention and are not simply a set of values and principles the EU should try to uphold, but constitute international law to which each participating country is bound.
FRONTIERS OF HOPE?
The European agreement called ‘Dublin Convention’ requires asylum seekers to register in the country where they first enter the EU. In reality this tends to be the south of Europe, such as Italy, Spain and Greece. These three countries are heavily indebted and provide only minimal welfare for refugees, already struggling to provide for their inhabitants. This situation leads to the development of xenophobia, racist attacks and growing populist political movements.
Many refugees are left without protection after entering the EU but are forced to stay in the country ‘responsible’ for them. The Dublin agreement became a key tool in a regime of border controls, allowing refugees to be deported from the wealthier northern countries back to poorer countries of entry. This is just passing the buck of responsibilities. In their turn the EU-border countries are pushing back newly arrived refugees to outside EU territory. And their non-EU neighbours are financially supported to keep the refugees even further away from ‘our’ borders. These pushback actions must be stopped and responsibilities taken.
Unfortunately, the issue is not high on the political agenda of the mainstream politicians. Right-wing populists however are taking up the issue and campaigning against immigration. In the discourse of European politicians, ‘traffickers’ and ‘people smugglers’ are identified as being the great villains, yet the hardened borders and tightened asylum policies directly force people in illegality and create a need for facilitators helping migrants to cross borders. Traffickers are not the reason for migration.
When so many choose to take their own lives rather than returning to the situations they fled from, when migration is not just the nicer, but the only option, there is clearly a need for governments to critically assess their decision-making processes.
In January 2014, a group of 12 refugees drowned after the Greek coast guard pushed back their boat at high speed to Turkish waters. The boat capsized and the refugees were prevented by the coast guards to leave their sinking vessel (ECRE, 2014).
BORDER MANAGEMENT & EXTERNALISATION
For years European governments have tried to implement border control and militarisation policies. What can be seen is that borders are shifting towards the outer parts of Europe where tighter controls are being implemented. The ultimate aim of the ‘management of external borders’ is to stop victims of persecution, civil war and forced migration even before they reach Europe. Numerous deaths, including those that remain unknown, are a direct consequence of the reinforcement of EU borders. Further realignments and restructuring of borders just leads to refugees trying to find other ways inside, often through more dangerous routes.
The externalisation of the EU’s political borders can be seen mostly in North African countries, whose coasts are the starting point for many migrant journeys into Europe, especially to Spain, Italy and Greece.
In February 2014, a group of migrants were shot at with rubber bullets by the Moroccan and Spanish border police while they were trying to swim to the Spanish enclave Ceuta, at the Moroccan border. Police was shooting both directly at people and at the floating tools the migrants needed for swimming. 17 people were killed (No Borders, 2014).
Externalising EU policy is not the only method used, processes of “border imperialism” are also at play; countries in negotiation to become member states such as Turkey must comply with the Schengen Agreement and adopt European policies. In April 2014, Turkey and EU have signed an agreement that makes it possible to return migrants from the EU to Turkey and vice versa. Under this agreement, Turkey receives financial and technical support to help build up border police and install border surveillance equipment.
Furthermore, the EU seeks cooperation with countries like Libya and Morocco in order to prevent migrants and refugees from reaching Europe at all.
By contracting out border policing, migrants are subjected to inhumane treatment that the Human Rights Convention prohibits. Millions of euros are being spent on the construction of ‘walls’ around Europe. The budget of Frontex, the European agency set up to coordinate the external border management, is a vast 90 million euros annually.
Perhaps the analogy of “Fortress Europe” is even misleading; these territories and spaces are pliable, ignoring certain streams of migration, such as irregular migration that brings in the labour upon which the economies of many EU member states depend. ‘Illegal’ migrant workers have become a vital economic necessity, since countries are facing labour shortages and vacancies that cannot be filled by the domestic workforce.
However, no matter how hard Europe tries, it will always be incapable of ‘effectively’ shutting its doors. The more they try and the stricter laws are implemented, the higher the number of deaths. By reinforcing their exclusionist policy, they are simply pushing the most vulnerable into even more dangerous situations.
PROCESS INEFFECTIVENESS
There is a clear defect in immigration and asylum policies across Europe; the blind ambition of governments to control migration flows and meet immigration targets are not matched by resources, skills and training of the staff employed to conduct procedures. Within Europe, tens of thousands of migrants are trapped in bureaucratic systems, unable to become part of any society. When policies are shaped purely as a reaction to statistics and goals, they are both ill thought out and difficult to implement. Frequent changes to the application process, to employment and movement restrictions, and entitlement to support services and healthcare all around Europe often lead to confusion, misapplication and result in more unnecessary deaths.
In January 2013, the Russian asylum seeker Alexander Dolmatov committed suicide in a deportation centre in the Netherlands where he was placed due to a system error. For fear of being deported back to Russia, he took his own life while under state supervision (UNITED for Intercultural Action, 2013).
DETENTION
Refugees, asylum seekers and “illegal” migrants, even children, are often held in detention. Detention centres exist throughout Europe and they go under many different names. Detention can last from a few weeks to a year and longer, according to national immigration law. Although media insist in naming them “waiting zones”, “identification centres”, “accommodation centres”, “hospitium” etc., people in holding are often treated worse than criminals. In many countries these centres function as no more than basic prisons, except for the fact that due to the overcrowding and lack of a common policy, basic human rights are daily violated. Legal assistance is often denied and NGO’s and humanitarian associations are regularly denied entrance to the camps. The whole management of detention is often military-based, and due to the lack of interpreters and social workers, conflicts and misunderstandings are solved with the use of violence.
More and more frequent episodes of self-destruction practices take place: from hunger strikes, eyes- and mouth-sewing to all manners of suicide, including putting oneself on fire. These episodes rarely catch the attention of the media. The suicides, as being caused by the extremely hard conditions of detention and by the lack of social, medical and legal assistance, are directly linked to the enforcement of the exclusion policies referred to as Fortress Europe. Refugee camps and detention centres are on the edge of illegality themselves according to the international conventions on asylum, human rights and preventive detention. Governments should stop placing migrants (and their children) in detention for the ‘crime’ of travelling without documents.
In February 2014, Kahve Pouryazdan, a 49-year old Iranian, set himself on fire. He had spent 10 hopeless years in Germany, he could not leave and even though he could speak perfectly German, all doors remained closed for him. No work, no perspective. A terrible death (Karawane, 2014).
DEPORTATION
Whether due to a (mis)belief that countries in conflict are now safe places to return to or simply that the requirements to stay in the EU have not been met, deportations are a convenient way to manage immigration statistics and to cattle people around. This is only viable if we can ensure their safety and reintegration upon return. Regardless of the wisdom of authorities’ decisions, they have a duty to conduct deportation procedures in a way that prioritises safety, welfare and preserves human dignity.
The fact that governments across Europe regularly refuse asylum or issue deportation orders have enormous impacts upon the psychological and emotional state of applicants. UNITED has recorded many instances over the years where forced repatriation or failed asylum claims have resulted in deaths.
In March 2013, Khalid Shahzad, 52 years old (Pakistan), died just hours after being put on the train from a removal centre. He was released in poor health conditions and medical advice had been ignored (The Guardian, 2013).
Noodhulp heeft blijkbaar een prijskaartje, schamperde de oppositie nadat staatssecretaris Ankie Broekers-Knol (Asiel) de voorwaarden had gepresenteerd voor de opname van honderd kwetsbare vluchtelingen uit het afgebrande kamp Moria. De deal ontleed.
Honderd minder kwetsbare vluchtelingen
Nederland gaat honderd kwetsbare vluchtelingen uit Moria ophalen, maar neemt er volgend jaar honderd minder op. Oppositie, burger- en mensenrechtenorganisaties zijn woedend over deze papieren ‘uitruil’ van mensenlevens. In praktijk betekent het namelijk dat honderd andere vluchtelingen die vaak al jaren wachten in troosteloze vluchtelingenkampen in Turkije, Niger, Bangladesh of Libanon nog langer moeten wachten tot ze aan hun nieuwe leven kunnen beginnen.
Het aantal vluchtelingen dat via het zogeheten resettlement programma (hervestiging) van de Verenigde Naties een plek krijgt in westerse landen daalt al sinds 2016 hard, terwijl het aantal vluchtelingen juist sterk toeneemt. Wereldwijd zijn bijna 80 miljoen mensen op de vlucht, van wie het leeuwendeel wordt opgevangen in kampen of gastgemeenschappen in ontwikkelingslanden. Volgens de UNHCR staan momenteel 1,4 miljoen vluchtelingen klaar om direct te worden gehervestigd. In 2018 werden slechts 55.680 vluchtelingen daadwerkelijk opgehaald, 6 procent van de vastgestelde behoefte in dat jaar. Voor dit jaar ziet het er niet beter uit met nog slechts 23.349 toezeggingen.
Canada is nu met 30 duizend hervestigingen per jaar koploper in de wereld, gevolgd door Australië, Zweden en Noorwegen. Nederland behoort met jaarlijks 500 plekken tot de Europese middenmoot. De Verenigde Staten, die voor het tijdperk-Trump jaarlijks 100 duizend vluchtelingen opnamen, blijven dit jaar steken op 18 duizend vluchtelingen.
Het verkorten van de asielprocedures
Haagse bezuinigingen in 2017 hebben ertoe geleid dat de asielprocedure, ironisch genoeg, almaar verder werd opgerekt. Immigratiedienst IND kampt tot de dag van vandaag met forse achterstanden. Staatssecretaris Broekers-Knol probeert die nu weg te werken met behulp van een taskforce en stelt in het licht van de Moria-deal een nieuwe troef in het vooruitzicht: het afschaffen van het zogenaamde eerste gehoor.
Tijdens dit eerste gesprek met de IND krijgen asielzoekers vragen voorgelegd over identiteit, nationaliteit en reisroute, die ook al zijn gesteld tijdens het zogenaamde aanmeldgehoor – het gesprek dat direct na aankomst plaatsvindt in het Groningse Ter Apel. Dit heeft een vertragend effect op de procedure, schrijft Broekers-Knol aan de Kamer. Omdat het eerste gehoor volgens dit plan komt te vervallen, zal voortaan tijdens het aanmeldgehoor worden gevraagd naar het asielmotief.
Los van de zorgen die hulporganisaties als Vluchtelingenwerk en Defence for Children hebben over toenemende onzorgvuldigheid in de procedures, is het de vraag of deze verandering de beoogde tijdwinst oplevert. ‘Het eerste gehoor vindt normaal gesproken plaats op dag 1 van de procedure, het tweede gehoor op dag 3’, zegt Arjen Leerkes, hoogleraar migratie in Maastricht. ‘We hebben het hier dus over een beperkte tijdswinst van twee dagen per aanvraag.’
Criminele vreemdelingen sneller uitzetten
Op dit punt vangt Den Haag al vele jaren bot. Europese verdragen schrijven voor dat alle asielzoekers, en dus ook diegenen met criminele antecedenten, recht hebben op opvang tijdens hun procedure. Het uitzetten vormt een tweede obstakel: herkomstlanden zoals Marokko weigeren steevast criminele burgers terug te nemen.
Hoe wil Broekers-Knol ditmaal dan wel zegevieren? In haar brief aan de Kamer wijst ze op verruiming van het vierde lid van artikel 21 van de Vreemdelingenwet, zodat het makkelijker wordt om verblijfsvergunningen voor criminele vreemdelingen bij verschillende delicten in te trekken. Dit is nu alleen nog mogelijk bij opiumdelicten.
Het wetsartikel heeft overigens niets met asielzoekers te maken, maar met vreemdelingen die in Nederland zijn geboren of als kind naar Nederland zijn gekomen. Voor de goede orde: het gaat hier niet om Nederlanders, maar om bijvoorbeeld kinderen van migrantenouders die de Nederlandse nationaliteit nooit hebben aangevraagd.
Het is wel de vraag hoe groot deze groep is. ‘Van de mensen met een Marokkaanse achtergrond heeft, schat ik, 80 tot 90 procent de Nederlandse nationaliteit’, zegt hoogleraar Leerkes. Toch is het volgens hem een internationale trend om migranten die geen staatsburger zijn harder aan te pakken. ‘Dat heeft onder andere te maken met het afgenomen geloof in de effectiviteit van resocialisatie. Daarom wil de politiek deze mensen buiten de samenleving plaatsen. Vervolgens ontstaat een nieuwe discussie, want moet je Marokko laten opdraaien voor een criminele burger die daar nooit heeft gewoond?’
De suggestie dat criminele vreemdelingen sneller kunnen worden uitgezet door de regels aan te scherpen, is volgens migratiedeskundige Martijn Stronks een politieke illusie. ‘Het openbare-ordebeleid is op dit punt de afgelopen 25 jaar een keer of acht veranderd. Je kunt regels aanscherpen, maar de praktijk is weerbarstiger’.
Stronks wijst op de rechterlijke toets van proportionaliteit die aan een uitzetting vooraf gaat: iemand kan nog zo crimineel zijn, als hij al geruimde tijd in Nederland woont, kan een rechter besluiten om diegene vanwege familiebanden of geworteldheid niet uit te zetten.
Hogere straffen voor mensensmokkel
In 2016 maakte toenmalig staatssecretaris Dijkhof (VVD) zich hier al hard voor. Met succes: de maximumstraf voor mensensmokkel ging omhoog van vier naar zes jaar, met mogelijkheid tot verhoging tot achttien jaar als sprake is van zwaar lichamelijk letsel of de dood.
Omdat mensensmokkel volgens de wet betrekking heeft op ‘illegale toegang, doorreis en verblijf’, kom je met deze maatregel op het terrein van asiel uit. Een groot deel van de asielzoekers is immers met behulp van mensensmokkelaars naar Nederland gekomen.
Het is nog onduidelijk welke verhoging van de strafmaat het kabinet voor ogen heeft.
Bijna twee jaar na het sluiten van de omstreden ‘EU-Turkije deal’ is een nieuwe deal met het belangrijke migratieland Libië een feit, concludeert VluchtelingenWerk Nederland. De afgelopen weken zijn soortgelijke afspraken tussen Libië en Europese landen in werking getreden. Vluchtelingen en migranten die via Libië de oversteek naar Europa proberen te maken worden tegengehouden door de Libische kustwacht. In ruil daarvoor ondersteunen en financieren Europese landen de Libische kustwacht en nemen EU-lidstaten kwetsbare vluchtelingen van Libië over. De eerste 162 vluchtelingen zijn inmiddels overgevlogen naar Italië. Ook Frankrijk en Duitsland zullen een aantal kwetsbare vluchtelingen uit Libië opnemen. Jasper Kuipers, adjunct-directeur bij VluchtelingenWerk Nederland noemt de deal “een nieuw moreel dieptepunt in de Europese aanpak van migratie.”
Afschuiven van verantwoordelijkheden
Volgens VluchtelingenWerk mogen dergelijke afspraken alleen worden gemaakt als de mensenrechten van vluchtelingen en migranten geborgd zijn. In het geval van Libië is dit overduidelijk niet het geval: teruggestuurde vluchtelingen en migranten verblijven in smerige opvangcentra waarvan gebleken is dat er martelingen en slavenhandel plaatsvinden. Kuipers: “Het is duidelijk dat Europa hier maar een doel voor ogen heeft: het afschuiven van de verantwoordelijkheid voor vluchtelingenbescherming. Bij de EU-Turkije deal werd nog een rooskleurig beeld geschetst van de omstandigheden voor vluchtelingen in dat land. In het geval van Libië geven lidstaten ronduit toe dat de omstandigheden er afschuwelijk zijn. Wij vinden het onbegrijpelijk dat Europa dit willens en wetens doet.”
Regeerakkoord
In het Nederlandse regeerakkoord staat duidelijk aangegeven dat alleen afspraken over migratie gemaakt kunnen worden met zogenaamde veilige derde landen, die voldoen aan de voorwaarden van het Vluchtelingenverdrag. De Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid heeft in de Tweede Kamer eerder zelfs gezegd dat Libië, gelet op de mensonterende situatie, zich op dit moment niet kwalificeert voor een afspraak zoals de EU met Turkije heeft gemaakt. Kuipers: “Hoe kan de Staatssecretaris dit rijmen met wat we nu in de praktijk zien gebeuren?”
Hervestiging
VluchtelingenWerk noemt de hervestiging van kwetsbare vluchtelingen uit Libië naar Europa een ‘klein lichtpuntje’. De eerste 162 vluchtelingen zijn inmiddels overgebracht naar Italië. Het overnemen van de meest kwetsbare vluchtelingen is een van de belangrijkste voorwaarden voor migratie-afspraken. Kuipers: “Helaas is volstrekt onduidelijk hoeveel vluchtelingen Europa over zal nemen en welke lidstaten hieraan mee gaan doen. Tot nu toe is het een druppel op een gloeiende plaat.”
Voorwaarden voor migratie-afspraken
VluchtelingenWerk vindt samenwerking met landen buiten Europa op het gebied van migratie vanzelfsprekend, maar vindt dat daarin de mensenrechten centraal moeten staan. Zonder waarborgen daarvoor mogen onder geen beding afspraken worden gemaakt over het tegenhouden van vluchtelingen. Ook het naleven van het verbod op refoulement, juridische en democratische waarborgen en serieuze inspanningen voor het wegnemen van de grondoorzaken van migratie behoren tot deze voorwaarden. De uitwerking hiervan is te lezen in het rapport “Buiten de muren van fort Europa”.
Volgens VluchtelingenWerk moet samenwerking met derde landen op het gebied van migratie in ieder geval aan de volgende voorwaarden voldoen:
1. Gedeelde verantwoordelijkheid: de EU moet ook verantwoordelijkheid nemen door vluchtelingen te hervestigen
Volgens de UNCHR zijn tot nu toe 162 personen, overwegend vrouwen en kinderen die volgens UNHCR dringend zorg nodig hadden, overgevlogen naar Italië. Frankrijk en Duitsland hebben ook toegezegd vluchtelingen op te vangen. Met deze hervestiging is wel pas begonnen nadat de EU de Libische kustwacht ondersteunt bij het onderscheppen en terugsturen van vluchtelingen naar Libië waardoor het aantal vluchtelingen dat de oversteek waagde is gedaald. Hiermee lijkt het erop dat hervestiging voorwaardelijk is gemaakt aan het aantal mensen dat de oversteek waagt. Het sluiten van grenzen mag echter geen voorwaarde zijn voor hervestiging van de meest kwetsbaren.
2. Vluchtelingenbescherming centraal: mensenrechten moeten in de praktijk gewaarborgd zijn
In Libië is dit geenszins het geval: personen die door de Libische kustwacht zijn onderschept, komen in detentiecentra terecht. Zij zijn volgens Amnesty International het slachtoffer van willekeurige opsluiting, foltering, dwangarbeid, afpersing, moord en doodslag, uitgevoerd door zowel de autoriteiten als mensenhandelaars, gewapende groepen en milities.
3. Democratische borging: deals moeten tot stand komen via transparante besluitvorming en democratische controle
Italië heeft een zogenaamd memorandum of understanding met Libië ondertekend, dat ondersteund wordt door de Europese Raad. Er is geen onafhankelijk toezicht en geen rapportage van EU-instanties over de mensenrechtensituatie. Het Europese Parlement heeft na het rapport van Amnesty International aangedrongen op een grondig onderzoek naar de manier waarop Brussel en lidstaten hun geld in Libië besteden.
4. Wegnemen grondoorzaken: de EU moet zich inspannen om de toegang tot bescherming in het derde land te versterken
De EU heeft aangegeven zich in te zetten om de situatie van migranten in de Libische detentiecentra te verbeteren waarbij het uiteindelijke doel is deze detentiecentra te sluiten en te komen tot alternatieve ontvangst- en transitcentra. Maar voortgang blijft volgens het Kabinet ‘moeizaam gezien de complexe situatie in het land’. Daarnaast zet de EU zich in bij het faciliteren van vrijwillige terugkeer naar herkomstlanden vanuit Libië en het voorkomen van irreguliere migratie – via informatiecampagnes en aanpak van grondoorzaken. De EU zou zich echter hard moeten maken om te zorgen dat alle vluchtelingen die gedetineerd zijn, vrij worden gelaten en toegang hebben tot een zorgvuldige asielprocedure.
Fresh evidence of harrowing violations, including sexual violence, against men, women and children intercepted while crossing the Mediterranean Sea and forcibly returned to detention centres in Libya, highlights the horrifying consequences of Europe’s ongoing cooperation with Libya on migration and border control, said Amnesty International in a report published today.
The report also found that since late 2020 Libya’s Directorate for Combatting Illegal Migration (DCIM), a department of the interior ministry, had legitimized abuse by integrating two new detention centres under its structure where hundreds of refugees and migrants had been forcibly disappeared in previous years by militias. At one recently rebranded centre, survivors said guards raped women and subjected them to sexual violence including by coercing them into sex in exchange for food or their freedom.
“The report also highlights the ongoing complicity of European states that have shamefully continued to enable and assist Libyan coastguards in capturing people at sea and forcibly returning them to the hellscape of detention in Libya, despite knowing full well the horrors they will endure.”
Amnesty International is calling on European states to suspend cooperation on migration and border control with Libya. This week Italy’s parliament will debate the continuation of their provision of military support and resources to Libyan coastguards.
The report details the experiences of 53 refugees and migrants previously detained in centres nominally under the control of DCIM, 49 of whom were detained directly following their interceptions at sea.
Libyan authorities have vowed to close DCIM centres rife with abuse, but similar patterns of violations have been reproduced in newly opened or re-opened centres. In an illustration of entrenched impunity, informal sites of captivity originally run by non-DCIM affiliated militias have been legitimized and integrated into the DCIM. In 2020, hundreds of people disembarked in Libya had been forcibly disappeared at an informal site, then controlled by a militia. Since then, Libyan authorities have integrated the site into the DCIM, named it the Tripoli Gathering and Return Centre, colloquially known as Al-Mabani, and also put the former director and other staff of the now-closed Tajoura DCIM centre in charge. Tajoura, which was notorious for torture and other ill-treatment, was ordered closed in August 2019, a month after airstrikes that killed at least 53 detainees.
Ongoing abuse in Libyan detention centres
In the first half of 2021, more than 7,000 people intercepted at sea were forcibly returned to Al-Mabani. Detainees held there told Amnesty International they faced torture and other ill-treatment, cruel and inhuman detention conditions, extortion and forced labour. Some also reported being subjected to invasive, humiliating and violent strip-searches.
Tripoli’s Shara’ al-Zawiya centre is a facility which was also previously run by non-affiliated militias and was recently integrated under DCIM and designated for people in vulnerable situations. Former detainees there said that guards raped women and some were coerced into sex in exchange for their release or for essentials such as clean water. “Grace” said she was heavily beaten for refusing to comply with such a demand: “I told [the guard] no. He used a gun to knock me back. He used a leather soldier’s shoe … to [kick] me from my waist.”
Two young women at the facility attempted to commit suicide as a result of such abuse.
Three women also said that two babies detained with their mothers after an attempted sea crossing had died in early 2021 after guards refused to transfer them to hospital for critical medical treatment.
Amnesty International’s report documents similar patterns of human rights violations, including severe beatings, sexual violence, extortion, forced labour, and inhuman conditions across seven DCIM centres in Libya. In Abu Issa centre in the city of al-Zawiya, detainees reported being deprived of nutritious food to the point of starvation.
In Al-Mabani and two other DCIM centres, Amnesty International documented the unlawful use of lethal force when guards and other armed men shot at detainees, causing deaths and injuries.
Libyan “rescue” missions endangering lives
Between January and June 2021, the EU-backed Libyan coastguards intercepted around 15,000 people at sea and returned them to Libya – more than in all of 2020 – during what they describe as “rescue” missions.
People interviewed by Amnesty International consistently described Libyan coastguards’ conduct as negligent and abusive. Survivors described how Libyan coastguards deliberately damaged their boats, in some cases causing them to capsize, leading refugees and migrants to drown on at least two occasions. One eyewitness said after Libyan coastguards caused a dinghy to capsize, they filmed the incident with their phones instead of instead of rescuing all survivors. Over 700 refugees and migrants drowned along the central Mediterranean Sea route in the first six months of 2021.
Refugees and migrants told Amnesty International that as they attempted sea crossings, they frequently saw aircraft overhead or ships nearby that did not offer them assistance before the Libyan coastguards’ arrival.
Frontex, the European Border and Coast Guard agency, has carried out aerial surveillance over the Mediterranean to identify refugee and migrants’ boats at sea and has operated a drone over this route since May 2021. European navies have largely abandoned the central Mediterranean to avoid having to rescue refugee and migrants’ boats in distress.
Italy and other EU member states have also continued to grant material assistance, including speedboats, to Libyan coastguards and are working to establish a maritime coordination centre in Tripoli’s port, mostly funded by the EU Trust Fund for Africa.
“Despite overwhelming evidence of reckless, negligent and unlawful behaviour by Libyan coastguards at sea and systematic violations in detention centres after disembarkation, European partners have continued to support Libyan coastguards to forcibly return people to the very abuse they fled in Libya,” said Diana Eltahawy.
“It’s well past time for European states to acknowledge the indefensible consequences of their actions. They must suspend cooperation on migration and border control with Libya and instead open urgently needed pathways to safety for the thousands in need of protection currently trapped there.”
Libya has long been unsafe for refugees and migrants. Both state and non-state actors subject them to a catalogue of human rights violations and abuses including unlawful killings, torture and other ill-treatment, rape and other sexual violence, indefinite arbitrary detention in cruel and inhuman conditions, and forced labour, among others. Despite well-documented patterns of horrific abuse committed with impunity for over a decade, European states and institutions continue to provide material support and pursue migration policies enabling Libyan coastguards to intercept men, women and children attempting to flee to safety by crossing the Mediterranean Sea and forcibly return them to Libya.
Libya – Over the past weekend, IOM staff in Niger and Libya documented shocking events on North African migrant routes, which they have described as ‘slave markets’ tormenting hundreds of young African men bound for Libya.
Operations Officers with IOM’s office in Niger, reported on the rescue of a Senegalese migrant (referred to as SC to protect his identity) who this week was returning to his home after being held captive for months.
According to SC’s testimony, while trying to travel north through the Sahara, he arrived in Agadez, Niger, where he was told he would have to pay 200,000 CFA (about USD 320) to continue north, towards Libya. A trafficker provided him with accommodation until the day of his departure, which was to be by pick-up truck.
The journey – over two days of travelling – through the desert was relatively smooth for this group. IOM has often heard from other migrants on this route who report seeing the remains of others abandoned by their drivers – and of trucks ransacked by bandits who siphon away their fuel.
SC’s fate was different. When his pick-up reached Sabha in southwestern Libya, the driver insisted that he hadn’t been paid by the trafficker, and that he was transporting the migrants to a parking area where SC witnessed a slave market taking place. “Sub-Saharan migrants were being sold and bought by Libyans, with the support of Ghanaians and Nigerians who work for them,” IOM Niger staff reported this week.
SC described being ‘bought’ and then being brought to his first ‘prison’, a private home where more than 100 migrants were held as hostages.
He said the kidnappers made the migrants call their families back home, and often suffered beatings while on the phone so that their family members could hear them being tortured. In order to be released from this first house, SC was asked to pay 300,000 CFA (about USD 480), which he couldn’t raise. He was then ‘bought’ by another Libyan, who brought him to a bigger house – where a new price was set for his release: 600,000 CFA (about USD 970), to be paid via Western Union or Money Gram to someone called ‘Alhadji Balde’, said to be in Ghana.
SC managed to get some money from his family via mobile phone and then agreed to work as an interpreter for the kidnappers, to avoid further beatings. He described dreadful sanitary conditions, and food offered only once per day. Some migrants who couldn’t pay were reportedly killed, or left to starve to death.
SC told IOM that when somebody died or was released, kidnappers returned to the market to ‘buy’ more migrants to replace them. Women, too, were ‘bought’ by private individuals – Libyans, according to this witness – and brought to homes where they were forced to be sex slaves.
IOM collects information from migrants returning from Libya and passing through IOM transit centres in Niamey and Agadez. “Over the past few days, I have discussed these stories with several who told me horrible stories. They all confirmed the risks of been sold as slaves in squares or garages in Sabha, either by their drivers or by locals who recruit the migrants for daily jobs in town, often in construction, and later, instead of paying them, sell their victims to new buyers. Some migrants – mostly Nigerians, Ghanaians and Gambians – are forced to work for the kidnappers/slave traders as guards in the ransom houses or in the ‘market’ itself,” said an IOM Niger staffer.
During the past week, IOM Libya learned of other kidnapping cases, like those IOM Niger has knowledge of.
Adam* (not his real name) was kidnapped together with 25 other Gambians while traveling from Sabha to Tripoli. An armed Gambian man and two Arab men kidnapped the party and took them to a ‘prison’ where some 200 men and several women were being held.
According to this witness, the captives were from several African nations. Adam explained that captives were beaten each day and forced to call their families to pay for their release. It took nine months for Adam’s father to collect enough money for Adam’s release, after selling the family house.
Adam said the kidnappers took him to Tripoli where he was released. There, a Libyan man found him and due to his poor health condition, took him to the hospital. The hospital staff published a post on Facebook requesting assistance. An IOM colleague saw the post and referred the case to an IOM doctor who visited him in the hospital. Adam spent 3 weeks in the hospital trying to recover from severe malnutrition – he weighed just 35 kilograms – and the physical wounds from torture.
Upon release from the hospital, IOM found a host family who sheltered him for approximately one month, while the IOM doctor and protection colleagues made frequent visits to the host family to provide Adam with food and medication and assist him with his rehabilitation. They also brought him fresh clothes.
Adam was also able to call his family in the Gambia, and after his condition stabilized, he was assisted by IOM Libya’s voluntary returns programme. On 4 April, he returned to Gambia.
The IOM doctor escorted Adam to Gambia where he was reunited with his family and immediately hospitalized. IOM Libya will continue to pay for his treatment in Gambia and he will also receive a reintegration grant.
Another case IOM learned of this month, involves a young woman being held in what she describes as a warehouse near the port in Misrata by Somalian kidnappers. She is believed to have been held captive for at least 3 months, although the exact dates are unknown. Her husband and young son have lived in the United Kingdom since 2012, and they have been receiving demands for money.
It has been reported that this victim is subjected to rape and physical assault. The husband has paid via family and members of the Somalia community USD 7,500, although they have recently been told the kidnappers are demanding a second payment of USD 7,500.
“The situation is dire,” said Mohammed Abdiker, IOM’s Director of Operation and Emergencies, who recently returned from a visit to Tripoli. “The more IOM engages inside Libya, the more we learn that it is a vale of tears for many migrants. Some reports are truly horrifying and the latest reports of ‘slave markets’ for migrants can be added to a long list of outrages.”
Abdiker added that in recent months IOM staff in Libya had gained access to several detention centres, where they are trying to improve conditions. “What we know is that migrants who fall into the hands of smugglers face systematic malnutrition, sexual abuse and even murder. Last year we learned 14 migrants died in a single month in one of those locations, just from disease and malnutrition. We are hearing about mass graves in the desert.”
He said so far this year the Libyan Coast Guard and others have found 171 bodies washed up on Mediterranean shores, from migrant voyages that foundered off shore. The Coast Guard has also rescued thousands more, he added.
“Migrants who go to Libya while trying to get to Europe, have no idea of the torture archipelago that awaits them just over the border,” said Leonard Doyle, chief IOM spokesman in Geneva. “There they become commodities to be bought, sold and discarded when they have no more value.”
Doyle added: “To get the message out across Africa about the dangers, we are recording the testimonies of migrants who have suffered and are spreading them across social media and on local FM radio. Tragically the most credible messengers are migrants returning home with IOM help. Too often they are broken, brutalized and have been abused, often sexually. Their voices carry more weight than anyone else’s.”
EINDE STATEMENT IOM
AL JAZEERA
IOM: AFRICAN MIGRANTS TRADED IN LIBYA’S ”SLAVE MARKETS”
People are held for ransom, forced labour or sexual exploitation after being sold for up to $500, UN agency says.
Hundreds of African refugees and migrants passing through Libya are being bought and sold in modern-day slave markets before being held for ransom or used as forced labour or for sexual exploitation, survivors have told the UN’s migration agency.
The International Organization for Migration (IOM) said on Tuesday that it had interviewed West African migrants who recounted being traded in garages and car parks in the southern city of Sabha, one of Libya’s main people-smuggling centres.
Refugees in Libya: ‘Smugglers have lost all humanity’
People are bought for between $200 and $500 and are held on average for two to three months, Othman Belbeisi, head of the IOM’s Libya mission, said in Geneva.
“Migrants are being sold in the market as a commodity,” he said. “Selling human beings is becoming a trend among smugglers as the smuggling networks in Libya are becoming stronger and stronger.”
The refugees and migrants – many from Nigeria, Senegal and The Gambia – are captured as they head north towards Libya’s Mediterranean coast, where some try to catch boats for Italy.
Along the way, they are prey to an array of armed groups and people-smuggling networks that often try to extort extra money in exchange for allowing them to continue.
Most of them are used as day labourers in construction or agriculture. Some are paid but others are forced to work for no money.
‘HORRIBLE STORIES’
“Over the past few days, I have discussed these stories with several who told me horrible stories.
“They all confirmed the risks of been sold as slaves in squares or garages in Sabha, either by their drivers or by locals who recruit the migrants for daily jobs in town, often in construction, and later, instead of paying them, sell their victims to new buyers.
“Some migrants – mostly Nigerians, Ghanaians and Gambians – are forced to work for the kidnappers/slave traders as guards in the ransom houses or in the ‘market’ itself.”
IOM Niger staffer
“About women, we heard a lot about bad treatment, rape and being forced into prostitution,” Belbeisi said.
The IOM said it had spoken to one Senegalese migrant who was held in a Libyan’s private house in Sabha with about 100 others, who were beaten as they called their families to ask for money for their captors.
He was then bought by another Libyan, who set a new price for his release.
Some of those who cannot pay their captors are reportedly killed or left to starve to death, the IOM said. When migrants die or are released, others are purchased to replace them.
‘Valley of tears’
The agency said migrants are buried without being identified, with families back home uncertain of their fate.
“The situation is dire,” Mohammed Abdiker, IOM’s director of operations and emergencies, who recently returned from a visit to Libya’s capital, Tripoli, said in a statement, calling Libya a “valley of tears” for many refugees and migrants.
“What we know is that migrants who fall into the hands of smugglers face systematic malnutrition, sexual abuse and even murder,” he added.
“Last year we learned 14 migrants died in a single month in one of those locations, just from disease and malnutrition. We are hearing about mass graves in the desert.”
To warn potential migrants, the IOM is spreading testimonies of victims through social media and local radio stations.
Libya is the main gateway for people attempting to reach Europe by sea, with more than 150,000 people making the crossing in each of the past three years.
So far this year an estimated 26,886 migrants have crossed to Italy, over 7,000 more than during the same period in 2016.
More than 600 are known to have died at sea, while an unknown number perish during their journey north through the desert.
Op slavenmarkten in Niger en Libië worden vluchtelingen gekocht en verkocht. De Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) trekt daarover de noodklok in Genève. Mensensmokkelaars drijven handel met honderden mensen, voor bedragen variërend van 200 tot 500 dollar. De slachtoffers worden maandenlang vastgehouden en gedwongen tot dwangarbeid. Niet in de laatste plaats worden ze ingezet als seksslaven of prostituees, aldus Othman Belbeisi. Belbeisi leidt de operaties van het VN-agentschap in Libië.
Libië is één van de belangrijkste vertrekplaatsen voor Afrikanen die de Middellandse Zee willen oversteken naar Europa. Het IOM heeft getuigenissen van vluchtelingen verzameld die Libië probeerden te bereiken. Ontvoerders zouden hen geld hebben afgeperst en hen hebben gefolterd. Ook zouden ze zijn gedwongen familie op te bellen om losgeld te vragen. Anderen getuigen gedwongen te zijn om op slavenmarkten te werken, of om plaatsen met losgeld te bewaken. Zij die er niet in slagen om het geld bijeen te krijgen, sterven de hongerdood. Zo behandelde een IOM-dokter een Gambiaan die nog maar 35 kilo woog.
In Libië worden Afrikaanse vluchtelingen tot slaaf gemaakt en verkocht. Dat bericht kwam in april van dit jaar al naar buiten nadat de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) de noodklok luidde. Nu heeft CNN daar ook beelden van, in het geheim met mobiele telefoons opgenomen.
Nadat bekend werd dat in Libië, en ook in Niger, slavenmarkten bestonden, ging CNN op onderzoek uit en vond zo’n markt net buiten hoofdstad Tripoli. Binnen zes à zeven minuten, zag CNN een tiental mensen ‘onder de hamer’ gaan.
De videobeelden zijn overgedragen aan de Libische autoriteiten, die hebben toegezegd een onderzoek te starten. Of dat wat uithaalt, is nog maar de vraag. Een leidinggevende van het Libische anti-immigratiebureau erkent van het bestaan van de slavenmarkten te weten, hoewel hij zegt er zelf nooit een te hebben gezien.
Binnen de Europese Unie wordt al langere tijd gesproken over een vluchtelingendeal met Libië, gelijk aan de bestaande deal met Turkije. Het toestaan van zo’n deal was volgens bronnen rond de kabinetsformatie een van de breekpunten voor toenmalig coalitiekandidaat GroenLinks. In september kwam het nieuws naar buiten dat de Italiaanse geheime dienst een deal had gesloten met mensensmokkelaars in Libië om vluchtelingen, tegen alle vluchtelingenverdragen in en met alle gevolgen van dien, ervan te weerhouden de reis naar Europa te ondernemen.
Let op: de beelden kunnen als schokkend worden ervaren’
Moderne slavenmarkten: ze bestaan in Libië. De Amerikaanse zender CNN trok naar het Noord-Afrikaanse land en filmde er hoe jonge migranten worden verkocht aan de hoogste bieder. “Een grote gast, geschikt voor werk op het land” wordt verkocht voor 1.200 dinar, omgerekend zo’n 740 euro.
CNN kreeg in augustus een filmpje van niet al te beste kwaliteit in handen dat was opgenomen in de Libische hoofdstad Tripoli. Daarin was te zien hoe twee jonge migranten te koop worden aangeboden door mensensmokkelaars. CNN besloot om zelf ter plaatse te gaan om te achterhalen of dergelijke “slavenmarkten” een realiteit zijn in Libië.
De journaliste kreeg van haar contactpersonen te horen dat er iedere maand één of twee van dergelijke “veilingen” worden georganiseerd in Tripoli. Ze slaagde er ook in om er een bij te wonen en te filmen met verborgen camera. Op haar opnames (de foto bovenaan is een archieffoto en niét afkomstig uit de CNN-reportage) is te zien hoe twaalf vermoedelijk Nigeriaanse jongemannen per opbod worden verkocht op de binnenplaats van een woning. In enkele minuten is de zaak afgehandeld.
CNN heeft het bewijsmateriaal overgemaakt aan de Libische autoriteiten, die beloven dat ze een onderzoek zullen starten. Wat die belofte waard is, valt nog wel te bezien, want sinds de val van dictator Muanmar Kadhafi is Libië ondergedompeld in chaos. Twee autoriteiten, de GNA (Government of National Accord) in Tripoli, en een verkozen parlement en regering in het oosten van het land, eisen de macht op.
Mensensmokkelaars ontpoppen zich tot mensenhandelaars
Ieder jaar proberen tienduizenden migranten via Libië naar Europa te komen. Sinds afgelopen zomer ondersteunt de Europese Unie de Libische kustwacht bij het onderscheppen van vluchtelingenboten op de Middellandse Zee. Sindsdien is de migratiestroom tussen Libië en Italië, de voornaamste route van Afrika naar Europa, sterk afgenomen.
Maar voor de gestrande migranten is de situatie in Libië bijzonder precair. Velen worden het slachtoffer van mensensmokkel, ontvoering, marteling, verkrachting of dwangarbeid. Volgens CNN ontpoppen mensensmokkelaars zich tot moderne slavenhandelaars nu ze minder boten richting Europa kunnen sturen.
De EU kreeg gisteren nog vlijmscherpe kritiek van Zeid Ra’ad Al Hussein, de hoge VN-commissaris voor de mensenrechten. Hij verweet de EU dat ze nog niets heeft gedaan om de misbruiken in te perken. Hij noemde Europa “medeplichtig aan de onmenselijke behandeling van vluchtelingen”.
EU: “Niet de Europese acties hebben onmenselijk systeem gecreëerd”
De EU heeft vandaag gereageerd op de kritiek. “Het zijn niet de acties van de Europese Unie die een onmenselijk systeem hebben gecreëerd in Libië”, zegt woordvoerster Catherine Ray van de Europese dienst voor extern optreden (EEAS). “Integendeel: we proberen de problemen in het land op te lossen en resultaten te bereiken in een extreem moeilijke omgeving.”
Ze benadrukte dat de EU voorlopig niet van plan is om de ondersteuningsoperaties van de Libische kustwacht stop te zetten. “Dit beleid zal worden voortgezet, want daardoor kunnen we duizenden levens redden in de Libische wateren.”
“Ik deel de bezorgdheid over Libië”, reageerde Europees commissaris voor Migraties Dimitris Avramopoulos op zijn beurt. “De situatie op het terrein is akelig: mensensmokkelaars misbruiken radeloze mensen”.
Dat de EU mee aan de basis ligt van de problemen, vindt hij echter een brug te ver. “Ik wil een ding duidelijk stellen: de EU heeft een heel duidelijk standpunt ingenomen. Maar dit is geen Europees probleem, het is een globaal probleem. We moeten de internationale gemeenschap mobiliseren, en dat is wat we proberen te doen.”
Nederland heeft een lijst opgesteld met veilige landen van herkomst. Deze lijst kan veranderen; er kunnen landen bijkomen of afgaan. Asielzoekers uit veilige landen komen ook naar Nederland.
Nederlandse lijst van veilige landen van herkomst
Op de lijst staan landen waar volgens de Rijksoverheid over het algemeen geen sprake is van:
vervolging vanwege bijvoorbeeld ras of geloof;
foltering;
onmenselijke behandeling.
Dit zijn de volgende landen:
Albanië
Andorra
Armenië
Australië
België
Bosnië-Herzegovina
Brazilië
Bulgarije
Canada
Cyprus
Denemarken
Duitsland
Estland
Finland
Frankrijk
Georgië
Ghana
Griekenland
Hongarije
Ierland
India*
Italië
Jamaica
Japan
Kosovo
Kroatië
Letland
Liechtenstein
Litouwen
Luxemburg
Malta
Marokko
Monaco
Mongolië
Montenegro
Nieuw-Zeeland
Noord-Macedonië
Noorwegen
Oekraïne
Oostenrijk
Polen
Portugal
Roemenië
San Marino
Senegal
Servië
Slovenië
Slowakije
Spanje
Trinidad en Tobago
Tsjechië
Tunesië
Vaticaanstad
Verenigd Koninkrijk
Verenigde Staten
IJsland
Zweden
Zwitserland
Deze lijst kan veranderen; er kunnen landen bijkomen of afgaan. Dit hangt af van de veiligheid in een land.
*India staat nog wel op de lijst, maar de situatie in India wordt nogmaals onderzocht. Daarom wordt het beleid voor veilige landen op dit moment niet toegepast op asielzoekers uit India.
Waarom een lijst veilige landen?
Asielzoekers uit veilige landen komen ook naar Nederland. Om asielaanvragen sneller af te handelen, heeft het kabinet een lijst met veilige landen gemaakt. Asielzoekers uit deze landen komen bijna nooit in aanmerking voor bescherming.
Ook de Europese Unie (EU) werkt aan een lijst met veilige landen. Het is nog niet bekend wanneer deze klaar is. Daarom heeft Nederland zelf alvast een lijst opgesteld. Andere lidstaten van de EU hanteren ook lijsten met veilige landen van herkomst.
‘”Onze verworvenheden, met onze normen en waarden,is het alles of niets het is geen cafetaria model.Onze manier van leven, we hadden het net over homosexualiteit,we hebben het in Nederland over man en vrouw.We hebben het over onze verworvenheden, die voortkomen uit humanisme, uit Verlichting, die we in honderden jaren hebben opgebouwd”
Pleur op, zou ik in plat Haags zeggen.We hebben in Nederland het recht om te demonstreren, daar maken zij gebruik van.
We hebben ook persvrijheid.
Deze mensen treden die persvrijheid, tredenze met voeten en laat ik het dan misschien meerals minister president zeggen:
Echt klip en klaar
Onze verworvenheden, met onze normen en waarden,is het alles of niets het is geen cafetaria model.
Onze manier van leven, we hadden het net over homosexualiteit,we hebben het in Nederland over man en vrouw.
We hebben het over onze verworvenheden, die voortkomen uit humanisme, uit Verlichting, die we in honderden jaren hebben
opgebouwd
Als mensen van buiten komen-en niemand in Nederland is e rmisschien op die meneer met dat gekke programma na-iser op tegen, dat je vluchtelingen opvangt, mits dieaantallen beheersbaar zijn-…..
De multiculturele samenleving, een woord dat ik haat, echt haat,het woord, dat ervan uitgaat, laat iedereen maar een beetje zijn gang gaan”
[32]
”Wil Eikelboom van de Vereniging van Asieladvocaten Nederland denkt dat het gaat om “enkele tientallen, misschien honderden kinderen”. “Maar duizenden lijkt mij niet”, zei hij op NPO Radio 1.”
Kinderen die nog niet eerder aanspraak hebben gemaakt op het kinderpardon, maar wel aan de definitieve voorwaarden voldoen, mogen zich alsnog melden bij de immigratiedienst. De IND geeft hen twee weken de tijd om zich te melden.
De aanvragers kunnen zich tot 25 februari opgeven via een formulier, blijkt uit de criteria voor de overgangsregeling voor het kinderpardon die de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) heeft gepubliceerd in de Staatscourant.
“Om hoeveel nieuwe aanvragen het gaat, kunnen we niet inschatten”, zegt IND-hoofddirecteur Aly van Berckel. “Het hangt ervan af of er een groep is die eerder in aanmerking zou zijn gekomen voor de definitieve regeling, maar daar toen geen beroep op heeft gedaan. We kunnen ook niet inschatten hoeveel dat er zijn.”
Ander criterium
“Voorheen was het zo dat je geacht werd mee te werken aan je vertrek, wat niet altijd gebeurde. Het kan zijn dat deze kinderen het advies gekregen hebben geen beroep op de regeling te doen. Nu wordt het zo dat je beschikbaar moet zijn geweest voor vertrek; dat is een ander criterium. Het kan zijn dat de kinderen daardoor nu wel recht hebben op de regeling”, zegt Van Berckel.
Wil Eikelboom van de Vereniging van Asieladvocaten Nederland denkt dat het gaat om “enkele tientallen, misschien honderden kinderen”. “Maar duizenden lijkt mij niet”, zei hij op NPO Radio 1.
De groep komt in ieder geval boven op de groep van 700 kinderen waarvan al bekend was dat hun dossier opnieuw geëvalueerd zou worden. De verwachting is dat zo’n 90 procent van hen mag blijven. Omdat de ouders dan ook niet meer kunnen worden uitgezet, zal die groep uitkomen rond de 1300 kinderen en volwassenen.
Uitgezet
Kinderen binnen die groep, die enkel op grond van het zogenoemde meewerkcriterium zijn afgewezen en die op 29 januari 2019 op een voor de IND bekende plek verbleven zoals een asielcentrum, hoeven niets te doen.
Mensen die eerder zijn afgewezen en niet meer in asielzoekerscentra verblijven, maar op een onbekende plek in Nederland, worden opgeroepen zich binnen twee weken te melden. Bij hen geldt wel de voorwaarde dat ze niet langer dan drie maanden buiten beeld zijn geweest bij de instanties.
De asielzoekers die Nederland werden uit gezet in de periode dat er werd onderhandeld over verruiming van het pardon, komen definitief niet meer in aanmerking voor een verblijfsstatus: alleen wie op 29 januari in Nederland verbleef kan aanspraak maken op de nieuwe regeling.
Akkoord
Dat meer kinderen een permanente verblijfsvergunning kunnen krijgen, is het gevolg van het akkoord tussen de coalitiepartijen over een versoepeling van de pardonregeling. VVD, CDA, D66 en ChristenUnie besloten vorige maand dat er een ruime regeling komt voor ‘bestaande gevallen’ van ouders met gewortelde kinderen die eigenlijk geen recht hebben op verblijf.
Kinderen die hier langer dan 5 jaar zijn en tevergeefs asiel hebben aangevraagd, kunnen nu alsnog een aanvraag voor een verblijfsvergunning op grond van de Afsluitregeling indienen. De IND wil voor het einde van het jaar alle (her)beoordelingen hebben afgerond.
“We zullen elk dossier zorgvuldig behandelen”, stelt IND-hoofddirecteur Aly van Berckel. “Het is een hele grote klus voor de IND. Tegelijkertijd begrijpen we dat tot onzekerheid leidt bij de kinderen en de gezinnen. Daar hebben we alle begrip voor en we gaan proberen deze klus zo snel mogelijk te klaren.”
De belangrijkste voorwaarden voor een verlening van een verblijfsvergunning zijn, dat het kind:
Op 29 januari 2019 in Nederland verbleef
Op het moment van indiening van de oorspronkelijke aanvraag (of op enige moment tussen 1 februari 2013 en 29 januari 2019) jonger was dan 19 jaar
Ten minste 5 jaar voor het bereiken van het 18e levensjaar een asielaanvraag heeft ingediend
Zich niet aan Rijkstoezicht heeft onttrokken
Zijn/haar lopende procedures intrekt bij verblijfsverlening op grond van de Afsluitingsregeling
Verder mag iemand niet de openbare orde hebben verstoord, moet er zijn meegewerkt aan het vaststellen van de identiteit en moet het kind gedurende het verblijf beschikbaar zijn geweest voor vertrek.
Het kinderpardon zelf is door het coalitie-akkoord per direct beëindigd. Vanaf nu wordt alleen aan het begin van de procedure, tot en met een eventueel hoger beroep, getoetst of er andere schrijnende omstandigheden meespelen.
De IND maakt later dit jaar bekend hoe ze dit gaan doen. De discretionaire bevoegdheid van staatssecretaris Harbers komt daarmee te vervallen.
EINDE NOS ARTIKEL
[33]
”De vier coalitiepartijen VVD, CDA, D66 en ChristenUnie hebben een akkoord bereikt over het kinderpardon. Er komt een ruime regeling voor ‘bestaande gevallen’ van ouders met gewortelde kinderen die eigenlijk geen recht hebben op verblijf. Het kinderpardon zelf wordt “met ingang van vandaag beëindigd”, zei staatssecretaris Harbers.”NOSAKKOORD OVER KINDERPARDON, 700 KINDERENOPNIEUW BEOORDEELD29 JANUARI 2019 https://nos.nl/artikel/2269669-akkoord-over-kinderpardon-700-kinderen-opnieuw-beoordeeld.html
De vier coalitiepartijen VVD, CDA, D66 en ChristenUnie hebben een akkoord bereikt over het kinderpardon. Er komt een ruime regeling voor ‘bestaande gevallen’ van ouders met gewortelde kinderen die eigenlijk geen recht hebben op verblijf. Het kinderpardon zelf wordt “met ingang van vandaag beëindigd”, zei staatssecretaris Harbers.
De hele huidige groep, bestaande uit 700 kinderen, zal opnieuw worden beoordeeld. De verwachting is dat zo’n 90 procent van hen mag blijven. Omdat de ouders dan ook niet meer kunnen worden uitgezet, zal het totaal uitkomen op 1300 kinderen en volwassenen.
“Wat we gedaan hebben, is voor de toekomst een stelsel te bouwen waar je mensen geen hoop geeft op een verblijfsvergunning, die geen hoop zouden moeten hebben”, zegt staatssecretaris Harbers. “Je moet je neerleggen bij wat de rechter beslist en niet denken dat omdat je zaak daarna veel aandacht krijgt, je toch nog kan blijven.” Op die manier wil hij het rekken van de procedures minder aantrekkelijk maken.
Dit verandert er, in het kort:
De groep kinderen wordt opnieuw beoordeeld. De verwachting is dat 90 procent van die groep mag blijven.
Het kinderpardon zelf wordt per direct beëindigd.
Het hoofd van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) krijgt voortaan de discretionaire bevoegdheid in plaats van staatssecretaris Harbers.
De IND krijgt extra geld voor snellere asielprocedures.
De vrijwillige overname van vluchtelingen uit oorlogsgebieden gaat van 750 terug naar 500.
Voor schrijnende gevallen blijft de optie voor de overheid om in te grijpen bestaan, bijvoorbeeld als er volgens de regels geen recht is op een verblijfsvergunning. Deze zogenoemde discretionaire bevoegdheid gaat dan van de staatssecretaris voor Asielzaken naar het hoofd van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND).
Staatssecretaris Harbers benadrukt dat alleen aan het begin van de procedure, tot en met een eventueel hoger beroep, getoetst zal worden of er andere schrijnende omstandigheden meespelen. “Als de eerste aanvraag die je in Nederland doet, wordt geoordeeld dat er geen andere omstandigheden meespelen, dan moet je je daar bij neerleggen.”
Ook krijgt de IND er 13 miljoen euro bij om procedures in de toekomst sneller te maken, zodat er geen nieuwe groep van gewortelde kinderen ontstaat die niet kan blijven.
Aangezien er door het nieuwe akkoord meer mensen in Nederland mogen blijven, zal Nederland minder vluchtelingen overnemen van de VN-organisatie UNHCR. Die vrijwillige overname van mensen uit oorlogsgebieden gaat terug van 750 naar 500.
Ruime regeling
Eerder op de dag werd duidelijk dat de VVD bereid was om te onderhandelen. In ruil voor een tijdelijke stop op het uitzetten van gewortelde kinderen zouden er nieuwe afspraken over toekomstige gevallen worden gemaakt. Dat is dus gelukt.
“We moeten een nieuwe balans vinden en ik denk dat dat gelukt is”, aldus VVD-fractievoorzitter Dijkhoff. “Als je beslist dat je het regeerakkoord wilt veranderen, komen er flinke gesprekken. In de toon was het allemaal wel gelaten en ging het over de inhoud, maar je weet wat er op het spel staat.”
ChristenUnie-fractievoorzitter Segers noemt het akkoord “winst voor al die kinderen die in onzekerheid hebben gezeten”.
D66-fractievoorzitter Jetten zegt dat hij blij is dat “we duidelijk een perspectief aan de kinderen kunnen bieden. We hebben ook een beter systeem voor de toekomst en dat was voor iedereen een beetje geven en nemen”.
CDA-fractievoorzitter Buma vindt het eveneens goed voor de toekomst van het asielbeleid. “Het systeem wordt aangescherpt, zodat er niet weer nieuwe gevallen bij komen.” Volgens hem is er nu alle reden om aan het begin mee te werken met de procedure. “We hebben een evenwichtig akkoord bereikt.”
Vandaag debatteert de Tweede Kamer over het akkoord. Dan zullen de oppositiepartijen ook aan het woord komen. Vanaf 10.15 uur is het debat rechtstreeks te volgen op NPO politiek.’
”Voor schrijnende gevallen blijft de optie voor de overheid om in te grijpen bestaan, bijvoorbeeld als er volgens de regels geen recht is op een verblijfsvergunning. Deze zogenoemde discretionaire bevoegdheid gaat dan van de staatssecretaris voor Asielzaken naar het hoofd van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND).”NOSAKKOORD OVER KINDERPARDON, 700 KINDERENOPNIEUW BEOORDEELD29 JANUARI 2019 https://nos.nl/artikel/2269669-akkoord-over-kinderpardon-700-kinderen-opnieuw-beoordeeld.html ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 33
Nederland is al een tijd een van de strengste landen van de EU als het gaat om vluchtelingen uit Afghanistan. Dat blijkt uit cijfers van statistiekenbureau Eurostat.
De Tweede Kamer dwong het demissionaire kabinet woensdag niet alleen de Afghaanse tolken van de Nederlandse ambassade te helpen, maar ook voor de andere medewerkers een verblijfsvergunning te garanderen. Staatssecretaris Broekers-Knol (VVD) sputterde in eerste instantie tegen, maar ging overstag.
Ook in andere Europese landen is de discussie losgebarsten of en zo ja, hoeveel Afghaanse vluchtelingen welkom zijn. Ook in Duitsland, waar na de Syrische crisis (‘Wir schaffen das’) nog veel vluchtelingen welkom waren, klinken afwerende geluiden. Het roept de vraag op hoe stringent Nederland en de andere Europese landen zijn als het gaat om Afghaanse vluchtelingen.’
De afgelopen onrustige jaren in Afghanistan hebben gezorgd voor een continue toestroom van vluchtelingen van enkele miljoenen Afghanen. Veruit het grootste deel verblijft in de regio: in Pakistan en Iran. Ruim een half miljoen Afghanen hebben in de afgelopen tien jaar in Europa asiel aangevraagd. Van deze 520 duizend aanvragen zijn er zo’n 235 duizend in Duitsland ingediend, in Nederland waren dat er 12,6 duizend.
De Nederlandse Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) behoort tot de strengste in de Europese Unie, blijkt uit de cijfers van statistiekbureau Eurostat over de periode 2012-2020. Duitsland, Frankrijk en Italië zijn ruimhartiger. Zo honoreerde Duitsland in 2019 de helft van de aanvragen, Nederland een kwart. Zelfs het Verenigd Koninkrijk, dat zich deels vanwege de immigratie- en vluchtelingenproblematiek van de voorgaande jaren in een Brexit stortte, weigerde in 2019 slechts eenderde van de aanvragen.
Afgelopen jaar was Nederland iets minder streng, maar waren er een heel weinig aanvragen. In 2020 kreeg Nederland 530 aanvragen van Afghaanse asielzoekers, waarvan ruim de helft werd geweigerd. In België lag dit aandeel afwijzingen hoger, met 68 procent. In 2020 lag het gemiddelde van de Europese Unie op 65 procent.
De Italianen, die wel altijd streng controleren op de Middellandse Zee, hanteren binnen de Europese Unie een aanzienlijk ruimhartiger beleid. De twintigduizend aanvragen mondden de afgelopen tien jaar in de meeste gevallen uit in een succesvol einde. Afghanen worden alleen afgewezen als ze bijvoorbeeld bij nader inzien toch Pakistaans blijken te zijn.
Nederland wijst asielaanvragen van vluchtelingen uit Syrië en Eritrea veel minder vaak af, blijkt uit een analyse van alle aanvragen sinds 2016. Deze landen staat bekend als onveilige landen. Afghanistan stond volgens Nederland lange tijd wel op de lijst met veilige landen, waardoor aanvragen vaker werden afgewezen. Een Afghaan had de afgelopen jaren ruwweg evenveel kans als een vluchteling uit Irak en Iran. Asielzoekers afkomstig uit Marokko en Algerije krijgen zelden toelating, blijkt uit diezelfde gegevens. Deze landen zijn niet alleen een ‘veilig land’, maar hebben ook geen burgeroorlog, zoals in Afghanistan het geval was.
In het recente verleden beschouwde Nederland een deel van Afghanistan geschikt om afgewezen asielzoekers naar terug te sturen. De afgelopen jaren zijn weinig Afghanen teruggekeerd. Ook vanuit de buurlanden Pakistan en Iran ging bijna niemand terug. In 2020 keerden in totaal slechts tweeduizend Afghanen vrijwillig terug, een fractie van de 3,5 miljoen vluchtelingen.
EINDE ARTIKEL VOLKSKRANT
[38]
”Aangezien er door het nieuwe akkoord meer mensen in Nederland mogen blijven, zal Nederland minder vluchtelingen overnemen van de VN-organisatie UNHCR. Die vrijwillige overname van mensen uit oorlogsgebieden gaat terug van 750 naar 500.”NOSAKKOORD OVER KINDERPARDON, 700 KINDERENOPNIEUW BEOORDEELD29 JANUARI 2019 https://nos.nl/artikel/2269669-akkoord-over-kinderpardon-700-kinderen-opnieuw-beoordeeld
De vier coalitiepartijen VVD, CDA, D66 en ChristenUnie hebben een akkoord bereikt over het kinderpardon. Er komt een ruime regeling voor ‘bestaande gevallen’ van ouders met gewortelde kinderen die eigenlijk geen recht hebben op verblijf. Het kinderpardon zelf wordt “met ingang van vandaag beëindigd”, zei staatssecretaris Harbers.
De hele huidige groep, bestaande uit 700 kinderen, zal opnieuw worden beoordeeld. De verwachting is dat zo’n 90 procent van hen mag blijven. Omdat de ouders dan ook niet meer kunnen worden uitgezet, zal het totaal uitkomen op 1300 kinderen en volwassenen.
“Wat we gedaan hebben, is voor de toekomst een stelsel te bouwen waar je mensen geen hoop geeft op een verblijfsvergunning, die geen hoop zouden moeten hebben”, zegt staatssecretaris Harbers. “Je moet je neerleggen bij wat de rechter beslist en niet denken dat omdat je zaak daarna veel aandacht krijgt, je toch nog kan blijven.” Op die manier wil hij het rekken van de procedures minder aantrekkelijk maken.
Dit verandert er, in het kort:
De groep kinderen wordt opnieuw beoordeeld. De verwachting is dat 90 procent van die groep mag blijven.
Het kinderpardon zelf wordt per direct beëindigd.
Het hoofd van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) krijgt voortaan de discretionaire bevoegdheid in plaats van staatssecretaris Harbers.
De IND krijgt extra geld voor snellere asielprocedures.
De vrijwillige overname van vluchtelingen uit oorlogsgebieden gaat van 750 terug naar 500.
Voor schrijnende gevallen blijft de optie voor de overheid om in te grijpen bestaan, bijvoorbeeld als er volgens de regels geen recht is op een verblijfsvergunning. Deze zogenoemde discretionaire bevoegdheid gaat dan van de staatssecretaris voor Asielzaken naar het hoofd van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND).
Staatssecretaris Harbers benadrukt dat alleen aan het begin van de procedure, tot en met een eventueel hoger beroep, getoetst zal worden of er andere schrijnende omstandigheden meespelen. “Als de eerste aanvraag die je in Nederland doet, wordt geoordeeld dat er geen andere omstandigheden meespelen, dan moet je je daar bij neerleggen.”
Ook krijgt de IND er 13 miljoen euro bij om procedures in de toekomst sneller te maken, zodat er geen nieuwe groep van gewortelde kinderen ontstaat die niet kan blijven.
Aangezien er door het nieuwe akkoord meer mensen in Nederland mogen blijven, zal Nederland minder vluchtelingen overnemen van de VN-organisatie UNHCR. Die vrijwillige overname van mensen uit oorlogsgebieden gaat terug van 750 naar 500.
Ruime regeling
Eerder op de dag werd duidelijk dat de VVD bereid was om te onderhandelen. In ruil voor een tijdelijke stop op het uitzetten van gewortelde kinderen zouden er nieuwe afspraken over toekomstige gevallen worden gemaakt. Dat is dus gelukt.
“We moeten een nieuwe balans vinden en ik denk dat dat gelukt is”, aldus VVD-fractievoorzitter Dijkhoff. “Als je beslist dat je het regeerakkoord wilt veranderen, komen er flinke gesprekken. In de toon was het allemaal wel gelaten en ging het over de inhoud, maar je weet wat er op het spel staat.”
ChristenUnie-fractievoorzitter Segers noemt het akkoord “winst voor al die kinderen die in onzekerheid hebben gezeten”.
D66-fractievoorzitter Jetten zegt dat hij blij is dat “we duidelijk een perspectief aan de kinderen kunnen bieden. We hebben ook een beter systeem voor de toekomst en dat was voor iedereen een beetje geven en nemen”.
CDA-fractievoorzitter Buma vindt het eveneens goed voor de toekomst van het asielbeleid. “Het systeem wordt aangescherpt, zodat er niet weer nieuwe gevallen bij komen.” Volgens hem is er nu alle reden om aan het begin mee te werken met de procedure. “We hebben een evenwichtig akkoord bereikt.”
Vandaag debatteert de Tweede Kamer over het akkoord. Dan zullen de oppositiepartijen ook aan het woord komen. Vanaf 10.15 uur is het debat rechtstreeks te volgen op NPO politiek.’
EINDE NOS ARTIKEL
[39]
”
Dit verandert er, in het kort:
De groep kinderen wordt opnieuw beoordeeld. De verwachting is dat 90 procent van die groep mag blijven.
Het kinderpardon zelf wordt per direct beëindigd.
Het hoofd van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) krijgt voortaan de discretionaire bevoegdheid in plaats van staatssecretaris Harbers.
De IND krijgt extra geld voor snellere asielprocedures.
De vrijwillige overname van vluchtelingen uit oorlogsgebieden gaat van 750 terug naar 500.
De EU-Turkije deal heeft Griekenland omgetoverd tot de proeftuin waar EU beleid de rechten van vluchtelingen en asielzoekers uitholt, en waar mensen bloot worden gesteld aan misbruik. Dat zeggen Stichting Vluchteling, Oxfam en de Norwegian Refugee Council vandaag in een nieuw rapport, getiteld ‘De realiteit van de EU-Turkije deal. Het Griekse laboratorium: hoe EU beleid de bescherming van vluchtelingen ondermijnt’.
De humanitaire organisaties waarschuwen dat de deal menselijk lijden veroorzaakt en daarom onder geen omstandigheden de blauwdruk mag zijn voor migratiedeals met andere landen.
De EU-Turkijke deal
Op 20 maart 2017 is het precies een jaar geleden dat de EU-Turkije deal werd geïmplementeerd. Door deze deal konden de EU lidstaten asielzoekers vanuit Griekenland terugsturen naar Turkije, waarmee zij hun verantwoordelijkheid om mensen te beschermen uitbesteden. In het rapport laten de drie organisaties zien hoe kwetsbare mensen gedwongen worden om te leven in mensonterende omstandigheden. Het rapport schetst ook de vele manieren waarop asielzoekers uitgesloten worden van hun recht op een eerlijke asielprocedure.
“Door de EU-Turkije deal en in weerwil van internationale verdragen en wetgeving zijn kwetsbare vluchtelingen klem komen zitten in Griekenland, waar zij onder verschrikkelijke omstandigheden worden opgevangen. Nederlandse politici claimen de EU-Turkije deal als een succes. Ik zou het veleer een moreel faillissement willen noemen,” zegt Tineke Ceelen, directeur van Stichting Vluchteling.
Farah Karimi, directeur van Oxfam Novib, voegt daaraan toe: “De EU-Turkije deal speelt roulette met de toekomst van de meest kwetsbare mensen. Het is een ‘mission impossible’ geworden voor diegenen die het het hardst nodig hebben om een toevlucht te vinden in Europa.”
Recht van vluchtelingen
Het recht van vluchtelingen op een individuele asielprocedure is cruciaal om mensen te beschermen tegen het terugzenden naar een gebied waar ze risico op vervolging lopen, zoals vastgelegd in het VN Vluchtelingenverdrag. Op de Griekse eilanden ligt de primaire focus echter op de vraag of mensen kunnen worden teruggestuurd, zonder hun individuele asielaanvraag te behandelen. Mensen die de oorlog in Syrië ontvlucht hebben, moeten bijvoorbeeld door een ‘ontvankelijkheidsprocedure’, die de individuele redenen waarom zij gedwongen zijn te vluchten niet beoordeelt.
Het rapport
Het rapport laat zien dat er grote hiaten zijn, bijvoorbeeld in noodzakelijke juridische hulp om door de onduidelijke, constant veranderende asielprocedure te navigeren. Een Kafkaesque voorbeeld: op een zeker moment is besloten dat minderjarigen die alleen reizen hun leeftijd niet langer kunnen bewijzen door middel van een geboorteakte. In plaats daarvan moeten zij een paspoort of ID-bewijs kunnen tonen – zelfs in gevallen waarin zulke documenten niet aan kinderen onder 18 jaar worden uitgegeven.
Het gevolg is dat asielzoekers gedwongen worden om zich wegwijs te maken in langdurige processen met weinig tot geen hulp, terwijl ze intussen worden blootgesteld aan schendingen van hun rechten en vaak erbarmelijke omstandigheden. Daarnaast is er grote bezorgdheid over de expertise en kwaliteit van de interviews die worden afgenomen door het Europese Ondersteuningsbureau voor asielzaken (EASO), als ook over het gebrek aan toezicht op het proces.
“Door de EU-Turkije deal worden fundamentele mensenrechten en de rechten van asielzoekers vertrapt. Europa heeft een gevaarlijk precedent geschapen. We vrezen dat het nu maar al te gemakkelijk zal zijn voor andere landen om zich te onttrekken aan hun verantwoordelijkheid om internationale bescherming te bieden aan mensen in nood,” zegt Nicola Bay, landendirecteur voor Oxfam in Griekenland.
Asielzoekers
Asielzoekers op de Griekse eilanden werden het afgelopen jaar ondergebracht in tenten, zelfs midden in de winter toen de temperatuur onder het nulpunt zakte. En nog steeds verblijven er mensen in deze onderkomens. Kinderen, vrouwen en mannen worden blootgesteld aan serieuze gezondheidsrisico’s, en velen hebben slechts beperkt toegang tot basisvoorzieningen zoals medische en psychologische hulp om hun trauma’s te verwerken.
Noot voor de redactie:
• Woordvoerders zijn beschikbaar in Griekenland en Den Haag. Zie de mediacontacten hieronder. • Foto’s en video’s zijn beschikbaar voor vrij gebruik door de media. • De EU-Turkije deal werd op 18 maart 2016 aangekondingd en wordt sinds 20 maart 2016 uitgevoerd. • In de afgelopen maand hebben de International Rescue Committee, de Norwegian Refugee Council en Oxfam een gezamenlijke missie uitgevoerd om de impact op de grond van één jaar EU-Turkije deal te evalueren. De organisaties bezochten Chios, Lesbos en Samos – drie eilanden die in de frontlinie lagen wat betreft de aankomst van asielzoekers. De organisaties interviewden asielzoekers, advocaten en andere hulpverleners die direct betrokken of getroffen zijn door de EU-Turkije deal. • Lees hier het volledige onderzoeksrapport. • Meer dan 170 organisaties hebben een oproep getekend aan de EU leiders om te voldoen aan hun verplichtingen om in hun respons op migratie de Europese waarden in ere te houden en om te stoppen met het kopiëren van een populistisch en xenophobisch discours.
De International Rescue Committee (IRC) is een humanitaire hulporganisatie die in wereldwijd in 40 landen werk, en toegewijd is aan het helpen van mensen wier levens en levensonderhoud zijn verwoest door conflicten en rampen. Stichting Vluchteling is onderdeel van de IRC. Meer informatie over de IRC’s werk in Griekenland.
Oxfam is een internationale confederatie van 19 organisaties die samenwerkt met partners en lokale gemeenschappen in meer dan 90 landen. Meer informatie over Oxfam’s humanitaire hulp in Griekenland.
De Norwegian Refugee Council (NRC) is een onafhankelijke, internationale, humanitaire non-gouvernmentele organisatie, die hulp en bescherming biedt en die bijdraagt aan duurzame oplossingen voor vluchtelingen en ontheemden wereldwijd. Meer informatie over NRC.
Bron: Stichting Vluchteling, Oxfam Novib, 17 maart 2017
One year ago, European states closed their borders along the Western Balkan route and EU leaders put in place the EU-Turkey Statement, a so-called temporary measure to stop irregular migration to Europe. Now EU leaders are declaring their approach a success
The International Rescue Committee (IRC), the Norwegian Refugee Council (NRC), and Oxfam are providing humanitarian response on the Greek islands and mainland, and as their experience clearly shows, the context on the ground is far more troubling and complex. Beyond the deeply concerning situation in Greece, the EU is looking to replicate the EU-Turkey Statement model elsewhere, and in so doing, risks setting a dangerous precedent for the rest of the world.
The EU has a proud history of commitment to international law and human rights which has driven its policies for 60 years. This joint agency paper argues that now is the time for Europe to show global leadership on migration by adopting policies that uphold these values, rather than triggering a race to the bottom. EINDE STATEMENT ZIE RAPPORT
Het Deense parlement heeft een wet aangenomen die het mogelijk maakt asielzoekers buiten Europa op te vangen. Denemarken zegt dat het al gesprekken voert met meerdere niet-Europese landen waar asielzoekerscentra ingericht kunnen worden.
Het is nog onduidelijk om welke landen het gaat, maar in Deense media worden onder meer Egypte, Eritrea en Ethiopië genoemd als locaties. In april liet de regering weten dicht bij een overeenkomst te zijn met Rwanda.
Het EU-land voert al een streng asielbeleid en scherpt dat met deze nieuwe wet verder aan. Migranten die zich melden aan de grens kunnen straks naar een locatie buiten Europa worden gevlogen. Als hun asielaanvraag daar wordt goedgekeurd, krijgen ze het recht om in dat gastland te blijven, maar een verblijf in Denemarken behoort niet tot de mogelijkheden.
Voorstanders van het plan hopen dat de wet bijdraagt aan het verder afremmen van migratie. “Als je asiel aanvraagt in Denemarken, weet je dat je naar een land buiten Europa wordt gestuurd”, zegt een woordvoerder van de sociaaldemocratische regeringspartij. “Dus we hopen dat mensen stoppen met het aanvragen van asiel in Denemarken.”
‘Krankzinnig en absurd’
De Europese Commissie reageert bezorgd. “Deze wet is niet mogelijk binnen de bestaande EU-regels,” zegt een woordvoerder. “Het recht op een asielaanvraag is fundamenteel in de EU. Het verwerken van asielverzoeken buiten de EU roept fundamentele vragen op over zowel toegang tot asielprocedures als het recht op bescherming voor vluchtelingen.”
Ook internationale organisaties laten zich kritisch uit over de wet. Een hoge functionaris van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR vreest voor een domino-effect. Ook andere Europese landen zouden met dergelijke wetgeving kunnen komen.
“Dit is krankzinnig en absurd”, zegt vluchtelingenorganisatie Refugees Welcome tegen persbureau AP. “Denemarken wil gewoon van vluchtelingen af.”
EINDE NOS ARTIKEL
[26]
‘Migranten die zich melden aan de grens kunnen straks naar een locatie buiten Europa worden gevlogen. Als hun asielaanvraag daar wordt goedgekeurd, krijgen ze het recht om in dat gastland te blijven, maar een verblijf in Denemarken behoort niet tot de mogelijkheden.”
Zeker 380 Syrische vluchtelingen in Denemarken hebben het bericht gekregen dat ze het land moeten verlaten. Volgens Denemarken zijn de Syrische hoofdstad Damascus en omliggende gebieden nu veilig genoeg. Het bericht zorgt voor veel ophef, bij mensenrechtenorganisaties en vluchtelingen. “Het moment dat je de Syrische grens oversteekt, kunnen ze alles met je doen.”
Eén e-mail. Die zette het leven van Faeza Satouf op z’n kop. In die e-mail stond dat ze Denemarken moet verlaten. Terug naar het door oorlog verscheurde Syrië. Want volgens Denemarken zijn sommige Syrische regio’s weer veilig genoeg om naar terug te keren.
De 25-jarige Satouf vluchtte samen met haar familie voor de oorlog in Syrië. In 2015 kwam ze aan in Denemarken en daar kreeg de familie asiel. In de jaren daarna leerde Satouf vloeiend Deens, haalde ze haar middelbareschooldiploma en studeerde ze om verpleegkundige te worden. Dat deed ze naast haar baan in een supermarkt. “Ik snap niet dat een land midden in een pandemie een potentiële verpleegkundige zou wegsturen”, zegt Satouf tegen persbureau AP.
Vooral vrouwen
Ze is niet de enige die moet vertrekken. Volgens Amnesty International gaat het om zeker 380 vluchtelingen. Voornamelijk vrouwen. Want mannen zouden bij een terugkeer naar Syrië te veel gevaar lopen. Bovendien zullen de meesten van hen dan in het leger van dictator Assad moeten dienen. Zij hebben daarom een uitzonderingspositie.
Maar het betekent niet dat vrouwen geen gevaar lopen. Dat geldt ook voor Satouf. “In Syrië zijn er geen wetten die mij beschermen zoals dat in Denemarken het geval is”, zegt ze. “Daarbij wordt mijn vader in Syrië gezocht. Als ik ook maar een stap zet in dat land, word ik meteen opgepakt.”
Dat het vooral om vrouwen gaat, ziet ook Satoufs advocaat. “Als ik een man verdedig, stuur ik hem naar de immigratiedienst en dan krijgt hij binnen drie weken asiel. Een vrouw wordt geweigerd. Van alle zaken die ik behandel, gaat het in 90 procent van de gevallen om een vrouw.”
Families verscheurd
Dat komt dus doordat mannen bij terugkeer meer gevaar zouden lopen. Het zorgt ervoor dat veel vrouwen alleen moeten vertrekken. Doordat hun mannelijke familieleden vaak mogen blijven, worden families verscheurd.
Terugsturen is alleen nog niet zo makkelijk. Dat komt doordat Denemarken geen diplomatieke banden heeft met Syrië. Mensen die niet vrijwillig terugkeren, kunnen niet zomaar op het vliegtuig worden gezet. In plaats daarvan belanden zij in zogenaamde deportatiecentra. Zonder familie, zonder mogelijkheid om te werken en afgesloten van onderwijs.
Gevangenis
Het Rode Kruis noemt de centra gevangenissen. “De infrastructuur is verouderd. Koken is verboden en de mogelijkheid om activiteiten te ondernemen is beperkt. Zelfs Deense taallessen zijn niet toegestaan.”
Denemarken is het eerste en voorlopig enige Europese land dat Damascus en omgeving als veilig genoeg bestempelt. Het zorgt voor veel ophef. Bijvoorbeeld bij mensenrechtenorganisatie Amnesty International. “Vluchtelingen in deportatiecentra stoppen, zonder toegang tot werk of onderwijs, verhoogt de druk bij hen om te vertrekken.”
‘Gewetenloze beslissing’
“De vluchtelingen lopen het risico mishandeld te worden als ze gedwongen worden terug te keren naar Syrië. De Deense autoriteiten moeten deze gewetenloze beslissing terugdraaien en stoppen met het aanvallen van vluchtelingen die al gedwongen werden om hun thuisland vanwege oorlog achter te laten.”
Maar hoe is Denemarken dan tot het oordeel gekomen dat Damascus veilig zou zijn? Volgens de Deense immigratiedienst is de oorlog afgezwakt en veroorzaakt die minder incidenten. Daarbij zou ook het aantal gevechten zijn afgenomen.
Ook zijn er rond de hoofdstad Damascus verschillende controlepunten opgezet die de stad veiliger zouden maken dan andere delen van Syrië. Tot slot vallen er volgens de immigratiedienst simpelweg minder slachtoffers.
Assad nog aan de macht
Midden-Oostencorrespondent Olaf Koens: “Het gaat er niet om of de oorlog nog uitgevochten wordt, maar wie hem gewonnen heeft. Verreweg de meeste Syriërs zijn hun land ontvlucht vanwege het regime van president Assad. Hij is nog steeds aan de macht.”
“Na tien jaar oorlog kun je de conclusie trekken dat Assad gewonnen heeft. Er zijn nog maar sporadisch gevechten en die concentreren zich rondom de stad Aleppo en in de buurt van de provincie Idlib.”
“Maar wie het land is ontvlucht, hoeft niet te rekenen op een warm onthaal bij terugkeer. De vluchtelingen worden gezien als verraders. Als ze zich ooit hebben uitgesproken tegen het regime of zich hebben aangesloten bij de oppositie, gaan ze alsnog de gevangenis in. Daar is marteling nog aan de orde van de dag.”
Overgeven aan grootste vijand
Bezit kan worden ingenomen en er moeten soms enorme bedragen worden betaald, zegt Koens. “Mannen moeten bij terugkeer vaak in militaire dienst. Voor de meeste Syrische vluchtelingen betekent een terugkeer naar het thuisland dat je je overgeeft aan je grootste vijand. Het moment dat je de grens oversteekt, kunnen ze alles met je doen.
Volgens mensenrechtenorganisaties is deze beslissing vooral bedoeld om het voor vluchtelingen minder aantrekkelijk te maken om naar Denemarken te gaan. Dat past bij het strenge vluchtelingenbeleid van de Deense regering. Hun doel is dan ook om het aantal vluchtelingen op den duur terug te brengen naar nul.
Rechter
380 vluchtelingen hebben dus net als Satouf een e-mail ontvangen. De rechter heeft intussen een oordeel geveld over 39 van hen. Zodra Denemarken de diplomatieke banden met Syrië heeft aangehaald, zullen die het Scandinavische land allemaal moeten verlaten. Over de anderen moet nog worden beslist.
Europese regels
In Europa bestaat er een verplichting tot solidariteit tegenover de landen waar vluchtelingen vaak aankomen, zoals Italië en Griekenland. Dat betekent dat landen die niet aan de Middellandse Zee liggen, vluchtelingen van hen kunnen overnemen. Maar ze kunnen ook op een andere manier hulp sturen, zoals met geld of grenswachten.
Vluchtelingen terugsturen kunnen EU-landen op geheel eigen houtje doen. Dat is in dit geval belangrijk voor Denemarken. Daardoor kunnen de Denen dus Damascus en omgeving als veilig bestempelen, zonder dat andere Europese landen daaraan mee hoeven te doen.
Hundreds of Syrian refugees whose residency permits have been revoked by the Danish authorities could face torture, enforced disappearance and arbitrary detention if forced back, said Amnesty International.
At least 380 refugees, including children, have been informed by the Danish Immigration Service that they will have to return to Syria after Denmark deemed Damascus and its surrounding area safe for return. Their temporary protection status, and therefore residence permits, have been revoked. Many of them are still waiting for their case to be finally decided in appeal.
Amnesty International understands that 39 people have received a final decision on their case and are at risk of being deported as soon as Denmark re-establishes diplomatic ties with the Syrian regime.
“Having escaped a warzone, at least 39 refugees who have had their final decision, are now facing the stark prospect of ‘voluntarily’ returning to Syria or being taken to return centres to await deportation. The destiny of hundreds more is still unknown,” said Amnesty International’s Europe Director, Nils Muižnieks.
“It beggars belief that Danish authorities could deem certain parts of Syria – a country where people are routinely detained, disappeared and tortured – safe for return.”
Between 1 January 2020 and 1 April 2021, Denmark stripped at least 380 Syrian refugees of their residency permits or did not renew their residency permit at the Danish Immigration Service. They were asked to return to so called “safe zones” in Syria.
Deportations are not happening at the moment due to lack of diplomatic ties. Those affected are supposed to stay in the return centres until deportations resume – or until they decide to return to Syria “voluntarily”.
Research by Amnesty International has found that civilians who have returned to Syrian government-controlled areas, including to Damascus, are requested to go through a “security clearance”. This involves interrogation by Syrian security forces. Amnesty International considers these forces to be responsible for widespread and systematic human rights violations and abuses constituting crimes against humanity, including the use of torture, extrajudicial executions and enforced disappearances.
“Placing refugees in return centres indefinitely, without access to work or education, puts pressure on them to return. Forcing them back to Syria, even indirectly, would put them at real risk of torture and other serious abuses and would constitute a violation of international law,” said Nils Muižnieks.
“Danish authorities must reverse this unconscionable decision to revoke temporary protection status for Syrians and end the targeting of these refugees who have already been forced to flee their homes and families.”
EINDE STATEMENT AMNESTY INTERNATIONAL
Reacties uitgeschakeld voor Noten 24 t/m 30 bij Artikel over vluchtelingen
[16] ”‘Het ging om een verpauperde groep vluchtelingen, ze kwamen met duizenden tegelijk. Ook vreesde men voor een aanzuigende werking op joden in Polen en Hongarije’
BETEKENIS ”AANZUIGENDE” aan·zui·gen (zoog aan, heeft aangezogen)1door zuigen ergens heen brengen: (van wetten e.d.)een aanzuigende werking hebbensteeds meer mensen trekken die er een beroep op doen
Wanneer wordt die ‘aanzuigende werking’ dan als argument gebruikt om asielbeleid aan te scherpen?
‘Neem het zogenoemde ‘categoriale beschermingsbeleid’. Asielzoekers hoeven, als ze uit een ‘categorisch beschermd’ land komen, niet meer aan te tonen dat zij, in geval van terugzending, individueel gevaar zouden lopen. Dat je uit een bepaald land komt [zoals lange tijd Somalië, KS] is dan al voldoende om een vergunning te krijgen. Op 19 november 2013 nam de Eerste Kamer een wetsvoorstel aan waardoor de mogelijkheid om één land te beschermen binnenkort wordt geschrapt. In de toelichting bij dit wetsvoorstel staat dat het kabinet-Balkenende IV al meende dat het voeren van een categoriaal beschermingsbeleid – gelet op het ‘risico’ van aanzuigende werking – niet langer verantwoord was.’
Zorgt een soepel asielbeleid voor meer asielzoekers?
Elke twee weken beantwoordt de vakgroep Migratierecht van de Vrije Universiteit te Amsterdam een lezersvraag Zie hier de vorige edities van deze rubriek.van De Correspondent. Deze week is dat een vraag die meerdere lezers bezig bleek te houden.
In het debat over het Nederlandse asielbeleid stellen bewindslieden en politici regelmatig dat dit beleid de instroom van asielzoekers kan beïnvloeden. Is er bewijs dat het soepeler of juist strenger maken van het asielbeleid invloed heeft op de asielinstroom?
In de periode 2010 tot 2012 nam Nederland tussen de 3,9 en 5 procent van het totale aantal asielverzoeken in de gehele Europese Unie voor zijn rekening. Of dat veel is, hangt van je interpretatie af. Tegenover 1.300 Nederlanders stond in 2012 één toegelaten asielzoeker. Duitsland had één asielzoeker per 1.054 inwoners te verwerken, Zweden maar liefst één asielzoeker per 217 inwoners. Het percentage asielzoekers dat uiteindelijk een vergunning krijgt, ligt in Nederland dan weer iets hoger.Zie hier een site waar de cijfers van 14 EU-landen handig zijn te vergelijken
We zien twee pieken in de jaren negentig. Hoezo?
‘De pieken en dalen in deze grafiek volgen over het algemeen vrij nauwgezet de aanwezigheid van brandhaarden in Europa. Begin jaren negentig waren dat vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië, later waren dat de Kosovaren. Na 2013 zul je ook een toename zien, die kan worden verklaard door de toegenomen stroom Syriërs.’
En de strenge wet uit 2000?
‘Ik denk niet dat de Vreemdelingenwet 2000 Bekijk hier deze wet, die destijds door Staatssecretaris Cohen werd ingevoerdde toestroom asielzoekers heeft doen dalen. De wet is niet per se strenger dan het beleid dat we ervoor hadden. De daling heeft eerder te maken met het feit dat Nederland sinds die tijd nauwelijks meer landen in zijn geheel bestempelt als onveilig, zoals daarvoor wel het geval was. En met het feit dat er nog wel conflicten zijn, maar dat die relatief verder bij ons vandaan plaatsvinden. Niet zo dichtbij als de Balkan.’
Heeft streng of soepel asielbeleid dan wel invloed op deze cijfers?
‘De Nijmeegse wetenschapper Carolus Grütters heeft dat onderzocht. In zijn artikel ‘De Hoogste Tijd’ Terug te lezen op de website van zijn universiteit.heeft hij de instroom van asielzoekers uit Afghanistan, Irak en Somalië vergeleken met het Nederlandse asielbeleid voor die landen. Dan moet je denken aan de invoering en afschaffing voor speciaal beschermingsbeleid. Hij concludeert dat de feitelijke invloed van specifieke beleidsmaatsregelen voor deze landen van herkomst slechts minimaal is. Het bestaan van ‘aanzuigende werking’ is volgens hem niet aangetoond.’
Waarom is dat relevant?
‘Vaak wordt gesteld dat voor asielzoekers gunstige maatregelen of omstandigheden kunnen leiden tot een hogere instroom van asielzoekers in Nederland. Denk aan beleid dat een asielvergunnning toekent aan bepaalde groepen asielzoekers, het verlenen van toegang tot voorzieningen, of toegang tot de arbeidsmarkt. Dat kun je dus niet zeggen.’
Wanneer wordt die ‘aanzuigende werking’ dan als argument gebruikt om asielbeleid aan te scherpen?
‘Neem het zogenoemde ‘categoriale beschermingsbeleid’. Asielzoekers hoeven, als ze uit een ‘categorisch beschermd’ land komen, niet meer aan te tonen dat zij, in geval van terugzending, individueel gevaar zouden lopen. Dat je uit een bepaald land komt [zoals lange tijd Somalië, KS] is dan al voldoende om een vergunning te krijgen. Op 19 november 2013 nam de Eerste Kamer een wetsvoorstel aan waardoor de mogelijkheid om één land te beschermen binnenkort wordt geschrapt. In de toelichting bij dit wetsvoorstel staat dat het kabinet-Balkenende IV al meende dat het voeren van een categoriaal beschermingsbeleid – gelet op het ‘risico’ van aanzuigende werking – niet langer verantwoord was.’
Maar die ‘aanzuigende werking’ is nog nooit aangetoond dus?
‘Die is nooit overtuigend aangetoond. Maar om dit écht vast te kunnen stellen moet je kijken naar de redenen waarom asielzoekers een bepaald land uitzoeken. Uit buitenlands onderzoek blijkt dat niet iedereen die zijn land ontvlucht zelf bepaalt naar welk land hij afreist om daar vervolgens asiel aan te vragen. Veel asielzoekers reizen met behulp van een mensensmokkelaar, Lees hier Dick Wittenbergs interview met een ‘goedaardige’ mensensmokkelaar.die een grote stem heeft in de keuze van het land van bestemming. Sommige asielzoekers Zie bijvoorbeeld p. 25 en 26 van dit onderzoek, uitgevoerd door de Britse overheid.weten zelfs niet eens naar welk land de mensensmokkelaar hen zal brengen en komen daar pas op de plaats van bestemming achter. De keuzevrijheid van asielzoekers voor het land van bestemming wordt beperkt door geografie, financiële middelen, beschikbare reisroutes, visaopties en de netwerken en de routes die door mensensmokkelaars worden gebruikt.’
Ons asielbeleid – streng of juist soepel – speelt dus geen enkele rol?
‘Het bestaan van ‘aanzuigende werking’ is nooit bevestigd, maar kan ook niet worden uitgesloten. De strekking van het meeste onderzoek hiernaar is dat het asielbeleid in het bestemmingsland slechts een kleine of zelfs een verwaarloosbare rol speelt bij de keuze van een asielzoeker. Asielzoekers blijken vaak niets of weinig te weten over het asielbeleid en de sociale voorzieningen in het land van bestemming. Het beeld van een calculerende asielzoeker die heel bewust kiest voor het land met het gunstigste asielbeleid of de beste voorzieningen, klopt in elk geval niet.’
EINDE ARTIKEL DE CORRESPONDENT
[19]
”The military allowed Ben Ali’s plane to take off, immediately after which the Tunisian airspace was closed. The presidential plane headed first to France. But after the plane was denied landing rights on French territory, it directly flew to Jeddah, Saudi Arabia. Ben Ali and his family were accepted by King Abdullah to live there under the condition that he should keep out of politics.”
On 26 January 2011, the Tunisian government issued an international arrest warrant for Ben Ali, accusing him of taking money out of the nation illegally and illegally acquiring real estate and other assets abroad, Justice Minister Lazhar Karoui Chebbi said.[68] Videos show that the president stashed cash and jewellery in the president’s palace. The gold and jewellery will be redistributed to the people by the government.[69] The Swiss government announced that it was freezing millions of dollars held in bank accounts by his family.[70] On 28 January 2011, Interpol issued an arrest warrant for Ben Ali and his six family members, including his wife Leïla.[71]
After Ben Ali fled Tunisia following the Tunisian revolution, he and his wife were tried in absentia for his suspected involvement in some of the country’s largest businesses during his 23-year-long reign”
” Als mensen van buiten komen-en niemand in Nederland is e r misschien op die meneer met dat gekke programma na-is er op tegen, dat je vluchtelingen opvangt, mits die aantallen beheersbaar zijn-…..””3.55-4.04
[Zie hieronder de context waarin Rutte deze opmerking gemaakt heeft]
ZOMERGASTEN IN VIJF MINUTEN-MARK RUTTE [Premier Rutte] ””Primaire eerste gevoel is:
Lazer op.
Ga zelf terug naar Turkije.
Pleur op, zou ik in plat Haags zeggen.We hebben in Nederland het recht om te demonstreren, daar maken zij gebruik van.
We hebben ook persvrijheid.
Deze mensen treden die persvrijheid, tredenze met voeten en laat ik het dan misschien meerals minister president zeggen:
Echt klip en klaar
Onze verworvenheden, met onze normen en waarden,is het alles of niets het is geen cafetaria model.
Onze manier van leven, we hadden het net over homosexualiteit,we hebben het in Nederland over man en vrouw.
We hebben het over onze verworvenheden, die voortkomen uithumanisme, uit Verlichting, die we in honderden jaren hebben opgebouwd
Als mensen van buiten komen-en niemand in Nederland is er, misschien op die meneer met dat gekke programma na, is er op tegen, dat je vluchtelingen opvangt, mits die aantallen beheersbaar zijn-…..”
EINDE FRAGMENT
[21][21] ”Van alle vluchtelingen wereldwijd, wordt zeker 86 procent in buurlanden van crisisgebieden opgevangen, oftewel in de regio. In sommige gevallen gaat het om straatarme landen, waar de bevolking zelf al moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. Vluchtelingen vinden onderkomen in tentenkampen, leegstaande gebouwen, kleine kamertjes, bij gastgezinnen of in provisorische hutjes op straat. Daar wachten ze op betere tijden, om terug te keren naar ’thuis’. VLUCHTELING.NLGROOTSTE DEEL VAN ALLE VLUCHTELINGENWERELDWIJD IN DE REGIO OPGEVANGEN17 MEI 2017 https://www.vluchteling.nl/nieuws/2017/5/grootste-deel-van-alle-vluchtelingen-wereldwijd-in-de-regio-opgevangen
Opvang in de regio wordt genoemd als dé oplossing voor het vluchtelingenvraagstuk. Het is reeds de realiteit voor 86% van de vluchtelingen.
Van alle vluchtelingen wereldwijd, wordt zeker 86 procent in buurlanden van crisisgebieden opgevangen, oftewel in de regio. In sommige gevallen gaat het om straatarme landen, waar de bevolking zelf al moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. Vluchtelingen vinden onderkomen in tentenkampen, leegstaande gebouwen, kleine kamertjes, bij gastgezinnen of in provisorische hutjes op straat. Daar wachten ze op betere tijden, om terug te keren naar ’thuis’.
“De meeste vluchtelingen willen in de buurt blijven van waar ze vandaan komen. Het is waar je familie is, waar je de taal en de cultuur begrijpt”, aldus Tineke Ceelen, directeur Stichting Vluchteling. Zo verblijven ruim 5 miljoen Syrische vluchtelingen in de buurlanden Turkije, Libanon, Irak en Jordanië, vaak al vele jaren.
Opvang in de regio
Stichting Vluchteling biedt als noodhulporganisatie levensreddende hulp aan mensen die in hun eigen regio worden opgevangen. “Dat is wat wij doen: dáár hulp verlenen”, stelt Ceelen. Zo zorgen we onder andere voor toegang tot onderwijs, psychosociale en medische zorg in Syrië, behandelen we ondervoede kinderen in het noorden van Nigeria, bevoorraden we klinieken in Jemen, geven we cashhulp aan mensen die Mosul ontvluchten en zorgen we dat vluchtelingenkinderen in Libanon weer naar school kunnen.
Het afgelopen jaar bezocht Ceelen onder andere ontheemdenkampen in Somalië en Nigeria; ook de Syrische regio kent ze goed. Omstandigheden van opvang zijn overal anders, maar vaak met een gemene deler: van menswaardige opvang is zelden sprake met voor velen onvoldoende toegang tot onderdak, voedsel, schoon drinkwater en medische zorg.
Turkije-deal
Ook op Europees grondgebied gaat het mis: door de Turkije-deal zijn tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen in Griekenland en de Balkan gestrand. Families die de gruweldaden van de Islamitische Staat, de bedreigingen van de Taliban of de vatenbommen van het Assad regime zijn ontvlucht, zitten al ruim een jaar in kampen en detentiecentra, waar baby’s te weinig melk krijgen, de hygiënische omstandigheden deplorabel zijn en gezinnen in de open lucht slapen.
Met crises die steeds langer duren, staat het leven van mensen in kampen letterlijk in de wacht: hun bewegingsvrijheid is beperkt, werken mag meestal niet, kinderen gaan vaak niet naar school. En dat jarenlang. In langdurige crises wonen vluchtelingen gemiddeld zo’n 20 jaar in een vluchtelingenkamp.
“Vluchtelingenkampen – maar ook opvangplekken in steden – zijn nu vaak ‘wachtkamers’, waar mensen wachten op het einde van een conflict. Je ziet er vernielde levens waar de tranen van in je ogen springen. Ik denk dat als je de opvang in de eigen regio naar een acceptabel niveau brengt, er minder mensen naar Europa zullen komen. Geef mensen dáár de kans om werk te vinden, geef kinderen de kans om er naar school te gaan, en investeer in betere opvang. Er zal dan fors geld bij moeten”, aldus Ceelen.
EINDE ARTIKEL ”,Zeker 86 procent van de vluchtelingen wordt nu al opgevangen in de eigen regio”, weet Tineke Ceelen, directeur van de Stichting Vluchteling. ,,De meeste vluchtelingen willen in de buurt blijven. Het is waar je familie is, waar je de taal en de cultuur begrijpt. Het is logisch dat je in de buurt blijft van waar je vandaan komt.” ADFORMATIE STRUIKELT OVER MIGRATIE: DE VOORS EN TEGENSVAN ”OPVANG IN DE REGIO16 MEI 2017 https://www.ad.nl/dossier-kabinetsformatie-mislukt/formatie-struikelt-over-migratie-de-voors-en-tegens-van-opvang-in-de-regio~ab3fbb0c/
De kabinetsformatie is geklapt op het thema migratie. GroenLinks en VVD/CDA konden geen gezamenlijk antwoord vinden op de vraag hoe en waar je vluchtelingen het best kunt opvangen. Alleen ‘opvang in de regio’, zoals de VVD wil, of ook een ruimhartig toelatingsbeleid voor vluchtelingen in Europa, een wens van GroenLinks? Tineke Ceelen (StichtingVluchteling) en docent migratierecht Martijn Stronks over voor en nadelen van opvang in de regio.
,,Zeker 86 procent van de vluchtelingen wordt nu al opgevangen in de eigen regio”, weet Tineke Ceelen, directeur van de Stichting Vluchteling. ,,De meeste vluchtelingen willen in de buurt blijven. Het is waar je familie is, waar je de taal en de cultuur begrijpt. Het is logisch dat je in de buurt blijft van waar je vandaan komt.” Zo wonen miljoenen Syrische vluchtelingen nog steeds in de buurlanden Turkije en Libanon, het zijn er heel veel meer dan er naar Europa kwamen.
Ceelen is een voorstander van opvang in de regio. ,,Dat is wat wij doen: dáár hulp verlenen.” Ze was de afgelopen maanden in vluchtelingenkampen in Somalië en Uganda en concludeerde dat als Nederland wil dat álle vluchtelingen in de eigen regio blijven, er fors geld bij zal moeten. ,,Vluchtelingenkampen zijn nu vaak wachtkamers, waar mensen wachten op het einde van een conflict. Je ziet er vernielde levens waar de tranen van in je ogen springen. Ik denk dat als je de opvang naar een acceptabel niveau brengt, er minder mensen naar Europa zullen komen. Geef mensen dáár de kans om werk te vinden, geef kinderen de kans om er naar school te gaan. Dat is nu nog vaak niet het geval.”
De term ‘opvang in de regio’ is inmiddels gekaapt door de politiek, vindt Ceelen. ,,Het wordt gebruikt als een oplossing voor de trek naar Europa. Maar wat zeker is: het is verschrikkelijk om te zien dat mensen in gammele bootjes stappen om hierheen te komen. Als iemand daar een oplossing voor vindt, ben ik de eerste die zal applaudisseren.”
‘Vluchtelingen komen toch wel, rechtsom of linksom’
,,We proberen al heel lang om migratiestromen in de hand te houden. Maar één ding is gebleken: vluchtelingen komen toch wel naar Europa, linksom of rechtsom”, zegt Martijn Stronks, universitair docent migratierecht aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.
Ook hij stelt dat opvang in de regio nu al de belangrijkste manier is om vluchtelingen op te vangen. ,,Daar zijn de partijen het ook wel over eens, maar lastiger wordt het voor wat betreft de mensen die toch naar Europa afreizen”, stelt Stronks. ,,Het CDA wil het vluchtelingenverdrag aanpassen en meer mogelijkheden creeëren om mensen terug te sturen. GroenLinks wil juist legale routes openen voor mensen om naar Europa te komen.”
De VVD wil geld stoppen in opvang in de regio ‘zodat asielaanvragen in Europa niet meer nodig is’. Vluchtelingen van buiten Europa zouden ook geen asiel meer krijgen in Nederland. Stronks vraagt zich af hoe reeël de wensen van VVD en CDA zijn. ,,Is het wel mogelijk om het mondiale Vluchtelingenverdrag aan te passen? Bovendien moet er aanverwante Europese regelgeving worden veranderd.”
Maar ook de ‘legale routes’ die GroenLinks wil, zijn ingewikkeld. Het Europees Hof verwierp recent nog een verzoek van een Syrische vluchtelingengezin dat vanuit Libanon een ‘humanitair visum’ had aangevraagd in België. Europa hoeft niet automatisch iedereen die zich in een belabberde situatie bevindt, toegang te verlenen. Stronks: ,,GroenLinks en de VVD zitten in een patstelling. Er zal iemand fiks water bij de wijn moeten doen om er nog uit te komen.”
De EU wil een nieuwe ‘Turkije-deal’ voor de Afghanen die de Taliban ontvluchten, naar de buurlanden.
De Europese Unie zit met de handen in het haar: enerzijds eist ze dat de Taliban Afghaanse vluchtelingen veilige doorgang naar het buitenland verlenen, maar tegelijkertijd wil ze voorkomen dat die vluchtelingen naar Europa komen. De EU liet dinsdagavond weten dat alle 27 landen ‘vastberaden’ zijn samen te werken om een ‘herhaling van ongecontroleerde, illegale migratiebewegingen’ te voorkomen.
Premier Mark Rutte benadrukte op bezoek bij de Franse president Emmanuel Macron in Parijs: “Het laatste wat je wilt is een herhaling van wat gebeurde in 2015 en 2016 met de Syrische vluchtelingencrisis”.
De opvang van de Afghanen zou ‘met name in de regio’ moeten plaatsvinden, en de EU zou bereid zijn om een miljard euro op tafel te leggen voor acute hulp. Het is dus geen toeval dat op dit moment veel Europese bewindslieden niet op hun ministerie te vinden zijn, maar in die ‘regio’.
Ontmoeting ‘op ambtelijk niveau’ met de Taliban
Woensdag vloog minister van buitenlandse zaken Sigrid Kaag naar Qatar voor een ontmoeting met haar Qatarese en Duitse ambtsgenoot. Daar is ook ‘een eerste ontmoeting op ambtelijk niveau’ geweest met vertegenwoordigers van de Taliban, aldus de minister. Het is niet bekend waar dat gesprek over ging. Daarna vloog Kaag meteen naar Pakistan, waar ze die avond besprekingen had.
Pakistan is een van de landen die de EU als mogelijke opvangplek van Afghanen ziet. Maar dat land zit niet te wachten op nieuwe vluchtelingen. Pakistan houdt de grenzen met Afghanistan grotendeels dicht, en het kleine aantal Afghaanse vluchtelingen dat door Pakistan is toegelaten wordt opgevangen door hun familieleden. Pakistan heeft sinds de laatste crisis begon geen enkele Afghaan vluchtelingenstatus toegekend.
De Pakistaanse buitenlandminister Shah Mahmood Qureshi zei dinsdag tijdens een ontmoeting met zijn Duitse collega bovendien dat zijn land geen mogelijkheden ziet voor het opnemen van vluchtelingen. Hij stelde dat Pakistan in de afgelopen decennia al meer dan 3 miljoen Afghaanse vluchtelingen heeft opgevangen en dat het land heeft geholpen bij de evacuatie van meer dan 10.000 buitenlanders uit Afghanistan. De EU moet vooral voorkomen dat Afghanistan ‘economisch instort’, aldus de minister. Zo’n instorting zou de vluchtelingencrisis alleen maar vergroten.
Oezbekistan zoekt vooral naar mogelijkheden om Afghanen weg te sturen
De noordelijke buurlanden van Afghanistan zijn nog strikter: zij willen helemaal geen Afghanen hebben. Oezbekistan heeft weliswaar in de laatste weken zo’n vierhonderd Afghanen opgenomen, maar zoekt nu vooral naar mogelijkheden om hen weg te sturen – vorige week werden 150 vluchtelingen teruggestuurd naar Afghanistan na onderhandelingen met de Taliban. Het toelaten van meer vluchtelingen lijkt dus onbespreekbaar.
Tadzjikistan wil ook niets weten van het opvangen van meer vluchtelingen en heeft dinsdag met de Amerikanen een deal gesloten om de grensbewaking juist verder op te voeren. Buurland Turkmenistan weigert ook vluchtelingen en voert daarvoor gezondheidsredenen aan: het land wil geen nieuwe coronagevallen binnenhalen.
Een ander land waar Afghanen heen zouden kunnen is Iran, maar ook dat land is niet bereid om een nieuwe vluchtelingenstroom op te vangen. Iran heeft al 780.000 Afghanen opgevangen en er zijn naar schatting nog eens 2 miljoen ongedocumenteerde Afghanen in het land. Iran zal zeker niet bereid zijn om Europa te hulp te schieten, ook niet voor geld.
Toch zijn er inmiddels veel Afghanen Iran binnengekomen de afgelopen weken, maar veel van hen zijn op doortocht naar Turkije. Dat land is momenteel bezig om een muur aan de grens te bouwen om Afghanen tegen te houden. Turkije vangt zelf al meer dan 3,6 miljoen Syrische vluchtelingen op en heeft te maken met groeiende onvrede over het vluchtelingenbeleid van de regering.
EINDE ARTIKEL TROUW”Pakistan is een van de landen die de EU als mogelijke opvangplek van Afghanen ziet. Maar dat land zit niet te wachten op nieuwe vluchtelingen. Pakistan houdt de grenzen met Afghanistan grotendeels dicht, en het kleine aantal Afghaanse vluchtelingen dat door Pakistan is toegelaten wordt opgevangen door hun familieleden. Pakistan heeft sinds de laatste crisis begon geen enkele Afghaan vluchtelingenstatus toegekend.
De Pakistaanse buitenlandminister Shah Mahmood Qureshi zei dinsdag tijdens een ontmoeting met zijn Duitse collega bovendien dat zijn land geen mogelijkheden ziet voor het opnemen van vluchtelingen. Hij stelde dat Pakistan in de afgelopen decennia al meer dan 3 miljoen Afghaanse vluchtelingen heeft opgevangen en dat het land heeft geholpen bij de evacuatie van meer dan 10.000 buitenlanders uit Afghanistan.” TROUWDE EU WIL AFGHANEN OPVANGEN IN DE REGIO, MAAR STUITOP EEN MUUR2 SEPTEMBER 2021 https://www.trouw.nl/buitenland/de-eu-wil-afghanen-opvangen-in-de-regio-maar-stuit-op-een-muur~bfc54100/ ZIE VOOR GEHELE TEKST, HIERBOVEN ”Iran heeft al 780.000 Afghanen opgevangen en er zijn naar schatting nog eens 2 miljoen ongedocumenteerde Afghanen in het land. Iran zal zeker niet bereid zijn om Europa te hulp te schieten, ook niet voor geld.”
The EU Ministers of Home Affairs met today for an extraordinary Council meeting to discuss developments in Afghanistan, more specifically in relation to potential implications in the areas of international protection, migration and security. The seriousness of the evolving situation requires a determined and concerted response to its many dimensions by the EU and the international community.
The evacuation of our citizens and to the extent possible of Afghan nationals who have cooperated with the EU and its Member States and their families, has been conducted as a matter of priority and will be continued. In this regard, intensive work is underway to identify targeted solutions for the remaining specific cases of persons at risk in Afghanistan.
As an immediate priority, the EU will continue to coordinate with international partners, in particular the UN and its agencies, on the stabilization of the region and to ensure that humanitarian aid reaches the vulnerable populations, in particular women and children, in Afghanistan and in neighbouring countries. To this end, the EU and its Member States will step up financial support to relevant international organisations.
The EU will engage and strengthen its support to third countries, in particular the neighbouring and transit countries, hosting large numbers of migrants and refugees, to reinforce their capacities to provide protection, dignified and safe reception conditions and sustainable livelihood for refugees and host communities. The EU will also cooperate with those countries to prevent illegal migration from the region, reinforce border management capacity and prevent smuggling of migrants and trafficking in human beings. To this effect, the mandates of EU agencies should be used to their full extent. In particular, the European Asylum Support Office should step up its external operations for asylum capacity building. Furthermore, as part of global efforts, support could be provided in the form of resettlement on a voluntary basis, prioritising vulnerable persons, such as women and children.
The Action Plan on Afghanistan should be prioritised and revised in light of this statement and changed circumstances to make it more operational. A Team Europe approach is needed to work with Afghanistan’s neighbours to address the impact of displacement in the region. The Council urges the Commission to assess all options for the necessary financial assistance under the Multiannual Financial Framework, in particular NDICI and asylum, migration and border management instruments.
Based on lessons learned, the EU and its Member States stand determined to act jointly to prevent the recurrence of uncontrolled large-scale illegal migration movements faced in the past, by preparing a coordinated and orderly response. Incentives to illegal migration should be avoided. The EU should also strengthen the support to the countries in Afghanistan’s immediate neighbourhood to ensure that those in need receive adequate protection primarily in the region. The need for unified and coordinated external but also internal communication is key. Targeted information campaigns should be launched to combat the narratives used by smugglers, including in the on-line environment, which encourage people to embark on dangerous and illegal journeys towards Europe.
The EU and its Member States will do their utmost to ensure that the situation in Afghanistan does not lead to new security threats for EU citizens. All efforts must be pursued to ensure that the Taliban regime ceases all ties and practices with international terrorism and that Afghanistan does not become once again a sanctuary for terrorists and organised crime groups. The EU will use all its available tools to closely monitor and respond to developments on the ground that might impact its security, in particular in the area of organised crime and terrorism, including its financing. Europol will provide an analysis of the criminal risks linked to the situation in Afghanistan. Exchange of information and intelligence, in line with national competences, also with third countries, and the sharing of regular threat assessments, are of utmost importance. The timely performance of security checks of persons being evacuated from Afghanistan remains crucial.
The EU and its Member States, with the support of Frontex, remain determined to effectively protect the EU external borders and prevent unauthorized entries, and assist the most affected Member States. Appropriate security checks should be carried out, including through the full use of relevant EU databases, as well as registration in Eurodac. Furthermore, as part of our comprehensive approach to external cooperation on migration, third-country national clauses in the readmission agreements between the EU and certain transit countries should be used where the legal requirements are met. The Council recognizes the need to support and provide adequate protection to those in need, in line with EU law and our international obligations, and to bring closer Member States’ practices in the reception and processing of Afghan asylum seekers.
The Council will closely follow the developments in the area of international protection, migration and security. It will respond to attempts to instrumentalise illegal migration for political purposes and other hybrid threats, including by developing new tools. The Council will also monitor closely the implementation of the actions mentioned above and ensure regular stocktaking in order to further improve the EU’s crisis management capacity, building upon the tools already developed. Coordination of all dimensions of this situation (humanitarian, development, international protection, migration, security, foreign policy) is crucial.
It is high time for the EU to come up with a migration policy that reflects its moral responsibility towards Afghans at risk.
by Andrea Mammone
Mammone is a historian at Royal Holloway, University of London and visiting fellow at the European University Institute.
After decades of wars and Western occupations, Afghanistan today is a devastated country. Given the active role European countries have played in these military interventions, one would think that the fate of the Afghan citizens would be one of the main preoccupations of European societies and their politicians. Footage of desperate Afghans clinging on two aeroplanes taking off from Kabul has shocked Europeans.
But European politicians have done relatively little to help Afghans in view of their moral responsibility for their plight. France and the United Kingdom have gone only as far as proposing the creation of a United Nations-run safe zone in Kabul for those wanting to flee Taliban rule, while Ursula von der Leyen, the president of the European Commission, has said “evacuations, immediate humanitarian aid, longer-term development aid” were discussed at a G7 meeting.
But for a country like Afghanistan that is facing an imminent humanitarian catastrophe and an exodus of people seeking asylum, this is by far not enough. Worse still, some European politicians have started using the Afghan crisis as an opportunity to score political gains.
Far-right leader Nigel Farage in Britain – which waged three wars against Afghans before joining a fourth one in 2001 – was quick to resurface the Islamic “wave” trope. “You can now see a wave of people leaving Afghanistan, and we already have numbers we quite simply can’t cope with,” he said. “How do we know that the Taliban and other extremist groups aren’t using this route to get their operatives into our country?”
Matteo Salvini, leader of the far-right League and Italy’s former interior minister, echoed Farage in his August 18 tweet, saying: “Humanitarian corridors for women and children in danger, certainly yes. Doors open for thousands of men, including potential terrorists, absolutely not.”
But it is not just the far right politicising what should be a simple humanitarian disaster response. The centre-right in Europe has come up with some equally questionable statements, having been swayed by the anti-Islam and nationalist right into adopting more openly hostile, anti-immigrant rhetoric.
In an August 17 statement, French President Emmanuel Macron said France should “anticipate and protect itself from a wave of migrants” from Afghanistan. Austrian Chancellor Sebastian Kurz has gone as far as suggesting that Europe should keep Europe-bound Afghan refugees in third countries. “The people from Afghanistan should be helped in neighbouring states,” he said on August 22.
The European Union ministers of home affairs expressed similar concerns during their extraordinary meeting on the situation in Afghanistan on August 31. They made it clear that their main priority is preventing “illegal immigration”. In a statement published after the meeting, they declared that the EU and its member states “remain determined to effectively protect the EU external borders and prevent unauthorised entries” adding that the bloc should “strengthen the support to the countries in Afghanistan’s immediate neighbourhood to ensure that those in need receive adequate protection primarily in the region”.
The EU’s stance on the situation in Afghanistan, and the plight of the Afghan people, appears to be identical to that of the far right. Indeed, Georgia Meloni of the neo-fascist Brothers of Italy recently suggested that making millions of Afghans believe that they can all be moved to the West is “cynical mockery” and Europe should instead focus on helping Afghanistan’s neighbours host refugees.
Such proposals to externalise migration management and humanitarian protection through the creation of “buffer zones” or offshore reception centres are not new.
In 2016, the EU signed a deal with Turkey which saw Ankara agree to stop refugees from entering the bloc, and take back “all migrants not in need of international protection” who already crossed from Turkey into Greece, in exchange for funds allocated to the handling of the millions of refugees it hosts, among other benefits. The deal, however, did not result in these migrants and refugees finding safety and stability in Turkey. Ankara repeatedly accused Europe of not fulfilling the promises it made, and threatened to send all refugees into Europe if it does not receive further support. As a result, millions of vulnerable migrants and asylum seekers found themselves in a limbo state, uncertain of their future.
Turkey’s Foreign Minister Mevlut Cavusoglu has already made it clear that his country is not willing to agree to a similar, disastrous deal in the aftermath of the US’s exit from Afghanistan. “On the issue of Afghan migrants,” he stated on September 1, “there will be no such cooperation if [the EU’s] approach would be based on ‘We give money and you keep them there’”.
For years, the EU has also been providing support to the Libyan coastguard to enable it to intercept at sea migrants and asylum seekers headed towards Europe, and take them back to Libya – with devastating consequences. Migrants and asylum seekers intercepted by the coastguard have been taken to detention centres in Libya, where they face inhuman and degrading conditions and the risk of torture, sexual violence, extortion, and forced labour.
As stated by Human Rights Watch, and many other international NGOs and activists, the cruel, inhuman and degrading treatment of migrants and asylum seekers in Libyan detention centres violate international law. While the Libyan authorities are undoubtedly accountable for these abuses, the EU, which continues to pursue a flawed strategy to empower Libyan coastguards to intercept migrants and asylum seekers and take them back to Libya, is also complicit in these violations.
Europe should not repeat these mistakes in its response to the ongoing crisis in Afghanistan. Many EU member states have been involved in Afghanistan since 2001 and they have just left the country alongside the Americans. They are similarly responsible for the ongoing humanitarian emergency in the country – they cannot wash their hands of millions of suffering Afghans saying they are the responsibility of Washington alone.
There are many ways in which the EU can fulfil its moral responsibility towards the Afghan people swiftly and efficiently. One of these ways is through the EU Temporary Protection Directive – an exceptional measure passed in 2001 with the aim of providing “immediate and temporary protection to displaced people from non-EU countries and those unable to return to their country of origin” when “the standard asylum system is struggling to cope with demand stemming from a mass influx”.
The provisions within this directive, based on solidarity between the EU states, have never been triggered in the past 20 years. By triggering these provisions in the face of the crisis in Afghanistan, the EU can show the world that it is not escaping from its responsibilities and that its member states are indeed working together to uphold the self-declared core values of the bloc: human dignity, freedom, democracy, equality, rule of law and human rights.
Exporting the migration crisis to third countries and adopting anti-migrant rhetoric may provide quick political gains for European leaders. But such strategies, as seen many times in the recent past, will not pay off in the long run. Attempts to build “Fortress Europe” does not keep the EU safe and prosperous, but instead fuels ethnonationalism and hate within the bloc’s borders. Moreover, it isolates Europe from the rest of the world.
It is high time for Europe to implement a responsible migration policy that addresses its ethical responsibilities towards peoples adversely affected by its foreign policy decisions and reflects its core values. The Afghan crisis can be a great opportunity to start building a new EU that genuinely cares for the rights of all human beings.
We must learn the lessons of history and show generosity to Afghans
by Breda O’Brien
The European Council’s statement last Tuesday on the Afghanistan crisis is shocking. Words like “illegal migration” and “unauthorised entries” dominate.
The word “refugee” is only used twice, both times in the context of building capacity in third countries, that is, countries outside the European Union, to offer protection and safety to Afghans.
In other words, we will pay shedloads of money to keep Afghans out of EU countries. To talk of “illegal migration” in the context of the deadly debacle we have witnessed, not just since the US withdrawal began but in the months and years leading up to it, is shameful.
In fairness to Ireland, as Irish Times Europe Correspondent Naomi O’Leary reported, it was among the countries opposing language like “illegal migration”. There is a token nod to our obligations under EU and international law to provide protection for Afghans in need. Nonetheless, the whole approach is about protecting Europe and ensuring the problem stays far away. Of course, Europe cannot absorb all the Afghans who need to flee, but why is it fine for neighbouring countries to have to do so?
It is not as if this approach has worked in the past. When the Soviet Union invaded Afghanistan in 1979, it prompted a massive refugee crisis that eventually amounted to some 6 million people, mostly absorbed by Pakistan and Iran. A radical Islamic movement, called Deobandi after its 19th-century place of origin in India, had already established a network of madrassas or Islamic schools in Pakistan and Afghanistan.
Many of the boys and young men in sprawling refugee camps lacked father figures because the mujahideen stayed behind to fight the Soviets. These restless young men found education and security in these madrassas, which became vital sources of recruitment for what later became the Taliban. Meanwhile, back home, cut off from the civilising effect of their families, the mujahideen became increasingly brutal.
By failing to show generosity, we will only repeat the mistakes of history. The council’s statement used some mealy-mouthed language about how the EU “could” provide support for voluntary resettlement, particularly of vulnerable groups like women and children.
Prioritising women and children sounds good but one wonders if it is simply a reaction to what happened in Germany when Angela Merkel opened Germany’s borders to Syrian refugees in 2015. It was a genuine gesture of solidarity but the vast majority of those who came were unattached males, many of them young.
Many of them left Syria with the aim of getting their families out but Germany suspended family reunification for two years in 2017.
It is not clear how many refugees were involved in the shocking scenes on New Year’s Eve 2015-2016, but it is clear that there were large, roaming groups of males, many of them foreign, who sexually assaulted scores of women.
Whenever families are severed, the results are never good. Any response that plans to take in refugees should focus primarily on families, either by taking families immediately or by focusing on family reunification. There should first be a focus on minorities most likely to suffer, such as Shi’a and Christians, and on women, but as much as possible in the context of families.
It is true that the United States bears the heaviest weight of responsibility for the Afghans it failed to get out. There are thousands of Afghans who worked with the US, including translators and journalists, and academics at the American University of Afghanistan, all of whom risked their lives daily. They are now exposed to a brutal fate at the hands of the Taliban, while simply to be female in Afghanistan now is to be at risk.
But EU countries do not exactly have clean hands. German, Polish and Italian troops left in June and many of the Afghans who worked with them and other European countries were left behind in similarly perilous situations.
While Ireland’s response to date has been somewhat timid, it has not been disgraceful. It demonstrates some sense to focus at first on helping families of Afghan people already here, which will allegedly result in Ireland taking 500 people. But it is not enough.
Some Irish communities have demonstrated great generosity in welcoming Syrians and other refugees. While he may have been in the news in recent days for accidentally quoting Vladimir Putin approvingly rather than Merkel, in 2018 Pope Francis inspired Nola Leonard from Dunshaughlin to set up a local refugee support programme. Eight or nine people in her community made it possible for a Syrian family to settle there.
With UNHCR assistance, this has grown into the Community Sponsorship Programme, where local groups band together to welcome and provide funding and accommodation for refugees. There are now some 20 such groups in Ireland. It has been enriching for all concerned.
Ireland urgently needs to create a humanitarian admission programme for Afghan refugees and to expedite the long-stay visas already in train. Bother your local TD about it so that politicians know that there are Irish people who are ready and willing to help those forced to flee for their lives. These families and individuals are refugees, not illegal migrants.
EINDE ARTIKEL THE IRISH TIMES
Reacties uitgeschakeld voor Noten 16 t/m 23 bij Artikel over vluchtelingen
Duizenden Arabische mannen hebben de afgelopen tijd honderden vrouwen sexueel aangevallen, vernederd, verkracht.
Alle vrouwen zijn loslopend wild.
Testosteronbommen heb ik de daders genoemd.
We hebben gezien, waar ze toe in staat zijn.
Het is sexueel terrorisme, een sexuele Jihad.En het gebeurt overal in Europa.
In Nederland, Duitsland, Zweden, Oostenrijk.Overal.Waar honderdduizenden vooral alleenstaande mannen uit een cultuur van vrouwenonderdrukking werden binnengelaten.
Overal waar de onverantwoorde Open Deur politie zoals premier Rutte en kanselier Merkel de rode loper wordt uitgerold voor deze testosteronbommen.
Overal krijgen we nu te maken met een verkrachtingsepidemie.
Het is een ramp, die vermeden had kunnen worden en vermeden had moeten worden, maar niet vermeden werd.Op vele plaatsen probeerden de autoriteiten en de media het verschrikkelijke nieuws onder de pet te houden, onder het tapijt te schuiven, maar dat lukt ze niet meer.De geest is uit de Fles.
En er heerst, terecht, woede, angst, in Nederland en in de rest van Europa.
Mensen zijn, terecht, heel erg boos, duizenden Nederlandse vrouwen stellen zich grote vragen bij hun eigen veiligheid.”Wie zal mij beschermen
”Duizenden Nederlandse mannen maken zich grote zorgen over de veiligheid van hun vrouwen.
”Wie zal hen helpen”En duizenden Nederlandse ouders zijn bang voor wat hun dochters kan overkomen.
”Wie waakt er over hen”Vreselijke massa aanrandingen zoals in Keulen kunnen ook hier in Nederland gebeuren.
En het is tijd, die waarheid onder ogen te zien.Deze daders komen uit een cultuur waarin vrouwen minderwaardige wezens zijn, een cultuur van eerwraak en vernedering.
Een cultuur, gesticht door een Profeet, die seksslavinnen had en een negenjarig meisje verkrachtte.
Het is tijd, ook die waarheid onder ogen te zien.
Want wie wegkijkt, wie wegkijkt, is medeschuldig.En het wordt steeds duidelijker:
Premier Rutte, mevrouw Merkel en al die andere politici in Europa, die hun grenzen weigerden te sluiten, ze laten onze vrouwen en dochters keihard in de steek en zijn dus medeverantwoordelijk.
Wat de PVV betreft is het duidelijk:Onze grenzen moeten dicht
.Dicht voor alle asielzoekers en alle immigranten uit islamitische landen.
Maar zolang dat niet gebeurt, zolang de islamitische testosteronbommen als een Zwaard van Damocles boven de Nederlandse vrouwen hangen, stel ik voor, dat we mannelijke asielzoekers opsluiten in de AZC’s.
Voor hen moeten de AZC’s gesloten instellingen worden.
Zodat geen enkele mannelijke asielzoeker nog de straat op kan en zodat onze vrouwen eindelijk worden beschermd.”
”WildersVorige maand kwam PVV-leider Geert Wilders met een oproep om in verzet te komen tegen de opvang van vluchtelingen. Hij benadrukte wel dat het protest geweldloos moest zijn. ,,Nederland wordt één groot asielzoekerscentrum. Pleeg verzet. Democratisch, geweldloos verzet, maar pik het niet.” ”ADPROTESTEN TEGEN VLUCHTELINGEN STEEDS STERKER7 OCTOBER 2015
De protesten tegen de vluchtelingenopvang in Nederland worden steeds sterker en de effecten concreter. In Wezep ziet de gemeente door de weerstand al af van de opvang van zeshonderd asielzoekers. Een overzicht van de meest opvallende conflicten. Gelderland Woensdag werd besloten om op Camping Heidehoek in het Gelderse Wezep toch maar geen asielzoekers onder te brengen. Van de komst van zeshonderd vluchtelingen zal worden afgezien na ophef en rumoer in het dorp. Al eerder was op informatieavonden zoveel verzet dat er meermalen ingegrepen moest worden. Een voorstander van het azc werd uitgescholden en bedreigd. Op een kerk in Wezep kladden onbekenden leuzen tegen de komst van asielzoekers Oranje Boze bewoners van het kleine Drentse dorpje Oranje probeerden dinsdagavond bussen met asielzoekers te verhinderen door te rijden. Eerder op de avond belaagden ze al de auto van staatssecretaris Klaas Dijkhoff. Die had net bekendgemaakt dat het 140 zielen tellende dorp nog eens zevenhonderd asielzoekers extra op moet vangen. Brabant Diezelfde avond was het ook onrustig rond het asielzoekerscentrum in de Brabantse plaats Oisterwijk. Minderjarige asielzoekers en een autochtone jongeren zoeken elkaar op. De problemen kwamen tot een kookpunt. De groep van het azc probeerde de andere groep te lijf te gaan met stokken. Door snel ingrijpen wist de politie het geweld in de kiem te smoren. Twee jongeren werden gearresteerd. De politie zal het toezicht rond het centrum nu intensiveren. Enschede Het debat rond de komst van vluchtelingen begint duidelijk heftiger te worden. Onlangs werd duidelijk dat drie wethouders in Enschede worden bedreigd vanwege het geplande asielzoekerscentrum in de gemeente. De bedreigingen zijn afkomstig van tegenstanders van het asielzoekerscentrum. Burgemeester Onno van Veldhuizen erkent de bedreigingen maar over de aard en de vorm ervan worden geen mededelingen gedaan. Ook in Purmerend en Almere was het eerder al mis. Burgemeester Don Bijl van Purmerend moest vorige week een vergadering op het gemeentehuis over de komst van een azc afblazen. Door de massale opkomst van boze bewoners kon de veiligheid niet meer gegarandeerd worden.
Daarnaast duiken op verschillende plaatsen in het land bekladdingen op. Op muren en ramen staan leuzen als ‘Eigen Volk Eerst!’ en zijn hakenkruizen te zien.
Wilders Vorige maand kwam PVV-leider Geert Wilders met een oproep om in verzet te komen tegen de opvang van vluchtelingen. Hij benadrukte wel dat het protest geweldloos moest zijn. ,,Nederland wordt één groot asielzoekerscentrum. Pleeg verzet. Democratisch, geweldloos verzet, maar pik het niet.”
Nederland kende de afgelopen decennia een stelselmatig veel te hoge instroom van kansarme immigranten en asielzoekers uit niet-Westerse landen. Dat heeft enorme impact op onze samenleving. Het zet onze welvaart onder druk, holt onze verzorgingsstaat uit, leidt tot verloedering van ons onderwijs, tot onveiligheid op straat en het ondermijnt onze culturele identiteit. Voortzetting van dit beleid zou ertoe leiden dat in 2050 tot 40% procent van de Nederlandse bevolking allochtoon is. De kosten van dit beleid zijn astronomisch: over 1995-2019 gemiddeld ca. € 19 miljard per jaar. Totaal € 469 miljard. Immigratie uit niet-westerse regio’s (Afrika, Midden-Oosten) kost Nederland gemiddeld € 400.000 tot € 600.000 per immigrant. Dit is niet houdbaar en moet stoppen.
Wij willen als uitgangspunt van immigratie: de toegevoegde waarde voor Nederland. Naar Australisch model. We bepalen zelf hoeveel mensen we toelaten en wie dat zijn. Daarbij speelt culturele compatibiliteit met de Nederlandse samenleving een doorslaggevende rol.
Waar integratie niet lukt, is remigratie de oplossing. De bestaande remigratieregeling moet worden uitgebreid en aantrekkelijker gemaakt. Het uitgangspunt van asielbeleid wordt opvang in de regio. De mogelijkheid om eerst naar Nederland te komen en hier vervolgens asiel aan te vragen, vervalt. Men kan buiten Nederland asiel aanvragen en daar een besluit afwachten. Statushouders die zich momenteel in Nederland bevinden, krijgen hooguit tijdelijke opvang gericht op terugkeer naar het land van herkomst. En dus geen (semi) automatische verblijfsvergunning. Asielzoekers krijgen geen voorrang meer op sociale huurwoningen. De toegang tot sociale voorzieningen, zoals een uitkering, stopt.
De asielindustrie rondom instroom, opvang en verblijf van asielzoekers moet worden ontmanteld. Asieladvocaten stapelen procedures om verblijf te rekken, rekening houdend met een generaal pardon. In 2019 keerde de IND hen € 70 miljoen aan dwangsommen uit. De beslistermijn in asielzaken moet daarom worden ingeperkt. Dwangsommen worden onmogelijk en de beroepsmogelijkheid wordt teruggebracht naar maximaal één instantie, waarbij feiten en omstandigheden in beroep niet meer gewijzigd kunnen worden. Gesubsidieerde asielrechtshulp moet stoppen.
Illegaliteit wordt strafbaar. In Nederland verblijven naar schatting circa 150.000 illegalen, onder wie uitgeprocedeerde asielzoekers die weigeren ons land te verlaten. In gemeenten als Amsterdam, Rotterdam en Utrecht wordt illegaal verblijf zelfs aangemoedigd door middel van bed-bad-brood regelingen. Ook dit moet stoppen. Illegalen dienen te worden opgespoord, vervolgd en uitgezet.
Wij willen:
Immigratiebeleid naar Australisch model: zelf beslissen wie hierheen komt en blijft. Culturele compatibiliteit met de Nederlandse samenleving staat voorop.
Invoering GreenCard-systeem naar Amerikaans model voor tijdelijke arbeidsmigranten.
Asielbeleid met als uitgangspunt opvang in de regio en terugkeer naar het land van herkomst. De mogelijkheid om op Nederlands grondgebied asiel aan te vragen vervalt.
Een succesvolle asielaanvraag leidt niet meer (semi-)automatisch tot permanente verblijfsvergunning. Een permanente verblijfsvergunning leidt niet meer (semi-)automatisch tot aanspraak op Nederlandse nationaliteit.
Bevorderen van remigratie.
Ontmantelen asielindustrie: stop gratis rechtshulp kansloze asielprocedures en dwangsommen.
Illegaliteit wordt strafbaar. Gevolgd door actief opsporings- en uitzetbeleid.
Ontnemen Nederlandse paspoort aan dubbele paspoorthouders bij (ernstige) misdrijven.
Opzeggen internationale verdragen die eigen immigratie- en asielbeleid beperken.
Opzeggen Verdrag van Schengen, herinvoering grenscontroles.
We voeren naar Israëlisch model een ‘Recht op Terugkeer’ in. Nederlandse emigranten naar de Verenigde Staten, Australië, Nieuw-Zeeland enz. en hun nazaten komen in aanmerking voor een Nederlandse verblijfsvergunning. Ook Afrikaners die zich in Zuid-Afrika onveilig weten, zijn welkom om van deze regeling gebruik te maken.
EINDE RANT FVD
[10] ” Als mensen van buiten komen-en niemand in Nederland is e r misschien op die meneer met dat gekke programma na-is er op tegen, dat je vluchtelingen opvangt, mits die aantallen beheersbaar zijn-…..””3.55-4.04
[Zie hieronder de context waarin Rutte deze opmerking gemaakt heeft]
ZOMERGASTEN IN VIJF MINUTEN-MARK RUTTE [Premier Rutte] ””Primaire eerste gevoel is:
Lazer op.
Ga zelf terug naar Turkije.
Pleur op, zou ik in plat Haags zeggen.We hebben in Nederland het recht om te demonstreren, daar maken zij gebruik van.
We hebben ook persvrijheid.
Deze mensen treden die persvrijheid, tredenze met voeten en laat ik het dan misschien meerals minister president zeggen:
Echt klip en klaar
Onze verworvenheden, met onze normen en waarden,is het alles of niets het is geen cafetaria model.
Onze manier van leven, we hadden het net over homosexualiteit,we hebben het in Nederland over man en vrouw.
We hebben het over onze verworvenheden, die voortkomen uithumanisme, uit Verlichting, die we in honderden jaren hebben opgebouwd
Als mensen van buiten komen-en niemand in Nederland is er, misschien op die meneer met dat gekke programma na, is er op tegen, dat je vluchtelingen opvangt, mits die aantallen beheersbaar zijn-…..”
EINDE FRAGMENT
[11] [Uiteraard neemt Astrid Essed afstand van het xenofobe geraas en getiervan dit Harskampse stel, maar met de qualificatie ”landverraders” tenaanzien van Afghanen, die de Nederlandse bezetter geholpen hebben, zittenze niet ver van de waarheid] FILMFRAGMENT DEMONSTRATIE TEGEN DEKOMST VAN 800 AFGHAANSE GEEVACUEERDE VLUCHTELINGENIN HARSKAMP
HARSKAMPS STEL [Vrouw]:” Ik ben aan het demonstreren”[Verslaggeefster]:”Okay….Tegen wat?[Vrouw]:”Dat hier achthonderd Afghanen komen”[Verslaggeefster]: ”Afghaanse vluchtelingen”[Vrouw]: ”Dat zijn geen vluchtelingen, dat zijn landverraders zijn dat”[Man]:”NSB’ers!”[Vrouw]: NSB’ers zijn dat.Ja!”[Verslaggeefster]: ”Okay, vertel?”[Vrouw]: ”Want toen hier in 40-45 de oorlog was, werden dat soort mensen,vrouwen werden kaalgeschoren he, mannen, die kregen geen uitkeringmeer, de kregen geen huizen meer, niks meer…”[Man, ertussen door’]:”Statenloos”[Vrouw hervat]:”Statenloos werden ze…”[Verslaggeefster]: ”Maar wat heeft dat te maken met dit?”[Vrouw]” ”Alles”[Man, begint een wat onsamenhangende rant]:”Wat moeten die mensen toch hier, laten ze in hun eigen rotlandblijven, die lui die vreten de centen….een hele vuile bende is het…”[Vrouw, tussendoor]:”Ja….”[Man, hervat]:”Die benne niet zindelijk, die lui” EINDE FRAGMENT BRON FRONTAAL NAAKT ON TWITTER Al mijn jeugdtrauma’s spelen op nu. Je kunt zeggen: dat is één stel, dat staat te raaskallen, maar als kind (in Apeldoorn) hoorde ik dit gelul constant. Er is blijkbaar in 40 jaar tijd geen vooruitgang geboekt. We moeten die gewesten gaan beschaven.
Al mijn jeugdtrauma's spelen op nu. Je kunt zeggen: dat is één stel, dat staat te raaskallen, maar als kind (in Apeldoorn) hoorde ik dit gelul constant. Er is blijkbaar in 40 jaar tijd geen vooruitgang geboekt. We moeten die gewesten gaan beschaven. https://t.co/xQzG4x9fGa
Bart van Rijswijk@BartvanRijswijk · Aug 25De schaamte voorbij.
OORSPRONKELIJKE BRON:ARTIKEL PETER BREEDVELD ”In Amsterdam, Rotterdam en Den Haag kennen de racisten de mensen op wie ze schelden. Ze eten hun roti’s en döners. In de Achterhoek denken ze bij “zwart’n” aan kannibalen met een bot door de neus, want ze hebben er nooit één ontmoet. Ik luisterde naar dit Harskampse stel dat Afghaanse vluchtelingen gelijkstelt aan NSB’ers en Moffenhoeren. “Benn’n nie sindeluk, die lui.” ARTIKEL FRONTAAL NAAKT [PETER BREEDVELD]AUSCHWITZ OPEN VOOR DE ZWARTEN28 AUGUSTUS 2021 https://www.frontaalnaakt.nl/archives/auschwitz-open-voor-de-zwarten.html
[Eerste stuk bestaat uit xenofoob geraas van een stel jongerenen dan komt de ”NSB opmerking][2.29-3.23] onderbreking, gaat door bij 4.07-4.26]
[2.29-3.23]HARSKAMPS STEL [Verslageefster, vraagt aan een vrouw, waarschijnlijkvergezeld door haar man]”Want bent u hier precies aan het doen?”‘[Vrouw]: ” Ik ben aan het demonstreren”[Verslaggeefster]:”Okay….Tegen wat?[Vrouw]:”Dat hier achthonderd Afghanen komen”[Verslaggeefster]: ”Afghaanse vluchtelingen”[Vrouw]: ”Dat zijn geen vluchtelingen, dat zijn landverraders zijn dat”[Man]:”NSB’ers!”[Vrouw]: NSB’ers zijn dat.Ja!”[Verslaggeefster]: ”Okay, vertel?”[Vrouw]: ”Want toen hier in 40-45 de oorlog was, werden dat soort mensen,vrouwen werden kaalgeschoren he, mannen, die kregen geen uitkeringmeer, de kregen geen huizen meer, niks meer…”[Man, ertussen door’]:”Statenloos”[Vrouw hervat]:”Statenloos werden ze…”[Verslaggeefster]: ”Maar wat heeft dat te maken met dit?”[Vrouw]” ”Alles”[Man, begint een wat onsamenhangende rant]:”Wat moeten die mensen toch hier, laten ze in hun eigen rotlandblijven, die lui die vreten de centen….een hele vuile bende is het…”[Vrouw, tussendoor]:”Ja….”[Man, hervat]:”Die benne niet zindelijk, die lui”[Verslaggeefster]:”Zijn niet zindelijk?”[Man]:”Nee”[Vrouw komt tussendoor]””Neen, het zijn viezerikken.Nu zitten ze veertien dagen zitten ze opgesloten, en zometeenlopen ze er allemaal met die gewaden lopen ze er er allemaalover straat daar en onze cultuur zullen ze nooit aanvaarden, nooit en tenever, dat kun je nou in Afghanistan zien na twintig jaar.” [Na wat xenofobisch geraas en getier van waarschijnlijk half beschonken jongeren komt de verslaggeefster terug bij het Harskampse stel] [4.07-4-26][Verslaggeefster]:”Maar het probleem is natuurlijk, dat de mensen, die nu naar Nederland komen, die hebben vaak voor Nederland gewerkt in Afghanistan”[Man]:”Ja”[Verslaggeefster]: ”Dat is dan toch een beetje lastig….”[Man]: ”Nee, dat zijn NSB’ers”[Verslaggeefster]: ”Nee nee”[Man]:”Dat zijn wel NSB’ers”[Verslaggeefster]: ”Okay, ze hebben voor Nederland gewerkt….”[Man]: ”Die Hollanders, die voor de Duitsers werkten he, die vrouwenwerden kaalgeschoren na de oorlog en die lui werden allemaal….”[Verslaggeefster]:”Statenloos…..”[Man gaat verder}:”Statenloos gemaakt, want ze hadden voor de Duitsers gewerktIs er een verschil dan”[Verslaggeefster]:”Dus eigenlijk hadden die Afghaanse mensen helemaalniet voor ons moeten werken in eerste instantie.”[Man]:”Ze moeten niks…..zelf gedaan” [Nog wat geraas en getier, tot 4.50]
EINDE YOUTUBE FRAGMENT ”NSB’ERS”
[12]
De eerste Nederlandse journalist die, los van de militairen, het gebombardeerde gebied bezoekt, is oorlogsverslaggever Arnold Karskens. Anders dan veel andere journalisten gaat Karskens niet embedded met de militairen mee, waardoor hij volledig zijn eigen gang kan gaan. Hij trekt in oktober 2007, vier maanden na de gevechten, naar het dorpje Qal-e-Ragh, waar de meeste burgerslachtoffers lijken te zijn gevallen, en windt er geen doekjes om. Onder de kop ‘Nederlandse oorlogsmisdaden in Uruzgan’ schrijft hij in de Nieuwe Revu over een ‘lukrake’ beschieting met de houwitser en een ‘massaslachting’. De namen en andere gegevens van slachtoffers speelt hij door aan mensenrechtenadvocate Liesbeth Zegveld.
“De missie in Uruzgan werd ons voorgespiegeld als een succesverhaal”, zegt Karskens. “Maar dat was een farce, een kartonnen decor. Als je daar rondreisde, merkte je dat de invloed van de Taliban groot was. Er waren wel Afghanen die profiteerden van de Nederlanders, bijvoorbeeld omdat ze transporten deden of spullen leverden, maar de meesten waren geen fans van de Nederlanders. Ze noemden de troepen bezetters.”
TROUWHOE GEVECHTEN IN UZURGAN UITDRAAIEN OP EEN RECHTSZAAKIN NEDERLAND
Eind deze maand dient in Den Haag een rechtszaak over omstreden gevechten in 2007 tussen Nederlandse militairen en de Taliban. Tientallen Afghaanse burgers kwamen daarbij om. Een reconstructie. “We hadden onze inlichtingenvergaring nog niet op orde.”
Het wordt in juni 2007 steeds duidelijker dat er gevaar op komst is in de Afghaanse provincie Uruzgan, waar in die tijd meer dan duizend Nederlandse militairen gelegerd zijn. Zo druppelen inlichtingen binnen over een dreigend offensief van de Taliban in de Chora-vallei, waar de Nederlanders een post hebben. Er worden ook pick-uptrucks met stuurs kijkende mannen gesignaleerd en eenheden raken af en toe verwikkeld in schotenwisselingen.
Op vrijdag 15 juni slaat het onheil toe in de vorm van een zelfmoordaanval op een Nederlands konvooi in de provinciehoofdstad Tarin Kowt. “Ik stond bovenluiks nadat ik bezig was geweest met de antennes van onze pantserwagen”, vertelt oud-militair Oscar van der Ven. “Door de klap werd ik naar binnen geslagen. Toen ik mijn hoofd weer boven het luik uitstak, was het een en al stof en rook. Het duurde een tijd voordat ik doorhad wat er aan de hand was. Maar op een gegeven moment zag ik vlammen en ging de achterklep van het voorste voertuig open. Toen zag ik een collega gewond op zijn rug liggen, die even later werd gereanimeerd. Ook hoorde ik het radioverkeer. Langzaam drong het tot me door.”
Van der Ven, chauffeur-boordschutter van een Bushmaster-pantserwagen, ervaart de zelfmoordactie als een omslag. “Daarna was ik eigenlijk alleen nog maar bang. Ik reed met veel meer agressie door het gebied en ik was ook agressiever tegenover de mensen.”
Voor de Task Force Uruzgan, zoals de Nederlandse troepenmacht heet, zal het de aanloop blijken naar een van de heftigste periodes tijdens de vier jaar durende missie, waarin de koelbloedigheid van de militairen behoorlijk op de proef wordt gesteld. Want de volgende ochtend vroeg vallen enkele honderden Talibanstrijders inderdaad, zoals gevreesd, politieposten in de Chora-vallei aan. De Nederlanders hebben in die vallei twee infanteriepelotons van de Luchtmobiele Brigade gestationeerd in een wit, ommuurd districtskantoor, dat de White Compound wordt genoemd. Op het dak van het gebouw zijn met zandzakken verstevigde mitrailleurposities gemaakt.
Gelijkenis met Srebrenica
De commandant op de White Compound, kapitein Larry Hamers, diende eerder in Dutchbat 3, dat in 1995 de Bosnische enclave Srebrenica vrijwel zonder slag of stoot overgaf aan de Servische vijand – met gruwelijke gevolgen voor de bevolking. Hamers ziet in de Chora-vallei met zijn bergen en ongeregelde strijders gelijkenissen met de benarde Bosnische enclave destijds. De kapitein krijgt vanuit Kamp Holland, het Nederlandse hoofdkwartier bij Tarin Kowt, versterking van een extra peloton, dat de route voor een eventuele terugtrekking veiligstelt, en hij dirigeert troepen de vallei in om de belaagde Afghaanse politiemensen bij te staan.
De militairen voeren die zaterdag onoverzichtelijke vuurgevechten, waarbij de Taliban zich verstoppen in en rond zogenoemde qala’s, typische Afghaanse ommuurde huizen. Een Nederlands Patria-pantservoertuig wordt getroffen door een mortiergranaat van de vijand. Maar de infanteristen kunnen de val van de politieposten niet voorkomen en trekken zich in de loop van de dag terug in het centrale dorpje Ali Shirzai, waar zich de White Compound bevindt.
Het is dan al duidelijk dat ook onschuldige bewoners worden getroffen. “Burger in Chora heeft een vlag op zijn qala geplaatst in de hoop dat wij niet meer op zijn qala zullen vuren”, noteert een militair om 18.38 uur in het operatielogboek. “Hij heeft gewonde familieleden en is er nu mee naar het medical centre.”
Rond die tijd nemen de gevechten af, maar de Taliban zijn inmiddels al wel behoorlijk dicht bij de compound. Kapitein Hamers vreest dat de strijders na het vallen van de nacht onder dekking van de duisternis verder zullen optrekken naar zijn post. Hij neemt rond 19.25 uur radiocontact op met kolonel Hans van Griensven, de commandant van de Task Force Uruzgan op Kamp Holland, met de vraag wat Chora hem waard is.
Van Griensven komt daarmee voor een lastig besluit te staan. Want de Nederlandse missie is in Den Haag ‘verkocht’ als een soort ontwikkelingsproject met zware militaire beveiliging, maar het is feite een counterinsurgency- of anti-guerrillamissie, waarbij de ongeüniformeerde vijand vaak onzichtbaar is en de sympathie geniet van een deel van de bevolking. Het is veelal belangrijker om de hearts and minds van de burgers te winnen dan om grondgebied vast te houden. Mede daarom heeft de internationale troepenmacht ISAF, waarvan de Nederlanders deel uit maken, tamelijk strikte Rules of Engagement (de geweldsinstructie), om burgerslachtoffers te voorkomen.
Versterken en verdedigen
Maar als Van Griensven de Chora-vallei opgeeft, krijgen de Taliban nog meer greep op het oosten van Uruzgan en ligt de weg naar de provinciehoofdstad Tarin Kowt voor hen open. Ook bereiken hem op dat moment al gruwelijke berichten over represailles van de Taliban tegen Afghanen die samenwerken met de Nederlanders. De commandant vreest bovendien dat een aftocht een propagandazege voor de Taliban zou opleveren.
Hij laat kapitein Hamers rond 19.50 uur weten dat hij moet standhouden. “Ik besloot te blijven in Chora”, schrijft Van Griensven later in zijn zogenoemde After Action Report. “We gingen versterken en fel verdedigen met alle beschikbare middelen.”
De kolonel meldt zijn besluit aan de Britse generaal Jacko Page, die vanuit de stad Kandahar het bevel voert over alle ISAF-troepen in Zuid-Afghanistan, en aan de Nederlandse commandant der strijdkrachten, generaal Dick Berlijn, in Den Haag. Die belt op zijn beurt met defensieminister Eimert van Middelkoop. “Ik weet nog dat ik op een zaterdagavond zat te eten toen Berlijn belde”, vertelt Van Middelkoop. “Ik heb me niet bemoeid met het besluit, want het is niet de taak van de minister om te interveniëren in concrete militaire operaties.”
Een controversieel kanon
Hoe de strijd verloopt, valt in grote lijnen te reconstrueren aan de hand van onder meer foto’s, filmpjes, gesprekken met veteranen, en allerlei defensiestukken, waaronder After Action Reports en communicatielogboeken. Van Griensven besluit die avond om grootscheepse luchtaanvallen te laten uitvoeren.
Ook besluit hij tot inzet van een pantserhouwitser, het zwaarste kanon van het Nederlandse leger – iets waarover later veel discussie zal ontstaan. Want de pantserhouwitser staat in Kamp Holland, zo’n dertig kilometer van de vallei. Het kanon is met zijn ‘domme’ ongeleide granaten tamelijk onnauwkeurig. Bovendien is er die avond en nacht geen gekwalificeerde waarnemer beschikbaar die de artilleristen via de radio kan helpen om hun granaten op doel te krijgen.
Weliswaar zit er op het dak van de White Compound een zogenoemde Joint Terminal Attack Controller (JTAC), die contact onderhoudt met de gevechtspiloten, die hij naar hun doel leidt. Maar deze JTAC zit op te grote afstand en heeft te weinig zicht op het doelgebied om als waarnemer voor het kanon te fungeren. Terwijl de Rules of Engagement juist nadrukkelijk bepalen dat de troepen alleen geweld mogen gebruiken tegen mensen die ze duidelijk als vijand hebben geïdentificeerd. Die inzet zonder behoorlijke waarneming maakt de inzet van het kanon controversieel.
Australische militairen in Uruzgan, waarmee de Nederlanders samenwerken, zijn betrokken bij de planning van de operatie. Maar zij besluiten zelf niet mee te doen, omdat ze kennelijk striktere instructies hebben omtrent de inzet van geweld en de bescherming van burgers. En het commandocentrum voor Zuid-Afghanistan, waar de Britse generaal Page de scepter zwaait, zal er dat weekend bij de Nederlanders op aandringen om zich aan de Rules of Engagement te houden, zo blijkt uit een communicatielogboek: “Voor het uitbrengen van vuur gelden de normale regels. U moet positieve identificatie hebben voor u een doel aangrijpt.”
Intussen zet kolonel Van Griensven zijn plannen door. De Nederlander benadrukt dat hij het kanon alleen laat vuren op coördinaten waarop eerder Taliban zijn vastgesteld en op vermoede aanvalsroutes van de strijders. Hij spreekt van ‘storend vuur’, bedoeld om de Taliban in verwarring te brengen en een mogelijke verdere opmars van de strijders te bemoeilijken.
Om te voorkomen dat de Nederlandse F-16’s en andere vliegtuigen die nacht worden geraakt door de eigen artilleriegranaten, laat Van Griensven op de kaart ook twee grote aan elkaar grenzende vlakken aanwijzen: eentje waarop het kanon vuurt, en eentje waarop de vliegtuigen hun bommen gooien. De militairen gebruiken voor het te beschieten gebied naast de eufemistische term ‘engagement area’ ook de kreten ‘killbox’ en ‘free fire zone’ – onheilspellende woorden waarvan later in de After Action Review, een evaluatierapport, zal worden gesteld dat ze bij vergissing werden gebruikt, zonder dat dit gevolgen zou hebben gehad.
Slag om Chora
Volgens de After Action Review laat Van Griensven die avond vanaf ongeveer 20.00 uur via onder andere een lokale politiecommandant en een tribale leider de bewoners van het te beschieten gebied waarschuwen dat ze moeten vluchten. Vijf kwartier later beginnen de Nederlanders met de houwitser te vuren. ‘Shot out’ meldt het logboek van de Operations Room om 21.14 uur. Van Griensven rapporteert later dat de Nederlanders dan nog bezig zijn om via de lokale machthebbers de burgers te alarmeren.
De gevechten zullen uiteindelijk vier dagen duren en zullen de annalen in gaan als de ‘Slag om Chora’, een roemrucht moment in de Nederlandse krijgsgeschiedenis. Een beetje als revanche ook voor de blamage dertien jaar eerder in Srebrenica. “Nu hadden we wél de middelen om keihard terug te slaan en die lui van de mat te vegen”, zegt Hamers, de kapitein op de White Compound, later tegenover een verslaggever van De Groene Amsterdammer.
Maar op het moment zelf beleven niet alle militairen die heroïek. Zo bevindt pantsergenist Servie Hölzken zich tijdens de beschietingen met infanteristen op een hoger gelegen gebied aan de overkant van de vallei, tegenover de White Compound. “Een echte slag, zoals je je dat misschien voorstelt, was het niet”, vertelt Hölzken. “Ik merkte zelf op die plek weinig van vijandelijk vuur. Het geweld kwam vooral van onze kant.”
“Sommige jongens stonden de luchtaanvallen ook te filmen. Waarnemers wezen met laserapparaten doelen aan, dus we wisten vaak wanneer er een bom aan zat te komen. Op een gegeven moment kregen twee jongens zelfs op hun donder omdat ze hun kistjes hadden uitgetrokken en blootvoets op het dak van hun pantserwagen waren gaan zitten. Als we echt in gevecht waren geweest, was zoiets niet gebeurd.”
Een militair zal ’s ochtends om 6.46 uur in het operatielogboek noteren dat de Taliban vanaf 0.00 uur niks meer tegen de Nederlanders hebben ondernomen. Maar de Nederlandse beschietingen gaan na middernacht nog urenlang door. En met grote gevolgen.
Want niet alleen worden de Taliban die nacht in het defensief gedrongen. Als het ’s morgens licht wordt, blijken er veel meer burgers in het gebied te zijn geweest dan de Nederlanders ’s avonds aannamen. De After Action Review constateert dat de oproep om te vluchten veel bewoners waarschijnlijk niet heeft bereikt, of dat burgers besloten om toch te blijven.
Veegactie
Op Kamp Holland komen die ochtend dan ook meerdere meldingen binnen over vluchtelingen. En soldaten zien in de buurt van de White Compound een stoet mensen voorbij trekken. “Deze burgers vervoerden overleden mensen op kruiwagens en aanhangwagens van een trekker”, meldt de After Action Review. “Het waren lijken van mannen, vrouwen en kinderen. De stoet verplaatste zich naar een begraafplaats aan de rand van een berg. Daar werden de doden begraven. Volgens getuigen betrof het ongeveer 20 overleden mensen.”
Ook pantsergenist Hölzken, aan de overkant van de vallei, ziet vluchtelingen uit het gebied komen. “Ik herinner me dat er een tractor aankwam met allemaal vluchtelingen op een grote aanhangwagen. Wij moesten die mensen fouilleren en de wagens doorzoeken, omdat er een gevaar was dat Talibanstrijders stiekem zouden vluchten. Die mensen waren heel erg bang. Dat zag je aan hun ogen en er waren ook huilende kinderen bij.”
Ondertussen werkt kolonel Van Griensven met zijn staf een plan uit voor een tegenoffensief, Operatie Troy. Hij stuurt verse versterkingen naar de vallei en laat de taakgroep Viper, een speciale eenheid van commando’s en mariniers, een afleidingsmanoeuvre uitvoeren bij de nabijgelegen Baluchi-vallei, een notoir Taliban-bolwerk, om strijders uit de Chora-vallei weg te lokken. Tegelijk plant hij een actie om de Chora-vallei schoon te vegen.
Die veegactie, de grootste aanvallende operatie van Nederlanders sinds de Korea-oorlog, begint in de ochtend van dinsdag 19 juni 2007. Deze keer worden de burgers wel eerst door de troepen gewaarschuwd met een geluidswagen.
Een lokale militie herovert vervolgens het oosten van de Chora-vallei. En Afghaanse troepen vegen samen met Nederlandse militairen het westen van de vallei schoon. De Afghanen gaan daarbij midden door het bewoonde gebied, de Nederlandsers trekken vooral op langs de randen van de vallei en geven vuursteun. Volgens een After Action Report van deze actie, die Operatie Fliegenfanger wordt genoemd, zien de troepen in huizen aanwijzingen dat Talibanstrijders kort ervoor ‘in paniek’ zijn vertrokken. Zo vinden ze grote hoeveelheden brood en nog lauwe thee. Ook slingeren her en der halflege dozen walkietalkiebatterijen en worden er raketgranaten, munitie en wat marihuana gevonden.
Tegen het vallen van de avond wordt als laatste de politiepost Kala Kala, strategisch gelegen op een heuvel, heroverd. Wanneer de Afghaanse troepen daar op weerstand stuiten, roepen de Nederlanders hulp in van een straaljager. Terwijl de islamitische oproep tot gebed door de vallei schalt, valt de Nederlandse bom, die een grijze paddestoelvormige wolk veroorzaakt. “Voltreffer”, bevestigt een militair over de radio. “Dankjewel voor je assistentie.”
Vergoeding voor nabestaanden
De volgende dag keert de rust terug in de vallei. De bazaar gaat weer open, kinderen gaan naar school en boeren wagen zich weer op hun land. Vrijwel direct na de herovering gaat een zogenoemd Provinciaal Reconstructie Team (PRT) de vallei in om de schade op te nemen. Het PRT is verantwoordelijk voor hulpprojecten, zoals de bouw van een brug, een moskee en de aanleg van een weg. Na de gevechten keren de PRT’ers vergoedingen uit aan nabestaanden, gewonden en mensen met schade door Nederlandse beschietingen. Een klus die nog niet meevalt.
“Het was heel moeilijk om onderscheid te maken tussen de Taliban en burgers”, vertelt oud-militair Van der Ven, die als PRT’er kort na de strijd door het gebied rijdt. “Ze liepen daar allemaal met wapens. En het was zo corrupt. Zelfs vrouwen en kinderen kon je niet vertrouwen. De Taliban gebruikten kinderen om door te geven dat wij er aan kwamen.”
Al snel start ook een discussie over het Nederlandse optreden. Want hoe groot was het gevaar die zaterdagavond geweest in de Chora-vallei? Gaf Van Griensven terecht opdracht tot de zware beschietingen? Was er wel genoeg gedaan om onschuldige slachtoffers te voorkomen?
Aan Nederlandse zijde is na vier dagen geweld één dode te betreuren: een sergeant-majoor is omgekomen op de White Compound toen bij het vuren met een mortier een granaat voortijdig ontplofte. Maar er zijn naar schatting 250 Afghanen omgekomen.
Hoeveel burgers daaronder precies zijn, is onbekend. Defensie houdt het op 50 tot 80 dode burgers, maar hoeveel van hen zijn getroffen door Nederlands vuur blijft onduidelijk. Volgens Defensie heeft de pantserhouwitser in de eerste nacht gevuurd op coördinaten bij veertien woonhuizen, en hebben de vliegtuigen en helikopters tijdens de hele vier dagen durende operatie luchtaanvallen uitgevoerd op negentien huizen.
Conform de regels
Commandant der strijdkrachten Dick Berlijn geeft kort na de strijd een briefing aan Tweede Kamerleden, van wie vooral SP’ers en GroenLinksers kritische vragen stellen over de burgerslachtoffers. En de generaal brengt een bliksembezoek aan Uruzgan. “Ik ben trots op jullie”, zegt Berlijn tegen de troepen. Tegen meegereisde journalisten: “De jongens die in Chora hebben gevochten, willen dat Nederland begrijpt wat ze hebben meegemaakt.”
Defensie benadrukt dat de militairen conform de regels hebben geopereerd en krijgt bijval van onder meer het Navo-commandocentrum in Europa.
Ook leden van de Afghaanse Onafhankelijke Mensenrechtencommissie, die het gebied na de geweldsuitbarsting kort bezoeken, concluderen dat de meeste burgerslachtoffers waarschijnlijk wel zijn gevallen door de Nederlandse beschietingen, maar dat de Nederlanders weinig te verwijten valt omdat de Taliban tussen burgers opereerden.
Het jaar erop zal het Nederlandse Openbaar Ministerie eveneens concluderen dat de militairen rechtmatig optraden.
Maar de toenmalige Afghaanse president Hamid Karzai laat zich direct na de gevechten kritisch uit over de manier waarop het zware kanon is ingezet in bewoond gebied. “Je opent niet het vuur op dertig kilometer afstand van het doel”, foetert Karzai. “Daarmee maak je vrijwel zeker slachtoffers onder de burgerbevolking.”
En ook binnen ISAF wordt schande gesproken van de Nederlandse handelwijze. De Britse generaal Page, verantwoordelijk voor Zuid-Afghanistan, en de Amerikaanse generaal Dan McNeill, de hoogste ISAF-commandant, vrezen dat de Nederlanders met de pantserhouwitser het oorlogsrecht hebben geschonden. ISAF kondigt korte tijd later enkele extra maatregelen aan, waaronder het gebruik van lichtere vliegtuigbommen, om burgerslachtoffers te voorkomen.
Hoe ontstemd generaal Page is, merkt minister Van Middelkoop als hij enige tijd later een bezoek brengt aan Afghanistan. Tijdens een visite aan het commandocentrum in Kandahar krijgt hij de wind van voren. “Page was heel kritisch”, herinnert Van Middelkoop zich. “Toen hij een tijdje bezig was, dacht ik: als je nog even zo doorgaat, loop ik weg. Maar gelukkig hield hij op een gegeven moment op. Daarna hebben we het over andere dingen gehad.”
Rechtszaak
Van Middelkoop zegt dat hij er destijds van overtuigd was dat kolonel Van Griensven de juiste beslissing nam en dat hij er nog altijd achter staat. “Had het anders gekund? Misschien. Maar Van Griensven moest op dat moment op grond van gebrekkige informatie snel een beslissing nemen. Ga er maar aan staan. En je moet niet vergeten dat we in die tijd nog niet zo lang in Uruzgan zaten. We hadden onze inlichtingenvergaring nog niet op orde.”
De eerste Nederlandse journalist die, los van de militairen, het gebombardeerde gebied bezoekt, is oorlogsverslaggever Arnold Karskens. Anders dan veel andere journalisten gaat Karskens niet embedded met de militairen mee, waardoor hij volledig zijn eigen gang kan gaan. Hij trekt in oktober 2007, vier maanden na de gevechten, naar het dorpje Qal-e-Ragh, waar de meeste burgerslachtoffers lijken te zijn gevallen, en windt er geen doekjes om. Onder de kop ‘Nederlandse oorlogsmisdaden in Uruzgan’ schrijft hij in de Nieuwe Revu over een ‘lukrake’ beschieting met de houwitser en een ‘massaslachting’. De namen en andere gegevens van slachtoffers speelt hij door aan mensenrechtenadvocate Liesbeth Zegveld.
“De missie in Uruzgan werd ons voorgespiegeld als een succesverhaal”, zegt Karskens. “Maar dat was een farce, een kartonnen decor. Als je daar rondreisde, merkte je dat de invloed van de Taliban groot was. Er waren wel Afghanen die profiteerden van de Nederlanders, bijvoorbeeld omdat ze transporten deden of spullen leverden, maar de meesten waren geen fans van de Nederlanders. Ze noemden de troepen bezetters.” Het zal dan nog een decennium duren voordat de Slag om Chora uitmondt in een juridisch gevecht.
Namens vier Afghanen uit het dorpje Qal-e-Ragh stelt advocate Zegveld in 2018 de staat aansprakelijk. In de zaak, die op 29 maart in Den Haag voor het eerst voor de rechter komt, stelt Zegveld dat de militairen ‘niet proportioneel’ geweld hebben gebruikt en dat ze te weinig onderscheid hebben gemaakt tussen strijders en burgers.
Om haar betoog kracht bij te zetten, stuurt de advocate de rechtbank een getuigenis van boer Akhtar Mohmad. Die vertelt daarin hoe hij in de nacht van 16 op 17 juni in het dorp Qal-e-Ragh lag te slapen toen zijn huis werd bestookt.
Volgens Mohmad waren er geen Taliban in de buurt en was hij ook niet gewaarschuwd. Zijn woning werd aan puin geschoten en meerdere familieleden raakten bedolven onder de brokstukken, zegt hij. Zijn moeder en een zus kwamen om en een broer liep blijvende psychische schade op. “Waarom hebben jullie dit gedaan?”, vraagt de Afghaan. “Jullie kwamen om ons te helpen. In plaats daarvan hebben jullie ons verwoest.”
Open zenuw
De rechtszaak leidt tot ergernis onder Uruzgan-veteranen. Daarbij speelt een rol dat ‘Chora’ in de krijgsmacht is uitgegroeid tot een soort repliek op ‘Srebrenica’: het bewijs dat Nederlandse troepen wel degelijk lef hebben en kunnen vechten. Kritische vragen raken bij heel wat militairen en veteranen nog steeds een open zenuw.
Het ministerie van Defensie voert in zijn verweer in de eerste plaats aan dat de schadeclaims van de Afghanen zijn verjaard. Volgens het ministerie handelden de troepen bovendien uit gerechtvaardigde zelfverdediging tegen de acute dreiging van een grote Talibanmacht van 800 tot 1000 strijders. De militairen gebruikten volgens Defensie uitsluitend gepast geweld en deden onder moeilijke omstandigheden hun best om burgers te waarschuwen. Woonhuizen moesten daarbij helaas worden bestookt omdat de Taliban zich er schuilhielden en burgers als schild gebruikten.
Verder wijst het ministerie erop dat de vier cliënten van Zegveld niet hebben bewezen dat hun huizen zijn beschoten door de Nederlanders. De schade zou ook kunnen zijn aangericht door bijvoorbeeld mortiergranaten van de Taliban.
In reactie daarop heeft Zegveld de rechtbank afgelopen maand gevraagd om Defensie te verplichten om meer informatie te verstrekken over de Nederlandse beschietingen. Zo wil de advocate de logboeken inzien van de F-16’s, Apache-gevechtshelikopters en pantserhouwitser die werden ingezet.
“Het gaat in deze zaak al lang niet meer om winnen of verliezen”, zegt Zegveld. “Ik wil vooral dat duidelijk wordt wat er nou precies die nacht is gebeurd. Waarom zijn de huizen van mijn cliënten gebombardeerd? Te veel is nog in nevelen gehuld.”
Defensie
Defensie stelt niet te weten hoeveel burgerdoden er in totaal zijn gevallen door Nederlandse geweldsinzet tijdens de Uruzgan-missie, die liep van 2006 tot 2010.
Bij de evaluatie in de Tweede Kamer in 2012 verklaarden de toenmalige ministers Hans Hillen (Defensie) en Uri Rosenthal (Buitenlandse Zaken) dat het tellen van burgerslachtoffers geen prioriteit had, vooral omdat militairen gevaar liepen als ze eraan begonnen. De ministers verzekerden dat de troepen hun best hadden gedaan om onschuldige slachtoffers te voorkomen. Alle gevechtshandelingen werden gemeld aan het Openbaar Ministerie, dat nooit aanleiding zag voor vervolging.
Volgens Rosenthal zat “bescherming van de burgerbevolking in de genen van de Nederlandse militairen”.
Net voor de Tweede Wereldoorlog waren joodse vluchtelingen een vogel voor de kat. Toen wás het nog mogelijk om Duitsland te ontvluchten, de nazi’s deden er zelfs alles aan om joden het land uit te jagen. Maar overal werden ze teruggestuurd naar Duitsland, waar hen een catastrofe te wachten stond.
Kurt Rosenthal uit Düsseldorf heeft een Arische moeder, zijn vader is evangelisch maar van joodse herkomst. De nazi’s aanvaarden niet dat een halfjood met een Arische vrouw een relatie heeft. De man probeert zijn herkomst te ontkennen. Tevergeefs, in 1938 wordt hij wegens ‘Rassenschande’ in voorlopige hechtenis genomen. Zijn zoon Kurt is dan 26 en besluit te vluchten naar de Verenigde Staten, waar zijn zus woont. Op 12 maart steekt hij de grens met Nederland over. Te voet gaat hij naar Doetinchem, via Arnhem reist hij met de trein naar Den Haag. Hij komt terecht bij een joods vluchtelingencomité in Amsterdam. Omdat hij geldige reispapieren nodig heeft, gaat hij naar de vreemdelingenpolitie. Daar wordt hij in hechtenis genomen en terug naar Duitsland gestuurd. De nazi’s brengen hem naar Dachau.
MET EEN ACHTERWAARTSE kijk op de geschiedenis is het verbijsterend. Een half miljoen joden konden net voor de oorlog nog vluchten uit nazi-Duitsland, maar vonden geen land dat hen wilde opvangen. Het nazi-regime ontnam joden al hun waardigheid, beroofde hen en vervolgde hen op alle mogelijke manieren. Toen in 1938 de vluchtelingenstroom voor een dijkbreuk zorgde, sloten alle Europese landen op het vasteland hun grenzen. Hoe komt het dat democratische landen als Nederland, België en Zwitserland zich zo hard opstelden, ook al was ruimschoots bekend hoe zwaar joden het te verduren hadden?
Recent vergelijkend wetenschappelijk onderzoek gaat na wat er voor het uitbreken van de oorlog precies aan de hand was. Tot nu toe was er alleen nationaal onderzoek, voor het eerst werd de internationale puzzel gelegd. De Belgische historicus Frank Caestecker (48), verbonden aan de Universiteit van Gent, organiseerde twee internationale colloquia over deze bittere periode. ‘De internationale samenhang is belangrijk’, zegt hij. ‘Want wat het ene land doet met vluchtelingen, ze toelaten of ze weigeren, heeft een directe weerslag op de andere landen. De onderlinge beïnvloeding werd nog niet onderzocht.’ Het project leidde tot het boek Refugees from Nazi-Germany and the Liberal European States, 1933-1939, dat in september tegelijkertijd zal verschijnen in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten.
VANAF DE machtsgreep van Hitler in 1933 vluchtten andersdenkenden en joden weg uit Duitsland. Al werden communisten met argwaan bekeken – die zag men liever naar de Sovjet-Unie vertrekken – begin jaren dertig konden de vluchtelingen nog wel in verschillende Europese landen terecht. Velen trokken verder naar de VS en Argentinië. Vluchtelingen moesten toen zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien, de overheid had nog geen opvangnetwerk. Het waren dan ook vooral de meest gegoeden die de mogelijkheid hadden om te vluchten. Ook Nederland liet vluchtelingen toe. De voorwaarde was dat ze over geldige papieren beschikten of in acuut levensgevaar verkeerden, iets wat eng werd geïnterpreteerd. De dreiging van een concentratiekamp gold bijvoorbeeld niet als levensbedreigend.
Het tempo van de uitstroom van joden lag voor de nazi’s te laag. Ze gingen vanaf 1938 steeds driester tekeer bij het vervolgen van joden. De annexatie van Oostenrijk op 12 maart 1938 was een eerste cesuur. De Anschluss ging gepaard met een ongeziene golf van grof geweld tegen de joden in Oostenrijk. Dat geweld en het enthousiasme waarmee de joodse emigratie administratief werd gesteund hadden maar één doel: de etnische zuivering van Oostenrijk. Verschillende landen kantten zich tegen de stroom vluchtelingen, de controles werden scherper. Grenswachters kampten evenwel met een probleem: hoe zie je of iemand al dan niet een jood is? Want Arische Duitsers, zoals toeristen en zakenlui, mochten wél de grens over. Joden deden zich dan ook voor als toerist of zakenman, in de hoop de grens over te komen. Om joden te kunnen onderscheiden en terugsturen, drongen de Zwitserse en de Zweedse regering er bij de nazi’s op aan om in de paspoorten van joden een letter J te stempelen. De nazi’s voelden daar aanvankelijk weinig voor, omdat ze vreesden dat ze met de joden zouden blijven zitten. In september 1938 stemden ze toch toe om het reizen van Arische Duitsers niet te bemoeilijken.
Het Weense experiment van etnische zuivering onder leiding van Adolf Eichmann werd in Berlijn met veel aandacht gevolgd. Het succes van deze operatie leidde ertoe dat de anti-joodse politiek ook in Duitsland radicaliseerde. De pogrom tijdens Kristallnacht, de nacht van 9 op 10 november 1938, was een stuitende exponent van deze verharde nazi-agressie. Die avond werden tientallen joden vermoord en ongeveer dertigduizend joodse mannen in kampen opgesloten. Daarvan overleden er enkele honderden aan de verwondingen die ze bij de aanslag hadden opgelopen. Hoewel de Duitsers het voorstelden als agressie die door joden was uitgelokt, was de ware toedracht in het buitenland wel degelijk bekend.
Kristallnacht zorgde voor een tweede cesuur: er kwam een massale vluchtelingenstroom op gang. Vermoed wordt dat vanaf dat moment tot aan het uitbreken van de oorlog zo’n half miljoen joden de vlucht namen. De nazi’s bleven joden dwingen te vertrekken, maar pas nadat ze hen van alle bezittingen hadden beroofd. Wie de grens over wilde, mocht niet meer dan tien mark meenemen. In landen als Nederland, België, Frankrijk en Zwitserland probeerden de joden een veilig onderkomen te zoeken of een route te vinden om overzee weg te trekken. Omdat ze met zo velen waren, en haveloos, werden overal de grenzen meer en meer gesloten. Ook Nederland verscherpte de maatregelen. Alleen vluchtelingen uit de grenszone die in prangend levensgevaar waren of Duitse joden die verwanten in Nederland hadden, mochten nog het land in. Er restte joodse vluchtelingen geen andere mogelijkheid dan illegaal te proberen een grens over te steken. ‘Je ziet verschuivingen’, zegt Frank Caestecker: ‘Als het niet lukte in Frankrijk kwamen ze weer in Duitsland terecht. De Duitse politie pakte de joodse vluchtelingen op of zette ze elders over de grens, bijvoorbeeld in Nederland of België, waar ze dan op grenscontroles van Belgen of Nederland botsten.’ Er ontstonden netwerken van mensensmokkelaars die joden illegaal hielpen te vluchten. Het risico bleef groot, want wie de grens over kwam en bij een controle werd opgepakt, kon terug naar Duitsland worden gebracht. Om diplomatieke redenen zette men de vluchtelingen niet over de grens van een lukraak gekozen buurland, want dan zou dat land allicht hetzelfde doen. Illegale joden werden vooral ook als afschrikking voor kandidaat-vluchtelingen naar Duitsland gerepatrieerd.
HET GEWELD van Kristallnacht wekte evenwel ook heel even solidariteit. Nederland besloot op 19 november 1938, tien dagen na Kristallnacht, dat joden die illegaal het land hadden bereikt, konden blijven, al was het oogmerk ze snel te laten emigreren naar een ander land. Er werden vijftienhonderd ongenode vluchtelingen getolereerd. Aanvankelijk moesten ze zich elke dag bij de politie melden, later werden ze onder administratief toezicht geplaatst in vluchtelingenkampen in Veenhuizen en Hoek van Holland. De opvangkosten werden op joodse liefdadigheidsorganisaties verhaald. Er kwam een breed ondersteunde oproep tot donaties en via burgemeesters werd 473.000 gulden ingezameld.
Nederland ondernam ook diplomatieke initiatieven om met andere buurlanden een transitzone in te stellen voor joden die overzee wilden vluchten. Het plan wekte weinig of geen enthousiasme in het buitenland en werd snel in de la gestopt. Het beleid verstrakte daarentegen: Zwitserland en de Scandinavische landen sloten de grenzen, Nederland volgde op 17 december dit voorbeeld. Vanaf dat moment werden joden zonder legale papieren toch teruggestuurd. Op Kerstmis 1938 bracht een bus een eerste groep van zeventig joodse vluchtelingen naar Duitsland. Aan alle grenzen waren er strenge controles om de joodse vluchtelingen tegen te houden. Nederland zette duizend extra grenswachters in, er gingen stemmen op om het aantal tot twintigduizend op te rekken, maar dat gebeurde niet. Wel kwamen er ‘vliegende teams’, die op de meest precaire plaatsen werden ingezet.
Helemaal hermetisch waren de grenzen echter nooit gesloten. Joden stonden onder een te grote druk om Duitsland te verlaten, ze werden opgejaagd. Een aantal mensen bleef het voor hen opnemen en stak de nek uit. Marij Leenders, onderzoeker aan de Radboud Universiteit te Nijmegen, verwijst naar burgemeester Verbeek die toen aan het hoofd stond van de grensgemeente Dinxperlo. Ondanks de regelgeving van Justitie bezorgde hij eigenhandig verblijfsvergunningen aan joden. Er werd een klacht tegen hem ingediend, maar de rechtbank sprak hem vrij. Uit respect voor het ambt vroeg de burgemeester eervol ontslag. Ontslag kreeg hij, maar niet eervol. In 1990 werd hij postuum gerehabiliteerd.
De jood Karl Grünberg zit tot 30 maart 1938 in Dachau opgesloten. Hij kan vluchten en bereikt illegaal Nederland. In de trein naar Utrecht wordt hij gearresteerd omdat hij een paspoort van een Nederlander gebruikt. Manu militari wordt hij aan Duitsland uitgeleverd, daar komt hij in Buchenwald terecht. Opnieuw slaagt hij erin te ontsnappen, deze keer vlucht hij illegaal naar België. Daar kan hij blijven.
‘IN BELGIË leefde de joodse kwestie veel sterker in de publieke opinie dan elders’, vertelt Frank Caestecker. ‘Dat kwam omdat de uitwijzing van joodse vluchtelingen net voor Kristallnacht op de politieke agenda had gestaan, de meningen waren verdeeld. De bevoegde minister stelde toen dat joodse vluchtelingen geen bescherming nodig hadden, iets wat na Kristallnacht voor een wrange nasmaak zorgde en een virulente discussie op gang bracht.’
Omdat geen enkele Belgische politicus publieke blaam wilde oplopen, werd besloten om illegale joodse vluchtelingen niet langer terug te sturen. Toch zijn er flink wat kanttekeningen te plaatsen bij deze gastvrijheid. De consulaten in Duitsland kregen het advies om zeer stringent om te springen met het verlenen van visa. Aan de Belgische grens werden joden nog steeds met man en macht tegengehouden en teruggestuurd. En net als in Nederland deden de Belgen er alles aan om de joodse vluchtelingen zo snel mogelijk te laten doorreizen.
‘Toch ging het bij de joden als een lopend vuurtje rond dat illegalen in België konden blijven’, zegt Caestecker. ‘Hun aantal nam snel toe, de Belgische regering greep in. Ze vroeg de nazi’s te verhinderen dat joden naar België zouden vluchten. De Duitsers stemden ermee in om joden die geen Belgisch visum hadden en die in de Duits-Belgische grenszone werden aangetroffen, te verhinderen naar België te reizen. De nazi’s wierpen dus ook een barricade op aan hun kant van de grens. Joden moesten vanaf dat moment dus niet alleen de Belgische grenswachters verschalken, maar ook de Duitse.’
‘Dat joden nergens welkom waren, heeft verschillende oorzaken’, stelt Caestecker: ‘Het ging om een totaal verpauperde groep vluchtelingen, ze kwamen met duizenden tegelijk. Bovendien vreesde men voor een aanzuigende werking, want ook in landen als Polen en Hongarije was er een enorme druk op joden. Vergeet niet dat er in 1939 ook een half miljoen vluchtelingen uit Spanje kwamen, waar Franco na de burgeroorlog een dictatuur installeerde.’ Heulden de landen die weigerden joodse vluchtelingen op te vangen indirect en misschien ongewild met nazi-Duitsland? Caestecker: ‘Die uitspraak gaat te ver. Het zijn de nazi’s die joden vervolgden, niet de andere landen. Wel waren verschillende regeringen bereid om met de Duitsers verregaand te onderhandelen over het inkrimpen van de vluchtelingenstroom, eerder dan dat ze pogingen deden om de vervolging aan te klagen. Denk aan het invoeren van de J-pas: alle landen waren daar opgetogen over. En het speelde de nazi’s in de kaart dat de joden nergens welkom waren, het werd tegen hen als argument uitgespeeld en zette de nazi-politiek kracht bij.’
Hij wijst ook op de historische context. Tot voor de Eerste Wereldoorlog kon je in de meeste landen vrij rondreizen en je vestigen. De enige voorwaarde was dat je in je eigen levensonderhoud kon voorzien. ‘In landen als Nederland en België werd na de Eerste Wereldoorlog het algemeen kiesrecht ingevoerd, dat gaf een omvangrijke bevolkingsgroep een stem. De communistische omwenteling in de Sovjet-Unie zorgde voor pleinvrees in het Westen. De overheden wilden daarom hun inwoners een zekere mate van economische bescherming bieden. Er kwamen steeds meer restricties voor buitenlanders, die konden zich niet zomaar meer vestigen en een zaak beginnen. In de jaren dertig was er bovendien de economische crisis, wat nog meer tot protectionisme aanzette. Uitgerekend in die periode begon de vervolging van joden, die een massale stroom straatarme vluchtelingen opleverde. Niemand zag ze graag komen, bovendien werd hun situatie als argument gebruikt om het protectionisme nog aan te scherpen.’
Paul Steiner is een Oostenrijkse jurist en journalist die na de Anschluss in 1938 naar Nederland vlucht, met het vliegtuig. Hij doet zich voor als handelsvertegenwoordiger van een uitgever maar wordt door de grenswachten niet geloofd. Hij heeft een Duits paspoort met een J en wordt gedwongen teruggestuurd naar Wenen. Hij slaagt er later alsnog in om naar Brussel te vluchten en dan naar de Verenigde Staten.
DE VERVOLGING van de joden heeft in 1951 tot de Conventie van Genève geleid. Die beschermt mensen die worden vervolgd op basis van hun geloof, hun politieke overtuiging, hun seksuele geaardheid, hun huidskleur of het behoren tot een sociale groep. Deze bescherming geldt voor individuen en voldeed lange tijd. Er kunnen echter altijd nieuwe motieven ontstaan om te vluchten. Op zulke situaties moet men steeds alert kunnen inspelen, vindt Frank Caestecker: ‘Bij het uitbreken van de oorlogen op de Balkan in de jaren negentig was er een groep oorlogsvluchtelingen die vooral aan de Duitse grens aanklopten. Zij vielen niet onder de Conventie, want ze waren collectief slachtoffer van geweld. Toch werden ze in West-Europa beschermd, maar de beschermingskwaliteit varieerde van land tot land. Duitsland, dat op de weke flank van Europa lag, vroeg om een EU-regeling voor oorlogsvluchtelingen, en die kwam er ook.’ Toch zijn er tegenwoordig nog lacunes: ‘Er is te weinig controle op wat buiten de EU gebeurt. Vanuit bijvoorbeeld Noord-Afrikaanse landen proberen vluchtelingen Europa te bereiken. We weten weinig over hoe vluchtelingen daar worden behandeld. Het lijkt me dat we in mechanismen moeten voorzien om ook die vluchtelingen van een veilige opvang te verzekeren.’
Bootvluchtelingen
Joden die het zich konden veroorloven, probeerden overzee te vluchten, maar ook op andere continenten golden steeds meer restricties. Het verhaal van de Saint Louis is bekend. Het schip voer uit naar Cuba en had vooral joodse vluchtelingen aan boord. Noch in Cuba, noch in de Verenigde Staten mochten ze aan wal. Niemand wou hen opvangen, het schip bleef ronddwalen op zee. Na veel onderhandelingen bleken onder andere België en Nederland bereid een klein deel van de vluchtelingen op te vangen, liefst alleen joden die bereid waren verder te emigreren en dus snel weer het land zouden verlaten. De lotgevallen van de Saint Louis zijn achteraf meermaals beschreven, maar representatief zijn ze niet. Er waren verscheidene schepen met joodse vluchtelingen die meestal geen andere keus hadden dan na lange omzwervingen hun passagiers weer in Duitsland aan wal te zetten.
EINDE ARTIKEL GROENE AMSTERDAMMER
Reacties uitgeschakeld voor Noten 9 t/m 15 bij Artikel over vluchtelingen
1] ”De laatste vlucht met militairen en diplomaten is donderdagavond vertrokken, Nederland is gestopt met het evacueren van mensen uit Kabul. Demissionair premier Rutte noemt het, in een van zijn eerste uitlatingen over de hele crisis, ‘verschrikkelijk nieuws’ voor de Afghanen die het land nog wilden verlaten.” VOLKSKRANTDRAMATISCH EINDE VAN NEDERLANDSAANWEZIGHEID IN AFGHANISTAN: ”DE EVACUATIE IS BEEINDIGD”26 AUGUSTUS 2021 https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/dramatisch-einde-van-nederlands-aanwezigheid-in-afghanistan-de-evacuatie-is-beeindigd~b959fef9/
De laatste vlucht met militairen en diplomaten is donderdagavond vertrokken, Nederland is gestopt met het evacueren van mensen uit Kabul. Demissionair premier Rutte noemt het, in een van zijn eerste uitlatingen over de hele crisis, ‘verschrikkelijk nieuws’ voor de Afghanen die het land nog wilden verlaten.
Rutte zei dat er druk overleg is met andere Europese landen om mensen die zijn achtergebleven – Nederlanders en Afghaans personeel dat op een evacuatielijst weet te komen – alsnog te helpen. ‘Iedereen is zeer gemotiveerd om tot het uiterste te gaan.’
De demissionaire ministers Kaag en Bijleveld (Buitenlandse Zaken en Defensie) spraken eerder donderdag in een brief van een pijnlijk moment. Bijleveld zei later dat het voor iedereen ‘akelig is dat we moeten stoppen’. In de brief van donderdagavond waarin het definitieve einde van de Nederlandse aanwezigheid wordt aangekondigd, noemen de ministers het ‘hartverscheurend dat we niet meer ter plekke kunnen zijn voor de mensen die in aanmerking komen geëvacueerd te worden’.
Sinds het instellen van een luchtbrug vorige week heeft Nederland 2.500 mensen in veiligheid gebracht, aldus het kabinet, onder wie meer dan 1.600 met bestemming Nederland. Preciezere informatie over de evacués wordt binnenkort gegeven.
De beëindiging van de evacuatie, die op gang kwam toen Kabul was gevallen en de mogelijkheden zeer beperkt waren geworden, is dramatisch nieuws voor veel Afghanen die Nederland hebben bijgestaan in zijn werk in het land – soms met gevaar voor eigen leven. Vooral is er sprake van een bittere ervaring voor degenen die –als ze geen tolk waren – pas vorige week woensdag werden ‘goedgekeurd’ voor evacuatie (en die soms onder de eerder geldende regels waren afgewezen).
Een van deze Afghanen, die anoniem moet blijven, zei vandaag: ‘Ik was een jonge vent. Ik heb mijn lot verbonden aan jullie land. En jullie laten me nu zo stikken.’ Talloze van zulke radeloze boodschappen bereikten donderdag de vrijwilligers die zich voor hen hadden ingespannen.
Motie
Hoeveel mensen precies achterblijven – Nederlanders en Afghaans personeel dat met gezinnen geëvacueerd wil worden – is onduidelijk. Er wordt vaak gesproken over honderden, maar met de ontwikkelingswerkers erbij zijn het er duizenden. De Kamer nam vorige week in meerderheid een ruimhartige motie aan, die erop neerkomt dat deze groepen mensen niet hoeven aan te tonen dat ze persoonlijk vervolgd worden.
Het kabinet zegde toe, na een fel debat en verdere discussies achter de schermen, dat het de motie van Salima Belhaj (D66) en anderen ‘naar letter en geest’ zou uitvoeren. Waarschijnlijker is dat er nog felle politieke debatten zullen volgen over wie wel en wie niet onder de regeling valt en welkom is in Nederland. Zo spreekt het kabinet consistent over ‘hoogrisicogroepen’, wat een nieuw selectiecriterium impliceert.
Het kabinet zegt te blijven werken aan lijsten van personen die in aanmerking komen voor evacuatie. Ook ‘beraadt het zich’, samen met andere Europese landen, op een terugkeer naar Afghanistan – zodra de omstandigheden dat toestaan en zolang het ‘niet leidt tot of kan worden opgevat als erkenning van de legitimiteit van de Taliban’.
Overigens blijven een C-130-transportvliegtuig en een klein aantal militairen in de regio om eventueel toch nog mensen te kunnen evacueren mocht dat – ‘tegen de verwachting in’ – mogelijk blijken.
Reacties
Kati Piri (PvdA) reageerde op Twitter boos: ‘Honderden Afghanen die jarenlang zij aan zij met onze militairen hebben gediend, laten we achter. In doodsangst. Een totale blamage voor het demissionaire kabinet. Ik ben woest omdat kostbare tijd verloren is gegaan.’
Vanuit de hoek van vrijwilligers die zich de afgelopen tijd hebben ingespannen om zo veel mogelijk Afghanen die met Nederland gewerkt hebben naar Nederland te halen, komen teleurgestelde reacties. Anne-Marie Snels, oud-voorzitter van militaire vakbond AFMP, noemt het ‘heel verdrietig dat we dankzij een falend kabinet zoveel oud-collega’s, vrienden en familie moeten achterlaten’. EINDE VOLKSKRANT ARTIKEL
”De snelle ontknoping in de machtsstrijd om Afghanistan vraagt om analyse, om het belichten van achtergronden en om commentaar. Ik volg het met grote aandacht, met boosheid maar ook met een soort opluchting, gecombineerd met grote zorgen.
Boosheid: de aanblik van grote aantallen kwetsbare mensen die in doodsangst een veilig heenkomen zoeken op dat vliegveld van Kaboel, terwijl Westerse parlementen en ministers beraadslagen en op hun dooie gemak af en toe wat mensen evacueren… die aanblik maakt ook mij razend.
Opluchting: aan een lange, wrede, heilloze en volstrekt onrechtmatige koloniale bezettingsoorlog is, toch nog sneller dan het drie weken geleden leek, een einde gekomen. Zo lijkt het althans. Iedereen die ervoor pleit dat president Biden de Amerikaanse troepen had moeten laten blijven, of alsnog moet proberen de Taliban weer te verdrijven, pleit voor meer koloniaal bloedvergieten, meer luchtaanvallen, meer kapot gebombardeerde dorpen en opent de weg naar meer gewapende strijd om aan de bezetting een einde te maken. De koloniale nederlaag is welkom, het is alleen erg zuur dat het zo lang heeft moeten duren. De bezetting is eindelijk voorbij. Houden zo!”
Een Nederlandse veteraan vertelt hoe hij in de Afghaanse provincie Uruzgan huizen beschoot en mogelijk burgers doodde. Defensie gaat met de oud-militair praten en met justitie overleggen over een onderzoek.
Defensie gaat in gesprek met een oud-militair over een mogelijk onrechtmatige beschieting in 2007 in de Afghaanse provincie Uruzgan. Aanleiding is een publicatie in Trouw woensdag, waarin veteraan Servie Hölzken vertelt hoe hij en zijn pantsergenie-eenheid medio 2007 huizen beschoten. Mogelijk zijn daarbij burgerdoden gevallen.
Het ministerie van defensie heeft inmiddels het Openbaar Ministerie gevraagd de situatie te beoordelen en te bekijken of er sprake is van strafbare feiten. “We hebben het OM er meteen bij betrokken”, zegt kolonel Mike Bos, woordvoerder van het ministerie.
‘Zeer ernstig’
Defensie noemt het verhaal van Hölzken ‘zeer ernstig’. Mede naar aanleiding van zijn relaas overweegt het departement nu een onafhankelijke commissie in te stellen, waaraan veteranen mogelijk onrechtmatig gedrag uit het verleden vertrouwelijk kunnen doorgeven. Ook wordt serieus nagedacht over het opzetten van een meldpunt. “We zijn er heel ver mee”, zegt Bos over het meldpunt.
Volgens oud-militair Servie Hölzken reed zijn eenheid medio 2007 langs bewoond gebied in de Chora-vallei, toen de commandant met een scanner mogelijk walkietalkieverkeer van de Taliban onderschepte. Hölzken zegt dat hij vervolgens opdracht kreeg om met een zware mitrailleur op twee huizen te schieten, om te kijken of er een reactie kwam. Nadat de commandant de vermoede Talibanstrijders over de walkietalkie over het mitrailleurvuur had horen praten en ze uit het tweede huis mensen zagen rennen, kreeg Hölzken het bevel om op hen te schieten, ook al meldde hij dat hij geen wapens zag. Volgens de veteraan werd er tijdens het hele incident niet op de Nederlanders geschoten. “Het was niet te rechtvaardigen wat wij die avond deden”, zegt hij. “We hadden alleen dat walkietalkieverkeer.”
Een kameraad bevestigt
Een toenmalige kameraad van Hölzken die ook in de pantserwagen zat, bevestigt dat deze op basis van onderschept walkietalkieverkeer twee huizen beschoot, dat hij op mensen schoot die uit het tweede huis renden, en dat er niet op de Nederlanders werd gevuurd. Volgens Hölzken overtraden hij en zijn maten destijds de zogenoemde Rules of Engagement, die er onder meer waren om burgerslachtoffers te voorkomen. Zo mochten de militairen in een geval als dit in principe alleen geweld gebruiken uit zelfverdediging, of als hun missie in gevaar kwam. “Pas later drong tot me door hoe fout het was”, zegt Hölzken.
Defensie verklaart ‘geschrokken’ te zijn van het verhaal. Het ministerie wijst erop dat Hölzken getraumatiseerd terugkwam uit Afghanistan en dat de veteraan zich het incident mogelijk geheel of gedeeltelijk heeft ingebeeld. Woordvoerder Bos benadrukt bovendien dat het departement in zijn archieven geen vermeldingen heeft gevonden van een incident dat voldoet aan de beschrijving van Hölzken. “Misschien is het wel gebeurd, maar wij kunnen het niet vinden”, aldus de Defensiewoordvoerder.
‘Buitensporig geweld was schering en inslag’
Het verhaal roept veel vragen op, ook over de bredere naleving van de Rules of Engagement destijds in Uruzgan. Hoge officieren die toen leiding gaven, benadrukken dat van elke geweldsinzet een rapport moest worden gemaakt, dat in kopie naar de marechaussee ging. Volgens Defensie leidde dit tijdens de hele missie van 2006 tot 2010 nooit tot de conclusie dat geweld onrechtmatig was geweest. Maar volgens oud-inlichtingenofficier Nikko Norte, die zo’n twee jaar diende in Uruzgan, gebruikten de Nederlanders ook buiten acute gevechtssituaties vaak veel geweld. “Buitensporig geweld was schering en inslag.”
De naam van de militair die het verhaal van Servie Hölzken grotendeels bevestigt, is bekend bij de hoofdredactie.
De Nederlandse veteraan Servie Hölzken vertelt hoe hij op een avond in de Afghaanse provincie Uruzgan huizen beschoot en mogelijk burgers doodde. ‘Pas later drong het tot me door hoe fout het was.’
Hij heeft er lang niet openlijk over willen praten. Maar nu moet het eruit. Servie Hölzken diende als pantsergenist in de Afghaanse provincie Uruzgan. Hölzken en zijn maten gingen mee met patrouilles en konvooien om geïmproviseerde bermbommen op te sporen. Als er werd gevreesd dat ergens zo’n bom lag, liepen zijn kameraden en hij stapvoets met metaaldetectoren voor de voertuigen uit. Zenuwslopend werk.
Op een middag medio 2007 reden ze, na een roadblock te hebben bemand, met een konvooi van enkele voertuigen langs de rand van bewoond gebied in het district Chora terug naar hun uitvalsbasis. De officier die het konvooi leidde, de ‘Romeo’ in jargon, ving via een scanner walkietalkie-verkeer op dat mogelijk afkomstig was van de Taliban en werd vertaald door een tolk. De Romeo dirigeerde de Patria-pantserwagen waarin Hölzken zat naar een heuvel die uitzicht bood over het groene gebied met boomgaarden, akkers en zogenoemde qala’s, enigszins fortachtige, typisch Afghaanse huizen.
Hölzken was die dag de boordschutter van dienst en kroop achter de joystick van de zware mitrailleur van het kaliber .50 die uit de koepel op de wagen stak. “Ik kreeg opdracht vuur uit te brengen op de zijkant van de dichtsbijzijnde qala, om te kijken of er via de walkietalkie een reactie kwam. Maar dat ging mis doordat de mitrailleur een afwijking had en ik niet degene was die het wapen had ingeschoten. Ik vuurde per ongeluk op een raam en schoot dwars door die qala. Vervolgens bleken ze me ook nog naar het verkeerde doel te hebben geluld. ‘Verkeerde huis! Verkeerde huis!’, werd er geroepen. Gelukkig gebeurde er verder niks.”
De schutter kreeg opdracht opnieuw een salvo af te vuren, nu op een andere, grotere qala een heel eind verder. Toen er daarna via de walkietalkie wél werd gesproken over het mitrailleurvuur, moest hij weer vuren, op een grote poort van het ommuurde huis. Enige tijd na het salvo zag hij mensen uit de poort rennen. Hij was inmiddels overgegaan op nachtvisie, omdat het donker was geworden. “Vijf, zes pax, geen wapens zichtbaar, meldde ik.” De term ‘pax’ stond voor ‘personen’. “De volgende opdracht was: ‘Vuren vrij!’ Uitschakelen dus, die mensen.”
Zes kistjes munitie
Hölzken schoot met zijn volgende salvo de eerste persoon neer, waarna de anderen naar de grond gingen. “We zijn daar toen een hele tijd gebleven. Telkens als ik een hoofdje omhoog zag komen of iets zag bewegen, heb ik gevuurd. Ik denk dat we er wel vijf, zes kistjes munitie doorheen hebben gejaagd. We vuurden totdat we geen beweging meer zagen.”
Servie Hölzken, inmiddels 40, vertelt het verhaal op een middag aan de eettafel in zijn flat in het Limburgse Weert. Een grote man met een baardje, gekleed in een schipperstrui. Een donkere hond scharrelt rond zijn benen. De oud-militair begint zachtjes te huilen als hij de details van de beschieting ophaalt. Hij doet zijn bril even af. Tranen biggelen over zijn rood aangelopen wangen. Hij legt uit dat hij en zijn maten die avond in Uruzgan de zogenoemde Rules of Engagement, die er onder meer waren om onschuldige burgerslachtoffers te voorkomen, op grove wijze overtraden.
Want de Nederlandse militairen hadden van de regering, na de nodige discussie met de Tweede Kamer, dan wel een ‘robuuste’ geweldsinstructie gekregen, ze mochten in een geval als dit in principe alleen geweld gebruiken uit zelfverdediging, of als hun missie in gevaar kwam. Ze mochten ook alleen schieten op personen die als vijandig waren geïdentificeerd, bijvoorbeeld doordat ze een wapen bij zich droegen, of die op een andere manier een acute bedreiging vormden. Er mocht niet meer geweld worden gebruikt dan noodzakelijk was gezien de dreiging. En ‘uitlokkingsvuur’, om te kijken of er een reactie kwam, was verboden. Bovendien golden strikte beperkingen voor het interpreteren van onderschept walkietalkieverkeer, ook omdat het met de gebruikte scanners onmogelijk was de locatie te bepalen waar dat verkeer vandaan kwam.
“Het was niet te rechtvaardigen wat wij die avond deden”, zegt Hölzken. “We hadden alleen dat walkietalkieverkeer. Er werd tijdens die hele actie geen schot op ons gelost en we zagen ook geen wapens.”
Zijn hand omklemt zijn koffiemok, hij staart naar het tafelblad. “Ik ben ervan overtuigd dat we burgers hebben doodgeschoten. Als er in die qala al Talibanstrijders zaten, waren ze nooit zo uit die poort komen rennen, in de richting van mijn vuur. Taliban waren waarschijnlijk aan de achterkant van die qala over een muur geklommen, om zich uit de voeten te maken. Burgers in blinde paniek, ja, die vluchten zo.”
Hölzken kreeg na terugkeer in Nederland last van post-traumatische stress en denkt zelf dat hij ook last heeft van wat tegenwoordig een ‘morele verwonding’ wordt genoemd. Gewetenswroeging noemt hij het zelf eigenlijk liever. Zijn relaas wordt later grotendeels bevestigd door een vroegere maat van hem, die ook in de pantserwagen zat. “Dit verhaal klopt”, zegt Hölzkens voormalige kameraad. “Ik voerde de munitie aan en verwisselde de loop, want die wordt heet als je veel schiet.”
De oud-collega werkt, anders dan Hölzken, nog steeds bij de krijgsmacht en is net aangenomen op de onderofficiersopleiding. Hij bevestigt dat Hölzken die avond in de Choravallei op basis van onderschept walkietalkie-verkeer twee huizen beschoot, dat hij op mensen schoot die uit het tweede huis kwamen, en dat er niet op de Nederlanders werd geschoten. “Ik heb niet precies gehoord hoe de communicatie tijdens die actie verliep, want Servie was boordschutter en had de headset op, maar verder is het incident zo verlopen zoals Servie vertelt.” Hij zegt zich zelf echter nooit te hebben gerealiseerd dat de actie misschien niet deugde en dat er mogelijk burgers bij zijn gedood. “Ik was achttien. We kregen een opdracht van onze sergeant en die voerden we uit.”
Niet zoals het hoort
“Als dit zo is gebeurd, zijn de Rules of Engagement overtreden, daar wil ik heel duidelijk over zijn”, reageert desgevraagd oud-generaal Mart de Kruif, die een jaar lang commandant was van alle Navo-troepen in Zuid-Afghanistan. “Dit is niet zoals het hoort.”
Volgens De Kruif lag in de voorbereiding van de militairen op de uitzending naar Uruzgan juist veel nadruk op de Rules of Engagement. Alle militairen kregen een paarse geplastificeerde instructiekaart mee met enkele belangrijke richtlijnen. En eenmaal in Afghanistan was er volgens de generaal ook veel aandacht voor het voorkomen van burgerslachtoffers. “Wij noemden het ‘Civcas’, een afkorting van civilian casualties. Ik liet elk mogelijk Civcas-incident grondig onderzoeken.”
De Nederlandse militairen kwamen in 2006 in Uruzgan terecht in een bergachtige regio met grote stukken woestijn en enkele kleine stadjes en dorpen in groene stroken langs rivieren. De regering had de missie in Den Haag ‘verkocht’ als een soort hulpproject met zware militaire beveiliging, maar het was in werkelijkheid een zogenoemde counterinsurgency– of antiguerrillamissie, waarbij de tegenstander vaak onzichtbaar was. Een diepe cultuurkloof tussen de Nederlanders en de lokale politiemensen en militairen trok daarbij ook al snel een wissel op de verhoudingen.
Zo vertelt Hölzken hoe een konvooi waarin hij meereed onderweg een vermoede ‘spotter’ gevangennam. Spotter was de term voor een Afghaan die de buitenlandse troepen van een afstandje in de gaten hield, bijvoorbeeld om te waarschuwen dat ze er aan kwamen, zodat een bermbom op scherp kon worden gezet.
“Die man was ongewapend, voor zover ik weet. Hij had alleen een verrekijker. We droegen hem over aan Afghaanse politiemensen, die hem meenamen in een oude zeecontainer. Nou, je hoorde die man daarna schreeuwen. Het was duidelijk dat ze hem niet aan het kietelen waren. Wij stonden bij die container en we hoorden het, maar we grepen niet in. Later hadden we het er over. Een van de jongens zei dat de Afghaanse politie verdachten op de voetzolen slaat om ze aan het praten te krijgen. We maakten daar grapjes over.”
Verborgen explosieven
Hölzken behoorde destijds tot de zogenoemde alpha-groep van het 2de peloton van de 2de compagnie van het 41ste pantsergeniebataljon, dat normaliter gelegerd is in het Brabantse Oirschot. Hij schuift in zijn woonkamer in Weert achter een laptop om foto’s en video’s te laten zien van zijn tijd in Uruzgan. Op de foto’s is Hölzken een tanige, bebaarde militair van 27 jaar met een serieuze blik in de grijsblauwe ogen. Filmpjes laten zien hoe hij en zijn makkers door Tarin Kowt, het hoofdstadje van Uruzgan, rijden en hoe ze lopend met hun metaaldetectors voor een voertuig uit naar verborgen explosieven speuren.
“Ik had in het begin nog het ideaalbeeld dat we daar waren om de mensen te steunen tegen een onderdrukker, de Taliban. Maar door alle incidenten en spanning veranderde dat geleidelijk. Je moet begrijpen, we stonden daar niet tegenover strijders in uniform. Iedereen, ook vrouwen en kinderen, kon een vijand zijn. Je kreeg het gevoel dat mensen overdag naar je konden lachen en ’s nachts een bermbom konden ingraven. We begonnen woorden als ‘zandnegers’ en ‘lappenkoppen’ te gebruiken. Ik ging daar ook in mee.” Hölzken vermoedt dat die groeiende afkeer van de bevolking ook een rol speelde bij de gewraakte beschieting. De spanning was bovendien behoorlijk opgelopen in de regio. Rond die tijd werd de ‘Slag om Chora’ uitgevochten, waarbij de Nederlanders en hun Australische en Afghaanse bondgenoten werden geconfronteerd met honderden Talibanstrijders.
“Er ging die avond een hoop frustratie uit”, zegt hij. “Ik was me er op dat moment niet van bewust dat we waarschijnlijk op burgers schoten, maar ik besefte wel dat we de regels overtraden. Je zat in een soort flow. We zetten de regels naar onze hand om die schoften te pakken. Mijn maten juichten ook toen ik schoot en na afloop kreeg ik complimenten. ‘Goed geschoten! Goede schutterskunsten!’ Ik was er zelf toen ook trots op. Pas later drong het tot me door hoe fout het was wat we daar deden.”
After Action Report
Of zulke mogelijk onrechtmatige beschietingen vaker voorkwamen in de vier jaar dat de Nederlanders in Uruzgan zaten, is lastig te achterhalen. Hoge officieren die destijds leidinggaven, benadrukken dat van elke geweldsinzet een zogenoemd After Action Report moest worden gemaakt, dat in kopie naar de marechaussee werd gestuurd. De marechaussee bekeek dan of het geweld rechtmatig was geweest, deed eventueel aanvullend onderzoek en stuurde dossiers zo nodig ter beoordeling naar het Openbaar Ministerie in Arnhem. Volgens Defensie leidde dit tijdens de hele missie van 2006 tot 2010 nooit tot de conclusie dat geweld onrechtmatig was geweest.
Maar desondanks stelt Defensie dat zij geen idee heeft hoeveel strijders of burgers werden gedood door Nederlanders. Ook een ruwe schatting is er niet. Volgens Defensie was het onmogelijk aantallen te achterhalen, omdat de gebieden waar slachtoffers vielen te onveilig waren en omdat moslims hun doden binnen 24 uur begraven. De lokale bevolkingsregistratie liet bovendien te wensen over en meldingen van de bevolking waren onvolledig en inaccuraat.
“Ik heb in mijn tijd op mijn niveau nooit aanwijzingen gekregen van dit soort dingen door Nederlanders”, zegt oud-generaal De Kruif naar aanleiding van het verhaal van Hölzken. “Maar ik kan niet uitsluiten dat zich wel incidenten hebben voorgedaan. Ik ben er altijd van uitgegaan dat je niet altijd alles hoort van die mannen.”
De Kruif, die later commandant van de hele landmacht werd, vraagt begrip voor de soms moeilijke omstandigheden waaronder zijn militairen soms moesten opereren. “Een gevechtssituatie doet dingen met mensen: van plassen in de broek tot angstzweet en enorme adrenalinestoten”, zegt hij. “Als je jongens in dit soort omstandigheden brengt, kun je niet helemaal voorspellen wat ze gaan doen.”
Maar er zijn ook andere signalen. Volgens oud-kapitein Nikko Norte, die drie periodes van in totaal zo’n twee jaar diende in Uruzgan, gebruikten de Nederlanders ook buiten acute gevechtssituaties vaak veel geweld. Norte vindt het door Hölzken beschreven incident dan ook plausibel. “Dit is het topje van de ijsberg”, zegt hij. “Want dit is hoe wij daar opereerden. Buitensporig geweld was schering en inslag. Ik heb me er vaak tegen verzet, omdat ik vond dat we te makkelijk te veel geweld gebruikten, maar ik kreeg geen poot aan de grond.”
Als waanzinnigen
Norte was in Uruzgan inlichtingenofficier en fungeerde als schakel tussen de militaire inlichtingendienst MIVD en de troepen. Hij gaf MIVD-informatie door aan de militairen en hij debriefde de militairen na acties, om hun informatie weer door te geven aan de MIVD. Ook verzamelde hij zelf inlichtingen in het veld en onder de Afghaanse bevolking. Hij kreeg daardoor naar eigen zeggen relatief goed zicht op wat er gebeurde.
“Ik heb tientallen gevallen langs zien komen waarin Nederlanders op basis van vaag walkietalkie-verkeer geweld wilden gebruiken. Soms wist ik het te voorkomen, maar geregeld ook niet. Ik ben zelf ook mee geweest op patrouilles waarvan de leden al na één schot als waanzinnigen om zich heen begonnen te schieten. Daar werd dan later keurig verslag van gedaan en het werd beschreven als een vuurgevecht, maar dat was het helemaal niet geweest. De Nederlanders hadden dan alleen ontzettend veel munitie verschoten.” Volgens Norte maakten inlichtingenofficieren en commandanten de troepen vaak ook onnodig bang met een overtrokken schets van de dreiging. “Veel jongens stonden stijf van de spanning en angst als ze de poort uit gingen. Dan krijg je dit soort excessen.”
Dat vervaging van de ethische grenzen in Uruzgan soms inderdaad op de loer lag, signaleerde ook oud-majoor Niels Roelen onlangs in een opiniestuk in NRC Handelsblad, waarin hij een incident aanhaalde dat hij in 2007 meemaakte tijdens een kort bezoek aan de patrouillebasis Volendam. Volgens Roelen wist hij toen maar ternauwernood te voorkomen dat Nederlandse troepen met een kanon een doorwaadbare plek in een rivier bestookten zonder dat ze die plek konden waarnemen, wat ook een schending van de Rules of Engagement zou zijn geweest. “Begrijp ik goed dat we artillerievuur willen afgeven zonder dat we het doel in zicht hebben?”, merkte hij verbaasd op. “Dat kan niet.”
Wat de consequenties nu zullen zijn van de getuigenis van Hölzken valt moeilijk te voorspellen. Want ook al wordt Hölzkens relaas grotendeels bevestigd door een van zijn vroegere maten, het blijft de ontboezeming van een getraumatiseerde veteraan. Het is geen zwart-witverhaal. En het roept allerlei vragen op. Want als de twee huizen inderdaad onder vuur zijn genomen, waarom gebeurde dat dan? Wat was de inhoud van het kennelijk onderschepte walkietalkie-verkeer? Was het de officier die het konvooi leidde die besloot tot de beschieting? Had hij vooraf contact met het hoofdkwartier van de Nederlanders? Werden er inderdaad burgers gedood?
Geen officiële melding
Het ministerie van defensie laat in een reactie weten dat zij in haar archieven geen After Action Report of ander stuk kan vinden over de beschieting zoals door Hölzken beschreven (zie kader). Hölzken zelf besprak het incident de afgelopen jaren wel met familieleden en hulpverleners, maar meldde het nooit officieel bij Defensie. Hij heeft ook geen idee of anderen er wel melding van hebben gemaakt. De toenmalige sergeant van de alphagroep weigert desgevraagd te praten en verwijst naar Defensie. De chauffeur van de pantserwagen wil ook niet praten. En de soldaat die de munitie aanvoerde, vreest dat het relaas van zijn vroegere kameraad zijn loopbaan bij de krijgsmacht zal schaden. “Ik heb ook een huishouden waar ik ’s morgens voor opsta.” Duidelijk is wel dat Hölzken uit Uruzgan is teruggekomen als een ander mens. Hij kreeg psychische problemen en werd agressief. Hij sloeg er tijdens een black-out onder invloed van drank op los in een café, werd twee keer korte tijd opgenomen met mentale problemen en mishandelde meermaals zijn vrouw, die hem verliet. Het kostte hem jaren om weer enigszins op te krabbelen.
Hölzken zegt terdege te beseffen dat zijn verhaal mogelijk strafrechtelijke consequenties kan hebben voor zowel hemzelf als zijn oude kameraden. Hij houdt ook rekening met negatieve reacties van andere Uruzgangangers, die hem misschien van ‘matennaaierij’ of ‘verraad’ zullen beschuldigen. Ook vreest hij dat Defensie hem zal afschilderen als een getroebleerde fantast. Daarom schrok hij er jarenlang voor terug om het incident te melden of er mee naarbuiten te treden. Toch steekt hij nu zijn nek uit, in een poging schoon schip te maken. “Ik wil Defensie en mijn collega’s van toen niet door het slijk halen. We deden daar ook goede dingen. Maar wat gebeurd is, is wel gebeurd. En dat moet ook verteld worden.”
Compensatie
Hij hoopt, naar eigen zeggen een beetje tegen beter weten in, dat Defensie nu een poging gaat doen om familieleden van de mensen die hij daar beschoot, als het inderdaad burgers waren, te compenseren. Ook hoopt hij op een onderzoek, ook naar mogelijke andere incidenten. “Ik kan mij niet voorstellen dat wij de enigen zijn die zoiets deden”, zegt hij. “Het gaat mij erom dat er lering uit wordt getrokken. Kijk, oorlog is natuurlijk altijd vuil. Daar hoef je niemand iets over wijs te maken. Maar hoe wij daar handelden, was heel onprofessioneel. Het had niet zo hoeven gebeuren als we die avond de Rules of Engagement hadden nageleefd.”
Het begint te schemeren. Hölzken loopt naar de kapstok in de gang van de flat, waar de hondenriem hangt. De donkere Hollandse herder springt kwispelend achter hem aan. Hölzken zet een pet op. Buiten voor de portiek blijft hij nog even staan. Hij vertelt dat hij ervan droomt om ooit, als het er veiliger is, terug te gaan naar Afghanistan. Hij zou dan graag in Uruzgan op zoek gaan naar de twee huizen die hij beschoot, om zijn excuses aan te bieden aan de bewoners en eventuele nabestaanden. “Ik hoop echt dat zoiets ooit mogelijk wordt”, zegt hij. “Want wat wij die avond deden, was heel erg verkeerd. Ik schaam me er diep voor.”
Reactie ministerie van defensie
Het ministerie van defensie noemt het verhaal van Servie Hölzken in een reactie ‘zeer ernstig’. Het ministerie heeft het mogelijke schietincident gemeld bij het Openbaar Ministerie in Arnhem, waar de militaire kamer van de rechtbank zetelt. Daarnaast heeft schout-bij-nacht Boudewijn Boots, directeur operaties, Hölzken uitgenodigd voor een gesprek donderdag op het departement in Den Haag. Op grond daarvan wil Defensie overleggen met het OM over een mogelijk nader onderzoek en wie dat dan zou moeten doen. “We hebben het OM er meteen bij betrokken”, zegt kolonel Mike Bos, woordvoerder van Defensie. “We houden niks binnenshuis.”
Defensie wijst erop dat Hölzken getraumatiseerd is teruggekomen uit Afghanistan en dat hij zich het incident mogelijk geheel of gedeeltelijk heeft ingebeeld. Ook benadrukt woordvoerder Bos dat in de archieven van Defensie tot nu toe geen zogeheten After Action Report of ander stuk is gevonden over een beschieting zoals omschreven door Hölzken. Het ministerie vond wel documenten over een geweldsincident met de alphagroep, op 5 mei 2007, maar dat lijkt een ander geval te zijn geweest. Zo zat de soldaat die het relaas bevestigt op 5 mei nog niet bij de eenheid. “Misschien is het wel gebeurd, maar wij kunnen het niet vinden”, zegt Bos over het door Hölzken beschreven incident.
Mede naar aanleiding van Hölzkens verhaal overweegt Defensie inmiddels een onafhankelijke commissie in te stellen, waaraan veteranen mogelijk onrechtmatig gedrag uit het verleden vertrouwelijk kunnen doorgeven. Die commissie zou dan moeten worden geleid door een gezaghebbende, neutrale figuur. Ook wordt serieus nagedacht over het opzetten van een meldpunt. “Wij zijn echt geschrokken”, zegt Bos. “Een oud-collega heeft hiermee dus dertien jaar rondgelopen, zonder het te melden.” Defensie houdt er rekening mee dat de komende jaren meer veteranen met dit soort verhalen zullen komen. “Het is nog niet besloten”, zegt Bos over het meldpunt. “Maar we zijn er heel ver mee. Het moet heel toegankelijk worden en je moet anoniem kunnen melden.”
De naam van de militair die het verhaal van Servie Hölzken grotendeels bevestigt, is bekend bij de redactie. Ook de namen van de twee andere genoemde leden van zijn pantsergenie-eenheid zijn bekend. EINDE BERICHT TROUW
”Maar er zijn ook andere signalen. Volgens oud-kapitein Nikko Norte, die drie periodes van in totaal zo’n twee jaar diende in Uruzgan, gebruikten de Nederlanders ook buiten acute gevechtssituaties vaak veel geweld. Norte vindt het door Hölzken beschreven incident dan ook plausibel. “Dit is het topje van de ijsberg”, zegt hij. “Want dit is hoe wij daar opereerden. Buitensporig geweld was schering en inslag. Ik heb me er vaak tegen verzet, omdat ik vond dat we te makkelijk te veel geweld gebruikten, maar ik kreeg geen poot aan de grond.”
Als waanzinnigen
Norte was in Uruzgan inlichtingenofficier en fungeerde als schakel tussen de militaire inlichtingendienst MIVD en de troepen. Hij gaf MIVD-informatie door aan de militairen en hij debriefde de militairen na acties, om hun informatie weer door te geven aan de MIVD. Ook verzamelde hij zelf inlichtingen in het veld en onder de Afghaanse bevolking. Hij kreeg daardoor naar eigen zeggen relatief goed zicht op wat er gebeurde.
“Ik heb tientallen gevallen langs zien komen waarin Nederlanders op basis van vaag walkietalkie-verkeer geweld wilden gebruiken. Soms wist ik het te voorkomen, maar geregeld ook niet. Ik ben zelf ook mee geweest op patrouilles waarvan de leden al na één schot als waanzinnigen om zich heen begonnen te schieten. Daar werd dan later keurig verslag van gedaan en het werd beschreven als een vuurgevecht, maar dat was het helemaal niet geweest. De Nederlanders hadden dan alleen ontzettend veel munitie verschoten.” Volgens Norte maakten inlichtingenofficieren en commandanten de troepen vaak ook onnodig bang met een overtrokken schets van de dreiging. “Veel jongens stonden stijf van de spanning en angst als ze de poort uit gingen. Dan krijg je dit soort excessen.”TROUWMILITAIR SERVIE HOLZKEN GINGVOLLEDIG OVER DE SCHREEF INUZURGAN: ”HET MOET VERTELD WORDEN” 23 DECEMBER 2020 https://www.trouw.nl/binnenland/militair-servie-holzken-ging-volledig-over-de-schreef-in-uruzgan-het-moet-verteld-worden~b9cafa0c/ ZIE VOOR TEKST, DIRECT HIERBOVEN ZIE OOK WAT ASTRID ESSED IN 2008 SCHREEF: ZIE IN DEZE LINK, HET UITPERS.BE ARTIKEL https://www.dewereldmorgen.be/community/terugkeer-van-de-taliban-over-een-vreemde-bezetting-op-afghaanse-bodem/
ZIE GEHELE ARTIKEL
2008
NEDERLANDSE MILITAIRE DEELNAME IN AFGHANISTAN: WEDEROPBOUWMISSIE OF BEZETTINGSMACHT!
”Wie in modder roert, moet niet verbaasd zijn, vieze handen te krijgen”
Anoniem
Voorwoord:
Bij de Sovjet-Russische inval en herbezetting van het voormalige Tjechoslowakije, in 1968, ter onderdrukking van de opkomende liberaliserende stromingen, werd een Tsjechisch dorp veroverd. Op een door de Russische troepen bijeengeroepen gemeenteraadsvergadering merkte de burgemeester op: “Bent u gekomen om mijn land te bezetten’” . “Neen, om u te beschermen”, merkte de Russische legeraanvoerder op.
Aan deze woorden dacht schrijfster dezes, toen zij een artikel las over het verhoogde Nederlands militair offensief tegen het in Uruzgan aanwezige Taliban verzet. [1]
Evenals deze Russische legeraanvoerder wordt door het merendeel van de Nederlandse politici, legerautoriteiten, en de media, de realiteit van de Nederlandse deelname aan de oorlog in Afghanistan omgezet in schoonklinkende termen als ”vredesmissie”, ”hulp bij de wederopbouw”, ”bescherming tegen de Talibanterreur” en ”bevrijding van Afghanistan’’ etc. [2]
Een wijs man heeft eens gezegd, dat niets politici zo goed uitkomt als een kort geheugen.
Het is daarom niet verwonderlijk, dat kennelijk in de Nederlandse politieke herinnering is weggezakt, dat de Nederlandse militaire aanwezigheid, nog afgezien van de politieke intentie, een nasleep is van de in 2001 door de Britten en Amerikanen gevoerde illegale en vuile oorlog tegen Afghanistan, met de logistieke en politieke NAVO-steun.
Een terugblik:
Brits-Amerikaanse aanval op Afghanistan:
1 In strijd met het Internationaal Recht:
Nog afgezien van de bij de Brits-Amerikaanse aanval op Afghanistan gepleegde oorlogsmisdaden, is deze aanval in strijd geweest met het Internationaal Recht, aangezien er geen sprake is geweest van een Mandaat door de VN Veiligheidsraad. [3]
2 Aanleiding tot de aanval:
Als directe aanleiding tot de aanval is aangevoerd de echte of vermeende betrokkenheid van Osama bin Laden bij de WTC aanslagen en de mede-betrokkenheid van de Taliban-regering in Afghanistan. Opvallend echter is het feit, dat er tot op heden geen op harde feiten gebaseerd aantoonbaar bewijs is geleverd is voor een eventuele betrokkenheid van Osama bin Laden, laat staan de Taliban-regering. Een door de toenmalige Taliban-regering gedaan verzoek aan de Amerikaanse president Bush, tot het leveren van bewijzen voor eventuele schuld van Bin Laden te overleggen [ivm met de door president Bush geëiste uitlevering van bin Laden aan de VS], werd afgewezen.
Hierdoor rees op zijn zachtst gezegd het vermoeden, dat gefundeerde bewijzen ontbraken.
Deze indruk werd nog bevestigd door de stelselmatige weigering van de toenmalige Nederlandse premier Kok, zowel aan het Parlement als de fractievoorzitters van de grote partijen inzage te geven in het aan de NAVO-ministers overhandigde Amerikaanse bewijsmateriaal.
Fundamenteel is echter, dat bij de opsporing van eventuele verantwoordelijken voor een aanslag, slechts juridische middelen dienen te worden ingezet en dat een oorlog, die naar alle waarschijnlijkheid onschuldigen treft, een zowel humanitair als internationaal-rechtelijk onacceptabel middel is.
Aanval op Afghanistan:
Mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden:
De feitelijke Brits-Amerikaanse aanval op Afghanistan is gepaard gegaan met een groot aantal mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden, zowel betreffende de wapenkeuze als directe militaire handelingen
a Wapenkeuze: Gebruik van clusterbommen:
Een van de grondregels van het Internationaal Humanitair Oorlogsrecht is, dat er, door alle conflictspartijen, te allen tijde onderscheid gemaakt dient te worden tussen combattanten [militairen en strijders] en non-combattanten [burgers]. Dit geldt zowel voor directe militaire handelingen als het gebruik van de wapens, die beperkt dienen te blijven tot precisiewapens.
Een clusterbom echter is een bom, die ongeveer 200 bommetjes uitspuugt, die over een groot gebied kunnen exploderen. Het moge evident zijn, dat het risico, dat hierbij burgers worden getroffen, levensgroot is. Bovendien kan een clusterbom zich bij niet ontploffing ontwikkelen tot landmijnen, waardoor nog jaren na de beëindiging van een oorlog, burgerslachtoffers kunnnen vallen. Met name spelende kinderen zijn hiervan vaak het slachtoffer. Volgens het Verdrag van Ottawa is het gebruik van landmijnen verboden. [4]
Ten gevolge van dit gebruik van clusterbommen zijn er naar schatting, tussen de 1000 tot 4000 Afghaanse burgerdoden gevallen, in een periode van twee maanden. [5]
b Andere directe militaire handelingen:
Bovendien hebben de Brits-Amerikaanse troepen zich eveneens schuldig gemaakt aan buitengerechtelijke executies van echte of vermeende Al Qaeda en Taliban-aanhangers en was er sprake van gedoging van ernstige mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden door de ”bondgenoot”, de Noordelijke Alliantie.
Een door Amnesty en Human Rights Watch geëist onderzoek naar een aantal echte of vermeende mensenrechtenschendingen, zoals tijdens de gevangenisopstand in Masar Al Sharif, waarbij sprake was van directe militaire Brits-Amerikaanse betrokkenheid, werd door de Brits-Amerikaanse autoriteiten afgewezen
c Mensenrechtenschendingen:
Behandeling gevangenen:
Eveneens was en is er sprake van martelingen en mishandelingen van krijgsgevangenen, o.a. in gevangenkampen als Kandahar en Guantanamo Bay. Daarnaast is er eveneens sprake van detentie zonder vorm van proces. Het bekendste voorbeeld is Guantanamo Bay, maar ook in andere Amerikaanse gevangenkampen in Afghanistan, was en is daarvan sprake.
NA DE OORLOG:
Nieuwe Afghaanse regering
Evident is, dat de Taliban-regering zich tijdens haar machtsperiode schuldig heeft gemaakt aan ernstige mensenrechtenschendingen. Echter, bij de na de nederlaag van de Taliban aangetreden regeringen, was al evenmin sprake van de handhaving van de mensenrechten
Vrouwenonderdrukking werd gecontinueerd, er was in een groot deel van het land sprake van ernstige schendingen van mensenrechten van gevangenen, alsmede het schieten op ongewapende demonstranten, in enkele gevallen met dodelijk gevolg.
Veiligheid Afghanistan?
Ook de door de vanaf 2002 in Afghanistan aanwezige als vredesmacht betitelde ISAF nagestreefde ”veiligheid” van Afghanistan, kan en kon niet worden gegarandeerd. Zo vinden ondanks het door buitenlandse troepen zwaarbewaakte Kaboel met regelmaat door groeperingen van verschillende politieke pluimage aanslagen plaats. In o.a..het midden en Westen van Afghanistan is sprake van een hevige strijd tussen krijgsheren van verschillende al dan niet politieke origine [soms pro-Taliban, soms pro-Noordelijke Alliantie, soms maffiosi] en in het Zuiden strijden de Brits-Amerikaanse [en Canadese en Nederlandse] troepen tegen het Taliban-verzet.
De situatie voor de Afghaanse bevolking zo onveilig, dat zelfs het reizen tussen twee steden moeilijk, zo niet onmogelijk is, op straffe te worden overvallen door struikrovers en plaatselijke illegale ”tolheffers” [onder het mom, ”tol” te moeten betalen, worden reizigers beroofd].
DE NEDERLANDSE MILITAIRE AANWEZIGHEID IN AFGHANISTAN
Voorgeschiedenis:
Hoewel bij de huidige ”Uzurgan-missie” sprake is van de grootste Nederlandse militaire inbreng in Afghanistan, waren de Nederlanders reeds in 2002 actief in de door de NATO geleide ISAF troepenmacht”, waarover in de beginfase Nederland en Duitsland het bevel voerden.
URUZGAN MISSIE
Echt actief werd Nederland echter pas na de dd 2-2-2006 door de Tweede Kamer goedgekeurde ”Uzurgan–missie”, waarbij Nederlandse militairen werden uitgezonden naar de zuidelijke Afghaanse provincie Uzurgan, waar een hevige strijd woedde en nog woedt tussen de Brits-Amerikaanse troepen [later terzijde gestaan door de Canadezen] enerzijds en het Taliban-verzet anderszijds.
a Discussie over ”missie” uitzending
Groot in eigenbelang, klein in mensenrechten en principiële keuzes.
Voorafgaande aan de Nederlandse troepenuitzending naar Uzurgan heeft een stevige parlementaire discussie plaatsgevonden tussen voor en tegenstanders. Opvallend echter was, dat er hierbij geen sprake was van een principiële discussie, maar dat deze veelal werd bepaald door pragmatische argumenten.
Veiligheid Nederlandse militairen
Zo liet vooral de links-liberale partij D’66 zich leiden door het wellicht zeer gevaarlijke karakter van deze ”missie”. Op zich een merkwaardig argument, aangezien er niet alleen sprake was van goed getrainde militairen, die zelf voor de professie van militair gekozen hadden, maar vanzelfsprekend de uitzending naar ieder oorlogsgebied, of het nu Uruzgan of een ander gebied is, gevaarlijk is.
Zorgwekkender is echter, dat de Nederlandse politiek gespeend was van iedere reflectie over het feit, dat militaire deelname aan de Amerikaanse oorlogshandelingen direct impliceert de ondersteuning van een bezettende macht. Hierbij werden de Nederlandse troepen, of zij nu de bevolking met de zogenaamde ”Dutch approach” tegemoet traden of niet, automatisch politiek en moreel medeverantwoordelijk voor de Amerikaanse bezetting van Afghanistan.
Het is dan ook verwonderlijk, dat er in de Nederlandse media wordt gesproken van ”aanslagen” tegen de Nederlandse troepenmacht, aangezien internationaalrechtelijk gezien iedere Afghaanse politieke groepering, dus ook de Taliban, gerechtigd is, zich te verzetten tegen het leger van een bezettende macht, alsmede legers van de haar ondersteunende bondgenoten, in casu Nederland.
Het gebruik van de terminologie ”wederopbouw” is dan ook niet alleen eufemistisch, maar ook misleidend, aangezien Nederland, als trouwe bondgenootvazal van de Verenigde Staten, als taak heeft het verzet tegen de buitenlandse troepen neer te slaan.
B Verzet tegen uitlevering gevangenen aan de VS:
Hoewel er dus geen sprake is geweest van een principieel parlementair verzet tegen de rol van Nederland als verlengstuk van de Amerikaanse bezettende macht, is er wel, met name door de Nederlandse links-progressieve partijen, bezorgdheid uitgesproken over een mogelijke uitlevering van krijgsgevangenen aan de VS [in verband met mogelijke detentie in Guantanamo Bay].
C Memorandum of Misunderstanding?
Dienaangaande is de Nederlandse regering met de Afghaanse regering het zogenaamde Memorandum of Understanding overeengekomen, dat echter in de praktijk geen harde garanties geeft ter voorkoming van uitlevering van gevangenen. Overeengekomen is namelijk slechts, dat de Afghaanse autoriteiten de Nederlandse ambassade in Kaboel op de hoogte stellen, wanneer een gevangene aan de VS wordt overgedragen. Mensenrechtenschendingen door de VS kunnen hierdoor niet worden voorkomen. Bovendien kan de overeenkomst eenzijdig en zonder opgaaf van redenen, met een opzegtermijn van 30 dagen, worden beëindigd.
Het enige, dat wel is bedongen is, dat aan de Afghanen uitgeleverde gevangenen niet zullen worden geëxecuteerd, aangezien Nederland, comform het EU-standpunt, tegen de doodstraf is
Terecht heeft Amnesty International deze overeenkomst betiteld als ”The Memorandum of Misunderstanding”. [6]
D Nonchalante Nederlandse houding tav uitlevering gevangenen, ondanks mogelijke mishandeling:
Naar aanleiding van recente berichtgeving, dat de Afghaanse autoriteiten zich schuldig zouden hebben gemaakt aan marteling van gevangenen, heeft Canada de uitlevering van krijgsgevangenen gestopt. Aangezien Nederland de uitlevering continueert, is zij wellicht schuldig aan medeverantwoordelijkheid voor foltering.
Hoewel Nederland als verdediging aanvoert de situatie van Afghaanse gevangenen regelmatig via diverse kanalen te controleren, dient mijns inziens bij dergelijke berichten geen enkel risico genomen te worden en de uitlevering te worden gestopt, omdat alle humanitair en internationaal-rechtelijk alle voorzorgen dienen te worden genomen om martelingen en mensenrechtenschendingen te voorkomen. [7]
Bovendien heeft Amnesty haar ernstige twijfels tav een adequate monitoring, door landen, die gevangenen hebben overgedragen aan de Afghaanse autoriteiten.
Zo zegt zij letterlijk mbt Britse en Nederlandse monitoring:
”The British and Dutch governments have informed AI that they have transferred detainees to Afghan authorities in these provinces. Both governments have stated that they try to ensure that their own officials monitor the detainees, in the British case on a monthly basis. However, as outlined later in the report, because of the prevailing security situation, independent monitoring of transferred detainees by the AIHRC and the ICRC is almost impossible. In this situation, while ISAF states have carried out occasional monitoring of transferred detainees, AI remains concerned that this cannot substitute for regular, independent monitoring.” [8]
Onlangs heeft Amnesty in een persbericht een oproep gedaan aan alle ISAF landen, de uitlevering van gevangenen aan de Afghaanse autoriteiten te stoppen [9]
E Afghaanse burgerdoden door Nederlandse militaire acties
Slag bij Chora
Ook betreffende Nederlandse militaire handelingen in Uzurgan zijn er redenen tot zorg over de naleving van het Oorlogsrecht. Universeel is immers het principe, dat bij iedere militaire actie, een strikt onderscheid gemaakt dient te worden tussen combattanten en non-combattanten.
Bij een gezamenljke Nederlandse en ISAF militaire actie dd juni 2007 zijn er echter meer dan 50 Afghaanse burgers om het leven gekomen, waarbij Nederland een omstreden pantserhouwitser heeft ingezet en de ISAF zwaar luchtgeschut, hetgeen sowieso buitenproportioneel is in een burgergebied. Eveneens zouden de Taliban zich aan oorlogsmisdaden hebben schuldig gemaakt.
Hoewel aanvankelijk door het Nederlandse Ministerie van Defensie aan de Tweede Kamer werd bericht, dat de meeste burgerdoden waren veroorzaakt door het optreden van de Taliban, werd dit later tegengesproken door een VN rapport [welks conclusie door Defensie werd verzwegen], dat juist stelde, dat de meeste burgerdoden door het Nederlandse vuur was veroorzaakt. [10]
Eveneens bekritiseerde de bevelhebber van ISAF in Kabul, de Amerikaanse generaal Dan MacNeill, de Nederlanders vanwege de inzet van de pantserhouwitser,zonder dat er een waarnemer in de frontlinies aanwezig was die kon zien waar de granaten terecht kwamen. [11]
Vast staat in ieder geval, dat o.a. door het optreden van de Nederlandse en ISAF militairen, een zo groot aantal doden is veroorzaakt, waarover de Afghaanse president Karzai zich terecht zeer fel uitliet. [12]
Overigens zijn er ook voor dit Nederlandse militaire optreden verschillende klachten gekomen over mishandeling van gevangenen door Nederlandse troepen. Onderzoeksjournalist A. Karskens heeft ook een kritisch artikel over het Nederlandse optreden geschreven. [13]
Epiloog
Resumerend kan gesteld worden, dat er geen sprake is van een Nederlandse bijdrage aan de ”wederopbouw” van Afghanistan, maar van een militaire ondersteuning van de Amerikaanse bezettingsmacht, waarbij eveneens sprake is geweest van een aantal vermoedelijke schendingen van het oorlogsrecht.
Hoewel de Taliban geen aantrekkelijk toekomstig regeerperspectief is, is het haar niet alleen internationaal-rechtelijk gelegitimeerd, zich te verzetten tegen de buitenlandse bezettingstroepen, maar is het alleen aan de bevolking van Afghanistan, de door haar gewenste Staatsvorm te kiezen. Volgens het VN Handvest heeft zij het zelfbeschikkingsrecht, net als alle andere volkeren ter wereld.
Wanneer dit niet wordt gerespecteerd door de buitenlandse bezettingstroepen en zij weigeren, zich terug te trekken, zal het verzet worden gecontinueerd en zal de ISAF, evenals de voormalige Russische bezettingsmacht leren, dat wie wind zaait, storm zal oogsten
[9] Oproep Ammesty aan de landen, die deelnemen aan de ISAF ”vredes” macht, geen gevangenen over te dragen aan de Afghaanse autoriteiten vanwege folteringsrisico
WEBSITE NIKKO KORTE IK CITEER ”ONVOORSPELBAAR VERLEDEN” ”
Onvoorspelbaar verleden
Misschien wel de bijzonderste twee jaar van mijn leven tot dan toe bracht ik door in de Afghaanse provincie Uruzgan. Voordat Nederlandse troepen daar in 2006 in het kader van de wederopbouwmissie arriveerden, was ik er aanwezig. Alleen of met Amerikaanse of Afghaanse militairen trok ik eropuit. Lange dagen zwierf ik door een indrukwekkend mooie omgeving, waarin mensen een betoverend, authentiek bestaan leidden.
De gepantserde stad die Nederlandse genietroepen in de buurt van de stad Tarin Kowt bouwden, was nog niet voltooid en de hoek van de Amerikaanse legertent die ik in het toenmalige Kamp Ripley bezette, appelleerde aan mijn gevoel voor ouderwets avontuur, waaraan het me overigens niet ontbrak; geen dag ging voorbij zonder voorvallen of ontmoetingen waarvan ik de herinnering nog lang zou koesteren.
Maar er waren ook scherpe kanten aan mijn verblijf in Uruzgan. Na het arriveren van Nederlandse troepen kwam de relatie met de lokale bevolking door wederzijds onbegrip al snel op scherp te staan. Die bevolking had geen benul van wat Nederlandse troepen in haar leefomgeving kwamen doen, begreep de manier waarop die troepen zich manifesteerden niet en had geen grip op haar hooligans, die de aanwezigheid van militairen aangrepen om te demonstreren dat zij ten minste zo dapper waren als hun vaders en grootvaders in de strijd tegen de Russen waren geweest. Daarnaast waren er de belangen in de drugshandel. Nederlandse troepen waren niet van plan zich in de drugshandel te mengen, maar dat wist de bevolking van Uruzgan niet. Die belangen in de drugshandel kwamen verder onder druk te staan toen Nederlandse troepen begonnen met het opleiden tot politieagent van Afghanen en met het bewapenen van milities zonder dat bekend was wat de positie was van die Afghanen en milities in het maatschappelijke leven in Uruzgan.
Er ontwikkelde zich een onomkeerbare geweldspiraal. Ik stond erbij, keek ernaar, schreef in mijn dagboek en destilleerde daaruit tien jaar later het boek Onvoorspelbaar verleden met de bedoeling mensen die met de krijgsmacht onbekend zijn een blik te gunnen in het leven van alledag van militairen die buiten de Nederlandse landsgrenzen opereren. Dat mijn boek tot vragen in de Tweede Kamer zou leiden, had ik niet verwacht; Onvoorspelbaar verleden verhaalt immers slechts mijn avonturen tijdens de eerste tien maanden die ik in Uruzgan doorbracht.”
EINDE WEBSITE NIKKO NORTE
”Heel even hap ik naar lucht. Wat mijn docent in de woorden van Collingwood omschrijft, ís wat ik deed in Uruzgan. Dat maakte dat ik geen vijand zag waar een aantal van mijn collega’s ieder woord onderschept walkietalkieverkeer – vertaald door niet-geaccrediteerde tolken – dusdanig vijandelijk interpreteerde dat het te pas en te onpas de aanwending rechtvaardigde van een geweld dat onder iedere omstandigheid buitenproportioneel zou zijn geweest.”
40. Bent u bereid onafhankelijk onderzoek te laten doen naar het aantal slachtoffers van het geweld in juni in Chora? Zo nee, waarom niet? Ik zie geen aanleiding voor een onderzoek door een onafhankelijke commissie. De gebeurtenissen rondom de verdediging van Chora zijn kort na afloop van de gevechtshandelingen niet alleen door het ministerie van Defensie zelf onderzocht (via het After Action Report en de After Action Review), maar ook door de NAVO, de Verenigde Naties en de Afghaanse mensenrechtencommissie. In vrijwel alle gevallen was het moeilijk of zelfs onmogelijk om een battle damage assessment uit te voeren. De veiligheidssituatie liet dat niet altijd toe, doden worden in de moslimgemeenschap binnen 24 uur begraven en de bevolkingsregistratie liet te wensen over. [BLADZIJDE 11 EN 12] MINISTERIE VAN DEFENSIE Beantwoording van de schriftelijke vragen van de leden Karabulut en Van Dijk (SP) over het geweld in Chora in juni 2007 file:///C:/Users/Essed/Downloads/beantwoording-kamervragen-over-het-geweld-in-chora-in-juni-2007.pdf
TROUWHOE GEVECHTEN IN UZURGAN UITDRAAIEN OP EEN RECHTSZAAKIN NEDERLAND
Eind deze maand dient in Den Haag een rechtszaak over omstreden gevechten in 2007 tussen Nederlandse militairen en de Taliban. Tientallen Afghaanse burgers kwamen daarbij om. Een reconstructie. “We hadden onze inlichtingenvergaring nog niet op orde.”
Het wordt in juni 2007 steeds duidelijker dat er gevaar op komst is in de Afghaanse provincie Uruzgan, waar in die tijd meer dan duizend Nederlandse militairen gelegerd zijn. Zo druppelen inlichtingen binnen over een dreigend offensief van de Taliban in de Chora-vallei, waar de Nederlanders een post hebben. Er worden ook pick-uptrucks met stuurs kijkende mannen gesignaleerd en eenheden raken af en toe verwikkeld in schotenwisselingen.
Op vrijdag 15 juni slaat het onheil toe in de vorm van een zelfmoordaanval op een Nederlands konvooi in de provinciehoofdstad Tarin Kowt. “Ik stond bovenluiks nadat ik bezig was geweest met de antennes van onze pantserwagen”, vertelt oud-militair Oscar van der Ven. “Door de klap werd ik naar binnen geslagen. Toen ik mijn hoofd weer boven het luik uitstak, was het een en al stof en rook. Het duurde een tijd voordat ik doorhad wat er aan de hand was. Maar op een gegeven moment zag ik vlammen en ging de achterklep van het voorste voertuig open. Toen zag ik een collega gewond op zijn rug liggen, die even later werd gereanimeerd. Ook hoorde ik het radioverkeer. Langzaam drong het tot me door.”
Van der Ven, chauffeur-boordschutter van een Bushmaster-pantserwagen, ervaart de zelfmoordactie als een omslag. “Daarna was ik eigenlijk alleen nog maar bang. Ik reed met veel meer agressie door het gebied en ik was ook agressiever tegenover de mensen.”
Voor de Task Force Uruzgan, zoals de Nederlandse troepenmacht heet, zal het de aanloop blijken naar een van de heftigste periodes tijdens de vier jaar durende missie, waarin de koelbloedigheid van de militairen behoorlijk op de proef wordt gesteld. Want de volgende ochtend vroeg vallen enkele honderden Talibanstrijders inderdaad, zoals gevreesd, politieposten in de Chora-vallei aan. De Nederlanders hebben in die vallei twee infanteriepelotons van de Luchtmobiele Brigade gestationeerd in een wit, ommuurd districtskantoor, dat de White Compound wordt genoemd. Op het dak van het gebouw zijn met zandzakken verstevigde mitrailleurposities gemaakt.
Gelijkenis met Srebrenica
De commandant op de White Compound, kapitein Larry Hamers, diende eerder in Dutchbat 3, dat in 1995 de Bosnische enclave Srebrenica vrijwel zonder slag of stoot overgaf aan de Servische vijand – met gruwelijke gevolgen voor de bevolking. Hamers ziet in de Chora-vallei met zijn bergen en ongeregelde strijders gelijkenissen met de benarde Bosnische enclave destijds. De kapitein krijgt vanuit Kamp Holland, het Nederlandse hoofdkwartier bij Tarin Kowt, versterking van een extra peloton, dat de route voor een eventuele terugtrekking veiligstelt, en hij dirigeert troepen de vallei in om de belaagde Afghaanse politiemensen bij te staan.
De militairen voeren die zaterdag onoverzichtelijke vuurgevechten, waarbij de Taliban zich verstoppen in en rond zogenoemde qala’s, typische Afghaanse ommuurde huizen. Een Nederlands Patria-pantservoertuig wordt getroffen door een mortiergranaat van de vijand. Maar de infanteristen kunnen de val van de politieposten niet voorkomen en trekken zich in de loop van de dag terug in het centrale dorpje Ali Shirzai, waar zich de White Compound bevindt.
Het is dan al duidelijk dat ook onschuldige bewoners worden getroffen. “Burger in Chora heeft een vlag op zijn qala geplaatst in de hoop dat wij niet meer op zijn qala zullen vuren”, noteert een militair om 18.38 uur in het operatielogboek. “Hij heeft gewonde familieleden en is er nu mee naar het medical centre.”
Rond die tijd nemen de gevechten af, maar de Taliban zijn inmiddels al wel behoorlijk dicht bij de compound. Kapitein Hamers vreest dat de strijders na het vallen van de nacht onder dekking van de duisternis verder zullen optrekken naar zijn post. Hij neemt rond 19.25 uur radiocontact op met kolonel Hans van Griensven, de commandant van de Task Force Uruzgan op Kamp Holland, met de vraag wat Chora hem waard is.
Van Griensven komt daarmee voor een lastig besluit te staan. Want de Nederlandse missie is in Den Haag ‘verkocht’ als een soort ontwikkelingsproject met zware militaire beveiliging, maar het is feite een counterinsurgency- of anti-guerrillamissie, waarbij de ongeüniformeerde vijand vaak onzichtbaar is en de sympathie geniet van een deel van de bevolking. Het is veelal belangrijker om de hearts and minds van de burgers te winnen dan om grondgebied vast te houden. Mede daarom heeft de internationale troepenmacht ISAF, waarvan de Nederlanders deel uit maken, tamelijk strikte Rules of Engagement (de geweldsinstructie), om burgerslachtoffers te voorkomen.
Versterken en verdedigen
Maar als Van Griensven de Chora-vallei opgeeft, krijgen de Taliban nog meer greep op het oosten van Uruzgan en ligt de weg naar de provinciehoofdstad Tarin Kowt voor hen open. Ook bereiken hem op dat moment al gruwelijke berichten over represailles van de Taliban tegen Afghanen die samenwerken met de Nederlanders. De commandant vreest bovendien dat een aftocht een propagandazege voor de Taliban zou opleveren.
Hij laat kapitein Hamers rond 19.50 uur weten dat hij moet standhouden. “Ik besloot te blijven in Chora”, schrijft Van Griensven later in zijn zogenoemde After Action Report. “We gingen versterken en fel verdedigen met alle beschikbare middelen.”
De kolonel meldt zijn besluit aan de Britse generaal Jacko Page, die vanuit de stad Kandahar het bevel voert over alle ISAF-troepen in Zuid-Afghanistan, en aan de Nederlandse commandant der strijdkrachten, generaal Dick Berlijn, in Den Haag. Die belt op zijn beurt met defensieminister Eimert van Middelkoop. “Ik weet nog dat ik op een zaterdagavond zat te eten toen Berlijn belde”, vertelt Van Middelkoop. “Ik heb me niet bemoeid met het besluit, want het is niet de taak van de minister om te interveniëren in concrete militaire operaties.”
Een controversieel kanon
Hoe de strijd verloopt, valt in grote lijnen te reconstrueren aan de hand van onder meer foto’s, filmpjes, gesprekken met veteranen, en allerlei defensiestukken, waaronder After Action Reports en communicatielogboeken. Van Griensven besluit die avond om grootscheepse luchtaanvallen te laten uitvoeren.
Ook besluit hij tot inzet van een pantserhouwitser, het zwaarste kanon van het Nederlandse leger – iets waarover later veel discussie zal ontstaan. Want de pantserhouwitser staat in Kamp Holland, zo’n dertig kilometer van de vallei. Het kanon is met zijn ‘domme’ ongeleide granaten tamelijk onnauwkeurig. Bovendien is er die avond en nacht geen gekwalificeerde waarnemer beschikbaar die de artilleristen via de radio kan helpen om hun granaten op doel te krijgen.
Weliswaar zit er op het dak van de White Compound een zogenoemde Joint Terminal Attack Controller (JTAC), die contact onderhoudt met de gevechtspiloten, die hij naar hun doel leidt. Maar deze JTAC zit op te grote afstand en heeft te weinig zicht op het doelgebied om als waarnemer voor het kanon te fungeren. Terwijl de Rules of Engagement juist nadrukkelijk bepalen dat de troepen alleen geweld mogen gebruiken tegen mensen die ze duidelijk als vijand hebben geïdentificeerd. Die inzet zonder behoorlijke waarneming maakt de inzet van het kanon controversieel.
Australische militairen in Uruzgan, waarmee de Nederlanders samenwerken, zijn betrokken bij de planning van de operatie. Maar zij besluiten zelf niet mee te doen, omdat ze kennelijk striktere instructies hebben omtrent de inzet van geweld en de bescherming van burgers. En het commandocentrum voor Zuid-Afghanistan, waar de Britse generaal Page de scepter zwaait, zal er dat weekend bij de Nederlanders op aandringen om zich aan de Rules of Engagement te houden, zo blijkt uit een communicatielogboek: “Voor het uitbrengen van vuur gelden de normale regels. U moet positieve identificatie hebben voor u een doel aangrijpt.”
Intussen zet kolonel Van Griensven zijn plannen door. De Nederlander benadrukt dat hij het kanon alleen laat vuren op coördinaten waarop eerder Taliban zijn vastgesteld en op vermoede aanvalsroutes van de strijders. Hij spreekt van ‘storend vuur’, bedoeld om de Taliban in verwarring te brengen en een mogelijke verdere opmars van de strijders te bemoeilijken.
Om te voorkomen dat de Nederlandse F-16’s en andere vliegtuigen die nacht worden geraakt door de eigen artilleriegranaten, laat Van Griensven op de kaart ook twee grote aan elkaar grenzende vlakken aanwijzen: eentje waarop het kanon vuurt, en eentje waarop de vliegtuigen hun bommen gooien. De militairen gebruiken voor het te beschieten gebied naast de eufemistische term ‘engagement area’ ook de kreten ‘killbox’ en ‘free fire zone’ – onheilspellende woorden waarvan later in de After Action Review, een evaluatierapport, zal worden gesteld dat ze bij vergissing werden gebruikt, zonder dat dit gevolgen zou hebben gehad.
Slag om Chora
Volgens de After Action Review laat Van Griensven die avond vanaf ongeveer 20.00 uur via onder andere een lokale politiecommandant en een tribale leider de bewoners van het te beschieten gebied waarschuwen dat ze moeten vluchten. Vijf kwartier later beginnen de Nederlanders met de houwitser te vuren. ‘Shot out’ meldt het logboek van de Operations Room om 21.14 uur. Van Griensven rapporteert later dat de Nederlanders dan nog bezig zijn om via de lokale machthebbers de burgers te alarmeren.
De gevechten zullen uiteindelijk vier dagen duren en zullen de annalen in gaan als de ‘Slag om Chora’, een roemrucht moment in de Nederlandse krijgsgeschiedenis. Een beetje als revanche ook voor de blamage dertien jaar eerder in Srebrenica. “Nu hadden we wél de middelen om keihard terug te slaan en die lui van de mat te vegen”, zegt Hamers, de kapitein op de White Compound, later tegenover een verslaggever van De Groene Amsterdammer.
Maar op het moment zelf beleven niet alle militairen die heroïek. Zo bevindt pantsergenist Servie Hölzken zich tijdens de beschietingen met infanteristen op een hoger gelegen gebied aan de overkant van de vallei, tegenover de White Compound. “Een echte slag, zoals je je dat misschien voorstelt, was het niet”, vertelt Hölzken. “Ik merkte zelf op die plek weinig van vijandelijk vuur. Het geweld kwam vooral van onze kant.”
“Sommige jongens stonden de luchtaanvallen ook te filmen. Waarnemers wezen met laserapparaten doelen aan, dus we wisten vaak wanneer er een bom aan zat te komen. Op een gegeven moment kregen twee jongens zelfs op hun donder omdat ze hun kistjes hadden uitgetrokken en blootvoets op het dak van hun pantserwagen waren gaan zitten. Als we echt in gevecht waren geweest, was zoiets niet gebeurd.”
Een militair zal ’s ochtends om 6.46 uur in het operatielogboek noteren dat de Taliban vanaf 0.00 uur niks meer tegen de Nederlanders hebben ondernomen. Maar de Nederlandse beschietingen gaan na middernacht nog urenlang door. En met grote gevolgen.
Want niet alleen worden de Taliban die nacht in het defensief gedrongen. Als het ’s morgens licht wordt, blijken er veel meer burgers in het gebied te zijn geweest dan de Nederlanders ’s avonds aannamen. De After Action Review constateert dat de oproep om te vluchten veel bewoners waarschijnlijk niet heeft bereikt, of dat burgers besloten om toch te blijven.
Veegactie
Op Kamp Holland komen die ochtend dan ook meerdere meldingen binnen over vluchtelingen. En soldaten zien in de buurt van de White Compound een stoet mensen voorbij trekken. “Deze burgers vervoerden overleden mensen op kruiwagens en aanhangwagens van een trekker”, meldt de After Action Review. “Het waren lijken van mannen, vrouwen en kinderen. De stoet verplaatste zich naar een begraafplaats aan de rand van een berg. Daar werden de doden begraven. Volgens getuigen betrof het ongeveer 20 overleden mensen.”
Ook pantsergenist Hölzken, aan de overkant van de vallei, ziet vluchtelingen uit het gebied komen. “Ik herinner me dat er een tractor aankwam met allemaal vluchtelingen op een grote aanhangwagen. Wij moesten die mensen fouilleren en de wagens doorzoeken, omdat er een gevaar was dat Talibanstrijders stiekem zouden vluchten. Die mensen waren heel erg bang. Dat zag je aan hun ogen en er waren ook huilende kinderen bij.”
Ondertussen werkt kolonel Van Griensven met zijn staf een plan uit voor een tegenoffensief, Operatie Troy. Hij stuurt verse versterkingen naar de vallei en laat de taakgroep Viper, een speciale eenheid van commando’s en mariniers, een afleidingsmanoeuvre uitvoeren bij de nabijgelegen Baluchi-vallei, een notoir Taliban-bolwerk, om strijders uit de Chora-vallei weg te lokken. Tegelijk plant hij een actie om de Chora-vallei schoon te vegen.
Die veegactie, de grootste aanvallende operatie van Nederlanders sinds de Korea-oorlog, begint in de ochtend van dinsdag 19 juni 2007. Deze keer worden de burgers wel eerst door de troepen gewaarschuwd met een geluidswagen.
Een lokale militie herovert vervolgens het oosten van de Chora-vallei. En Afghaanse troepen vegen samen met Nederlandse militairen het westen van de vallei schoon. De Afghanen gaan daarbij midden door het bewoonde gebied, de Nederlandsers trekken vooral op langs de randen van de vallei en geven vuursteun. Volgens een After Action Report van deze actie, die Operatie Fliegenfanger wordt genoemd, zien de troepen in huizen aanwijzingen dat Talibanstrijders kort ervoor ‘in paniek’ zijn vertrokken. Zo vinden ze grote hoeveelheden brood en nog lauwe thee. Ook slingeren her en der halflege dozen walkietalkiebatterijen en worden er raketgranaten, munitie en wat marihuana gevonden.
Tegen het vallen van de avond wordt als laatste de politiepost Kala Kala, strategisch gelegen op een heuvel, heroverd. Wanneer de Afghaanse troepen daar op weerstand stuiten, roepen de Nederlanders hulp in van een straaljager. Terwijl de islamitische oproep tot gebed door de vallei schalt, valt de Nederlandse bom, die een grijze paddestoelvormige wolk veroorzaakt. “Voltreffer”, bevestigt een militair over de radio. “Dankjewel voor je assistentie.”
Vergoeding voor nabestaanden
De volgende dag keert de rust terug in de vallei. De bazaar gaat weer open, kinderen gaan naar school en boeren wagen zich weer op hun land. Vrijwel direct na de herovering gaat een zogenoemd Provinciaal Reconstructie Team (PRT) de vallei in om de schade op te nemen. Het PRT is verantwoordelijk voor hulpprojecten, zoals de bouw van een brug, een moskee en de aanleg van een weg. Na de gevechten keren de PRT’ers vergoedingen uit aan nabestaanden, gewonden en mensen met schade door Nederlandse beschietingen. Een klus die nog niet meevalt.
“Het was heel moeilijk om onderscheid te maken tussen de Taliban en burgers”, vertelt oud-militair Van der Ven, die als PRT’er kort na de strijd door het gebied rijdt. “Ze liepen daar allemaal met wapens. En het was zo corrupt. Zelfs vrouwen en kinderen kon je niet vertrouwen. De Taliban gebruikten kinderen om door te geven dat wij er aan kwamen.”
Al snel start ook een discussie over het Nederlandse optreden. Want hoe groot was het gevaar die zaterdagavond geweest in de Chora-vallei? Gaf Van Griensven terecht opdracht tot de zware beschietingen? Was er wel genoeg gedaan om onschuldige slachtoffers te voorkomen?
Aan Nederlandse zijde is na vier dagen geweld één dode te betreuren: een sergeant-majoor is omgekomen op de White Compound toen bij het vuren met een mortier een granaat voortijdig ontplofte. Maar er zijn naar schatting 250 Afghanen omgekomen.
Hoeveel burgers daaronder precies zijn, is onbekend. Defensie houdt het op 50 tot 80 dode burgers, maar hoeveel van hen zijn getroffen door Nederlands vuur blijft onduidelijk. Volgens Defensie heeft de pantserhouwitser in de eerste nacht gevuurd op coördinaten bij veertien woonhuizen, en hebben de vliegtuigen en helikopters tijdens de hele vier dagen durende operatie luchtaanvallen uitgevoerd op negentien huizen.
Conform de regels
Commandant der strijdkrachten Dick Berlijn geeft kort na de strijd een briefing aan Tweede Kamerleden, van wie vooral SP’ers en GroenLinksers kritische vragen stellen over de burgerslachtoffers. En de generaal brengt een bliksembezoek aan Uruzgan. “Ik ben trots op jullie”, zegt Berlijn tegen de troepen. Tegen meegereisde journalisten: “De jongens die in Chora hebben gevochten, willen dat Nederland begrijpt wat ze hebben meegemaakt.”
Defensie benadrukt dat de militairen conform de regels hebben geopereerd en krijgt bijval van onder meer het Navo-commandocentrum in Europa.
Ook leden van de Afghaanse Onafhankelijke Mensenrechtencommissie, die het gebied na de geweldsuitbarsting kort bezoeken, concluderen dat de meeste burgerslachtoffers waarschijnlijk wel zijn gevallen door de Nederlandse beschietingen, maar dat de Nederlanders weinig te verwijten valt omdat de Taliban tussen burgers opereerden.
Het jaar erop zal het Nederlandse Openbaar Ministerie eveneens concluderen dat de militairen rechtmatig optraden.
Maar de toenmalige Afghaanse president Hamid Karzai laat zich direct na de gevechten kritisch uit over de manier waarop het zware kanon is ingezet in bewoond gebied. “Je opent niet het vuur op dertig kilometer afstand van het doel”, foetert Karzai. “Daarmee maak je vrijwel zeker slachtoffers onder de burgerbevolking.”
En ook binnen ISAF wordt schande gesproken van de Nederlandse handelwijze. De Britse generaal Page, verantwoordelijk voor Zuid-Afghanistan, en de Amerikaanse generaal Dan McNeill, de hoogste ISAF-commandant, vrezen dat de Nederlanders met de pantserhouwitser het oorlogsrecht hebben geschonden. ISAF kondigt korte tijd later enkele extra maatregelen aan, waaronder het gebruik van lichtere vliegtuigbommen, om burgerslachtoffers te voorkomen.
Hoe ontstemd generaal Page is, merkt minister Van Middelkoop als hij enige tijd later een bezoek brengt aan Afghanistan. Tijdens een visite aan het commandocentrum in Kandahar krijgt hij de wind van voren. “Page was heel kritisch”, herinnert Van Middelkoop zich. “Toen hij een tijdje bezig was, dacht ik: als je nog even zo doorgaat, loop ik weg. Maar gelukkig hield hij op een gegeven moment op. Daarna hebben we het over andere dingen gehad.”
Rechtszaak
Van Middelkoop zegt dat hij er destijds van overtuigd was dat kolonel Van Griensven de juiste beslissing nam en dat hij er nog altijd achter staat. “Had het anders gekund? Misschien. Maar Van Griensven moest op dat moment op grond van gebrekkige informatie snel een beslissing nemen. Ga er maar aan staan. En je moet niet vergeten dat we in die tijd nog niet zo lang in Uruzgan zaten. We hadden onze inlichtingenvergaring nog niet op orde.”
De eerste Nederlandse journalist die, los van de militairen, het gebombardeerde gebied bezoekt, is oorlogsverslaggever Arnold Karskens. Anders dan veel andere journalisten gaat Karskens niet embedded met de militairen mee, waardoor hij volledig zijn eigen gang kan gaan. Hij trekt in oktober 2007, vier maanden na de gevechten, naar het dorpje Qal-e-Ragh, waar de meeste burgerslachtoffers lijken te zijn gevallen, en windt er geen doekjes om. Onder de kop ‘Nederlandse oorlogsmisdaden in Uruzgan’ schrijft hij in de Nieuwe Revu over een ‘lukrake’ beschieting met de houwitser en een ‘massaslachting’. De namen en andere gegevens van slachtoffers speelt hij door aan mensenrechtenadvocate Liesbeth Zegveld.
“De missie in Uruzgan werd ons voorgespiegeld als een succesverhaal”, zegt Karskens. “Maar dat was een farce, een kartonnen decor. Als je daar rondreisde, merkte je dat de invloed van de Taliban groot was. Er waren wel Afghanen die profiteerden van de Nederlanders, bijvoorbeeld omdat ze transporten deden of spullen leverden, maar de meesten waren geen fans van de Nederlanders. Ze noemden de troepen bezetters.” Het zal dan nog een decennium duren voordat de Slag om Chora uitmondt in een juridisch gevecht.
Namens vier Afghanen uit het dorpje Qal-e-Ragh stelt advocate Zegveld in 2018 de staat aansprakelijk. In de zaak, die op 29 maart in Den Haag voor het eerst voor de rechter komt, stelt Zegveld dat de militairen ‘niet proportioneel’ geweld hebben gebruikt en dat ze te weinig onderscheid hebben gemaakt tussen strijders en burgers.
Om haar betoog kracht bij te zetten, stuurt de advocate de rechtbank een getuigenis van boer Akhtar Mohmad. Die vertelt daarin hoe hij in de nacht van 16 op 17 juni in het dorp Qal-e-Ragh lag te slapen toen zijn huis werd bestookt.
Volgens Mohmad waren er geen Taliban in de buurt en was hij ook niet gewaarschuwd. Zijn woning werd aan puin geschoten en meerdere familieleden raakten bedolven onder de brokstukken, zegt hij. Zijn moeder en een zus kwamen om en een broer liep blijvende psychische schade op. “Waarom hebben jullie dit gedaan?”, vraagt de Afghaan. “Jullie kwamen om ons te helpen. In plaats daarvan hebben jullie ons verwoest.”
Open zenuw
De rechtszaak leidt tot ergernis onder Uruzgan-veteranen. Daarbij speelt een rol dat ‘Chora’ in de krijgsmacht is uitgegroeid tot een soort repliek op ‘Srebrenica’: het bewijs dat Nederlandse troepen wel degelijk lef hebben en kunnen vechten. Kritische vragen raken bij heel wat militairen en veteranen nog steeds een open zenuw.
Het ministerie van Defensie voert in zijn verweer in de eerste plaats aan dat de schadeclaims van de Afghanen zijn verjaard. Volgens het ministerie handelden de troepen bovendien uit gerechtvaardigde zelfverdediging tegen de acute dreiging van een grote Talibanmacht van 800 tot 1000 strijders. De militairen gebruikten volgens Defensie uitsluitend gepast geweld en deden onder moeilijke omstandigheden hun best om burgers te waarschuwen. Woonhuizen moesten daarbij helaas worden bestookt omdat de Taliban zich er schuilhielden en burgers als schild gebruikten.
Verder wijst het ministerie erop dat de vier cliënten van Zegveld niet hebben bewezen dat hun huizen zijn beschoten door de Nederlanders. De schade zou ook kunnen zijn aangericht door bijvoorbeeld mortiergranaten van de Taliban.
In reactie daarop heeft Zegveld de rechtbank afgelopen maand gevraagd om Defensie te verplichten om meer informatie te verstrekken over de Nederlandse beschietingen. Zo wil de advocate de logboeken inzien van de F-16’s, Apache-gevechtshelikopters en pantserhouwitser die werden ingezet.
“Het gaat in deze zaak al lang niet meer om winnen of verliezen”, zegt Zegveld. “Ik wil vooral dat duidelijk wordt wat er nou precies die nacht is gebeurd. Waarom zijn de huizen van mijn cliënten gebombardeerd? Te veel is nog in nevelen gehuld.”
Defensie
Defensie stelt niet te weten hoeveel burgerdoden er in totaal zijn gevallen door Nederlandse geweldsinzet tijdens de Uruzgan-missie, die liep van 2006 tot 2010.
Bij de evaluatie in de Tweede Kamer in 2012 verklaarden de toenmalige ministers Hans Hillen (Defensie) en Uri Rosenthal (Buitenlandse Zaken) dat het tellen van burgerslachtoffers geen prioriteit had, vooral omdat militairen gevaar liepen als ze eraan begonnen. De ministers verzekerden dat de troepen hun best hadden gedaan om onschuldige slachtoffers te voorkomen. Alle gevechtshandelingen werden gemeld aan het Openbaar Ministerie, dat nooit aanleiding zag voor vervolging.
Volgens Rosenthal zat “bescherming van de burgerbevolking in de genen van de Nederlandse militairen”.
Weer heeft het Nederlandse vluchtelingenbeleid een slachtoffer geëist. De Afghaanse vluchteling Nezam Azimi, die door de overheid in 2006 werd uitgezet, blijkt in de Afghaanse hoofdstad Kabul te zijn vermoord door de Taliban, na eerst te zijn ontvoerd en gemarteld.
Azimi had in 2001 in Nederland asiel aangevraagd, omdat hij zich verzette tegen de onderdrukking van vrouwen door de Taliban en daardoor problemen had gekregen met de moslimfundamentalisten. Zijn leven liep gevaar en hij moest vluchten. Maar zijn asielaanvraag werd afgewezen. Tijdens zijn jarenlange verblijf in Maastricht zette hij zich in voor de steungroep Vluchtalarm Maastricht en voor Amnesty International. Nadat hij uitgeprocedeerd raakte, vroeg Gerd Leers, de toenmalige burgemeester van Maastricht en de huidige minister van Immigratie en Asiel, aan de toenmalige minister van Vreemdelingenzaken Rita Verdonk om Azimi alsnog verblijfsrecht te geven. Tevergeefs, want ijzeren Rita, die later “getraumatiseerd” bleek door haar eigen misdaden, bleef bij haar besluit en stuurde Azimi de dood in.
“Nu is precies gebeurd waar wij altijd bang voor zijn geweest”, laat Paul Rutten van Vluchtalarm Maastricht weten. Azimi hield zich de afgelopen jaren in Afghanistan schuil voor de Taliban, die hem zochten. Omdat hij werk nodig had, kon hij niet langer meer ondergronds door het leven gaan. Zo werd hij ontdekt door de Taliban. De Nederlandse overheid is mede schuldig aan zijn dood, omdat men keihard weigerde om hem bescherming te bieden.
Leers zegt de dood van Azimi te betreuren. Maar als verantwoordelijk minister deporteert hij dag in dag uit vluchtelingen naar landen vol geweld en armoede. Daar maalt hij niet om. Zo biedt hij het Afghaanse meisje Sahar, die al 10 jaar in Nederland leeft, maar al te graag een enkele reis richting boerka aan. Ook de dood van Azimi rechtvaardigt de minister met de bekende mantra “regels zijn regels”. Hij wijst er namelijk op dat “de procedure destijds zorgvuldig was”. Met andere woorden: minister Leers van nu vindt dat burgemeester Leers van toen onzinnig bezig was toen hij met een brief aan Verdonk probeerde om Azimi in Nederland te houden.
‘Sinds westerse landen hun militairen hebben teruggetrokken uit Afghanistan, veroveren de Taliban in hoog tempo belangrijke steden. De vrees is dat de Taliban hard zullen afrekenen met Afghanen die voor westerse landen hebben gewerkt. De moslimextremisten beschouwen deze landgenoten als landverraders.” NOSKAMER TERUG VAN RECES VOOR DEBAT OVERAFGHANISTAN14 AUGUSTUS 2021 https://nos.nl/collectie/13870/artikel/2393779-kamer-terug-van-reces-voor-debat-over-afghanistan
De Tweede Kamer komt dinsdag terug van het zomerreces voor een ingelast debat over de situatie in Afghanistan. Het debat zal gaan over de vraag welke Afghanen die voor Nederland hebben gewerkt, hier recht hebben op asiel. Het debat is een initiatief van D66 en kon rekenen op een Kamermeerderheid.
Sinds westerse landen hun militairen hebben teruggetrokken uit Afghanistan, veroveren de Taliban in hoog tempo belangrijke steden. De vrees is dat de Taliban hard zullen afrekenen met Afghanen die voor westerse landen hebben gewerkt. De moslimextremisten beschouwen deze landgenoten als landverraders.
In 2019 werd een motie ingediend om te zorgen dat alle tolken die voor Nederland hebben gewerkt, in een bijzondere asielprocedure naar Nederland kunnen komen. D66-kamerlid Salima Belhaj zei in NOS Met het Oog op Morgen op NPO Radio 1 dat sindsdien ongeveer honderd van de 276 tolken daadwerkelijk naar Nederland zijn gehaald.
‘Versneld teruggehaald’
Demissionair minister Bijleveld van Defensie gaf eerder deze week aan dat alle tolken die nu nog in Afghanistan zijn ‘versneld’ zullen worden opgehaald. De Tweede Kamer wil hier meer over weten.
“Er komen veel berichten binnen, ook via journalisten die die mensen spreken, dat de procedure te traag gaat. De Taliban gaan heel snel, veel sneller dan gedacht. En we willen niet het risico lopen dat deze mensen vermoord worden, en daardoor niks hebben aan mooie asielprocedures”, zegt Belhaj.
De Kamer zal zich dinsdag daarom buigen over de vraag of Afghanen die hun papieren niet helemaal op orde hebben, toch alvast naar Nederland kunnen worden gehaald zodat ze hier verder de benodigde documenten kunnen regelen.
Ook andere ondersteunende functies
D66 hoopt daarnaast dat andere Afghanen die in ondersteunende functies hebben gewerkt voor de Nederlandse militairen, zoals koks en beveiligers, ook naar Nederland gehaald kunnen worden.
“Daar is nu geen regeling voor en dat is wat ik hoop met een meerderheid in de Kamer wel voor elkaar te krijgen. Want ook voor deze mensen geldt dat de Taliban hen willen straffen voor het feit dat ze een bijdrage hebben geleverd aan de missie in Afghanistan”, aldus Belhaj.
EINDE NOS BERICHT
”Vervolgens lijkt het aannemelijk dat er verschillende groepen ontstaan. Afghanen die kunnen bewijzen dat ze gewerkt hebben voor de Nederlanders krijgen in principe asiel, schreef verantwoordelijk staatssecretaris Ankie Broekers-Knol (VVD) vorige week aan de Tweede Kamer. Voor het ambassadepersoneel is dat gemakkelijk, en voor tolken die al op de lijsten van Defensie stonden ook. ” TROUWVOOR AFGHAANSE EVACUEES BLIJFT DETOEKOMST NOG EVEN ONGEWIS28 AUGUSTUS 2021 https://www.trouw.nl/binnenland/voor-afghaanse-evacues-blijft-de-toekomst-nog-even-ongewis~bde01dc9/
Hoe de asielprocedure er voor Afghaanse evacués uit gaat zien is nog niet helemaal duidelijk. Hoeveel mensen asiel willen aanvragen, ook niet.
Er is nog veel onduidelijk over hoe de route naar een verblijfsvergunning er voor Afghaanse evacués zal uitzien. De IND kan er niet veel over zeggen, omdat de eerste prioriteit volgens een woordvoerder was om mensen zo snel mogelijk weg te krijgen uit Afghanistan en op te vangen in Nederland.
Wat wel duidelijk is, is dat de Afghanen die in Nederland asiel willen aanvragen een procedure door moeten bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Die begint met een ‘voorregistratie’ op een van de noodopvanglocaties. De IND is met speciale teams aanwezig op die locaties, zodat de Afghanen niet op en neer hoeven te reizen naar Ter Apel. Daar zit het aanmeldcentrum voor alle andere asielzoekers die naar Nederland komen.
Uitgebreide controle
Onderdeel van de asielprocedure is in ieder geval een uitgebreide controle om te kijken of iemand geen gevaar vormt voor Nederland, of bijvoorbeeld oorlogsmisdaden heeft gepleegd. De IND neemt onder meer vingerafdrukken af, licht de sociale media door en verhoort asielzoekers. Ook de Koninklijke Marechaussee identificeert en registreert mensen.
Vervolgens lijkt het aannemelijk dat er verschillende groepen ontstaan. Afghanen die kunnen bewijzen dat ze gewerkt hebben voor de Nederlanders krijgen in principe asiel, schreef verantwoordelijk staatssecretaris Ankie Broekers-Knol (VVD) vorige week aan de Tweede Kamer. Voor het ambassadepersoneel is dat gemakkelijk, en voor tolken die al op de lijsten van Defensie stonden ook. Maar voor andere oud-medewerkers zou dat best eens wat tijd kunnen kosten.
Een tweede groep die is geëvacueerd en asiel zal willen aanvragen bestaat uit journalisten, mensenrechtenactivisten en andere Afghanen die niet onder contract stonden van Nederland. Zij vallen in de categorie ‘risicogroep’, schreef Broekers-Knol eerder. Dat betekent dat de IND er weliswaar van uitgaat dat zij meer risico lopen dan de gemiddelde Afghaan, maar zij moeten nog steeds aantonen dat de Taliban het specifiek op hen gemunt hebben. Het verleden leert dat dit lastig kan zijn.
Geen uitzettingen
Wat ondertussen ook nog meespeelt is dat Nederland een beslis- en vertrekmoratorium heeft ingesteld voor Afghanistan. Dat betekent dat er de komende maanden geen Afghanen worden uitgezet en dat er geen beslissingen worden genomen over asielaanvragen. Maar, schreef de staatssecretaris deze week aan de Kamer: ‘Het besluit- en vertrekmoratorium staat besluitvorming niet in de weg’. De IND schrijft dat het ‘in zaken waar dat kan’ tot een beslissing zal komen.
Dan speelt ook nog mee dat het ministerie van buitenlandse zaken in september of oktober een nieuw ambtsbericht zal afgeven over Afghanistan, en daarna zou het asielbeleid voor het land kunnen veranderen. Het is mogelijk dat Afghanistan binnenkort zo onveilig wordt geacht dat iedereen die er vandaan komt asiel wordt verleend, zoals dat ook met bijvoorbeeld Syriërs gebeurt.
Hoeveel mensen nu een asielprocedure ingaan, is onduidelijk. In de noodopvang zitten in ieder geval 1650 mensen en er dat is zonder de locaties in Amsterdam en Heumensoord, die nog geopend moeten worden. Maar onder die 1650 mensen zitten ook evacués die geen asiel hoeven aan te vragen en enkel (tijdelijk) opvang nodig hebben.
Laatste vlucht is geland
Op Schiphol is vrijdag de allerlaatste vlucht met evacués uit Afghanistan geland. Aan boord van het vliegtuig waren 87 passagiers, allen met een Nederlands paspoort, meldt het ministerie van Defensie. Er zijn volgens het kabinet meer dan 2500 mensen uit Afghanistan geëvacueerd door Defensie, van wie 1600 in Nederland blijven.
Hoeveel mensen zijn achtergebleven die Nederland had willen evacueren, is nog niet bekend. Volgens demissionair minister Ank Bijleveld (defensie) zijn er een dertigtal tolken achtergebleven. Dat getal gaat echter enkel over de tolken die gewerkt hebben voor de militaire missies en die voor 15 augustus al toestemming hadden om naar Nederland te komen.
Waarschijnlijk zijn honderden mensen achtergebleven die geëvacueerd hadden moeten worden. Dat zijn Nederlanders, Afghanen die voor de militaire -en politiemissies hebben gewerkt en andere Afghanen die risico lopen doelwit te worden van de Taliban, bijvoorbeeld vrouwenrechtenactivisten of journalisten.
Het kabinet doet er alles aan om de achterblijvers te helpen, zei demissionair minister van buitenlandse zaken Sigrid Kaag voor het begin van de ministerraad.
EINDE BERICHT TROUW
[6]
WIKIPEDIA
BIJLTJESDAG
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bijltjesdag ‘Vervolgens lijkt het aannemelijk dat er verschillende groepen ontstaan. Afghanen die kunnen bewijzen dat ze gewerkt hebben voor de Nederlanders krijgen in principe asiel, schreef verantwoordelijk staatssecretaris Ankie Broekers-Knol (VVD) vorige week aan de Tweede Kamer. Voor het ambassadepersoneel is dat gemakkelijk, en voor tolken die al op de lijsten van Defensie stonden ook. ” TROUWVOOR AFGHAANSE EVACUEES BLIJFT DETOEKOMST NOG EVEN ONGEWIS28 AUGUSTUS 2021 https://www.trouw.nl/binnenland/voor-afghaanse-evacues-blijft-de-toekomst-nog-even-ongewis~bde01dc9/
ZIE VOOR GEHELE ARTIKEL, NOOT 5
[7]
”Een tweede groep die is geëvacueerd en asiel zal willen aanvragen bestaat uit journalisten, mensenrechtenactivisten en andere Afghanen die niet onder contract stonden van Nederland. Zij vallen in de categorie ‘risicogroep’, schreef Broekers-Knol eerder. Dat betekent dat de IND er weliswaar van uitgaat dat zij meer risico lopen dan de gemiddelde Afghaan, maar zij moeten nog steeds aantonen dat de Taliban het specifiek op hen gemunt hebben. Het verleden leert dat dit lastig kan zijn.”
HARSKAMP – Vol ontzetting en afkeuring reageert Nederland op het protest van zo’n 250 Harskampers, dinsdagavond voor de poorten van Schietkamp Harskamp waar gevluchte Afghanen zijn opgenomen. Wat is hier aan de hand? Onze verslaggever Albert Heller liep uren tussen de jongeren rond en sprak met ze. Een impressie van een avond vol angst en onbegrip. ,,Jij komt er later nog wel achter jongen’’, sist een oudere vrouw me toe. Als ik doorvraag over de reden van het protest wordt ze bozer en bozer. De korte samenvatting: moslims zijn een gevaar voor deze samenleving. Dat ze naar Nederland komen, is een schande.
Het zijn de eerste volwassenen die ik aanspreek in het dorp. Verder staan er aan het begin van de avond enkel zo’n 50 jongeren voor de poort. Een van hen draagt een vlag met de tekst ‘Eigen volk eerst’.
Ondanks die kwalijke tekst ben ik geneigd het protest niet helemaal serieus te nemen. Jongeren die een verzetje willen. Elkaar opstoken. Wat kinderen kijken nieuwsgierig toe. Twee jongens hangen een spandoek. ,,We hebben er al genoeg. Nee, niet in Harskamp, maar dat willen we ook zo houden.’’
‘Allemaal oprotten’
Even later hoor ik kreten op straat: ‘White power.’
,,Een beetje eng”, zeg ik hardop en ik kijk twee ouders mensen aan, in de hoop dat zij misschien er anders over denken, de jeugd corrigeren.’’
Maar dat gebeurt niet. ,,Het is tuig. Er is geen ene goede daar. Ze willen ons overheersen, die moslims.’’ Ik sta met mijn mond vol tanden. Elke Afghaan is een fout mens? Ik vraag het tot twee keer toe. Het oudere echtpaar klinkt instemmend. ,,Allemaal oprotten. Ze verkrachten daar kinderen van 12 en 13-jarigen. Flikker toch op man.’’
Ondertussen groeit de groep op straat. Een deel rukt op naar de poorten van de kazerne, waar voor het eerst meer blauw zichtbaar is dan die ene wijkagent die met de jongeren in gesprek probeert te gaan.
White Power
Een van de jongens laat de tekst ‘WP’ op z’n hemd spuiten. White Power. De jongens zijn dan allemaal al aan het bier. Ik vrees ook wat andere verdovende middelen. De jongen die zich laat verleiden tot dwaze teksten op z’n shirt, kijkt wat hol uit z’n ogen.
Verderop kijkt het dorp toe. Het zijn vooral jongeren hier, maar de leeftijd groeit naarmate de mensen meer naar achteren staan. Maar de veertigers en vijftigers grijpen niet in. Ze lachen mee met de jongens die vuurwerk afknallen. Flinke herrie galmt door de straten, waar Defensie juist besloten heeft om al het schieten stop te zetten.’’
Woningtekort
,,Hebben die kinderen van jou ook al een huis?’’, vraagt iemand me in een gesprek. Het is een argument dat steeds op straat terugkomt. Ook in Harskamp is woningnood, zegt een man. De vrees is groot dat de komst van Afghanen betekent dat er nog minder ruimte is op de woningmarkt.’’
Nee, veel buitenlanders wonen er nu niet in het dorp van 3500 inwoners. ,,Tien misschien?’’, zegt een jongen. ,,Dat zijn er meer dan voldoende.’’
De chaos is dan al compleet. Er wordt vuurwerk afgeschoten. Er is veel baldadigheid. Er klinkt ‘Harskamps kwartiertje’. Maar dan opeens ook: ‘Auschwitz back for Blacks.’ Eén iemand roept het, maar meer mensen lachen. Het hek is van de dam. Corrigeren gebeurt niet meer. Blijkbaar kunnen dit soort dingen gewoon geroepen worden. Ook in de kroegen en de keten van het dorp. Ik vraag het aan een van de jongens: Was er dan niemand in de groepsapps die iets anders zei? Was iedereen meteen tegen het azc? Ik krijg bevestiging. Natuurlijk. Niemand wil dit.
Eigen cultuur
Harskamp is een dorp met een eigen cultuur. Van een open dorp met een uitgaansleven voor militairen is het de laatste tientallen jaren een meer teruggetrokken dorp geworden. Veel mensen stemmen SGP. ,,Ik ken niet al die jongens, maar een deel ervan zit zondag weer in de kerk”, zegt een veertiger die met bezorgdheid rondkijkt.
En ook al wordt er ook in die kerken naastenliefde gepredikt, de naaste is hier vooral iemand uit Harskamp zelf. ,,Iemand uit Amsterdam, of die hier kan wonen? Liever ook niet’’, zegt een van de jongens. Allerlei beweringen van Facebook komen voorbij. Over linkse mensen en moslims.
Als je langer met de jongens spreekt, zeggen ze echt wel begrip te hebben voor het feit dat we Afghaanse mensen helpen die ooit het Nederlandse leger dienden. Mensen die juist vluchten voor de jihad die ze hier verfoeien. ,,Ik snap wel dat we ze niet in de steek moeten laten. Maar waarom hier?’’ Maar al snel weer klinken andere oneliners: ,,Maar het zijn er al zoveel. Even later is er weer de woningnood. En 800 is wel veel op 3500 inwoners.’’
Ze zijn wél welkom’
Tussendoor krijg ik appjes van inwoners van het dorp. ,,Ik hoop niet dat je deze mensen te veel aandacht geeft. Er zijn ook Harskampers die hen wel welkom willen heten.’’ Dat geluid moeten we meer aandacht geven, zeggen mensen.
Op straat staan er ook mensen toe te kijken. Veertigers, vijftigers. Misschien wel de ouders van jongeren die daar staan. Maar ingrijpen doen ze niet. Er wordt min of meer goedkeurend toegekeken. Ook daar is er de angst voor de onbekende. ,,Het zijn andere mensen dan wij. Het hoort hier gewoon niet.’’
Wantrouwen
Het is heel in het kort de samenvatting van wat er speelt, denkt ook de voorzitter van de SGP Jongeren in de gemeente Ede. Een Harskamper. ,,Het is een combinatie van framing van vluchtelingen maar ook een wantrouwen richting het onbekende”, zegt Gerbrand van Hoef, die probeert allemaal mensen op Twitter te beantwoorden als zij schande spreken over wat er in Harskamp gebeurt.
Hij hoopt dat anderen laten zien wel open te staan voor vluchtelingen. Die zijn er ook, bezweert hij. Maar op straat lieten ze zich echter niet zien. Of niet horen.
Als even later autobanden in de brand worden gestoken, ben ik al uit het dorp vertrokken. Het gevoel is wrang. Hopelijk laat het daglicht een ander dorp zien. Harskamp heeft zich met een avond slecht op de kaart gezet. De vraag is of het wat uitmaakt. Een vrouw op straat denkt van niet. ,,Dit is Harskamp.’’ En daar telt alleen wat de Harskampers zelf vinden.
Afschuw om protesten: ‘Dit is harteloos’
De protesten van dinsdagavond roepen veel reacties op. Veel mensen spreken online hun afschuw uit.
Zo laat Sigrid Kaag weten geen goed woord over te hebben voor de rellen. ‘Dit is harteloos. Als ik de beelden en de taal van de demonstratie zie en beluister, word ik vooral gesterkt door het echte antwoord. De vele goede Nederlanders, jong en oud, die langskomen, die spulletjes brengen en belangstelling tonen voor hun Afghaanse medemens. Dat zijn Nederlandse waarden. Respect, medemenselijkheid en tolerantie.’
Ook presentator Tim Hofman reageert vol afschuw. ‘Hier een handig naslagwerkje voor later, zodat we dan nog goed weten wie er aan de verkeerde kant van de geschiedenis stonden toen er hier oorlogsvluchtelingen opgenomen werden’, schrijft hij op Twitter.
‘Heb er geen woorden voor, voor die idiote mafklappers in #Harskamp #Afghanistan. In wat voor land leven we?’, schrijft RTL-columnist en journalist Pieter Klein.
‘Kom je hier tussen de Nederlandse Taliban terecht’, schrijft presentator en journalist Sander Schimmelpenninck.
Ook op Facebook reageren veel lezers woedend. ‘Hoe durven ze?’, en: ‘ongelofelijk dit’, schrijven mensen. ‘Ik schaam me rot’ en ‘wat een kansloze figuren’, zeggen anderen over de relschoppers.
EINDE BERICHT AD
Reacties uitgeschakeld voor Noten 1 t/m 8 bij Artikel over vluchtelingen
Opinie, gepost door: Joke Kaviaar op 06/09/2021 09:11:00
De afgelopen weken werden gedomineerd door berichten over evacuaties uit Afghanistan. Het ging enerzijds over Westerlingen die nog in het land waren, anderzijds over mensen die voor die Westerlingen gewerkt hadden en daardoor nu gevaar lopen. Tolken bijvoorbeeld, of koks, chauffeurs. De vraag luidde en luidt nog altijd: wie van al die Afghaanse mensen vinden de Westerse regeringen het waard om te redden?
In 2006 reed ik naar Maastricht om het afscheid bij te wonen van de Afghaanse Nezamuddin Azimi. Zijn asielverzoek was afgewezen. Op arrestatie en deportatie wilde hij het niet aan laten komen. Dan loop je nog meer gevaar als je daar aankomt, zichtbaar als gedeporteerde met marechaussee aan je zijde. Dus stapte hij zelf op het vliegtuig. Zo kon hij ook doorreizen naar zijn gezin in Pakistan. Voordat hij naar Neederland vluchtte, had hij daar namelijk zijn vrouw en kinderen in veiligheid gebracht. Eenmaal hier hoopte hij asiel te krijgen, waarna hij hen veilig kon laten overkomen. Maar daar kwam dankzij het misdadige beleid van al die opeenvolgende kabinetten en staatssecretarissen en ministers van ‘veiligheid en justitie’ niets van. En zo is het dus gekomen dat ik als dichter gevraagd werd deze laatste bijeenkomst met vrienden van poëzie te voorzien. Te midden van het emotioneel afscheid van zijn vrienden – en zoals later zou blijken: vaarwel – sprak ik hem even. Een moedige man was het.
Afghanistan heette altijd veilig naar de maatstaven van Fort Europa, ook al werd en wordt het reizen erheen al decennialang sterk afgeraden, ook al werd er moord en brand geschreeuwd in de Tweede Kamer toen er weer eens een ‘missie’ naar het land ging. Want militairen, bewapend en al, zouden er niet veilig zijn. Maar voor afgewezen vluchtelingen is zo’n land natuurlijk wel veilig. Het maakte dan ook niet uit dat Nezam in Afghanistan de strijd voor vrouwenrechten had gesteund en dat daardoor zijn leven gevaar liep. Daar had de Neederlandse staat letterlijk een broertje dood aan. Voor zover de Westerse landen zich bemoeien met Afghanistan gaat het er ook bepaald niet om vrouwenrechten voorop te stellen, zoals wordt voorgewend. Maar belangrijker: dat kunnen Afghaanse vrouwen prima zelf. Dat hoef je niet van deze witte Westerse feminist aan te nemen overigens, maar wel van de vrouwen van RAWA (Revolutionary Association of the Women of Afghanistan) [1].
In de jaren die volgden lieten de vrienden van Nezam me af en toe weten hoe het met hem ging. Hij was er in geslaagd door te reizen naar Pakistan, maar was ook daar niet veilig. Hij ging dus terug naar Kabul. In 2010 is hij daar vermoord door de Taliban. Maar ook door de Neederlandse staat die hem willens en wetens in hun handen speelde. Volgens de opeenvolgende regeringen die Afghaanse vluchtelingen willen tegenhouden en deporteren is namelijk de mate waarin de Taliban zo vreselijk gevaarlijk is afhankelijk van de eigen bereidheid om vluchtelingen op te vangen. Daarmee zijn die regeringen net zulke misdadigers als de Taliban, alleen hanteert men zelf het moordwapen niet maar laat dat doen. Deportaties naar Afghanistan waren en zijn ten enen malen een schandaal en zelfs toen de Taliban op het punt stond om Kabul in te nemen waren er nog landen in de EU die erop stonden om door te gaan met deportaties. Deportaties zoals die van Nezam, maar ook van vele gezinnen met kinderen. Hazara families bijvoorbeeld, die per definitie gevaar lopen in Afghanistan omdat ze tot een minderheidsgroep behoren. Gezinnen met kinderen ja. Meisjes en jonge vrouwen. Hier in Neederland werden en worden gezinnen in de vroege morgen tijdens razzia’s uit de gezinslocaties gesleurd en naar deportatiegevangenis Kamp Zeist gebracht. Lopende band werk is het en er zijn talloze verhalen over gepubliceerd, zoals bijvoorbeeld van de familie Zarifi [2], of de kinderen Zoha en Sajat [3].
Op dit moment zijn in een aantal Europese landen, waaronder in elk geval Neederland, Duitsland en Frankrijk, de deportaties naar Afghanistan opgeschort. [4] ‘Opgeschort’, dat is tijdelijk en ook niet overal. Immers, “massa-immigratie” dreigt en dat moet koste wat het kost worden voorkomen. Het opschorten van deportaties is dan ook verre van vanzelfsprekend. Op 9 augustus stuurden Duitsland, Oostenrijk, Denemarken, Griekenland, België en Nederland onder aanvoering van de Belgische staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi nog een brief naar de Europese commissie met het dringende verzoek “om de gedwongen terugkeer van afgewezen asielzoekers naar Afghanistan te blijven verzekeren”. [5] Mensen moeten vooral weer eens “in de regio” worden opgevangen en er wordt gesproken over zoiets als de Turkije deal. Een van de landen die stug vasthoudt aan het doorgaan met deporteren is Oostenrijk. [6] “We moeten zo lang mogelijk deporteren” zei daar op 15 augustus de minister van binnenlandse zaken Karl Nehammer. Dat op 11 augustus twee dagen na die brief aan de Europese commissie een paar landen alsnog om gingen verandert daar niets aan. Al met al hoeven we bepaald niet de regeringen te prijzen die nu wel tijdelijk van deportaties afzien. Ze doen dat met grote tegenzin. En je hoeft geen glazen bol te bezitten om te voorzien dat als het na een tijdje weer stil wordt rond de Taliban en Afghanistan en diplomatie moet suggereren dat het allemaal wel goed gaat daar, de deportaties in alle stilte zullen worden hervat.
Verbaasd? Vraag het Abdul Ghafoor. Hij heeft in Afghanistan jarenlang gedeporteerden proberen zoveel mogelijk te helpen. Nu is hij zelf het land ontvlucht en doet er alles aan de situatie van al die mensen onder de aandacht te brengen. [7] Zij zijn niet degenen die in de haast worden geëvacueerd. “Those deported to Afghanistan are at a higher risk of being targetted by the Taliban.” waarschuwt hij, en hij kan het weten. Intussen heeft Griekenland een veertig kilometer lange muur aan de grens met Turkije neergezet om te voorkomen dat ‘illegale Afghanen’ het land binnen komen. [8] Een slordige 13 kilometer stond er al en kennelijk kan er sneller een muur worden (af)gebouwd dan een asielverzoek van een enkel persoon worden afgehandeld. Dit is hoe erg Westerse landen, Fort Europa voorop, het vinden wat er in Afghanistan gebeurd met mensen, vrouwen voorop: niet, nada, nul-komma-nul. Intussen paraderen de fascisten alweer door de straten in de buurt van een van de opvanglocaties en dreigen ze met geweld. Immers, “onze” vrouwen lopen gevaar. Een herhaling van 2015 dreigt, toen datzelfde tuig naar een voorstandster van een opvanglocatie zong: “Daar moet een piemel in”. Vrouwenrechten? My ass… Het antwoord van de staat is om de fascisten te voeden en vervolgens in hun gelijk te bevestigen door vluchtelingen zoveel mogelijk tegen te houden.
Niet alleen horen al die grenzen en muren en hekken per direct te worden gesloopt, zodat mensen asiel aan kunnen vragen, hetgeen een ‘recht’ schijnt te zijn maar niet een vanzelfsprekendheid. Ook moeten de deportaties per direct worden gestopt, tegengehouden, gesaboteerd indien nodig. Want vliegtuigen kunnen weliswaar in de haast worden volgeladen met al wie hier gebruikt kan worden, meer en vaker nog worden vliegtuigen volgeladen met te deporteren mensen, de ongewensten, onbruikbaren, de afgedankten. En andermaal wordt een internationaal ‘recht’ geschonden, dat van ‘non refoulement’ ofwel dat je niet wordt teruggestuurd naar een plek waar je gevaar loopt.
Reken maar dat je er niet van gaat horen als de deportaties worden hervat en vluchtelingen met gevaar voor eigen leven proberen hier te geraken. Totdat een dood kind op het strand aanspoelt. Totdat er iemand in een gevangenis zichzelf ophangt. Of totdat activisten een vliegtuig aan de grond houden of vluchtelingen zelf een push-back op zee voorkomen. Dan horen we ineens dat er iets aan de hand is. Dan worden er mensen aangeklaagd wegens terrorisme, piraterij, mensensmokkel, het in gevaar brengen van de luchtvaart en wat er verder zoal verzonnen wordt door staten die zelf de dood van ontelbare vluchtelingen op hun geweten hebben. En dan komt het erop aan net zoveel moed te hebben als de vrouwen van RAWA, of Nezamuddin Azimi, of Abdul Ghafoor. Geen mens vlucht vrijwillig. En er is meer moed voor nodig om je te verzetten of om te vluchten en daarvoor een gevaarlijke tocht te ondernemen dan voor het droppen van bommen vanuit een drone.
HISTORISCHE ACCURATESSE IS HET EERSTE VEREISTE BIJDE BESCHRIJVING VAN HISTORISCHE GEBEURTENISSEN!DAARAAN ONTBRAK HET IN TIJDSCHRIFT ”ONTDEK” MET ALSTHEMA THE GAME OF THRONES
750 × 447Images may be subject to copyright. Find out moreImage credits AFBEELDING/HISTORISCHE FICTIERICHARD NEVILLE, 16 DE GRAAF VAN WARWICK [ACHTERIN] MET ZIJNNEEF EN KONING, EDWARD IV [VOORAAN], VAN WIE HIJ DE EERSTEJAREN VAN ZIJN KONINGSCHAP DE VOORNAAMSTE ADVISEUR ENBONDGENOOT WAS TOTDAT ZIJ DOOR EEN SAMENSPEL VAN FACTOREN GEBROUILLEERD RAAKTEN EN RICHARD NEVILLE OVERLIEP NAAR HET HUIS VAN LANCASTER, DE AARTSVIJANDEN VAN EDWARD IV[DIE TOT HET HUIS VAN YORK BEHOORDE]DE LANCASTERS EN DE YORKS, BEIDEN BEHOREND TOT HET ENGELSE KONINGSHUIS PLANTAGENET, VOERDEN EEN DERTIG JAAR DURENDE, VERBITTERDE STRIJD OM DE ENGELSE TROON, DE ROZENOORLOGEN OF COUSINS WAR GENOEMD https://www.astridessed.nl/the-wars-of-the-rosescauses-of-the-wars-of-the-rosesa-travel-to-the-past/
AFBEELDING HISTORISCHE FICTIEKONING EDWARD IV MET AAN DE ZIJKANT MARGARET BEAUFORT, MOEDERVAN HENRY TUDOR [DE LATERE HENRY VII, DIE NA ZIJN OVERWINNINGIN DE SLAG BIJ BOSWORTH IN 1485, HET OFFICIELE EINDE VAN DE ROZENOORLOGEN, TROUWDE MET ELISABETH OF YORK, EDWARD IV”S OUDSTE DOCHTER, WAARMEE DE HUIZEN VAN LANCASTER EN YORKWAREN VERENIGD.HENRY VI EN ELISABETH OF YORK WAREN DE OUDERS VAN DE LATERE HENRY VIII]NAAST MARGARET BEAUFORT [BEHOREND TOT DE ONWETTIGE TAK VAN HET HUIS VAN LANCASTER, DE BEAUFORTS], HAAR DERDE MANTHOMAS STANLEY, EERSTE GRAAF VAN DERBY https://en.wikipedia.org/wiki/Lady_Margaret_Beaufort https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stanley,_1st_Earl_of_Derby
Warwick as drawn in the Rous Roll. He displays on his shield the arms of Montagu quartering Monthermer. The bull’s head is the crest of the Neville family, the eagle is the crest of Montagu.
RICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK, WITH ON THE BACKGROUND HIS WIFE AND TWO DAUGHTERSHISTORICAL FICTIONRICHARD NEVILLE, 16 DE GRAAF VAN WARWICK, MET OP DE ACHTERGROND ZIJN VROUW EN DOCHTERS/HISTORISCHE FICTIE
RICHARD NEVILLE, 16 DE GRAAF VAN WARWICK, DE KINGMAKERHISTORISCHE FICTIE
DE KINGMAKER EN ZIJN DOCHTERS LADY ANNE EN LADYISOBEL [UIT DE SERIE ”THE WHITE QUEEN]
HISTORISCHE FICTIE [AFBEELDING]RICHARD NEVILLE, 16 DE GRAAF VAN WARWICK, AAN DE VOORAVOND VAN DE SLAG BIJ BARNET IN 1471 [DE DEFINITIEVE EINDSTRIJD TUSSEN HEM EN ZIJN NEEF KONING EDWARD IV, VAN WIE HIJ DE VOORMALIGE EN BELANGRIJKSTE ADVISEUR WAS.IN DEZE SLAG SNEUVELDE WARWICK https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Barnet
Late 15th-century artistic portrayal of the battle: Edward IV (left), wearing a circlet and mounted on a horse, leads the Yorkist charge and pierces the Earl of Warwick (right) with his lance; in reality, Warwick was not killed by Edward.
DE UITEINDELIJKE STRIJD TUSSEN RICHARD NEVILLE EN KONING EDWARD IV, WAS EEN ONDERDEEL VAN DE ROZENOORLOGEN, DE 30 JAAR DURENDE STRIJD OM DE ENGELSE TROON TUSSEN HET HUIS VAN LANCASTER EN HET HUIS VAN YORK, TWEE TAKKEN VAN HET ENGELSE KONINGSHUIS PLANTAGENET [DAT HEERSTE VAN 1154 TOT 1485]DE ROZENOORLOGEN DUURDEN VAN 1455 TOT 1485, WAARMEE EENEINDE KWAM AAN HET HUIS PLANTAGENET
ZIE VOOR ACHTERGRONDINFORMATIE EN OORZAKEN VAN DE ROZENOORLOGEN
ROZENOORLOGEN TUSSEN HUIZEN YORK EN LANCASTER/ONZININFORMATIE OVER HOOFDROLSPELER RICHARD NEVILLE, 16E GRAAF VAN WARWICK ”DE KINGMAKER”
AANDe Redactie van Magazine ”Ontdek”Aflevering:De geschiedenis achter Game of ThronesUitgegeven in 2019 [Wegens drukke werkzaamheden is deze historische kritiek nu, september 2021, aan u verstuurd.Onderstaand magnum opus, want zo mag ik het wel noemen, is door mij aangevangen in september 2019, kort na lezing van uw tijdschriftDuik dus even in uw archieven] Onderwerp: Onzininformatie over Richard Neville, de 16de Graaf van Warwick, beter bekend als ”The Kingmaker”
Geachte Redactie, Alvorens met mijn kritiek los te barsten, een oprecht woord van waardering.Als groot fan van de nu afgelopen grootse serie ”Game of Thrones” heb ik het buitengewoon gewaardeerd, dat u een uitgebreide achtergrondspecial hebt samengesteld, waarin u op een diversiteit aan aspecten over de serie zelf, maarook op een aantal historische perioden, zoals de Vikingen, de eerste christenen, kaliefen in het Midden-Oosten en andere onderwerpen, bent ingegaan.Of het allemaal historisch klopt, wat u schrijft, heb ik nog niet in detail kunnen nagaan, omdat ik nog niet alles heb gelezen [aanstonds zult u begrijpen, waarom ik dit naar voren breng], maar wat ik er wel van gelezen heb, komtals redelijk betrouwbaar en goed doorwrocht over. Totdat ik bij het gedeelte over de Rozenoorlogen kwam [blz 20 t/m 25 van uw Magazine] en, excusez les mots,op een aantal ronduit onzinopmerkingen van uw kant stuitte.Kijk, DAT u de Rozenoorlogen in uw special hebt betrokken, vind ik interessant en is bijna vanzelfsprekend, omdat The Game of Thrones er in belangrijke mate op is gebaseerd.Of beter uitgedrukt:Schrijver George R.R. Martin heeft zich door die Rozenoorlogen in belangrijke mate laten inspireren, met hoog kwalitatief resultaat! Maar als u nader op die Rozenoorlogen ingaat, mag verwacht worden, dat u met historisch juiste informatie komt.Anders zeg ik:Schrijf er dan niet over. Ik ben nog niet in de gelegenheid geweest, alles en detail te lezen [wel enkele passages], wat u over die Rozenoorlogen geschreven hebt, vanwege een druk bezette agenda [misschien komt er nog een aanvullende brief, waarin ik u daarover te grazen neem, als ik dat nodig acht], maar ronduit belachelijk en historisch totale NONSENS [nogmaals, excusez lets mots] was, wat u over een van de hoofdrolspelers, Richard Neville, 16 de Graaf van Warwick, ook wel ”the Kingmaker” genoemd [1], hebt neergeschreven. UW SCHRIJFSEL OVER RICHARD NEVILLE, DE KINGMAKER Eerst maar eens uw schrijfsel over Richard Neville, de Kingmaker, wat te lezen is.Ik lees [en u nu met mij] bladzijde 24, links bovenaan: ”VERRADER WILDE ZELF OP DE TROON De Graaf van Warwick, bijgenaamd ”The Kingmaker” steunde Hendrik VI van het Huis van Lancaster met zijn rijkdom., welsprekendheid en leger.Hij liep over toen zijn neef van het huis York als Eduard IV werd gekroond.Uit machtswellust nam de Graaf van Warwick na een veldslag de koning gevangenen probeerde hij zelf op de Engelse troon te komen.” Einde uw tekst Dit, waarde Redactie, is een warwinkel van nonsens, taalverwarring en historische inaccuratesse. TEN EERSTE: Richard Neville, de 16e Graaf van Warwick, liep, hoewel aanvankelijk inderdaadeen ”aanhanger” van koning Hendrik VI [van het Huis van Lancaster, klopt], NIETover naar het Huis van York, NADAT zijn neef Eduard, 7e Earl [Graaf] of Marchen zoon van Richard, de hertog van York, als Eduard IV tot koning werd gekroond:Neen, hij [Richard Neville dus] was al jaren in oppositie tegen koning Hendrik VI, waarbij hij samenwerkte met zijn eigen vader Richard, de vijfde Graaf van Salisbury en de hertog van York, vader van de latere Eduard IV [vanaf hier aangeduid als Edward, het was tenslotte een Engelse koning!] Bovendien was hij juist de grote voortrekker van de kroning van neef Edward totkoning Edward IV! [2] Ik kom hierop aanstonds uitgebreider terug. TEN TWEEDE: U schrijft ”Uit machtswellust nam de Graaf van Warwick na een veldslag de koning gevangenen probeerde hij zelf op de Engelse troon te komen.” Dat ..machtswellust” is een zeer kort door de bocht en simplistische verklaringvoor de oorzaken tot het latere conflict tussen koning Edward IV en Richard Neville [van nu af aan aangeduid met de Graaf Warwick of Warwick], waarover aanstonds uitleg volgt. Het klopt, dat Warwick de koning gevangen nam, maar het is aperte nonsens om neer te pennen, dat Warwick zelf op de Engelse troon wilde komen!Hij had [en dat was erg belangrijk in de Middeleeuwen!] in geen enkel opzicht, niet eens in de verte, recht op die troon, omdat hij niet tot het Huis Plantagenet behoorde en er ook niet zijdelings van afstamde.Kortom:Naar Middeleeuwse mores zou niemand voor hem gevochten hebben en al evenmin was er een schijn van kans, dat hij als koning zou zijn geaccepteerd.Wel probeerde hij, door een slimme wijze van uithuwelijking van zijn tweewettige dochters [hij had ook nog een onwettige dochter, Margaret]. [3],zo dicht bij de troon te komen, dat hij effectief macht kon uitoefenen. Hierop kom ik terug. TEN DERDE:Taalverwarring: U schrijft ”Uit machtswellust nam de Graaf van Warwick na een veldslag de koning gevangenen probeerde hij zelf op de Engelse troon te komen” Uit bovenstaande zin wordt volstrekt niet duidelijk om welke koning het nu ging en om welke veldslag.U had moeten aangeven, dat het hier ging om koning Edward IV [want zoalsu het hebt neergeschreven, kon het ook wel om koning Hendrik VI, vanaf nu aangeduid als Henry VI, gaan] en dat het ging om de volgende veldslag:The Battle of Edgecote in 1469, waaraan de slimme Warwick overigens niet zelf deelnam….] [4] Dergelijke duidelijkheid is van groot belang, omdat het anders de toch al ingewikkelde verwikkelingen rond de Rozenoorlogen nog gecompliceerder maakt!
ACHTERGRONDGRAAF WARWICK EN DE ROZENOORLOGEN Om Graaf Warwick te kunnen begrijpen, moet hij gezien worden tegen het licht van de Rozenoorlogen, waarin hij zo’n belangrijke rol speelde. Om de Rozenoorlogen te kunnen begrijpen, moet je iets afweten van het toenmalige recht van opvolging op de Engelse troon en de verwikkelingenrond de regering van koning Richard II. [5]Want de Rozenoorlogen wortelen diep en zijn in feite gezaaid door de afzettingvan Richard II.[6]
ROZENOORLOGEN: We beginnen met de voorgeschiedenis van de Rozenoorlogen, waarover u al geschreven hebt in uw Magazine.Globaal lezend heb ik echter gezien, dat u weliswaar de Rozenoorlogen alssuccessiestrijd aanmerkt, maar niet duidelijk hebt gemaakt, hoe het zat met de exacte claims van de Huizen Lancaster en York [De Tweede en Derde Zoon problematiek, zie onderstaand] en ook niet naar de wortels van het conflict gegaan bent.Daarom krijgt u hier deze informatie gratis en voor niets.Eigenlijk zou u mij hiervoor moeten betalen, HAHAHAHAHA De Rozenoorlogen, ook wel ”the Cousins War” genoemd [7] [pas een eeuw na het conflict raakte de term ”Rozenoorlogen;’ in zwang] waren een 30 jaar lang durend binnenlands militair conflict [burgeroorlog dus] tussen tweetakken van het toenmalige Engelse Koningshuis, het Huis Plantagenet[aan de macht vanaf 1154 tot 1485], de Huizen Lancaster en York.Een ”adellijke” burgeroorlog, die hoogst bloedig werd uitgevochten, waarbijde diverse adellijke families partij kozen voor Lancaster en York , weer van kant wisselden, als het hen zo uitkwam en verraad, kuiperijen, intriges en bloedige veldslagen elkaar afwisselden.Voor meer verdieping en informatie [die u ook deels hebt beschreven] zie noot 8 GEZAAID ZAAD Maar het conflict begon niet bij de eerste militaire veldslag of liever gezegd schermutseling, de Eerste Slag bij St Albans in 1455 [9]Ook niet bij het gerezen en hoogopgelopen conflict tussen de vrouw vande vreedzame en geestelijk labiele koning Henry VI, de strijdbare Margaretha van Anjou [10]en haar gunsteling, Edmund Beaufort, Duke [hertog] of Somerset [behorend tot de Beauforts, de onwettige tak van het Huis Lancaster en neef van de Lancaster koning Henry VI] enerzijds en anderszijdsRichard, de hertog van York [vader van de latere koning Edward IV], ook een [weliswaar verdere] neef van koning Henry VI[11]Neen, het wortelde in de afzetting van koning Richard II door zijn neef, de latere koning Henry IV. [12]
RICHARD II/PRIMOGENITUUR RECHT Ik heb weleens gekscherend opgemerkt, dat de diepere oorzaken van de Rozenoorlogen scholen in het feit, dat Edward III, de Engelse koning, die deHonderdjarige oorlog tegen Frankrijk startte, ook een soort successiestrijd [13],teveel zoons had.Het uiteindelijke Rozenoorlog conflict woedde dan ook tussen de nakomelingenvan de tweede zoon van Edward III [van wie de hertog van York van moederskant afstamde] en de derde zoon van Edward III [waartoe het Huis van Lancaster behoorde, de wettige tak en de onwettige tak] Genoemde Koning Richard II was een zoon Edward of Woodstock, beter bekend als ”’De Zwarte Prins” [14] de oudste zoon van Edward III en volgde zijn grootvader Edward III op tienjarige leeftijd op, omdat zijn eigen vader reeds was overleden.En bij de Engelse troonopvolging gold het primogenituur recht [recht van de eerstgeborene] [15]Als de koning overleed, volgde zijn oudste zoon op.Wanneer deze overleed, diens zoon/nageslachtEn pas als zijn dynastie was uitgestorven, kwam de lijn van de tweede zoon aan de beurt,En zo ging het door.Vrouwen hadden in Engeland het recht op troonsopvolging, maar door de uitgesproken patriarchale samenleving in Middeleeuws Engeland probeerde men dat zoveel mogelijk te voorkomen. [16] Door een aantal oorzaken en hoogoplopende conflicten met zijn edelen liep het helemaal mis met de regering van Richard II en werd deze uiteindelijk door zijn neef Henry Bolingbroke [Bolingbroke, naar het kasteel waar hij geboren was], afgezet [Richard II was kinderloos] [17] en liet Bolingbroke zichzelf kronen tot Henry IV en werd daarmee de grootvader van Henry VI, die koning was tijdens het begin van de Rozenoorlogen. [18] EN DAAR WRONG DE SCHOEN! Niet alleen, dat de wettige koning van Engeland, Richard II, werd afgezet, was van doorslaggevend belang [19] maar ook door wie, namelijk door zijn neef Henry Bolingbroke, zoon van de DERDE zoon vanEdward III, John of Gaunt [Jan van Gent, hij was in Gent geboren gedurende Edward III’s oorlog tegen Frankrijk], hertog van Lancaster [die titel had hij gekregen via zijn eerste vrouw, Blanche van Lancaster, die de dochter was van de hertog van Lancaster] [20] Maar in feite waren er nog de nakomelingen van de TWEEDE zoon van Edward III, Lionel of Antwerp [Lionel van Antwerpen, in Antwerpen geboren] [21], die dus een sterkere claim hadden op de Engelse troon.Lionel of Antwerp had echter geen zoons gehad, maar een dochter, Philippa Plantagenet [22] en Philippa’s kleinzoon [zij was al overleden tijdens de afzetting van neef Richard II] Edmund was ten tijde van de afzetting van Richard II een kind van acht jaar en kon dus gemakkelijk opzij geschoven worden. [23] TWEEDE EN DERDE ZOON VAN EDWARD III Waar het dus op neer kwam was, dat de nakomelingen van de TWEEDE zoonvan Edward III [Lionel of Antwerp], door die van de DERDE zoon [John of Gaunt dus] opzijgeschoven waren, terwijl in feite die ”tweede zoon” nakomelingen een groter recht hadden op de Engelse troon!En Richard, de hertog van York, die met bondgenoten uiteindelijk de strijd tegenLancaster aan zou gaan, was via zijn moeders kant [Anne Mortimer] [24], een afstammeling van de TWEEDE zoon van Edward III, Lionel of Antwerp![Richard’s moeder, Anne Mortimer, was via de kant van haar vader, Roger Mortimer, de achterkleindochter van Lionel of Antwerp, zie de stamboom onder noot 25]
Om het lekker simpel te houden was Richard, de hertog van York [ik kan er ook niets aan doen, dat ze allemaal onder elkaar trouwden] van vaderskant ook nog eens de kleinzoon van de VIERDE ZOON van Edward III, Edmund of Langley, hertog van York. Maar zijn recht op de troon, dat superieur was boven Lancaster, kwam van zijn MOEDERSKANT!, afstammende van de TWEEDE zoon! [25] Dus samengevat: De hertog van York, vader van de latere koningen Edward IV en Richard III [die de laatste Plantagenet koning was], had een sterkere claim op de troon dan Lancaster, omdat hij van moederskant afstamde van de TWEEDE zoon van Edward III en Lancaster van de DERDE zoon.
LANCASTERS OP DE TROON Wat het nog simpeler maakte was echter, dat de regerende koningen sinds de afzetting van Richard III dus uit het Huis Lancaster kwamen en al vanaf 1399 koning waren, wat ze een zekere legitimiteit gaf. Onder koning Henry IV, de feitelijke usurpator [26] van de Engelse troon,brak er nog geen dynastieke twist uit [denk eraan, dat de claimant van deEngelse troon, zoals gezegd, een jongen van 8 jaar was bij afzettingvan Richard II] [27], maar bij zijn zoon Henry V, de grote militaire leider inde nog voortwoedende Honderdjarige Oorlog, gestart door overgrootvader Edward III [28], zag je al het prille begin, belichaamd in het Southampton complot in 1415, waarbij onder andere Richard Conisburgh, de derde Graaf van Cambridge en de vader van Richard, de latere hertog van York met handlangers had geprobeerd, koning Henry V af te zetten ten gunste van zijn [ Conisburgh’s] zwager, Edmund Mortimer, de broer van zijn vrouw Anne Mortimer [Edmund was [de ”achtjarige jongen” met de grotere claim, ten tijde van de afzetting vanRichard II en oom van moederskant van de latere Richard, hertog van York.]Dat hele complot mislukte en de complotteurs werden geexecuteerd. [29]R.I.P. [30] KONING HENRY VI/HET FEEST KAN BEGINNEN/ROZENOORLOGEN Maar het werd pas echt hommeles onder koning Henry VI, kleinzoon van usurpator koning Henry IV [onze ”Bolingbroke]Belangrijke oorzaak was de ontevredenheid, ontstaan door hetvoor Engeland rampzalige verloop van de Honderdjarige Oorlog, het feit,dat de vreedzame Henry VI het tegenovergestelde was van een flinke militaire leider EN vooral het feit, dat de arme man ernstige psychische problemen had, waardoor ambitieuze mannen probeerden zichzelf en hun familie naar voren te schuiven en grip op de macht te krijgen.Waardoor de Engelse troon een speelbal werd in handen van mannen met echte en vermeende claims. Tegen deze achtergrond laaide de strijd op tussen de Huizen Lancaster en York,aanvankelijk nog om de controle over de koning, maar gaandeweg om de troomzelf. Grote tegenstanders waren bij het uitbreken van de strijd enerzijds Richard, derde hertog van York, als afstammeling van de TWEEDE zoon van Edward III[Lionel of Antwerp] [31] de man met de sterkste claim op de troon.Anderszijds Edmund Beaufort, de tweede hertog van Somerset, behorend tot de onwettige tak van het Huis van Lancaster [32], die namens koning Henry VI optrad en gunsteling was van diens strijdbare vrouw, Margaret of Anjou.[33]Gaandeweg echter werd het steeds openlijker een strijd tussen York en zijn bondgenoten enerzijds en Margaretha van Anjou, de vrouw van de koning [de koning kon door zijn psychische problemen vaak niet effectief regeren] en haar bondgenoten anderszijds, zeker na cde geboorte van haar en de koning’s zoon in 1453. Het verbale en politieke steekspel tussen de heren [York en Somerset], die beurtelings ”protectors of the realm” [een soort regenten, vervangers van de koning] waren in de tijd, dat koning Henry VI niet kon regeren [staat voor: geestelijke inzinking] [34] duurde voort tot de eerste militaire confrontatie in de Rozenoorlogen, de Eerste Slag bij St Albans [35], waarin Beaufort, de tweede hertog van Somerset, sneuvelde [36] Daarna ging het van Kwaad tot Erger [lees noot 37] , ondanks EEN poging om de partijen te verzoenen, de door de vreedzame koning Henry VI goedbedoelde maar te laat gekomen geinstigeerde ”Loveday]] [door u genoemd in uw artikel: complimenten, niet veel mensen kennen deze gebeurtenis!] [38], maar daarna ging het al snel helemaal mis!En vanaf het sluiten van het Act of Accord [tussen York en koning Henry VI] [39] al snel gevolgd door de Slag bij Wakefield, waarin de hertog van York omkwam [40], ging het er niet meer om, wie koning Henry VI controleerde, maar een keihard gevecht om de troon.GAME OF THRONES! [41]
When you play the game of thrones, you win or you die.There is no middle ground….” [42]Ja, DAT bewezen die Rozenoorlogen wel!
Het tijdperk brak aan van de door u ook genoemde koning Edward IV, de Rozenoorlogkoning [43], die een redelijk stabiel bewind gevoerd heeft, slechts onderbroken door de Warwick opstand [44], waarover straks meer.Edward IV werd, niet geheel volgens wet en recht, opgevolgd door zijn broer Richard [Richard III]. [45]En tijdens zijn regering werden de Rozenoorlogen definitief beslecht in de Slag bij Bosworth in 1485 [46] tussen Richard III en Henry Tudor [de latere koning Hendrik VII][47], zoon van Margaret Beaufort [48] [uit het Huis van Beaufort en achterkleindochter van John of Gaunt en Katherine Swynford en aldus behorende tot de onwettige tak van het Huis Lancaster, die later was gewettigd].Bosworth werd gewonnen door Henry Tudor, waarbij niet alleen een definitief einde kwam aan de Rozenoorlogen, maar ook aan het Huis Plantagenet. [49]en in feite aan de Engelse Middeleeuwen.Richard III was de laatste koning uit het Huis Plantagenet.Het tijdperk van de Tudors [50] brak aan. Henry Tudor, die zichzelf in feite koning maakte ”by right of conquest” [51] was, bezegelde zijn legitimiteit als kining door te trouwen met Elisabeth of York, oudste dochter van koning Edward IV. [52]Slimme politieke zet:Want feite had Elisabeth of York [zoals zij werd genoemd en ook heette] natuurlijk koningin moeten worden, als dochter van Edward IV,die niet alleen koning geweest was, maar via zijn vader de hertog van York die superieure claim op de troon had geerfd, boven Lancaster en zeker boven de Beauforts, die onwettige [en later gewettigde tak van het Huis van Lancaster [53] [superieure York claim, weet u nog: via de TWEEDE zoonvan Edward III, Lionel of Antwerp….] [54] Maar ja, Elisabeth of York was geen strijdbare Margaret of Anjou [55], anders had ze wel gevochten voor haar recht op de troon!Nu werd zij in plaats van Queen by right [heersend monarch], Queen consort [echtgenote van de ko ning][56] Militaire overwinningen, he….Overigens waren Henry Tudor [Henry VII] en Elisabeth of York de ouders vande latere Henry VIII en dus de grootouders van koningin Elisabeth I.EN de voorouders van alle latere Engelse koningen! Nou Redactie, was dat een mooi college over de Rozenoorlogen of niet somsHAHAHAHAHA! NU naar Graaf Warwick, waar het om was begonnen en ZIJN plaats in die Rozenoorlogen.
RICHARD NEVILLE, 16DE GRAAF VAN WARWICK/DE KINGMAKER/THE STORY De geschiedenis van de Kingmaker is fascinerend en door uw redactie deelsverkeerd verteld en neergeschreven.Dat heb ik hierboven al gecorrigeerd: Nu een uitgebreider curriculum vitae, om een modern woord te gebruiken:Geboren als Richard Neville in 1428, was hij de zoon van Richard Neville,[door zijn huwelijk, via het recht van zijn vrouw] 5e Graaf van Salisbury [57] en Alice Montegu, 5e Gravin van Salisbury [Salisbury was in feite haar bezit en haar wettelijke titel] [58]Richard Neville stamde uit het Geslacht Neville, een oud-adellijke geslacht [teruggaand van nog voor Willem de Veroveraar] [59], dat als bondgenoten vanRichard, hertog van York, een doorslaggevende rol zou spelen in de Rozenoorlogen. [60] De Nevilles waren ook verwant aan de hertog van York!Want de tante van Richard Neville [de zuster van zijn vader] Cecily Neville, wasgetrouwd met de hertog van York. [61]Dus simpeler gezegd: Richard Neville, onze latere ”Kingmaker” was de volle neef van de latere koning Edward IV [zoon dus van de hertog van York en Lady Cecily Neville] De titel ”Graaf van Warwick” verwierf Richard Neville door zijn huwelijk metLady Anne Beauchamp, de dochter van de dertiende Graaf van Warwick.Door een aantal sterfgevallen binnen de Familie Warwick, werd Richard Neville[jure uxoris: bij het recht van zijn vrouw] [62], de 16e Graaf van Warwick.Genoeg over de ingewikkelde erfelijkheidskwesties binnen de Middeleeuwse Engelse adel.Nu waar het om begonnen is:De Rozenoorlogen. DIE ROZENOORLOGEN EN DE ROL VAN GRAAF WARWICK, IN VOGELVLUCHT De wortels van de Rozenoorlogen, dat gewapende conflict tussen de HuizenLancaster en York, dat broeder tegen broeder en neef tegen neef opzette [63] en de mannelijke lijn van zowel het Huis van Lancaster als York zou uitroeien [64], alsmede een groot deel van de Middeleeuwse Engelse adel, lagen, zoals ik al schreef, in het verleden en wel bij de afzetting van Richard II door zijn neef, Henry of Bolingbroke [de latere Henry IV] [zie uitgebreid relaas, hierboven] En zie noot 65 Maar hoewel het zaad reeds in 1399 [bij de afzetting van Richard II dus] was gezaaid, brak het feitelijke conflict uit tijdens de regering van Henry VI, kleinzoon van Henry IV, hoewel het al voorbodes had in the Southampton plot [66],waarbij de vader van de hertog van York, Richard Conisburgh [derde Graaf van Richmond] had geprobeerd [zonder enig succes!], Henry V af te zetten ten gunste van zijn [Richard of Conisburgh’s] zwager, Edmund Mortimer, 5e Graaf van March en feitelijke troonopvolger van Richard II, die in 1399 aan de kant was geschoven door de neef van zijn [Edmund’s] moeder, Henry of Bolingbroke [latere Henry IV] [67]
GOEDHet gewapende conflict brak dus uit onder de regering van Henry VI, in 1455,56 jaar na de afzetting van Richard II. Uiteraard gingen er groeiende spanningen aan vooraf, met name tussenEdward IV’s vader Richard, de [derde, zal ik niet steeds meer vermelden] hertog van York, die in feite de superieure rechten op de troon had [als neef van Edmund Mortimer en via moederszijde afstammeling van de TWEEDE zoon van Edward III, Lionel of Antwerp] [68], met als grote tegenspeler Edmund Beaufort [behorend dus tot de onwettige tak van het Huis van Lancaster], tweede hertog van Somerset. [69]Tussen die twee, van wie Edmund Beaufort een grote gunsteling was van de strijdbare Margaretha van Anjou, vrouw van Henry VI, barstte vanaf eind veertiger jaren tot 1455 [toen Somerset sneuvelde in de Eerste Slag bij St Albans] [70] een verbitterde machtsstrijd uit, waarbij op een zeker moment edelen partij gingen kiezen. Grote spelers waren dus de hertog van York en de hertog van Somerset, waarbij de sympathie van de Kroon [in feite Margaretha van Anjou] duidelijk aan de kant van Somerset lag en er een steeds grotere vijandschap ontstond tussen Margaretha van Anjou en de hertog van York Een machtsstrijd tussen twee machtige mannen dus, die in feite escaleerde door het feit, dat Henry VI een vrome en zachtmoedige man,[In de Middeleeuwen was zachtmoedigheid niet bepaald handig voor een koning, die een keihard leider en een bekwaam militair moest zijn, wilde hij zijn macht handhaven], geen spoor van overwicht had.Rampzalig was bovendien, dat de man heftige psychische problemen had [71], waardoor hij hele periodes niet kon regeren en er een soort Regentschap[Protectoraat] werd ingesteld, beurtelings ingevuld door Somerset en York. [72] Wat Henry VI miste aan vastberadenheid en overwicht, was aanwezig in Margaretha van Anjou, maar in die tijd was er voor een vrouw geen directe regeermacht weggelegd [wat ze wel graag wilde] [73], wat haar echter niet belette, het vuurtje flink op te stoken [zo zat zij nu eenmaal in elkaar], waardoor het conflict alleen maar excaleerde. Naast de zwakke regering van de onevenwichtige Henry VI en de daaruitvolgende spanningen tussen de adel, speelde het slechte verloopvan de Honderdjarige Oorlog en sociale onrust ook een belangrijke rol. [74] WHERE THE EARL OF WARWICK IS COMING IN Wat opvalt aan de Rozenoorlogen was, dat de keuze, die edellieden maakten[voor Lancaster, dus trouw aan koning Henry VI] of voor York [een bondgenoot van de hertog van York [die steeds openlijker tegenover de koning kwam te staan, hoewel hij zijn trouw aan de koning bleef volhouden] [75], niet zozeer gebaseerd was op principes [het al dan niet erkennen van de betere claim op de troon, die de hertog van York inderdaad had] [76] en zelfs niet op het feit, dat ”s konings positie steeds onhoudbaarder werd door zijn psychische problemen [77], maar door hetzij eigen persoonlijke belangen, hetzij conflicten met andere edellieden.Het is niet teveel gezegd, dat heel veel edellieden tot begin vijftiger jaren nog de kat uit de boom keken.Zo ook Warwick, die het aanvankelijke protest en verzet in 1452, van zijn aangetrouwde oom, de hertog van York [de man van Warwick’s tante van vaderszijde, Cecily Neville] niet steunde, zoals vrijwel alle edelen, die trouw bleven aan Henry VI. [78]Maar dat zou om diverse redenen veranderen, waardoor Warwick EN zijn vader, ook een Richard Neville, de 5de Graaf van Salisbury, de trouwste bondgenoten werden van de hertog van York.Drie Richards, door historische fictie-schrijver Con Iggulden in zijn serie over de Rozenoorlogenaangeduid [hij refereerde aan de vijftiger jaren van die vijftiende eeuw] metde aparte benaming ”Trinity” in het Nederlands [correcter] vertaald als ”Het Drievoudig Verbond” [79]Maar goed:Wat Warwick triggerde om gaandeweg te belanden in het kamp van zijn aangetrouwde oom Richard, de hertog van York, was zijn conflict met zijn zwager, de 2de hertog van Somerset.[Somerset was getrouwd met de halfzuster van Warwick’s vrouw Anne Beauchamp.Zij heette Eleanor Beauchamp] [80]JA, dezelfde Somerset, die de aartsvijand/rivaal was van de hertog van York en een diehard gunsteling van Margaretha van Anjou, de vrouw van koning Henry VI.Dat Warwick/Somerset conflict ging, zoals zo vaak bij de Middeleeuwse adel, over land en dreef Warwick in de armen van de hertog van York. [81]Hierdoor, maar ook naarmate het conflict tussen de hertog van York en Somerset [lees ook de koning en vooral zijn vrouw Margaretha van Anjou] verder opliep en York [tijdelijk] Protector of the Realm [een soort regent] werd[de koning was weer eens uitgeschakeld], kwam ook de vader van Warwick [dus de broer van York’s vrouw Cecily Neville] steeds meer in het kamp van York [82] en vormden deze drie Richards, Richard, de hertog van York, Richard Neville, de vijfde Graaf van Salisbury en diens zoon, Richard Neville, de 16e Graaf van Warwick, een geducht bondgenootschap in de vijftiger jaren van de vijftiende eeuw!Daarnaast woedde ook nog een vernietigend conflict tussen de Huizen Neville[met aan het hoofd Warwick’s vader] en Henry Percy, 2de Graaf van Northumberland, over land, wat de geschiedenis in zou gaan als de Percy-Neville feud [de Percy Neville vete] [83]En de Percy’s waren felle verdedigers van de Kroon, dus langs deze lijnen ontvouwde het conflict zich ook nog eens.En alles liep zo hoog en fel op, dat in de eerste Rozenoorlog veldslag, de Eerste Slag om St Albans, Warwick’s vader [en zijn zoon en York] tegenover Henry Percy en de hertog van Somerset zouden komen te staan, die beiden sneuvelden, waardoor het zaad van verbittering en haat [hun zoons wilden wraak] verder werd gezaaid. [84][Extra pijnlijk, omdat die Henry Percy weer getrouwd was met een zuster van Warwick’s vader, Lady Eleanor, waardoor ook de neven tegenover elkaar kwamen te staan!]”[85] Maar samengevatHet voor Engeland rampzalige verloop van de Honderdjarige oorlog, de mentale instabiliteit van de koning, dat Percy Neville conflict en allerlei andere conflicten tussen edelen, triggerden die Rozenoorlogen. [86]En in deze atmosfeer maakte een man als Warwick zijn carriere!
WARWICK EN KONING EDWARD IVTOEN NOG THICK AS BROTHERS…………. Wat in de vijftiger jaren begon als een schermutseling tussen de aanhangers van de hertog van York [met als bondgenoten Warwick en zijn vader ook een Richard Neville, weet u nog?] enerzijds en de getrouwen van koning Henry VI anderszijds [87], De zogenaamde Eerste Slag bij St Albans [88], werd gaandeweg steeds grimmiger, wat uiteindelijk uitmondde in een verbitterde burgeroorlog en een regelrechte strijd om de troon.Zie voor dat verloop noot 89, waarin de strijdbare vrouw, Margaretha van Anjou, steeds meer de leider van de Lancaster Partij werd.Ook wel begrijpelijk:Ze verdedigde niet alleen haar incapabele echtgenoot, maar ook de rechten van haar in 1453 geboren zoon, de toenmalige Prince of Wales, Edward of Westminster [90] Om een lang en bitter verhaal kort te maken:Na de nederlaag in de Slag bij Ludlow Bridge in 1459 waren de drie Richards gedwongen, in ballingschap te gaan, York en zijn tweede zoon Edmund, Earl of Rutland, naar Ierland, Warwick, zijn vader en York’s oudste zoon Edward, Earl of March [later Edward IV] naar Calais [91], ze kwamen terug, overwonnen aanvankelijk [92], waarna York koning Henry het recht van troonsopvolging afdwong [93], maar leden een bittere nederlaag in Wakefield, waarbij de hertog van York sneuvelde [of na afloop van de strijd gedood], zijn tweede zoon Edmund werd geexecuteerd, Warwick’s vader werd geexecuteerd en Warwick’s broer Sir Thomas Neville, sneuvelde. [94]Een militaire ramp dus, maar ook een persoonlijke tragedie,voor Warwick en Edward [latere Edward IV], die op dat moment pas 18 jaar oud was.Want beiden waren hun vader en een broer kwijt. Natuurlijk triggerde deze rampzalige verliezen deze twee heren, zowel om wraak te willen nemen als wel om nu echt voor de troon te gaan, wat in 1461 lukte, toen Edward, mede door inspanning van Warwick, tot koning werd gekroond na een aantal klinkende York overwinningen! [95]De nieuwe, jongere generatie York Leiders was dus aanmerkelijk harder en ging verder.Voor vader York was de troonsopvolging van Henry VI genoeg [96], de zoon echter ging direct voor de hoofdprijs.DE TROON!
EDWARD EN WARWICKPARADISE?OR TROUBLE IN PARADISE…..THE BEGINNING: In het begin van de heerschappij van Edward IV leek alles nog zo goed te gaan.Warwick was king’s best ally and trusted advisor[97], bekwaam als hij was op diplomatiek gebied.Vooral op de Fransen maakte hij indruk.Zo merkte de Gouverneur van Abbeville op in een brief aan de Franse koningLouis XI [Lodewijk XI]:[vertaald naar het Engels]””They have but two rulers, M. de Warwick and another whose name I have forgotten.” [98] Naar mijn mening vulden Warwick en zijn koning Edward IV elkaar perfect aan.Warwick had het politieke inzicht en hoewel een redelijk goed militair, was het Edward IV, die een brilliant legeraanvoerder was en zelden een veldslag verloor.Zelfs op zijn achttiende had hij in de slag bij St Mortimers Cross in 1461, kort na de dood van zijn vader en broer [99] Jasper Tudor [oom van de latere koning Henry VII] , halfbroer [van moederskant] van koning Henry VI, verslagen en een zeer ervaren legeraanvoerder. [100] Zelf schrijf ik in mijn artikel ”The Causes of the wars of the Roses/A travel to the Past:”I myself hold the opinion, that when King Edward would have concentratedon the military (he was an extremely capable military commander) and the Earl of Warwick on ruling and diplomacy, they whould have been made a deadly double and perhapsruled England happily together, if at least Edward had not fallen ill and diedso untimely.” [101] Het was een Golden Couple: Edward IV, jong en een van de mooiste mannen van zijn tijd, een brilliant legeraanvoerder en Warwick, charmant, geslepen, zeer ervaren, een goed militair maar een nog veel betere diplomaat. Helaas…..het mocht niet duren…. Het is nu eenmaal zo ”When you play the Game of Thrones, you win or you die.There is no middleground” [102] Maar naast die machtsstrijd, die er ook tussen hen was, was het breekpunt het Geheime Huwelijk, dat Edward IV sloot met Elizabeth Woodville, weduwe van nota bene een Lancaster supporter, de edelman John Grey, die in de Tweede Slag om St Albans was gesneuveld [1461, uitgevochten tussen Warwick en Margaretha van Anjou/supporters, beslissende Lancaster overwinning] [103]Warwick was aan het onderhandelen over een politiek zeer voordelig huwelijk met de Franse prinses Bona, schoonzuster van de Franse koning Louis XI, toen bleek, dat de koning [zonder Warwick in kennis te stellen, al met Elizabeth Woodville getrouwd was. [104]Niet alleen een klap voor Warwick’s ego, die in het buitenland voor gek stond, de dame was ook nog eens weduwe van een man, die supporter geweest was van de Lancaster erfvijand!En tot overmaat van ramp begon de koning de aanzienlijke familie van zijn koningin, de Wooodvilles, te bevoordelen en aanzienlijke posities te geven, waardoor Warwick aan macht inboette! [105]Van Warwick’s kant dus wel begrijpelijk, dat zijn wrok gevoed werd en daarmee zijn zijn vervolgstappen beter te verklaren.Wat uw opmerking:”Uit machtswellust nam de Graaf van Warwick na een veldslag de koning gevangenen probeerde hij zelf op de Engelse troon te komen.’ [106], dus wel zeer simplistisch maakt! HEBT U ZOVER NOG MEEGELEZEN?/MOOI!/DAN STAAT U ECHT OPEN VOOR KRITIEK EN BENT U BEREID, BIJ TE LEREN: VERVOLG: EDWARD AND WARWICKDE BREUK Ondanks de strubbelingen over het Geheime Huwelijk van de koningen de toenemende invloed van de Woodvilles [de familie van Edward IV’s koningin], hield, om het even populair te zeggen, Edward IV nog van Warwick.Zo werd zijn broer, George Neville, tot Aartsbisschop van York benoemd en in juli 1465, toen de tragische [voormalige] koning Henry VI gevangen genomen werd, begeleidde Warwick hem naar gevangenschap in The Tower. [107]
MAAR TOEN KWAM DE KLAPPER [OF KLAPPERS], DIE WARWICK EN EDWARD IV UIT ELKAAR DREEF! Terwijl Warwick de Koninklijke Opdracht kreeg, zowel met de Fransen en de Boergondiers [elkaars vijanden, de Bourgondiers waren de bondgenoten van de Engelsen geweest gedurende de Honderdjarige Oorlog] [108] te onderhandelen over een huwelijk van de zuster van de koning [Margaret] met een van de twee partijen en Warwick langzamerhand de aandacht verschoof naar de Fransen, bij wie hij een uitstekende reputatie genoot [109], sloot Edward IV een geheim verdrag met de Bourgondiers [uiteindelijk werd Margaret uitgehuwelijkt aan de Boergondische Graaf Karel de Stoute] [110], waardoor Warwick weer voor Gek stond!Zaken liepen nog meer uit de hand, omdat de schoonvader van de koning, Richard Woodville, Graaf Rivers, fel voor de verbintenis met de Boergondiers was. [111]Maar los daarvan:Het WAS verstandige en wijze politiek van Warwick, de voorkeur te geven aan een Franse alliantie:Frankrijk was een machtige monarchie en de voormalige tegenstander in de door Engeland begonnen Honderdjarige Oorlog [112] en als bondgenoot veel waardevoller dan het Graafschap Boergondie! MAAR ER GEBEURDE MEER TUSSEN WARWICK EN EDWARD IV Want tot overmaat van ramp weigerde Edward IV een huwelijk goed te keuren tussen Warwick’s oudste dochter en zijn [Edward IV’s] broer George, de hertog van Clarence. [113]Waarmee de maat voor Warwick vol was en duidelijk werd, dat Graaf Rivers [de schoonvader van Edward IV] de machtsstrijd had gewonnen.Niet alleen een klap voor Warwick persoonljk, maar ook voor de gehele Familie Neville, waarvan Warwick het Hoofd was. [114] Om een lang Verhaal kort te maken: Warwick stoorde zich niet aan het verbod van de koning, maar huwelijkte zijn dochter Isabel vrolijk uit aan ’s Konings broer George, hertog van Clarence, die ook al zo zijn eigen ambities had en graag met Warwick opliep, ook al omdat hij de illusie had [en misschien was dat ook Warwick’s intentie], dat Warwick Edward IV door hem zou willen vervangen als koning [115] [en vergeet ook niet, dat Warwick, na de koning, de rijkste man in Engeland was en dat een huwelijk met zijn dochter een zeer lucratieve zaak was. [116]Het Paar trouwde in 1469 in Calais, met de zegen van de Aartsbisschop van York, George Neville, broer van Warwick. [117] Daarna escaleerde de Zaak snel en een wervelwind aan gebeurtenissen volgde Warwick orchestreerde een opstand in het Noorden, waarmee hij schijnbaar niets te maken had [slim!], onder leiding van een mysterieuze ”Robin van Redesdale” [118], keerde [in 1469] met schoonzoon George PLantagenet terug naar Engeland, ’s koning’s troepen werden door Robin of Redesdale verslagen in de slag bij Edgecote [119], waarna de vader en broer van deKoningin gevangengenomen werden en geexecuteerd [120] Drama ging door:Later werd de koning zelf gevangengezet, weer vrijgelaten door Warwick [121], een tijd leek dat dan weer redelijk te gaan tussen de koning en Warwick [de koning had Warwick en George hun verraad vergeven] [122], totdat de bom weer barstte, Warwick en George opnieuw in opstand kwamen en de koning gedwongen was, Engeland te verlaten en met een kleine groep getrouwen, waaronder zijn toen zeer loyale broer Richard. hertog van Gloucester en zijn boezemvriend, Lord Hastings [123].De koning ging in ballingschap naar Bourgondie, waar zijn zuster Margaret inmiddels met Graaf van Bourgondie Karel de Stoute getrouwd was. [124] Warwick sloot intussen een bondgenootschap met Margaretha van Anjou en plaatste de geestelijk instabiele koning Henry VI opnieuw op de troon [maar Warwick regeerde uiteraard] [125]Hiermee was Warwick definitief naar de kant van Lancaster overgelopen,iets wat enkele jaren daarvoor nog ondenkbaar was [zijn eigen vader en broer waren omgekomen tijdens de strijd in 1461] [126]Zijn bondgenootschap met Margaretha van Anjou werd bezegeld [voor wat, hoort wat!] door het huwelijk tussen Warwick’s jongste dochter Anne Neville en Margaretha’s en Henry VI’s zoon, Edward of Westminster, de Lancaster Prince of Wales. [127]
Het Einde verliep tragisch, want Warwick’s periode van macht was een korte vreugde.Edward IV [wat was ook anders te verwachten] keerde naar Engeland terug met een leger [geholpen door zijn zwager Graag Karel de Stoute van Bourgondie] en versloeg Warwick in de slag bij Barnet [128], waarbij Warwick en zijn broer John, de Eerste Markies van Montagu, sneuvelden.Warwick’s schoonzoon George Plantagenet had zich inmiddels weer verzoend met broer Edward, waarschijnlijk gepiqueerd omdat Warwick zijnkaarten niet meer op hem als koning zette. [129]
Zie voor een zeer interessant overzicht van Warwick’s carriere de documentaire van de Britse historicus Dan Jones [130] Met de dood van Warwick kwam feitelijk een einde aan de machtspositie van de Familie Neville.Erbij gezegd moet nog worden, dat zij tot een van de weinige adellijke Families behoorden, die aan de kant van het Huis van York stonden.De meeste adelsfamilies waren Lancaster, en dus koning Henry VI, trouw gebleven. [131]Want de monarchie was nog praktisch sacraal en het afzetten van een koning, ook al was dat al wel gebeurd met Edward II [hoewel ten gunste van zijn eigen zoon] en Richard II [usurpatie door zijn neef Henry Bolingbroke, waarmee die het zaad van die ellende van de Rozenoorlogen werd gezaaid] [132], het afzetten van een koning dus, was nog net geen heiligschennis.
Margaretha van Anjou, die ook met een troepenmacht naar Engeland was gezeild, maar helaas voor de Lancaster zaak te laat in Engeland aankwam om samen met Warwick Edward IV in een militaire tangpositie te nemen, werd in mei 1471 door Edward IV verslagen in de slag bij Tewkesbury, waarbij de kans op een Lancaster heerschappij verkeken was. [133]Tijdens het leven van Edward IV, althans. Na de dood van Edward IV bemachtigde zijn broer Richard, de hertog vanGloucester, de troon, als Richard III [Zie noot 45]] en werd hij, na twee jaar koningschap, zoals ikal in bovenstaande had vermeld, in de slagbij Bosworth verslagen door Henry Tudor, de latere Hendrik VII, zoon van Margaret Beaufort [uit het Huis van Beaufort en achterkleindochter van John of Gaunt en Katherine Swynford en aldus behorende tot de onwettige tak van het Huis Lancaster, die later was gewettigd].Hiermee kwam niet alleen definitief een einde aan de Rozenoorlogen, maar ookaan het Huis Plantagenet.Het tijdperk van de Tudors brak aan. [Zie noten 46 t/m 50] EPILOOG Aanleiding tot mijn schrijven, een Opus, dat ik in september 2019 ben begonnen en nu heb voltooid, is uw ongenuanceerde uitspraakover een van de belangrijkste Spelers tijdens de Rozenoorlogen, Richard Neville,16e Graaf van WarwickNogmaals herhaald mijn reden tot kritiek:Op bladzijde 24 van uw uitgave ”De geschiedenis achter de Game of Thrones”,schreef u dus:”VERRADER WILDE ZELF OP DE TROON De Graaf van Warwick, bijgenaamd ”The Kingmaker” steunde Hendrik VI van het Huis van Lancaster met zijn rijkdom., welsprekendheid en leger.Hij liep over toen zijn neef van het huis York als Eduard IV werd gekroond.Uit machtswellust nam de Graaf van Warwick na een veldslag de koning gevangenen probeerde hij zelf op de Engelse troon te komen.” Einde uw tekst In bovenstaande heb ik u niet alleen uitgelegd, waarom deze Passage uituw tijdschrift kort door de bocht, verward en historisch onjuist is [ik verwijsnaar het begin van mijn schrijven], ook heb ik u meegenomen opeen Reis door de Tijd, met uitgebreide informatie over de achtergrondenvan de Rozenoorlogen, tegen welks licht de carriere van Richard Neville,bijgenaamd ”The Kingmaker” gezien moet worden. Mensen zijn complexe wezens en zelden is iemand alleen ”de verrader” en handelt/zij hij alleen ”uit machtswellust”Handelingen van mensen, zeker uit voorbije tijden, die qua wereldbeelden opvattingen ver afstaan van de onze, moeten bekeken worden vanuitde complexiteit, die zij verdienen. Ik hoop, dat ik met dit commentaar ertoe heb bijgedragen, dat u inhet vervolg complexe historische gebeurtenissen en ontwikkelingenniet zult afdoen met goedkope one liners, maar recht doetaan de tijd, waarin een en ander dient te worden geplaatst en deafwegingen die iemand tot zijn gedrag hebben bewogen, ook meeweegt. Alleen dan doet u recht aan de historische werkelijkheid, voor zover wij die kennen. Een gecompliceerd en veelzijdig carrierepoliticus [om maar eenmodern woord te gebruiken] als de Graaf van Warwick verdient beter. Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam NOTEN Voor uw gemak heb ik de bijbehorende noten in links ondergebrachtZie voor noten 1 t/m 133 LINKS
Richard Neville, de 16de Graaf van Warwick, werd bekend als ”the Kingmaker”omdat hij twee koningen in het zadel heeft geholpen, eerst zijn neef Edward, de 7de Earl [Graaf] of March en zoon van Richard, hertog van York.Edward werd na een aantal overwinningen op de Lancasters, in 1461,tot koning gekroond, waarbij Warwick een beslissende rol speelde.Nadat er een breuk was ontstaan met zijn neef, koning Edward IV, trachtte Warwick George Plantagenet, de broer van Edward IV, die inmiddels metWarwick’s dochter getrouwd was [tegen de wil van Edward IV], op de troon te brengen.Toen dat mislukte, liep Warwick over naar de kant van Lancaster, zette de in 1461 afgezette koning Hendrik VI weer op de troon en bracht een huwelijktot stand tussen zijn jongste dochter Anne Neville en de zoon van koning Hendrik VI en zijn strijdbare vrouw, Margaretha van Anjou, Edward van Westminster.Tenslotte sneuvelde Warwick in de slag bij Barnet, de eindstrijd tegen zijnneef, koning Edward IV [die vanuit ballingschap in Bourgondie met een leger naar Engeland was teruggekeerd. ZIE OP WIKIPEDIA: ”After a failed plot to crown Edward’s brother, George, Duke of Clarence, Warwick instead restored Henry VI to the throne.” WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_16th_Earl_of_Warwick
”Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
Door tijdgenoten werd het conflict ”Cousins war” genoemd, omdat de Huizen Lancaster en York aan elkaar verwant waren, beiden behorend tot het Huis Plantagenet, en zij cousins [neven, vaak verre neven] van elkaar waren.De term ”Rozenoorlogen”, verwijzend naar de symbolen de Witte Roos [Huis van York] en de Rode Roos [Huis van Lancaster] is pas een eeuw later in zwang gekomen, met name door Shakespeare’s koningsdrama ”Henry VI, bestaande uit drie delenIn deel 1 romantiseert Shakespeare de gebeurtenissen [er is geen enkel historisch bewijs voor, dat het ook zo is gegaan] door de vertegenwoordigers van het Huis van York en Het Huis van Lancaster een respectievelijk witte en rode roos te laten plukken als ”strijd” symbool: ‘PLANTAGENET
Since you are tongue-tied and so loath to speak, In dumb significants proclaim your thoughts: Let him that is a true-born gentleman And stands upon the honour of his birth, If he suppose that I have pleaded truth, From off this brier pluck a white rose with me.
SOMERSET
Let him that is no coward nor no flatterer, But dare maintain the party of the truth, Pluck a red rose from off this thorn with me.
WARWICK
I love no colours, and without all colour Of base insinuating flattery I pluck this white rose with Plantagenet.
SUFFOLK
I pluck this red rose with young Somerset And say withal I think he held the right.
VERNON
Stay, lords and gentlemen, and pluck no more, Till you conclude that he upon whose side The fewest roses are cropp’d from the tree Shall yield the other in the right opinion.
SOMERSET
Good Master Vernon, it is well objected: If I have fewest, I subscribe in silence. RICHARD
PLANTAGENET
And I.
VERNON
Then for the truth and plainness of the case. I pluck this pale and maiden blossom here, Giving my verdict on the white rose side.
SOMERSET
Prick not your finger as you pluck it off, Lest bleeding you do paint the white rose red And fall on my side so, against your will.
VERNON
If I my lord, for my opinion bleed, Opinion shall be surgeon to my hurt And keep me on the side where still I am.
SOMERSET
Well, well, come on: who else?
Lawyer
Unless my study and my books be false, The argument you held was wrong in you:
To SOMERSETIn sign whereof I pluck a white rose too. RICHARD
PLANTAGENET
Now, Somerset, where is your argument?
SOMERSET
Here in my scabbard, meditating that Shall dye your white rose in a bloody red. RICHARD
PLANTAGENET
Meantime your cheeks do counterfeit our roses; For pale they look with fear, as witnessing The truth on our side. SHAKESPEARE, HENRY VI, PART ONE, SCENE IV, LONDON, THE TEMPLE GARDEN http://shakespeare.mit.edu/1henryvi/full.html
”PLANTAGENET” IS RICHARD PLANTAGENET, DE HERTOG VAN YORK, MET ALS SYMBOOL DE WITTE ROOS SOMERSET, HENRY BEAUFORT, POLITIEKE TEGENSTANDER VAN DE HERTOG VAN YORK EN BEHOREND TOT DE ONWETTIGE TAK VAN HET HUIS LANCASTER, MET ALS SYMBOOL DE RODE ROOS
”Edmund Beaufort, 2nd Duke of Somerset,[a]KG ( c. 1406 – 22 May 1455), was an English nobleman and an important figure in the Wars of the Roses and in the Hundred Years’ War. He also succeeded in the title of 4th Earl of Somersetand was created 1st Earl of Dorset and 1st Marquess of Dorset (previously held by his father and later forfeited), and Count of Mortain. He was known for his deadly rivalry with Richard of York, 3rd Duke of York.”
Toen de laatste koning uit het Franse geslacht Capet, koning Charles IV overleed, was zijn naaste mannelijke bloedverwant de zoon van zijn zusterIsabella of France, de Engelse koning Edward IIIDe Franse troon werd door zijn moeder Isabella [die toen de macht achter de troon was] voor hem geclaimd, maar aangezien vrouwen in Frankrijk waren uitgesloten van de erfopvolging, kon de zoon van een vrouw [Isabella was de dochter van de in 1314 overleden koning Philips IV en zuster van Charles IV]ook niet opvolgen Gevolg was uiteindelijk, dat Edward III later de Honderdjarige Oorlog startteom de Franse troon te bemachtigen
[16] KONING HENRY I, ZOON VAN WILLEM DE VEROVERAAR, LIET DE EDELEN ZWEREN, ZIJN ENIG OVERGEBLEVEN KIND, DOCHTER MATHILDA, TE ERKENNEN ALS KONINGIN VAN ENGELANDDIT DEDEN ZE ZEER TEGEN HUN ZIN, MAAR NA DE DOOD VAN HENRY I KWAMEN DE EDELEN DAARTEGEN IN OPSTAND EN CLAIMDE DE NEEF VAN MATHILDA, STEPHEN VAN BLOIS, EEN KLEINZOON VAN WILLEN DE VEROVERAAR VAN MOEDERSKANT, DE TROONEEN JARENLANGE STRIJD TUSSEN MATHILDA EN STEPHEN BRANDDE LOS, DE ANARCHY GENAAMD, MAAR EINDIGDE TOCH IN EEN OVERWINNING VOOR MATHILDA, OMDAT IN HET VERDRAG VAN WALLINFORD [OOK WEL BEKEND ALS VERDRAG VAN WINCHESTER] WERD BEPAALD, DAT STEPHEN TIJDENS ZIJN LEVEN KONING ZOU ZIJN, MAAR DAT MATHILDA’S ZOON, DE LATERE HENRY II [VADER VAN RICHARD LEEUWENHART EN JAN ZONDER LAND] HEM ZOU OPVOLGEN ZIE:
”Meanwhile, Matilda’s younger brother, William Adelin, died in the White Ship disaster of 1120, leaving Matilda’s father and England facing a potential succession crisis. On Emperor Henry V’s death, Matilda was recalled to Normandy by her father, who arranged for her to marry Geoffrey of Anjou to form an alliance to protect his southern borders. Henry I had no further legitimate children and nominated Matilda as his heir, making his court swear an oath of loyalty to her and her successors, but the decision was not popular in the Anglo-Norman court. Henry died in 1135, but Matilda and Geoffrey faced opposition from Anglo-Norman barons. The throne was instead taken by Matilda’s cousin Stephen of Blois, who enjoyed the backing of the English Church. Stephen took steps to solidify his new regime but faced threats both from neighbouring powers and from opponents within his kingdom.”
”Stephen announced the Treaty of Winchester in Winchester Cathedral: he recognised Henry FitzEmpress as his adopted son and successor, in return for Henry doing homage to him. Other conditions included:
Stephen promised to listen to Henry’s advice, but retained all his royal powers;
Stephen’s remaining son, William, would do homage to Henry and renounce his claim to the throne, in exchange for promises of the security of his lands;
Key royal castles would be held on Henry’s behalf by guarantors, whilst Stephen would have access to Henry’s castles;
The numerous foreign mercenaries would be demobilised and sent home.[4]
‘Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
YOUTUBE.COMBRITAIN’S BLOODIEST DYNASTYTYRANNYPART 4 OF 4[RICHARD II]
”Henry IV (15 April 1367 – 20 March 1413), also known as Henry Bolingbroke (/ˈbɒlɪŋbrʊk/), was King of England from 1399 to 1413.” WIKIPEDIAHENRY IV OF ENGLAND
https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_IV_of_England
[18]
WIKIPEDIAHENRY IV OF ENGLAND
https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_IV_of_England
[19] Voor het eerst in de geschiedenis van het Huis Plantagenet was met afzetting van een koning de erfelijke lijn verbroken:Er was al eerder een koning afgezet, koning Edward II, door toedoen van zijn van hem vervreemde vrouw, Isabella of France en haar bondgenoot [wellicht minnaar] Roger Mortimer, maar dat was geweest ten gunste van zijn [Edward II’s] eigen zoon, de latere Edward III, waarmee de opvolgingslijn niet werd verbroken WIKIPEDIAEDWARD II OF ENGLAND
JOHN OF GAUNT, OFTEWEL JAN VAN GENT, WERD HERTOG VAN LANCASTER ”JURE UXORIS”/BIJ HET RECHT VAN ZIJN VROUWZIJN VROUW, BLANCHE VAN LANCASTER, WAS DE DOCHTER VAN HENRY GROSMONT, HERTOG VAN LANCASTER EN JOHN OF GAUNT ERFDE BIJ DE DOOD VAN ZIJN SCHOONVADER DIENS HERTOGELIJKE TITELBLANCHE OF LANCASTER WAS DE MOEDER VAN DE LATERE KONING HENRY IV [HENRY OF BOLINGBROKE], DIE ZIJN NEEF,KONING RICHARD II, AFZETTE ALS KONING
ZIE ”Jure uxoris (a Latin phrase meaning “by right of (his) wife”[1][2]) is a title of nobility used by a man because his wife holds the office or title suo jure (“in her own right”). Similarly, the husband of an heiress could become the legal possessor of her lands. For example, married women in England were legally incapable of owning real estate until the Married Women’s Property Act 1882.
WIKIPEDIAJURE UXORIS
WIKIPEDIAJOHN OF GAUNT
https://en.wikipedia.org/wiki/John_of_Gaunt
”On 19 May 1359 at Reading Abbey, John married his third cousin, Blanche of Lancaster, younger of the two daughters of Henry of Grosmont, 1st Duke of Lancaster. Both shared a common descent from King Henry III. The wealth she brought to the marriage was the foundation of John’s fortune. Blanche died on 12 September 1368 at Tutbury Castle, while her husband was overseas. WIKIPEDIAJOHN OF GAUNT/MARRIAGES
‘Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
Anne’s father was a descendant of Lionel, Duke of Clarence, second surviving son of King Edward III of England, an ancestry which made Mortimer a potential heir to the throne during the reign of the childless King Richard II. Upon Roger Mortimer’s death in 1398, this claim passed to his son and heir, Anne’s brother Edmund, Earl of March.[5] In 1399, Richard II was deposed by Henry IV, of the House of Lancaster, making Edmund Mortimer a dynastic threat to the new king, who in turn placed both Edmund and his brother Roger under royal custody.”
ANNE DE MORTIMER, DOCHTER VAN ROGER MORTIMER, 4RD EARLOF MARCH EN ALIANORE HOLLAND [Married Richard of Conisburgh, Third Earl of Cambridge en zoonvan Edmund of Langley, First Duke of York,, vierde zoon van Edward III ]
RICHARD, THIRD DUKE OF YORK [Titel erfde hij van de oudere broervan zijn vader Richard Conisburgh, genaamd Edmund, second Duke of York,die kinderloos overleed][Married Cecily Neville, uit de beroemde en invloedrijke familie Neville]
In 1415, when his son, Richard (later duke of York), was four years old, Richard, earl of Cambridge, was “accused of a treasonable conspiracy, indicted, convicted and beheaded” (p45). This has come to be known as the Southampton Plot. During his captivity he wrote two letters to the king, Henry V: a letter of confession and a plea for mercy, “but neither had any effect upon Henry” (p45).
Cambridge’s letter of confession:
My most dredfulle and sovereyne lege Lord, lyke to yowre hynesse to wete touchyng the purpose cast ageyns ʒowre hye estate. Havyng ye Erle of Marche by his aune assent, and by the assent of myself, Wher of y most me repent of all worde [worldly] thyng and by the acord of the lord Scrop and Sir Thomas Grey, to have hadde ye forseyd erle into the lond of Walys wyth outyn yowre lycence, takying upon hym the sovereynte of ʒys lond; ʒyf yondyr manis persone wych they callyn kynge Richard hadde nauth bene alyve, as Y wot wel yat he nys not alyve, for the wyche poynt I putte me holy in ʒowre grace. And as for ye forme of a proclamacyon wych schulde hadde bene cryde in ye Erle name, as he heyre to the Corowne of Ynglond ageyns ʒow, my lege lord, calde by auntreu [untrue] name Harry of Lancastre usurpur of Yngland, to the entent to hadde made the more people to hadde draune to hym and from ʒow, of the wych crye Scrop knew not of by me, but Grey dyd, havyng wyth the erle a baner of ye Armes of Ynglond, havyng also ye coroune of Speyne on a palet, wych, my lege Lord, is one of ʒowre weddys, for ye wych offence y put me holy in ʒowre grace. And as for ye p’pose takyn by Unfrevyle and Wederyngtoun for ye bryngyng in of that persone whych they namyd kyng Richard, and Herry Percye oute of Scotland wyth a power of Scottys, and theyre power togedyrs neyming to theyme able to geve ʒow a bataylle, of ye wych entent Sir Thomas Grey wyste of, and i also, but nauth Scrop as by me; of ye wych knawing i submytte me holy into ʒowre grace. And as touchyng the Erle of Marche, and Lusy hys man, they seyden me both yat the Erle was nauth schreven of a great whyle, but at all hys confessours putte hym in penaunce to clayme yat yey callyddyn hys ryth that wold be that tyme that every iknew, heny thyng yat ever to hym longyd … … … Of ye which poynttes and artycles here befor wretyn, and of al odyr wych now arne nauth in mynde, but treuly as oft as heny to myn mynd fallyn i schal deuly and treuly certefye now thee of, besekyng to now, my lege Lord, for hys love yat syffyrd passyoun on ye good fryday see compassyoun on me ʒowre lege men, and yf heny of thes persones whos names arne contenyd in ʒyz tyme, i schalle be redy wyth the myth of god to make hyt good, as ʒee my lege Lord will awarde me.
_____________________
_____________________
A plea for mercyMyn most dredfull and sovereyne Lege Lord, i Richard York ʒowre humble subgyt and very lege man, beseke ʒow of Grace of al maner offenses wych y have done or assentyd to in heny kynde, by steryng of odyr folke eggynge me yer to, where in y wote wel i have hyll offendyd to ʒowre Hynesse; besechyng ʒow at the reverence of God yat ʒyke to take me in to the handys of ʒowre gred goodnesse. My lege Lord, my fulle trust is yat ʒee wylle have consyderacyoun, thauth yat myn persone be of none valwe, ʒowre hye goodnesse wher God hath sette ʒow in so hye estat to every lege man yat to ʒow longyth plenteousely to geve grace, yat ʒow lyke to accept ʒys myn symple reqwest for ye love of oure Lady and of ye blysfulle Holy Gost, to whome I pray yat yey mot ʒowre hert enduce to all pyte and grace for yeyre hye goodnesse.
[30]
R.I.P. Latin requiēscat (or requiēscant) in pāce
https://www.dictionary.com/browse/r-i-p-
[31]
ZIE NOOT 25
[32] KORT:De Beauforts, ook wel de ”onwettige” tak van het Huis Lancaster genoemd, behoorden feitelijk helemaal niet tot het Huis Lancaster,.aangezien zijgeen kinderen waren van John of Gaunt [derde zoon van Edward III]en zijn eerste vrouw, Blanche of Lancaster, maar afstamden van John of Gaunt en zijn DERDE vrouw, Katherine Swynford: John of Gaunt’s eerste vrouw, Blanche of Lancaster, was de dochter van Henry Grosmont, de eerste hertog van Lancaster [zijn vader was Graaf Henry of Lancaster] en als zodanig erfde John of Gaunt de hertogelijke titel van zijnvrouw.”Jure uxoris” https://en.wikipedia.org/wiki/Jure_uxoris
DE BEAUFORTS echter waren dus kinderen van John of Lancaster en zijn derde vrouw Katherine Swynford, zijn gewezen maitresse.Omdat zij waren geboren tijdens het huwelijk van John of Gaunt, waren ze onwettig, maar werden achteraf gewettigd door zowel Richard II als Paus Bonifacius IX en kregen de naam Beaufort. Maar met de fysieke Lancaster afstamming hadden zij dus niets te maken.Wat hen echter een rol gaf, was dat zij halfbroers/zusters waren van de eerste Lancaster koning, Henry IV en dus partij werden in het conflict .
”The first battle of St Albans was relatively minor in military terms,[dubious – discuss] but politically was a complete victory for York and the Nevilles: York had captured the king and restored himself to complete power, while Somerset and the Nevilles’ northern rivals Henry Percy, Earl of Northumberland and Lord Clifford all fell during the rout”
”By now York was determined to depose Somerset by one means or another, and in May 1455 he raised an army. He confronted Somerset and the King in an engagement known as the First Battle of St Albans which marked the beginning of the Wars of the Roses. Somerset was killed in a last wild charge from the house where he had been sheltering.
WIKIPEDIAEDMUND BEAUFORT, 2ND DUKE OF SOMERSET/POLITICAL POWER AND CONFLICT
”The Act of Accord was passed by the English Parliament on 25 October 1460,[1] three weeks after Richard, Duke of York, had entered the Council Chamber and laid his hand on the empty throne. Under the Act, King Henry VI of England was to retain the crown for life but York and his heirs were to succeed, excluding Henry’s son, Edward of Westminster. Henry was forced to agree to the Act.”
WIKIPEDIAACT OF ACCORD
https://en.wikipedia.org/wiki/Act_of_Accord
[40]
WIKIPEDIABATTLE OF WAKEFIELD
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Wakefield
[41]
WIKIPEDIAGAME OF THRONES
https://en.wikipedia.org/wiki/Game_of_Thrones
[42]
”When you play the game of thrones, you win or you die.There is no middle ground”[Cersei Lannister in the Game of Thrones]
YOUTUBE.COMCERSEI LANNISTER: IN THE GAME OF THRONES YOU WIN OR YOU DIE
”The title of the episode is part of a quote from Cersei Lannister during the final confrontation with Eddard: “When you play the game of thrones, you win or you die. There is no middle ground.”
De term voor Edward IV ”Rozenoorlogkoning” houdt verband met het feit, dat Edward, als 7de Earl [Graaf] van March en erfgenaam van zijn vader de hertog van York, letterlijk met ”bloed, zweet en tranen” voor de troon heeft moeten vechten:Zijn vaders superieure claim op de troon [van moederskant afstammend van de TWEEDE zoon van Edward III, terwijl de Lancasters afstamden van de DERDEzoon] ging na zijn vaders dood op hem over.En dan was er ook nog het [van koning Henry VI afgedwongen] Act of Accord, dat inhield, dat Henry VI tijdens zijn leven zou regeren, maar dat na zijn dood de hertog van York en zijn erfgenamen de troon zouden bestijgen [waarmee de eigen zoon van de koning, Edward van Westminster, werd gepasseerd]Helemaal ”eerlijk” was de troonsbestijging van Edward IV [ondanks zijn superieure claim dus niet, want Henry VI was op dat moment nog in leven….. MAAR GOED:Edward heeft dus keihard moeten vechten voor zijn troon en tijdens zijn bewind hebben de meeste veldslagen van de Rozenoorlogen plaatsgehad…. ZIE AAN DE RECHTERKANT VAN ONDERSTAANDE LINK http://www.luminarium.org/encyclopedia/warsoftheroses.htm
[49] ”The Battle of Bosworth Field (or Battle of Bosworth) was the last significant battle of the Wars of the Roses, the civil war between the Houses of Lancaster and York that extended across England in the latter half of the 15th century. Fought on 22 August 1485, the battle was won by the Lancastrians. Their leader Henry Tudor, Earl of Richmond, became the first English monarch of the Tudor dynasty by his victory and subsequent marriage to a Yorkist princess. His opponent Richard III, the last king of the House of York, was killed during the battle, the last English monarch to die in battle. Historians consider Bosworth Field to mark the end of the Plantagenet dynasty, making it one of the defining moments of English history.”
WIKIPEDIABATTLE OF BOSWORTH [BATTLE OF BOSWORTH FIELD]
”Henry Tudor, the future Henry VII, succeeded in presenting himself as a candidate not only for traditional Lancastrian supporters, but also for discontented supporters of their rival House of York, and he took the throne by right of conquest” WIKIPEDIAHOUSE OF TUDOR
”The family is descended from John of Gaunt by his then-mistress Katherine Swynford. Gaunt married Swynford in 1396, and their children were legitimized by Richard II and Pope Boniface IX. ”
WIKIPEDIAHOUSE OF BEAUFORT
https://en.wikipedia.org/wiki/House_of_Beaufort
[54]
ZIE NOOT 25
[55]
WIKIPEDIA MARGARET OF ANJOU
https://en.wikipedia.org/wiki/Margaret_of_Anjou
WIKIPEDIAELIZABETH OF YORK
https://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_of_York
[56]
QUEEN BY RIGHT OF QUEEN REGNANT
”A queen regnant (plural: queens regnant) is a female monarch, equivalent in rank to a king, who reigns in her own right, as opposed to a queen consort, who is the wife of a reigning king, or a queen regent, who is the guardian of a child monarch and reigns temporarily in the child’s stead”
WIKIPEDIAQUEEN REGNANT
https://en.wikipedia.org/wiki/Queen_regnant
WIKIPEDIAQUEEN CONSORT
https://en.wikipedia.org/wiki/Queen_consort
[57]
”Three of Richard’s sisters married dukes (the youngest Cecily, marrying Richard, Duke of York), and Richard himself married Alice Montacute, daughter and heiress of Thomas Montacute, the Earl of Salisbury………..”At the time of the marriage, the Salisbury inheritance was not guaranteed, as not only was Earl Thomas still alive, but in 1424 he remarried (to Alice Chaucer, granddaughter of the poet Geoffrey Chaucer). This second marriage was without issue and when the Earl Thomas Montacute died in 1428, Richard Neville and Alice were confirmed as the Earl and Countess of Salisbury. From this point on, Richard Neville will be referred to as Salisbury.” WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 5TH EARL OF SALISBURY/BACKGROUND https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_5th_Earl_of_Salisbury#Background
”But the male line of the Nevilles was of native origin, and the family may well have been part of the pre-conquest aristocracy of Northumbria.[1] The continuation of landowning among such native families was more common in the far north of England than further south.” WIKIPEDIAHOUSE OF NEVILLE/ORIGINS
CECILY NEVILLE, DUCHESS [HERTOGIN] OF YORK, WAS DE ZUSTER VAN DE VADER VAN DE 16DE GRAAF VAN WARWICK [THE KINGMAKER],RICHARD, DE VIJFDE GRAAF VAN SALISBURYMET ANDERE WOORDEN:CECILY NEVILLE, DUCHESS OF YORK WAS WARWICK’S TANTE. ZIE OOK
BROTHER AGAINST BROTHER/COUSIN AGAINST COUSIN VOORBEELD: IN DE SLAG BIJ NORTHAMPTON [1460] STONDEN DE LATERE EDWARD IV [TOEN NOG EDWARD OF YORK, 7DE EARL OF MARCH] EN DE GRAAF VAN WARWICK TEGENOVER ONDER ANDERE HUN NEEF, THOMAS PERCY, EERSTE BARON EGREMONT, DIE AAN DE LANCASTER KANT VOCHT EN IN DEZE SLAG SNEUVELDE
THOMAS PERCY WAS EEN ZOON VAN HENRY PERCY, TWEEDE GRAAF VAN NORTHUMBERLAND EN LADY ELEANOR NEVILLE, DE ZUSTERVAN CECILY OF YORK-NEVILLE [MOEDER VAN EDWARD IV] EN RICHARD,VIJFDE GRAAF VAN SALISBURY, DE VADER VAN GRAAF WARWICK
IN DE SLAG BIJ TOWTON [1461] STONDEN EDWARD IV [TOEN NET TOT KONING GEKROOND, WAARMEE HIJ HENRY VI VERVING] EN DE GRAAF VAN WARWICK, SAMEN MET ANDERE FAMILIELEDEN, ONDER ANDERE TEGENOVER HENRY PERCY, DE DERDE GRAAF VAN NORTHUMBERLAND EN BROER VAN THOMAS PERCY, EERSTE BARON VAN EGREMONT[ZIE DIRECT HIERBOVEN]DUS WEER TEGENOVER EEN NEEF, DIE AAN DE KANT VAN LANCASTER VOCHT.OOK HENRY PERCY SNEUVELDE, IN DE SLAG BIJ TOWTON WIKIPEDIABATTLE OF TOWTON https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Towton
Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
”Margaret at the time seven months pregnant, attempted to claim the regency, but gained no support. It was given instead to Henry’s cousin, Richard, Duke of York, much to the annoyance of the Queen, who strongly felt that she and her party should govern England.” ENGLISH MONARCHSMARGARET OF ANJOU http://www.englishmonarchs.co.uk/plantagenet_26.html
[74]
YOUTUBE.COMTHE CAUSES OF THE WARS OF THE ROSESMARK GOACHER
[75]
”What Cade and York were challenging was the improper influence of the king’s advisors on the application of royal authority. It is difficult to regard this as anything other than a tactic intended to prevent the imputation of treason against them. In York’s case he embellished his complaints with the inference that the king was the innocent victim of evil councillors. It was a situation from which York — the king’s true and loyal subject — would recue him; thus, allowing him to rule properly as was always his intention.
DUKE RICHARD, THE 3RD DUKE OF YORK, THE KING’S TRUE LIEGEMAN?
STAMBOOM, WAARUIT HET ZWAGERSCHAP VAN RICHARD NEVILLE, 16E GRAAF VAN WARWICK MET EDMUND BEAUFORT, 2DE HERTOG VAN SOMERSET, IS AF TE LEIDEN.HUN VROUWEN WAREN ELKAARS HALFZUSTERS, KINDEREN VANRICHARD, 13E GRAAF VAN WARWICK UIT ZIJN EERSTE EN TWEEDE HUWELIJKZIE DIRECT HIERONDER:
”In June 1453, Somerset was granted custody of the lordship of Glamorgan – part of the Despenser heritage held by Warwick until then – and open conflict broke out between the two men.[15] Then, in the summer of that year, King Henry fell ill.[16] Somerset was a favourite of the king and Queen Margaret, and with the king incapacitated he was virtually in complete control of government.[17] This put Warwick at a disadvantage in his dispute with Somerset, and drove him into collaboration with York” WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK/CIVIL WAR https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_16th_Earl_of_Warwick#Civil_War
ORIGINELE BRON WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK
” The political climate, influenced by the military defeat in France, then started turning against Somerset. On 27 March 1454, a group of royal councillors appointed the Duke of York protector of the realm.[19] York could now count on the support not only of Warwick, but also of Warwick’s father Salisbury, who had become more deeply involved in disputes with the House of Percy in the north of England
https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Percy,_1st_Baron_Egremont ZOALS TE LEZEN [ZIE BOVENSTAANDE] HET TRIESTE WAS, DAT DEZE THOMAS PERCY DE ZOON WAS VANGENOEMDE LORD PERCY, MAAR OOK VAN ELEANOR NEVILLE, TANTE VAN VADERSZIJDE [ZUSTER VAN ZIJN VADER] VAN WARWICK EN TANTE VAN MOEDERSZIJDE VAN DE LATERE EDWARD IV [ZUSTER VAN ZIJN MOEDER CECILY NEVILLE] , TOEN NOG DE 7E EARL OF MARCH [ZOON VAN DE HERTOG VAN YORK]
IN DE BATTLE OF NORTHAMPTON STREED THOMAS PERCY TEGEN ZIJN NEVEN WARWICK EN DE EARL OF MARCH [ZOON VAN DE HERTOG VAN YORK] EN SNEUVELDE WIKIPEDIABATTLE OF NORTHAMPTON (1460) https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Northampton_(1460)
Henry Percy, 2e Graaf van Northumberland, getrouwd met Lady Eleanor Neville, zuster van Richard Neville [de vader van Warwick, tegenpartij en bondgenoot van York] en Cecily Neville, vrouw van de hertog van York. Humphrey Stafford, Eerste hertog van Buckingham , getrouwd met Lady Anne Neville, ook een zuster van Richard Neville en Cecily Neville, vrouw van de hertog van YorkToen al liepen de Families in de Rozenoorlogen door elkaar! HENRY PERCY, TWEEDE GRAAF VAN NORTHUMBERLAND https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Percy,_2nd_Earl_of_Northumberland
Eleanor Neville, Richard Neville en Cecily Nevilles zuster, Humphrey Stafford, Eerste hertog van Buckingham en getrouwd met de zuster van Warwick’s vader, Lady Anne Neville, die eveneens de zuster was van Cecily Neville, de vrouw van de hertog van York/Toen al stonden de families tegenover elkaar]
DE DRIE RICHARDS WERDEN DOOR HET ”PARLIAMENT OF DEVILS” ALS VERRADERS GEBRANDMERKT [FIGUURLIJK] EN HUN BEZITTINGEN VERBEURD VERKLAARD [ATTAINDER]DIT WAS VOORAL HET WERK VAN MARGARETHA VAN ANJOUKONING HENRY VI NEIGDE ALTIJD TOT VERGEVINGSGEZINDHEIDIK DENK, DAT DE PASSAGE [ZIE HET LAATSTE CITAAT, NA DE STIPPELLIJNEN] WAARBIJ VOLLEDIG PARDON WERD AANGEBODEN VOOR WIE ZICH AAN DE KONING ONDERWIERP, VAN DE HAND VAN HENRY VI KWAM……
”The Parliament opened in the chapter house of St. Mary’s priory with a speech by the chancellor, William Waynflete, bishop of Winchester, preaching on the text ‘Grace to you and peace be multiplied’, but the government’s purpose was undoubtedly to condemn York and his kinsmen and allies as traitors. A bill accused twenty-four persons of levying war against the King at Blore Heath and Ludford, and three more (including the countess of Salisbury) of plotting his death elsewhere. It recited York’s treasons since 1450; what had been done at St. Albans (in 1455 when the duke had eliminated several of his political opponents in a pitched battle in the streets of the town) had been an ‘execrabill and moost detestable dede’, prompted by ‘the moost diabolique unkyndnesse and wrecched envye’. Attainder was fully justified, whereby the traitors were condemned to death and all their possessions declared forfeit. Furthermore, their heirs were to be barred from inheritance forever”…………”The chancellor’s choice of text for his sermon could be taken to imply an intention to pursue peace by softening the rigour of justice with the King’s prerogative of mercy, and at the end of the session Henry VI did indeed mitigate the effects of the act of attainder, insisting on a proviso that he could grant full pardon and restoration to those who humbly sought his grace”
”A bill of attainder (also known as an act of attainder or writ of attainder or bill of pains and penalties) is an act of a legislature declaring a person or group of persons guilty of some crime and punishing them, often without a trial. As with attainder resulting from the normal judicial process, the effect of such a bill is to nullify the targeted person’s civil rights, most notably the right to own property (and thus pass it on to heirs), the right to a title of nobility, and, in at least the original usage, the right to life itself.”
NA DEZE HANDELINGEN VAN HET PARLIAMENT OF DEVILS, ONTVLUCHTTEN DE DRIE RICHARDS [MET YORK’S ZOON EDWARD, DE EARL OF MARCH, LATER EDWARD IV] HET LAND YORK NAAR IERLAND, WARWICK, NEEF EDWARD [EARL OF MARCH] EN VADER RICHARD NEVILLE, 5E GRAAF VAN SALISBURY, NAAR FRANKRIJK, CALAIS [LAATSTE ENGELSE BOLWERK IN FRANKRIJK,WARWICK WAS KAPITEIN VAN CALAIS
[93] ”The Act of Accord was passed by the English Parliament on 25 October 1460,[1] three weeks after Richard, Duke of York, had entered the Council Chamber and laid his hand on the empty throne. Under the Act, King Henry VI of England was to retain the crown for life but York and his heirs were to succeed, excluding Henry’s son, Edward of Westminster. Henry was forced to agree to the Act.”
”The Duke of York was either killed in the battle or captured and immediately executed. Some later works support the folklore that he suffered a crippling wound to the knee and was unhorsed, and he and his closest followers then fought to the death at that spot;[38] others relate the account that he was taken prisoner (by one Sir James Luttrell of Devonshire), mocked by his captors and beheaded.[40]
His son Edmund, Earl of Rutland attempted to escape over Wakefield Bridge, but was overtaken and killed, possibly by Clifford in revenge for his father’s death at St Albans. Salisbury’s second son Sir Thomas Neville also died in the battle.[21] Salisbury’s son in law William, Lord Harington and Harington’s father, William Bonville, were captured and executed immediately after the battle. (The Bonvilles had been engaged in a feud with the Earl of Devon and the Courtenay family in Devon and Cornwall.) Salisbury himself escaped the battlefield but was captured during the night, and was taken to the Lancastrian camp. Although the Lancastrian nobles might have been prepared to allow Salisbury to ransom himself, he was dragged out of Pontefract Castle and beheaded by local commoners, to whom he had been a harsh overlord”
”The death of his father left Edward, now Duke of York, at the head of the Yorkist faction. He defeated a Lancastrian army at Mortimer’s Cross in Herefordshire on 2–3 February 1461. He then united his forces with those of Warwick, whom Margaret’s army had defeated at the Second Battle of St Albans (17 February 1461), during which Henry VI had been rescued by his supporters.[7] Edward’s father had restricted his ambitions to becoming Henry’s heir, but Edward now took the more radical step of proclaiming himself king in March 1461.[7] He then advanced against the Lancastrians, having his life saved on the battlefield by the Welsh Knight Sir David Ap Mathew. He defeated the Lancastrian army in the exceptionally bloody Battle of Towton in Yorkshire on 29 March 1461.[8] Edward had effectively broken the military strength of the Lancastrians, and he returned to London for his coronation. King Edward IV named Sir David Ap Mathew Standard Bearer of England and allowed him to use “Towton” on the Mathew family crest.”
”Warwick’s position after the accession of Edward IV was stronger than ever.[59] He had now succeeded to his father’s possessions, and in 1462 he also inherited his mother’s lands and the Salisbury title.[60] Altogether he had an annual income from his lands of over £7,000 far more than any other man in the realm but the king.[61] Edward confirmed Warwick’s position as Captain of Calais, and made him High Admiral of England and Steward of the Duchy of Lancaster, along with several other offices”
”I myself hold the opinion, that when King Edward would have concentratedon the military (he was an extremely capable military commander) and the Earl of Warwick on ruling and diplomacy, they whould have been made a deadly double and perhapsruled England happily together, if at least Edward had not fallen ill and diedso untimely.”
[102] ”When you play the game of thrones, you win or you die.There is no middle ground”[Cersei Lannister in the Game of Thrones]
YOUTUBE.COMCERSEI LANNISTER: IN THE GAME OF THRONES YOU WIN OR YOU DIE
”The title of the episode is part of a quote from Cersei Lannister during the final confrontation with Eddard: “When you play the game of thrones, you win or you die. There is no middle ground.”
[104] ”At the negotiations with the French, Warwick had intimated that King Edward was interested in a marriage arrangement with the French crown, the intended bride being Louis XI’s sister-in-law, Bona, daughter of Louis, Duke of Savoy.[71] This marriage was not to be, however, because in September 1464, Edward revealed that he was already married, to Elizabeth Woodville.[72] The marriage caused great offence to Warwick: not only due to the fact that his plans had been sabotaged, but also the secrecy with which the king had acted.[73] The marriage – contracted on 1 May of the same year – was not made public before Warwick pressed Edward on the issue at a council meeting, and in the meanwhile Warwick had been unknowingly deceiving the French into believing the king was serious about the marriage proposal.” WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK/EARLY TENSIONS https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_16th_Earl_of_Warwick#Early_tensions
For Edward the marriage may very well have been a love match, but in the long run he sought to build the Woodville family into a powerhouse independent of Warwick’s influence.[74] The marriage of Edward IV and Elizabeth Woodville caused Warwick to lose his power and influence. He accused Elizabeth, and her mother Jacquetta of Luxembourg, of witchcraft to try and restore the power that he had lost
YOUTUBE.COMBRITAIN’S BLOODY CROWNTHE KINGMAKER MUST DIE/EP 2 OF 4 (WARS OF THE ROSES DOCUMENTARY
[106]
”VERRADER WILDE ZELF OP DE TROON De Graaf van Warwick, bijgenaamd ”The Kingmaker” steunde Hendrik VI van het Huis van Lancaster met zijn rijkdom., welsprekendheid en leger.Hij liep over toen zijn neef van het huis York als Eduard IV werd gekroond.Uit machtswellust nam de Graaf van Warwick na een veldslag de koning gevangenen probeerde hij zelf op de Engelse troon te komen.”
Bladzijde 24Magazine ”Ontdek”Aflevering:De geschiedenis achter Game of Thrones
[107] This was not enough to cause a complete fallout between the two men, though from this point on Warwick increasingly stayed away from court.[76] The promotion of Warwick’s brother George to Archbishop of York shows that the earl was still in favour with the king. In July 1465, when Henry VI was once more captured, it was Warwick who escorted the fallen king to his captivity in the Tower.
”The English negotiated with their Burgundian allies to transfer her to their custody, with Bishop Pierre Cauchon of Beauvais, an English partisan, assuming a prominent role in these negotiations and her later trial.[68] The final agreement called for the English to pay the sum of 10,000 livres tournois[69] to obtain her from Jean de Luxembourg, a member of the Council of Duke Philip of Burgundy.” WIKIPEDIAJOAN OF ARC/CAPTURE https://en.wikipedia.org/wiki/Joan_of_Arc#Capture
”Meanwhile, Edward’s father-in-law, Richard Woodville, Earl Rivers, who had been created treasurer, was in favour of a Burgundian alliance.[80] This set up internal conflict within the English court, which was not alleviated by the fact that Edward had signed a secret treaty in October with Burgundy, while Warwick was forced to carry on sham negotiations with the French”
Most of England’s leading families had remained loyal to Henry VI or remained uncommitted in the recent conflict. The new regime, therefore, relied heavily on the support of the Nevilles, who held vast estates and had been so instrumental in bringing Edward to the throne. However, the king increasingly became estranged from their leader the Earl of Warwick, due primarily to his marriage
Edward’s impetuous marriage to Elizabeth Woodville greatly offended the Nevilles, largely because Warwick had been negotiating several continental alliances to support Edward’s tenuous reign, including a marriage to one of several family members of Louis XI of France.
Warwick now orchestrated a rebellion in Yorkshire while he was away, led by a “Robin of Redesdale“.[87] Part of Warwick’s plan was winning over King Edward’s younger brother, George Plantagenet, possibly with the prospect of installing him on the throne
WIKIPEDIAHOUSE OF NEVILLE/DISAFFECTION AND DEFECTION
Disaffection and defection
Warwick, now the richest man in England after the king, was the power behind the throne in Edward’s regime during its early years, but the two men later fell out.
The king opposed the marriage as it would bring the already powerful Earl of Warwick too close to the throne. However the ceremony took place in secret at Calais on 11 July 1469, conducted by Isabel Neville’s uncle George Neville, archbishop of York.
”Warwick retired in dudgeon to his estates, and began to plot in secret for his revenge. In the summer of 1469 he went over to Calais, where Isabel and Clarence were married without the king’s knowledge. ”
”Robin of Redesdale (fl. 1469), sometimes called “Robin Mend-All”, was the leader of an insurrection against King Edward IV of England.[1] His true identity is unknown, but it is thought he could have been either Sir John Conyers of Hornby (d. 1490) or his brother Sir William Conyers of Marske (d. 1469), or even both. Whoever he was, the power behind his rebellion was Richard Neville, 16th Earl of Warwick (“Warwick the Kingmaker”).” WIKIPEDIAROBIN OF REDESDALE https://en.wikipedia.org/wiki/Robin_of_Redesdale
With his army now defeated, King Edward IV was taken under arrest by George Neville.[95] Warwick then imprisoned the king in Warwick Castle, and in August, the king was taken north to Middleham Castle.[96] In the long run, however, it proved impossible to rule without the king, and continuing disorder forced Warwick to release King Edward IV in September 1469 WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK/REBELLION AND DEATH https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_16th_Earl_of_Warwick#Rebellion_and_death
”A modus vivendi had been achieved between Warwick and the king for some months, but the restoration of Henry Percy to Montagu’s earldom of Northumberland prevented any chance of full reconciliation.[97] A trap was set for the king when disturbances in Lincolnshire led him north, where he could be confronted by Warwick’s men.[98] Edward, however, discovered the plot when Robert, Lord Welles, was routed at Losecote Field in Rutland, and gave away the plan
”Despite this matrimonial relationship with the Nevilles, when Warwick drove Edward IV into exile in 1470, Hastings went with Edward and accompanied the king back the following spring
”During the latter part of Edward IV’s reign, Richard demonstrated his loyalty to the king,[49] in contrast to their brother George who had allied himself with Warwick when the earl rebelled towards the end of the 1460s.[50] Following Warwick’s 1470 rebellion, before which he had made peace with Margaret of Anjou and promised the restoration of Henry VI to the English throne, Richard, William, Lord Hastings and Anthony Woodville, Earl Rivers escaped capture at Doncaster by Warwick’s brother, Lord Montague.[51] On 2 October they sailed from King’s Lynn in two ships; Edward landed at Marsdiep and Richard at Zeeland.[52] It was said that, having left England in such haste as to possess almost nothing, Edward was forced to pay their passage with his fur cloak; certainly, Richard borrowed three pounds from Zeeland’s town bailiff.
”Warwick soon gave up, and once more fled the country with Clarence. Denied access to Calais, they sought refuge with King Louis XI of France.[100] Louis arranged a reconciliation between Warwick and Margaret of Anjou, and as part of the agreement, Margaret and Henry’s son, Edward, Prince of Wales, would marry Warwick’s daughter Anne
”Warwick made an accord with Louis XI and Queen Margaret in which he agreed to restore Henry VI in return for French support for a military invasion of England”
Warwick soon gave up, and once more fled the country with Clarence. Denied access to Calais, they sought refuge with King Louis XI of France.[100] Louis arranged a reconciliation between Warwick and Margaret of Anjou, and as part of the agreement, Margaret and Henry’s son, Edward, Prince of Wales, would marry Warwick’s daughter Anne
”Henry VI rewarded Clarence by making him next in line to the throne after his own son, justifying the exclusion of Edward IV either by attainder for his treason against Henry VI or on the grounds of his alleged illegitimacy.[citation needed] After a short time, Clarence realized that his loyalty to his father-in-law was misplaced: Warwick had his younger daughter, Anne Neville, Clarence’s sister-in-law, marry Henry VI’s son in December 1470. This demonstrated that his father-in-law was less interested in making him king than in serving his own interests and, since it now seemed unlikely that Warwick would replace Edward IV with Clarence, Clarence was secretly reconciled with Edward ”
YOUTUBE.COMBRITAIN’S BLOODY CROWNTHE KINGMAKER MUST DIE/EP 2 OF 4 (WARS OF THE ROSES DOCUMENTARY
[131] ”Most of England’s leading families had remained loyal to Henry VI or remained uncommitted in the recent conflict. The new regime, therefore, relied heavily on the support of the Nevilles, who held vast estates and had been so instrumental in bringing Edward to the throne.”
”Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
Reacties uitgeschakeld voor Rozenoorlogen tussen Huizen York en Lancaster/Onzininformatie over hoofdrolspeler Richard Neville, 16e Graaf van Warwick, de ”Kingmaker”
Richard Neville, de 16de Graaf van Warwick, werd bekend als ”the Kingmaker”omdat hij twee koningen in het zadel heeft geholpen, eerst zijn neef Edward, de 7de Earl [Graaf] of March en zoon van Richard, hertog van York.Edward werd na een aantal overwinningen op de Lancasters, in 1461,tot koning gekroond, waarbij Warwick een beslissende rol speelde.Nadat er een breuk was ontstaan met zijn neef, koning Edward IV, trachtte Warwick George Plantagenet, de broer van Edward IV, die inmiddels metWarwick’s dochter getrouwd was [tegen de wil van Edward IV], op de troon te brengen.Toen dat mislukte, liep Warwick over naar de kant van Lancaster, zette de in 1461 afgezette koning Hendrik VI weer op de troon en bracht een huwelijktot stand tussen zijn jongste dochter Anne Neville en de zoon van koning Hendrik VI en zijn strijdbare vrouw, Margaretha van Anjou, Edward van Westminster.Tenslotte sneuvelde Warwick in de slag bij Barnet, de eindstrijd tegen zijnneef, koning Edward IV [die vanuit ballingschap in Bourgondie met een leger naar Engeland was teruggekeerd. ZIE OP WIKIPEDIA: ”After a failed plot to crown Edward’s brother, George, Duke of Clarence, Warwick instead restored Henry VI to the throne.” WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_16th_Earl_of_Warwick
”Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
Door tijdgenoten werd het conflict ”Cousins war” genoemd, omdat de Huizen Lancaster en York aan elkaar verwant waren, beiden behorend tot het Huis Plantagenet, en zij cousins [neven, vaak verre neven] van elkaar waren.De term ”Rozenoorlogen”, verwijzend naar de symbolen de Witte Roos [Huis van York] en de Rode Roos [Huis van Lancaster] is pas een eeuw later in zwang gekomen, met name door Shakespeare’s koningsdrama ”Henry VI, bestaande uit drie delenIn deel 1 romantiseert Shakespeare de gebeurtenissen [er is geen enkel historisch bewijs voor, dat het ook zo is gegaan] door de vertegenwoordigers van het Huis van York en Het Huis van Lancaster een respectievelijk witte en rode roos te laten plukken als ”strijd” symbool: ‘PLANTAGENET
”PLANTAGENET” IS RICHARD PLANTAGENET, DE HERTOG VAN YORK, MET ALS SYMBOOL DE WITTE ROOS SOMERSET, HENRY BEAUFORT, POLITIEKE TEGENSTANDER VAN DE HERTOG VAN YORK EN BEHOREND TOT DE ONWETTIGE TAK VAN HET HUIS LANCASTER, MET ALS SYMBOOL DE RODE ROOS
”Edmund Beaufort, 2nd Duke of Somerset,[a]KG ( c. 1406 – 22 May 1455), was an English nobleman and an important figure in the Wars of the Roses and in the Hundred Years’ War. He also succeeded in the title of 4th Earl of Somersetand was created 1st Earl of Dorset and 1st Marquess of Dorset (previously held by his father and later forfeited), and Count of Mortain. He was known for his deadly rivalry with Richard of York, 3rd Duke of York.”
Toen de laatste koning uit het Franse geslacht Capet, koning Charles IV overleed, was zijn naaste mannelijke bloedverwant de zoon van zijn zusterIsabella of France, de Engelse koning Edward IIIDe Franse troon werd door zijn moeder Isabella [die toen de macht achter de troon was] voor hem geclaimd, maar aangezien vrouwen in Frankrijk waren uitgesloten van de erfopvolging, kon de zoon van een vrouw [Isabella was de dochter van de in 1314 overleden koning Philips IV en zuster van Charles IV]ook niet opvolgen Gevolg was uiteindelijk, dat Edward III later de Honderdjarige Oorlog startteom de Franse troon te bemachtigen
[16] KONING HENRY I, ZOON VAN WILLEM DE VEROVERAAR, LIET DE EDELEN ZWEREN, ZIJN ENIG OVERGEBLEVEN KIND, DOCHTER MATHILDA, TE ERKENNEN ALS KONINGIN VAN ENGELANDDIT DEDEN ZE ZEER TEGEN HUN ZIN, MAAR NA DE DOOD VAN HENRY I KWAMEN DE EDELEN DAARTEGEN IN OPSTAND EN CLAIMDE DE NEEF VAN MATHILDA, STEPHEN VAN BLOIS, EEN KLEINZOON VAN WILLEN DE VEROVERAAR VAN MOEDERSKANT, DE TROONEEN JARENLANGE STRIJD TUSSEN MATHILDA EN STEPHEN BRANDDE LOS, DE ANARCHY GENAAMD, MAAR EINDIGDE TOCH IN EEN OVERWINNING VOOR MATHILDA, OMDAT IN HET VERDRAG VAN WALLINFORD [OOK WEL BEKEND ALS VERDRAG VAN WINCHESTER] WERD BEPAALD, DAT STEPHEN TIJDENS ZIJN LEVEN KONING ZOU ZIJN, MAAR DAT MATHILDA’S ZOON, DE LATERE HENRY II [VADER VAN RICHARD LEEUWENHART EN JAN ZONDER LAND] HEM ZOU OPVOLGEN ZIE:
”Meanwhile, Matilda’s younger brother, William Adelin, died in the White Ship disaster of 1120, leaving Matilda’s father and England facing a potential succession crisis. On Emperor Henry V’s death, Matilda was recalled to Normandy by her father, who arranged for her to marry Geoffrey of Anjou to form an alliance to protect his southern borders. Henry I had no further legitimate children and nominated Matilda as his heir, making his court swear an oath of loyalty to her and her successors, but the decision was not popular in the Anglo-Norman court. Henry died in 1135, but Matilda and Geoffrey faced opposition from Anglo-Norman barons. The throne was instead taken by Matilda’s cousin Stephen of Blois, who enjoyed the backing of the English Church. Stephen took steps to solidify his new regime but faced threats both from neighbouring powers and from opponents within his kingdom.”
”Stephen announced the Treaty of Winchester in Winchester Cathedral: he recognised Henry FitzEmpress as his adopted son and successor, in return for Henry doing homage to him. Other conditions included:
Stephen promised to listen to Henry’s advice, but retained all his royal powers;
Stephen’s remaining son, William, would do homage to Henry and renounce his claim to the throne, in exchange for promises of the security of his lands;
Key royal castles would be held on Henry’s behalf by guarantors, whilst Stephen would have access to Henry’s castles;
The numerous foreign mercenaries would be demobilised and sent home.[4]
‘Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
YOUTUBE.COMBRITAIN’S BLOODIEST DYNASTYTYRANNYPART 4 OF 4[RICHARD II]
”Henry IV (15 April 1367 – 20 March 1413), also known as Henry Bolingbroke (/ˈbɒlɪŋbrʊk/), was King of England from 1399 to 1413.” WIKIPEDIAHENRY IV OF ENGLAND
https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_IV_of_England
[18]
WIKIPEDIAHENRY IV OF ENGLAND
https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_IV_of_England
[19] Voor het eerst in de geschiedenis van het Huis Plantagenet was met afzetting van een koning de erfelijke lijn verbroken:Er was al eerder een koning afgezet, koning Edward II, door toedoen van zijn van hem vervreemde vrouw, Isabella of France en haar bondgenoot [wellicht minnaar] Roger Mortimer, maar dat was geweest ten gunste van zijn [Edward II’s] eigen zoon, de latere Edward III, waarmee de opvolgingslijn niet werd verbroken WIKIPEDIAEDWARD II OF ENGLAND
JOHN OF GAUNT, OFTEWEL JAN VAN GENT, WERD HERTOG VAN LANCASTER ”JURE UXORIS”/BIJ HET RECHT VAN ZIJN VROUWZIJN VROUW, BLANCHE VAN LANCASTER, WAS DE DOCHTER VAN HENRY GROSMONT, HERTOG VAN LANCASTER EN JOHN OF GAUNT ERFDE BIJ DE DOOD VAN ZIJN SCHOONVADER DIENS HERTOGELIJKE TITELBLANCHE OF LANCASTER WAS DE MOEDER VAN DE LATERE KONING HENRY IV [HENRY OF BOLINGBROKE], DIE ZIJN NEEF,KONING RICHARD II, AFZETTE ALS KONING
ZIE ”Jure uxoris (a Latin phrase meaning “by right of (his) wife”[1][2]) is a title of nobility used by a man because his wife holds the office or title suo jure (“in her own right”). Similarly, the husband of an heiress could become the legal possessor of her lands. For example, married women in England were legally incapable of owning real estate until the Married Women’s Property Act 1882.
WIKIPEDIAJURE UXORIS
WIKIPEDIAJOHN OF GAUNT
https://en.wikipedia.org/wiki/John_of_Gaunt
”On 19 May 1359 at Reading Abbey, John married his third cousin, Blanche of Lancaster, younger of the two daughters of Henry of Grosmont, 1st Duke of Lancaster. Both shared a common descent from King Henry III. The wealth she brought to the marriage was the foundation of John’s fortune. Blanche died on 12 September 1368 at Tutbury Castle, while her husband was overseas. WIKIPEDIAJOHN OF GAUNT/MARRIAGES
‘Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
Anne’s father was a descendant of Lionel, Duke of Clarence, second surviving son of King Edward III of England, an ancestry which made Mortimer a potential heir to the throne during the reign of the childless King Richard II. Upon Roger Mortimer’s death in 1398, this claim passed to his son and heir, Anne’s brother Edmund, Earl of March.[5] In 1399, Richard II was deposed by Henry IV, of the House of Lancaster, making Edmund Mortimer a dynastic threat to the new king, who in turn placed both Edmund and his brother Roger under royal custody.”
ANNE DE MORTIMER, DOCHTER VAN ROGER MORTIMER, 4RD EARLOF MARCH EN ALIANORE HOLLAND [Married Richard of Conisburgh, Third Earl of Cambridge en zoonvan Edmund of Langley, First Duke of York,, vierde zoon van Edward III ]
RICHARD, THIRD DUKE OF YORK [Titel erfde hij van de oudere broervan zijn vader Richard Conisburgh, genaamd Edmund, second Duke of York,die kinderloos overleed][Married Cecily Neville, uit de beroemde en invloedrijke familie Neville]
In 1415, when his son, Richard (later duke of York), was four years old, Richard, earl of Cambridge, was “accused of a treasonable conspiracy, indicted, convicted and beheaded” (p45). This has come to be known as the Southampton Plot. During his captivity he wrote two letters to the king, Henry V: a letter of confession and a plea for mercy, “but neither had any effect upon Henry” (p45).
Cambridge’s letter of confession:
My most dredfulle and sovereyne lege Lord, lyke to yowre hynesse to wete touchyng the purpose cast ageyns ʒowre hye estate. Havyng ye Erle of Marche by his aune assent, and by the assent of myself, Wher of y most me repent of all worde [worldly] thyng and by the acord of the lord Scrop and Sir Thomas Grey, to have hadde ye forseyd erle into the lond of Walys wyth outyn yowre lycence, takying upon hym the sovereynte of ʒys lond; ʒyf yondyr manis persone wych they callyn kynge Richard hadde nauth bene alyve, as Y wot wel yat he nys not alyve, for the wyche poynt I putte me holy in ʒowre grace. And as for ye forme of a proclamacyon wych schulde hadde bene cryde in ye Erle name, as he heyre to the Corowne of Ynglond ageyns ʒow, my lege lord, calde by auntreu [untrue] name Harry of Lancastre usurpur of Yngland, to the entent to hadde made the more people to hadde draune to hym and from ʒow, of the wych crye Scrop knew not of by me, but Grey dyd, havyng wyth the erle a baner of ye Armes of Ynglond, havyng also ye coroune of Speyne on a palet, wych, my lege Lord, is one of ʒowre weddys, for ye wych offence y put me holy in ʒowre grace. And as for ye p’pose takyn by Unfrevyle and Wederyngtoun for ye bryngyng in of that persone whych they namyd kyng Richard, and Herry Percye oute of Scotland wyth a power of Scottys, and theyre power togedyrs neyming to theyme able to geve ʒow a bataylle, of ye wych entent Sir Thomas Grey wyste of, and i also, but nauth Scrop as by me; of ye wych knawing i submytte me holy into ʒowre grace. And as touchyng the Erle of Marche, and Lusy hys man, they seyden me both yat the Erle was nauth schreven of a great whyle, but at all hys confessours putte hym in penaunce to clayme yat yey callyddyn hys ryth that wold be that tyme that every iknew, heny thyng yat ever to hym longyd … … … Of ye which poynttes and artycles here befor wretyn, and of al odyr wych now arne nauth in mynde, but treuly as oft as heny to myn mynd fallyn i schal deuly and treuly certefye now thee of, besekyng to now, my lege Lord, for hys love yat syffyrd passyoun on ye good fryday see compassyoun on me ʒowre lege men, and yf heny of thes persones whos names arne contenyd in ʒyz tyme, i schalle be redy wyth the myth of god to make hyt good, as ʒee my lege Lord will awarde me.
_____________________
_____________________
A plea for mercyMyn most dredfull and sovereyne Lege Lord, i Richard York ʒowre humble subgyt and very lege man, beseke ʒow of Grace of al maner offenses wych y have done or assentyd to in heny kynde, by steryng of odyr folke eggynge me yer to, where in y wote wel i have hyll offendyd to ʒowre Hynesse; besechyng ʒow at the reverence of God yat ʒyke to take me in to the handys of ʒowre gred goodnesse. My lege Lord, my fulle trust is yat ʒee wylle have consyderacyoun, thauth yat myn persone be of none valwe, ʒowre hye goodnesse wher God hath sette ʒow in so hye estat to every lege man yat to ʒow longyth plenteousely to geve grace, yat ʒow lyke to accept ʒys myn symple reqwest for ye love of oure Lady and of ye blysfulle Holy Gost, to whome I pray yat yey mot ʒowre hert enduce to all pyte and grace for yeyre hye goodnesse.
[30]
R.I.P. Latin requiēscat (or requiēscant) in pāce
https://www.dictionary.com/browse/r-i-p-
[31]
ZIE NOOT 25
[32] KORT:De Beauforts, ook wel de ”onwettige” tak van het Huis Lancaster genoemd, behoorden feitelijk helemaal niet tot het Huis Lancaster,.aangezien zijgeen kinderen waren van John of Gaunt [derde zoon van Edward III]en zijn eerste vrouw, Blanche of Lancaster, maar afstamden van John of Gaunt en zijn DERDE vrouw, Katherine Swynford: John of Gaunt’s eerste vrouw, Blanche of Lancaster, was de dochter van Henry Grosmont, de eerste hertog van Lancaster [zijn vader was Graaf Henry of Lancaster] en als zodanig erfde John of Gaunt de hertogelijke titel van zijnvrouw.”Jure uxoris” https://en.wikipedia.org/wiki/Jure_uxoris
DE BEAUFORTS echter waren dus kinderen van John of Lancaster en zijn derde vrouw Katherine Swynford, zijn gewezen maitresse.Omdat zij waren geboren tijdens het huwelijk van John of Gaunt, waren ze onwettig, maar werden achteraf gewettigd door zowel Richard II als Paus Bonifacius IX en kregen de naam Beaufort. Maar met de fysieke Lancaster afstamming hadden zij dus niets te maken.Wat hen echter een rol gaf, was dat zij halfbroers/zusters waren van de eerste Lancaster koning, Henry IV en dus partij werden in het conflict .
”The first battle of St Albans was relatively minor in military terms,[dubious – discuss] but politically was a complete victory for York and the Nevilles: York had captured the king and restored himself to complete power, while Somerset and the Nevilles’ northern rivals Henry Percy, Earl of Northumberland and Lord Clifford all fell during the rout”
”By now York was determined to depose Somerset by one means or another, and in May 1455 he raised an army. He confronted Somerset and the King in an engagement known as the First Battle of St Albans which marked the beginning of the Wars of the Roses. Somerset was killed in a last wild charge from the house where he had been sheltering.
WIKIPEDIAEDMUND BEAUFORT, 2ND DUKE OF SOMERSET/POLITICAL POWER AND CONFLICT
”The Act of Accord was passed by the English Parliament on 25 October 1460,[1] three weeks after Richard, Duke of York, had entered the Council Chamber and laid his hand on the empty throne. Under the Act, King Henry VI of England was to retain the crown for life but York and his heirs were to succeed, excluding Henry’s son, Edward of Westminster. Henry was forced to agree to the Act.”
WIKIPEDIAACT OF ACCORD
https://en.wikipedia.org/wiki/Act_of_Accord
[40]
WIKIPEDIABATTLE OF WAKEFIELD
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Wakefield
[41]
WIKIPEDIAGAME OF THRONES
https://en.wikipedia.org/wiki/Game_of_Thrones
[42]
”When you play the game of thrones, you win or you die.There is no middle ground”[Cersei Lannister in the Game of Thrones]
YOUTUBE.COMCERSEI LANNISTER: IN THE GAME OF THRONES YOU WIN OR YOU DIE
”The title of the episode is part of a quote from Cersei Lannister during the final confrontation with Eddard: “When you play the game of thrones, you win or you die. There is no middle ground.”
De term voor Edward IV ”Rozenoorlogkoning” houdt verband met het feit, dat Edward, als 7de Earl [Graaf] van March en erfgenaam van zijn vader de hertog van York, letterlijk met ”bloed, zweet en tranen” voor de troon heeft moeten vechten:Zijn vaders superieure claim op de troon [van moederskant afstammend van de TWEEDE zoon van Edward III, terwijl de Lancasters afstamden van de DERDEzoon] ging na zijn vaders dood op hem over.En dan was er ook nog het [van koning Henry VI afgedwongen] Act of Accord, dat inhield, dat Henry VI tijdens zijn leven zou regeren, maar dat na zijn dood de hertog van York en zijn erfgenamen de troon zouden bestijgen [waarmee de eigen zoon van de koning, Edward van Westminster, werd gepasseerd]Helemaal ”eerlijk” was de troonsbestijging van Edward IV [ondanks zijn superieure claim dus niet, want Henry VI was op dat moment nog in leven….. MAAR GOED:Edward heeft dus keihard moeten vechten voor zijn troon en tijdens zijn bewind hebben de meeste veldslagen van de Rozenoorlogen plaatsgehad…. ZIE AAN DE RECHTERKANT VAN ONDERSTAANDE LINK http://www.luminarium.org/encyclopedia/warsoftheroses.htm
[49] ”The Battle of Bosworth Field (or Battle of Bosworth) was the last significant battle of the Wars of the Roses, the civil war between the Houses of Lancaster and York that extended across England in the latter half of the 15th century. Fought on 22 August 1485, the battle was won by the Lancastrians. Their leader Henry Tudor, Earl of Richmond, became the first English monarch of the Tudor dynasty by his victory and subsequent marriage to a Yorkist princess. His opponent Richard III, the last king of the House of York, was killed during the battle, the last English monarch to die in battle. Historians consider Bosworth Field to mark the end of the Plantagenet dynasty, making it one of the defining moments of English history.”
WIKIPEDIABATTLE OF BOSWORTH [BATTLE OF BOSWORTH FIELD]
”Henry Tudor, the future Henry VII, succeeded in presenting himself as a candidate not only for traditional Lancastrian supporters, but also for discontented supporters of their rival House of York, and he took the throne by right of conquest” WIKIPEDIAHOUSE OF TUDOR
”The family is descended from John of Gaunt by his then-mistress Katherine Swynford. Gaunt married Swynford in 1396, and their children were legitimized by Richard II and Pope Boniface IX. ”
WIKIPEDIAHOUSE OF BEAUFORT
https://en.wikipedia.org/wiki/House_of_Beaufort
[54]
ZIE NOOT 25
[55]
WIKIPEDIA MARGARET OF ANJOU
https://en.wikipedia.org/wiki/Margaret_of_Anjou
WIKIPEDIAELIZABETH OF YORK
https://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_of_York
[56]
QUEEN BY RIGHT OF QUEEN REGNANT
”A queen regnant (plural: queens regnant) is a female monarch, equivalent in rank to a king, who reigns in her own right, as opposed to a queen consort, who is the wife of a reigning king, or a queen regent, who is the guardian of a child monarch and reigns temporarily in the child’s stead”
WIKIPEDIAQUEEN REGNANT
https://en.wikipedia.org/wiki/Queen_regnant
WIKIPEDIAQUEEN CONSORT
https://en.wikipedia.org/wiki/Queen_consort
[57]
”Three of Richard’s sisters married dukes (the youngest Cecily, marrying Richard, Duke of York), and Richard himself married Alice Montacute, daughter and heiress of Thomas Montacute, the Earl of Salisbury………..”At the time of the marriage, the Salisbury inheritance was not guaranteed, as not only was Earl Thomas still alive, but in 1424 he remarried (to Alice Chaucer, granddaughter of the poet Geoffrey Chaucer). This second marriage was without issue and when the Earl Thomas Montacute died in 1428, Richard Neville and Alice were confirmed as the Earl and Countess of Salisbury. From this point on, Richard Neville will be referred to as Salisbury.” WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 5TH EARL OF SALISBURY/BACKGROUND https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_5th_Earl_of_Salisbury#Background
”But the male line of the Nevilles was of native origin, and the family may well have been part of the pre-conquest aristocracy of Northumbria.[1] The continuation of landowning among such native families was more common in the far north of England than further south.” WIKIPEDIAHOUSE OF NEVILLE/ORIGINS
CECILY NEVILLE, DUCHESS [HERTOGIN] OF YORK, WAS DE ZUSTER VAN DE VADER VAN DE 16DE GRAAF VAN WARWICK [THE KINGMAKER],RICHARD, DE VIJFDE GRAAF VAN SALISBURYMET ANDERE WOORDEN:CECILY NEVILLE, DUCHESS OF YORK WAS WARWICK’S TANTE. ZIE OOK
BROTHER AGAINST BROTHER/COUSIN AGAINST COUSIN VOORBEELD: IN DE SLAG BIJ NORTHAMPTON [1460] STONDEN DE LATERE EDWARD IV [TOEN NOG EDWARD OF YORK, 7DE EARL OF MARCH] EN DE GRAAF VAN WARWICK TEGENOVER ONDER ANDERE HUN NEEF, THOMAS PERCY, EERSTE BARON EGREMONT, DIE AAN DE LANCASTER KANT VOCHT EN IN DEZE SLAG SNEUVELDE
THOMAS PERCY WAS EEN ZOON VAN HENRY PERCY, TWEEDE GRAAF VAN NORTHUMBERLAND EN LADY ELEANOR NEVILLE, DE ZUSTERVAN CECILY OF YORK-NEVILLE [MOEDER VAN EDWARD IV] EN RICHARD,VIJFDE GRAAF VAN SALISBURY, DE VADER VAN GRAAF WARWICK
IN DE SLAG BIJ TOWTON [1461] STONDEN EDWARD IV [TOEN NET TOT KONING GEKROOND, WAARMEE HIJ HENRY VI VERVING] EN DE GRAAF VAN WARWICK, SAMEN MET ANDERE FAMILIELEDEN, ONDER ANDERE TEGENOVER HENRY PERCY, DE DERDE GRAAF VAN NORTHUMBERLAND EN BROER VAN THOMAS PERCY, EERSTE BARON VAN EGREMONT[ZIE DIRECT HIERBOVEN]DUS WEER TEGENOVER EEN NEEF, DIE AAN DE KANT VAN LANCASTER VOCHT.OOK HENRY PERCY SNEUVELDE, IN DE SLAG BIJ TOWTON WIKIPEDIABATTLE OF TOWTON https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Towton
Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
”Margaret at the time seven months pregnant, attempted to claim the regency, but gained no support. It was given instead to Henry’s cousin, Richard, Duke of York, much to the annoyance of the Queen, who strongly felt that she and her party should govern England.” ENGLISH MONARCHSMARGARET OF ANJOU http://www.englishmonarchs.co.uk/plantagenet_26.html
[74]
YOUTUBE.COMTHE CAUSES OF THE WARS OF THE ROSESMARK GOACHER
[75]
”What Cade and York were challenging was the improper influence of the king’s advisors on the application of royal authority. It is difficult to regard this as anything other than a tactic intended to prevent the imputation of treason against them. In York’s case he embellished his complaints with the inference that the king was the innocent victim of evil councillors. It was a situation from which York — the king’s true and loyal subject — would recue him; thus, allowing him to rule properly as was always his intention.
DUKE RICHARD, THE 3RD DUKE OF YORK, THE KING’S TRUE LIEGEMAN?
STAMBOOM, WAARUIT HET ZWAGERSCHAP VAN RICHARD NEVILLE, 16E GRAAF VAN WARWICK MET EDMUND BEAUFORT, 2DE HERTOG VAN SOMERSET, IS AF TE LEIDEN.HUN VROUWEN WAREN ELKAARS HALFZUSTERS, KINDEREN VANRICHARD, 13E GRAAF VAN WARWICK UIT ZIJN EERSTE EN TWEEDE HUWELIJKZIE DIRECT HIERONDER:
”In June 1453, Somerset was granted custody of the lordship of Glamorgan – part of the Despenser heritage held by Warwick until then – and open conflict broke out between the two men.[15] Then, in the summer of that year, King Henry fell ill.[16] Somerset was a favourite of the king and Queen Margaret, and with the king incapacitated he was virtually in complete control of government.[17] This put Warwick at a disadvantage in his dispute with Somerset, and drove him into collaboration with York” WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK/CIVIL WAR https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_16th_Earl_of_Warwick#Civil_War
ORIGINELE BRON WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK
” The political climate, influenced by the military defeat in France, then started turning against Somerset. On 27 March 1454, a group of royal councillors appointed the Duke of York protector of the realm.[19] York could now count on the support not only of Warwick, but also of Warwick’s father Salisbury, who had become more deeply involved in disputes with the House of Percy in the north of England
https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Percy,_1st_Baron_Egremont ZOALS TE LEZEN [ZIE BOVENSTAANDE] HET TRIESTE WAS, DAT DEZE THOMAS PERCY DE ZOON WAS VANGENOEMDE LORD PERCY, MAAR OOK VAN ELEANOR NEVILLE, TANTE VAN VADERSZIJDE [ZUSTER VAN ZIJN VADER] VAN WARWICK EN TANTE VAN MOEDERSZIJDE VAN DE LATERE EDWARD IV [ZUSTER VAN ZIJN MOEDER CECILY NEVILLE] , TOEN NOG DE 7E EARL OF MARCH [ZOON VAN DE HERTOG VAN YORK]
IN DE BATTLE OF NORTHAMPTON STREED THOMAS PERCY TEGEN ZIJN NEVEN WARWICK EN DE EARL OF MARCH [ZOON VAN DE HERTOG VAN YORK] EN SNEUVELDE WIKIPEDIABATTLE OF NORTHAMPTON (1460) https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Northampton_(1460)
Henry Percy, 2e Graaf van Northumberland, getrouwd met Lady Eleanor Neville, zuster van Richard Neville [de vader van Warwick, tegenpartij en bondgenoot van York] en Cecily Neville, vrouw van de hertog van York. Humphrey Stafford, Eerste hertog van Buckingham , getrouwd met Lady Anne Neville, ook een zuster van Richard Neville en Cecily Neville, vrouw van de hertog van YorkToen al liepen de Families in de Rozenoorlogen door elkaar! HENRY PERCY, TWEEDE GRAAF VAN NORTHUMBERLAND https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Percy,_2nd_Earl_of_Northumberland
Eleanor Neville, Richard Neville en Cecily Nevilles zuster, Humphrey Stafford, Eerste hertog van Buckingham en getrouwd met de zuster van Warwick’s vader, Lady Anne Neville, die eveneens de zuster was van Cecily Neville, de vrouw van de hertog van York/Toen al stonden de families tegenover elkaar]
DE DRIE RICHARDS WERDEN DOOR HET ”PARLIAMENT OF DEVILS” ALS VERRADERS GEBRANDMERKT [FIGUURLIJK] EN HUN BEZITTINGEN VERBEURD VERKLAARD [ATTAINDER]DIT WAS VOORAL HET WERK VAN MARGARETHA VAN ANJOUKONING HENRY VI NEIGDE ALTIJD TOT VERGEVINGSGEZINDHEIDIK DENK, DAT DE PASSAGE [ZIE HET LAATSTE CITAAT, NA DE STIPPELLIJNEN] WAARBIJ VOLLEDIG PARDON WERD AANGEBODEN VOOR WIE ZICH AAN DE KONING ONDERWIERP, VAN DE HAND VAN HENRY VI KWAM……
”The Parliament opened in the chapter house of St. Mary’s priory with a speech by the chancellor, William Waynflete, bishop of Winchester, preaching on the text ‘Grace to you and peace be multiplied’, but the government’s purpose was undoubtedly to condemn York and his kinsmen and allies as traitors. A bill accused twenty-four persons of levying war against the King at Blore Heath and Ludford, and three more (including the countess of Salisbury) of plotting his death elsewhere. It recited York’s treasons since 1450; what had been done at St. Albans (in 1455 when the duke had eliminated several of his political opponents in a pitched battle in the streets of the town) had been an ‘execrabill and moost detestable dede’, prompted by ‘the moost diabolique unkyndnesse and wrecched envye’. Attainder was fully justified, whereby the traitors were condemned to death and all their possessions declared forfeit. Furthermore, their heirs were to be barred from inheritance forever”…………”The chancellor’s choice of text for his sermon could be taken to imply an intention to pursue peace by softening the rigour of justice with the King’s prerogative of mercy, and at the end of the session Henry VI did indeed mitigate the effects of the act of attainder, insisting on a proviso that he could grant full pardon and restoration to those who humbly sought his grace”
”A bill of attainder (also known as an act of attainder or writ of attainder or bill of pains and penalties) is an act of a legislature declaring a person or group of persons guilty of some crime and punishing them, often without a trial. As with attainder resulting from the normal judicial process, the effect of such a bill is to nullify the targeted person’s civil rights, most notably the right to own property (and thus pass it on to heirs), the right to a title of nobility, and, in at least the original usage, the right to life itself.”
NA DEZE HANDELINGEN VAN HET PARLIAMENT OF DEVILS, ONTVLUCHTTEN DE DRIE RICHARDS [MET YORK’S ZOON EDWARD, DE EARL OF MARCH, LATER EDWARD IV] HET LAND YORK NAAR IERLAND, WARWICK, NEEF EDWARD [EARL OF MARCH] EN VADER RICHARD NEVILLE, 5E GRAAF VAN SALISBURY, NAAR FRANKRIJK, CALAIS [LAATSTE ENGELSE BOLWERK IN FRANKRIJK,WARWICK WAS KAPITEIN VAN CALAIS
[93] ”The Act of Accord was passed by the English Parliament on 25 October 1460,[1] three weeks after Richard, Duke of York, had entered the Council Chamber and laid his hand on the empty throne. Under the Act, King Henry VI of England was to retain the crown for life but York and his heirs were to succeed, excluding Henry’s son, Edward of Westminster. Henry was forced to agree to the Act.”
”The Duke of York was either killed in the battle or captured and immediately executed. Some later works support the folklore that he suffered a crippling wound to the knee and was unhorsed, and he and his closest followers then fought to the death at that spot;[38] others relate the account that he was taken prisoner (by one Sir James Luttrell of Devonshire), mocked by his captors and beheaded.[40]
His son Edmund, Earl of Rutland attempted to escape over Wakefield Bridge, but was overtaken and killed, possibly by Clifford in revenge for his father’s death at St Albans. Salisbury’s second son Sir Thomas Neville also died in the battle.[21] Salisbury’s son in law William, Lord Harington and Harington’s father, William Bonville, were captured and executed immediately after the battle. (The Bonvilles had been engaged in a feud with the Earl of Devon and the Courtenay family in Devon and Cornwall.) Salisbury himself escaped the battlefield but was captured during the night, and was taken to the Lancastrian camp. Although the Lancastrian nobles might have been prepared to allow Salisbury to ransom himself, he was dragged out of Pontefract Castle and beheaded by local commoners, to whom he had been a harsh overlord”
”The death of his father left Edward, now Duke of York, at the head of the Yorkist faction. He defeated a Lancastrian army at Mortimer’s Cross in Herefordshire on 2–3 February 1461. He then united his forces with those of Warwick, whom Margaret’s army had defeated at the Second Battle of St Albans (17 February 1461), during which Henry VI had been rescued by his supporters.[7] Edward’s father had restricted his ambitions to becoming Henry’s heir, but Edward now took the more radical step of proclaiming himself king in March 1461.[7] He then advanced against the Lancastrians, having his life saved on the battlefield by the Welsh Knight Sir David Ap Mathew. He defeated the Lancastrian army in the exceptionally bloody Battle of Towton in Yorkshire on 29 March 1461.[8] Edward had effectively broken the military strength of the Lancastrians, and he returned to London for his coronation. King Edward IV named Sir David Ap Mathew Standard Bearer of England and allowed him to use “Towton” on the Mathew family crest.”
”Warwick’s position after the accession of Edward IV was stronger than ever.[59] He had now succeeded to his father’s possessions, and in 1462 he also inherited his mother’s lands and the Salisbury title.[60] Altogether he had an annual income from his lands of over £7,000 far more than any other man in the realm but the king.[61] Edward confirmed Warwick’s position as Captain of Calais, and made him High Admiral of England and Steward of the Duchy of Lancaster, along with several other offices”
”I myself hold the opinion, that when King Edward would have concentratedon the military (he was an extremely capable military commander) and the Earl of Warwick on ruling and diplomacy, they whould have been made a deadly double and perhapsruled England happily together, if at least Edward had not fallen ill and diedso untimely.”
[102] ”When you play the game of thrones, you win or you die.There is no middle ground”[Cersei Lannister in the Game of Thrones]
YOUTUBE.COMCERSEI LANNISTER: IN THE GAME OF THRONES YOU WIN OR YOU DIE
”The title of the episode is part of a quote from Cersei Lannister during the final confrontation with Eddard: “When you play the game of thrones, you win or you die. There is no middle ground.”
[104] ”At the negotiations with the French, Warwick had intimated that King Edward was interested in a marriage arrangement with the French crown, the intended bride being Louis XI’s sister-in-law, Bona, daughter of Louis, Duke of Savoy.[71] This marriage was not to be, however, because in September 1464, Edward revealed that he was already married, to Elizabeth Woodville.[72] The marriage caused great offence to Warwick: not only due to the fact that his plans had been sabotaged, but also the secrecy with which the king had acted.[73] The marriage – contracted on 1 May of the same year – was not made public before Warwick pressed Edward on the issue at a council meeting, and in the meanwhile Warwick had been unknowingly deceiving the French into believing the king was serious about the marriage proposal.” WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK/EARLY TENSIONS https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_16th_Earl_of_Warwick#Early_tensions
For Edward the marriage may very well have been a love match, but in the long run he sought to build the Woodville family into a powerhouse independent of Warwick’s influence.[74] The marriage of Edward IV and Elizabeth Woodville caused Warwick to lose his power and influence. He accused Elizabeth, and her mother Jacquetta of Luxembourg, of witchcraft to try and restore the power that he had lost
YOUTUBE.COMBRITAIN’S BLOODY CROWNTHE KINGMAKER MUST DIE/EP 2 OF 4 (WARS OF THE ROSES DOCUMENTARY
[106]
”VERRADER WILDE ZELF OP DE TROON De Graaf van Warwick, bijgenaamd ”The Kingmaker” steunde Hendrik VI van het Huis van Lancaster met zijn rijkdom., welsprekendheid en leger.Hij liep over toen zijn neef van het huis York als Eduard IV werd gekroond.Uit machtswellust nam de Graaf van Warwick na een veldslag de koning gevangenen probeerde hij zelf op de Engelse troon te komen.”
Bladzijde 24Magazine ”Ontdek”Aflevering:De geschiedenis achter Game of Thrones
[107] This was not enough to cause a complete fallout between the two men, though from this point on Warwick increasingly stayed away from court.[76] The promotion of Warwick’s brother George to Archbishop of York shows that the earl was still in favour with the king. In July 1465, when Henry VI was once more captured, it was Warwick who escorted the fallen king to his captivity in the Tower.
”The English negotiated with their Burgundian allies to transfer her to their custody, with Bishop Pierre Cauchon of Beauvais, an English partisan, assuming a prominent role in these negotiations and her later trial.[68] The final agreement called for the English to pay the sum of 10,000 livres tournois[69] to obtain her from Jean de Luxembourg, a member of the Council of Duke Philip of Burgundy.” WIKIPEDIAJOAN OF ARC/CAPTURE https://en.wikipedia.org/wiki/Joan_of_Arc#Capture
”Meanwhile, Edward’s father-in-law, Richard Woodville, Earl Rivers, who had been created treasurer, was in favour of a Burgundian alliance.[80] This set up internal conflict within the English court, which was not alleviated by the fact that Edward had signed a secret treaty in October with Burgundy, while Warwick was forced to carry on sham negotiations with the French”
Most of England’s leading families had remained loyal to Henry VI or remained uncommitted in the recent conflict. The new regime, therefore, relied heavily on the support of the Nevilles, who held vast estates and had been so instrumental in bringing Edward to the throne. However, the king increasingly became estranged from their leader the Earl of Warwick, due primarily to his marriage
Edward’s impetuous marriage to Elizabeth Woodville greatly offended the Nevilles, largely because Warwick had been negotiating several continental alliances to support Edward’s tenuous reign, including a marriage to one of several family members of Louis XI of France.
Warwick now orchestrated a rebellion in Yorkshire while he was away, led by a “Robin of Redesdale“.[87] Part of Warwick’s plan was winning over King Edward’s younger brother, George Plantagenet, possibly with the prospect of installing him on the throne
WIKIPEDIAHOUSE OF NEVILLE/DISAFFECTION AND DEFECTION
Disaffection and defection
Warwick, now the richest man in England after the king, was the power behind the throne in Edward’s regime during its early years, but the two men later fell out.
The king opposed the marriage as it would bring the already powerful Earl of Warwick too close to the throne. However the ceremony took place in secret at Calais on 11 July 1469, conducted by Isabel Neville’s uncle George Neville, archbishop of York.
”Warwick retired in dudgeon to his estates, and began to plot in secret for his revenge. In the summer of 1469 he went over to Calais, where Isabel and Clarence were married without the king’s knowledge. ”
”Robin of Redesdale (fl. 1469), sometimes called “Robin Mend-All”, was the leader of an insurrection against King Edward IV of England.[1] His true identity is unknown, but it is thought he could have been either Sir John Conyers of Hornby (d. 1490) or his brother Sir William Conyers of Marske (d. 1469), or even both. Whoever he was, the power behind his rebellion was Richard Neville, 16th Earl of Warwick (“Warwick the Kingmaker”).” WIKIPEDIAROBIN OF REDESDALE https://en.wikipedia.org/wiki/Robin_of_Redesdale
With his army now defeated, King Edward IV was taken under arrest by George Neville.[95] Warwick then imprisoned the king in Warwick Castle, and in August, the king was taken north to Middleham Castle.[96] In the long run, however, it proved impossible to rule without the king, and continuing disorder forced Warwick to release King Edward IV in September 1469 WIKIPEDIARICHARD NEVILLE, 16TH EARL OF WARWICK/REBELLION AND DEATH https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Neville,_16th_Earl_of_Warwick#Rebellion_and_death
”A modus vivendi had been achieved between Warwick and the king for some months, but the restoration of Henry Percy to Montagu’s earldom of Northumberland prevented any chance of full reconciliation.[97] A trap was set for the king when disturbances in Lincolnshire led him north, where he could be confronted by Warwick’s men.[98] Edward, however, discovered the plot when Robert, Lord Welles, was routed at Losecote Field in Rutland, and gave away the plan
”Despite this matrimonial relationship with the Nevilles, when Warwick drove Edward IV into exile in 1470, Hastings went with Edward and accompanied the king back the following spring
”During the latter part of Edward IV’s reign, Richard demonstrated his loyalty to the king,[49] in contrast to their brother George who had allied himself with Warwick when the earl rebelled towards the end of the 1460s.[50] Following Warwick’s 1470 rebellion, before which he had made peace with Margaret of Anjou and promised the restoration of Henry VI to the English throne, Richard, William, Lord Hastings and Anthony Woodville, Earl Rivers escaped capture at Doncaster by Warwick’s brother, Lord Montague.[51] On 2 October they sailed from King’s Lynn in two ships; Edward landed at Marsdiep and Richard at Zeeland.[52] It was said that, having left England in such haste as to possess almost nothing, Edward was forced to pay their passage with his fur cloak; certainly, Richard borrowed three pounds from Zeeland’s town bailiff.
”Warwick soon gave up, and once more fled the country with Clarence. Denied access to Calais, they sought refuge with King Louis XI of France.[100] Louis arranged a reconciliation between Warwick and Margaret of Anjou, and as part of the agreement, Margaret and Henry’s son, Edward, Prince of Wales, would marry Warwick’s daughter Anne
”Warwick made an accord with Louis XI and Queen Margaret in which he agreed to restore Henry VI in return for French support for a military invasion of England”
Warwick soon gave up, and once more fled the country with Clarence. Denied access to Calais, they sought refuge with King Louis XI of France.[100] Louis arranged a reconciliation between Warwick and Margaret of Anjou, and as part of the agreement, Margaret and Henry’s son, Edward, Prince of Wales, would marry Warwick’s daughter Anne
”Henry VI rewarded Clarence by making him next in line to the throne after his own son, justifying the exclusion of Edward IV either by attainder for his treason against Henry VI or on the grounds of his alleged illegitimacy.[citation needed] After a short time, Clarence realized that his loyalty to his father-in-law was misplaced: Warwick had his younger daughter, Anne Neville, Clarence’s sister-in-law, marry Henry VI’s son in December 1470. This demonstrated that his father-in-law was less interested in making him king than in serving his own interests and, since it now seemed unlikely that Warwick would replace Edward IV with Clarence, Clarence was secretly reconciled with Edward ”
YOUTUBE.COMBRITAIN’S BLOODY CROWNTHE KINGMAKER MUST DIE/EP 2 OF 4 (WARS OF THE ROSES DOCUMENTARY
[131] ”Most of England’s leading families had remained loyal to Henry VI or remained uncommitted in the recent conflict. The new regime, therefore, relied heavily on the support of the Nevilles, who held vast estates and had been so instrumental in bringing Edward to the throne.”
”Henry was by now fully determined to take the throne, but presenting a rationale for this action proved a dilemma.[2] It was argued that Richard, through his tyranny and misgovernment, had rendered himself unworthy of being king.[98] However, Henry was not next in line to the throne; the heir presumptive was Edmund Mortimer, 5th Earl of March, great-grandson of Edward III’s second surviving son, Lionel. Bolingbroke’s father, John of Gaunt, was Edward’s third son to survive to adulthood” WIKIPEDIARICHARD II OF ENGLAND/DOWNFALL https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_II_of_England#Downfall
Reacties uitgeschakeld voor Noten 1 t/m 133 bij /Brief aan het historische tijdschrift ”Ontdek” over verkeerde historische informatie over de Rozenoorlogen
