Soms zou ik weleens een dikke, zwarte, islamitische pot in een rolstoel willen zijn.
Dan heb je geen last van je fatshaming, je white privilege, je islamofobie, je homofobie, je male privilege en je cultural appropriation (als je bukt en die gehandicapte in haar eigen kleutertaaltje aanspreekt, omdat de enige andere die je kent staatssecretaris Jetta Kleinsma is).
Of mag ik voortaan als hardwerkende, keurig belasting betalende en nooit wegens één misdrijf veroordeelde doodgewone Hollandse jongen verschoond blijven van die schreeuwende en sissende beroepsslachtoffers die eisen dat ik in de spiegel kijk?
Zou me een lief ding waard zijn.” [2]
WAT EEN WEERZINWEKKENDE, VERBALE BAGGER.
Ik hoop, dat de lezer van dit Dijkgraaf gewrochtsel net zo walgt
als ik doe.
Waarom er dan toch aandacht aan besteed?
Omdat de schaamteloosheid, waarmee in deze steeds meer verwilderende
tijden racisme, Islamofobie, grofheid en een elementair respect voor
wat ”anders” is [of als ”anders” wordt beschouwd] wordt neergepend
alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, in mijn boek, ronduit
schokkend is.
RACISME IN NOG GEEN HONDERD WOORDEN
ELEMENTEN VAN NAZI IDEOLOGIE
In nog geen honderd woorden [op zich een prestatie] laat Dijkgraaf
zich racistisch uit tegenover zwarten, discriminerend tegenover moslims,
beledigt en discrimineert hij lesbiennes [”dikke pot”/pot,
denigrerende term voor lesbienne] en laat hij zich beledigend
uit tegenover gehandicapten.
[Bijna] alle ingredienten van de nazi propaganda.
De Untermensch theorie [zwarten waren ook untermenschen
voor de nazi’s].
De stigmatisering en zondebokkentheorie [
Joden zijn hier vervangen door moslims].
Het neerkijken op
wat ”niet volwaardig” zou zijn [gehandicapten werden door de nazi’s
beschouwd als ”niet volwaardig” leven en zelfs massaal gedood,
zowel lichamelijke als verstandelijk gehandicapten] [3]
De gay en ook lesbienne haat van de nazi’s. [4]
WHITE PRIVILEGE, ISLAMOFOBIE, HOMOFOBIE,
MALE PRIVILEGE, CULTURAL APPROPRIATION/
BEGRIPPEN OM SERIEUS TE NEMEN
Maar dat is nog niet alles.
Op een misselijke manier probeert Dijkgraaf serieuze begrippen,
die staan voor respect en gelijkheid, belachelijk te maken.
Hij kwaakt en kwekt over deze begrippen zonder enig inzicht [5]
en tracht zo de PVV/goegemeente op zijn hand te krijgen en
aan hen aanverwante Pegida [en andere] neo nazi’s. [6]
Even in het kort langs de begrippen:
Islamofobie en homofobie kent iedereen wel:
”WHITE PRIVILEGE”, de naam zegt het al, refereert aan de maatschappelijke
voordelen, die ”witte mensen” hebben. [7]
Daarmee wordt bedoeld, dat witte mensen niet [op grond
van huidskleur] worden gediscrimineerd en als zodanig niet worden
bemoeilijkt op de arbeidsmarkt, geen last hebben van etnische profilering
en andere zaken, waaraan ”zwarte mensen” en ”mensen van kleur”
wel blootstaan.
MALE PRIVILEGE, weer, de naam zegt het al, zijn de maatschappelijke
voordelen, die mannen op grond van hun geslacht hebben. [8]
En je ziet het terug:
Vrouwen, die voor hetzelfde werk minder betaald krijgen dan
mannen [9], die in hun werk tegen allerlei vooroordelen aanlopen,
etc.
CULTURAL APPROPRIATION, een term, die door Dijkgraaf
in het belachelijke wordt betrokken [10], zal ik eens serieus
benoemen.
Omdat het dat meer dan verdient.
Cultural appropriation houdt in het gebruik [misbruik] van
culturele elementen van zwarte mensen of mensen van kleur
[bijvoorbeeld Indianen], zonder respect voor de mensen.
Een voorbeeld:
Het dragen van een Indianen-hoofdtooi is gebonden aan bepaalde
sociale codes, wat te maken heeft met leeftijd, ook hangt
het ervan af, wie welke veren mag dragen of tatoeageverf,
wat te maken heeft met bepaalde verworven verdiensten,
bijvoorbeeld in de strijd. [11]
Vergelijk het met een militaire onderscheiding, die wordt
gedragen door iemand, die zich niet ”militair heeft onderscheiden”
en het dus niet heeft verdiend. [12]
Wanneer dan mannequins [komt vaker voor] en anderen, die daarvan
geen benul hebben, als een olifant door de porseleinkast lopen
en maar verf en/of verentooi dragen, zonder enig
benul van achtergrond en betekenis, is dat respectloos.
Dat betekent de term ”cultural appropriation” en daaraan is
niets belachelijks, zoals Dijkgraaf suggereert.
EPILOOG
”Of mag ik voortaan als hardwerkende, keurig belasting betalende en nooit wegens één misdrijf veroordeelde doodgewone Hollandse jongen verschoond blijven van die schreeuwende en sissende beroepsslachtoffers die eisen dat ik in de spiegel kijk?”
Dit misselijke slotzinnetje van Dijkgraaf’s stuk ”Dikke pot”, verraadt
veel.
Dat ”doodgewone Holllandse jongen” zegt iets over zijn wereldbeeld
en onthult IN COMBINATIE MET ZIJN HAATTEKST [13] EN OOK EERDERE
HAATTEKSTEN [14], zijn racisme, zijn witte superioriteitswaan.
Dat blijkt ook uit het vervolg van de zin
”schreeuwende en sissende beroepsslachtoffers”
Daarmee bedoelt hij mensen, die zich, terecht, verzetten tegen ongelijkheid,
die tot uitdrukking komt in ”White privilege”, ”Male privilege” en
”cultural appropriation”
[De termen heb ik hierboven uitgelegd.
Zijn de lezers dus bekend.]
Dat gaat over de slachtoffers van ongelijkheid, die respect
verdienen.
Dat gaat ook over hun bondgenoten in de strijd, die
geen ”slachtoffer” zijn, maar wel solidair.
En, ”meneer” Dijkgraaf, die slachtoffers van eeuwenlange slavernij
[15], kolonialisme, vrouwenonderdrukking, hebben het volste recht,
zich te verzetten tegen wat nog over is van die achterstelling en
misdaden.
Het is voor Dijkgraaf gemakkelijk, deze strijd [en de bijbehorende
termen] af te doen als ”belachelijk”
Hij ervaart er immers de narigheid en last niet van.
Het bevestigt ook zijn ware aard:
Een hardcore helper van het Wilders fascisme, die delen van
de nazi ideologie omhelst.
En daar nog trots op is, ook.
Minachting is de stukken van Dijkgraaf ten deel.
Minachting voor de Metro, die hem een podium blijft geven.
Astrid Essed
NOTEN
Soms zou ik weleens een dikke, zwarte, islamitische pot in een rolstoel willen zijn.
Dan heb je geen last van je fatshaming, je white privilege, je islamofobie, je homofobie, je male privilege en je cultural appropriation (als je bukt en die gehandicapte in haar eigen kleutertaaltje aanspreekt, omdat de enige andere die je kent staatssecretaris Jetta Kleinsma is).
Of mag ik voortaan als hardwerkende, keurig belasting betalende en nooit wegens één misdrijf veroordeelde doodgewone Hollandse jongen verschoond blijven van die schreeuwende en sissende beroepsslachtoffers die eisen dat ik in de spiegel kijk?
Zou me een lief ding waard zijn.
[2]